แผนสังหารใต้หลังคา(ตอนที่ 2)

บทประพันธ์ของ เอะโดะงะวะ รัมโปะ
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา

ตอนที่ 2

เรื่องทั้งหมดที่เล่ามาในตอนต้นคงช่วยให้ผู้อ่านซึมซับความสัมพันธ์ระหว่างโกดะ ซะบุโรกับอะเกะชิ โคะโงะโร และความหลงไหลการสืบสวนคดีอาชญากรรมอย่างเกินขนาดของซะบุโรได้ดีในระดับหนึ่งแล้ว จึงจะพากันเข้าเรื่องเสียที จับตั้งแต่ตอนที่โกดะ ซะบุโรได้หอพักแห่งใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ ชื่อโทเมคัง และได้ค้นพบอะไรหลายอย่างที่จูงใจให้เขาเล่นแผลงๆ ที่ทั้งสนุกและตื่นเต้นเร้าใจ

ตอนที่ซะบุโรเฝ้าคอยอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรหอพักโทเมคังจะสร้างเสร็จเสียทีเพราะตั้งใจจะเข้าไปเช่าอยู่เป็นคนแรกนั้นเวลาผ่านไปปีกว่าแล้วหลังจากที่เขาได้คบหาสมาคมกับอะเกะชิ เป็นช่วงที่ความสนใจ “คดีอาชญากรรม” ที่คุกโชนในตอนต้น ๆ มอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไปหมดสิ้นและยังไม่มีอะไรใหม่ ๆ มาแทน จึงได้แต่อยู่ไปวัน ๆ ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายกับเวลาอันว่างเปล่าที่ยืดเยื้อยาวนานไม่รู้จบสิ้นในแต่ละวัน ตอนที่ย้ายเข้าไปอยู่ในหอพักโทเมคังที่สร้างเสร็จหมาด ๆ แรก ๆ ก็สนุกขึ้นมาบ้างเพราะได้เพื่อนใหม่หลายคน แต่มนุษย์เราทำไมถึงได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เบื่อง่ายอะไรเช่นนี้ เพราะไม่นานไม่ว่าจะไปตรงไหนก็พบแต่คนหน้าเดิม ๆ การสนทนาก็ไม่มีอะไรที่มากไปกว่าพูดคุยวนเวียนอยู่แต่เรื่องเดิม ๆ วิเคราะห์วิจารณ์อะไรก็ซ้ำ ๆ ซาก ๆ อุตส่าห์เปลี่ยนหอพักและหาเพื่อนใหม่ได้ทั้งที แค่ยังไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ดีซะบุโรก็กลับลงไปตกจมอยู่กับความเบื่อที่ราวกับบ่อน้ำลึกที่หาก้นบ่อไม่เจออย่างไรอย่างนั้นเลยทีเดียว

และแล้ววันหนึ่งหลังจากย้ายเข้าไปอยู่หอพักโทเมคังได้ราวสิบวัน ซะบุโรคิดอะไรแผลง ๆ ขึ้นมาอย่างหนึ่งระหว่างที่กำลังเบื่อเหลือทน

