โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง ตอนที่ 7
แพรวพราวกำลังจะไปหาปูนสอบถามข้อมูล แต่ปูนฆ่าตัวตายเสียก่อน
ภาพข่าวจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เรื่องคนโดดอาคารเรียนตายสยองในวันนั้น เป็นที่กล่าวขวัญในโลกอินเตอร์เนต
"นี่มันมหาลัยสยองชัดๆเลยนะ เนี่ย" เต๋าบอก
"ชั้นว่าเรื่องราวมันชักจะประหลาดเกินไปแล้วนะ" โจว่า
"แพรว แล้วแฟนของปูนล่ะ แกได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าวะ" ตุลย์ถาม
"แฟนปูน ก็บอกไม่ได้ ว่าทำไม จู่ๆปูนถึงคิดฆ่าตัวตาย" แพรวบอก
"แล้วอะไรกันที่เป็นสาเหตุ ทำให้พวกเพื่อนๆกลุ่มนี้ ฆ่าตัวตายติดๆกัน"
คิวหาข้อมูลในคอม เป็นภาพป่าอะโองกิงะฮะระ ที่โด่งดัง
"หรือว่ามันจะเป็นพฤติกรรมลอกเลียนแบบ ป่าอะโอะกิงะฮะระเป็นสถานที่ที่ชาวญี่ปุ่นมาฆ่าตัวตายบ่อยครั้ง เนี่ยแกฟังนะ นับตั้งแต่ ค.ศ. 1950 เป็นต้นมา พบศพผู้เสียชีวิตในป่าแห่งนี้มากกว่า 500 คน เฉลี่ยแล้วมีผู้ฆ่าตัวตายในป่าแห่งนี้ประมาณปีละ 30 ราย ป่าแห่งความตายในญี่ปุ่น ที่ผู้คนมักจะเข้าไปฆ่าตัวตายจนโด่งดังไปทั่งโลก"
คนฆ่าตัวตายในป่ามรณะ สยดสยอง เช่น คนผูกคอตาย ข้าวของคนตาย โครงกระดูก อื่นๆ มากมาย
พราวบอก
" ใครที่ท้อแท้ ผิดหวัง หากจิต วนเวียนคิดถึงแต่เรื่องความตาย ป่ามันก็เชื้อเชิญให้ไปพบจุดจบอย่างที่ใจต้องการ มหาลัยนั้นอาจจะมีบางสิ่งที่คล้ายๆกันนะ ชั้นว่า"
"น่าประหลาดมากเลยนะ คิวแล้วเขาหาสาเหตุได้หรือยังว่า ทำไมพวกนั้นถึงต้องไปฆ่าตัวตายในป่ามรณะล่ะ"
"ในป่าที่ลึกลับ โดดเดี่ยว มันเต็มไปด้วยพลังของความรันทดสิ้นหวัง ว่างเปล่า ... คนตายกลับมาตอบพวกเรา ไม่ได้หรอก ยีนส์" แพรวบอก
ทุกคนครุ่นคิดเรื่องราวประหลาดที่เกิดขึ้น
ในมุมนึง บูมกับปอยยืนที่ริมน้ำ
"ปอย ช่วงนี้ดูปอยเครียดๆไปนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
ปอยยิ้ม กลบเกลื่อนความจริง
"ไม่มีอะไรหรอกบูม … เธอลืมแล้วเหรอ เราเป็นวิญญาณนะ จะเอาอะไรมาเครียด เธอไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก"
"อย่าปิดบังอะไรเรานะปอย"
ปอยยิ้มหวาน
"เธอไปอยู่กับเพื่อนๆบ้างเถอะ แยกตัวออกมาบ่อยๆแบบนี้ เดี๋ยวกลายเป็นเพื่อนไม่คบนะ … ไม่ต้องห่วงปอยหรอกน่า"
บูมหัวเราะ โอบไหล่ปอยก่อนที่จะเดินจากไปหาเพื่อนๆในทีม
ปอยมองบูมเดินพ้นไปแล้ว เธอจึงหันไปทางด้านนึง เธอเห็นชายในชุดดำ น่ากลัวนั่งมองเธออยู่
ปอยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ...
