เพลิงพ่าย ตอนที่ 2

เพลิงพ่าย ตอนที่ 2

ไอลดาลงบันไดมา มองหาออม

“ออมจ๊ะ”
“ขา...คุณลดา”
ออมวิ่งเข้ามา
“ช่วยจัดขนมกับน้ำขึ้นไปให้คุณวุฒิกับฬุรีย์บนห้องที”
“ได้ค่ะ”
ไอลดาทำท่าจะเดินออกไป ไม่ได้กลับขึ้นบนห้อง
ออมแปลกใจ
“แล้วคุณลดาไม่รับเหรอคะ”
“ไม่จ้ะ เดี๋ยวฉันจะไปนั่งที่สวน”
ไอลดาออกไป ออมมองตามงงกว่าเดิม แต่แล้วไอลดาก็ต้องหยุดกึก เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของ
น้องสาวที่ดังลั่น
“แอร๊ย...พี่วุฒิใจร้าย ฬุรีย์เกลียดพี่วุฒิ พี่วุฒิใจร้ายที่สุด”
เสียงโครมครามดังลั่นตามมา ไอลดารีบวิ่งขึ้นบันไดไป
“ฬุรีย์”

ไอลดาวิ่งกลับเข้ามาในห้อง เห็นวุฒิกำลังพยายามดึงเวฬุรีย์ไว้ ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง แต่เวฬุรีย์ดิ้นพราด พยายามดึงทึ้งผมและตบหน้าตัวเอง
“หยุดนะฬุรีย์ หยุดได้ไหมพี่ขอร้อง”
"ปล่อยนะ ปล่อยสิ! ปล่อย"
"ฬุรีย์อย่าทำอย่างนี้ ฬุรีย์"
"ไม่ต้องมาห้ามฉัน ฉันเกลียดแก นังชั่ว"
เวฬุรีย์ตบไอลดากระเด็นไป
"ลดา!" วุฒิร้องตกใจ
"เป็นเพราะแก เป็นเพราะแกคนเดียว"
วุฒิเข้าไปปกป้องไอลดาโดยเอาตัวกันไว้
"หยุดนะฬุรีย์ ฬุรีย์จะทำร้ายลดาไม่ได้"
"พี่วุฒิรักมัน เพราะมันสวยกว่าฬุรีย์ใช่ไหม"
"ใช่"
เวฬุรีย์เจ็บใจ
"นั่นไง พี่วุฒิก็เหมือนคนอื่นๆ ที่มองแต่คนสวย มองคนที่หน้าตาภายนอกเท่านั้น"
"เข้าใจผิดแล้วฬุรีย์ พี่ไม่ได้โง่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ ที่พี่รักลดาเพราะพี่มองเห็นความสวยข้างในของลดาต่างหาก ไม่ใช่ความสวยภายนอก หัวใจของลดาสวย...สวยงามอย่างที่ไม่มีใครเทียบได้ไม่มีเลย"
"นี่พี่วุฒิหาว่าฬุรีย์เลวงั้นเหรอ ในสายตาพี่ ฬุรีย์ทั้งอัปลักษณ์ ทั้งเลวใช่ไหม ฬุรีย์ไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหม"
"พี่ไม่ได้เกลียดฬุรีย์ ไม่เคยเกลียด แต่ถ้าจะให้รักเหมือนที่รักลดา พี่คงทำไม่ได้ เราเป็นพี่น้องกันเถอะนะ ฬุรีย์"
เวฬุรีย์อึ้งไป วุฒิประคองไอลดาออกมา เธอเจ็บปวดอัดอั้นจนต้องระเบิดกรีดเสียงดังออกมาอีก
"แอร๊ย"
เวฬุรีย์ทรุดตัวลงร้องไห้โฮดังลั่น

วุฒิดึงไอลดาออกมา เสียงกรีดร้องของเวฬุรีย์ยังดังลั่น ทำให้ไอลดาเป็นห่วงร้องสาว
"ฬุรีย์"
ไอลดาทำท่าจะกลับเข้าไป วุฒิดึงไว้
"อย่านะลดา"
"ลดาจะกลับเข้าไปดู ไม่งั้นฬุรีย์จะทำร้ายตัวเอง"
"ฬุรีย์จะทำร้ายลดาต่างหาก"
"พี่วุฒิยังไม่รู้จักฬุรีย์ดีพอ"
"ทำไมพี่จะไม่รู้จักฬุรีย์ พี่รู้จักฬุรีย์แต่เด็ก แต่ถ้าเรามัวแต่ตามใจ ฬุรีย์ก็จะแย่ลงไปอีก"
"ฬุรีย์น่าสงสารนะคะพี่วุฒิ"
"สงสารยังไงก็ต้องมีขอบเขต เราเรียกคนอื่นมาช่วยดีกว่า"
นวลนภาเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้นลดา วุฒิ... ฬุรีย์เป็นอะไร"

