ตี๋ใหญ่ ดับ ดาว โจร ตอนที่ 8
บัญชายังคงคุยกับไซเรนที่ห้องเยี่ยม
“ตกลงคน นี่คือตี๋ใหญ่"
ไซเรนเห็นที่บัตรระบุว่าเสียชีวิตแล้ว เขาสับสน
“ตายแล้ว"
“ใช่นายธาวินและครอบครัว เสียชีวิตจากเหตุไฟไหม้บ้าน เมื่อสามปีที่แล้ว เราเชื่อว่ามีความเชื่อมโยงกับท่านอัศวิน”
ไซเรนเหม่อ
“มีหลักฐาน"
“ยัง กำลังสืบอยู่"
ไซเรนพูดกลั้วหัวเราะแบบเศร้าๆ
“นี่ผมกำลังตามล่าคนที่ตายไปแล้วเหรอ"
ไซเรนลุกออกไป บัญชายังมีความหวังอยู่
บริเวณหน้าร้านเครื่องหอม ธารใสเดินเหม่อ พยายามนึกถึงหน้าตี๋ใหญ่ วันที่เขาเอาเชือกมาให้ เธอเห็นคนคล้ายตี๋ใหญ่ เดินเข้าร้านหลิน จึงเดินตามเข้าไปในร้าน ตี๋ใหญ่รู้ตัวหลบออกมาได้
“เอ่อ ขอโทษนะคะ พี่รู้จักผู้ชายที่อยู่ในร้านนี้เมื่อกี้มั้ยคะ"
“มีด้วยหรอคะ เพิ่งได้ยินเสียงคุณเดินเข้ามา"
“เมื่อกี้ยังเห็นเขายืนคุยกับพี่อยู่เลย เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า"
“อ๋อ เขาเป็นลูกค้าของที่ร้านค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เหมือนคนรู้จักคนหนึ่งค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ"
ธารใสถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกผิดหวังที่เกือบจะเจอคนที่ส่งของให้ไซเรน
“นั่งพักก่อนได้นะคะ ฉันเพิ่งผสมน้ำหอมกลิ่นใหม่เสร็จ เผื่อจะสบายใจขึ้นค่ะ"
หลินยื่นน้ำหอมให้ดม ธารใสยิ้มฝืนๆ
"หน้าหนูบอกชัดขนาดนั้นเลยหรอ"
“อุ้ย ฉันมองไม่เห็นหน้าคุณหรอกค่ะ ได้กลิ่นค่ะ"
“หืม ได้กลิ่น"
“อ๋อ ฉันตาบอดค่ะ เลยได้ความพิเศษจากการได้กลิ่น"
“แล้วอยู่ร้านคนเดียวพี่ไม่กลัวเหรอคะ พี่จะรู้ได้ยังไงคะ ว่าคนที่เข้ามาหาเราเป็นคนดีหรือเป็นคนร้าย"
"ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่าทุกสิ่งไม่มีเรื่องบังเอิญ การได้พบกันถือเป็นความตั้งใจ ส่วนจะเป็นคนดีหรือคนร้าย ก็บอกไม่ได้ค่ะ จนกว่าเราจะได้รู้จักคนคนนั้นจริงๆ"
"เฮ้อ จริงอย่างที่พี่พูด เราไม่มีวันรู้จริงๆ บางทีรู้จักกันแล้วยังไม่รู้เลยว่าเขามาดีหรือมาร้าย"
มุมหนึ่งภายในคุก ไซเรนเอาเศษกระดาษห่อข้าวและกับข้าว เอารูปพ่อแม่น้องมาไหว้ เนเข้ามา ยื่นธูปให้ไซเรน
“อ่ะ ครบรอบกี่วัน”
“ร้อยวันพอดี ขอบคุณมากพี่"
“เอ้ย เรื่องแค่นี้ ไปก่อน เผื่อพี่สัวตาม”