ภายในร้านกาแฟ พราวกับแพรว นั่งอยู่โต๊ะมุมด้านในสุด ตรงข้ามเบาะที่นั่งเป็นหญิงสาวคนหนึ่งเธอชื่อแอน
"ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้ค่อยได้ เจอกันเลย ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ก็เพิ่งได้ข่าวเนี่ยแหล่ะ"
"แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้คิดสั้นพร้อมๆกันแบบนั้น แอนพอรู้สาเหตุมั๊ย" แพรวถาม
"ก็ไม่ได้สนิทกันมากมายนะ แค่ช่วงสั้นๆ ตอนนั้นพวกเราทำวงดนตรีด้วยกัน เกือบได้ออกอัลบั๊มด้วยนะ แต่พอดีอ้น ... หัวหน้าวงเกิดเพี้ยนขึ้นมา วงก็เลยแตก พวกเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"
"แล้วพวกเราจะติดต่ออ้นได้ยังไงบ้างล่ะ" พราวถาม
"เอางี้สิ ดูไพ่ยิปซีให้แอนก่อน แล้วแอนจะบอกให้"
"งั้นแพรว ดูฟรีให้เลยละกัน … เฉพาะคนพิเศษเลยนะเนี่ย"
"ดีใจจัง ได้ดูไพ่กับแม่หมอคนดังจาก Project X ด้วย"
แอนยิ้มดีใจ
แพรว จัดแจงเตรียมดูไพ่ให้แอน
...ผ่านเวลา... ไพ่ถูกเปิด การทำนายเริ่มต้น
"พื้นฐานแอน เป็นคนจิตใจดีนะ แต่เสียที่ใจอ่อนชอบตามเพื่อน ถ้าเจอเพื่อนดีก็ดีไป แต่ถ้าเจอเพื่อนไม่ดี ก็จะพาไปสู่เรื่องร้ายๆได้"
แพรวหงายไพ่ขึ้นมาอีกใบ มันเป็นไพ่ THE DEATH สีหน้าเธอกังวล
"เออ …. อืม … เราถามตรงๆนะ แอนเคยไปทำอะไร ที่สร้างความเจ็บช้ำให้ใครหรือเปล่า"
แอนสีหน้าวิตก แต่พยายามกลบเกลื่อน
ภาพในอดีต เพื่อนๆหัวเราะกันสนุกสนาน นั่งดูรูปจากกล้องกันอยู่
"ไม่ดูแล้ว ไม่เห็นจะตรงเลย …แอนขอตัวนะ"
แอนเก็บกระเป๋าจะลุกออกไป พราวคว้ามือเธอไว้
"แอนระวังไว้สักนิดนะ คือมันมีบางสิ่งที่มีพลังด้านลบกำลังวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ" แพรวบอก
แอนสะบัดมือแล้วเดินออกจากร้านไป
แฝด แพรวกับพราวมองหน้ากันอย่างเป็นกังวล
เวลากลางคืน บรรยากาศวังเวงในมหาวิทยาลัย ไร้ผู้คน มุมหนึ่ง โจ ตุลย์ ยีนส์ กำลังแอบเข้าไปอาคาร ซึ่งตอนนี้ถูกล็อคไว้ด้วยกุญแจเหล็ก ป้ายห้ามเข้าถูกติดไว้เตือนผู้มาเยือน
โจ ใช้อุปกรณ์พิเศษ สะเดาะกุญแจออกอย่างง่ายดาย ยีนส์ยิ้มดีใจ โจพยักหน้า พวกเขาพากันขึ้นไปชั้นบน
ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูน่าหวาดกลัวชั้นเรียนที่ถูกปิดทิ้งร้าง ลมแรงพัด เอาเอกสารเก่าๆปลิวว่อน
ยีนส์หันไปรอบๆ ตัว เธอรู้สึกกังวล เหมือนว่ามีใครตามดูอยู่ตลอดเวลา
"ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องพวกเราอยู่เลยอะ"
"คิดไปเองหรือเปล่ายีนส์"
ตุลย์แวบเห็นร่างหญิงสาวเดินผ่านไป เธอคิดว่าตาฝาด แต่ด้วยความสงสัย เธอจึงคิดจะตามเงานั้นไป
"เราขอแยกไปทางนั้นนะโจนายอยู่กับยีนส์แล้วกันนะ"
ตุลย์เห็นยีนส์กำลังมองอยู่ เธอยิ้มให้เพื่อน
โจมองตามตุลย์ไปด้วยความเป็นห่วง ตุลย์รีบเดินลับหายไป
