แรงชัง ตอนที่ 20
หาญกำลังจะจมลงไปในน้ำเรื่อยๆ พลันนึกถึงคำสาบานของเขากับเอื้องฟ้า ว่าจะไม่มีอะไรมาพรากให้ทั้งสองต้องจากกัน แม้แต่ความตาย
หาญเริ่มได้สติและลืมตาขึ้นมา พยายามฝืนความเจ็บ ถีบตัวขึ้นมาจากน้ำจนได้ แล้วฮึดว่ายน้ำเข้าฝั่งอย่างช้าๆ ค่อยๆ ยันตัวเองขึ้นมานั่งบนท่าน้ำ พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่มีแรงจึงล้มลงอีกครั้ง
“เอื้องฟ้า”
หาญเอ่ยชื่อเอื้องฟ้า แล้วฟุบหมดสติไป
สายเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วเนื้อนางก็ดึงเอื้องฟ้าเข้ามา เอื้องฟ้าพยายามจะขัดขืนแต่สู้แรงแม่ไม่ได้
“แม่ปล่อยเอื้องเถอะ เอื้องจะไปพระนครกับคุณหาญ”
“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วเอื้องฟ้า ลูกไม่รักดี คิดจะหนีพ่อแม่ไปอยู่กับคุณหาญสองคนงั้นเรอะ”
“อยู่ที่นี่พ่อแม่ก็เอาแต่กีดกันความรักของเรา ไม่มีใครเข้าใจเราเลย”
เนื้อนางโมโหเผลอตบหน้าลูก สายตกใจร้องลั่น
“ว้าย”
เนื้อนางอึ้ง มองมือตัวเอง ไม่คิดว่าจะทำร้ายลูกได้ สายเองก็อึ้งไปเหมือนกัน เอื้องฟ้าจับแก้มตัวเอง มองเนื้อนางอย่างน้อยใจ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องไป เนื้อนางรู้สึกผิดกับลูกมากจึงเดินตามไป
“เอื้อง ลูก”
เอื้องฟ้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ปิดประตูใส่หน้าเนื้อนาง เนื้อนางได้แต่ร้องไห้ เอื้องฟ้าเข้ามาในห้อง นั่งหน้ากระจก มองแก้มตัวเองที่มีรอยแดงอย่างเสียใจ
“เอื้องจะทำยังไงดีคุณหาญ”
เอื้องฟ้าฟุบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
ชาวบ้าน 2 คนเดินผ่านมาที่ท่าน้ำ เพิ่งกลับจากการหาปลา แล้วชะงักเมื่อเห็นชายคนหนึ่งนอนฟุบอยู่
“ใครมันมานอนหลับตรงนั้นวะ เดี๋ยวได้ตกน้ำตกท่ากันพอดี ไปดูหน่อยเว้ย ไปๆ”
ทั้งคู่เดินไปดู แล้วสะกิดเรียกหาญ
“พ่อหนุ่ม ตื่นๆ มานอนอะไรตรงนี้”
หาญไม่ขยับ ชาวบ้านจึงจับตัวพลิกให้นอนหงายแล้วทั้งคู่ก็ผงะไป
“คุณหาญ”
หาญหน้าตาฟกช้ำมีเลือดซึมๆ ออกมาหลายที่และยังไม่ได้สติ ขณะเดียวกัน พวกชงชางเดินตามหาหาญอย่างร้อนใจ
“ไปดูที่ท่าน้ำ หาญต้องนัดกับเอื้องฟ้าที่นั่นแน่ๆ”
“ขอรับ”
ทั้งหมดจะมุ่งหน้าไปที่ท่าน้ำ ชาวบ้าน 2 คน ช่วยกันหิ้วแขนหาญเข้ามาคนละข้าง
“คุณชาญขอรับ ผมเจอคุณหาญที่ท่าน้ำขอรับ”
ชงชางกับหอมเดินเข้าไปหาหาญอย่างเป็นห่วง
“หาญ หาญ”
หาญส่งเสียงอืออารับรู้แต่ไม่มีแรงเงยหน้าขึ้นมามอง ชงชางสงสัยว่าหาญเป็นอะไรจึงจับเงยหน้าขึ้น ทุกคนเห็นหน้าตาบวมช้ำของหาญก็ตกใจ ชงชางโกรธจัด
“ใครมันทำลูกฉันแบบนี้”
เนื้อนางยังคงนั่งร้องไห้กับสาย เสียใจที่เผลอตบหน้าเอื้องฟ้าไป
“บ่าวรู้เจ้าค่ะว่าคุณเนื้อนางไม่ได้ตั้งใจ คุณหนูเอื้องฟ้าจะต้องให้อภัยแน่เจ้าค่ะ”
ศักดาเดินเข้ามาอารมณ์ดี เนื้อนางรีบเช็ดน้ำตาเข้าไปหา
“เป็นยังไงบ้างพี่ศักดิ์ แล้วคุณหาญล่ะ”
“พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว มันคงไม่มายุ่งกับเอื้องฟ้าอีกต่อไป”
ศักดาเดินหัวเราะเข้าห้องไป เนื้อนางกับสายมองหน้ากันไม่สบายใจ ศักดาเดินเข้าห้องมานอนแผ่อย่างสบายอารมณ์ สะใจ
“ป่านนี้ลูกของมึงคงจมน้ำตายไปแล้ว”
เนื้อนางเดินเข้ามาหาด้วยความสงสัย
“พี่ศักดิ์ พี่จัดการคุณหาญยังไง พี่ไปพูดอะไรกับเขารึ ถึงได้มั่นใจนักว่าเขาจะไม่มายุ่งกับเอื้องฟ้าอีก”
“ใครว่าพี่พูด พี่ไม่จำเป็นต้องพูดให้เปลืองน้ำลายเลย”
“แล้วพี่ทำอะไรเขา”
ศักดาเริ่มโมโห เข้าไปจับตัวเนื้อนางเขย่าอย่างแรง
“เป็นห่วงมันมากหรือไงลูกของไอ้ชงชางน่ะ หะ มันมีลูกมีเมียแล้วยังไปอาลัยอาวรณ์มันอีก จำไว้นะเนื้อนาง ถ้ามันยังเหลือความรักให้เธอ มันคงไม่หนีไปมีเมียหรอก”
