โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับเกมสยอง ตอนที่ 1
ในความมืด เปลวไฟจากแสงเทียนส่องให้เห็นบรรยากาศที่ดูน่ากลัว
หนุ่มสาววัยรุ่นทั้ง 9คน นั่งล้อมวงกันที่โต๊ะกลมตัวใหญ่ประกอบไปด้วย โจ, เต๋า, แพรว, พราว, บูม, คิว, ยีนส์, ตุลย์และปอยพวกเขาทุกคนมีสร้อยสัญลักษณ์ ของทีม “PROJECT X”
สิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่นั้นคือ การเล่นผีถ้วยแก้ว โจมองทางกล้องวิดีโอติดตั้งอยู่ 2 ตัว
บูมกับคิวก็ส่งสายตาเป็นคำตอบว่ากล้อง record ไว้ตลอด
แพรว พราว เริ่มพิธีกรรมโดยการกล่าวเชิญดวงวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ที่โรงงานแห่งนี้
ยีนส์ กระเถิบไปชิดตุลย์ด้วยความกลัว ส่วนปอยที่นั่งอยู่ข้างๆ เต๋า มีสีหน้าเครียดกับเรื่องบางอย่าง
ย้อนกลับไปในอดีตของโรงงานร้างแห่งนี้
ร่มไม้ที่สะท้อนเงาสลัวในความมืดดูคล้ายมือของคนกวักมือเรียกให้เข้าไปหา บ้างก็หลบอยู่ตามมุมต่างๆ เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปทั่ว ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัว โรงงานแห่งนี้เคยทำหุ่นไฟเบอร์ จำพวกหุ่นโชว์มาก่อน แต่ถูกทิ้งร้างไปเพราะเกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ เสียงกรีดร้องของคนที่เจ็บปวดและร้องขอความช่วยเหลือดังโหยหวนในวันที่เพลิงกระหน่ำ
ไม่นานถ้วยแก้วเริ่มขยับ ทุกคนเริ่มมีอาการหวาดวิตก ยีนส์ อดีตนักยิมนาสติกสีหน้าเหวอๆ ทันใดนั้นก็มีดวงไฟลอยขึ้นเหนือโต๊ะ บูม หนุ่มนักกีฬา Extreme อ้าปากค้าง แต่ดวงไฟก็ดับไปเพราะตุลย์ นักเรียนทุนปริญญาโทด้านอาชญาวิทยาเอามือไปปัดออก
ยีนส์ว่า
"เฮ้ย ... ตุลย์ แกจะบ้าเหรอวะ"
ตุลย์กลับชี้นิ้วไปที่เต๋า
เต๋ายิ้ม เขาดีดนิ้วดังเป๊ะ ดวงไฟดวงเดิมก็กลับมาอีก
"ไอ้ห่าเต๋า คนกำลัง ซีเรียส ทะลึ่งเอามายากลข้างถนนมาหลอกกัน" บูมว่า
เต๋า หนุ่มช่างสัก นักมายากล ท่าทางกวนๆ ว่า
"ขวัญอ่อนจริงๆเลยนะมึง รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะ เอ็กซ์ตรีมตัวพ่ออย่างมึงกลัวผี"
บูมขยับปากด่าไอ้เต๋า
โจ นักประดิษฐ์และแฮกเกอร์ตัวฉกาจบอก
"แพรว พราว เราว่ายกเลิกพิธีเหอะ มันไม่เมคเซนส์ เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องเชิญผี เชิญวิ
ญญาณอะไรพวกนี้"
"แต่ที่ผ่านมามันวิธีที่เธอไม่เชื่อ มันก็ไขคดีประหลาดๆได้มาแล้วนะ" แพรวบอก
" แกเปิดใจให้กว้างหน่อยสิ" โจว่า
"ลองอีกทีเถอะนะ พวกเราจะได้รู้ว่าทำไมโรงงานนี้ มันถึงมีอาถรรพณ์ ใครที่เข้ามาต้องมีอันเป็นไปทุกราย" พราวบอก
ปอย ซึ่งบุคลิกดูจริงจัง เพิ่มระดับดีกรีความเครียดขึ้นเรื่อยๆ
คิว หนุ่มอัจฉริยะ ไอคิวเป็นเลิศ บอกเพื่อนๆว่า
"ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน เกิดเหตุเพลิงไหม้ครั้งใหญ่ที่สุดในรอบปี เพราะมีคนเสียชีวิตถึง 98 คน และผู้บาดเจ็บอีกนับร้อย เจ้าหน้าที่ได้สรุปเหตุว่าเกิดจากความประมาทของพนักงานที่สูบบุหรี่ในโรงงาน ทำให้เกิดไฟลุกไหม้วัสดุที่ใช้ผลิตหุ่นไฟเบอร์ พลาสติกต่างๆที่เป็นเชื้อเพลิงได้อย่างดี อีกทั้งโรงงานแห่งนี้ ไม่ได้มาตรฐานความปลอดภัยหลายประการ ไม่มีบันไดหนีไฟ ประตูทางออกฉุกเฉินกว้างไม่ได้มาตรฐาน และยังมีจำนวนน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับจำนวนของพนักงาน รวมทั้งโรงงานไม่เคยซักซ้อมการหนีไฟอย่างเป็นระบบให้กับพนักงาน และตั้งแต่นั้นมาก็เกิดเหตุการณ์ลึกลับอันน่าขนลุกว่า ยามค่ำคืน ผู้ที่เดินผ่านละแวกนี้มักได้ยินเสียงร่ำไห้ ครวญครางด้วยความเจ็บปวด บางคนก็เห็นลูกกลมไฟลอยอยู่เหนืออาคาร ...แต่เหตุการณ์อันน่าสยดสยองแท้จริงแล้วคือ โรงงานต้องสาปที่ ใครก็ตามเหยียบย่างเข้ามามักจะได้พบกับจุดจบอย่างพิศวง และวันนี้ก็ครบ 100 วันพอดี"
เหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนั้น เต็มไปด้วยความสยดสยองและน่ากลัว
แพรวบอก
"ชั้นว่าพวกวิญญาณยังคงอาฆาตหรือไม่ก็ต้องการบอกบางอย่างกับเรา"
"แพรว พราว ป่านนี้วิญญาณไปเกิดใหม่กันหมดแล้วมั๊ง" โจว่า
แพรวกับ พราว สองพี่น้องแฝดคนละฝาได้ฟังโจก็โมโห มันคล้ายกับการดูถูกในจิตสัมผัสของเธอ สองพี่น้องหลับตาจับมือกันและรวมจิตอีกครั้ง
"ว่าไงล่ะ ตุลย์ นักอาชญาวิทยาอย่างเธอมีความเห็นว่าอย่างไร" โจถาม
ตุลย์กำลังสำรวจรายละเอียดสิ่งแวดล้อมอยู่กำลังจะวิเคราะห์ แต่แล้วทันใดนั้น ไฟในห้องก็ดับขึ้นมาจริงๆ ยีนส์ถึงกับกรี๊ดเสียงดัง
บูมคว้ากล้องอินฟาเรดและอุปกรณ์จับคลื่นแม่เหล็กขึ้นมาเช็คทันที เข็มชี้วัดกระดิกถี่รุนแรง ทำเอาบูมเองอึ้ง
ยีนส์ผวาไปหลบหลังโจที่นิ่งแต่ก็มีแววตาวิตก
ท่ามกลางความมืด ทุกคนได้ยินเสียงหายใจของใครบางคนอยู่ที่ข้างหู
"ตุลย์ชั้นรู้สึกเหมือนใครมาหายใจอยู่ข้างๆวะ" ยีนส์บอก
"ชั้นก็รู้สึกเหมือนกันวะแก" คิวว่า
แพรวตัวสั่นเธอกุมมือพราวไว้แน่น
บูมบอก
"ไอ้เต๋า มึงทำลูกไฟอีกทีวะ มองอะไรไม่เห็นเลย"
เต๋าดีดนิ้วจะทำดวงไฟปรากฏขึ้น เพื่อให้แสงสว่างแต่คราวนี้เขาทำมันไม่ได้
ปอยเห็นเงาดำที่ยืนอยู่ข้างหน้า ชั่วแว่บนึง ทำให้เธอตัวแข็งคล้ายถูกผีอำ !
เสียงแมวร้องดังมาจากทุกทิศทาง ทั้งหมดตกใจ ร้องลั่น แมวดำตัวใหญ่เดินออกมาหยุดมองพวกเขาและวิ่งออกไปทางหน้าโรงงาน
โจร้องบอกให้ตามแมวตัวนั้นไปทางหน้าโรงงาน โจวิ่งออกไป แสงไฟจากโรงงานเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้กระพริบถี่ๆ ติดๆดับๆ ยิ่งเพิ่มความน่ากลัวให้บรรยากาศ
ที่มุมเดิม ปอยยังยืนงงอยู่ขยับตัวไม่ได้
"ช่วยด้วย ๆๆ"
บูมรีบวิ่งกลับมาไปคว้าข้อมือของเธอแล้วพาไปด้วย
หน้าโรงงานร้าง พวกเขาทั้ง 9 คนยืนหอบอย่างเหนื่อยอ่อน บูมยังคงจับมือของปอยไว้แน่น
เต๋าบอก
"เนียนเลยนะ พี่บูม"
ปอย ดึงมือออกด้วยความเขิน
"บูมแกลองเช็คภาพดูสิ ถ่ายติดอะไรมาบ้างหรือเปล่า" โจว่า
บูมและคิวหยิบกล้องออกมาเช็ก
"ไอ้ปอย เมื่อกี้แกเป็นไรของแกวะ ยืนตัวนิ่ง ตาแข็ง ชั้นงี้กลัวไปหมดเลย"
ปอย ก้มหน้าไม่ยอมตอบ
แพรว พราวหันรวมจิตให้เป็นสมาธิ มองไปที่โรงงานร้าง เธอเห็นเงาดำอยู่ตรงหน้าต่างกำลังจ้องมองมายังพวกเธอ
พราวบอก
"ที่นี่มีวิญญาณอยู่จริงๆ"
"ตลกแล้วๆ คนยิ่งจิตตกอยู่ ได้ทีอำกันใหญ่เลยนะ" เต๋าว่า
"เราก็เห็นเหมือนกันวะ เต๋า" ปอยบอก
"ไร้สาระ" โจว่า
ทุกคนนิ่งงัน
โจส่ายหัวเขาไม่เชื่อเรื่องไร้สาระ เขาเดินส่องไฟฉายไปสำรวจบริเวณนั้นอีกรอบ
ตุลย์มองรอบตัวแล้ววิเคราะห์ จากสภาพแวดล้อม
"สารเคมีจากหุ่นโชว์ เป็นเชื้อไฟอย่างดี เร่งความร้อนขนาดหลอมเหล็กละลายได้
ใครที่ติดอยู่ในนี้ คงทรมานน่าดู"
"ส่วนใหญ่คนที่ตายจะเป็นพวกคนแก่ๆ" คิวบอก
"ฉันว่ามันต้องมีอะไรซับซ้อนกว่านี้แน่เลย คิว" แพรวว่า
โจก็พบว่ามีประตูลับที่ซ่อนอยู่
"บางทีข้างหลังประตูนี้อาจมีคำตอบ"
เขาตัดสินใจเปิดมันออก นกหลายตัวบินออกมา สร้างความตกใจให้ทุกคน โจผงะตัวหลบ
"หือ ... เหม็นชิบหายเลย" เต๋าว่า
กลิ่นเหม็นอับลอยโชยขึ้นมา
ทีม “PROJECT X” เกี่ยงกันลงไปก่อน สัญญาณจากเครื่องวัดพลังงานแม่เหล็กของบูมร้องเตือนจนพัง
โจเดินนำลงไปก่อนพร้อมกับตุลย์ ทั้งหมดจึงตามลงมา
ด้านล่างเป็นคล้ายกับห้องพักคนงาน ตุลย์ใช้ตรรกะที่ชำนาญในเชิงอาชญาวิทยา ดูสถานที่และจุดต่างๆ
"ที่พักคนงานนี่หว่า ขนลุกเลยวะ สภาพอย่างเละ" เต๋าว่า
"ไม่ใช่หรอก มันเหมือนห้องขังมากกว่า" ตุลย์บอก
แมวดำตัวเดิมร้องดังมาทุกทิศอีกครั้ง ทำเอาสยอง
แพรวกับพราวเริ่มจับพลังบางอย่างได้ แต่คราวนี้มันรู้สึกน่าสงสาร แพรวกับพราวจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา
โจเห็นหนังสือเล่มหนึ่งตกอยู่ จึงหยิบมาดู เขาเปิดเห็นกระดาษถูกขีดเขียนเป็นภาษาพม่า
"พวกคนงานพม่า" โจบอก
"ช่วงก่อนที่เกิดเหตุไฟไหม้โรงงานนี้ มีข่าวคนงานพม่าแอบหนีจากโรงงานมาขอความช่วยเหลือ มีการบุกจับและปล่อยตัวคนงานเหล่านั้นกลับประเทศ" คิวว่า
ยีนส์บอก "ไอ้เจ้าของโรงงานนี่ มันคงเส้นใหญ่จริงๆ แหล่ะ"
ยีนส์รู้สึกเหนื่อย เธอจึงพิงตัวเองกับผนังห้องแต่ตัวเองกลับทะลุเข้าไปในผนังนั้น ยีนส์ร้องตกใจ
โจเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของยีนส์ไว้อย่างทันท่วงที ยีนส์แอบยิ้มหวานให้โจ
ตุลย์มองสังเกตไปที่รอยแตกของผนัง และพยายามเอาเท้าถีบให้ผนังพังทะลุออกไป
ทุกคนเข้าไปช่วยพังผนังนั้นให้กว้างออก ชิ้นส่วนหุ่นมากมายก็หล่นออกมาตรงหน้า ทำเอาผวา แต่ที่ทำเอาสยองสุดๆก็คือโครงกระดูกที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่สนิมจับก็ปนอยู่กับกองชิ้นส่วนหุ่น
ทันใดค้างคาวจำนวนมากมายก็บินออกมาจากผนังไปทางหน้าต่าง ทำเอาทุกคนร้องตกใจ วิ่งกระเจิงไปคนละทาง
ภายในร้านกาแฟชิคๆ ตอนกลางวัน กลุ่มวัยรุ่นดูคลิปจาก tablet กระโดดสะดุ้งร้องโวยวาย
วัยรุ่น 1บอก "น่ากลัวชิบหายหลอนฟุดๆ"
วัยรุ่น 2 บอก "แม่ง ... เล่นซะเยี่ยวเกือบราดทุกคลิป มีล้านไลค์กูให้ทีมนี้หมดเลยมึง สุดติ่งกระดิ่งแมว"
ที่จอ ภาพกราฟฟิกขึ้นชื่อ PROJECT Xและเสียงของ admin ลึกลับ
"หากพวกคุณคิดว่าแน่ เราขอท้าให้มาร่วมทีมกับเรา ภารกิจสุดสยองใหม่ๆ กำลังรอให้คนกล้ามาพิสูจน์"
ภายในบ้านเรียบหรูของโจ ที่ห้องลับส่วนตัวของเขา โจเพิ่งประกอบโดรนเสร็จ เขาลองบังคับมันบินไปทั่วห้อง
โจหันไปมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา ยอดวิวคลิปล่าสุดที่พวกเขาอัพโหลด กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงเตือนพร้อมหน้าต่างเล็กๆ กระเด้งขึ้นมา โจเปิดหน้าต่างอันใหม่ขึ้นมา เขาเพิ่งอัพโหลดโปรแกรมบางอย่างเสร็จ โจยิ้มภูมิใจก่อนอัพขึ้นเวปทันที หน้าเวปนั่นแสดงข้อความว่าโปรแกรมดังกล่าวสำหรับดาวน์โหลดฟรีและเปิดให้ผู้ดาวน์โหลดบริจาคเพื่อนำเงินไปช่วยเหลือเด็กกำพร้า
โจหันไปให้ความสนใจกับโดรนอีกครั้ง เขาทดลองเอากล้องติดเข้าไปด้วย
VDO Link ขึ้นมาที่จอคอมพ์ พ่อของโจโฟนอินเข้ามา
โจเปิดขึ้น ....แต่ไม่ทักหรือแสดงอารมณ์ใดๆ
ทั้งสองจ้องมองกันแต่ไม่ยอมพูดกันแสดงให้เห็นว่าทั้งสองมีระยะห่างต่อกันและกัน แต่ในที่สุดพ่อของโจก็ ....
"ตกลงว่าไง แกตัดสินใจแล้วหรือยัง ชั้นต้องการคำตอบว่าแกจะย้ายมาอยู่กับชั้นที่อเมริกาหรือเปล่า" พ่อถาม
"ไม่ครับ ผมโตแล้วผมดูแลตัวเองได้ อีกอย่างผมไม่ต้องการไปทำงานรับใช้พวกนายทุนเห็นแก่เงิน"
"นี่แกหยุดพูดจาก้าวร้าวพ่อเสียที มันคืออาชีพของชั้น"
"พ่อภูมิใจกับอาชีพนี้มากถึงขนาดทอดทิ้งแม่ให้ตายไปโดยไม่เหลียวแลเนี่ยนะ"
พ่อโจถอนใจบอก
"สักวันนึงแกจะเข้าใจชั้น"
ภาพจากจอก็ดับลง โจรู้สึกอึดอัด เขาระบายออกด้วยการต่อยกระสอบทรายที่แขวนอยู่กลางห้อง
บรรยากาศ มุมต่างๆ ของร้านอาหาร หนุ่มสาวส่วนใหญ่กำลังจ้องโทรศัพท์ ไม่ก็เล่น tablet กัน ทุกคนล้วนแล้วแต่ดูคลิป “PROJECT X”
เต๋าเดินเข้ามาที่มุมเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม ขณะที่เขากำลังจ่ายเงินให้พนักงานสาว เขาก็โชว์มายากลเสกเงินแล้วยื่นให้ ทำเอาพนักงานสาวยิ้มชอบใจ
เต๋าเดินเข้ามานั่งด้านในวัยรุ่นชายคนหนึ่งเดินมาขอลายเซ็นเต๋า
"พี่เต๋า พี่นี่ไอดอล ผมเลยนะ พี่บอกผมหน่อยเถอะ กลเสกไฟลอยได้ทำยังไงอ่ะพี่"
เต๋ากระซิบข้างหูวัยรุ่นคนนั้นเบาๆ
วัยรุ่นตาค้าง
"ขอบคุณครับพี่"
"แล้วอย่าไปบอกใครล่ะ"
วัยรุ่นมองไปที่ ด๊อกแท็ค ของเต๋า
"สักวันผมจะต้องสวมสร้อยสัญลักษณ์ PROJECT Xแบบพี่ให้ได้"
แพรว พราว และ คิว เดินเข้ามาในร้าน
"ไอ้บูมอะ" เต๋าถาม
"มันบอกว่าไปส่งของ เด่วคงมา" คิวบอก
บูมปั่นจักรยานด้วยท่าทางผาดโผนเข้ามาในร้าน
"ไอ้บูม มึงเข้ามาแบบคนธรรมดาบ้างก็ได้นะ ขโมยซีนกูจัง"
วัยรุ่นในร้านจ้องมองที่กลุ่ม Project X ที่กำลังมีชื่อเสียง
ฝ่ายโจอาบน้ำเสร็จ เขาเดินมาหยิบหนังสือ “ท่านเคาท์ มองเต คริสโต / ตามล้าง ตามสนอง (Monte Cristo)” ขึ้นมาอ่าน สีหน้าของเขาเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความแข็งกร้าว
ณ สตูดิโอถ่ายภาพ ตุลย์กำลังนั่งอ่านหนังสือ “เล่มเดียวกับโจ” ระหว่างที่รอ
ยีนส์ สาวสวยหุ่นดี ซึ่งยืนโพสต์ท่าให้ช่างภาพถ่ายรูปอยู่ ด้วยชุดและท่าทางที่มีเสน่ห์เย้ายวน ในแบบของนักยิมนาสติก
พี่ลูกน้ำบอก "ดีมากจ้า น้องยีนส์ คราวนี้ พี่ลูกน้ำขอแบบก๋ากั๋นหน่อยนะคะ เอาแบบบู๊ๆนะ ทีมArt ไปยกเป้าซ้อมเตะมาทีสิ น้องช่างภาพพี่ลูกน้ำขอแสงแบบดุๆนะ พี่อยากลองเปลี่ยนลุค น้องยีนส์สักหน่อย
นักกีฬายิมนาสติกทีมชาติอย่างน้องยีนส์คงไหวนะคะ"
"ได้คะ พี่ พี่อยากให้โพสแบบไหนบอกเลยนะคะ ยีนส์เต็มที"
"ดีคะ พูดง่ายๆอย่างนี้รุ่งค่ะ"
ตุลย์ สาวมาดเท่ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของยีนส์ นั่งอ่านหนังสือนิยายเกี่ยวกับการสืบสวนอยู่อีกมุม
สีหน้าของเธอไม่ค่อยสบอารมณ์ที่เพื่อนรักต้องยอมทุกอย่าง
"เตะให้สูงกว่านี้อีกคะ ยังไม่ได้ สูงและแรงคะ สีหน้าต้องมีอินเนอร์ด้วยสิคะ"
