สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 9
เหินฟ้าลากขวัญตามาไกลจากหอพัก หญิงสาวพยายามสะบัดออกสุดแรง
“อ๊าย ลากฉันมาทำไมเนี่ย อยากลองดีกับฉันอีกใช่มั้ย หะ”
ขวัญตาสะบัดหลุด แล้วจะพุ่งเข้าไปชกเหินฟ้า แต่คราวนี้เหินฟ้ารู้ทันวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ โผล่แต่หน้าออกมา
“ผมเปล่าลองดีนะ แต่รู้ว่าถ้าพูดดีๆ คุณคงไม่ฟัง น่านะ อย่าโกรธผมนะ ผมก็แค่ทำตามคำสั่งไอ้รัฐมัน มันสั่งให้ผมพาคุณแยกออกมาจากพี่สาวคุณ มันจะได้ไปรับเลี้ยงจากพี่สาวคุณให้เต็มเหนี่ยวเลย”
“อ้อ เห็นหน้าตาดีๆ ไม่นึกเลยว่าคุณรัฐจะเห็นแก่กินขนาดนี้ แล้วคุณก็ช่วยเขา อ้อ ใช่สินะ ก็คุณมันเป็นคู่เกย์กันนี่ มีอะไรก็ต้องช่วยกัน”
ขวัญตาเดินหนีไป เหินฟ้ารีบวิ่งมาขวางหน้าไว้
“คุณจะไปไหนน่ะ”
“จะตามพี่ขวัญไปน่ะสิ”
“ไม่ได้นะ คุณจะตามไอ้รัฐไปไม่ได้นะ ไม่งั้นไอ้รัฐมันเล่นงานผมตายเลย น่านะ อย่าตามไปเลยนะ อ้ะ ผมเลี้ยงข้าวคุณมื้อหนึ่งก็ได้”
“ไม่เห็นอยากจะรับเลี้ยงจากคุณ”
“ผมไหว้ล่ะ”
เหินฟ้ายกมือไหว้ ขวัญตาชะงักไป แล้วทำหน้าเซ็งๆ
“เพื่อคู่เกย์ของคุณ คุณถึงกับยอมลงทุนไหว้ฉันเลยเหรอเนี่ย”
“จะให้ไหว้อีกก็ได้”
เหินฟ้าทำท่าจะยกมือไหว้อีก ขวัญตารีบคว้ามือชายหนุ่มไว้
“อยากให้ฉันอายุสั้นนักเหรอไง หะ”
“เปล่า แค่อยากขอร้อง น่านะ นะ นะ นะ”
เหินฟ้ายิ้มประจบประแจงเต็มที่
ขวัญใจกับสหรัฐนั่งอยู่ในร้านอาหาร สหรัฐมองบรรยากาศรอบๆ
“คุณรู้จักร้านนี้ได้ยังไงเนี่ย บรรยากาศดีจัง ผมชอบจัง”
“ฉันก็ดีใจที่คุณชอบ เพราะฉันตั้งใจจะพาคุณมาเลี้ยงขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยฉันกับทอร์นาโดให้ผ่านพ้นวิกฤตมาได้ ทำให้พวกเราทุกคนไม่ต้องตกงาน”
“ไม่เป็นไร”
สหรัฐมองหน้าขวัญใจนิ่งๆ พยายามสื่อความในใจ ขวัญใจมองตอบ แต่ยังคิดว่าสหรัฐเป็นเกย์
“นี่ คุณมองฉันแบบนี้ ถ้าฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณเป็นคู่เกย์อยู่กับคุณเหินฟ้านะ ฉันต้องคิดว่าคุณกำลังจีบฉันอยู่แน่ๆ เลย”
สหรัฐอึ้ง ขวัญใจไม่สนใจ
“นี่ฉันถามหน่อยเหอะ คุณมาช่วยทอร์นาโดอย่างนี้ แล้วพ่อคุณเขาไม่ว่าอะไรมั่งเหรอ”
“ไม่ว่า”
“จริงอ้ะ”
“เพราะป๊าไม่รู้”
ขวัญใจอึ้ง
ขวัญตากับเหินฟ้านั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“แหมๆๆ คุณขวัญตาครับ พอผมบอกว่าจะเลี้ยง คุณก็ซัดจัดเต็มเลยนะ” “อ้าว ไม่ได้สิ นานๆ มีคนเลี้ยงข้าวสักที มันก็ต้องเต็มที่กันหน่อย”
“แล้วผมจะมีเงินพอเลี้ยงมื้อนี้คุณมั้ยเนี่ย”
“ถ้าไม่มี คุณก็อยู่ล้างจานแล้วกัน”
ขวัญตาทำไม่รู้ไม่ชี้ เหินฟ้าค้อน ขวัญตาเห็นก็ขำ
“เกย์ค้อนนี่ มันตลกดีเนอะ”
เหินฟ้าหยุดค้อน แต่ตาคว่ำแทน ขวัญตาก็ขำอีก
“นี่ ขอถามคุณหน่อยเถอะ คุณเนี่ย ไม่ทำมาหากินอะไรเลยเหรอ ฉันเห็นคุณอยู่กับคุณรัฐตลอดเวลาเลย คุณเกาะเขากินเหรอ”
“บ้า ผมก็มีงานมีการของผมทำเหมือนกันสิ ผมเป็นเจ้าของอาบอบนวด”
ขวัญตาชะงักไป
“ไม่คิดจะทำมาหากินให้มันดีกว่านี้เหรอ”
เหินฟ้าอึ้ง พูดไม่ออก
“ดีนะนี่ ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่งั้นฉันคงไม่มีหน้ากล้าบอกใครหรอกว่ามีเพื่อนเป็นเจ้าของอาบอบนวดน่ะ”
เหินฟ้าพูดไม่ออก เพิ่งรู้ว่าขวัญตามีทัศนคติไม่ดีกับกิจการที่เขาเป็นเจ้าของ
วุฒิซุ่มอยู่ในรถ เอาปืนขึ้นมาเช็คความพร้อม แล้วกวาดตามองหาขวัญใจว่ากลับมาหอพักหรือยัง สลับกับดูนาฬิกา
ขวัญใจกับสหรัฐเข้ามานั่งในรถ สหรัฐเอามือลูบพุง ยิ้มร่า
“แหม กินมื้อนี้ อิ่มไปถึงพรุ่งนี้เลย”
“ให้มันจริงเหอะคุณ” ขวัญใจค้อน
“คุณนี่ค้อนเก่งนะ ผู้หญิงแท้ๆ เลย”
“อ้าว ก็ฉันเป็นผู้หญิงแต่กำเนิดนี่ ไม่เหมือนคุณหรอกที่เป็น”
“เกย์ นี่ผมถามจริงๆ เหอะ ถ้าผมไม่ใช่เกย์ คุณจะคิดยังไง”
ขวัญใจนิ่งไปนิดแล้วหัวเราะ
“คุณอย่ามาสมมุติอะไรอย่างนี้เลย ใครๆ ก็เห็น คุณอยู่กับคู่เกย์คุณตลอดเวลา ตัวติดกันยังกะปาท่องโก๋”
สหรัฐทำหน้าปูเลี่ยนๆ ขวัญใจตัดบท
“กลับกันสักทีดีมั้ย ฉันต้องเตรียมตัวไปทำงาน”
สหรัฐขับรถไปส่งขวัญใจที่หอพัก
“ขอบคุณอีกทีสำหรับมื้อนี้”
“ฉันก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกันแหละที่ช่วยฉัน ช่วยต่อลมหายใจให้ทอร์นาโดและทุกคน”
“คุณรีบขึ้นห้องเหอะ”
ขวัญใจลงจากรถ สหรัฐมองตามสักครู่ เห็นหญิงสาวจะเข้าหอพักแล้วก็ออกรถไป ขวัญใจเหลียวมามอง เห็นสหรัฐไปแล้วก็ถอนใจ นึกอะไรขึ้นมาได้ วุฒิแอบดูขวัญใจอยู่จากที่ซุ่ม เห็นขวัญใจกำลังหยิบมือถือออกมาโทรหาสหรัฐ
“คุณอยู่ไหนแล้วอ่ะ ไปไกลหรือยัง ดูในรถให้หน่อยซิฉันทำกุญแจห้องตกไว้หรือเปล่า”
วุฒิเห็นปลอดคนดี ค่อยๆ ย่องเงียบออกมาจากที่ซ่อน แล้วเคลื่อนเข้าไปใกล้ขวัญใจเพื่อหาระยะยิง
สหรัฐขับรถมาได้สักพัก ก็หันไปมองเห็นพวงกุญแจของขวัญใจตกอยู่ที่เบาะ เขาเอื้อมมือไปหยิบเอามาดู แล้วยิ้ม
“อยู่ครับ เดี๋ยวผมย้อนเอากลับไปให้นะ”
สหรัฐวางสายยิ้มๆ
“ผู้หญิงหนอผู้หญิง”
สหรัฐเลี้ยวรถกลับไปหาขวัญใจที่หอพัก
วุฒิยังคงจ้องมองขวัญใจอยู่ ขวัญใจกดวางสายยืนรอขวัญตาที่หน้าหอ วุฒิยิ้มกระหยิ่มใจ
“จังหวะดีจริงเว้ย ลงมือเร็วก็ได้เงินเร็วนิ”
สหรัฐเดินตรงมาที่หอเพื่อจะเอากุญแจมาคืนขวัญใจ เขาสหรัฐชะงักไป เมื่อเห็นวุฒิกำลังยกปืนขึ้นเล็ง สหรัฐหน้าเครียดขึ้นมาทันที แล้วมองตามสายตาวุฒิไป เห็นว่าวุฒิกำลังเล็งปืนไปที่ขวัญใจ สหรัฐพุ่งเข้าไปที่วุฒิทันที แล้วพุ่งชนตัววุฒิอย่างแรง วุฒิไม่ทันตั้งตัวก็ล้มกลิ้งไป แต่รีบลุกขึ้นยืนใหม่อย่างรวดเร็ว วาดปืนมาใส่สหรัฐ สหรัฐพุ่งเข้าไปยื้อแย่งปืน ปากกระบอกปืนชี้ขึ้นฟ้า ปืนลั่นปัง ขวัญใจสะดุ้งเฮือก เห็นสหรัฐกำลังต่อสู้ยื้อแย่งปืนกับวุฒิ
“คุณรัฐ”
ขวัญใจลืมตัว วิ่งเข้าไปหาสหรัฐด้วยความเป็นห่วง ในที่สุดวุฒิก็แย่งปืนไปได้ โดยทุบสหรัฐจนทรุดลง วุฒิฉวยจังหวะนั้น ยกปืนขึ้นเล็งไปที่ขวัญใจซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก สหรัฐฝืนความเจ็บ รวบรวมกำลังที่เหลือพุ่งเข้ารวบขาวุฒิ วุฒิเสียหลักในจังหวะที่ยิงออกไปพอดี ปืนลั่นออกไปอีกปัง แล้ววุฒิก็ล้มลง
สหรัฐพุ่งเข้าใส่หมายจะซ้ำ แต่วุฒิถีบสหรัฐกระเด็นออกมา แล้วควานหาปืนที่หลุดมือไป แล้วยิงใส่สหรัฐอีกครั้ง แต่พลาด วุฒิจะยิงซ้ำอีก เหินฟ้าวิ่งพุ่งเข้ามา
“เฮ้ย”
วุฒิหันขวับไปมอง เห็นเหินฟ้ากำลังวิ่งเข้ามา เห็นคนเริ่มเยอะ จึงตัดสินใจไม่ยิงสหรัฐซ้ำ แต่ตะกายวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว เหินฟ้าวิ่งเข้ามาถึงตัวสหรัฐพอดี รีบเข้าประคอง
“เฮ้ย ไอ้รัฐ แกโดนยิงเข้าตรงไหนมั่งรึเปล่าวะ”
สหรัฐคลำตามตัว
“ไม่โดน”
แล้วทันใดนั้น สองหนุ่มก็ได้ยินเสียงขวัญตากรีดร้องลั่น
“พี่ขวัญ”
สองหนุ่มหันขวับไปมอง เห็นขวัญตากำลังประคองขวัญใจที่ทรุดนั่งเอามือกุมที่คอ สีหน้าไม่ดี สหรัฐลืมความเจ็บของตัวเอง พุ่งเข้าไปดูขวัญใจทันที เหินฟ้าพุ่งตามไปติดๆ
“คุณรัฐ คุณเหินฟ้า ช่วยพี่ขวัญด้วย”
“คุณขวัญ คุณขวัญเป็นยังไงบ้าง”
สหรัฐเห็นมือของขวัญใจที่กุมอยู่ที่คอมีเลือดสีแดงสดๆ ซึมออกมา
“คุณขวัญ”
ขวัญใจมองสบตากับสหรัฐ แล้วหมดสติไปทันที มือที่กุมคอไว้ตกลงข้างตัว เผยให้เห็นว่าเลือดที่ออกนั้น ออกมาจากบริเวณคอ ขวัญตากรีดร้องอีกครั้งอย่างคนเสียขวัญ
“พี่ขวัญ”
เจ๊สวยกับครูปิ๋มกำลังคุยงานกันอยู่ มือถือเจ๊สวยดัง
“ฮัลโหล อะไรนะ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน”
เจ๊สวยวางสายแล้วหุนหันออกไป ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ และหยิก ต่างตกใจมาก
“ขวัญใจถูกยิง”
“ใครยิงคะเจ๊”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วตอนนี้พี่ขวัญเป็นยังไงบ้างครับ”
“ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ฉันกำลังจะออกไปดู”
ครูปิ๋มขยับจะตามไปด้วย แต่เจ๊สวยหันมาห้าม
“ปิ๋มไม่ต้องไป อยู่เป็นหลักที่นี่”
“ค่ะเจ๊”
“ฝากด้วยนะทุกคน”
เจ๊สวยรีบร้อนออกไป
สหรัฐนั่งกุมหัวเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ส่วนขวัญตาเดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ เหินฟ้าเดินเข้าไปหาขวัญตา
“คุณ มานั่งก่อนเหอะ เพราะถึงคุณจะเดินจนพื้นสึก มันก็ช่วยอะไรพี่ขวัญของคุณไม่ได้หรอก”
ขวัญตาไม่สนใจเหินฟ้า เดินพุ่งไปที่สหรัฐ
“ใครเป็นยิงพี่ขวัญ”
“ผมไม่รู้ ตอนที่ผมเห็น มันกำลังซุ่มจะยิงอยู่ก่อนแล้ว”
“ซุ่มยิง”
“ไม่ใช่มาดักจี้ปล้นปกติ”
“ตั้งแต่พี่ขวัญมาอยู่ที่กรุงเทพนี่ พี่ขวัญก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใคร จนถึงกับจะต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างขนาดนี้เลยนะ”
“คนเดี๋ยวนี้เดาใจยากจะตายไปคุณ แค่ขับรถปาดหน้ากันหน่อยเดียว ก็ลงมายิงกันได้แล้ว พี่สาวคุณอาจจะไปทำให้ใครเขม่นเหม็นขี้หน้า หรือไปขัดผลประโยชน์ของเขาโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะ”
