โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับเกมสยอง ตอนที่ 3
แพรว พราว เต๋า รวมตัวกันอยู่ที่ด้านล่างบ้านโจ ที่ซึ่งใช้ประชุมและสังสรรค์กันของทีม Project X
บูมกำลังเก็บข้าวของที่มุมของตัวเองลงเป้ใบใหญ่ เขาปล่อยตัวให้ดูโทรมๆ
"มึงคิดดี แล้วเหรอ ... บูม" เต๋าถาม
"ใจคอทิ้งเพื่อนได้ลงเลยเหรอวะ" แพรวว่า
บูมไม่ตอบอะไร สีหน้าของเขาไร้ความรู้สึก
พราวเดินไปจับเป้ของบูมมาถือไว้
"แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ชั้นรู้ว่าแกเสียใจเรื่องปอย แต่มันไม่ใช่ความผิดของแกสักหน่อย แกจะโทษตัวเองไปทำไมวะ ปอยเขาเลือกที่จะ ...."
บูมคว้าเอาเป้ของเขาคืน
"พวกแกหยุดพูดเหอะ ...มันไม่เกี่ยวอะไรกับใครทั้งนั้นแหล่ะ ชั้นแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก"
"แกย้ายไปอยู่ที่ห้องปอย จมปลักอยู่กับอดีต ชั้นรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่" แพรวบอก
"ไอ้การที่ชั้นอยากอยู่ใกล้คนที่ชั้นรัก มันผิดตรงไหนวะ แพรว"
"รักกันน่ะ ไม่ผิดหรอก แต่.... แกจะทำให้วิญญาณปอยมันไม่สงบนะ " แพรวบอก
บูมไม่ตอบ เขาเก็บของต่อ จนกระทั่งเขาได้พบกับระเบิดเสียง ขนาดไม่ใหญ่มากมันคล้ายกับ
เครื่องส่งเสียง sosที่ผู้หญิงพกไว้ในกระเป๋า ยามเวลาฉุกเฉินจะดึงสลักออกเสียงจะดังเหมือนสัญญาณกันขโมย บูมมองเครื่องนั้นอย่างมีความหมาย เขาถอนใจและเก็บเป้ เดินไปที่มอเตอร์ไซค์และขับออกไป
เต๋า แพรว พราว มองบูมจากไป รู้สึกเหมือน ทีมกำลังจะแตกแยก
มุมหนึ่งในอพาร์ทเม้นท์แสนสุข ตุลย์เดินกำลังถือผ้าจะไปตาก แต่ก็ได้ยินเสียงเด็กกำลังเล่นอยู่จึงเดินไปทางมุมรกๆ
ตี๋น้อยนั่งอยู่ในมุมของตัวเองแบบเด็กที่ชอบแอบมาทำบ้านตัวเอง รอบๆมีกระดาษดินสอวาดรูปวางไว้
ตุลย์ประหลาดใจเมื่อเห็นลูกบอลยางสีแดงลูกเล็กๆกลิ้งมาหาตี๋น้อยได้เอง
"เล่นอะไรอยู่ ตี๋น้อย"
ตี๋น้อยหยิบลูกบอลมาถือไว้แต่ไม่ยอมตอบคำถาม
"กำลังอ่านหนังสืออยู่เหรอ มาพี่ตุลย์อ่านให้ฟังเอามั๊ย"
ตุลย์หยิบหนังสือมาเปิด เป็นหนังสือนิทานภาพให้เด็กระบายสี
"ตี๋น้อยระบายสีสวยจังนะ โตขึ้นสงสัยจะเป็นศิลปิน"
ตุลย์พลิกมาถึงตรงหน้าหนึ่ง เธอชะงักเมื่อเห็นภาพสัตว์ในหนังสือถูกสีแดงละเลงคล้ายกับถูกเชือด
"พวกนี้ทำไมมันเป็นสีแดงไปหมดเลยล่ะ ตี๋น้อย"
"พวกมันถูกฆ่าตายหมดแล้ว" ตี๋น้อยบอก
ตุลย์ชะงัก เธออึ้งในสิ่งที่ได้ยิน
"ตี๋น้อยไม่ให้พี่ตายหรอกนะ … ตี๋น้อยชอบพี่"
ตุลย์รู้สึกประหลาดเพิ่มขึ้น
บริเวณระเบียงที่ถูกใช้เป็นที่ตากผ้า อาม่ากำลังตากผ้าสีขาวหลายชิ้น ตุลย์ถือผ้าเข้ามา เธอยิ้มทักอาม่า
"เจออาตี๋น้อยเหรอเปล่า … อย่าไปฟังอีมากนา เด็กคนนี้มันบ้าๆบอ"
ตุลย์แปลกใจและหยิบผ้ามาตากข้างๆกับอาม่า
"หนูว่า อาม่าน่าจะลองให้ตี๋น้อยเข้าโรงเรียนอีกสักทีนะ"
"อีไม่ไปหรอก อีเกลียดโรงเรียน"
"หนูพอจะรู้จัก โรงเรียนที่รับเด็กพิเศษ"
อาม่าสีหน้าน่ากลัว
"ลื้อจะรู้อาราย … ตี๋น้อยอีอยู่แบบนี้นะดีแล้ว เออ บอกพวกเพื่อนๆ ลื้อด้วยนะว่าอย่าขึ้นไปชั้นบน
พื้นมันจะพังแล้ว มันอันตราย"
อาม่าเก็บตะกร้าเดินจากไป เสียงกุญแจพวกใหญ่ที่เอวกระทบดังไปตามทาง
โจและคิวกำลังสำรวจตามที่ต่างๆ โจปีนขึ้นไปติดตั้งกล้องตัวเล็กๆบนเพดานด้วยความยากลำบาก คิวต้องคอยประคองโจไว้ไม่ให้หล่นจากลังไม้
โจติดตั้งเสร็จแล้วเขาลงมาตรวจสอบความเรียบร้อย
