ลมหายใจเฮือกสุดท้าย “เทือกเขาบรรทัด” ฤาจะฝากไว้ที่ “ข้าราชการตาขาว”

ไสว รุยันต์

พื้นที่ป่า792,000 ไร่ ของเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่าเทือกเขาบรรทัด เป็นเทือกเขายาว ประกอบด้วยภูเขาสูงหลายลูกสลับซับซ้อนเรียงกันเป็นแนวยอดเขา เป็นแหล่งกำเนิดของต้นน้ำลำธารที่ไหลรวมกันเป็นทะเลสาบสงขลา หล่อเลี้ยงประชากรในพื้นที่ 4 จังหวัดคือ พัทลุง ตรัง สตูล และสงขลา เป็นป่าดงดิบชื้นประมาณ 80% ของพื้นที่ทั้งหมด และเป็นภูเขาที่มีลักษณะเป็นดินมากกว่าหิน โดยมีพรรณไม้ที่มีค่าและสำคัญ ได้แก่ ไม้ตระกูลยาง หลุมพอ ตะเคียนต่าง ๆ ไข่เขียว ขานาง ฯลฯ

นอกจากพรรณไม้แล้วยังเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าอีกหลายชนิด ทั้งสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ สัตว์ปีก เช่น นกเงือก นกกาฮัง นกหว้า เป็นต้น สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเช่น กวาง เสือ สมเสร็จ กระจง เลียงผา เม่น เก้ง ชะนี ลิง ค่าง บ่าง กระรอก หมีสายพันธุ์ต่างๆ ฯลฯ และสัตว์เลื้อยคลานอีกหลายชนิด

แต่วันนี้ความสมบูรณ์ของพื้นที่ป่าทั้งหมดกลับเหือดหายลงไปตามกาลเวลา สัตว์ป่าถูกล่าเป็นอาหารทุกวันด้วยความเห็นแก่ตัวของชาวบ้าน และเจ้าหน้าที่ของรัฐบางรายใช้เวลาในวันหยุดช่วงเสาร์-อาทิตย์ เดินเท้าเข้าพักค้างแรมในฝืนป่า ใช้อาวุธปืนติดลำกล้องอย่างดี เข้าไปยิงสัตว์เพื่อความสนุกสนาน ความอยากลองใช้อาวุธว่าตัวเองยิงแม่นขนาดไหน แต่การระบายกับพวกสัตว์เหล่านั้นทั้งที่ไม่มีความแค้น และบางครั้งสัตว์เหล่านั้นกลายเป็นอาหารอันโอชะ

ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีอายุนับร้อยปีอย่างต้นหลุมพอ ต้นตะเคียน ต้นไข่เขียว ต้นขานาง ต้นรักเขา ที่มีความอุดมสมบูรณ์ในพื้นป่าเขาบรรทัดของ อ. กงหรา อ.ตะโหมด อ.ป่าบอน อ.ศรีนครินทร์ ก็ไม่ต่างกับสัตว์ที่คอยถูกขบวนการมอดไม้ เข้าลักลอบตัดโค่นลงต้นแล้วต้นเล่า จนเหลือแต่ตอ พร้อมทั้งแผ้วถางปลูกบางพารา ไว้ให้ชนรุ่นหลังได้ดูได้ศึกษาเท่านั้น

หากย้อนมองถึงความเป็นจริงขบวนการมอดไม้คงจะไม่กล้าลักลอบตัด หากไม่มีเจ้าหน้าที่ของรัฐรู้เห็นเป็นใจ และเป็นพวกเดียวกัน เพราะการตัดโค่นไม่แต่ละต้นแต่ละครั้งต้องใช้เวลา ในการชักลากออกมานานหลายวัน ซึ่งหากเจ้าหน้าที่ และคนในพื้นที่หรือกำนัน-ผู้ใหญ่ไม่รู้เห็นเป็นใจก็คงจะทำกันลำบาก

และถ้าเราย้อนมองให้ลึกและถามกันตรงๆ ว่า ไม้เหล่านั้นที่ชักลากออกมาไปอยู่ที่ไหน หลายคนคงจะมีคำตอบในใจ เมื่อไหร่ที่ขับรถเดินทางไปตามถนนในหมู่บ้าน หรือชุมชนก็จะพบว่า บ้านที่สร้างขึ้นมาใหม่ หรือต่อเติมขึ้นมาแบบมีเสาไม้ทั้งต้นนั้นแหละคือคำตอบที่เห็นได้เด่นชัด

และหากถามขึ้นมาอีกครั้งว่าบ้านที่สร้างใหม่เหล่านั้นเป็นบ้านของใคร ถ้าไม่ใช่บ้านของข้าราชการ นักการเมือง หรือผู้มีอันจะกินในพื้นที่ และวัดที่จะสร้างอวดบารมีกับเขาด้วย ว่าฉันก็ทำได้โดยใช้ไม้ที่ไม่ต้องซื้อ

มันคงเป็นเรื่องที่น่าหดหู่มากขึ้นหากวันนี้พัทลุงเรายังปล่อยให้มีการตัดไม้ลำพัง แต่การดูแลของเจ้าหน้าที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเขาบรรทัดเองก็ลำบาก กำลังพลมีน้อย รวมถึงงบประมาณที่รัฐอุดหนุนมาใช้ออกทำงานเพียงไม่กี่ครั้งก็หมด ทั้งเจ้าหน้าที่เหล่านั้นตั้งใจที่จะปกป้องฝืนป่าแห่งนี้ไว้ให้อนุชนรุ่นหลังได้ใช้ประโยชน์จากธรรมชาติ และหวนกลับมาดูทางจังหวัดเองได้มีการปลูกฝังสร้างค่านิยมกันมากน้อยแค่ไหน?

ขนาดผู้นำยังสร้างบ้านด้วยไม้เถื่อน ไม้ทั้งต้น แล้วชาวบ้านตาสี ตาสาจะสร้างบ้านด้วยอะไร!!

วันนี้หลายฝ่ายบอกว่าการแก้ปัญหาต้องเริ่มจากการสร้างจิตสำนึก แล้วสำนึกที่ว่ามันคืออะไร ลองถามว่ามีการสร้างกันที่ไหน หน้าเสาธงโรงเรียนหรือนั่นมันไม่ใช่ เพราะคำพูดของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในจังหวัดอย่างเดียวมันคงใช้ไม่ได้ นอกจากการใช้มาตรการตามกฎหมายที่จริงจัง และจริงใจในการรับผิดชอบต่อสังคม สำนึกรักบ้านเกิด ไม่ใช่คิดว่าหากใช้มาตรการตามกฏหมายแล้วกลัวจะมีศัตรูเพิ่มนั้นเป็นความคิดของคนตาขาว ไม่กล้ายอมรับความจริงกับปัญหาที่เกิดขึ้น

ป่าต้นน้ำของพัทลุงลมหายใจเฮือกสุดท้าย แห่งนี้มันถึงเวลาหรือยังที่จะปกป้อง หรือจาบจ้วงจ้องที่จะทำลาย มันถึงเวลาหรือยังที่ผู้นำระดับสูงในจังหวัด จะหาทางปกป้องฝืนป่าแห่งนี้ ก่อนที่จะมีการบุกรุกจับจองลักลอบตัดไม้จนไม่เหลือฝืนป่าที่มีความอุดมสมบูรณ์อย่างอดีตของเทือกเขาบรรทัด