ขวัญตานิ่ง ยังคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะทำอะไร เดินกลับไปมองที่หน้าห้องฉุกเฉิน สหรัฐคิดสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา ถามเหินฟ้าเบาๆ
“ไอ้เหิน แกคิดว่าคุณขวัญเขาไปขัดผลประโยชน์ใครใช่มั้ย แกว่า เรื่องนี้จะเกี่ยวกับป๊าฉันรึเปล่าวะ”
“ไม่รู้ดิ แกคิดว่าคนอย่างป๊าแกจะจ้างคนมายิงคุณขวัญปะล่ะ”
“ก็ไม่น่าอะนะ หรือว่า มันจะเป็นเข้าใจผิดกัน”
เหินฟ้าไม่รู้ เจ๊สวยเดินพรวดเข้ามา
“ตารัฐ ขวัญใจเป็นยังไงบ้าง”
ดวงดาวพูดโทรศัพท์อยู่ด้วยสีหน้าไม่ดี
“อะไรนะ มีคนช่วยนังขวัญใจไว้ ใคร แกไปกบดานที่ต่างจังหวัดสักพักหนึ่งก่อนไป แล้วก็อย่าโทรมาหาฉันอีก เรื่องเงียบเมื่อไหร่ ฉันจะโทรไปหาแกเอง เข้าใจมั้ย”
ดวงดาวกดตัดสายทันที ร้อนใจ
“หวังว่าผู้ชายที่มาช่วยมัน จะไม่ใช่คุณรัฐนะ”
สหรัฐ เหินฟ้า ขวัญตา เจ๊สวย ยังคงนั่งรออย่างร้อนใจอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ประตูหน้าห้องเปิดออก ทุกคนกรูเข้าไปหาหมอ
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ทุกคกโล่งใจ
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” ขวัญตาบอก
“ไม่ใช่หมอหรอกครับ พวกคุณต้องขอบคุณสิ่งนี้ต่างหาก”
หมอยื่นพระที่ขวัญตาให้ขวัญใจห้อยคอไว้ แต่บัดนี้พระนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วให้ทุกคนดู
“กระสุนยิงโดนพระนี่ เลยทำให้คนไข้รอดตายครับ”
“สาธุ คุณพระคุณเจ้าช่วยแท้ๆ” เจ๊สวยยกมือไหว้
“อีกสักครู่หมอจะย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้นนะครับ”
หมอยิ้มเดินออกไป ทุกคนโล่งใจ
ขวัญใจนอนหลับอยู่บนเตียง พยาบาลดูแลทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินออกไป สวนกับขวัญตา สหรัฐ เหินฟ้า เจ๊สวย ที่ก้าวเข้ามาในห้อง ขวัญตาเข้าไปยืนข้างเตียงขวัญใจ
“พี่ขวัญๆ ไหนหมอบอกว่าพี่ขวัญพ้นขีดอันตรายแล้วไง ทำไมพี่ขวัญถึงยังไม่ฟื้นอีก”
“โอ๊ย ใจเย็นๆ ซิคุณ พี่สาวคุณเพิ่งออกจากห้องฉุกเฉินนะ หมอเขาก็ต้องฉีดยาให้นอนหลับพักผ่อนเป็นธรรมดา รู้เรื่องบ้างนะคุณ” เหินฟ้าท้วง
“ก็ฉันเป็นห่วงพี่ขวัญนี่”
“เป็นห่วงก็ต้องมีสติด้วย ท่องไว้ สติ”
“ขวัญใจปลอดภัยแล้ว และคงต้องการพักผ่อน ฉันว่าเธอสองคนควรจะเลิกเสียงดังรบกวนขวัญใจได้แล้ว”
เจ๊สวยดุ เหินฟ้ากับขวัญตาหน้าเจื่อน
“เห็นมั้ยโดนป้าสวยด่าเลย”
ขวัญตาศอกใส่ท้องเหินฟ้าจนจุก สหรัฐมองขวัญใจอย่างเป็นห่วง ไม่ได้สนใจขวัญตากับเหินฟ้า
“ขอบคุณคุณรัฐมากนะคะ ที่มาช่วยพี่ขวัญไว้ทัน”
“ผมดีใจมากกว่าที่คุณขวัญปลอดภัย นึกไม่ออกเลยว่า ถ้าคุณขวัญไม่ลืมกุญแจห้องเอาไว้ และผมย้อนกลับไปช้ากว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนมองหน้ากัน ไม่อยากจะคิดต่อ
มะม่วงหาว มะนาวโห่ เพิ่งแต่งตัวเสร็จ คุยกับครูปิ๋ม และหยิกอยู่
“จะเกิดอะไร ขวัญใจก็ได้ไปนอนคุยกับยมบาลแล้วน่ะซิ” มะม่วงหาวบอก
“ปากเสีย” ครูปิ๋มดุ
“ปากเสียที่ไหน ยัยมะม่วงพูดความจริงล้วนๆ ถ้าคุณรัฐไปช่วยไว้ไม่ทัน ขวัญใจตายต้องตายแน่ๆ” มะนาวโห่อธิบาย
หยิกยืนฟังอยู่นานหน้าสลด
“ทำไมคนกรุงเทพฯถึงได้น่ากลัวอย่างนี้ล่ะ”
“หยิก”
“คนกรุงเทพฯ น่ากลัว เห็นแก่ตัว ใจร้าย ทำร้ายกันแบบไม่กลัวบาปกรรม คนที่บ้านหยิกไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
หยิกเดินออกไป ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ ถอนใจ
ขวัญตามากราบพระที่อยู่ในบริเวณโรงพยาบาล โดยมีเหินฟ้ามาเป็นเพื่อนด้วย
“ขอคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยคุ้มครองพี่ขวัญด้วยค่ะ ขอให้พี่ขวัญอาการดีขึ้น ดีวันดีคืนด้วยเถอะ”
“คุณขวัญเป็นคนดี พระท่านต้องคุ้มครองอยู่แล้ว คงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ก็คุณคิดดูสิ ถ้าพระไม่คุ้มครอง กระสุนนัดนั้นมันคงฆ่าคุณขวัญไปแล้ว”
ขวัญตานิ่งไป เห็นว่าจริงตามที่เหินฟ้าพูด เหินฟ้ามองขวัญตาอย่างสงสาร บีบมือหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ
“สติ ท่องเอาไว้ๆๆ”
“ก่อนท่องขอเตะคุณก่อนได้มั้ย กล้าดียังไงมาจับมือฉัน”
ขวัญตาไล่เตะเหินฟ้า
ขวัญใจยังคงหลับ สหรัฐนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง เจ๊สวยนั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง มองนาฬิกาแล้วเห็นว่าเป็นเวลาดึกพอสมควรแล้ว
“ดึกแล้วนะตารัฐ ไม่กลับเข้าคารามายน์เหรอ”
“ผมเป็นห่วงคุณขวัญครับป้า”
ขวัญตากลับเข้ามาพร้อมเหินฟ้า
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ คุณกลับไปทำงานเถอะค่ะ เจ๊สวยด้วยค่ะ ตาไม่อยากให้เจ๊ทิ้งทอร์นาโดนาน เดี๋ยวตาดูแลพี่ขวัญเองค่ะ”
“ใช่ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณตาเอง”
“คุณกลับลงอ่างไปให้ไวเลย สะเหร่อจริง”
“เขาเรียกว่าหวังดีต่างหาก”
“แน่ใจนะครับว่าคุณตาอยู่คนเดียวได้”
“แน่ซะยิ่งกว่าแน่ค่ะ เจ๊คะคืนนี้ตารบกวนฝากหยิกด้วยนะคะ”
“ไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าถ้ามีอะไรด่วนโทรหาเจ๊เลยนะ”
“ค่ะเจ๊”
สหรัฐ เหินฟ้า เจ๊สวย ออกไป ขวัญตาหันมามองขวัญใจที่ยังหลับอยู่
สหรัฐเปิดประตูเข้าห้องมาอย่างเหนื่อยล้า โดยมีเหินฟ้าเดินตามเข้ามาด้วย
“แทนที่จะไปคารามายน์ ไหงกลับมาที่ห้องวะ”
“ฉันเหนื่อยว่ะ แล้วก็ยังไม่พร้อมด้วย”
“ไม่พร้อมอะไรวะ”
“ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าป๊าตอนนี้”
ทันใดนั้น เฮียศาสตร์ก็ก้าวออกมาจากมุมมืดของห้อง
“แต่ฉันพร้อม”
“ป๊า”
เฮียศาสตร์มองหน้าสหรัฐอย่างเคืองๆ
“บ้านช่องไม่กลับ คารามายน์ไม่ไป ถามจริงๆ ทุกวันทุกคืนแกไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”สหรัฐไม่ตอบ เฮียศาสตร์หันมองหน้าเหินฟ้า
“ตอบมาไอ้เหิน”
“เอ่อ คือ”
“ตอบซิวะ อึกอักอยู่ได้”
สหรัฐทนไม่ไหวสวนขึ้นทันที
“ผมไปอยู่ที่ทอร์นาโดคาเฟ่ครับป๊า”
“จริงด้วย ที่สุดสิ่งที่ฉันระแคะระคายมาก็เป็นความจริง ฉันพยายามอดกลั้นไม่ถามแก แต่มันก็อดไม่ได้ แกรู้มั้ยว่าฉันเสียใจแค่ไหน ที่ลูกชายตัวเองไปช่วยศัตรูคู่แข่งให้มันได้ดีแซงหน้าไปน่ะ หา”
“คนที่เห็นพี่น้องตัวเองเป็นศัตรู เป็นคู่แข่ง ก็มีแต่ป๊าคนเดียวเท่านั้นแหละครับ ป้าสวยเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย”
“นี่แกเข้าข้างมันงั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้เข้าข้าง ผมพูดตามความจริงที่ผมรับรู้ และในเมื่อผมกล้าที่จะพูดความจริงที่ผมรู้สึก ก็ถึงเวลาที่ป๊าจะต้องบอกความจริงผมบ้าง”
“ความจริง ความจริงอะไร”
“ป๊า บอกผมมาตามตรงเดี๋ยวนี้ ว่าป๊าเป็นคนส่งคนไปยิงคุณขวัญใจใช่มั้ย”
“เฮ้ย แกเอาเรื่องอะไรมาพูดวะ ไอ้รัฐ”
“คุณขวัญใจคนของทอร์โดถูกซุ่มยิงจนเกือบตาย มันเป็นฝีมือป๊าใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ คุณขวัญใจอะไรของแกฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วจะจ้างคนไปยิงถูกได้ยังไง แกอย่ามาใส่ความฉันมั่วๆ นะ”
“ป๊าอย่ามาปฏิเสธดีกว่า ถ้าผมไปช่วยไว้ไม่ทัน ป่านนี้คุณขวัญตายไปแล้ว ไม่ใช่ฝีมือป๊า แล้วจะเป็นฝีมือใคร”
“ฉันจะไปรู้เหรอ นังสวยกับคนในร้านของมัน อาจจะไปเหยียบหางใครเข้าก็ได้ แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน ถึงแม้ว่า ฉันจะดูเป็นคนเลวในสายตาแกแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้เลวถึงขนาดสั่งฆ่าใครได้หรอกนะ”
เฮียศาสตร์กับสหรัฐจ้องตากันจนอึดอัด เหินฟ้าเห็นท่าไม่ดีรีบขัดขึ้น
“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับป๊า ใจเย็นๆ ก่อนนะไอ้รัฐ พ่อลูกกัน ค่อยๆ พูดกันนะ”
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับมันแล้ว ไอ้ลูกไม่รักดี”
เฮียศาสตร์เดินออกจากห้องไปทันที สหรัฐสับสน
(อ่านต่อหน้า 2)
เจ๊สวยเดินเข้ามาในทอร์นาโดคาเฟ่ มะม่วงหาว มะนาวโห่ และหยิก กรูกันเข้าไปหา หยิกเขย่าแขนเจ๊สวยถาม
“พี่ขวัญฟื้นหรือยังจ๊ะเจ๊”
“ยังเลย”
“อ้าว หลับนานขนาดนี้ ตกลงปลอดภัยแล้วจริงหรือเปล่า” มะม่วงหาวถามย้ำ
“ปากเสียไม่หยุดเลยนะแก หมอเขาบอกว่าขวัญปลอดภัยแล้ว ก็แสดงว่าปลอดภัยจริงๆ จริงมั้ยเจ๊”
“ก็น่าจะ”
“หยิกอยากไปเยี่ยมพี่ขวัญจ้ะเจ๊สวย พาหยิกไปหน่อยนะ”
“คืนนี้ดึกมากแล้ว ไว้ค่อยไปพรุ่งนี้นะหยิก”
หยิกหน้าเศร้า
“หยิกเป็นห่วงพี่ขวัญ เป็นห่วงพี่ตา กรุงเทพฯไม่เห็นน่าอยู่เหมือนบ้านหยิกเลย หยิกอยากกลับบ้าน”
ทุกคนมองหน้าหยิกอย่างสงสาร โดยเฉพาะเจ๊สวย
เฮียศาสตร์นั่งดื่มอยู่คนเดียวที่โต๊ะริมสระน้ำ คิดถึงคำพูดของสหรัฐ
“แกรู้มั้ยว่าฉันเสียใจแค่ไหน ที่ลูกชายตัวเองไปช่วยศัตรูคู่แข่งให้มันได้ดีแซงหน้าไปน่ะ หา”
“คนที่เห็นพี่น้องตัวเองเป็นศัตรู เป็นคู่แข่ง ก็มีแต่ป๊าคนเดียวเท่านั้นแหละครับ ป้าสวยเขาไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย”
