คอลัมน์สุดฟากสนาม เรื่อง นกฟินิกซ์
ในวันที่ชีวิตของอดีตนักเทนนิสหมายเลขหนึ่งโลกร่วงกลับลงมาสู่ผืนดิน ดูเหมือนจะเป็นรสชาติชีวิตอันขมปร่ามิใช่น้อยสำหรับนักเทนนิสที่ครั้งหนึ่งเคยเย่อหยิ่งและทรนงในฝีมือของตนเองอย่าง อังเดร อากัสซี่ หากแต่การกลับคืนสู่บทเรียนเก่าๆ กับเทรนเนอร์คู่ใจอย่าง กิล เรเยส รวมไปถึงการลงสู่สนามในระดับที่ต่ำกว่าเอทีพีทัวร์ ทำให้อังเดร มองเห็นข้อผิดพลาดของตนเองได้มากยิ่งขึ้น
จากรายการที่ลาสเวกัส อังเดร ลงสนามแข่งต่อในระดับชาเลนเจอร์ ที่เบอร์แบงค์ ทัวร์นาเมนท์ที่สนามแข่งขันอยู่ในส่วนสาธารณะ เป็นสนามที่อังเดร ถึงกับระบายความรู้สึกในประวัติของตนเองว่า “ในชีวิตนักเทนนิสอาชีพผมผ่านการแข่งขันในสนามที่มีสภาพแตกต่างกันมานับพันสนาม แต่สำหรับเบอร์แบงค์ คือสนามแข่งที่ผมรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูกกับชีวิตนักเทนนิสอาชีพของตนเอง รอบๆสนามนั้นเต็มไปด้วยเสียงรบกวน แถมยังมีสนามเด็กเล่นที่ไม่ได้แบ่งขอบเขตกันอย่างชัดเจนกับการแข่งขันเทนนิส”
ผลงานที่เบอร์แบงค์ อังเดร เข้าถึงรอบที่สาม ก่อนจะร่วงจากทัวร์นาเมนท์ในวันขอบคุณพระเจ้า พร้อมกับอันดับโลกที่ร่วงจากท้อป 100 ไปเป็นมือวางอันอันดับที่ 120 ของโลกซึ่งทำให้ สถานะของอดีตมือหนึ่งโลกอยู่ห่างจากความสำเร็จที่เขาเคยก้าวขึ้นไปถึงจุดสูงสุด นับเป็นช่วงเวลาที่อังเดร ได้ศึกษาความผิดพลาดในอดีตของตนเองก่อนจะแก้ไขและก้าวเดินต่อไป
ในระหว่างทาง อังเดร ได้มีโอกาสร่วมทำงานการกุศลกับมูลนิธที่เขาก่อตั้งขึ้นมา และมีโอกาสสอนเทนนิสวัยรุ่นหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตผิดพลาด ซึ่งการได้เห็นความทุกข์ยากของคนอื่น และได้เข้าช่วยเหลือทำให้อังเดร รู้สึกว่าตนเองพอจะมีค่าอยู่บ้าง ขณะเดียวกันอังเดร และเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่ก่อตั้งมูลนิธิขึ้นมาคิดถึงการตั้งโรงเรียนเพื่อให้การศึกษากับเด็กด้อยโอกาส ซึ่งอังเดร ใช้ทุนส่วนตัว รวมกับการบริจาค โดยใช้ชื่อเสียงของตนเองและบรู๊ค ชีลด์ เป็นต้นทาง จากนั้นขอความสนับสนุนจากภาครัฐในส่วนที่ขาด ซึ่งในท้ายที่สุดโรงเรียนตามความฝันของ อังเดร และเพื่อนร่วมอุดมการณ์ก็ได้เริ่มก่อตั้งขึ้นในปี 1997 นับเป็นช่วงเวลาที่นักเทนนิสหนุ่มผู้เคยหลงอยู่ในวังวนของชื่อเสียง และ เงินตรา ได้กลับออกมามองชีวิตและทำให้ชีวิตของตนเองมีความหมายขึ้นมาอีกครั้ง
