หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 25
สัปเหร่อมั่นกับมัคนายกแมว เดินมาท่ามกลางความมืดในบรรยากาศริมน้ำกลางคืนที่ดูหลอนๆ แมวมีอาการกลัวผีสุดขีด
"น้ามั่นจะพาฉันมาทางนี้ทำไมก็รู้ๆ อยู่"
"ก็ทางนี้มันถึงวัดเร็วกว่า ข้าง่วง"
"เดี๋ยวได้เจอดีจนหายง่วง ก็รู้ๆ อยู่แถวนี้กลางคืนใครก็ไม่กล้าผ่าน"
มั่นทำเป็นไม่กลัว
"ผีเผลอที่ไหนไม่มีหรอก ถ้ามีจริงโผล่ออกมาสิ ข้าสัปเหร่อมั่นจะขุดมันลงหลุมเอง"
"ไอ้มั่นพอเถอะ"
"ไม่พอโว้ย"
"ข้าว่ามันมาตามที่เอ็งท้ามันแล้ว"
มั่นกับแมวหันไปที่ริมน้ำ เห็นแตงกวาแต่งผีปลอมเป็นแตงไทด้วยชุดคลุมสีขาวพลิ้วๆ ยืนอุ้มลูกอยู่ริมน้ำ
"ถามหาฉันอยู่รึเปล่าจ้ะ"
"ชัดละ ชัดแปะเลย" แมวว่า
มั่น/แมว หันหน้าหากัน ทำตาโต พูดพร้อมกัน "ผี"
มั่นกับแมวพูดจบวิ่งหนีอย่างเร็ว...
บรรยากกาศวัดยามเช้า มั่นกับแมวตัวสั่น นั่งหัวตั้งอยู่หน้าพระ บนศาลา หลวงพ่อแม่น หลวงพี่ดิน ไท หมาก ยืนดูอยู่
"ใช้เจลใส่ผมยี่ห้อไรเนี่ย ผมแหลมเป็นจรวดเชียว" หมากถาม
"เจลบ้าบอสิ ไอ้หมาก ฉันสองคนโดนผีนังแตงไทหลอก" แมวบอก
"หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้ผมสองคนหน่อยนะครับ" มั่นบอก
"ทุกอย่างมันอยู่ที่จิตปรุงแต่ง น้ำมนต์ช่วยอะไรไม่ได้หรอก" หลวงพ่อบอก
"ถือซะว่ารดน้ำมนต์ให้น้าสองคน เพื่อความสบายใจก็แล้วกันครับหลวงพ่อ" ไทว่า
ไทยกมือไหว้หลวงพ่อเหมือนขอร้อง หลวงพ่อพยักหน้ารับ
"เอางั้นก็ได้"
ไทหยิบขันน้ำมนต์ให้ หลวงพ่อเอามาพรมๆ มั่นกับแมว รดน้ำมนต์เสร็จสองคนยกมือไหว้
"เล่าให้หลวงพี่ฟังหน่อยได้มั้ย"
"ผีนังแตงไท มันเจ็บท้องคลอดลูกไม่มีคนอยู่ มันเดินออกมาตายท้องกลมอยู่หลังบ้าน" แมวเล่า
"ผีตายท้องกลมมันเฮี้ยน หลอกคนอยู่ตรงบริเวณที่มันตาย" มั่นว่า
"ทำไมเค้าไม่ไปผุดไปเกิด"
"ไม่รู้ครับ ผมไม่สนิทกับผี" แมวบอก
"หลอกทุกคนที่ผ่านไปผ่านมาเลยเหรอ" ไทถาม
"ใช่นะสิ" แมวว่า
"ฉันก็เคยได้ยินมาว่า เฮี้ยนจนที่ตรงนั้นน้องสาวเค้าพยายามขายให้ใคร มีคนซื้อไปก็เอามาส่งคืน ไม่มีใครกล้าซื้อ"
ไทมองสภาพสองคนทำทำท่าคิดๆ
ชดช้อยส่งซองเงินให้แตงกวา
"ขอบคุณนะคะ คุณหญิง" แตงกวาว่า
"คุณนายพอยะ ได้เงินละเลื่อนคำนำหน้าให้ฉันเลยนะ"
"พอซื้อบ้านปุ๊บ คุณนายดูมีสง่าราคีขึ้นมาเลยจ้ะ"
"สง่าราศี"
"ฝากคุณนายดูแลด้วยนะจ้ะ พี่สาวฉันรักบ้านหลังนี้มาก"
"ยะ."