“นี่แกเข้าข้างมันงั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้เข้าข้าง ผมพูดตามความจริงที่ผมรับรู้”
เฮียศาสตร์กระดกเหล้าดื่ม
“คุณขวัญใจคนของทอร์โดถูกซุ่มยิงจนเกือบตาย มันเป็นฝีมือป๊าใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ คุณขวัญใจอะไรของแกฉันยังไม่รู้จักเลย แล้วจะจ้างคนไปยิงถูกได้ยังไง แกอย่ามาใส่ความฉันมั่วๆ นะ”
“ป๊าอย่ามาปฏิเสธดีกว่า ถ้าผมไปช่วยไว้ไม่ทัน ป่านนี้คุณขวัญตายไปแล้ว ไม่ใช่ฝีมือป๊า แล้วจะเป็นฝีมือใคร”
“ฉันจะไปรู้เหรอ นังสวยกับคนในร้านของมัน อาจจะไปเหยียบหางใครเข้าก็ได้ แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอน ถึงแม้ว่า ฉันจะดูเป็นคนเลวในสายตาแกแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้เลวถึงขนาดสั่งฆ่าใครได้หรอกนะ”
เฮียศาสตร์น้ำตาคลอ
“ไอ้รัฐ แกจะรู้มั้ย ว่าแกทำให้ฉันรู้สึกน้อยใจขนาดไหน”
สหรัฐออกมายืนรับลมที่นอกระเบียง ครุ่นคิดสับสน เหินฟ้าเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนอย่างเข้าใจ
“ฉันรู้ว่าแกรู้สึกผิด ที่ไปกล่าวหาป๊าแกแบบนั้น”
“ฉันสับสนว่ะ ยอมรับว่าฉันแอบคิดว่าป๊ามีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ แต่เมื่อกี้พอฟังป๊าพูด ทั้งน้ำเสียงและแววตา ฉันว่า ป๊าไม่ได้โกหก ป๊าไม่มีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับการยิงคุณขวัญจริงๆ”
“ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น แล้วถ้าไม่ใช่ป๊าแก มันจะเป็นใครวะที่กล้าทำเรื่องร้ายแรงอย่างนี้”
สหรัฐครุ่นคิด
วันรุ่งขึ้น เฮียศาสตร์ลากตัวดวงดาวมาคาดคั้น ดวงดาวตีหน้าซื่อ
“ดาวเนี่ยนะคะจะมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องลอบยิงยัยขวัญใจนักร้องคนใหม่ของทอร์นาโด เฮียเอาอะไรมาพูด นักร้องคาเฟ่อย่างดาว จะไปรู้เรื่องอะไรกับเรื่องยิงกันคะเฮีย”
“หนูพูดจริงเหรอ”
“จริงสิคะเฮีย”
“แล้วที่หนูบอกว่า เรื่องตารัฐปล่อยให้เป็นหน้าที่หนูจัดการ หนูจะจัดการยังไง แล้วหนูจะจัดการอะไร”
“อ่อ เอ่อ คือ ดวงดาวกำลังวางแผนเกลี่ยกล่อมคุณรัฐให้เลิกเข้าข้างพวกทอร์นาโดอยู่น่ะค่ะ แต่ก็ยังไม่ได้แผนที่ถูกใจ เลยยังไม่ได้ลงมือทำอะไร”
“ถ้าหนูไม่รู้เรื่องจริงๆ ก็แล้วไป เพราะถ้านังขวัญใจเป็นอะไรไป คนที่ทำก็เห็นจะไม่แคล้วคุกตารางหรอก”
“แต่ถ้านังขวัญใจมันเป็นอะไรไป เฮียจะไม่ดีใจหรอกเหรอคะ ตัวเรียกแขกของทอร์นาโดคู่แข่งของเราก็จะได้หมดไปไงคะ”
“นั่นมันก็จริง แต่ถ้าถึงกับต้องกำจัดนักร้องของคาเฟ่คู่แข่งแล้วต้องฆ่าต้องแกงกันล่ะก็ เฮียไม่เอาด้วยหรอก ยังไงๆ บ้านเมืองก็มีขื่อมีแป เฮียไม่อยากติดคุก”
“แล้วเฮียรู้เรื่องที่มัน เอ๊ย ยัยขวัญใจถูกลอบยิงได้ยังไงคะ”
“ก็จากตารัฐน่ะซิ มันมาโวยวายฉัน หาว่าฉันส่งคนไปยิงนังขวัญใจอะไรนั่น มันโกรธฉันมากเลยนะ เพราะไอ้รัฐมันบอกว่า ถ้ามันเข้าไปช่วยไม่ทัน ป่านนี้นังนักร้องนั่นตายไปแล้ว คิดแล้วก็น่าโมโหนัก เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง ไม่คิดถึงหัวอกป๊ากับแม่มันเลย ว่าถ้ามันดันโดนกระสุนแทน ป๊ากับแม่มันจะรู้สึกยังไง อ้ะ หมดเรื่องแล้ว หนูดวงดาวรีบๆ ไปแต่งตัวเถอะ นี่จวนเวลาเปิดคาเฟ่แล้ว”
“ค่ะ”
ดวงดาวเดินออกมาจากห้องทำงานเฮียศาสตร์ด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม
“เป็นคุณรัฐจริงๆ ด้วยที่เข้าไปช่วยมัน เจ็บใจนัก”
ดวงดาวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว แล้วตรงไปที่โต๊ะแต่งตัวประจำตัว คนอื่นๆ กำลังล้อมวงกันวิพากษ์วิจารณ์เรื่องขวัญใจถูกยิง ดวงดาวทำเป็นไม่สนใจ แต่ความจริงเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดเวลา
“ได้ข่าวเรื่องนังขวัญใจถูกยิงรึยัง” แอปเปิ้ลถาม
“ได้ข่าวแล้ว แล้วนังขวัญใจมันเป็นยังไงมั่ง” ลูซี่อยากรู้ต่อ
“เขาว่ารอดนะ แต่ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย”
ดวงดาวแอบยิ้ม เชอรี่เหลือบมองมาเห็นพอดี เริ่มเอะใจ แต่ก็ยังไม่พูดอะไร ยังฟังแอปเปิ้ลพูดต่อไป ครูแต๋วถามขึ้น
“แล้วใครเป็นคนยิงรู้มั้ย แล้วยิงขวัญใจทำไม”
“ไม่รู้ค่ะครู ขวัญใจมันคงไปทำอะไรขัดหูขัดตาใครเข้ามั้งคะ เขาเลยส่งคนมาสอยเอาน่ะสิ”
เชอรี่แกล้งถาม แล้วแอบสังเกตปฏิกิริยาของดวงดาวตลอด
“ก็ลองคิดกันดูสิว่าใครล่ะ ที่จะเป็นคนได้ประโยชน์ ถ้าขวัญใจตายน่ะ”
“เฮียศาสตร์ เพราะตอนนี้ขวัญใจกำลังเป็นตัวเรียกแขกให้ทอร์นาโด ถ้าไม่มีขวัญใจสักคน ทอร์นาโดมีหวังได้เจ๊งแน่” ลูซี่ตอบทันที
“แต่ครูว่าเฮียศาสตร์ไม่ใช่คนที่จะจ้างใครไปยิงใครหรอกนะ ถ้าเฮียศาสตร์จะทำอย่างนั้น คงทำไปตั้งแต่ตอนที่ดวงดาวยังอยู่ที่ทอร์นาโด แล้วเป็นตัวเรียกแขกให้ทอร์นาโดแล้ว”
“เออจริงค่ะครู งั้นใครล่ะคะ” แอปเปิ้ลถาม
“หรือจะเป็นดวงดาว” ลูซี่ถามซื่อๆ
ทุกคนหันไปมองดวงดาวเป็นตาเดียว ดวงดาวที่เป็นวัวสันหลังหวะอยู่ ก็โกรธขึ้นมาทันที
“นี่แกอย่ามาหาเรื่องฉันนะ”
ดวงดาวพุ่งเข้ามาผลักอกลูซี่อย่างแรง จนลูซี่หน้าคะมำไป
“เรื่องอะไรจะมาพูดให้ฉันเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางอย่างนี้ หะ แกปากดีอย่างนี้ มันน่าตบสั่งสอนนัก”
ดวงดาวเงื้อมือจะตบลูซี่ แต่เชอรี่พุ่งเข้ามาคว้ามือดวงดาวเอาไว้ก่อน
“อย่านึกว่าตัวกำลังขึ้นหม้อแล้วจะถูกตบบ้างไม่ได้นะ เพราะคนที่นี่ก็มีมือมีตีนไม่ต่างจากเธอเหมือนกัน แล้วถ้าเธอไม่รู้เรื่องยิงขวัญใจจริงๆ จะต้องเดือดร้อนทำไม หรือว่าเธอรู้”
“ฉันไม่รู้”
“ถ้าไม่รู้ ก็ไม่ต้องทำท่าเหมือนร้อนตัวซิ”
เชอรี่จ้องดวงดาวเขม็ง
“ฉันไม่ได้ร้อนตัว แต่ฉันไม่ชอบให้คนมาใส่ร้ายหาเรื่องฉัน”
“แต่ชอบใส่ร้ายคนอื่น หาเรื่องคนอื่นใช่มะ อีคนแบบนี้มันต้องตบสั่งสอน” แอปเปิ้ลโต้
“ถ้าพวกแกกล้าทำอะไรฉัน รับรองเฮียศาสตร์ไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่”
“ก็ไม่แน่นะ เพราะเซ้นส์ฉันมันบอกว่า อีกไม่นานแกก็จะตกกระป๋องแล้วล่ะ” เชอรี่เยาะ
“ไม่มีทาง เฮียศาสตร์ปลื้มฉันมาก ขนาดเฮียเขายังไม่ได้ฉันเลยนะ ไม่เหมือนแก อุตส่าห์ลงทุนนอนกับเฮีย คิดว่าจะตกถังข้าวสาร แต่เสียดาย ที่กลายเป็นตกกระป๋องเปล่าไปแล้วซะงั้น น่าสมเพช”
“อีดวงดาว”
เชอรี่ไม่พูดพล่ามทำเพลง โดดเข้าตบดวงดาว ดวงดาวไม่ทันตั้งตัว โดนตบจนต้องร้องกรี๊ดออกมา พอตั้งตัวได้ ก็พุ่งกลับเข้าใส่เชอรี่บ้าง
“มึงกล้าตบกูเรอะอีเชอรี่ ได้ มึงกับกูมาเจอกัน”
ดวงดาวตบเชอรี่บ้าง เชอรี่ก็ตบตอบ เหตุการณ์ชุลมุน คนอื่นแทนที่จะห้ามกลับเชียร์กันสนุก ครูแต๋วเห็นท่าจะห้ามไม่อยู่ วิ่งออกไป แล้วเห็นของบางอย่าง ครูแต๋วพุ่งเข้าไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา ดวงดาวกับเชอรี่ยังตบกันชุลมุนอยู่ ครูแต๋วหิ้วถังน้ำเข้ามาสาดโครม เปียกปอนไปทั้งคู่
“จะหยุดกัดกันอย่างกับหมาได้รึยัง หะ”
ทุกคนเงียบกริบ
“ถ้ายังกัดกันอย่างกับหมาอย่างนี้อยู่ล่ะก็ คืนนี้ไม่ต้องขึ้นไปร้องเพลงทั้งสองคน ไม่ต้องรับพวงมาลัย แล้วฉันจะฟ้องเฮียให้ตัดค่าตัวคืนนี้ด้วย จะเอาอย่างนั้นกันใช่มั้ย”
ไม่มีใครกล้าเถียงครูแต๋ว ครูแต๋วหันไปด่ากราดใส่คนอื่นๆ ด้วย
“อีคนอื่นๆ ก็เลิกมุงกันได้แล้ว ไปแต่งตัวกันเดี๋ยวนี้ ไปๆๆๆ แยกย้ายกันไป”
คนอื่นๆ รีบแยกย้ายกันโดยด่วน ครูแต๋วหันกลับมาใส่ที่คู่ตบอีกครั้ง
“แล้วหล่อนสองคนยังจะนั่งหน้าบื้ออยู่ทำไมกันล่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ”
เชอรี่กับดวงดาวลุกขึ้นเดินแยกย้ายกันไปคนละทาง แต่ยังไม่วายเหลียวมองกันอย่างอาฆาต จนครูแต๋วต้องตวาดอีกครั้ง
“ไป”
เชอรี่กับดวงดาวแยกย้ายกันไปจัดการกับตัวเอง ครูแต๋วถอนใจเฮือกด้วยความเหนื่อย เซ็ง
ขวัญใจยังหลับอยู่ในห้องคนไข้ ขวัญตาหลับอยู่ที่โซฟาข้างๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วเจ๊สวย สหรัฐกับเหินฟ้าก็เปิดประตูเข้ามา ขวัญตางัวเงียขึ้นมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะเจ๊สวย ทำไมมาพร้อมกันแต่เช้าเลย”
“เจ๊บังเอิญเจอสองหนุ่มนี่ข้างล่างน่ะ”
“เช้าที่ไหน ดูนาฬิกาซิ สายจะแย่แล้ว เป็นผู้หญิงอะไรนอนกินบ้านกินเมือง” เหินฟ้าติง
“นี่ วอนแต่วันเลยนะ”
“ก่อนด่าผมคุณช่วยไปแปรงฟันก่อนนะ ปากเหม็นอ่ะ”
“นี่คุณ”
ขวัญตากำลังจะลุยเหินฟ้า แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงสหรัฐดังขึ้นเสียก่อน
“คุณขวัญ”
ขวัญตาชะงักรีบวิ่งมาข้างเตียงขวัญใจ ขวัญใจเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆ ขยับตัว ปรือตาขึ้น“พี่ขวัญ ฟื้นแล้ว”
หยิกร้องลั่น
“เย้ๆ พี่ขวัญฟื้นแล้ว”
“ขวัญใจเป็นยังไงบ้าง”
ขวัญใจมองหน้าทุกคนอย่างยังมึนๆ งงๆ อยู่ สักครู่เริ่มได้สติเต็มที่ก็ยิ้มให้ทุกคน แล้ว พยายามจะลุกขึ้นนั่ง ขวัญตารีบช่วยประคอง
“ค่อยๆ จ้ะพี่ขวัญ”
ขวัญใจลุกขึ้นนั่งได้แล้วก็เอามือจับที่คอตัวเอง ตรงจุดที่เจ็บ
“เจ็บจัง”
เสียงที่ขวัญใจพูดออกมา แหบพร่าผิดจากที่เคยอย่างรู้สึกได้ ทุกคนตกใจ
“ทำไมเสียงพี่ขวัญเป็นอย่างนี้ล่ะ คุณรัฐ”
ขวัญใจมองหน้าทุกคนเลิ่กลั่กกับอาการที่เกิดขึ้น
“ไหนคุณขวัญ คุณลองพูดอีกทีซิ”
ขวัญใจลองพูดอีก แต่เจ็บที่คอมาก และเสียงที่ออกมาก็แหบแห้งแทบจะไม่มี เจ๊สวยตกใจ
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”
ฟิล์มเอ็กซเรย์ลำคอของขวัญใจติดอยู่บนเครื่องฉาย เจ๊สวย สหรัฐ ขวัญตา เหินฟ้า นั่งฟังหมออธิบายอยู่ภายในห้อง
“กระสุนที่ยิงคุณขวัญใจไม่ทะลุลำคอเพราะโดนเหรียญพระที่คุณขวัญใจเธอห้อยไว้ก็จริง แต่มันก็กระแทกเข้าที่กล่องเสียงของเธอ เป็นผลให้กล่องเสียงได้รับความกระทบกระเทือน”
“หมายความว่า ต่อจากนี้ไปคุณขวัญจะพูดไม่ได้อย่างนั้นหรือครับหมอ”
“ตอนนี้หมอยังตอบอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้นะครับ คงต้องรอดูอาการของคนไข้สักระยะ”
ขวัญตาร้องไห้โฮ
“โธ่ พี่ขวัญ”
เหินฟ้าสงสารขวัญตาจับใจ เลยดึงตัวมาใกล้เพื่อปลอบใจ ขวัญตาเผลอซุกหน้าร้องไห้กับอกเหินฟ้าอย่างลืมตัว
“แต่อย่าเพิ่งตกใจไปครับ คนไข้ยังอายุน้อย น่าจะฟื้นตัวจากการบาดเจ็บได้เร็ว ถ้ายังไงขอหมอรอดูอาการอีกทีนะครับ”
ทุกคนเครียดจัด
สหรัฐมองขวัญใจนอนร้องไห้ซุกหน้ากับหมอนอย่างกลุ้มใจ แต่ทำอะไรไม่ได้
“คุณอย่าเพิ่งร้อนใจไปก่อนนะ ผมเชื่อว่า ถ้าคุณพักผ่อนให้มากๆ เสียงมันคงจะกลับมาได้เองล่ะครับ”
“ตาเชื่อนะพี่ขวัญ ว่าพระต้องคุ้มครองพี่ขวัญ ก็ดูอย่างนี่สิ”
ขวัญตาแบมือให้ขวัญใจดูพระที่ขวัญใจเคยห้อยคอไว้ แต่บัดนี้พระแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้ว
“พระท่านรับกระสุนแทนพี่ขวัญแล้ว ไม่ให้พี่ขวัญต้องเป็นอะไรไป เพราะฉะนั้นตาก็เชื่อว่า ถ้าพี่ขวัญรักษาตัวดีๆ เสียงของพี่ขวัญก็จะต้องกลับมาดีเหมือนเดิมจนได้แหละ เชื่อตาเหอะ”
“จริง ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะขวัญใจนะ เธออย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ คิดมากไป ไม่เป็นผลดีกับร่างกายเลย เวลานี้เธอต้องพักผ่อนให้มากที่สุด ให้ร่างกายมันได้รักษาตัวเอง”
เจ๊สวยปลอบ ขวัญใจเริ่มสงบลง
“ขวัญใจ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ แต่เราก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานพอสมควร เราเลยเหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องห่วงอะไร ฉันจะดูแลเธอให้เองอย่างดีที่สุดเอง”
ขวัญใจน้ำตาไหลซาบซึ้งใจ ยกมือไหว้เจ๊สวย พูดเสียงแหบพร่า
“ขอบคุณค่ะเจ๊”
เจ๊สวยลูบหัวขวัญใจอย่างเวทนาสงสาร ขวัญใจฝืนยิ้มให้เจ๊สวย แล้วน้ำตารินอีกครั้ง สหรัฐมองหญิงสาวร้องไห้ สงสารจับใจ บีบมือขวัญใจเบาๆ ให้กำลังใจ ขวัญใจหันมาฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม
ครูปิ๋มล็อคกุญแจประตูร้านอยู่ โดยมีมะม่วงหาว มะนาวโห่ และหยิก ยืนเร่งยิกๆ อยู่ข้างๆ
“เสร็จหรือยังคะครู กะอีแค่ล็อคประตูร้านทำไมต้องนานขนาดนี้ด้วย”
“ใช่ๆ ฉันอยากจะไปเยี่ยมขวัญใจจะแย่แล้ว ครูก็ดึงอยู่ได้”
“ดึงบ้าอะไรยะ ประตูร้านใช่ว่ามีบานเดียว ทั้งประตูหน้า ประตูหลัง ประตูข้าง รวมแล้วเกือบสิบบาน ไม่ช่วยปิดแล้วยังมีหน้ามาเร่งอีก เดี๋ยวจะโดน”
“โอ๊ย มัวแต่ทะเลาะกันอย่างนี้ เมื่อไหร่จะได้ไปเยี่ยมพี่ขวัญกันล่ะจ๊ะ”
“นั่นดิ เมื่อไหร่จะได้ไป งั้นพักยกกันก่อนดีกว่า ไปเร็ว”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ โอบไหล่หยิกเดินไปทันที ครูปิ๋มมองเคืองๆ
“นังพวกนี้นี่”
ครูปิ๋มเดินตามออกไป ดวงดาวแอบดูอยู่ ตัดสินใจแอบตามกลุ่มครูปิ๋มไป
สหรัฐพยายามอ่านหนังสือให้ขวัญใจฟัง จะได้ไม่หมกมุ่นกับอาการเจ็บป่วยของตัวเอง ขวัญใจฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวานัยน์ตายังคงเหม่อลอยกลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด เจ๊สวยกับขวัญตาช่วยกันปอกผลไม้ให้ขวัญใจก็ลอบมองอย่างกลุ้มใจไม่แพ้กัน สักครู่ชาวทอร์นาโดเข้ามา มะม่วงหาว มะนาวโห่ กรี๊ดกร๊าดดีใจแล้ววิ่งเข้าไปกอดขวัญใจอย่างรักใคร่
“ขวัญใจ”
“มะม่วง มะนาว ครูปิ๋ม ไอ้หยิก”
“ขวัญเป็นยังไงบ้าง รู้มั้ยว่าแขกในร้านคิดถึงเธอมากเลยนะ” ครูปิ๋มเป็นห่วง
“อย่าว่าแต่แขกเลย พวกฉันกับเด็กๆ ในร้านก็คิดถึง” มะม่วงหาวรีบบอก
“พี่ขวัญหายไวไวนะ หยิกเป็นห่วง”
หยิกกอดขวัญใจแน่น ขวัญใจดีใจที่เพื่อนๆ มาเยี่ยม แล้วเริ่มร้องไห้ ทุกคนตกใจที่เห็นขวัญใจร้องไห้
“ขวัญใจ เธอร้องไห้ทำไม ดูซิร้องไห้ใหญ่เลย” มะม่วงหาวถาม
“ฉันไม่เป็นอะไร”
“พี่ขวัญเป็นอะไรเหรอ ทำไมไม่มีเสียงล่ะจ๊ะ” หยิกแปลกใจ
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วกลับมาหยุดที่หน้าเจ๊สวยเหมือนหาคำตอบ เจ๊สวยลำบากใจ
ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ หยิก นั่งฟังเจ๊สวยอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องคนไข้
“ตกลงขวัญใจเป็นอะไรเหรอคะเจ๊”
“ทำไมถึงไม่มีเสียง”
“แล้วก็เจ็บคอมากเวลาพูดด้วย”
“ผลจากการถูกยิง ทำให้กล่องเสียงโดนกระแทก ทำให้เสียงเสียไป หมอยังไม่รู้ว่าเสียงจะกลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย ต้องรอดูอาการกันต่อไปก่อน”
“ฮ้า”
“ตอนนี้คุณขวัญต้องการกำลังใจมากๆ ผมอยากขอให้ทุกคนเป็นกำลังใจให้คุณขวัญ อย่าทิ้งเธอนะครับ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณรัฐ เรื่องนั้นพวกเราเต็มที่อยู่แล้ว” ครูปิ๋มยืนยัน
“พวกเราเป็นห่วงขวัญใจ”
“ไม่น้อยไปกว่าคุณรัฐหรอกค่ะ คุณรัฐสบายใจได้”
“ขอบคุณทุกคนมากครับ ผมขอตัวเข้าไปดูคุณขวัญก่อนนะครับ”
สหรัฐเดินกลับเข้าห้องไป มะม่วงหาวเริ่มตั้งข้อสังเกต
“ทุกคนคิดเหมือนอย่างที่ฉันคิดมั้ย”
“คิดอะไร” เจ๊สวยถาม
“ก็คิดว่าคุณรัฐ เป็นห่วงขวัญใจม้ากมาก มากจน ดูเหมือนเป็นคนรักกัน อิๆๆๆ” มะนาวโห่พูดแทน
เจ๊สวยกับครูปิ๋มมองตามยิ้มๆ เพราะคิดเหมือนกัน ดวงดาวทำทีอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แอบได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เธอกลับมาที่ห้องพัก ครุ่นคิดอยู่คนเดียว
“คุณรัฐจะรักแกไม่ได้ นังขวัญใจ”
ตอนเช้า ขวัญใจหลับอยู่บนเตียง โดยมีสหรัฐฟุบหลับอยู่ข้างๆ ส่วนขวัญตานอนหลับอยู่ที่โซฟา ขวัญตารู้สึกตัว มองไปที่เตียงเห็นสหรัฐอยู่ไม่ห่างพี่สาวก็รู้สึกดีแทนขวัญใจ
“ถ้าตานี่ไม่ใช่เกย์ พี่ขวัญคงเป็นผู้หญิงที่หลายคนอิจฉานะเนี่ย มีผู้ชายหน้าตาดีมานอนเฝ้าไข้”
ขวัญตาเดินไปสะกิดสหรัฐ
“คุณรัฐ คุณรัฐ”
“คุณตา เช้าแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ และฉันว่าคุณควรจะกลับบ้านไปล้างหน้า อาบน้ำ แล้วก็ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวพี่ขวัญฉันเฝ้าเอง”
“งั้นคืนนี้ผมมาใหม่นะครับ”
สหรัฐยิ้มมองหน้าขวัญใจที่ยังคงหลับอยู่แล้วเดินออกไป ขวัญตาเดินไปส่งสหรัฐที่ประตู แล้วกลับเข้าห้องน้ำไปทำธุระ ประตูห้องพักขวัญใจค่อยๆ เปิดออก ดวงดาวสวมหน้ากากอนามัยเพื่อปกปิดใบหน้า ยืนจ้องหน้าขวัญใจเขม็ง ขวัญใจค่อยๆ รู้สึกตัว เห็นคนยืนอยู่ข้างเตียง พูดเสียงแหบแทบไม่ได้ยิน
“ตา ตาเหรอ”
ดวงดาวยิ้มเหี้ยม เอื้อมมือที่ใส่ถุงมือยางไปบีบคอขวัญใจทันที ขวัญใจร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็แทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
“แก นังเหนียวนักเหรอ ฉันอยากจะรู้นักว่าแกจะนังเหนียวไปได้สักกี่น้ำ”
ดวงดาวบีบคอขวัญใจแน่น ขวัญใจสู้ยิบตาจนไปคว้าหน้ากากอนามัยของดวงดาวหลุด ดวงดาวตกใจกลัวขวัญใจเห็นหน้ารีบหันหลังวิ่งออกไปทันที ขวัญใจคว้าของใกล้มือขว้างออกไป โดนหลังดาวดาว ดวงดาวร้องลั่น แล้วทรุดตัวลง เสียงของแตกกระแทกพื้นดัง ขวัญตาอยู่ในห้องน้ำได้ยินเสียงของตกก็ตกใจ
“พี่ขวัญ”
ดวงดาวได้ยินเสียงขวัญตา ก็ตกใจกัดฟันวิ่งออกจากห้องไป เฉียดฉิวกับขวัญตาที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี
“พี่ขวัญ”
ขวัญตาเห็นของตกแตกที่พื้นกระจัดกระจาย
“เกิดอะไรขึ้นพี่ขวัญ”
ขวัญใจกุมคอตัวเอง ยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มองออกไปนอกห้อง ขวัญตารับรู้ด้วยสัญชาติญาณรีบเปิดประตูออกไปมองหาว่ามีใครเข้ามา แต่ไม่มีใครมีพิรุธ จึงกลับเข้าห้องไป ใกล้ๆ กันนั้น ดวงดาวนั่งอยู่บนเก้าอี้วิลแชร์หันหลังให้ เอามือกุมหัวที่โดนขวัญใจเขวี้ยงของใส่จนเลือดออกด้วยความแค้น
“นังขวัญใจ"
(อ่านต่อหน้า 3)
สหรัฐกับเหินฟ้าวิ่งเข้ามาในห้องคนไข้อย่างร้อนใจ
“คุณขวัญ เกิดอะไรขึ้นครับ”
ขวัญใจยังไม่ทันตอบ กลุ่มเจ๊สวยก็วิ่งเข้ามาอีก หน้าเครียดกันทุกคน เจ๊สวยรีบถาม
“ขวัญใจ ใครทำร้ายเธอ”
ขวัญใจส่ายหน้าไม่รู้
ดวงดาวยื่นหน้าส่องกระจกสำรวจแผลที่ถูกขวัญใจเขวี้ยงของใส่อยู่ในห้อง ยิ่งเห็นหน้าตัวเองมีแผล ก็ยิ่งแค้นใจ
