หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 10
หลวงพ่อ หลวงพี่ เดินบิณฑบาตมายังหน้าร้านริซซี่ซาลอน มีไท หมากตามมาด้วย
หมากบอก
"พี่ไทฉันเป็นอะไรไม่รู้คันๆ ที่ข้างขาเป็นผดๆ ยิ่งเกาก็ยิ่งมัน ยิ่งคันก็ยิ่งเกาๆๆๆ"
"เค้าเรียกว่าสังฆัง สะระณัง คัจฉามิ" ไทบอก
"คือไรพี่"
ไทพูดเบาๆ
"ก็สังคังไง นี่พี่อุตสาห์พูดอ้อมๆ นะเนี่ย ก็หมากไม่ชอบอาบน้ำสกปรกมันก็เลยเป็นอะดิ"
"ผมประหยัดน้ำช่วยวัดนะเนี่ย กะว่ารอบอลโลกแล้วจะอาบทีเดียว"
"หร๊า...ไม่รอบอลไทยไปบอลโลกเลยละ"
"เป็นความคิดที่ดี"
"ฉันประชดโว้ย"
หน้าร้าน ริซซี่ยืนรอหลวงพี่อยู่ ในมือไม่ถืออะไรเลย
"นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ"
หมากถาม
"นี่มารอตักบาตรแต่เช้าเลยเหรอเจ๊ริซซี่ดวง"
"ไอ้หมากอย่ามาหาเรื่องได้มั้ย คนกำลังอารมณ์ดี ...หนูไม่ได้มาตักบาตรค่ะ หนูมารอหลวงพี่"
"มีอะไรรึเปล่าโยมริซ...อย่าบอกนะว่าจะมาขอหวยหลวงพี่"
"วันนี้เว้นวรรคเรื่องหวย แต่จะโฟกัสที่เรื่องรัก"
"นี่อย่าบอกนะว่าเจ๊ชอบ..." หมากชี้หลวงพี่
"จะบ้าเหรอไอ้หมาก แค่คิดขี้กากก็ขึ้นหัวแล้ว ฉันจะมาให้หลวงพี่สอนภาษาอังกฤษให้"
"อ๋อ...ได้สิ โยมจะเรียนไปเพื่ออะไรละหลวงพี่จะได้สอนถูก"
"เรียนไปเพื่อหาสามีฝรั่งค่ะ"
หลวงพ่อบอก
"โยมนี่เป้าหมายชัดเจนจริงๆ เลยนะ"
"แน่นอน"
"แล้วจะไปหาฝรั่งตลาดไหนละ" หมากถาม
"น่าจะตลาดไทนะเยอะดี...ไอ้หมากฉันซีเครียดอยู่นะ"
"ซีเรียส" ไทบอก
ริซซี่เดินเข้ามาหาไท
"พี่ขอโทษด้วยนะ ที่ต้องห่างน้องไทชั่วคราว พอดีเสน่ห์พี่มันแรง เพิ่งมีฝรั่งมาจีบพี่"
"ไปจีบตอนไหน เมื่อไหร่ ทำไมหมากไม่รู้"
"แหมถามยังกะเป็นผู้ปกครองฉันเลยนะแก" ริซซี่โชว์มือถือขึ้นมายิ้มๆ "ทางนี้"
"ทางถือมือ"
"มือถือค่ะหลวงพ่อ"
ทุกคนมองที่ริซซี่ยิ้มอยากมีความสุข
เหมยนั่งกินกาแฟอยู่กับริซซี่ ฟังริซซี่คุยอยู่
"รู้จักกันผ่านมือถือยังไงคะพี่ริซซี่"
"ก็เค้าแอดไลน์พี่มา พี่ก็รับแอดเค้า เค้าทักมาพี่ก็คุยไป พี่ทักไปเค้าก็คุยกลับมาคุยไปคุยมาก็เลยชอบกัน"
"คุยกันมากี่วันแล้วคะ"
"วันเดียวค่ะ"
"มันไม่เร็วไปเหรอคะ"
"ความรักไม่มีคำว่าช้าหรือเร็วหรอกค่ะน้องเหมย"
"แล้วเค้าเป็นต่างชาติพี่ริซซี่คุยกับเค้ารู้เรื่องเหรอคะ"
"อย่ามาดูถูกนะคะ พี่ริซซี่เนี่ยเคยเรียนที่อ๊อกเหล็กตั้งหลายปี"
"เค้ามีแต่อ๊อกฟอร์ด"
"พี่ก็มั่วๆไป เมื่อเช้าเพิ่งไปถามศัพท์จากหลวงพี่มา น้องเหมยเก่งภาษามั้ยสอนพี่หน่อย"
"ไม่ได้ค่ะพี่ริซซี่ ขอโทษด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่ค่อยๆ เรียนรู้เอาได้"
"ดีใจด้วยนะคะถ้าพี่ริซซี่ ได้เจอรักแร้"
"รักแท้รึเปล่าคะน้องเหมย รักแร้เจออยู่ทุกวันตอนถอนขน"
"น่าเกลียด"
เหมยยิ้มๆ
"พี่ก็ขอให้น้องเหมยเจอรักแท้เหมือนกันะคะ"
"ต้องไปหาที่ไหนน้ารักแท้เนี่ย"
"รักแร้ของน้องเหมยเดินมาแล้วค่ะ"
เหมยมองไปเห็นโต้งเดินเข้ามากับเผือก เหมยทำหน้าเซ็ง
"ไปกันเถอะค่ะพี่ริซซี่ เหมยขี้เกียจฟังพี่โต้งพูด"
เหมยทำท่าจะลุกกับริซซี่
"เจอหน้าพี่โต้ง ก็จะไปเลยเหรอจ้ะ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลยนะ"
"พอดีเหมยต้องไปธุระให้พ่อน่ะจ้ะ"
"ธุระของพ่อเอาไว้ก่อนได้มั้ย ตอนนี้พี่มีธุระหัวใจจะคุยกับเหมย"
เหมยจะเดินหนีโต้งขวางทางเหมยไว้
"เราก็รู้จักกันมานานแล้ว เมื่อไหร่น้องเหมยจะใจอ่อนกับพี่ซะที"
"แล้วพี่จะให้เหมยพูดอีกกี่ครั้ง ว่าเหมยไม่ได้ชอบพี่"
"เหมยยังไม่รู้ใจตัวเองดี พี่ให้โอกาสเหมยถามใจตัวเองใหม่ก่อนตอบ"
"จะตอบอีกกี่พันครั้งเหมยก็ขอตอบว่าเหมยไม่ได้ชอบพี่"
เผือกก้มมาพูดใส่โต้ง
"ชัดมั้ยลูกพี่ เค้าบอกว่าไม่ได้ชอบลูกพี่"
"เค้าบอกว่าไม่ได้ชอบแกจบนะ"
"ชัดแล้วโว้ย" โต้งบอกกับเหมย "สักวันเหมยก็จะรู้ว่าพี่นี่แหละเนื้อคู่ของเหมย"
เหมยกับริซซี่เดินออกไป
"ลุงชามีน้ำอะไรแก้ช้ำในมั้ย"
"มี...ใครเป็นอะไร"
"ก็พี่โต้งเค้าโดนสาวปฏิเสธ จนช้ำไปทั้งใจน่ะสิฮ่าๆๆ" เผือกว่า
