โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง
ตอนที่ 10
บริเวณด้านนอกของสุสานรถ ในเวลากลางคืน มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งบิดเครื่องกระหึ่ม ชายไร้หัวขับทะยานออกมาจากความมืด
ทอมชายไร้หัว ขี่มอเตอร์ไซค์มุ่งหน้ามาทางกลุ่ม Project X ทุกคนหน้าเหวอเมื่อเห็น ชายไร้หัวผ่านหน้าไป
บูม แพนกล้องตามไป ทว่า
"ไม่ทันว่ะ"
"เฮ้ย … ของจริงเลยวะ ผมนี่ขนลุกอีกแล้ว" คิวบอก
แพรวบอก
"มาให้เห็นกันทุกคน แบบนี้ไม่ปกติแล้วล่ะ"
"งั้นพวกเราตามไป … บูมอย่าพลาดอีกนะ" โจบอก
โอเล่เข้ามาหาจินในโกดัง สุสานรถด้วยความหื่น
"พวกมึงไปรอข้างนอกก่อน ขอเวลากูบันเทิงกับน้องเค้า"
โอเล่ตรงเข้ามาจับแก้มจิน เธอหวาดกลัว ก่อนที่โอเล่จะทำอะไรจินไปมากกว่านั้น
เสียงมอเตอร์ไซค์ก็คำรามสนั่นมาจากด้านนอก
"พวกมึงเล่นเชี้ยไร … กูกำลังบิวท์"
โอเล่มองไปพวกสมุนมันยังอยู่ครบ
"อ้าว … แม่งยังอยู่กันครบ สัด … แล้วใครมาเปรี้ยวแถวนี้ล่ะ ขอดูหน้า แม่งหน่อย"
โอเล่และสมุนออกไปดูด้านนอก
โอเล่และสมุนออกมา พวกมันถูกไฟส่องหน้าไว้จึงมองไม่เห็นอะไรได้ถนัดนัก
"แม่งไหนขอดูหน้าหน่อยสิ ห้าวมาจากไหนวะ"
โอเล่และพวกหลบไฟหน้ามอเตอร์ไซค์และเห็นผีหัวขาดเข้าจังๆ พวกมันผงะ ด้วยความตกใจ ผีไร้หัวบิดมอเตอร์ไซค์พุ่งเข้าชน โอเล่และพวกกระโดดหลบ
"สัด แม่ง เล่นแรงนะ เฮ้ย… พวกมึงจะกลัวเหี้ยอะไร"
สมุนโอเล่ ยืนหวั่นๆ
"แต่ผีไม่มีหัวนะ พี่โอเล่" สมุนคนหนึ่งบอก
"ผีเหี้ยไร … ตามกูมา"
โอเล่ บิดมอเตอร์ไซค์ตามผีไร้หัวไป
ฝ่ายโจ ตุลย์ ยีนส์ บูม คิว เต๋า แพรว พราว ตามมาถึงหน้าโกดัง เต๋าได้ยินเสียงข้างใน เขามองเห็นว่า จินถูกมัดไว้
"จิน … พวกเราเข้าไปช่วยจินก่อน" เต๋าบอก
พวกเขาเข้าไปในโกดัง
เต๋า คิว ช่วยแก้มัดให้จิน
"มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" เต๋าถาม
"จินเป็นอะไรมากหรือเปล่า" คิวถาม
"… พวกมัน พวกมัน …" จินพูดแค่นั้นก็ร้องไห้พรั่งพรู
ทางด้านนอก... เสียงมอเตอร์ไซค์คำราม เหมือนไล่ล่ากัน สักพักก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังเข้ามา
ทุกคนเลยรีบออกไปจากโกดัง
ทั้งหมดวิ่งเข้าไปดู ภาพที่เห็นน่าสยดสยอง พวกวายร้ายรถล้ม เหล็กแหลมเสียบทะลุตัว บ้างก็ถูกซากรถทับหัวเละ
บรรดาผีๆที่อยู่ตามซากรถยืนมองความตายของพวกมัน ยีนส์เข้ามาซบตุลย์ด้วยความกลัว
ณ มุมนึง ทอมผีหัวขาด ก็ขี่มอเตอร์ไซค์โผล่เข้ามา จินเห็นเข้าก็วิ่งเข้าไปหา
"พี่ทอม พี่ทอม"
คิวถาม
"จิน ทำอะไร"
ทอมบิดเครื่องและกลับรถขับหายไปในความมืด
คิว กับเต๋าวิ่งเข้ามาหาจิน จินหมดแรงทรุดที่พื้น เธอร้องไห้เสียใจ
"พี่ทอมกลับมาก่อน พี่ทอม"
เต๋า คิว มองกันประมาณว่า งง ที่รู้ว่าจินกับผีหัวขาดรู้จักกัน
"ขอโทษวะ โจ ถ่ายไม่ทันอีกแล้ว" บูมบอก
"ไม่เป็นไรหรอก เราคิดว่าเขาก็คงไม่อยากให้เราถ่ายด้วยแหล่ะ" โจว่า
"นี่มันอะไรกัน ชั้น งง ไปหมด" ยีนส์ถาม
แพรวบอก
"ชั้นรู้สึกเหมือนว่า … ผีมอเตอร์ไซค์กับจินน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันนะ"
"แล้วก็ไอ้พวกแก๊งค์นั่นด้วย มันเหมือนกับการล้างแค้นเลย" พราวว่า
ตุลย์บอก
"ชั้นว่า จะเข้าไปดูในโกดังนั่นอีกสักทีนะ เผื่อจะได้อะไรเพิ่มเติม"
ครู่ต่อมา โจ ตุลย์ คิว บูม เข้ามาสำรวจภายในโกดัง คิว บูม ช่วยกันถ่ายเก็บบรรยากาศ
ตุลย์ค้นหาตามที่ต่างๆจนพบว่า มีห่อกระดาษมัดไว้อยู่หลายก้อน เธอแกะดู
"โจ … ยาไอซ์ ทั้งนั้นเลย" ตุลย์บอก
"เยอะขนาดนี้ … น่าจะไม่ใช่พวกกระจอกๆแน่นอน" โจบอก
"พวกนี้น่าจะแค่พักของรอส่ง มันน่าจะมีตัวใหญ่กว่านี้คอยสั่งการอีกที"
ยีนส์เสนอ
"แจ้งตำรวจเหอะ ตุลย์ อย่าไปยุ่งเลย มันอันตราย แกนี่ชอบหาเรื่องจริงๆ"
คิวเห็นรูปตราสัญลักษณ์บางอย่างบนกระดาษ
"บูมมาดู อะไรนี่สิ" คิวบอก
"มันน่าจะเป็นพวกเครื่องหมายของกลุ่มมันนะ … ถ่ายเก็บไว้ด้วยดีกว่า" บูมบอก
โจ ยีนส์ คิว บูม ก็ตรวจดูต่อไป
ทางด้านนอก จินยังคงเสียใจ เธอเล่าเรื่องให้ เต๋า แพรว พราว ฟัง
เต๋าถาม
"นี่หมายความว่า จินกับผู้ชายที่ไม่มีหัวนั่นเป็นแฟนกัน"
เธอพยักหน้า สะอื้น
"พี่ทอมสัญญาว่าจะเลิกรับงานผิดกฎหมาย เขาจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เราจะแต่งงานกัน แต่ … แต่ … พี่ทอมต้องมาตายเพราะจินแท้ๆ"
แพรว พราว ปลอบจิน
แพรวบอก
"อย่าโทษตัวเองเลยนะ มันถูกลิขิตไว้แล้วให้เป็นแบบนี้"
"จิน กับแฟนทำบุญร่วมกันมาแค่นี้ ถึงเวลาก็ต้องแยกจากกัน อย่าเสียใจไปเลยนะ" พราวว่า
"งั้นที่เราพบจินวันแรก ที่จินบอกว่ามาถ่ายรูป หาเรื่องลี้ลับเขียนลงBlogแต่ที่แท้เธอกำลัง
มาตามแฟนเธอนี่เอง" เต๋าว่า
"ใช่ เต๋า เราไม่เคยโกหกหรือหลอกใช้ นายกับคิวเลยนะ เราได้ยินว่า มีคนพบผีมอเตอร์ไซค์ เราสังหรณ์ใจเลยลองมาที่นี่ดู"
จิน หยิบพวงกุญแจขึ้นมาให้ เต๋า และ แพรว พราวดู
"วันที่ จินเจอพวงกุญแจอันนี้ จินยังไม่เชื่อว่า พี่ทอมจะตาย จินรู้ว่าพี่ทอมยังห่วงจิน จินจะช่วยพี่ทอมยังไงได้บ้าง"
แพรว พราว มองหน้ากัน
"เราสองคนจะช่วยเธอเอง" แพรวบอก
"จะช่วยยังไงเหรอคะ"
"เราขอพวงกุญแจอันนั้นหน่อยสิ"
จินส่งพวงกุญแจให้ พราว
พราวรับไว้ แพรวเอามือมาจับกับแพรว เธอทั้งสองใช้จิตสัมผัสผ่านพวงกุญแจของทอม
ฝ่ายโจ ตุลย์ ยีนส์ บูม คิว เดินกลับออกมาจากโกดัง
"พวกแกว่ามั๊ยหลังๆ ภารกิจเรามันมักจะเกี่ยวข้องกับเบื้องหลังพวกผิดกฎหมาย
มากกว่ามาพิสูจน์สิ่งลี้ลับอีกวะ" ยีนส์ว่า
"ดีสิ พวกเราได้ปิดคดีประหลาดๆ ได้กระชากหน้ากากคนชั่ว สนุกดีออก" บูมบอก
ตุลย์ยืนนิ่ง เธอเห็นผีเด็กบิ๊ก มองเธออยู่ สายตาของเด็กคนนั้น เศร้าสร้อยเหมือนอยากบอกอะไรกับเธอ ...