“อีขวัญใจ แกนี่มันเกิดมาเพื่อเป็นมารผจญชีวิตฉันจริงๆ แล้วหน้าแหกอย่างนี้ ฉันจะไปร้องเพลงคืนนี้ได้ยังไง”
ดวงดาวกรีดร้องระบายความแค้นใจออกมา
พวกเจ๊สวยหน้าเครียดไปตามๆ กัน เมื่อรู้เรื่องที่ขวัญใจถูกทำร้าย
“ผมว่าเราจะปล่อยเรื่องนี้ให้เงียบไปเฉยๆ ไม่ได้ นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วที่คุณขวัญถูกคนลอบทำร้าย จะเล่นงานให้ถึงตายกันเลยทีเดียว ผมว่าเราต้องแจ้งตำรวจ”
“ป้าเห็นด้วยนะ แต่ป้าว่า ถึงเราจะแจ้งตำรวจแล้ว ขวัญใจก็ควรจะมีคนอารักขาดูแล เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาลอบทำร้ายเอาได้อีก”
“ใช่ครับป้า ไอ้รัฐ เดี๋ยวฉันจะโทรไปสั่งให้คนของฉันมาคอยเฝ้าอารักขาคุณขวัญให้”
“คนจากอ่างอาบอบนวดของคุณน่ะเรอะ”
ขวัญตาเบ้ปากอย่างรังเกียจ เจ๊สวยปราม
“เก็บความไม่ชอบของเธอเอาไว้ก่อนเถอะขวัญตา เวลานี้เรื่องความปลอดภัยของขวัญใจเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ค่าใช้จ่ายของคนของเหินเท่าไหร่มาเก็บที่ป้านะ เรื่องนี้ป้าขอรับผิดชอบเอง”
ขวัญใจทำท่าจะค้าน เจ๊สวยรีบห้าม
“อย่าปฏิเสธความหวังดีของฉันเลยขวัญใจ ชีวิตเธอสำคัญกว่าอย่างอื่น”
หยิกแอบกระตุกมือขวัญตา
“พี่ตา หยิกอยากกลับบ้านที่เมืองเพชรแล้วอ้ะ”
ครูปิ๋มได้ยิน
“อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะหยิก หยิกไม่อยากอยู่ที่กรุงเทพนี่แล้วเหรอ”
“หยิกกลัว ก็ขนาดพี่ขวัญไม่เคยทำร้ายใคร ยังมีคนคิดจะทำร้ายพี่ขวัญถึงตายเลย พี่ขวัญอย่าโกรธหยิกนะ ให้หยิกกลับบ้านที่เมืองเพชรเถอะนะ”
ขวัญใจหันไปมองขวัญตาเป็นเชิงปรึกษา สหรัฐเห็นด้วย
“แต่ก็ดีเหมือนกันนะครับ เหตุการณ์ตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่รู้ใครเป็นใคร ให้หยิกกลับบ้านไปสักคน ก็คงดีเหมือนกัน พวกเราจะได้ไม่พะวักพะวงมากไปกว่านี้”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย หยิกยิ้มดีใจ ขวัญตาจึงพาหยิกไปที่ท่ารถทัวร์ แล้วโทรศัพท์หาฤดี
“จ้ะน้าฤดี หยิกมันจะกลับไปเมืองเพชรวันนี้เลย ตายังไม่กลับ ตาจะกลับเมืองเพชรพร้อมพี่ขวัญจ้ะ”
ขวัญตากดวางสาย เหินฟ้าเดินเอาตั๋วรถทัวร์ใบหนึ่งมายื่นส่งให้หยิก
“โชคดีจริงคุณ รถเที่ยวสุดท้ายที่จะไปเมืองเพชรนี่ เหลือที่หนึ่งพอดีเลย”
“ขอบคุณครับพี่เหินฟ้า”
ขวัญตาส่งเงินให้เหินฟ้า เหินฟ้ามองแต่ไม่รับ
“เก็บเงินของคุณไว้เถอะ ค่ารถนี่ ผมซื้อให้หยิกเอง”
“คุณจะต้องมาซื้อให้มันทำไม หยิกมันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย”
“ทางสายเลือดน่ะ ไม่ได้เป็นหรอก แต่เป็นทางใจ หยิกมันก็เหมือนกับน้องชายผม ก็เหมือนที่คุณกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันทางสายเลือดเหมือนกันน่ะแหละ แล้วพี่ชายอย่างผมจะซื้อตั๋วรถให้น้อง มันผิดตรงไหนกันล่ะคุณ”
ขวัญตาอึ้ง จำยอมเก็บเงินไป แล้วยกมือไหว้เหินฟ้าแต่ไม่ยอมสบตา
“ขอบคุณ”
“คุณนี่ เวลาไม่ออกฤทธิ์ออกเดช ก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ”
ขวัญตาตาคว่ำ หน้าง้ำขึ้นมาทันที เงื้อมือจะชกเหินฟ้า เหินฟ้าเด้งออกห่างอย่างอัตโนมัติ ร้องลั่น
“อ๊ะๆๆๆ แหมๆๆๆ ชมไม่ได้เลยวุ้ย เอะอะอะไรก็จะเตะจะต่อยท่าเดียว เก็บแรงเอาไว้เตะต่อยไอ้คนที่คิดร้ายกับพี่สาวคุณเหอะ ตราบใดที่ยังจับมือใครดมไม่ได้ ก็ยังวางใจอะไรไม่ได้เลย”
ขวัญตานิ่งไป เพราะรู้ว่าเหินฟ้าพูดถูกทุกอย่าง
“ใครกันน้า ที่มันคิดร้ายกับพี่ขวัญอย่างนี้ อย่าให้ฉันรู้ตัวเลยนะว่ามันเป็นใคร ฉันไม่ยอมปล่อยมันเอาไว้แน่”
ขวัญตาอาฆาต
สหรัฐและเจ๊สวยมาคุยเรื่องอาการของขวัญใจกับหมอ
“หมอต้องขอโทษพวกคุณและคนไข้จริงๆ ที่เกิดเรื่องร้ายอย่างนี้ขึ้นในโรงพยาบาล ทางผู้อำนวยการเลยให้หมอแจ้งให้พวกคุณทราบว่า ทางโรงพยาบาลจะไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ กับทางคุณเลย”
“แล้วอาการของคุณขวัญใจเป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“ที่หมอไปตรวจดูอาการของคุณขวัญใจเมื่อครู่ หมอคิดว่า กล่องเสียงที่ถูกกระสุนปืนกระแทกอย่างแรงนั้นดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ แล้วอาการอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
“อ้าว แล้วทำไมคุณขวัญไม่ยอมพูดเลยล่ะครับหมอ”
“ผมคิดว่าตอนนี้เป็นเรื่องของทางจิตแล้วล่ะครับ คนไข้คงกลัวว่าตัวเองจะไม่มีเสียง หรือพูดไม่ได้อีก ก็เลยเครียดจนไม่ยอมเปล่งเสียงออกมา แต่ถ้าคนไข้สบายใจขึ้น ก็น่าจะกลับไปพูดหรือเปล่งเสียงได้ตามปกติครับ”
“โธ่ ขวัญใจเอ๊ย ทำไมถึงต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ”
สหรัฐกับเจ๊สวยมองหน้ากันอย่างกังวล
มะม่วงหาว มะนาวโห่ และครูปิ๋ม กำลังคุยอยู่กับขวัญใจ สหรัฐกับเจ๊สวยก็เดินเข้ามา
“ผมไปคุยกับหมอมาแล้วครับ หมอว่า ให้คุณขวัญนอนดูอาการที่นี่อีกคืนหนึ่ง ถ้าไม่มีอะไร พรุ่งนี้ก็กลับได้”
“เย้”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ร้องดีใจ
“แล้วทางโรงพยาบาลก็จะไม่คิดค่ารักษาพยาบาลกับเราด้วย เพื่อแลกกับการที่เราไม่เอาเรื่องที่มีคนเข้ามาทำร้ายขวัญใจถึงในห้องพักคนไข้นี่ด้วย” เจ๊สวยเล่า
“เย้”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ร้องดีใจอีก
“แล้วถ้าพรุ่งนี้หมอให้เธอกลับบ้านได้นะขวัญใจ เธอก็ไม่ต้องกลับไปอยู่ที่หอนั่นแล้วล่ะ ขวัญตาด้วย” เจ๊สวยบอก
“อ้าว”
“แล้วเจ๊จะให้ขวัญใจกับขวัญตาไปอยู่ที่ไหนเหรอคะ” ครูปิ๋มถาม
“บ้านฉัน เพื่อความปลอดภัยของขวัญใจเอง”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ขวัญใจเครียด
ขวัญตากับเหินฟ้าส่งหยิกขึ้นรถที่ท่ารถทัวร์
“อย่าลืมนะหยิก กลับไปถึงทางโน้น อย่าหลุดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ขวัญให้พ่อกำนันฟังเชียวนะ แกก็รู้นี่ว่าพ่อกำนันน่ะเกลียดคาเฟ่ขนาดไหน ถ้าพ่อรู้ว่าพี่ขวัญเป็นอะไร มีหวังพ่อกำนันบุกขึ้นมากรุงเทพฯ แล้วลากตัวพี่ขวัญกลับเมืองเพชรแน่ๆ รูดซิปปากให้สนิทนะหยิก เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจจ้ะพี่ตา”
“อ้ะ ไป ขึ้นรถได้แล้วหยิก รถจะออกแล้ว”
หยิกขึ้นรถ ขวัญตามองตามตาละห้อย ใจหายที่หยิกจะจากไป หยิกหันกลับมามองขวัญตา ใจสื่อถึงกันได้ วิ่งลงจากรถกลับมากอดขวัญตาแล้วร้องไห้ ขวัญตาพลอยจะร้องไห้ตาม แต่พอเห็นเหินฟ้ามองอยู่ก็สะกดใจไม่ยอมร้องไห้ แล้วผลักหยิกออก
“อย่ามาทำขี้แยสิไอ้หยิก เราโตแล้วนะ ไปๆๆๆ ไปได้แล้ว”
หยิกยังปาดน้ำตาอยู่ เหินฟ้าเลยตัดสินใจจูงหยิกไปขึ้นรถเสียเอง ขวัญตาแอบปาดน้ำตาบ้าง พอเหินฟ้าเดินกลับเข้ามา เธอก็แสร้งทำร่าเริง โบกมือให้หยิกจนรถทัวร์ออกไป
“อ่อนแอบ้างก็ได้นะคนเราน่ะ ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งอยู่ตลอดเวลาหรอก”
“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย”
“อยากจะร้องไห้ก็ร้องเถอะ ช่วงนี้พวกคุณเจอเรื่องอะไรกันมาหนักหนาสาหัสแล้ว ผมเข้าใจ”
“คนที่อยู่แต่กับอ่างอย่างคุณจะมาเข้าใจอะไรฉัน”
ขวัญตาเดินออกไป เหินฟ้ามองตามแล้วยิ้มๆ พูดกับตัวเอง
“ผมเข้าใจก็แล้วกันล่ะ”
เหินฟ้าเดินตามขวัญตาออกไป
เจ๊สวย ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ เดินออกมาจากโรงพยาบาล
“ปิ๋ม ฉันฝากงานที่ร้านด้วยนะ คืนนี้ฉันคงเข้าร้านช้าหน่อย เพราะจะกลับไปจัดเตรียมห้องให้ขวัญใจกับขวัญตาที่บ้านก่อน แล้วค่อยเข้าทอร์นาโด”
“ค่ะเจ๊”
ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ เดินแยกจากเจ๊สวยออกไปทางหนึ่ง เจ๊สวยเดินออกไปอีกทางหนึ่ง ใครบางคนแอบเดินตามเจ๊สวยไป
เจ๊สวยเดินมาคนเดียว ลูกน้องเสี่ยวิบูลย์เดินตามหลังมาเงียบๆ เจ๊สวยยังไม่รู้ตัว แล้วทันใดนั้น ก็มีรถตู้สีดำคันใหญ่พุ่งเข้ามาจอดขวางหน้าเจ๊สวยไว้ เจ๊สวยตกใจยืนตะลึง ทำอะไรไม่ถูก ประตูรถตู้เปิดออก ลูกน้องเสี่ยวิบูลย์คนที่สะกดรอยตามหลังเจ๊สวยมา พุ่งเข้าชาร์จจากทางข้างหลังเจ๊สวย ล็อคแขน เอาผ้าโปะยาสลบปิดหน้าเจ๊สวยไว้ เจ๊สวยแขนขาอ่อนแรงลงทันที แล้วถูกลากตัวขึ้นรถตู้ที่เปิดประตูรอไว้อย่างรวดเร็ว
ครูปิ๋ม มะม่วงหาว และมะนาวโห่ เดินคุยกันมาตามทาง
“ครู หนูหิวอ้ะ แวะกินส้มตำก่อนไปทำงานได้ปะ”
ครูปิ๋มดูนาฬิกา เห็นว่ายังพอมีเวลาก่อนไปทำงาน เลยพยักหน้า มะม่วงหาวยิ้มร่า เดินนำเข้าร้านส้มตำไป มะนาวโห่รีบตามติด ทั้งสามเข้าไปนั่งสั่งอาหาร กินกันอย่างหิวโหย
“กินส้มตำแล้วคิดถึงขวัญใจ ขวัญตาเนอะ”
“ไอ้หยิกด้วย คนเคยกินนอนอยู่ด้วยกัน”
“แต่ครูก็เข้าใจไอ้หยิกมันล่ะนะ ที่มันคิดอยากกลับบ้านน่ะ เป็นครู ครูก็คงอยากกลับบ้านนอกเหมือนไอ้หยิกมันนั่นแหละ กรุงเทพฯมีแต่เรื่องน่ากลัว”
“นั่นดิคะครู ก็ใครจะนึกล่ะคะว่าไอ้ที่เคยดูแต่ในหนังในละคร ดันเกิดขึ้นในชีวิตจริง ถึงขั้นคิดจะบีบคอกันให้ตายเลยนะเนี่ย”
“ในโรงพยาบาลแท้ๆ “
มะม่วงหาวทำหน้าสยองพอกันกับมะนาวโห่
