หน้ากากนางเอก ตอนที่ 19
วรรษชลกับเอี๊ยมวิ่งมาถึงที่หน้าห้องไอซียู พยาบาลเดินออกมาอย่างรีบเร่งพอดีในมือถือแฟ้ม
"คุณพยาบาลครับ พิมเป็นยังไงบ้างครับ"
"คนไข้เสียเลือดมากก่อนที่จะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล ตอนนี้หมอกำลังผ่าตัดช่วยเหลืออยู่นะคะ"
"ต้องใช้เวลาอีกนานไหมครับ"
"อันนี้ก็บอกไม่ได้เหมือนกันนะคะ เพราะคนไข้ถูกส่งมาในสภาพที่อาการสาหัสมาก เป็นตายเท่ากัน...ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" พยาบาลรีบเดินออกไป
วรรษชลพยายามที่จะมองทะลุห้องไอซียูอย่างเป็นห่วงพิมพิชชาในฐานะเพื่อน เธอจับมือวรรษชลไว้ ยิ้มให้
"เค้าต้องปลอดภัย...คุณไม่ต้องกังวลนะ"
วรรษชลหันมายิ้มให้อย่างซึ้งใจที่อย่างน้อยก็ได้เห็นเธอมีมุมที่ไม่ได้คิดร้ายกับคนที่ร้ายกับเธอตลอดเวลา ทั้งสองหันไปมองเข้าไปในห้องไอซียูอย่างห่วงพิมพิชชา
คริสกำลังแต่งหน้าอยู่ เบอร์รี่ลงมานั่งแต่งหน้าข้างๆ
"สวัสดีค่ะคุณคริส เป็นยังไงบ้างคะ สบายตัวแล้วรึยังไม่ต้องเป็นคู่จิ้นกับพี่เอี๊ยม"
"สบายครับ" เบอร์รี่ยิ้ม "แต่ก็เหงาเหมือนกัน" เบอร์รี่ทำหน้าบูดทันที คริสพูดต่อ "กองที่ไม่มีคุณเอี๊ยมไม่มีสีสันแล้วก็ไม่สนุกเลยนะครับ ผมว่าคงจะต้องไปคุยกับคุณอาให้พิจารณาเรื่องนี้ใหม่"
"แหม ไม่สนุกอะไรล่ะคะ มีเบอร์รี่อยู่ทั้งคน เบอร์รี่จะทำให้สนุกเองค่ะ"
"คุณเบอร์รี่ร่าเริงขนาดนี้ไม่กังวลเรื่องป้าไก่แล้วเหรอครับ"
"อ้อ... คือ...กังวลค่ะ แต่ถ้าเบอร์รี่เอาแต่กังวลกองก็ไม่สนุก เผลอๆ เล่นไม่ออกจะทำให้เสียเวลาไปซะอีก เบอร์รี่ก็เลยพยายามตัดเรื่องป้าไก่ออกจากหัวเพื่อทำงานให้ดีที่สุดค่ะ"
"เก่งจังเลยนะครับ เป็นผม ผมคงกังวลแน่ๆ" เบอร์รี่หน้าเจื่อน "ถ้ายังไงเจอกันในซีนนะครับ ผมไปเตรียมตัวก่อน"
"ค่ะ " เบอร์รี่มองตามคริสที่ออกจากห้องแต่งตัวไป "หนอย ไม่มีเอี๊ยมแล้วไม่สนุก พูดมาได้ยังไง!"
โทรศัพท์เบอร์รี่ดัง เบอร์รี่เธอหยิบมาดู มองซ้ายมองขวาอย่างระวัง
"มีอะไร"
นักเลง 1 กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
นักเลง 1 บอก "เราจัดการนังพิมแล้ว"
นักลง 2 บอก "บอกมันไปว่าตอนนี้อยู่ไอซียูใกล้จะตาย จ่ายเงินมาได้แล้ว"
เบอร์รี่แอบคุยโทรศํพท์อยู่มุมหนึ่งในกองถ่าย
"ห้องไอซียูเหรอ ก็แปลว่ามันยังไม่ตายน่ะสิ! ถ้าไม่ตาย ฉันก็ไม่จ่ายเว้ย!"
เบอร์รี่วางสายด้วยความหงุดหงิด
"ทำไมตายยากตายเย็นนัก นังพิม!" เบอร์รี่คิดๆ "แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนี่ พี่พิมคะ ไหนๆ พี่พิมก็เคยมากราบกรานอยากจะร่วมมือกับเบอร์รี่กำจัดนังเอี๊ยมอยู่แล้ว งานนี้เบอร์รี่จะทำให้พี่พิมได้ร่วมมือกับเบอร์รี่ในเกมส์ที่สนุกที่สุดเลย!"