"เหรอ….ถ้าแกไม่หยุดหัวเราะ แกจะช้ำเพราะบาทาฉันเนี่ย"
เผือกเงียบทันที จบที่โต้งหงุดหงิด
หมากเดินมากับไท
"ฉันอยากกินพิซซ่าจังเลยพี่"
"ไว้รอพี่ได้งาน พี่จะเลี้ยง" ไทบอก
"ฉันเก็บตังค์วันละบาทน่าจะได้กินเร็วกว่ารอพี่ได้งานนะ"
ไททำหน้าบึ้งใส่หมาก
"ฉันล้อเล่น โอ๋ๆ ฉันมั่นใจในตัวพี่ ไม่เกินอายุ 60 พี่ต้องได้งานชัวร์"
"อันนั้นก็นานไปละ"
ไทมองไปอีกด้าน เห็นริซซี่เดินมากับเหมย
"น้องเหมยไม่มีที่จะไปเหรอคะมาเดินตามพี่เนี่ย" ริซซี่ว่า
"ใช่...ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหมยเหงา"
"อ้าวแล้วแฟนคุณไปไหนซะละ" ไทถาม
"ใครแฟนฉัน"
"อ้าว...นี่สวยเลือกได้ ขนาดเลือกไม่ถูกเลยเหรอว่าจะให้ใครเป็นแฟน"
"ฉันว่าเอาเวลาหาเรื่องฉันไปหางานดีกว่ามั้ย"
"เออ...น้องไทเอางี้มั้ยคะ ระหว่างที่ตกงานเนี่ยมาสอนภาษาอังกฤษให้พี่ พี่ให้ชั่วโมงละสองร้อย" ริซซี่ว่า
หมากยิ้ม
"พิซซ่า"
"อะไรของแกไอ้หมาก" ถามกับไทอีกครั้ง "สนมั้ยคะ"
"สน"
"เฮ้ย"
"งั้นเริ่มวันนี้เลยนะคะ พี่จะได้คุยกับแฟนพี่ได้"
"หน้าตาอย่างนายพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยเหรอ" เหมยว่า
"เห็นหน้าพี่ไทแบบนี้อย่าดูถูกนะครับ พูดภาษาอังกฤษบ้านไฟไหม้เลยนะครับ" หมากว่า
"อะไรของแก"
"ก็พูดภาษาอังกฤษไฟแล็บนะสิ"
"โว๊"
ไทมองหน้าริซซี่ยิ้มแหย่ๆ เหมยจ้องอย่างสงสัย
ภายในร้าน ริซซี่นั่งพิมพ์ไลน์อยู่ เหมยนั่งมองไปที่ไทกับหมากที่คุยกันอยู่มุมหนึ่งในร้าน
"ไอ้หมากแกก็รู้ว่าพี่พูดภาษาอังกฤษได้งูๆ ปลาๆ" ไทบอก
"แต่ฉันอยากกินพิซซ่านี่พี่"
"แต่ทำแบบนี้เท่ากับโกหกนะหมากฉันจะบอกพี่ริซซี่"
หมากจับมือไทอ้อนๆ
"อย่าบอกเจ๊แกเลยนะพี่ เรื่องสอนไม่ต้องห่วงปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน"
"แกเก่งภาษาอังกฤษเหรอ"
"เก่งไม่เก่งคอยดู"
หมากเดินมาหาริซซี่กับเหมย
"พร้อมเรียนมั้ยพี่ริซซี่" หมากถาม
"พร้อมมาก"
เหมยบอก
"งั้นฉันขอนั่งดูด้วยละกัน"
"ดูเฉยๆ ไม่ได้นะครับ...มันก็เป็นเหมือนการขโมยวิชาโดยไม่จ่ายตังค์" หมากบอก
"แต่ฉันไม่อยากเรียนซะหน่อย"
"ถ้าไม่เรียนก็เชิญซิทอัพ"
"จะมาให้ฉันออกกำลังทำไมตอนนี้"
"หมากเค้าหมายถึงเก็ทเอาท์ ใช่มั้ยหมาก" ไทบอก
ไทจ้องดุหมาก หมากหน้าเสีย
"นั่นแหละ...ตกลงเอาไง"
"เรียนก็เรียน"
"ถ้าจะเรียนเราจะมาทดสอบเรื่องพื้นๆ กันก่อน"
"เรื่องพื้นๆ พวกเรื่องปูน กระเบื้อง ดินอะไรพวกนี้นะเหรอ" ริซซี่ว่า
"หมายถึงความรู้พื้นฐานภาษาอังกฤษครับ"
"เริ่มจากสอนภาษารักเลยมั้ยคะน้องไท คำว่าฉันรักเธอภาษาอังกฤษพูดว่าไงคะ"
"ไอ เลิฟ ยู ครับ" ไทบอก
"ไม่ใช่ค่ะ เค้าพูดว่าไอ เลิฟ กิ้ว"
ไทร้อง "เย้ย"
"พี่พูดผิดตรงไหนคะ ขอบคุณยัง แต้งกิ้ว ทำไมจะเลิฟกิ้วไม่ได้ก็มัน วายโอยูเหมือนกันน่ะ"
ไทมองหน้าหมากหน่ายๆ
"พี่หยอกค่ะ ไม่ต้องเครียดมาๆ เรียนต่อดีกว่าค่ะ"
ไททำหน้าเครียดๆ
ด้านในบ้านกุ๊กไก่กลางวัน ชดช้อยทำลับๆ ล่อๆ รอหมวดกาแฟอยู่ กุ๊กไก่เดินมาข้างหลัง
"เมื่อไหร่กาแฟจะมา"
"แม่สั่งกาแฟไว้เหรอ"
"ฉันหมายถึงหมวดกาแฟ"
ชดช้อยหันไปเห็นกุ๊กไก่ก็ตกใจ
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"จะตกใจทำไม แล้วแม่ตามหมวดกาแฟมาทำไม"
ชดช้อยคิด
"เรียกว่าจับโจร"
"โจร"
กุ๊กไก่โวยวายเสียงดัง โอเว่อร์
"โจร!!! ช่วยด้วยโจรขึ้นบ้าน ช่วยด้วย"
กาแฟเข้ามาพอดีเห็นกุ๊กไก่วิ่งวนอยู่พร้อมตะโกนก็นึกว่าโจร ล้วงปืนออกมา
"ไหนๆ โจรอยู่ไหน"
ชดช้อยเห็นปืนก็ตกใจ
"ว้าย….ปืนๆๆๆ"
สองแม่ลูกโวยวายกาแฟได้สติ กาแฟมองรอบๆ บ้านไม่เห็นใครก็เรียกสองแม่ลูก
"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้"
สองแม่ลูกได้สติก็หยุด กุ๊กไก่วิ่งมาหลบหลังกาแฟ
"โจรอะไรครับคุณนาย"
"อ้อ...โจรๆๆ มันไม่อยู่แล้ว"
"มันขโมยอะไรไปมั้ยครับ"
ชดช้อยบอก
"ได้ทิชชูไป"
"ทิชชู่!!! หายไปเยอะมั้ยครับ"
"สาม"
กุ๊กไก่บอก "สามลัง"
ชดช้อยบอก "สามแผ่น"
"ฮ่ะ!!"
กาแฟทำหน้างงว่าแค่ทิชชู่หายต้องแจ้งความเหรอ
"นี่เรื่องใหญ่นะคะ วันนี้ทิชชูหายพรุ่งนี้อาจจะเป็นของมีค่าหายก็ได้นะคะ แต่หรือจริงๆ ไม่หาย แต่ฉันดึงใช้ไป"
"อะไรของแม่เนี่ย"
"เอางี้ละกัน ขอโทษที่ทำให้หมวดเสียเวลา กุ๊กไก่แกพาหมวดไปกินข้าวเป็นการขอโทษหน่อย"
กุ๊กไก่มองกาแฟอย่างไม่พอใจ
"เรื่องอะไรแม่"
ชดช้อยหยิบเงินให้ลูกสามพัน
"เอาไปสิ"
กุ๊กไก่รีบแย่งเงินจากแม่มา
"นี่มันอะไรกันครับเนี่ยตกลงแจ้งความหรือจะชวนมากินข้าว"
"อะไรก็ช่างตอนนี้ฉันหิวแล้วไปกินข้าวกัน... ไปนะแม่"
กุ๊กไก่รีบดึงกาแฟออกไปงงๆ ชดช้อยยิ้มๆ อย่างมีแผน
อ่านต่อหน้าที่ 2
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 10 (ต่อ)
พอออกนอกบ้านกุ๊กไก่สะบัดแขนออกจากกาแฟ
"จะคันมั้ยเนี่ย"
"คนไม่ใช่หมามุ่ย...อีกอย่างคุณจับแขนผมเองเป็นไรมากปะเนี่ย"
"ฉันไม่ไปกินข้าวกับหมวดนะ ฉันจะไปวัด"
"ไปทำบุญเหรอ"
"ไปหาพี่ไทย่ะ"
"เชิญ...เพราะผมก็ไม่ไปกับคุณเหมือนกันครับ"
"แล้วมาบ้านฉันทำไม อย่าบอกนะว่าหลงเสน่ห์ฉัน"
"หลงตัวเอง หล่อๆ แบบผมสาวๆ เยอะแยะ"
"แหวะ...คนอะไรชมตัวเอง ฉันไปนะ"
"เชิญ"
กุ๊กไก่เดินไป กาแฟเดินตาม
"เดินตามฉันทำไม"
"ก็มันมีทางออกทางเดียวจะให้ผมเดินไปไหนละคุณ"
"จริงด้วย...งั้นหมวดปก่อนเดี๋ยวฉันเดินตาม"
"มันต่างกันตรงไหน"
"เดี๋ยวหมวดแอบดูก้นฉันน่ะสิ"
"งั้นแสดงว่าคุณจะแอบมองก้นผม"
กาแฟเอามือปิดก้นตัวเองอย่างเร็ว
"ไม่ใช่ยะ...งั้นเอางี้เดินไปพร้อมๆ กันเนี่ยแหละ"
"จับมือกันด้วยมั้ย"
"อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะหมวด"
กาแฟกับกุ๊กไก่เดินออกไปด้วยกัน
ภายใน ริซซี่ซาลอน ไทกำลังกระซิบกับหมากอยู่
"สอนอะไรต่อดีละ"
"นับเลขไงพี่"
"ไม่ง่ายไปเหรอ"
"เออ...สอนๆ ไปก่อน"
เหมยบอก
"นี่ ฉันจ้างนายมาสอนนะไม่ได้จ้างให้มาคุยกันเอง"
"เออน่ารู้แล้ว"
"เรียนอะไรต่อดีคะน้องไท" ริซซี่บอก
"เดี๋ยวผมจะพูดภาษาไท แล้วให้พี่ริซซี่กับเหมยสลับกันตอบภาษาอังกฤษนะครับ"
เหมยกับริซซี่พยักหน้า
"หนึ่ง" ไทบอก
"วัน" เหมยว่า
"สอง"
ริซซี่บอก "ทรู"
"สาม"
ริซซี่ บอก "ทรี"
"หก"
เหมยบอก
"ซิกส์"
ไทบอก
"ดีมาก ต่อไปเลขสองตัว สิบเอ็ด"
ริซซี่บอก "วันวัน"
"เฮ้ย"
"สิบสอง"
"วันแม่"
"สิบสาม"
"วันสงกรานต์"
"สิบสี่"
"พอแล้วมั๊ง จะตลกอะไรกันนักหนา"
"ก็เห็นพี่ริซซี่ตลกฉันเลยอยากตลกบ้าง"
ริซซี่ยิ้มอายๆ
"ฉันว่านายสอนอะไรที่มันยากๆ กว่านี้หน่อยได้มั้ย" เหมยบอก
"นั่นสิคะ...น้องไท"
"หรือว่าที่นายไม่สอน เพราะว่านายเองก็ไม่รู้"
ไทอึกอักระหว่างนั้นเสียงไลน์ริซซี่ดังขึ้น เหมือนระฆังช่วยชีวิต ริซซี่รีบวิ่งไปดูมือถือ
โต้งนั่งเหยียดขายาวให้เผือกนวดให้อยู่ที่ร้านกาแฟ ส่วนมือก็เล่นเกมคอมพ์ของร้านอยู่ ลุงชามองหน่ายๆ
"ให้เกียรติร้านฉันหน่อยนะ ยืดขาขนาดนี้ไม่เอาไปไว้บนโต๊ะเลยละ"
"ได้เหรอ ฉันก็เกรงใจ"
"ฉันประชด"
"นิดหน่อยๆ น่าลุง ยังไงร้านลุงก็ไม่มีคนอยู่แล้วนี่"
"ปากปีจอจริงๆ"
"พูดแบบนี้เดี๋ยวฉันก็ให้แม่ฉันมายึดร้านซะหรอก...อย่าลืมนะว่าติดหนี้แม่ฉันอยู่เยอะ"
ลุงชาเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มอย่างเร็ว
"โถ่ใครจะไปกล้าว่าคุณโต้งแบบนั้น เชิญตามสบายเลยจ้ะ...จะเอาเท้าก่ายหน้าผากก็ไม่มีใครว่าหรอก"