“นี่ดีนะคะที่ขวัญใจมันเก่ง สู้ยิบตาเลย แถมยังเอาของปาใส่หัวไอ้คนร้ายจนมันต้องซมซานหนีไปน่ะ”
“ครูล่ะไม่อยากนึกเลย ถ้าขวัญใจสู้ไม่ได้ จะเกิดอะไรขึ้น”
ระหว่างนั้น เชอรี่กับแอปเปิ้ลมานั่งกินอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง แอปเปิ้ลกระซิบถามเชอรี่
“เชอรี่ แกได้ยินอย่างที่ฉันได้ยินรึเปล่า มีคนคิดจะฆ่านังขวัญ”
เชอรี่ครุ่นคิด
บริเวณถนนเปลี่ยว ทางออกนอกเมือง เจ๊สวยยังสลบอยู่ในรถ แล้วค่อยๆ ได้สติ แต่ยังลืมตาไม่ขึ้น แต่รู้สึกได้ว่ารถหยุด ได้ยินเสียงคนพูด
“ปลุกมันขึ้นมา”
เสี่ยวิบูลย์สั่งลูกน้อง ลูกน้องเข้ามาตบๆ แก้มเจ๊สวยเบาๆ เพื่อปลุกให้รู้สึกตัว เจ๊สวยลืมตาขึ้นพบว่ารถจอดนิ่งอยู่ แต่ยังไม่เห็นหน้าเสี่ยวิบูลย์
“พวกแกจับฉันมาทำไมเนี่ย”
“เสี่ยอยากคุยด้วย”
“เสี่ย”
เสี่ยวิบูลย์ปรากฏตัวขึ้น เจ๊สวยตกใจ
“เสี่ยวิบูลย์”
“สวัสดีครับเจ๊ ต้องขอโทษด้วยที่ต้องพาตัวมาคุยกันอย่างนี้ เพราะผมเห็นหมู่นี้เจ๊ยุ่งเหลือเกิน โทรไปเจ๊ก็ไม่เคยรับสาย ผมก็เลยต้องให้ลูกน้องพาตัวมา”
“ถ้าเสี่ยจะคุยเรื่องซื้อที่ดินของทอร์นาโดล่ะก็ ลืมไปได้เลย”
“แต่ผมรู้มาว่า ตอนนี้สถานการณ์ของทอร์นาโดย่ำแย่ ตั้งแต่ร้านโดนระเบิด นักร้องนำของเจ๊ป่วย แขกหาย แถมเจ๊ยังมีหนี้สินมากมาย ถ้าเจ๊ขายที่ตรงนั้นให้ผมเสียตั้งแต่ตอนนี้ เจ๊ก็จะมีเงินไปเคลียร์หนี้แล้วก็ไปลงทุนกิจการใหม่ๆ ได้อีกพอสมควรเลยนะ”
เสี่ยวิบูลย์ส่งเอกสารบางอย่างให้เจ๊สวย เจ๊สวยรับมาอ่าน เห็นเป็นเอกสารสัญญาซื้อขาย เธอไม่อ่านต่อ ฉีกเอกสารนั้นแล้วโปรยทิ้ง เสี่ยวิบูลย์โมโหเดือด
“นี่เราจะพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่องใช่มั้ย”
“ฉันไม่ขาย”
เจ๊สวยตกใจ เพราะเห็นอะไรบางอย่าง
ดวงดาวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวในคารามายน์คาเฟ่ โดยสวมวิกผมม้า ปิดบังหน้าผากที่เป็นแผลมาอย่างมิดชิด ลูซี่วิ่งเข้ามาดูอย่างสนใจ
“ว้ายๆๆ วันนี้เจ้าหญิงดวงดาวใส่วิกมาทำงานด้วย ไหนขอดูหน่อยสิ”
ลูซี่จะจับวิกของดวงดาว
“อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย”
ดวงดาวผลักลูซี่กระเด็นออกไป ไม่ยอมให้จับวิกผมได้ แอปเปิ้ลเข้ามาช่วยทันที
“แหม คนทำงานอยู่ด้วยกันแท้ๆ ทักทายกันแค่เนี้ย ทำไมต้องผลักไสกันด้วย แล้ว
กะอีแค่วิกอันเดียว มันวิเศษวิโสตรงไหน หะ ถึงจะจับจะต้องกันไม่ได้เลยน่ะ”
แอปเปิ้ลเอื้อมมือไปจับวิกของดวงดาวบ้าง ดวงดาวรีบเบี่ยงหลบ แต่แอปเปิ้ลก็จับวิกไว้ พอดวงดาวเบี่ยงตัวหลบ วิกก็หลุดติดมือแอปเปิ้ลมา เผยให้เห็นแผลที่หน้าผากดวงดาว ครูแต๋วร้องทัก
“อ้าว นั่นหน้าเธอไปโดนอะไรมาน่ะดวงดาว”
ดวงดาวรีบคว้าวิกจากมือแอปเปิ้ลเอามาสวมใส่เพื่อปิดบังแผล
“เมื่อเช้าดาวลื่นล้มในห้องน้ำน่ะค่ะ หัวก็เลยไปกระแทกขอบตู้ ดาวก็เลยถือโอกาสจะใส่วิกนี่ขึ้นร้องเพลงคืนนี้ซะเลย คนดูจะได้ดูอะไรที่แปลกๆ ตาไปบ้างไงค่ะครู ครูอย่าสนใจมากเลยค่ะ ดาวไปแต่งตัวก่อนนะคะ”
ดวงดาวรีบเดินไปแต่งตัว แอปเปิ้ลมองอย่างสงสัย ดวงดาวเหลียวกลับมามองเห็นแอปเปิ้ลยังมองมาก็สันหลังหวะ ชักสีหน้าใส่แอปเปิ้ลทันที ครูแต๋วกลัวมีเรื่องกันอีก ก็รีบปรามไว้
“อ้ะๆ อย่ากัดกัน รีบแยกย้ายกันไปแต่งตัวกันซิยะ เร็ว”
ทุกคนแยกย้ายกันไป ดวงดาวพึมพำ
“อีแอปเปิ้ลนี่เสือกจริงๆ ถ้ามายุ่งกับฉันมากๆ ล่ะก็ ฉันจะบีบคอมันให้ตายซะอีกคนหนึ่งเลยเชียว”
ดวงดาวแค้นแอปเปิ้ล เชอรี่ที่ยืนซุ่มอยู่เงียบๆ ได้ยินที่ดวงดาวพูดพึมพำกับตัวเอง ก็สงสัยขึ้นมาว่าดวงดาวพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร แล้วนึกถึงตอนที่ได้ฟังครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่คุยกันที่ร้านส้มตำว่าคนร้ายเข้าไปบีบคอขวัญใจ เชอรี่เห็นดวงดาวกำลังเอารองพื้นทากลบแผลที่หน้าหนามาก ชักเอะใจ
“หรือว่า”
เชอรี่มองดวงดาวอย่างสงสัย
คาเฟ่เลิกแล้ว มะม่วงหาว มะนาวโห่ล้างหน้าอยู่ ครูปิ๋มเดินกดมือถือเข้ามาอย่างกังวล
“แปลกจริง ทำไมโทรหาเจ๊สวยไม่ได้เลยอ้ะ แล้วนี่จนคาเฟ่เลิกแล้ว เจ๊ก็ไม่เห็นเข้ามาเลย”
“ก็เจ๊ว่าเจ๊จะกลับไปเตรียมบ้านให้ขวัญใจไงคะครู”
“เจ๊อาจจะยังอยู่ที่บ้านก็ได้”
“ไม่อ่ะ ครูโทรถามแม่บ้านของเจ๊แล้ว เจ๊ยังไม่ได้กลับเข้าบ้านตั้งแต่เย็นเลย ครูชักเป็นห่วงเจ๊ซะแล้วสิ”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ หน้าเสีย เลิกล้างหน้าไปเลย
ครูปิ๋มมานั่งรอเจ๊สวยอยู่ที่หน้าบ้านอย่างกังวล มะม่วงหาว มะนาวโห่กระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด เดินไปเดินมาอยู่รอบๆ ครูปิ๋ม จนในที่สุดครูปิ๋มก็ทนไม่ไหว
“โอ๊ย สองคนนี่ นั่งลงสักทีได้มั้ย ครูเวียนหัวไปหมดแล้ว”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ลงนั่งหน้าจ๋อย
“ก็มะม่วงเป็นห่วงเจ๊นี่คะครู”
“ยิ่งเพิ่งเกิดเรื่องร้ายกับขวัญใจมาหยกๆ เจ๊มาหายตัวไปอย่างนี้อีกคน พวกเรานั่งไม่ติดหรอกค่ะ”
ครูปิ๋มพยักหน้าเข้าใจ
“ครูคะ เราแจ้งตำรวจดีมั้ยคะ”
“เจ๊เพิ่งหายตัวไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ตำรวจเขายังไม่รับแจ้งความหรอกมะม่วง”
“งั้นเราจะนั่งรอเจ๊อยู่ที่นี่เฉยๆ รึคะครู”
“ก็แล้วจะให้ไปหาตัวเจ๊ที่ไหนล่ะ”
ทันใดนั้นเจ๊สวยก็เดินเซซังเข้ามา หน้าตาฟกช้ำ
“เจ๊”!
ทั้งสามวิ่งกรูกันเข้าไปหาเจ๊สวย
“เกิดอะไรขึ้นคะเจ๊”
“ทำไมหน้าตาเจ๊เป็นอย่างนี้”
เจ๊สวยไม่ตอบ แต่แววตาเคียดแค้นเจ็บใจอย่างที่สุด
ขวัญใจ ขวัญตา และเหินฟ้า ช่วยกันเก็บของเตรียมจะกลับบ้าน
“ดีใจจัง พี่ขวัญจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ยิ่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ตาก็ยิ่งเจ็บใจคนที่ทำให้พี่ขวัญต้องมานอนอยู่ที่นี่มากขึ้นเท่านั้น”
“ความอาฆาตพยาบาทคน มันไม่ดีหรอกนะคุณ”
“ก็พี่คุณไม่ได้ถูกคนลอบฆ่าอย่างพี่ฉันนี่”
เหินฟ้าหน้าจ๋อยไป พูดเสียงอ่อยๆ
“ผมไม่มีพี่ มีน้องหรอกครับ ผมมันลูกกำพร้า”
ขวัญตาอึ้งไป รู้สึกผิดที่ปากพล่อย เลยเสเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วนี่คุณรัฐหายตัวไปไหนแต่เช้าอ้ะ”
เหินฟ้าตอบโดยไม่สบตาใคร
“ไปธุระ เดี๋ยวมันถึงจะกลับมารับพวกเรา”
ขวัญตาไม่เอะใจ แต่ขวัญใจรู้สึกสะดุดกับอาการหลบตาของเหินฟ้า แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ว่าสหรัฐหายไปไหน
ครูปิ๋มเอายาแก้อักเสบให้เจ๊สวยกิน สหรัฐนั่งมองหน้าเครียด
“ผมว่าอาต้องแจ้งความเรื่องนี้ ต้องลากคอไอ้เสี่ยวิบูลย์นั่นมาเข้าตะรางให้ได้”
“ป้าแจ้งแล้ว”
“แล้วตำรวจว่าไงครับ”
“ไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน รัฐคิดว่าจะทำอะไรไอ้เสี่ยวิบูลย์มันได้มั้ยล่ะ”
“แต่บ้านเมืองมีชื่อมีแป”
“รัฐ ตอนนี้ป้าไม่ห่วงตัวเองหรอกนะ เพราะป้าห่วงขวัญใจ รัฐช่วยอะไรป้าอย่างหนึ่งได้มั้ย”
“ป้าจะให้ผมช่วยอะไรครับ บอกมาได้เลย”
เจ๊สวยมองหน้าสหรัฐอย่างจริงจัง
ขวัญใจกับขวัญตา ตาโตตกใจเมื่อฟังเรื่องที่สหรัฐบอก
“ให้ไปอยู่ที่บ้านคุณรัฐ”
สหรัฐพยักหน้า
“ป้าสวยสั่งมาครับ เพราะเผอิญป้าสวยมีธุระด่วน จะไม่อยู่สัก 2-3 วัน เลยเป็นห่วงคุณ”
“งั้นฉันกับพี่ขวัญกลับไปอยู่ที่หอพักตามเดิมก็ได้”
“ห้องคุณ ป้าสวยบอกคืนเจ้าของหอไปแล้ว”
“แล้วข้าวของ” ขวัญตาสงสัย
“ครูปิ๋ม แล้วก็มะม่วงหาว มะนาวโห่ ช่วยกันเก็บมาให้พวกคุณหมดแล้วครับ”
ขวัญใจกับขวัญตางงมาก เหินฟ้าพูดอย่างจริงจัง เพราะรู้เหตุผลของสหรัฐหมดแล้ว
“ไปอยู่บ้านไอ้รัฐเถอะครับ รับรองปลอดภัย อย่าปฏิเสธกันเลยนะ อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของทุกคนที่เป็นห่วงพวกคุณ”
ขวัญใจกับขวัญตาหันมามองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษา
เวลาต่อมา สหรัฐกับเหินฟ้าพาสองพี่น้องเข้ามาในบ้าน
“ผมจัดให้คุณอยู่ที่ห้องเดิมที่เคยอยู่นะ”
ขวัญใจพยักหน้า
“แล้วอีตานี่ จะอยู่ที่นี่กับพวกเราด้วยรึเปล่าอ้ะ”
ขวัญตาชี้หน้าเหินฟ้า
“อ๊ะ แน่นอน ผมต้องนอนกับไอ้รัฐมันทุกคืนสิครับ”
เหินฟ้าแกล้งทำท่าอี๋อ๋อสหรัฐอย่างน่าหมั่นไส้ ขวัญตาระอาใจ สหรัฐรู้ว่าเหินฟ้าแกล้งทำตัวเป็นเกย์กับเขา เลยตัดบท
“ไปดูห้องกัน ขาดเหลืออะไร ผมจะได้หามาให้”
ที่ร้านส้มตำ ครูปิ๋มสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ
“อ้ะ กินซะ แล้วใครอย่าปากโป้งบอกขวัญใจหรือขวัญตาล่ะว่าเจ๊สวยเป็นอะไร เจ๊ไม่อยากให้ขวัญใจกังวลใจมากไปกว่าเดิม เข้าใจมั้ย”
มะม่วงหาวรับคำ
“เข้าใจค่ะครู เพราะแค่นี้ ขวัญใจก็เครียดจนไม่ยอมพูดแล้ว”
“ขืนรู้เรื่องเจ๊สวยอีกเรื่อง มีหวัง สติแตก”
มะม่วงหาว มะนาวโห่ จกส้มตำกินอย่างเอร็ดอร่อย ครูปิ๋มส่ายหน้าระอา
(อ่านต่อหน้า 4)
ภายในห้องนอนของขวัญใจ ขวัญตา สหรัฐหันมาถามขวัญใจ
“ตกลงมีอะไรขาดเหลือมั้ย”
ขวัญใจส่ายหน้าว่าไม่มี
“งั้นผมจะออกไปธุระข้างนอกสักเดี๋ยว ไอ้เหิน แกอยู่เฝ้าที่นี่นะ”