ห้องพักของซะบุโรอยู่ชั้นสองของหอพัก ข้าง ๆ “โทะโกะโนะมะ” หลืบตรงผนังที่จัดไว้สำหรับประดับศิลปะวัตถุตามแบบห้องญี่ปุ่นทั่วไปนั้นเป็นตู้เก็บที่นอนซึ่งสร้างฝังเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของผนังห้อง ภายในตู้แบ่งครึ่งด้วยชั้นสำหรับเก็บที่นอนซึ่งเป็นพื้นไม้มีคานรองรับอย่างแข็งแรง ซะบุโรเอาหีบไม้ไผ่บรรจุสัมภาระเก็บไว้ในชั้นล่างหลายหีบส่วนชั้นบนใช้เป็นที่เก็บที่นอน อยู่ว่าง ๆ มองไปมองมาก็เกิดความคิดขึ้นมาว่าน่าจะดัดแปลงชั้นบนของตู้เก็บที่นอนเป็นเตียงเสียเลย คือแทนที่จะเอาที่นอนลงมาปูนอนบนพื้นห้องแล้วพับเก็บทุกวันทุกคืนให้ยุ่งยาก เราก็เอาที่นอนปูและผ้านวมคลุมซ้อนกันเข้าไว้บนชั้นนั่น พอง่วงขึ้นมาก็ขึ้นไปซุกตัวนอนได้เลย ซะบุโรคิดไปคิดมาก็เห็นดีไปตามนั้น นี่ถ้าเป็นหอพักที่เคยอยู่มาก่อนหน้านี้เขาจะไม่มีทางทำได้อย่างที่คิด แม้ว่าตู้เก็บที่นอนที่ไหน ๆ ก็มีชั้นกั้นกลางอยู่เหมือน ๆ กัน แต่ส่วนใหญ่ฝาผนังจะสกปรกมาก ซ้ำร้ายบางแห่งยังมีใยแมงมุมอยู่บนเพดานตู้ด้วยไม่ชวนให้เข้าไปนอนเลยสักนิดเดียว แต่ตู้เก็บที่นอนของห้องนี้ยังใหม่เอี่ยมและสวยมากด้วย เพดานทางสีขาวสะอาดผนังทาสีเหลืองอ่อน ๆ เรียบเนียนไม่มีด่างดำแม้แต่รอยเดียว วิธีการสร้างชั้นก็ดูดีมีอะไรบางอย่างทำให้ดูคล้าย ๆ กับเตียงบนเรือ ภาพโดยรวมของตู้เก็บที่นอนช่างมีเสน่ห์จูงใจให้ขึ้นไปลองนอนดูสักครั้งเสียจริง

และแล้วซะบุโรก็ไม่รั้งรอที่จะเริ่มนอนในตู้เก็บที่นอนตั้งแต่คืนนั้นเอง ห้องทุกห้องของหอพักแห่งนี้เจ้าของห้องสามารถล็อกกลอนจากภายในได้ ซะบุโรจึงทำอะไรแปลก ๆ ตามแบบของเขาได้อย่างสบายใจเพราะไม่ต้องเกรงว่าหญิงรับใช้อาจเข้ามาเห็นเข้าโดยไม่รู้ตัว ลองนอนเข้าจริง ๆ รู้สึกดีเกินคาด เขาเอาที่นอนสี่หลังนุ่มนิ่มวางซ้อนกันแล้วขึ้นไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนนั้น ซะบุโรนอนมองเพดานตู้ที่ห่างขึ้นไปจากที่นอนหนาแค่สองฟุต ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่อย่างไม่เคยมีมาก่อน เขาเลื่อนประตูตู้ปิดสนิทจากด้านในแต่ก็ยังมีลำแสงเท่าเชือกเส้นเล็ก ๆ ลอดเข้ามา เป็นบรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกเหมือนตนเองเป็นพระเอกในนิยายนักสืบเรื่องอะไรสักเรื่องหนึ่ง ซะบุโรชักสนุกเพราะนอกจากจะนอนสบายแล้วยังวาดภาพเหตุการณ์ระทึกใจได้เป็นฉาก ๆ อย่างว่าสมมติให้ห้องนี้เป็นห้องของคนอื่นแล้วตนเองเป็นหัวขโมยเข้ามาแอบดูลาดเลาอยู่ จากนั้นมาพอได้เวลาเขาก็จะมุดเข้าไปในตู้เก็บที่นอนตั้งแต่หัววัน และขลุกอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างราวสามฟุตยาวไม่ถึงสองเมตร นอนเอกขเนกสูบบุหรี่ของโปรดพ่นควันโขมงพลางคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย ควันบุหรี่ที่อบอวลอยู่ในที่แคบระบายออกมาทางช่องแคบระหว่างประตูเลื่อนกระจายออกไปหนาแน่นอยู่เต็มห้อง ขนาดถ้ามีใครเข้ามาเห็นเข้าจะต้องตื่นตระหนกคิดว่าไฟกำลังไหม้ตู้เก็บที่นอนเป็นแน่ นายคนนี้เล่นพิสดารมาได้สามวันก็สังเกตเห็นของแปลกเข้าอีกอย่างหนึ่ง คนขี้เบื่ออย่างซะบุโรนั้นความสนใจเตียงในตู้ย่อมหมดไปภายในสามวันเป็นอย่างช้า ระหว่างนั้นพอเบื่อหนัก ๆ เข้าก็นอนเขียนอะไรเล่นบนฝาผนังบ้างบนเพดานบ้างฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ จนมือไปกระทบแผ่นฝ้าเพดานตรงหัวเขาพอดี มันขยับหงึบหงับไม่ติดแน่นเหมือนแผ่นอื่น ๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นหรือว่าช่างลืมตอกตาปู เขาคิดแล้วพอลองเอามือดันขึ้นไป แผ่นไม้ก็หลุดขึ้นไปตามแรงดันขึ้นไปข้างบน แต่พอปล่อยมือมันก็งับลงมาตามเดิมราวกับติดสปริงเอาไว้ทั้ง ๆ ที่ไม่มีตาปูสักตัวเดียว แรงที่ส่งลงมาที่มือของเขานั้นทำให้รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างกดลงมาจากข้างบน

