มนต์รักอสูร ตอนที่ 26
เทิดในสภาพสะบักสะบอมสุดขีด ถูกลูกน้องพูนสองคนหิ้วปีกเข้ามาในบ้านหลังหนึ่ง อันเป็นเซฟเฮ้าส์อีกหลังของเสี่ยทรงยศ
พวกมันช่วยกันจับนั่งมัดไว้กับเก้าอี้ เทิดพยายามดิ้นขัดขืน แต่โดนมือลูกน้อง 1 ใน 2 ฟาดที่ท้ายทอย
พอมัดตัวเทิดเรียบร้อยลูกน้อง 1 ดึงผ้าปิดตาออก เทิดจ้องหน้าลูกน้องทั้งสองคนอย่างไม่พอใจ
“พวกแกจับฉันมาทำไม”
ลูกน้องสองคนมองหน้ากัน ไม่ตอบ เทิดมองอย่างไม่พอใจ
“ใครจ้างพวกแกมา”
ลูกน้องสองคนจ้องหน้าเทิด ยิ้มชั่วกวนโทสะ ประมาณว่าจ้างให้กรูก็ไม่บอก
“โธ่โว้ย! เป็นใบ้กันหมดรึไงวะ ไอ้พวกปลายแถว”
ด้วยความโกรธ ลูกน้อง 1 กะ ลูกน้อง 2 พยักหน้าให้กัน แล้วเดินเข้าไปต่อยที่ท้องเทิดคนละหมัดหมัดสองหมัด ก่อนจะมีเสียงทรงอำนาจดังเข้ามา
“หยุด”
สองลูกกระจ๊อกหยุด เหลียวไปมองทางเสียง เทิดมองตามไปเห็นพูนเดินนำเข้ามา ทรงยศยืนอยู่ข้างหลัง แล้วจึงก้าวออกมาข้างหนึ่งเปิดเผยตัวตน เทิดแปลกใจที่เป็นทรงยศ
“อย่าเพิ่งรุนแรงขนาดนี้สิ เดี๋ยวมันจะได้ตายก่อนถึงมือฉัน”
เทิดประเมินสถานการณ์รู้ทันทีว่าเรื่องร้ายๆ ในไร่เป็นฝีมือทรงยศนี่เอง
“แกสินะไอ้ทรงยศ”
ทรงยศพยักหน้ารับ พลางยิ้มกวนตีนมาให้อีกที เทิดมองหน้าทรงยศด้วยความแค้น
“แกต้องการอะไรจากฉัน”
อีกฟาก ที่ริมถนนแห่งหนึ่ง น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์ กำลังตรวจดูเอกสารหลายอย่างที่ได้มาจากเก่ง สองคนประติดประต่อเรื่องราว
“นายทรงยศต้องการที่ดินจากคุณเทิดนี่เองเลยวางแผนทุกอย่างเพื่อให้ได้ที่ดินมา เพราะว่าคุณเทิดไม่ยอมขายให้”
ภูฤทธิ์มองหน้าน้ำผึ้ง
“แสดงว่าการตายของคุณพริมก็คงเป็นฝีมือของนายทรงยศด้วย ที่ดินที่เค้าอยากได้ก็เหลือแค่ของคุณเทิดกับคุณภูฤทธิ์”
“เค้าก็เลยวางแผนให้ผมกับคุณเทิดทะเลาะกันเอง เพราะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ถ้าผมหรือคุณเทิดเป็นอะไรไป เค้าก็จะได้ที่มาโดยง่าย”
น้ำผึ้งถึงบางอ้อ “แบบนี้นี่เอง เราต้องรีบไปบอกคุณเทิดนะคะ”
“ครับ”
สองคนรีบขึ้นรถเพื่อไปบอกความจริงแก่เทิด
ส่วนที่บ้านเทิด ทุกคนนั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องโถง มีพรเดินวนไปวนมาก่อนจะทรุดลงนั่ง หอม อ้อย ชมพูมองงงๆ
“โอ้ย! จะเป็นลม”
“ป้าเครียดเหรอ” อ้อยถาม
“เปล่าเดินวนเยอะไปหน่อยเวียนหัว”
ทุกคนเซ็งมุขหญิงสูงวัย
“ยังจะมาตลกอีก ป่านนี้นายจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้เนี่ย” หอมบ่น
ชมพู่พนมมือ “ขอให้นายไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ สาธุ”
ยินเสียงเทิดร้องดังมาจากห้องเก็บของบ้านทรงยศ
“โอ๊ย”
โดยในนั้นทรงยศพยักหน้าให้สัญญาณ พูนใช้ด้ามปืนตีเทิดบังคับให้เซ็นโอนที่ดิน มีเอกสารวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเทิด
“แค่เซ็นโอนโฉนดให้ฉันแกร๊กเดียว แล้วแกก็จะรอด”
“ฉันไม่เซ็น” เทิดซึ่งมีเลือดซึมออกมาตรงมุมปาก
“เซ็นดีๆ ดีกว่าน่าคุณเทิด เรื่องมันจะได้จบๆ ไป”
“ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ไม่เซ็น”
“งั้นสงสัยแกจะได้ตายสมใจ”
ทรงยศคว้าปืนจากลูกน้องคนข้างๆ ใช้ตบหน้าเทิดอย่างแรก สีหน้าอำมหิตสุดๆ
น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์เดินเข้ามาในบ้านด้วยความรีบร้อน เจอพร ชมพู่ อ้อย และหอม จับกลุ่มคุยกันอยู่
“ครูน้ำผึ้ง” พรแปลกใจ
น้ำผึ้งถามทุกคนด้วยความร้อนใจ “คุณเทิดอยู่มั้ย”
แพรวนภาวันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากความชั่ว เดินมาเห็นน้ำผึ้งกับภูฤทธิ์มาถามหาเทิด จึงหลบมุมแอบฟัง
“ฉันกับคุณภูได้หลักฐานเรื่องการตายของคุณพริม เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ”
ทุกคนตกใจ แพรวนภาเองก็ตกใจ รีบเดินหนีออกไป
“คุณเทิดหายตัวไปค่ะ” พรบอก
ภูฤทธิ์และน้ำผึ้งตกใจ
เทิดนอนกองอยู่ที่พื้นห้องในสภาพบักโกรกถูกซ้อมจนสะบักสะบอม ทรงยศเดินเข้ามายกตีนเหยียบเข้าที่ท้องเทิดอย่างรุนแรง
“ถ้ายอมเซ็นง่าย ๆ แบบนี้ก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก”
ทรงยศใช้ตีนบี้ที่ท้อง เทิดร้องโอดโอย ทรงยศถือปืนอยู่ในมือ
ระหว่างนี้ หมวดสินเดินเข้ามาสมทบ ทรงยศหันไปมองงงๆ หมวดสินปรบมือให้ทรงยศ
“หมวดสิน มาที่ที่ได้ยังไง”
“ทำไมผมจะมาไม่ได้ เราออกจะสนิทกันดีนี่ เสี่ยทรงยศ”
“อยู่ดีๆ ก็มาที่นี่ ต้องการอะไรกันแน่หมวด”
หมวดสินหัวเราะ
“ผมก็มาดูผลงานของเสี่ยหน่อย ว่าไอ้ที่ร่ำร้องอยากได้ที่เขานักหนามันจะเป็นยังไง”
เทิดหันมาหรี่ตามองจำผู้หมวดได้ “แกมัน…ตำรวจที่เคยไปตามหานันท์ แล้วก็จับฉันนี่”
หมวดสินยิ้มชั่วมาให้
“จำกันได้ด้วยเหรอคุณเทิด คุณนี่มันความจำดีนะ”
เทิดมองประเมิน “แกเป็นพวกไอ้เสี่ยนี่งั้นเหรอ”
“ใช่ เห็นขนาดนี้คงไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว ผมนี่แหละที่เป็นคนช่วยเสี่ยทรงยศปิดหลายๆ คดี ทั้งเรื่องคดีลูกคุณ หรือเรื่องคดีอุบัติเหตุเมียคุณด้วย”
เทิดโกรธสุดขีด “แก”
เทิดจะลุกขึ้นมาตะบันหน้าหมวดสิน แต่ถูกลูกน้องทรงยศดึงไว้ ทรงยศหันไปทางหมวดสินด้วยสีหน้ารำคาญ
“พูดมากจริง สรุปจะบอกได้รึยังว่ามาที่นี่ทำไม”
“ไม่ต้องอ้อนค้อมแล้วกันก็ง่ายๆ ผมต้องการเงินเพิ่ม
“เงินอะไรอีกหมวด ผมก็ให้หมวดไปตั้งเยอะแล้วนี่”
“แต่มันยังไม่พอ ผมช่วยคุณไว้ตั้งเยอะคุณอย่าลืมสิ”
ทรงยศไม่พอใจ “หมวดอยากได้เท่าไหร่”
“หนึ่งล้าน” หมวดสินปรายตามองเทิด “แล้วการตายของไอ้เทิดจะเป็นความลับ เหมือนกับทุกคดีชั่วช้าทั้งหลายที่เสี่ยเคยทำ ดีไหมล่ะ”
เทิดได้ยินก็โวยวายดังลั่น
“ไอ้ชั่ว! ถ้าฉันรอดไปได้ แกไม่ตายดีแน่”
ทรงยศรำคาญเทิด พยักหน้าให้พูนจัดการปิดปากซะ
“เงินตั้งล้าน ไม่มากไปเหรอหมวด”
“ไม่มากหรอกเสี่ย เสี่ยคิดดูว่าให้ผมแค่ล้านเดียว แต่ถ้าเสี่ยรอดไปยังมีโอกาสไปไถเงินไอ้พวกโง่ข้างนอกนั่นอีกเท่าไหร่ ใจๆหน่อยน่า เราใช่คนอื่นคนไกลกันที่ไหน”
ทรงยศทำทีเป็นครุ่นคิด
“จริงสิ เรารู้จักกันมานาน หมวดก็ควรได้อะไรตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ”
“เสี่ยตกลงใช่ไหม”
“ใช่ ฉันจะให้”
ทรงยศยกปืนในมือเล็งมาที่หมวดสิน ยิงปังๆๆ ในระยะเผาขน ร่างหมวดชั่วลงไปนอนกองกับพื้น ตายคาที่
“ให้ไปหาไอ้เงินนัน่ในนรกก็แล้วกัน”
เทิดแทบช็อกที่ได้เห็นความโหดเหี้ยมอำมหิตของทรงยศต่อหน้าต่อตา
อ่านต่อหน้าที่ 2
มนต์รักอสูร ตอนที่ 26 (ต่อ)
แพรวนภากลัวความผิด รีบร้อนขนกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาทางหลังบ้าน พร้อมเมญ่าที่ลากกระเป๋าพะรุงพะรังตามมาด้วยความงุนงงสงสัยว่านายหญิงจะรีบไปไหน
“คุณแพรวขา จะรีบไปไหนคะเนี่ย มาถึงก็บอกให้เมญ่าเก็บของใหญ่ เมญ่างงไปหมดแล้ว”
“ไม่ต้องถามมากได้ไหม ให้ฉันไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันบอกเอง”
แพรวนภาออกมาที่หน้าบ้านเทิด คิดหาทางออกจากไร่นี้ไปให้ได้
