ควรปรับกระบวนการพัฒนาที่ดิน

คอลัมน์ “แกะสะเก็ด” โดย...ประเสริฐ เฟื่องฟู

ภาคใต้ตอนบน ณ ปัจจุบัน ตั้งแต่ประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร ระนอง สุราษฎร์ธานี กระบี่ พังงา ภูเก็ต ตรัง และลงไปจนถึงตอนล่าง นครศรีธรรมราช และพัทลุง ฯลฯ ล้วนเป็นเป้าหมาย อยู่ในสายตาของนักลงทุนตัวจริง และนักเก็งกำไร รวมทั้งนักลงทุนมือเปล่า (นายหน้า)

โดยเฉพาะการลงทุนทางด้านอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว และธุรกิจเกี่ยวเนื่อง ดูจะเป็นอันดับหนึ่ง ในจังหวัด ที่มีหาดทรายชายทะเล เกาะแก่ง หรือมีทะเลสาป น้ำตก ธรรมชาติที่สวยงาม ล้วนจะได้รับการพัฒนา โปรโมตให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวทั้งสิ้น เป็นธุรกิจสร้างรายได้จากการขายธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม สุดฮิต ทั่วโลกนิยม

รองลงมาก็น่าจะเป็นอุตสาหกรรมเกี่ยวเนื่องกับการเกษตร ที่มีวัตถุดิบอยู่ในพื้นที่ นี่ต้องอาศัยอุปกรณ์หลากหลาย ต้องอาศัยเทคโนโลยี เช่น โรงงานน้ำมันปาล์ม ยางพารา กาแฟ มะพร้าว ผลมไม้ ฯลฯ

เมื่อมีการลงทุน ด้านการท่องเที่ยว โรงแรม รีสอร์ต ภัตตาคาร สถานบริการต่างๆ ต้องผุดตามกันขึ้นมารองรับ บุคลากร แรงงานต้องอพยพ หรือไม่ก็ไปกวาดต้อนมาจากถิ่นอื่น ในพื้นที่ไม่พียงพอ และปรับตัวไม่ทัน

การท่องเที่ยวถ้าโตแล้วจะโตไว นอกจากนั้น สถาบันการศึกษาก็ต้องขยาย เปิดวิทยาเขตตามเข้ามาเพื่อผลิตบุคลากรป้อนตลาดแรงงาน เป้าหมายอยู่ที่คนในพื้นที่ แต่ข้อเท็จจริงแล้วจะเป็นนักศึกษามาจากต่างถิ่นเป็นส่วนใหญ่

เริ่มบูม นักท่องเที่ยวเริ่มเข้า โรงแรม รีสอร์ตจากหนึ่งเป็นสอง ขยายตัวไปเรื่อย แรงงานก็เพิ่มขึ้น นักศึกษาจากพื้นที่ใกล้เคียงก็ทะลักเข้า แน่นอนบ้านเช่า หอพัก เกสต์เฮาส์ก็ต้องผุดตามขึ้นมารองรับ ยานพาหนะก็เป็นปัจจัยสำคัญที่จะต้องใช้ประจำวัน โดยทั่วไปพนักงานระดับล่าง นักศึกษา ก็รถเครื่อง มอเตอร์ไซค์ ระดับบน หัวหน้า ผู้จัดการ ก็ต้องรถยนต์ แล้วยังมีรถรับแขก รถบริการของโรงแรม หรือนักท่องเที่ยวที่เข้ามาอีก

บ้านเมืองในอดีตที่สร้างขึ้นมา ถนนหนทางที่ใช้สัญจร แค่ทางเท้า ทางเกวียน รถลาก สามล้อ หรือจักรยานเท่านั้น ขนาดเลนสองเลนก็ถือว่ากว้างอักโข ไม่ได้เตรียมไว้ให้รถยนต์นับร้อยนับพันคันใช้สัญจรอย่างปัจจุบัน

