มงกุฎริษยา ตอนที่ 22
ทางฝ่าย ชมพู่เดินเหม่อ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาตามลานวัดเพียงลำพัง ขนาดจอยเดินมาหายื่นแก้วน้ำให้ตรงหน้าก็ยังไม่รู้ตัว
“อ่ะ พู่”
ชมพู่ไม่ได้ยิน จอยเลยเรียกดังขึ้น
“พู่... พู่”
ชมพู่ได้สติ
“ห๊ะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า คิดมากเรื่องในโบสถ์เหรอ”
ชมพู่คิดหนัก “จอย แกอยากเป็นมิสเพอร์เฟ็กต์มากหรือเปล่า”
“เอ้า ถามได้ ถ้าไม่อยากมาก ฉันถอนตัวตั้งแต่เข้าบ้านวันแรกแล้ว มีแต่คนร้ายๆ ทั้งนั้น”
“แล้วมากพอที่จะหักหลังเพื่อนไหม”
“แบบที่เมซี่กับลีน่าทำเหรอ พวกนั้นไม่ใช่เพื่อนหรอก”
“เปล่า หมายถึงเพื่อน ...เพื่อนรักน่ะ”
จอยโอบไหล่ชมพู่ “พู่ มีใครทำอะไรแกเหรอ”
“แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“ป้าดวงเดือนเคยเตือนไว้ ตั้งแต่ก่อนฉันจะเข้าบ้านแล้ว ว่าวงการนี้มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครคิด แต่ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่ไปซะทั้งหมดนะ บางทีวงการนี้ก็พาเรามาเจอมิตรภาพและคนที่หวังดีกับเราเหมือนกัน”
จอยจับมือชมพู่บีบเบาๆ
“ขอบใจนะจอย”
“ไม่ใช่แค่เราหรอก ยังมีคนอื่นที่ห่วงพู่อีกนะ โน่นไง เดินมาโน่นแล้ว”
ชมพู่หันไปเจอพุฒิพัฒน์เดินลิ่วเข้ามาหา พอหันกลับมา พบว่าจอยหนีไปไกลแล้ว แต่จอยยังหันกลับมาโบกมือไล่ให้ชมพู่ไปหาพุฒิพัฒน์ จนชมพู่เขิน
พุฒิพัฒน์และชมพู่ เดินมาเจอกัน ชมพู่ทักขึ้นก่อนว่า
“มาสายนะ มัวไปกับสาวไหนมาเหรอ”
พุฒิพัฒน์อึกอักหน้าตาซีเรียส “เอ่อ”
“ล้อเล่นเฉยๆน่า เอ๊ะ...หรือว่าเรื่องจริง” ชมพู่เห็นหน้าตาพุฒิพัฒน์ดูเครียดมากก็กังวลไปด้วย “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ”
“สนใจเรื่องของฉันด้วยเหรอ” ผอ.หนุ่มแปลกใจ
“ทีนายยังอยากฟังเรื่องของฉันเลย ฉันจะอยากฟังเรื่องของนายบ้างไม่ได้หรือไง”
พุฒิพัฒน์หันไปมองจ้องหน้าชมพู่อย่างประหลาดใจ
“นายอยู่ข้างฉันมาตลอด ให้ฉันตอบแทนบ้างสิ”
ชมพู่ยิ้มให้ พุฒิพัฒน์มองอย่างซาบซึ้งใจ
ห่างออกไป ดาวเดินมา หยุดมอง หางตาพุฒิพัฒน์เห็นดาวอยู่ด้านหลัง ก็เกิดอาการกระอักกระอ่วน สุดท้ายเห็นดาวเป็นฝ่ายเดินหนีไป
“ไม่ต้องตอบแทนหรอก ฉันเต็มใจจะทำเอง แล้วอีกอย่าง ต่อจากนี้ไปฉันคงไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ”
ชมพู่แปลกใจ “ทำไมล่ะ”
“ก็” พุฒิพัฒน์ยังไม่กล้าบอกความจริง “กลัวคนอื่นเขาจะว่าไง มีคนคอยจับตามองอยู่เยอะนะ”
“ไม่มีทาง ยกเว้นแต่ว่าคุณจะไม่อยากเจอฉัน”
ชมพู่หัวเราะ ยิ้มมาให้อีก พุฒิพัฒน์ฝืนยิ้มตอบอย่างลำบากใจ
เวลานั้น มีกลุ่มหญิงชาวบ้านคอนางงาม มาต่อคิวขอถ่ายรูปฟ้าอยู่หลายคน ฟ้ายิ้มหวานหยดสร้างภาพ ชาวบ้าน 1 บอกว่า
“ป้าเป็นกำลังใจให้นะหนูฟ้า”
“ค่ะ ฟ้าจะทำให้เต็มที่ ไม่ให้พี่ๆผิดหวังเลยค่ะ”
ขณะที่ชาวบ้านรุมล้อมชื่นชมฟ้าอยู่นั้น ขจีนุชก็เดินตรงเข้ามาหาฟ้าพอดี
“ฟ้ารุ่ง ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ลีน่า เมซี่ โค้งหลบแทบไม่ทัน แล้วรีบเดินหนีออกไปเลย
“ขอตัวก่อนนะคะ”
ฟ้าขอตัวกับชาวบ้าน แล้วเดินมาหาขจีนุช รอจนชาวบ้านเดินลับตัวไป เหลือเพียง 2 คน ฟ้าจึงถามว่า
“มีอะไรให้ฟ้าทำเหรอคะ”
“มี ไม่ยากหรอก ออกจะง่ายมากด้วยซ้ำ ฉันแค่มาขอให้เธออยู่เฉยๆ”
ฟ้าทวนคำงงๆ “อยู่เฉยๆ”
“ใช่ อยู่เฉยๆ สงบปากสงบคำ ไม่เอาเรื่องที่ดาวิกาแก้วท้องไปบอกกับใคร”
ฟ้าตกใจที่ขจีนุชรู้เรื่องนี้
“แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ คุณขจีนุชจะไม่จัดการอะไรหน่อยเหรอคะ”
“ฉันก็กำลังจัดการอยู่นี่ไง อย่าปากสว่างเอาเรื่องนี้ไปพูด ให้กองประกวดเสียหาย เข้าใจไหม”
ฟ้าโกรธจนเผลอเสียงแข็งใส่ “งั้นก็เอาดาวออกสิคะ”
ขจีนุชเสียงเขียว “นี่สั่งฉันเหรอ”
“ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าแค่ทนไม่ได้ ที่เห็นคนทำผิดกฎแต่ได้ประกวดต่อ”
“ก็แล้วใครบอกล่ะว่าดาวจะยังมีสิทธิ์ประกวดต่อ”
ฟ้าชะงัก เริ่มเปลี่ยนท่าที ตั้งใจฟังที่ขจีนุชพูด
“ที่ฉันให้ดาวอยู่ต่อ ก็เพื่อไม่ให้คนมาขุดคุ้ยเรื่องของดาว แต่ถึงดาวจะได้อยู่ในกองต่อไป เขาก็ไม่มีสิทธิ์ได้รางวัลหรือตำแหน่งใดๆ ทั้งนั้น หวังว่าเธอคงพอใจแล้วนะ ที่หมดคู่แข่งไป 1 คน”
ฟ้ายิ้มดีใจ
ดาวเดินมาที่บันไดศาลา แนตตี้เห็นรีบปรี่เข้ามาหา ถามทักเป็นนัย
“อ้าว น้องดาว...สัมภาษณ์สื่อโอเคไหมคะ”
ดาวพยักหน้า “ก็ดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร”
“ยินดีด้วยนะคะ...หมายถึงเรื่องตำแหน่งผิวสวยน่ะ เดี๋ยวเราเข้าไปที่ศาลากันดีกว่า”
แนตตี้เดินขึ้นไปบนศาลาการเปรีญ ดาวกำลังจะเดินตามไป แต่ฟ้าเข้ามากั้นไว้
“หยุดหาเรื่องสักนาที แกจะตายไหม”
“ทำไมล่ะ ดาวกลัวจะมีเรื่องกับฟ้าเหรอ”
“แกไม่มีค่าพอต่างหาก ใกล้จะถึงวันประกวดแล้ว ฉันไม่เสี่ยงโดนตัดคะแนนตอนนี้หรอก”
ฟ้าหัวเราะเยาะ “จะหวงคะแนนไปทำไม ไม่รู้เหรอ ว่ายังไงแกก็ไม่มีทางได้ตำแหน่ง”
ดาวชะงัก “พูดบ้าอะไร”
“อ้าว ฉันไม่ได้เป็นคนพูดนะ คุณขจีนุชต่างหาก”
ดาวงง
“คิดว่าแกท้องกับลูกเขา แล้วเขาจะเอ็นดูให้แกได้ตำแหน่งเหรอ โง่เหรอดาว มิสเพอร์เฟ็กต์ที่ไหนจะท้องโย้ขึ้นรับมง”
ดาวช็อก “คุณขจีนุชเขาบอกแกอย่างนั้นเหรอ”
“เขาให้แกอยู่ในกอง เพื่อแกจะได้ปิดปากเงียบ แต่แกอย่าหวังว่าจะมีอนาคตในเวทีนี้เลย”
ฟ้ายิ้มสะใจเดินลอยหน้าออกไป ดาวเหวอ น้ำตารื้นขึ้นมา
พุฒิพัฒน์มองมายังดาวด้วยความเป็นห่วง
ดาวเดินเข้ามาในศาลา ตรงหลังบริเวณที่ชาวบ้านนั่งรอฟังเทศน์ เมื่อดาวมองไปแถวหน้า ก็เห็นหลังของ ชมพู่ จอย ฟ้า ลีน่า เมซี่ นั่งเรียงอยู่แถวหน้าสุด
ดาวจ้องหลังฟ้า กำมือแน่น เตรียมจะเดินเข้าไปหา จู่ๆ พุฒิพัฒน์เข้ามาคว้ามือเธอไว้
“ดาว”
ขณะเดียวกัน ชมพู่หันหลังมาดูบรรยากาศในศาลา แต่กลับเห็นพุฒิพัฒน์จับมือดาวดึงออกไปจากศาลา ชมพู่มองตามทั้งสองคนด้วยแววตาสงสัย
พุฒิพัฒน์ดึงแขนดาวมาคุยตรงมุมลับตาข้างศาลา
“ดาว ไม่ว่าฟ้าเขาจะยั่วอะไรคุณ ก็อย่าไปหลงกลนะ เพราะคนที่จะเสีย มีแต่ตัวดาวเอง”
“ฉันไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นมิสเพอร์เฟ็กต์อยู่แล้ว คุณก็รู้อยู่แก่ใจ” ดาวมองพุฒิพัฒน์เป็นเชิงตำหนิ “แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องกังวลเรื่องตำแหน่งแล้ว ฉันจะได้ทำในสิ่งที่ฉันอยากทำสักที”
“คุณจะทำอะไร”
“ก็ทำให้โลกรู้ไง ว่านางฟ้าที่ทุกคนเห็น จริงๆ แล้วมันเป็นนางมาร ฉันจะแฉเรื่องที่เลวของมันทุกเรื่อง ให้มันไม่ได้ผุดได้เกิดเลย”
“แล้วเขาก็แฉคุณกลับ จนคุณสองคนเสียชื่อ กองประกวดก็เสียชื่อ มันได้อะไรขึ้นมาดาว” พุฒิพัฒน์ทัดทาน
“ได้ความสะใจไง ถ้าไหนๆ ฉันจะต้องเสียทุกอย่างไปแล้ว นังฟ้ามันก็ต้องเสียเหมือนกัน”
พุฒิพัฒน์เอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ดาว ชีวิตคุณไม่ได้มีแค่การประกวดนี้นะ”
“เหรอ งั้นฉันจะบอกให้นะ ว่านอกจากการประกวดนี้ ชีวิตฉันมีอะไรบ้าง ยายไล่ฉันออกจากบ้าน บ้านเปรมจิตก็ไล่ฉันออก เพื่อนรักของฉันกลายเป็นคนที่เกลียดฉันมากที่สุด แล้วตอนนี้ ผู้หญิงที่ไม่มีที่ให้ซุกหัวนอนคนนี้ ก็กำลังอุ้มท้องลูกของคนที่ไม่เคยคิดจะรักฉันเลย บอกฉันทีสิ ว่าจบการประกวดนี้ ชีวิตฉันเหลืออะไรอยู่อีกบ้าง”
ดาวน้ำตาไหลรินออกมา แต่รีบปาดเช็ด ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้พุฒิพัฒน์เห็น
“คุณไม่เป็นฉัน คุณไม่เข้าใจหรอก”
พุฒิพัฒน์พูดสวนขึ้นมาทันที “แต่งงานกับผมนะ”
ดาวอึ้งมองพุฒิพัฒน์ คาดไม่ถึงจะได้ยินคำนี้
“แต่งงาน”
“ผมมีส่วนที่ทำให้ชีวิตคุณพัง เพราะงั้นผมจะดูแลคุณเอง แต่ขออย่างเดียว อย่าทำร้ายใครอีกเลยนะดาว”
ดาวอึ้งนิ่งงันไป
อีกฟาก ทุกคนนั่งอยู่บนศาลา พนมมือฟังพระเจริญพุทธมนต์อย่างตั้งใจ ยกเว้นเมซี่ ที่นั่งเซ็งสีหน้าเบื่อหน่ายอยู่ ชมพู่นั่งฟังอยู่ได้สักพัก ก็ไหว้ลา ลุกเดินออกไปเงียบๆ ฟ้าหันไปเห็นก็มองตามอย่างสงสัย
ดาวกำลังสับสนกับข้อเสนอของพุฒิพัฒน์
“จบการประกวดเมื่อไร เราจะแต่งงานกันทันที”
“แล้วพู่...”