เนออกไป ไซเรนจัดห่อข้าวอีกครั้ง ทำท่าจะจุดธูป นึกได้ว่าไม่มีไฟ จังหวะที่เขาลุกตามเน ก็ถูกเชิดกับลูกน้องล็อคลากไป ขณะที่เนล้วงเจอไฟแช็ก นึกได้เดินกลับไปหาไซเรน
กางเกงไซเรนกองอยู่บนพื้น ถูกเอาเสื้อตัวเองมัดปาก ขึงพืด แขนไซเรนถูกล็อคแน่น แววตาทั้งกลัวและแค้น ตัวสั่น มีรอยแดงเหมือนโดนต่อยมาแล้ว
“ลองดูน่ะ อาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ว่าชอบทางนี้"
เชิดบอก ลูกน้องเชิดหัวเราะ
“ขอต่อนะพี่เชิด”
ไซเรนดิ้นจนเชิดทำอะไรไม่ถนัด เชิดชกไซเรนจนทรุดลง ไซเรนเจ็บปวดจนคลั่ง เนหยิบก้อนหินใส่เสื้อมัดเกลียว โผล่มากะฟาดเชิด แต่หลบได้ ไซเรนดิ้นหลุด ลูกน้องเชิดเข้าปล้ำเน ไซเรนแค้นมากระดมต่อยเชิด เชิดนิ่งไปในที่สุด ลูกน้องดิ้นหลุดหนีเนไป เนหันมาดูไซเรนที่กำลังยกอิฐบล็อกขึ้นเหนือหัว ร้องห้าม แต่ไม่ทัน ไซเรนทุ่มใส่หน้าเชิดนิ่งไป เนพาไซเรนที่ดูเหวอๆ จากการฆ่าคนครั้งแรก เดินกลับห้อง
บริเวณบ้านเดิมตี๋ใหญ่ น้ำผึ้งกำลังปีนรั้วบ้านหนึ่ง จ่าแดงรั้งไว้
“ทำอะไรหมวด"
“จะทำอะไร ก็เข้าไปลากคอมันอะดิ"
“ไม่เอาน่าหมวด หมายเหมยอะไรก็ไม่มี เขาไม่ใช่ผู้ต้องหาซะหน่อย"
“ถ้ามันไม่มีอะไร แล้วทำไมมันหลบหน้าเรา เฝ้ามากี่วันแล้ว มันไม่เคยออกจากบ้านเลย นั่นไงดูนั่น"
มีคนแอบมองจากในบ้านแล้วหลบวูบไป
“ไปๆ หมวด กลับๆ พอแล้ววันนี้"
จ่าแดงยืนฉี่ในมุมมืด เดินกลับมา น้ำผึ้งซุ่มอยู่ในรถ เห็นคนลึกลับออกมาแล้วมองไปรอบๆ ถือถุงผ้า ใส่หน้ากากอนามัย น้ำผึ้งขับรถตาม คนลึกลับไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ เดินกลับมา แล้วรู้ตัวรีบวิ่งหนี สุดท้ายวิ่งเข้าซอยเล็กๆ
“ไปหมวด ไว้ว่ากันใหม่"
น้ำผึ้งมีท่าทีประหลาด
“ใจเย็นหมวด"
“จ่า ปวดห้องน้ำ"
“อ้าวๆ ไม่บอก ไปปั๊มๆ"
ตอนเช้า หลายคนเดินผ่านหน้าห้องไซเรน เนนั่งดูไซเรนอยู่ห่างๆ
“หลังตึกโว้ย"
คนที่เดินผ่านพูดขึ้น
“ศพใครวะ"
“ไอ้เชิดไง หน้าแม่งเละเลย"
“ไอ้โรคจิตนั่น ตายได้ก็ดี ใครทำวะใจถึงฉิบหาย "
อัศวินและธารใสมาเยี่ยมไซเรน
“ไซเรน เป็นไงบ้าง พอดีธารใสเขาอยากจะมาเยี่ยมไซเรน อาจะมาอยู่แล้ว ก็เลยมาด้วยกัน อดทนนะ อีกไม่กี่เดือนก็ได้ออกแล้ว"
ธารใสเดินไปใกล้
“เมื่อวานเราไปใส่บาตรให้ที่บ้านไซเรนมาแล้วนะ ทำบุญเผื่อเธอด้วย"
ไซเรนมองเศร้าๆ พยักหน้า ธารใสขยับเข้าใกล้
“หน้าไปโดนอะไร"
ธารใสจะเอื้อมมือไปจับ ไซเรนเบี่ยงหน้าหนี