ศักดาผลักเนื้อนางล้มลงอย่างแรง เนื้อนางนั่งร้องไห้เสียใจ
แก้ววิ่งมาที่ท่าน้ำ มองซ้ายมองขวาหาหาญและเอื้องฟ้า เมื่อไม่เห็นก็แปลกใจ
“หาญกับเอื้องฟ้าไปไหนแล้ว”
ชาวบ้าน 2 คน เดินคุยกันมาผ่านที่ท่าน้ำอีกครั้ง
“ใครกันนะที่มันกล้าทำคุณหาญได้ขนาดนั้น คุณชาญต้องไม่ปล่อยให้มันลอยนวลแน่ๆ”
แก้วได้ยิน สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับหาญจึงรีบเข้าไปหาชาวบ้าน 2 คนนั้น
“เมื่อกี้น้าว่าอะไรนะจ๊ะ หาญเป็นอะไร”
“อ้าว คุณแก้วไม่รู้หรือขอรับว่าคุณหาญถูกทำร้ายปางตายเลยล่ะขอรับ”
แก้วตกใจมาก รีบกลับไปที่บ้านชงชาง หอมและน้อยกำลังช่วยกันทำแผลให้หาญอยู่ หอมทำแผลไปน้ำตาก็ไหลไป เป็นห่วงลูกชายมาก ชงชางเครียด แก้ววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เป็นห่วงหาญ
“หาญ หาญ”
แก้วเห็นว่าหาญบาดเจ็บมากก็อึ้งไป
“ทำกันถึงขนาดนี้เลยรึเนี่ย”
“รู้รึว่าใครทำ” ชงชางถาม
แก้วอึกอักยังไม่กล้าตอบ ไม่แน่ใจว่าจะใช่ศักดาหรือไม่ จังหวะนั้นหาญก็เริ่มได้สติขึ้นมา หอมยิ้ม
ดีใจที่ลูกฟื้น
“หาญ เจ็บมากมั้ยลูก”
“เอื้องฟ้าล่ะขอรับคุณแม่ เอื้องฟ้าอยู่ไหน”
“หยุดเพ้อหาผู้หญิง แล้วบอกพ่อมาว่าใครเป็นคนทำเจ้าแบบนี้”
“คุณพ่อจะถามทำไมขอรับ ในเมื่อคุณพ่อไม่ได้เป็นห่วงความรู้สึกของลูกเลย ไม่อย่างนั้นคงไม่ขัดขวางลูกกับเอื้องฟ้า”
“หาญ”
ชงชางโมโหมาก หอมเห็นท่าไม่ดีพยายามประนีประนอม
“พี่อย่าเพิ่งถามลูกเลย ลูกเจ็บขนาดนี้ให้ไปพักก่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาว่ากัน ไปลูก แม่จะพาไป”
หอมพาหาญออกไป แก้วจะตามไป แต่ชงชางเรียกเอาไว้
“แก้ว”
“ขอรับน้าชาญ”
“ต่อไปห้ามเข้าไปหาหาญในห้องอีก และห้ามช่วยเหลือเด็ดขาด ไม่ว่ากรณีใดๆ เข้าใจมั้ย”
“ขอรับ”
ชงชางมองแก้วอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก เพราะเคยสั่งไปครั้งหนึ่งแต่แก้วก็ขัดคำสั่ง จึงหันไปกำชับเข้มกับลำดวน
“จับตาดูให้ดี”
“เจ้าค่ะ”
“ขอรับ”
ชงชางเดินออกไป
หาญเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่นอนอยู่บนเตียง หอมดูแลใกล้ชิดด้วยความเป็นห่วง
“คุณพ่อไม่เข้าใจความรักของลูกเลย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เคยมีความรักกับคุณแม่เหมือนกัน คุณแม่ต้องช่วยลูกนะขอรับ”
“นอนพักก่อนนะลูกนะ”
หาญหลับตา เชื่อฟังเป็นอย่างดี เพราะยังอ่อนเพลียและล้าอยู่มาก หอมน้ำตาซึม ลูบหัวลูกชายด้วยความสงสาร
“แม่ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดีแล้วลูกเอ๊ย”
ชงชางยืนมองหอมและหาญอยู่หน้าประตูห้อง น้ำตาซึม แต่ต้องเข้มแข็ง พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ และตัดใจเดินหนีไป
ตอนเช้า เนื้อนางตกใจมาก เมื่อได้ยินสิ่งที่ศักดาบอก
“พี่จะแก้แค้นชงชางตอนนี้รึ”
“ใช่ นี่คือโอกาสของเราที่จะเอาคืนคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องให้พ่อแม่เราต้องตาย”
“แต่พี่เคยบอกฉันว่าเราจะรอให้ท่านเจ้าคุณออกจากพระนครก่อน แล้วเราค่อยแก้แค้นคนพวกนั้น”
“นั่นมันตอนที่เราไม่รู้ว่าไอ้ชงชางมันอยู่ที่นี่ต่างหากเนื้อนาง ตอนนี้ไอ้ชงชางมันอยู่ที่นี่คนเดียว เราก็ถือโอกาสจัดการมันซะก่อน ส่วนไอ้บริบรรณกับไอ้กล้า เราค่อยทำตามแผนเดิมก็ได้”
“แต่ว่า”
“นี่ยังรักมันอยู่จริงๆ ใช่มั้ย ทำไมเนื้อนาง ผัวอยู่ตรงนี้ไปคิดถึงมันทำไม”
ศักดาเงื้อมือจะตบเนื้อนางด้วยความโมโห สายรีบยกตะกร้าขนมเข้ามาขัดจังหวะ
“คุณเนื้อนางเจ้าคะ”
ศักดาชะงักมือค้าง สายรีบเข้ามาดึงเนื้อนาง