ที่ผ่านมาหลายจังหวัด หลายพื้นที่ แม้จะมีการขยายเมืองออกไป ก็เป็นการลงทุนรายย่อย ปล่อยอิสระ ใครใคร่ทำอะไร ผุดอะไร จุดไหน ก็เฮโลไปลงเป็นกระจุกในที่เดียวกัน ผลที่เห็นสิ่งแวดล้อม ธรรมชาติที่เคยสวยงาม กลับยับเยิน มีแต่ขยะกองโต ถนนหนทางคับแคบ สุนัขจรจัดเดินเพ่นพ่าน แล้วยาเสพติด มาเฟีย ผู้มีอิทธพลก็ตามมา จะขยับ จะฟื้นฟู เรียกได้ว่าแทบหมดโอกาส ในที่สุดก็ไม่พ้นสลัม....สลัมท่องเที่ยว

การพัฒนาที่ดิน อสังหาริมทรัพย์ เท่ากับการสร้างหมู่บ้าน สร้างเมืองใหม่ขึ้นมา ผังเมือง โครงสร้างพื้นฐาน โดยเฉพาะสาธารณูปโภค ถนนหนทาง ล้วนเป็นเรื่องและหน้าที่ของภาครัฐ หรือทางจังหวัด และองค์กรปกครองท้องถิ่นแต่ละพื้นที่ต้องเร่งวางแผน วางแนวทาง วางโครงการเร่งจัดหางบประมาณจัดสร้างขึ้นมารองรับให้ทันกับการลงทุนของภาคเอกชน กำหนดแผนไว้ วางกรอบไว้ให้มั่นคง ถ้าทำเองไม่ได้ก็ให้ภาคเอกชนไปดำเนินการควบคู่กับโครงการลงทุน หมายถึงต้องบังคับให้ทำ

ที่เป็นมาและเป็นอยู่ บ้านเมืองแออัด สิ่งแวดล้อมถูกทำลาย ขยะล้นเมือง เพราะภาครัฐตามไม่ทันเอกชน ทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องรู้และรับทราบ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะติดขั้นตอน ติดกฎหมาย ต้องผ่านหลายหน่วยงาน หลุดจากหน่วยงานนี้ ติดหน่วยงานโน้น

อสังหาฯ ผุดกันถี่ยิบ ทั้งเล็กทั้งใหญ่ โครงสร้างพื้นฐานไม่มีมาตรฐาน ถนนคับแคบ รถสวนทางกันแทบไม่ได้ เกิดปัญหาการจราจร บ้านไหนจอดรถหน้าบ้าน รถอื่นก็ไม่ต้องผ่าน หรือบ้านใครมีรถ 2 คัน ผัวคัน เมียคัน ก็นำไปจอดปิดหน้าบ้านเพื่อน ไม่ต้องเข้าออก ตัวอย่างนี้เห็นชัด มีทุกจังหวัด

กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ดูจะเป็นกระทรวงเจ้าปัญหา ตัวถ่วงความเจริญ กระทรวงนี้ เกิดขึ้นมาได้ก็เพราะต้องการสนองความทะยานอยากของกลุ่มนักการเมืองเขี้ยวลากดิน ฉายาสารพัดสัตว์ ที่ต้องการเป็นรัฐมนตรี แต่ไม่มีกระทรวงจะให้นั่ง ก็เลยไปดึงเอาหน่วยงานจากกระทรวงโน้นบ้าง กระทรวงนี้บ้างมาสังกัด ตั้งขึ้นเป็นอีกกระทรวงหนึ่ง กระทรวงลักษณะนี้ยังมีอยู่อีกหลายกระทรวง

นึกถึงกระทรวงนี้แล้วมันอดไม่ได้ ขอออกนอกเรื่องสักนิดเหอะ ยกตัวอย่างความอัปรีย์ จัญไรของกระทรวงทรัพย์ฯ ที่ภูเก็ตโครงการตัดถนนเพื่อแก้จราจรติดขัดระหว่างศักดิเดช-สะพานหิน ต้องผ่านป่าโกงกางเสื่อมโทรมคลองเกาะกุยหรือเกาะผีแค่ 300 เมตร ถูกกระทรวงเห้...นี้ถ่วงไว้ร่วมสิบปีแล้ว จนบัดนี้ยังสร้างไม่ได้