"ชั้นก็คิดเหมือนยีนส์นะว่า ไอ้แอดมินลึกลับนะ มันไม่ได้สร้างภารกิจให้พวกเรามาเจอกันสนุกๆหรอก" โจบอก
"คิดเยอะ อีกแล้ว โจ" คิวว่า
ตุลย์ ยืนประจันหน้ากับผีเด็กบิ๊ก เหมือนกำลังเล่าเรื่องอะไรให้เธอฟัง
ทางด้านแพรว พราวเดินนำ เต๋าและจินมาทางมุมรกๆในสุสานรถ พี่น้องฝาแฝดหยุดเดิน เธอมองไปที่พื้นดิน
จินลงไปนั่งและเริ่มเอามือขุดดินตรงนั้น
เต๋าทนไม่ไหว เขาเข้าไปหาเหล็กมาช่วยแทงพื้นดินให้แตกร่วน เต๋าลงมือช่วยจิน สักพักก็พบว่าใต้ดินนั้นมีหมวกกันน๊อคฝังอยู่
จิน ร้องไห้ เธอหยิบเอาหมวกกันน๊อคใบนั้นมากอดไว้
ทอมซึ่งมีหัวแล้ว ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา จากด้านนึงและโผล่มาให้เห็น เขายิ้มให้จินเพียงชั่วเวลาสั้นๆก่อนจะขี่รถหายลับไปในความมืด
ความหลังยามเย็น ทอม ขี่มอเตอร์ไซค์ จินซ้อนท้าย เธอกอดเขาไว้ ทั้งสองมีความสุข
ผ่านเวลา... ถึงวันใหม่ โจ คิว บูม เต๋า กำลังช่วยกันวางแผนตัดงาน ภารกิจสุสานรถ
"คิว เราเคยดูงานของฝรั่งมันใส่เอฟเฟ็ค เกรนภาพแตกๆ แบบฟิล์มเก่าๆ ดูแล้วหลอนดี แกพอจะหาได้มั๊ยวะ อยากเอามาลองใช้บ้าง" โจว่า
"มีแจกฟรี เยอะแยะ เดี๋ยวโหลดให้ ว่าแต่ไอ้เต๋า คลิป สุสานรถ เราว่าหาเพลงมันส์ ๆ กระแทกๆ
มาวางเป็นไกด์หน่อยสิ"
"ได้เลย คิว … แกเรียงภาพไปก่อน เย็นๆจะลองหามาวางให้" เต๋าบอก
"เออ โจ ทางตำรวจ เขาอยากจะให้พวกเราเข้าไปรับใบประกาศเกียรติคุณที่ช่วยทลายแก๊งค์ค้ายา แกว่าไง" บูมถามความเห็น
"จริงๆเราไม่ได้สนใจหรอกนะ ว่าทำดีต้องมีคนเห็น แค่ได้ช่วยเหลือให้คนอื่น … ก็สุขเพียงพอแล้ว"
"ใช่แล้ว เพราะพวกเราคือ ฮีโร่ … หน้ากากดำ อัศวินแห่งรัตติกาล ผู้ไม่เปิดเผย ภารกิจอันยิ่งใหญ่" เต๋าบอก
"โธ่ ไอ้ขี้โม้ … กูเห็นมึงโม้ให้หญิงฟังประจำอ่ะ"
คิว เรียกเสียงหัวเราะให้พวกเพื่อนๆ
"ไอ้คิว … มึงดูอย่าง พี่แบทแมน ไอ้แมงมุม มันยังใช้มุกฮีโร่ ๆ เนียนหญิงเลย
มึงซื่อบื้ออย่างนี้ ถึงยังไม่มีแฟนสักทีไง" เต๋าบอก
sms ของทั้งสามดังขึ้น ... แอดมินส่งยอดเงินเข้าในบัญชี
บูม คิว เต๋า ยิ้มแก้มแตก
"นั่นไง … มาตามสัญญา" บูมบอก
"กำลังจะแห้งตาย พี่แอดมิน ฮีโร่ตัวจริง ก็มาช่วยได้ทันเวลา" เต๋าว่า
"คราวนี้ ยอดเยอะกว่าเดิมอีกวะ แปลกวะ ปกติอัพโหลดคลิปแล้วถึงโอนให้ไม่ใช่เหรอ" บูมว่า
โจหยิบโทรศัพท์กดโทร.
"ครับ ... รบกวนหน่อยครับ ผมอยากสอบถามที่มาของ ยอดเงินที่เพิ่งโอนเข้ามาเมื่อสักครู่ครับ
4283 8007 0503 0308 ครับ... ครับ ครับ ขอบคุณครับ"
โจสีหน้าผิดหวัง
"เหมือนเคยสิท่า … โอนมาทางอินเตอร์เนต มาจากอเมริกา" บูมบอก
"มันต้องมีพลาดสักวันแหล่ะ … ยังไงชั้นก็ต้องรู้ให้ได้ว่า ไอ้แอดมินลึกลับเป็นใครกันแน่" โจบอก
เสียง vdo call ดังมาจากด้านบนห้องโจ โจเดินออกไป
ภายในห้องทำงาน โจกดรับสัญญาณ จอมอนิเตอร์ปรากฎเป็นภาพของพ่อ
"ไม่ได้คุยกันตั้งนาน เป็นยังไงบ้าง โจ"
"ก็เรื่อยๆครับ"
"พ่อเอาคลิปวีดีโอที่แกกับเพื่อนๆตระเวนพิสูจน์สิ่งลี้ลับให้พวกเพื่อนฝรั่งดู เขาชอบกันใหญ่เลยนะ …
แกจะชวนเพื่อนๆ มาทำคลิปบ้านผีสิงที่อเมริกาบ้างไหมล่ะ พ่อจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้"
"ไม่หรอกครับ พ่อ ผมกับเพื่อนก็แค่ทำกันสนุกๆ ไม่คิดจะว่ามันจะเป็นอาชีพ"
"เออ ... อีกเรื่องนะ ไอ้มอเตอร์ระบบไฮบริดที่แกขายไปนะ ถ้าแกลองปรับเปลี่ยนเฟืองใบพัดให้รอบมันสูงขึ้น พ่อว่าจะได้กำลังเพิ่มขึ้นอีกนะ"
"พ่อรู้ได้ยังไงว่าผมเพิ่งขายงานประดิษฐ์ของผม"
พ่อโจหัวเราะ
"เอาล่ะ พ่อต้องไปประชุมแล้ว … ขอให้แกกับพวกเพื่อน สนุกกับเกมล่าท้าผีของแกนะ ยังไงก็ระวัง ๆ กันไว้บ้างล่ะ"
พ่อโจ ตัดสัญญาณ โจเริ่มสงสัยบางอย่างที่พ่อพูด ....