“รีบไปส่งขนมเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่ทันเขาใช้ถวายพระกัน”
สายรีบพาเนื้อนางออกไป ศักดาลดมือลงอย่างเจ็บใจ
ชงชางพากล้าเข้ามานั่งในเรือน ลำดวนตามเข้ามา ยกขันน้ำมาให้
“ท่านเจ้าคุณเป็นห่วงเจ้าหาญจึงให้ฉันมาฟังข่าวสักวันสองวัน แล้วฉันก็ต้องติดตามท่านไปราชการทางเหนืออีกแล้วล่ะ”
แก้วเข้ามาไหว้พ่อ แต่หลบตาชงชางเพราะยังมีความผิดที่ช่วยหาญอยู่
“เมื่อคืนหาญถูกทำร้ายอาการสาหัส”
กล้าตกใจ “ใครทำ”
ชงชางปรายตามอง แก้วก้มหน้า กล้ามองตามอย่างเข้าใจ
“เจ้ารู้รึแก้ว”
“ไม่แน่ใจขอรับ”
ลำดวนจะอ้าปากบอกว่าอาจจะเป็นศักดา แต่น้อยเดินเข้ามาเสียก่อน ลำดวนเลยต้องหุบปาก
“หาญตื่นหรือยังน้อย”
“ตื่นแล้วเจ้าค่ะ”
ชงชางพากล้ามาดูอาการของหาญ หาญนอนอยู่ที่เตียง หันหลังให้ทุกคน
“ว่าอย่างไรหาญ จะบอกพ่อได้รึยังว่าใครเป็นคนทำเจ้า”
หาญปิดปากเงียบ ไม่กล้าบอกเพราะกลัวชงชางจะไปเอาเรื่องศักดาให้ผิดใจกันอีก
“หาญ บอกคุณพ่อเถอะลูก ครั้งนี้ลูกเจ็บหนัก แม่เองก็ทนแทบไม่ได้เหมือนกัน เรารักและเป็นห่วงลูกนะจ๊ะ”
หอมน้ำตาไหลอีกครั้ง หาญได้ยินเสียงสะอื้นของแม่ก็ใจอ่อน ยอมลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาหาทุกคน เสียใจที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ เขามองหน้าชงชางแล้วตัดสินใจบอก
“น้าศักดา พ่อของเอื้องฟ้าขอรับ”
หอม กล้าและชงชางตกใจมาก ชงชางกำมือแน่น แค้นใจมาก เขาเดินออกมาจากห้องหาญพร้อมกับกล้า
“ทำอย่างนี้มันมากเกินไป ฉันปล่อยวางความแค้นใจทุกอย่าง พยายามดึงหาญไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวมัน แต่มันกลับทำร้ายลูกฉันปางตาย ฉันทนไม่ได้แล้วกล้า ถ้ามันอยากเอาชีวิตใครสักคนก็ควรเป็นฉัน ไม่ใช่ลูกหรือเมียฉัน”
ชงชางแค้นใจมาก
เนื้อนางและสายเดินถือตะกร้าขนมมาด้วยกัน กำลังจะไปส่งขนมที่วัด เนื้อนางบ่นกลุ้มใจมาก
“ฉันไม่รู้จะห้ามพี่ศักดิ์ยังไงดีแล้วล่ะพี่สาย จริงอยู่ที่เรามีความแค้นต่อชงชาง แต่ฉันสงสารคุณหอมเธอเหลือเกินที่จะต้องถูกดึงมาพัวพันด้วย ไหนจะเอื้องฟ้ากับคุณหาญอีกล่ะ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว พูดไปพี่ศักดิ์ก็หาว่าฉันยังไม่หมดรักชงชาง”
“แล้วคุณศักดิ์เธอพูดจริงหรือเปล่าล่ะเจ้าคะ”
เนื้อนางอึ้งไป ถอนใจปลงๆ
“รักแล้วทำยังไงได้ล่ะพี่สาย ในเมื่อฉันมีพี่ศักดิ์และชงชางเองก็มีคุณหอมแล้ว”
เนื้อนางเดินออกไปอย่างเศร้าๆ สายเข้าใจดี
ชงชาง กล้าและเข้มนั่งอยู่ด้วยกัน ครู่หนึ่งลำดวนก็เดินนำหอม แก้วและน้อยเข้ามา
“พี่มีอะไรหรือจ๊ะถึงเรียกมาพร้อมกันแบบนี้”
“พี่อยากรู้ว่าบ้านของศักดาและเนื้อนางอยู่ที่ไหน”
หอมตกใจ ไม่อยากบอก
“ทำไมจู่ๆ พี่ถึงมาถามเรื่องนี้”
“พี่จะตามไปเจรจาให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไงกันแน่ อยากจะมาแก้แค้นก็ไม่ต้องไปลงกับลูกเรา”
“แล้วจะให้เขามาทำร้ายพี่รึ ฉันไม่รู้ ฉันกับเนื้อนางจะเจอกันแค่ตลาดก็เท่านั้น ไม่เคยไปที่บ้านเลย”
ชงชางมองหอมอย่างจับผิดแต่หอมยังไม่ยอมบอก เขาหันไปมองน้อย น้อยหลบตา ชงชางจึงหันไปหาแก้วแต่แก้วก็ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“กระผมก็ไม่รู้ขอรับ”
“จริงรึ อย่ามาปดพ่อนะแก้ว เจ้าไปไหนมาไหนกับหาญและเอื้องฟ้าอยู่บ่อยๆ จะไม่รู้จักบ้านนั้นจริงๆ รึ”
“โธ่พ่อ ใครจะไปกล้าเหยียบที่บ้านนั้น พ่อของเอื้องฟ้าหวงลูกสาวมาก ขืนไปบุกถึงบ้านแบบนั้นก็ถูกกระทืบตายตั้งแต่เด็กแล้ว”
ชงชางมองหอม น้อยและแก้วก็รู้ว่าโกหก แต่ไม่อยากบังคับให้พูด เพราะรู้ดีว่าทุกคนคอยช่วยเหลือหาญอยู่ เขาจึงหันไปสั่งลำดวนแทน