"ดีมาก"
ลุงชาเดินบ่นๆ ไปที่เคาน์เตอร์
"ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน"
หมวดกาแฟกับกุ๊กไก่เดินมา
"เอาน้ำที่พี่ไทชอบกินมาสองถุงจ้ะลุง"
"แล้วจะเอาอะไรวันๆ ไอ้ไทมันสั่งไม่เหมือนกันเลย" ชาบอก
"งั้นก็เอามาทุกน้ำนั่นแหละจ้ะ...ฉันจะเอาไปฝากพี่ไท"
"ผมเอากาแฟเย็นถุงครับลุง"
กุ๊กไก่เห็นพี่ตัวเองก็หาเรื่อง
"พี่โต้ง งานการไม่คิดจะทำรึไงมานั่งเล่นเกมทำตัวเป็นเด็ก"
"แกก็มาว่าฉันแกเองจะไปไหน" โต้งมองเห็นกาแฟ "แล้วนี่เลิกชอบไอ้เด็กวัด เปลี่ยนมาชอบหมวดแล้วเหรอ"
"เปล่าซะหน่อย แค่เดินมาด้วยกัน"
"จริงๆ ฉันว่าหมวดดูดีกว่าไอ้ไทเยอะ ทั้งหน้าที่การงาน หน้าตา อนาคต" เผือกบอก
"ตาถึง" กาแฟว่า
"ฉันว่าแกคบกับหมวดเหอะ" โต้งบอก
กุ๊กไก่/กาแฟ ร้อง "เห้ย"
ลุงชายื่นกาแฟมาให้
"ได้แล้ว"
กาแฟกับกุ๊กไก่ยื่นมือไปจับแก้วพร้อมกัน แล้วเผลอสบตากัน ก่อนปล่อยแก้วพร้อมกัน
กุ๊กไก่/กาแฟ ร้อง "เย้ย…"
"จะช็อตอะไรกันนักหนา"
กาแฟกับกุ๊กไก่มองหน้ากันก่อนส่ายหน้าให้กันเหมือนไม่มีทางชอบกัน
เหมยจ้องหน้าไทจับผิดอยู่เรื่องสอนภาษาอังกฤษ หมากก็นั่งอยู่ด้วย ริซซี่ออกไปข้างนอก
"ถ้านายยืนยันว่าเก่งภาษา ฉันขอทดสอบ"
"ไม่ต้องถึงระดับพี่ไทหรอก ผู้ช่วยอย่างฉันตอบแทนเอง"
"ได้... แมว"
"แคท"
"ค้างคาว"
"แบท"
"หนู"
"มิกกี้เม้าส์"
"หนูบ้านนายสิ แรทเว้ย"
"อ้าวแล้วมิกกี้เมาส์ไม่ใช่หนูรึไง"
"ถามจริงๆ ตกลงพวกนายโกหกฉันเพราะอยากได้เงินใช่มั้ย"
"ปะ…"
"พอแล้วหมาก พูดความจริงไปเหอะ ว่าพวกเราโกหกเค้า"
"ฉันกะอยู่แล้ว...เอาเงินฉันคืนมาเลย"
เหมยแย่งเงินจากหมากคืนมา
"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"มันเป็นแผนของฉันเองแหละพี่เหมย ฉันอยากกินพิซซ่า ก็เลยให้พี่ไทหลอกพวกพี่"
"ก็ผิดทั้งสองคนนั่นแหละ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ ให้เด็กจูงจมูกแบบนี้ได้ยังไง"
"ผมขอโทษไง"
ริซซี่เดินเข้ามา
"กลับมาแล้ว"
"พี่ริซซี่มาก็ดีแล้ว เหมยมีเรื่องจะบอก"
"พี่ได้ยินหมดแล้วค่ะ"
"พี่ริซซี่จะลงโทษอะไรผมก็ได้ ผมขอโทษ"
"พี่ไม่ลงโทษอะไรหรอก วันนี้พี่อารมณ์ดี"
"ทำไมง่ายจัง"
"ก็ไม่เห็นต้องโกรธที่สำคัญพี่ไม่อยากเรียนแล้ว"
"ทำไมละ ก็พี่อยากคุยกับแฟนฝรั่งไม่ใช่เหรอ"
"ออเรนโด้เค้าไปเรียนภาษาไทยมาคุยกับพี่คล่องยังกะคนไทย"
"เห้ย...เค้าเรียนนานแล้วเหรอ" เหมยถาม
"เพิ่งเรียนได้สองชั่วโมง"
"คนบ้าอะไรเรียนภาษาสองชั่วโมง" หมากบอก
"ก็เค้าอัจฉริยะไง"
"แล้วพี่ริซซี่หายไปไหนมา"
"ไปทำธุระให้ออเรนโด้นิดหน่อยค่ะ"
ไทกับเหมยมองริซซี่อย่างสงสัย
วัดดูสงบ ภายในห้องคอมพิวเตอร์ หลวงพี่กำลังพิมพ์คำคมธรรมะอยู่ โดยมีแมวยื่นหน้าอยู่ข้างๆ จนแทบจะหอมแก้มหลวงพี่
"อีกนิดจะขี่คอหลวงพี่แล้วน้าแมว"
"ขอโทษครับหลวงพี่ ผมอยากรู้ว่าหลวงพี่กำลังโพสต์อะไร"
หน้าจอคอมเห็นทวิตเตอร์ ธารธรรมะว่า
หลวงพี่อ่าน
"สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดมักจะเกิดปัญหา"
"ถูกต้องที่สุดหลวงพี่"
หลวงพี่หันไปเห็นหลวงพ่อเดินเข้ามาพอดี
"ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตกันมักง่าย ด้วยความเร่งรีบ จนขาดสติคิดตริตรอง จนเกิดปัญหาขึ้นนักต่อนัก"