ลานโล่ง ณ คอมมูนิตี้ มอลล์แห่งหนึ่ง แอ๋ว หญิงสาวอายุราวๆ 40 ปี กำลังแจกใบปลิว สีหน้าเธอดูหมองๆ
"ช่วยด้วยนะคะ ถ้าพบเห็นช่วยแจ้งดิชั้นด้วยนะคะ"
บางคนก็รับใบปลิวนั้น แต่บางคนก็ไม่รับ
ตุลย์ แพรว พราว ผีเด็กบิ๊ก ยืนมองแอ๋วอยู่ ตุลย์เดินเข้าไปหาแอ๋ว เธอรับใบปลิวขึ้นมาดู มันเป็นรูปบิ๊ก
"รบกวนด้วยนะคะ ลูกดิชั้นหายไป ถ้าเจอรบกวนแจ้งด้วยนะคะ"
ตุลย์รู้สึกสงสารแม่ เธอหันไปมองผีเด็กบิ๊กที่ยืนสายตาอ้อนวอนเธอให้ช่วย
ณ มุมสงบๆ มุมหนึ่ง คนไม่พลุกพล่าน แพม หญิงสาว อายุประมาณ 23 ปี แต่งตัวเท่เก๋ดูเหมือนยิปซีหรือพวกแม่มดในหนังฝรั่ง เธอกำลังเดินตรงเข้ามาที่รถคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ เธอเปิดประตูเข้าไป ภายในรถ ฮ่องเต้ ชายหนุ่มวัยรุ่นดูแล้วแสบๆกร่างๆ แบบลูกคนมีอิทธิพล
"เรื่องเงิน นี่มาตรงเวลาทุกครั้งเลยนะ แพม"
"แน่นอนสิ … เรื่องสำคัญแบบนี้ ใครจะกล้ามาสาย"
"555 เธอนี่มันสุดยอดเลยนะ แพม"
แพมยิ้มเย้ายวน สายตาเธอดุจนางแมว เธอเอื้อมมือเหมือนจะไปจับต้นขาของฮ่องเต้ ฮ่องเต้ ลุ้นในใจ นึกว่าเธอจะ .... แต่มือของแพมกลับเลยไปหยิบห่อเงินที่วางไว้บนขาแทน
"ถ้าเธออยากจะได้ชั้นเป็นเด็กในสังกัด ชั้นก็ยินยอมนะ"
"คงไม่กล้าล่ะ บอกตรงๆ"
แพมยิ้มโปรยเอามือลูบแก้มฮ่องเต้
"อะไรกัน คนอย่างฮ่องเต้ ลูกชายคนเดียวของท่านรัฐมนตรี จะมากลัวอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างชั้น"
"ไม่ต้องมายั่วชั้นเลย เธอนี่มันน่ากลัวกว่าผีซะอีกนะ รับเงินไปแล้ว ก็เอาของมาสิ"
แพม หยิบเอาตลับเงินเล็กดูขลังๆส่งให้ ฮ่องเต้รับมาแล้วก็เปิดดู มันเป็นลูกปัดหินสี ที่ดูเก่าแก่ ลวดลายประหลาด
"ลงอาคมแน่นๆ รับรองไม่มีวิญญาณตนไหนกล้ารบกวน"
ฮ่องเต้หยิบโทรศัพท์มาเสียบชาร์ทไฟ
"แพม เธอไม่มีแบบที่มันไม่ต้องปลุกเสกบ่อยๆ บ้างเหรอไง นี่อะไร เดือนนึงก็ต้องทำที หลอกกินเงิน ชั้นไปเรื่อยๆรึเปล่า"
"โทรศัพท์ เธอแบตอ่อนยังต้องชาร์ทไฟ มันก็เหมือนกันแหล่ะ หรือเธออยากจะให้มันตามไปหาเธอทุกที่ล่ะ"
ฮ่องเต้ยิ้ม เขารู้ว่าแพมเนียนๆ กะกินตังค์ยาวๆ
"ชั้นขี้เกียจ มาพบเธอบ่อย เดี๋ยวจะใจอ่อน โดนเธอทำเสน่ห์เข้าให้ ชั้นให้เงินเธอก้อนนึงไปเลยดีกว่า แล้วจัดการให้มันจบๆ ชั้นไม่อยากให้มันมารังควานชั้นอีก ชั้นรู้เธอทำได้ แพม"
"ขอกลับไปคิดก่อน … ถ้าเงินถึง ชั้นก็จะลองหาวิธีดู"
แพมเอานิ้วแตะปากตัวเองและไปแตะปากฮ่องเต้ ฮ่องเต้ถอนใจหวั่นไหว แพมเปิดประตูรถออกไป
ฮ่องเต้เปิดดูตลับเงินนั้น ด้วยความสบายใจ
ส่วนแอ๋วดูเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยังคงแจกใบปลิวอยู่ มีบิ๊กคอยยืนอยู่แต่เธอมองไม่เห็น
แพรวบอก
"ชั้นสงสารวะ แม่ที่ยังไม่รู้ว่าลูกตัวเองตายไปแล้ว"
"บิ๊กเองก็น่าสงสาร เป็นห่วงแม่จนไม่ยอมไปเกิด" พราวว่า