เอ๊ะ... หรือว่าจะมีตัวอะไรอยู่บนกระดานฝ้าตรงหัวเขาพอดีแผ่นนี้ อย่างงูใหญ่เฝ้าสมบัติหรืออะไร ซะบุโรคิดเองขนลุกไปเองอยู่ตรงนั้น จะหนีออกมาเสียกลางคันก็ยังเสียดายเพราะอยากรู้ว่ามันอะไรกันแน่ ซะบุโรลองดันแผ่นกระดานขึ้นไปอีกครั้ง คราวนี้นอกจากจะรู้สึกถึงแรงกดลงมาแล้ว ทุกครั้งที่แผ่นกระดานเคลื่อนไหวจะมีเสียงเหมือนมีของหนัก ๆ กลิ้งกึก ๆ อยู่บนนั้น ตายละไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เสียแล้ว เป็นไงเป็นกัน...ซะบุโรหลับหูหลับตารวบรวมกำลังดันแผ่นกระดานขึ้นไปแล้วผลักเต็มแรงให้เลื่อนพ้นช่องเพดานออกไป ทันใดนั้นเองก็มีอะไรสักอย่างร่วงกราวลงมาจากเพดาน ดีที่ซะบุโรเบี่ยงตัวหลบทันด้วยสัญชาติญาน ไม่เช่นนั้นคงเจ็บตัวได้เลือดกันบ้างถ้าโดนเข้าไปจัง ๆ

“ปัดโธ่ นึกว่าอะไร เซ็งเลย”

ซะบุโรอุทานออกมาอย่างขัดใจเมื่อเห็นสิ่งที่ร่วงกราวลงมา ถ้ามันเป็นอะไรที่พิลึกพิสดารชวนให้ขนหัวลุกก็ว่าไป อย่าง แต่นี่มันแบบว่า...จะพูดยังไงดี คือมันทำให้เซ็งเป็นบ้า ก็จะอะไรเสียอีก ที่มันทะยอยกันร่วงลงมาไม่มีอะไรประหลาดไปกว่าก้อนหินขนาดย่อมกว่าที่เขาใช้ทับบนฝาถังดองผักเท่านั้นเอง พอตั้งสติคิดดูให้ดีก็เข้าใจว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะมีก้อนหินอยู่บนหลังคา เพราะช่างก่อสร้างเขาจงใจเปิดแผ่นฝ้าเพดานแผ่นนี้เอาไว้อย่างนั้นเพื่อให้เป็นช่องมุดเข้าไปยังเส้นทางใต้หลังคาเผื่อเวลาต้องจัดการกับสายไฟที่เชื่อมต่อหลอดไฟระหว่างห้อง แล้วก็เอาก้อนหินพวกนั้นมาทับเอาไว้กันพวกหนูมันมาเปิดแล้วพากันเข้ามาสิงสู่อยู่ในตู้เก็บที่นอนอุ่น ๆ นี่ยังไงเล่า

