Ep.8 คืนคลั่งรัก
บทโทรทัศน์โดย เชิดศักดิ์ ประทุมศรีสาคร
รัชสมัยรัชกาลที่6
ณ.หมู่บ้านเรือนไทยที่อาศัยอยู่ริมคลอง เป็นชุมชนริมน้ำสองฟากฝั่งที่ไม่หนาแน่นมากนัก สายแล้วแต่หมอกยังลงปกคลุมไปทั่วบริเวณ
ภายในคลอง มีเรือที่กำลังพายด้วยความเร่งรีบ ยายแก่คนหนึ่งกอดตระกร้าห่อของเอาไว้ ส่วนหญิงรับใช้ก็เร่งคนพายเรือให้เร็วขึ้นอีก
คนพายจ้ำเรือฝ่าสายหมอกมาถึงบ้านเรือนไม้หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมคลองแต่ยังไม่จอดเรือเทียบท่าดีหญิงรับใช้รีบกระโดดขึ้นท่าเทียบ เธอรีบรับตะกร้าและรีบดึงมือประคองยายขึ้นมาที่ท่าเทียบเรือ แล้วรีบเร่งพากันขึ้นบันไดจากท่าไปยังบนเรือนไม้ทันที
ประตูเรือนเปิดอย่างรวดเร็วก่อนที่พวกเขาจะมาถึง
ทองดี ชายวัยกลางคนสวมชุดผ้าแพรนุ่งโจง ท่าทางมีฐานะเดินออกมาด้วยอาการหงุดหงิด....
“เร็วๆ เข้าสิ ชักช้าอยู่นั้นแหละ”
ยายแก่รีบพยักหน้ารับ คนรับใช้หญิงรีบดึงแขนยายแก่ให้เข้าไปในเรือนและเดินผ่านชายคนนี้ไป
คนพายเรือหน้าจ๋อยและก้มหน้าเดินผ่านไป ชายวัยกลางคนมองกลับเข้าไปในเรือนไม้ด้วยสีหน้ากังวลใจ
เสียงฝีเท้ากระทบกับไม้ดังอย่างต่อเนื่องทองดี เดินวนไปเวียนมาด้วยความกังวลใจ บางครั้งก็มองไปที่ประตูเรือนนอนที่ปิดอยู่ บางครั้งก็มองกลับมาที่ถุงผ้าสีแดงกำมะหยีในกำมือของเขาแล้วอมยิ้ม
ประตูเรือนนอนถูกเปิดออกมา ทองดีหันไปยิ้มเก้อ เมื่อหญิงรับใช้วิ่งออกมาด้วยอาการเร่งรีบและกลับมาพร้อมถือกาน้ำร้อนติดมือมาด้วยและรีบเข้าไปในเรือนนอนอีกครั้ง
ทองดีจะเดินเข้าไปในเรือนนอนแต่ประตูถูกปิดใส่หน้า เขาอารมณ์เสียชั่วขณะแต่พอมองถุงกำมะหยีในมือก็อดยิ้มไม่ได้
ทันใดนั้นเสียงเด็กร้อง ก็ดังขึ้น - อุแว้ อุแว้ อุแว้
ประตูเรือนนอนถูกเปิดออก ยายแก่เหงื่อเต็มใบหน้าพาลกับจะเป็นลม แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้กับทองดี
“ผู้หญิง หรือว่าผู้ชาย ละยาย”
ยายแก่ หมอตำแย บอก
“ผู้หญิงเจ้าค่า น่าเกลียดน่าชังเชียว”
ทองดียิ้มดีใจแล้วรีบแทรกตัวเข้าไปในเรือนนอนทันที
ภายในเรือนนอน ทองดีนั่งอยู่ข้างๆ แม่แช่มที่มีเด็กน้อย ซึ่งถูกห่อด้วยผ้าขาวนอนอยู่ข้างกายเธอ พ่อลูบหัวลูกน้อยเบาๆ
“คุณพี่...โบราณเขาว่าห้ามลูบหัวลูกนะคะ”
ทองดีตกใจรีบเอามือออกจากหัวลูกน้อย
“จะไม่ลองอุ้มลูกรึคะ”
ทองดีอมยิ้ม ท่าทางเก้ๆกังๆจะอุ้มก็ไม่รู้จะอุ้มอย่างไร
“ฉันทำอะไรไม่ถูก ลูกคนแรกในชีวิตนี่นา”
แม่แช่มยิ้มทั้งคู่สบตากันน้ำตาคลอทองดีปาดน้ำตาและหันมามองที่ลูกน้อย
ลูกน้อยดวงตาสดใสมองกลับมาเช่นกัน
“ขอบใจนะที่หนูมาเกิดเป็นลูกของเรา หนูเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อกับแม่นะรู้ไหม”
ทองดีเปิดถุงกำมะหยี่ออกมา
“สิ่งนี้เป็นตัวแทนของสายใยเรานะลูกรัก”
แม่แช่มหันมองลูกน้อยน้ำตาปริ่มแสงสะท้อนจากของในถุงกำมะหยีสะท้อนมาที่ใบหน้าเด็กน้อย
เด็กน้อยมองดูพ่อด้วยดวงตาสดใสและส่งเสียงหัวเราะ
บ้านเรือนไม้หลังนั้นยังถูกปกคลุมด้วยหมอก เสียงหัวเราะเด็กน้อยก้องสะท้อนไปทั่ว
ณ ขณะปัจจุบัน บริเวณลานจอดรถของโรงพยาบาลมีหมอกปกคลุมหนา ทัศนวิสัยแย่...
เสียงฝีเท้าของหมอท็อป เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว เดินเข้ามาและกดรีโมทไปที่รถ แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงลูกกระพรวนกระทบกันดังกังวาลอยู่รอบๆบริเวณ เขาหันไปมองรอบตัวและพยายามเพ่งมองผ่านสายม่านหมอก แต่ไม่เห็นใคร....เขาตัดสินใจขึ้นรถแล้วสตาร์ท เปิดไฟหน้ารถ
แต่เสียงกระพรวนยังดังใกล้เข้ามา!
เขาหันไปทางขวาเพื่อดูอีกครั้งหนึ่งและกำลังจะออกรถ ทันใดนั้นก็มีพยาบาลสาวยืนขวางหน้ารถ
หมอท็อปเหยียบเบรกตัวโก่ง
อรพรรณ หรือ อรพยาบาลสาวที่ยืนอยู่หน้ารถ ใบหน้าเธอหมองคล้ำดวงตาแดงกล่ำเหมือนไม่ได้นอนมาหลายคืนและร้องไห้เบาอยู่ตลอดเวลา
หมอท็อปรีบลงจากรถ และเดินไปหา อร ที่หน้ารถ ขณะที่ไฟหน้ารถยังคงเปิดอยู่ เธอร้องไห้และวิ่งเข้ามากอดหมอท็อป เขาตกใจมากและพยายามดันตัวเธอออก.......เสียงกระพรวนดังกังวาลอย่างต่อเนื่อง
“เป็นอะไรไป คุณอร”
“หมอ! รังเกียจ อรเหรอคะ ทำไม”
“อะไรกันครับ ผม...ผมรังเกียจอะไร”
แต่อรกลับร้องไห้หนักขึ้น หมอท็อปสีหน้าเป็นกังวลมากและหันไปมองรอบๆกลัวใครเห็นจังหวะนั้นอรเข้ามากอดหมออีกครั้งอย่างแรงและพยายามลุกไล่เขา หมอท็อปผลักอรออกจากตัวเขาอย่างแรง จนอรล้มลงไปนั่งกับพื้น
“คุณอร นี่คุณจะบ้าเหรอ ทำอะไรรู้ตัวรึเปล่า”
“ทำไม ? ฉันไม่สวยเรอะไง ? หมอท็อปเป็นของฉันนะ หมอท็อป..หมอต้องเป็นของฉันนะ”
อรน้ำตาไหลพราก
หมอท็อปสีหน้าตกใจระคนสงสัย เขาเดินเข้าไปประคองอรให้ยืนขึ้นและเขย่าตัวเธอ
“คุณอร!!! มีสติหน่อยสิ”
อรสะบัดมือหมอออกจากตัวหล่อนและหยิบปืนที่เหน็บไว้กับกระโปรง ชี้ไปที่หมอท็อป
หมอท็อปตกใจกลัว
“หมอท็อปต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว หมอต้องเป็นของอร”
“อย่านะคุณอร...จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว”
อรเปลี่ยนปากกระบอกปืนที่ชี้หมอท็อปมาจ่อที่คอหอยเธอเอง
“ใจเย็น”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงหมอท็อป เสียงปืนดังขึ้น เม็ดเลือดกระเด็นมาโดนแก้มหมอ....เสียงกระพรวนดังขึ้นอีกครั้ง อรล้มทั้งยืนเสื้อพยาบาลสีขาวเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยเลือด
หมอท็อปยืนมองอรที่ล้มลง อย่างตื่นกลัว เสียงกระพรวนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
บริเวณโถงผู้ป่วยที่รอเรียกคิวหน้าเคาท์เตอร์ลงทะเบียน หมอกบางๆเข้าปกคลุม ทั้งพยาบาล ผู้ป่วยที่นั่งรออยู่ต่างมีอาการหนาว ภาพข่าวจากโทรทัศน์ที่ติดตั้งอยู่ ผู้สื่อข่าวชายกำลังพยากรณ์อากาศ
"ขณะนี้สภาพอากาศหนาวอย่างฉับพลันเกิดขึ้นในหลายเขตของกรุงเทพฯ ผลพวงของอากาศหนาวครั้งนี้สร้างให้เกิดหมอกปกคลุมหนาจัดมากทั่วพื้นที่ ซึ่งทางนักดาราศาสตร์ให้เหตุผลของปรากฏการณ์ครั้งนี้ไว้ว่า เป็นผลมาจากปรากฏการณ์พายุสุริยะ ซึ่งมักจะเกิดขึ้นในรอบทุกๆ100ปี และยังไม่มีคำตอบว่าจะหมอกจะหมดลงเมื่อไรครับ"
ตำรวจ 2 นายดูภาพนิ่งจากกล้องวงจรปิดในห้องทำงานหมอท็อปด้วยความสงสัย
ตำรวจ 1บอก
"ถ้าเป็นเรื่องจริงอย่างที่คุณหมอว่า ก็แปลกมากนะครับ"
"จริงครับ!! ผมไม่เคยรู้จักกับพยาบาลอรพรรณเป็นการส่วนตัวเลย"
ตำรวจ2 ถาม
"แล้วอย่างนี้มันจะมีสาเหตุมาจากอะไร"
ตำรวจหรี่ตามองเหมือนสงสัยในตัวหมอท็อป
หมอท็อปขึ้นเสียง
"ผมให้การทุกอย่างตามความเป็นจริงหมดแล้วครับ...ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"
"โอเคครับ...งั้นผมขอตัวกลับก่อน ถ้าผมต้องการข้อมูลเพิ่มเติมอาจจะขอให้คุณหมอให้ปากคำที่สถานี"
"ผมยินดีให้ความร่วมมือครับ!"
