โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง ตอนที่ 2
ภายในห้องของโจ ตุลย์กำลังเปิดหนังสือตำราเล่มหนา ส่วนโจอยู่อีกมุมนึง เขากำลังติดตั้งชิ้นส่วนอิเล็กโทรนิคแขนกลที่เขาประดิษฐ์
"หาอะไรอยู่เหรอตุลย์" โจถาม
"รูปแบบของฆาตกรต่อเนื่องนะสิ ...คุ้นๆว่าเล่มนี้นะ"
"ประมาณแถวๆหน้า 120 น่ะ ตุลย์"
ตุลย์พลิกหนังสือจนเจอ เธอยิ้มให้โจ
"นี่ไงที่ชั้นหาอยู่ ... Act-focused (ฆ่าเร็ว) ....สาเหตุจาก... ฆาตกรได้ยิน หรือเห็นภาพที่ชี้นำให้เกิดการฆ่า... ฆาตกรเชื่อว่าตนมีภารกิจต้องกำจัดเหยื่อ"
"อีกประเภทก็พวก Process-focused (ฆ่าช้า) ฆาตกรกลุ่มนี้จะหาความเพลิดเพลินกับการฆ่า มันจะทรมานเหยื่อ และฆ่าให้ตายอย่างช้าๆ เพราะมันรู้สึกเป็นสุขจากการฆ่า" โจบอก
โจลองต่อชิ้นส่วนอิเล็กโทรนิคแขนกลเข้ากับประจุไฟ สีหน้าของเขามุ่งมั่นมาก สถานะไฟกระพริบเพิ่มพลังการบีบ
"ไอ้พวกฆ่าช้า ชั้นว่าน่ากลัวที่สุด .... ทำอะไรอีกล่ะ โจ"
"ก็จะลองเพิ่มแรงบีบของแขนกลให้มันเยอะขึ้นสักหน่อย"
หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องของเขามีข้อความวีดีโอลิงค์เข้ามา ส่งเสียงร้องเตือน ตุลย์หันไปมองที่หน้าจอ
"โจ มีวีดีโอคอลเข้ามา"
"กดรับให้เราหน่อยสิ"
ตุลย์กดรับ
"สวัสดีคะ สักครู่นะคะ"
โจถอดแขนกลออก แล้วเดินไปที่หน้าจอคอม
"ครับ พ่อ"
"นั่นแฟนแกเหรอ น่ารักดี"
ตุลย์หันมามองขวับ แสดงสีหน้าเชิงปฏิเสธ
"โจ นี่แกได้นอนบ้างหรือเปล่า พ่อเป็นห่วงว่าแกจะเครียดเกินไปนะ"
"พ่อไม่ต้องห่วงผมหรอก ... ง่วงผมก็นอน หิวผมก็กิน"
"อาทิตย์หน้าวันเกิดแก พ่อซื้อทริปเที่ยวอียิปต์ให้แกกับเพื่อนๆไป ผจญภัยกัน แกจะไปวันไหนก็บอกเลย พ่อจะได้จัดการให้"
ตุลย์ยิ้มๆ
"พ่อไม่ต้องลำบากหรอกครับ ... พ่อลืมไปแล้วเหรอว่า วันเกิดผม มันเป็นวันที่แม่ถูกฆ่า"
"เรื่องมันก็จบลงแล้ว แกจะเอาอะไรอีก จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"ผมไม่เชื่อว่าแม่ถูกโจรปล้น พ่อปิดบังผม ... อะไรคือสาเหตุ ที่พ่อต้องย้ายไปทำงานเมืองนอก พ่อกลัวอะไรครับ"
พ่อโจนิ่งเงียบ
โจตัดสัญญาณวีดีโอลิงค์ทิ้ง เขารู้สึกโกรธและพยายามควบคุมอารมณ์ ตุลย์หันมามองโจด้วยความเป็นห่วง
ตุลย์ถาม
"แกเป็นไรของแกวะ โจ"
"ตุลย์ทุกวินาทีของชั้น มันเต็มไปด้วยความแค้น แม่ถูกฆ่าเพราะไปรู้ข้อมูลสำคัญของพวกมีอิทธิพลเข้า แต่พ่อกลับหนี ... ตุลย์ เธอไม่มีทางเข้าใจหรอก"
"ทำไมจะไม่เข้าใจ ...พ่อชั้นเป็นตำรวจ แต่โดนใส่ร้าย หาว่าเป็นโจรซะเอง ชั้นกับพ่อต้องอยู่กันแบบหลบๆซ่อนๆ"
โจเร่งไฟเข้าแขนกลจนเกินขีดจำกัด สีหน้าของเขาเจ็บปวดแต่ก็ไม่ยอมหยุด ตุลย์ ... รีบเข้าไปถอยสายไฟออกจากขั้ว ตุลย์มองโจด้วยสายตาปลอบโยน
ริมน้ำ บ้านโจ ยีนส์ในชุดแอโรบิค ยืนเต้นและนับจังหวะ โดยมีพราว แพรว เต้นตามแบบๆไม่ค่อยคล่องนัก ทางด้านคิวตั้งกล้องถ่ายไปก็หัวเราะไป ส่วนเต๋าก็ช่วยเปิดเพลงและ ยืนทำท่าล้อเลียนพราว แพรวอยู่ข้างๆคิว
ยีนส์เต้นได้อย่างทะมัดทะแมงสมเป็นมืออาชีพ ต่างกับแฝดสาวซึ่งหมดแรง
พราวบอก
"พอเหอะ ๆ ไม่ไหวแล้ว หัวใจจะหลุดออกจากปากแล้ว"
"ชั้น ... ว่าไม่รุ่งแน่ๆ ชั้นรับจ๊อบพยากรณ์ อย่างเดิมจะดีกว่าวะ ยีนส์" แพรวว่า
"ชั้นเห็นด้วยวะ ยีนส์ ยัยแฝดเต้นกระหยองกระแหยง แบบนั้น คลิปแกคงจะมีคนดูหรอกวะ" เต๋าบอก
คิวบอก "เฮ้ย ... ไม่แน่นะ เน้นตลกเน้นฮา ไม่เหมือนใคร อาจจะฮิตนะเฟ้ย"
"เอาน่า แพรว พราว ลองอีกครั้ง เดี๋ยวก็คล่อง" ยีนส์บอก
พราว แพรว นั่งหมดแรง ไม่เอาด้วย สีหน้าถอดใจ
เสียง SMS ของทุกคนดังขึ้นไล่ๆกัน
เต๋า เปิดมือถือขึ้นดูที่หน้าจอมือถือมีข้อความ “อพาร์ทเม้นท์แสนสุข”
ภายในห้องเช่าปอย บูมมองโทรศัพท์ก่อนจะโยนมันทิ้งๆข้างตัวอย่างไม่สนใจ เขานอนจมความเศร้าที่โซฟา ข้างๆตัวเขามีสมุดบันทึกของปอยวางอยู่ มีข้าวของปอยอยู่รอบตัวเขา แสดงให้เห็นว่าเขาจมปลักและทำใจไม่ได้ที่สูญเสียคนรักไป เขาปล่อยตัวทรุดโทรม
เวลาเดียวกัน ที่บ้านของโจ ทีม Project X วันนี้ประกอบด้วย โจ ตุลย์ ยีนส์ เต๋า คิว แพรว และพราว นั่งวางแผนกัน
"คิว ไอ้บูมเป็นไงบ้างติดต่อได้มั๊ย หายหัวไปเลย" โจบอก
"มันไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้มันคงกำลังทำใจ อีกสักพักมันก็โผล่มาเองแหล่ะ นี่...ดูนี่ดีกว่า เว็บลงโปรโมทแล้วนะ" คิวบอก
คิวส่งแท็บเล็ตให้โจดู ภาพจากจอ เป็น logo รายการ Project X ที่จะถูกออกแบบขึ้นมาเพื่อเป็นการต้อนรับผู้ชมเข้าสู่ ภารกิจใหม่ “อพาร์ทเม้นท์แสนสุข” มีรูปหน้าสมาชิกของทีม Project X ประกอบไปด้วย โจ ยีนส์ ตุลย์ คิว บูม เต๋า แพรว และพราว หน้าจอส่งสัญญาณกระพริบรอให้พวกเขากดยืนยันตอบรับภารกิจ
"มันคิดว่ามันเป็นพระเจ้าหรือยังไงวะ ถึงได้คอยบงการชีวิตคนอื่นแบบนี้เอายังไง" โจว่า
โจ ลุกขึ้นไปเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง เขาพยายามแกะรอยหา admin เว็บเพจทันที หน้าจอเป็นภาพภาษาคอมพ์ที่แฮกเกอร์ใช้ แต่ก็ไม่สำเร็จ แถมโดนเจาะเข้ากล้องของตัวเองอีกต่างหาก ภาพโจกับเพื่อนๆโผล่ขึ้นมาที่จอคอมพ์ของตัวเอง พร้อมรูปกระโหลกหัวเราะอย่างกวนตรีน
"มันไม่ธรรมดาวะ ... เอาไงกันต่อพวกเรา"
เพื่อนทุกคนมองหน้ากัน
"เอาไงได้ล่ะ เป็นเซเลบได้ก็เพราะ project X เนี่ยแหล่ะ ยังไงก็ต้องลุยกันต่อล่ะวะเพื่อน" เต๋าว่า
พราวบอก "แต่ชั้น อยากพิสูจน์นะ จะได้ผ่านด่านยากๆอัพเลเวล"
"ใช่...แพรวกับพราวจะได้มีผลงานเจ๋งๆไปอวดลูกค้า"
"ชั้นยังไงก็ได้ แล้วแต่โจ" ยีนส์บอก
โจครุ่นคิดสักพัก
"ถ้ายังงั้นก็โอเค"
โจกดรหัสของตนเพื่อยืนยัน รับคำท้าของแอดมินลึกลับ
คนอื่นก็กดตาม รูปภาพของทุกคนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าเว็บทันทีว่า รับคำท้าพิสูจน์“อพาร์ทเม้นท์แสนสุข”ขาดแต่เพียงภาพของบูมซึ่งยังไม่กดยืนยัน
ตอนกลางคืน เต๋าถือกล้องวิดีโอเดินถ่าย บรรยากาศโดยรอบที่เป็นซอกซอยที่รกร้าง ซากตู้ เสื้อผ้าขาด ผ้าห่ม ที่นอนเก่าๆ ชวนให้คิดถึงหนังผีหรือหนังฆาตกรรม กล้องจับมาที่หน้าแพรวและแพรว
"อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ตั้งอยู่ในย่านเสื่อมโทรม รอบๆบริเวณมีแต่ตึกรกร้าง ไม่ค่อยมีคนอยู่อาศัย ...เล่าลือกันว่าอาคารหลังนี้ เจ้าที่แรง เพราะเมื่อก่อนเคยเป็นโรงพยาบาล"
เต๋าส่งสัญญาณให้พราว
พราวพยักหน้าพร้อมกล้องของเต๋าแพนมารับหน้าพราว
"ที่นี่ค่าเช่าถูกมาก ผู้เช่าหลายรายมักเจอเรื่องแปลกๆ กลางดึกมักได้ยินเสียงคนครวญคราง เสียงทุบประตูดัง เสียงโซ่ตรวนกระทบกันพร้อมกับเสียงร้องไห้"
กล้องเต๋ากว้างออกรับภาพ แพรว พราว ยืนอยู่ที่ด้านหน้าอาคาร
แพรวบอก
"และที่สำคัญคนที่มาเช่ามักจะป่วยหนักไร้สาเหตุหรือไม่ก็ ..... ตาย"
ที่ด้านหน้าอพาร์ทเม้นท์ ทั้ง 3 คนหยุดมองเข้าไปที่อาคารหลังใหญ่ที่ดูเก่าแก่ และเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ชวนสยอง ....
อาม่าหญิงชราแต่ดูแข็งแรง ถือกุญแจพวงใหญ่ เดินมาตามทางเสียงไม้ออดแอดดังตามฝีเท้าที่ย่ำเดิน
"อั๊ว ... ดีใจจริงๆที่มีหนุ่มๆสาวๆมาเช่าอยู่บ้าง"
ตุลย์และยีนส์ถือสัมภาระทำที่มาเป็นผู้เช่า ยีนส์สำรวจรอบๆด้วยอาการหวาดๆ เพราะความเก่าทรุดโทรมสร้างความหลอนให้กับเธอ
ตุลย์มองๆ ห้องที่ถูกล็อคด้วยกุญแจอันใหญ่สนิมจับ
"ห้องนั่นมันพังแล้ว ....เดี๋ยวอาม่าจะเลือกห้องดีๆให้ ตามมาๆ"
ระหว่างทางเดินมีเสียงกุกกักๆ ที่มุมรกๆ อาม่าหยุดมองสายตา นิ่งๆเย็นๆ น่าขนลุก
ตุลย์ ยีนส์ก็หยุดมองตาม ยีนส์เหวอๆ
เสียงเหล็กลั่น " แกร๊ก " อาม่ายิ้มดีใจ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้วายร้าย คราวนี้ไม่รอด"
อาม่ายกที่ดักหนูขึ้นมาให้สองสาวดู หนูตัวอ้วนดิ้นรนพยายามหนีร้องเจ็บปวด อาม่าจับมันใส่ถุงผ้าแล้วเดินต่อหน้าตาเฉย ....
ตุลย์ ยีนส์เดินตามอาม่ามาตามทาง จู่ๆ ก็มีกลิ่นเหม็นเข้ามา ตุลย์มองไปที่ห้องนึงซึ่งเป็นต้นตอของ
กลิ่นเหม็นเน่านั้น มีแมลงวันบินลอดประตูบานนั้น
"สงสัยกินข้าวแล้วไม่ยอมทิ้ง อีเป็นกาเทย ...ทำงานกลางคืน มาๆไปๆ บางทีก็หายไปเป็นอาทิตย์"
ยีนส์ทำสีหน้าแบบยี้ๆ ให้ตุลย์ อาม่าไขกุญแจห้องออก
"นี่ห้องลื้อ ... ห้องนี้ดีที่สุดแล้ว อยู่ล่ายม่าย"
ทั้งสองคนเดินเข้ามาดู ยีนส์สีหน้าถอดใจมาก เพราะห้องมันเก่าและดูน่ากลัว
"อยู่ได้คะ ... อาม่าจะเอาเงินมัดจำล่วงหน้าเลยมั๊ย" ตุลย์บอก
"ม่ายเปนราย ...พวกลื้อยังวัยรุ่น ต้องกินต้องใช้ เอาไว้สิ้นเดือนค่อยให้อั๊ว เออ ... ถ้ามีอารายพังก็มาบอกอาม่านะ อาม่าจะมาจัดการให้"
อาม่าเดินกลับไป แกเอาถุงใส่หนูมาเขย่า เสียงกุญแจพวงโตกระทบเอวดังไปตามทาง
"ตุลย์ เกินจะรับไหว วะ เปลี่ยนใจดีกว่า" ยีนส์บอก
"อะไรของแกวะ อ้อนให้ชั้นพามาเองแท้ๆ จะมาเปลี่ยนใจอะไรตอนนี้"
"นี่ ...ถ้าไม่อยากมาอยู่ใกล้ๆ โจนะ ชั้นไม่ทนหรอก บรรยากาศน่ากลัวชิบเป้งเลย ... ว่าแล้วรายงานตัวสักหน่อย"
ยีนส์หยิบโทรศัพท์ พยายามโทรหาโจ แต่สัญญาณไม่ค่อยมี จึงเดินไปเดินมาหาสัญญาณ
ตุลย์ทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะมองสำรวจภายในห้อง
โจและคิวกำลังเตรียมอุปกรณ์กล้องและอื่นๆสำหรับภารกิจ โทรศัพท์โจดังขึ้น
"ยีนส์เหรอ ว่าไงนะ เธอกับตุลย์ .....ก็แบ่งงานกันแล้วไง จะมาอยู่ที่นี่ทำไม"
คิวที่เตรียมอุปกรณ์อยู่ ตั้งใจฟัง โจ ทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ ประมาณยีนส์หวานแหววใส่
"ไม่ต้องห่วงเราหรอก ... โอเคไหนๆก็มาแล้วยังไงก็ระวังตัวกันหน่อยนะ "
คิวยิ้มๆหัวเราะ
"อะไร คิว มึงอะไรของมึง" โจถาม
"พี่นี่เสน่ห์เหลือร้ายเลยครับ ตกลงมึงชอบใคร ยีนส์ ตุลย์ ..... อย่าบอกนะ ไอ้หล่อ มึงจะเก็บเอาไว้ทั้งสองคน"
โจไม่ตอบใดๆ ทำเป็นไก๋ แต่ในใจเขาเองก็ตอบตัวเองแล้วว่าคือตุลย์ แต่ ...
เวลาที่ผ่านมา โจมองเห็น ตุลย์นั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวริมน้ำ โจเดินไปหยิบเครื่องดื่มอัดลม 2 ขวด ประมาณว่าจะเอามาให้ตุลย์ แต่บังเอิญเห็นยีนส์เข้ามา โจจึงชะงัก
ยีนส์เดินเข้ามาแบบมีเรื่องอยากคุยด้วยแบบเรื่องใหญ่เลย
"ชั้นขออะไร แกอย่างนึงได้เปล่าวะ ตุลย์"
"ทำไมจะไม่ได้วะ เราเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ"
ยีนส์สีหน้าจริงจัง
"แกอย่าว่าอะไรชั้นนะ ... ชั้น ...ชอบโจอ่ะ"
"แล้วแกจะมาขอชั้นทำบ้าอะไรวะ ...ชั้นกับโจไม่ได้มีอะไรกันซะหน่อย"
ยีนส์ยิ้มแบบชอบใจที่ได้แกล้งตุลย์
"ชั้นกำลังจะนอกใจ แกไม่หึงเหรอ"
"อีบ้า ชั้นไม่ใช่ทอมดี้นะเว้ย" ตุลย์บอก
"ชั้นจริงจังนะตุลย์ โจจะชอบใครชั้นไม่แคร์ แต่... ถ้าเขาชอบแก ชั้นทำใจไม่ได้วะ ... แกเข้าใจชั้นนะเพื่อน"
ยีนส์ซบไหล่ ตุลย์เหลือบไปเห็นโจเข้าพอดี
โจมองไปทางตุลย์อย่างเจื่อนๆ เขาได้ยินเรื่องราวทุกอย่าง
ตุลย์เหลือบมองโจ ก่อนจะหันหน้าหนี ทำทีเป็นอ่านหนังสือต่อไป
เต๋า และ พราว แพรว นั่งคุยอยู่กับวินมอไซค์แถวปากซอยอพาร์ทเม้นท์แสนสุข
"เฮี้ยนยังงั้นเลยเหรอ พี่" เต๋าว่า
อ่ำวัยรุ่น วินมอไซต์เดินเข้ามา
จ๊อด วินมอไซต์บอก
"ไอ้อ่ำมาพอดี น้องๆเค้ามาทำรายการ มึงเล่าเรื่องที่มึงโดนดีให้น้องๆเขาฟังหน่อยเหอะ"
อ่ำเริ่มต้นเล่า
"สดๆร้อนๆเลยคับ เมื่อคืนก่อนครับ"
ไอ้อ่ำขี่มอไซต์ผ่านมาเจอหญิงสาวถือข้าวของรุงรัง
"เธอบอกให้ไปส่งที่หมอชิต เธอจะกลับบ้านนอก"
ไอ้อ่ำซ้อนหญิงสาวคนนั้นขับไปเรื่อย หญิงสาวคนนั้นดูหน้าซีด อ่ำรู้สึกแปลกๆจึงแอบมองที่ขาของเธอ แล้วสะดุ้งเมื่อเห็นเลือดไหลเปรอะ มันจึงจอดรถ หญิงสาวลงมายืน ท้องของเธอเต็มไปด้วยเลือด สักพักเครื่องในของเธอก็หล่นลงมากองที่พื้นและ เธอก็กรีดร้อง ไอ้อ่ำหน้าเหวอ โกยแนบ
วงสนทนาหน้าวิน อ่ำบอก
"กลางวันแสกๆเล่นแหกท้องแหกไส้ให้ดูหน้าตาเฉย ...โครตเฮี้ยน"
"พี่เจอแถวไหนเหรอ" แพรวถาม
"โน่น แถวกลางซอยโน่น"
"พี่พาไปชี้จุดให้หน่อยสิ พวกหนูมีจิตสัมผัส เผื่อจะได้พิสูจน์ชัดๆ" พราวบอก
"อุ๊ย ... อ่ำไม่ว่าง ต้องไปซื้อข้าวให้แม่ อ่ำไปล่ะ"
อ่ำชิ่งทันที
เต๋า แพรว พราว มองหน้ากันประมาณว่าจะไปพิสูจน์ !
ขณะที่โจกำลังวาดแปลนของอพาร์ทเม้นท์เพื่อวางแผนกับคิวอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง
ดังมาจากข้างนอก เขาจึงแง้มประตูออกไปดู
เห็นชายร่างผอมๆใส่หมวกแก๊ปปิดบังใบหน้า
สักพักประตูห้องก็เปิดออกมา หญิงสาวคนหนึ่งดูท่าทางหวาดกลัวชายคนนั้น แต่เธอก็ยอมให้มันเข้าไปในห้อง
"สาวหน้าตาดีกับชายหนุ่มดูโรคจิต ต่อมเผือกทำงานทันที" คิวว่า
"ชั้นว่าน่าจะเป็นแฟนกันมากกว่า ตกลงแกเอาตัวขยายสัญญาณ wifi มาเปล่าวะ แถวนี้สัญญาณไม่มีเลย"
"ค้นหลายรอบแล้ว สงสัยจะลืมจริงๆวะ"
"งั้นแกเตรียมอุปกรณให้พร้อม คืนนี้เริ่มสำรวจ"
โจหยิบโทรศัพท์หาสัญญาณไม่ค่อยได้ เขาหงุดหงิด คิวยกมือยกไม้ แบบประมาณกูขอโทษ แบบกวนๆ
โจโทร. ติดแล้ว
"คืนนี้เราสำรวจเลยนะ ระวังๆกันด้วยล่ะ ที่นี่มันก็มีอะไรแปลกๆ ฝากบอกตุลย์ด้วยล่ะ อย่าทำอะไรแผลงๆ"
สีหน้าโจดูกังวลกับภารกิจนี้
ตุลย์เดินหลบๆอยู่แถวๆ ระเบียงอพาร์ทเม้นท์ แล้วได้กลิ่น
"กลิ่นเหม็น มันมาจากทางห้องนี้แหล่ะ"
"ตุลย์ ชั้นแกอย่าเสี่ยงดีกว่าวะ รอให้พวกโจเข้าไปดีกว่า"
ตุลย์ไม่ฟังคำเพื่อน เธอปีนออกไปทางระบียง ยีนส์มองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
ตุลย์ค่อยปีนป่ายไปตามระเบียงอย่างระมัดระวังเพราะมันเก่ามาก พร้อมจะพังตกลงไปด้าน
ล่างได้เสมอ ตุลย์พลาดเหยียบโดนตรงบริเวณที่ผุพอดี เธอเกือบหล่นแต่คว้าท่อนราวตากผ้าไว้ได้ทัน เธอแกว่งตัวอย่างชำนาญและเหวี่ยงตัวขึ้นมาบนระเบียงได้อย่างปลอดภัย
ยีนส์ถอนใจเพื่อนเกือบร่วง เธอวิ่งออกไปทางด้านหน้าห้อง
ตุลย์ค่อยๆ ย่องเข้ามาในห้อง ผงะ เมื่อได้กลิ่นเหม็นวูบเข้าปะทะเธอ
เธอเดินเข้ามาใน อาหารถูกวางทิ้งไว้เน่าบูด ราขึ้นเขียว หนอนไต่มากมาย แมลงวับินว่อน
ตุลย์เดินไปค่อยๆเปิดประตูให้ยีนส์
ยีนส์เดินเข้ามาแทบอ้วก
"เหม็นเน่ามาก ชั้นอยากจะอ้วก โครตสกปรกอย่างที่อาม่าบอกจริงๆ กะเทยเน่ามากๆ แหวะๆๆ"
ประตูห้องน้ำปิดเองดังลั่น ยีนส์ร้องกรี๊ด หน้าเหวอ ตุลย์รวบความกล้าเอาผ้าปิดจมูกและเดินตรงไปทางห้องน้ำ เธอผลักมันแง้มกว้าง ที่พื้นนองไปด้วยน้ำเหลือง บางส่วนยังหยดลงมาอยู่
ตุลย์ เงยหน้าขึ้นไปมองจึงเห็นภาพสยดสยอง กระเทยร่างบวมเน่าผูกคอตายอยู่ด้านบน ตุลย์ตกใจสุดขีด โจเข้ามาจากด้านหลังคว้าตุลย์เข้ามากอด เพราะรู้ว่าตุลย์กำลังสติแตก โจพาตุลย์ออกมาจากห้อง ซึ่งคิวกับยีนส์รออยู่ด้านนอก
ตุลย์เมื่อรู้ว่าอยู่ในอ้อมแขนของโจ เธอก็ขยับตัวออกห่าง โจรู้สึกว่าตุลย์กลัวยีนส์จะเสียใจ
เสียงกุญแจกระทบกันดังเข้ามา อาม่าเดินโผล่มาจากเงามืด
"เอาอีกแล้ว อั๊วทนไม่ไหวแล้วน้อ"
ยีนส์ประคองอาม่า ที่กำลังร้องไห้
รถปอเต็กตึ๊งจอดอยู่ที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ ไฟจากไซเรนสว่างกระทบอาคาร ดูแล้วน่าขนลุก
เจ้าหน้าที่แบกผ้าขาวห่อศพร่างกระเทยลงมาเก็บที่รถ
เต๋า ถ่ายบรรยากาศ พราว แพรวกำลังรายงาน
แพรวรายงาน
"อีกศพแล้ว .... สถานที่แห่งนี้คงต้องสาปอย่างที่ร่ำลือกันแน่นอน"
ส่วนพราว คุยโทรศัพท์กับตุลย์
"ชั้นว่าไม่ค่อยดีแล้ววะ ยกเลิกภารกิจดีกว่า โอเคๆ ..... ตามใจแก ตุลย์ .... ถ้าไม่ไหวอย่างเสี่ยงนะแก ยังไงชั้นกับพวกก็จะป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆนี้แหล่ะ"
รถปอเต๊กตึ๊งขับผ่านออกไป เต๋าแพลนกล้องตามไป
ทั้งสามคนมองกันอย่างกังวลใจ
ผ่านเวลา อาม่านั่งหมดแรงในห้องพัก มีตุลย์ ยีนส์คอยดูแล
"ขอบใจพวกลื้อมากๆ อั๊วว่าจะขายทิ้ง ไม่ทำแล้ว"
"อาม่าก็ ... อย่าพูดแบบนั้นสิ" ยีนส์บอก
"พวกลื้อก็เหมือนกัน ถ้ากลัวก็ย้ายออกไปล่ายนะ อั๊วไม่คิดค่าเช่า"
โจดูรูปเก่าๆของอาม่า
"นั่น อากวง ลูกชายอั๊ว อีตายไปแล้ว เมื่อก่อนก็ได้มันคอยช่วยดูแล ไฟฟ้า น้ำประปา อากวง อีเก่งทำล่ายหมดทุกอย่าง .... เดี๋ยวให้มาอยู่กันฟรีๆยังไม่มีใครอยากมาเลย"
อาม่าขยับพวงกุญแจในที่เอวก่อนจะค่อยๆลุกไปที่หม้อตุ๋น
"อั๊ว ... ทำเนื้อตุ๋นไว้เยอะเลย พรุ่งนี้พวกลื้อมากินด้วยกันนะ"
โจเห็นของเล่นเด็กวางไว้บนชั้นและมีน้ำแดงตั้งอยู่ เขาจึงส่งสายตาให้ตุลย์ดู
ผ่านเวลา ยีนส์นอนหลับขณะที่ตุลย์ยังอ่านหนังสืออยู่ เสียงเด็กเล่นหัวเราะก็ดังมาจากด้านนอกห้อง
โจซึ่งกำลังวาดผังแปลนของอพาร์ทเม้นท์อยู่ เขาก็ได้ยินเสียงนั้นเช่นเดียวกัน