คิวพยายามเชื่อมภาพจากกล้องกับ tablet แต่ภาพติดๆดับ
"บ้าชะมัดเลย แถวนี้อับสัญญาณว่ะ"
"ช่างมัน …คิว ไว้เราค่อยมาเอาไฟล์จากกล้องไปโหลดดูเอง ก็ได้"
โจเหลือบไปเห็นบางอย่างที่พื้นห้องเขาเห็นมันเป็นคล้ายๆสลัก เขาจึงเดินไปหยุดดู และลองปัดฝุ่นที่หนาเกรอะออกก็จึงเห็นว่าที่พื้นนั้นถูกเจาะไว้ เขาจึงลองดึงสลักนั้นขึ้นมา
คิวเสียวว่าอาจจะเจอบางอย่างที่น่ากลัว
"ระวังๆหน่อยนะ กูเสียว"
โจเปิดฝาพื้นนั้นออก ด้านในถูกบรรจุ อัลบั๊มรูปถ่ายเก่าๆ และห่อผ้าเก่าๆม้วนไว้
"คิว มึงมาดูนี่"
"สัส … นี่แม่งอุปกรณ์ทำแท้งนี่หว่า ที่นี่แม่งห่าอะไรกันวะ"
โจม้วนเก็บอุปกรณ์นั้นไว้ในห่อผ้าและถือเอาไปด้วย
"จะดีเหรอมึง ….. กูว่าเอาไว้ที่เดิมเหอะ"
โจไม่ตอบเขาเดินออกไป คิวรีบตาม
ผ่านเวลา บนดาดฟ้า คิวกับโจกำลังเดินหาสัญญาณเนต
"ตรงนี้พอมีสัญญาณขีดสองขีด ก็ยังดีว่ะ ไม่มีเนต แม่งเหมือนคนตาบอดไปเลย"
โจเปิดหาข้อมูลจาก Tablet
"เมื่อก่อนที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่ต้องเลิกกิจการเพราะถูกจับได้ว่า รับทำแท้งเถื่อน ... ซากทารกมากมายถูกค้นพบในแท้งค์น้ำที่ดาดฟ้า เจ้าของโรงพยาบาลกลายเป็นคนเสียสติ บอกทุกว่าถูกผีเด็กตามฆ่า ภายหลังก็ฆ่าตัวตาย"
"สัส … นี่แม่งหนังสยองชัดๆ เลย"
โจทำหน้านิ่งๆแล้วมองไปที่คิวเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง คิวเหวอๆ
"อะไรของมึง โจ"
"มึง นั่งอยู่บนแท้งค์น้ำใบนั้นวะ"
คิวกระโดดขึ้นมาดู ไม่ใช่แท๊งค์น้ำอย่างที่พูด คิวถูกโจหลอก
ยีนส์กำลังค้นกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ตุลย์เดินกลับมาจากตากผ้า
"ตุลย์ แกติดเอาชุดนอนสีชมพูตัวเก่ง ชั้นไปด้วยเปล่า"
"ไม่มีนะ ก็มีเท่าที่แกส่งให้ชั้นซักเท่านั้นแหล่ะ"
"หายไปไหนเนี่ย"
"เอามาด้วยหรือเปล่าเหอะ"
"เอามาสิ จะลืมได้ไง ก็ชั้นตั้งใจจะเอามาใส่อวดโจ แกเอาไปซ่อนใช่มั๊ย บอกมาเลย ตุลย์ เอามาคืนชั้นซะดีๆ"
"แก นี่เป็นเอามากนะ "
ยีนส์พยายามหาชุดนอนของเธอ
ในห้องอาม่า โทรศัพท์แบบโบราณดังขึ้น กริ๊งๆๆๆ มือเหี่ยวๆของอาม่ายื่นเข้ามายกหู
"ได้ๆๆ พวกลื้ออย่าใจร้อนซี ... อยากได้ของดีๆก็ต้องใจเย็นๆ"
อาตี๋น้อยหยิบสมุดวาดภาพมาละเลงหมึกแดงอย่างควบคุมไม่อยู่ อาม่าเดินไปเปิดฝาหม้อนึ่งและหยิบซาลาเปาออกมาใส่ชาม
อาม่าเดินมาที่อาตี๋น้อย
"อาตี๋"
อาตี๋รับเอาจานซาลาเปามาถือและเดินออกจากห้องไป
ภายในห้องลึกลับที่ไม่มีหน้าต่าง แสงสลัวจากรอยแตกผ่านลอดเข้าดูน่ากลัว ข้าวของรกรุงรัง ม้าไม้โยกเยกของเด็กเล่นที่ถูกไฟไหม้ไปบางส่วน ตั้งอยู่กลางห้อง
เตียงนอนคนป่วยรุ่นเก่าตั้งอยู่ที่ริมผนัง สกปรกดำไปด้วยเขม่าจากไฟไหม้ ดำเป็นรอยด่างๆ
ชุดนอนสีชมพูถูกวางพาดไว้บนนั้น
มือใหญ่โตเอื้อมมาดึงเอาชุดนอนนั้นหายเข้าไปในเงามืด
ชายร่างยักษ์ไล้มืออันใหญ่โตและน่ากลัวไปตามผ้านุ่มลื่นสีชมพูอย่างอ่อนโยน
เสียงก๊อกแก็กเดินเข้ามา ไอ้ยักษ์ชักมือกลับหายไปในความมืด ตี๋น้อย เดินถือชามซาลาเปาเข้ามาในห้อง
ตี๋น้อยหยิบลูกบอลยางสีแดงออกมาโยนไปตามพื้น มันกลิ้งเข้าไปในมุมมืด ก่อนจะกลิ้งกลับออกมา
ทางตี๋น้อย ตี๋น้อยกลิ้งกลับไป สักพักลูกบอลก็ถูกกลิ้งกลับมา
คราวนี้ตี๋น้อยไม่กลิ้งลูกบอลเข้าไป อึดใจ ในความมืดก็ปรากฎร่างของชายร่างยักษ์ลุกออกมา
แต่ด้วยแสงสลัวจึงทำให้ไม่เห็นหน้าเขาชัดเจน ในมือของมันมีชุดนอนสีชมพูติดมาด้วย
อาตี๋ส่งซาลาเปาให้ มันรับไว้และหายเข้าไปในเงามืด ภายในห้องที่น่ากลัวนั้น ซ่อนปีศาจร่างใหญ่ไว้
วิทยุรุ่นเก่าถูกวางไว้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์การแพทย์ มือเหี่ยวๆเปิดเพลงงิ้วดังคลอๆ
บัวหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายนอนอยู่บนเตียง เธอถูกมัดมือและเท้าไว้บนเตียง ปากของเธอก็เช่นกัน เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพันธนาการ
มือเหี่ยวๆนั้นหยิบเอาถุงมือผ่าตัดมาใส่ ทีละข้าง อาม่าในชุดคลุมผ่าตัด เดินเข้ามาพร้อมกับยาสลบปิดไปที่หน้าบัว
อาม่าหยิบเอามีดผ่าตัดคมกริบขึ้นมาชูเงาสะท้อนจากคมมีดส่องกระทบสายตาอำมหิตขออาม่า
อาม่าลงมือชำแหละบัว
คมมีดกรีดเข้าไปที่ชิ้นเนื้อ เลือดกระฉูดฉีดเลอะหน้าอาม่า สีหน้าอาม่าเยือกเย็น แต่แววตาดุจปีศาจร้าย ใบหน้าของสาวบัวผู้เป็นเหยื่อ หลับไหลรอเวลาตาย อาม่าหยิบเอาชิ้นเครื่องใน วางบนถาดรองสแตนเลส
อาม่าเดินมาเร่งเสียงเพลงงิ้ว และร้องคลอเพลงงิ้วอย่างสุขใจ
ภายในห้องชำแหละดูราวกับโรงเชือดสัตว์
ในห้องนอน โจตื่นเพราะได้ยินเสียงเพลงงิ้วดังมาจากด้านนอก เขาไม่เห็นคิว เขาไปดูในห้องน้ำก็ไม่มี โจเอะใจจึงรีบออกไปจากห้อง
ที่หน้าห้องตุลย์ประตูเปิดแง้มไว้ โจสังหรณ์ใจไม่ดี เขาเร่งฝีเท้าเขาเพื่อเข้าไปดูในห้อง แต่ไม่พบใครสักคน ในห้องน้ำก็ไม่มี เขาได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากด้านนอก
โจวิ่งออกไปทางเสียงร้องทันที
บริเวณทางเดิน เขามองหาเพื่อนแต่ก็ไม่พบใครสักคน
โจเปิดห้องร้างดูก็ไม่พบใคร เขาใจคอไม่ดี เขาได้ยินเสียงยีนส์
"ช่วยด้วย"
โจได้ยินจึงรีบวิ่งไปที่ชั้นบน
โจวิ่งขึ้นมาที่ชั้น 2 โถงทางเดินไร้วี่แววใครสักคน ที่ห้องนึงเขาได้ยินเสียงครางเจ็บปวดของคิวและยีนส์
"คิว ยีนส์"
โจเดินมาที่ห้องนึง เขาเข้าไปตามเสียง สิ่งที่เขาเห็นทำเอาแทบช้อก คิวและยีนส์นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น
"เฮ้ย … นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครทำกับพวกแกแบบนี้"
โจหันมองไปทั่วห้อง
"แล้วตุลย์ล่ะ ตุลย์อยู่ไหน"
ทันใดนั้นเองเสียงร้องของตุลย์ก็ดังเข้ามา
"โจ ช่วยด้วย"
โจรีบวิ่งออกไปตามเสียง
อีกห้องเขาพบว่าตุลย์กำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ เขาวิ่งเข้าไปช่วย โจรีบแก้มัดให้ตุลย์
"ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะพาเธอออกไปจากที่นี่"
ตุลย์ร้องเสียงเจ็บปวด
"โจ …. โจ"
ตุลย์มองไปที่ช่วงท้องของเธอ
โจตกใจที่เห็นว่าท้องของตุลย์เต็มไปด้วยเลือดสดๆนองเต็มไปหมด
"ตุลย์"
โจลืมตาตื่น เขาลุกขึ้นจากที่นอนเหงื่อเขาผุดเต็มหน้า เขาหายใจหอบ เขาโล่งใจเมื่อเห็นว่าคิวยังนอนอยู่ในห้อง ที่แท้เขาฝันร้ายไปเอง
ในห้องชำแหละ อาม่าเย็บแผลให้บัวเสร็จแล้วจึงใช้สำลีเช็ดทำความสะอาดอย่างชำนาญ
"อดทนอีนิดนะ นังหนู พรุ่งนี้อั๊วจัดการกับไตลื้ออีกข้าง ลื้อก็จะได้สบายแล้ว … อากวง ลื้อมาจัดการต่อ"
อากวงเดินออกมาจากเงามืด เขาเป็นชายร่างใหญ่ ใบหน้าของเขาเสียโฉมจากไฟไหม้ แผลเป็นน่าเกลียดกินพื้นที่ไปครึ่งหน้า ศีรษะแหว่งๆเละ ผมขึ้นเป็นย่อมๆ น้ำเหลืองยังไหลให้เห็นอยู่ อากวงเดินเข้ามาอุ้มบัวเดินออกไปอย่างกระโพลกกระเพลก ...
อาม่าถอดถุงมือผ่าตัดและเช็ดทำความสะอาดเครื่องมือหากินของเธออย่างทะนุถนอม
อากวง อุ้มบัวเดินมาตามทางเดินจนมาหยุดที่ห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องเก็บเหยื่อ ห้องนั้นใช้โซ่ล็อกไว้อย่างแน่นหนา
อากวงใช้กุญแจไข ซึ่งเราจะเห็นว่าด้านบนของประตูมียันต์ผ้าภาษาจีนแปะอยู่
เพล้ง ... กระจกหน้าต่างถูกเขวี้ยงแตก อากวง หันไปมอง เขาวางร่างบัวไว้ที่พื้นและเดินไปทางเสียง
เต๋ายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของอาคาร เขากำลังเขวี้ยงก้อนหินขึ้นไปบนอาคาร
แพรวบอก
"ชั้นว่าไม่เวิร์กหรอก เต๋า เดี๋ยวจะเดือดร้อนกันไปใหญ่"
"ทำไงได้วะ มือถือไม่มีสัญญาณ มันก็ต้องเล่นแบบนี้แหล่ะ"
รถตู้สีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาโดยที่ไม่เปิดไฟหน้า
พราวบอก "ดูรถคันนั่นสิ "
รถตู้คันนั้นแล่นหายเข้าไปในซอกอาคาร สร้างความน่าสงสัยให้ทั้งสามคน
อากวงเดินมาหยุดที่หน้าต่างบานที่แตก เขาก้มลงไปหยิบก้อนหินที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาดู แล้วมองไปที่ด้านล่างก็ไม่เห็นใคร อากวงเดินกลับไปทางห้องเก็บเหยื่อ ที่ทิ้งร่างบัวไว้
อากวงเดินกลับมาทางหน้าห้อง เขามองไม่เห็นบัว อากวง ชะงัก เขาคำรามออกมาอย่างน่ากลัว
อาม่าเดินมาจากเงามืด เธอส่งกล่องโฟมซึ่งถูกมัดเทปไว้แน่นหนาให้กับชายชุดดำ
ชายชุดดำส่งซองสีน้ำตาลให้อาม่า อาม่ายิ้มพอใจ ก่อนจะเดินหายกลับไปในอพาร์ทเม้นท์
เต๋าถ่ายวีดีโอไว้ทั้งหมด แพรว พราว มองภาพตรงหน้าที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าซีเรียส
"แบบนี้ ไม่ชอบมาพากลซะแล้ว" เต๋าบอก
"ชั้นชักจะเป็นห่วงพวกข้างในซะแล้ววะ" พราวว่า
ทั้งสามคนมองรถตู้คันนั้นแล่นจากไป
ในซอยเล็กๆข้างอพาร์ทเม้นท์แสนสุข บัวเดินจับกำแพงมาด้วยอาการหมดเรี่ยวแรง มือของเธอเปรอะไปด้วยเลือด เธอหยุดพักเป็นระยะด้วยความเจ็บปวด
อีกมุม อากวงกำลังเดินตามหาบัวอยู่ ภาพในหัวของอากวงผุดขึ้นมา
ในห้อง อาม่าใช้ไม้ตีอากวง อากวงได้แต่นั่งร้องไห้ให้อาม่าตี
อากวงเคียดแค้น เขาคำรามลั่น เขาเร่งฝีเท้าตามล่าบัว
บัวซึ่งทำท่าจะหมดแรง เธอทรุดตัวฟุบอยู่ที่กองเข่งกองกระสอบ
เต๋ากำลังถ่ายภาพสถานที่ต่างจนไปเห็นบัวนอนทรุดอยู่ เขาชี้ให้แพรวกับพราวดู
แพรว พราววิ่งเข้าไปที่บัวฟุบอยู่ เธอโบกมือเรียกเต๋า
"ช่วยหนูด้วย"
เต๋ารีบอุ้มเธอออกไปทันที
อากวงมาไม่ทัน เห็นแค่หลังพวกนั้นหนีไปแต่เขาตามไม่ทัน ได้แต่คำรามลั่นด้วยความโกรธ
ในห้องอากวง อาม่าถือไม้ตี อากวงซึ่งนั่งตัวสั่นอยู่ที่พื้น
"ลื้อมันเลี้ยงเสียข้าวสุก สร้างแต่ปัญหา อั๊วน่าจะปล่อยให้ลื้อตายๆไปซะ"
ตี๋น้อยยืนมองนิ่งในมือตี๋น้อยมีดินสอสีเทียนสีแดงกำแน่น อาม่าเดินไปหยิบชุดนอนสีชมพูขึ้นมา
อากวงลุกขึ้นทำท่าจะแย่งคืน
"ลื้อจะสู้อั๊วเหรอ อาตี๋ ลื้อมันเนรคุณ ลื้อคิดว่านังหมวยคนนั้น อีจะชอบตัวประหลาดอย่างลื้อหรือ"
อากวงก้มหน้าร้องไห้ อาม่าเอาไฟเผาชุดนอนสีชมพูแล้วโยนไปตรงหน้าอากวง
อากวง ผวา เขาลนลานกลัวตาย หลบไปที่มุมมืด
อากวงตอนเด็กๆนั่งร้องไห้อยู่ ท่ามกลางกองไฟที่ลุกโชน
"ถ้าลื้อยังทำตัวเลวๆแบบนี้อีก อั๊วจะทำให้ลื้อตายอีกหนนึง อากวง"
ใบหน้าอากวงที่กำลังกลัวสุดขีด เขาผวาสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
ดินสอสีเทียนในมืออาตี๋ถูกบีบจนหักสองท่อน