ตำรวจขอตัวกลับไป
จู่ๆหมอท็อปได้ยินเสียงกระพรวนดังขึ้น เขาหันมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นมีอะไรผิดสังเกต สีหน้าเขาเริ่มกังวล
เอมมิกาพยาบาลสาวหยิบชุดแซกสีแดงออกมาจากถุงกระดาษ เธอเอามาทาบลองตัวแล้วยิ้มอย่างพอใจ
เสียงผีกิ่งแก้วดังบอก
"ชุดสวยมาก...อีไพร่"
เอมมิกาตกใจ...ได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะอยู่ภายในห้องแต่กลับไม่เห็นตัว เธอมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว
เสียงกระพรวนดังขึ้น...แล้วค่อยๆเร่งจนดังบาดหู
เอมมิกากรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วทรุดตัวลง !
บริเวณทางเดินในวอร์ด ตอนกลางวัน นางพยาบาลกำลังเดินไปมาถือเอกสารผู้ป่วย บุรุษพยาบาลกำลังเข็นเตียงคนไข้ และกิจกรรมอื่นๆ แต่ไม่วุ่นวายมากนัก
เสียงอุปกรณ์แสตนเลส ประเภทเครื่องมือแพทย์ ล้มลงอย่างดัง
เอมมิกาเดินชนรถเข็นอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์ เดินชนนางพยาบาลและตำรวจทั้งสองนายอย่างไม่สนใจ ใบหน้าเธอหมองคล้ำดวงตาแดงกล่ำเหมือนไม่ได้นอนมาหลายคืนร้องไห้เบาๆอยู่ตลอดเวลาและพูดเพ้อกับตัวเอง
"หมอท็อปเป็นของฉัน! หมอต้องเป็นของของฉันคนเดียว"
นางพยาบาล บุรุษพยาบาล คนไข้ ต่างมองตามเอมมิกา ขณะที่เธอเดินผ่านพวกเขาไป
บริเวณลานจอดรถโรงพยาบาล แอนนานั่งอยู่ด้านหน้าข้างด้านคนขับ กำลังสนใจภาพวงจรปิดจากแท็บแล็ต ตำรวจทั้งสองนายเดินมาเปิดประตู ตำรวจ 1 เข้ามานั่งที่คนขับและหันไปมองแอนนา
"โธ่ หมวด!..งัดรถตำรวจที่ผิดกฏหมายนะครับ" ตำรวจ 1 บอก
"หยุดเรียกฉันว่าหมวดเสียที..ฉันลาออกมานานแล้ว"
ตำรวจ2 ถาม
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ? คุณแอนนาอย่างนั้นเหรอ"
"จะเรียกอะไรก็เรื่องของพวกนาย..แล้วเรื่องที่ให้ไปจัดการเป็นไงบ้าง"
ตำรวจ 2 ยื่นซองเอกสารให้แอนนา
"โธ่...หมวด..ผมนี่ระดับไหนแล้ว" ตำรวจ 1บอก
แอนนาถอดแว่นดำมองตำรวจด้วยความเอือมระอาที่เรียกเธอหมวด แต่เธอก็หยิบซองเอกสาร
ตำรวจ2 บอก"เอกสารคดีหมอท็อปอยู่ในนี้ทั้งหมด"
"ขอบใจมากจ่า"
"แต่ว่าหมวด...อย่าให้เรื่องนี้มาถึงผมละ...ลูกผมยังเล็ก"
"อือม์...แล้วหมอท็อปให้ปากคำว่าไงบ้าง"
ตำรวจยิ้มแบบมีเลศนัย
ตำรวจ1ถาม"ถามจริงๆเถอะหมวด...สนใจคดีหรือว่าสนใจหมอท็อป"
แอนนามองหน้าเพื่อนตำรวจนิ่งอยู่พักหนึ่ง
"นายมีปัญหาเรอะ"
ตำรวจ 1 ทำทีท่าจ๋อยๆ เสียงอ๋อยๆ
"หมอท็อปเขาบอกว่า เขาไม่เคยรู้จักกับผู้ตายเป็นการส่วนตัวเลย"
"งั้นประเด็นนั้นตัดทิ้งไป"
แอนนาสวมแว่นดำและเปิดประตูรถออกไป ตำรวจมองตามอย่างงงๆ
"ประเด็นนั้น...มันประเด็นไหนวะ"
เอมมิกาเดินมา ใกล้เคาน์เตอร์ลงทะเบียนที่หมอท็อปยืนเช็คเอกสารอยู่
"หมอท็อปค่ะ....ที่รักค่ะ...เป็นของฉันนะคะ"
หมอท็อปท่าทางตกใจ เอมมิกามีอาการคล้ายกับอรพรรณมาก
"หมอท็อปเป็นของเอมนะ"
"เดี๋ยว...คุณพยาบาล คุณเป็นอะไรไป"
หมอท็อปกำลังคิดที่จะหนี แต่เสียงกระพรวนดังขึ้น หมอท็อปเข่าอ่อนลง
เอมมิกาโผล่เข้ามากอด
"กอดฉันสิคะ คุณหมอ...คุณหมอท็อปต้องเป็นของฉันนะ"
หมอท็อปพยายามมีสติ ฝืนตัวเองลุกขึ้นยืนและผลักเอมมิกาให้ออกจากตัว เธอถูกผลักล้มลง แต่ยังมองหมอท็อปด้วยความหลงไหล
ทันใดนั้นหมอท็อปได้ยินเสียงกระพรวนค่อยๆขึ้นดัง เขาพยายามมีสติ..แต่ดวงตาเริ่มเบลอ
เอมมิกากรีดร้องเสียงดัง "แอร๊ย..."
หมอท็อปมองเห็นหญิงคนหนึ่งแต่งชุดไทยยืนอยู่ไกลๆ เธอขยับข้อเท้า เสียงกระพรวนแรงขึ้นและถี่ขึ้น ประสานกับเสียงกรีดร้องของเอมมิกา ทั้งพยาบาล คนไข้ คนอื่นๆที่อยู่รอบๆ ต่างค่อยๆสลบไปทีละคน แต่หมอท็อปพยายามฝืนตัวเองไม่ยอมสลบ เขาทุบโต๊ะเค้าน์เตอร์ด้วยความแรง "ปัง"...
"ไม่.."
เสียงกระพรวนสงบลง หมอท็อปพยายามประคองสติและยืนมองสาวชุดไทยคนนั้นที่ยืนอยู่ไกลๆ จู่ๆพยาบาลที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ต่างค่อยๆลุกขึ้นมา ดวงตาหมองคล้ำและเหม่อลอยคล้ายเอมมิกา มือของพวกเธอคว้าจับแขนของหมอท็อปไว้ได้
"คุณหมอ...หมอท็อปเป็นของฉันนะ"
หมอท็อปสะบัดข้อมือหลุด แต่โดนพยาบาลจับไว้ได้ เขาหันกลับมา พยาบาลหลายคนที่สลบลง คนไข้ที่สลบลงและเอมมิกาที่สลบลงไปนั้น ใครก็ตามที่เป็นผู้หญิงต่างฟื้นขึ้นมาเป็นเหมือนเอมมิกาหมดเลย
ทั้งคนไข้รุ่นป้าและเหล่าพยาบาล ทั้งอ้วน ทั้งสาวรุ่น ต่างพูดเหมือนกัน
" คุณหมอท็อป...เป็นของฉันนะ / หมอท็อปที่รัก.... หมอต้องเป็นของฉัน / หมอท็อป..อย่าไปไหนนะคะ....มาเป็นของฉันเถอะ"
คนที่อยู่ตรงนั้นต่างลุกขึ้นมาและพูดขอให้หมอท็อป "มาเป็นของฉัน" และเดินมาหาหมอท็อปแบบคลั่งหมอท็อปมาก
ขณะนั้นกิ่งแก้ว หรือสาวชุดไทยคนนั้นเดินหายไปจากบริเวณนั้นแล้ว หมอท็อปหันไปด้านข้างตัวเองซึ่งเป็นทางเดินโล่ง เขาวิ่งหนี แต่พวกคนคลั่งรักก็เดินตามหมอท็อปไปอย่างไม่ลดละ
ในห้องทดลอง เอโกะนั่งมองหน้าคอมฯยิ้มไปมา แบมเดินเข้าดูแล้วแซว
"ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เรื่องอะไรล่ะเนี่ย..? เฮ้ย... อย่าบอกนะว่า"
"อย่าบอกอะไรย่ะ"
"ก็เธอกำลังจะมีลูกไง ? ใครเป็นพ่อเด็กบอกมาซะดีๆ"
"พูดอะไรเพ้อเจ้อ...ลูกอะไร"
"ก็นี่ไง..เธอดูรูปของเล่นเด็ก"
หน้าจอเป็นรูปของเล่นเด็กมากมาย
"มั่วแล้ว...เพื่อนของฉันพึ่งคลอดน้องออกมา ก็เลยกำลังหาว่าจะซื้ออะไรไปเป็นของขวัญดี"
"อ๋อ...เฮ้ยดูดิ...ไอ้กระพรวนข้อเท้าก็เป็นของเล่นด้วย"
แบมชี้ให้ดูหน้าจอ เป็นภาพกระพรวนข้อเท้าเด็ก ทั้งคู่มองด้วยความสนใจ
"ถ้าเป็นคนไทยสมัยก่อนก็จะซื้อกระพรวนข้อเท้า เพราะเชื่อว่าจะทำให้เกิดโชคลาภวาสนากับเด็กและครอบครัว" เสียงพิมเข้ามาพอดี
พิมเดินยิ้มเข้ามาในห้อง
"แต่จริงๆก็เป็นกลอุบายที่พ่อแม่จะได้รู้ว่า ลูกตื่นรึหลับต่างหาก"
"ลึกซึ้งมาก" เอโกะว่า
"ว่าแต่อาพิมมีอะไรกับพวกหนูเหรอเปล่าคะ" แบมถาม
"อือม์...พวกเธอรู้ข่าวพยาบาลฆ่าตัวตายในโรงพยาบาลที่หมอท็อปทำงานใช่ไหม"
สองสาวพยักหน้า
"มีเหตุการณ์บางอย่างที่ประจวบเหมาะเหลือเกิน จนอาสงสัยว่ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญ"
"แล้วมันคืออะไรเหรอคะ" แบมถาม
แอนนาเดินเข้ามาภายในตัวอาคารแล้วเห็นที่เค้าน์เตอร์ลงทะเบียน คนไข้ชาย และบุรุษพยาบาลนอนสลบอยู่ รถเข็นคนไข้ เตียงคนไข้ แฟ้มเอกสาร ถูกทิ้งระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ เหมือนมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น
แอนนาเดินเข้าไปหาคนไข้ที่สลบอยู่ เธอพยายามเขย่าตัวให้ตื่น
"ตื่นๆ....ตื่นสิ"
แต่คนไข้ยังสลบอยู่ แอนนาเดินไปหาบุรุษพยาบาลและคนอื่นๆเพื่อปลุก แต่ไม่มีกลับปฏิกริยาใดๆเกิดขึ้น
แอนนาชัก"ดิ้วไฟฟ้า" ออกมาและมองไปรอบๆอย่างระมัดระวังตัว เธอลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบๆ
หมอท็อปวิ่งหนีพวกคลั่งรักตามทางเดินของโรงพยาบาล มองไปเห็นป้าแม่บ้านกำลังออกจากห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด
หมอท็อปสั่ง
"เปิดประตูเร็ว"
"มีอะไรเหรอคะ คุณหมอ"
"ผมสั่งให้เปิดประตู"
แม่บ้านรีบเปิดประตู จังหวะนั้นเองเสียงของพวกคลั่งรักก็ดังขึ้น
"คุณหมอ .....หมอท็อปต้องเป็นของฉันเท่านั้น"
หมอท็อปรีบดันแม่บ้านเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
ภายในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด หมอท็อปส่งสัญญาณ "ชู่ว์" ให้แม่บ้านเงียบๆ
แม่บ้านทำหน้าสงสัย แต่ก็เงียบ !
เสียงพวกคลั่งรักโวยวายกันอยู่ภายนอกประตู
"คุณหมอ... หมอท็อปอยู่ไหน?"
พวกคลั่งรักไล่ทุบห้อง ตะโกนเรียกหา บางคนชะโงกมองผ่านกระจกห้อง หมอท็อปและแม่บ้านซุกตัวให้นิ่งที่สุด
พักใหญ่ พวกคลั่งรักนั้นก็ผ่านไปและทุกอย่างก็เงียบสงบ
หมอท็อปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาเบอร์แอนนาและกดโทร.หาเธอ
เสียงกระพรวนนั่นดังขึ้นอีกครั้ง
หมอท็อปหยิบโทรศัพท์ไว้ข้างหู เพื่อรอปลายทางรับสาย
"แอน..."
แม่บ้านเรียก "คุณหมอคะ"
แม่บ้านหันกลับมากลายเป็นพวกคลั่งรักไปอีกคน
"หมอท็อปเป็นของฉันนะคะ"
หมอท็อปขยับตัวจะหนี แต่แม่บ้านเอาไม้ถูพื้นฟาดเข้าที่หัวของหมอท็อปอย่างจัง
หมอท็อปเคลิ้มๆเหมือนกำลังสลบ ภาพรอบตัวค่อยๆเบลอ ใบหน้าแม่บ้านซ้อนทับกลายเป็นใบหน้ากิ่งแก้ว แล้วหมอท็อปก็สลบไป
"หมอท็อป....หมอท็อป" แอนนาเรียกมาตามสาย
กิ่งแก้วเดินมามองที่โทรศัพท์เห็นหน้าจอเป็นรูปแอนนา
"แกนี่เองเหรอ"
ภายในห้องประชุม บ้านพิม เธอยืนอยู่หน้าโต๊ะ โดยที่มีเอโกะและแบมรอฟังอยู่ ภาพจากกล้องวงจรปิดบริเวณลานจอดรถถูกดึงขึ้นหน้าจอ
"นางพยาบาลคนนี้ฆ่าตัวตายต่อหน้าหมอท็อป ทุกคนสังเกตุอะไรไหม"
"อือม์...ก็ไม่มีอะไรแปลกนี่คะ ยกเว้น...." แบมว่า
"ยกเว้นอะไรยะ" เอโกะว่า
"หมอกมันเยอะไปหน่อย...เลยเห็นอะไรไม่ค่อยชัด"
"ใช่ หมอกนีแหละ ที่อาว่าผิดสังเกตุ ปรากฏการณ์อากาศเปลี่ยนแปลงฉับพลันจนเกิดหมอกหนาแบบนี้ เคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อ100 กว่าปีที่แล้ว ครั้งนั้นเกิดอาเพศขึ้นหลายอย่างและที่ไม่น่าเชื่อว่าจะตรงกันก็คือ..."
พิมสไลด์หน้าจอเป็นรูปกิ่งแก้วขึ้นมา
"จากประวัติที่สืบค้น...กิ่งแก้วเป็นหนึ่งในคนที่เกิดในวันที่มีหมอกลงหนาวันนั้นด้วย"
"หมายความว่า ถ้าผีทุกตัวมีสัญญาณสุดท้ายที่ยึดติด เช่น ผีพรคือแหวนหมั้น ไหมกับหม่อนคือกระจก งั้นกิ่งแก้ว....?"
"กิ่งแก้วอาจจะเป็นหมอกใช่ไหมคะอาพิม" แบมว่า
"อาจจะเป็นไปได้ แต่เราต้องสืบให้รู้แน่ชัดซะก่อน"
"พี่แบมคะมีคนมาหา" เสียงปาล์มดังเข้ามาในห้องประชุม
ทั้งสามคนหันขัวบไปมอง ปาล์มเดินนำหน้าตั้มที่ยิ้มเผล่เข้ามา
"สวัสดีคร้าบ"
"นายมาทำไมเนี่ย" แบมถาม
"อ้าว...แฟนกัน คิดถึงก็มาหากันไงล่ะ ไม่เห็นแปลก"
"นี่ เอโกะ...เธอเป็นแฟนนายคนนี้เรอะ"
"อ้าว...เฮ้ย....เปล่า ไงโยนมาทางฉันซะงั้น" เอโกะว่า
"เห็นมั้ย...ไม่มีใครเป็นแฟนนายซะหน่อย มั่วมาก"
"ใจร้าย !" ตั้มว่า
"เอาน่า...คราวที่แล้วถ้าไม่ได้พี่ตั้มช่วยไว้ พี่แบมก็ไม่รอดจากเงื้อมมือบุญเพ็งหรอก" ปาล์มว่า
"ปาล์มพูดถูกนะแบม" พิมเห็นด้วย
ตั้มยิ้ม ในขณะที่แบมมองงอนๆ
"แต่เอ๊ะ...รู้สึกแก็งค์นางฟ้าจะหายไปคนนึงนะครับ"
"เออ จริงด้วยแฮะ"
เอโกะคิดตามแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเสิร์ชดู
"ทำอะไรเจ๊ ?"
"ฉันติดตั้ง จีพีเอส บนสมาร์ทโฟนของทุกคนไว้....เราจะได้รู้ไง ว่าแอนนาอยู่ไหน"
"โห อย่างนี้ ผมทำอะไรก็รู้หมดเลยสิ" ตั้มว่า
เอโกะ แบมโพล่ง
"นายไม่เกี่ยว!"
ตั้มจ๋อย
จุดสัญญาณจีพีเอสแสดงผลบนแผนที่
"แอนนาอยู่ที่โรงพยาบาลของหมอท็อป !"
เอโกะพยายามโทร. หาแอนนา
"ไม่รับสายด้วย"
"ฉายเดี่ยวอีกแล้ว" แบมว่า
"อาสังหรณ์ใจ....ว่าทั้งหมอท็อปและแอนนาอาจจจะตกอยู่ในอันตราย"
"งั้นพวกเรารีบไปที่โรงพยาบาลก็เถอะ" แบมบอก
ทุกคนรีบเร่งออกจากห้องประชุม รวมทั้งตั้มด้วย
แอนนาเดินเข้ามาในวอร์ด หน้าเคาน์เตอร์พยาบาลเห็นข้าวของกระจัดกระจาย ผู้ชายสลบอยู่รอบๆ
เธอพยายามโทร.หาหมอท็อป
"หมอท็อป หมอ หมอ หมอท็อป"
ปลายสายหลุดไปแล้ว แอนนาจะกดโทร.กลับไปหาหมอท็อป แต่เสียงกระพรวนดังขึ้น ทำให้แอนนาอ่อนแรงลง ดิ้วไฟฟ้าที่ถือมาด้วยหล่นลงกับพื้น เธอยันตัวไว้ที่เคาทน์เตอร์
เอมมิกาคลั่งรักโผล่ออกมาหลังกระจก ตรงบริเวณเคาน์เตอร์จ่ายยา แต่แอนนามองไม่เห็น พยาบาลคลั่งรักเอามือรอดช่องจ่ายยาเข้ามาจับตัวแอนนาไว้
แอนนารู้สึกตัวแต่พยายามจะดิ้น แต่มีพวกคลั่งรักอีก4-5ตัวรีบกรูเข้ามาจับตัวเธอไว้ เธอพยายามจะก้มเพื่อหยิบดิ้วไฟฟ้าที่ตกอยู่กับพื้น แต่สู้แรงของพวกคลั่งรักไม่ได้
แอนนาตีเข่าใส่พยาบาลอ้วนจนตัวงอแล้วถีบมันกระเด็นไป
พวกคลั่งรักตัวหนึ่งจับคอแอนนาไว้และบีบคอเธอ..จนเธอหายใจไม่ค่อยออก พยาบาลอ้วนหยิบเข็มฉีดยาขึ้น ยิ้มน้ำลายไหยยยืด
"หมอท็อปต้องเป็นของฉัน"
พยาบาลเงื้อเข็มฉีดยา แอนนาหลับปี๋
ปัง..! เสียงปืนดังขึ้น พยาบาลอ้วนผงะล้มลง
เสียงปืนดังขึ้นอีก5นัด พวกคลั่งรักทั้งหมด สลบลง แอนนาหันมองไปตามเสียงปืน
เอมมิการีบหนีออกจากไปจากเคาน์เตอร์อย่างรวดเร็ว เอโกะยืนเล็งปืนอยู่ แบม ปาล์ม ตั้มและพิมที่มาพร้อมกับดาบนางเสือยืนอยู่
แอนนาอ่อนแรงมาก
"พวกเรา"
ภายในห้องสูทที่พักคนไข้ หมอท็อปนอนสลบอยู่ที่เตียงคนไข้
ประตูห้องถูกเปิดออก เอมมิกาหนีเข้ามาในห้องก็มองไปเห็นหมอท็อปนอนอยู่ เธอโผล่เข้ากอดร่างของหมอสูดกลิ่นกาย
"หมอ ?.. หมออยู่ที่นี่เอง....หมอท็อปเป็นของฉันนะ"
เสียงกระพรวนดังขึ้น! เอมมิการ้องเจ็บปวดแล้วทรุดตัวนั่งลง "อ๊าส"
กิ่งแก้วเคลื่อนตัวออกจากมุมมืด
"อีไพร่...ไม่รู้จักเจียมตัว"
เอมมิกาล้มลงกับพื้น ยกมือไหว้ด้วยความกลัว
"อีไพร่ จำไว้..แกอยู่ในอำนาจของกระพรวนฉัน แกห้ามมายุ่งกับของของฉัน"
กิ่งแก้วเดินไปหาหมอท็อปที่นอนสลบอยู่แล้วซบที่หน้าอกของเขา พูดน้ำเสียงอ่อนโยน ชวนหลงไหล
"หมอท็อปค่ะ...หมอเป็นของฉันนะ"
เอมมิกามองดูกิ่งแก้วที่กระทำกับหมอท็อปแล้วกลืนน้ำลาย กิ่งแก้วหันขวับมามอง
"เป็นไงบ้าง..งานที่ฉันใช้ให้แกไปทำละอีไพร่...ไหนละอีแอนนา"
เอมมิกาส่ายหน้า
กิ่งแก้วกลายร่างเป็นผีร้ายทันที และปรากฏตัวตรงหน้าเอมมิกา ตบจนเอมมิกาล้มลงกับพื้น
"แกไปจับตัวนังแอนนามาให้ได้ อีไพร่"
ณ โถงเคาน์เตอร์ลงทะเบียนโรงพยาบาล แบมและปาล์มประคองแอนนามานั่งเก้าอี้ บรรยากาศรอบๆไม่มีคนอยู่เลย แอนนาพยายามรวบรวมสติ
"เรื่องเป็นไงมาไง"
"ฉันมาสืบคดีนางพยาบาลที่ชื่ออรพรรณ เธอเป็นนางพยาบาลที่นี่ และเธอฆ่าตัวตายแบบประหลาด ซึ่งยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมถึงได้ฆ่าตัวตาย... ฉันมาที่นี่ สิ่งที่แปลกมาสำหรับฉันคือเสียงกระพรวน เมื่อได้ยินมันทีไรฉันจะอ่อนแรงลงทุกที แล้วก็พวกพยาบาลคลั่งพวกนั้นอีกมันต้องเกี่ยวกันอย่างแน่นอน"
"คดีพยาบาลฆ่าตัวตาย เสียงกระพรวน พยาบาลคลั่ง ทฤษฏีเหตุผลสามเหลี่ยม" เอโกะว่า
ตั้มกระซิบ
"เค้าพูดเรื่องอะไรอ่ะ"
"ฉันจะไปรู้เหรอ"
"เจ๊..ยังมีเรื่องหมอกนี่อีกนะ"
" อ้าว สี่อย่าง...งั้นไม่ใช่ล่ะ"
พิมครุ่นคิดอยู่สักครู่
"เสียงกระพรวนเหรอ"
เสียงกระพรวนดังขึ้น ทุกคนได้ยินเสียงนั้น ต่างตกใจกัน
"เสียงนี้แหละ..ทุกคนได้ยินนะ" แอนนาบอก
ตั้มงง
"แต่ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย"
ขณะนั้นพยาบาลคลั่งรักกลุ่มใหญ่โดยเอมมิกา เดินกรูเข้ามาหาแก็งค์นางฟ้า
"จับพวกมันไว้ !"