จู่ๆ โต๊ะตู้เรียนเก่าที่พิงไว้ก็หล่นลงมาที่โจและยีนส์
"ว๊าย ... "
โจคว้าตัวยีนส์เข้ามาไว้ทัน ทั้งคู่ล้มลง ยีนส์รู้สึกดีเมื่ออยู่ในอ้อมกอดโจ เธอยิ้มพอใจ ตุลย์วิ่งกลับมาดูแต่พอเห็นยีนส์อยู่กับโจก็เดินออกไป
โจหยิบกล้องอินฟาเรดตัวเล็กเปิดและส่งให้ยีนส์เพื่อคอยบันทึกภาพรอบๆ
ตุลย์เดินสำรวจไปตามอาคารเรียนในอีกมุมหนึ่ง ในห้องต่างๆ บรรยากาศน่ากลัว เพล้งเสียงกระจกแตก ตุลย์เดินไปตามเสียงนั้น
บริเวณหน้าห้องน้ำ ตุลย์ได้ยินเสียงครางเบาๆ มาจากด้านใน เสียงนั้นทำเอาตุลย์ผวา เพราะบางครั้งก็ครางอย่างเจ็บปวด แต่บางครั้งก็มีเสียงหัวเราะเบาๆอย่างมีความสุข
ตุลย์เพิ่มความระวังมากขึ้น เธอมองเห็นสวิทช์ไฟจึงเปิดขึ้น แสงไฟสว่างวาบ แรกเธอรู้สึกเหมือนมีเงาดำจ้องเธออยู่ตรงหน้า เธอผวาหลบ แต่จิตเธอแข็งเธอจึงไม่หนีไปไหน แสงไฟจากหลอดทังสเตนรุ่นเก่าก็ติดๆดับคล้ายจะขาดในไม่ช้า
ตุลย์มองภายในห้องน้ำที่ถูกทิ้งร้างไว้ กระจกที่แตกสะท้อนใบหน้าของตุลย์ดูหน้ากลัว
ก๊อกน้ำที่ปิดไม่สนิท เสียงหยดน้ำดังสร้างความสยองให้บรรยากาศ คราบสกปรกตกค้างคล้ายดั่งเกรอะเลือดเก่าๆ ตามพื้น
ตุลย์มองไปตามห้องน้ำผ่านช่องว่างด้านล่างของประตู ตุลย์ค่อยๆเปิดประตูออก ภายในไม่มีอะไร คงมีแต่ข้อความด่าทอบนผนัง รูปภาพแปลกๆจากน้ำมือของพวกมือบอน
ตุลย์ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำอีกบานนึงอย่างช้าๆ ตุลย์แทบผงะเมื่อเห็นร่างหญิงสาว นอนจมกองเลือดที่พื้น เธอใช้กระจกแตกกรีดข้อมือ เธอกำลังฟังเพลงอยู่จากหูฟัง ... ผู้หญิงคนนั้นคือ แอน ! เธอมองมาที่ตุลย์ด้วยสายตาที่ของคนที่กำลังจะตาย ตุลย์เข้าไปประคองเธอ และฉีกเสื้อตัวเองพันแผลไว้
จู่ๆ ไฟก็ดับลงและเสียงประตูห้องน้ำถูกล๊อคจากด้านนอก ตุลย์พยายามเปิดประตู แต่ไม่สามารถ
ตุลย์ทุบประตูดังลั่น
"โจ ยีนส์ ช่วยด้วย"
โจและยีนส์กำลังเดินสำรวจตามห้องต่างๆ พวกเขาได้ยินเสียงตุลย์ จึงรีบวิ่งไปทางเสียงตุลย์ ทั้งสองวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องน้ำ โจและยีนส์แปลกใจที่มีเหล็กสอดขัดไว้แล้ว
โจเอาเหล็กที่ขัดไว้ออก ตุลย์จึงเปิดประตูออกมาได้
"ตุลย์ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เราไม่เป็นไร มาช่วยทางนี้ก่อน"
โจเห็นร่างแอนฟุบอยู่ จึงเข้าไปช่วยประคองขึ้น
ยีนส์ซึ่งรออยู่หน้าห้องน้ำ มองเห็นเงาร่างนึงยืนจ้องเธออยู่ ยันส์กรีดเสียงร้องลั่น โจ ตุลย์ รีบออกมา
"อะไรยีนส์"
"เมื่อกี้เราเห็น คนยืนอยู่ ตรงนั้นอะ"
"รีบพาเธอ ไปโรงพยาบาลก่อน เถอะ"
โจเข้าไปช่วยอุ้มแอนไว้
ยีนส์ยังคงมองไปที่เธอคิดว่าเห็นร่างของคนอยู่อย่างข้องใจ
"ยีนส์ เร็วเข้า" ตุลย์เตือน
ยีนส์รีบตามไป
บริเวณด้านล่างของอาคาร โจอุ้มแอน ลงมา ทั้งหมดวิ่งตรงมายังรถที่จอดไว้
