คอลัมน์ “The Golf Touch” โดย “วันปีย์ สัจจมาร์ค”
ทุกๆ ครั้งเวลาผมไปสนามกอล์ฟในช่วงเช้าตรู่หรือช่วงบ่ายแก่ๆ ช่วงที่แดดไม่ร้อนเต็มที่แล้ว ผมจะเห็นความคึกคักของการซ้อมลูกสั้นที่กรีนตามสนามกอล์ฟเป็นประจำ ผู้ที่มาซ้อมก็มีความหลากหลาย ทั้งนักกอล์ฟสมัครเล่นมือดี นักกอล์ฟอาวุโส และนักกอล์ฟเยาวชนระดับแข่งขัน แต่ที่เจอแน่ๆ ในจำนวนคนที่มาซ้อมก็คือโปร บางคนมาซ้อมก็มีอุปกรณ์มาด้วยเยอะแยะไปหมด ตั้งแต่อุปกรณ์ช่วยฝึก จนกระทั้งโค้ชที่ตามมาช่วยเหลือ ส่วนบางคนก็มีแค่ไม้กอล์ฟไม่กี่ชิ้นกับลูกกอล์ฟเท่านั้น ผมเชื่อว่าภาพนี้เป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับนักกอล์ฟหลายคนไม่ว่าจะไปซ้อมที่สนามท.บ. ปัญญาราม บางกอก รอยัลเจมส์ หรือสนามอื่นๆ ทั่วประเทศ ถ้าภาพนี้ไม่คุ้นตาเลยหรือว่าเคยเห็นแต่ดูเป็นสิ่งแปลกตา ผมกล้าฝันธงเลยว่าลูกสั้นของคุณยังไม่ดีแน่นอน
การซ้อมชิพและพิชเป็นสิ่งที่ต้องทำเป็นประจำโดยที่เว้นห่างไปไม่ได้ถ้าต้องการให้ลูกสั้นคมกริบอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่เหมือนกันทั่วโลกของนักกอล์ฟมือดีไม่ว่าชาติไหนภาษาไหนทั่วทุกมุมโลกนี้ก็คือ กระเป๋าใส่ลูกกอล์ฟกองโตขนาดประมาณกระเป๋ารองเท้าหนึ่งใบพร้อมกับลูกจริงที่คนๆ นั้นชอบใช้เล่นในการออกรอบ ผมเน้นคำว่า “ลูกจริง” เพราะผมเคยเห็นนักกอล์ฟทั่วไปพยายามซ้อมเหมือนโปร แต่คละลูกในกระเป๋าใบนั้นเต็มไปหมดเลย บางคนยี่ห้อเดียวกันคละแค่รุ่น บางคนผสมกันมั่วไปหมดทุกรุ่นทุกยี่ห้อ ส่วนแย่ที่สุดที่เคยเห็นก็คือ เอาลูกสนามไดร์ฟมาใช้ซ้อม
ลูกสั้นเป็นลูกที่ต้องการความละเอียดอ่อนจากประสาทสัมผัสของนักกอล์ฟแต่ละคน การที่เราใช้ลูกไม่เหมือนเวลาที่เราเล่นจริง ทำให้เราไม่สามารถสร้างความเชื่อในความรู้สึกของตัวเองได้สำเร็จ เวลาเล่นแต่ละช็อต สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือการทำซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนเดิม วิธีเดิม และได้ความรู้สึกตอบสนองเหมือนเดิมตลอดเวลา
ยิ่งถ้าคละทั้งลูกคละทั้งวงก็จะยิ่งทำให้ความรู้สึกหลากหลายเกินไปจนไม่สามารถไว้ใจในสิ่งที่ตัวเองทำได้ ถ้าอยากเก่งเรื่องลูกสั้นต้องยอมลงทุกสักนิดครับ จะซื้อใหม่แกะกล่องทั้งหมด สักสี่โหลเอาไว้ใช้ซ้อมเลยก็ได้ หรือจะทยอยสะสมจากการออกรอบ โดยเล่นลูกใหม่ไปเพียงแค่ห้าถึงหกหลุมและก็ปลดระวางไว้เอาไปซ้อมต่อก็ได้ และถ้าจะคิดเปลี่ยนยี่ห้อหรือรุ่นของลูกกอล์ฟในการออกรอบเมื่อไหร่ก็อย่าลืมเปลี่ยน “เจ้าสี่โหลเพื่อนยาก” ในถุงซ้อมด้วยแล้วกัน