น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์ตามมาเห็นเข้าพอดี น้ำผึ้งรีบเรียกไว้
“คุณแพรว เมญ่าจะไปไหนคะ”
แพรวนภาหันไปมองน้ำผึ้งสีหน้าเลิ่กลักส่อพิรุธเต็มที่ แถมลากกระเป๋าหนีอีก ภูฤทธิ์วิ่งเข้าไปขวางไว้
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งได้ไหม”
“ไม่ยุ่งไม่ได้ครับ ตอนนี้คุณเทิดก็หายตัวไป คุณออกไปตอนนี้มันจะไม่ปลอดภัยนะครับ”
เมญ่ามองหน้าทุกคนในท่าทีงงๆ
“อะไรคะ ใครหาย อะไรไม่ปลอดภัย”
“ก็คุณเทิดไงคะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเรื่องร้ายๆที่มันเกิดในไร่นี้มันเป็นเพราะใคร แล้วฉันก็เชื่อว่าที่คุณเทิดหายตัวไปต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่ๆ คุณอยู่รอที่นี่ก่อนเถอะนะคะ มันอันตรายจริงๆ”
“เทิดเขาจะหายไปมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันจะออกไปจากที่นี่ หลีกไป”
แพรวนภาเดินชนภูฤทธิ์กับน้ำผึ้งให้หลบ แต่ภูฤทธิ์จับตัวแพรวนภาไว้ หล่อนโวยวาย
“มาจับฉันทำไม ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ปล่อย”
“ทีแรกผมก็คิดจะปล่อยคุณไปหรอกครับ แต่เห็นท่าทางคุณแล้วผมว่ามันมีพิรุธ หรือว่า คุณจะรู้อะไรเรื่องที่คุณเทิดหายไป”
“ฉันไม่รู้ บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้”
น้ำผึ้งเข้ามาช่วยซักแพรวนภาอีกคน โดยพูดดีๆ ด้วย
“คุณแพรวคะ ถ้าคุณรู้อะไร คุณบอกพวกเรามาเถอะนะคะ เพราะถ้าเกิดคุณเทิดเป็นอะไรไป คุณเองก็อาจจะเดือดร้อนได้เหมือนกัน”
แพรวนภาเหวอ ยืนคิดอยู่สักพัก ก่อนจะละล่ำละลักบอกออกมา
“ก็ได้...ฉันบอกก็ได้ เทิดโดนเสี่ยทรงยศจับตัวไป”
น้ำผึ้งตกใจ “คุณเทิดถูกจับ”
“มันขู่ฉัน บอกว่าจะฆ่าฉันให้ตาย ถ้าไม่ช่วยทำให้เทิดขายไร่นี้ให้ได้ ฉันก็เลยหลอกเทิดเรื่องนันท์ ป่านนี้ไอ้เสี่ยนั่นมันคงจับตัวเทิดไว้แล้วขู่ให้ขายที่แน่ๆ”
น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์ตกใจมาก ทั้งสองคนพยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อ
“เป็นเพราะเสี่ยทรงยศจริงๆ ด้วย” ภูฤทธิ์เครียดห่วงความรู้สึกฟ้าใส
“ทำยังไงกันดีคะคุณภู”
“เราต้องรู้ก่อนครับว่าเสี่ยทรงยศจะพาคุณเทิดไปไว้ที่ไหน จะได้ตามไปถูก”
น้ำผึ้งหันมาถามแพรวนภา “คุณแพรวรู้ไหมคะ ว่าเขาพาคุณเทิดไปที่ไหน”
“อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ ไอ้เสี่ยนั่นมันมีตั้งหลายบ้าน”
น้ำผึ้งหน้าเครียดขึ้นมาอีก
“แล้วเราจะไปถามใครได้”
ภูฤทธิ์ครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วนึกออก
“ผมนึกออกแล้วครับคุณผึ้ง”
“คะ คุณภู”
“อย่าลืมสิครับ ว่าเรายังมีคุณฟ้าใสอยู่”
น้ำผึ้งยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเปี่ยมความหวัง
สองคนมาหาฟ้าใสถึงที่บ้าน พอรู้เรื่องความระยำทั้งหมดของทรงยศที่น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์เล่าให้ฟัง ฟ้าใสก็ถึงกับช็อกไปเลย
“พี่ยศนะเหรอคิดจะฆ่าคุณเทิดเพื่อที่ดินในไร่”
น้ำผึ้งพยักหน้า ฟ้าใสเงียบไปสักพัก
“ฉันรู้ว่าพี่ยศไม่ใช่คนดีอะไรนัก แต่ก็ไม่คิดมาก่อนเลยว่าพี่ชายฉันจะถึงขนาดฆ่าใครได้...แกไม่ได้โกหกฉันจริงๆ ใช่ไหมผึ้ง”
“ฉันก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันฟ้า ฉันกับคุณภูสืบเรื่องนี้มาสักพักแล้ว หลักฐานทุกอย่างมันโยงไปที่พี่ชายแก”