ช่างเป็นเรื่องตลกชวนหัวอะไรอย่างนี้ แต่เรื่องตลกนี้เองแหละที่นำพาให้โกดะ ซะบุโรได้พบกับความบันเทิงแสนวิเศษอย่างใหม่

ซะบุโรมองไปยังช่องเพดานที่ดูคล้ายทางเข้าถ้ำเปิดอยู่เหนือหัวเขาพอดีอยู่ได้แค่ไม่นาน ความอยากรู้อยากเห็นที่ติดตัวมานานจนเป็นนิสัยทำให้เขาอยากรู้ขึ้นมาว่าใต้เพดานบ้านนั้นมันรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่ ชายหนุ่มผลุดลุกขึ้น โผล่หัวขึ้นไปในช่องอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ แล้วกวาดสายตามองไปทั่วทั้งสี่ทิศ พอดีเป็นตอนเช้าแสงแดดส่องลงมาบนหลังคาแล้ว จึงมีลำแสงทอเข้ามาเป็นสายตามรอยแยกทั่วไปหมด ราวกับมีใครฉายไฟดวงใหญ่น้อยกราดลงมาค้นหาอะไรกัน ทำให้พื้นที่ว่างใต้หลังคาสว่างเกินคาด

สิ่งแรกที่สะดุดตาเขาคือคานขื่อรับน้ำหนักหลังคาเป็นที่ไม้ท่อนใหญ่ ๆ เชื่อมต่อกันคดเคี้ยวไปเหมือนงูตัวโต ถึงจะสว่างแต่ยังไง ๆ ก็เป็นพื้นที่ใต้หลังคาจึงมองเห็นได้ไม่ไกลนัก ทั้งยังเป็นอาคารหอพักทรงแคบยาว จริง ๆ แล้วคานขื่อแต่ละท่อนก็ยาวด้วยจึงมองเห็นไกล ๆ ว่าคดเคี้ยวต่อ ๆ กันลึกเข้าไปทางโน้น ตรงหัวโค้งมีแนวซี่ไม้ค้ำคานสองข้างเหมือนกระดูกงูใหญ่ เพียงเท่านี้ก็เป็นภาพยิ่งใหญ่อลังการพอแล้ว ยิ่งกว่านั้นเสาต้นผอม ๆ ที่เรียงรายค้ำหลังคาอยู่ระหว่างคานขื่อ ยังทำให้ดูเหมือนถ้ำหินงอกหินย้อยมากขึ้นไปอีก

“เยี่ยมขนาดนี้เลยเหรอ”

ซะบุโรอดพึมพำออกมาไม่ได้หลังจากมองไปรอบใต้หลังคา เขาหลงเสน่ห์สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูกในทันที สิ่งนี้คนธรรมดาอาจไม่สนใจแต่สำหรับคนช่วยอย่างเขามันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ตั้งแต่วันนั้นมา การ “เดินเล่นใต้หลังคา” ของซะบุโรก็เริ่มขึ้น เมื่อไรที่มีเวลาว่างไม่ว่าจะกลางคืนหรือกลางวัน เขาจะมุดเข้าไปใต้หลังคาและเดินย่องกริบเหมือนแมวขโมยไปบนคานขื่อ โชคดีที่เป็นบ้านสร้างใหม่ยังไม่มีแมงมุมมาชักใย ยังไม่มีขี้ฝุ่นหรือขี้เขม่าจับ และไม่มีคราบสิ่งขับถ่ายของพวกหนูเลยสักนิดเดียวด้วย ซะบุโรจึงเดินสบายโดยไม่ต้องกลัวเสื้อผ้าหรือเท้าเปื้อนสกปรก ชายหนุ่มใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวขึ้นไปเดินเริงร่าได้ตามใจชอบ พอดีกับเป็นฤดูใบไม้ผลิ ถึงจะอยู่ใต้หลังคาอากาศก็กำลังสบายไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป