โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง
ตอนที่ 11
บริเวณหน้าห้องผ่าตัด ตุลย์ ยีนส์ แพรว พราว คิว เต๋า บูม กระจายกันตามมุมต่างๆ พวกเขาสีหน้ากังวล ตุลย์รู้สึกผิด เธอไม่สบายใจ ที่เป็นต้นเหตุให้โจถูกยิง
ภาพความจำของตุลย์ในวัยเด็ก ก่อนที่พามาฝากซิสเตอร์เลี้ยง พ่อตุลย์ถูกยิง เขาอุ้มตุลย์วิ่งหนีจากตำรวจนอกเครื่องแบบ
"ชั้น…ขอโทษ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ชั้นมันตัวปัญหาจริงๆ" ตุลย์บอก
แพรวบอก
"แก อย่าโทษตัวเองเลย ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"
"แกมันใจร้อนเกิน เจออะไรนิดๆหน่อยๆก็ทนไม่ได้ ต้องเข้าไปจัดการทุกเรื่อง … แล้วไงล่ะ ถ้าโจ …" ยีนส์พูดได้แค่นั้น
เป็นจังหวะที่หมอเดินเข้ามา ทุกคนสนใจว่าหมอจะบอกอะไร
"ไม่ต้องห่วงแล้วครับ คนเจ็บพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่วันนี้ ยังให้เยี่ยมไม่ได้นะ ให้คนไข้ได้พักก่อน"
บูมบอก
"ขอบคุณนะครับ หมอ"
ทุกคนโล่งใจยิ้มได้ ตุลย์ยังคงรู้สึกผิด นั่งซึม
ผ่านเวลาจนวันใหม่ ที่สุสานรถ เจ้าหน้าที่ตำรวจเปิดฝาท้ายรถ เขาพบว่าศพบิ๊กถูกซ่อนไว้ที่ท้ายรถ
ฮ่องเต้ ถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ ตำรวจนำมาทำแผน วิญญาณบิ๊กยังคงจ้องมองฮ่องเต้ด้วยความอาฆาต
"ไปให้พ้น มึงจะตามกูไปถึงไหน พี่ตำรวจ ช่วยผมที ผีเด็กมันจะฆ่าผม"
ฮ่องเต้สติแตกเหมือนคนบ้า
มุมนึงในสวน แพรว พราว ตุลย์ เอาหุ่นยนต์ของบิ๊กมาให้แอ๋ว แอ๋วร้องไห้พูดกับหุ่นยนต์ของบิ๊ก
"ลูกบิ๊กของแม่ไม่ต้องห่วงแม่นะ"
บิ๊กหน้าตาสดใส จับมือแม่ แม่ของเขาเหมือนรู้สึกว่าลูกจับมือเธอยิ้ม
"แม่จะเข้มแข็งให้มากขึ้น ไปสู่สุขคตินะลูก" แอ๋วบอก
ตุลย์ แพรว พราว ... ตื้นตันใจ บิ๊กยิ้มให้และเดินจากไป
"แล้วน้องผู้ชายคนที่ถูกยิงเป็นยังไงบ้าง พี่ว่าจะไปเยี่ยมสักหน่อย"
แพรวบอก
"อาการดีขึ้นแล้วคะ ไม่ต้องห่วงคะ เพื่อนหนูคนนี้กระดูกเหล็กจริงมั๊ย ตุลย์"
ตุลย์ยิ้มๆ เธอมองเห็นชายคนหนึ่ง นั่งที่ม้านั่ง ตุลย์ดีใจ
"พ่อ …"
"อ้าว … ตุลย์แกจะไปไหน" พราวถาม
ตุลย์ไม่ตอบ รีบออกไปทางชายคนนั้น