ยีนส์ทำตาม แต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจของสไตลิสต์
ตุลย์รำคาญจึงเดินนิ่งๆไปที่ฉากแล้วกระโดดหมุนตัวเตะกลับหลังไปที่เป้าซ้อมจนกระเด็นออกไปจากฉาก ทำเอาสไตลิสต์อึ้งกิมกี่
"เริ่ดมาก ใครกันเนี่ย ถ่ายทันมั๊ย ช่างภาพ"
ช่างภาพส่ายหัว
"ตุลย์ เพื่อนหนูเองคะพี่ เค้าเก่งศิลปะการต่อสู้ทุกชนิดเลยนะคะ หรือพี่ลูกน้ำจะลองให้ตุลย์เป็นแบบดูบ้างดีมั๊ยคะ" ยีนส์ว่า
"กู๊ดไอเดียคะ งั้นไปลองเปลี่ยนชุดเลยนะ คุณน้อง"
ตุลย์บอก
"อย่าดีกว่าคะ ปกติถนัดเตะคนจริงๆมากกว่าเป้าซ้อม"
สไตลิสต์จอมสั่งก็นั่งสงบเสงี่ยมพูดน้อยลงในบัดดล
ในห้องแต่งตัว ยีนส์บรรจงเช็ดเครื่องสำอางออกจนหมด แล้วเริ่มแต่งใหม่อีกครั้ง ตุลย์มองอย่างงงๆ
"อ้าว แล้วจะลบออกทำไม เมื่อกี้ก็สวยดี"
"ไม่ได้หรอก มันดูไม่ธรรมชาติ"
" ชั้นทาปากสีนี้ แกว่า โจเขาจะชอบหรือเปล่า"
ตุลย์ยักไหล่ประมาณว่า ไม่สน
"แก ชั้นชอบเขาจริงๆนะ ดูเท่ ลึกลับเข้าถึงยาก น่าค้นหา" ยีนส์บอก
"เพ้อเจ้อ"
"หึงหรา .... ยังไงก็ไม่ใครมาแทนที่เพื่อนสนิทคนนี้ ได้หรอกน่า มาหอมทีสิ ทำเป็นน้อยใจ"
ยีนส์เข้ามาหอมแก้มตุลย์แบบแกล้งๆให้ลิปสติกเลอะ ทั้งสองเล่นสนุกกันอย่างสนิทสนม
ที่บ้านของโจตอนเย็น สมาชิกของทีม Project X ประกอบไปด้วย โจ, เต๋า, แพรว, พราว, บูม, คิว, ยีนส์และตุลย์ มารวมตัวกัน ขาดก็เพียง ปอย หญิงสาวในกลุ่ม
โจ เอาโดรนมาให้บูมและคิวลองเล่นดูบ้าง
บูมบอก "สุดยอดเลยวะ โจ"
"ตัวนี้ชั้นเพิ่มความแรงของสัญญาณวิทยุไปอีกเท่าตัว แกเอามัน บินข้ามตึกใบหยกได้สบายๆ" โจว่า
"ทั้งรวย ทั้งเก่ง ถ้าชั้นเป็นนายนะ ป่านนี้ไปใช้ชีวิตสบายๆอยู่เมืองนอกแล้ววะ" คิวบอก
"ความสุขของแกกับชั้นมันอาจจะต่างกันวะ คิว"
"โจ ชั้นถามแกจริงๆเหอะวะ ... แกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า มีอะไรก็บอกกันได้นะ เราทีมเดียวกัน" บูมว่า
โจยิ้มแบบเข้าใจยากแทนคำตอบให้บูม
ยีนส์ กำลังอบอาหารบางอย่างอยู่ในครัวบ้านโจ ระหว่างนั้นเธอก็เปิดหนังสือทำอาหารคู่ไปด้วย ก่อนจะลงมือเร่งอุณหภูมิของเตา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ยีนส์ก็หันมาหาตุลย์ด้วยสีหน้าออดอ้อนสุดฤทธิ์
"ที่รักคะ ที่รักชอบทานไก่อบน้ำผึ้งมั้ยคะ สูตรนี้ยีนส์ได้มาจากอากู๋เกิ้ลเลยนะคะ"
ตุลย์ทำหน้าเลี่ยนๆ
"ชอบแบบนุ่มๆหรือกรอบๆคะ อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิคะ เนี่ยยีนส์ไม่เคยทำอาหารให้ใครทานเลยนะคะ ที่รักเป็นเหยื่อรายแรกเลยคะ หุหุ"
"นี่แกเป็นเอามากนะเนี่ย"
ยีนส์เข้าไปกอดตุลย์อย่างอารมณ์ดี
"โจคะ ถ้าเราแต่งงานกัน ยีนส์จะทำอาหารอร่อยๆให้คุณทานทุกวันเลยคะ"
สักพักกลิ่นไหม้ของอาหารก็โชยกลิ่นมา เสียงดังปุงปังอยู่ในเตาอบ ยีนส์ตกใจ ตุลย์หัวเราะ ยีนส์เปิดเตาอบออกมาแล้วพบว่า ไก่ที่อบไว้ ดำเกรียม
"ที่รักคะ สงสัยเราจะได้กินไก่อบกาแฟแล้วล่ะคะ 5555"
"เชอะ นึกว่าฉันจะไม่ได้เตรียมแผนสำรองไว้เหรอไง"
ยีนส์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดสายโทรหาแพรวทันที
"แพรวๆ แผนสองเลย ตอนนี้แกอยู่ไหนอะ อ่อ ...โอเค อีก10นาทีเจอกัน"
ยีนส์วางหูพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วยิ้มหวานให้ตุลย์
"ที่รักคะ มาช่วยยีนส์เตรียมผลไม้ดีกว่าคะ"
"ไม่อะ ทำเองเหอะ"
"อ้าว"
ตุลย์คว้าแอปเปิ้ลเดินเคี้ยว ออกจากห้องทิ้งให้ยีนส์ปอกผลไม้ไปเพ้อไป เล่นพูดอยู่คนเดียวต่อไป
ภายในบ้าน โจ บูม คิว เต๋า ถอดเสื้อ เตะบอลเล่นกันอย่างดุเดือด พราว แพรว แอบย่องเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารที่ยีนส์สั่งให้ซื้อมา
ตุลย์ออกจากห้องน้ำ แต่ระหว่างทางเดินเธอได้สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ เธอเข้าไปดูที่ผนังและแนบหูฟัง เธอรู้สึกได้ว่าหลังผนังนั้นมีบางสิ่งซ่อนอยู่ เธอสำรวจจนพบว่ามีกลไกซ่อนไว้
