รุ่งอรุณ
ดาวแต้มแวมระหว่างทางช้างเผือก
ขนาบเทือกสันภูอยู่เบื้องหน้า
โพ้นเสี้ยวจันทร์ซบอิงแก้มกิ่งฟ้า
คล้ายอำลาดึกนี้ราตรีกาล
ช่วงเวลาเลยลับยิ่งดับมืด
เมฆก็แปรแผ่พืดลมพรูผ่าน
ยังคงเพียงเสียงน้ำค้างกังสดาล
ขณะความเงียบขึงม่านสีม่วงคราม
เป็นฉากช่วงห้วงต่ออันตื่นตา
วนและเวียนเปลี่ยนมาไม่เคยข้าม
จากราตรีสู่ทิวาอันวับวาม
ดำรงอยู่ในท่ามความเป็นไป
ดำรงดั่งศรัทธามหาวิหาร
ซึ่งสืบสานตำนานกาลสมัย
ปฐมบรรพ์โบราณบุโรสุโขทัย
อยุธยากรุงไกร...มาปัจจุบัน
จากยุคต่อยุคยังยืนยง
จารผจงดำรงรักจำหลักมั่น
พอม่านคลี่พราวส่งเงาจันทร์
สุวรรณภูมิแห่งนั้นพลันรุ่งอรุณ
คัดจากหนังสือกวีนิพนธ์ ‘มหาวิหารแห่งสุวรรณภูมิ’
โดย บัญชา อ่อนดี
