มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 16
เช้าวันใหม่ เข็มเห็นเบี้ยเดินถือหนังสติ๊ก ทำท่าเป็นยามอยู่หน้าบ้าน ไม่ยอมให้ใครผ่าน ยิงแม้แต่แมลงวัน เบี้ยเดินไปเดินมาจนเมื่อย แล้วก็นั่งลงขวางหน้าประตูบ้าน
หลังบ้าน ลูกน้ำกับ นัตตี้ เดินสวนกันไปมาเหมือนกับกำลังเดินแบบบนแคทวอล์ก ไม่ยอมให้ใครผ่านเหมือนกัน
บริเวณศาลาท่าน้ำ ยอดเดินวนไปวนมา ชะเง้อมองหน้าบ้านด้วยสีหน้าหงุดหงิดใจ
เคน หนึ่ง จ๊อบ ที่อยู่ใกล้ๆ ยอด มองยอดอย่างเห็นใจ
"ความรักของข้าและความรักของชาวบ้านต้องไม่จบลงแบบนี้ ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง"
เคนบอก "ใช่… ต้องทำ"
"ทำอะไรวะ." จ๊อบถาม
"ทำใจไง"
"เฮ้ย"
หนึ่งตกใจ
เคนบอก "จริงด้วย หน้าบ้าน น้าเบี้ย"
"หลังบ้านก็ลูกน้ำ กับ นัตตี้" จ๊อบบอก
ยอดถอนหายใจเฮือก จ๊อบ เคน หนึ่ง ยืนประจันหน้า
"ดีนะที่ยังมีพวกเอ๊ง ที่เข้าใจข้า"
หนึ่งบอก "ใช่เราอยู่ข้างพี่"
"ไม่ว่าพี่จะไปไหนเราจะไปด้วย" จ๊อบบอก
ยอดยิ้มให้กับหนึ่งกับจ๊อบ
"เพราะพ่อผู้ใหญ่สั่งให้พวกข้าจับตาเอ็งทุกฝีก้าว"
"เฮ้ย"
จ๊อบบอก
"พี่ไม่มีทางออกจากบ้านได้นอกจากจะหายตัวไป"
"อุปสรรคอยู่รอบทิศทางยอมแพ้เหอะพี่ยอด" หนึ่งบอก
"ไม่ มันต้องมีสักทางสิ!"
เคนหันไปมอง เห็นยองแอเดินมา
"โน่นอุปสรรคชิ้นใหญ่เบิ้มที่สุดของเอ็งกำลังเดินมาทางนี้แล้ว"
ทุกคนหันมองตาม
ยองแอเดินเข้ามาสีหน้ามีความสุขสุดๆ
"ยู้ฮู้ โอป้ายอด ยองแอมาเรียนร้องเพลงแล้วค่า โด่ เร มี ฟา ซอล ลา ซี โด๊!!"
ยอดมองยองแอที่เดินเข้ามาด้วยความเหนื่อยใจ เคน หนึ่ง จ๊อบมองยอดอย่างเห็นใจ
บริเวณอ่างล้างหน้า แก้มบุ๋มเพิ่งล้างหน้าเสร็จมองกระจก เสียงปุยฝ้าย เข้ามา
"พี่แก้ม ทางสะดวกแล้ว รีบมาเร็ว"
แก้มบุ๋มหันมองทางเสียง
มุมลับตา ปุยฝ้ายลากแก้มบุ๋มมา มองซ้ายขวาอย่างระแวดระวัง แก้มบุ๋มไม่สบายใจ
"ถ้าพ่อจับได้ว่าเราจะหนีออกไป จะทำยังไง"
"ก็อย่าให้จับได้สิ ถึงจะจับได้พี่แก้มก็ไม่ต้องกลัว ดูปากฝ้ายนะพี่ เราไม่ได้ทำอะไรผิด !!!ไปพี่ ไปได้แล้ว"
"เดี๋ยว!"
ปุยฝ้าย แก้มบุ๋ม ชะงักหัน มามองหงส์อย่างจ๋อยๆ
"แม่เห็นด้วยว่าแก้มกับฝ้ายไม่ได้ทำผิด และทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยซ้ำไป แต่ในเมื่อพ่อเค้าไม่ยึดถือความถูกต้อง เพราะเค้ายึดติดแต่ความถูกใจของตัวเอง แม่กลัวว่าปัญหาของลูกกับพ่อมันจะบานปลายมากกว่านี้"
แก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายฉุกคิด…
"แต่ความถูกต้องก็คือความถูกต้อง ซักวันพ่อจะเข้าใจ แก้มกับยอดมาไกลเกินกว่าที่จะถอยหลังกลับแล้วค่ะแม่"
ปุยฝ้ายเข้าไปกอดแขนอ้อนหงส์
"นะแม่นะ...ฝากแก้ตัวให้เราด้วยถ้าพ่อถาม...นะคะ"
หงส์ไม่ตอบ แต่พยักหน้าเล็กๆ แก้มบุ๋มเข้าไปกอดหงส์ขอบคุณ ปุยฝ้ายรีบไปเอาจักรยานที่ซ่อนไว้ออกมา
"ฝ้ายเรานี่จอมวางแผนจริงๆนะ"
ฝ้ายยิ้มให้หงส์
"ไปพี่แก้ม"
ปุยฝ้ายขี่จักรยานออกไป
หงส์มองลูกสาวทั้งสองคนอย่างเป็นห่วง แล้วรีบเดินกลับเข้าบ้านไป
ปุยฝ้ายขี่จักรยานจะพาแก้มบุ๋มออกจากบ้าน สนองกระโดดเข้าขวางหน้า
"เฮ้ย! จะไปไหน"
ปุยฝ้ายหันไปเห็น ตกใจเหมือนจะชน แต่พอมาใกล้ๆก็เลี้ยวหลบไปได้
"อ้าวเฮ้ย"
"ฝ้ายเร็วๆซิ"
สนองรีบวิ่งตามไป ปุยฝ้ายขี่จักรยานหนีสนองที่วิ่งตามมา แต่ก็ไม่ทัน สนองหยุดยืนเหนื่อยหอบ
ปุยฝ้าย หันมองเห็นว่าสนองวิ่งตามไม่ทันยิ้มโบกมือ ลาเยาะเย้ยสนอง ทำให้รถจักรยานเซเข้าข้างทาง
"เฮ้ย...ระวัง"
รถจักรยานของแก้มบุ๋มกับปุยฝ้ายเซเข้าข้างทางเกือบล้ม สนองวิ่งมาช่วยพยุงสองคนกับรถ ปุยฝ้ายกลับขึ้นรถ จะไปต่อ
"ขอบใจนะน้าสนอง"
สนองไม่ปล่อยจับจักรยานไว้
"ปล่อยซิ"