"บิ๊กก็คงไม่อยากให้แม่เสียใจเลยไม่กล้าให้แม่เห็น แล้วเราจะบอกความจริงยังไงดีล่ะ" ตุลย์ว่า
แอ๋ว แม่บิ๊กเหมือนจะเป็นลม ตุลย์ แพรว พราว เข้าไปช่วยประคอง
"หาที่ นั่งพักก่อนเถอะคะ" ตุลย์บอก
"ขอบคุณมากคะ"
ตุลย์ แพรว พราว ช่วยกันประคอง แอ๋ว เดินไปหาที่นั่งพัก จู่ๆ บิ๊กหน้าตาก็กลายเป็นดุร้าย เขาเห็นฮ่องเต้เดินมา ฮ่องเต้เดินเข้ามาหยิบใบปลิวที่ตกอยู่ ขึ้นมาดูแล้วขยำทิ้ง ฮ่องเต้เห็นบิ๊กมองอยู่ เขาตกใจ
"ยังจะมาลองดีอีก มึงไม่เข็ดนะ"
บิ๊กเดินตรงเข้าไปหา ฮ่องเต้หยิบเอาตลับเงินเขาเปิดออกเอาลูกปัดหินมากำไว้ บิ๊กเข้าใกล้ไม่ได้ เพราะพลังของลูกปัดโบราณนั้นขวางไว้
"ไปให้พ้น จะจองเวรอะไรหนักหนา"
ฮ่องเต้ เดินจากไป บิ๊กยืนน้ำตาไหล ตุลย์ แพรว พราว มัวแต่ดูแล แอ๋ว เลยไม่เห็นเหตุการณ์ของบิ๊กและฮ่องเต้เมื่อครู่นี้
โจเปิดรูปในโทรศัพท์ที่เคยถ่ายตุลย์ไว้ตอนที่เขาให้หมวกแก็ป เขาเห็นภาพเดิมๆแล้วมีความสุข เขาจะโทรหาตุลย์ แต่ก็เปลี่ยนใจ เขินๆ เขาหยิบหมวกใบนั้นมาดูแทน
ภายในคอนโดฯ ตุลย์ยุ่งอยู่กับเอกสารงานวิจัย ... เธอรู้เหนื่อยล้า เสียงเตือน line ดังขึ้น มีไฟล์ส่งมา เธอเปิดมันก็เป็นภาพเธอที่โจถ่ายไว้ และสุดท้ายก็เป็นภาพหมวกแก๊ปใบนั้น ... ข้อความเขียนไว้ว่า “ เจ้าของลืมไว้ โปรดมารับไปด้วย ”
ตุลย์อมยิ้ม …. เธอพิมพ์กลับไปว่า "ฝากไว้ก่อน เจ้าของไปนอก"
โจอ่านข้อความแล้วอมยิ้ม โจพิมพ์ข้อความ "ถ้าจะไปช่วยเด็กคนนั้นบอกด้วย จะไปเป็นเพื่อน"
ตุลย์แปลกใจ ตุลย์พิมพ์ข้อความ "รู้ได้ยังไง"
ข้อความจากโจ "แพรว บอก"
ตุลย์ส่งสติกเกอร์กวนๆไปให้โจ เธอสุขใจ
โจยิ้มมีความสุข
วันใหม่ ณ ที่ตรงนั้น แอ๋วยังคงแจกใบปลิวเหมือนเช่นเคย
"ใครพบเห็น ลูกดิชั้น ช่วยแจ้งด้วยนะคะ"
ตุลย์เดินเข้ามา ตุลย์เหมือนจะบอกบางอย่าง
แอ๋วเห็นตุลย์สายตามีความหวัง
"น้อง … เจอลูกพี่แล้วใช่มั๊ย ลูกพี่อยู่ที่ไหน"
ตุลย์ รู้สึกอึดอัดที่ต้องบอกความจริง แต่ก็ต้องบอกไป
"ลูกชายพี่ เขาตายแล้วคะ"
เด็กผีบิ๊ก ยืนเศร้าซึมอยู่ที่มุมหนึ่ง
"ไม่จริง เธอแช่งลูกชั้นทำไม ไม่จริง ลูกชั้นยังไม่ตาย"
"จริงๆนะคะ คือหนู เจอบิ๊กคะ"
แอ๋วโกรธจัด
"ไปเลยนะ แกมันบ้า มาแช่งลูกคนอื่น ไป"
แอ๋ว โวยวายตุลย์ เหมือนคนบ้า แอ๋วน้ำตาไหล
"คุณคะ … เคยเห็นลูกชายชั้นบ้างไหมคะ"
แอ๋วเดินแจกใบปลิวต่ออย่างน่าสงสาร
ตุลย์สบสายตากับบิ๊ก
เหตุการณ์ในอดีต .... เกิดขึ้น ณ ถนนเล็กโล่งๆ บิ๊กกำลังเล่นหุ่นยนต์ของเล่น ก่อนจะเดินข้ามถนนมาอย่างไม่ได้ทันระวัง
รถคันหนึ่งแล่นตรงมาด้วยความรวดเร็ว เบรคไม่ทันจึงชนบิ๊ก
ฮ่องเต้เปิดประตูรถลงมาดู เขาหวาดกลัว เขามองไปไม่เห็นใคร จึง รีบอุ้มบิ๊กไปซ่อนไว้ท้ายรถก่อนจะขับออกไปทันที
ปัจจุบัน บิ๊กยืนอยู่ข้างๆตุลย์ ภาพที่เห็นนั้นทำให้ตุลย์เสียใจ ตุลย์เดินไปที่ถนน เธอมอง นั่งลงไปมองพื้นถนนตรงที่บิ๊กถูกชน เธอรู้สึกเสียใจ