"เอาแล้วไง ... แม่งครบสูตรเลยอพาร์ทเม้นท์อาม่า ... นอนดีกว่ากู" คิวบอก
โจกลับมาที่แปลนเขามาร์คจุดที่น่าสงสัยที่ยังไม่ได้สำรวจก็คือ ชั้นบนของอาคาร
เปลี่ยนเวลาสู่ยามเช้า
บัวปลดผ้าเช็ดตัวลงและหยิบกระโปรงขึ้นสวม บัวในชุดนักศึกษา เธอหยิบเสื้อมาติดกระดุม มองไปที่โปสเตอร์ที่ติดผนังซึ่งมีรูปเจาะไว้ เธอดูหวาดกลัว แต่ก็ต้องหันหน้าแต่งตัวไปทางรูที่ขาดนั้นอย่างจำยอม เธอติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ
บัวน้ำตาไหลก่อนที่จะ หยิบกระเป๋าออกจากห้องไป
บัวจะล็อกประตู แต่มือสั่นทำกุญแจหล่น ! บัวดูไม่ค่อยสบาย หวิวๆ ไร้เรี่ยวแรง เธอเดินมาได้สักพักก็ฟุบลงที่พื้น
โจ คิวเพิ่งซื้อของกินขึ้นมา เห็นเข้าจึงวิ่งเข้ามาช่วย
"เป็นไรมากมั๊ยคับ" โจถาม
"มันหวิวๆ ตาลายไปหมดเลยคะ"
"งั้นผมว่ากลับไปพักที่ห้องก่อนดีกว่าครับ" คิวบอก
บัวพยักหน้า คิวกับโจจึงประคองเธอลุกขึ้น
คิวช่วยพยุงบัวลงนั่ง
"บัว ขอบคุณพี่มากเลยนะคะ ...พี่สองคนเพิ่งย้ายมาเหรอ ไม่คุ้นหน้า"
"ครับ เพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่กี่วัน แล้วน้องล่ะ พักที่นี่นานแล้วเหรอครับ"
"จะครบเดือนแล้วคะ แต่คิดว่าคงจะย้ายเร็วนี้แหล่ะ" บัวว่า
"อ้าว ... ทำไมล่ะ ที่นี่ก็เงียบสงบดีออก" โจว่า
บัวอึกๆอักๆ เธอมองไปทางโปสเตอร์ที่มีรูเจาะไว้
"อืม ... ไม่มีอะไรหรอกคะ เดี๋ยวบัวขอนอนพักสักครู่คงจะดีขึ้น"
บัวลุกขึ้นยืนเหมือนต้องการความเป็นส่วนตัว โจและคิวจึงขยับตัวจะกลับ
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือก็เรียกพวกพี่ได้นะ พี่อยู่ห้องข้างๆนี่เอง"
โจสังเกตเห็นรอยช้ำที่ข้อพับด้านหลังของบัว มันคล้ายกับถูกเข็มเจาะ เขาสะกิดให้คิวดู
"ขอบคุณคะ"
บัวปิดประตูห้อง
โจบอกคิว
"แปลกวะคิว รอยช้ำกับรูแบบนั้นมันเกิดจากการเจาะเลือดแน่นอน"
"ใครมันจะไปให้เลือดตรงขาพับวะ แปลกว่ะ"
โจพยายามคิดว่ามันเกิดจากอะไร
ยีนส์กำลังจะอาบน้ำ เธอเปิดก๊อกแต่น้ำก็ไหลติดๆขัด เธอเลยแปรงฟัน ยีนส์มองไปที่กระจก เธอรู้ประหลาดๆ เหมือนมีใครแอบมอง เธอค่อยๆมองสำรวจจนกระทั่งไปสะดุดที่รอยแตกข้างผนัง เธอเห็นดวงตาที่กำลังจ้องมาที่เธอ เธอตกใจร้องกรี๊ด
หลังเสียงร้อง ดวงตาที่ผนังหายไปทันที
ตุลย์เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้น"
"ชั้น ชั้นเห็นตาใครไม่รู้ตรงนั้นอ่ะ"
ตุลย์เข้าไปดูที่รอยแตกทันที
บริเวณทางเดิน ชายหนุ่มร่างผอมใส่หมวกแก๊ปปิดบังหน้ารีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
ต่อมา อาม่า ตุลย์และยีนส์ช่วยกันดึงตู้ไม้ออกจากผนัง เมื่อตู้ถูกเลื่อนออกก็พบรอยแตกที่ถูกเจาะเอาไว้
"โรคจิตชัดๆเลย ดีนะที่น้ำไม่ไหล ชั้นเลยไม่ตกเป็นเหยื่อมัน เจ็บใจจริงๆเลย" ยีนส์ว่า
อาม่า เอาเศษไม้มาตีปิดรอยแตก
"อั๊วพอจะรู้ว่า ฝีมือใคร ลื้อไม่ต้องห่วง อั๊วจะจัดการเอง"
อาม่าตีไม้ปิดรอยแตก
ตุลย์มองเห็นรอยเท้าใหญ่ๆที่พื้น เธอเอามือถือขึ้นมากดถ่ายไว้ทันที
โจกางแปลนให้คิวดูว่าจะไปสำรวจที่ไหน
"ชั้นสองนี่น่าจะมีอะไรแปลกๆนะ เราน่าจะลองขึ้นไปสำรวจกัน" โจว่า
"ชั้นที่แกเคยบอกว่าได้ยินเสียงเด็กร้องน่ะเหรอ"
"ชั้นถึงอยากไปพิสูจน์ไง"
"นั่นไง... รู้งี้ให้ไอ้เต๋ามาดีกว่า" คิวว่า
คิวกดอัดกล้องและเดินตามโจไปสำรวจทันที
ภาพจากกล้อง เห็นทางเดินที่รกร้าง ห้องเช่าที่ถูกปิดตาย บ้างก็ประตูพังจนเห็นด้านในที่ถูกทิ้ง
ร้างไว้หยากไย่จับ เตียงพยาบาล ข้าวของเครื่องใช้ทางการแพทย์ หล่นระเกะระกะตามทางเดิน
"ลักษณะเหมือนโรงพยาบาลเลยวะ โจ" คิวบอก
"น่าจะจริงอย่างที่เขาเล่าไว้ว่า ที่นี่เคยเป็นโรงพยาบาลมาก่อน" โจว่า
จู่ๆทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงเด็กหัวเราะ ทั้งสองหันไปมองตามเสียงก็ไม่เจออะไร
อีกด้านเด็กชายอายุราวๆ 7 ขวบก็วิ่งผ่านไป ทั้งสองเห็นเต็มๆตา
"ชัดเจน ... มึงเห็นอย่างที่ กูเห็นนะ"
โจไม่ตอบใดๆ เขาเดินตรงไปยังมุมที่เห็นเด็กคนนั้นวิ่งหายไป คิวคอตก เขารวมความกล้าเดินตามถ่ายภาพบรรยากาศ
เสียงหัวเราะของเด็กกับเสียงผู้ใหญ่ดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ลูกบอลสีแดงลูกเล็กๆกลิ้งเข้าที่ตรงหน้าของทั้งสอง ทำเอาอึ้ง โจหยิบลูกบอลขึ้นมาถือไว้แล้วเดิน
ต่อไป
แล้วทั้งสองคนก็เสียวสันหลังวาบ เด็กน้อยนั่งยองๆตรงกลางทางเดินและมองมาที่เขาทั้งสอง