"ปล่อยไม่ได้พ่อผู้ใหญ่ไม่ให้ แก้มบุ๋มไปไหน"
"แก้มไม่ใช่นักโทษนะ...ปล่อยเดี๋ยวนี้"
"ถึงไม่ใช่นักโทษก็ปล่อยไม่ได้"
"ปล่อยแก้มเดี๋ยวนี้นะ"
ทุกคนหันไปมองเห็นนิกเดินเข้ามาด้วยท่าทางจริงจัง สนองยังไม่ปล่อยมือจากแก้มบุ๋มกับปุยฝ้าย
"ไม่ได้ ถ้าสองคนนี้หนีไป ชั้นก็แย่กันน่ะซิ"
"ผมรับผิดชอบเอง"
นิกยิ้มหวานให้ แก้มบุ๋มถอนใจออกมาอย่างอึดอัดใจ
นิกเดินลากแก้มบุ๋มมาที่ศาลาท่าน้ำ แล้วปล่อยมือ ปุยฝ้ายเดินตามมาอย่างไม่ชอบใจ
"ที่จริงผมรู้สึกเห็นใจคุณมากนะแก้ม"
"เห็นใจแต่ให้น้าสนองไปตามพ่อมาเนี่ยนะ"
"นึกเหรอว่าถ้าพ่อมาแล้วจะให้นายพาพี่แก้มไปเที่ยว"
นิกไม่สนปุยฝ้าย
"ถ้าแก้มอึดอัดอยากไปข้างนอก วันนี้พี่ว่างทั้งวัน พี่จะพาแก้มเที่ยวเอง"
"ฉันจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น"
"แต่พ่อให้ไป"
จุ่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มีสนองเดินตามมา จุ่นเดินเข้ามาจับบ่านิก
"นิกจะพาแก้มไปไหนก็ไปสิ พ่อไม่ว่าอะไรหรอก ดีซะอีก อยู่กับนิก พ่อจะได้หายห่วง ไม่ต้องกังวลว่าแก้มจะแอบไปหาไอ้ยอดมัน"
"แก้มไม่ไปนะพ่อ"
"นี่เป็นคำสั่ง ออกไปเที่ยวกับนิกซะ"
จุ่นมองแก้มบุ๋มด้วยสีหน้าจริงจัง นิกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ปุยฝ้ายจะตาม แต่จุ่นดึงไว้
แก้มบุ๋มเดินไปงอน นิกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ส่งข้อความ
ยองแอร้องเพลง เคน หนึ่ง จ๊อบ ฟังเสียงยองแอด้วยสีหน้าทรมานมาก เมื่อยองแอร้องเสียงแหลมปรี๊ด แต่ยอดไม่ได้ฟัง นั่งเหม่อลอยมองไปข้างนอก
ยองแอร้องเพลงจบก็หันไปยิ้มหวานหยดย้อยให้ยอด
"เป็นยังไงบ้างคะพี่ยอด ยองแอต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง"
เคนบอก
"ทุกตรงเลย บอกตรงๆ เลยนะ เสียงกรนไอ้หนึ่งมันยังเพราะกว่าเสียงเธอเลย"
หนึ่งโชว์เสียงกรน.... คร่อก
จ๊อบเอามืออุดปากหนึ่ง
"ไม่ต้อง....เค้าแค่เปรียบเทียบ"
ยองแอไม่สนใจ เคน หนึ่ง จ๊อบเดินไปหายอด
"พี่ยอด"
ยอดหันมา
"ดีมากเลย...ขออีกสิบเพลงนะ"
"ไม่จริงพี่ยอดไม่ได้ฟังยองแอ"
เสียงแชทไลน์ของยองแอดังขึ้น ยองแอเปิดดูข้อความ เห็นนิกส่งข้อความมาว่า “เริ่มแผนการของเราได้แล้ว รีบพาไอ้ยอดออกมาจากบ้าน “ ยองแอยิ้มออกมาอย่างมีแผน แล้วส่งสติกเกอร์ไลน์การ์ตูนรูปโอเคไป
"พี่ยอดเบื่อ งั้นไปเที่ยวกับยองแอมั้ยค่ะ"
ยอดได้ยินก็คิด
"พี่ยอดเค้าไม่ไปกับเธอหรอก" เคนบอก
"ไปซิ..."
ยอดไปจูงแขนยองแอ เดินไป เคนหนึ่งจ๊อบตกใจรีบเดินตามไป
"พวกแกจะไป"
"ไปกับแกไง พ่อผู้ใหญ่สั่งไว้ว่าให้พวกเราจับตาดูแกทุกฝีก้าว" เคนบอก
"ใช่...เพราะฉะนั้นเราต้องตามไป" จ๊อบบอก
หนึ่งบอก "เพื่อจะจับตาดูพี่ทุกฝีก้าว"
"ไม่ต้อง"
ทุกคนหันมองไปเห็นเข็มยืนอยู่
"ข้าอนุญาตให้ไอ้ยอดไปกับหนูยองแอสองต่อสอง"
ยอดมองพ่อสงสัยว่ามีแผนอะไร
ยองแอไหว้
"ขอบพระคุณลุงผู้ใหญ่ที่ไว้ใจให้ยองแอดูแลหัวใจพี่ยอดนะคะ ...ไปเถอะค่ะพี่ยอด ลุงผู้ใหญ่อนุญาตแล้วนะ"
ยองแอมีความสุขสุดๆ ขณะที่ยอดมองเข็มที่ยิ้มให้ตัวเองด้วยสีหน้าเซ็งๆ
เข็มยืนมองยิ้มมีแผน เคนหนึ่งจ๊อบมองสงสัย
"มองอะไรล่ะ...ไปบอกพวกเฝ้าประตูว่าข้าอนุญาติให้ยอดออกไปกับหนูยองแอ"
"แล้วถ้าเค้าไม่เชื่อล่ะ" เคนว่า
"เชื่อซิ...ไปเร็ว"
เคนหนึ่งจ๊อบวิ่งไป เข็มมองยิ้มอีก
อ่านต่อหน้า 2
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 16 (ต่อ)
นิกขับรถให้แก้มบุ๋มนั่ง นิกยิ้มมีแผนการ
แก้มบุ๋มมองออกไปนอกหน้าต่างรถด้วยสีหน้าเบื่อๆ
นิกเห็นทางเข้าโรงแรมม่านรูดตรงหน้า นิกเปิดกระจกรถทั้งสองข้างขับรถจะเลี้ยวเข้าโรงแรมไป แก้มบุ๋มหันไปมองเห็นนิกจะพาเธอเข้าม่านรูดก็ตกใจสุดขีด!!!