ตุลย์วิ่งเข้ามา แต่เธอไม่เห็นชายคนนั้นแล้ว ตุลย์ผิดหวัง .... เธอมองไปที่ม้านั่ง มีถุงกระดาษวางไว้ ตุลย์หยิบมันขึ้นมาดู ในถุงนั้นมีขนมกับหนังสือการ์ตูน ตุลย์อมยิ้มสุขใจ น้ำตาไหล
แพรว พราว ตามมาหา
"มีอะไรเหรอเปล่าตุลย์ จู่ๆ ก็วิ่งออกมาแบบนี้" แพรวถาม
"พ่อชั้นน่ะ …"
"ตาฝาดหรือเปล่า" พราวถาม
ตุลย์หยิบขนมกับการ์ตูนให้แพรว พราวดู
"พ่อชั้นทำแบบนี้เสมอแหล่ะ แอบเอาของมาให้ทุกปี แต่ไม่ยอมเจอชั้นตรงๆ ดูสิ … ชั้นโตขนาดนี้ยังซื้อการตูนให้อ่านอีก"
แพรวบอก
"พ่อคงกลัวแกจะเดือดร้อนนะสิ ถึงต้องคอยหลบๆซ่อนๆแบบนี้"
"แต่พ่อชั้นเป็นตำรวจนะ … ไม่ใช่โจร ทำไมต้องตามล่ากันแบบนี้"
"ชั้นเชื่อนะว่าพ่อเธอนะบริสุทธิ์ สักวันความจริงก็จะถูกพิสูจน์ แกก็จะได้กลับไปอยู่กับพ่อ" พราวบอก
"ชั้นหาข้อมูลมาล้างผิดให้พ่อหลายปีแล้ว … แต่ว่า มันซับซ้อนเกินกว่าคนธรรมดาอย่างชั้นจะทำได้" ตุลย์บอก
แววตาของตุลย์เต็มไปด้วยความทุกข์
ต่อมา บูม คิว เต๋า ปรบมือต้อนรับโจกลับบ้าน โจใส่ผ้าคล้องแขนไว้ ยีนส์ประคองโจเดินเข้ามา
"ยินดีต้อนรับกลับมาตุภูมิ ครับ" บูมบอก
"ไอ้บูม กูไม่ใช่นักรบ"
คิวบอก
"โจ Project X แลกชีวิตช่วยจับคนร้าย พี่ออกจะดังนะครับ … แฟนคลับกระหน่ำโพส เข้ามาให้กำลังใจเพียบ"
"พาเรตติ้งกระฉูด … รายการทีวี เขาขอนัด จะมาสัมภาษณ์พวกเราด้วยนะ แกนี่มันสุดยอดจริงๆเลย โจ" เต๋าว่า
ยีนส์บอก
"นี่ พวกแก จะมากไป เพื่อนเจ็บซะขนาดนี้ ไม่สนใจ มัวแต่บ้าบอกันอยู่ได้"
ยีนส์ประคองโจลงนั่ง
"ขอบใจมาก ยีนส์ … แต่เราไม่เป็นไรแล้ว"
"ได้พยาบาลยีนส์ดูแลใกล้ชิดแบบนี้ ไม่นานก็หาย" เต๋าแซว
"ปากดีนักนะ อีเต๋า … โจ เดี๋ยวเราไปทำข้าวต้มให้นะ อยู่โรงพยาบาลคงกินแต่อาหารชืดๆ"
"จะดีเหรอ เพิ่งออกจากโรงพยาบาล จะให้กลับไปอีกแล้ว" บูมว่า
"ทำไม กลับไปโรงพยาบาลอีกทำไม"
"ก็ขี้แตก … จนคางเหลืองไงเธอ" คิวบอก
ยีนส์ ปาของใส่พวกขาแซวทั้งหลาย
แพรว พราว ตุลย์ กำลังเดินมาที่บ้านโจ
ตุลย์บอก
"ชั้นรู้สึกแย่วะ เหมือนตัวซวย อยู่ใกล้ใครก็พาเขาซวยไปด้วย"
"แกจะบ้าเหรอ พวกเราไม่มีใคร โทษแกสักคนเดียว เราผ่านเรื่องเสี่ยงๆ กันมากี่ครั้งแล้ว ตุลย์" พราวว่า
"ไม่น่าเชื่อ ว่าแกจะเป็นคนคิดมากแบบนี้" แพรวบอก
เป็นจังหวะที่โทรศัพท์ของแพรวเข้าพอดี เธอรับสาย