ทั้งสองยังไม่ทันตอบ เสียงกรีดร้องโหยหวนของฬุรีย์ก็ดังขึ้นมาอีก นวลนภารีบเข้าไปดู

นวลนภาเปิดประตูเข้ามาในห้อง รีบถลาเข้าหาเวฬุรีย์

"ฬุรีย์...ลูก"
เวฬุรีย์กรีดร้องและตีอกชกหัวตัวเอง นวลนภาเข้าไปดึงเวฬุรีย์ไว้
"ฬุรีย์หยุดเถอะ...ฬุรีย์"
"แม่...พี่วุฒรักนังลดา เขาไม่รักหนู เพราะหนูขี้เหร่ หนูหน้าตาน่าเกลียด"
นวลนภาดึงเวฬุรีย์เข้ามากอด
"ใครไม่รักยังไง แม่ก็ยังรักหนูนะ"
"แต่ฬุรีย์อยากให้พี่วุฒรักฬุรีย์ด้วย"
นวลนภาลำบากใจ
"พี่วุฒิเขาก็...รักฬุรีย์นะ"
"ไม่จริงค่ะ ไม่จริง เมื่อกี้พี่วุฒิบอกว่าไม่ได้รักฬุรีย์เหมือนที่รักนังลดา ฬุรีย์ไม่มีอะไรเทียบนังลดาได้เลย ฬุรีย์อยากตาย"
เวฬุรีย์เอาหัวโขกกำแพง นวลนภาเข้าไปดึงออกมา
"ฬุรีย์...อย่าทำอย่างนี้ได้ไหม ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่จะอยู่ยังไง"
"เมื่อไรคุณพ่อจะผ่าตัดให้ฬุรีย์ซะที ฬุรีย์รอไม่ไหวแล้ว"
"อีกไม่นานจ้ะฬุรีย์ ตอนนี้ยาที่คุณพ่อสั่งจากเมืองนอกกำลังจะมาถึง พอคุณพ่อสกัดยาเสร็จแล้ว ก็จะผ่าตัดให้ฬุรีย์"
ฬุรีย์เริ่มนิ่ง มองหน้านวลนภา
"จริงเหรอคะแม่"
นวลนภาลูบผมลูบหน้าเวฬุรีย์อย่างรักใคร่
"จริงสิจ๊ะ อีกไม่นานฬุรีย์จะสวยอย่างที่อยากสวย"
"จริงนะคะแม่ แม่อย่าหลอกฬุรีย์นะ อย่าหลอกนะ"
"แม่ไม่หลอกหรอกลูก แม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ลูกรอคอย แม่รู้นะจ้ะ"นวลนภากอดลูกไว้
แล้วลูบผมปลอบใจเบาๆ
ฬุรีย์พูดเสียงเบาๆ
"อย่าหลอกฬุรีย์นะ"
เวฬุรีย์ร้องไห้ทั้งน้ำตา

ออมหน้าตื่นตกใจวิ่งเข้าหาป้าปลูกในครัว
"ป้า...เมื่อกี้ได้ยินอะไรมั้ย"
"ได้ยิน....แต่ถ้าเงียบแบบนี้ แสดงว่า คุณผู้หญิงโอ๋อีกตามเคย อย่างนี้เรียกว่าให้ท้ายลูก"
"นั่นนะสิป้า คุณฬุรีย์เลยเคยตัว อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ได้ก็อาละวาด"
"ครอบครัวนี้ก็เอาแต่ตามใจคุณฬุรีย์ อยากได้อะไร ประเคนให้หมดทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยพอ"
"ไม่พอแถมไม่มีน้ำใจให้กับใครเลย คนอะไรหน้าตาขี้เหร่ ใจยังขี้เหร่ ไม่เหมือนคุณลดาของฉัน นางฟ้าชัดๆ"
บุญปลูกถอนหายใจ ส่ายหน้า
"แกก็พูดไปนังออม บางที.. ฉันอดสงสารเธอไม่ได้เหมือนกัน"
"ฉันสงสารไม่ลงหรอก เคยไหมทำตัวให้น่าสงสาร..ไม่มี ปีศาจชัดๆ"
"หนอย….กำลังนินทาคุณฬุรีย์อยู่ใช่ไหม เผลอไม่ได้นังออม ฉันได้ยินที่แกพูดนะ อะไรปีศาจปีศาจอ่ะ" ลอร่าเข้ามาพอดี
"ฉันไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย แกนี่มันหูหาเรื่องจริงๆเลยนะ"
"อย่าให้ฉันได้ยินนะ ว่าใครแอบนินทาเจ้านายฉัน ฉันไม่เอาไว้แน่"
"นังลอร่า มาทำเป็นปากดี เมื่อกี้นายแก กรี๊ดซะดังลั่นเลย มีอะไรเหรอนังลอร่า" บุญปลูกถาม
ลอร่าเชิดหน้าร้องเพลงอย่างไม่ละอาย อารมณ์เพลงเกี่ยวกับรักสามเศร้า

บุญปลูกกับออมมองด้วยความอยากรู้และหมั่นไส้
 
อ่านต่อหน้า 2

เพลิงพ่าย ตอนที่ 2 (ต่อ)

ไอลดากับวุฒิมองขึ้นบนห้องเวฬุรีย์อย่างเป็นกังวล วุฒิถอนหายใจแรงและมองไอลดาด้วยความเป็นห่วง

"นอกจากคุณอาหญิงแล้ว จะมีใครเอาฬุรีย์อยู่บ้างนะ"
"ก็พี่วุฒิไงล่ะคะ พี่วุฒิคะลดาอยากจะขอร้อง ลดาไม่อยากให้พี่วุฒิหักหาญน้ำใจฬุรีย์ เพราะฬุรีย์…เป็นคนจิตใจบอบบางมาก"
"ก็เพราะ ใจฬุรีย์เปราะบางไง ยิ่งทำแบบนี้มันอาจทำให้ฬุรีย์ ฝังใจพี่มากขึ้นไปอีก ไม่เคยคิดจะรับความเป็นจริงด้วยซ้ำ"
ไอลดาอึ้งพูดไม่ออก
"ความรู้สึกของคนเราบังคับกันไม่ได้" วุฒิจับมือไอลดาขึ้นมากุมไว้ ส่งสายตาแทนความนัย "ลดาก็รู้นี่ครับ ว่าพี่รู้สึกยังไงกับลดา"
ไอลดารู้อยู่เต็มอกว่า ตัวเองก็รู้สึกกับวุฒิเช่นกัน
"ลดารับหน้าที่แบกภาระไว้หนัก หน้าที่นี้ลดาไม่จำเป็นต้องทำก็ได้นี่ครับ"
"ลดาไม่มีวันสลัดภาระนี้ออกไปได้หรอกค่ะ"
"แล้วลดาต้องทำไปอีกนานแค่ไหน"
"ตอบไม่ได้จริงๆค่ะ ลดาบอกได้แค่...ลดาสงสารน้อง อยากให้น้องมีความสุข ฬุรีย์เกิดมาไม่เหมือนคนอื่น ลดาเข้าใจน้องค่ะ"
"พี่อยากให้ฬุรีย์รู้ว่าลดารักน้องมากแค่ไหน"
วุฒิมองไอลดาด้วยความประทับใจในความแสนดีและเด็ดเดี่ยว
เวฬุรีย์มองลงมาที่คนทั้งคู่ด้วยสายตาอันเลวร้าย