ตุลย์และยีนส์รีบสตาร์ทรถ เสียงจากลำโพงที่อาคารเรียนหลังนั้นครางเสียงหลอนๆ ออกมาเป็นเสียงไวโอลินที่โหยหวน ชวนขนลุก สลับกับเสียงร่ำไห้เบาๆ
เขาทั้งหมดรีบออกรถไปจากที่นั่นทันที
โจ ยีนส์ ตุลย์ แพรว พราว นั่งรออยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล
"ชั้นว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ" แพรวบอก
"ชั้นกับแพรวสัมผัสได้ถึงความเคียดแค้นอาฆาต" พราวว่า
"โจ ตุลย์ เราเห็น ผู้หญิงร่างใหญ่ๆ จริงๆนะ" ยันส์ยืนยัน
โจอัพโหลดไฟล์เสร็จ เขาคุยโทรศัพท์กับคิว
"คิว เช็คภาพทั้งหมด ให้ละเอียดนะ เพผื่อจะเจอเบาะแสบางอย่าง ตุลย์เราคงต้องสืบว่า จริงๆแล้ว เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่"
แอนนอนหลับ อยู่บนเตียงนอน
มือลึกลับกดปุ่ม ไมค์ในห้องคอนโทรลมันเปิดเพลงจากเครื่อง player ส่งผ่านเสียงไปตามสาย
เสียงเพลงวิ่งตามสายลำโพงไปโผล่ที่ intercom ในห้องของแอน
เหนือเตียงของแอน เพลงไวโอลินครวญเศร้าดังแผ่วมาจากลำโพงเหนือเตียง เป็นเครื่อง intercomที่ไว้กดคุยกับพยาบาล
จากของแอนที่หลับอยู่ จู่ๆ ลืมขึ้นมา แววตาแข็งกร้าว ร่างกายเธอค่อยๆขยับเขยื้อน
คิวกับบูม กำลัง ตรวจไฟล์ภาพอย่างละเอียด
เขาพบเงาลางๆของหญิงสาวรูปร่างใหญ่หลบอยู่ตามมุมต่างๆ มันหาจังหวะเข้าทำร้าย โจและยีนส์
"ฟรีซต้องนั้นสิ เฮ้ย … ผู้หญิงวะ" บูมว่า
"ผีหรือคนวะ เนี่ย สยองชิบ" คิวว่า
บูมรีบโทรบอกโจทันที
โจคุยโทรศัพท์ที่มุมนึงในคลีนิค
"โอเคๆ แกลองขยายหน้าคนร้ายให้ชัดสุดๆก็แล้วกันนะ เอาน่า ….. เห็นแตกๆก็ยังดีวะ"
โจวางสายเข้ารีบเดินเข้าไปหาพวกเพื่อน
ตัดไป
โจเดินเข้ามาที่กลุ่มเพื่อน
"คิวมันเจอภาพผู้หญิง แอบตามเราตลอดเวลา ลักษณะเหมือนรอจังหวะเข้ามาทำร้าย" โจว่า
"เห็นมั๊ย ชั้นบอกแล้วว่าเห็นจริงๆ"
"ถ้าอย่างนั้น ที่ชั้นออกจากห้องน้ำไม่ได้ ก็ต้องเป็นฝีมือมัน" ตุลย์บอก
ตุลย์ ครุ่นคิด
"ที่ชั้นรู้สึกถึงพลังงานลบก็น่าจะเป็นสิ่งนี้" แพรวบอก
"ตอนที่เราเจอ แอน เธอก็ดูเหมือนปกปิดอะไรบางอย่างไว้" พราวว่า
"ชั้นว่าเราเข้าไป ดูอาการเธอ สักหน่อยดีกว่า ถ้าฟื้นจะได้ลองถามเรื่องราวดู"
โจเดินนำเพื่อนๆออกไป
ภายในห้องพยาบาล เสียงไวโอลินจากลำโพงกรีดเร่งเร้าวุ่นวาย แอนลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง
แอนเปิดมันออก
โจ เปิดประตูเข้ามา เห็นว่าแอนกำลังจะโดดหน้าต่าง
ตุลย์ตะโกน
"อย่าทำแบบนั้น"
หญิงสาวหันมามองหน้าทุกคน ก่อนจะกระโดดลงไปยังด้านล่าง ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ร่างหญิงสาวนอนร่างบิดเบี้ยวจมกองเลือดอยู่ด้านล่าง
เสียงไว้โอลินเงียบลง โจมองไปทางลำโพงเหนือเตียง เขาสงสัย
มือลึกลับนั้น กดปิดเพลงที่ส่งไปยังห้องของแอนลงอย่างใจเย็น ด้านหลังชายร่างใหญ่ในชุดคลุมของหมอ เดินออกจากห้องไป