เต๋า แพรว พราว นั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน สักพักหมอก็เข้ามาบอกว่า
"เป็นไงบ้างคับหมอ"
"พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่หมอพบสิ่งที่น่าประหลาดอยู่เรื่องนึง"
"ยังไงเหรอคะ หมอ" แพรวถาม
"คนเจ็บเหลือไตอยู่ข้างเดียว เธอเพิ่งผ่าตัดมาเหรอครับ"
พราวบอก
"ทำไมคุณหมอถึงคิดอย่างนั่นละคะ"
"ผมเป็นหมอผ่าตัดนะครับ ดูจากแผลและการเย็บแผลก็รู้ แล้วว่าเธอได้รับการผ่าตัดจากแพทย์ที่เชี่ยวชาญเลยทีเดียว ให้เธอพักอีกสักหน่อยนะ แล้วค่อยเข้าไปเยี่ยมนะครับ"
หมอชายเดินจากไป
บูมนอนที่โซฟา ที่หน้าอกข้างขวาของบูมมีรอยสัก ตัวอักษร Poy เขามองมันด้วยความรู้สึกที่บอกให้รู้ว่าเ ขารักปอยมากเพียงใด บูมหยิบสมุดบันทึกของปอย ออกมาอ่าน
ภาพเขากับปอยในช่วงต่างๆ ที่มีความสุข เขาหลับไหลอยู่ที่โซฟา
-ปอยนั่งมองบูมอยู่ที่มุมห้องอย่างเงียบๆ โดยที่บูมไม่รู้ตัว
ที่กล่องแหวนวางไว้ตรงหน้ารูปของปอย มือของปอยเข้ามาหยิบแหวนวงนั้นมาใส่ สีหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุข
เสียงโทรศัพท์ดังปลุกให้บูมตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือหน้าของปอย เธอนั่งยิ้มให้เขา
"ปอย ... นี่มันฝันใช่มั๊ย"
ปอยส่ายหัวและยิ้มหวานที่สุด เธอกระเถิบตัวมาหาเขาและจับไปที่หัวใจของบูมที่มีรอยสักชื่อของปอย
บูมเห็นแหวนที่เขาซื้อมาอยู่ในนิ้วของปอย
"พวกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย บูมต้องไปช่วยเพื่อนนะ"
และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปอยก็อยู่เคียงข้างบูมเสมอโดยที่ไม่มีใครเห็น นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น
บูมขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีปอยซ้อนอยู่ด้านหลัง บูมหยิบเอาระเบิดเสียงจากฉาก 1 ขึ้นมามอง
นึกถึง โจกับบูมที่กำลังตะลุมบอนอยู่กับพวกนักเลงวัยรุ่น ทั้งสองคนสู้ไม่ถอย แต่ก็พลาดท่า ทั้งสองคนหลังพิงฝาแบบหมดทางสู้
โจหยิบเอาที่อุดหูส่งให้บูม บูมไม่เข้า โจใส่ที่อุดหูของตัวเอง บูมเลยทำตาม
โจหยิบเอาระเบิดเสียงมาดึงสลักออกแล้วโยนไปทางพวกนักเลง พวกมันโดนคลื่นเสียงเล่นงานจนล้มและวิ่งหนีไป
บูมและโจรอดพ้นจากนักเลง เขาทั้งสองหัวเราะสนุกสนานกับวีรกรรมแสบๆ
โจเดินไปเก็บระเบิดเสียงแล้วมอบให้กับบูม บูมดีใจ ทั้งสองคนจับมือเป็นเพื่อนรักกัน
บูมขี่รถด้วยสายตาของบูมระห่ำคนเดิม เขาบิดมอเตอร์ไซต์เร่งความเร็ว
ปอยกระชับกอดบูมไว้แน่น
อากวงเอาโซ่พันประตูทางเข้าไว้แน่นหนา ราวกับว่าจะปิดตายไม่ให้ใครเข้ามาได้อีก
หน้าประตูห้องตุลย์อาม่ากำลังจุดควันยาสลบ และสอดเข้าช่องประตูห้องของตุลย์ ยีนส์
ภายในห้องตุลย์ ควันพิษค่อยๆกระจายเข้ามาในห้อง สองสาวกำลังนอนหลับสบาย หารู้ไม่ว่า
กำลัตกอยู่ในอันตราย
ที่หน้าประตูห้องโจ อาม่าก็ทำเช่นเดียวกัน
อาม่าเดินมานั่งเก้าอี้หวาย อาม่านั่งเขย่ากุญแจพวงใหญ่ในมือรอเวลายาสลบออกฤทธิ์
พราว แพรว เต๋าหลบอยู่มุมหนึ่งหน้าอพาร์ทเม้นท์ ทั้ง 3 กำลังพยายามโทรศัพท์หาพวกข้างใน
"บ้าชะมัดเลยวะ ไม่มีสัญญาณ" เต๋าว่า
แพรวกับพราวก็เช่นกันโทร.ออกไม่ได้
"เอาไงกันดี ชั้นสังหรณ์ใจแปลกๆ" แพรวบอก
พราวบอก
"พวกเราก็ลุยขึ้นไปหาเลยดีกว่า"
เต๋าพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งหมดออกไปที่หน้าประตูทางเข้าอพาร์เม้นท์