ชมพู่เดินมาเรื่อยเปื่อย จนเห็นพุฒิพัฒน์กับดาวกำลังคุยกันท่าทางซีเรียส จึงย่องเข้ามาหลบฟัง
“ไม่ต้องสนว่าผมกับพู่จะเป็นยังไง ตอนนี้มีแค่เรื่องของเราสองคนเท่านั้น”
ชมพู่ได้ยินก็อึ้ง
“ผมขอร้อง ให้ผมได้ดูแลคุณนะ”
ชมพู่ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งหนัก หัวใจสลาย แล้วรีบเดินออกไป
ฟ้ามองตามชมพู่ไป แล้วจึงหันไปเห็นพุฒิพัฒน์ยืนอยู่กับดาว ฟ้ายิ้มสะใจ แล้วเดินตามชมพู่ไป
ดาวคุยกับพุฒิพัฒน์ต่อ
“เพื่อแลกกับให้ฉันหุบปากเรื่องฟ้า คุณถึงกับลงทุนฝืนใจแต่งงานกับฉันเลยเหรอ”
“ผมไม่ได้ฝืนใจ ให้ผมรับผิดชอบเรื่องนี้เถอะนะ”
ดาวจับท้องตัวเองลูบเบาๆ
“ตกลงค่ะ”
พุฒิพัฒน์ยิ้มออกมาได้ไม่เต็มที่นัก เพราะในใจยังคิดถึงชมพู่อยู่เต็มๆ
ฝ่ายชมพู่แอบมายืนซึมอยู่คนเดียว ฟ้าเดินตรงเข้ามาหา
“ก็มัวแต่เล่นตัว ผู้ชายเขาเลยเบื่อน่ะสิ”
ชมพู่หันมาเจอฟ้าก็ตกใจ
“จะไปทันพวกที่ง่ายและเร็วแบบดาวได้ไงล่ะ”
ฟ้าเปิดคลิปที่ดาวกับพุฒิพัฒน์มีอะไรกันในลิฟต์ให้ชมพู่ดู
“ดูซะ จะได้ไม่โง่”
ชมพู่อึ้งตะลึงตะไลไปเลย
เย็นนั้น รถตู้กองประกวดแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านเพอร์เฟ็กต์เฮ้าส์ แนตตี้ ลีน่า จอย เมซี่ ฟ้า และชมพู่ ลงจากรถ สาวเม้าท์มอยกันไปมา จนกระทั่งเห็นพวก นรี รุ้งลาวัลย์ ปรางค์ ปุ้ม เขียด และขนม ออกจากบ้านมาสมทบ
รถพุฒิพัฒน์แล่นเข้ามาจอดตามหลังรถตู้
ปุ้มถามพวกที่ไปไหว้พระว่า “เป็นไงบ้าง สนุกกันรึเปล่า”
“สนุกจ้ะ นี่ฉันเอาดวงมาฝากทุกคนด้วยนะ”
ว่าพลางลีน่าหยิบใบเซียมซีออกมายื่นให้ นรี รุ้ง ปรางค์ ปุ้ม เขียด และขนม
“นี่มันใบเซียมซีนี่” นรีมองฉงน
“ใช่ โบราณเขาว่า ถ้าเราได้ใบที่ไม่ดีให้เอาไปให้คนอื่น โชคร้ายก็จะไปอยู่ที่คนนั้นไง” ลีน่ายิ้มสะใจ
“แอร๊ย.....” นรี รุ้ง ปรางค์ ปุ้ม เขียด ขนม ร้องกรี๊ดดังลั่น นรีที่รับใบเซียมซีมารีบโยนทิ้งแทบไม่ทัน ลีน่าหัวเราะชอบใจ
“แหมฉันล้อเล่นน่า เชื่อด้วยเหรอ”
แนนตี้ซึ่งลงรถตามมาเอ่ยขึ้น “เลิกเล่นกันได้แล้วค่ะ คืนนี้เข้านอนแต่หัวค่ำนะคะ เก็บแรงไว้พรุ่งนี้เราจะซ้อมเต้นเปิดตัวแต่เช้า”
ปุ้มดี๊ด๊า “ตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่แนตตี้ ใครจะมาเป็นศิลปินรับเชิญเหรอคะ”
“ไม่บอกค่ะ ปล่อยให้งง คริคริ”
แนตตี้ยิ้มกริ่ม มองสาวๆ เม้าท์มอยคาดเดากันไปต่างๆ นานา แล้วเดินนำเข้าบ้านไป สาวๆ ตาม
ชมพู่เดินรั้งเป็นคนสุดท้าย พุฒิพัฒน์ลงจากรถคว้าแขนเธอไว้ แล้วฉุดพามาหลังรถตู้เพื่อหลบกล้อง
“พู่”
ชมพู่ไม่พอใจ “ปล่อยค่ะ”
“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ คุณต้องฟังผมอธิบายก่อนนะ”
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว”
“คุณรู้อะไร”
“เรื่องคุณกับดาว”
พุฒิพัฒน์อึ้ง นิ่งงันไป นึกกังวลว่าชมพู่รู้ได้ยังไง และรู้อะไรมาบ้าง
“ผมไม่รู้นะว่าคุณไปได้ยินมาว่ายังไง แต่คุณต้องฟังจากปากผมเอง”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่จำเป็น คุณจะไปมีอะไรกับใคร ก็ไม่จำเป็นต้องมาเล่าให้ฉันฟัง เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว” สาวงามเมืองเพชรออกอาการงอนโดยไม่รู้ตัว
พุฒิพัฒน์ย้อนแย้ง “ถ้าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมคุณต้องโกรธด้วย”
ชมพู่รู้ตัวว่าเผลอแสดงความรู้สึกออกไป
“ฉันไม่ได้โกรธ ฉันแค่รำคาญที่คุณตื๊อ”
ชมพู่หันเดินหนีจะเข้าบ้าน แต่พุฒิพัฒน์คว้าแขนรั้งไว้อีก พร้อมกับจับไหล่ชมพู่ให้หันมามองหน้าเขาจังๆ
“เดี๋ยวพู่ คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย”
ชมพู่อึ้ง ฝืนใจตอบไปว่า
“ค่ะ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับคุณเลย”
ชมพู่สลัดจนหลุด แล้วเดินเข้าบ้านไปเลย พุฒพัฒน์ยังค้างคาว้าวุ่นใจที่ยังไม่ได้อธิบายให้เธอฟัง สุดท้ายกลับขึ้นรถขับทะยานออกไป
สองคนไม่เห็นว่า ภายในรถตู้กองประกวด ดาวยังคงนั่งอยู่ในนั้น เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด มองทั้งคู่คุยหันผ่านผ้าม่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ ด้วยแววตาเศร้าสร้อยและเต็มไปด้วยความปวดร้าว
ดาว ปรางค์ และลีน่า เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทุกคนนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอก ปรางค์ทาครีมให้บริเวณหลังลีน่า ดาวทาครีมอยู่แต่เอื้อมแขนทาหลังไม่ถนัด ชมพู่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินเข้ามาเห็น
“ดาว ฉันทาให้”
ชมพู่จะเข้าไปหยิบขวดครีม
“ไม่ต้อง ฉันทาเสร็จแล้ว”
ดาวออกอาการมึนตึง ลุกไปใส่เสื้อผ้า ชมพู่เสียใจคิดว่าดาวยังโกรธอยู่ ใจจริงอยากจะขอโทษ และอยากจะเคลียร์หลายๆ เรื่องกับดาว จึงบอกอีกว่า
“ดาว ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันจะให้ช่วยแว๊กซ์ขนให้หน่อย”
“ฉันจะนอนแล้ว ชวนปรางกับลีน่าไปสิ” ดาวปฏิเสธ
ปรางค์ กับ ลีน่า เหล่มอง ไม่อยากไป
“ไม่เป็นไร เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้”
ชมพู่ค้างคาใจ อยากจะเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่ถูกดาวปฏิเสธท่าเดียว
อ่านต่อหน้า 2
มงกุฎริษยา ตอนที่ 22 (ต่อ)
เมซี่นอนอยู่บนเตียงใกล้จะหลับแล้ว เขียดกำลังดูมือถืออ่านอะไรอยู่คนเดียว ส่วนฟ้านอนหันหลังนิ่งอยู่ ปุ้มไหว้โกศแม่ที่หัวเตียง
“แม่จ๋า อีกไม่กี่วันก็จะขึ้นเวทีแล้วนะจ๊ะ แม่อวยพรให้หนูได้มงกุฎด้วยนะ หนูจะทำเต็มที่ตามที่แม่สอนทุกอย่างเลยจ้ะ” ปุ้มร้องเพลง “เมื่อสุริยนต์ ย่ำสนธยา จะกลับบ้านนาตอนชื่อเสียงเรามี ลำบากลำบนถึงอดจะทนเต็มที่ นักร้องบ้านนอกคนนี้ จะกล่อมน้องพี่และแฟนเพลง...”