"งั้นฉันไปนะ"
แตงกวามองเข้าไปในบ้านอย่างอาลัย ก่อนเดินออกไป
"แม่จะซื้อจริงๆ เหรอ" กุ๊กไก่กระซิบแม่ "เค้าว่าผีเฮี้ยนนะแม่"
"แม่เราทำอะไรไม่เคยไม่มีแผนหรอก" โต้งบอก
"ออกจะบ่อยไป"
"แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ แม่เราจะได้ทั้งที่ราคาถูกและที่ดินที่ไม่มีผี"
"ใช่...แม่จะไม่ยอมเสียเงินแล้วให้ผีมันมาอยู่ฟรีๆ หรอก" ชดช้อยว่า
"งั้นเราไปเก็บค่าเช่าจากมันให้คุณนายแม่มั้ยครับพี่โต้ง" เผือกบอก
"ดี...แกไปเอาสัญญามาให้ผีมันเซ็น ... ไอ้เผือกอย่ามาตลก"
"แม่จ๋าจะทำอะไร"
"เดี๋ยวก็รู้"
ชดช้อยยิ้มร้ายอย่างมีแผนการ มองเข้าไปในบ้านที่มีผ้าม่านปลิวๆ ดูหน้ากลัว
เฮียเม้ง เหมย หมากนั่งอยู่หน้าร้านกาแฟ ไทชงกาแฟ มีเจนนี่ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนจะสิงร่างไท
"ผมว่าพี่เจนไปยืนห่างๆ ดีกว่านะครับ เดี๋ยวโดนน้ำร้อนไปผิวจะเสีย"
"เป็นห่วงกลัวแฟนไม่สวยเหรอ"
"กลัวเนื้อที่ยุ่ยอยู่แล้วจะยุ่ยหนักกว่าเก่าครับ"
เจนนี่ยิ้ม
"แรงกับแฟนตลอด"
ไทส่ายหน้าขำๆ ในความแถของเจนนี่
"ยืนใกล้ขนาดนั้นสิงพี่ไทไปเลยสิ" หมากบอก
"ฉันเป็นคนไม่ใช่ผี"
โต้งกับเผือกเดินเข้ามา
"อ้าวนึกว่าใช่ เห็นเหมาะสมกันยังกับผีเน่ากับโลงผุ" เผือกบอก
"ถ้าน้องไทเป็นโลงผุ แกก็เศษโลงผุแหละไอ้เผือก"
เผือกทำท่าโมโห โต้งยกมือห้ามไว้
"อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือไอ้เผือก เรากับเค้าคนละชั้น วันนี้ฉันกำลังอารมณ์ดี"
"ฉันก็เห็นแกอารมณ์ดีทุกวัน งานการไม่ทำ จะเอาอะไรมาเครียดไอ้โต้ง" เฮียเม้งว่า
"ก็เครียดว่า แต่ละวันจะวางแผนขอเงินแม่ยังไงนะสิ เฮียเม้ง"
"พอเลยไอ้เผือก" โต้งบอกกับเฮียเม้ง "แม่ฉันเพิ่งซื้อที่ใหม่บอกว่าจะยกให้ฉัน ฉันก็เลยอารมณ์ดี... เหมยไปอยู่ด้วยกันมั้ย"
"ไม่เป็นไรเหมยมีบ้านอยู่"
เฮียเม้งถาม
"ที่ตรงไหนวะ ทำไมข้าไม่รู้ว่ามีที่ดีๆ ขาย"
"ก็ที่บ้านนังแตงกวานะสิ" เผือกบอก
"ที่ผีสิง" เจนนี่โพล่ง
ทุกคนทำท่าตกใจ
"หัวโกร๋นแน่นังคุณนายฮ่าๆๆ"
ไททำท่าคิดๆ เรื่องชดช้อยซื้อที่
เสียงหลวงพี่กับหลวงพ่อท่องบทกรวดน้ำดังลอดออกมา
"เปตานัง อุปะกัปปะติ อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง ชิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ"
หลวงพ่อกับหลวงพี่นั่งอยู่ แตงกวาเอาสังฆทานมาถวาย กำลังกรวดน้ำ
มั่นแมวอาการดีขึ้นนั่งอยู่ข้างๆ
"สัพเพ ปูเรนตุ สังกัปปา จันโท ปัญญะระโส ยะถา มะณิ โชติระโส ยะถา"
แตงกวากรวดน้ำเสร็จยกมือไหว้หลวงพี่กับหลวงพ่อ
"ขยันทำบุญให้พี่แกหน่อยนะนังแตงกวา นังแตงไทจะได้ไปผุดไปเกิดซะที" แมวบอก
"ฉันก็ทำให้เกือบทุกวันนะแหละน้า เพราะฉันรู้สึกผิดต่อพี่สาว"
"ทำไมต้องไปรู้สึกผิดด้วยละ กรรมใครกรรมมัน ไปโทษตัวเองจะเป็นทุกข์เปล่าๆ" หลวงพ่อว่า
หมวดกาแฟเดินขึ้นมา แตงกวามองๆ
"หมวดมาช้าไปนิดนะคะ ไม่งั้นเราคงได้ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน"
กาแฟยิ้มอายๆ เพราะโดนจีบ "ครับ"
กาแฟหันไปคุยกับหลวงพ่อ
