แรงชัง ตอนที่ 19
เข้มดึงหาญกลับมาบ้าน และพาเข้าไปในห้อง ขณะที่หาญพยายามขัดขืน ชงชาง ลำดวนและแก้วตามมาด้วย
“ปล่อยนะเข้ม ฉันจะไปหาเอื้องฟ้า”
“พาหาญเข้าไปในห้อง”
ชงชางสั่งเสียงดุ เข้มดึงหาญเข้าไป น้อยและหอมได้ยินเสียงเอะอะก็รีบมาดู เห็นหาญถูกเข้มลากเข้าห้องไปก็ตกใจ
“นี่มันอะไรกันพี่ชาญ ทำไมถึงทำกับลูกแบบนี้”
ชงชางไม่ตอบ แต่ยืนรอให้เข้มดึงหาญเข้าไปในห้องสำเร็จ พอเข้มออกมาจากห้อง ลำดวนก็รีบวิ่งไปปิดประตูไม่ให้หาญออกมาได้
“เฝ้าลูกฉันไว้ให้ดี อย่าให้ออกไปหาเอื้องฟ้าเด็ดขาด”
ชงชางเดินออกไป หอมรีบตามไป ขณะที่หาญเคาะประตูไม่หยุด
“เปิดประตูนะ ฉันบอกให้เปิด คุณพ่อขอรับ เปิดประตูให้ลูก”
ไม่มีเสียงตอบรับจากใครสักคน หาญนั่งลงกอดเข่าพิงประตูอย่างสิ้นหวัง ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงเปลี่ยนใจมาขัดขวางความรักของเขา
เอื้องฟ้านั่งร้องไห้อยู่กับสาย โดยสายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไหน บอกบ่าวมาสิเจ้าคะว่าใครทำอะไรคุณหนู”
“ป้าสาย คุณชาญเขารังเกียจเอื้องอย่างที่แม่บอกจริงๆ ด้วยจ้ะ คุณชาญให้บ่าวมาแยกเอื้องกับคุณหาญออกจากกัน เขาบอกว่าเรารักกันไม่ได้”
“ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ ไหนคุณหาญบอกซะดิบดีว่าคุณชาญเธอยินดีรับชาวบ้านธรรมดาอย่างคุณหนูของบ่าว”
“เอื้องก็ไม่รู้ แต่ว่าบ่าวคนนั้นบอกกับเอื้องว่า ที่เอื้องกับคุณหาญรักกันไม่ได้เพราะว่าเอื้องเป็นลูกของแม่เนื้อนาง ส่วนคุณหาญเป็นลูกของคนที่ชื่อชงชางจ้ะ”
สายตกใจมาก
“ชงชาง”
“ป้าสายรู้จักคนที่ชื่อชงชางรึ”
สายไม่ตอบ แต่กังวลใจมาก
ชงชางเดินเข้ามาในห้องนอน พยามยามข่มใจเพราะสงสารหาญ หอมรีบตามเข้ามาอย่างไม่พอใจ
“พี่พูดกับลูกดีๆ ก็ได้ หาญก็คงจะเชื่อฟังอยู่บ้าง ไม่เห็นจะต้องจับมาขังให้อยู่แต่ในห้องแบบนี้เลย”
“หาญไม่ฟังเราแน่ๆ หอม แรงรักของหนุ่มสาวมันมักจะรุนแรงนัก”
“แต่แรงชังของคนเป็นพ่อแม่ก็ไม่ควรจะมาตกถึงลูกแบบนี้ พี่ ฉันสงสารลูก ฉันทนเห็นลูกร้องไห้แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ”
หอมใจคอไม่ดี น้ำตาจะไหลเมื่อคิดถึงลูกที่กำลังมีทุกข์ ชงชางมองหอมอย่างเข้าใจ ดึงเข้ามากอดปลอบใจ
“ทนอีกหน่อยนะหอม อีกไม่นานทุกอย่างก็จะดีขึ้น พี่สัญญาว่าพี่จะหาทางทำให้ศักดาและเนื้อนางออกไปจากปากน้ำโพให้เร็วที่สุด เราจะได้ไปต้องมานั่งหวาดระแวงว่ามันจะมาทำร้ายลูกเราเมื่อไหร่”
ชงชางพยายามปลอบใจหอม แต่หอมยังไม่สบายใจอยู่ดี
สายเดินวนไปวนมาอย่างกังวลและร้อนใจอยากจะบอกเรื่องชงชางกับเนื้อนางแต่ก็กลัวความจะแตกเรื่องที่ตัวเองยอมปล่อยให้เอื้องฟ้าออกไปหาหาญ สายชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจ
“เอาวะ เรื่องสำคัญอย่างนี้ยังไงก็ต้องบอก”
สายเคาะประตูห้องของเนื้อนาง เนื้อนางเปิดประตูออกมา มองสายอย่างแปลกใจ
“มีอะไรรึพี่สาย”
สายมองไปในห้อง เห็นศักดารับสนิทก็โล่งใจ รีบดึงเนื้อนางไปคุยด้วย
“อะไรนะ ชงชางงั้นรึ”
“เจ้าคะ เอื้องฟ้าว่าอย่างนั้น”
“จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อชงชางอยู่ที่พระนคร”