พิมมองไปแวบนึงเห็นผีกิ่งแก้วอยู่ด้านหลังกลุ่มพยาบาล
พิมออกคำสั่ง
"ถอยไปตั้งหลักกันก่อนดีกกว่า"
ทุกคนรีบหนีทันที พวกคลั่งรักตามล่าทันที
บรรยากาศในห้องเก็บอุปกรณ์ดูอึมครึม แสงไฟในห้องสว่างไม่มากนัก พิมและพวกรีบวิ่งเข้ามาหลบภายในห้องเก็บของ
ปาล์มรีบล็อคประตู ตั้ม และเอโกะช่วยกันเอาของขวางประตูไว้
พิมพูดเบาๆ
"ตัวการคือผีกิ่งแก้ว ส่วนเรื่องหมอกซึ่งครบรอบร้อยกว่าปีของมัน ทำให้ผีกิ่งแก้วใช้พลังอำนาจด้านมืดได้รุนแรงมากกว่าปกติหลายเท่า"
พิมมองไปที่ดาบนางเสือที่อยู่ในมือ
"อาไม่แน่ใจด้วยว่าดาบนางเสือจะจัดการมันอยู่หรือเปล่า"
"แล้วเสียงกระพรวนนั้นละคะ" แบมถาม
พิมมองไปที่แอนนา
"อาจจะเป็นเครื่องมือในการควบคุมคนอื่น"
แอนนาแย้งขึ้น
"แต่เสียงกระพรวนนั้นควบคุมหนูไม่ได้นะคะ หนูไม่ได้คลั่งหมอท็อปแบบนั้น" แอนนาบอก
"แต่ก็มีผลทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ดี" เอโกะว่า
ตั้มโพล่งความคิดเห็นขึ้นมากลางวง
"หรือ...แอนนา....เธอคิดกับหมอท็อปในแบบที่ไม่เหมือนคนอื่น"
ทุกคนหันไปมองแอนนาอย่างสงสัย พิมแอบยิ้ม
"น่านไง...น่านไง" ปาล์มว่า
"อือม์...เพิ่งจะเห็นนายตั้มพูดอะไรเข้าท่าสักที"
ตั้มทำท่าเขินๆ แอนนาฮึดฮัดลุกขึ้น
ทันใดนั้นประตูห้องก็โดนทุบโดนดันอย่างแรง จากพวกคลั่งรักที่กำลังโกรธแค้นจากภายนอก
ล็อคประตูหลุดออก พวกมันฮืดดันประตูเข้ามาแต่ติดของที่ขวางเอาไว้....มือของพวกมันยื่นเข้ามากวัดแกว่งไปทั่ว
"มีช่องหน้าต่างอยู่ตรงนั้น !" แบมบอก
"งั้นแบมแอนนารีบไปช่วยหมอท็อปก่อน ทางนี้พวกอาจัดการเอง"
แบมและแอนนา รีบหลบไปทางหน้าต่าง
ประตูเปิดผลัวะออก....เอมมิกาโผล่เข้ามาพร้อมกับพวกคลั่งรักอีก 4 ตัว เอโกะเล็งปืนน้ำมนต์ใส่
ตั้มและปาล์มหยิบฉวยของใกล้ตัวพร้อมสู้ พิมยืนขึ้นและชักดาบนางเสือออกมา
"พร้อมนะ สาวๆ!"
พวกคลั่งรักกระโจนเข้าใส่ทันที
ลิฟท์ถูกเปิดออก แบมและแอนนา เดินออกมาที่วอร์ดของหมอท็อป
บริเวณหน้าลิฟท์ ด้านข้างที่ติดกับลิฟท์เป็นกระจกใสบานใหญ่ที่มองไปเห็นด้านนอกได้ ผีกิ่งแก้วหน้าตาดุร้ายยืนขวางอยู่กลางวอร์ดของหมอท็อป มีไฟเหลือติดๆดับๆแค่บางดวง
ผีกิ่งแก้วแสยะยิ้ม
"กูกำลังรอพวกมึงอยู่เลย....!"
แบม แอนนา และผีกิ่งแก้วเผชิญหน้ากัน แอนนาสะบัดดิ้วไฟฟ้า แบมกำหมัดแน่น เตรียมชาร์ตพลัง
ท้องฟ้าเวลาค่ำคืน ....เมฆเริ่มเคลื่อนตัวออกจากดวงจันทร์ เผยให้เห็นดวงจันทร์โตเต็มดวง แสงจันทร์ส่องสว่างผาดผ่านหมอกจางๆ
ผีกิ่งแก้วเดินเข้ามาหาแอนนาและแบม แบมกำหนัดแน่น แอนนาจับดิ้วไฟฟ้าพร้อมสู้ แสงจันทร์สาดส่องลงมาผ่านหน้าต่างกระจกมากระทบตัวแบมที่กำหนัดแน่น จู่ๆแบมเริ่มอ่อนแรงลง
"มึงแก้อาคมบุญเพ็งไม่ได้....ยังริจะมาสู้กับกู"
แบมล้มลง
ผีกิ่งแก้วหันขวับมา แอนนาฟาดดิ้วไฟฟ้าหมายจะให้โดนหน้าผีกิ่งแก้ว แต่ผีกิ่งแก้วจับมือแอนนากันดิ้วไฟฟ้าไว้ได้ ทันใดนั้นเอามืออีกข้างตะปบที่คือคอหอยแอนนา
แอนนายังฝืนที่จะสู้
ผีกิ่งแก้วกระทืบเท้ากระพรวนขยับ เสียงกระพรวนดังขึ้นค่อยๆกังวาลมาก
แอนนาปวดขมับ จนสลบคามือผีกิ่งแก้ว
"หึ...หึ....หึ"
พยาบาลอ้วน พวกคลั่งรักตัวสุดท้ายถอยหลังอย่างโกรธแค้นแล้วตัดสินใจพุ่งเข้าใส่ เอโกะยิงปืนน้ำมนต์เข้าใส่จนเธอล้มสลบไป ทุกคนหอบเหนื่อยในขณะที่ปาล์มมองเห็นด้านใน
"พี่แบม"
ทุกคนเข้าไปด้านในวอร์ด ก็เห็นร่างของแบมนอนสลบอยู่
"แบม"
ตั้มรีบเข้าไปประคองแบมที่นอนสลบอยู่ พิมมองเห็นแสงจันทร์ที่นอกหน้าต่าง
"แสงจันทร์....ครั้งที่สามแล้วนะที่แบมโดนแสงจันทร์แล้วหมดแรงไป"
"มันต้องมีสาเหตุจากอะไรบางอย่าง"
"ใช่...ทั้งพลังแปลกๆในตัวเธอ" พิมหมายถึงปาล์ม "และของแบม"
"แบม...แบม เธอโอเคมั้ย" ตั้มถาม
แบมพยักหน้า
"แอนนาล่ะ"
"เอโกะ..หาตำแหน่งของแอนนาที"
เอโกะรีบทำการเสริช์หาตำแหน่งจีพีเอส
อยู่ๆพิมก็รู้หนาวที่ต้นคอขึ้นมาทันที ดาบนางเสือที่ถืออยู่เกิดสั่นเบาๆขึ้นมา ทุกคนหายใจเป็นควันออกจากปาก อากาศหนาววูบผ่านเข้ามา
"อะไรกันว๊ะ..จู่ๆก็หนาวขึ้นมาซะงั้น" ตั้มว่า
เสียงกระพรวนดังขึ้นอีก...แต่ไม่เหมือนครั้งก่อน
"เสียงกระพรวนอีกแล้ว !" แบมบอก
พิมพยักหน้า
"แต่...น้ำเสียงมันต่างจากครั้งก่อน"
พิมมองที่ดาบนางเสืออีกครั้งที่ยังคงสั่นอยู่ เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ด้านหลังเธอ ปาล์มหันไปมองมีเงาตรงมุมทางเดินเป็นเงาที่รูปร่างคล้ายชายและหญิงแต่งตัวชุดไทยโบราณ
"อาพิมคะ ?"