"หลวงพ่อครับ วันพรุ่งนี้ผมจะนิมนต์หลวงพ่อกับหลวงพี่ไปที่โรงพักหน่อยครับ"
"หลวงพ่อทำอะไรผิดเหรอ หมวดถึงต้องเรียกไปสอบสวน"
"ไม่ใช่ พอดีจะทำบุญโรงพักซะหน่อย"
"ได้สิหมวด"
"แตงกวาไปร่วมงานได้มั้ยจ๊ะ หมวด"
"เชิญครับคุณแตงกวา"
"แหม...ตกลงแกตั้งใจจะมาทำบุญให้พี่หรือจะมาจีบผู้ชาย" แมวถาม
"ก็ทำพร้อมๆ กันนะแหละจ้ะน้า"
กาแฟยิ้มๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 25 (ต่อ)
หมากนั่งกินกาแฟอยู่ เหมยนั่งเล่นมือถือ ไทกับเจนนี่ยืนอยู่
"น้องไทกลัวผีมั้ยคะ
"ฉันกลัว" หมากบอก
"ไม่ได้ถามแกไอ้หมาก จริงๆ คนแบบแกส่องกระจกแล้วไม่กลัวหน้าตัวเอง ก็ไม่น่ากลัวอะไรบนโลกนี้แล้ว"
"แรงมาก ถึงฉันจะไม่หล่อแต่ถ้าได้ลองชิมแล้วจะติดใจ"
หมากยิ้มๆ ยักคิ้วให้เจนนี่
"คนหรือขนม... ว่าไงน้องไทกลัวผีมั้ย"
"คนน่ากลัวกว่าผีเยอะครับ" ไทบอก
เหมยบอก
"ผีสิน่ากลัว หน้าเละๆ หายตัวไปหายตัวมา"
"คุณรู้ได้ยังไงเคยเห็นเหรอ"
"ใช่...เคยเห็นในฝัน"
"งมงาย"
เหมยวางโทรศัพท์ยืนขึ้นทำท่าโมโหจ้องมาที่ไท
"ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ หรือนายไม่กลัว"
ไทเอามือเท้าโต๊ะหินอ่อนฝั่งตรงข้าม ก่อนพูดออกไป
"ไม่กลัว"
เหมยเอามือวางอีกฝั่งของโต๊ะ สองคนเผชิญหน้ากันใกล้ๆ
"งั้นฉันขอท้าให้นายพิสูจน์"
ไทตอบมั่นใจ "ได้"
ไทกับเหมยจ้องหน้ากัน เหมือนท้าทายกันไปมา
หมวดกาแฟเดินออกมากับแตงกวาที่ศาลาท่าน้ำ
"ถ้าแตงกวามีแฟนหน้าตาแบบหมวด ลูกออกมาคงหน้าตาดีน่าดูนะคะ ว่ามั้ย"
กาแฟยิ้มอาย
"ขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
มั่นกับแมววิ่งตามมา
"หมวดๆ หยุดก่อน"
กาแฟหันไปมอง
"มีอะไรครับน้า"
"ผมจะมาแจ้งความครับ"
กาแฟสงสัย
"มีอะไรครับ"
"ผมขอแจ้งหมวดไปจับผีนังแตงไท"
แตงกวาได้ยินก็สะดุ้ง
"หมวดต้องจัดการนะครับ ผีนังแตงไทมันหลอกคนไปทั่ว" มั่นบอก
"ผมเป็นตำรวจไม่ได้เป็นหมอผีครับน้า"
"ไหนบอกว่ามีตำรวจที่ไหนอุ่นใจที่ที่นั่น" แมวบอก
"ผมขอเถอะครับเรื่องนี้ เรื่องอื่นให้ทำอะไรก็ยอม"
"นี่น้าโกรธที่พี่สาวฉันหลอกน้าเมื่อคืนนะเหรอ"
"เอ็งรู้ได้ไงนังแตงกวา" มั่นถาม
"ก็ใครโดนผีฉันหลอกก็แค้นทุกคน น้าสองคนก็คงโดนด้วย ไม่งั้นไม่แค้นขนาดนี้หรอก"
มั่นกับแมวพยักหน้า
"ถ้าหมวดไม่ช่วย งั้นฉันสองคนจัดการเอง" แมวบอก
"แกจะทำอะไรวะ" มั่นถาม
"ไปขอพระหลวงพ่อใส่กัน"
มั่นกับแมวเดินสวนออกไป อีกมุม หลวงพี่ยืนมองมาที่แตงกว่าด้วยความสงสัย
บรรยากาศบ้านแตงกวาดูหลอนๆในยามโพล้เพล้ ไท เหมย หมาก เจนนี่ มีไฟฉายกันคนละอันเดินเข้ามาในบ้าน หมากกับเจนนี่ทำหน้าที่พิธีกร
"และตอนนี้เราก็อยู่หน้าบ้านที่เกิดเหตุคนท้องตายทั้งกลมแล้วนะครับ"
"บรรยากาศตอนนี้หลอนสุดๆ เหมือนฉี่จะแตก" เจนนี่บอก
"คุณเจนนี่ได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ มั้ยครับ"
หมากทำท่าตกใจ
"หรือว่าจะเป็นกลิ่นศพ"
"กลิ่นตดเจนนี่ค่ะ"
"โว้ยพี่เจน เหม็นมากมาตดทำไมตอนนี้" เหมยโวยวาย
"ก็พี่กลัว"
"ผมว่าเลิกเล่นกันได้แล้วครับ" ไทบอก
"นายกลัวเหรอ" เหมยถาม