จู่ๆ รถคันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็ว ตุลย์หันไปมองตกใจ
รถคันนั้นเบรคทัน แต่อีกนิดเดียว ตุลย์โดนรถชนแน่ ฮ่องเต้ลงมาจากรถด้วยความโมโห
"อยากตายหรือไงวะ มานั่งทำบ้าอะไรบนถนน ประสาทหรือเปล่า"
ฮ่องเต้เห็นบิ๊กจ้องด้วยสายตาดุร้าย เขาหวั่นๆ เขาล้วงเอาตลับเงินออกมา
บิ๊กหยุดเดินเข้าไป เขากลัวตลับเงินนั้น
ตุลย์เห็นภาพนั้นก็เกิดความสงสัย
มีคนเดินเข้ามาเห็น ตุลย์นั่งที่ถนน
"อ้าว ... หนูเป็นอะไรมั๊ย" ชาวบ้านถาม
ฮ่องเต้ตกใจเลยรีบกลับไปที่รถ เขาทำตลับเงินหล่นไว้ ฮ่องเต้ขับรถหนีไป ชาวบ้านคนนั้นมองไปที่รถ ตุลย์เห็นตลับเงินใบนั้น เธอมองบิ๊ก บิ๊กกลัวสิ่งที่อยู่ในมือของตุลย์
ในบ้านโจคืนนั้น ตลับเงินใบนั้นอยู่ในมือของพราว ตุลย์ แพรว พราว กำลังคุยเรื่องเหตุการณ์ที่ผ่านมา
"ลูกปัดหินนี้บรรจุ มนต์คาถาไว้ วิญญาณทั้งหลายจึงไม่กล้าเข้าใกล้" แพรวบอก
ตุลย์บอก
"งั้น ชายคนที่ขับรถเกือบจะชนชั้น ก็น่าจะเป็นคนที่ชนบิ๊ก ว่าแต่ชายคนนั้นไปได้ของแบบนี้มาจากใคร"
แพรว พราว มองหน้ากันและหยิบลูกปัดของตนออกมาให้ตุลย์ดู
ตุลย์ แปลกใจ
"หมายความว่า ยังไง ทำไมเธอสองคนถึงมีเหมือนกันล่ะ"
"มันเป็นลูกปัดโบราณ ที่เป็นมรดกตกทอดกันมาของครอบครัวเราเองแหล่ะ แม่ชั้นให้ไว้ เมื่อพวกชั้นโตพอและรู้จักวิธีใช้มัน"
"แม่ให้เราทั้งคู่พกไว้ เพราะรู้ว่าเราจะนำมันไปใช้ในทางดี" พราวบอก
"แล้วลูกปัดอันนี้ล่ะ"
แพรวบอก
"น่าจะเป็นของ แพม …. ลูกพี่ลูกน้องของชั้นเองแหล่ะ"
"แล้วทำไม ลูกพี่ลูกน้องเธอถึงได้คอยช่วยคนร้ายแบบนี้ล่ะ" ตุลย์ถาม
พราวบอก
"แม่กับป้าทะเลาะกันเพราะมีความคิดต่างกัน แพมก็เหมือนป้าเธอใช้พลังนั้นไปทางสายดำ"
"ถ้าเป็นฝีมือแพมจริงๆล่ะก็ เราคิดว่าวิญญาณของบิ๊กกำลังตกอยู่ในอันตราย" แพรวบอก
ทั้งสามเริ่มกังวล
บริเวณนอกสุสานรถ บรรยากาศยังคงวังเวง มุมที่พวกโปรเจกต์ เอ็กซ์ เคยเจอผีเด็กบิ๊ก แพมและฮ่องเต้กำลังทำพิธีบางอย่าง ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่พื้นซึ่งปูรองไว้ด้วยเสื่อ เชิงเทียนจุดวางไว้ตรงกลาง
"เธอแน่ใจนะ ว่าจะได้ผล"
แพมยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอหยิบเอาลูกปัดโบราณ มันพิเศษกว่าอันที่ให้ฮ่องเต้ไว้ใช้ เธอวางมันไว้บนมือ
ลมพัดแรง พัดเอาเศษใบไม้ปลิวฟุ้ง ฮ่องเต้ขยับตัวเขามาใกล้แพมด้วยความกลัว
ที่ซากรถคันหนึ่ง ฝาท้ายเปิดขึ้นได้เองเสียงดัง ฮ่องเต้ตกใจ
บิ๊กออกมาและเดินตรงมาที่ทั้งสอง ใบหน้าบิ๊กนิ่งเฉยเพราะถูกมนต์สะกดของแพม ฮ่องเต้ส่งหุ่นยนต์ของเล่นของบิ๊กให้แพมถือไว้ แพมหลับตาลงใช้พลังจิตของเธอ
ผีเด็กบิ๊กก็กลายเป็นควันดำลอยเข้ามาในหุ่นยนต์ของเล่น แพมใช้ด้ายสีแดงพันไว้รอบๆตัวหุ่น
"เรียบร้อย … เลิกกวนใจกูสักที"
แพม ส่งหุ่นยนต์ที่บรรจุวิญญาณของบิ๊กไว้ ฮ่องเต้ยิ้มอย่างผู้ชนะ
วันใหม่ โจ คุยกับ แพรว พราว ยีนส์