พิมพยักหน้าและรู้สึกได้
"พวกเขาไม่ได้มาร้าย"
"แล้วพวกเขาคือใครคะ"
เสียงเอโกะบอก"เจอแล้ว"
พิมและปาล์มรีบหันไปรวมกับเอโกะ
"แอนนาอยู่ชั้นนี้แหละค่ะ..ไปทางซ้ายมือนี่เอง"
"งั้นพวกเรารีบไปช่วยแอนนากันเถอะ" แบมบอก
ทุกคนรีบเดินตามเอโกะเดินไป พิมหันไปมองอีกครั้ง แต่เงาชาย-หญิงทั้งคู่หายไปแล้ว
หมอกลอยคลุ้งอยู่ในห้องพักคนไข้....หมอท็อปนอนสลบอยู่บนเตียงคนไข้ กิ่งแก้วทิ้งตัวแอนนาลงบนโซฟาแล้วยิ้มอย่างพอใจ
"แกคือคนที่หมอท็อปเลือกอย่างนั้นสินะ...งั้นฉันคงต้องขอร่างแกแล้วล่ะ"
ผีกิ่งแก้วทรุดนั่งลงข้างหมอท็อป
"เมื่อหมอท็อปตื่นขึ้นมา เจอฉันในร่างของแก"
หมอท็อปก็จะไม่มีทางปฎิเสธ...แล้วก็จะเป็นของฉันไปตลอดกาล ฮึ ฮึ
ผีกิ่งแก้วยืนมองดูผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ แต่กระพรวนเท้ากลับเริ่มสั่น ผีกิ่งแก้วหันขวับไปมองที่ประตู โกรธทันที
"ไอ้พวกก้างขวางคอ"
เวลากลางคืน หมอกลงหนาทั้งวอร์ด แก็งค์แองเจิ้ลเดินฝ่าแทบจะมองไม่เห็นอะไร
"ทุกคนระวังตัวด้วย" พิมบอก
ทุกคนเตรียมพร้อมระวัง
เอโกะว่า "นั่น"
เงากิ่งแก้ววูบวาบในกลุ่มหมอก ทุกคนหันขวับด้วยความกลัว กิ่งแก้ววูบหาย.....
ปาล์มหันไปรอบๆ กิ่งแก้วโผล่มาประจันหน้าเธอ
"แอร๊ย" ปาล์มกรี๊ด
กิ่งแก้วตะปบคอปาล์มดันหายไปหมอก
"ปาล์ม...ปาล์ม อยู่ไหนน่ะ" เอโกะร้องเรียก
เอโกะรีบเดินฝ่าหมอกไป
"เกาะกลุ่มกันไว้" พิมสั่ง
ไม่ทันเสียแล้ว กิ่งแก้วโผล่ตัวที่หน้าเอโกะแล้วตบเธอจนคว่ำไป
"อ๊าส"
เสียงปืนลั่นต่อเนื่องสามนัดแล้วก็เงียบไป
ตั้มประคองแบมไว้ พิมชักดาบนางเสือออกมารวมกับทั้งคู่
"อยู่รวมกัน....มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก" พิมบอก
"หึ..หึแกคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ? ตราบใดที่หมอกยังไม่จางหายไป พวกแกก็ไม่มีทางทำอะไรฉันได้"
ผีกิ่งแก้ววูบเข้ามาหาแบม ตั้มผลักเธอให้พ้นทาง แต่ตัวเขากลับถูกดึงหายไปในกลุ่มหมอก ตั้มร้องเสียงหลง
"หึ..หึ....หึ"
แบมตั้งการ์ดพร้อมๆกับพิมที่มือกำดาบนางเสือแน่น หมอกค่อยๆจางพร้อมๆกับผีกิ่งแก้วที่เดินออกมา
"แกคิดว่าดาบนั้นจะจัดการกับฉันได้อย่างนั้นเหรอ"
"เดี๋ยวเราคงได้รู้กัน"
ผีกิ่งแก้วยิ้มที่มุมปาก
"งั้นก็เอาสิ เอาเลย จัดการฉันเลย"
พิมเริ่มสงสัยที่ผีกิ่งแก้วดูมั่นใจมาก
"ถ้าแกคิดว่าวิญญาณจริงของฉันอยู่ตรงนี้ก็เอาเลย...อีไพร่ ฮา...ฮา"
พิมเงื้อดาบนางเสือขึ้นฟันทันที แต่ผีกิ่งแก้วหายไป....ดาบฟันโดนเพียงหมอกที่ฟุ้งกระจายออกไป
ผีกิ่งแก้วโผล่อีกที พิมพยายามฟันแต่ก็ไม่โดนเหมือนเดิม หลายๆครั้งก็เป็นเช่นนี้
"เราไม่มีทางจัดการมันได้เลย ถ้าหมอกยังลงจัดขนาดนี้"
"ลูกเล่นเยอะจริงนะอีผีร้าย" แบมว่า
"พวกแกกลับไปซะ....ฉันได้ตัวหมอท็อป แล้วฉันจะปล่อยอีแอนนาไป"
พิมครุ่นคิด
"แกใช้แอนนาเป็นเหยื่อล่อ"
"ฮึ ฮึ ฮึ...สมแล้วที่แกเป็นหัวหน้า"
"แล้วทำไมต้องเป็นหมอท็อปด้วย"
จู่ๆ ผีกิ่งแก้วก็โผล่ขึ้นอีกที่
"เป็นคำถามที่ดีมาก...ก็เพราะหลังจากที่ฉันออกจากโลกของวิญญาณ หมอท็อปเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ยินเสียงกระพรวนของฉัน !"
ในอดีต หมอท็อปที่กำลังออกเวรสวนกับพยาบาลเวรดึกคนหนึ่ง
พยาบาลยิ้มหวานถาม
"จะกลับแล้วหรือคะคุณหมอ"
หมอท็อปพยักหน้าแต่จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงกระพรวนแว่วเข้ามา...
"มีอะไรเหรอค่ะ"
"เออ...คุณได้ยินเสียง"
"เสียงเสียงอะไรเหรอคะ"
"ช่างมันเถอะ"
หมอท็อปเดินเลี่ยงมายืนรออยู่ที่หน้าลิฟท์ เสียงลิฟท์ครางครืดคราดแล้วค้าง ไฟลิฟท์ดับวูบ
ไฟทางเดินเริ่มกระพริบติดๆดับๆ
หมอท็อปบ่นเบาๆแล้วตัดสินใจเดินลงบันไดข้างลิฟท์ ผู้หญิงคนหนึ่งนุ่งโจมโบราณสวมกำไลที่มีกระพรวนไว้ตรงข้อเท้าเดินเข้ามา ผีกิ่งแก้วยิ้มอย่างพอใจ
เสียงกระพรวนค่อยดังกังวานขึ้นต่อเนื่องเหมือนไม่มีวันจบ!
ผีกิ่งแก้วยังคงพูดกับพิมต่อ
"ฉันรู้ตัวดี...คงติดอยู่ในกรรมนี้ไม่ไปไหน แต่ฉันจะเอาผู้ชายที่รู้ว่าฉันมีตัวตนอยู่ไปด้วย"
พิมตะโกนใส่เพื่อหยุดความเพ้อคลั่งของผีกิ่งแก้ว
"นี่แกจะบ้าเหรอ...แกจะเอาตัวเขาไปไม่ได้"
"คนอย่างแกไม่มีทางเข้าใจฉันหรอก ทุกครั้งฉันคือผู้ถูกเลือก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสเลือกคนที่ฉันจะรัก ฉันจะพาหมอท็อปไปอยู่ด้วยกัน"
"ที่แกคิดอยู่...มันไม่ใช่ความรักหรอก"
"หุบปาก....กูไม่อยากฟัง...เขากำลังเรียกกูแล้ว"
ผีกิ่งแก้วหายไปในกลุ่มหมอก
หมอท็อปตื่นบนเตียงคนไข้ด้วยความรู้สึกงง เขามองไปรอบๆห้องพักคนไข้ แล้วเห็นใครบางคนสวมชุดแซกสีแดงนอนฟุบก้มหน้าอยู่ที่ปลายเตียง
"คุณ คุณ คุณ"
แอนนาฟื้นลืมตาขึ้น มองไปที่หมอท็อป
"หมอท็อป"
"แอนนา...คุณเป็นอะไรไหม"
แอนนามองหน้าหมอท็อปด้วยความดีใจ โผเข้ากอด
"ฉัน...ฉันกลัวจังเลย"
"กลัว ?"
"ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับหมอ ฉันเป็นห่วงหมอมากนะคะ กลัวว่าคุณหมอจะเป็นอะไร
ฉันกลัวว่าจะสูญเสียคุณหมอไป"
หมอท็อปจ้องมองแอนนา แล้วเผลอกอดเธอตอบ
"ผมก็อยู่ตรงนี้แล้วไง"
แอนนายิ้มหวาน
"แล้วทำไมคุณถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ"
"หมอไม่ชอบหรือคะ..ฉันถอดมันทิ้งก็ได้"
"อะ...เออ ไม่ต้องครับ...ไม่ต้องถอด"
แอนนาทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่
หมอท็อปกลืนน้ำลาย
"ว่าแต่...ผมกับคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือ"
แอนนาสวนขึ้นมา
"ว่านี่คือความฝัน"
"ความฝัน..ความฝันของใคร"
"นี่คงอยู่ในความฝันของคุณมั้ง ก็ที่นี่เป็นโรงพยาบาล ฉันคงไม่ฝันถึงโรงพยาบาลหรอก"
หมอท็อปยิ้ม แอนนาจ้องคาดคั้น
"หมอรักฉันไหมค่ะ"
หมอท็อปอึ้งแดก แอนนาขยับตัว เหนือกระโปรง ที่ข้อเท้าแอนนาสวมใส่กระพรวนของผีกิ่งแก้วเอาไว้
บริเวณวอร์ดคนไข้ กลางคืนต่อเนื่องมา หมอกจางหายไปแล้ว แบมลากตั้มที่สลบมารวมกับปาล์มและเอโกะที่ยังไม่ได้สติ แบมทรุดนั่งด้วยความเหนื่อยอ่อน
"คนอะไรวะ...ตัวหนักฉิบ"
ตั้มทำปากแจ๊บๆ
"แบม...พลังเธอเพิ่งฟื้นนั่งรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวอาไปหาน้ำมาให้"
"แต่หนูไหวนะคะอาพิม"
"อย่าดื้อ"
พิมทำหน้าดุแล้วแล้วเดินจากไป....เสียงกระพรวนดังขึ้นอีกครั้ง
พิมหยุดหันไปมองทางต้นเสียง ดาบนางเสือในมือเกิดสั่นขึ้นมาเบาๆ ด้านหลังแบมเกิดหมอกจางๆขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆกับร่างคนคู่หนึ่งเดินออกมา แบมเปิดไฟถุงมือพร้อมลุย
"คราวนี้...มาสองตัวเลยเรอะ"
"อย่าแบม....เขามาดี" พิมบอก
ร่างที่เลือนรางเป็น ทองดีและแม่แช่ม ในชุดไทยโบราณ เดินฝ่าสายหมอกออกมา หน้าตาเศร้าสร้อย จ้องมองดาบนางเสือในมือพิมด้วยความหวาดกลัว
แม่แช่มบอก "ช่วยพวกเราด้วย!"
พิมมองดาบนางเสือแล้วยื่นให้แบม
"อาพิมคะ"
พิมพยักหน้าว่าไม่เป็นไร แล้วเดินตรงเข้าไปหาวิญญาณทั้งคู่
"พวกเธอเป็นใครกัน ต้องการอะไร"
"พวกเราเป็น พ่อ และ แม่ของกิ่งแก้ว" ทองดีบอก
"ช่วยลูกของเราด้วย"
"แล้วทำไม พวกเธอไม่บอกกิ่งแก้วเองละ" พิมถาม
"พวกเราพยายามแล้ว แต่คุยกับลูกไม่ได้ ลูกยังติดอยู่ในภพภูมิของความพยาบาท"
"จิตของกิ่งแก้วหมกมุ่นอยู่แต่กับตัวเอง จนไม่รับรู้ว่ามีพวกเธอคอยติดตามเขาอยู่"อ พิมบอก
สองผัว-เมียพยักหน้ารับ
แม่แช่มบอก
"ถ้ากิ่งแก้วยังเป็นแบบนี้ เราสองคนก็คงไปไหนไม่ได้"
"เราจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ แต่ได้โปรดช่วยลูกกิ่งแก้วด้วย" ทองดีว่า
"ช่วยให้กิ่งแก้วหลุดจากภพภูมิความพยาบาทนี้ด้วยนะจ๊ะ"
สองผัว-เมียก้มลงกราบวิงวอนอย่างน่าสงสาร พิมรีบชักเท้าออกอย่างเกรงใจ
"ช่วยพวกเราด้วย"
เงาร่างของสองผัว-เมียค่อยๆหายไปไหนที่สุด เหลือแต่กระพรวนข้อเท้าของเด็กอยู่ที่พื้น
พิมหยิบกระพรวนขึ้นมาถือ ในขณะที่แบมเดินถือดาบนางเสือมาสมทบ
"ทำไมวิญญาณของพวกเขาถึงเป็นแบบนั้นล่ะคะ"
"พวกเขาเป็นแค่ดวงวิญญาณที่อ่อนล้า...ไม่ได้แก่กล้าอะไร การที่เขาแสดงตนได้ขนาดนี้ ก็ต้องแลกกันความรู้สึกเจ็บปวดทรมาณไม่น้อย"
"น่าสงสาร"
"ไม่มีรักใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าพ่อและแม่อีกแล้วล่ะ"
แบมนิ่งไป
"แต่พ่อกับแม่ของหนู ทิ้งหนูไว้..."
พิมรีบจับไหล่แบม
"บางทีถ้าเธอรู้ความจริง...เรื่องทั้งหมดที่เธอคิดอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ"
แบมครุ่นคิด
"แต่ตอนนี้เราต้องช่วยแอนนากับหมอท็อปก่อน เธอไปปลุกเอโกะนะ เราต้องจีพีเอสหาตัวแอนนาอีกรอบ"
"คะ"
แบมและอาพิมรีบปลุกเอโกะ
"อือม์...หือ"
"ตื่นเร็วๆซิเอโกะ...ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้แอนนาอยู่ห้องไหน"
ภายในห้องพักคนไข้ หมอท็อปมองหน้าแอนนาอย่างหลงใหล
"ว่าไงคะ..หมอท็อปรักฉันไหม"
แอนนาไล้นิ้วไปที่คอปกเสื้อแล้วค่อยๆปลดกระดุมออก หมอท็อปตัวแข็งทื่อไม่รู้จะทำยังไง?
"อะ...เออ...ผม"
"หมอท็อปเป็นของฉันนะคะ"
หมอท็อปหยุด สะดุดใจกับคำพูดนี่ทันที เขาผลักแอนนาออกไป
"คุณไม่ใช่แอนนา"
"ทำไมจะไม่ใช่...ฉันแอนนาไง...ผู้หญิงที่คุณรัก"
"ไม่ใช่...แกไม่ใช่"
แอนนาโมโหสุดขีด ตาเหลือกขาวน่ากลัว
"กูคือ...แอนนา"
ชั่วพริบตา แอนนามาปรากฏตัวต่อหน้าหมอท็อปอย่างรวดเร็ว หมอท็อปขยับตัวจะหนีก็โดนตบจนล้มลง แอนนาตามไปคร่อมร่างหมอท็อป เอามือบีบคอหมอท็อปไว้ อีกมือพยายามปลดกางเกงหมอท็อป
"มึงต้องเป็นของกู"
หมอท็อปเห็นร่างแอนนาสลับกับร่างผีกิ่งแก้ว
"มึงต้องเป็นของกู!"
หมอท็อปตกใจ
"แอนนา...ผมรู้คุณได้ยินผม...อย่ายอมแพ้มัน"
แอนนาตัวสั่น....
"แอนนา....แอนนา...อย่ายอมมัน !"