เนื้อนางชะงักไปเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่พระนครเมื่อ 6 ปีก่อน ที่เธอเห็นหอมอยู่ในเรือนของเจ้าพระยาบริบรรณ เนื้อนางพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวแล้วหน้าซีดลงเรื่อยๆ
“คุณเนื้อนางเป็นอะไรเจ้าคะ”
“ฉันเคยเห็นคุณหอมที่เรือนของเจ้าพระยาบริบรรณ เลยคิดว่าเธอแค่เป็นคนรู้จักที่มาเยี่ยมเยียนท่านเจ้าคุณเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าคุณหอมกับชงชาง วันพรุ่งนี้ฉันจะไปดูให้กระจ่างแก่ใจ อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่ฉันคิดไว้เป็นจริงหรือเปล่า”
เนื้อนางรู้อยู่แก่ใจว่าหอมกับชงชางอาจจะเป็นผัวเมียกัน แต่ก็อยากจะไปดูให้เห็นกับตา
เวลาต่อมา เนื้อนาง ศักดา และสาย นั่งกินข้าวด้วยกัน เนื้อนางเหม่อลอยกินข้าวไม่ลง จนศักดาแปลกใจ
“ทำไมไม่รีบกินล่ะเนื้อนาง เดี๋ยวไปขายขนมไม่ทันพอดี”
“ฉันไม่ค่อยสบายน่ะพี่ วันนี้เลยว่าจะไม่ไปตลาด”
“อ้าว แล้วมีนังสายไว้ทำไม ไม่ให้ไปขายแทนล่ะ”
“โธ่ ถ้าบ่าวไป แล้วคุณศักดิ์จะอยู่ดูแลทั้งคุณเนื้อนางและคุณหนูเอื้องมั้ยล่ะเจ้าคะ”
“เอ๊ะ นังนี่ ยอกย้อนเสียจริงเว้ย”
ศักดาวางช้อนลงอย่างกระแทกกระทั้น เดินออกไปทันที เนื้อนางมองอย่างปลงๆ แต่สายส่ายหน้าระอา แล้วถามเนื้อนางด้วยความเป็นห่วง
“จะไปที่เรือนคุณหอมจริงๆ หรือเจ้าคะ”
“ฉันอยากไปให้รู้น่ะพี่สาย ว่าชงชางและคุณชาญเป็นคนเดียวกันจริงมั้ย”
สายมองเนื้อนางอย่างเห็นใจ
“พี่สายเถอะ อยู่ทางนี้ก็เฝ้าเอื้องให้ดีๆ ฉันขอเถอะนะพี่ อย่าใจอ่อนกับเอื้องอีกเลย ไม่อย่างนั้นคนที่จะเจ็บปวดที่สุดก็คือตัวเอื้องฟ้าเอง เพราะว่ายังตัดใจจากคุณหาญไม่ได้สักที”
เนื้อนางแม้จะสั่งสายแบบนั้นแต่ตัวเองก็หนักใจอยู่เหมือนกัน
ลำดวนเดินเข้ามาในห้องหาญพร้อมสำรับอาหารแล้วรีบปิดประตู พอหันไปอีกทีก็สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นหาญนอนงัวเงียละเมออยู่ที่พื้นห้อง
“เอื้องฟ้า”
“ตื่นมาก็เพ้อหาผู้หญิง เฮ้อ คุณหาญเจ้าคะ คุณหาญ รับประทานข้าวเช้าเถอะเจ้าค่ะ”
หาญยังงัวเงียอยู่ แล้วจับมือลำดวนขึ้นมาไว้ที่อก
“เอื้องฟ้า”
ลำดวนตกใจ พยายามจะดึงมือออก
“คุณหาญ นี่ลำดวนเองเจ้าค่ะ”
ลำดวนดึงมือออกอย่างแรงจนหาญได้สติตื่น มองเต็มตาก็ตกใจ
“ลำดวน”
หาญดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ บ่าวเอาสำรับอาหารมาให้ รีบๆ กินเข้าเถอะเจ้าค่ะ”
ลำดวนยกสำรับอาหารมาวางไว้ตรงหน้าหาญ หาญปัดอย่างแรงจนสำรับอาหารคว่ำ
“ฉันไม่กิน ฉันไม่ใช่นักโทษนะ ออกไป ไป”
ลำดวนสะดุ้งตกใจ ไม่กล้าต่อปากต่อคำ รีบเก็บสำรับอาหารขึ้นมาอย่างลวกๆ ก่อนจะยกออกไป เข้มอยู่หน้าห้อง มองลำดวนอย่างจับผิด
“เอ็งเข้าไปพูดอะไรฮึ คุณหาญถึงได้อาละวาดขึ้นมาอีก”
“โอ๊ย เกิดเป็นบ่าวนี่ทำอะไรก็ผิด”
ลำดวนเดินออกไปรายงานให้ชงชางและหอมฟัง
“บ่าวยกเข้าไปให้ก็เป็นแบบนี้ล่ะเจ้าค่ะ”
ชงชาง หอม น้อยและแก้วนั่งทานข้าวกันอยู่ มองสำรับอาหารเละเทะแล้วหนักใจ
“ฉันไปดูลูกก่อนดีกว่า”
หอมจะลุกไปแต่ชงชางจับมือเอาไว้ ส่ายหน้าไม่ให้ไป
“ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวก็คงจะสงบเอง”
ชงชางกินข้าวไม่ลง หันไปล้างมือแล้วบอกแก้ว
“เดี๋ยวตามไปช่วยงานน้าด้วย”
“ขอรับ”