โจเอาลูกบอลกลิ้งคืนไปทางเด็กคนนั้น เด็กรับบอลไว้และหยิบมันขึ้นมาและลุกเดินหายไปใน
มุมมืด
ทั้งโจและคิวต่างอึ้งกันไปทั้งสองคน
เวลากลางคืน หม้อตุ๋นเนื้อเคี่ยวจนควันฉุย ยีนส์และตุลย์ช่วยอาม่าตักใส่ชามแล้วนำมาวางบนโต๊ะ
โจกับคิวยังอึนๆกับเหตุการณ์ผีเด็กเมื่อสักครู่
"วันนี้พวกลื้อโชคดี ได้ชิมเนื้อตุ๋นสูตรโบราณแท้ๆ หากินที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนาอั๊วจะบอกให้"
ตุลย์ ยีนส์เอาชามมาวาง 5 ใบ แต่อาม่าไปหยิบชามมาอีกใบมาวางเพิ่มที่โต๊ะ ทำให้คิวอึ้งจนต้องนับจำนวนคน
"1 2 3 4 5 ก็ครบแล้วนี่หว่า ยังไงๆ"
คิวให้โจมองไปทางรูปโต๊ะเล็กที่มีของเล่นและน้ำแดงวางอยู่
"ชัวร์เลยมึง อาม่าแกเลี้ยงกุมารแน่นอน" คิวว่า
อาม่าอยู่ที่มุมครัวตะโกนมาว่า
"พวกลื้ออย่าเพิ่งกินนะ รอของดีก่อนแป๊บนึง" อาม่าบอก
คิวใจคอไม่ดี และถึงกับช้อกเมื่อเด็กชายคนนั้นมายืนจ้องเขาอยู่หน้าประตู เด็กชายเดินเข้ามาในห้อง ตรงไปหยิบขวดน้ำแดงมาดูด อีกทั้งยังหันมาสบตาคิวด้วย
ก่อนที่คิวจะสติแตก อาม่าก็เดินถือซาลาเปาออกมาจากครัว
"อ้าว อาตี๋น้อย ลื้อหายไปไหนมาทั้งวันวะ มากินข้าวด้วยกันมา"
คิวโล่งอก ตี๋น้องเดินมาหยิบชามเนื้อตุ๋นไปนั่งกินที่มุมของตัวเอง
"หลานอั๊วเอง"
"ท่าทางฉลาดไม่เบา เรียนชั้นไหนแล้วคะ อาม่า" ตุลย์ว่า
"อีไม่ได้เรียนหนังสือหรอก ไปเรียนที่ไหนก็มีแต่เพื่อนแกล้ง พวกเพื่อนอีกลัว บอกอาตี๋อยู่บ้านผีสิง"
ตี๋น้อยมองมาทางอาม่าด้วยสายตาขวางๆ
"อร่อยมากๆเลยอาม่า ...ต้องขอเบิ้ล" คิวบอก
อาม่ายิ้มพอใจ ตักเนื้อตุ๋นเติมให้คิว
"โจ เติมอีกซักหน่อยนะ เดี๋ยวยีนส์ตักให้"
โจทำสีหน้าเตือน แต่ยีนส์ไม่เก็ท
"พวกลื้อสนิทกันเร็วจริงๆนะ อ่อ ... เด็กสมัยนี้ก็อย่างนี้แหล่ะ 555"
ตุลย์เบี่ยงความสนใจไปที่ตี๋น้อย
"ตี๋น้อยอ่านอะไรอยู่เหรอ ขอพี่ตุลย์ดูบ้างสิจ้ะ"
ดูท่าทางตี๋น้อยจะชอบตุลย์เป็นพิเศษ ตุลย์อ่านการ์ตูนให้ตี๋น้อยฟัง
ผ่านเวลา ยีนส์ช่วยอาม่าล้างจาน เธอรู้สึกแปลกๆ คล้ายกับมีคนจ้องเธออยู่ตลอดเวลา เธอหันไปมองแต่ก็ไม่มีอะไร
ยีนส์ยังคงล้างจานอยู่ แต่ก็มีมือประหลาดใหญ่น่ากลัวยื่นเข้ามาจะแตะหลังเธอ
อาม่าตวาดดังน่ากลัว เป็นภาษาจีน
มือนั้นหายไปทันที
"มีอะไรเหรออาม่า"
"ไม่มีอาราย .... อั๊วแค่จะบอกลื้อว่าไม่ต้องล้าง เดี๋ยวอั๊วจัดการเอง"
คิวมองหน้าโจและตุลย์ทันที สีหน้าของตี๋น้อยดูหวาดกลัว
คิวพยายามเข้าอินเทอร์เนต แต่ไม่ได้สักที โจก็เช่นเดียวกัน เขาหงุดหงิด เสียงเคาะประตูดังขึ้น โจเรียกไปแง้มดู ตุลย์และยีนส์มาอยู่ที่หน้าห้อง
"แน่ใจนะว่าไม่มีใครเห็น" โจบอก
ตุลย์ ยีนส์ รีบหลบเข้ามาในห้อง
"โจเมื่อกี้ ชั้นขอโทษนะ ลืมตัวไป" ยีนส์บอก
"ชั้นว่าอาม่าน่าจะยังไม่รู้ว่า พวกเราแกล้งแอบเข้ามาเพื่อทำภารกิจ" ตุลย์ว่า
"ตุลย์ เธอว่าอาตี๋น้อยดูแปลกๆมั๊ย" โจถาม
"ก็นิดหน่อย ดูเหมือนอารมณ์จะรุนแรง เก็บกด แต่ชั้นว่าน่าสงสารมากกว่า ไม่ได้ไปโรงเรียนแถมยังไม่มีเพื่อนอีก"
โจครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจพูด
"แต่ตอนที่ชั้นไปสำรวจด้านบนกับ ชั้นมั่นใจเลยว่า ได้ยินเสียงอาตี๋น้อยกำลังเล่นอยู่กับใครบางคนอยู่" โจบอก
"ยีนส์ก็เหมือนกัน รู้สึกมีคนคอยจ้องมองตลอดเวลา ยิ่งตอนช่วยอาม่าล้างจาน ชั้นรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้านหลัง แต่พออาม่าเข้ามามันก็หายไป" ยีนส์ว่า
คิวบอก
"นั่นแหล่ะประเด็นที่ชั้นอยากจะบอกทุกคนว่า ภาษาจีนที่อาม่าพูดนะแปลว่า ไปให้พ้น"
"แกแน่ใจนะ คิว ว่าไม่ได้ฟังผิด" ตุลย์ถาม
"ชั้นเชื่อคิวนะ ตุลย์ ... พวกเราต้องระวังตัวให้มากขึ้น" โจบอก
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงชั้นขออาบน้ำห้องนี้แล้วกันนะ" ยีนส์บอก
ยีนส์คว้าผ้าเช็ดที่ตากไว้เข้าไปห้องน้ำ
"เฮ้ย ... ยีนส์นั่นมันผ้าเช็ดตัวชั้น" คิวบอก
ยีนส์ชะงักแล้วเปลี่ยนมาเอาอีกผืนมาถือซะงั้น
"งั้น .... ชั้นใช้ของโจแล้วกันนะ กลิ่น สะอาดจัง"
โจไม่ทันจะห้ามอะไร ยีนส์ก็หายเข้าห้องน้ำไปแล้ว ตุลย์หัวเราะเบาๆให้โจประมาณโดนยีนส์เล่นซะแระ
ในห้องบัว บนเตียงนอน ภาพถ่ายบัวในมุมต่างๆแบบแอบถ่าย ทั้งตอนเปลี่ยนชุด ตอนอาบน้ำ
ช่างภาพโรคจิตมันโยนภาพเหล่านั้นลงบนเตียงทีละใบ ทีละใบ...