“งั้นเอ็งก็ไปสืบมาให้ฉันที ถ้าได้เรื่องยังไงแล้วให้รีบมาบอก ฉันจะบุกไปที่บ้านนั้นทันที ไป รีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เจ้าค่ะ”
ลำดวนรีบออกไป เข้มตามไป
“เดี๋ยวๆ ลำดวน พี่ไปด้วย”
“โอ๊ย พี่จะไปทำไม แค่ไปสืบให้รู้บ้านเท่านั้นฉันไปคนเดียวได้ พี่ไปเฝ้าคุณหาญให้ดีเถอะอย่าให้ปีนหน้าต่างหนีไปได้อีกล่ะ จบงานนี้ล่ะก็คุณชาญอาจตกรางวัลให้เราอย่างงาม บางทีเราอาจจะไปตั้งตัวไม่ต้องมาเป็นบ่าวใครเลยก็ได้”
ลำดวนเดินยิ้มร่าออกไป เข้มถอนใจ เดินกลับเข้าไปในเรือน
หอมรีบไปหาหาญที่ห้อง บอกเรื่องที่ชงชางจะตามไปที่บ้านศักดา หาญตกใจ
“คุณพ่อจะไปบ้านเอื้องฟ้ารึขอรับ”
“จ้ะ คุณพ่ออยากจะไปเจรจากับฝ่ายนั้น แต่แม่กลัวเหลือเกินว่าจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตกว่าเดิม ที่แม่ ป้าน้อยและแก้วไม่ยอมบอกคุณพ่อก็เพราะว่าคิดเหมือนกันนี่ล่ะ”
“แล้วนี่ลำดวนกลับมาหรือยังขอรับ”
“ยังเลยลูก แต่ว่าอีกไม่นานก็คงจะได้เรื่องมา เนื้อนางเป็นแม่ค้าที่ตลาด ถามใครคนนั้นก็รู้จัก”
สองแม่ลูกกังวลใจกลัวจะเป็นเรื่องราวผิดใจกันใหญ่โต ทำให้หาญต้องห่างเอื้องฟ้าออกไปอีก
ลำดวนเดินไปที่ตลาดอย่างรีบเร่ง ชนคนโน้นทีคนนี้ที แต่ก็ไม่สนใจ
“เดินดีๆ อย่าเกะกะสิวะคนกำลังรีบอยู่ นี่ๆๆ รู้จักเนื้อนางแม่ค้าในตลาดมั้ย”
“รู้จัก แต่ไม่ได้มาขายขนมหลายวันแล้วนะ เห็นว่าเขาไม่สบาย”
“เหรอๆ แล้วรู้จักบ้านเขามั้ย”
“รู้สิ นั่นไงๆ เนื้อนางมาโน่นแล้ว ถามเองก็แล้วกัน”
ชาวบ้านเดินผ่านไป ลำดวนเห็นเนื้อนางกับสายกำลังเดินมาด้วยกัน
“เนื้อนางจริงๆ ด้วย ถ้าจับตัวไปให้คุณชาญได้ ต้องได้รางวัลดีแน่ๆ เลย โชคดีอะไรอย่างนี้อีลำดวนเอ๊ย”
ลำดวนมุ่งไปหาเนื้อนางกับสาย ซึ่งทั้งคู่เพิ่งกลับจากการไปส่งขนม
“รีบกลับเถอะพี่สาย ปล่อยเอื้องฟ้าไว้กับพี่ศักดิ์แบบนี้จะเป็นยังไงบ้างไม่รู้”
ทั้งคู่จะรีบเดินกลับบ้าน จู่ๆ ลำดวนก็มายืนดักหน้าเนื้อนางไว้ เนื้อนางเห็นลำดวนก็ยิ้มดีใจ ตื่นเต้น
“ลำดวน เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันมาตั้งหลายปีนะ ไปอยู่ที่ไหนมาล่ะ”
“ก็ไปเรื่อยๆ ล่ะเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ได้ทำงานอยู่ที่บ้านคุณชาญ”
“คุณชาญเรอะ” สายย้ำถาม
“ใช่ คุณชาญ หรือชงชางนั่นแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นอย่ามายุ่งกับเราเลย ไปเถอะเจ้าค่ะ”
สายจะพาเนื้อนางเดินหนีไป ลำดวนรีบพูดดัก
“ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก เพราะว่าคุณชาญใช้ฉันมา ท่านให้มาตามหาคนที่มันทำร้ายคุณหาญจนปางตาย”
“อะไรนะ” เนื้อนางกับสายอุทานด้วยความตกใจ
“ใครทำ” เนื้อนางรีบถาม
“คุณศักดา คราวนี้พวกเธอเสร็จฉันแน่ ไปหาคุณชาญกับฉันเดี๋ยวนี้”
ลำดวนคว้ามือเนื้อนางจะพาตัวไป เนื้อนางตกใจกลัว ขืนตัวไว้ไม่ไป สายก็ตกใจเหมือนกัน รีบช่วยเนื้อนาง เอาตะกร้าขนมตีลำดวน
“ปล่อยคุณเนื้อนางนะ”
ลำดวนปล่อยมือเนื้อนางและปัดป้อง
“โอ๊ย เจ็บนะ ป้าสายนี่”
สายหยุดตีลำดวนแล้วรีบดึงมือเนื้อนางให้วิ่งหนีไป ลำดวนตั้งหลักได้ก็รีบวิ่งตามไป เนื้อนางและสายพากันวิ่งไปแอบหลังพุ่มไม้ใหญ่ ลำดวนวิ่งตามมา ไม่เห็นเนื้อนางกับสายแล้ว
“หายไปไหนแล้ววะ”
ลำดวนยืนชั่งใจหาทางไปอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจวิ่งไปทางหนึ่ง สายกับเนื้อนางค่อยๆ ชะโงกหน้าออกมามอง พอเห็นลำดวนไปแล้วก็ถอนใจโล่งอก
“เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันเจ้าคะ”