“ป่าว ไม่ได้โดนอะไร”
“มีใครมาเยี่ยมบ้างรึเปล่า”
อัศวินถามเพราะตั้งใจเช็คว่าบัญชามาเยี่ยมหรือไม่
“ไม่มีครับ"
“เออ วันก่อนเราเจอคนที่ฝากซอง"
ไซเรนไม่อยากให้ธารใสพูดเรื่องตี๋ใหญ่ต่อหน้าอัศวิน เขาเข้ากอดธารใสไว้
“ขอบใจเธอมากนะที่มาเยี่ยม อย่าเพิ่งพูดอะไร"
อัศวินไม่ทันได้ยิน จึงถามขึ้น
"ออกแล้ว กลับไปเรียนต่อดีมั้ย"
ตี๋ใหญ่ ดับ ดาว โจร ตอนที่ 8 (ต่อ)
ภายในบ้านเชน ตี๋ใหญ่เก็บของเตรียมย้ายที่อยู่
“ไปไหนพี่"
“พี่ว่าเราถึงเวลาย้ายแล้ว"
“แล้วไอ้เวิร์ดล่ะพี่"
พาสเวิร์ดเดินเข้ามา
“ให้มันอยู่บ้านมันนี่แหละ มันน่าจะคิดถึงแม่มัน"
“วันนี้พี่ตี๋มีไรให้ทำครับ"
พาสเวิร์ดหยิบปืนที่ตี๋ใหญ่วางไว้ ขึ้นมาส่อง เชนหลบวูบ ตี๋ใหญ่เดินมาค่อยๆ หยิบออก เชนดุ
“อย่าทำแบบนี้อีก ห้ามจับปืนอีก”
“ทำแบบที่อู่ก็ได้นะ สอนดิ ทำได้"
พาสเวิร์ดทำท่าต่อสู้ยิงปืน ตี๋ใหญ่หันมาพูดกับพาสเวิร์ด
“อยู่ได้นะ พี่จะไปแล้ว"
“ยังใช้หนี้คืนไม่หมดเลย จะไปไหน"
“หมดแล้วล่ะ"
ตี๋ใหญ่ยกเป้ขึ้น เชนรีบพูด
“พี่ ผมไม่อยากหนีแล้วอ่ะพี่ เราอยู่แบบนี้ก็ดีนะพี่ ไม่ต้องปล้นใคร ไม่ต้องหลบลูกปืน ระแวงทุกคนที่เดินผ่าน เราหยุดได้มั้ยพี่"
ตี๋ใหญ่นิ่งคิด มองเชนและพาสเวิร์ด ตัดสินใจไม่ไป วางกระเป๋าลง จากนั้นตี๋ใหญ่ก็ไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ บอกเชนกับพาสเวิร์ด
“เย็นนี้เจอกัน"
ตี๋ใหญ่กำลังจะออกรถ พาสเวิร์ดขึ้นซ้อนกอดเอว เชนดึงลง แต่พาสเวิร์ดเกาะแน่น
“ไปด้วย ไป"
ตี๋ใหญ่มองหน้าเชน เชนแอบขำ
ภายในคุก ผู้คุมเดินมาบริเวณห้องสัว สัวกำลังออกกำลังกายอยู่ มีไซเรนและเนอยู่ด้วย
“หวัดดีพี่สัว ขออนุญาตนะพี่ มึงน่ะไซเรน มีคนบอกว่ามึงอยู่กับไอ้เชิด ก่อนมันตาย"
เนรีบบอก “ไซเรนมันอยู่กับผมนี่แหละ แต่พอมันไป ไอ้เชิดมันจะเล่นตูดน้องผม มันเอาเหล็กจี้คอน้องผม มันจะเอาตูดน้องผม พี่จะให้ผมทำยังไง พอผมเข้าไปห้าม มันจะแทงผม ผมคว้าก้อนหินได้ก็โบ๊ะกบาลมันอ่ะดิ"
ไซเรนงง หันมองเน
“แต่ไม่นึกว่าแม่งจะตาย แต่ผมไม่ผิดนะพี่ ผมป้องกันตัว”
สัวเดินมาใกล้ผู้คุม ยื่นบุหรี่ให้ซองหนึ่ง
“พี่ พี่ก็รู้ว่านิสัยไอ้นี่มันเป็นยังไง ให้มันตายไปน่ะดีแล้ว ไม่ต้องเหนื่อยพวกพี่ด้วย เพราะเวลาถ้ามันไปอัดตูดใคร เดี๋ยวญาติคนโดนมันอัดตูดก็มาร้องเรียนพี่อีก ร้องเรียนว่าผู้คุมดูแลกันยังไง เดือดร้อนพวกพี่อีก นี่ถือว่าผมลดภาระให้พี่นะเนี่ย”
“คุณสัว ผมขอร้อง อย่าให้ลูกน้องคุณทำอย่างนี้อีก ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกเดี๋ยวผมจะโดนย้ายกันอีก ผมช่วยคุณ คุณก็ต้องช่วยพวกผมบ้าง”
“เข้าใจๆ แต่เรื่องยากๆ กว่านี้ก็ทำได้นี่ แค่นี้นิดหน่อยนะ ขอบคุณมากที่มาเยี่ยม”
ผู้คุมหน้าเจื่อนๆ ออกไป สัวหันมามองเนกับไซเรน
ตี๋ใหญ่เดินคุยกับหลินบริเวณสวนสาธารณะ หลินเกาะแขน มีเชน พาสเวิร์ด เดินอยู่ห่างๆ
“นึกยังไงคะวันนี้ ถึงชวนฉันมาเดินเล่น"
“ก็วันก่อนคุณพามาที่นี่แล้วรู้สึกโล่งสบายดี ข้างหน้าเป็นสนามบาส มีเด็กๆ เล่นอยู่ ไปนั่งใกล้ๆ กันมั้ย"
“ไปสิ อยากรู้ว่าเขาเล่นยังไง แต่จะไม่ชวนเพื่อนคุณมาแนะนำ ให้รู้จักด้วยเหรอคะ เห็นเดินตามานานแล้ว"
ตี๋ใหญ่ งง
“ผมว่าคุณต้องหลอกผมเรื่องคุณตาบอดแน่เลย”
หลินหัวเราะ ลูกบาสกลิ้งมา พาสเวิร์ดกุลีกุจอโยนคืน แต่โยนไปไกลมาก เด็กที่เล่นบาสงง
“ผมเชนฮะ นี่ พาสเวิร์ด เออคุณมองไม่เห็นนี่"
“หวัดดีค่ะเชน พาสเวิร์ด”
“สวย สวย”
พาสเวิร์ดขยับไปนั่งใกล้ หลินหัวเราะ เด็กที่เล่นบาสแกล้งกัน ขึ้นคร่อมดิ้น ขาสั่น เหมือนขาพ่อตอนตาย ตี๋ใหญ่สีหน้าเปลี่ยนไป นึกถึงตอนพ่อโดนกดน้ำ
“ใจลอยไปอยู่ไหนคะ กลับไปอดีตอีกแล้วเหรอ แสดงว่าเป็นอดีตที่มีความสุขใช่มั้ยคะ เห็นใจลอยบ่อยๆ”
หลินจับแขนตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่รู้สึกตัว
“อยากลองเล่นบ้าง”
“อะไรนะครับ”
“เล่นด้วย” พาสเวิร์ดบอก
เชนหัวเราะ “นี่อะไรกันวะ คนตาบอดอยากเล่นบาส”
หลินจับบอลดู ระหว่างนั้นเธอกระดกลิ้น ส่งเสียงไปรอบๆ ชี้มือไปที่แต่ละคน แล้วฟังเสียงสะท้อน
“ตรงนี้คุณธาวิน พาสเวิร์ด เชน”
“ไม่ใช่ ตรงนี้พี่ตี๋”
หลินรู้สึก แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน
“จะโยนแล้วนะ”
“คุณเชน โยนลงพื้นก่อนนะ หลินจะได้รู้ตำแหน่ง”
เชนโยน หลินรับได้ เชนงง
“ทำได้ไง”
ตี๋ใหญ่รีบบอก “ข้างหน้าคุณ เป็นแป้นไม้ สูงประมาณ”
พาสเวิร์ดแย่งพูด “สูง 3 เมตร 5 เซ็นติเมตร มีแป้นไม้ขนาด 1 เมตร 80 เซ็นติเมตร คูณ
1 เมตร 5 เซ็นติเมตร ห่วงเหล็กเส้นผ่าศูนย์กลาง 45 ซม. ตอนนี้เราอยู่ห่างจากแป้น 6 เมตร 25 เซ็นติเมตร”
ทุกคนงงๆ กับข้อมูลของพาสเวิร์ด
“รู้ได้ไง” เชนงง
“อ่านมา”