"หยุดเลยนะ หยุด จอดรถเดี๋ยวนี้"
นิกจอดรถมองไปข้างนอก เหมือนหาอะไรบางอย่าง แล้วหันมาหาแก้มบุ๋ม
"นายคิดจะทำอะไร"
"ขอโทษๆๆๆ ผมไม่ได้คิดทะลึ่งนะ พอดีวันนี้วันเกิดเพื่อนผม" นิกเอื้อมไปหยิบกล่องของขวัญเบาะหลัง "มันเป็นเจ้าของที่นี่ ผมจะแวะเอาของขวัญวันเกิดไปให้มัน ขอโทษทีที่ผมลืมบอกแก้มก่อน"
เค ป๊อปออกมาจากข้างทางฝั่งของแก้มบุ๋ม แก้มบุ๋มหันมองนิกอยู่เลยไม่เห็น เคยกมือถือขึ้นถ่ายรูป
"ถ้างั้นฉันรออยู่ข้างนอก"
แก้มทำท่าจะเปิดประตูลง เคป๊อปรีบหลบ นิกเรียกแก้มบุ๋มไว้
"ไปด้วยกันเถอะครับ ผมอยากแนะนำแก้มให้รู้จักกับเพื่อนผมด้วยเผื่อเค้ามีงาน
อยากจะจ้างคณะลิเกของแก้มไปทำการแสดงบ้าง"
เคป๊อปโผล่มาถ่ายรูปต่อ
แก้มบุ๋มมองไม่ไว้ใจ
"แล้วฉันจะเชื่อใจนายได้ไง"
นิกเปิดเก๊ะหน้ารถให้แก้มบุ๋มดู ข้างในมีปืนหนึ่งกระบอก นิกหยิบปืนใส่มือแก้มบุ๋ม
"ถ้าผมแตะต้องตัวคุณแม้แต่ปลายเล็บ คุณยิงผมได้เลย… "
นิกบอกกับแก้มบุ๋มอย่างจริงจังและจริงใจ แก้มบุ๋มมองหน้านิกอย่างชั่งใจ
รถนิกวิ่งเข้าม่านรูด
เคกับป๊อปหันมาดีใจที่ทำสำเร็จ
ยองแอเดินนำยอดมาที่ร้านอาหาร
"หาอะไรกินกันก่อนนะ ยองแอหิวแล้ว"
"ได้...ยองแอเข้าไปก่อนนะเดี๋ยวผมตามเข้าไป"
ยองแอกอดแขนยอด
"ไปด้วย"
"ผมจะไปห้องน้ำ ยองแอจะกอดแขนอยู่อย่างนี้เหรอ"
"ใช่...เอ้ยไม่ใช่...ยองแอยืนหันหลังก็ได้"
"ไม่ได้...ผมจะไปห้องน้ำ"
ยอดเดินไป ยองแอมองแล้วก็เดินตามไป ยอดถอนหายใจหาทางหนีไม่สำเร็จ
นิกขับรถออกมาจากโรงแรมม่านรูด
นิกแบมือขอปืนคืน
"ไหนๆ ผมก็ไม่ได้แตะต้องตัวคุณแม้แต่ปลายเล็บ ผมขอปืนคืนด้วยครับ"
แก้มบุ๋มคืนปืนให้ นิกเก็บปืนใส่เก๊ะหน้ารถ
นิกยิ้มให้แก้มบุ๋มด้วยสีหน้าท่าทางอย่างผู้ชายที่แสนดี
"ไปทานข้าวกันนะครับ ผมหิ๊ว หิว"
แก้มบุ๋มไม่ตอบแต่ทอดถอนใจมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเบื่อๆ
นิกยิ้มออกมาอย่างมีแผนการ…
ข้างทาง เคป๊อปโผล่ออกมา
"อ้าวไปแล้ว...คุณนิกน่าจะลงมาเอารูปที่ถ่ายก่อน" ป๊อบบอก
"ลงมา แก้มก็รู้น่ะดิ"
"อ้าวแล้วทำยังไงถึงจะส่งให้คุณนิกได้"
"ก็ต้องตามเอาไปให้ซิ....ไปเร็ว...วิ่งตามรถให้ทัน"
เคจะวิ่ง แต่ป๊อปดึงไว้
"เดี๋ยวพี่เค...ชั้นว่าวิธีชั้นง่ายกว่านะ"
ป๊อปคว้าโทรศัพท์จากเคมาแล้วส่งให้กับนิก
"ส่งเข้ามือถือเลย" ป๊อปบอก
"แกนี่โง่จริงๆเลยไอ้ป๊อป" เคบอก
"โง่ยังไง"
"ก็รู้ว่ารูปพวกนี้ส่งได้ แต่ดันโง่มาถามข้าว่าจะทำยังไง...แล้วข้าจะรู้ไหมล่ะ.. โง่บรมโง่เลยแกเนี่ย"
เคเดินไป ป๊อปยังงงๆอยู่ที่โดนด่าว่าโง่...
ยองแอนั่งอ่านเมนู
"น่ากินทุกอย่างเลยนะ"
"พี่อิ่มแล้ว รีบกินรีบกลับกันดีกว่า"
"ฮ้าย...ยังไม่ได้กินเลยอิ่มได้ไง ยองแออุตส่าห์พาพี่ยอดมาเลี้ยงทั้งที ต้องจัดชุดใหญ่! " ยองแอมองหาพนักงาน "น้องๆๆสั่งอาหารหน่อย"
พลันเสียงแชทไลน์โทรศัพท์มือถือของยองแอที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น
ยองแอแอบยิ้มร้าย เปิดดูภาพในไลน์
"ว๊าย ทุเรศที่สุด นังผู้หญิงใจง่าย"
ยอดมองยองแอ แต่คิดว่าไม่ใช่เรื่อง
ยองแอแสร้งหน้าเศร้า
"ดูนี่ซิค่ะพี่ยอด"
ยองแอยื่นโทรศัพท์มือถือให้ยอดดู
แก้มบุ๋มอยู่ในรถของนิก ต่างจ้องตากันที่หน้าโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง !!!
"แก้มบุ๋มเข้าม่านรูดกับนิกงั้นเหรอ"
ยอดคว้าโทรศัพท์มาดูภาพถ่าย อึ้งสุดขีดกับภาพแสนทรมานหัวใจ ยองแอเห็นยอดอึ้งและเสียใจก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจมาก!
ยอดเดินออกมาจากร้าน มียองแอเดินตามมา
"พี่ยอด กังวลเรื่องแก้มบุ๋มเหรอ"
ยอดไม่ตอบ สีหน้าเครียดๆ
"เอาเวลากังวล เปลี่ยนเป็นรังเกียจจะดีกว่านะคะ"
"เลิกพูดถึงคนรักของพี่เสียๆ หายๆ แบบนี้ซะที"
"ก็เค้าทำเรื่องเสียๆหายๆจริงๆนี่ ถ้ายัยแก้มรักพี่จริง ทำไมเข้าโรงแรมกับผู้ชายอื่นล่ะ"
รถนิกวิ่งเข้ามาจอดพอดี แก้มบุ๋มเห็นยอด ก็ดีใจ
"ยอด!"