"สวัสดีคะ ….. ได้คะ ขอ วัน เดือน ปีเกิดคะ" แพรวกระซิบกับตุลย์ " เดี๋ยวขอรับจ๊อบก่อนนะ"
ตุลย์ยิ้มๆ
แพรวพูดกับลูกค้า
"เกิดปีจออืม … ปีนี้เรื่องงานดีนะคะ … คิดจะทำอะไรก็สมหวังไปหมด แต่ต้องระวัง เรื่องเพื่อนหรือหุ้นส่วน อาจจะมีทะเลาะเบาะแว้งบ้างคะ"
ตุลย์ยังคงเซ็งๆ
ภายในบ้าน ยีนส์ยกข้าวต้มออกมาวางไว้ให้โจ
"มาแล้วข้าวต้มกุ้งร้อนๆ อาจจะอร่อยน้อยไปนิดนะ ออกตัวก่อนเลย พริกไทยหมด แต่ก็ดี
ไม่สบายอยู่อย่ากินเลยพริกไทย"
"มันเกี่ยวอะไรกับพริกไทย ยัยยีนส์ เธอนี่มั่วสุดๆ" เต๋าบอก
"ปากดีอีกแล้วนะ ที่ทำเผื่อไว้ในครัว จะกินมั๊ย เดี๋ยว ยีนส์เททิ้งให้หมดเลยนะ"
บูมบอแก
"เอ้า เสียดายของ"
"แล้วไม่ยกออกมาด้วยล่ะ จะได้กินพร้อมกัน" คิวบอก
"มือเท้าก็ยังดี เดินไปหยิบมากินเองสิ มาใช้เขา"
ยีนส์ ตักข้าวต้มเป่าแล้วจะป้อนให้โจ
"ไม่เป็นไร ยีนส์ เรากินเองได้ โธ่ ไม่ต้องถึงขนาดนั้น"
"กินเลย อย่ามาทำยึกยัก … ชิมเลย แล้วจะติดใจ"
"โอเค … ไม่ท้องเสียแน่นะ"
"เด๋วเหอะ ลองชิมก่อน … เอาน่า ลองชิมดู"
ยีนส์ป้อนโจ ยีนส์ลุ้นๆ
"ไง เป๊ะมั๊ย"
"อร่อยนะ"
"ไอ้โจ มึงอร่อยจริงนะ งั้นกูไปยกมาเลยละกัน"
เต๋า ลุกออกไป ยีนส์ป้อนโจอีก
"ชั้นโตแล้วกินเองได้ ให้ชั้นกินเองดีกว่า"
"อีกคำล่ะกัน อะ คำใหญ่ๆหน่อย หากินยากนะเนี่ย บอกก่อน"
ตุลย์เดินเข้ามาพอดีเห็นภาพยีนส์ป้อนข้าวต้มโจ ตุลย์ชะงัก แพรว พราวตามหลังมาติดๆ เกือบชนเข้าให้
"นึกจะเบรก ก็เบรกซะงั้น" พราวบอก
"เราลืมไปเลยว่ามีนัด ขอตัวก่อนนะ"
ตุลย์เดินออกไป
แพรว พราว มองเห็นยีนส์กับโจก็เข้าใจ ทั้งสองคนมองหน้ากันแบบ งานเข้าอีกแล้ว
ยามค่ำที่แสนเหงาในคอนโดฯ ตุลย์นอนไม่หลับ ข้างๆตัวเธอมีถุงขนมกับหนังสือการ์ตูน ที่พ่อเอามาให้ อยู่ข้างๆตัว เสียงไลน์เข้ามา ตุลย์หยิบขึ้นมาดู ข้อความจากโจ
"นอนหรือยัง"
"นอนแล้ว"
"ไม่มาดูแลคนเจ็บบ้าง ใจร้ายนะ"
ตุลย์พิมพ์ว่า "ก็มีคนดูแล แล้วไง" ก่อนลบข้อความนั้นออก
"ปวดแขนมาก มีไข้ด้วย"
"กินยาสิ แล้วก็ไปนอนซะ"
โจส่งรูป เขาใส่หมวกแก๊ปมาให้อีกครั้ง ตุลย์ ไม่ตอบอะไร เธออารมณ์ดี หยิบขนมของพ่อมาแกะกิน
"อร่อยดีเหมือนกันนิ"
ยามนี้ตุลย์ตกอยู่ในห้วงรัก ....
