หลวงพี่ดิจิตอล ตอนที่ 3
หลวงพี่นั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่ในกุฎิ หลวงพ่อนั่งจิบชา ส่วน แมว -มัคนายกนั่งเช็ดบาตรอยู่ใกล้ๆ
ไทใส่เสื้อเชิ้ตผูกเนคไทกางเกงสแลค เดินเข้ามาในกุฏิพร้อมกับหมาก ไทกับหมากกราบหลวงพ่อกับหลวงพี่สามครั้ง
หลวงพี่ถาม
"เป็นอะไรทำหน้าเหมือนหมาหงอย"
"พี่ไทเค้ากลัวสัมภาษณ์งานไม่ผ่านน่ะครับหลวงพี่" หมากบอก
"อะไรกัน ไม่มั่นใจตั้งแต่เริ่มแบบนี้เลยเหรอไทเอ้ย"
"แรกๆผมก็มั่นใจดีอยู่นะครับ แต่พอถูกปฏิเสธมากๆเข้า ความมั่นใจมันก็หายหมดเลย" ไทว่า
"ขอของดีหลวงพ่อท่านสิ" แมวบอก
"ไม่ต้องไปหาของดีที่ไหนหรอกไทเอ้ย ให้เรานึกถึงพระคุณของพ่อแม่เข้าไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง" หลวงพ่อบอก
"พระคุณพ่อแม่นี่ศักดิ์สิทธิ์กว่าพระอีกเหรอครับ" หลวงพี่ถาม
"พ่อแม่เปรียบเหมือนพระในบ้าน การระลึกถึงพระคุณพ่อแม่ก็คือการแสดงถึงความกตัญญูกตเวทิตา ซึ่งเป็นคุณธรรมพื้นฐานของมนุษย์ หากเรามีคุณธรรมข้อนี้แล้ว ทำอะไรเราก็จะประสบความสำเร็จ"
ไทยิ้มมีกำลังใจ
"ครับหลวงพ่อ"
หลวงพี่ฟังแล้วก็คิดตามหลวงพ่อ
เช้าต่อเนื่องมา เหมยเดินมาตามทางเดินในหมู่บ้าน ดูบัญชีลูกหนี้ที่จะต้องเก็บวันนี้ เจนนี่ช่วยไล่รายชื่อ
ไทเดินแต่งตัวโก้ผ่านมาพอดี
เหมยมองไทหัวจรดเท้า
"นี่จะไปขายเครื่องดูดฝุ่นที่ไหนเหรอ"
ไทมองหน้าเหมยอย่างไม่ค่อยพอใจ
"ถึงจะขายเครื่องดูดฝุ่น แต่มันก็เป็นงานสุจริต ไม่ใช่ไปขูดเลือดขูดเนื้อชาวบ้านแล้วกัน"
"นายว่าใคร!"
"ยอมรับป่ะล่ะ ถ้ายอมรับผมก็ว่าคุณนั่นแหละ"
เหมยลุกขึ้นจะเอาเรื่องไท แต่กุ๊กไก่เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
กุ๊กไก่กอดไทหน้าตาเฉย
"พี่ไทสุดหล่อ! ไปสมัครงานอีกแล้วเหรอ ให้กุ๊กไก่ไปเป็นแฟนมั้ย"
เจนนี่บอก
"เค้ามีแต่ไปเป็นเพื่อนย่ะ"
"ก็ฉันจะเป็นแฟนกับพี่ไทอะ มีไรป๊ะ! ปะพี่ไปนั่งกับกุ๊กไก่ก่อนปะๆ"
กุ๊กไก่พยายามออเซาะไทดึงไทไปนั่ง เหมยเห็นแล้วก็เกิดไอเดียแกล้งไท
"พี่ขอตัวจริงๆ เพราะพี่ต้องไปหลายที่" ไทบอก
"แหม...จะรีบไปไหน ก่อนกุ๊กไก่มานายยังบ่นคิดถึงกุ๊กไก่อย่างโน้น กุ๊กไก่อย่างนี้" เหมยบอก
"อุ๊ตะ!! พี่ไทบ่นถึงฉันจริงๆ เหรอคะ"
กุ๊กไก่เกาะแขนไทไม่ปล่อย
ไทมองเหมยอย่างอาฆาตแค้น เหมยก็ลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ โต้งเดินเข้ามาพร้อมกับเผือก
"เซ็งๆๆ ขับรถมาเจอตำรวจจับแต่เช้าเลยเนี่ย" โต้งบอก
"จับข้อหาอะไรอ่ะลูกพี่"
"ก็บรรทุกความรักมาฝากน้องเหมย หนักเกินกว่าที่กฏหมายกำหนดไง"
เผือกร้อง "ฮิ้ว..."