"ผมก็เลยทวิตเพื่อเตือนสติทุกคนยังไงละครับ"
มั่นเดินกดมือถือออกมา อย่างตั้งใจ
"ก้มหน้าก้มตาเดินระวังชน" หลวงพ่อบอก
มั่นชนเสา
"ระวังสะดุด"
มั่นสะดุด
"ระวังลื่น"
มั่นลื่น
"ระวังล้มหัวแตก"
"พอแล้วครับหลวงพ่อ กะเล่นซะหัวแตกเลยเหรอครับ" มั่นบอก
"แก่ปูนนี่แล้วติดมือถือเป็นเด็กๆ" แมวบอก
"แก่ตรงไหนฉันเนี่ยวัยแรกแย้ม
"แย้มฝาโลงน่ะสิ"
"พอดีมีคนแอดมาขอเป็นเพื่อนผมทางไลน์ ผมเลยบอกไม่รู้จักกันจะมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไง มันก็ตอบมาว่าถ้าไม่ให้เป็นเพื่อนเป็นแฟนก็ได้" มั่นบอก
"น้าก็เลยตอบปฏิเสธไป" แมวว่า
"เปล่าฉันก็เลยบอกตกลง คุยไปคุยมามันบอกให้ฉันโอนเงินไปให้สองพัน" มั่นบอก
"นี่น้าไม่ได้โอนไปใช่มั้ย"
"จะเอาที่ไหนไปโอนสองร้อยยังไม่มีเลยตอนนี้"
"แปลกจัง ทำไมเพิ่งรู้จักกันแล้วบอกให้โอนเงินให้เนี่ย"
หลวงพี่สงสัย
อ่านต่อหน้าที่ 3
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 10 (ต่อ)
ถนนในหมู่บ้าน เวลากลางวัน ไทเดินมากับเหมยและหมาก เหมยงอนๆ ไท
"นี่คุณเลิกงอนผมได้แล้วบอกแล้วไงว่าขอโทษ"
"ฉันไม่ยกโทษให้นายหรอก"
"ดีกันนะ"
"ไม่"
"น่านะ"
"เชอะ"
หมากบอก
"พอแล้วมั้ง ง้อกันเป็นแฟนกันไปได้"
"บ้าสิ" เหมยบอก
กุ๊กไก่เดินมากับกาแฟ ในมือกาแฟมีน้ำหลายแก้วที่กุ๊กไก่ซื้อมาให้ไท
"ใครแฟนใครไม่ทราบ" กุ๊กไก่ว่า
"นั่นสิ"
"ไม่มีอะไรหรอก...แล้วนั่นกาแฟซื้อน้ำไปให้ใครเยอะแยะ
"ซื้อมาให้นายไท"
"ทำไมต้องซื้อให้นายไทด้วยหรือว่า" เหมยถาม
"ใช่เราแอบชอบนายไทมานานแล้ว เย้ย...เหมยคิดอะไรเนี่ย" กาแฟบอก
"เคลิ้มซะยาวเลยนะหมวด" หมากบอก
"ของฉันซื้อมาฝากพี่ไทเอง...ฉันให้หมวดถือให้เพราะมันหนัก"
"หร๊า"
"พี่ไท...ไปกินกันเถอะจ้ะ" กุ๊กไก่บอก
"กินน้ำ...แหม...พูดซะคิดเลย"
เหมยมองไทอย่างหมั่นไส้ ที่กุ๊กไก่คลอเคลียอยู่
หมากดูดน้ำจากแก้วเสียงดังอย่างมีความสุข
"ดูดขนาดนั้น ไม่กินแก้วไปด้วยเลยนะ"
"พูดเป็นเล่นใครเค้ากินแก้วกัน"
พูดจบหมากทำท่างับๆๆ แก้ว
"อร่อยดีเหมือนกันเฮะ"
"ไม่ต้องประชดเลยนะหมาก"
กุ๊กไก่เห็นไททำหน้าเครียดๆ สงสัยว่าเป็นอะไร
"พี่ไทเป็นอะไรรึเปล่าจ้ะหน้าเครียดๆ คุยกับกุ๊กไก่ได้นะ กุ๊กไก่จะเป็นส้วมให้พี่ไทเอง"
หมากบอก
"งั้นขอยืมส้วมพี่ไทหน่อยฉันกำลังปวดฉี่พอดี"
"ไอ้หมากไอ้บ้าทะลึ่งละ เดี๋ยววันหลังไม่ซื้อน้ำมาให้กินเลย"
"โอ๋ๆๆ กุ๊กไก่คนสวย ใส ไร้สติ หมากล้อเล่นน้านะ"
"พี่ไทบอกได้มั้ยว่าเครียดเรื่องอะไร"
ไทบอก
"กำลังเครียดๆ เรื่องพี่ริซซี่อยู่"
"จะไปเครียดเรื่องเค้าทำไม มาเครียดเรื่องอนาคตของเราดีกว่า"
"กุ๊กไก่กลับบ้านเถอะ พี่มีเรื่องต้องคิด"
"ทำไมต้องไล่กุ๊กไก่ด้วย กุ๊กไก่อยากอยู่ข้างๆ พี่ไท กุ๊กไก่จะอยู่ตรงนี้"
"งั้นพี่ไปเอง"
พูดจบไทเดินออกไป กุ๊กไก่จะวิ่งตาม หมากดึงไว้
"ผู้ชายเค้าอยากอยู่คนเดียว อย่าตามไป...ไม่น่ารัก"
"แล้วฉันต้องทำไง"
"ไปซื้อพิซซ่ามา รับรองพี่ไททั้งรักทั้งหลง"
"พี่ไทหรือแก...ไอ้หมาก"
หมากยิ้มๆ กุ๊กไก่อารมณ์เสีย
ไทเดินหน้าเครียดๆ เข้ามาในห้องคอมพ์ เห็นทุกคนกำลังมุงจอคอมพ์ของหลวงพี่กันอยู่
"มุงอะไรกันคร้าบทุกคน" ไทถาม
"ก็กำลังดูหน้ามิจฉาชีพที่แอดไลน์มา แล้วหลอกให้โอนเงินให้อยู่น่ะสิ" มั่นบอก
"เลวจริงๆ" แมวบอก
"ใช่...ไม่กลัวบาปกรรม"