"ภาพพวกนี้ พี่อัดมาให้น้องบัวดูว่าชอบภาพไหน พี่จะได้ลงเว็บให้ ลับเฉพาะคนรู้ใจ แอบถ่ายน้องบัวจั่วหัวเก๋ๆ รับรองยอดโหลดตรึม"
"หนูไหว้ล่ะพี่ หนูไม่มีเงินให้พี่แล้ว อย่าทำเอารูปหนูไปลงเลยนะ ...หนูขอร้อง"
ช่างภาพเอาซองยาบ้าถุงหนึ่งโยนไปบนที่นอน
"เธอปล่อยของให้ชั้น แทนเงินค่ารูปของเธอก็แล้วกัน แต่พี่เตือนไว้ก่อนนะ ถ้าน้องตุกติกพี่
รับรองหนูบัวจะกลายเป็นเนตไอดอลภายในพริบตา"
ไอ้ช่างภาพเดินไปหาบัวแล้วจับหัวเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
บัวน้ำตาไหลกับโชคชะตาของเธอ
เต๋ากำลังเดินถ่ายวิดีโอ พราว แพรวในบรรยากาศรอบๆอพาร์ทเม้นท์แสนสุข
แพรวรายงาน
"บรรยากาศแถวนี้วังเวงมาก เปลี่ยวและลับตาผู้คน .... คนแถวนี้ไม่มีใครกล้าที่จะผ่านไปมายามค่ำคืน เพราะมันใกล้กับอพาร์ทเม้นท์ผีสิงที่เรากำลังมาพิสูจน์ความอาถรรพณ์"
พราว พูดต่อ
"บริเวณนี้แหล่ะ ที่มีผู้เล่าว่าเจอวิญญาณหญิงสาวหลอกเอา"
เต๋าเก็บภาพบรรยากาศน่ากลัวรอบๆไว้
"เรามาลองสำรวจบริเวณนี้กันสิว่า จะมีพลังงานอะไรบางอย่างติดต่อกับพวกเราหรือไม่" แพรวบอก
พอเดินไปได้สักพัก เข็มพลังแม่เหล็กในมือของเต๋าก็ดังขึ้นถี่ๆและแรงขึ้นเรื่อยๆ
จู่ลมกระโชกเข้ามา พาเอาเศษเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งปลิวผ่านหน้าพวกเขาไป เต๋าเข้าไปดู
"เฮ้ย ... อะไรวะ ... นี่มันเลือดนี่หว่า"
กล้องเต๋าจับภาพเศษผ้าที่เลอะคราบเลือดไว้
แพรว พราว มองกันและย่อตัวลงไปดูที่ผ้าผืนนั้น ลมพัดวูบที่สองคนจะผงะ แฝดทั้งสองตาแข็งกร้าวและหันไปมองยังทางอพาร์ทเม้นท์พร้อมๆกัน พูดพร้อมกันว่า "อย่าอยู่ ออกมา"
เต๋าตกใจที่หน้าตาแพรว พราวดูน่ากลัว และเสียงที่พูดก็ไม่ใช่ของแพรวกับพราว
เสียงคลื่นแม่เหล็กหยุดดัง แพรว พราว เลือดกำเดาไหลและได้สติ
แพรวบอก "อพาร์ทเม้นท์นั่นมันเป็นที่อยู่ของคนตาย"
แพรวมองตรงมาที่กล้อง เต๋าลดกล้องลง สีหน้าเขาตึงเครียดทันที
ตุลย์และยีนส์กำลังนอนหลับอยู่ ลมพัดผ้าม่านปลิวสะบัดอย่างแรง
ตุลย์ขยับเปลือกตาขึ้น เธอรู้สึกตัวตื่นและเหมือนรู้สึกเหมือนว่ามีคนยืนมองเธออยู่ ตุลย์กลั้นใจขยับลุกนั่ง มองที่ปลายเตียงเธอไม่เห็นอะไร เธอโล่งใจเธอจึงล้มตัวลงนอน เมื่อเธอหันไปมองหน้ายีนส์ จู่ๆยีนส์ก็ลืมตา สีหน้า น้ำเสียงน่ากลัว
"ออกไป"
ตุลย์ผวาตื่น ลุกขึ้นนั่ง เธอหันไปมองยีนส์ก็นอนหลับอย่างปกติ เธอฝันไปเอง
ตุลย์เดินไปที่ห้องน้ำ เธอมองไปยังรอยแตกที่ถูกปิดไว้ ไม่มีอะไร ปกติ เธอเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำ แต่น้ำไม่ไหลมีแต่ลมออกมา ตุลย์เซ็ง บิดจนสุดก็ยังไม่มีน้ำไหลออกมา เธอมองไปที่กระจก ไม่มีอะไร น้ำไหลดังแต่มันกลายเป็นสีเลือดแดงฉาน ที่กระจกมีเงาของวิญญาณหญิงสาวมองจ้องเธอ เสียงกังวานคำราม " ออกไป "
ตุลย์ผงะไปชนฝาด้วยความตกใจ
ในห้องอาม่า โทรศัพท์แบบโบราณดังกริ๊งๆๆ ตี๋น้อยลืมตาโพลง สีหน้าหวาดกลัว อาม่ารับโทรศัพท์
"ได้ ได้ ลื้อจะเอาเท่าไหร่ ... ได้ ได้ ... คราวนี้อั๊วเพิ่มราคานะ อั๊วได้ของดีมา ใหม่ๆ"
อาม่าเดินไปเปิดเพลงงิ้วแล้วก็ปั้นแป้งทำซาลาเปาอย่างมีความสุข อาตี๋น้อยลืมตา นอนไม่หลับ
บัวนอนหลับสนิทบนที่นอน
ที่เก้าอี้ปลายเตียง อาม่านั่งนิ่งมองมาที่ร่างของบัว
รุ่งขึ้น โจรับถุงอาหาร และขนมจากเต๋า พราว แพรว
"ชั้นว่าเปลี่ยนแผนดีกว่า อย่านอนค้างในนั้นเลย มันเสี่ยงไป" เต๋าว่า
"เชื่อพวกเราเหอะนะ โจ ชั้นเห็นภาพนิมิตอย่างนั้นจริงๆ ในอพาร์ทเม้นท์ มันเต็มไปด้วยวิญญาณที่อาฆาต" แพรวบอก