โจใส่หมวกใบนั้นและอมยิ้มอย่างมีความสุข
วันใหม่ ในร้านกาแฟ กานชายหนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวเนี๊ยบ นั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง ตุลย์เดินเข้ามาในร้าน กานเห็นยิ้มให้ ตุลย์เข้ามานั่งที่โต๊ะ
"เธอ นี่สวยไม่เปลี่ยนเลยนะ ตุลย์" กานบอก
"มาถึงก็ปากหวานเลยนะ … นี่คะ บอส งานที่สั่งเรียบร้อยแล้ว ถ้าจะให้เพิ่มเติมข้อมูลอะไรก็บอกได้เลยนะ"
ตุลย์ส่ง flashdrive ให้กาน
"ขอบใจมากตุลย์ งานวิจัยที่เธอช่วยทำ หัวหน้าเราชอบมาก ตุลย์ เอาจริงๆนะ มาทำงานด้วยกันเถอะ"
ตุลย์ถอนใจ
"อย่าดีกว่า …. เราไม่เหมาะกับงานราชการหรอก"
"เรื่องของพ่อ มันไม่เกี่ยวกับลูกนะ ตุลย์ ชั้นจะลองคุยกับหัวหน้าให้"
"ไม่เป็นไร กาน ถ้าชั้นจะรับราชการ ชั้นทำไปนานแล้วล่ะ เออ … เธอได้ข่าวเรื่องพ่อชั้นบ้างไหม"
กานหนักใจ
"ก็น่าเป็นห่วงอยู่นะ ได้ข่าวว่า ผู้ใหญ่ต้องการให้ปิดคดีโดยเร็ว"
"จะปิดคดี หรือจะปิดปากกันแน่"
"ตุลย์ … ชั้นอยู่ข้างเธอเสมอนะ"
กานจับมือตุลย์ ตุลย์ยิ้มรับไมตรี
บริเวณหน้าคอนโดตุลย์ เวลาเย็น บูมมาส่งโจ
"แท้งกิ้ว มาย เฟรน ถึงเร็ว ทันใจ" โจบอก
"มึงเห็นกูเป็นพี่วิน เลยนะเนี่ย" บูมบอก
โจ หัวเราะอารมณ์ดี
"ไปด้วยกันสิ กูเอาหมวกมาให้เขาแป๊บเดียวเอง"
"ตามสบายเลย มาย เฟรน กูเดินเล่นข้างล่างดีกว่า"
โจกำลังจะเดินไป แต่เขาเห็นตุลย์เดินมากับกาน บูมเห็นเหมือนกัน ทั้งสองคนมองหน้ากัน งง ๆ
"ยังไงเนี่ย … เดี๋ยวกูไปเอง" บูมบอก
โจดึงบูมไว้
"มึงไม่อยากรู้ แต่กูอยากรู้"
"เฮ้ย … อย่าเลย น่าเกลียด"
บูมเป็นห่วงโจ
ผ่านเวลา โจกลับมาที่บ้าน นั่งเซ็งๆอยู่คนเดียว เขามองโทรศัพท์ เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วก็เปลี่ยนใจโยนมันกลับไปที่เดิม
ในที่สุด โจอดใจไม่ไหว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์ไปหาตุลย์
"วันนี้ไปไหนกับใครมา" โจพิมพ์แล้วกลับรู้สึกทุเรศตัวเองเลยโยนโทรศัพท์ไปห่างๆแต่หน้าจอดันไปกระทบกับเป้ เสียงส่งข้อความดังขึ้น โจหน้าเหวอ
"ชิบหายแล้ว"