หลินกระดกลิ้นเช็คระยะ ทุกคนลุ้น หลินชู้ตเข้าอย่างแม่นยำ พาสเวิร์ดวิ่งไปรอบๆ เหมือนว่าตัวเองชู้ตลงเอง ทุกคนหัวเราะ หลินตื่นเต้น
“เข้าเหรอ เข้าเหรอ”
หลินกระโดดดีใจ ตี๋ใหญ่เผลอยิ้มออกมาด้วย เชนมองตี๋ใหญ่ เพราะไม่เห็นเขายิ้มมานานแล้ว รู้สึกดีไปด้วย หลินส่งต่อให้พาสเวิร์ด พาสเวิร์ดรับไม่ได้ ทุกคนหัวเราะกัน หลังจากเล่นบาสเสร็จ ทั้งหมดเดินมาถึงหน้าตรอกบ้านเชน หลินลาเชน พาสเวิร์ด
“วันหลังมาเล่นกันใหม่นะ”
ตี๋ใหญ่เดินไปส่ง หลินพูดขึ้นมา แต่ไม่ได้โกรธ
“ตกลงคุณชื่ออะไรกันแน่คะ หลินไม่สนใจว่าคุณจะชื่ออะไรหรอกนะ คุณจะเคยชื่ออะไร ทำอะไรมาก่อน แค่อยากรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไรกันแน่”
“ธาวิน ครับ ”
ที่ห้องทำงานทีมบัญชา รูปเนในมือจ่าแดงถูกติดบอร์ด มีความเชื่อมโยงบนบอร์ดทั้งหมด มีรูป ตี๋ใหญ่ และคนอื่นๆ บัญชา น้ำผึ้ง และจ่าแดง ถกเถียงกัน บัญชามองรูปเน
ไซเรนเพิ่งส่งของบางอย่างให้สัว พอเดินออกจากห้องก็โดนต่อยร่วง นักโทษคนอื่นมาส่องไซเรน ถุยใส่หน้า จะต่อยกัน แต่เนห้ามไว้ ผู้คุมมองไม่สนใจ
“นี่เหรอวะ ลูกไอ้ยุทธ แม่งสมควรตายแล้ว ยิงน้องกูข้างหลัง สัตว์ กูขอชีวิตมัน แม่งก็ยิงกู เหี้ยขอให้ฉิบหาย"
“ไม่จริง” ไซเรนเถียง
“กูยกมือไหว้มัน มันบอกให้กูหนี แล้วยิงกูข้างหลัง สุภาพบุรุษฉิบหายพ่อมึง”
“ไม่จริง พ่อกูไม่ได้ทำ”
“เวรกรรมแม่งมีจริงโว้ย พ่อ แม่ น้องมึง ตายโหงหมดแล้ว ใช่มั้ยวะ ฮ่ะฮ่ะฮ่า"
ไซเรนดิ้นหลุด เกิดตะลุมบอลกัน ไซเรนคลั่ง ต่อยจนนิ่งไป แต่ยังพูดไม่หยุด
“ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง”
“จริง”
เสียงสัวดังขึ้น ทุกคนในห้องเงียบ นิ่ง สัวเดินเข้ามา
“มึงโตแล้วนะไซเรน เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว”
สัวเดินมาใกล้ไซเรน ไซเรนช็อค
“ความจริงก็คือความจริง ยอมรับซะ แล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น กูเจอมากับตัว ลูกน้องกู สั่งให้นอนคว่ำหน้า ปลดอาวุธแล้วพ่อมึงกับพวก เล่นบทโหดประหารชีวิตพวกมัน ต่อหน้ากู”
ไซเรนน้ำตาหยด
“ยอมรับมันให้ได้เร็วที่สุด แล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น”
ไซเรนล้มตัวลงนอนหมดแรง
ตี๋ใหญ่ ดับ ดาว โจร ตอนที่ 9 (ต่อ)
ตี๋ใหญ่อ่านข้อความจากเนในจอโทรศัพท์มือถือ