"ฉันไม่ได้ว่ามัน"
"แล้วแกว่าใคร"
"แกนั่นแหละ...เหยียบเท้าฉันเต็มๆ"
แมวรีบยกขาออก
"ขอผมดูด้วยครับหลวงพี่" ไทบอก
ไทจ้องคอมพิวเตอร์หน้าเครียดๆ
"ทำไมไททำหน้าเครียดขนาดนี้" หลวงพี่ถาม
"หรือว่าพวกมิจฉาชีพเป็นญาติไท" แมวถาม
"ใช่ครับ...พี่ชายผมเองตามหามาตั้งนาน ฮึ้ย...น้าแมวก็"
"จริงเหรอ"
"ผมหยอกน้าแมวเล่นครับ...ที่ผมเครียดเพราะผมไม่สบายใจคิดว่าพี่ริซซี่อาจจะโดนหลอก"
"ทำไมคิดแบบนั้นละ หรือว่าริซซี่โดนหลอกให้โอนเงินไปให้" หลวงพ่อถาม
"เปล่าหรอกครับ...แต่มันแค่มีบางอย่างน่าสงสัย เพราะแฟนเค้าเป็นฝรั่งแต่เรียนภาษาไทยสองชั่วโมงพิมพ์ไทย พูดไทยได้คล่องเลยครับ"
"เค้าอาจจะฝึกมานานแล้วก็ได้นะ อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้าย"
"แฟนของริซซี่เค้าชื่ออะไรละเดี๋ยวหลวงพี่ช่วยหาให้" หลวงพี่ถาม
"ออเรนโด้ครับ"
"เดี๋ยวหลวงพี่ช่วยหาให้"
ไทหน้าเครียดๆ หลวงพี่คิดๆ ตาม
บ้านเฮียเม้งกลางคืน ริซซี่นั่งอยู่กับเฮียเม้งและเหมย
เฮียเม้งเสียงดัง
"ห้าหมื่น"
"ใช่ค่ะ...ตะโกนซะริดสีดวงแทบแตกเลยนะคะ" ริซซี่ว่า
"จะเอาเงินไปทำไมหรือว่าแกจะไปเฉาะ แต่เท่าที่ฉันมองๆ แล้วเนี่ยไม่ต้องทำหรอก"
"หน้าริซซี่ดีอยู่แล้วใช่มั้ยคะ"
"มันดียาก ฉันว่าแกเดินไปกลางไฟแดงแล้วให้สิบล้อเหยียบตายแล้วเกิดใหม่ดีกว่า"
เหมยปรามพ่อ
"พ่อก็..."
"เหี้ย เอ้ย เฮียก็พูดเกินไป ริซซี่ไม่ได้ไปเฉาะค่ะ...พอดีญาติริซซี่มีเรื่องต้องใช้เงินค่ะ"
"ญาติแน่เหรอคะ"
ริซซี่อึกอัก
"จริงสิคะ น้องเหมย"
เหมยมองหน้าพ่อเหมือนให้พ่อตัดสินใจ
"ฉันคงให้เยอะขนาดนั้นไม่ได้หรอกริซซี่"
"เหมยก็คิดว่าพี่ริซซี่ควรช่วยเท่าที่ช่วยได้นะคะ"
"เหมยพูดถูก ช่วยคนอื่นทั้งที่ตัวเองไม่ไหวแบบนี้ระวังจะแย่กันไปหมด"
"แล้วเฮียเม้งให้ริซซี่ได้เท่าไหร่คะ"
"เต็มที่หมื่นเดียว เห็นแก่ที่เธอเป็นคนขยัน ไม่เคยผิดนัดเรื่องเงินๆ ทองๆ"
"ขอบคุณเฮียมากค่ะ...ริซซี่ขอกราบแทบเท้า"
ริซซี่กราบหัวเฮียเม้ง
"นี่มันหัว...จะไม่ได้สักบาทก็ตรงนี้แหละ"
"ซอด้วงค่ะ"
"ซอรี่" เหมยบอก
เหมยมองริซซี่อย่างไม่สบายใจ
ชดช้อยวางเงินสี่หมื่นไว้บนโต๊ะให้ริซซี่ โต้ง เผือกนั่งอยู่ด้วย ริซซี่กำลังจะหยิบ ชดช้อยดึงกลับ
"เอาโฉนดที่ดินร้านเธอมาให้ฉันก่อนสิ"
ริซซี่ส่งโฉนดให้ชดช้อย
"ถ้าคืนตามกำหนดพร้อมดอกเบี้ยก็มาเอาโฉนดคืนไป"
"ขอบน้ำใจมากค่ะคุณนาย"
"แหมได้เงินสี่หมื่นพูดซะเพราะเชียวนะเอ็งนังริซซี่" เผือกบอก
"แล้วก็อย่าลืมละที่หล่อนสัญญาว่าจะให้ฉันทำผมฟรีหนึ่งปี"
"นี่ก็จะเอาเปรียบทุกทาง"
"เงียบไปเลยไปเผือก หรือจะให้ฉันเอาเงินเดือนแกไปทำผม"
"เงินเดือนผม ตีโป่งผมคุณนายได้ยังไม่ถึงครึ่งหัวเลยครับ"
"เอาเวลาประชดประชันแม่ฉันเนี่ย ไปซื้ออาหารตามสั่งมาให้ฉันเถอะ" โต้งบอก
"กินอย่างอื่นได้มั้ยพี่ ไปซื้ออาหารตามสั่งทีไรเหนื่อยทุกที"
"เหนื่อยตรงไหนวะ"
"ก็คนขายมันชอบเดิน แล้วฉันต้องเดินตามไปสั่งถึงจะได้กิน"
"อย่ามาตลก ไปซื้อข้าวมาไป๊"
เผือกออกไปอย่างเร็ว
"งั้นริซซี่กลับก่อนนะคะคุณนาย"
ริซซี่หยิบเงินเดินออกไปอย่างเร็ว
"ไม่เยอะไปเหรอแม่สี่หมื่น"
"กลัวอะไรมีโฉนดที่ดินมันอยู่"
ชดช้อยมองโฉนดยิ้มๆ
อ่านต่อหน้าที่ 4
หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 10 (ต่อ)