เนื้อนางงุนงง “รีบกลับบ้านเถอะพี่สาย”
ทั้งคู่พากันวิ่งออกไป
เอื้องฟ้านอนซมคิดถึงหาญอยู่บนเตียง ศักดาเดินเข้ามามองลูกสาวอย่างหงุดหงิดใจ
“วันๆ จะไม่ลุกไปทำอะไรเลยหรือไง นอนคิดถึงมันแล้วจะได้อะไรขึ้นมา ไปหาข้าวหาปลาได้แล้วไป”
เอื้องฟ้ากำลังลุกออกไป เนื้อนางวิ่งเข้ามาบ้านอย่างร้อนใจ
“พี่ศักดิ์ พี่ศักดิ์”
“เกิดอะไรขึ้นเนื้อนาง ไอ้ชงชางมันทำอะไรรึ”
“เปล่า แต่ว่าพี่ทำอะไรคุณหาญ ทำไมเขาถึงให้ลำดวนมาออกตามหาเราแบบนี้”
“ลำดวนเรอะ”
“เจ้าค่ะ ลำดวนมันไปทำงานที่บ้านคุณชงชาง แล้วมันยังบอกอีกว่าคุณศักดิ์ทำร้ายคุณหาญจนปางตาย”
เสียงถาดอาหารหล่นลงพื้นดังขึ้น ศักดา เนื้อนาง และสายตกใจ หันไปมอง เห็นเอื้องฟ้ายืนอึ้งตกใจอยู่ด้านหลังของศักดา
“พ่อทำอะไรคุณหาญ”
ศักดาไม่ตอบ เอื้องฟ้าจะเดินออกไปหาหาญ ศักดารีบดึงไว้
“เอื้องจะไปหาคุณหาญ พ่อทำร้ายคุณหาญทำไม”
เอื้องฟ้าดิ้นสุดตัว ศักดาอุ้มลูกสาวเข้าห้องไปเลย เนื้อนางและสายตกใจ ศักดาอุ้มเอื้องฟ้าไปโยนลงบนที่นอน เอื้องฟ้าลุกขึ้นมา แล้วจะออกนอกห้องไปอีก ศักดาจับไว้ได้ ตบหน้าเอื้องฟ้าอย่างแรงจนล้มลงไปบนที่นอน
“ถ้ายังเป็นลูกของฉัน อย่าพูดว่าจะไปหามันอีก”
ศักดาเดินออกไป ปล่อยให้เอื้องฟ้านอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ตอนเย็น เนื้อนาง ศักดา และสาย นั่งกินข้าวด้วยกัน สายชะเง้อมองไปทางห้องเอื้องฟ้า ว่าไม่ออกมากินข้าวสักที ศักดารู้ทัน
“ปล่อยไป ถ้าไม่ออกมาก็ไม่ต้องกิน”
“พี่ศักดิ์”
ศักดามองหน้าเนื้อนางอย่างดุๆ เนื้อนางจึงเงียบไป แล้วพอคิดถึงเรื่องหาญได้ ก็พูดขึ้นมาอีก
“เรื่องคุณหาญ ฉันว่าพี่ทำเกินกว่าเหตุ”
“แต่มันเป็นลูกศัตรู จะมีอะไรที่ทำให้สะใจมากกว่าทำร้ายคนของมัน”
“แต่คนของเราก็เจ็บนะเจ้าคะ”
“ฉันว่าตอนนี้เราคงต้องหนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก ถ้าไม่อย่างนั้นเราถูกชงชางจับตัวแน่”
“พี่ไม่กลัว ให้มันมาสิดี พี่จะได้จัดการมัน”
“แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะพี่ ตอนนี้ชงชางกลายเป็นคุณชาญที่มีคนนับหน้าถือตาตั้งมากมาย ฝั่งเรามีกันอยู่แค่นี้ แต่ฝั่งเขาอาจเป็นคนทั้งปากน้ำโพเลยก็ได้ เราหนีไปตั้งหลักก่อนเถอะ”
ศักดาฮึดฮัดขัดใจ
ลำดวนเดินหงุดหงิดกลับมาที่บ้านชงชาง พลางบ่น
“โอ๊ย ไอ้พวกบ้า ถามอะไรก็ไม่ตอบ”
เข้มเดินออกมาจากบ้าน กำลังจะไปตามลำดวนพอดี
“อ้าว พี่เข้ม นี่จะไปไหนเนี่ย ทำไมไม่อยู่เฝ้าคุณหาญ”
“ก็เอ็งน่ะหายหัวไปนาน คุณชาญก็เลยจะให้พี่ไปตาม แล้วเป็นยังไงบ้าง ได้เรื่องอะไรมั้ย”
“ได้เรื่องอะไรล่ะ โอ๊ย ซวยๆๆ ฉันดันไปเจออีพวกแม่ค้าที่เคยไปมีเรื่องที่บางปะกงน่ะสิ มันย้ายมาอยู่ในตลาดที่นี่ แล้วดันจำฉันได้อีก พอฉันไปถามใครต่อใครแถวนั้นว่าบ้านคุณเนื้อนางอยู่ไหน นังนี่มันก็ใส่ไฟไม่ให้คนพวกนั้นบอก มันบอกว่าฉันจะไปหาเรื่องคุณเนื้อนาง อิโธ่”
“นี่แหละน้า ปากพาซวยแท้ๆ”
ลำดวนอารมณ์เสียเดินปึงปังเข้าบ้านไป เข้มส่ายหน้าอ่อนใจ ลำดวนเดินเข้าไปพบชงชาง กล้า หอม และน้อย ซึ่งนั่งรอกันอยู่
“เป็นยังไงบ้าง” ชงชางรีบถาม
“บ่าวเจอคุณเนื้อนางเจ้าค่ะ แต่ตามไปไม่ทัน พอเข้าไปถามคนในตลาดก็ไม่มีใครยอมบอก”
หอมกับน้อยโล่งใจ
“ทำไมรึ” กล้าซัก
“เอ่อ สงสัยจะเป็นพวกเดียวกันน่ะเจ้าค่ะ เลยช่วยกันปิดบังความผิด คนพวกนี้น่าจับมาลงโทษให้พร้อมกันเลยนะเจ้าคะ”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปตลาดเอง” ชงชางบอก
หอมกับน้อยเริ่มกังวลขึ้นมาอีก ทั้งสองหาโอกาสไปคุยกันตามลำพัง
“ดูก็รู้ว่านังลำดวนมันโกหก ชาวบ้านรึจะไม่ยอมบอก แต่มันคงทำตัวใหญ่คับตลาด มีเรื่องกับเขาอีกตามเคย”