แก้วรีบล้างมือแล้วตามชงชางไป หอมกับน้อยมองหน้ากันอย่างหนักใจ ลำดวนพยายามเงี่ยหูฟังทั้งสองคุยกัน
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะพี่น้อยหรือว่าฉันจะไปช่วยหาญดี”
“ไม่ได้หรอกหอม ยังไงคุณชาญต้องไม่ยอมแน่ๆ”
“แต่ฉันไม่อยากเห็นลูกต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ ยังไงฉันก็จะไปช่วยหาญ แล้วหาทางเจรจาเรื่องของเด็กสองคนกับเนื้อนางเอง ฉันว่าเนื้อนางต้องเข้าใจ เพราะยังไงซะเราสองคนก็เป็นมิตรที่ดีต่อกัน”
“แต่เขาก็เคยวางยาแกไม่ใช่รึ”
หอมหน้าเสียไป แต่ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ
“เอ้าๆๆ ลองดูก็แล้วกัน”
หอมยิ้มให้น้อย ลำดวนแอบฟังอย่างตั้งใจ
เอื้องฟ้านั่งเหม่ออยู่ที่หน้าต่างห้องนอน รอคอยหาญซึ่งอาจจะมาหาตรงหน้าต่างอย่างวันก่อนๆ สายเปิดประตู ถือสำรับอาหารเข้ามาด้วย
“ทานข้าวเจ้าค่ะคุณหนู เดี๋ยวจะล้มป่วยไปนะเจ้าคะ”
“เอื้องไม่หิวเลยป้าสาย ป้าสาย เอื้องอยากเจอคุณหาญ ป้าสายช่วยเอื้องอีกครั้งนะคะ”
“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ คุณแม่สั่งเอาไว้ว่าให้คุณหนูอยู่แต่ในห้อง”
“โธ่ ป้าสาย แต่เอื้องเป็นห่วงคุณหาญ ไม่รู้คุณชาญจะทำอะไรคุณหาญบ้าง”
เอื้องฟ้านั่งลงอย่างอ่อนแรง เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน น้ำตาก็ไหลออกมาอีก สายมองอย่าง
เห็นใจ แต่ก็ช่วยไม่ได้อีกแล้ว
“ทานเถอะนะเจ้าคะ บ่าวช่วยคุณหนูไม่ได้จริงๆ”
เอื้องฟ้ามองสายด้วยความเสียใจ เมื่อไปไม่ได้ก็พยายามจะกินข้าว แต่ก็กินไม่ลง สายทนดูไม่ได้ น้ำตาจะไหลอีกคน จึงตัดใจ แล้วเดินร้องไห้ออกจากห้องไป
“ทำไมเวรกรรมต้องมาตกที่เด็กทั้งสองคนด้วยนะ”
สายร้องไห้เพราะสงสารเอื้องฟ้า แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
หอมและน้อยเดินเข้ามาที่หน้าห้องของหาญ โดยมีเข้มนั่งเฝ้าอยู่ไม่ยอมไปไหน
“เข้ม ไปช่วยแก้วคุมคนงานบนเรือขนสินค้าหน่อย หาญไม่ได้ไปทำงานแบบนี้คงวุ่นวายน่าดู”
เข้มอึกอัก หอมมองอย่างรู้ทัน
“ไปเถอะ นี่ฉันเป็นแม่ของหาญนะ ไม่ไว้ใจฉันรึ”
“ขอรับ”
เข้มเดินคล้อยหลังไป หอมหันไปพยักหน้ากับน้อยให้น้อยดูต้นทางไว้ แล้วเธอก็รีบเข้าไปในห้อง หาญนอนก่ายหน้าผากกลุ้มใจ หอมเดินเข้ามา เห็นลูกชายตาคล้ำ ร่างกายทรุดโทรมก็สงสารจับใจ
“หาญ”
หาญโผเข้ากอดแม่
“คุณแม่ คุณแม่ต้องช่วยลูกนะขอรับ”
“โธ่ ลูก”
หอมกอดหาญ ลูบหัวอย่างปลอบโยน
ที่ท่าน้ำ บ้านชงชาง คนงานขนหีบและกระสอบข้าวมาวางไว้เตรียมขึ้นเรือ แก้วยืนคุมคนงานอยู่ด้วย ชงชางยืนเหม่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เข้มดึงหาญกับเอื้องฟ้าให้แยกจากกัน เขาน้ำตาคลอ สงสารเด็กทั้งสองคน
“ถ้าเอื้องฟ้าไม่ใช่ลูกของเนื้อนางกับศักดาก็คงจะดี”
ลำดวนรีบวิ่งเข้ามาหาชงชางหน้าตาตื่น
“คุณชาญเจ้าคะ เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”
ชงชางตกใจรีบกลับไปบ้าน น้อยเดินออกมาจากบนเรือน พอเห็นชงชางก็ตกใจจะรีบไปบอกหอม แต่ชงชางเดินขึ้นมาถึงบนเรือนพอดีจึงเรียกไว้
“น้อย หยุด”
น้อยชะงักไม่กล้าขัดคำสั่ง ชงชางมองหน้าน้อยคาดโทษเอาไว้แล้วรีบเดินไป ลำดวนจะตามไปด้วยแต่น้อยถลึงตาดุใส่ ลำดวนจึงไม่กล้าตามไป ขณะที่หอมกับหาญกอดกันอยู่ภายในห้อง