แก้มบุ๋มลงมาจากรถพร้อมกับนิก ยอดมองแก้มบุ๋มอึ้งๆ
ยอดคว้าโทรศัพท์มือถือของยองแอเดินไปหาแก้มบุ๋ม นิกเข้ามาขวาง ยอดไม่สนผลักนิกไป
" แก้ม เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
ยอดจูงมือแก้มบุ๋มเดินออกไปมุมหนึ่งด้านนอกร้าน แก้มบุ๋มงงๆที่ยอดท่าทางโกรธ
นิกเดินเข้ามาหายองแอ
"เรื่องรูปที่ส่งให้เรียบร้อยรึเปล่า"
"เรียบร้อย....พี่ยอดคงเอารูปไปให้ยังแก้มดูแล้วล่ะ"
นิกกับยองแอหัวเราะแล้วหันมาตีมือฉลองความสำเร็จ
"ความรักของไอ้ยอดกับแก้มบุ๋มต้องแตกหักกันวันนี้แน่"
ยอดให้แก้มบุ๋มดูภาพในโทรศัพท์มือถือ แก้มบุ๋มอึ้งๆ ที่เห็นภาพเธออยู่ในรถกับนิก และนิกก็ขับรถเข้าม่านรูดไป
"ยอด แก้มอธิบายได้นะ"
แก้มบุ๋มกำลังจะอธิบายให้ยอดฟัง
" แก้มไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ยอดเชื่อใจแก้ม ตอนนี้กำลังมีคนวางแผนทำให้เราต้องเลิกกัน"
แก้มบุ๋มเลื่อนภาพที่หน้าจอ แล้วก็เจอภาพ ของตัวเองก้มมองปืนในมือ แต่นิกมองมาทางกล้อง ชูนิ้วว่าโอเคให้กับกล้อง เคถ่ายไว้ได้ชัดเจน
"แผนของนิก...มิน่าล่ะ...ยอดถึงไม่ต้องให้แก้มอธิบายอะไร"
ยอดยิ้มเขินที่แก้มบุ๋มจับผิดได้
"ถึงไม่มีมีรูปนี้ยอดก็เชื่อใจแก้มนะ"
"ถามจริง"
"ตอบตรง เค้ารักตัวนะ"
นิกกับยองแอเดินเข้ามาเห็นก็รีบเข้ามา
"อะไรผู้หญิงเลวขนาดนี้พี่ยอดยังจะรักอีกเหรอ"
"ทั้งหมดนี่เป็นแผนของแก"
"ไม่จริงนะ!!! ผมไม่ได้วางแผนสร้างสถานการณ์อะไรทั้งนั้น"
แก้มบุ๋มส่งมือถือยองแอที่เปิดรูปนิกกำลังทำมือโอเคให้ กล้อง
"นายวางแผนให้คนมาแอบถ่ายรูป"
"ใช่ชั้นสั่งให้เคป๊อปมาถ่าย....เฮ้ยไม่ใช่"
ยอดบอก
"คนอย่างนายอ้าปากก็เห็นไปถึงไส้ติ่งแล้ว ... ตอนนี้เราสองคนต้องหนักแน่นและเข้มแข็ง แล้วเราจะข้ามอุปสรรคนี้ไปด้วยกัน"
ยอดจับมือแก้มบุ๋มแน่นอย่างให้ความเชื่อมั่นแล้วเดินไป
"พี่นิกพลาดอีกแล้ว"
นิกดูรูปในโทรศัพท์อีกทีแล้วหงุดหงิด
"ไอ้สองคนนั่นจะถ่ายรูปนี้ทำไมวะ...ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้ยอด"
มุมหนึ่งละแวกสะพานข้ามคลอง ยอด แก้มบุ๋ม ทั้งสองคนมองไปทางสะพานข้ามคลองที่ยังคงหักอยู่
ยอดลูบผมแก้มบุ๋ม และมองเธอด้วยสายตาที่รักใคร่... แก้มบุ๋มป้อนเอลเซ่ให้ยอดกิน
"ยังยิ้มได้อีกเหรอยอด แค่คิดถึงปัญหาของเราแก้มก็ยิ้มไม่ออกแล้ว"
"ถ้ายอดไม่มีแก้มอยู่ข้างๆ ยอดก็คงยิ้มไม่ออกเหมือนกัน แก้มคือความสุข และกำลังใจของยอด แก้มทำให้ยอดไม่คิดจะยอมแพ้ให้กับปัญหาเลย"
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แก้มบุ๋มมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
"นายนิกขี้ฟ้องจริงๆ พ่อโทร.หาหลายรอบแล้ว"
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือของยอดก็ดังขึ้น ยอดมองหน้าจอ
"พ่อผมก็เหมือนกัน"
"กลับไปเราสองคนโดนทำโทษอีกแน่"
"สักวันนึงพ่อของเราจะรู้ว่าเค้าอาจจะห้ามได้ทุกอย่าง แต่อย่างเดียวที่ห้ามไม่ได้ คือใจของเรา"
แก้มบุ๋ม มองตายอด เห็นว่าแววตาของเธอเศร้ามาก…
"แต่ถ้าเราทั้งสองคนห้ามใจตัวเองไม่ให้รักกัน ปัญหาและเรื่องวุ่นวายทั้งหมด อาจจะจบลงก็ได้นะยอด"
ยอดอึ้งที่ได้ยินแก้มบุ๋มพูดสิ่งนี้ออกมา
"อย่าคิดแบบนั้นนะ..เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะเรารักกัน แต่เป็นเพราะพ่อของเราสองคนทะเลาะกัน แย่งกันจะเป็นใหญ่"
"แก้มรู้นะว่า พ่อแก้มกับผู้ใหญ่เข็ม หวังดีกับชาวบ้าน แต่ทั้งสองคนแข่งกันทำความดีจนลืมความถูกต้อง"
"ใช่...ยอดว่าความรักเท่านั้นจะเอาชนะปัญหาทุกอย่าง"
แก้มบุ๋มยิ้มแล้วก็พยักหน้า "จ้ะ"
แก้มบุ๋มซบไหล่ยอด ยอดแววตามุ่งมั่นจะเอาชนะปัญหา
อ่านต่อหน้า 3
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 16 (ต่อ)
สวยกำลังนวดหน้าให้พรพรรณ เมียนายอำเภอเต่าอยู่
พรพรรณจะลุกขึ้นนึกว่าเสร็จแล้ว
"ค่านวดหน้าเท่าไหร่"
สวยกดตัวลง
"ยังนวดไม่เสร็จ"
"ยังอีกเหรอ"
"เมื่อก่อนรายได้เป็นกอบเป็นกำ ตอนนี้หมู่บ้านเราเศรษฐกิจไม่ดี แทบไม่มีหมาตัวไหนเข้าร้าน มีแต่พี่พรพรรณนี่แหล่ะเป็นตัวแรก..เอ้ยคนแรก"
พรพรรณจะลุกขึ้น
"ฉันมีธุระ ขอตัวก่อน"
สวยกดตัวลง "ยังนวดไม่เสร็จ" สวยนวดต่อแรงๆ "นานๆ ลูกค้าเข้าร้านทีต้องจัดชุด
ใหญ่ให้"
สวยนวดหน้า พรพรรณ แล้วคุยต่อ
"ฉันไม่เข้าใจ นี่มันก็นานมากแล้ว ทำไมตำบลสามัคคีถึงยังไม่ได้กำนันคนใหม่เสียทีล่ะ เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่"
"เท่าที่ได้ยินมานะว่า ผู้ใหญ่จุ่นกับผู้ใหญ่เข็มคือตัวเต็งที่จะได้เป็นกำนัน แต่ว่าตอนนี้ยังไม่เหมาะสมที่จะได้รับตำแหน่ง เพราะไม่ยอมหยุดปัญหาความขัดแย้งของสองหมู่บ้านเสียที"
"ทะเลาะกันจนจะอดตายอยู่แล้วเนี่ย ห้ามชาวบ้านไปมาหาสู่กัน ลูกค้าชั้นลดไปครึ่งนึงเลยนะเนี่ย"
"ได้ยินมาว่าท่านผู้ว่าเองก็เชื่อในฝีมือและความดีของผู้ใหญ่ทั้งสอง ก็เลยให้เลื่อนการคัดเลือกกำนันคนใหม่ไปก่อน แต่ถ้าภายในหนึ่งเดือนยังทะเลาะกันไม่เลิกล่ะก็ ทั้งสองคนจะถูกตัดสิทธิ์เสนอชื่อเป็นกำนันคนใหม่ทันที!"