ในห้องพักของอ.เบิ้ม โจ ตุลย์ ยีนส์ มาหาข้อมูล
"ตึกนั้นมันเก่าแล้ว สร้างมาตั้งแต่ก่อตั้ง โครงสร้างบางส่วนก็ทรุด ทางผู้บริหารปิด รอวัน จะทุบทิ้ง"
"แล้วเรื่องที่ล่ำลือกันว่า มีนักศึกษาเห็นผีเป็นประจำ นี่มันยังไงคะ อ.เบิ้ม" ยีนส์ถาม
"ไอ้พวกเรื่องผีสางอะไรเนี่ย ผมบอกได้เลยนะว่า มั่วที่สุด มโนกันเองทั้งนั้น"
"ถ้าพวกผมจะรบกวน ขอรายชื่อนักศึกษารุ่นเดียวกัน คดีฆ่าตัวตายปริศนาจะได้ไหมครับ" โจถาม
"ผมว่าเรื่องนั้น มันเป็นหน้าที่ของตำรวจนะ นี่ๆๆ เธอ หยุดถ่ายได้แล้ว"
อ.เบิ้มต่อว่า ตุลย์ซึ่งกำลังบันทึกวีดีโอ ตุลย์เก็บกล้อง
"ขอเถอะนะ แค่นี้ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยก็แย่พอแล้ว อย่าซ้ำเติมด้วยเรื่องราวผีสางอะไรอีกเลยนะ … รายการของพวกเธอนะ มันไร้สาระมาก น่าจะทำเรื่องสร้างสรรกันบ้าง โอเคนะ ผมมีนัดไว้"
ตุลย์ส่งซิก ให้โจดูแผ่นซีดีเพลงบรรเลงไวโอลินมากมาย ที่วางอยู่
ทั้งสามคนนั่งพักอยู่แถวม้าหิน
"ตอนนี้ก็เหลือแค่อีกคนเดียวเท่านั้น" โจบอก
"ใช่ ... เหลือแต่ อ้น อดีตหัวหน้าวง"
ภายในห้องซ้อมดนตรีแห่งนึง อ้น ชายหนุ่มท่าทางเซอร์ ดวงตาอิดโรย กำลังซ้อมดนตรีอยู่ เขาโซ่โล่กีต้าร์ได้อย่างคล่องแคล่ว
คิวกับเต๋าเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง
จ๊อดบอก
"นั่นไง อ้น คนที่พี่อยาก"
อ้นโซโล่ไปสักพัก จู่ๆ เขาก็มีอาการแปลกๆ ระแวง หลอน
ภาพอดีตก็เข้ามาในหัว ... อ้นหัวเราะกับเพื่อนๆแบบที่แอนเห็น
ลูกตาคน - เลือดนองพื้น - เงาลางเลือนบิดเบี้ยวของร่างที่น่ากลัว - แขนถูกกรีดด้วยมีด เลือดไหล สัญลักษณ์ที่นึกถึงความตายต่างๆ
อ้นคลั่ง หวาดผวา เขาเล่นกีต้าร์ต่อไปไม่ได้ เพื่อนในวงเซ็ง
"ไหวป่ะวะ พวกกูเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ อ้น กูถามจริงๆ มึงเล่นยาหรือเปล่า" จ๊อดถาม
"เรื่องของกู ตกลง มึงจะเล่นกับ วงกูมั๊ย"
"มึงอย่าคิดว่า เพลงฮิตในอดีตของมึงจะทำให้มึงวิเศษกว่าพวกกูนะ มึงมันฟลุ๊ค ที่แต่งเพลงนั้นได้ มันไม่มีทางเกิดได้อีกหรอกวะ มึงมันของปลอมวะ ไอ้อ้น"
อ้นโกรธมากเขาเข้าไปทำร้าย เพื่อนร่วมวง แต่เขาโดนอัดกลับจนกองที่พื้น
คิวกับเต๋าเข้าไปช่วยเหลือไว้ก่อนที่อ้นจะเละไปมาก
ต่อมา อ้นเปิดเพลงให้ บูมกับเต๋าฟัง ใกล้ๆ ท่อนจบ คิวกับเต๋า สีหน้าชื่มชอบ
"เป็นไงบ้าง" อ้นถาม
"คุ้นๆหูนะ เหมือนเคยฟังที่ไหนมาก่อน" คิวบอก
"อาจจะเป็นพวกสถานีวิทยุ อะไรอย่างนั้นมั๊ง ตอนทำเพลงนี้เสร็จใหม่ ทั้งมหาลัย ร้องเพลงนี้ กันได้หมดเลยนะ ไม่อยากคุย"
"น่าปลื้มนะ เราเคยอยากเป็นนักดนตรีเหมือนกัน แต่ไปไม่รอด" เต๋าบอก
อ้นวางมาด จิบเบียร์หมดกระป๋องและเปิดใหม่อีก
"มันเป็นเรื่องของพรสวรรค์นะ ของแบบนี้"