ไทเอาไฟสายส่องหน้า ทำเสียงยานคาง
"ม่าย...กลัว"
"เว้ย...ไอ้บ้าน่ากลัว"
"กลัวทำไมคุณ ผมออกจะหล่อ"
"กลับกันเถอะพี่ไท บรรยากาศมันน่ากลัว"
ไทส่องไฟฉายไปมา แบบหลอนๆ ฟึบ ฟึบ ฟึบ ทุกคนลุ้นๆ ว่าจะเจอผีมั้ย
"ไม่เห็นมีอะไรเลยกลัวทำไม"
เสียงแมวกระโดดออกมาจากความมืดมากลางวง ทุกคนตกใจ
เหมย/เจนนี่ร้อง "ผีหลอก"
ทุกคนวิ่งหนีป่าราบยกเว้นไท จนเหมยต้องดึงมือไทวิ่งออกจากบ้านอย่างเร็ว
ทุกคนวิ่งออกมาถึงถนนแล้วหยุดหอบ
"จับมือผมซะแน่นเลยนะคุณ"
เหมยนึกได้ ปล่อยมือออกจากไท
"ฉันนึกว่าพี่เจน"
"หลอกแตะอั๋งผมก็บอกมาเหอะ"
"มันใช่เวลามั้ยเนี่ยคนยิ่งกลัวๆ อยู่"
"กลัวทำไมผมอยู่ข้างๆ คุณ ผมไม่ให้ใครมาทำอะไรคุณหรอก"
"เหรอ"
"ถ้าน้องเหมยไม่อยากให้น้องไทดูแล น้องไทมาดูแลพี่ก็ได้ค่ะ" เจนนี่บอก
"พี่เจนนี่ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกครับเพราะมีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่แล้ว" หมากบอก
เจนนี่มองไปอีกฝั่ง ทำท่าชี้ๆ ตกใจ
"นั่นๆๆๆ"
เหมย ไท หมาก มองไปอีกฝั่ง
"ผีเหรอพี่เจน" เหมยถาม
"ไม่ใช่ค่ะ น้ามั่นกับน้าแมว" เจนนี่ว่า
เหมย ไท หมาก หันไปมองเห็นแมวกับมั่นเดินมา
"แล้วจะพูดเหมือนเห็นพี่ ทำไมพี่เจน"
"น้าสองคนจะไปไหนครับ"ไทถาม
"ไปบ้านนังแตงกวา" แมวบอก
"โดนหลอกมาเมื่อคืนไม่เข็ดอีกเหรอน้า"หมากถาม
"ก็ไอ้เผือกมันบอกว่า คุณนายชดช้อยเอาหมอผีมาปราบนังแตงไท ข้าเลยจะไปดู"
ไททำหน้าไม่สบายใจ ที่เรื่องราวใหญ่โตถึงขึ้นมีหมอผีมาไล่
บรรยากาศหน้ากลัวมาก ... หมาหอนรับกันเกลียว ชดช้อย โต้ง กุ๊กไก่ยืนอยู่ กุ๊กไก่เกาะแขนแม่แน่น
"เมื่อไหร่ไอ้เผือกกับพ่อหมอจะมาเนี่ย"
"นั่นสิกุ๊กไก่กลัวจนปวดฉี่ไปหมดแล้ว"
"เข้าไปฉี่ในบ้านสิกุ๊ก" โต้งว่า
"ไม่เอา กุ๊กไก่กลัว"
สามคนยืนหันไปทางเดียวกันเรียงสาม มองหาโต้ง ก่อนมีมือซีดๆ จับมาที่ไหล่คุณนาย
"กุ๊กไก่ จับไหล่แม่เลยเหรอลูก"
กุ๊กไก่ชูมือ
"กุ๊กไก่เปล่านะจ๊ะแม่"
"แสดงว่าต๊งโต้งเหรอลูก"
"ไม่ใช่ครับ"
"ถ้าไม่ใช่ลูกสองคนแล้วใครละ"
เฮียเม้งทำเสียงยานคาง "ฉัน...เอง"
ทั้งสามคนหันไปเห็นเฮียเม้งเอาไฟฉายส่องหน้า
"แบร่"
กุ๊กไก่กับโต้งวิ่งไปหลบหลังแม่กรี๊ดกร๊าด ชดช้อยเอามือปิดตา
"อย่าทำอะไรฉันเลยฉันกลัวแล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ ฉันเองคุณนาย"
"ไอ้เม้ง ไอ้บ้าตกใจหมดเลย"
"นึกว่าไม่กลัวผีเห็นมาซื้อที่ผีอยู่"
"แกมาทำไม"
"ฉันก็มาดูความล้มเหลวของแกนะสิฮ่าๆๆ แล้วไหนอาจารย์ไล่ผีของแก"
"อาจารย์คงมาแล้ว"
เผือกพาอาจารย์คงเข้ามา อารย์มาพร้อมลูกประคำสร้อยหัวกะโหลก แต่งชุดชาวเต็มพิกัด
ทุกคนดูเลื่อมใสในความน่าเชื่อถือของอาจารย์คง
"อาจารย์ระวังสะดุด" เผือกบอก
"อะไรนะ ไม่ได้ยิน"
อาจารย์คงไม่ทันได้ยินสะดุดล้มไม่เป็นท่า
"อาจารย์ท่านหูตึงนิดหน่อยครับ"
ทุกคนลุ้นว่าจะรอดมั้ย
ฝ่ายหลวงพี่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หลวงพ่อเดินเข้ามา
"คนหายไปไหนกันหมดเนี่ย"
"ผมก็เป็นคนนะครับ"
หลวงพ่อสะดุ้งรับมุก
"แหมท่านก็ หมายถึงมั่น แมว หมาก ไท ไปไหนกันหมด"
"เห็นเมื่อตอนเย็น คุยกับเผือกว่าจะไปดูปราบผี"
หลวงพ่อสงสัย
"ปราบผี"
"ใช่ครับ เพราะว่าคุณนายเอาหมอผีมาไล่ผี"
"นี่งมงายกันไปใหญ่โตแล้ว"
"หลวงพ่อไม่เชื่อเหรอครับ แต่น้าสองคนก็เห็นเองกับตานะครับ"
"หลวงพ่อก็ผ่านบ่อยนะ แต่ก็ไม่เคยเห็น"
"ผ่านตอนกลางคืนเหรอครับ"
"กลางวัน"
หลวงพี่ยิ้มๆ ก่อนทำหน้าสงสัย
"ผมว่าเรื่องนี้มีลับลมคมมีด"
"ลับลมคมในท่าน"
หลวงพี่ยิ้มๆ
"ท่านสงสัยอะไรรึเปล่า"
หลวงพ่อจ้องหน้าหลวงพี่ด้วยความสงสัยรอคำตอบ
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 25
หลังบ้านแตงไทถูกล้อมด้วยสายสิญจน์เป็นพื้นที่สำหรับนั่ง หมาหอนคลอน่าขนลุก
ไท เหมย หมาก เจนนี่ มั่น แมว เม้ง นั่งด้านหลัง ด้านหน้ามีจารย์คง ชดช้อย กุ๊กไก่ โต้ง เผือก นั่ง
อยู่ด้วยกัน อาจารย์คงกำลังบริกรรมคาถาทำปากขมุบขมิบ
"หมอเก่งแน่นะไอ้เผือก"
"ใช่ครับนายแม่ เก่งมาก แต่หูตึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจัดการเป็นผู้ช่วยท่านเอง"
"ถ้าสำเร็จฉันจะตอบแทนแกอย่างงาม"
เฮียเม้งเห็นเหมยนั่งกลัวๆ เบียดไทอยู่
"นี่ไอ้ไทนั่งห่างลูกสาวฉันหน่อย"
"เจนนี่ว่าน้องเหมยเบียดน้องไทมากกว่า"
เหมยรีบขยับไปนั่งใกล้พ่อ อาจารย์คงบริกรรมคาถาดูมั่นใจ ทุกคนมองไปที่ท่าน้ำตรงจุดที่แตงไทตาย เห็นกลุ่มควันค่อยๆ ลอยขึ้น แตงกวาแต่งผีโผล่มาในชุดเดินพร้อมกับอุ้มลูก
"แม่ผีมาแล้ว" กุ๊กไก่บอก
ทุกคนท่าทางกลัวๆ ยกเว้นไทที่ตั้งใจดู
"ออกมาแล้วเหรอ" อาจารย์คงถาม
"แกเรียกฉันมาทำไม"
อาจารย์คงถามเผือก
"มันว่าอะไรนะ"
เผือกตะโกน
"มันถามว่าอาจารย์เรียกมันมาทำไม"
"ข้าจะมาขอคืนพื้นที่"
"ไปขอที่อื่น ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกแก ออกไป"
"ยอมไปแล้วใช่มั้ย"
"มันยังไม่ยอมอาจารย์" โต้งบอก
"จะไหวมั้ยเนี่ย" ไทว่า
"ใช่ หูตึงแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องมั้ย"
"หมายถึงแกมานั่งตักพี่ คิดว่าพี่จะทนไหวมั้ยเนี่ย"
หมากยิ้มแห้งๆ ก่อนลงจากตักไท หมอผีกับแตงกวาจ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
ภายในวัด เวลาลางคืน เสียงหมาหอนต่อเนื่อง หลวงพี่กำลังคุยโทรศัพท์กับหมวดกาแฟอยู่
"ฝากหมวดไปดูหน่อยนะครับ"
หลวงพี่พยักหน้ารับ
"หลวงพี่ว่ามันมีอะไรน่าสงสัย ได้เรื่องยังไง รบกวนหมวดโทร.บอกหลวงพี่หน่อยนะ"
หลวงพี่กดวางสายทำหน้าคิดๆ
ทุกคนยังอยู่ที่เดิม ก่อนเสียงหมาหอนดัง
"เผือกหิวน้ำ"
"จะมาหิวอะไรตอนนี้ไอ้เผือก" ชดช้อยว่า
"ก็เล่นแปลที่ผีพูดทุกคำจะไม่ให้คอแห้งได้ยังไงกัน"
อาจารย์คงล้วงข้าวสารเสกออกมา ทำท่าบริกรรมคาถาก่อนเขี้ยงใส่ผี
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้ข้าวสารพวกนี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก"
"เฮี้ยนสุดๆ น่ากลัว เอาไงต่อจารย์คง" แมวถาม
เผือกส่งขันน้ำมนต์ให้อาจารย์คงสาดใส่
"ไม่ใช่สงกรานต์มาสาดอะไรน่ารำคาญ ออกไป"
"ไปที่ชอบ ที่ชอบเถอะนะพี่แตงไท"