สวยตาโตรู้ข่าว เอามือเกาปาก
"ถ้าไม่เลิกถูกตัดสิทธิ์เลยเหรอ" สวยเกาปาก คัน อยากเล่ากระจายข่าว
ดาร์ลิ่งกับต่ายเดินซื้อกับข้าวเข้ามาในร้านแล้วบ่นไม่หยุด
ดาร์ลิ่งบอก
"โอ๊ย อยากจะบ้าทำไมข้าวของมันแพงแบบนี้ ซื้อต้มยำไก่ ได้วิญญาณไก่มา แต่ราคาจัดเต็ม โอ้มายก็อด"
ต่ายชูถุงยำ
"ยำวุ้นเส้นทะเลถุงละ60 มีแต่กุ้งแห้งกับเศษหมู มันทะเลตรงไหนว้า"
ดาร์ลิ่ง ต่ายร้อง "แย่ๆๆ"
"ฉันไปถามใครต่อใครก็ลำบากกันหมด ผู้ใหญ่บ้านทั้งสองคนไม่คิดจะลงมือช่วยเลย" ต่ายบอก
"เมื่อก่อนก็มีแต่ยอดกับแก้มบุ๋มที่คอยช่วยเหลือชาวบ้าน แต่ตอนนี้โดนสั่งห้าม เฮ้อ... ผู้ใหญ่จุ่นไม่รักชาวบ้านเลยหรือไง" ดาร์ลิ่งว่า
"ฉันคงต้องหาเวลาไปคุยกับทั้งสองผู้ใหญ่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้ ฉันไปก่อนนะ" พรพรรรณบอก ลุกขึ้น
สวยกดตัวไว้อีก
"เดี๋ยว นังลิ่ง นังต่าย มาช่วยกันนวดหน้าให้ภรรยาท่านนายอำเภอหน่อย"
ดาร์ลิ่งบอก
"จัดไปสิ ยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่ ขอนวดให้หายแค้นหน่อยเถอะ"
ทั้งสามโพล่ง "ลุย"
ทั้งสามนวดพรพรรณ แต่หน้ายื่นเข้ามาใกล้กัน
"ชั้นมีข่าวเด็ดเรื่องผู้ใหญ่สองคน"
ต่ายกับ ดาร์ริ่งตาโตอยากรู้ สวยนวดหน้าพรพรรณปากก็เล่าเรื่องสนุกสนานไป
จุ่นจิบยาธาตุน้ำขาว จุ่นสีหน้าเครียดและตกใจ หลังจากที่ได้รู้เรื่องราวจากหงส์
"ห๊า! ถูกตัดสิทธิ์"
"ใช่จ้ะพี่ ได้ยินว่าคุณนายพรพรรณบอกว่าท่านนายอำเภอบอกไว้อย่างนั้นจริงๆ" หงส์บอก
สนองบอก
"พ่อผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่เข็มต้องจูบปากกันก่อนเหรอ ถึงจะมีสิทธิ์ได้เป็นกำนัน"
จุ่นครุ่นคิดเครียดๆ หงส์เดินไปหาใกล้ๆ
"ถ้าการได้เป็นกำนันคือความฝันสูงสุดของพี่ พี่ก็ต้อง..."
จุ่นสวน
"ไม่ พี่ยอมไม่ได้เป็นกำนัน ดีกว่าต้องไปคืนดีกับไอ้เข็ม"
หงส์พูดจริงจัง
"พี่จุ่นตั้งแต่สองหมู่บ้านตัดขาดจากกัน มันมีแต่เรื่อง มีแต่ปัญหา ชาวบ้านเดือดร้อนกันมาก แต่เค้าไม่กล้าร้องเรียนเพราะเค้ารักพี่ ถ้าพี่รักชาวบ้านสุดหัวใจเหมือนที่พี่เคยพูดพี่ต้องยุติความบาดหมาง แล้วการที่..."
"เลิกพูด แล้วอย่าพูดเรื่องที่พี่ต้องไปคืนดีกับมันอีก พี่ไม่ฟัง!"
หงส์เครียดมาก....
ระเบียบสีหน้าเครียดๆ ขณะที่เข็มโมโหสุดขีด
"แต่พี่ต้องฟังฉัน ไม่งั้นพี่จะไม่มีสิทธิ์ได้เป็นกำนันอีกเลยตลอดชีวิต"
"ก็ยังดีกว่าที่ชีวิตนี้จะต้องไปญาติดีกับกับไอ้จุ่น"
"ผู้ใหญ่ไม่อยากเป็นกำนันแล้วเหรอ ที่จะฆ่ากันตายกับผู้ใหญ่จุ่นก็เพราะตำแหน่งกำนันไม่ใช่เหรอ" เบี้ยบอก
"ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ข้ากับไอ้จุ่นจะต้องเป็นศัตรูกันจนวันตาย!"