“แต่ก็ยังรอดเหตุการณ์ปะทะกันไปได้อีกวันนะพี่น้อย ฉันหนักใจเหลือเกิน ถ้าฉันยอมบอกที่อยู่ของเนื้อนางกับพี่ชาญ หาญก็จะยิ่งไม่สบายใจเพราะเขาก็รักเอื้องฟ้าอยู่มาก แต่ถ้าพวกนั้นหนีไปได้ แล้วย้อนกลับมาทำร้ายพวกเราอีกล่ะ ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่รู้จะเดินไปทางไหนแล้วพี่น้อย”
หอมเครียดมาก
สายกับเอื้องฟ้านั่งพับผ้าเตรียมเก็บลงกระเป๋า
“เราต้องไปจริงๆ เหรอป้าสาย”
“เจ้าค่ะ”
“เอื้องจะไม่ได้เจอคุณหาญแล้ว ป้าสาย”
“ไม่เจ้าค่ะ”
“โธ่ เห็นใจเอื้องเถอะป้าสาย ให้เอื้องได้ไปบอกลาคุณหาญก็ยังดีนะจ๊ะ อีกอย่างพ่อก็ทำร้ายเขาจนล้มเจ็บ เอื้องอยากไปขอโทษเขาแทนพ่อ นะจ๊ะป้าสาย ช่วยเอื้องเถอะ เอื้องสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน”
สายมองเอื้องฟ้าอย่างหนักใจ แต่ในที่สุดก็ยอมช่วย เอื้องฟ้าจึงลอบไปที่บ้านชงชางได้สำเร็จ พอเห็นว่าบนเรือนปิดไฟหมดแล้ว เธอยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจจะเดินขึ้นทางหน้าบ้าน แต่จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งมาปิดปากแล้วดึงเอื้องฟ้าออกไป ขณะนั้นลำดวนเดินลงบันไดมาพอดี เอื้องฟ้ามองแก้วอย่างตื่นๆ แก้วลดมือที่ปิดปากเอื้องฟ้าลง
“ตกใจหมดเลยเจ้าค่ะคุณแก้ว”
“มาทำอะไรดึกดื่นอย่างนี้”
“เอื้องแอบพ่อแม่มาเจ้าค่ะ เอื้องอยากเจอคุณหาญ”
แก้วมองไปหน้าบ้านไม่เห็นลำดวนแล้ว แต่ยังไม่ไว้ใจ
“งั้นตามฉันมาทางนี้”
แก้วเดินนำเอื้องฟ้าไปข้างบ้าน ขณะที่หาญนอนคิดถึงเอื้องฟ้าอย่างทุกข์ใจ ทันใดนั้นมีเสียงมาจากทางหน้าต่าง หาญมองอย่างสงสัย
“ใครน่ะ”
หาญลุกจากเตียงเดินไปมองที่หน้าต่าง ยิ้มดีใจมาก
“เอื้องฟ้า”
เอื้องฟ้าปีนบันไดขึ้นมา โดยมีแก้วยืนจับบันไดไว้ หาญช่วยดึงตัวเอื้องฟ้าขึ้นมาจนสำเร็จ ทั้งคู่กอดกันด้วยความดีใจ เอื้องฟ้ามองหน้าชายหนุ่มอย่างเต็มตา พอเห็นใบหน้าฟกช้ำของหาญก็น้ำตาคลอ
“เอื้องขอโทษแทนพ่อด้วยนะเจ้าคะ พ่อไม่น่าทำกับคุณหาญรุนแรงแบบนี้เลย”
“ไม่เป็นไร แค่เห็นหน้าเอื้องตอนนี้ฉันก็หายเจ็บแล้ว”
เอื้องฟ้ามองหาญอย่างซึ้งใจ เสียงประตูกำลังจะเปิด หาญและเอื้องฟ้ามองอย่างตกใจ แล้วหาทางหลบ เอื้องฟ้ารีบเข้าไปหลบใต้เตียง หาญจะห้ามแต่ไม่ทัน เพราะประตูเปิดออกมาพอดี หอมถือถาดยาเดินเข้ามา
“เป็นยังไงบ้างลูก ไหนแม่ดูสิ”
หอมวางถาดยาลงแล้วจับหาญไปนั่งที่เตียง ดูอย่างเป็นห่วง เอื้องฟ้าพยายามหลบจนตัวลีบ
“ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วขอรับ”
“งั้นแม่ทายาให้ก่อนนะ”
หอมหยิบยาขึ้นมาทาให้หาญอย่างเบามือจนเสร็จ
“แม่ไปนะ ลูกจะได้พักผ่อน”
หอมหอมแก้มลูกชายแล้วเดินออกไป หาญรีบเดินตามไปลงกลอนประตู เอื้องฟ้าออกมาจากใต้เตียง หาญจูงมือหญิงสาวมานั่งที่เตียง ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยสายตาเปี่ยมรัก ก่อนจะจูบกัน ขณะนั้นลำดวนเดินจะไปขึ้นเรือน
“ลืมดับเทียนห้องพระได้ยังไงวะ”
ลำดวนเห็นแก้วยืนๆ นั่งๆ ตบยุงอยู่ใต้ถุนห้องนอนหาญก็มองอย่างสงสัย
“คุณแก้วนี่หว่า มายืนทำอะไร”
ลำดวนพยายามคิด แล้วหันมองไปที่หน้าต่างห้องนอนหาญอย่างสงสัย
ชงชางเดินมาที่หน้าห้องของหาญซึ่งเข้มนั่งหลับอยู่ ลำดวนตามหลังมาด้วย พอเห็นเข้มหลับก็ไม่พอใจรีบสะกิดเรียกจนเข้มสะดุ้งตื่น
“คุณชาญมีอะไรขอรับ”
“เปิดประตู”
เข้มผลักประตูเข้าไป แต่เปิดไม่ได้เพราะถูกลงกลอนจากด้านใน หาญและเอื้องฟ้านอนกอดกัน ได้ยินเสียงประตูก็ตกใจ
“หาญ เปิดประตู”