เวลาต่อมา ทุกคนกำลังรอเวฬุรีย์ลงมากินข้าว มฆวันดูหงุดหงิดมากกว่าใคร นวลนภาชะเง้อมองไปบนห้องเวฬุรีย์ด้วยความเป็นห่วง ลอร่าเดินเข้ามาพอดี
"ฬุรีย์ล่ะ" นวลนภาถาม
"ไม่ยอมลงมาค่ะ บอกว่าไม่หิว"
"เดี๋ยวลดาไปตามเองค่ะ"
"ไม่ต้อง"มฆวันว่า
"งั้นให้ลอร่ายกสำรับขึ้นไปให้ก็ได้" นวลนภาบอก
"ค่ะ"
"ทานกันเลยดีกว่า วุฒิหิวแย่แล้ว" มฆวันว่า
"ไม่เป็นไร ผมรอได้ครับ"
มฆวันเปลี่ยนเรื่อง
"เราสองครอบครัวไม่ใช่คนอื่นคนไกล วุฒิก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ตั้งแต่วุฒิกลับจากอังกฤษยังไม่ได้คุยกันจริงจังเลย พักนี้งานยุ่งเหรอ"
"ตอนนี้ผมกำลังสานต่อธุรกิจของคุณพ่อคุณแม่ครับ ก็มียุ่งบ้าง แล้วคุณอาหมอล่ะครับ"
"ที่คลินิกคนไข้มากเหมือนกัน คนสมัยนี้ขี้เบื่อ แม้กระทั่งหน้าตัวเองก็เบื่อจนต้องเปลี่ยนนั่นเติมนี่ บางคนถึงกับเสพติดศัลยกรรมทำแล้วทำอีก แต่อาก็เลือกที่จะทำให้ตามสมควร"
"แล้วฬุรีย์ล่ะครับ เป็นไปได้ไหมที่คุณอาจะผ่าตัดให้ดีขึ้น"
ลอร่าผ่านมาชะงักแอบฟังหูผึ่ง
"ได้..แต่ต้องใช้เวลา จะผ่าตัดเลยไม่ได้ เพราะฬุรีย์เป็นเคสที่ยากมาก"
วุฒิและไอลดาฟังด้วยความหนักใจและเข้าใจ แต่นวลนภาไม่คิดเช่นนั้น
"จะซีเรียสและยากแค่ไหน ฬุรีย์ก็ต้องหาย แกรอมานาน นานจนจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว เร็วๆเถอะค่ะ ฉันอยากให้ลูกสมหวังสักที"
มฆวันอึดอัดและหนักใจ

ภายในห้อง เวฬุรีย์มองกล่องของขวัญที่วุฒิให้ เธอหยิบมันมาแกะห่อออก เธอชะงัก เมื่อเห็นว่าของขวัญนั้นเป็นอะไร... ตุ๊กตาในกล่องนั้น หน้าตาและทรงผมคล้ายไอลดา เธอหยิบมันขึ้นมาดูอย่างเกลียดชัง
"แม้แต่ของขวัญ พี่วุฒิยังเลือกให้เหมือนมัน เกลียดๆๆ เกลียดมันนัก นังลดา ฉันเกลียดแก!ทำไมแกต้องเกิดมาดีกว่าฉัน"
เวฬุรีย์ดึงทึ้งผมของตุ๊กตาตัวนั้นอย่างเกลียดชัง หยิบคัตเตอร์ขึ้นมากรีดหน้าด้านหนึ่งของตุ๊กตาให้เป็นรอยบาก
"ทำไมแกต้องสวย! ทำไมคนน่าเกลียดต้องเป็นฉัน! ทำไม"

แล้วเธอก็ปักมีดลงที่กลางอกตุ๊กตาตัวนั้น

วุฒิกลับเข้ามาในบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อนและวิตกกังวล เพ็ญโพยมทักลูกก่อน

"กลับมาจากบ้านคนรัก ทำไมดูเครียดจังเลยลูก"
วุฒินิ่ง เพ็ญโพยมมองลูกแล้วพอจะเดาออก
"งั้นก็คงเป็นเพราะไอ้เด็กหน้าผีคนนั้นน่ะสิ"
"เขาไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เขารับไม่ได้ที่ผมรักเขาได้แค่น้อง"
"ก็แม่บอกแล้ว ถ้าเลี่ยงไม่เจอมันได้เป็นดี แต่ก็ยังเอาของขวัญไปให้มันอีก"
"แต่ผมสงสารเขานะครับ"
"แต่แม่สงสารคนในบ้านนั้นมากกว่า"
"ที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะทุกคนในบ้านพยายามชดเชยให้เขา แต่ชดเชยในสิ่งผิดๆก็เลยกลายเป็นคนมักแต่ได้"
"พ่อแม่เขาคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอก เขาทำไปเพราะความรักลูก"
"แต่คนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของฬุรีย์ ก็คือลดานะครับแม่"
"ลูกก็ช่วยหนูลดาได้นี่ แต่งงานกับหนูลดาไปเลย แม่เต็มใจให้หนูลดามาเป็นสะใภ้อยู่แล้ว"
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นสิครับแม่ ถ้าฬุรีย์ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ ลดาไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับผมหรอกครับ"
"เมื่อไรถึงจะหายล่ะ แล้วถึงหน้ามันจะหาย แต่ใจมันตกแต่งศัลยกรรมไม่ได้นะลูก"
"เท่านั้นยังไม่พอนะครับแม่ ลดายังขอร้องให้ผมทำดีกับฬุรีย์อีก ถ้าผมไม่ทำ คนที่รับเคราะห์ก็คือลดา"
"เฮ้อ!!....เวรกรรม หนูลดานี่ช่างแสนดีเหลือเกิน"
เพ็ญโพยมมองลูกด้วยความเป็นห่วง แอบคิดอะไรบางอย่างเพื่อช่วยลูก