เมซี่รำคาญร้องโวยวายขึ้น “โว้ย! กล่อมไกลๆ ไป ไอจะนอน”
“อ้าว ก็กล่อมให้นอนอยู่นี่ไงจ๊ะ” ปุ้มว่า
“ไม่ต้อง ไอหนวกหู รำคาญ”
ปุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆ “ชนใดที่ไม่มีดนตรีการ ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก”
“ยูบ่นอะไรของยู แอมน๊อตอันเดอร์สแตนด์”
ปุ้มล้มตัวลงนอนบ้าง เมซี่นอนต่อ
เขียดไปยืนหน้ากระจก ถือปลัดขิกอันเขื่อง ต่างไมค์ ซ้อมพูดบนเวทีรอบชิงมงกุฎ โดยดูคำตอบจากมือถือทีละประโยค
“ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ค่า...ทำดีทำยาก ถึงลำบากแต่ก็สบาย ทำชั่วทำง่ายถึงสบายแต่ก็ลำบากค่า...ระฆังดังเมื่อคนตี คนดีไม่ตีก็ดังค่า...เออ เอาอันนี้ดีกว่า” เขียดท่องใหม่ เสียงดังฉะฉาน มากขึ้น “ระฆังดังเมื่อคนตี คนดีไม่ตีก็ดังค่า...”
เมซี่ แหกปากโวยลั่น “โว้ย! แกนั่นแหละเสียงดัง เงียบได้แล้ว” สาวอิมพอร์ตหันไปดูฟ้าที่นอนหันหลังนิ่งอยู่ “นี่ฟ้า ยูนอนหลับอยู่ได้ยังไง ไม่หนวกหูมั่งเลยเหรอไง”
ฟ้านอนลืมตาโพลงหน้าตาเคร่งเครียด กำลังกังวลเรื่องการประกวด
ในห้องนอน 1 ชมพู่ ดาว ลีน่า ปรางค์ นอนแล้ว ดาว กับ ชมพู่ยังนอนไม่หลับ มีอะไรค้างคาในใจทั้งคู่ จนมีเสียงเคาะประตู ชมพู่ลุกไปเปิดให้
“ค่ะ”
เห็นแนตตี้ยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
“ขอโทษนะจ๊ะที่มารบกวนเวลานอน น้องพู่กับน้องดาว ไปที่ห้องประชุมแป๊บนึงสิจ๊ะ”
ดาวลุกขึ้นเดินมาหาแนตตี้งง
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ”
“ช่างตัดเสื้อจะขอวัดไซส์ตัวใหม่น่ะค่ะ เขาทำไซส์น้อง 2 คนหาย ต้องเร่งตัดคืนนี้เลยกลัวเสร็จไม่ทันงาน”
ดาว กับชมพู่ เดินตามแนตตี้ไปงงๆ
พอสามคนพ้นประตูไป ลีน่า กับปรางค์ก็ลุกขึ้นมา
“ไม่อยากจะไว้ใจเลย หรือว่า 2 คนนั้นจะมีชุดพิเศษ”
“ถ้าแค่มีชุดพิเศษฉันไม่กลัวหรอก กลัวจะไปเตี๊ยมกันเรื่องอื่นมากกว่า” ลีน่าว่า
ปรางมองลีน่าอย่างสงสัย
แนตตี้พาชมพู่กับดาวเข้ามาในห้องหนึ่งภายในบ้าน พบว่าพุฒิพัฒน์นั่งรอยู่แล้ว
“น้องพู่กับน้องดาวมาแล้วค่ะคุณพุฒิ”
“ขอบคุณมากพี่แนตตี้”
แนตตี้ออกไป ประตูปิดลง ดาว กับ ชมพู่ ออกอาการงงอยู่อย่างนั้น
“ไหนล่ะ ช่างที่จะมาวัดตัว” ชมพู่มองหา
“ขอโทษที ชั้นแค่อยากจะคุยกับเธอแล้วก็ดาว”
“ถ้าไม่เกี่ยวกับการประกวด ฉันขอกลับไปนอนต่อนะ”
ชมพู่จะออกประตู พุฒิพัฒน์เข้ามาขวางไว้
“ขอร้องเถอะพู่ ยังไงวันนี้เธอก็ต้องฟังฉันอธิบาย แล้วต่อจากนี้ถ้าเธอจะไม่มาเจอหน้าก็ฉันเลยฉันก็ยอม”
พุฒิพัฒน์ มองหน้าชมพู่ ด้วยสายตาลึกซึ้งจริงจัง
ดาวเห็นสองคนมองหน้ากันก็ยิ่งสะท้อนใจ รู้ตัวว่าเป็นส่วนเกิน
“มีอะไรก็รีบว่ามา”
“ดาว คุณเล่าให้พู่ฟังซิว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น”
ดาวอึ้งละอายใจ ไม่อยากเล่า
“ถ้าคุณไม่เล่า ผมจะเป็นฝ่ายเล่าเอง”
“ไม่ค่ะ ดาวเล่าเอง” ดาวหันมาหาชมพู่ “พู่ แกจำวันนั้นได้มั้ย วันที่แกบอกให้คุณพุฒิอย่ามายุ่งกับชีวิตแกอีก ฉันแอบเห็นคุณพุฒิเขาอาลัยอาวรณ์แก ตัดใจจากแกไม่ได้สักที”
ชมพู่นิ่งนึก จำเหตุการณ์วันนั้นได้
ดาวเล่าต่อว่า “ฉันเลยอยากพิสูจน์ว่าคุณพุฒิเขารักแกคนเดียวจริงๆหรือเปล่า แล้วฉันก็พิสูจน์ได้ว่า ไม่”
พุฒิพัฒน์แทรกขึ้น “คุณอย่าเข้าใจผิดนะดาว ผมยอมรับว่าผมผิดที่ไปมีอะไรกับคุณ แต่มันไม่ใช่ความรัก มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่ผมต้องการประชดพู่”
ชมพู่เจ็บแปลบในใจ ดาวปวดร้าวพอกัน
“เป็นวิธีที่โง่มาก” ชมพู่นิ่งขึง
“ฉันขอโทษ” พุฒิพัฒน์ละอายใจ
“คนที่นายควรจะขอโทษคือดาวมากกว่า”
พุฒิพัฒน์เพิ่งนึกได้
“ดาว ผมขอโทษคุณจริงๆ ถ้าผมยับยั้งช่างใจได้ เรื่องของเราคงไม่มาเป็นแบบนี้”
สีหน้าดาวสลดลง ยอมรับสภาพ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ดาวสมควรได้รับความเจ็บปวดทั้งหมดนี้แล้ว ดาวเป็นคนเข้าหาคุณทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าคุณรักพู่ ไม่ได้รักดาวเลย”