เหินฟ้าพยักหน้า สหรัฐเดินออกไป เหินฟ้ายังยืนเก้กังอยู่ในห้อง ขวัญตาเข้าไปผลักไส
“นายก็ออกไปด้วยแหละ นี่ห้องผู้หญิง”
“ผมก็ผู้หญิงนะ แต่ผู้หญิงในร่างชาย”
“บ้า”
ขวัญตาผลักเหินฟ้าออกจากห้องจนสำเร็จ แล้วปิดประตู เหินฟ้ายืนอยู่หน้าประตูห้อง ยิ้มขำๆ สนุกที่ได้แกล้งขวัญตา แล้วนึกอะไรขึ้นได้ รีบวิ่งตามสหรัฐไป
“เฮ้ย ไอ้รัฐ แกจะไปไหนวะ”
เฮียศาสตร์นั่งตรวจบัญชีคารามายน์คาเฟ่อยู่ สหรัฐเดินเปิดประตูปังเข้ามา เฮียศาสตร์สะดุ้งตกใจ เลยโมโห
“ไอ้ลูกบ้า จะไปจะมายังกับพายุ แกเคยเห็นหัวป๊าแกบ้างมั้ย หะ”
“ป๊า ป้าไม่สบาย ผมอยากให้ป๊าไปเยี่ยมป้าบ้าง เพราะเวลานี้คนที่ช่วยดูแลป้า เขาคือลูกจ้างของป้า ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่างเรา”
เฮียศาสตร์ชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วทำท่าไม่แคร์
“ฉันไม่ไปหรอกนังสวยมันไม่สบายก็เรื่องของมันสิ เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”
“ป้าถูกคนซ้อม”
เฮียศาสตร์นิ่งไปทันที จริงจังขึ้น
“นังสวยมันไปเหยียบหางใครเข้าล่ะ”
“เสี่ยวิบูลย์ มันขู่เข็ญจะให้ป้าขายที่ที่ทอร์นาโดให้มัน”
“ก็ถ้านังสวยมันไม่อยากถูกซ้อมอีก ก็ควรจะขายๆ ที่ไปซะสิ”
“ป๊าไม่เคยสนใจเลยใช่มั้ยว่าป้าสวยจะถูกคนรังแกยังไง ทำไมป๊าถึงได้ใจดำอย่างนี้นะ ผมไม่น่าเกิดมาเป็นลูกป๊าเลย”
สหรัฐเดินปึงปังออกไป เฮียศาสตร์เจ็บช้ำกับคำพูดของลูกชายมาก
สหรัฐเดินอารมณ์เสียออกมาจากห้องทำงานของเฮียศาสตร์ ไม่ทันดูอะไร เลยชนเข้ากับดวงดาวซึ่งกำลังจะเดินมาที่ห้องทำงานเฮียศาสตร์เข้าอย่างจัง จนดวงดาวล้มลง กระโปรงเปิด โชว์ขาอ่อนเต็มที่
“ขอโทษครับ”
สหรัฐรีบก้มลงช่วยดวงดาว ดวงดาวเห็นได้จังหวะก็พยายามให้ท่าสหรัฐ ไม่ยอมปิดกระโปรง จงใจโชว์ขาอ่อนต่อไป แต่สหรัฐไม่สนใจ
“คุณเจ็บตรงไหนมั้ย ผมไม่ทันเห็นจริงๆ”
“ดาวเจ็บขาค่ะคุณรัฐ”
สหรัฐจะดูที่ขา แต่เห็นแผลที่หน้าดวงดาวเสียก่อน
“อ้าว แล้วนั่นหน้าคุณไปโดนอะไรมาครับ”
ดวงดาวผวา รีบเอามือเกลี่ยผมม้าปิดหน้า
“ดาวซุ่มซ่ามเดินชนเสาที่คอนโดน่ะค่ะ คุณรัฐอย่าสนใจเลย ดาวขอตัวก่อนนะคะ”
ดวงดาวลุกเดินไปเลย
“อ้าว แล้วคุณดาวไม่เจ็บขาแล้วรึครับนั่น”
ดวงดาวเดินหายไปแล้ว สหรัฐมองตามงงๆ แล้วเลิกสนใจ รีบเดินออกจากคารามายน์ไป พอคล้อยหลังสหรัฐ ดวงดาวมองชายหนุ่มไปอย่างเสียดาย แล้วเอามือจับแผลที่หน้า คิดถึงคนที่ทำให้เกิดแผลนี้
“เพราะแกคนเดียว อีขวัญใจ เมื่อไหร่แกจะตายๆไปจากโลกนี้สักทีนะ ฮึ่ย”
ดวงดาวหันกลับจะเดินไป แต่ต้องสะดุ้งเมื่อหันมาเจอเชอรี่ยืนอยู่ก่อนแล้ว
“อุ๊ย เชอรี่ แกมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ”
“ก็นานพอที่จะเห็นแกพยายามจะอ่อยคุณสหรัฐ แต่เขาไม่สนใจแกน่ะสิ”
“เอ๊ะ อีนี่”
ดวงดาวเงื้อมือจะตบ เชอรี่เงื้อมือเตรียมสู้ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“เอาซี้ โดนคนเขาเอาของปาใส่จนหัวร้างข้างแตกมาแล้วยังไม่เข็ด ถ้าแกอยากได้แผลที่หน้าเพิ่มขึ้นอีกก็ลองเข้ามาเลย”
ดวงดาวรีบเอามือเกลี่ยหน้าม้าปิดแผลทันที
“ฉันโดนคนปาหัวที่ไหนกันยะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันลื่นล้มในห้องน้ำ หัวไปกระแทกขอบตู้”
“แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินแกบอกคุณสหรัฐว่า แกเดินชนเสาที่คอนโด ตกลงแผลที่หน้าแก โดนอะไรมากันแน่ หะ”
“ฉันบอกว่าล้มในห้องน้ำ ก็ล้มในห้องน้ำสิ”
ดวงดาวรีบเดินออกไป
“หรือคนที่คิดจะฆ่าขวัญใจ คือนังดวงดาวนี่เอง”
เชอรี่สงสัย ในขณะที่ดวงดาวเดินหน้าเครียด ฮึดฮัด เข้ามาในห้องแต่งตัว
“นังเชอรี่มันพูดเหมือนมันรู้อะไรมายังงั้นแหละ ฮึ่ย แต่ตอนนั้นนังขวัญใจมันไม่เห็นหน้าเรานี่ เพราะถ้ามันเห็น ป่านนี้ตำรวจคงมาจับเราแล้ว”
ดวงดาวรูสึกดีขึ้น แล้วคิดถึงเชอรี่
“นังเชอรี่มันคิดจะหลอกลักไก่ฉันเหรอ อีนี่มันรู้จักอีดวงดาวคนนี้น้อยไปแล้ว”
ดวงดาวมองไปทางราวแขวนเสื้อผ้าชุดนักร้องของเชอรี่ แล้วหยิบชุดนักร้องของเชอรี่ขึ้นมาดู ถือไปหลังคาเฟ่ เอาน้ำมันไฟแช็คราดไว้ตรงชายกระโปรง
สหรัฐยืนมองขวัญใจกับขวัญตานั่งคุยกันอยู่เงียบๆ ที่มุมหนึ่งของบ้าน เหินฟ้าเดินเข้ามา มองตามสายตาของสหรัฐไป
“แผลทางกาย ยังมองเห็นง่ายนิ แต่แผลทางใจนี่ เราไม่มีโอกาสรู้เลยว่ามันดีขึ้นหรือเลวลง”
“ฉันจะต้องทำยังไง ถึงจะช่วยให้คุณขวัญหาย แล้วกลับมายอมพูดเหมือนเดิมได้น่ะ” สหรัฐถอนใจกลุ้ม
“เออ แล้วตอนนี้ป้าสวยอาการเป็นไงมั่ง”
“พักรักษาตัวสัก 2-3 วันก็คงจะหายดีละ แต่ฉันละสงสารป้าจังว่ะ ปัญหารุมเร้าทุกด้านเลย”
เจ๊สวยนอนรักษาตัวอยู่ที่บ้านตามลำพัง หน้าตายังมีรอยฟกช้ำอยู่ เธอดูรูปถ่ายเก่าๆ รูปหนึ่ง มีเจ๊สวยแต่งตัวสวยงาม ยืนถ่ายรูปหมู่อยู่กับคนใหญ่คนโต บรรยากาศรุ่งเรืองของทอร์นาโดคาเฟ่ เจ๊สวยน้ำตาไหล หวั่นใจว่าจะเสียทอร์นาโดคาเฟ่ไปในไม่ช้านี้
เชอรี่ใส่ชุดที่ดวงดาวแอบราดน้ำมันไฟแช็คเอาไว้ เธอทำจมูกฟุดฟิด
“เอ๊ะ ทำไมฉันได้กลิ่นน้ำมันแถวๆ นี้นะ”
คนอื่นๆ กำลังวุ่นวายกับการแต่งตัว ไม่มีใครสนใจเชอรี่ แต่ดวงดาวซึ่งแต่งตัวอยู่ในมุมของตัวเอง แอบมองมาเป็นระยะๆ ขณะแต่งหน้าทำผมตัวเองไปอย่างเนียนๆ ครูแต๋วเข้ามา
“เอ้า เร็วๆ เข้า แต่งตัวกันเสร็จรึยัง แขกเข้าร้านกันจะเต็มแล้วนะ”
“หนูเสร็จแล้วค่ะครู” ลูซี่ร้องบอก
“งั้นเดี๋ยวลูซี่ขึ้นร้องเป็นคิวแรกเลย”
“ค่ะ ครู”
ครูแต๋วเดินออกไปบอกคิวฝ่ายแสง เสียง ดวงดาวคว้าชุดนักร้องของตัวเองจะเอาไปเปลี่ยนใส่ ในมือถือไฟแช็คไว้ แล้วเดินเฉียดเข้าไปใกล้ทางที่เชอรี่ยืนอยู่ มือจุดไฟแช็คขึ้น แล้วโยนลงใกล้ชายกระโปรงของเชอรี่ ก่อนเดินเลยไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนชุด ทำท่าไม่รู้อะไรทั้งสิ้น ชายกระโปรงชุดนักร้องของเชอรี่ไฟลุกติดขึ้นอย่างรวดเร็ว แอปเปิ้ลเป็นคนแรกที่เห็น
“ว้าย นังเชอรี่ ไฟไหม้กระโปรงแก”
เชอรี่ก้มลงมองเห็นไฟติดกระโปรงก็ร้องลั่น
“อ๊าย ไฟไหม้ ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ทุกคนเก้ๆ กังๆ ไปตามๆ กัน เชอรี่พยายามจะดับไฟที่กระโปรงด้วยตัวเอง แต่ไฟไม่ยอมดับ ยิ่งลุกโชนใหญ่เพราะได้น้ำมัน บรรยากาศในห้องแต่งตัวเริ่มโกลาหลเมื่อเชอรี่เริ่มวิ่งหนีไฟที่กระโปรงตัวเองไปทางโน้นที ทางนี้ที สาวๆ ในห้องแต่งตัวร้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ครูแต๋วได้ยินเสียงก็วิ่งกลับเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น”
ครูแต๋วเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรยังไม่ถูก ในที่สุดเชอรี่ก็ล้มลงร้องลั่น เฮียศาสตร์วิ่งเข้ามา
“เฮ้ย อะไรกันน่ะ”
เฮียศาสตร์ได้สติ รีบวิ่งเอาผ้าไปตะปบตามตัวเชอรี่เพื่อดับไฟ ดวงดาวเพิ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด แกล้งถามหน้าใสซื่อ
“เกิดอะไรขึ้นอ้ะ”
ดวงดาวเห็นเชอรี่นอนสลบอยู่ ควันยังคลุ้งขึ้นจากตัว เนื้อตัวมอมแมมหมดสภาพอย่างสิ้นเชิง ลูซี่ร้องไห้
“ฮือ ฮือ นังเชอรี่มันตายรึเปล่าคะครู”
ครูแต๋วไม่ตอบคำถามลูซี่ เฮียศาสตร์หันไปสั่งแอปเปิ้ลที่ดูจะมีสติดีกว่าลูซี่
“แอปเปิ้ล โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”
แอปเปิ้ลรีบไปโทรศัพท์ทันที ดวงดาวแอบยิ้มสะใจ
สหรัฐเดินง่วงๆ ออกมาจากห้องนอนจะมารินน้ำกิน แล้วเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่ในมุมมืดของบ้านเงียบๆ เขาเดินเข้าไปใกล้ จึงเห็นว่าขวัญใจ นั่งหน้าเครียดอยู่ในความมืดคนเดียว
“นอนไม่หลับรึคุณ”
ขวัญใจโบกมือไล่สหรัฐ ไม่อยากพูดอะไรกับใคร แต่สหรัฐไม่ยอมถอย กลับลงนั่งใกล้ๆ
“หมอบอกว่า อาการทางกายของคุณน่ะหายเป็นปกติทุกอย่างแล้ว เหลือแต่อาการทางใจเท่านั้น เพราะฉะนั้น คุณต้องเข้มแข็งเอาไว้รู้มั้ย เพราะมีคนหลายคนเขาฝากความหวังไว้กับคุณ”
สหรัฐหมายถึงตัวเขาเอง แต่ขวัญใจเข้าใจผิด คิดว่าสหรัฐหมายถึงเจ๊สวย เลยยิ่งเครียด รู้สึกผิดเพราะเชื่อว่าที่ทอร์นาโดย่ำแย่เพราะเธอคือปัญหาสำคัญ พลอยทำให้ทุกชีวิตที่ทอร์นาโดดิ่งลงเหวไปด้วย ขวัญใจเลยระเบิดอารมณ์ออกมา พูดเหมือนตะโกน แต่ไม่มีเสียงออกมา
“ใช่สิ แล้วฉันก็ทำให้ทุกคนต้องผิดหวังในตัวฉัน ฉันมันไม่มีอะไรดีเลย”
สหรัฐเขย่าตัวขวัญใจ
“คุณขวัญ คุณใจเย็นๆ สิครับ”
ขวัญใจสะบัดตัวออกสุดแรง
“ไม่ อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย คุณจะไปไหนก็ไปไป อย่ามายุ่งกับฉัน”
“แต่ผมต้องยุ่ง”
“ปล่อยฉันนะ”
ขวัญใจดิ้นหนีสหรัฐ จนชนอะไรบางอย่างบนโต๊ะแถวนั้นตกแตกเสียงดัง แต่ขวัญใจอารมณ์ขึ้น จะหนีสหรัฐ ทำให้จะเหยียบของที่แตกที่พื้นโดยไม่ระวัง สหรัฐคว้าตัวไว้เพราะกลัวขวัญใจจะเหยียบเศษแก้ว
“อย่าดิ้นสิคุณ เดี๋ยวเหยียบเศษแก้ว”
ขวัญใจยังจะดิ้นหนี สหรัฐก็ยิ่งไม่ยอมปล่อย ขวัญใจเลยหันไปทุบตีชายหนุ่มระบายอารมณ์ สหรัฐกัดฟันทนเจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยตัวขวัญใจ เพราะกลัวขวัญใจจะเหยียบเศษแก้ว