ไอลดานั่งหวีผมหลังจากอาบน้ำเสร็จ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"แม่เองจ้ะลดา"
"เปิดเข้ามาได้เลยค่ะแม่"
นวลนภาเปิดประตูเข้ามา
"แม่เข้าไปดูฬุรีย์มาเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง"
นวลนภาถอนใจ
"ไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลย"
ไอลดาจับมือนวลนภาไว้
"ตั้งแต่งานวันนั้น ฬุรีย์กลับยิ่งแย่ลง แล้ววันนี้ก็มีเรื่องพี่วุฒิอีก"
"ลดาเกิดมาโชคดีกว่าฬุรีย์ทุกอย่าง แม่อยากจะขอร้องลดา...เรื่องวุฒิ"
"ลดาเข้าใจค่ะ แต่เราก็บังคับพี่วุฒิไม่ได้นะคะ"
"ถึงบังคับไม่ได้ แต่ลดาช่วยขอร้องวุฒิทีเถอะว่าให้ดีกับฬุรีย์ ตามใจฬุรีย์บ้าง ตอนนี้แม่อยากให้ฬุรีย์สบายใจ จะได้มีสภาพจิตใจที่สมบูรณ์พร้อมสำหรับการผ่าตัดในเร็วๆ นี้"
ไอลดาดีใจ
"เร็วๆ นี้เหรอคะ"
"แม่จะเร่งให้คุณพ่อหนูลงมือเร็วที่สุด ถ้าผลการผ่าตัดสำเร็จ เราก็จะได้ฬุรีย์คนใหม่ ลดาต้องช่วยพ่อกับแม่นะลูก"
"ลดาจะพยายามค่ะ"
"ขอบใจจ้ะลดา"

นวลนภากอดไอลดาไว้ แต่เธอกลับมีสีหน้าไม่สบายใจ
 
อ่านต่อหน้า 3

เพลิงพ่าย ตอนที่ 2 (ต่อ)

เวลาต่อเนื่องมา จนถึงกลางคืน ไอลดาเดินเล่นอยู่ในสวน ผ่านรูปปั้นเด็กสองตัว เธอมองไปที่ห้องของน้องสาว ไม่เห็นเวฬุรีย์ที่หน้าต่าง ไอลดาสีหน้าเป็นห่วง

แล้วไอลดาก็แปลกใจ เมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่พื้น
ตุ๊กตาตัวที่เวฬุรีย์โยนลงมา มีสภาพยับเยิน ไอลดาก้มลงเก็บขึ้น
เงาใครบางคนอยู่ด้านหลังไอลดา ไอลดารู้สึกตัวมองไป แต่ไม่เห็นใคร เห็นแต่รูปปั้นเด็กสองตัว แต่พอหันกลับมาอีกที ก็เห็นเวฬุรีย์ยืนอยู่ข้างๆ มีตุ๊กตาบาร์บี้กอดอยู่ในอ้อมแขน
ไอลดาถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วพอเห็นชัดว่าเป็นเวฬุรีย์ ก็ถอนใจและยิ้มดีใจ
"ฬุรีย์...เป็นยังไงบ้าง พี่เป็นห่วงจัง"
เวฬุรีย์ไม่ตอบ แต่มองหน้าไอลดาอย่างเกลียดชัง ไอลดายื่นตุ๊กตาให้
"ตุ๊กตานี่ของฬุรีย์หรือเปล่า"
"มันเป็นของขวัญที่พี่วุฒิให้ แต่ฉันไม่เอามันแล้ว"
"ทำไมล่ะฬุรีย์"
เวฬุรีย์ตะโกนใส่หน้าพี่สาว
"แล้วทำไม... ทำไมแกต้องพาพี่วุฒิมาเยาะเย้ยฉันด้วย"
"พี่เปล่านะฬุรีย์"
"ไม่ต้องมาตอแหล แกทำอย่างนั้นเพื่ออะไร สงสารงั้นเหรอ"
"ไม่ใช่นะ ฟังพี่ก่อนฬุรีย์"
"ถ้าไม่ใช่สงสารหรือสังเวชจะทำทำไม สังเวชแล้วก็ทุเรศด้วยใช่ไหม"
"พี่เปล่านะ ไม่จริงเลย"
"แกกลับไปหัวเราะเยาะฉันใช่ไหมล่ะ หัวเราะสนุกๆ เหมือนกับคนพวกนั้น พวกที่มันหัวเราะเยาะฉันในงาน เห็นฉันเป็นตัวตลก พวกมันเป็นคนที่แกเชิญมาทั้งนั้น"
"พี่ไม่ได้ทำนะฬุรีย์"
"งั้นคุกเข่าลงสิ คุกเข่าลง แล้วคลานเข้ามาขอโทษฉัน"
"ฬุรีย์"
"คลานเข้ามาขอโทษ แล้วจะเชื่อว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ"
ไอลดากัดริมฝีปากแน่น
"แค่นี้ทำไม่ได้หรือไง ทำไม่ได้ก็แสดงว่าแกตั้งใจแกล้งฉันจริง"
ฬุรีย์ทำท่าจะดึงทึ้งผมตัวเอง
"ฉันเกลียดแกนังลดา แกอยากให้ฉันตายใช่ไหม"
"ไม่นะฬุรีย์"
ไอลดารีบคุกเข่าลง แต่เสียงของมฆวันดังขึ้นก่อน
"อย่านะ"
สองพี่น้องชะงัก
"ฬุรีย์ ทำไมถึงให้พี่ทำอย่างนี้"
"พ่อไม่รักฬุรีย์ พ่อไม่รักลูก ฬุรีย์รู้... รู้ว่าพ่อก็เหมือนคนทั้งโลกที่ไม่รักฬุรีย์ ใช่ซี่ ก็ฬุรีย์น่าเกลียดนี่ หน้าตาของฬุรีย์เหมือนปีศาจ พ่อจะรักได้ยังไง พ่อผ่าตัดให้ฬุรีย์ไม่ได้ ก็ปล่อยให้ฬุรีย์ตายซะดีกว่า"
"หยุดนะฬุรีย์ หยุดซะทีได้ไหม"
มฆวันและเวฬุรีย์มองหน้ากัน
"พ่อให้ลูกทุกอย่างได้นะฬุรีย์ แต่เราต้องรอเวลา"
"ฬุรีย์รอไม่ไหวแล้วค่ะ พ่อหลอกฬุรีย์มาตลอด ว่าให้รอถึงอายุยี่สิบ นี่ฬุรีย์ก็ยี่สิบแล้ว แต่ไม่เห็นพ่อจะทำอะไรได้สักอย่าง"
"พ่อกำลังทำ แต่ถ้าลูกใจร้อนนัก รอไม่ได้ก็ตามใจ พ่อจะได้ไม่วุ่นวายกับลูกอีก"
มฆวันดึงไอลดาออกไป ฬุรีย์มองตามอย่างน้อยใจ แล้วกรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ
"แอร๊ย...ฮือๆๆ"
ฬุรีย์ทรุดตัวลงร้องไห้และตีอกชกหัวตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง

มฆวันดึงไอลดาออกมา ไอลดายังเป็นห่วงน้องสาว
"โธ่...ฬุรีย์ พ่อคะ"
"พอแล้วลดา พ่อจะไม่ตามใจฬุรีย์อีกต่อไปแล้ว ฬุรีย์ต้องเตรียมพร้อมที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอก ที่จะเจอทั้งความสมหวังและผิดหวัง ลดา...วันหลังลูกอย่าทำอย่างนั้นอีกนะ"
"แต่ลดาไม่อยากให้ฬุรีย์ทำร้ายตัวเอง"
"ฬุรีย์ก็เลยใช้ไม้นี้เรียกร้องทุกอย่าง ที่ผ่านมาพ่อกับแม่พยายามชดเชยให้ฬุรีย์มากเกินไป ฬุรีย์ก็เลยเป็นแบบนี้"
"พ่อคะ ลดาเข้าใจฬุรีย์นะคะ"
"เข้าใจแต่อย่าตามใจ ขึ้นไปนอนซะลดา ไม่ต้องไปสนใจฬุรีย์อีก เขาต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง"

ไอลดาขึ้นห้องไป มฆวันได้แต่ถอนใจ

มฆวันเข้ามาในห้อง นวลนภาผละออกจากหน้าต่างเข้ามาหามฆวัน

"คุณคะ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงยัยฬุรีย์ แกอยู่ที่สวนเหรอคะ"
"อย่าไปสนใจเลยภา"
"คุณพูดอะไรกับแกคะ"
"ผมอยากให้ฬุรีย์รู้บ้างว่าในโลกนี้คนเราต้องเผชิญกับความเจ็บปวดความผิดหวัง จะมาเรียกร้องทุกสิ่งทุกอย่างด้วยวิธีการเดิมๆ ไม่ได้แล้ว"
"แต่ว่า...ฬุรีย์"
"พอแล้วนะ คุณกับลดาตามใจฬุรีย์มามากเกินไป ผมเองก็ผิดด้วย เมื่อก่อนผมไม่ห้ามเพราะสงสารลูก แต่อาการทางใจของฬุรีย์กลับแย่ลงทุกวัน มันจะกลายเป็นพ่อแม่รังแกฉัน ทำให้เขาอยู่กับคนอื่นไม่ได้"
"ถ้าผ่าตัดแล้วฬุรีย์จะมีความสุข จิตใจแกจะต้องดีขึ้น"
"เราไม่มีวันรู้หรอกภา เพราะเราบ่มเพาะลูกมาเป็นแบบนี้ มันนานเกินไป"
มฆวันเดินเข้าห้องน้ำไป นวลนภาได้แต่มองตามอย่างเสียใจ

ภายในห้องนอน เวฬุรีย์สางผมให้บาร์บี้ที่ค่อนข้างยับเยิน เพราะตุ๊กตาบาร์บี้นั้นถูกถูกเวฬุรีย์ระบายอารมณ์ใส่
"ลูซี่... ตอนนี้แกก็น่าสงสารเหมือนกับฉันแล้ว พ่อไม่ยอมผ่าตัดให้ฉัน พ่อเกลียดฉัน พ่อเกลียดฉันได้ยินไหม"
เวฬุรีย์เงยหน้าขึ้นมองกระจกอย่างเกลียดชังตัวเอง
"ถ้าฉันยังน่าเกลียดแบบนี้ พี่วุฒิก็จะไม่มีวันรักฉัน เขาจะอ้างว่านังลดาเป็นคนดีกว่าฉัน แน่ล่ะสิ มันเกิดมาสมบูรณ์ทุกอย่าง ไม่เหมือนฉัน ฉันเกลียดมัน เกลียดนังลดา"
ใบหน้าเวฬุรีย์เหมือนผีร้ายน่าเกลียดน่ากลัว