ภูฤทธิ์เสริมว่า “คุณแพรวเขาก็ยอมบอกแล้วด้วยครับว่า เสี่ยงทรงยศเป็นคนจับตัวคุณเทิดไป”
น้ำผึ้งจับมือฟ้าใสปลอบ มองอย่างเห็นใจ
“ฉันขอโทษที่ทำให้แกลำบากใจ แต่ยังไงวันนึงแกก็ต้องรู้ เลยเลือกจะมาหาแกที่นี่ไง”
สีหน้าฟ้าใสดูสับสนว่าควรต้องทำยังไง ภูฤทธิ์เลยช่วยพูด
“ที่เรามามาวันนี้เพราะมีเรื่องจะขอร้องคุณฟ้านี่แหละครับ”
“ตอนนี้มีแกคนเดียวนะที่จะช่วยพวกเราได้”
“ฉันจะช่วยอะไรได้”
“พวกเราแค่อยากรู้ว่าเสี่ยทรงยศมีบ้านพักหรือที่อยู่ที่ไหนอีกที่คนนอกไม่รู้ เราคิดว่าเขาน่าจะพาตัวคุณเทิดไปไว้ที่นั่น”
“ถ้าคุณฟ้ารู้ คุณฟ้าบอกพวกเราเถอะนะครับ”
ฟ้าใสอึดอัด “แล้วเรื่องพี่ยศ”
“ผมรู้ครับว่าคุณฟ้าอาจจะรู้สึกเหมือนทรยศพี่ชายตัวเอง แต่คุณฟ้าครับ ตอนนี้พี่ชายคุณกำลังทำผิด แล้วมันก็เป็นความผิดร้ายแรง ถ้าเราห้ามเขาได้ทันเราอาจจะยังพอต่อสู้คดีในชั้นศาลได้ อย่าให้มันร้ายแรงถึงขนาดมีคนตายเลยนะครับ”
“ฉันก็ขอร้องเหมือนกันฟ้า ถ้าแกรู้ ช่วยบอกพวกเราด้วยเถอะ”
ฟ้าใสนิ่งคิด น้ำผึ้งกับภูฤทธิ์มองลุ้น
“ตกลงค่ะ ฟ้าจะบอกว่าบ้านนั่นอยู่ที่ไหน”
น้ำผึ้งจับมือฟ้าใสดีใจมาก ภูฤทธิ์โล่งใจที่ฟ้าใสยอมช่วย
“แต่ ฟ้าจะขอไปหาพี่ยศด้วย”
ภูฤทธิ์กับน้ำผึ้งเหลือบมองไปยังลูกน้องทรงยศที่ยืนเฝ้าอยู่
ฟ้าใสเดินออกมาหาลูกน้องทรงยศที่หน้าห้อง
“เดี๋ยวฉันขอออกไปส่งเพื่อนหน่อยนะ เขาจะกลับแล้ว”
“คุณฟ้าจะออกไปข้างนอกเหรอครับ”
“ใช่ แค่เดี๋ยวเดียว ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ครับ เสี่ยห้ามไว้”
ฟ้าใสทำหน้าเซ็ง
“แต่ฉันเบื่อจริงๆ นี่”
“ยังไงก็ไม่ได้ครับ คุณฟ้าต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าเสี่ยจะกลับมา”
“งั้นเหรอ”
ฟ้าใสเหลือบมองไปด้านหลังเห็นภูทธิ์กับน้ำผึ้งย่องมา
“งั้นก็อยู่เฝ้าที่นี่แทนฉันไปแล้วกัน”
ภูฤทธิ์ยกแจกันฟาดลูกน้องทรงยศจนสลบเหมือด ทรุดลงไปกองคาพื้น ฟ้าใสหันไปบอกทุกคน
“รีบไปค่ะ ก่อนคนอื่นจะมาเห็นอีก”
ฟ้าใสพาน้ำผึ้งกับภูฤทธิ์วิ่งหนีออกไปจากบ้านทันที
อ่านต่อหน้าที่ 3
มนต์รักอสูร ตอนที่ 26 (ต่อ)
ศพของหมวดสินถูกลูกน้องทรงยศลากไปจัดการเรียบร้อยแล้ว ทรงยศชักเริ่มหัวเสียที่อะไรไม่เป็นดั่งแผน หันกลับมาขู่เทิด
“แกเห็นไหมไอ้เทิด...ว่าผลของการที่ยอมให้อะไรมันจบง่ายๆแกจะเจออะไร ถ้าไม่อยากตายสภาพทุเรศเหมือนไอ้หมวดนั่นก็ยอมเซ็นขายที่ให้ฉันดีๆ มันจะได้จบ”
เทิดยิ้มหยัน หัวเราะเยาะออกมา ทรงยศยิ่งหงุดหงิด
“หัวเราะอะไร อยากตายหรือยังไง”
“แน่จริงแกก็ฆ่าฉันให้ตายเหมือนตำรวจนั่นสิ แกอยากจะฆ่าฉันอยู่แล้วนี่”
ทรงยศจ้องหน้าเทิด คุมแค้นข่มอารมณ์โมโหไว้
“ฉันอยากจะฆ่าแกซะตายไปตอนนี้ด้วยซ้ำ”
“แล้วจะรออะไรเล่า หรือว่า กลัวจะไม่มีคนเซ็นมอบอำนาจให้ เลยดีแต่ขู่ไปเรื่อยไม่เอาจริงสักที”
“ไอ้เทิด”
เทิดหัวเราะสะใจ ทรงยศกำมือแน่น โกรธมากขึ้นอีก พูนแค้นเดินมาหา
“จัดการมันเลยดีกว่าไหมครับนาย”
“ยัง ยังไงฉันก็ต้องให้มันเซ็นมอบอำนาจให้ได้ก่อน ฉันไม่อยากจะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์อีกแล้ว”
เทิดพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้น เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่าไหม เสี่ยทรงยศ”
ทรงยศมองเทิด แปลกใจ
“ตกลงเรื่องอะไร”
“ไหนๆ แกก็อยากได้ที่ดินไร่ฉันนัก ฉันก็จะเซ็นให้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”
“แลกกับอะไร”
“แลกกับการที่แกต้องปล่อยตัวฉันไป ดีไหม”