"ตำรวจเขาไม่มีทางเชื่อหรอก หลักฐานก็ไม่มี แถมไอ้หมอนั่นยังเส้นใหญ่ จะเอามันเข้าคุกน่ะยาก" โจบอก
"นี่วิญญาณเด็กก็หายไปเลย ชั้นล่ะกลัวจะเป็นอย่างที่คิดจริงๆเลย" แพรวว่า
"ชั้นสิกลัว ไอ้ตุลย์มากกว่า เมื่อคืนก็ไม่กลับห้อง สงสัยจะหายไปสืบเรื่องเด็กนั่นแน่นอน … หาเรื่องตลอดเลย" ยีนส์ว่า
โจเปิดจีพีเอสแบบพกพา หน้าจอมันแสดงถึงพิกัดของคนในทีม
"อะไรหรือโจ" ยีนส์ถาม
"เราติดจีพีเอสไว้กับพวกเราทุกคน เผื่อมีอะไรจะได้ตามกันถูก"
โจชี้สัญญลักษณ์ที่กระพริบ 8 ตำแหน่ง
"นี่พวกเรา 4 คน นั่น บูม คิว เต๋า และ นี่ก็ตุลย์" โจบอก
"เธอนี่สุดยอดเลยนะ โจ เนียนมากๆ" แพรวบอก
"เราขอโทษด้วยที่ไม่เคยบอกใคร แต่ที่เราทำไป ก็เพราะหวังดี"
"ชั้นว่าเธอทำถูกต้องแล้วโจ นี่ไงได้ใช้จริงๆด้วย งั้นเราไปตามหายัยตัวแสบนั่นกัน"
ทั้งหมดลุกออกไปหาตุลย์
บนอาคารจอดรถ ฮ่องเต้และแพมขับรถเข้ามาจอด ตุลย์แอบมองอยู่ที่มุมหนึ่ง
ฮ่องเต้และแพมเดินลงมาจากรถ
แพมถาม
"นายแน่ใจนะว่าพวกระดับบิ๊กๆของนายไว้ใจได้"
"เพื่อนพ่อชั้นทั้งนั้น อาชีพอย่างเธอนี่ มีแต่คนอยากใช้บริการ จริงๆแล้วเราน่าจะเป็นหุ้นส่วนกันนะ ชั้นจะคอยหาลูกค้าให้เธอเอง"
แพมยิ้มเจ้าเล่ห์ ตุลย์ลอบไปที่รถของฮ่องเต้ เธอสำรวจ
ฮ่องเต้เดินล้วงกระเป๋ากางเกง
"เอ้า … ดันลืมโทรศัพท์ไว้ที่รถ"
ฮ่องเต้เดินกลับไปเอาที่รถ
ตุลย์พยายามมองหาร่องรอยการชนที่หน้ารถ เธอไม่ได้สนใจเลยว่าฮ่องเต้เดินกลับมา ตุลย์ก้มมองหาไม่เจออะไรผิดปกติ เธอตกใจเมื่อเห็นขาของฮ่องเต้อยู่ตรงหน้าเธอ
"จะมาหาร่องรอยเหรอ ชั้นไม่โง่ใช้รถคันเดิมหรอกนะ"
"แกมันเลวที่สุดเลย"
"ขอบคุณที่ชม"
"แกคิดเหรอว่าจะทำอะไรชั้นได้ ฮ่องเต้ลูกใครแกรู้มั๊ย ไม่หมูนะจะบอกให้"
ฮ่องเต้ตรงเข้ามาจะจัดการกับตุลย์
ตุลย์ซึ่งถนัดการต่อสู้ระยะประชิดจึงซัดฮ่องเต้ซะอ่วม
"ชั้นจะเอาแกเข้าคุก"
ตุลย์กำลังจะเข้าไปจับตัวฮ่องเต้ แต่ว่าแพมใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าจิ้มที่ตัวตุลย์ ทำให้ตุลย์สลบไป
ฮ่องเต้หัวเราะสะใจ
"แพม เธอนี่เกิดมาเพื่อเป็นผู้หญิงของชั้นจริงๆเลยนะ 555"
ตุลย์สลบอยู่ที่พื้น
โจกำลังขับรถ ยีนส์ ถือจีพีเอส แพรว พราว นั่งลุ้นๆ โจมองจีพีเอส
"อีก 500 เมตร" โจบอก
แพรวบอก
"แกอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามเลยนะ ตุลย์ ... พราว …แกรู้สึกยังไงบ้าง"
พราวลืมตาขึ้นแล้วส่ายหัว
"ไม่ค่อยดีเลย"
ยีนส์มองเห็นสัญญาณของตุลย์เคลื่อนไหวออกไปทางอื่น
"โจ ดูนี่สิ มันเคลื่อนที่ไปอีกทางแล้ว"
โจคว้าเอาเครื่องจีพีเอสจากมือยีนส์มาดู เขาเหยียบคันเร่งตามไปสัญญาณของตุลย์ รถโจแทรกไปตามถนนด้วยความเร็ว
ฮ่องเต้ขับรถด้วยความเร็ว เข้ามายังสุสานรถ
"ห่วงใยกันนัก …กูจะพามึงไปอยู่กับไอ้เด็กนั่น ซะเลย"
แพมนั่งหน้าสวยๆ แบบไม่ใส่ใจใดๆ ตุลย์ถูกมัดนอนราบอยู่ที่เบาะหลัง