เช้าวันใหม่ หลวงพ่อกับหลวงพี่ ไท และหมากเดินรับบิณฑบาตอยู่ ริซซี่เดินสวนมา
"ไปไหนแต่เช้าเชียวโยม" หลวงพ่อถาม
"ไปธุระในเมืองค่ะหลวงพ่อ"
"แล้วเรื่องแฟนต่างประชาติเป็นไงบ้าง"
"จะต่างชาติหรือต่างประเทศเลือกสักอันค่ะหลวงพ่อ"
"แล้วเคยเห็นหน้ากันรึยังละ หลวงพี่ขอดูหน่อยได้มั้ย"
"เห็นแล้วสิคะหลวงพี่ ไม่งั้นริซซี่ไม่คุยหรอก"
ริซซี่หยิบโทรศัพท์มาเป็นรูปออเรนโด้ บลูม นักแสดงฮอลีวู้ด โชว์ให้ทุกคนดู
"โห...หล่อโครตยังกับพระเอกหนัง" หมากบอก
"แน่นอนสิจ้ะ...งั้นหนูลานะคะหลวงพี่"
ริซซี่ยกมือไหว้ก่อนเดินออกไป
"แฟนพี่ริซซี่หน้าคุ้นๆ เคยเจอที่ไหนน้า"
หลวงพี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสิร์ชหาชื่อออเลนโด้
หลวงพี่บอก
"แย่แล้ว หลวงพี่ว่าริซซี่กำลังจะโดนหลอก ดูนี่สิ คนที่ริซซี่คุยด้วยน่าจะเอารูปนักแสดงฮอลีวู้ดมาแอบอ้าง ในข่าวยังบอกว่าโดนมาหลายคนแล้วด้วย"
หลวงพี่โชว์เป็นรูปออเลนโด้บลูม นักแสดงต่างชาติ
"ออเลนโด้ บลูม คนนี้หยิ่งมาก เรียกไม่เคยขานรับ" ไทบอก
"พี่เคยเจอที่ไหน" หมากถาม
"เคยเจอในทีวี ทักไปไม่เคยตอบ"
"หลวงพี่ว่าเอาเวลาตลกเนี่ย ไปเตือนริซซี่น่าจะดีกว่านะ"
หลวงพี่พูดจบหมากกับไทรีบวิ่งออกไป
เหมยกับหมวดกาแฟนั่งอยู่ที่ร้านลุงชา อ่านหนังสือกันอยู่ เหมยยกกาแฟขึ้นดื่ม
"เหมยชอบกาแฟมั้ย"
"ก็ชอบนะ"
กาแฟยิ้ม
"เราก็ชอบเหมยเหมือนกัน"
เหมยวางแก้วมองหน้ากาแฟ
"ตลกละ...เหมยหมายถึงกาแฟที่กินอยู่ต่างหาก"
"อ้าวเหรอ"
ริซซี่แต่งตัวสวยเดินผ่านมา
"พี่ริซซี่จะไปไหนแต่เช้า"
"ไปทำธุระในเมืองหน่อย"
ริซซี่รีบเดินทำถุงสีน้ำตาลใส่เงินหล่น เหมยหยิบขึ้นมา ริซซี่แย่งคืนอย่างเร็ว
"ซองอะไรค่ะ"
"ไม่มีอะไรคะ"
"พี่ริซซี่จะเอาเงินไปไหนเยอะแยะครับ"
"หมวดรู้ได้ไง มีตาทิพย์เหรอ"
"ไม่ใช่หรอกครับ แต่ซองพี่มันขาด...อยู่"
"พี่จะเอาไปให้ญาติขอตัวนะคะ"
หมากกับไทรีบวิ่งมาขวางริซซี่ไว้
"หยุดก่อนครับพี่ริซซี่ พี่กำลังจะโดนหลอก"
ริซซี่สงสัยว่าเรื่องอะไรกัน ทุกคนก็งงๆ
เมื่อร็ทุกอย่าง ริซซี่ร้องห่มร้องไห้อยู่บนศาลา มั่นปลอบอยู่
"โอ๋ๆ นิ่งแตะๆ ฮึบ"
ริซซี่เหมือนจะหยุดๆ แล้วร้องไห้อีก
"ไม่เสียเงินก็ดีแล้วครับพี่ริซซี่ อย่าร้องเลยถือว่าฟาดเคราะห์ไปเถอะ"
"ไอ้ออเลนโด้มันหลอกริซซี่จริงๆ ด้วยคะ"
ไทบอก
"โชคดีที่หลวงพี่หาข้อมูลไอ้โด้แก๊งค์ต้มตุ๋นได้เร็ว ไม่งั้นเสียห้าหมื่นฟรีๆ แน่"
"หลวงพี่ก็แค่คุ้นๆ เพราะเมื่อวานน้ามั่นก็โดนหลอกเหมือนกัน ไปขอบคุณตำรวจที่วางแผนจับตัวคนร้ายมาได้จะดีกว่า"
"ค่ะ...ไม่คิดเลยว่ามันจะหลอกริซซี่ได้ลงคอ ริซซี่อุตสาห์รักและเชื่อใจมัน"
"แน่ใจเหรอว่ารัก เพิ่งรู้จักกันเองไม่ใช่เหรอ" หลวงพ่อถาม
"ก็ริซซี่เคยได้ยินว่ารักแท้อยู่ที่ใจไม่ใช่เวลา"
"ก็ใช่ แต่รักนั้นต้องตั้งอยู่บนสติ ไม่ใช่ความหลง"
"หลงจนไม่รู้ว่าคนในรูปเป็นดารา" หมากบอก
"ไม่เป็นไรหรอก คนเราไม่ฉลาดกันได้" หลวงพ่อว่า
"พูดว่าโง่เลยก็ได้ ริซซี่ไม่โกรธหรอก รู้งี้ริซซี่ไม่มีทางทิ้งน้องไทไปหาคนอื่นหรอก พระท่านได้บอกพี่เป็นลางๆ แล้วแหละว่าไทคือรักแท้ แค่คิดจะห่างมีก็เกือบซวย"
หมากบอก
"พี่แค่เกือบ แต่ผมว่าตอนนี้พี่ไทจะซวยแล้ว"
"ซวยอะไรคะ...อยู่กับพี่มีแต่รวยกับรวย ดูสิพี่มีเงินนะ"