"ฝีมือดีแบบนี้ ไม่ลอง ทำเพลงใหม่ๆไปเสนอค่ายเพลงดูบ้างล่ะ" คิวถาม
อ้นขรึมๆนิ่งคิด
"ก็มีบ้างนะ แต่ยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่"
"ถ่อมตัวไปเปล่า จัดให้ฟังซักหน่อยจะเป็นไร โธ่ มาถึงขนาดนี้"
อ้นวางมาด ลีลารุ่นใหญ่ เขาหยิบกีต้าร์ไล่นิ้วโชว์เทพก่อนจะ บรรเลงท่อนแรก แต่เล่นไปได้สักพัก
ภาพหลอนต่างๆก็เข้ามา ภาพน่ากลัวต่างๆประดังเข้ามาทำเอา อ้นเริ่มหลุดอาการ หวาดผวา เขาโยนกีต้าร์ทิ้ง แล้วโวยวายเหมือนคนบ้า
"ไอ้สัด … มึงจะเอายังไงกับกูอีก ไป ไปให้พ้น แม่ง … จะรังควาญกูไปถึงไหน"
"เชี่ย … แม่งเพี้ยนจริงๆนี่หว่า" เต๋าว่า
"หมดกัน อุตส่าห์ตีเนียน หมดเบียร์ไปหลายป๋อง สุดท้ายก็รั่วจริงๆ"
เต๋ากับคิวเห็นท่าไม่ดีเลยชิ่งไปก่อน
ต่อมา โจเปิดรถของตัวเอง ภายในรถรกไปด้วยอุปกรณ์อิเลคโทรนิคและข้าวของอื่นๆ เขากำลังค้นหาของบางอย่าง
"เอาไปหมก ไว้ตรงไหนวะเนี่ย"
บูมเดินเข้ามาหา
"ไอ้โจ เย็นนี้กูจะไปเตะบอลกับพวกพี่ทอม ไปด้วยกันมั๊ย"
โจยังคงหาของอยู่แบบหงุดหงิดๆ
"มึงไปก่อนเลยแล้วกัน …ฝากหวัดดีพี่ทอมด้วย บอกแกช่วงนี้กูงานยุ่ง"
"มึงพลาดแระแม๊ทช์นี้หญิงมาดูเยอะด้วยนะ"
โจเจอถุงที่ซุกอยู่ในกองข้าวของ เขาดีใจ
"นึกว่าหายซะแล้ว"
"อะไรของมึง ท่าทางจะสำคัญ" บูมว่า
โจอมยิ้ม เขาหยิบหมวกแก๊ปใบหนึ่งออกมาอวดบูม
"เฮ้ย…เจ๋งวะ ลิมิเต็ดด้วย ได้มาไงวะ"
"อีเบย์ บิดแข่งกับไอ้ยุ่นได้มา มึงว่าเขาจะชอบมั๊ย"
บูมยิ้มๆเข้าใจเรื่องราว
"ใครวะ ยีนส์หรือตุลย์"
"มึงกับกูสนิทกันขนาดนี้ไม่น่าถามแล้วนะ ว่ากูชอบใคร"
ยีนส์แอบฟังอยู่ออกอาการเขิน คิดไปเอง
ยีนส์เดินอารมณ์ดี ฮัมเพลงรัก มาหาตุลย์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ตรงห้องทำงานด้านล่าง
"อารมณ์ดีมาเชียวนะไปโดนอะไรมาวะ"
"หญิงสาวหน้าตาดี กับอารมณ์สดใส นี่แก ไม่รู้จริงๆเหรอว่า อารมณ์ไหน"
"แกมันหลายอารมณ์ ใครจะไปตามทัน"
"ชั้นกำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์รักวะแก"
ตุลย์หัวเราะก๊าก ท่าทางของยีนส์น่าหมั่นไส้
"จริงนะแก แกจับหัวใจชั้นสิ เต้นรัวไปหมด"
ตุลย์จ้องเพื่อนแบบสงสัย
"ไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลยย่ะ ถึงเวลานั้นชั้นแกรด์โอเพ่นนิ่งทันที"
ยีนส์อินเลิฟโลกใบนี้เป็นสีชมพู ตุลย์ขำๆ
โจกำลังจัดการกับข้าวของในรถที่รกๆ
"บูม มึงว่า กูควรเอาหมวก ไปห่อของขวัญเปล่าวะ จะได้ดูดี"
"เฮ้ย ... สำหรับตุลย์ ให้ตรงๆ ไม่ต้องประดิดประดอยเลย ใจๆหน่อย โจ
ชอบไม่ชอบเห็นกันจะจะไปเลย อย่าป๊อด"
"กูฝากมึงให้หน่อยสิ กูเขินวะ"
"ไอ้เวร ตัวพ่ออย่างมึง พอเจอตัวจริง ป๊อดเลยนะ 555"
โจยิ้มๆ จัดของจนไปเจอเครื่องเล่นเพลงเล็กๆหล่นอยู่ที่มุมหนึ่งในรถ
"เฮ้ย … นี่มันของแอนนี่หว่า"
"ใครวะ แอน" บูมถาม