“ลูกรักเอื้องฟ้า คุณแม่ต้องช่วยลูกนะขอรับ”
ชงชางพรวดพราดเข้ามา จนทั้งคู่ตกใจ
“จะไม่มีการช่วยอะไรทั้งนั้น”
“คุณพ่อ”
“พี่ชาญ”
เวลาเดียวกันนั้น เนื้อนางเดินเข้ามาด้อมๆ มองๆ อยู่ที่หน้าบ้านชงชาง ไม่กล้าเข้าไปเพราะกลัวจะถูกจับได้ พอเห็นคนเดินมาก็ตกใจ รีบหลบเข้าหลังพุ่มไม้ ชงชางเดินออกมาจากบ้านด้วยความโกรธ หอมและน้อยรีบตามเข้ามาปรับความเข้าใจ
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะหอม ความใจอ่อนมันจะเป็นอันตรายกับลูกเรา”
“ฉัน ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ที่เข้าไปก็เพราะเป็นห่วงลูก พี่ก็รู้ว่าลูกไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลย”
“ใช่เจ้าค่ะ คุณชาญอย่าไปฟังนังลำดวนมันมากเลย นังนี่มันเป็นคนยังไงเราก็รู้ๆ กันอยู่ บอกแล้วเห็นมั้ยว่าอย่าไปรับมันมาอยู่ด้วย” น้อยหันไปตำหนิหอม
“เอาเถอะ แล้วก็แล้วกันไป แต่พี่ขอนะหอม อย่าช่วยลูกในทางที่ผิด”
หอมหลบตาชงชาง ไม่ยอมรับปาก ชายหนุ่มดึงเมียเข้ามากอดไว้ เนื้อนางโผล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้ ตะลึงงัน
“ชงชาง คุณหอม”
เนื้อนางทั้งตกใจและเสียใจ รีบเดินหนีไป ไม่อยากเห็นภาพบาดตาอีก
เนื้อนางกลับมาที่บ้าน คุยกับสายด้วยความเศร้าและเป็นทุกข์มาก
“ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาจะกลั่นแกล้งกันถึงขนาดนี้ ฉันกับชงชางรักกันไม่ได้แล้ว ลูกของเราทั้งสองคนยังจะมารักกันไม่ได้อีก ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วพี่สาย หรือว่าเราต้องย้ายออกจากที่นี่ แล้วจบทุกอย่างลง”
เนื้อนางเศร้าระทมใจมาก เธอตัดสินใจไปบอกศักดา ศักดาแปลกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เนื้อนางพูด
“ย้ายจากที่นี่”
“ใช่จ้ะ เพื่อให้เอื้องฟ้าออกห่างจากคุณหาญ”
“ทำไมเราต้องย้ายหนีมัน มันต่างหากที่ต้องไปให้พ้นหน้าเรา”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ คุณหาญเขาเป็น”
เนื้อนางหันไปมองสายไม่ให้พูดเรื่องชงชาง ศักดามองทั้งคู่อย่างสงสัย
“เป็นอะไร บอกมาเนื้อนางว่ามันเป็นอะไร”
เนื้อนางอ้ำอึ้งไม่อยากจะพูด ศักดาเริ่มโมโหเข้าไปเขย่าตัวเนื้อนางอย่างแรง
“บอกมา”
สายทนไม่ไหว รีบเขาไปช่วยเนื้อนาง
“ปล่อยเถอะเจ้าค่ะ อย่าทำคุณเนื้อนาง คุณหาญเป็นลูกของคุณชาญ และคุณชาญกับชงชางคือคนเดียวกัน”
ศักดาตกตะลึง
“อะไรนะ”
ศักดาลากเนื้อนางเข้ามาในห้องเอื้องฟ้าและเหวี่ยงเข้าไปหาเอื้องฟ้าอย่างแรง สายรีบเข้ามาดูเนื้อนาง เอื้องฟ้าตกใจไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เธอเห็นดีเห็นงามที่ให้เอื้องฟ้าไปรักกับลูกของมันใช่มั้ยเนื้อนาง”
“ไม่ใช่นะพี่ ฉันก็เพิ่งจะรู้วันนี้เหมือนกัน”
“ใช่เจ้าค่ะ คุณเนื้อนางเพิ่งไปเห็นกับตามาวันนี้เอง”
“เอ็งไม่ต้องยุ่งนังสาย เอ็งก็เหมือนกัน ชอบปล่อยให้เอื้องฟ้าไปหาลูกของมันดีนัก”
ศักดาจะตบสาย เอื้องฟ้ารีบเข้ามากอดสายเอาไว้ ศักดาจึงชะงัก
“นี่มันอะไรกันคะพ่อ”
“ยังจะมีหน้ามาถามอีก รู้หรือเปล่าว่าเจ้าไปรักกับลูกของศัตรู”
เอื้องฟ้าตะลึง ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“นังลูกไม่รักดี”