เฮ้อ....ได้ระบายค่อยยังชั่ว

ปัจจุบันและอนาคตมาตรฐานการลงทุนต้องมีกำหนดขั้นต่ำ ทั้งปริมาณพื้นที่ อย่างเช่น พื้นที่ต้องเป็นร้อยไร่ พันไร่ขึ้นไป โครงสร้างสาธารณาปูโภคต้องมาตรฐานครบวงจร ไฟฟ้า ประปา โทรศัพท์ การบำบัดน้ำเสีย ระบบสื่อสาร โดยเฉพาะถนนหนทางความกว้างต้องเพิ่มขึ้น จอดรถยนต์ 2 ข้างทางได้ และต้องสวนกันได้ แต่ละโครงการต้องมีลานจอดรถ ก็ต้องมาตรฐานอีกนั่นแหละ

การลงทุนจะต้องมีเงินหน้าตัก ไม่ใช่อาศัยแหล่งเงินทุนอย่างเดียว โชว์กันอวดกันแค่ตัวเลข แต่ละโครงการต้องมีพันล้านหมื่นล้านขึ้นไป ไม่ใช่มีแค่ที่ดิน 40-50 ไร่ เอาที่ดิน เอาโปรเจตไปเสนอแบงก์ ยอมเสียใต้โต๊ะให้ผู้จัดการ เสียค่าปากถุง แล้วเอาเงินมาลงทุน

ประเดิมด้วยการถอยรถเบนซ์สปอร์ตป้ายแดง ยอมเสียเงินดาวน์ ไปจอดหน้าโครงการ แล้วเดินยืดให้พนักงานขาย คนงานก่อสร้างดูมาดนักลงทุน เพื่อนผมหลายคนหมั่นไส้ฉิบ

ต่อจากนั้นจัดงานเปิดตัวโครงการหรูหราในโรงแรมห้าดาว คัดเอาพนักงานขายหน้าตาจิ้มลิ้มไปคอยต้อนรับแขกเหรื่อ และเปิดรับจองจากลูกค้ากลุ่มเป้าหมาย เชิญผู้ว่าราชการจังหวัด สื่อมวลชนทั้งจังหวัดไปร่วมงาน ลงทะเบียนรับซอง....ซองขาว แฟ้มข่าว รายละเอียดต่างๆ ของโครงการ หลายโครงการเป็นอย่างนี้

สุดท้ายก็ม้วนเสื่อไป ค้างค่าแรงงาน ไอ้พวกแรงงานพม่าหน้าโง่โดนบ่อย ไม่รู้จะไปเรียกร้องเอากับใคร โครงการค้างเติ่ง ลูกค้าผู้บริโภคที่วางมัดจำเสียเงินจอง บางรายโอนกันไม่ได้ ติดสารพัดปัญหา ก็ได้แค่ร้อง สคบ.และร้องศูนย์ดำรงธรรม ทั้งสองหน่วยงานกลับเป็นแค่เสือกระดาษเสียอีก ทำได้แค่ไกล่เกลี่ย

รอการช่วยเหลือ รอแล้วรอเล่า จากเดือนเป็นปี บางรายตายจาก ลูกหลานที่รับช่วงยังไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน เงินมัดจำ เงินผ่อนก็ไม่ได้คืน บ้านก็ไม่ได้อยู่ ถามที่เถอะ คนที่เจอแบบนี้ มันแค้นมั้ย เจ็บมั้ย

เรื่องนี้น่าจะเป็นหน้าที่ของคณะกรรมการจัดสรรที่ดิน หรือทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องร่วมกันรับผิดชอบ ต้องเสนอแก้กฎหมายปรับสภาพให้เหมาะสมกับความเป็นจริงในภาวะปัจจุบัน ที่ความเจริญเติบโตมันรวดเร็ว...เร็วจนหยุดยั้งไม่ได้ หรือต้องยกเครื่องรื้อกฏหมายกันทั้งระบบ จัดกระบวนการใหม่ คุมกำเนิดตัดตอนรายกระจอกงอกง่อยเจ้าปัญหาให้หมด ไม่ต้องผุดต้องเกิด แล้วช่วยเขี่ยไอ้กระทรวงทรัพย์ฯ จัญไรออกไป ให้มันไปหารับประทานกับพวกรุกป่าสงวนโน่น

ยังมีประโยชน์กับประชาชน ช่วยเหลือประชาชนที่ตกเป็นเหยื่อนักลงทุนกำมะรอ สิบแปดมงกุฏ ดีกว่าการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็นไหนๆ.