"อ๊าส"
แอนนากรีดร้องแล้วลุกขึ้น เธอชนเข้าของเหมือนพยายามให้ผีกิ่งแก้วออกไป
"ออกไป...ออกไปจากตัวฉัน"
"ไม่...จนกว่ากูจะตัวหมอท็อป"
"แก....อีผีโรคจิต...ออกไป"
"ไม่"
"อ๊ากส"
ปัง...ปัง...ปัง ! ร่างแอนนาโดนกระสุนน้ำมนต์จนเซผงะร่วงลงกับพื้น เอโกะเล็งปืนนำหน้าแบมและพิมเข้ามาในห้อง หมอท็อปรีบเข้าไปประคองแอนนา
"แค่สลบน่ะ...ปืนนี่มีไว้เล่นงานผีเท่านั้น"
หมอกเริ่มหนาขึ้นอีกครั้ง ทุกคนมองกันเลิ่กลั่ก
"รีบพาแอนนาออกไป" พิมสั่ง
"ไปเร็วสิ...เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยอาพิมเอง" แบมว่า
เอโกะและแบมรีบเข้าไปช่วยหมอท็อปพยุงแอนนาออกไป
"แบม...พลังเธอยังไม่ฟื้นดี" พิมบอก
"มีสองคนยังช่วยระวังหลังกันได้นะคะ"
ผีกิ่งแก้วปรากฏตัวอีกครั้ง สีหน้ามันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
"พวกมึงมันแส่ไม่เลิก....กูจะฆ่าให้หมดทุกตัว"
พิมดึงดาบนางเสืออกจากฝัก ผีกิ่งแก้วแล้วพุ่งเข้าหาทั้งคู่ พิมหลบตัววูบแล้วฟันดาบเข้าใส่ แต่ก็โดนเพียงหมอก ผีกิ่งแก้ววูบเข้ามากระชากจนพิมล้มลง แบมคว้าเงาผีกิ่งแก้วไม่ได้ แถมยังโดนกระแทกจนกระเด็นไป เงาผีกิ่งแก้ววูบไปมาเล่นงานพิมซ้ำ แบมเข้าไปช่วย ก็โดนเล่นงานอีกครั้ง เธอลุกขึ้นมาตั้งหมัด
เสียงกระพรวนดังไปมารอบตัว
เสียงผีกิ่งแก้วดังไปมารอบตัว แต่ไม่เห็นตัว...พิมตั้งสติแล้วหลับตา เสียงกระพรวนวูบเข้ามา พิมสะบัดดาบออกไป
"แอร๊ย"
เสียงผีกิ่งแก้วร้องโหยหวนแล้วล้มลง
แบมหมุนตัวใช้มือบีบคอผีกิ่งแก้วเอาไว้แล้วเร่งพลังถุงมือจับวิญญาณ.....คลื่นความร้อนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊ากส"
"ลาก่อน อีผีร้าย"
แบมง้างหมัดเตรียมต่อย.....
เสียงพิมห้าม
"อย่าแบม !"
เสียงกระพรวนเด็กดังขึ้น พิมถือมันไว้ในมือ
"เขาขอร้องอาไว้....อย่าทำร้ายกิ่งแก้ว"
แบมเจ็บจำคลายหมัดลง ผีกิ่งแก้วมองอาพิมไม่เข้าใจ
"คนที่เคยสวมกระพรวนข้อเท้านี้ให้เธอไง พวกเขาขอร้องฉันไว้ กิ่งแก้ว...มีดวงจิต2ดวง ที่เขารักเธอมากแต่สื่อสารกับเธอไม่ได้ พวกเขากำลังเฝ้ารอให้เธอกลับบ้าน" พิมว่า
"บ้าน!"
เงาร่างของทองดีและแม่แช่มค่อยๆปรากฏตัว
เสียงทองดีเรียกลูกสาว"กิ่งแก้ว"
กิ่งแก้วเริ่มนึกภาพขึ้นได้.......
ในอดีต ภายในเรือนนอน บ้านไม้เรือนไทย ตอนกลางวัน ทองดีนั่งอยู่ข้างๆแม่แช่มที่มีเด็กน้อยซึ่งถูกห่อด้วยผ้าขาวนอนอยู่ข้างกายเธอพ่อลูบหัวลูกน้อยเบาๆ
"คุณพี่...โบราณเขาว่าห้ามลูบหัวลูกนะคะ"
ทองดีตกใจรีบเอามือออกจากหัวลูกน้อย
"จะไม่ลองอุ้มลูกรึคะ"
ทองดีอมยิ้มท่าทางเก้ๆกังๆจะอุ้มก็ไม่รู้จะอุ้มอย่างไร
"ฉันทำอะไรไม่ถูกลูกคนแรกในชีวิตนี่นา"
แม่แช่มยิ้มทั้งคู่สบตากันน้ำตาคลอ
ทองดีปาดน้ำตาและหันมามองที่ลูก ลูกน้อยดวงตาสดใสมองกลับมาเช่นกัน
"ขอบใจนะที่หนูมาเกิดเป็นลูกของเราหนูเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อกับแม่นะรู้ไหม"
ทองดีเปิดถุงกำมะหยี่ออกมา
"สิ่งนี้เป็นตัวแทนของสายใยเรานะลูกรัก"
แม่แช่มหันมองลูกน้อยน้ำตาปริ่ม แสงสะท้อนจากของในถุงกำมะหยีสะท้อนมาที่ใบหน้าเด็กน้อย
เด็กน้อยมองดูพ่อด้วยดวงตาสดใสและส่งเสียงหัวเราะ ในมือทองดีเป็นกระพรวนข้อเท้าเด็ก ทองดีเอากระพรวนข้อเท้าวางไว้ข้างๆลูกน้อย หันไปมองแม่แช่มที่นอนอยู่ข้างลูก
ทั้งคู่สบตากันน้ำตาแห่งความปิติ ตื้นตัน ค่อยๆเอ่อมาที่ขอบตา
แล้วกิ่งแก้วจำเงาร่างของวิญญาณคู่นั้นได้
"พ่อ...แม่"
พิมจับไหล่แบม แบมคลายมือออกแล้วลุกขึ้น เงาวิญญาณของทองดีและแม่แช่มเริ่มเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น กิ่งแก้วกลับเป็นใบหน้าปกติ ค่อยๆยันตัวขึ้นมา
"กิ่งแก้ว"
กิ่งแก้วหันมามองพิม
"เธอตามหาความรักอยู่ไม่ใช่เหรอ? นี่ไงล่ะ ความรักของเธอ"
กิ่งแก้วน้ำตาไหล พยักหน้าให้กับพิม
กิ่งแก้วคุกเข่าลงหน้าพ่อและแม่
"หนูผิดไปแล้ว...หนูหนีตามไอ้บุญเพ็งไป"
ทั้งคู่ลูบหัวกิ่งแก้วเบาๆด้วยความทะนุถนอม
"ช่างมันเถอะ คนดีของพ่อ" ทองดีว่า
"กลับบ้านเรากันเถอะลูก"
กิ่งแก้วพนมมือขึ้น.....น้ำตาไหล
"พ่อจ๋า แม่จ่า หนูขอโทษ"
กิ่งแก้วก้มลงกราบแทบเท้าของพ่อและแม่ ทองดีและแม่แช่มประคองกิ่งแก้วที่ยังสะอื้นอยู่ขึ้นมาแล้วกอดกัน พิมมองทั้งสามคน อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา เสียงกระพรวนเด็ก ดังกังวาลขึ้นหนึ่งครั้ง
แล้วทั้งสามก็หายไปพร้อมหมอกที่ค่อยๆจางในที่สุด
"คนเราก็เข้าใจความรักในรูปแบบที่แตกต่างกันไป บ้างก็บอกว่าเข้าใจ บ้างก็ไม่เคยรู้จักมันเลย ซึ่งจริงๆแล้วความรักมันก็มันเป็นการยึดติดอีกประเภทหนึ่ง"
บรรยากาศของบ้านพิมในเช้าวันใหม่ เธอเปิดกล่องใบใหญ่ ภายในคือแหวนของพร...อาพิมวางกระพรวนข้อเท้าเด็กไว้รวมกัน
"จริงสิ แล้วหมอท็อปกับแอนนาเป็นไงมั่ง"
"ก็ไม่เป็นไงคะ...อีตาหมอท็อปจับแอนนาเข้าเครื่องแสกนสมองใหญ่เลย" แบมว่า
"สงสัยกลัวว่าแฟนตัวเองจะเป็นอะไร" เอโกะบอก
พิมยิ้ม
"นั่นก็เป็นการแสดงความรักอีกแบบหนึ่งนะ"
"จริงครับ ก็เหมือนผมกับแบ..." ตั้ทแทรก
"เดี๋ยวเหอะ....อย่าเยอะ"
ตั้มจ๋อย
ปาล์มเดินมามองของในกล่องแล้วสงสัย
"อาพิมคะ แสดงว่าวิญญาณที่หลุดออกมาทุกตัวจะต้องมีของที่มันยึดติดอยู่ใช่ไหมคะ"
"อือม์ แหวนของพร กระจกของไหมกับหม่อน และก็กระพรวนข้อเท้าของกิ่งแก้ว"
"แสดงว่าบุญเพ็งก็ต้องมีเหมือนกัน" เอโกะว่า
"จริงด้วย....ถ้าเราหาของชิ้นนั่นเจอ เราก็อาจจะกำจัดบุญเพ็งได้" แบมว่า
พิมคิด
"ไม้เท้า !.....อาเคยอ่านข่าวเจอการประมูลวัตถุโบราณเมื่อหลายปีมาแล้ว ไม้เท้าของบุญเพ็งก็รวมอยู่ในรายการด้วย"
"แล้วเราจะรู้ได้ไงว่ามันเป็นของจริง" ปาล์มบอก
"อาเคยไปเห็นมันมาแล้ว แต่มันหายไปก่อนการเปิดประมูล เราต้องช่วยกันตามหามันให้เจอ"
ทุกคนนิ่งอึ้งครุ่นคิด ภารกิจใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
(อ่านต่อ EP.9)