เต๋า แพรว พราว มาหยุดที่ด้านหน้าประตู ที่มีโซ่เหล็กพันไว้อย่างแน่นหนา
"ไม่ชอบมาพากลแล้วแบบนี้ ไปลองดูตรงอื่นสิ เพื่อจะมีทางเข้าอีกทาง"
เต๋าออกนำสองสาวไปอีกมุมหนึ่งของอาคาร
อาม่าใช้กุญแจไขห้องตุลย์เปิดเข้าไป แล้วแสยะยิ้มเมื่อเห็นสองสาว ตุลย์ ยีนส์หลับไหลเพราะฤทธิ์ยาสลบ
"อากวง เอาพวกอีไปไว้ข้างบน"
อากวง โผล่เข้ามาจากด้านนอกประตู อากวงเดินเข้ามาในห้อง เขามองยีนส์ซึ่งกำลังสลบอยู่
เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ
อากวงคำรามไม่พอใจที่อาม่าทำกับยีนส์ อาม่าเห็นเข้าจึงกล่อม
"อากวง ลื้อจะทำอาลาย ลื้อคิดว่า นังหมวยนั้นจะรักลื้อ หน้าตาอัปลักษณ์อย่างลื้อ มันเห็นเข้าก็วิ่งหนีลื้อ เหมือนทุกคนนั่นแหล่ะ มีแต่อาม่าคนเดียวเท่านั้นที่รักลื้อ"
อาม่าเข้าไปลูบหัวอากวงอย่างเอ็นดู
"ไว้อาม่าจะหาเมียดีๆกว่านังหมวยนี่ให้ลื้อ เอาให้สมกันอย่างกิ่งทองใบหยก"
อากวงเริ่มลดอาการก้าวร้าวลง
"จัดการนังหนูสองคนนี้เสร็จ อั๊วค่อยต่อไอ้สองหนุ่มเพื่อนมัน คืนนี้อั๊วคงจะเหนื่อยหน่อย ที่อั๊วทำก็เพื่อครอบครัวเรา ต่อไปลื้อกับอาตี๋น้อยจะได้สบาย"
อากวงซบไปที่ตักของอาม่า
โจกำลังเปิดภาพจากกล้องที่เขาแอบซ่อนเอาไว้ โจตกใจ เมื่อเห็นภาพ ตี๋น้อยเดินมากับชายร่างยักษ์
อากวงแบกร่างของคนไว้บนบ่า เดินไปตามทาง
สีหน้าโจกังวลใจ จู่ๆเสียงเพลงงิ้วก็ดังแผ่วมาเข้ามา โจรีบออกไปจากตรงนั้นทันที
ที่วิทยุแบบเก่าเล่นเพลงงิ้ว อาม่าสวมผ้าคลุมขาวเดินผ่านไปที่เก้าอี้ซึ่งมียีนส์นั่งอยู่
อาม่าใช้เข็มเล็กๆเจาะไปปลายนิ้วของยีนส์ อาม่าเอานิ้วปาดเลือดยีนส์มาชิม
"ของดี ๆ เลือดสาวบริสุทธิ์นี่มันหวานจริงๆ"
อาม่าใช้เข็มอันใหญ่เสียบเข้าแขนส่งเลือดผ่านสายยางเข้าไปเก็บไว้ในถุงเลือด อาม่ายิ้มสยอง
อาม่าเดินไปที่เตียงที่ตุลย์นอนอยู่ อาม่าเปิดไฟสว่างส่องมาที่ใบหน้าของตุลย์ อาม่าเปิดเปลือกตาของตุลย์ อาม่ายิ้มสยอง เมื่อจ้องลูกตาของเธอ
"ตาของลื้อมันสวยงามได้ราคาดีจริงๆ"
อาม่าร้องเพลงงิ้วอย่างสบายอารมณ์
โจวิ่งกลับมาที่ห้อง เข้าเปิดประตูเข้าไป พบคิวนอนอยู่บนที่นอน เขารีบเข้าไปปลุก
"คิว คิว ไอ้คิว ตื่น"
โจเขย่าตัวคิว แต่คิวก็ไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด โจเอะใจจึงรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
โจ ผลักประตูเข้าไปข้างในห้อง เขาพบแต่เพียงแต่ความว่างเปล่า ไม่มียีนส์และตุลย์
โจรีบออกจากห้องไปทันที
ตัดไป
โจวิ่งมองหายีนส์และตุลย์ไปตามห้องต่างๆ เขาใจคอไม่ดี มันเหมือนกับฝันร้ายที่เกิดขึ้นจริง
โจแทบขาดใจ เขาไม่พบใครสักคน แต่เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาวิ่งไปทางห้องอาม่า
ภายในห้องอาม่า อาตี๋น้อยนั่งเปิดทีวีเสียงดังสนั่น อาตี๋น้อยนั่งจับเข่า เขาตัวสั่นน้ำตาไหล พยายามสะกดกลั้นความเครียด ความกลัว ภาพการ์ตูนในทีวีก็ไม่ได้ช่วยอะไรตี๋น้อยได้เลย
โจเปิดประตูห้องเข้ามา เขามองหาไม่เจอใคร ยกเว้นตี๋น้อยคนเดียว
"ตี๋น้อย … มันเกิดอะไรขึ้น พวกเพื่อนพี่หายไปไหน ตี๋น้อย ตี๋น้อย"
ตี๋น้อยปาดน้ำตาและจับมือโจเดินไปทางครัว ตี๋น้อยมาหยุดที่ตรงมองที่ตู้เย็นใบเก่า
"อะไรเหรอตี๋น้อย … พี่ไม่เข้าใจ"
ตี๋น้อยเปิดตู้เย็นออก โจเข้าไปดูที่ตู้เย็น สิ่งที่เขาเห็นทำเอาอ้วกแทบแตก ตับ ไต ไส้ พุง มากมายอยู่ในห่อพลาสติกแช่แข็งไว้