หน้ามฆวันคลินิก เช้าวันใหม่ มณไฑเดินเข้ามา ทุกคนทักทายอย่างสนิทสนม
พนักงานทักทาย
"สวัสดีครับคุณหมอ/ กลับมาแล้วเหรอคะ"
มณไฑมาถึงโต๊ะทำงาน อุ๋มอิ๋มลุกขึ้นอย่างดีใจ
"สวัสดีค่าคุณหมอ กลับมาซะที"
มณไฑ ยิ้มรับ
"สวัสดีจ้ะอุ๋มอิ๋ม"
"คุณหมอรับกาแฟเลยไหมคะ"
"ก็ดีเหมือนกัน ยังรู้สึกเจ็ทแล็กอยู่"
"งั้นรอสักครู่นะคะ"
มณไฑเข้าไปในห้อง อุ๋มอิ๋มมองตามอย่างเพ้อๆ
ไอลดามาถึงโต๊ะของอุ๋มอิ๋ม อุ๋มอิ๋มทักทายอย่างนอบน้อม
"สวัสดีค่ะคุณลดา"
"หมอไฑมาแล้วใช่ไหมจ๊ะ"
"อยู่ในห้องค่ะ"
ไอลดารีบเปิดประตูเข้าไป
"มณไฑ"
มณไฑหันมา ยิ้มให้ไอลดาอย่างดีใจ
"เป็นยังไงบ้าง ได้ของมาครบหรือเปล่า"
"มือชั้นนี้แล้ว"
"แหม...ไม่ค่อยคุยเลยนะ"
"ไม่ได้คุยครับ แต่ผมเต็มที่กับงานนี้ เพราะนอกจากจะช่วยให้งานวิจัย 10 กว่าปีของอาจารย์หมอสำเร็จแล้ว ยังช่วยฬุรีย์ได้ด้วย"
"ที่คุณพ่อทำมาตลอดก็เพื่อฬุรีย์เหมือนกัน"
"ผมรู้ ถ้าการผ่าตัดได้ผล ไม่ใช่ฬุรีย์คนเดียวที่มีความสุข อาจารย์หมอกับอาจารย์หญิง รวมทั้งลดาก็จะพลอยมีความสุขไปด้วย"
"ขอบใจนะมณไฑ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อุ๋มอิ๋มเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับแก้วกาแฟมาวางให้มณไฑ
"ขอบคุณครับ"
"หมอมณไฑคะ คุณหมอมฆวันเชิญที่ห้องด้วยค่ะ"
"ผมจะไปเดี๋ยวนี้"
อุ๋มอิ๋มออกไป มณไฑบอกกับลดา
"ท่านคงเรียกไปคุยเรื่องนี้ ผมไปก่อนนะ"
"โอเค"

ไอลดามองมณไฑอย่างเต็มไปด้วยความหวัง
 
อ่านต่อหน้า 4

เพลิงพ่าย ตอนที่ 2 (ต่อ)

มุมหนึ่งในบ้าน เวฬุรีย์นั่งซึมอุ้มตุ๊กตาอยู่คนเดียว ทิศทางอารมณ์ไปในทางร้าย นั่งนิ่งจนลอร่ากล้าๆกลัวๆที่จะเข้ามาหา

ลอร่าอ้าปากจะถาม แต่เวฬุรีย์ก็หันมามองซะก่อน ทำให้ลอร่าตกใจ
"เข้ามาทำไม"
"ลอร่าเป็นห่วงคุณฬุรีย์ค่ะ"
"อีบ้านนอก น้ำหน้าอย่างแกไม่ต้องสาระแนมาห่วงฉันหรอก"
"ลอร่าห่วงคุณฬุรีย์จริงๆนะคะ"
"ไปให้พ้น"
"อย่าไล่ลอร่าเลยค่ะ ลอร่ามีอะไรจะบอกคุณฬุรีย์นะคะ"
"ถ้าเรื่องที่แกบอกมันไม่ได้เรื่อง นอกจากแกจะไม่ได้ตังค์ แกก็จะโดนฉันถีบอีกนะ"
"เมื่อวานที่คุณวุฒิมาบ้านเราอ่ะค่ะ"
เวฬุรีย์อารมณ์เด้งขึ้นทันที
"พี่วุฒิเหรอ มีอะไร"
"คุณวุฒิอยากให้คุณหมอผ่าตัดให้คุณฬุรีย์เร็วๆค่ะ"
"จริงเหรอ"
"คุณวุฒิเธอถามอย่างคนที่ห่วงใย แต่หน้าคุณลดาหงิกเลยนะคะ แล้วคุณหมอก็บอกอีกว่าต้องรอเวลาค่ะ"
"รอเวลา หมายความว่ายังไง ต้องรออะไรอีก"
"ลอร่าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ"
"นั่นไง พ่อไม่อยากผ่าตัดให้ฉัน พ่อเกลียดฉัน กลัวฉันจะสวยกว่านังลดา"
"จริงค่ะ คุณลดาจืดชืดจะตาย ถ้าคุณวุฒิไม่มีใจให้คุณฬุรีย์ล่ะก็ จะถามเรื่องผ่าตัดทำไมคะ ลอร่าดูไม่เคยพลาดหรอกค่ะ"
"ฉันรอต่อไปไม่ไหวแล้ว"
คำพูดสอพลอของลอร่ายิ่งเพิ่มความอยากจะเอาชนะให้เวฬุรีย์มากยิ่งขึ้น

มณไฑเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับหิ้วกระเป๋ายาใบหนึ่งเข้ามาด้วย
"ได้สารเคมีมาครบใช่ไหม"
"ครบครับอาจารย์"
มณไฑเปิดกระเป๋าออกมา มฆวันกับนวลนภามองอย่างพอใจ
"วันนี้เธอไปที่บ้านฉัน เราจะได้เห็นว่านด้วย"
นวลนภาบอกกับมณไฑ)
"ว่านที่เลี้ยงมาสิบปีโตพอที่จะใช้ได้แล้ว"
มณไฑพยักหน้ารับอย่างดีใจ
"ครับอาจารย์"

ณ เรือนต้นไม้ว่านอสรพิษที่ถูกตัดกิ่งบางกิ่งออกแล้ว มือของมณไฑจะยื่นเข้ามาจะจับมัน
"อย่านะไท"
มณไฑชะงักกึก
มฆวันบอก
"ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าใช้มือเปล่าแตะต้องมันเป็นอันขาด"
"ถึงแม้เราจะตัดกิ่งก้านของมันไปแล้วเหรอครับ"
"พิษของมันยังคงร้ายแรงมาก ตราบใดที่ต้นของมันยังอยู่ กิ่งก้านของมันก็จะงอกขึ้นมาอีก ยางของมันร้ายแรงเท่ากับกรดเข้มข้น มันจะกัดกินทำลายเนื้อเยื่อจนเปื่อยยุ่ยไปในพริบตา"
มณไฑมองว่านอสรพิษอย่างรู้สึกทึ่งและขนลุกในเวลาเดียวกัน
"ต่อไปผมจะระวังครับอาจารย์"
"พรุ่งนี้เราเริ่มเลย เธอพร้อมแล้วใช่ไหม"
มณไฑพยักหน้ารับ
"พร้อมครับ"