“แต่คุณไม่ต้องห่วงนะดาว ยังไงผมก็สัญญาจะแต่งงานกับคุณแน่นอน”
“คุณทำเหมือนเสียมิได้” ดาวตัดพ้อ
“ไม่นะดาว ผมต้องการแต่งงานกับคุณจริงๆ ผมต้องการจะรับผิดชอบชีวิตคุณกับลูกจริงๆ”
ชมพู่ยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บปวด
“หมดเรื่องของฉันแล้วใช่มั้ย งั้นฉันไปนะ”
“ยังพู่ ฟังฉันดีๆ นะ คนที่ฉันรักก็คือเธอ แต่ที่ฉันต้องแต่งงานกับดาวเพราะมันเป็นหน้าที่ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปมันเกินกว่าที่เธอจะให้อภัย ฉันคงไม่กล้าหวังให้เธอมารักฉันตอบหรอก แค่ฉันขอให้เธอไม่เกลียดฉันก็พอแล้ว”
สามคนหน้าตาหมองเศร้า เจ็บปวดรวดร้าวไม่ต่างกัน
อ่านต่อหน้า 3
มงกุฎริษยา ตอนที่ 22 (ต่อ)
ชมพู่เดินนำหน้ามากำลังจะกลับห้องนอน ดาวเดินตามหลังเอ่ยขึ้นว่า
“พู่ เมื่อกี้แกจะให้ฉันช่วยแว๊กซ์ขนใช่มั้ย”
ไม่นานนักสองสาวพากันเดินเข้ามาในห้องน้ำ
“แกบอกฉันมาว่าตกลงแกคิดอะไรกับคุณพุฒิรึเปล่า”
“เปล่า”
“แกอย่ามาโกหก ฉันรู้ ว่าแกชอบคุณพุฒิอยู่”
ชมพู่ทนอัดอั้น ไม่ไหว ตัดพ้ออกไปว่า
“ทั้งๆ ที่แกรู้ แต่แกก็ยังทำ”
“เพราะฉันก็รักเขาเหมือนกันไง”
“งั้นขอก็แสดงความยินดีด้วยนะ แกทำสำเร็จแล้ว ขอให้มีความสุขกับชีวิตแต่งงานก็แล้วกัน”
ชมพู่หันหลังเดินออกไป แต่ได้ยินเสียงดาวสะอื้นไห้ ชมพู่หันมา เห็นดาวยกมือปิดหน้าร้องไห้อยู่
“แกเป็นอะไร”
ดาวสุดกลั้นโผเข้ากอดชมพู่
“พู่ ฉันเพิ่งรู้ว่าที่ฉันทำลงไป มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย หัวใจของคุณพุฒิเขาไม่ได้อยู่ที่ฉัน เขาไม่ได้รักฉัน แต่เขารักแก พู่ เขารักแก”
ชมพู่อึ้งกอดปลอบ ไม่เคยเห็นดาวร้องไห้อ่อนแอแบบนี้มาก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกดาว เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ต่อจากนี้ไปแกก็อยู่ประกวดให้จบ แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆ ลูกแกจะได้แข็งแรงไง”
“พู่ แกไม่โกรธฉันเหรอ”
ชมพู่ยิ้ม พลางส่ายหน้า “คนเราผิดพลาดกันได้ เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องให้อภัยกันสิ”
ดาวยิ่งร้องไห้หนัก กอดชมพู่เต็มรัก ตื้นตันใจในความดีของเพื่อน
ชมพู่กอดตอบ แม้ตัวเองจะเจ็บปวดมากเพียงไหน แต่ก็เก็บความรู้สึกไว้ลึกสุดใจ
เช้าวันใหม่ สาวงามทั้ง 12 คน กำลังซ้อมเต้นอยู่ในห้องซ้อม ในการแสดงเปิดตัว มีการเดินแปรแถว หยุดที่ตำแหน่งแล้วเต้น มี โมเอะ ครูสอนเต้น สั่งการอยู่หน้าห้อง แนตตี้ยืนดู ทำท่าตามไปด้วย, เสียงดนตรีจังหวะเร็ว สนุก, สาวๆ ทุกคนตั้งใจ มีแต่ดาวที่ดูซึมๆ
“5 6 7 8...ไปค่ะ...ดูแถวด้วยนะคะ อย่าให้ชนกัน...มั่นๆ แรงๆ ค่ะ...ดี”
เมซี่เต้นแรงมาก จนดูเยอะเกิน
“เมซี่ เยอะไปค่ะลูก เหมือนกะเทยเมายาบ้าแล้วค่ะ ปุ้มดีมากค่ะ สวยมั่นคันมาก เริด”
เมซี่ค้อนปุ้ม ดาวหน้าเศร้าตลอดเวลา และไม่ค่อยยิ้ม
“ทุกคนยิ้มด้วยนะคะ หนูดาวหน้าบึ้งเป็นก้นยายแก่เลยค่ะ”
แนตตี้ยิงมุกใส่
“ดีๆ นะคะเด็กๆ ใครพลาดพี่แนตตี้พร้อมเสียบนะคะ”
เวลาผ่านไป สาวๆ ยืนฟังโมเอะบรีฟ อย่างตั้งใจ
“พอเราเปิดเสร็จ เราก็จะแยกเข้าหลังเวทีนะคะ แล้วศิลปินก็จะออกมาร้องเพลงตรงกลาง พวกเราต้องรีบเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำด้วยความรวดเร็วนะคะ แล้วก็จะออกมาเต้นร่วมกับศิลปินอีกทีนึง”
“พี่คะ ตกลงศิลปินเป็นใครเหรอคะ”
โมเอะบอกว่า “เขาไม่ให้พี่บอกค่ะ ให้ไปเซอร์ไพรส์วันนั้นกันทั้งประเทศเลยดีกว่า”
แนตตี้ยิ้มกริ่ม “แต่ขอใบ้นิดนึงว่า เป็นศิลปินหนุ่มหล่อน่ารักน่ากิน”
สาวๆ เนื้อเต้น
“ต่อนะคะ พอเราเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ เราก็จะทยอยกันออกมา แล้วก็ต้องมีคนนึงที่ได้เต้นคู่กับศิลปินคนนี้นะคะ เอ่อ... พี่ขอเลือก...”