ตุลย์ตัดสินใจบิดกลไกนั้นและจริงอย่างที่คิดประตูลับเปิดออก
ตุลย์เข้าไปสำรวจห้องลับของโจ ภายในห้องมีข้าวของมากมายที่บ่งบอกให้เห็นว่า เขาคือนักประดิษฐ์ที่มีความสามารถ ตุลย์ตะลึงเมื่อได้เห็นชีวิตอีกด้านของโจ เธอหยุดที่ประกาศนีย์บัตรจากสถาบัน MIT และใบจดลิขสิทธิ์งานประดิษฐ์ต่างๆ อีกด้านเป็นรูปของโจในวัยเด็กและแม่ซึ่งดูเป็นภาพที่อ่อนหวานและอบอวลไปด้วยความรัก สุดท้ายคือภาพเขากับพ่อในงานศพแม่
ตุลย์เหลือบไปเห็นหนังสือ “ท่านเคาท์ มองเต คริสโต / ตามล้าง ตามสนอง (Monte Cristo)”วางอยู่เธอจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน
โจเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆโดยที่ตุลย์ไม่รู้ตัว
"เล่มนี้เล่มโปรดของผมเลยนะ"
ตุลย์สะดุ้ง
"เราสองคนน่าจะมีอะไรคล้ายๆกันนะ"
"ชั้นขอโทษที่เข้ามาโดยพลการ"
"ถ้าเธออยากรู้อะไรเกี่ยวกับเรา ถามเราตรงๆก็ได้นี่นา"
"ชั้นไม่อยากจะไปรู้เรื่องส่วนตัวของนายหรอกนะ อย่าหลงตัวเอง"
ตุลย์รีบเดินออกไป
โจหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาและส่งให้เธอ
"คิดว่าเธอน่าจะชอบนะ"
ตุลย์มองเห็นหนังสือที่โจส่งให้ เธออดไม่ได้เพราะเป็นหนังสือที่หายากมาก
"เล่มนี้หายากสุดๆเลย ไม่น่าเชื่อว่านายจะมี"
ตุลย์มองหนังสือที่เธอชอบและเปิดมันอ่านอย่างชื่นชม โจลอบมองตุลย์ด้วยสายตาที่ชื่นชมเธอ
ตุลย์รู้สึกตัวหันมาเจอสายตาของโจ เธอเขิน แต่ข้างนอกก็ได้ยินเสียงของยีนส์ตะโกนขัดเข้ามา
"ตุลย์ ... ตุลย์"
ตุลย์เผลอตัวทำปากจุ๊ๆ ประมาณบอกโจว่าไม่อยากให้ยีนส์รู้ว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
โจเปิดภาพจากกล้องวงจรปิดเห็นยีนส์ยังเดินป้วนเปี้ยนอยู่ด้านหน้า ทำให้ทั้งสองคนติดอยู่ในห้องออกไปไม่ได้
โจเริ่มสงสัย ทำไมตุลย์จึงไม่อยากให้ยีนส์รู้ว่าเขาและเธออยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้อง
ทั้งสองรอจนยีนส์เดินออกไปแล้วจึงออกจากห้องลับ
เวลาต่อเนื่องมา ชาว project X นั่งดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน มีการโชว์มายากลแปลกๆจากเต๋า
ตุลย์ เดินมาที่โต๊ะอาหาร ยีนส์มองอย่างสงสัย แต่ตุลย์ทำเป็นเฉยๆ
"หายไปไหนมาวะ หาแทบแย่"
ยีนส์เอาอาหารใส่จานเดินไปให้โจ
"ชั้นทำกับมือเลยนะ ลองชิมดูสิ กินแต่อาหารสำเร็จรูปน่าเบื่อจะตาย"
พราว แพรวกำลังเอ็นจอยกับอาหาร
"อร่อยๆ จริงนะยีนส์" พราวว่า
ยีนส์ยิ้มปลื้ม
"ร้านนี้ดังมากเลยนะ คุ้มค่าที่ต้องไปต่อคิวกันตั้งนานแน่ะ"
ยีนส์รีบเดินไปหยิกแขนแฝดพราวที่เผลอพูด
"อีบ้า ยัยแฝดนรก"
โจทันเกมส์เขายิ้มและกินอาหารเอาใจยีนส์ ตุลย์โล่งใจที่ยีนส์ไม่สงสัยเรื่องที่เธอหายตัวไป
เต๋าเปิดคลิปของพวกเขาแล้วคอยบอกพวกๆ
"เอาเว้ยเฮ้ย พุ่งไม่หยุด ทะลักทลายมากๆ มีทุบสถิติแน่นอนคับท่าน"
ins. ตัวเลขยอดวิวขึ้นเรื่อยจนกระทั่งแตะถึงหลักล้านวิว ทุกคนส่งเสียงเฮลั่นเมื่อยอดวิวขึ้นเป็นล้าน ทุกคน "เฮ ๆๆ" ดีใจ
ไม่นานโทรศัพท์ของทุกคนก็มีข้อความเข้ามาเกือบพร้อมๆกัน ข้อความนั้นเป็นยอดโอนเงินจากแอดมิน
"สุดยอดไปเลย ... อย่างนี้หายเหนื่อย ไหนตุลย์เอามาดูหน่อยสิ ตัวเลขแกกับชั้นเท่ากันป่ะ" ยีนส์ว่า
"รู้สึกจะมากกว่าแกเท่านึงนะ เพราะฉลาดกว่า" ตุลย์บอก
"อีบ้า ไหนเอามาดูหน่อยสิ"
ยีนส์คว้าโทรศัพท์ตุลย์ไปดูแล้วก็ทำหน้าตลกๆประมาณว่าเท่ากันแหล่ะ
บูมบอก "มีเงินซื้ออุปกรณ์ใหม่ๆมาเสริมทัพแล้วเว้ย"
โจยังคงครุ่นคิด
"มันจะเป็นใครก็ช่าง แต่มันทำให้เรามีชื่อเสียง มีคนรู้จัก ได้ทำในสิ่งที่ท้าทาย แถมมีตังค์ใช้ แค่นี้ก็โอเคแล้ววะ บูมคราวหน้าแกอย่าตัดตอนไฮไลท์ของข้าออกนะ น่าจะแทรกไว้ตรงนี้" เต๋าว่า