เวฬุรีย์แหวใส่ออมที่ยกสำรับกับข้าวเข้ามา
"ไม่! ฉันไม่หิว เอาลงไป"
ออมหลบสายตา แต่แอบรำคาญและอดกลั้นไว้ด้วยความอดทน
"แต่คุณต้องทานข้าวนะคะคุณฬุรีย์ ไม่อย่างนั้น."
"ช่างฉัน ฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง ออกไปซะ ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันรู้...แกอยากให้ฉันตายนักใช่ไหมล่ะ ทุกคนอยากให้ฉันตาย ออกไป๊"
"โธ่...คุณฬุรีย์ ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ ทุกคนเป็นห่วงคุณ"
"ไม่ต้องมาเสือกเรื่องฉัน นังออม ฉันบอกให้แกออกไปเดี๋ยวนี้...ยัง"
เวฬุรีย์คว้าแจกันใกล้มือขว้างไป ออมหลบวูบ แจกันกระทบพื้นห้องแตกกระจาย ออมรีบเผ่นพรวดออกไปจากห้องทันที

เพ็ญโพยมเข้ามาในคลินิก อุ๋มอิ๋มเข้ามาต้อนรับ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมเอาใจ
"สวัสดีคีค่าคุณหญิง เชิญเลยค่ะ วันนี้มาทำอะไรคะ"
"มาเข้าคอร์สยกกระชับหน้าจ้ะ แต่อยากคุยกับหนูไอลดาก่อน"
"อ๋อได้ค่ะ เดี๋ยวอุ๋มอิ๋มไปตามให้นะคะ เชิญคุณหญิงที่ห้องรับรองก่อนค่ะ"
"ขอบใจจ้ะ"

อุ๋มอิ๋มนำเพ็ญโพยมไป

ไอลดายกมือไหว้ เพ็ญโพยมรับไหว้

"สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า"
"นั่งก่อนจ้ะหนูลดา ป้ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย เรื่องตาวุฒิ"
"พี่วุฒิ? มีอะไรเหรอคะ"
"ป้าเห็นช่วงนี้ตาวุฒิไม่ค่อยสบายใจ เรื่องหนูลดากับฬุรีย์น่ะ"
ไอลดาชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วยิ้มออกมา
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"บอกตามตรงนะหนูลดา ป้าน่ะยอมรับหนูลดาเป็นว่าที่สะใภ้อย่างเต็มใจ แต่กับเวฬุรีย์ป้ารับไม่ได้จริงๆ ถึงจะให้ตาวุฒิแกล้งๆ ทำดีกับเวฬุรีย์ก็เถอะ"
"คุณหญิงป้าคะ ฬุรีย์ฝังใจกับพี่วุฒิมากนะคะ เพราะพี่วุฒเคยช่วยฬุรีย์ตอนเด็กๆ ลดาเลยอยากให้พี่วุฒิช่วยมาคุยกับฬุรีย์บ่อยๆ ตามใจฬุรีย์หน่อยเท่านั้นเอง"
"ถึงยังไงป้าก็ไม่อยากให้วุฒิลำบากใจ แล้วก็กลัวเวฬุรีย์จะเกาะตาวุฒิแน่นไม่ยอมปล่อย คราวนี้ละแย่เลย"
"ไม่หรอกค่ะคุณป้า ถ้าคุณพ่อผ่าตัดให้ฬุรีย์แล้ว ฬุรีย์จะมีสังคม รู้จักคนมากขึ้น ก็จะไม่ยึดติดกับอะไรเดิมๆ อีก"
"ป้ากลัวจะไม่อย่างนั้นน่ะซี้"
ไอลดาจับแขนเพ็ญโพยม
"เชื่อลดาเถอะค่ะคุณหญิงป้า ตอนนี้จิตใจฬุรีย์อ่อนแอมาก น้องต้องการหลักที่จะยึดเกาะไว้ การผ่าตัดอย่างเดียวช่วยฬุรีย์ไม่ได้หรอกค่ะ เราต้องรักษาจิตใจของฬุรีย์ควบคู่ไปด้วย"
"หนูลดาน่ะเป็นคนดี มองโลกในแง่ดีเสมอ ป้าถึงรักหนูเหมือนลูกแท้ๆ คนนึง แต่หนูก็ต้องมองในมุมกลับบ้างนะจ๊ะ ว่าการตามใจฬุรีย์มากเกินไป ก็ไม่ใช่การรักษาสภาพจิตใจหรอก อาจจะยิ่งทำให้ฬุรีย์แย่ลงด้วยซ้ำ"
ไอลดาอึ้งไปอย่างยอมรับ
"ป้ารู้ว่าหนูรักน้องนะ ตาวุฒิก็กำลังหาทางช่วยหนูอยู่เหมือนกัน แต่ที่ป้ามาพูดเพราะเป็นห่วงวุฒิที่เครียดเรื่องนี้ เลยอยากให้หนูลดาเข้าใจวุฒิบ้าง"
"ลดาเข้าใจพี่วุฒิค่ะคุณหญิงป้า ถ้าพี่วุฒิลำบากใจลดาก็จะไม่ขอร้องพี่วุฒิอีก"
เพ็ญโพยมพยักหน้าพอใจ ลูบผมไอลดาอย่างเอ็นดู

ออมวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาบุญปลูกในครัว
"โอ๊ย เกือบเอาชีวิตไม่รอดแน่ะ ป้า"
"เออ...ข้าได้ยินแล้ว เอ็งก็เกือบๆ จะเอาชีวิตไม่รอดทุกทีแหละ แต่ชิ้นส่วนยังอยู่ครบนี่ เฮ้อ...ไม่รู้เวรกรรมอะไรนะ ความจริงทั้งคุณผู้หญิงคุณหมอ แล้วก็คุณลดาก็เป็นคนดี เวรกรรมอะไรน้อ คุณฬุรีย์ถึงได้ไม่เหมือนพี่เหมือนน้อง"
"ขี้เหร่ไม่พอ ยังใจร้ายอย่างอีกาอีก"
"สงสารคุณฬุรีย์เหมือนกัน เอ็งก็อย่าไปซ้ำเติมนักเลย ก็หน้าตาอัปลักษณ์ออกอย่างนั้น ร่ำเรียนรึก็ไม่สนใจ ทำอะไรก็สู้พี่สาวไม่ได้สักอย่าง นี่ถ้าคุณผู้หญิงกับคุณหมอไม่อยู่แล้ว คุณลดาจะทำยังไง ต้องดูแลน้องที่ไม่ค่อยจะสมประกอบอย่างคุณฬุรีย์คนเดียว"
"ฉันจะฟ้องคุณฬุรีย์"
ออมกับบุญปลูกเซ็งๆหันไปเห็นลอร่าเท้าสะเอวเข้ามา
"เออ...อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลย ข้าจะรอดูว่าน้ำหน้าอย่างเอ็งจะรับใช้คุณฬุรีย์คนเดียวไหวหรือเปล่า"
"ที่ผ่านมาฉันเป็นคนสนิทคุณฬุรีย์ ไม่เห็นหรือไง"
"โว้ย...สนิทห่าเหวอะไร สอพลอละไม่ว่า แต่งานจริงๆ น่ะเคยทำหรือเปล่า คุณฬุรีย์ฝากซื้ออะไรก็มุบมิบไว้ตลอด เพราะเธอไม่ค่อยรู้ว่าข้างนอกเขาขายของกันราคาเท่าไร อย่าให้ข้าฟ้องบ้างนะนังลอ"
"หนอย...อีออม กล้าฟ้องเหรอ มีหลักฐานหรือเปล่า"
"ทำไมจะไม่กล้า ฉันจะพาคุณฬุรีย์ไปดูเองเลย"
ลอร่าสะบัดหน้าออกไป บุญปลูกกับออมหัวเราะไล่หลัง

ภายในห้อง เวฬุรีย์นั่งลูบผมตุ๊กตาลูซี่อยู่ข้างหน้าต่าง ท่าทางเก็บกด นัยน์ตาเคียดแค้น นวลนภาเข้ามาในห้อง เห็นข้าวของที่กระจัดกระจายมองเวฬุรีย์อย่างเสียใจ
"ฬุรีย์ทำไมไม่กินข้าวล่ะลูก"
"หนูไม่หิว"
"ไม่หิวก็ต้องกินบ้างนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะไม่มีแรงทำอะไรเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย"
"ดี ไม่สบายตายไปเลยได้ยิ่งดี"
"อย่าพูดอย่างนั้น อีกไม่นานคุณพ่อจะผ่าตัดให้ลูกแล้วนะ"
"ไม่จริง คุณแม่โกหก คุณพ่อไม่ยอมผ่าตัดให้หนูเพราะคุณพ่อเกลียดหนู หนูมันน่าเกลียดน่ากลัว เหมือนผีเหมือนปีศาจ"
นวลนภาประคองหน้าลูกสาวไว้
"ฬุรีย์ไม่ใช่ผีหรือปีศาจ หนูเป็นลูกของพ่อกับแม่ ลูกจะเป็นยังไงแม่ก็รักเสมอ"
"แม่อย่ามาหลอกหนู ไม่มีใครรักหนูจริงหรอก ทุกคนเห็นหนูเป็นตัวตลก"
"พ่อกับแม่และพี่ลดารักหนูทุกคนนะจ๊ะ"
"ไม่จริง หนูรู้ ไม่มีใครรักหนูเลย ทุกคนเกลียดหนู อยากให้หนูตายไปให้พ้นๆ"
เวฬุรีย์โยนตุ๊กตาลูซี่ทิ้งแล้ววิ่งออกไป นวลนภารีบตามไป
"ฬุรีย์... ฬุรีย์จะไปไหนน่ะลูก ฬุรีย์"
นวลนภารีบวิ่งตามเวฬุรีย์ไป

เวฬุรีย์วิ่งมาทางเรือนต้นไม้ จนชนเข้ากับมณไฑ
"ฬุรีย์"
"พี่ไฑ"
"ฬุรีย์เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"แค่นี้ฬุรีย์ไม่เจ็บหรอก"
"แล้วฬุรีย์จะวิ่งไปไหน"
"ฬุรีย์...อยู่ไหนลูก" เสียงนวลนภาดังเข้ามา
เวฬุรีย์รีบดึงมณไฑหลบหลังต้นไม้
"พี่ไทอย่าบอกแม่นะคะว่าฬุรีย์อยู่นี่"
"ทำไมล่ะ"
"ฬุรีย์ขอร้องละ"
เวฬุรีย์รีบหลบหลังต้นไม้ นวลนภาเข้ามา
"เห็นฬุรีย์ไหมมณไฑ"
มณไฑเหลือบมองไปทางเวฬุรีย์ แต่แล้วก็ทำเป็นมองไปทางอื่นๆ แล้วส่ายหน้า
"ไม่เห็นเลยครับ"
"ฬุรีย์วิ่งหนีออกมา ฉันเป็นห่วง กลัวจะทำอะไร"
"เดี๋ยวผมจะช่วยตามหาอีกแรงนะครับ"
"ขอบใจจ้ะมณไฑ"
นวลนภาเดินออกไป
"ฬุรีย์... ฬุรีย์ลูก... อยู่ไหน"

มณไฑหันไปสบตากับเวฬุรีย์ที่ยิ้มบางๆ ออกมาอย่างพอใจ
 
อ่านต่อตอนที่ 3