ศักดาหยิบไม้มาตีเอื้องฟ้าอย่างแรง เนื้อนางและสายตกใจรีบเข้ามาห้าม
“พี่ศักดิ์อย่าทำลูก”
เนื้อนางดึงเอื้องฟ้าออกมา สายรีบเอาไม้มาจากศักดา ทั้งคู่ยื้อแย่งกันอยู่พักหนึ่งแล้วศักดาก็ผลักสายออกไปได้ เขาถือไม้เข้าไปตีเอื้องฟ้าอีกแต่เนื้อนางเอาตัวบังไว้ไม่ยอมไปไหน ศักดาตีใครได้ก็ตี ทุกคนจึงโดนศักดาตีไม่ยั้ง ศักดาตีจนเหนื่อยก็ทิ้งไม้ลงอย่างโมโห ในขณะที่เนื้อนาง เอื้องฟ้าและสายนั่งกอดกันเนื้อตัวช้ำ
“จำไว้นะเนื้อนางว่าพี่จะไม่มีวันหนีอีก มันอยู่ที่นี่ก็ดี จะได้แก้แค้นเรื่องราวในอดีตให้จบๆ ไป”
ศักดาผลุนผลันออกไป เอื้องฟ้าสงสัย
“แก้แค้นอะไรน่ะแม่”
เนื้อนางส่ายหน้าไม่ตอบ ได้แต่เช็ดน้ำตาให้เอื้องฟ้าอย่างเศร้าใจ
ชงชางนั่งดูบัญชีสินค้าอยู่ แก้วค่อยๆ คลานเข่าเข้ามาหาอย่างหวั่นๆ
“เอ่อ น้าชาญขอรับ กระผมขอเข้าไปหาหาญในห้องได้มั้ยขอรับ”
“ได้ แต่ว่าอย่าทำอะไรนอกลู่นอกทางให้วุ่นวายล่ะ รู้ใช่มั้ยว่าไม่ควรใจอ่อนกับหาญอีกคน”
“ขอรับ”
แก้วคลานออกไป แล้วตรงไปยังห้องหาญ หาญยังคงนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่เหมือนเดิม เมื่อเห็นแก้วเข้ามาก็ดีใจ
“แก้ว คุณแม่ให้แก้วมาช่วยฉันใช่มั้ย”
แก้วส่ายหน้าว่าไม่ใช่ “แกเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันคงจะไม่ได้เจอเอื้องฟ้าแล้วจริงๆ”
“อย่าเพิ่งท้อใจสิวะ ทำไมไม่ลองพูดกับน้าชาญด้วยเหตุผลล่ะ”
“ก็คุณพ่อเคยบอกเหตุผลกับฉันเสียที่ไหนล่ะ แกก็เห็น แก้ว แกช่วยฉันเถอะนะ”
“ไม่ได้ ฉันสัญญากับน้าชาญไว้แล้ว”
“แต่แกเป็นเพื่อนฉัน แกไม่เห็นใจ สงสารฉันกับเอื้องฟ้าบ้างรึ”
แก้วหนักใจมาก
หอมกับน้อยเดินมาด้วยกัน ลำดวนเดินตามหลังมา ถือสำรับอาหารของหาญเข้ามาด้วย น้อยหันไปพูดกับลำดวน
“เดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิ ชักช้าแบบนี้หลานฉันหิวไส้กิ่วพอดี”
ลำดวนเบ้หน้ารำคาญแต่ก็ยอมเดินเร็วกว่าเดิม
“ไม่รู้ว่าหาญจะยอมกินข้าวมั้ยนะพี่ ไม่กินมาหลายวันแล้ว ฉันเป็นห่วงเหลือเกิน”
หอมเห็นแก้วย่องๆ ลงมาจากบันไดบ้าน และทำท่าจะเดินออกไปไหนสักแห่ง ท่าทางเหมือนมีลับลมคมนัย หอมกับน้อยมองหน้ากันอย่างสงสัย แล้วหอมก็เรียกเอาไว้
“แก้ว”
แก้วชะงักกึก หน้าเสียเพราะกลัวถูกจับได้ว่าจะช่วยหาญ หอม น้อยและลำดวนรีบเดินเข้ามาหา
“จะไปไหนรึ”
แก้วอึกอักไม่ยอมบอก น้อยมองลำดวนซึ่งมีท่าทางอยากรู้อยากเห็นมาก
“ไปลำดวน เอาข้าวขึ้นไปให้คุณหาญ”
น้อยเดินนำไป ลำดวนจำต้องตามไป แต่ยังไม่วายหันมามองหอมกับแก้วที่กำลังจะคุยกันถึงเรื่องบางอย่างน้อยหันมาเห็นพอดีก็ไม่พอใจ
“ลำดวน”
“เจ้าค่ะๆ”
ลำดวนรีบตามน้อยขึ้นบันไดไป หอมจึงหันมาคุยกับแก้ว
“ว่ายังไง จะไปไหน ทำไมถึงทำท่าทางแปลกๆ แบบนั้น เรื่องหาญใช่มั้ย”
“เอ่อ คือ”
“ไว้ใจน้าเถอะแก้ว”
แก้วมองหอมก็เห็นแววตาจริงจัง รู้ว่าหอมเป็นห่วงหาญเหมือนกันจึงยอมบอกแผนการทั้งหมด หอมจึงเข้าไปหาหาญอย่างร้อนใจ
“หาญ แม่รู้เรื่องจากแก้วหมดแล้วนะ หาญจะหนีจริงๆ หรือลูก”
“ไอ้แก้ว”
“ไม่ต้องไปว่าแก้วหรอก แม่สั่งให้เขาบอกเอง แล้วแม่ก็ตัดสินใจแล้วว่าแม่จะช่วยลูก”
“จริงหรือขอรับ”
หอมพยักหน้าให้
“ถึงคุณพ่อจะห้ามแม่อยู่หลายครั้ง แต่แม่ก็รักลูก ไม่อยากให้ลูกต้องมาทุกข์ทรมานใจแบบนี้นะหาญ”