โจรีบเอาโทรศัพท์มากดลบข้อความ แต่เขารู้ยังไงมันก็ถูกส่งไปแล้ว เขาเดินหงุดหงิด วุ่นวาย
สักพัก ไลน์โจก็ดังขึ้นมา เขาเสียวๆลุ้นๆ อ่านข้อความจากตุลย์
"สะกดรอยตามชั้นเหรอ"
โจรีบพิมพ์กลับไป " เปล่านะ เอาหมวกไปให้เลยเห็นเอง"
ตุลย์ยิ้มกวน ก่อนพิมพ์ ข้อความ " อยากรู้เลี้ยงข้าวชั้นสิ แล้วจะบอก"
โจยิ้มดีใจรีบพิมพ์ข้อความตอบ "พรุ่งนี้เลยนะ โอเคนะ"
ตุลย์พิมพ์กลับ "โอเค" แล้วก็เขิน
โจยิ้มดีใจ เขามีความสุข
วันใหม่ ที่คอนโดฯ ยีนส์แต่งตัวสวยงามเหมือนจะออกไปข้างนอก เธอคุยโทรศัพท์
"ได้สิ เจ๊ …. ยีนส์แต่งหน้ามาแล้ว สตู 1 จำได้คะ ไม่หลง ชัวร์ เดี๋ยวเจอกันเจ๊"
ตุลย์มองดูการแต่งตัวของยีนส์อย่างสนใจ ยีนส์จ้องตุลย์ แบบ สงสัย
"อะไร หน้าชั้นเลอะอะไรเหรอ"
"เปล่า"
"แล้วทำไมแก มองชั้นแปลกๆ"
"แกสวยไง เลยชื่นชม"
ยีนส์โพสท่าเชิดๆ น่ารัก
"แกเพิ่งรู้เหรอว่า เพื่อนแกนะสวย ทำไมไม่ไปแต่งตัวอีกวะ เร็วๆเลย เดี๋ยวชั้นสาย"
"มึนๆวะ แกไปเองเหอะ ชั้นขอพักสักหน่อย"
ตุลย์เนียนๆ
"ก็ได้ … ชั้นเลิกไม่ดึกหรอก โอเคไปแล้ว"
"แกอย่าลืมไปจ่ายค่าเนตด้วยนะ เดี๋ยวโดนตัดอีก"
"เออ … น่า ย้ำเป็นคนแก่ไปได้ ไปแล้ว"
ยีนส์ออกไปทำงาน
ตุลย์เดินไปส่งยีนส์ที่ประตู จนยีนส์ออกจากห้องไป ตุลย์ท่าทางมีพิรุธ
ตุลย์ย่องเบาแอบมาเปิดประตูห้องยีนส์ เข้ามา เธอเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง มองอุปกรณ์แต่งหน้า ยิ้มเจ้าเล่ห์
ตุลย์เลือกลิปสติกมาดู ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะแต่งหน้ายังไงดี ตุลย์ดูมีความสุข
โจอยู่ที่บ้าน โทร.จองโต๊ะร้านอาหาร
"สองที่ครับ … non smoking areaนะครับ …. ขอบคุณครับ"
โจยิ้มมีความสุข
ขณะที่ตุลย์แต่งหน้าสวยงาม เธอมีความสุข โทรศัพท์เธอเข้ามา
"เราจะรีบไปนะ ขอบคุณมาก กาน"
ตุลย์มีสีหน้ากังวลใจ
ผ่านเวลา ณ ย่านชุมชนเก่า ซอยเล็ก ซอยน้อยเต็มไปหมด ตุลย์เดินมาตามทาง สักพักหนึ่ง เธอก็ มาถึงโรงแรมเก่าๆ โทรม ๆ ตุลย์เห็นชายในชุดคล้ายกับตำรวจนอกเครื่องแบบปะปนกับชาวบ้านคล้ายกำลังทำภารกิจบางอย่าง