สาวๆ ลุ้น
“เลือกน้องปุ้มละกันค่ะ”
ปุ้มกรี๊ด ดีใจมาก คนอื่นมองเขม่น
“ส่วนคนอื่นๆ ก็จะเต้นอยู่ข้างหลังกับข้างๆ นะคะ”
เมซี่ ทักท้วง “เดี๋ยวค่ะพี่ ทำไมถึงเลือกปุ้มล่ะค่ะ”
“พี่เลือกจากคนที่เต้นดีที่สุดค่ะ” โมเอะบอก
“จะให้หนูร้องเพลงคู่ด้วยก็ได้นะคะ หนูร้องเพลงได้ค่ะ” ปุ้มพรีเซนต์
“เยอะไปแล้วค่ะน้องปุ้ม เยอะไปแล้ว” แนตตี้ปราม
ปุ้มยิ้มแหะๆ
ถัดจากนั้น สาวๆ ซ้อมเต้น โดยมีโมเอะเต้นแทนศิลปินรับเชิญ ปุ้มเต้นกับโมเอะ อย่างมาดมั่น สวยงาม เมซี่มองเขม่นตลอดเวลา
จังหวะที่เต้นหมุนไปหมุนมาหลายรอบ ทำเอาดาวหน้ามืด ล้มลง ชมพู่มองเห็นพุ่งเข้าไปดูคนแรก
“ดาว”
โมเอะหันมาถาม “เป็นอะไรค่ะหนูดาว”
“ดาวไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ขอดาวพักก่อนนะคะ”
“แล้วจะซ้อมทันเหรอ พรุ่งนี้ก็ขึ้นเวทีแล้วนะ” โมเอะกังวล
แนตตี้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร รีบเข้าไปเคลียร์ “คุณครูคะ น้องดาวเขาหัวไว เดี๋ยวแนตตี้จำท่าแล้วไปต่อท่าให้ก็ได้ค่ะ พู่ พาดาวไปห้องพยาบาลที”
ชมพู่พยุงดาวไป ฟ้าปรี่เข้ามาช่วย
“มา ฟ้าช่วย”
ชมพู่ กับ ดาว แปลกใจมาก แต่ก็ยอมให้ฟ้าช่วยพยุงดาวไป
ฟ้าเปิดประตูเข้ามาในห้องพยาบาล ล็อกห้อง แล้วผลักดาวออกไปเต็มแรง จนดาวเซ ชมพู่ก็เซไปด้วย
“ฟ้า! แกทำอะไรของแก” ดาวโกรธ
ฟ้าไม่สนจ้องหน้าเอาเรื่องดาว “ห้องนี้ไม่กล้อง เลิกตอแหลได้แล้ว บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าแกจะแกล้งทำสำออยเรียกคะแนนสงสารไปทำไม ทั้งๆ ที่แกก็ไม่มีทางได้ตำแหน่งอยู่แล้ว”
ชมพู่โมโห “ฟ้า แกก็รู้ว่าดาวเขาท้องอยู่ เขาไม่ได้แกล้ง”
“ท้องอยู่ก็ไม่เห็นต้องทำสำออยขนาดนี้เลย แกกับคุณพุฒิวางแผนอะไรกันอยู่ใช่มั้ย แกรู้ว่าในเมื่อแกไม่ได้คะแนนจากกรรมการ แกก็เลยจะให้คนโหวตจนแกได้ตำแหน่งใช่มั้ย”
“แกมันบ้า! คนไม่บ้าคิดไม่ได้อย่างนี้หรอก”
“ตอบมาเดี๋ยวนี้นะนังดาว ว่าจริงใช่มั้ย คุณพุฒิเขาจะทุ่มโหวตให้แก จนแกได้ตำแหน่งใช่มั้ย”
ฟ้าเข้าไปจับคอเสื้อดาวคาดคั้น พู่เข้าไปแกะมือฟ้าออก
“ฟ้า แกอยากได้มงกุฎจนเป็นประสาทไปแล้วนะ ไม่มีใครเล่นตุกติกทั้งนั้นแหละ ฉันว่าเอาเวลาที่แกคอยจับผิดคนอื่น ไปซ้อมเดินยังจะมีประโยชน์ซะกว่า” ชมพู่รำคาญมาก
“ไม่มีประโยชน์หรอกพู่ เพราะถึงยังไง น้ำหน้าอย่างนังฟ้าก็ไม่มีทางได้มงกุฎหรอก”
ฟ้าโกรธจัด “แกแช่งฉันเหรอ”
“ถึงไม่แช่ง แกก็ไม่แพ้อยู่ดี เพราะคนอย่างแก มันขี้แพ้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว จำไม่ได้เหรอ ว่าฉันเคยกระชากมงกุฎมาจากหัวแก แต่แกก็แย่งคืนมาไม่ได้ ครั้งที่ 2 ก็โดนไอ้เด็กเกเรมาแย่งไปอีก แล้วคนที่ไปตามมาเอาคืนให้ก็คือฉัน”
คำพูดของดาวทำเอาฟ้าอึ้ง นึกทวนหวนย้อนรำลึกถึงเหตุการณ์วัยเด็กเป็นฉากๆ
เริ่มตั้งแต่แรกเจอดาวก็ฉกมงกุฎบนหัวฟ้าไปเฉยเลย ชมพู่ช่วยยื้อมงกุฎคืนจากดาว จนมงกุฎพัง
ฟ้าเสียใจมาก
ต่อมาเด็กผี วีรเดช มาฉกมงกุฎบนหัวฟ้าไป ดาวสู้กับวีระเดช จนได้มงกุฎเอามาคืนฟ้า
ฟ้ายิ่งนึกก็ยิ่งจิตตก
“ต่อให้แกทำดีแทบตาย ชีวิตนี้แกไม่มีทางได้สวมมงกุฎหรอกนังฟ้า เพราะแกมันไม่มีดวง ประกวดไปก็เสียเวลาเปล่า จริงๆ แล้วฉันอยากจะพูดอย่างนี้กับแกตั้งนานแล้ว แต่เห็นกับว่าเป็นเพื่อนกันฉันก็เลยได้แต่ให้กำลังใจแต่ตอนนี้แกไม่ใช่เพื่อนฉันแล้ว ฉันก็เลยขอพูดความจริง จะได้หายโง่ซะที”
ฟ้าเครียดจัด จนเริ่มประสาท เอามืออุดหู
“ไม่จริง ครั้งนี้ฉันต้องได้มงกุฎ ครั้งนี้ฉันต้องชนะ”
ดาวยิ้มเยาะ “อุดหูไปก็เท่านั้น ความจริงมันก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ แกไม่ได้ขี้แพ้แค่เรื่องประกวดนะ ขนาดเรื่องผู้ชายแกก็ยังแพ้เลย ฮ่าๆๆ”
“แอร๊ย” ฟ้ากรี๊ดพุ่งถลาเข้าไปตบดาว
“ไม่จริง! ไม่จริง! ฉันต้องชนะ ชัชต้องรักฉัน”
ดาวได้เพียงปัดป้องไปมา ไม่ค่อยมีแรงนักเพราะเวียนหัว ชมพู่ช่วยห้ามฟ้า
“หยุดนะฟ้า แกบ้าไปแล้วเหรอ”
ดาวด่าอีกว่า “แกมันไอ้ขี้แพ้ นังฟ้าแกไม่มีทางชนะหรอก! ชัชก็ไม่มีทางรักแกด้วย”