ในห้องชำแหละ อาม่าเปลี่ยงถุงเลือดให้ยีนส์และนำถุงที่เต็มแช่ไว้ในกล้องโฟมที่บรรจุน้ำแข็งแห้งเอาไว้
อาม่าเดินไปที่เตียงของตุลย์ ที่ดวงตาของเธอถูกปิดด้วยผ้าสีขาวและมีเจลทำความเย็นทับไว้อีกชั้น
อาม่ายิ้มสยองก่อนจะ เอาปากกาเมจิควาดเป็นเส้นเป็นแนวที่จะผ่า บนหน้าท้องของตุลย์
อาม่า หยิบถุงมือยางมาใส่อย่างชำนาญ เธอล้างอุปกรณ์ผ่าตัดด้วยแอลก์ฮอล์ อาม่าเลือกมีดที่คบกริบมาส่องดูความคมของมัน
"ทนนิดหนึ่งนะ อาหนู"
อาม่า แสยะยิ้มก่อนจะเอามีดจ่อลงไปที่หน้าท้องของตุลย์
เพล้ง เสียงกระจกแตกดัง อาม่าหันไปมอง กระจกในห้องแตก
อาม่า เดินไปชะโงกที่หน้าต่างก็พบว่าเป็น เต๋า แพรว พราว กำลังขว้างก้อนหินใส่
อาม่าตวาด
"อากวง ลื้อไปดูสิ ไอ้เด็กเลวที่ไหนมันปาหินขึ้นมา"
อากวงเดินคำรามออกไปจากห้องทันที
โจเดินตรงมาตามทางเดิน เขาเผชิญหน้ากับอากวง โจเปิดปุ่มทำงานของแขนกล
อากวงคำรามดังลั่นน่ากลัวและตรงเข้าใส่โจ
แม้ว่าแขนกลของโจจะมีพลังเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถล้มอากวงซึ่งกำลังบ้าคลั่งได้ โจพลาดท่าเสียทีอากวง ล้มลง อากวงนึกว่าโจสลบ แต่แขนกลของโจ ก็จับขาอากวงไว้ โจก็กัดฟันสู้เพื่อจะเข้าไปช่วยเพื่อนและคนรักของเขา การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดรุนแรง
เต๋า และ แพรว พราว พยายาม งัดประตูเพื่อจะเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ แต่ก็ดูไม่สำเร็จ
"เรื่องแบบนี้ ต้องบูมเอง"
บูมเดินถือคีมตัดเหล็กเข้ามาพร้อมกับปอยตามมาห่างๆ
"ไอ้บูม"
"โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ มันต้องอยู่ครบคน มันถึงจะสนุก"
บูมใช้คีมตัดลูกกุญแจและกระชากโซ่ที่ร้อยไว้ออก
เต๋า พราว แพรว รีบวิ่งเข้าไปในอาคาร
บูมหันไปสบตาปอยแล้วพยักหน้าให้ตามไปด้วยกัน ปอยเดินตามบูมไป
อาม่ากำลังเล็งมีดไปที่ท้องของตุลย์ ปลายของมีดกดลงไปที่เนื้อเนียนๆของตุลย์ แต่ว่า
ไฟในห้องก็ดับ อาม่าตกใจ ร้องโวยวาย
"อากวง อากวง ลื้อหายหัวไปไหนวะ"ฃ
เสียงอาม่าเดินสะดุดของไปมาในความมืด ข้าวของตกหล่นเสียงดัง อาม่าร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
อาม่าจุดไม้ขีดขึ้นมา แสงสว่างส่องวาบ มีดผ่าตัดแทงเข้าที่ต้นขาของตัวเอง เลือดไหลทะลัก
อาม่าจุดไม้ขีดอีกอันนึง จึงเห็นตี๋น้อยยืนจ้องอาม่าอยู่อย่างนิ่งเฉย
"โอย .. โอย ... ไอ้ตี๋ ลื้อยืนมองอยู่เฉยๆทำไม มาช่วยอาม่าหน่อยสิ ไอ้ตี๋ ลื้อได้ยินมั๊ย"
ตี๋ยืนนิ่งมองอาม่าในความมืด
อากวงเหวี่ยงโจ กระเด็นไปฟาดกำแพง สภาพโจตอนนี้บอบช้ำ เลือดเปรอะไปทั้งตัว แต่โจก็พยายามกัดฟันสู้แต่เขาระบมจนหมดเรี่ยวแรงลุกขึ้นเขาได้แต่มอง อากวงซึ่งกำลังเดินเข้ามาปลิดชีวิต
"โจ รับไว้" บูมบอก
บูมโยนที่อุดหูให้โจ
โจรับมันมาอุดหูทันที
บูมดึงสลักระเบิดเสียง แล้วยิ้มให้อากวง บูมโยนมันไปทางอากวง ระเบิดเสียงทำงาน คลื่นเสียงดัง เสียดแทงแก้วหูทำให้อากวงถึงกับร้องคำรามอุดหูล้มลงด้วยความเจ็บปวด มันโซเซหนีออกไป
บูมเข้ามาเก็บระเบิดเสียง และเข้ามาฉุดมือโจลุกขึ้น ทั้งสองสบตากัน
"ขอบใจมาก บูม ตอนนี้ ตุลย์กับยีนส์กำลังตกอยู่ในอันตราย เราแยกกันตามหาเถอะ"
โจรีบไปทางอากวง แพรว พราว ตามไปด้วย
บูมไปกับเต๋า ปอยก็เช่นกัน