ทรงยศนิ่งคิด ไม่รู้ว่าเทิดจะมาไม้ไหน แต่ยอมตกลงไปก่อน
“ก็ดี ยอมเซ็นง่ายๆ แต่แรกก็จบเรื่องแล้ว” ทรงยศหันไปสั่งพูน “ไปเอาเอกสารมา”
พูนรับคำสั่งทรงยศเดินเลี่ยงออกไป เทิดคิดแผนอะไรบางอย่าง
ที่ไร่เทิด พวกพร อ้อย หอม ชมพู่ นั่งรวมกันอยู่ที่ห้องรับแขกในบ้าน หน้าเครียดทั้งแถบ นันท์เดินเข้ามาหาทุกคน ถามหาเทิด
“ทุกคน พ่อไปไหน ทำไมป่านนี้พ่อยังไม่กลับบ้าน”
ทุกคนมองหน้ากันไปมาไม่รู้จะตอบนันท์ว่ายังไง อ้อยเข้าไปหาพูดปลอบไว้ก่อน
“คุณนันท์ขา คุณพ่อไปธุระค่ะ อีกเดี๋ยวก็กลับแล้วนะ”
“พ่อไปธุระแน่เหรอพี่อ้อย นันท์เห็นพ่อหายไปตั้งนานแล้ว”
หอมช่วยพูดอีกแรง
“จริงสิครับคุณนันท์ นายก็ไปทำงานปกติ คุณนันท์ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“พี่หอมอย่าโกหกนันท์นะ พ่อจะกลับมาแน่ๆ ใช่ไหม”
“แน่สิครับ”
“นันท์อยากให้พ่อกลับมาไวๆ นันท์กลัวพ่อจะไม่ยอมกลับมาอีก...เหมือนแม่”
พรกับชมพู่เห็นนันท์ซึมลงก็ยิ่งสงสาร เข้ามาช่วยกันปลอบ
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคะคุณนันท์ คุณพ่อจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยค่ะ เชื่อป้านะคะ”
นันท์พยักหน้า แต่น้ำตาซึมกลัวเทิดจะไม่กลับมาจริงๆ
อีกมุมหนึ่ง แพรวภามาแอบยืนดูอยู่ รู้สึกผิดที่ทำให้หลายชายต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้
เหตุการณ์ที่บ้านพักทรงยศ เอกสารซื้อขายที่ดินถูกวางลงตรงหน้าเทิด ทรงยศเดินมาวางปากกาลงตรงหน้าเทิด
“เอ้า เซ็นซะสิ จะได้จบๆ ไปสักที”
“แก้มัดให้ฉันก่อนสิ มัดไว้แบบนี้แล้วฉันจะเซ็นยังไง”
ทรงยศมองเทิด ถอยออกไป สั่งให้ลูกน้องมาแก้มัดให้
“แก้มัดให้มัน”
เชือกที่มัดเทิดไว้ถูกแกะออกไป เทิดมองไปรอบๆ คิดหาทาง
โดยไม่ทันมีใครคาดคิด เทิดได้จังหวะถีบโต๊ะที่ใช้เซ็นเอกสารใส่ทรงยศ จนทรงยศเซไปอีกทาง ลูกน้องทรงยศที่เหลือพุ่งมาจะจับตัวแต่เทิดก็สู้จนหลุดรอดออกมาได้ เทิดมองซ้ายขวาวิ่งหนีไปทางหนึ่ง ทรงยศรีบตะโกนสั่งให้ทุกคนตามไปจับตัวไว้
“ยืนบื้ออะไรอยู่ จับมัน”
พูนกับลูกน้องจะตาม แต่แล้วก็มีเสียงเหมือนคนเปิดประตูเข้ามา ทรงยศกับลูกน้องเหลียวมองไปยังประตูหน้าบ้าน
เห็นภูฤทธิ์ น้ำผึ้ง ฟ้าใสเดินเข้ามา ทรงยศตะลึงตะไลที่เป็นน้องสาว
“ฟ้าใส เข้ามาทำไม”
ฟ้าใสยืนมองจ้องหน้าพี่ชาย แล้วร้องไห้ออกมา เทิดโดนพูนจับตัวไว้ได้แล้ว
“พี่ยศมอบตัวเถอะนะ”
“ทำไมฉันต้องมอบตัว ฟ้ามาอยู่กับพี่นะ เราจะรวยไปด้วยกัน”
“ฟ้าไม่ได้อยากได้เงินทอง ฟ้าอยากได้พี่ชายของฟ้าคืนมา”
ระหว่างที่ทรงยศกำลังคุยกับน้องสาวอยู่ เทิดกระทืบเท้าพูนแล้วถลันไปแย่งปืนทรงยศ สองคนยื้อยุดกันไปมา
ภูฤทธิ์จะเข้าไปช่วย แต่โดนลูกน้องกันไว้ ภูฤทธิ์สู้กับลูกน้องทรงยศสองคนและพูน
ปืนหลุดจากมือสองคน เทิดกระโจนไปตะครุบไว้ได้ในที่สุด เล็งมาใส่ทรงยศ
“ตายซะเถอะไอ้ทรงยศ”
ฟ้าใสตกใจ “คุณเทิดอย่าค่ะ”
พูนตะโกนขึ้นมาว่า “ถ้าแกยิงนาย อีนี่ตาย”
เทิดหันไป เห็นพูนเอาปืนเล็งที่เอวน้ำผึ้ง
“คุณเทิดจับมันไม่เลยค่ะ ไม่ต้องสนใจฉัน”
ทรงยศสั่งเทิด “ส่งปืนมา”
“ปล่อยตัวน้ำผึ้งมาด้วย”
เทิดยอมส่งปืนให้ ทรงยศพยักหน้าให้พูนปล่อยตัวน้ำผึ้ง เทิดสไลด์ปืนมาให้ทรงยศ น้ำผึ้งวิ่งมาหาเทิด ทรงยศหยิบปืนขึ้นมาแล้วเล็งมาใส่เทิดด้วยความโมโห
“คุณเทิดระวัง”
ทรงยศยิงปืนเปรี้ยง น้ำผึ้งบังร่างเทิดไว้เลยถูกยิงที่ท้องจังๆ เทิดรับร่างไว้
“น้ำผึ้ง!”