ฟ้า กับ ดาว ยื้อยุดกันไปมา ชมพู่ห้ามก็ไม่หยุด สู้แรงสองคนไม่ได้ จนกระเด็นกระดอนออกมา
พุฒิพัฒน์เข้ามาเห็นรีบถลันเข้ามาจับตัวฟ้าเหวี่ยงออกไป แล้วเข้าไปประคองดาว
“ฟ้า ถ้าคุณทำร้ายคนอื่นอีก ผมจะเรียกตำรวจมาจับคุณ แล้วพรุ่งนี้คุณก็จะไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เหยียบขึ้นไปบนเวทีมิสเพอร์เฟ็กต์”
ฟ้าตกใจ รีบวิ่งหนีไป
พุฒิพัฒน์เป็นห่วงดาว พยุงมานั่งเก้าอี้
“เป็นอะไรมากมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ ถ้าคุณไม่เข้าก่อน ฟ้ามันคงถีบท้องดาวไปแล้ว”
“ต่อไปนี้คุณต้องระวังตัวให้มากๆ นะครับ”
ชมพู่เห็นดังนั้นก็ตัดสินใจพาตัวเองออกไปจากห้องนั้นเงียบๆ
พอพุฒิพัฒน์เงยหน้าขึ้น มองหา ก็ไม่เห็นชมพู่แล้ว
“ดาว คุณนอนพักอยู่นี่ก่อนนะครับ”
พุฒิพัฒน์รีบตามชมพู่ออกไปอย่างร้อนใจ
ดาวเศร้าที่สุดท้ายพุฒิพัฒน์ก็ห่วง และเลือกจะตามชมพู่ไป
ชมพู่เดินมาตามทาง พุฒิพัฒน์ตามมาจนทัน
“พู่ เดี๋ยวก่อนสิพู่”
ชมพู่หยุด หันมาหา
“กำลังจะเข้าเขตกล้องแล้ว เลิกตามได้แล้ว”
“ฉันแค่จะถามว่า เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ไปเป็นห่วงภรรยานายเถอะ”
ชมพู่เดินจากไป พุฒิพัฒน์ได้แต่มองตามตาละห้อย
อ่านต่อหน้า 4
มงกุฎริษยา ตอนที่ 22 (ต่อ)
ถัดมา สาวๆ ยืนโพสเรียง ออกมาแนะนำตัวที่ไมค์ทีละคน เรียงตามหมายเลข เสียงเพลงจังหวะคึกคัก ดังเร้าอารมณ์สาวๆ แนตตี้ยืนแทนที่ดาว
ถึงตาฟ้า เธอเดินมาดมั่นออกไปที่ไมค์ แต่แล้วเกิดส้นสูงพลิก ฟ้าล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
“โอ๊ย” ฟ้านั่งอยู่อย่างนั้น
โมเอะร้องขึ้นว่า “เพลงหยุดค่ะ”
แนตตี้กดรีโมทหยุดเพลง
“นี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามบนเวที The show must go on ค่ะ เราต้องแก้สถานการณ์ให้ได้ ถ้าเราตกใจทำอะไรไม่ถูกแล้วนั่งแช่อยู่ที่พื้นแบบนี้อายคนทั้งประเทศเลยนะคะ
ฟ้าหน้าเสีย นึกถึงเหตุการณ์คล้ายๆ กันตอนเด็ก
โดยในตอนนั้นลำไยฝึกให้ฟ้าเดิน ฟ้าเดินบิดไปบิดมาเร็วรี่ ด้วยความที่พื้นแฉะและใส่รองเท้าแตะ ฟ้าจึงลื่นล้ม ถูกคนหัวเราะขำกัน ดาวกับฟ้าต้องรีบไปฉุดให้ลุก
“เป็นไรมั้ยฟ้า”
ลำไยด่า “นังฟ้า เดินประสาอะไรของแกวะ นี่ถ้าไปลื่นล้มบนเวทีไม่ขายขี้หน้าเค้าตายเหรอ! ไม่ได้เรื่องเล้ย”
อีกครั้งตอนขึ้นประกวดนางนพมาศ ถูกลำไยพูดจากเสียดสี ไม่ให้กำลังใจเอาเลย
“นี่เป็นเวทีแรกของแก แกต้องชนะมาให้ได้นะนังฟ้า เอาฤกษ์เอาชัย ขืนแพ้ล่ะก็จะแพ้ไปทั้งชาติ”
หลังประกวดเสร็จ ฟ้าไม่ได้ตำแหน่งใดๆ ลำไยโกรธจัด ตบหน้าฟ้าเผียะต่อหน้าคนอื่นตรงหลังเวที
“ไม่ได้เรื่องเลยอีนังฟ้า แค่นี้ก็ทำไม่ได้ บอกให้ยิ้มสวยๆ เดินสวยๆ มันจะไปยากอะไรหา”
ฟ้าคิดไปคิดมา จนจะเป็นประสาท เสียงดาวดังก้องขึ้นในหูอีก
“ต่อให้แกทำดีแทบตาย ชีวิตนี้แกไม่มีทางได้มงกุฎหรอกนังฟ้า เพราะแกมันไม่มีดวง ประกวดไปก็เสียเวลาเปล่า”
ฟ้าเอามือปิดหู แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไป คนอื่นงงทั้งแถบ
“อ้าว จะไปไหนคะหนูฟ้า” แนตตี้รียกไว้
“ปล่อยไปค่ะ ถ้าพูดแค่นี้รับมาได้ก็ไม่ต้องประกวด พวกเรา ซ้อมต่อค่ะ”
ชมพู่มองตาม ลึกๆ ยังเป็นห่วงฟ้าอยู่เหมือนกัน
ช่วงพักเบรก สาวๆ พักผ่อนตามจริตใครมัน บ้างเล่นมือถือ บ้างเม้าท์มอย ขนม กับ เขียด ซ้อมเต้นกันอยู่ 2 คน
“เราต้องไปซ้ายหรือไปขวาก่อนนะเขียด” ขนมถาม
“ซ้ายก่อน”
“ไม่ใช่ขวาเหรอ”
เขียดเริ่มงง “ซ้าย...เอ๊ะ หรือขวา”
มุมหนึ่งปุ้มกำลังสอนดาวกับชมพู่เต้นอยู่
“1 2 3 4 5 6 7 และ 8 แล้วก็อย่างงี้นะ แล้วก็งี้ๆ” ปุ้มมองหาฟ้า “ฟ้าไปไหนแล้วล่ะ ไปเรียกมาซ้อมด้วยกันสิ”
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” ชมพู่บอก
“อ้าว พวกเธอเป็นเพื่อนมาจากเพชรบุรีด้วยกันไม่ใช่เหรอ นึกว่าจะสนิทกันซะอีก”
ดาว กะ ชมพู่ออกอาการอึดอัด
เขียดกับขนมเข้ามาสมทบ เขียดเอ่ยขึ้นว่า
“ปุ้ม ทวนให้เราด้วยสิ เราง้ง งง”
“มาสิ”
เขียดกับขนมมาเรียนเต้นด้วย
เมซี่เข้ามาหยุดมอง เอ่ยชมปุ้มด้วยน้ำเสียงประชด