เข็มสีหน้าขึงขังจริง ระเบียบถอนใจอย่างหมดหวัง
สุชาติ นั่งคิดสีหน้าเครียดๆ
"โว้ย !! ทำไมยังคิดไม่ออกซะทีวะ คิดจนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว"
ปิ๋มเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาจากด้านหลัง หิ้วถุงใส่ของช็อปมาจากฮ่องกง
"โวยวายอะไรคะ"
"กว่าจะกลับมาได้ ทำไมไม่อยู่ช็อปปิ้งที่ฮ่องกงมันทั้งปีเลยล่ะ"
"อ้าวเหรอ ถ้างั้นปิ๋มไปจองตั๋วเครื่องบินก่อน"
"เฮ้ย! อั๊วประชด"
ปิ๋มเดินเข้าไปกอดสุชาติ
"ปิ๋มก็ล้อเล่นนะ.... ว่าแต่พี่เครียดอะไรเหรอจ๊ะ"
"ก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง ถึงจะไล่ไอ้พวกที่เอาโฉนดมาจำนองกับเราแล้วขาดส่งให้ออกไปจากที่ดิน โดยที่เราไม่ต้องโดนด่าว่าเป็นคนเลว"
"ง่ายสุดๆ"
สุชาติมองปิ๋มเหมือนจะถามว่าทำยังไง
"ยิ่งตอนนี้ทั้งสองหมู่บ้านอยู่กันอย่างลำบากและมีปัญหากันอยู่แล้ว ยิ่งเข้าทางเรา ปิ๋มเอาหัวเป็นประกัน ว่าแผนนี้เสี่ยจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เสี่ยต้องการ"
ปิ๋มยิ้มร้ายออกมาอย่างมีแผนการเด็ดสุดยอด
เช้าวันใหม่ มืดยืนอยู่ข้างหน้าสุชาติและปิ๋ม ทั้งสามคนยืนยันกับสุชาติอย่างมั่นใจ
"โธ่ ง่ายแค่นี้เอง...ผมจะทำอย่างสุดความสามารถ ตามที่เสี่ยสั่งเลยครับ"
สุชาติสั่งขี้มูกใส่ทิชชูแล้วยื่นให้มืด
"เดี๋ยวจัดการให้ แฮ๊!" มืดทิ้งทิชชู "ไม่ใช่สั่งแบบนี้ครับเสี่ย! รับรองว่าภายในวันสอง
วันนี้ พวกชาวบ้านดอนกระโทก และพวกโคกสำเริง ออกไปจากหมู่บ้าน"
"ถ้าทำให้กลายเป็นหมู่บ้านร้างได้ยิ่งดี" ปิ๋มบอก
"เรื่องนี้สบายมาก งานหมูๆ ว่าแต่ เสี่ยให้ผมทำแบบนี้ทำไมครับ"
"ไม่ต้องถามมากหรอก ทำตามที่สั่งก็พอ"
"แหม...งานที่มีความลับแบบนี้...มันต้องมีงบน่ะครับ"
สุชาติล้วงกระเป๋าเอาเงินมา ส่งให้มืด
"ทุกอย่างต้องเป็นความลับ ผมจัดให้ครับ"
"ไป รีบไปทำงานของลื๊อได้แล้ว"
แล้วมืดก็ขอตัวเดินออกไป
สุชาติ ปิ๋ม หันมายิ้มร้ายๆ ให้กันอย่างมีแผนการ
ชาวบ้านชาย และหญิงแต่งขาว นั่งพนมมือไหว้หลวงตา มืดนั่งอยู่ข้างๆชาวบ้าน
"หลวงตาครับ สองคนนี้เค้ามาจากวัดดอนทุ่ง เจ้าอาวาสท่านให้มานิมนต์หลวงตากับพระในวัดไปร่วมงานบุญปิดทองฝังลูกนิมิตที่วัดในวันพรุ่งนี้ครับ"
"เจริญพร ทำไมต้องเป็นอาตมาล่ะ"
ชาวบ้านจะตอบ แต่มืดรีบตอบก่อน
"เค้าบอกว่าจะได้เป็นเกียรติกับวัดของเค้า แต่ถ้าหลวงตาไม่สะดวก พวกเค้าคงเสียใจแย่เลย เพราะถ้าหลวงตาไปจะได้มีคนมาร่วมงานเยอะขึ้น"
หลวงตามองชาวบ้านสองคนเหมือนตัดสินใจ
"ใครปฏิเสธในการทำบุญ แปลว่า ปฏิเสธที่จะให้ตัวเองประสบความสุข เราเกิดมาเพื่อสร้างบารมีก็ต้องทำบุญบ่อยๆ เหมือนหายใจยังต้องหายใจบ่อยๆ รับประทานอาหารกันบ่อยๆ อาบน้ำกันบ่อยๆ นอนกันบ่อยๆ ทุกอย่างบ่อยๆ ทั้งนั้น บุญก็ต้องทำบ่อยๆ ถ้านานๆ ทำที บุญเราก็น้อย บุญน้อยๆ จะสู้กับบาปไม่ได้นะโยม"
ทุกคนต่างเปล่งวาจา "สาธุ"
มืดยิ้มดูเป็นคนดี
มืดนับเงินส่งให้ชาวบ้านสองคน
"จำไว้นะห้ามบอกใครเด็ดขาด...เพราะที่ชั้นต้องหลอกให้หลวงพ่อไปเพราะ ต้องการให้วัดดอนทุ่งได้เงินทำบุญเยอะๆ มีเพราะคนของหมู่บ้านนี้ไปด้วย"
ชาวบ้านสองคนพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไป
มืดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
"เสี่ยครับ พรุ่งนี้หมู่บ้านเราจะเป็นหมู่บ้านร้างครับ..แต่ต้องของบเพิ่มอีกซักหน่อย"
ตรงป้าย “ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านดอนกระโทก” มืดยืนแจกใบปลิว
"อิ่มใจ อิ่มบุญ อิ่มวาสนา นา นา... ขอเชิญพ่อแม่พี่น้องไปร่วมงานบุญปิดทองฝังลูกนิมิตที่วัดดอนทุ่งในวันพรุ่งนี้ นี้ นี้... ได้ทำบุญที่ยิ่งใหญ่เป็นมหากุศลบารมีประดับชีวิตตลอดไป ไป ไป ไป"
มืดพูดไปก็แจกใบปลิวไปคนไม่รับ
"หลวงพ่อจะเสกน้ำมนต์...และจะนั่งทางในดูเลขให้พ่อแม่พี่น้องด้วยนะ"
ชาวบ้านที่ได้ยินบางคนก็เดินมารับ มืดเห็นทาง
"งวดที่แล้วได้ไปสองตัวล่างตรง...งวดนี้หลวงพ่อบอกว่า สามตัวบนตรงๆ"
ตรงป้าย “ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านโคกสำเริง” มืดยืนแจกใบปลิว
"โอกาสร่วมงานบุญมหากุศลครั้งนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เชิญไปทำบุญร่วมกันด้วยนะจ๊ะ ใครที่เดือดร้อน ขัดสนเงินทอง ทำมาค้าขายไม่ขึ้นก็ไปขอพรกันได้ เรื่องร้ายๆ จะได้กลายเป็นดี"
ชาวบ้านเดินผ่านไม่สนใจ มืดมองแล้วคิด แล้วพูดใส่ไมค์
"ฟรี ฟรี ฟรี ร่วมเดินทางไปกับผมได้ฟรี ฟรี เพราะเรามีรถบริการให้ฟรี และหลวงพ่อยังจะให้รางวัลกับคนที่ไป สามตัวบนตรงๆ"
ชาวบ้านเดินกลับมารับใบปลิว
"อิ่มใจ อิ่มบุญ...ทำบุญมีของแถม"
มืดยิ้มดีใจที่แผนตัวเองสำเร็จ
เช้าวันใหม่ รถตู้วิ่งตามกันออกไปสอง สามคัน
หลวงตาเดินมากับมืด
"ญาติโยมไปทำบุญกันเยอะเชียว น่าชื่นใจ"
"ผมประกาศว่าหลวงตาจะไป ให้ทุกคนไปร่วมด้วยช่วยงานกันคนละไม้คนละมือ"
"คนดีที่ยิ่งกว่าดี คือดีแล้วชวนคนอื่นดีด้วย โยมมืดปฏิบัติตัวอย่างนี้ต่อไปนะ อาตมาขอชื่นชม"
"ครับผมหลวงตา ผมจะทำดีจนกว่าชีวิตจะหาไม่"
"ว่าแต่เราจะไปกันยังไงล่ะ"
"หลวงตาไม่ต้องห่วงครับผมเตรียมรถไว้ให้แล้วเดี๋ยวก็คงมาครับ"
มืดแอบยิ้มชั่วร้ายออกมา
อ่านต่อหน้า 4
มนต์รักสองฝั่งคลอง ตอนที่ 16 (ต่อ)
ทางด้านสุชาติ คุยโทรศัพท์กับมืดแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ปิ๋มจิบกาแฟอยู่ข้างๆ
"ลื๊อทำได้ดีมาก เสร็จงานแล้วจะมีค่าเหนื่อยให้อีกนะ"
สุชาติวางสาย ยิ้มอย่างมีความสุข
"ตอนนี้ไม่มีพวกชาวบ้านเป็นก้างขวางคอเราแล้ว งานของเราสำเร็จแน่"
เค ป๊อบ เดินหาวเข้ามา สีหน้าง่วงสุดๆ
"เสี่ยมีเรื่องด่วนอะไรให้พวกผมรับใช้เหรอครับถึงเรียกมาตั้งแต่เช้า" เคถาม
"อั๊วอยากให้พวกลื๊อทั้งสองคนไปเผาตลาด!"