ภูฤทธิ์กับฟ้าใสช็อก ทรงยศขัดใจ
“ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมผู้หญิงของแกแต่ละคน ต้องยอมตายแทนแกด้วย”
“มึงไอ้ทรงยศ”
เทิดจะลุกไปจัดการทรงยศ แต่น้ำผึ้งดึงมือไว้
“อย่าค่ะคุณเทิด”
จังหวะเดียวกันนี้ กองกำลังตำรวจท้องที่สามคนกรูกันเข้ามาในบ้าน กระจายตัวเล็งปืนมายังพูน ทรงยศ และลูกน้องอีกสองคน
“ยอมมอบตัวซะ เถอะคุณทรงยศ”
ทรงยศมองหน้าพูนเป็นเชิงบอกให้จัดการ พูนจะเหนี่ยวไกยิง แต่ถูกตำรวจกระหน่ำยิงจนตายคาที่ พวกลูกน้องทรงยศสองคนกลัวตาย รีบหมอบราบลงกับพื้นมอบตัว
ทรงยศจะสู้ตาย ฟ้าใสรีบวิ่งเข้าไปห้ามพี่ชาย
“พี่ยศอย่า”
ฟ้าใสค่อยๆ ดึงปืนลงจากมือทรงยศ แล้วกอดพี่ชายร้องไห้ ตำรวจเข้ามาจับตัวทรงยศคุมตัวออกไป พร้อมสองลูกน้อง
น้ำผึ้งถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที เวลานี้พยาบาลช่วยกันเข็นเตียงพาน้ำผึ้งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เทิดมองตามน้ำผึ้งจนลับตา ผันตามมาถึงพูดปลอบให้กำลังใจ
“นายอย่ากังวลเลยนะ น้ำผึ้งต้องไม่เป็นอะไร”
เทิดพยักหน้า ลึกๆ ยังเครียดอยู่
พร ชมพู่ หอม และอ้อยพานันท์เข้ามา นันท์วิ่งมากอดเทิดเต็มแรง
“พ่อ…พ่อกลับมาหานันท์แล้ว”
“ใช่...พ่อกลับมาแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะคุณนันท์”
นันท์ผละออกจากพ่อ เห็นร่องรอยคราบเลือดที่ติดเสื้อเทิด
“พ่อไม่เจ็บตัวใช่ไหม ทำไมเลือดเต็มตัวเลย”
“พ่อไม่เป็นอะไร...แต่นี่...”
เทิดอึกอักไม่กล้าบอก นันท์เหลียวมองหาน้ำผึ้งไปด้วย
“เลือดครูใช่ไหม ครูน้ำผึ้งเป็นอะไรครับพ่อ”
“ครูเขาช่วยพ่อไว้น่ะคุณนันท์ ตอนนี้เขาบาดเจ็บนิดหน่อย แต่เดี๋ยวเขาก็ออกมาหาคุณนันท์แล้ว”
“แค่นิดเดียวจริงๆ ใช่ไหม ครูจะไม่ตายใช่ไหม”
“ไม่ คุณนันท์ ครูน้ำผึ้งจะไม่ตาย ครูน้ำผึ้งของนันท์จะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”
เทิดบอกปลอบลูกทั้งที่ลึกๆ ก็หวั่นใจเหลือเกิน ทุกคนพลอยเครียดไปด้วย
อ่านต่อหน้าที่ 4
มนต์รักอสูร ตอนที่ 26 (ต่อ)
เทิดหลบมุมมานั่งรอฟังข่าวน้ำผึ้งอยู่คนเดียว สีหน้าเครียดจัด ภูฤทธิ์กับฟ้าใสตามมาที่โรงพยาบาล สองคนเห็นเทิดเลยรีบเข้าไปถามอาการน้ำผึ้ง
“คุณเทิด น้ำผึ้งเป็นยังไงบ้างคะ”
เทิดตอบไปหน้าเครียดๆ
“ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
ภูฤทธิ์ปลอบ “คุณเทิดไม่ต้องเครียดนะครับ น้ำผึ้งเป็นคนดี ผมเชื่อว่าความดีของน้ำผึ้งจะคุ้มครองให้เธอไม่เป็นอะไร”
“ผมก็อยากให้เป็นแบบนั้น”
เทิดยิ่งซึมลงไปอีก สองคนมองเทิดอย่างเห็นใจ
“คุณภู” เทิดเอ่ยขึ้น
“ครับ”
“ผมขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดด้วยนะ ทั้งเรื่องน้ำผึ้ง หรือเรื่องคุณพริม”
ภูฤทธิ์อึ้งไปสักพัก แล้วยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ ถ้ามีใครมาทำร้ายคนที่เรารัก เป็นผมเองก็คงไม่ต่างอะไรจากคุณ”
“ไม่เหมือนหรอก ผมมันทั้งโง่ ทั้งบ้าที่เอาแต่โทษคนอื่น แล้วก็ไม่เคยคิดจะรับรู้เลยว่าความจริงมันเป็นยังไง จนกระทั่งเรื่องมันลุกลามใหญ่โตไปหมดแบบนี้”
“ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้วนะครับ คนร้ายตัวจริงก็โดนจับแล้ว คุณเทิดอย่าโทษตัวเองเลยอีกเลย”
“แต่ผมเป็นคนทำให้น้ำผึ้งเขาต้องเป็นแบบนี้” เทิดยังเอาแต่โทษตัวเอง
“เรื่องนี้มันเป็นเพราะพี่ชายฟ้าค่ะ ฟ้าต่างหากที่ต้องขอโทษที่คนในครอบครัวมาทำให้ชีวิตของคุณเทิดต้องวุ่นวาย ฟ้าคิดเหมือนคุณภูนะคะ คุณอย่าโทษตัวเองเลย”
เทิดเงียบไปสักพัก จนเสียงพรดังขึ้น
“นายคะ นาย”
ทุกคนหันไปมอง เห็นพรวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาเทิด
“มีอะไรป้าพร”
“ป้าจะบอก เรื่อง...ครูน้ำผึ้งค่ะ”
“น้ำผึ้งเป็นอะไร”
“ตอนนี้ครูพ้นขีดอันตรายแล้วนะคะ แต่ตอนนี้เธอยังไม่ฟื้น”
เทิดโล่งใจ “น้ำผึ้งอยู่ที่ไหน”
“พยาบาลพาไปที่ห้องพักฟื้นแล้วค่ะ”
“พาฉันไปที เร็ว”
พรรีบพาเทิดไปที่ห้องพักฟื้นของน้ำผึ้ง ฟ้าใสกับภูฤทธิ์มองตาม
เทิดเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นน้ำผึ้งนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เทิดเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียง มองร่างแบบบางที่หายใจรวยรินอยู่ตรงหน้าแล้วนึกเสียใจ ที่เขาเป็นสาเหตุทำให้น้ำผึ้งต้องเจ็บตัว
เทิดจับมือน้ำผึ้งขึ้นมากุม พูดกับร่างไร้สตินั้นว่า
“น้ำผึ้ง ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอเจ็บตัวแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพยายามเพื่อฉันมาตลอด แต่ฉันไม่เคยทำดีอะไรกับเธอเลย ไม่ว่าเธอจะพูดหรือทำอะไรฉันก็ไม่เคยเชื่อ เอาแต่โทษว่าเธอทำไปเพราะเงิน”
เทิดกุมมือน้ำผึ้งแน่นขึ้นอีก เสียงเริ่มสั่น
“แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอดีกับฉันขนาดไหน ถ้าทำได้ฉันก็อยากจะแก้ไขทุกอย่างที่มันผิดพลาดไป ฟื้นขึ้นมาเถอะ ให้ฉันได้มีโอกาสขอโทษเธอสักครั้งก็ยังดี”
น้ำผึ้งยังคงนอนนิ่งไม่รับรู้ใดๆ เทิดจับมือน้ำผึ้งไว้ น้ำตาคลอ สักพักนิ้วมือน้ำผึ้งเริ่มขยับ เทิดรู้สึกได้
“น้ำผึ้ง”
มือของน้ำผึ้งจับมือเทิดตอบกลับมา ตาค่อยๆ ลืมขึ้น เทิดดีใจมากรีบกดเรียกพยาบาลให้เข้ามาดูโดยเร็ว
หลังหมอมาดูอาการเรียบร้อย เมื่อเทิดจะกลับเข้าไปดูน้ำผึ้งในห้อง แต่ต้องชะงัก เมื่อมองเข้าไปแล้วเห็นวันกับกานดา ที่เดินทางจากกรุงเทพฯ มาถึง และดูแลอยู่ สองคนลูบเนื้อลูบตัวน้ำผึ้งด้วยความเป็นห่วง
“พ่อ...แม่...”