“คุณพ่อไม่เห็นเข้าใจหรือรักลูกเหมือนแม่เลย”
“ที่คุณพ่อทำเพราะเป็นห่วงหาญมากเกินไปต่างหาก หาญ หาญสัญญากับแม่นะว่า ถ้าแม่หาทางเจรจากับพ่อแม่ของเอื้องฟ้าสำเร็จแล้ว หาญต้องพาเอื้องฟ้ากลับมา”
“ลูกสัญญาขอรับ”
หาญโผเข้ากอดหอมอย่างซึ้งใจ
แก้ววิ่งเข้ามาถึงหน้าบ้านศักดา ยืนละล้าละลังไม่รู้จะไปหาเอื้องฟ้าอย่างไรดี แล้วก็นึกได้รีบวิ่งเลาะไปข้างบ้าน สายเดินถือตะกร้าผ้าออกมา เนื้อนางหน้าตาซีดเซียวเดินออกมาด้วย
“คุณเนื้อนางไปพักเถอะเจ้าค่ะ ไม่สบายขนาดนี้ เดี๋ยวผ้าเนี่ยบ่าวไปจัดการซักให้เอง”
เนื้อนางเดินกลับเข้าบ้านไป สายจึงเดินออกจากบ้านจะไปซักผ้า ขณะนั้น เอื้องฟ้านั่งหน้าเศร้าอยู่ในห้อง เนื้อตัวยังช้ำจากที่ถูกศักดาตี แล้วจู่ๆ เสียงก้อนหินที่ปามาถูกฝาบ้านก็ดังขึ้น เอื้องฟ้ายิ้มได้ทันที
“คุณหาญ”
เอื้องฟ้ารีบเดินไปที่หน้าต่าง แล้วผิดหวังเมื่อคนที่เห็นไม่ใช่หาญอย่างที่คิด
“คุณแก้ว”
“เอื้องฟ้า หาญมันให้ฉันมาส่งข่าวว่าคืนนี้ให้เธอออกไปพบมันที่เดิม หาญมันจะพาหนี”
“หนี”
“ใช่”
สายถือตะกร้าผ้าแอบฟังอยู่ด้วยความหนักใจ ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเด็กๆ เลย
หอมกับน้อยคุยกันเบาๆ อยู่ในห้องของหาญ กลัวว่าใครจะได้ยิน
“จะทำจริงๆ เหรอหอม ถ้าเกิดหาญเป็นอันตรายอย่างที่คุณชาญว่าล่ะ”
“ฉันต้องช่วยลูกให้ได้ ศักดากับเนื้อนางคงยังไม่ทันรู้ตัวหรอกพี่น้อย”
หอมแน่วแน่ที่จะช่วยลูกให้ได้ ในขณะที่เนื้อนางฟังสิ่งที่สายเล่าแล้วตกใจมาก
“คุณหาญจะพาเอื้องฟ้าหนี”
ขณะนั้นศักดาเดินเข้ามาฟังโดยไม่ให้เนื้อนางรู้ตัว
“เจ้าค่ะ บ่าวได้ยินมากับหู”
“พี่สาย ดูเอื้องฟ้าให้ดีๆ นะ อย่าให้ออกไปได้เด็ดขาด”
ศักดาเดินออกมา
“ไม่ต้อง”
เนื้อนางกับสายสะดุ้งสุดตัว หันไปมองศักดาอย่างหวาดกลัว
“ปล่อยให้เอื้องฟ้าไป”
“ทำไม พี่มีแผนอะไรรึพี่ศักดิ์”
ศักดาไม่ตอบ แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะมีแผนการที่จะทำร้ายหาญ เนื้อนางกับสายหวั่นใจ ไม่รู้ว่าศักดาจะทำอะไรร้ายแรงหรือไม่
คืนวันถัดมา หาญผุดลุกผุดนั่ง ร้อนใจ ไม่รู้ว่าแก้วกับหอมดำเนินแผนการไปถึงไหนแล้ว ครู่หนึ่งมีก้อนหินปาเข้ามาให้ห้องหาญ เขาได้ยินเสียงกระทบของก้อนหินกับพื้นก็ยิ้มดีใจ รีบวิ่งไปดูที่หน้าต่างก็เห็นแก้วยืนอยู่กับหอม แก้วพยักหน้าให้หาญแล้วพาหอมเดินไปด้านหลังบ้าน หาญเดินไปหยิบผ้าแพรที่ผูกเอาไว้หลายๆ ผืน จนยาวพอที่จะผูกปีนลงไปด้านล่างได้
“ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ”
เวลาต่อมา น้อยเดินเข้ามาเคาะประตูที่ห้องชงชางรัวๆ ร้อนใจ ชงชางเปิดประตูออกมามองน้อยอย่างสงสัย
“มีอะไร”
น้อยรายงานเรื่องบางเรื่องให้ชงชางฟัง เขาตกใจและร้อนใจมาก
“คนทั้งคนหายไปได้อย่างไง”
น้อยก้มหน้าหลบตา ลำดวนรีบวิ่งเข้ามา
“บ่าวดูทุกห้องแล้วก็ไม่มีคุณหอมเลยเจ้าค่ะ”
“หรือว่าศักดามันจะเข้ามาจับตัวหอมไป ลำดวน บอกให้บ่าวไพร่หาตัวหอมให้เจอ คืนนี้ไม่เจอไม่ต้องกลับมา”
“เจ้าค่ะๆ”
ชงชางเดินลงจากเรือนจะไปตามหาหอม น้อยรีบตามไปอย่างกังวลใจกลัวว่าความจะแตก ลำดวนจะไปตามบ่าวไพร่ตามคำสั่ง แต่คิดบางอย่างขึ้นได้จึงเปลี่ยนใจแล้ววิ่งไปที่ห้องหาญแทน ลำดวนวิ่งเข้ามาหาเข้ม จะดึงเข้มออกไป