ทุกๆ ครั้งเวลาผมไปสนามกอล์ฟในช่วงเช้าตรู่หรือช่วงบ่ายแก่ๆ ช่วงที่แดดไม่ร้อนเต็มที่แล้ว ผมจะเห็นความคึกคักของการซ้อมลูกสั้นที่กรีนตามสนามกอล์ฟเป็นประจำ ผู้ที่มาซ้อมก็มีความหลากหลาย ทั้งนักกอล์ฟสมัครเล่นมือดี นักกอล์ฟอาวุโส และนักกอล์ฟเยาวชนระดับแข่งขัน แต่ที่เจอแน่ๆ ในจำนวนคนที่มาซ้อมก็คือโปร บางคนมาซ้อมก็มีอุปกรณ์มาด้วยเยอะแยะไปหมด ตั้งแต่อุปกรณ์ช่วยฝึก จนกระทั้งโค้ชที่ตามมาช่วยเหลือ ส่วนบางคนก็มีแค่ไม้กอล์ฟไม่กี่ชิ้นกับลูกกอล์ฟเท่านั้น ผมเชื่อว่าภาพนี้เป็นภาพที่คุ้นตาสำหรับนักกอล์ฟหลายคนไม่ว่าจะไปซ้อมที่สนามท.บ. ปัญญาราม บางกอก รอยัลเจมส์ หรือสนามอื่นๆ ทั่วประเทศ ถ้าภาพนี้ไม่คุ้นตาเลยหรือว่าเคยเห็นแต่ดูเป็นสิ่งแปลกตา ผมกล้าฝันธงเลยว่าลูกสั้นของคุณยังไม่ดีแน่นอน
การซ้อมชิพและพิชเป็นสิ่งที่ต้องทำเป็นประจำโดยที่เว้นห่างไปไม่ได้ถ้าต้องการให้ลูกสั้นคมกริบอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่เหมือนกันทั่วโลกของนักกอล์ฟมือดีไม่ว่าชาติไหนภาษาไหนทั่วทุกมุมโลกนี้ก็คือ กระเป๋าใส่ลูกกอล์ฟกองโตขนาดประมาณกระเป๋ารองเท้าหนึ่งใบพร้อมกับลูกจริงที่คนๆ นั้นชอบใช้เล่นในการออกรอบ ผมเน้นคำว่า “ลูกจริง” เพราะผมเคยเห็นนักกอล์ฟทั่วไปพยายามซ้อมเหมือนโปร แต่คละลูกในกระเป๋าใบนั้นเต็มไปหมดเลย บางคนยี่ห้อเดียวกันคละแค่รุ่น บางคนผสมกันมั่วไปหมดทุกรุ่นทุกยี่ห้อ ส่วนแย่ที่สุดที่เคยเห็นก็คือ เอาลูกสนามไดร์ฟมาใช้ซ้อม
ลูกสั้นเป็นลูกที่ต้องการความละเอียดอ่อนจากประสาทสัมผัสของนักกอล์ฟแต่ละคน การที่เราใช้ลูกไม่เหมือนเวลาที่เราเล่นจริง ทำให้เราไม่สามารถสร้างความเชื่อในความรู้สึกของตัวเองได้สำเร็จ เวลาเล่นแต่ละช็อต สิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือการทำซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนเดิม วิธีเดิม และได้ความรู้สึกตอบสนองเหมือนเดิมตลอดเวลา
ยิ่งถ้าคละทั้งลูกคละทั้งวงก็จะยิ่งทำให้ความรู้สึกหลากหลายเกินไปจนไม่สามารถไว้ใจในสิ่งที่ตัวเองทำได้ ถ้าอยากเก่งเรื่องลูกสั้นต้องยอมลงทุกสักนิดครับ จะซื้อใหม่แกะกล่องทั้งหมด สักสี่โหลเอาไว้ใช้ซ้อมเลยก็ได้ หรือจะทยอยสะสมจากการออกรอบ โดยเล่นลูกใหม่ไปเพียงแค่ห้าถึงหกหลุมและก็ปลดระวางไว้เอาไปซ้อมต่อก็ได้ และถ้าจะคิดเปลี่ยนยี่ห้อหรือรุ่นของลูกกอล์ฟในการออกรอบเมื่อไหร่ก็อย่าลืมเปลี่ยน “เจ้าสี่โหลเพื่อนยาก” ในถุงซ้อมด้วยแล้วกัน
