คอลัมน์สุดฟากสนาม เรื่อง นกฟินิกซ์
จากบ้านที่มีสนามหญ้าได้ความยาวและกว้างตามมาตรฐานของคอร์ตเทนนิส อากัสซี่ เล่าถึงการสร้างสนามของพ่อ ที่ไม่ได้มีความรู้หรือพื้นฐานของงานก่อสร้างแม้แต่น้อยหากท่านใช้จินตนาการ และใช้แรงงานการสร้างจากบรรดาพนักงานรับรถในคาสิโน่ที่พ่อทำงาน รวมไปถึงตัวเขาเองที่ช่วยตีเส้นสนามที่ภายหลัง ได้กลายเป็นคุกชั้นเยี่ยมที่กังขังให้เขาต้องตกอยู่ในความฝันและความหวังของพ่อ
ในบรรดาพี่น้องของอังเดร อากัสซี่ นั้นทุกคนเล่นเทนนิสได้ดีหมดไม่ว่าจะเป็นริต้า พี่สาวคนโต ฟิลลี่ พี่ชายคนรอง หรือ ทามี่ พี่สาวคนที่สาม แต่สำหรับตัวเขาเองในฐานะน้องคนสุดท้อง คือคนพ่อบอกกับเจ้าของ แคมบริดจ์ คลับสโมสรเทนนิสขนาดใหญ่คอร์ตอยู่ภายในคลับถึง 10 คอร์ตว่า เขาคือคนที่เล่นได้ดีที่สุดและเป็นต้องมีอนาคตไกลกว่าพวกพี่อย่างแน่นอน
อากัสซี่ เล่าถึงความต้องการเห็นลูกเป็นนักเทนนิสอาชีพของพ่อ โดยยกเหตุการณ์ในวันหนึ่งผู้เป็นบิดาขับรถพาเขาและพี่ชายพี่สาวไปโรงเรียน แล้วให้ทุกคนเลือกว่าจะเข้าไปในโรงเรียนหรือไปเล่นเทนนิสกันที่แคมบริดจ์ คลับ แน่นอนว่าทุกคนในรถตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไปเล่นเทนนิส โดยเฉพาะอากัสซี่ที่ส่วนลึกแล้วไม่ค่อยชอบไปโรงเรียนนักเพราะรู้สึกว่าตนเองไม่เข้าใจในบทเรียนเหมือนกับเพื่อนร่วมชั้นทำให้เขากลายเป็นตัวประหลาดในห้องเรียน
จะว่าไปแล้ว อากัสซี่ ผูกพันกับเทนนิสตั้งแต่เขายังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ ดังที่แม่เล่าให้เขาฟังว่าตอนที่เขาอายุได้เพียงขวบเดียว แล้วนั่งดูการแข่งขันปิงปองปรากฏว่าเขากลอกตาไปตามจังหวะการกระเด้งของลูก และพ่อเป็นผู้สังเกตเห็น และทำให้ชายผู้หลงใหลในกีฬาลูกสักหลาดเชื่อว่า อังเดร เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ และจะต้องเติบโตเป็นนักเทนนิสที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ซึ่งท้ายที่สุด อากัสซี่ ก็ยอมรับว่าพ่อของเขาคิดถูก แม้จะสารภาพว่าการเดินตามเส้นทางที่พ่อวาดไว้ให้นั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่ต้องการให้ท่านผิดหวัง หากอีกหนึ่งเหตุผลเป็นเพราะภาพของพ่ออีกมุมหนึ่งซึ่ง อากัสซี่ ใช้คำว่า “เป็นผู้ชอบใช้ความรุนแรง”ได้แสดงพฤติกรรมให้เขาเห็นตั้งแต่เด็ก และเรื่องราวดังกล่าวก่อตัวเป็นความกลัวลึกๆอยู่ภายใต้จิตใจ
อากัสซี่ ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่เขาบอกว่าเรื่องนั้นยังคงชัดเจนจนปัจจุบันเมื่อพ่อ ยกปืนขึ้นมาขู่คนขับรถปาดหน้า โดยที่ปืนกระบอกดังกล่าวอยู่ห่างจากจมูกของเขาแค่คืบ และเสียงไกปืนกระบอกดังกล่าวยังดังก้องอยู่ในหูของเขาอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่ารถคู่กรณีขับหนีไปในความมืดด้วยความหวาดกลัว หากแต่ตัวเขาที่นั่งนิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อที่สะใจกับความกลัวของรถคันดันกล่าว มันเป็นเสียงหัวเราะที่อากัสซี่ บอกว่า “ลืมไม่ลง”