“ไม่เป็นไรแล้วนะผึ้ง...แม่เป็นห่วงเราแทบแย่เลยรู้ไหม”
“พ่อด้วย แต่เห็นเราฟื้นพ่อก็เบาใจแล้ว”
พวกพรกับนันท์เดินตามเข้ามา นันท์ตะโกนเรียกน้ำผึ้งอย่างดีใจ
“ครู ครูฟื้นแล้ว”
นันท์วิ่งนำทุกคนเข้าไปหาน้ำผึ้ง น้ำผึ้งยิ้มให้นันท์ทั้งๆ ที่ยังอ่อนแรงอยู่มาก
คนที่เหลือทยอยตามเข้าไปเยี่ยม ทุกคนต่างดีใจที่น้ำผึ้งไม่เป็นอะไรแล้ว เทิดยืนมองทุกคนอยู่เงียบๆก่อนจะหันหลังเดินออกไป
เช้าวันนี้ ทรงยศถูกฝากขังอยู่ที่ห้องขังบนโรงพัก ตำรวจพาฟ้าใสเข้ามาเยี่ยมทรงยศ
“พี่ยศ”
“น้องฟ้า”
ฟ้าใสน้ำตาคลอ ที่เห็นพี่ชายอยู่ในห้องขัง ถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ยศเป็นไงบ้าง”
“พี่ไม่เป็นไร...ฟ้าต่างหากเป็นไงบ้าง”
“ฟ้าสบายดีค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ฟ้าสบายดีพี่ก็ดีใจ”
“ฟ้าขอโทษนะคะที่ต้องทำกับพี่ยศแบบนี้ แต่...”
ทรงยศเข้าใจความรู้สึกน้องสาว “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกฟ้า เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของพี่เอง พี่เป็นคนทำผิด ฟ้าเองก็บอกให้พี่มอบตัวแล้ว แต่พี่ไม่ยอม ก็สมควรแล้วที่ต้องเป็นแบบนี้”
ฟ้าใสยิ่งรู้สึกผิดกับพี่ชาย บอกกับทรงยศทั้งน้ำตา
“พี่ยศ พี่ยศรับสารภาพผิดทั้งหมดเถอะนะคะ อย่างน้อยโทษจะได้ลดจากหนักเป็นเบา ฟ้าเองก็จะหาทางช่วยพี่ยศให้ถึงที่สุดเหมือนกัน”
“ไม่ต้องช่วยอะไรพี่หรอก ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็นดีกว่า ฟ้าไม่มีพี่อยู่ด้วยแล้วก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ รู้ไหม”
“ค่ะ ฟ้าจะดูแลตัวเองดีๆ”
“ดีแล้ว พี่จะได้สบายใจ ฟ้ากลับไปเถอะ อย่ามาอยู่ที่นี่อีกเลย”
ทรงยศหันตัวจะเดินหนีฟ้าใสเรียกไว้
“พี่ยศ”
ทรงยศหันไปอีกทางไม่ยอมมองหน้าฟ้าใส
“ถึงพี่ยศจะเป็นคนดี หรือคนไม่ดี พี่ยศก็คือพี่ชายของฟ้าเสมอนะคะ”
ทรงยศเงียบงัน ไม่ยอมตอบ ได้แต่นึกเสียใจ ฟ้าใสค่อยๆ เดินจากไป
ส่วนที่โรงพยาบาล เทิดแอบเข้ามาเยี่ยมตอนที่น้ำผึ้งหลับอยู่ และไม่มีใครอยู่เฝ้า เทิดเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง มองร่างไร้สติพลางจับมือน้ำผึ้งมากุมไว้ ยืนมองอยู่เงียบๆ สักครู่ใหญ่ๆ น้ำผึ้งเหมือนคนครึ่งหลับครึ่ตื่น ปรือตามองเห็นเป็นเทิดมาเยี่ยม
“คุณเทิด...”