“อะไรลำดวน”
“คุณหอมหายตัวไป ไปช่วยกันตามหาเร็วพี่ ถ้าหาตัวคุณหอมเจอ เราก็จะได้ความดีความชอบกันล่ะคราวนี้”
ลำดวนรีบดึงเข้มออกไป ขณะที่หาญอยู่ภายในห้อง กำลังผูกผ้ากับขาเตียงจนเสร็จ ลองดึงผ้าก็เห็นว่าผูกติดกับขาเตียงแข็งแรงดี เขาเอาผ้าไปพาดกับหน้าต่างแล้วค่อยๆ ปีนออกไปอย่างระมัดระวัง แล้วกระโดดลงไป มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นใครก็รีบวิ่งออกไป
เอื้องฟ้าเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง กระวนกระวายใจไม่รู้ว่าทุกคนหลับหรือยัง แล้วเอื้องฟ้าก็ตัดสินเดินไปที่ประตูจะเปิดออกไปดู
เนื้อนางและศักดานอนหลับ ประตูเปิดออกอย่างเบามือ เอื้องฟ้าชะโงกหน้ามามอง เห็นพ่อแม่หลับก็เบาใจค่อยๆ ปิดประตูลง ศักดาและเนื้อนางลืมตาขึ้นทันที ศักดาลุกขึ้น เนื้อนางรีบลุกขึ้นจะตามไปแต่ศักดาห้ามไว้
“รออยู่นี่แหละเนื้อนาง พี่จะพาเอื้องฟ้ากลับมาเอง”
ศักดารีบออกไป สวนทางกับสายที่วิ่งเข้ามาหาเนื้อนาง
“คุณหนูเอื้องฟ้าไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ฉันไม่ไว้ใจพี่ศักดิ์เลย พี่สายรออยู่นี่นะ”
เนื้อนางรีบออกไป ในขณะที่สายกังวล
คืนนั้น แก้วพาหอมเข้ามาในกระท่อมหลังบ้านชงชาง
“ป่านนี้ที่บนเรือนคงจะวุ่นวายน่าดู หาญมันคงหนีไปได้แล้วล่ะขอรับ”
“แก้วรีบไปเถอะ เอาเรือไปให้หาญให้ได้ หาญจะได้พาเอื้องฟ้าหนีได้เร็ว”
“ขอรับ ถ้าอย่างนั้นน้าหอมรออยู่นี่ก่อน เสร็จเรื่องแล้วกระผมจะมารับนะขอรับ”
แก้วรีบออกไป เวลาเดียวกันนั้น ลำดวนและเข้มตามหาหอมมาแถวกระท่อมนั้นพอดี
“คุณหอม อยู่ไหนเจ้าคะ”
“คุณหอมขอรับ”
“คุณ”
ลำดวนยังพูดไม่จบก็ชะงักไปเพราะเห็นแก้วเดินออกมาจากกระท่อม และกำลังจะรีบไปไหนสักแห่ง เธอมองอย่างสงสัย
“หรือว่า”
ลำดวนรีบวิ่งไปที่กระท่อม เข้มมองงงๆ
“อะไรของเอ็งวะนังลำดวน”
เข้มรีบตามลำดวนไป
หาญยืนชะเง้อรอคอยเอื้องฟ้าที่ท่าน้ำหลังตลาดอย่างร้อนใจ เวลาเดียวกันนั้น เอื้องฟ้ารีบวิ่งมา กำลังจะไปหาหาญ โดยไม่รู้ว่าศักดาและเนื้อนางสะกดรอยตามมา หาญยืนรอเอื้องฟ้าอย่างกระวนกระวายใจ แล้วครู่หนึ่งเอื้องฟ้าก็วิ่งเข้ามา ทั้งคู่ยิ้มดีใจโผเข้ากอดกัน
ขณะที่หอมนั่งคอยแก้วอยู่ในกระท่อม แล้วครู่หนึ่งลำดวนก็พรวดพราดเข้ามา เข้มตามเข้ามาด้วย
“คิดไว้อยู่แล้วว่าคุณหอมต้องอยู่ที่นี่”
“ลำดวน”
หอมตกใจมาก เมื่อลำดวนกับเข้มมาเจอ เธอจำใจต้องกลับไปที่บ้าน เมื่อชงชางรู้เรื่องก็โมโหมาก
“ทำไมต้องไปหลบที่กระท่อมหลังบ้าน”
หอมและน้อยไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้ารับผิด หน้าเจื่อนไปที่ถูกจับได้ ขณะที่ลำดวนแอบยิ้ม งานนี้ได้ความดีความชอบอย่างมาก เข้มวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา ถือผ้าแพรที่หาญใช้ปีนออกจากห้องมาด้วย
“คุณหาญหายตัวไปแล้วขอรับ กระผมคิดว่าคงจะหนีไปทางหน้าต่างขอรับ”
เข้มส่งผ้าแพรให้ชงชาง ชงชางหยิบไปดู เจ็บใจมาก
“ออกตามหาหาญเดี๋ยวนี้ พากลับมาให้ได้ และถ้าใครเจอเอื้องฟ้าก็ให้พากลับมาด้วย แล้วฉันจะสะสางทุกอย่างรวมทั้งเรื่องของศักดาให้จบกันคราวนี้เลย ไป”
ชงชางโมโหมาก