"อ๋อ อยากจะกินปลาเผาที่ตลาด" ป๊อปบอก
"ใช่ ขอแบบเกรียมๆ ตัวโตๆ ถุย!!! อั๊วให้ไปเผาตลาดโว้ย"
"อ๋อ เผาตลาด / ห๊า เผาตลาด"
"ตอนนี้ชาวบ้านออกไปจากหมู่บ้านกันเกือบทุกคน คนช่วยดับไฟแทบไม่มี" ปิ๋มบอกพลางยื่น
แผนที่ยัดใส่มือป๊อป "เผาตลาดตามแผนที่ที่เขียนไว้ให้"
สุชาติเดินไปหยิบแกลอนน้ำมันโยนให้เค
"พวกลื๊อรีบลงมือกันได้เลย!"
สุชาติ ปิ๋ม ยิ้มให้กันอย่างสะใจสุดๆ
มุมหนึ่งของตลาดเห็นเป็นล็อกขายของอยู่จำนวนมาก ร้านทั้งหมดยังไม่เปิดเพราะเจ้าของร้านร้านส่วนใหญ่เป็นคนของสองหมู่บ้านริมฝั่งคลอง ซึ่งตอนนี้มืดพาออกไปจากหมู่บ้านกันหมด
เค ป๊อป สวมหมวกใส่แว่น ใส่วิกผมและติดหนวดอำพรางหน้าตา แอบอยู่ที่มุมหนึ่งในตลาด เคหิ้วแกลอนน้ำมันเข้ามาด้วย
ป๊อบมองแผนที่ในมือ ชี้ "ทางโน้น!"
เค ป๊อบ วิ่งซิกแซกไปมาตามก้นกัน เคนำหน้า ป๊อปตามมา
ทั้งหมดหยุดและแอบอยู่ที่แผงขายของแผงหนึ่ง
"ตรงนี้เหรอวะที่เสี่ยให้พวกเราเผา"
"ใช่ แถบนี้ทั้งหมดต้องราบเป็นหน้ากลอง" ป๊อปบอก
"แล้วเสี่ยไม่เสียดายเหรอวะ อยู่ๆ ให้มาเผาตลาดของตัวเอง"
ป๊อปตบหัวเค
"ไอ้โง่ พื้นที่ตรงนี้ของตลาดไม่ได้เป็นของเสี่ย แล้วพวกชาวบ้านทั้งสองฝั่งคลองก็เป็นเจ้าของแผงและเจ้าของห้องแถบนี้ทั้งหมด ตรงนี้คือหัวใจของเศรษฐกิจระหว่างสองหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ แล้วถ้าชาวบ้านไม่มีที่ทำกิน จะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้"
"เข้าใจแล้ว พอเดือดร้อนไม่มีเงินไปจ่ายค่าดอก เสี่ยก็จะยึดโฉนดที่ดินไป"
ป๊อบบอก
"ถูกต้อง"
"โอเคถ้างั้นเผาให้ราบ ลุย!"
"แล้วถ้าไฟมันลามไปถึงตลาดที่เสี่ยเป็นเจ้าของที่ดิน ให้รีบดับไฟทันที"
เคพยักหน้ารับรู้ แล้วทั้งสองคนก็หันไปรอบๆ พอเห็นว่าปลอดคน เคก็วิ่งไปสาดน้ำมันไปตามแผงขายของต่างๆ
เคหยิบไฟแช็คออกมาจากกระเป๋า แล้วเคกับป๊อบก็ยิ้มให้กันอย่างสะใจ!!!
ถนนในหมู่บ้านดอนกระโทก ยามเช้าไม่ค่อยมีคนเพราะไปงานบุญกัน
นิกวิ่งหอบเข้ามา
"พ่อจุ่นครับ"
"เฮ้ย!! จุ่นน่ะพ่อฉัน พ่อนายชื่อสุชาติ" แก้มบุ๋มบอก
"ผู้ใหญ่จุ่นครับ ... ไม่ไหวแล้วครับ" นิกหอบเหนื่อย
"ทีหลังจะออกกำลังให้รู้จักประมาณตัวเองบ้าง จะจ๊อกกิ้งก็มาซะไกลเชียว" ปุยฝ้ายว่า
นิกหอบเก็บอาการไม่ได้
"ไม่แขวะคุณนิกสักวันมันจะตายมั้ย" จุ่นถาม
นิกยังหอบ
"มานั่งพักก่อนเดี๋ยวก็หัวใจวายตายซะก่อน" หงส์บอก
นิกรวบรวมพลัง
"ไฟไหม้"
"เออ ขอบใจนะที่มาบอก" จุ่นบอก
"ห๊า ไฟไหม้ ไฟไหม้ที่ไหน"
"ตลาด!!! ไฟไหม้ตลาดเหรอ ผมตกใจวิ่งมาบอก ลืมรถ"
"แล้วพี่รู้ได้ไง เล่าให้ฉันฟังซิ เอาให้ละเอียดเลยนะ" ปุยฝ้ายบอก
"เมื่อกี๊กว่าจะรู้เรื่องก็แทบแย่ เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้รีบช่วยกันไปดับไฟเร็ว เข้าไปทาง
บ้านโคกสำเริงจะถึงตลาดไวที่สุด ไป"
แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย หงส์ วิ่งนำออกไป นิกกับจุ่นยืนเหวอ
"เฮ้ย ไม่ได้นะ จะเข้าหมู่บ้านไอ้เข็มไม่ได้ พ่อไม่ยอม ห้ามไป กลับมาก่อน"
จุ่นรีบวิ่งตามทุกคนไปทันที นิกมองๆ อย่างเจ็บใจ
"โธ่เว้ย จะไปช่วยดับไฟทำไมวะ!"
นิกวิ่งตามทุกคนออกไป
ทางเดินในหมู่บ้านดอนกระโทก สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง มิ้น นาง กำลังวิ่งด้วยสีหน้ารีบร้อน ทุกคนถือถังน้ำมาด้วยคนละใบสองใบ
"แกชัวร์ใช่มั้ยอีลิ่ง ไฟไหม้ตลาดแน่นะ" ต่ายว่า
"เออสิ อีตุ๋ยมันไปตลาดมันโทร.มาบอก ไฟเพิ่งไหม้สดๆ ร้อนๆ เลย แก๊!"