พราวบอก "เธอจะเอายังไงก็เรื่องของเธอโจ ชั้นเป็นห่วง ตุลย์กับยีนส์ ชั้นจะไปตามพวกนั้นกลับ"
พราวเดินออกไป แต่โจคว้าแขนพราวไว้
"ใจเย็นๆสิ พราว ... มันอาจจะมีอะไรประหลาดอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่น่ากลัวอย่างที่เธอคิดหรอกนะ"
"ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอจะรับผิดชอบไหวเหรอโจ" แพรวว่า
"มาไกลขนาดนี้แล้ว จะให้หยุด มันไม่ใช่นิสัยชั้น แพรว"
"มั่นใจตัวเองไปหรือเปล่าวะ โจ" เต๋าถาม
โจ ไม่สนใจเดินถือถุงกลับไปทางอพาร์ทเม้นท์แสนสุข
โจเดินมาเห็นว่ามีคนกำลังปีนออกมาทางระเบียง เขาจำได้ว่าห้องนั้นตรงกับห้องของบัว
ไอ้ช่างภาพโรคจิตกำลังปีนกลับเข้าไปยังภายในอาคาร มันมองเห็นโจเข้ามันจึงรีบหลบ
ในห้อง ยีนส์มีผ้าเช็ดตัวผันตัวไว้ดูเซ็กซี่ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ในห้องน้ำ เธอโพสท่า และยกขาแล้วไล้ถูขาไปมา ยีนส์ทำท่าทางเหมือนกับราวกับกำลัง
ถ่ายผลิตภัณฑ์ถนอมผิว
ตุลย์แอบอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องน้ำ ทั้งสองคนวางแผนจับไอ้ถ้ำมอง
ยีนส์โพสท่าไปมาได้สักครู่ ก็มีเสียงดังจากผนัง ไม้ที่ปิดถูกดึงออก
ตุลย์ให้สัญญาณว่าเหยื่อกำลังติดกับ
ไอ้ช่างภาพโรคจิตกำลังจะเล็งกล้องภาพนิ่งของมันเข้าไปแนบที่รอยแตก
มือใหญ่โตดูน่ากลัวก็เข้ามาจับที่ไหล่ไอ้ช่างภาพ มันตกใจ แต่มือยักษ์นั้นก็บิดคอไอ้ช่างภาพดัง
กรอบๆ
ตุลย์และยีนส์ได้ยินเสียงประหลาด จึงมองไปที่รอยแตก เธอเห็นแค่เพียงช่างภาพถูกลาก
ไปตามพื้นหายไปอย่างรวดเร็ว
ตุลย์วิ่งออกไปจากห้องน้ำทันที
"เฮ้ย ตุลย์รอด้วย"
ยีนส์ถอดผ้าเช็ดตัวออก เธอนุ่งขาสั้นและเสื้อยืดไว้ข้างใน
ตุลย์และยีนส์เข้ามาห้องข้างๆ พบแต่ห้องที่ว่างเปล่า มีแต่เพียงกล้องภาพนิ่งถูกกระทืบพังที่พื้น
และรอยลากเป็นทางหายไปตามทางเดิน
ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
โจและคิวเคาะประตูหน้าห้องของบัว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ
โจใช้กุญแจไขเข้าไป
ภายในห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของบัว
โจมองไปทั่วห้องและลองค้นไปตามที่ต่างๆจน เขาเปิดใต้ที่นอนดูจึงพบ รูปภาพของบัวที่ถูกถ่ายไว้เพื่อแบล็คเมล์
คิวมองไปรอบๆและชี้ไปที่โปสเตอร์ที่ผนัง
โจฉีกมันออกและพบว่ามันถูกเจาะรูไว้เพื่อแอบถ่ายบัว
โจมองไปที่กระเป๋าและของส่วนตัวของบัวที่ยังวางไว้ในสภาพเรียบร้อย
"ข้าวของก็ยังอยู่ครบ ไม่ถูกรื้อค้น แล้วเธอหายไปไหน"
ทั้งสองคนต่างกำลังวิเคราะห์เรื่องราวที่เกิดขึ้น
ทั้งสี่คนเดินมาเจอกันตรงกลางทางเดิน ทั้งหมดกำลังจะเล่าเรื่องที่ตัวเองได้เจอมาแต่ก็ถูก
ขัดจังหวะจากเสียงร้องลั่นดังมาจากทางระเบียง เมื่อทั้งหมดวิ่งไปที่ระเบียง
ร่างของช่างภาพโรคจิตก็ลอยละลิ่วผ่านหน้าทั้งสี่คนลงไปที่พื้น
ตุลย์เอามือปิดตายีนส์ไม่ให้มอง
โจกับคิวยิ่งสับสน
เสียงเพลงงิ้วลอยมาเข้ามาทำเอาทั้งสี่คนสยองขวัญ
วิทยุแบบรุ่นเก่ากำลังเล่นเพลงงิ้ว
ที่โถงทางเดิน อาม่ากำลังใช้ไม้ถูพื้น ถูพื้นถอยหลัง ออกมา จนถึงประตู อาม่าก็ใช้พวงกุญแจ
อันใหญ่ล็อกประตูนั้น อย่างแน่นหนาเป็นพิเศษ
อาม่าเช็ดที่หน้าห้องอีกนิดหน่อยแล้วก็บิดผ้าในกระป๋องน้ำ
ในกระป๋องน้ำนั้นเป็นสีแดง อาม่าบิดผ้าเลือดสีแดงก็ไหลเป็นทางลงกระป๋องใบนั้น
อาม่าถือไม้ถูพื้นและกระป๋อง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
อ่านต่อตอนที่ 3