ตำรวจนอกเครื่องแบบคนหนึ่งเดินลงมาจากโรงแรม เขาส่งสัญญาณบอกอีกคนที่รอด้านนอกว่า ข้างบนไม่มีคนร้าย เขาจึงซุ่มรอกันด้านล่าง
ตุลย์รู้ว่าพวกนี้กำลังซุ่มจับพ่อของเธอ ตุลย์ทำตัวเนียนๆอยู่แถวนั้น
ในเวลาเดียวกัน โจนั่งรอตุลย์อยู่ที่โต๊ะในร้านอาหาร เขาเตรียมหมวกแก๊ปมาให้เธอ โจดูมีความสุข
ฝ่ายตุลย์ซุ่มรออยู่บริเวณชุมชนนั้นอย่างอดทนเช่นเดียวกับพวกตำรวจนอกเครื่องแบบทั้งสองคนยามเย็น... ในซอยเล็กๆ รถเข็นขายของก็ทยอยกลับบ้าน ผู้คนเริ่มจอแจ
ไลน์ของตุลย์ดังเข้ามา โจส่งรูปแก้วไวน์มาให้เธอ ตุลย์ว้าวุ่นใจจะพิมพ์ตอบแต่ ....
ตุลย์สังเกตเห็นพ่อของเธอกำลังเดินมาอย่างไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะถูกเข้าจับกุม ตำรวจนอกเครื่องแบบ ส่งสัญญาณกันให้พร้อมเข้าจับกุม ใครคนนึงชักปืนออกมาจากเอว
ตุลย์เห็นเข้าจึงตัดสินใจ ตะโกน
"ช่วยด้วย … คนร้ายมีปืน"
ตำรวจเสียจังหวะจึงเก็บปืน ผู้คนตกใจ วิ่งวุ่น
พ่อตุลย์หันมามองที่ตุลย์ ตุลย์ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง "หนี" พ่อของเธอรู้ตัวแล้ว จึงวิ่งหนีออกไป
ตำรวจสองนายนั้นวิ่งตามไป แต่พ่อตุลย์ใช้รถเข็นขายของล้มขวาง ทำให้ทั้งสองคนนั้นเสียจังหวะ ตุลย์วิ่งตามไปเช่นกัน
ล่วงเลยเวลา ในร้านอาหาร โจดูนาฬิกา เขาโทร. หา แต่ตุลย์ ก็ไม่รับสาย .... โจเริ่มกังวล
พ่อตุลย์วิ่งหนี ตำรวจนอกเครื่องแบบไล่ ตุลย์วิ่งตาม
"คนร้ายมีปืน ระวังด้วยคะ คนร้ายมีปืน"
ตำรวจนอกเครื่องแบบ ทำงานยากที่ตุลย์วิ่งตามและตะโกนเสียงดัง แต่เขาก็ยังไล่ล่าพ่อตุลย์ไม่หยุด
ตุลย์หยิบของต่างๆ ปาเข้าใส่นอกพวกนอกเครื่องแบบ ทำให้พวกเขาช้าลง และหงุดหงิด
ตำรวจนอกเครื่องแบบคนหนึ่งตัดสินใจชักปืนออกมาและจะยิงพ่อตุลย์จากด้านหลัง ตุลย์เห็น เธอกระโดดพุ่งตัวเข้าไปกระแทกจนเขาล้มลง
พ่อตุลย์ออกจากซอยเล็ก ไปสู่ถนนใหญ่
ตุลย์โล่งใจ
ตำรวจนอกเครื่องแบบหยิบเอาบัตรตำรวจยื่นให้ตุลย์ดู
"พวกผมเป็นตำรวจ … คุณมาป่วนจนคนร้ายหนีไปได้เลย"
"ตำรวจเหรอ หนูนึกว่า โจร เห็นพกปืน … หนูไม่รู้จริงๆ หนูขอโทษ" ตุลย์เนียน
ตำรวจนอกเครื่องแบบสองนายปวดกบาล ตุลย์แกล้งแบ๊วๆ แบบว่า ก็ไม่รู้จริง