"หลวงพ่อว่าเอาเงินไปคืนเค้าดีกว่าโยม"
"ค่ะหลวงพ่อ...ไทไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"
"อยากได้คนช่วยดูแลเงินเหรอ" แมวถาม
"ดูแลใจริซซี่"
"บ้าผู้ชายยังงี้ไงถึงเกือบโดนหลอก"
ทุกคนขำๆ ริซซี่
เฮียเม้งนั่งกินกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ชดช้อยเดินเข้ามากำลังจะสั่งกาแฟกิน เฮียเม้งสั่งก่อน
"เอาโก้โก้เย็นหวานน้อย"
"เก่งนิจำได้ด้วยว่าฉันชอบกินอะไร แต่ผิดตรงที่ฉันชอบกินหวานๆ"
"จำได้ แต่ว่าแกแล้วกินหวานมากระวังจะเป็นเบาหวาน"
"เป็นห่วงเป็นใยกันเน๊อะ" ลุงชาบอก
ชดช้อยยิ้มอายๆ
"เปล่าห่วงหรอก ขี้เกียจไปงานศพ"
"ไอ้เม้ง ไอ้ปากเสีย แกสิจะตายก่อนฉัน"
ริซซี่ เดินเข้ามา
"อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะคะ"
"มีอะไร" ชดช้อยถาม
"ริซซี่เอาเงินที่ยืมไปมาคืนค่ะ"
"ฉันรู้หมดแล้วนังริซซี่แกนะแก มาหลอกยืนเงินฉันไป" เม้งบอก
"โง่ไงเลยโดนหลอก" ชดช้อยว่า
"เฮียเค้าโดนแค่หมื่นเดียว แต่คุณนายสี่หมื่น"
"แสดงว่ามีคนโง่กว่าฉันฮ่าๆๆๆ" เม้งบอก
ริซซี่เดินเอาซองเงินไปคืนทั้งสองคน
"ขอโฉนดคืนให้ริซซี่ด้วยนะคะ"
"ตามไปเอาที่บ้านละกัน"
"ค่ะ"
ชดช้อยทำหน้าเซ็งๆ ที่ได้เงินคืน
เหมยมานั่งรอริซซี่อยู่หน้าร้าน ไทเดินมาเห็นก็เข้ามาทัก
"มารอทวงตังค์พี่ริซซี่เหรอคุณ"
"ไม่ใช่...ฉันมารอให้กำลังใจพี่ริซซี่ เค้าหวังกับรักครั้งนี้ไว้มาก"
"เห็นใจคนอื่นเป็นเหมือนกันเหรอ"
"นี่นายนอกจากหน้าฉันจะสวย จิตใจฉันก็สวยเหมือนกันนะจ๊ะ"
"หลงตัวเองไม่เบานะเนี่ย"
"แล้วนี่นายมาทำอะไร"
"ก็จะมาดูพี่ริซซี่ แล้วก็จะมาขอโทษเรื่องเมื่อวานที่หลอกเรื่องสอนภาษาเค้าด้วย"
"คนเราเนี่ยรู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นกันอยู่ทุกวันยังหลอกกันได้ นับประสาอะไรกับคนที่รู้จักทางโซเชียล"
"อย่าเอาไปรวมกันสิคุ๊ณ ผมไม่ได้ชั่วขนาดนั้น"
ไทเดินไปจ้องเหมยใกล้ๆ
"นายจะทำอะไร"
"จะว่าไปคุณเองก็น่าตาน่ารักนะเนี่ย"
ไทจ้องหน้าเหมยยิ้มๆ เหมยเขิน
"แหมชมนิดชมหน่อยอายตูดแดงเลยนะ"
"แก้มไม่ใช่ตูดไอ้บ้า"
เหมยอายๆ รีบเดินออกไป ไทมองตามยิ้มๆ
หลวงพี่กับหลวงพ่อเดินคุยกันออกมาจากในโบสถ์
"นี่ถือว่ายังโชคดีนะครับที่ริซซี่รอดจากพวกตุ๋นต้ม"
"ต้มตุ๋น...เห็นรึยังละท่านว่าเทคโนโลยีเนี่ย มันก็มีโทษเหมือนกันถ้าไม่รู้จักใช้" หลวงพ่อบอก
"แต่เทคโนโลยีมันก็ทำให้เราสามารถหาข้อมูลคนร้ายได้นะครับหลวงพ่อ"
มั่นกับแมวเดินเข้ามา
"ผมว่าเพราะความเจริญเลยทำให้เกิดภัยสังคมแบบแปลกๆ" แมวบอก
"ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก แต่มันเป็นเพราะจิตใจผู้คนมากกว่า" หลวงพ่อบอก
มั่นบอก
"ถูกต้องครับ...ถ้าคนจิตใจดี คิดดีทำดี ต่อให้โลกจะไปไกลแค่ไหนก็คงไม่มานั่งทำบาป ทำกรรมกันแบบนี้หรอก"
"แต่สิ่งที่ปรับยากที่สุดเจริญยากที่สุด ก็น่าจะเป็นจิตใจคน" หลวงพ่อบอก
"แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่พัฒนาไม่ได้นี่ครับหลวงพ่อ" หลวงพี่ว่า
"ก็ใช่ คงเป็นเพราะเรามัวแต่พัฒนาเทคโนโลยี แต่ลืมที่จะพัฒนาจิตใจคน"
แมวบอก
"ผมขอยืมคำพูดทุกคนไปปอกมะม่วงหน่อยได้มั้ยครับ คมกันเหลือเกิน"
ทั้งสี่คนยิ้มๆ กันอย่างมีความสุข
อ่านต่อตอนที่ 11