“เด็กพี่อาการไม่ค่อยดีว่ะ ผมดูแลเต็มที่ไม่ต้องห่วง”
หลินเดินเข้ามา
“ใจลอยอีกแล้ว แล้วก็คุณมีกลิ่นความเศร้ากลับมาอีกแล้วนะ คิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ บอกฉันได้มั้ย"
ตี๋ใหญ่นิ่ง
“ไป ไป ที่นี่มีสระน้ำแล้วมีเรือมั้ย”
“มีครับ”
ทั้งคู่มายืนอยู่หน้าเรือใบเล็ก
“ผม ไม่เคยเล่น”
“เอ้าเมื่อกี้ครูเขาสอนแล้วนี่ เขายังบอกเลย เด็กเรียนสิบนาทีก็เป็นแล้ว ไปคะ”
“คุณว่ายน้ำเป็นนะ”
“ไม่เป็นค่ะ ก็มีคุณอยู่ไง”
“อืม ลองดูครับ”
ตี๋ใหญ่กับหลินอยู่บนเรือ ตี๋ใหญ่เงอะงะ หลินเอามือคลำไปทั่วๆ ตี๋ใหญ่บรรยายสภาพเรือให้ฟัง แต่ไม่ยอมออกเรือ
“เอ้าไปได้ยังคะ เรือไม่เห็นเคลื่อนเลย”
“ไม่รู้จะออกยังไง”
“ก็สังเกตลม แล้วก็ปล่อยให้ธรรมชาติพาไป”
ใบเรือกินลม ตี๋ใหญ่ตื่นเต้นที่เรือวิ่งออก ทั้งคู่สนุกกัน หลินทิ้งท้าย
“อยู่กับปัจจุบันแล้วสบายขึ้นมั้ยคะ”
ตี๋ใหญ่มองผู้หญิงคนนี้ทึ่งๆ พาสเวิร์ดกับเชน ตะโกนมาจากเรืออีกลำหนึ่ง แต่ไม่ได้ยิน พาสเวิร์ด กระโดดจากเรืออีกลำมาเกาะเรือตี๋ใหญ่
“เป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
เชนมองตี๋ใหญ่ ดีใจด้วย
บริเวณด้านนอก แถวบ้านเก่าตี๋ใหญ่ คนลึกลับเดินมามีถุงอาหาร เดินรีบๆ น้ำผึ้งโผล่มาดัก คนลึกลึบวิ่งหนี ก็เจอจ่าแดงดัก แต่ในที่สุดก็วิ่งหนีเข้าบ้านได้สำเร็จ
“เฮ้ย นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ขอคุยด้วยหน่อย"
น้ำผึ้งทุบประตู จ่าแดงปราม
“คุณอยากจะถามอะไรหน่อย บางทีคุณอาจจะช่วยชีวิตคนได้หลายคนนะ"
ไม่มีเสียงตอบ จ่าแดง น้ำผึ้งถอดใจจะกลับ คนลึกลับโผล่มาแค่ตา
“ช่วยใคร"
จ่าแดง น้ำผึ้งยิ้มมีความหวัง คนลึกลับมีอาการกลัวคนอย่างมาก ยอมคุยผ่านลูกกรงประตูเท่านั้น
“ใครเป็นอะไร"
“อยากถามอะไรนิดหน่อย อยู่นี่มากี่ปีแล้ว"
“ทำไม"
“เอ้า อยู่มานานยัง"
“นาน"
“ทันตอนบ้านหลังนั้นไฟไหม้รึเปล่า"
“ไม่รู้ อย่ามาถาม"
คนลึกลับเอาน้ำสาดออกมา
“ทันใช่มั้ย นี่คุณฟังดีๆ นะ ใจเย็นๆ สิ่งที่คุณรู้ช่วยคนได้นะ ได้บุญนะ"
คนลึกลับ หัวเราะน่ากลัว
“ต้องการอะไร”
“ทำไมไฟไหม้รู้มั้ย"
“ไม่รู้ มีคนมา มีคนตาย ไฟไหม้"
คนลึกลับนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ตี๋ใหญ่เพิ่งเดินไป เขาเห็นหลังไวไว คนลึกลับได้ยินเสียง มองไปเห็นพ่อตี๋ใหญ่ถูกฆ่า เขาตกใจรีบเดินไปที่บ้าน จักรเดินตามมา