“เก่งจังเลยนะปุ้ม จำท่าก็แม่น สเต็ปก็เป๊ะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ก็แค่ครูให้ฉันอยูตรงกลางตลอดๆ เท่านั้นแหละ”
เมซี่ยิ่งหมั่นไส้
“เธอไปเรียนเต้นที่ไหนมาเหรอปุ้ม” ขนมถาม
“ตอนเด็กๆ แม่ฉันสอนเต้นหางเครื่องให้ก็เลยพอมีพื่นฐานอยู่บ้าง พอโตมาก็จำๆ เอาจากทีวีแหละจ้ะ”
เขียดสุดจะทึ่ง “โห ไม่ได้เป็นเรียนที่โรงเรียนยังเต้นได้ขนาดนี้เลยอะ”
“ฉันเชื่อว่าดวงวิญาณของแม่ดลบันดาลให้ฉันเต้นเก่งจ้ะ มาซ้อมต่อเถอะ”
เมซี่เกลียดปุ้มเข้ากระดูดกำ
ฟ้าหลบมาซ้อมเดินอยู่คนเดียวในอีกห้องหนึ่ง ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น และตั้งใจมาก จนดูเครียดๆ เดินหมุนไปหมุนมา ยิ้มก็ยิ้มเกร็งๆ ไม่รีแลกซ์ และดูออกว่าไม่มีความสุขเลย
ที่แท้เป็นเพราะฟ้ากดดันมาก คำพูดดูถูกดูแคลนของลำไยดังก้องอยู่ในหัว
“นังฟ้า เดินประสาอะไรของแกวะ นี่ถ้าไปลื่นล้มบนเวทีไม่ขายขี้หน้าเค้าตายเหรอ! ไม่ได้เรื่องเล้ย”
“นี่เป็นเวทีแรกของแก แกต้องชนะมาให้ได้นะนังฟ้า เอาฤกษ์เอาชัย ขืนแพ้ล่ะก็จะแพ้ไปทั้งชาติ”
“ไม่ได้เรื่องเลยอีนังฟ้า แค่นี้ก็ทำไม่ได้ บอกให้ยิ้มสวยๆ เดินสวยๆ มันจะไปยากอะไร หา”
ตามด้วยคำพูดดาว “ต่อให้แกทำดีแทบตาย ชีวิตนี้แกไม่มีทางได้มงกุฎหรอก นังฟ้า เพราะแกมันไม่มีดวง ประกวดไปก็เสียเวลาเปล่า”
เสียงลำไยกับเสียงดาวดังกึกก้องอยู่ในหัว ซ้อนกันไปมา
ฟ้ายิ่งเดินยิ่งเครียดยกมือปิดหู จนสุดท้ายก็ร้องกรี๊ดออกมา
“อ๊าย...”
ฟ้าหยุดนิ่ง หายใจหอบเหนื่อย
พอได้สติก็เงยหน้ามองหากล้อง เมื่อเจอก็เดินไปหยุดหน้ากล้อง พนมมือไหว้
“คุณผู้ชมคะ ฟ้าตั้งใจกับการประกวดมากจริงๆ นะคะ ฟ้าฝึกซ้อมมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้มาประกวดเวทีนี้ ขอให้ทุกคนช่วยโหวตให้ฟ้าด้วยนะคะ ฟ้าไหว้ล่ะค่ะ ฟ้าจะทำให้ดีที่สุดค่ะ ฟ้าขอร้องนะคะ”
กล่าวจบฟ้าก็ทรุดตัวก้มกราบลงบนพื้น
ฟาก รุ้งลาวัลย์ จอย นรี ลีน่า เขียด ขนมมุงดูไอแพดกันอยู่ในห้องโถง เป็นสรุปไฮไลท์ชีวิตสาวๆ ประจำวัน
“ต๊าย นังฟ้ามันเล่นเบอร์นี้เลยเหรอเนี่ย” รุ้งลาวัลย์อดทึ่งไม่ได้
“กราบคนดูขอคะแนนกันง่ายๆ แบบนี้ ไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอ” นรีหงุดหงิด
“นางคงรู้ว่าคนไทยชอบดราม่า ไม่เห็นเหรอไอ้พวกเวทีประกวดทั้งหลาย ชีวิตใครยิ่งรันทดคนนั้นมักจะดัง” ลีน่าว่า
จอยเอ่ยขึ้นว่า “แล้วถ้าจอยจะสร้างเรื่องดราม่ามั่งจะทันมั้ยเนี่ย”
ปุ้มเดินมาสมทบ
“อย่าเลยจอย เราเอาความสวยมาแข่งกันดีกว่า ถ้าชนะเพราะความดราม่า ได้มงไปก็ไม่ภูมิใจหรอก”
เมซี่ตามมาอีกคน
“แล้วที่ยูเอากระดูกแม่มาทำให้ตัวเองเด่นล่ะ อย่างนี้ไม่เรียกว่าสร้างดราม่าเหรอ”
“เปล่าซะหน่อย ที่ปุ้มเด่นก็เพราะปุ้มสวยต่างหาก”
“แล้วไอสวยน้อยกว่ายูตรงไหนไม่ทราบ ทำไมไอถึงไม่ได้เต้นตรงกลาง”
“อันนี้ปุ้มก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เหมือนได้ยินครูเขาบอกว่าใครสวยกว่าก็ได้อยู่กลาง”
เมซี่หมั่นไส้มากขึ้น “กระจกอันละไม่กี่บาทหัดซื้อมาส่องซะบ้างนะ หน้าอย่างแก ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เป็นนักร้องแกไม่มีวันเข้ารอบหรอก แล้วถ้าแกไม่ยกโกศแม่ขึ้นมาไหว้บ่อยๆ คะแนนโหวตแกก็ไม่สูงขนาดนี้ด้วย...ฉันว่าแกเชิญวิญญาณแม่แกมาประกวดแทนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ”
ปุ้มสะอื้น ทำเป็นเสียใจจะร้องไห้ “ทำไมต้องลามปามถึงแม่ปุ้มด้วย ฮือ...”
จากนั้นปุ้มก็วิ่งหนีไป ทุกคนเบะปากให้กับความตอแหลของปุ้ม เมซี่คิดแผนร้ายจัดการปุ้ม
ค่ำคืนนั้น ในขณะที่ฟ้ากำลังซ้อมเดินอยู่ในห้อง เมซี่ถือผ้าขนหนูเข้ามายืนอยู่หน้าประตูแอบๆ กล้อง พอสบโอกาสก็รีบเอาผ้าคลุมปิดหน้ากล้อง
ฟ้ากำลังจะอ้าปากถาม เมซี่จุ๊ปาก เดินปรี่ไปหยิบโกศที่หัวเตียงปุ้มมาเทใส่ถุงที่เตรียมมา แล้วซ่อนไว้ใต้เตียงตัวเอง แต่เมซี่รีบร้อนจนปิดไม่สนิท ปากโกศเผยอนิดๆ
ฟ้ามองการกระทำของสาวงามอิมพอร์ตด้วยสีหน้าประหลาดใจ
เมซี่ยกนิ้วแตะปาก เป็นเชิงกำชับว่าอย่าไปพูดบอกใครนะยูว์!
อ่านต่อตอนที่ 23