เอื้องฟ้ารีบลงไปหลบใต้เตียงเหมือนเดิม หาญดูจนเอื้องฟ้าหลบเรียบร้อยจึงเดินไปเปิดประตูให้ ชงชางเดินเข้ามา ลำดวนชะเง้อมองเข้ามาในห้อง แต่หาญปิดประตูใส่หน้าเสียก่อน ชงชางกวาดตามองทั่วห้อง แล้วก็เห็นชายผ้านุ่งของเอื้องฟ้าโผล่ออกมา เขาแกล้งเมิน ไม่สนใจ
“คุณพ่อมีอะไรรึขอรับ ลูกกำลังจะนอนอยู่พอดี”
“พ่อแค่มาดูอะไรบางอย่างให้แน่ใจเท่านั้น ให้รู้ว่าลูกกำลังจะนอน งั้นพ่อไปล่ะ ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน”
หาญรีบไปเปิดประตูให้พ่ออย่างรวดเร็วจนชงชางจับสังเกตความผิดปกติได้ แต่เขาก็เดินออกจากห้องไป หาญรีบปิดประตู เอื้องฟ้าออกมาจากใต้เตียงอย่างกังวลใจ
“คุณชาญจะไม่รู้ใช่มั้ยเจ้าคะ”
“ไม่หรอก ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่ออกไปง่ายๆ แบบนี้”
หาญดึงเอื้องฟ้ามากอดให้คลายกังวล ขณะที่ชงชางยังยืนอยู่หน้าห้องหาญแล้วหันมาบอกลำดวน
“เอื้องฟ้ามาที่นี่จริงๆ อย่างที่เอ็งคาดเดา จับตาดูให้ดีว่าเอื้องฟ้าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ ฉันจะตามไปถึงบ้านนั้นเอง”
ชงชางเดินออกไป ลำดวนยิ้มชอบใจที่ได้ความดีความชอบอีก ก่อนหันไปสั่งเข้ม
“ดูดีๆ ล่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยดูอีกสองตา”
ลำดวนเดินหัวเราะคิกคักออกไป เข้มเห็นใจหาญ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของชงชางอย่างเคร่งครัด
ตอนเช้า สายยืนชะเง้อคอยเอื้องฟ้าอยู่ที่บ้าน เนื้อนางและศักดาออกจากห้องพร้อมห่อผ้า
“พี่ไปรอข้างนอกนะ ตามมาเร็วๆ กันล่ะ”
“พี่สาย เอื้องเก็บของเสร็จหรือยัง”
สายอึกอัก เนื้อนางไม่รอคำตอบ เดินเข้าห้องเอื้องฟ้าไป สายตามไปอย่างร้อนใจ เนื้อนางเปิดประตูเข้าไป
“เอื้อง ไปกันเถอะลูก”
เนื้อนางเห็นห้องว่างเปล่าก็แปลกใจ ยิ่งเห็นสายหน้าเจื่อนก็รู้ทันทีว่าสายใจอ่อนกับเอื้องฟ้าอีกแล้ว
“พี่สาย เอื้องฟ้าอยู่ไหน”
เวลานั้น หาญและเอื้องฟ้ายืนกอดกันอยู่ในห้องหาญ
“เอื้องต้องไปแล้ว”
“แล้วเอื้องจะย้ายไปอยู่ไหน ไปเมื่อไหร่”
“พ่อแม่ไม่ได้บอกเลยจ้ะ บอกแค่ว่าต้องไป แต่ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน เอื้องจะหาทางออกมาพบคุณหาญที่ท่าน้ำนะจ๊ะ”
หาญพยักหน้าจำยอม ทั้งคู่กอดกันอีกครั้ง มองกันด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ แล้วเอื้องฟ้าก็ตัดใจปีนออกทางหน้าต่าง แก้วตั้งท่ารอรับอยู่ด้านล่าง ลำดวนแอบมองอยู่หลังต้นไม้ รู้ว่าเอื้องฟ้ากำลังจะกลับจึงรีบวิ่งไปบอกชงชาง
ชงชาง หอม น้อยและกล้านั่งอยู่กันพร้อมหน้า
“วันนี้ฉันจะต้องติดตามท่านเจ้าคุณไปราชการอีก”
ลำดวนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“คุณเอื้องฟ้ากำลังจะไปแล้วเจ้าค่ะ”
ชงชางลุกพรวดขึ้นทันที เดินเข้าไปในห้องนอน ครู่หนึ่งก็ออกมาพร้อมกับดาบ หอมมองตกใจที่ชงชางถือดาบมาด้วย
“บ่าวไปตามพี่เข้มนะเจ้าคะ”
กล้าร้องห้าม “ไม่ต้อง ฉันจะไปเอง กลับพระนครช้าสักหน่อยคงไม่เป็นไรกระมัง”
ชงชางและกล้าพยักหน้าเป็นอันรู้ว่าจะไม่ทิ้งกัน แล้วทั้งคู่ก็รีบออกไป ลำดวนตามไปด้วย หอมมองอย่างกังวล
“พี่ชาญเอาดาบไปแบบนี้ ฉันใจคอไม่ดีเลยพี่น้อย”
“คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกหอม คุณชาญเธอก็แค่หยิบดาบไว้ป้องกันตัวเท่านั้น ศักดาน่ะร้ายกาจขนาดไหนเราก็รู้ๆ กัน คุณชาญไม่อยู่แบบนี้ ไปพาหาญออกมาข้างนอกบ้างเถอะ”
“จริงสิ ลูกอยู่แต่ในห้องคงจะอึดอัด ฉันพาลูกมากินข้าวที่นี่ดีกว่า”
หอมเดินไปที่ห้องหาญ น้อยพึมพำอย่างกังวลใจ
“อย่าเกิดเรื่องร้ายแรงอย่างที่หอมมันกังวลก็แล้วกัน”
แก้วและเอื้องฟ้าเดินมาถึงหน้าบ้านศักดา