ในวันที่ชีวิตของอดีตนักเทนนิสหมายเลขหนึ่งโลกร่วงกลับลงมาสู่ผืนดิน ดูเหมือนจะเป็นรสชาติชีวิตอันขมปร่ามิใช่น้อยสำหรับนักเทนนิสที่ครั้งหนึ่งเคยเย่อหยิ่งและทรนงในฝีมือของตนเองอย่าง อังเดร อากัสซี่ หากแต่การกลับคืนสู่บทเรียนเก่าๆ กับเทรนเนอร์คู่ใจอย่าง กิล เรเยส รวมไปถึงการลงสู่สนามในระดับที่ต่ำกว่าเอทีพีทัวร์ ทำให้อังเดร มองเห็นข้อผิดพลาดของตนเองได้มากยิ่งขึ้น
จากรายการที่ลาสเวกัส อังเดร ลงสนามแข่งต่อในระดับชาเลนเจอร์ ที่เบอร์แบงค์ ทัวร์นาเมนท์ที่สนามแข่งขันอยู่ในส่วนสาธารณะ เป็นสนามที่อังเดร ถึงกับระบายความรู้สึกในประวัติของตนเองว่า “ในชีวิตนักเทนนิสอาชีพผมผ่านการแข่งขันในสนามที่มีสภาพแตกต่างกันมานับพันสนาม แต่สำหรับเบอร์แบงค์ คือสนามแข่งที่ผมรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูกกับชีวิตนักเทนนิสอาชีพของตนเอง รอบๆสนามนั้นเต็มไปด้วยเสียงรบกวน แถมยังมีสนามเด็กเล่นที่ไม่ได้แบ่งขอบเขตกันอย่างชัดเจนกับการแข่งขันเทนนิส”
ผลงานที่เบอร์แบงค์ อังเดร เข้าถึงรอบที่สาม ก่อนจะร่วงจากทัวร์นาเมนท์ในวันขอบคุณพระเจ้า พร้อมกับอันดับโลกที่ร่วงจากท้อป 100 ไปเป็นมือวางอันอันดับที่ 120 ของโลกซึ่งทำให้ สถานะของอดีตมือหนึ่งโลกอยู่ห่างจากความสำเร็จที่เขาเคยก้าวขึ้นไปถึงจุดสูงสุด นับเป็นช่วงเวลาที่อังเดร ได้ศึกษาความผิดพลาดในอดีตของตนเองก่อนจะแก้ไขและก้าวเดินต่อไป
ในระหว่างทาง อังเดร ได้มีโอกาสร่วมทำงานการกุศลกับมูลนิธที่เขาก่อตั้งขึ้นมา และมีโอกาสสอนเทนนิสวัยรุ่นหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตผิดพลาด ซึ่งการได้เห็นความทุกข์ยากของคนอื่น และได้เข้าช่วยเหลือทำให้อังเดร รู้สึกว่าตนเองพอจะมีค่าอยู่บ้าง ขณะเดียวกันอังเดร และเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่ก่อตั้งมูลนิธิขึ้นมาคิดถึงการตั้งโรงเรียนเพื่อให้การศึกษากับเด็กด้อยโอกาส ซึ่งอังเดร ใช้ทุนส่วนตัว รวมกับการบริจาค โดยใช้ชื่อเสียงของตนเองและบรู๊ค ชีลด์ เป็นต้นทาง จากนั้นขอความสนับสนุนจากภาครัฐในส่วนที่ขาด ซึ่งในท้ายที่สุดโรงเรียนตามความฝันของ อังเดร และเพื่อนร่วมอุดมการณ์ก็ได้เริ่มก่อตั้งขึ้นในปี 1997 นับเป็นช่วงเวลาที่นักเทนนิสหนุ่มผู้เคยหลงอยู่ในวังวนของชื่อเสียง และ เงินตรา ได้กลับออกมามองชีวิตและทำให้ชีวิตของตนเองมีความหมายขึ้นมาอีกครั้ง