"พี่เจนนี่..กลับ!"
"อ้าว จะรีบกลับไปไหนล่ะจ๊ะ ยังไม่ได้คุยกันเลย" โต้งถาม
"นั่นสิ ทีเมื่อกี๊ก็บ่นอยากเจอเค้า พอเจอก็จะกลับเนี่ยนะ" ไทบอก
"ฉันบ่นอยากเจอใคร ไม่มีซะหน่อย" เหมยบอก
"แหน่ะ..เขินอะเด๊ะ" ไทว่าแล้วหันมาพูดกับโต้ง "คนเยอะคงเขินงั้นผมไม่เป็นกขค.แล้วครับ"
ไทหัวเราะเยาะเหมยก่อนจะดึงแขนคืนจากกุ๊กไก่แล้วรีบเดินออกไป เหมยมองแค้นเคือง หันมาเจอโต้งยืนยิ้มหวานเยิ้มใส่
บ้านเฮียเม้งกลางวัน เฮียเม้งนั่งส่องพระอยู่ เหมยเดินเข้ามาในบ้านกับเจนนี่ทำหน้าเซ็งๆ
"เป็นไง เก็บเงินได้ครบมั้ยลูก"
"ยังเลยค่ะ" เหมยบอก
เฮียเม้งรับบัญชีไปเปิดดู
"เดี๋ยวเจนนี่ไปหาน้ำส้วม มาให้ทานแก้หงุดหงิดนะคะ"
"เอามาให้ฉันด้วยสองคอห่าน อีบ้า ส้มไม่ใช้ส้วมพูดซะหิวข้าวเลย"
เจนนี่ยิ้มๆ สลด
"นี่ลุงชดไม่จ่ายดอกเบี้ยมาสองเดือนติดแล้วเหรอลูก"
"อ๋อ ลุงชดแกบอกว่าแกป่วยน่ะค่ะ ช่วงนี้เข้าออกโรงพยาบาลบ่อย เลยไม่มีเงินให้" เหมยบอก
"ป่วยการเมืองสิไม่ว่า ลูกยังอ่อนประสบการณ์ ไม่ทันเหลี่ยมคนพวกนี้หรอก"
"แต่ลุงเค้าก็ดูป่วยนะคะ"
"ลุงแกโกหกเนียนมาก พ่อเจ็บมาเยอะ..ลูกต้องไปบี้เอาเงินมาให้ได้อย่าไปเสียโง่คนพวกนี้"
"ค่ะพ่อ" เหมยมุ่งมั่น "เดี๋ยวเหมยจะไปบี้เอามาให้ได้"
หมวดกาแฟเดินเข้ามา ยกมือไหว้ฮียเม้ง
"สวัสดีครับคุณพ่อ"
เฮียเม้งรับไหว้ยิ้มๆ รีบแอบสมุดลูกหนี้
"มาหาถึงบ้านมีอะไรปะจ้ะหมวด"
"ก็ว่าจะมาชวนเหมยกับพ่อไปทานข้าวนอกบ้านกันน่ะครับ"
"ทานข้าวนอกบ้านเหรอ" เฮียเม้งบอกกับเจนนี่ "เฮ้ยเจนนี่ เดี๋ยวให้คนงานยกโต๊ะกินข้าวออกไปนอกบ้านนะ แล้วก็จัดอาหารรอเลย เดี๋ยวฉันกับหมวดจะทานข้าวนอกบ้านกัน"
"เอ่อ ผมหมายถึงไปกินที่ร้านอาหารน่ะครับ"
"พ่อหยอกเล่น ไปกันเถอะวันนี้พ่อขอตัวเมื่อคืนดึก"
"ทำงานดึกเหรอครับ"
"เล่นเกมดึก"
"โธ่...แล้วจะพูดให้อายเค้าทำไมเนี่ย" เจนนี่บอก
"รอสามชั่วโมงนะขออาบน้ำก่อน" เหมยบอก
"งั้นเดี๋ยวเรามารับไปกินข้าวเย็นเลยดีกว่า"
"ล้อเล่น"
"เราขอเข้าห้องน้ำก่อนดิ"
เหมยพยักหน้า กาแฟเดินเข้าบ้านไป