สวยบอก
"โอ้ย ตายๆๆๆ ไฟจะลามมาถึงร้านฉันไหมเนี่ย ถ้าวอดวายขึ้นมาฉันหมดเนื้อหมดตัวแน่"
"ไม่ต้องตกใจๆ วิ่งลัดบ้านโคกสำเริงไปไม่กี่นาทีก็ทะลุตลาดแล้ว ดับไฟทันแน่ๆ"
"เฮ้ย แล้วผู้ใหญ่เข็มจะให้เราข้ามไปเหรอ"
สวยถาม
"ชั่วโมงนี้ไม่สนแล้วโว้ย พวกเราลุย!"
สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง มิ้น นาง วิ่งหน้าตั้งสุดชีวิต!
เข็มคุยโทรศัพท์สีหน้าตกใจ ยอด ระเบียบ นัตตี้ ลูกน้ำ ก็พลอยตกใจไปด้วย
"ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง" เข็มถาม
"ไหม้ไปครึ่งตลาดแล้วค่ะ"
"ไปพวกเรา ไปช่วยกันดับไฟที่ตลาด" เข็มบอก
ระเบียบบอก "ไปเร็วพวกเรา ช่วยกัน"
ยอดบอกกับนัตตี้ ลูกน้ำ
"ช่วยกันขนถังน้ำไปให้มากที่สุด ไป"
เข็ม ระเบียบ นัตตี้ ลูกน้ำ ยอด วิ่งเร็วออกไปทันที
ยองแอทำเป็นตื่นเต้นแล้วก็หยุดยิ้มร้าย
"ไม่ต้องรีบนะจ๊ะ...ตอนนี้คงไหม้หมดทั้งตลาดแล้ว"
จุ่น หงส์ แก้มบุ๋ม ปุยฝ้าย นิกวิ่งมา
เข็ม ยอด ระเบียบ วิ่งมาอีกด้านนึง
ทั้งสองกลุ่มวิ่งมาเจอกันตรงกลางทางพอดี
"เฮ้ยหยุด...มาทางไหน กลับไปทางนั้นเลยไอ้จุ่น ห้ามเข้าหมู่บ้านข้า" เข็มบอก
ยอดบอก "พ่อห่วงไฟไหม้ตลาดก่อนเถอะ!"
"ไม่ให้เข้าโว้ย ไป ไสหัวไปเลย"
แก้มบุ๋มวิ่งนำ ปุยฝ้าย หงส์ สนอง และชาวบ้านเข้ามา
ชาวบ้านวิ่งมา คนสองกลุ่มยืนอยู่
ชาวบ้านบอก
"มากันเยอะดีไปช่วยดับไฟเร็ว คนไม่พอ...ไปทำบุญต่างจังหวัดกันหมด"
จุ่นตามเข้ามาสมทบ ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียดสุดๆ
"ไม่ต้องไป...มันไม่ให้เข้าเราก็ไม่เข้า"
หงส์บอก "อ้าวพี่จุ่น ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ตลาดไหม้หมดแน่"
"ข้าไม่ยอมให้คนหมู่บ้านข้าไปเหยียบหมู่บ้านมันให้เสียเท้าหรอก"
"ข้าก็ไม่ยอมให้พวกเอ็งเข้ามาเหมือนกันโว้ย ไป๊ ไสหัวไป"
"ก็ดี....ถ้าใครข้ามไปล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่"
"ถ้าพวกเอ็งข้ามมาข้าจะไม่เกรงใจแล้ว"
นิก ยองแอ แอบทำมือโอเคให้กันอย่างชอบใจ
สวย ต่าย ดาร์ลิ่ง มิ้น นาง วิ่งมาจะหาคนไปช่วยดับไฟ
"อ้าวอยู่นี่ก็ดีแล้วมาเลย" สวยบอก
นางบอก "ไปช่วยกันดับไฟ คนไม่พอ"
เข็มย้ำ "ไม่ได้ข้ามไปไม่ได้"
จุ่นบอก "แล้วใครบอกว่าข้าจะเข้าไป"
ตอนนี้ทุกคนต่างก็ร้อนรนกันมากๆ ที่ผู้ใหญ่ทั้งสองยังคงทะเลาะกันแม้มีเรื่องคอขาดบาดตายอยู่ข้างหน้า
"เวลาคอขาดบาดตายแบบนี้ยังทะเลาะกันอีกเหรอ" ยอดถาม
"กับแค่ให้อีกฝั่งเข้าหมู่บ้านทำไมถึงเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต" แก้มบุ๋มว่า
ปุยฝ้ายบอก
"เรามาถึงจุดจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระแบบนี้"
สวย กับ มิ้นบอก
"ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่ห่วงชาวบ้านเลยรึไง นี่มันบ้าไปกันใหญ่ มัวแต่ทะเลาะกัน ลูกบ้านลำลากลำบนกันหมดแล้ว โธ่โว้ย"
"ในตลาดมีร้านของพวกเราชาวสองฝั่งคลองตั้งมากมาย ถ้าไฟไหม้หมด พวกเราก็ไม่เหลือที่ทำกิน"
"ผู้ใหญ่บ้านเฮงซวยแบบนี้ ไม่สนแล้วโว้ย ตายเป็นตาย พวกเราเข้าไปเลย"
ระเบียบกับหงส์ทนไม่ไหว บัญชาการเอง
"จับพี่จุ่นไว้"
"จับพี่เข็มไว้ด้วย"
ดาร์ลิ่งบอก "พวกเราช่วยกันจับผู้ใหญ่สองคนนี้มัดไว้เลย"
นางบอก "ฉันช่วยด้วยคน!"
สวย ต่าย นาง มิ้น ดาร์ลิ่ง และชาวบ้านทั้งสองฝั่ง ช่วยกันจับผุ้ใหญ่ทั้งสอง ลากไปมัดไว้
เข็ม จุ่นโวยวาย"ปล่อยโว้ย ปล่อยข้า ปล่อย"
หงส์บอก "ไปเร็ว พวกเราที่เหลือรีบไปดับไฟเร็ว"
"ฉันจะคุมตัวผู้ใหญ่ไว้เอง ไป รีบไปดับไฟ"
ยอดตะโกนเสียงดัง
"พวกเราสองหมู่บ้านร่วมมือกันดับไฟให้ได้"
ทุกคนยกเว้น เข็ม จุ่น ยองแอ นิก "เฮ้!"
ยองแอ นิก มองหน้ากันผิดหวังแต่ก็ต้องตามไปแบบช้าๆ
เข็ม จุ่น ตอนนี้โดนจับมัดตัวติดกันไว้กับต้นไม้ โดยมีหงส์ ระเบียบคอยเฝ้าไว้
หงส์กับ ระเบียบปล่อย เข็มกับจุ่น
"เอาซิ...ถ้าพี่ไปรับรองเจอสิ่งที่ไม่เคยแน่"
"พี่จุ่นก็เหมือนกัน...ถ้าไปคราวนี้จัดหนักแน่"
"ไม่มีใครทำตัวมีปัญหาเลย ยกเว้นพวกพี่สองคน"
"ถ้าดับไฟไม่ทันก็เป็นเพราะพวกพี่ รู้ไว้ซะด้วย" หงส์บอก
เข็ม จุ่น ไม่สนอะไรทั้งนั้นกำลังหงุดหงิดถึงขีดสุด
อ่านต่อตอนที่ 17
