ศิลปินปลิ้นโลกมาโขกสับ
จิตวิญญาณหาญขับเคลื่อนสมัย
จากอารยาสู่อนารยะอาลัย
ศิลปาแห่งความใคร่ตะกายกุม
ทำลายล้างสร้างศิลป์กินธรรมชาติ
หลั่งตัณหาเรี่ยราดอนาถสุม
เหลิงอัตตาสามานย์ทะยานรุม
คุ้มไม่คุ้มไม่ตรองดู กูจะทำ
เพียงมองเห็นศิลปะในต้นไม้
ก็คว้าเลื่อยติดใบ ไสจนคว่ำ
โดยในนามศิลปินสร้างศิลปกรรม
มิอาจย่ำชีวิตใครตามใจตน
ศิลปะเป็นของสูงจากใจสูง
อยู่เหนือฝูงกิเลสหนา สัตว์หน้าขน
ศิลปาอันยิ่งใหญ่จูงใจคน
ให้หลุดพ้นจากจิตอวิชชา
หากศิลปินกินขี้มีใจต่ำ
งานศิลปกรรมถึงยิ่งใหญ่ก็ไร้ค่า
ทุกสัมผัสในเนื้องานตระการตา
ศิลปาศิลปินสิ้นดีงามฯ.
กร ศิริวัฒโณ
180258