"นี่ได้ข่าวว่าตำรวจกำลังรื้อคดีขึ้นใหม่นะ ไอ้เจ้าของโรงงานนรกคงได้รับกรรมเร็วๆนี้แหล่ะ" คิวบอก
บูมบอก
"มันเท่ากับพวกเราช่วยกันหาหลักฐานมัดตัวคนร้ายไม่ให้มันลอยนวลไปได้ 555 ไอ้รายการ
Project X นี้มันสนุกกว่าที่เราไว้คิดเยอะวะ"
โจนิ่งสีหน้าเครียด
"ยังคาใจอยู่ใช่ไหมล่ะว่า แอดมิน project Xเป็นใคร แฮกเกอร์ชั้นเทพอย่างแกยังเจาะข้อมูลมันไม่ได้
มันคงจะไม่ธรรมดาอยู่นะ" คิวบอก
"ไม่นานหรอก คิว ชั้นจะกระชากหน้ากากของมันออกมาให้ได้ ไอ้จอมบงการ" โจบอก
เต๋าเลื่อนภาพไปเรื่อยๆ
"เฮ้ย เต๋าๆ หยุดก่อน" เต๋าบอก
ตุลย์ จับเม้าส์ ย้อนภาพไปตรงที่ปอยกำลังตาแข็งตัวแข็งคล้ายเห็นบางอย่างซึ่งน่ากลัว
"มีอะไรเหรอตุลย์"
"ดูตรงนี้สิ โจ"
ตุลย์ย้อนดูภาพนั้นอย่างช้าๆ มันเป็นเงาดำวิ่งผ่านหน้าปอยไปอย่างรวดเร็ว
"ขนลุกซู่เลยเนี่ย" แพรวบอก
"ชั้นบอกเธอแล้วไง โจ ว่ามันมีจริง" พราวว่า
"บูมแล้วนี่ ไอ้ปอยมันไปไหน ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลย" ตุลย์ว่า
บูมอ้ำๆอึ้งๆ
"ไม่ต้องมาปิดบังเลยน่า ใครๆเขาก็ดูออกว่า แกกับปอยน่ะมีซัมติ้งกัน" ยีนส์บอก
บูมเขิน
"โทรไปก็ไม่รับสายเลย ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่ วันนี้วันเกิดปอย เรายังเตรียมของขวัญมาให้ด้วย"
เต๋าบอก
"แอบไปฉลองกับคนอื่นเปล่าวะ "
จู่ๆไฟในบ้านก็ดับ คลิปที่ปอยร้องหวาดกลัว ช่วยด้วย ๆๆ ก็เล่นซ้ำขึ้นมาเอง ทำเอาทุกคนผวา
เสียงโทรศัพท์มือถือของบูมดังขึ้นทันที บูมยกขึ้นมาดู เขาดีใจ เพราะเป็นสายจากปอย
"ปอยเหรออยู่ไหน ... พวกเราอยู่ที่บ้านโจกัน"
สีหน้าของเขาแทบถอดสี เมื่อได้ฟังเสียงจากปลายสาย
"ตำรวจโทร.มาบอกให้เราไปที่โรงงานร้าง อยากจะให้ช่วยยืนยันศพของผู้หญิงคนนึง"
ทุกคนชะงักงันกันหมด
กลางคืนต่อเนื่องมา ภายในรถ บูมและเพื่อนในทีมต่างรีบไปที่โรงงานร้างทันที
แสงไฟจากไซเรนสว่างอยู่ตรงหน้าประตูโรงงานร้าง
บูมรีบวิ่งไปที่ร่างอันไร้วิญญาณที่มีผ้าคลุมอยู่ บูมเปิดออกดูและพบว่าเป็นปอยจริงๆ เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
"ผู้หญิงคนนี้กระโดดลงมาจากดาดฟ้า"
"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"
บูมเดินถอยห่างออกมาอย่างคนไร้สติ ยีนส์ร้องไห้ พาเอาเพื่อนๆในทีมเก็บอาการเสียใจไว้ไม่อยู่ร้องไห้ตามออกมา
ตำรวจบอก
"เบอร์คุณโชว์อยู่บนโทรศัพท์ผู้ตาย คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับผู้ตายครับ"
บูมยังจำได้ดีว่าเขาเจอปอยครั้งแรกที่
บรรยากาศยามค่ำคืน โจ บูม และ คิว ปั่นจักรยานมากัน พร้อมอุปกรณ์กล้องถ่ายวิดีโอขนาดเล็กสะพายมาด้วย เมื่อพวกเขามาถึงที่หมาย คิวก็ตั้งกล้องถ่ายวิดีโอ บูมทำหน้าที่เป็นพิธีกรดำเนินรายการ ส่วนโจยืนมองสำรวจไปรอบๆ ถนน
"ที่ผมยืนอยู่ตรงจุดที่ถูกขนามนามว่าโค้ง 100ศพ ณ ที่แห่งนี้ เกิดอุบัติเหตุคร่าชีวิตผู้คนบ่อยครั้ง
ส่วนใหญ่จะเสียชีวิตบนเกาะกลางถนน โดยแทบทุกคันจะชนเข้ากับต้นโพธิ์ที่อยู่ตรงทางโค้งนี้"
บูมชี้ไปที่เกาะกลางถนน
คิวซูมภาพวิดีโอเข้าไปที่ต้นโพธิ์ที่อยู่เกาะกลาง แล้วคิวก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เกาะกลางถนน เขาอึ้งทำอะไรไม่ถูก ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"เป็นไรวะ ไอ้คิว แพนกลับมารับบูมสิวะ" โจถาม
คิวรีบกวักมือให้โจ และ บูมมาดูภาพที่กล้อง
ทั้งคู่ทำหน้างงๆ เดินเข้ามาหาคิว
"อะไรของมึงอีกเนี่ย ไอคิวตกเหรอ"
"พวกมึงดูเองสิ" คิวว่า
โจจ้องที่จอมองภาพ เขาไม่เห็นอะไร
"ก็ถูกแล้วไง ต้นโพธิ์ไง ตามที่ซ้อมไว้"
"อะไรของมึง ยังไงๆ" บูมว่า
"ก็ผู้หญิงยืนอยู่ตรงนั้น กูเห็นเต็มๆ" คิวยืนยัน
"ว่างมากนักไง เขาให้หลอกคนดู มึงมาหลอกกันเอง" โจบอก
"ไม่เชื่อพวกมึงเดินไปดูสิ แถวต้นโพธิ์นะ"
"ตลกเลยมึง ... จะเล่นกูซะแล้ว มึงก็รู้กูป๊อด ไปด้วยกันเลยแม่ง รับผิดชอบร่วมกันโอเคป่ะ