ดิ้นสู้กันไปมาอยู่สักพัก ไฟในห้องนั้นก็สว่างพรึ่บขึ้น เหินฟ้ากับขวัญตาเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้รัฐ เสียงของตกแตกดังไปถึงในห้องนอนจนฉันตกใจตื่นเลย”
ขวัญใจฉวยจังหวะที่สหรัฐจับตัวเธอไม่แน่น สะบัดเดินหนีไป ขวัญตาเข้ามาโอบประคองขวัญใจไว้ แล้วรีบพากลับห้อง สหรัฐถอนใจ กลุ้ม
ขวัญตาพาขวัญใจกลับมาที่ห้อง ขวัญใจกำหมัดทุบที่นอนระบายอารมณ์
“พี่ทำให้ทุกคนผิดหวัง พี่ทำให้ทุกคนผิดหวัง”
ขวัญตาตกใจในอาการของขวัญใจ รีบเข้าไปคว้าตัวพี่สาวมากอดปลอบ ขวัญใจฮึดฮัดอยู่สักครู่ แต่แล้วในที่สุดก็ร้องไห้ระเบิดอารมณ์ออกมา ขวัญตาได้แต่สงสารพี่สาวจับใจ
เฮียศาสตร์เรียกทุกคนมาประชุมอย่างอารมณ์เสีย
“โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เมื่อคืนฉันดับไฟได้เร็วน่ะ ไม่งั้นเชอรี่มีหวังเสียโฉมแน่”
ดวงดาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“เสียดายจริงที่นังเชอรี่มันไม่เสียโฉมน่ะ”
“นังแต๋ว บอกมาสิ ไฟมันไหม้ชุดของเชอรี่ได้ยังไงกัน หะ”
“เอ่อ แต๋วก็ไม่ทราบค่ะ ตอนที่แต๋วเข้าไปเห็น ที่ตัวเชอรี่ก็มีไฟไหม้อยู่แล้วอ้ะค่ะเฮีย”
“ไม่ได้เรื่องเลย อุตส่าห์ไว้ใจให้ช่วยคุมงานข้างหลัง แล้วมาตอบว่าไม่รู้ ไม่รู้ ได้ยังไง นี่แหละน้า ไอ้พวกลักเพศ”
ครูแต๋วน้ำตาไหล ทั้งเจ็บ ทั้งอาย ก้มหน้างุด
“แล้วมีใครเห็นเหตุการณ์มั่ง ชุดนังเชอรี่มันติดไฟได้ยังไง”
“ดาวก็ไม่เห็นค่ะ เพราะตอนที่เกิดเรื่อง ดาวยังอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดค่ะ”
คนอื่นๆ ก็ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกันหมด เฮียศาสตร์อารมณ์เสีย โบกมือไล่ทุกคนออกไป ทุกคนเดินจ๋อยๆ ออกไป ดวงดาวเดินตามคนอื่นออกไป แต่แอบยิ้มสะใจ
“สมน้ำหน้านังเชอรี่มัน อยากแส่เรื่องของฉันดีนัก”
ดวงดาวชะงัก คิดอะไรบางอย่างออก
“ดีละ ฉันจะใช้เรื่องของนังเชอรี่นี่ให้เป็นประโยชน์ต่อไป”
ดวงดาวตาวาว มีแผนบางอย่างในใจ
ดวงดาวมาที่บ้านสหรัฐ เห็นเหินฟ้ากำลังจะออกจากบ้านพอดี เธอเลยรีบหลบแล้วซุ่มแอบดู
“ฉันออกไปออฟฟิศฉันเดี๋ยวนะไอ้รัฐ บ่ายๆ กลับ”
สหรัฐพยักหน้า เหินฟ้าเดินออกไป ดวงดาวยิ้มพอใจ
“ฉันนี่มาได้จังหวะดีจริงๆ เลย คุณเหินฟ้าออกไปพอดี”
ดวงดาวมองจนแน่ใจว่าเหินฟ้าไม่ย้อนกลับมาแน่แล้ว จึงเดินไปกดออดหน้าประตูบ้านสหรัฐ สหรัฐมาเปิดโดยไม่ทันดู
“ลืมอะไรเหรอวะไอ้เหิน อ้าว คุณดาว มาถึงนี่ มีธุระอะไรกับผมรึครับ”
“ดาวมีข่าวไม่สู้ดีของคารามายน์จะมาบอกคุณรัฐค่ะ”
“ข่าวอะไรครับ”
“แหม ใจคอให้ดาวพูดให้ฟังตรงนี้เลยรึคะ”
ดวงดาวทำตาอ้อนจะขอเข้าบ้าน สหรัฐนิ่งไป ไม่อยากให้เข้าบ้าน กลัวจะรู้เรื่องที่เขาเอาขวัญใจ และขวัญตามาอยู่ที่นี่
“พูดตรงนี้ดีกว่าครับ บ้านผม บ้านชายโสด ไม่พร้อมที่จะต้อนรับแขกหรอก”
“แต่ดาวไม่ใช่แขกที่ไหนนี่คะ”
สหรัฐทนไหว ไม่ตอบอะไรเลย แต่รีบดึงแขนดวงดาวให้เดินห่างออกมาจากหน้าบ้านให้ได้ แต่ดวงดาวไม่ยอม พยายามขืนตัวไว้ แต่ก็ขืนไม่สำเร็จ ถูกสหรัฐลากไป แต่ยังไม่ทันจะเดินออกไปไกลจากหน้าบ้าน ขวัญตาก็เปิดประตูบ้านออกมาอย่างไม่รู้เรื่องอะไร
“คุณรัฐคะ อีตาเหินไปไหนแล้วล่ะคะ ฉันอุตส่าห์ทำกับข้าวเผื่อ”
ขวัญตาชะงักไปเมื่อเห็นสหรัฐอยู่กับดวงดาว ทันใดนั้น ขวัญใจก็โผล่หน้าออกมาจากในบ้านอีกคน คราวนี้ดวงดาวถึงกับอ้าปากค้าง
“เอ๊ะ”
สหรัฐไม่รอช้า ผลักขวัญใจกับขวัญตากลับเข้าบ้านแล้วปิดประตู ก่อนหันมาจ้องหน้าดวงดาวเอาจริง
“คุณดาวมีอะไรจะพูด ก็พูดตรงนี้เลย ถ้าไม่พูด ผมจะเข้าบ้าน”
เวลาต่อมา สหรัฐเดินหน้าเครียดๆ กลับเข้าในบ้าน ขวัญตารีบถาม
“ยายดวงดาวมาที่นี่ทำไมคะคุณรัฐ”
ดวงดาวออกจากบริเวณบ้านสหรัฐมาแล้วด้วยความเจ็บใจ
“ฮึ่ย อุตส่าห์เอาเรื่องนังเชอรี่มาบอก จะได้ถือโอกาสเข้าบ้านคุณรัฐ แต่ดันมาเจอนังสองพี่น้องนั่นเข้าซะนี่ ฮึ นังขวัญใจ ฉันจะไม่ยอมเสียคุณรัฐไปให้แกง่ายๆ หรอก คนอย่างอีดวงดาว
อยากได้ผู้ชายคนไหน มันต้องได้”
ดวงดาวคิดอะไรบางอย่าง เธอรีบกลับไปหาเฮียศาสตร์ เล่าเรื่องที่ขวัญใจกับขวัญตาอยู่ที่บ้านสหรัฐให้ฟัง เฮียศาสตร์โวยวายลั่น
“อะไรนะ ไอ้รัฐมันเอานังเด็กผู้หญิงสองคนนั่นเข้าไปอยู่ในบ้านด้วยเรอะ”
“ค่ะเฮีย”
“แล้วหนูดาวไปหาไอ้รัฐมันทำไม”
“เอ่อ ก็ดาวเห็นว่าหมู่นี้คุณรัฐไม่เข้ามาที่คารามายน์เลย ดาวก็เลยจะไปบอกเขาเรื่องเชอรี่โดนไฟลวกน่ะค่ะ ถ้าคุณรัฐรู้ข่าว บางทีคุณรัฐก็จะได้กลับเข้ามาช่วยงานเฮียที่นี่บ้างไงคะ แต่ดาวว่าเฮียต้องรีบจัดการเรื่องเด็กสองคนนั่นก่อนนะคะ เพราะดาวคิดว่า เจ๊สวยคงจะส่งนังเด็กสองคนนั่นไปให้คุณรัฐ เพื่อใช้เป็นตัวล่อให้คุณรัฐคิดกบฏกับเฮีย แล้วหันไปสวามิภักดิ์กับทอร์นาโดแทนแน่ๆ เลยค่ะ”
“นังสวยมันใช้แผนสกปรกขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
เฮียศาสตร์เดินพรวดพราดออกไป
“เฮียจะไปไหนคะนั่น”
เฮียศาสตร์ไม่ตอบ ดวงดาวรีบวิ่งตามไป เฮียศาสตร์เดินปังๆ จะออกจากคารามายน์ไป ดวงดาววิ่งตามมาติดๆ แอปเปิ้ล ลูซี่ และครูแต๋ว เพิ่งเดินเข้ามาเพื่อเตรียมตัวจะทำงานมองอย่างสงสัย
“นั่นเฮียจะไปไหนน่ะดวงดาว”
“ไปหาเจ๊สวย”
ครูแต๋ว แอปเปิ้ล และลูซี่ตาโต ต่างรู้ว่าเฮียศาสตร์ไม่เคยยอมไปเหยียบย่างที่ทอร์นาโดคาเฟ่เลย ทั้งสามเลยอยากรู้อยากเห็นมากว่าเฮียศาสตร์จะไปที่นั่นทำไม ทั้งหมดจึงวิ่งตามเฮียศาสตร์และดวงดาวไปด้วยกัน
ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ กำลังช่วยกันจัดร้าน เพื่อเตรียมเปิดร้านอยู่ เจ๊สวยเดินเข้ามา ทั้งสามเห็นเข้าก็ตกใจ
“เจ๊ยังไม่หายดี ไม่น่ารีบมาทำงานเลยนะคะ”
“ฉันค่อยยังชั่วแล้วละปิ๋ม แล้วคนทำงานอย่างฉัน จะให้นั่งๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านนานๆ ฉันทำไม่ได้หรอก”
ครูปิ๋มยิ้มอย่างเข้าใจ แล้วทันใดนั้นเฮียศาสตร์ก็เดินพรวดพราดเข้ามา พร้อมชาว
คารามายน์ เฮียศาสตร์เปิดฉากชี้หน้าด่าเจ๊สวยทันที
“อีสวย กูไม่เคยนึกเลยว่ามึงจะเป็นคนที่กล้าทำเรื่องสกปรกๆ อย่างนี้”
“แกพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ แล้วทำไมต้องมาพูดขึ้นมึงกูกันแบบนี้ด้วย”
“ไม่ต้องมาทำตอแหลตีหน้าผู้ดีใส่กูหรอกอีสวย ผู้ดีน่ะเขาไม่ทำเรื่องระยำตำบอนอย่างที่มึงทำอยู่นี่หรอก”
“ฉันทำอะไร”
“ก็มึงใช้เด็กของมึงไปล่อหลอกลูกกู ให้ลูกกูมาเป็นพวกมึงใช่มั้ยล่ะ”
“แกพูดอะไรน่าเกลียดจริง”
“กูพูดน่าเกลียด แต่มึงทำเรื่องอัปรีย์จัญไร มึงกล้าสาบานมั้ยล่ะอีสวย ว่าตอนนี้เด็กมึงไม่ได้อยู่ที่บ้านลูกชายกูน่ะ”
เจ๊สวยอึ้งไป เพราะรู้ดีว่าขวัญใจกับขวัญตากำลังอยู่ที่บ้านของสหรัฐจริงๆ แต่เจ๊สวยไม่เข้าใจว่าทำไมเฮียศาสตร์ถึงได้เข้าใจไปในทางนั้นได้
“นั่นไง มึงไม่กล้าสาบาน ก็เพราะมึงส่งเด็กของมึง อีนังขวัญใจน่ะ ให้ไปนอนกับลูกชายกูจริงๆ”
“แกเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่เคยทำเรื่องบ้าๆ อย่างที่แกพูดสักหน่อย แล้วเด็กของฉันมันก็เป็นเด็กดี ขวัญใจมันเป็นนักร้อง มันขายเสียง ไม่ได้ขายตัว”
“กูไม่เชื่อ ถ้ามันขายเสียง แล้วมันจะไปนอนกับลูกชายกูทำไม ถ้าเด็กของมึงขายเสียง ไม่ได้ขายตัวจริง มึงกล้าให้เด็กของมึงร้องเพลงประชันเสียง แข่งกับเด็กของกูมั้ยล่ะ”
“ได้”
“ดี ถ้าเด็กของมึงแพ้ เสียงดีสู้เด็กของกูไม่ได้ มึง อีสวย มึงจะต้องมากราบตีนกู แล้วยกหุ้นของร้านมึงให้เป็นของกู 51% ตกลงมั้ยล่ะ”
ลูกน้องต่างฮือฮา ตื่นตะลึงไปตามๆ กัน เจ๊สวยอารมณ์เดือดพอกัน
“ได้ แต่ถ้าเด็กของฉันชนะ เฮียไม่ต้องมากราบตีนฉันหรอกนะ แต่เฮียก็ต้องยกหุ้น 51% ของร้านเฮียให้ฉันเหมือนกัน เฮียกล้ามั้ยล่ะ”
“เออ กูกล้า เพราะกูเชื่อว่าดวงดาว เด็กของกูไม่แพ้แน่นอน”
“ฉันก็เชื่อว่าขวัญใจ เด็กของฉัน ก็ไม่แพ้เหมือนกัน”
เฮียศาสตร์กับเจ๊สวยยืนจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงดาวสะใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
สหรัฐตกใจเมื่อเจ๊สวยมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ขวัญใจ ขวัญตา ตื่นตะลึงพอๆ กัน
“อะไรนะครับป้า จะให้คุณขวัญแข่งร้องเพลงกับดวงดาว ใครแพ้เสียหุ้นของร้านงั้นหรือครับ”
“ใช่”
“โอ๊ย ป๊ากับป้าเล่นอะไรกันครับเนี่ย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะครับ”
“ป้ารู้ แต่จะทำไงได้ล่ะรัฐ ป้าทำไปก็เพื่อรักษาศักดิ์ศรีทั้งของป้าเอง แล้วก็ของขวัญใจด้วย เขาจะได้รู้ว่า ขวัญใจเป็นคนขายเสียง ไม่ได้ขายตัวอย่างที่เขาเข้าใจ”
“แต่คุณขวัญใจจะไปแข่งร้องเพลงกับดวงดาวได้ยังไงกันล่ะครับป้า อย่าว่าแต่จะร้องเพลงแข่งกันเลย ตอนนี้ แค่จะพูดออกเสียงออกมา คุณขวัญยังทำไม่ได้เลย”
เจ๊สวยกลุ้มใจมาก ทุกคนหันไปมองขวัญใจกันเป็นตาเดียว ขวัญใจลำบากใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
(อ่านต่อตอนที่ 10)