“ขอความร่วมมือด้วยครับ"
คนลึกลับเปิดประตู จักรกระหน่ำตีหัวจนเกือบสลบ
“มึงไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ ถ้ามึงบอกใครกูจะกลับมาฆ่ามึง จำไว้"
ชายลึกลับดึงความคิดกลับมาปัจจุบัน น้ำผึ้งย้ำถาม
“จำหน้าได้มั้ย"
“ไม่ ไปๆ”
น้ำผึ้งเอารูปตี๋ใหญ่ให้ดู
“อยู่หลังนั้น ไฟไหม้ตาย"
น้ำผึ้งเอารูปคนอื่นๆ คนลึกลึบส่ายหน้า รูปอัศวิน ก็ยังส่ายหน้า สะดุดที่รูปจักร อึกอัก
“คนนี้ๆ มาแล้วไฟไหม้"
คนลึกลับกลัว หนีเข้าบ้านไป น้ำผึ้งเซ็ง วันรุ่งขึ้น น้ำผึ้งไปที่ห้องบัญชา โยนรูปจักรลงบนโต๊ะ
“คำให้การของคนบ้า จะไปมีประโยชน์อะไร"
“เราก็ได้รู้ไงว่าจักรไปที่นั่นจริงวันที่เกิดไฟไหม้ แต่ไปทำไม" จ่าแดงท้วง
“จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เสียเวลาเปล่า"
“ไม่เสียเวลาหรอก อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่า ตี๋ใหญ่ หรือ นายธาวิน ต้องมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงกับอัศวิน บางที่ข้อมูลนี้อาจจะซื้อใจไซเรนได้"
บัญชาลุกออกไป
สัวกับอัศวินโทรศัพท์คุยกัน อัศวินถามร้อนใจ
“เจอหนอนมั้ย"
“ยังครับ ผมมีวิธีของผมครับ เดี๋ยวผมจะส่งข้อความสถานที่ และก็จำนวนไปนะครับ ขอบคุณครับ"
สัวหันมามองไปรอบๆ มีเน และนักโทษคนอื่นอยู่ แต่ไม่เห็นไซเรนจึงถามหา
“ไซเรนอ่ะ"
“เห็นว่ามีคนมาเยี่ยมมัน"
สัวพยักหน้าคิดๆ แล้วพิมพ์ข้อความ เนแอบมอง สัวพิมพ์เสร็จโยนให้เน เนรับแล้วเดินออกไป
ตี๋ใหญ่ ดับ ดาว โจร ตอนที่ 9 (ต่อ)
อัศวินจะเปิดเข้าไปในห้อง แต่มิลค์ล็อก ได้ยินเสียงเพลงข้างใน เขาเอากุญแจมาไข เจอมิลค์หลับตาใส่หูฟังเต้นอยู่บนเตียง อัศวินรู้ว่าไม่ปกติแล้ว ได้กลิ่นบุหรี่ด้วย จึงสะกิดลูกสาว
“ไม่ไปมหาวิทยาลัยเหรอลูก"
มิลค์เข้าไปกอดอัศวิน
“ป๊าไปไหนมา กลับบ้านไม่เจอเลย มิลค์เหงา ป๊าไม่ทำกับข้าวให้มิลค์เลยช่วงนี้"
“ป๊างานยุ่งช่วงนี้ เดี๋ยวเย็นนี้ป๊ากลับมาทานข้าวด้วยนะลูก”
อัศวินเดินดูที่ระเบียง เห็นก้นบุหรี่ โดยจักรยืนหลบอยู่แต่อัศวินไม่เห็น
บัญชาคุยกับไซเรนในห้องเยี่ยม
“ผมมีข้อมูลแน่ชัดแล้วว่า มีความเชื่อมโยงระหว่าง ตี๋ใหญ่กับจักร นั่นก็น่าจะหมายถึงท่านอัศวินด้วย"
“แล้วอยากได้อะไรจากผม"