" บูมบอก
บูมและคิวกล้าๆกลัวๆเกี่ยงกัน
โจเดินนำเดินตรงไปยังต้นโพธิ์ แต่ไร้วี่แววใดๆ
"ไหนผีของมึง เด๋วตบให้หายฉลาดเลย" บูมบอก
ทันใดหญิงสาวคนนึงก็เดินโผล่ออกมาจากอีกด้านของต้นโพธิ์ ทำเอาบูมและคิว ทั้งสองคนกระโดดมาเกาะด้านหลังของโจ แหกปากเสียงหลงพาเอาโจที่สติดีเกือบหลุดแหกปากไปด้วย
ปอยหัวเราะเบาๆบอก
"คนคะ ไม่ใช่ผี ...ขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ"
"ไอ้คิว เลิกขวัญอ่อนซะที ... ปล่อยๆ" โจบอก
บูมทำเจ๋งปล่อยมือที่กอดคิวไว้แน่น
"ปอยคะ มาพิสูจน์เรื่องลี้ลับเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าจะได้มาเจอพวกทีม PROJECT Xที่นี่"
คิวถาม
"รู้จักพวกเราด้วยเหรอเนี่ย"
"ไม่รู้จักก็เชยแย่ล่ะ แต่ละคลิปเรตติ้งถล่มทลาย"
ทันใดนั้น ก็มีรถยนต์หรูคันหนึ่งวิ่งเข้าโค้งด้วยความเร็วสูงเหมือนแทบจะพุ่งมายังเกาะกลางถนน --บูมรีบดึงปอย หลบไปอีกทาง แต่โชคดีที่รถยนต์คันดังกล่าวประคองตัวหักหลบไปได้อย่างหวุดหวิด คิวหน้าถอดสี บูม เผลอกอดปอยอยู่จนกระทั่งปอยหายตกใจ บูมจึงปล่อยตัวเธอแบบเขินอาย
เจ้าของรถลงจากรถ
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ"
"เมาแล้วขับรถ มันอันตรายนะคุณ" โจบอก
"ผมไม่ได้ดื่มสักแอะเดียวเลยนะครับ ประหลาดมากๆ ผมเห็นหญิงสาวมายืนขวางถนนจนผมต้องหักหลบมาทางพวกคุณ .. จะว่าตาฝาด ง่วงนอนก็ไม่ใช่นะ"
ทั้งสี่คนอึ้ง นิ่ง มองกันแบบชัวร์แล้ว เจอของจริง
บูมยังคงนั่งอยู่ที่โรงงานร้างด้วยความเสียใจ พร้อมกับเพื่อนๆ ในทีม
"มันต้องเป็นอาถรรพ์แน่ๆ แสดงว่ามันยังคงมีบางสิ่งที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย" แพรวบอก
บูมโมโห
"พวกมึงจะเอาอะไรอีกวะ วิญญาณที่ถูกขังกูก็ช่วยกันปล่อย เอาพระมาสวดให้ ทำไมมึงยังต้องเอาชีวิตปอยไปอีก มึงจะเอาไงอีก"
ตุลย์สำรวจร่างปอยที่ถูกคลุมไว้ เธอเปิดผ้าออก ตุลย์สังเกตเห็นสร้อยคอที่ห้อยไว้ เธอไม่เคยเห็นปอยใส่มาก่อน ตุลย์กำลังจะแอบหยิบสร้อยแต่ตำรวจคนนึงเดินเข้ามา จึงทำให้เธอไม่สามารถหยิบได้
"คุณตำรวจครับ ลองดูนี่หน่อยครับ" โจบอก
โจส่งโทรศัพท์ที่มีคลิปช่วง ปอยมีเงาดำวิ่งผ่านให้ดู
"ผมไม่เข้าใจ มันคืออะไรกันแน่"
"อืม ... ผมว่านะ "
โจยักคิ้วให้ตุลย์จัดการกับสร้อยเส้นนั้น
ตุลย์ยักคิ้วให้โจพร้อมกับจัดการกับสร้อยเส้นนั้นอย่างแนบเนียน
กลางคืนต่อเนื่องมา ที่บ้านโจ ทีมแยกย้ายกันตามมุมต่างคนอยู่ในอาการเสียใจที่ปอยได้จากไป
บูมแยกตัวไปที่ระเบียง ในมือของเขายังมีกล่องของขวัญที่เตรียมไว้ให้ปอยในวันเกิด สีหน้าเขาดูเศร้าหมอง
โจนิ่งและมองตุลย์เป็นนัยว่าให้เข้าไปบอกบูม
ตุลย์เข้ามาหาบูม พร้อมกับส่งสร้อยคอเส้นนั้นให้
"อะไรเหรอ ตุลย์"
"ของปอย"
บูมมองสร้อยเส้นนั้นด้วยความประหลาดใจ เขาเปิดมันออกดูซึ่งภายในมันเป็นรูปถ่ายปอยกับชายคนนึง
ณ ถนนหน้าอพาร์ทเม้นท์ปอย ตอนกลางวัน ปอยคุยโทรศัพท์กับชายหนุ่มอีกคนซึ่งดูเหมือนว่าทั้งคู่ทะเลาะกัน
"พี่ทำอย่างนี้กับปอยได้ยังไง แล้วสัญญาที่พี่ให้ไว้ล่ะ พี่เห็นปอยเป็นของเล่นเหรอไง ทำไมพี่ถึงเอาหัวใจของปอยไปทำลายแบบนี้"
บูมเลยรู้ว่าปอยมีแฟนแล้ว เขาเสียใจนิดๆ
ปอยวางหูแล้วก็ยืนสงบสติอารมณ์ก่อนจะเดินเข้ามาหาบูม
"ปอยขอโทษนะ ปอยรู้ว่าบูมรู้สึกยังไงกับปอย แต่ .... "
"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ปอย กลับที่พักก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องที่เราคิดยังไงกับปอย อย่างเพิ่งเอามาเป็นสาระเลยนะ"
บูมเดินเคียงข้างปอยไปจนถึงหน้าอพาร์ทเม้นท์
ที่หน้าประตู มีผู้หญิงอีกคนยืนรอปอยอยู่ หน้าตาของผู้หญิงคนนั้นดูบึ้งตึง
ปอยเดินเลี่ยงอย่างไม่สนใจแต่ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นขวางเอาไว้และตรงเข้ามาทำร้ายปอย จนบูมต้องเข้าห้ามและเขาก็โดนลูกหลง ถูกเล็บข่วนหน้าเขาไปด้วย