"ข้าชอบที่นี่ ถ้าพวกเอ็งไม่ออกไป ข้าจะฆ่าให้ตายให้หมด"
แตงกวาเดินอุ้มลูกเดินเข้ามาใกล้สายสิญจน์ทุกที ทุกคนกลัวๆ
"เอาไงดี อาจารย์มันจะฆ่าพวกเรา" ชดช้อยบอก
"ไม่ต้องห่วงสายสิญจน์เส้นนี้ ปลุกเสกมาอย่างดี มันเข้ามาไม่ได้หรอก ผีมันกลัว"
"อยากได้นักใช่มั้ยที่ลงทุนจ้างคนมาไล่ฉัน ฉันเนี่ยแหละจะไล่แก นังคุณนาย"
แตงกวาเดินพังสายสิญจน์เข้ามาบีบคอหมอผี ทุกคนตกใจ หมอผีดึงมือออกแล้ววิ่งหนี
"ไหนบอกว่าสายสิญจน์ผีกลัวไงวะ" เฮียเม้งว่า
"รู้ได้ไงว่าคุณนายซื้อที่" ไทถาม
"อย่าเพิ่งสงสัยเลยพี่ฉันว่าหนีก่อนเหอะ"
บรรยากาศอลม่านทุกคนวิ่งหนี หมอผีหนีก่อนคนแรก
มั่น แมว วิ่งหนีมาหลบอยู่ต้นไม้มุมหนึ่ง สองคนหันหลังชนกันเองตกใจ
"เฮ้ย"
แมวบอก
"ตกใจหมดเลย"
"กลับวัดเถอะวะไอ้แมว" มั่นบอก
"ปะ"
"จะรีบหนีไปไหน อยากมาเจอฉันไม่ใช่เหรอ"
แตงกวาจับไหล่แมวไว้ อีกมืออุ้มลูก มั่นจะวิ่งหนี แมวดึงไว้
"จะไปไหน รอข้าก่อน"
"ข้าหิวข้าว"
"ปะปะปล่อยฉันเถอะนะแม่แตงไท ฉันกลัวแล้ว" แมวบอก
"จะเอาตำรวจมาจับฉันไม่ใช่เหรอ"
"ฉันกลัวแล้วปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอโทษ" มั่นบอก
"วันหลังอย่ามายุ่งกับฉันอีก"
"จ้ะๆ ไม่ยุ่งแล้วจ้ะ"
แตงกวาปล่อยมือ แมวกับมั่นวิ่งหนีออกไปอย่างเร็ว
ชดช้อย เฮียเม้ง เผือก โต้ง หลบอยู่ที่มุมหนึ่งในบ้าน ชดช้อยนั่งอยู่ข้างๆ เฮียเม้ง
"แกนะไอ้เผือก ไปพาหมอผีอะไรมาใช้ไม่ได้"
"คนนี้ใครๆ ก็บอกว่าเจ๋งนะนายแม่"
"เจ๊งละสิไม่ว่า"
"เสียทั้งเงินเสียทั้งที่สินะ" เม้งแดกดัน
"เงียบไปเลยไอ้เม้ง แล้วก็ไปนั่งห่างๆ ฉันเลยเหม็นสาบ"
"แหมยังกะตัวแกหอมตายละ"
"ไปกันเถอะแม่ มันคงไม่ตามมาแล้วละ"
โต้งพูดไม่ทันขาดคำ
"หลบใครอยู่เหรอจ้ะ"
"ถามแปลกๆ ก็หลบผีนะสิ" โต้งว่า
ทุกคนจำเสียงได้ หันไปเห็นแตงกวายืนอุ้มลูกอยู่ข้างหลัง ผ่าง!
"แตงไท"
"ใช่ฉันเอง"
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้ว"
"คืนที่ให้น้องสาวฉันซะ"
ชดช้อยลืมตัว
"แต่ฉันเสียเงินไปแล้ว"
เฮียเม้งเตือน
"นั่นผีนะคุณนาย"
"ถ้าไม่คืนแกตาย"
"คืนจ้ะคืน ไปไหนก็ไปอย่ามาทำอะไรฉันเลย"
"แกสองคนใช่มั้ยไอ้โต้ง ไอ้เผือก ที่จะเอาหมอผีมาปราบฉัน"
โต้งกับเผือกยกมือไหว้กลัวๆ
"อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว"
ทั้งสี่คนสุมหัวกันหลับตากลัวๆ ก่อนชดช้อยค่อยๆ ลืมตา
"มันไปแล้ว"
"น้ำอะไรวะ" เฮียเม้งพูดพลางเอามือขึ้นมาดม
"ฉี่ฉันเองจ้ะ"
โต้งพูดจบ โต้งกับเผือกวิ่งหนี คุณนายกับเฮียเม้งวิ่งตาม
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 25 (ต่อ)
หมาก เจนนี่ กุ๊กไก่ หมุนซ้ายขวาหาที่หลบ เสียงหมาหอนดังอยู่
"หมาก็หอนอยูได้น่ากลัว ไปทางไหนกันดีอ่ะ" กุ๊กไก่บอก
หมากทำเสียงหล่อ
"น้องกุ๊กไก่ไม่ต้องกลัว พี่หมากจะปกป้องน้องกุ๊กไก่เอง"
"ดูแลตัวเองให้ได้ก่อนเถอะไอ้หมาก" เจนนี่บอก
"แหม ดับฝันฉันตลอดเลยนะพี่เนี่ย"
"มันใช่เวลามาจีบสาวมั้ย เดี๋ยวผีก็ออกมาหักคอหรอก"
เสียงคนเดินเหยียบใบไม้แห้งเข้ามาจากมุมหนึ่ง
"ฉันกลัว"