ตอนเย็น กลุ่มผู้หญิง 3 คนกำลังนั่งเม้าท์อยุ่ที่โต๊ะหนึ่ง ขณะที่เบอร์รี่นั่งหันหลังอ่านหนังสืออยู่ และมีกลุ่มคนอีกมากมายในร้านกาแฟ
หญิง 1บอก "แก ได้ยินข่าวคุณพิมแม่เลี้ยงเอี๊ยมโดนรถชนไหม"
"รู้สิ เค้าบอกว่าปางตายเลยนะ ซวยชะมัด"
"ซวยอะไรล่ะ ตำรวจเค้าบอกว่าเป็นการตั้งใจฆ่า!"
คนที่อยู่แถวนั้นหูผึ่ง แล้วซุบซิบกัน เบอร์รี่แอบยิ้มๆ
หญิง 3บอก "โหดอ่ะ เค้ามีเรื่องกับใครเหรอ ถึงได้โดนขนาดนี้"
หญิง 1บอก "กับใครล่ะ ก็มีเรื่องอยู่กับคนเดียว ที่เป็นข่าวมาตลอด ก็นังเอี๊ยมไง!"
คนในร้านกาแฟ ซุบซิบเห็นด้วยกัน เบอร์รี่ยิ้มอย่างได้ชัยชนะ
หน้ากากนางเอก ตอนที่ 19 (ต่อ)
ต่อมา เบอร์รี่ยื่นเงินให้หญิงคนหนึ่ง
"ทำดีมาก ขอบใจนะ แล้วอย่าลืมไปเล่นเป็นนักสืบพันทิปใส่ร้ายนังเอี๊ยมในเนตล่ะ"
"ได้ค่ะ จะเอาให้แชร์กันไม่ทันเลย"
หญิง 1 รับเงินแล้วออกไป เบอร์รี่ยิ้ม
"ดีนะนังพิมมันส่งเมสเสจบอกนักข่าวปูทางให้ฉันแล้ว ทีนี้แกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ นังเอี๊ยม!"
เช้าวันใหม่ พิมพิชชานอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ที่เตียงคนไข้ อรัญภัทรอยู่ข้างๆเตียง มองอย่างปลงๆ เอี๊ยมคิดในใจว่าไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับพิม เอี๊ยมได้แต่ยืนมองดูพิมอยู่นิ่งๆไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี
"ชั้น...ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับเธอดี...ถึงชั้นจะเกลียดเธอแค่ไหน แต่ชั้นก็ไม่ได้อยากให้เธอ ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้...........ถ้านี่เป็นผลกรรมที่เธอได้รับจากที่เคยได้ทำไว้กับใครๆ ชั้นก็ขอให้เราชดใช้กันหมดไปแต่เพียงเท่านี้...ไม่มีอะไรที่เราต้องติดค้างกันอีก...ขอให้หายไวๆนะ...คุณพิม"
เธอยืนมองพิมพิชชาอย่างปลงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ใครบางคนกำลังมองดูเอี๊ยมอยู่ด้านหลัง
ในห้องไอซียู พิมพิชชานอนใช้เครื่องหายใจอยู่ พิมค่อยลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง รอบตัวที่ไม่มีใครอยู่ พิมอยากเรียกใครสักคน แต่ก็ไม่สามารถทำได้
พิมพิชชามองเห็นน้ำที่อยู่ข้างเตียง ยากดื่มน้ำ แต่ไม่สามารถขยับตัวได้ มองหาใครข้างกายก็ไม่มี พิมนึกอนาถตัวเองที่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้คนเดียว เลยน้ำตาคลอ
พิมพิชชามองไปรอบห้อง เห็นตัวเองเดินเข้ามา มองที่ตัวเองอย่างไร้อารมณ์ ความรู้สึก เธอที่นอนอยู่บนเตียงร้องไห้ส่ายหน้ารับไม่ได้กับสายตานี้ เพราะจำได้ว่าตนมองแม่ในวันที่แม่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่
พิมนึกถึงวันที่มายืนดูแม่นอนใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่อย่างไม่ใยดี พิมร้องไห้ที่ทิ้งแม่ไว้ในวันนั้น
มุมกลับ... แม่พิมกำลังมายืนดูลูกสาวอย่างเป็นห่วงกังวล
"พิมเจ็บตรงไหนบ้างลูก"
แม่พิมพิชชายืนร้องไห้เพราะเป็นห่วงลูก...พิมพิชชาร้องไห้ออกมาอย่างหนักมากเพราะรู้สึกผิดที่ทำไว้กับแม่ พิมพยายามที่จะพูดอะไรออกมาอย่างสะอึกสะอื้น