ทุกคนภายในรถโจต่างลุ้นๆ
"สัญญาณมันหยุดเคลื่อนที่แล้วโจ" ยีนส์บอก
"นี่มันทางไป แถวสุสานรถ นี่นา" โจว่า
แพรว พราว มองหน้ากันรู้สึกไม่ดี
ฮ่องเต้กำลังเปิดกระโปรงท้ายรถคันเดิมที่บิ๊กออกมา
"มึงได้อยู่กับไอ้เด็กเวร นี่สมใจล่ะ"
ฮ่องเต้พยายามจับตุลย์ลุก แต่ก็ไม่ค่อยถนัด
"แพม มาช่วยหน่อยสิ ยืนมองอยู่ได้"
แพมยืนมองอยู่ห่างๆ ไม่ค่อยสนใจ
"ชั้นไม่ค่อยถนัดแนวนี้"
"เออ … ขอบใจ"
แพมได้ยินเสียงคนคุยกันดังเข้ามา เธอจึงหลบมุม
โจ ยีนส์ แพรว พราว เดินตรงเข้ามาเห็นเข้า
"เฮ้ย … หยุดเดี๋ยวนี้นะ" โจบอก
ฮ่องเต้ ชะงัก โจวิ่งเข้าไปจะจัดการฮ่องเต้ ทั้งสองต่อสู้กันดุเดือด
แพมจะเดินหนีออกจากตรงนั้น แต่เธอพบว่า แพรว พราว ยืนดักไว้
"ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ แพรว พราว"
"ชั้นเสียใจจริงๆนะ ที่เธอกล้าทำเรื่องต่ำๆแบบนี้" แพรวบอก
"แพม เธอกล้าฆ่าคนได้ลงคอเชียวเหรอ" พราวว่า
"ชั้นไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย ไอ้เด็กนั่น มันตายไปแล้ว ชั้นจะไปฆ่ามันอีกได้ยังไง"
ฝ่ายฮ่องเต้ จนตรอก ล้มลง โจเข้าไปจะแก้มัดให้ตุลย์ ตุลย์ฟื้นขึ้นมาพอดี
โจสางายตาเป็นห่วงตุลย์ ฮ่องเต้มันชักปืนออกมาจากเอว ยีนส์ตกใจ
"โจ ระวัง มันมีปืน" ยีนส์บอก
"มึงอยากได้นักใช่มั๊ย ได้ กูจัดให้"
ปัง ! ฮ่องเต้ยิงโจล้มลงตุลย์ ตาค้าง ยีนส์ตกใจ
"โจ … " ยีนส์ร้อง
ฮ่องเต้ เดินเข้าไปหาโจ หมายจะยิงซ้ำอีกนัด
ฝากระโปรงรถก็เปิดขึ้นเอง ปัง ! ฮ่องเต้ตกใจ ผีเด็กบิ๊กโผล่ขึ้นมา ใบหน้าดุร้าย น่ากลัว
"เฮ้ย …"
ฮ่องเต้ตกใจกลัว วิ่งหนีออกไป ยีนส์เข้าไปดู โจหมดสติไปแล้ว
"โจ อย่าเป็นอะไรนะ" ยีนส์ว่า
ตุลย์น้ำตาไหล
ด้านนอก แพมคลายด้ายสีแดงจากหุ่นยนต์ออก แพรว พราว ยืนมอง
"เรียบร้อย … ชั้นช่วยได้แค่นี้แหล่ะ ที่เหลือเธอจัดการต่อแล้วกัน ชั้นไปล่ะนะ" แพมบอก
"เธอนี่มันเหลือเกินเลยนะ" แพรวว่า
"ชั้นจะฟ้องป้าว่าเธอทำเรื่องเลวร้ายไว้ยังไงบ้าง" พราวว่า
แพม สลดไปนิดหนึ่ง
"แม่ชั้นคงไม่ได้ยินแล้วล่ะ แม่ตายไปแล้ว ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้เชิญมางานศพ เพราะถึงจะเชิญไป
ชั้นว่าพวกเธอก็ไม่อยากจะมา พวกชั้น … มันแกะดำในสายตาเธอ"
แพรว พราว อึ้ง รู้สึกเสียใจเช่นกัน
"ฝากบอกน้าด้วยล่ะ ว่าหลานแพมคิดถึงเสมอ ไว้เราคงได้พบกันอีก"
แพมเดินจากไป
ฝ่ายฮ่องเต้ นั่งตัวสั่น หวาดกลัว ผีบิ๊กนั่งยองๆมองเขาอยู่อย่างน่ากลัว
"ไป … อย่าทำอะไรกู … กูกลัวแล้ว"
ฮ่องเต้หูตาเหลือก เขากลัวจนเยี่ยวราดกางเกง
แพรว พราว ตุลย์ มองดูยีนส์ที่กำลังอุดเลือดโจไว้ เลือดเต็มตัวยีนส์ไปหมด
ยีนส์ร้องไห้
"เพราะแก ตุลย์ แกมันหาแต่เรื่อง ถ้าโจตายไปจะว่ายังไง"
ตุลย์น้ำตาไหล มองเห็น โจแน่นิ่งไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตาย
อ่านต่อตอนที่ 11