“ไม่เป็นไรแล้วนะน้ำผึ้ง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา ต่อไปนี้ฉันจะไม่สร้างความวุ่นวายให้เธออีกแล้ว”
เทิดปล่อยมือน้ำผึ้ง แล้วเดินออกไป น้ำผึ้งมองตามไป จนหลับอีกรอบ
กานดาลงไปซื้อของใช้ที่ชั้นล่าง กลับมาเฝ้าลูกต่อ เฝ้าดูอาการจนเห็นน้ำผึ้งฟื้นตื่นขึ้นมาจึงลุกไปหา
“น้ำผึ้ง หิวน้ำไหมลูก แม่หาน้ำให้ทานนะ”
กานดาหันไปหยิบน้ำมาให้น้ำผึ้งดื่ม
“แม่จ๊ะ”
“ว่าไงลูก”
“เมื่อกี้ มีใครเข้ามาหาผึ้งที่ห้องนอกจากแม่หรือเปล่าจ๊ะ”
กานดานึก “ไม่มีนี่ลูก แม่ออกไปซื้อของแค่เดี๋ยวเดียว แต่ตอนกลับมาก็ไม่มีใคร”
“งั้นเหรอจ๊ะ”
กานดาแปลกใจท่าทีลูกสาว
“มีอะไรหรือเปล่าน้ำผึ้ง”
“ไม่มีจ้ะแม่”
สักพักประตูห้องก็เปิดเข้ามา เห็นเป็นภูฤทธิ์กับฟ้าใสเดินเข้ามาพร้อมของเยี่ยมในมือภูฤทธิ์ น้ำผึ้งดีใจมาก
“ฟ้า...คุณภู”
ภูฤทธิ์วางของเยี่ยมไข้บนโต๊ะ สองคนไหว้ทักกานดา
“สวัสดีค่ะน้ากานดา” / “สวัสดีครับ”
กานดารับไหว้ “สวัสดีจ้ะ นี่น้ำผึ้งเพิ่งตื่นเมื่อกี้เองรู้ไหม”
สองคนเดินเข้าไปข้างเตียงน้ำผึ้ง ภูฤทธิ์ยิ้มพูดสนุกสร้างบรรยากาศ
“งั้นพวกผมก็มาได้จังหวะพอดีเลยสิครับ”
“ใช่จ้ะ ทุกคนตามสบายเลยนะ” กานดาบอกน้ำผึ้งว่า “เดี๋ยวแม่เอาผลไม้พวกนี้ไปหั่นให้เอง”
กานดาเดินเลี่ยงไปทางครัวเล็กๆ น้ำผึ้งยังคงคาใจ คอยชะเง้อหาใครคนนั้นอยู่ จนฟ้าใสสงสัย
“ผึ้ง แกมองหาใครเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้มองหาใคร ขอบคุณแกมากนะฟ้าที่มาเยี่ยม คุณภูด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ เราสองคนอยากมาเยี่ยมคุณน้ำผึ้งอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากนะคะ”
ฟ้าใสกับภูฤทธิ์ชวนน้ำผึ้งคุยต่อ น้ำผึ้งถึงดูร่าเริงขึ้นมาบ้าง แต่ยังแอบซึมเมื่อนึกถึงว่าเทิดไม่มาเยี่ยมเลย
เทิดกลับมาที่บ้าน หลบเข้าไปอยู่ในห้องซีเคร็ตรูม มองจ้องรูปพริม ความรู้สึกหลายอย่างตีกันในใจ
“พริม...ผมควรทำยังไงดี ผมไม่อยากลืมคุณ แต่ผม...”
เทิดเงียบไปพูดไม่ออก จนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น นันท์เปิดประตูเข้ามา เทิดแปลกใจ
“นันท์เข้าไปได้ไหมครับพ่อ”
“เข้ามาสิคุณนันท์”
นันท์เดินเข้ามาหาพ่อ หยุดตรงหน้ารูปแม่
“เวลาคิดถึงแม่ พ่อจะเข้ามาที่นี่ตลอดเลยเหรอครับ”
“ใช่ ห้องนี้เป็นที่ที่เก็บความทรงจำระหว่างพ่อกับแม่ไว้ เวลาที่พ่อนึกถึงแม่พริม พ่อก็จะมาที่นี่ แล้วคุณนันท์ล่ะคิดถึงแม่ไหม”
“คิดถึงสิครับ นันท์คิดถึงแม่ตลอดอยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น มันดีแล้วใช่ไหม ที่จะไม่มีใครมาแทนที่แม่พริมของนันท์ได้”
เทิดลองถามลูกชายดู นันท์ครุ่นคิด ก่อนจะตอบ
“นันท์เคยคิดแบบนั้นครับ”
เทิดฉงน “เคย หมายความว่ายังไง”
“นันท์เคยคิดว่าคงไม่มีใครมาแทนที่แม่ได้ แต่ตอนนี้นันท์คิดไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“อะไรที่ไม่เหมือนเดิมเหรอคุณนันท์”
“นันท์คิดถึงแม่ครับ แต่นันท์คิดว่าแม่คงอยากเห็นนันท์มีความสุขมากกว่า”
“คุณนันท์จะมีความสุขได้ยังไง”
“นันท์จะมีความสุขได้ถ้ารู้ว่ามีคนที่รัก แล้วก็หวังดีกับนันท์ด้วยใจจริงเหมือนแม่ครับ”
เทิดชะงักไป นันท์พูดต่ออีก
“แล้วนันท์ว่าพ่อก็เจอคนนั้นแล้วเหมือนกัน”
“คุณนันท์พูดถึงใคร”
“ครูน้ำผึ้งไงครับ ครูน้ำผึ้งยอมปกป้องพ่อ ยอมเจ็บตัวแทนพ่อ ครูน้ำผึ้งนี่แหละที่รักพ่อไม่น้อยกว่าแม่พริมเลย”
เทิดอึ้ง “คุณนันท์”
“พ่อไปตามครูน้ำผึ้งกลับมานะครับ ให้ครูกลับมาอยู่กับเรา..นะครับ”
เทิดมองหน้านันท์เหมือนไม่แน่ใจนัก นันท์ยิ้มให้กำลังใจพ่อ
สีหน้าเทิดเครียดเคร่ง ยังคิดไม่ตกว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี
อ่านต่อตอนที่ 27 อวสาน