หมาก กุ๊กไก่ เจนนี่กลัวๆ หมากจะเบียดกุ๊กไก่ กุ๊กไก่ผลักหนี ทั้งสี่คนลุ้นๆ ว่าจะเป็นอะไร ก่อนหลับตาปี๋
"มาทำอะไรกัน"
กุ๊กไก่ลืมตาดีใจ
"หมวด"
"ใช่ผมเอง"
กุ๊กไก่รีบโผกอดหมวดกาแฟ
"แหมฉันยืนอยู่ทั้งคนทำไมไม่กอด"
กุ๊กไก่กอดกาแฟตัวสั่น กาแฟตบๆ ไหล่ปลอบ
เหมยจับมือไทแน่น เหมยกลัวๆ เอาหน้าซุกที่ไหล่ไท
ไทมองอย่างเอ็นดู
"ปะคุณ"
เหมยดึงไทไว้
"อย่าไปนะนายไท ฉันกลัว"
ไทจับไหล่เหมยสองข้างมองๆ ด้วยความจริงจังจริงใจ
"ผมบอกแล้วไงว่าถ้าผมอยู่ ผมจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรคุณหรอก ปะ"
ไทยื่นมือมาให้เหมย เหมือนขอมือ เหมยจ้องหน้าไท ก่อนส่งมือให้ยิ้มๆ เหมยยืนขึ้น
เสียงคนเดินขึ้นมา
"หลบก่อนคุณมีคนเดินมา"
เหมยพูดเบา
"ผีเหรอ"
"ไม่น่าใช่"
ไทกับเหมยแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่ง มองผ่านช่อง เห็นผีเดินขึ้นมาบนบ้าน แต่มองไม่ค่อยชัด
เหมยกำลังจะตะโกน ไทเอามือหนึ่งโอบไหล่เหมยไว้ก่อน อีกมือหนึ่งปิดปากกลัวเหมยร้อง
ผีเดินขึ้นมาบนบ้าน ก่อนวางเด็กลงเห็นเป็นตุ๊กตา
เหมยตาโตเพราะรู้ความจริง
ผีถอดหน้ากากออกยิ้มๆ เห็นชัดเป็นหน้าแตงกวา เหมยดึงมือไทออกแล้วออกจากที่ซ่อน
"พี่แตงกวา"
แตงกวาหันไปเห็นเหมยกับไทตกใจ
"เหมย ไท"
"ฉันจะฟ้องแม่"
แตงกวามองไปเห็นกาแฟกับกุ๊กไก่ยืนอยู่
"เป็นอย่างที่หลวงพี่สงสัยจริงๆด้วย" หมวดกาแฟบอก
ทุกคนจ้องแตงกวาอย่างเอาเรื่อง
บรรยากาศเช้าวัด วันใหม่ หลวงพ่อ หลวงพี่ ไท หมาก มั่น แมว นั่งอยู่บนศาลา
"แหม นังแตงกวาหลอกกันได้" มั่นบอก
"นั่นสินึกอยู่แล้วว่า ไม่น่าใช่ผี" แมวว่า
"เหรอ...น้านะแหละเชื่อที่สุดว่าเป็นผี" หมากบอก
"เป็นเพราะหลอกชาวบ้านขายที่แล้ว ทำผีหลอกให้คนเอาที่มาคืนแล้วคืนเงินแค่ครึ่งเดียว ฉลาดใช่เล่นนะครับ" ไทบอก
หลวงพ่อบอก
"มีคนหลงเชื่อตั้งหลายคน เพราะคิดว่าที่ถูกๆ แบบนี้หาได้ที่ไหน ความโลภแท้ๆ"
หลวงพี่บอก
"ความโลภแล้วยังไม่มีสติ กลัวผีปลอมด้วยครับ"
"แล้วหลวงพี่รู้ได้ยังไงครับว่าเป็นแตงกวาที่ปลอมเป็นผี" ไทถาม
ย้อนอดีต มั่นบอก
"หมวดต้องจัดการนะครับ ผีนังแตงไทมันหลอกคนไปทั่ว"
"ผมเป็นตำรวจไม่ได้เป็นหมอผีครับ น้า"
"ไหนบอกว่ามีตำรวจที่ไหนอุ่นใจที่ที่นั่น"
"ผมขอเถอะครับเรื่องนี้ เรื่องอื่นให้ทำอะไรก็ยอม"
แตงกวาถาม
"นี่น้าโกรธที่พี่สาวฉันหลอกน้าเมื่อคืนนะเหรอ"
"เอ็งรู้ได้ไงนังแตงกวา"
"ก็ใครโดนผีฉันหลอกก็แค้นทุกคน น้าสองคนก็คงโดนด้วย ไม่งั้นไม่แค้นขนาดนี้หรอก"
มั่นกับแมวพยักหน้า
"ถ้าหมวดไม่ช่วย งั้นฉันสองคนจัดการเอง" แมวบอก
"แกจะทำอะไรวะ"
"ไปขอพระหลวงพ่อใส่กัน"
มั่นกับแมวเดินสวนออกไป อีกมุมเห็นหลวงพี่ยืนมองมาที่แตงกวาด้วยความสงสัย
"อย่างงี้นี่เอง ผมก็สงสัยตั้งแต่ที่ผีรู้ทุกเรื่องแล้วละครับ" ไทบอก
"ถ้ามีสติ ก็คงไม่ตกเป็นเหยื่อแบบนี้หรอก แกสองคนด้วยมั่นแมว อยู่วัดมาจนปูนนี้แล้ว
ยังจะกลัวอะไรไม่เข้าท่าอีก" หลวงพ่อบอก
"ความกลัวไม่เข้าใครออกใครครับ หลวงพ่อ"
หลวงพ่อมองมั่นแมวส่ายหน้าในความไม่ได้เรื่อง
