แซกโซโฟน
แซกโซโฟนโผนเสียงเคียงเช้าชื่น
ส่งค่ำคืน ยืนคำนับรับอุษา
ซึ่งฉาดฉายพรายแสงแห่งบูรพา
ดั่งดาราประดับไว้ในแผ่นดิน
ดวงดอกไม้ไหววูบเอนจูบลม
หอมลั่นทมลมพามากรุ่นกลิ่น
เหง่งหง่างระฆังขานกังวานกวิน
พระสงฆ์บิณฑบาตโปรดสัตว์ - คน
ทองลำธารผ่านไหลไปวับวิบ
ฟ้าไกลลิบขลิบเมฆใสขอบไพรสณฑ์
เขียวพรมข้าว ขาวทั้งคุ้งทุ่งแดนดน
ล้วนอิ่มบุญอุ่นกุศลบันดลดาล
โน่นบึงน้ำยามนี้ทอสีนวล
กอไผ่ครวญเพลงแผ่วแว่วเสียงหวาน
จนสุดสายปลายถนนพ้นสะพาน
โพธิ์โบราณยืนโคนเยื้องต้นไทร
เวี่ยต้นนุ่นฝุ่นม้วนขบวนเท้า
เด็กผู้เฒ่าสาวหนุ่มกลุ่มน้อยใหญ่
แม้ยากดีมีจนต่างร่วมใจ
ทั้งใกล้ไกลน้อมมนัสนมัสการ
แซกโซโฟนยังแว่วเสียงเคียงแดดสาย
เหลืองระบายอุไรอุรามหาวิหาร
มโนน้อมขวัญมิ่งยิ่งยืนนาน
หลอมวิญญาณผนึกแน่นแผ่นดินไทย
คัดจากหนังสือกวีนิพนธ์ ‘มหาวิหารแห่งสุวรรณภูมิ’
โดย บัญชา อ่อนดี