(อ่านต่อสัปดาห์หน้า)
จากบ้านที่มีสนามหญ้าได้ความยาวและกว้างตามมาตรฐานของคอร์ตเทนนิส อากัสซี่ เล่าถึงการสร้างสนามของพ่อ ที่ไม่ได้มีความรู้หรือพื้นฐานของงานก่อสร้างแม้แต่น้อยหากท่านใช้จินตนาการ และใช้แรงงานการสร้างจากบรรดาพนักงานรับรถในคาสิโน่ที่พ่อทำงาน รวมไปถึงตัวเขาเองที่ช่วยตีเส้นสนามที่ภายหลัง ได้กลายเป็นคุกชั้นเยี่ยมที่กังขังให้เขาต้องตกอยู่ในความฝันและความหวังของพ่อ
ในบรรดาพี่น้องของอังเดร อากัสซี่ นั้นทุกคนเล่นเทนนิสได้ดีหมดไม่ว่าจะเป็นริต้า พี่สาวคนโต ฟิลลี่ พี่ชายคนรอง หรือ ทามี่ พี่สาวคนที่สาม แต่สำหรับตัวเขาเองในฐานะน้องคนสุดท้อง คือคนพ่อบอกกับเจ้าของ แคมบริดจ์ คลับสโมสรเทนนิสขนาดใหญ่คอร์ตอยู่ภายในคลับถึง 10 คอร์ตว่า เขาคือคนที่เล่นได้ดีที่สุดและเป็นต้องมีอนาคตไกลกว่าพวกพี่อย่างแน่นอน
อากัสซี่ เล่าถึงความต้องการเห็นลูกเป็นนักเทนนิสอาชีพของพ่อ โดยยกเหตุการณ์ในวันหนึ่งผู้เป็นบิดาขับรถพาเขาและพี่ชายพี่สาวไปโรงเรียน แล้วให้ทุกคนเลือกว่าจะเข้าไปในโรงเรียนหรือไปเล่นเทนนิสกันที่แคมบริดจ์ คลับ แน่นอนว่าทุกคนในรถตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไปเล่นเทนนิส โดยเฉพาะอากัสซี่ที่ส่วนลึกแล้วไม่ค่อยชอบไปโรงเรียนนักเพราะรู้สึกว่าตนเองไม่เข้าใจในบทเรียนเหมือนกับเพื่อนร่วมชั้นทำให้เขากลายเป็นตัวประหลาดในห้องเรียน
จะว่าไปแล้ว อากัสซี่ ผูกพันกับเทนนิสตั้งแต่เขายังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ ดังที่แม่เล่าให้เขาฟังว่าตอนที่เขาอายุได้เพียงขวบเดียว แล้วนั่งดูการแข่งขันปิงปองปรากฏว่าเขากลอกตาไปตามจังหวะการกระเด้งของลูก และพ่อเป็นผู้สังเกตเห็น และทำให้ชายผู้หลงใหลในกีฬาลูกสักหลาดเชื่อว่า อังเดร เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ และจะต้องเติบโตเป็นนักเทนนิสที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ซึ่งท้ายที่สุด อากัสซี่ ก็ยอมรับว่าพ่อของเขาคิดถูก แม้จะสารภาพว่าการเดินตามเส้นทางที่พ่อวาดไว้ให้นั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะไม่ต้องการให้ท่านผิดหวัง หากอีกหนึ่งเหตุผลเป็นเพราะภาพของพ่ออีกมุมหนึ่งซึ่ง อากัสซี่ ใช้คำว่า “เป็นผู้ชอบใช้ความรุนแรง”ได้แสดงพฤติกรรมให้เขาเห็นตั้งแต่เด็ก และเรื่องราวดังกล่าวก่อตัวเป็นความกลัวลึกๆอยู่ภายใต้จิตใจ
อากัสซี่ ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่เขาบอกว่าเรื่องนั้นยังคงชัดเจนจนปัจจุบันเมื่อพ่อ ยกปืนขึ้นมาขู่คนขับรถปาดหน้า โดยที่ปืนกระบอกดังกล่าวอยู่ห่างจากจมูกของเขาแค่คืบ และเสียงไกปืนกระบอกดังกล่าวยังดังก้องอยู่ในหูของเขาอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่ารถคู่กรณีขับหนีไปในความมืดด้วยความหวาดกลัว หากแต่ตัวเขาที่นั่งนิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อที่สะใจกับความกลัวของรถคันดันกล่าว มันเป็นเสียงหัวเราะที่อากัสซี่ บอกว่า “ลืมไม่ลง”
(อ่านต่อสัปดาห์หน้า)