เวลาต่อมา แตงกวาเอาโฉนดที่ดินให้ชดช้อย สองคนยื้อกันไปมา
"ปล่อยนะ ฉันไม่แจ้งตำรวจจับแกก็บุญเท่าไหร่แล้ว"
"ฉันขอโทษจ้ะคุณนาย"
แตงกวาปล่อยมือก่อนมองเข้าไปในบ้านทำหน้าเศร้าๆ ชดช้อย โต้ง เผือก กุ๊กไก่ ชดช้อยหัวตั้ง
"แม่ฟ้องเรียกค่าทำผมมันมาด้วยเลย" โต้งว่า
"เลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับ แตงกวาไม่ได้ตั้งใจ" กาแฟบอก
"ขอบคุณมากนะหมวด นี่ถ้าไม่เห็นแกที่หมวดขอไว้ฉันจะฟ้องร้องเอาที่ฟรีจากแก"
"นี่ก็ถูกยังกะซื้อผักแล้วคุณนาย" เผือกบอก
"หมวดว่างมั้ยวันนี้"
"ว่างช่วงเย็นครับ"
"งั้นไปกินข้าวที่บ้านหน่อยนะ จะเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยกุ๊กไก่เมื่อคืน"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ไปเถอะถือว่าฉันขอร้อง ไปโต้ง เผือก พาแม่ไปทำธุระหน่อย"
โต้งกับเผือกเดินตามชดช้อยออกไป
"ไม่เป็นไรนะแตงกวา ที่เราหลอกคนอื่นมาก็มากแล้ว เค้าไม่เอาเรื่องก็บุญเท่าไหร่"
"ขอบคุณค่ะหมวด แตงกวาเสียดายบ้านพี่"
"ก็ไปหลอกคนไว้เยอะถือว่าชดใช้กรรมละกัน" กุ๊กไก่บอก
"กุ๊กไก่หายกลัวผียัง"
"หายแล้วทำไมอะหมวด"
"ถ้ายังไม่หายให้กอดอีกก็ได้นะ"
"แหมหมวด ทำอะไรไว้หน้าแตงกวาบ้างนะ"
"ทำไมต้องไว้หน้า พี่ไม่ใช่แฟนหมวดซะหน่อย"
"ของแบบนี้ไม่แน่เหรอ"
"หมวดกุ๊กไก่หิวข้าว ไปกันเถอะ"
กุ๊กไก่ขวงแขนกาแฟพาเดินออกไป
แตงกวามองตาม
"เดี๋ยวจะโดนตบนังกุ๊กไก่"
แตงกวาวิ่งตามไปด้วย
ไทถือกาแฟมาเสิร์ฟ ทุกคนหัวตั้งเพราะโดนผีหลอก ยกเว้นหมาก
"เห้อ"
"เฮ้ออะไรวะไอ้ไท เอากาแฟมาเร็ว" เม้งว่า
"เปลี่ยนจากกาแฟเป็นน้ำมนต์มั้ยครับเผื่อช่วยได้" หมากบอก
"ใครจะรู้ว่ามันเป็นผีปลอม"
"อย่างน้อยก็ถือว่าคุ้มได้ที่มาในราคาถูก" ชดช้อยบอก
"โต้งขอส่วนแบ่งได้มั้ยครับ" เผือกถาม
"ฉันไม่หักค่าหมอแกก็บุญเท่าไหร่แล้วไอ้เผือก"
"เมื่อคืนน้องเหมยหนีไปไหน ถ้าอยู่กับพี่โต้ง พี่โต้งจะปกป้องน้องเหมยเอง" โต้งว่า
"ปกป้องอะไรฉันเห็นพี่ฉี่แตก" เผือกบอก
"ไอ้เผือก"
"ว๊าย...โต้งฉี่แตกๆ" เจนนี่ว่า
"เงียบเลยนะนังเจน" โต้งบอก
"พี่เจนไม่เอา อย่าไปล้อเค้า" เหมยว่า
"โตจนป่านนี้แล้วยังฉี่แตกอีก"
หลวงพ่อ หลวงพี่ มั่น แมว เดินผ่านมาจะไปกิจนิมนต์ที่โรงพัก
"เป็นไงกันบ้างโยม"
หลวงพี่ถาม
"แฟชั่นใหม่เหรอ หัวตั้งกันทั้งนั้นเลย"
"หลวงพี่ก็ เค้าเรียกว่ากลัวผีจนขนตั้งค่ะ" เจนนี่ว่า
"ทีนี้เวลาจะเชื่ออะไรก็ใช้สติ คิดให้ถ้วนถี่จะได้ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ อีก"
ทุกคนบอก "สาธุ"
"ไปทำบุญที่โรงพักกันมั้ย" มั่นถาม
"ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบไปโรงพัก" ชดช้อยบอก
"กลัวอะไรงานที่ทำก็เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอยู่นะ" มั่นบอก
"เดี๋ยวเหอะไอ้มั่น"
"พอได้แล้วมั่น ไปกันเถอะ"
หลวงพ่อกับหลวงพี่ มั่นแมวเดินออกไป
เหมยยิ้มๆ ก่อนหันมาจ้องหน้าไท สองคนยิ้มให้กัน ไททำท่ายื่นมือเหมือนที่เคยยื่นให้เหมยเมื่อคืนเหมยทำปากด่า “ไอ้บ้า”
อ่านต่อตอนที่ 26