ในร้านอาหาร โจชำระเงินกับพนักงาน โจเซ็งอย่างเห็นได้ชัด
ฟ้ามืดแล้ว บริเวณสะพานลอย ตุลย์ยืนเหม่อมอง ผู้คนรถรา วิ่งผ่านไปมา เธอคิดถึงพ่อ ..... ภาพที่พ่อเห็นเธอแล้ววิ่งหนีตำรวจ ตุลย์น้ำตาไหล เธอกลั้นมันไม่ได้
โจ โทร.เข้ามา เธอไม่รับสายเช่นเคย
โจหงุดหงิดที่ตุลย์ไม่รับสาย
วันใหม่ ในบ้านโจ ทั้งโจ ยีนส์ แพรว พราว บูม คิว เต๋า อยู่กันพร้อมหน้า ยีนส์ซื้อสายคล้องคออันใหม่ลายสวยกว่าของเดิมให้โจ ยีนส์ช่วยใส่ให้โจ
"ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหนเลย น่ารักจะตาย"
"จะซื้อมาทำไม … ไม่กี่วัน ชั้นก็ไม่ต้องใช้สายคล้องแล้ว"
"เอาน่า … ถ่ายรูปลงหนังสือ จะได้เท่ๆ เชิดหน้าชูตาทีมเรา"
"ตกลง … หนังสือที่จะมาสัมภาษณ์เขานัดกี่โมง … ล่ะ"
"เดี๋ยวก็มากันแล้ว"
แพรวถาม
"ยีนส์ แกสนิทกับ บก. ใช่ป่ะ ชั้นจะลองขอพี่เค้า เขียนคอลัมน์ดวงแกว่าจะดีเปล่าวะ"
"ลองดูๆ เดี๋ยวเจอพี่นิด ชั้นจะคุยให้นะ"
พราวบอก
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะยีนส์"
"แล้วถ้าเราจะขอถ่ายปกบ้างล่ะ แบบว่า … หล่อๆ อย่างเรา พอไหวมั๊ยวะ ดันเพื่อนหน่อยสิ ยีนส์" เต๋าว่า
"ไอ้เต๋า … หนังสือพี่เค้าวัยรุ่น ไม่ใช่หนังสือสัตว์เลี้ยง เค้าไม่ให้มึงลงปกหรอก ผิดคอนเซ็ปต์เค้า" คิวว่า
พวกเพื่อนหัวเราะ
"ไอ้คิว มึงอาฆาตอะไรกูเนี่ย จ้องจะกัดกูตลอดเวลาเลยนะ"
"พอกันทั้งคู่แหล่ะ ไอ้คิว มันพลาด มึงก็เล่นมัน เต๋า มึงต้องระวังตัวหน่อยนะ ไอ้คิวซุ่มซ้อมมุกไว้เยอะ" บูมว่า
ตุลย์ เดินเข้ามา โจเหล่มอง
"นึกว่าจะเบี้ยวซะแล้ว" แพรวบอก
"พอดีแวะไปทำธุระ เลยช้าไปหน่อย"
"ธุระ อะไรของแก" ยีนส์ว่า
"ก็บางคนมันลืมจ่ายค่าอินเตอร์เนต ก็เลยต้องรีบไปจ่ายให้ไงล่ะ"
"อุ๊ย … รู้สึกผิดเลย"
โจบอก
"ไม่เห็นจะเรื่องใหญ่เลย ยีนส์ ผิดนัดก็ไปจ่าย เนตก็ใช้ได้ต่อ แต่ผิดนัดแล้ว ยังไม่รู้จัก ขอโทษ เนี่ยสิ … นิสัยแบบนี้ จะปรับยังไงดี"
ตุลย์รู้ตัวว่าโดนแขวะ
"ไว้ค่อยคุยทีหลังนะ โจ"
"ปล่อยให้รอจนหิวตาลาย … โทร.ก็ไม่รับ … จะบอกสักนิดก็ไม่มี"
"อ้าว … หาเรื่องกันแล้วไง คนอะไร ขี้ประชดสุดๆ"