“เราร่วมมือกัน คุณช่วยผมสืบเรื่องท่านอัศวิน ผมหาข้อมูลเรื่องตี๋ใหญ่ แล้วถ้าสำเร็จ ผมจะคุยกับผู้ใหญ่ เพื่อขอให้คุณได้กลับเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจ"
ไซเรนหัวเราะในลำคอ
“ไม่แน่ใจแล้วว่าอยากกลับไปอีกรึเปล่า เรื่องตี๋ใหญ่มีแค่นี้เองเหรอ"
“อีกไม่กี่วันก็จะได้ออกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“สองอาทิตย์"
“ผมได้ข้อมูลล่าสุดว่ามีคนๆ หนึ่งอยู่ในคุก อ้างว่าเขาเคยได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ใช้ชื่อว่าตี๋ใหญ่"
ไซเรนเงยหน้ามองอย่างสนใจ
“ใคร"
“อย่างนี้พอจะร่วมมือกันได้รึยัง"
เนมองซ้ายขวากดโทรศัพท์ดูข้อความที่สัวพิมพ์ส่งออกไป
“ถ้าอยากรู้เรื่องเวลาส่งของให้ถามพ่อมึงดู”
เนยิ้มอย่างรู้ชะตากรรม อะไรบางหวดเข้าเต็มหน้าเขา เวลาเดียวกันนั้น อีกมุมหนึ่งของคุก ไซเรนเดินเร็วๆ หน้าตาบอกความผิดหวังสับสน เสียงบัญชาดังก้อง
“อยู่ที่นี่แหละ”
“ชื่อไร"
“ชื่อ เน"
“เนไหน มีเป็นร้อย"
“เนที่อยู่กับขาใหญ่ ที่สัก”
เนถูกจับลงกับพื้นแล้วเอาสายยางใส่เข้าไปในปาก สัวถามเสียงเข้ม
“มึงเป็นสายให้ใคร "
สัวพยักหน้า ลูกน้องเปิดน้ำ เนสำลัก ดิ้นทุรนทุราย ขณะเดียวกัน ไซเรนมาที่ห้องสัว แต่ไม่มีใคร จึงเดินต่อจะไปที่ซ่อนสวนกับกลุ่มสัว ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้นมา พร้อมหัวเราะกัน
“ปากแข็งฉิบหาย"
ไซเรนมาเจอเนเฮือกสุดท้าย ทั้งรักทั้งเกลียด เนนอนหงาย หายใจรวยริน หัวจมอยูในโคลน เลือดกบปาก ไซเรนตกใจ
“ใครทำ"
“สะ สะ สัว"
“พี่รู้จักตี๋ใหญ่รึเปล่า"
เนยิ้มพยักหน้า ไซเรนร้องไห้ คลั่ง กระชากเนขึ้นมา
“มันอยู่ไหน มันอยู่ไหน"
“จำเรื่องพี่คนหนึ่งที่กูเคยเล่าให้ฟังได้ปะ"
“ไม่จริง ไม่จริง ไม่ใช่คนที่มึงเล่าให้กูฟังใช่มั้ย"
เนพยักหน้ายิ้ม
“พี๋ตี๋ไม่ได้อยากทำเลว เขาถูกบังคับ"
“กูไม่เชื่อ"
“พี๋ตี๋เขาให้กูดูแลมึง เขาเป็นคนดี"
ไซเรนงงมาก หลายความรู้สึกปนเป เนสำลักจะตาย ไซเรนกอดเนไว้
“กูไม่เชื่อ ไม่จริง"
“คนที่คุยกับสัว อัศ"
เนกระตุกขาดใจในอ้อมแขนไซเรน ในขณะที่สัวเปิดโทรศัพท์ หยิบโทรศัพท์ของเนมาดู ดูเบอร์สุดท้าย สีหน้าเย็นเยือก
ไซเรนพ้นโทษ เดินออกจากประตู ธารใส อัศวินมารอรับ ไซเรนมีรอยสักโผล่มาจากเสื้อ และแววตาที่เย็นชา ทำให้ธารใสเป็นกังวล อัศวินยิ้มอบอุ่นกอดไซเรน
อ่านต่อตอนที่ 10