“คุณแก้วส่งแค่นี้เถอะจ้ะ”
“งั้นฉันไปนะ”
แก้วเดินไป เอื้องฟ้ากำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็มีมือหนึ่งมาดึงเอื้องฟ้าออกไป ขณะนั้นชงชาง กล้าและลำดวนเดินมาถึงหน้าบ้านศักดาพอดี
“คงเข้าไปด้านในแล้วเจ้าค่ะ” ลำดวนบอก
ทั้งสามคนเดินเข้าไปในบ้าน เนื้อนางและเอื้องฟ้าแอบมองอยู่ เอื้องฟ้าอึ้งๆ
“เขาตามเรามา”
“เห็นแล้วใช่มั้ยว่าผลของการกระทำที่ไม่รู้จักคิดมันเป็นยังไง รีบไป พ่อกับป้าสายรออยู่”
เนื้อนางพาเอื้องฟ้าเดินหลบไป ขณะที่ชงชางและกล้ายืนอยู่กลางบ้าน ลำดวนรีบเดินเข้ามาหา
“หาจนทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอใครเลยเจ้าค่ะ”
“หรือว่ามันจะรู้ตัว” กล้าเดา
ชงชางเครียด
แก้วกลับมาถึงบ้านชงชาง ก็ถูกชงชางกับกล้าคาดคั้น
“ฉันไม่รู้จริงๆ จ้ะ”
“แกเป็นคนพาเอื้องฟ้าไปส่งทำไมจะไม่รู้ บอกพ่อมา”
“ฉันพาเอื้องฟ้าไปส่งถึงหน้าบ้านแล้วจริงๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาหนีไปที่ไหนกันจ้ะ”
“เอื้องฟ้าหนีไปแล้วรึ”
เสียงหาญดังเข้ามา ทุกคนตกใจหันไปมอง หาญโมโห เดินรี่มาหาชงชาง
“คุณพ่อไล่ตามเอื้องฟ้าจนเขาต้องหนีไปรึขอรับ คุณพ่อทำแบบนั้นทำไม ไม่ให้เรารักกันแล้วคุณพ่อยังจะขับไล่เขาอีก”
“ที่พ่อไปก็หวังเพื่อไปเจรจาเรื่องที่ศักดามันทำกับลูก”
“ไม่จริง คุณพ่อมีเรื่องบาดหมางกันมาในอดีต ซึ่งลูกไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ทำไมผลกรรมนั้นต้องมาตกถึงลูกด้วย ลูกกับเอื้องฟ้าผิดอะไรทำไมถึงรักกันไม่ได้ คุณพ่อทำแบบนี้ คุณพ่อไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกของคนที่ต้องถูกแยกจากคนรักมันเป็นยังไง”
“ทำไมพ่อจะไม่รู้ พ่อรู้ดีทุกอย่าง เพราะว่าพ่อเคยเป็นมาก่อน”
“ใช่เจ้าค่ะ เพราะว่าคุณชาญกับคุณเนื้อนางเคยรักกัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน”
คำพูดของลำดวน ทำให้หอมตะลึงงัน มองหน้าชงชาง
“จริงรึพี่ชาญ”
หอมน้ำตาไหล อึ้งไป ชงชางก็อึ้งไปเหมือนกัน หอมกลับไปนั่งร้องไห้ที่ห้อง ชงชางเดินไปนั่งลงข้างๆ จับมือหอมขึ้นมากุมไว้
“พี่ขอโทษที่ปกปิดเรื่องของเนื้อนางมาตลอด 18 ปี พี่ไม่อยากให้หอมไม่สบายใจ”
“แต่รู้ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน”
“หอม พี่อยากให้หอมเชื่อใจว่าพี่จะไม่มีวันได้กลับไปรักกับเนื้อนางอีก เพราะเนื้อนางคือศัตรู คุณหลวงพ่อของเนื้อนางฆ่าพ่อของพี่ และเวลานี้ศักดาก็ทำร้ายลูกของเรา”
“พี่ชาญลืมรักแรกได้หรือคะ”
ชงชางอึ้งไป
เนื้อนางพาครอบครัวหนีมาพักที่กระท่อมกลางป่า ศักดามองไปรอบๆ อย่างดูแคลน
“ที่บ้านก็คับแคบพออยู่แล้ว ยังต้องหนีมาอยู่ในรูหนูนี่อีก”
“อยู่ไปก่อนเถอะพี่ศักดิ์ ถ้ามีทางไปเราก็ค่อยขยับขยาย กระท่อมนี้ป้าช้อยแผงข้างๆ ที่ตลาดเขาปลูกไว้ให้หลานเขาอยู่ แต่ว่าหลานเขาตายไปหลายปีแล้ว ที่นี่เลยขาดคนดูแล”
“ฮึ เมื่อก่อนต้องระหกระเหินเพราะไอ้ชงชาง ตอนนี้ต้องมาเป็นเพราะไอ้หาญลูกมันอีก คอยดูเถอะ พี่จะเอาคืนให้สาสมกับที่มันทำให้เราลำบาก”
ศักดาคิดถึงชงชางและหาญแล้วแค้นใจมาก ขณะที่เอื้องฟ้าไม่สบายใจเลย
ตอนค่ำ ชงชางเดินมาส่งกล้าที่ท่าน้ำ
“ฉันคงจะอยู่ช่วยแกได้เท่านี้ ถ้าท่านเจ้าคุณเสร็จจากราชการเมื่อไหร่ คราวนี้คงได้มาหาแกพร้อมกันได้”
“ขอบใจแกมากที่คอยเป็นห่วงกันเสมอ เฮ้อ ฉันก็อยากจะจัดการเรื่องนี้ให้จบโดยเร็ว แบกรับแรงเกลียดชังโกรธแค้นมานานถึง 18 ปีแล้ว ถ้ามีโอกาสได้เจรจากันดีๆ แล้วเนื้อนางกับศักดายอมลดละความแค้นลงได้ ฉันก็ยินดี แต่ถ้าไม่ยอมกัน มันก็คงจะตายกันไปข้างนึง”
อ่านต่อตอนที่ 21