หาญและเอื้องฟ้ายังกอดกันอยู่สักพัก ก่อนผละออกจากกัน
“ไปกับฉันนะเอื้องฟ้า เราจะไปอยู่ด้วยกัน”
“ไปที่ไหนหรือเจ้าคะ”
“คุณแม่ให้หลบไปอยู่บ้านเก่าที่พระนคร ไปเถอะนะเอื้องฟ้า ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไป เราคงรักกันไม่ได้”
“งั้นเอื้องจะไปกับคุณหาญ ไม่ว่าคุณหาญจะไปที่ไหน เอื้องก็จะไปกับคุณหาญทุกที่เลย”
“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น”
ศักดาเดินเข้ามา มองหาญอย่างอาฆาตแค้น เอื้องฟ้ากับหาญตกใจสุดขีด
“พ่อ”
ชงชางรีบเดินออกมาหน้าบ้านทั้งที่ยังโมโหอยู่ หอม น้อย เข้มและลำดวนรีบตามออกมา
“พี่ชาญอย่าทำรุนแรงกับลูกนะเจ้าคะ สงสารลูกบ้าง”
ชงชางไม่ตอบ เดินออกไปเลย เข้มและลำดวนรีบตามไป หอมกับน้อยมองหน้ากันอย่างกังวลกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่โต
“ทำยังไงดีพี่น้อย”
“ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะหอมเอ๊ย”
ทั้งคู่ก็รีบเดินตามชงชางออกไป
เวลาเดียวกันนั้น หาญและเอื้องฟ้าจับมือกันแน่น ศักดาเข้ามาดึงเอื้องฟ้าไปได้ แล้วชี้หน้าหาญอย่างโมโห
“ลูกของไอ้เจ๊กโฉ่งฉ่างแบบแกไม่คู่ควรกับลูกสาวกูสักนิด ถุย ไอ้ลูกพ่อค้า แต่กลับมาหวังสูงอยากได้เมียเป็นหลานของพระยาสีหราฐอย่างลูกสาวกู”
“น้าพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ ฉันขอเถอะจ้ะ ฉันกับเอื้องฟ้ารักกัน อย่ามากีดกันเราเลย”
“พ่อ ปล่อยเอื้องเถอะจ้ะ เอื้องรักคุณหาญ”
“รักไม่ได้”
“กระผมไม่เข้าใจ แค่คุณน้าไม่ชอบหน้ากระผม ถึงกับต้องไม่ให้กระผมรักกับเอื้องฟ้าเลยรึ”
“ก็เพราะแกเป็นลูกของไอ้ชงชางไงล่ะ”
หาญจะเข้าไปหาเอื้องฟ้า แต่ถูกศักดาถีบออกมาจนล้มลง เอื้องฟ้าตกใจถลาจะไปหาหาญ
“คุณหาญ”
ศักดาดึงเอื้องฟ้าไว้ เนื้อนางรีบวิ่งเข้ามา
“พี่ศักดิ์จะทำอะไร”
“มาก็ดีเหมือนกัน พาเอื้องฟ้ากลับบ้าน”
“ไม่ เอื้องไม่กลับ”
“พ่อบอกให้กลับ”
ศักดาผลักเอื้องฟ้าไปให้เนื้อนาง เนื้อนางรีบรับเอื้องฟ้าไว้แล้วละล้าละลังเป็นห่วงหาญด้วย
“พี่ศักดิ์อย่าทำอะไรคุณหาญนะ”
“ทำไม เป็นห่วงลูกไอ้ชงชางหรือไง”
“พี่ศักดิ์”
“กลับบ้าน”
ศักดาตวาดเสียงดัง เนื้อนางจึงต้องยอมดึงเอื้องฟ้าให้ออกไป เอื้องฟ้าจะขัดขืนแต่เนื้อนางก็รวบตัวแล้วพาออกไปจนได้ ศักดากระชากคอเสื้อหาญให้ลุกขึ้น
“อย่ามายุ่งกับเอื้องฟ้าอีก ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องราวเหมือนพ่อแก”
ศักดาชกต่อย ทำร้ายหาญอย่างไม่ปราณี ขณะที่เนื้อนางดึงเอื้องฟ้าให้เดินตาม แต่เอื้องฟ้าไม่ยอมแกะมือเนื้อนางออก จะกลับไปหาหาญ เนื้อนางรีบวิ่งไปจับตัวเอื้องฟ้าไว้ได้
“แม่ ปล่อยเอื้องเถอะ”
“กลับบ้านกับแม่ อย่าให้แม่หมดความอดทน”
เอื้องฟ้าอึ้งไป ขณะที่ศักดาต่อยหาญหมัดสุดท้ายอย่างแรงจนหาญล้มลงเลือดกบปาก หน้าฟกช้ำ หาญพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกศักดาเตะเสยคางอีกทีจนสลบไป
“พ่อมึงทำให้กูเจ็บแค้นไปทั้งหัวใจ เอาคืนแค่นี้มันยังน้อยไป ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต”
ศักดาจับหาญทั้งที่ไม่ได้สติให้ลุกขึ้นมา แล้วถีบหาญตกลงไปในน้ำอย่างแรง ก่อนจะเดินหัวเราะสะใจออกไป หาญไม่ได้สติ ค่อยๆ จมลงไปในน้ำ
อ่านต่อตอนที่ 20