โจ แพรว พราว เข้ามาที่ห้อง เขาเห็นสภาพตุลย์ก็ตกใจ รีบเข้ามาดูอาการของยีนส์ซึ่งหลับอยู่บนเก้าอี้ แพรวเช็กลมหายใจยีนส์ แพรวโล่งใจเธอยังไม่ตาย
โจเข้ามาที่เตียงตุลย์ เก็บอาการเศร้าไว้ไม่ได้ เมื่อมองเห็นผ้าปิดตายีนส์ เขานึกว่าถูกควักตาไปแล้ว ผ้าคลุมท้องเลอะไปด้วยเลือด
"ตุลย์ ชั้นขอโทษ"
แพรว พราวก็เช่นกัน เธอมาหยุดที่เตียง เธอมองเห็นตุลย์แล้วร้องไห้
โจกอดซบไปที่ตุลย์
ท่ามกลางความโศกเศร้า ตุลย์ไอ ออกมา
โจ แพรว พราว มองไปที่ตุลย์ โจรีบลุกขึ้นมาและลุ้นๆก่อนจะเปิดผ้าที่ตาตุลย์ออก
"ตุลย์ ชั้นนึกว่าเธอถูกควักลูกตาไปแล้วซะอีก" โจบอก
ตุลย์ยิ้มให้โจ และแพรวพราว
"นี่โจ นายไม่คิดจะแก้มัดให้ชั้นหน่อยเหรอไง"
โจ ยิ้มให้และแก้มัดตุลย์ออก
บูมพังประตูเข้าไป เต๋าแทบผงะ กลิ่นเหม็นโชยมาจากข้างใน
บูม เต๋าและปอยเข้าไปในห้อง ในห้องนั้นเต็มไปด้วย โซ่ที่มีไว้ใช้ในการกักขังเหยื่อที่รอการผ่าอวัยวะ
กระเป๋าเดินทาง สัมภาระของเหยื่อที่มาเช่าที่นี่มากมายเต็มห้อง
ปอยน้ำตาไหล บูมไม่รู้ว่าปอยเป็นอะไร
ปอยเห็นเหยื่อที่เคราะห์ร้ายนั่งอยู่ท่ามกลางสัมภาระของตน วิญญาณของพวกเขายังถูกกักขังไว้ที่นี่ ไม่ได้ไปผุดไปเกิด
ปอยจูงมือบูมออกมาที่หน้าประตูและชี้ให้บูมมองไปที่ผ้ายันต์ภาษาจีนที่ติดเอาไว้เหนือประตู
บูมเข้าใจเรื่องราว เขาเอาผ้ายันต์ออก
เหยื่อเหล่านั้นเดินถือสัมภาระของตนทยอยออกมาจากห้องนั้น
ภายในห้อง อาม่ากำลังเก็บเงินลงกระเป๋าอย่างทุลักทุเล มีดที่ปักต้นขาทำให้อาม่าเจ็บปวด
อาม่าเดินผ่านตู้เย็นก็ลื่นล้ม เพราะเลือดมากมายไหลล้นออกมาจากตู้เย็น อาม่าเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับวิญญาณที่ตายเพราะอาม่า ยืนมองจ้องอยู่ อาม่าตกใจหวาดกลัว
"ออกไป ลื้อจะทำอารัยอั๊ว ออกไป อากวง อากวง ลื้ออยู่ไหน มาช่วยอาม่าด้วย พวกมันจะฆ่าอั๊ว อากวง ไอ้เนรคุณ"
อาม่าดึงมีดที่ปักขาออก อาม่ายกมันมีดจ่อไปที่ท้องตัวเอง สีหน้าอาม่าหวาดกลัวสุดขีด
หน้าห้องอาม่า อาตี๋น้อยนั่งที่พื้นหันหลังพิงประตู มีลูกบอลยางสีแดงเด้งอยู่ตรงหน้า
ในมุมมืด ไม้ขีดไฟถูกจุดขึ้น แสงสว่างวาบขึ้นทำให้เห็นว่าอากวงกำลังร้องไห้เสียใจ อากวงดูเหมือน
เด็กที่เสียขวัญ ทำอะไรไม่ถูก
อากวงจุดไม้ขีดไฟขึ้นอีกอันและจ่อมันไปที่ผ้าชุบแอลกอฮอล ไฟลุกพรึบ อากวงผวาเพราะกลัว
ไฟค่อยๆลุกขึ้นทาบซ้อนใบหน้าอากวงที่ยิ้มปนเศร้า
โจ ยีนส์ แพรว พราว บูม ปอย ตุลย์จูงมือ ตี๋น้อยเดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์แสนสุข
เต๋า ถือวีดีโอ ถ่ายอยู่
"ปิดภารกิจอย่างเร้าใจนะครับ คลิปนี้" เต๋าบอก
โจหยุดชะงัก
"เฮ้ย … แล้วไอ้คิวล่ะ"
เสียงตะโกนของคิวไล่มาจากด้านหลัง คิววิ่งหอบๆเข้ามา
"จะไปไหนกันวะ … นี่มันอะไรเป็นอะไร ผมนี่ งง"
"กลับบ้านกัน คิว " โจบอก
ตุลย์ยิ้มให้ตี๋น้อย ตี๋น้อยจับมือตุลย์แน่น
ไอ้อ่ำวินมอเตอร์ไซค์ขับมาตามถนน หญิงสาวนึงโบกเรียกอ่ำ อ่ำเลี้ยวเข้ามาจอด
"จะไปไหนครับ"
"ไปหมอชิตคะ"
อ่ำเหลือบมองไปที่กระเป๋าสัมภาระของเธอ
"แล้วนี่มาจากไหนล่ะ น้อง"
"อพาร์ทเม้นท์ อาม่าคะ"
อ่ำเหลือบไปเห็น สาวคนเดินที่เคยโดนหลอก เดินถือสัมภาระ มาพร้อมกับคนอื่นๆอีก 3-4 คน
อ่ำรีบสตาร์ทเครื่องทันที
"ไม่ไปหรอก อ่ำไม่ว่าง"
ไอ้อ่ำบิดมอเตอร์ไซค์หายไปอย่างรวดเร็ว
วิญญาณเหล่านั้นก็ยังยืนคอยโบกรถกลับบ้านอยู่ที่ริมถนน
อ่านต่อตอนที่ 4