"ก็ผู้หญิงที่ฆ่าตัวตายไง สงสัยจะทำหล่นไว้ตอนพาไปโรงพยาบาล"
"ตกลงมึงจะฝากหมวก ไปให้ตุลย์มั๊ย กูช่วยได้จริงๆ นะ"
"ไม่ต้องครับพี่ … พี่รีบไปเตะบอลเถอะครับ"
โจมองหมวกใบนั้นอย่างสุขใจ
ภายในบ้านโจ ยีนส์รอบางอย่างด้วยใจจดจ่อ มอเตอร์ไซค์ส่งอาหารขี่ตรงมา ยีนส์ยิ้มหวาน โบกมือเรียก
"แหม…เร็วทันใจดีจริงๆ ครบนะคะ"
ยีนส์จ่ายเงินให้เจ้าหน้าที่ เธอรับถุงอาหารมากมายไว้อย่างอารมณ์ดี
มอเตอร์ไซค์ขี่ออกไป ยีนส์หันหลังกลับมาก็เจอ แพรว พราว ยืนมองอยู่แบบกวนๆ
"ทำอะไรลับๆล่อๆ จ้ะ สาวน้อย" แพรวถาม
ทั้งสองแฝดเข้าไปหายีนส์แบบวางท่า
"ไหนขอตรวจดูหน่อย มีของผิดกฎหมายซ่อนไว้บ้างมั๊ย" พราวว่า
"มีสิคะ … พิซซ่าอิตาเลียน ผักโขมอบชีส แล้วก็ ซี่โครงหมู บาบีคิว พวกแกจะกินมั๊ย"
แพรว พราว ยิ้มหวาน
"กินสิ ถามได้" แพรวบอก
"จัดหนักแบบนี้ ต้องมีเซอร์ไพรซ์แน่ๆ วันเกิด ยีนส์เหรอ " พราวว่า
ยีนส์ยิ้มเขินๆ
"ไม่ใช่ … คือแบบว่า …บอกแล้วอย่าบอกใครต่อนะ อิอิ เขินวะ ชั้นกำลังจะมีข่าวดี"
แพรว พราว อ้าปากค้าง
"หมายความว่า … แกกำลังจะมีน้องเหรอ" แพรวว่า
"แกท้องกับใครเหรอ" พราวว่า
ยีนส์หน้าตูด
"อีบ้า ชั้นไม่ได้ท้องเว้ย … ข่าวดีที่ชั้นหมายถึง มันคือ … อิอิ เขินอีกแล้ววะ"
"ลีลาเยอะ ไม่อยากรู้แล้ว"
แพรว พราวทำเป็นไม่สน จะเดินกลับ
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวสิ แต่ชั้นอยากบอกนี่นา คืองี้ … วันนี้นะ โจเขาจะสารภาพรักกับชั้นล่ะ
ไง ข่าวดีใช่มั๊ยละ"
แพรว พราว อึ้งไปเลย
ขณะที่ตุลย์กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างมีสมาธิ หมวกแก็ปใบนั้นก็ถูกสวมที่หัวของเธอ ตุลย์ชะงักประหลาดใจ เธอหันไปมองก็เจอโจ
"เห็นว่ามันเข้ากับตุลย์เลยเอามาให้"
ตุลย์ยิ้มบางๆ
"ขอบใจมากนะ โจ กำลังอยากได้อยู่พอดีเลย"
"ใส่แล้วใช่เลยนะ ไหนๆ ไม่เชื่อดูเลย"
โจเอามือถือขึ้นมาจะถ่าย
"ไม่เอา ไม่ชอบถ่ายรูป"
"เอาน่า ไม่เห็นต้องเขินเลย"
ตุลย์หลบ โจยิ่งแกล้งไล่ถ่าย ทั้งคู่เล่นกันสนุกสนาน
ยีนส์ พราว แพรว เข้ามาพอดีเห็นภาพนั้น
ยีนส์อึ้ง เธอมองเห็นหมวกใบที่ตุลย์สวม ยีนส์ส่งถุงอาหารให้แพรวกับพราว แล้วเดินหลบออกไป
"งานเข้าซะแล้ว เพื่อนเรา"
โจ ตุลย์ หันมามองที่ แพรว พราว แบบ งงๆ เกิดไรขึ้น
"โน่น … งอนปัด ไปโน่นแล้ว" พราวบอก
ตุลย์รู้เลยว่างานเข้า โจ มึนทำไรไม่ถูก
ยีนส์เหม่อมองแม่น้ำ ตุลย์เดินเข้ามาหายีนส์ ความเงียบปกคลุมอยู่สักพัก ตุลย์จึงเริ่มพูดขึ้นก่อน
"แกกำลัง เข้าใจชั้นผิดนะ"
ยีนส์ไม่ตอบใดๆ
"โจนะ ไม่ใช่สเป็คชั้นเลย อีกอย่าง ชั้นให้สัญญากับแกไว้แล้ว สำหรับชั้น เพื่อนนะมาก่อนเสมอ"
"ตุลย์ แกไม่ต้องรู้สึกผิดเลย ชั้นเคยขอแกไม่ให้ชอบโจ แต่ชั้นไม่สามารถห้ามโจไม่ให้ชอบแกได้วะ"
"แต่ชั้นกับโจไม่มีอะไรกันจริงๆนะเว้ย"