รปภ. บอก
"หยุดครับ หยุด ไม่งั้นผมต้องแจ้งตำรวจนะครับ"
หญิงคนนั้นจึงยอมแยกไป แต่สายตาเคียดแค้นของเธอยังคงจ้องมาที่ปอยอย่างอาฆาต
ภายในห้อง บูมทำแผลให้ปอย
"ขอโทษเธอด้วยนะ ที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะเรื่องบ้าๆของชั้น"
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ... เราเข้าใจทุกอย่างดี"
"บูม เธออาจจะมองเห็นเราด้านเดียวก็ได้นะ เราไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ" ปอยหัวเราะ "คนดีๆเขาจะมีคนมาดักรอตบอย่างนี้เหรอ"
"ยังไงบูมก็ยังคงมีสายตาที่หวังดีให้กับปอยเสมอ ...ไหนตู้เย็นมีอะไรเหลือบ้างเนี่ย เดี๋ยวเราทำมื้อเย็นให้กินเอง "
"บูมเดินไปที่ตู้เย็น
ปอยมองบูมด้วยสายตาเห็นใจเขา และเธอไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้
ต่อมา บริเวณหน้าเตาเผาศพ เพื่อนๆทุกคนในชุดดำ
แม่ปอยบอก
"ขอบใจทุกคนมากนะ ที่เป็นธุระจัดการให้ แม่ดีใจจริงๆที่ปอยมันมีเพื่อนดีๆอย่างพวกหนู"
แม่สะอื้น "มันไม่น่าอายุสั้นเลย แม่ไม่ดีเอง ไม่ได้ดูแลมันเลยตั้งแต่เด็กๆ ปอยมันต้องหาเลี้ยงตัวเองมาตลอด"
จู่ๆชายคนนึงก็เดินเข้ามา บูมเห็นจึงปรี่เข้าไปต่อยหน้าทันที ชายคนนั้นไม่ตอบโต้ เขาได้แต่ร้องไห้เสียใจ
รถตำรวจจอดอยู่ที่มุมหนึ่ง เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบเข้ามา
"พอเถอะน้อง ยังไงเขาก็ต้องรับโทษกับสิ่งที่ก่อไว้อยู่แล้ว"
ยีนส์ถาม
"นี่มันอะไรกันคะ คุณตำรวจ"
"นี่แหล่ะเจ้าของโรงงานผีสิงที่พวกคุณเข้าไปพิสูจน์จนรู้ว่า คนงานต่างด้าว ถูกกักจนต้องตายในกองเพลิงมากมาย"
บูมหยิบสร้อยคอของปอยออกมาแล้วเขวี้ยงใส่ชายคนนั้น สร้อยตกกระแทกเปิดออกให้เห็นรูปถ่ายคู่ของปอยกับชายคนนั้น
ตำรวจนำชายหนุ่มเดินกลับไมที่รถและขับออกไป
ย้อนกลับไป ที่หน้าคลีนิคฝากครรภ์ ปอยแอบมองชายหนุ่มคนนึงกำลังพาหญิงสาวเข้าไปฝากครรภ์
บูมพยายามปลอบใจปอย
"ตัดใจเหอะ ปอย ยุติเรื่องราวทั้งหมดเถอะนะ"
ปอยเครียดและเจ็บปวด
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เธอไม่เข้าใจเราหรอก เราแค่อยากพิสูจน์บางอย่าง"
ปอยเดินเข้าไปหาทั้งสองคน ชายหนุ่มตกใจ
"ปอย เธอมาทำไม พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันจบแล้ว ปอยจะเอาอะไรอีก เงินทองพี่ก็ให้ไว้ตั้งเยอะ
เธอรู้จักคำว่าพอไหม"
"ปอยไม่ได้ต้องการเงิน ปอยแค่ต้องการถามพี่ว่า ที่ผ่านมา พี่เคยรักปอยจริงๆบ้างมั๊ย"
หญิงสาวคนนั้นก็เข้ามาตบหน้าปอย
"นี่แกจะหน้าด้านไปถึงไหนกัน"
บูมเห็นเหตุการณ์ไม่ดีจึงเข้าไปพาตัวปอยออกมา ปอยร้องไห้ กรีดร้อง เสียใจเหมือนคนบ้า
คืนนั้น บูมนอนที่โซฟาร์ในห้องของปอย
เขามองเห็นภาพปอยกับเขาในความทรงจำ เธอสดใส มีความสุข เธอทุกข์ใจ บูมก็คอยปลอบจนหายเศร้า
บูมมองปอยหลับ เขาห่มผ้าให้ก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป
บูมน้ำตาคลอไปกับภาพความทรงจำดีๆระหว่างเขากับปอย
จู่ๆ กรอบรูปของปอยก็ร่วงหล่นพื้น บูมเดินไปหยิบรูปที่แตกจึงพบ เขาสมุดบันทึกที่หล่นอยู่ใต้โต๊ะ ในนั้นปอยบันทึกต่างๆ ในข้อความเหล่านั้นเขียนถึงบูม
"ชั้นเสียจริงๆที่เลือกทางผิด ชั้นอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่มันสายเกินไป ชั้นมันไร้ค่า
ไม่มีค่าเพียงพอสำหรับใคร ชั้นขอโทษนะ บูม"
ปอยก้าวเดินที่ดาดฟ้าโรงงาน เธอหยุดและตัดสินใจโดดลงมา
บูมร้องไห้เสียใจ
ข่าวการตายของปอย หนึ่งในทีม PROJECT X แพร่สะพัดไปทั่วโลกอินเตอร์เนต ยิ่งทำให้เสียงโหวตจากคนดูเพิ่มขึ้นมากแม้กระทั่งเจ้าของรายการเกมส์โชว์ชื่อดังยังจับตามอง บรรดาแฟนๆอยากดูตอนต่อไปว่าจะท้าพิสูจน์อะไรอีก
เสียงเรียกร้องจากแฟนๆเวปเพจ PROJECT X ว่าต้องการดูภารกิจใหม่
อ่านต่อตอนที่ 2