พิมพิชชาร้องไห้หนักมาก ได้ยินเสียงประตูห้องไอซียูเปิด เธอหันไปมองเห็นว่ามีใครคนหนึ่งยืนนิ่งมองยู่ที่หน้าห้อง เห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร จนพยายามเพ่งตามอง
พิมคิดในใจ "เอี๊ยม"
คนที่ยืนอยู่เดินเข้ามาใกล้ พิมเห็นเป็นเบอรี่ เบอรี่ยิ้มให้พิมอย่างเยาะเย้ยเหยียดหยัน
"เป็นยังไงบ้างคะ...พี่พิม...นอนใช้เครื่องช่วยหายใจสบายดีไหม...พี่พิมคงจะต้องขอบคุณเบอรี่นะรู้ไหม ที่ช่วยทำให้พี่พิมไม่ต้องลำบากมานั่งหายใจเองให้เหนื่อย"
พิมพิชชามองเบอรี่อย่างเคียดแค้น แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือเบอร์รี่
หน้ากากนางเอก ตอนที่ 19 (ต่อ)
พิมพยายามดิ้นเหมือนจะทำอะไร เบอร์รี่ดิ้นไม่ได้ ไม่มีแรงขยับตัว
"โถ๋ๆๆๆๆ...จะขยับตัวยังลำบากเลย คิดจะทำอะไรเบอรี่ได้ห๊ะ....หึ" เบอร์รี่ยิ้มอย่างเลือดเย็น
พิมพิชชาพยายามจะยกมือเอื้อมขึ้นไปกดปุ่มขอความช่วยเหลือ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ขัดใจตัวเอง
เบอร์รี่ทำเป็นดราม่ายิ้มอย่างอ่อนโยน สงสารพิม
"จะเรียกพยาบาลให้มาช่วยเหรอคะ ไม่ต้องหรอกค่ะ... เพราะเบอร์รี่จะช่วยพี่พิมเอง! ช่วยให้พี่พิมไปสบายเร็วขึ้นไงคะ"
พิมพิชชาตกใจจะผละหนี แต่ก็ทำไม่ได้ เบอร์รี่ใช้ผ้าห่มรองมือคว้าหน้ากากออกซิเจนของพิมออก พิมพิชชาพยายามจะคว้าดึงมือของเบอรี่ออก ทั้งสองดึงรั้งมือกันอยู่
วรรษชลขับรถเข้ามาจอด วรรษชลดับเครื่องรถแล้วเอี๊ยวตัวไปหยิบตะกร้าของฝาก พอหันกลับมาเห็นอรัญภัทรกำลังเดินไปที่รถ วรรษชลชะเง้อตาม
"เอี๊ยม"
วรรษชลรีบเปิดประตูจะออกไปหา แต่รเธอขับรถออกไปแล้ว วรรษชลได้แต่ชะเง้อมองตามไป วรรษชลนึกเสียดายที่ไม่ทันได้คุยว่าเธอมาทำไม
"เฮ้อ....เดี๋ยวค่อยโทร.หาละกัน"
วรรษชลเดินหิ้วของเข้าไปด้านในโรงพยาบาล
พิมพิชชาพยายามดึงรั้งหน้ากากที่ใช้ช่วยหายใจไว้ เบอร์รี่มองด้วยสายตามาดร้าย ยิ้มร้ายเลือดเย็น
พิมพิชชากำลังจะดึงหน้ากากเครื่องช่วยหายใจออก แต่สุวรีย์พยายามจะดึงรั้งไว้...ทั้งสองดึงรั้งกันอยู่ พิมพิชชามองสุวรีย์อย่างมาดร้าย สายตาสุวรีย์มองพิมพิชชาอย่างอ้อนวอนขอให้ไว้ชีวิต แต่นางก็ไม่หยุด
เบอรี่ที่มองอย่างเอาเป็นเอาตาย พิมพิชชามองอย่างอ้อนวอนขอชีวิต เบอรี่ยิ้มร้ายก่อนจะกระชากหน้ากากออกมาอย่างแรง
พิมพิชชายื่นหน้าสูดหาอากาศหายใจ หายใจหอบเฮือกๆๆอย่างทุรนทุราย
เบอร์รี่ยื่นหน้ากากออกซิเจนเหมือนจะให้ แต่สุดท้ายก็ไม่ให้ พิมพิชชาดิ้นรนทุรนทุรายจนน้ำตาไหล พยายามจะคว้าหน้ากาก
"ไปให้สบายนะคะพีพิม...หึ... ฉันจะได้เอาเรื่องนี้ไปใส่ร้ายนังเอี๊ยมให้เต็มที่"
พิมพิชชาหายใจหนักขึ้นเพราะขาดอากาศขึ้นวิกฤติ ตามองเบอรี่อย่างอาฆาต
"เป็นยังไงหละ...แกเห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันคนนี้ คนที่แกโขกสับต่างๆนาๆและดูถูกนักหนาว่าเป็นได้ก็แค่ขี้ข้า...จากวันนี้ไป...ฉันจะได้ครบครองทุกอย่างที่ทั้งแกและนังเอี๋ยมจะไม่มีวันได้!"
พิมพิชชาหายใจหอบเฮือกๆเหมือนใกล้จะหมดลม...เห็นเบอร์รี่เป็นตัวเองในชุดพยายาบาลยืนยิ้มเยาะอยู่ต่อหน้า น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา ตาล่องลอยมองไปที่เพดาน ภาพเหตุเมื่ออดีตปรากฏขึ้น
อ่านต่อตอนที่ 20