"ชั้นโอเคน่า … แกอย่าคิดมาก"
ยีนส์ยิ้มให้ตุลย์อย่างจริงใจ
"แกกับชั้นรักกันมาก่อนจะเจอกับโจ ถึงชั้นจะนิสัย งี่เง่า ขี้งอน ยังไง ชั้นก็ไม่ยอมให้อะไรมา
ทำลายมิตรภาพระหว่างเราหรอกน่า"
ตุลย์มองยีนส์อย่างเข้าใจ ตุลย์รู้ว่ายีนส์กำลังเสียใจ แต่แกล้งทำเป็นไม่แคร์ โจลอบมองดู ตุลย์และยีนส์อยู่ห่างๆ ในมือของเขาถือหมวกใบนั้นไว้
ตอนกลางคืน ภายในห้องซ้อม เครื่องดนตรีล้มระเนระนาด เสียงอ้นคำรามดังปวดร้าว อ้นนอนเกลือกกลิ้งเหมือนคนบ้าอยู่ที่พื้นห้อง กระป๋องเบียร์เกลื่อนห้อง เขามองเพดาน บางครั้งเขาก็ครวญครางเสียใจ บางครั้งก็เกรี้ยวกราด เหมือนคนสติแตก
จ๊อดและเพื่อนในวงมองอ้นอยู่อีกมุม
"ไม่ไหววะ ไอ้อ้นมันมาสุดทางแล้ว ใครจะอยู่ก็อยู่นะ กูขอตัว"
คนอื่นในวงก็ส่ายหัวและเดินตามจ๊อดออกไป
"โอ๊ย … มึงจะเอายังไงกับกู"
อ้นยังคงเกลือกกลิ้งอยู่อย่างทรมาน เขาทะเลาะกับบางสิ่งที่เรามองไม่เห็น
วันใหม่ ที่บ้านโจ คิวกับบูมกำลังนั่งขยายภาพหญิงสาวร่างใหญ่ที่ถ่ายติดจากมหาลัย ภาพนั้นถูกขยายจนแตกเละ มองแทบไม่เห็นเค้าลางอะไร
"ยับเยินสุดๆ" คิวบอก
"มีตังค์จะถอย 4K มาถ่ายเลย จะซูมขยายให้เท่าฝาบ้านเลยคอยดู" บูมว่า
"คิว ลองเอาเข้าphotoshopแล้วค่อยๆคลีนดูอีกทีนะ"
โจเหลือบไปเห็นตุลย์เดินเข้ามา สายตาของทั้งสองสบกัน แต่ตุลย์กลับพยายามหลบสายตาโจ
ตุลย์เดินไปดูกระดานที่ติดรูปข้อมูลเกี่ยวกับเคสมหาลัยสยอง รูปภาพผู้ตาย โน๊ตข้อมูลต่างๆ
โจลอบมองตุลย์ แต่ตุลย์กลับไม่สนใจมองมาที่โจ
ส่วนยีนส์กำลังทำขนมของว่างให้เพื่อนๆ อยู่แถวที่เตรียมอาหาร เธอเหลือบไปเห็น
เครื่องเล่นเพลงของแอนวางอยู่
ยีนส์มองมันและหยิบขึ้นมาดู เธอสวมหูฟังและเปิดเพลงฟัง และเตรียมทำอาหารต่อไปอย่างปกติ
เธอลองเปลี่ยนแทรกย้อนหลังหาเพลงที่ถูกใจ พอถึงจังหวะหนึ่ง ระหว่างที่กำลังเตรียมอาหาร
สายตาของยีนส์ก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้าโศก เธออินไปกับเสียงไวโอลินที่คลอเศร้าเสียดแทงอารมณ์
ยีนส์คล้ายถูกสะกด เธอมองไปยังโจที่กำลังเดินไปคุยกับตุลย์ เสียงไวโอลินบดขยี้ เธอน้ำตาไหล
โจอยู่กับตุลย์ที่โต๊ะประชุม
"ตุลย์ เราไม่ได้ตั้งใจ จะให้เกิดเรื่องแบบนั้นเลยนะจริงๆนะ"
"ไม่มีอะไรหรอก โจ"
"ไม่มีอะไร แล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าหลบตาเราด้วยล่ะ เราผิดใช่มั๊ย ที่คิดแบบนั้นกับเธอ บอกเราสิ"
ตุลย์นิ่งเฉยเก็บอาการไม่ตอบใดๆ
เสียงไวโอลินยังคลอเศร้า ยีนส์เดินตรงไปยังแม่น้ำ สายตาของเธอทุกข์ระทม ยีนส์เหมือนถูกควบคุมจากเสียงไวโอลินปีศาจ ที่กำลังสั่งให้เธอเดินไปสู่แม่น้ำเบื้องหน้า ที่ดวงตาของยีนส์ล้นไปด้วยน้ำตา
อีกไม่ไกล ยีนส์ก็จะถึงปลายท่าน้ำ แม่น้ำกว้างใหญ่ ระลอกคลื่น กำลังรอที่จะกลืนกินชีวิตเธอ
อ่านต่อตอนที่ 8