"ใครประชด เรื่องจริงทั้งนั้น"
ทั้งคู่ต่างไม่ยอมกัน เพื่อนๆได้แต่ งง เกิดอะไรขึ้น
ภายในร้านกาแฟ กานคุยโทรศัพท์
"ครับแม่ แล้วผมจะไปรับที่สนามบินครับ"
กานมองกล่องแหวน เขาเปิดมันออกดู …
เวลาต่อมา ชาวคณะ Project X ถ่ายรูปหมู่ แต่ละคนดูเท่และมีคาแรคเตอร์
"รูปสุดท้ายแล้ว ครับ ขอเต็มที่เลยนะครับ" ช่างภาพบอก
เมื่อถ่ายเสร็จทุกคนยิ้มชื่นใจ โจเดินเข้ามาหา ตุลย์
"ให้โอกาสแก้ตัวอีกที เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ"
"โอเค … ชั้นเลี้ยงเอง จะได้ไม่ติดค้างกัน"
เสียงโทรศัพท์ ตุลย์เข้ามา
"ว่าไง กาน"
โจมองตุลย์
ตุลย์เครียดๆ
"อืม …. ได้สิ … ที่เดิมนะ"
ตุลย์ทำหน้าสำนึกผิด
"ผู้ชายคนนั้น ใช่มั๊ย" โจถาม
ตุลย์พยักหน้าตอบรับ
"ไม่เป็นไร…ไว้คราวหน้า"
โจไม่ได้คาดคั้นอะไร เขาเดินหันหลังไปอีกทาง ตุลย์ไม่รู้จะอธิบายโจอย่างไร
ผ่านเวลา ภายในร้านกาแฟ กาน ตุลย์นั่งอยู่ที่โต๊ะ
"แม่ชั้นบินกลับมาผ่าตัดที่เมืองไทย บอกตรงๆนะ ชั้นไม่แน่ใจว่าแม่จะรอดหรือเปล่า
แม่ชั้น ... อยากให้ชั้นแต่งงานกับผู้หญิงดีๆ มีครอบครัวที่สมบูรณ์ ตุลย์ … ชั้นเครียดเรื่องนี้มากเลย"
"อย่าคิดมากเลย กาน แม่นายต้องไม่เป็นอะไร"
กานจับมือตุลย์ไว้
"เราอยากให้แม่สบายใจ … ตุลย์ เธอแต่งงานกับเราได้มั๊ย"
ตุลย์ อึ้งเมื่อได้ยิน
"เฮ้ย … จะดีเหรอ กาน … มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ"
"ชั้นรู้ … มันเรื่องใหญ่ ตุลย์นึกว่าสงสารเราเหอะนะ"
"กาน อย่าพูดแบบนี้สิ"
กานก้มหน้า ตุลย์เห็นใจกาน
เวลาเดียวกัน โจเดินไปเดินมาในบ้านจนบูมรำคาญ
"มึงเป็นไรของมึง เดินไปเดินมา กูเวียนหัว"
โจไม่ตอบ เขาถอนใจ
"มึงจะให้กูทำไง ตุลย์กับไอ้หมอนั่น คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะมึง"
"แล้วมันเกี่ยวกันยังไงวะ … ขืนมึงมัวแต่ยึกๆยักๆ เล่นบทพระเอกแบบนี้ กูว่าอดแดก"
บูมขำที่เห็นโจ เสียอาการ
คืนนั้นที่คอนโดฯ ตุลย์หยิบรูปหมวกที่โจ ส่งให้ขึ้นมาดู เธอคิดถึงโจ ครุ่นคิด... ตรงหน้าเธอมีกล่องแหวนของกานวางไว้
อ่านต่อตอนที่ 12