"พ่อว่ากาแฟนี่เค้าเป็นคนดี อนาคตไกล ลูกไม่ลองคบๆ ดูละ"
"คบอะไรพ่อเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลรู้ไส้รู้พุง อีกอย่างมันไม่ใช่ทาง"
"หาทางโน้นหาทางนี้ระวังเหอะจะได้ขึ้นเชียงคาน"
เหมยกับเฮียเม้งยิ้มๆ อีกมุมกาแฟยืนเศร้าๆอยู่ที่ได้ยินคำตอบของเหมย
ชดช้อยนั่งขัดเครื่องเพชรอยู่ที่บ้าน โต้งเดินเข้ามากับเผือก
โต้งออดอ้อน
"แม่ค๊าบ"
"จะเอาอะไรว่ามา"
"โห่..นี่เห็นผมเป็นคนทำอะไรหวังผลตลอดเลยเหรอเนี่ย"
"สรุปไม่เอาอะไร"
"เอาสิแม่ เห็นผมแบบนี้ผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายนะครับ"
เผือกแอบบ่น
"เลวเสมอต้นเสมอปลาย"
โต้งได้ยิน
"ใช่ ฉันเป็นคนทำอะไรเร็วเสมอต้นเสมอปลายเสมอ..แม่ผมอยากแต่งงาน"
ชดช้อยตกใจ
"กับใคร"
"น้องเหมยไงครับ รักเดียวของผม"
ชดช้อยเสียงแข็ง
"ไม่..แม่จะไม่มีวันไปญาติดีกับคนบ้านนั้นเด็ดขาด"
กุ๊กไก่เดินเข้ามานั่งข้างชดช้อย
"แม่อย่าเอาเรื่องของแม่กับเฮียเม้งมารวมกับเรื่องนี้สิครับ นี่มันเรื่องของรุ่นลูกแล้ว"
"จะรุ่นไหนแม่ไม่สน ถ้ามันมีสายเลือดของไอ้เม้ง แม่จะไม่มีวันญาติดีด้วยเด็ดขาด"
"โห่ แม่อ่า"
"จบ เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก"
กุ๊กไก่บอก
"จบเรื่องของพี่โต้ง งั้นมาเรื่องของกุ๊กไก่ต่อนะคะ"
"มีเรื่องอะไรอีก"
"กุ๊กไก่กำลังมีความรัก"
ชดช้อยดีใจ
"กับใครลูกเป็นนายทหาร นายตำรวจ หรือว่านายธนาคาร บ้านอยู่ไหน"
"อยู่วัดแม่...แถมยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ดูไม่มีอนาคต"
เผือกบ่น
"พูดไม่ดูตัวเอง"
กุ๊กไก่มองหน้าโต้งอย่างไม่พอใจ โต้งลอยหน้าลอยตาหาเรื่อง
"โอ้ยลูกฉันแต่ละคนจะมีใครได้ดีมั้ยเนี่ย"
"ได้สิคะ กุ๊กไก่เรียนได้ดีตลอดเลย"
ชดช้อยมองหน้าลูกเอือมระอาเดินออกไป
เหมยกับเจนนี่เดินมาที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ประตูบ้านปิดสนิท บรรยากาศเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่
"ฉันจะต้องบี้เอาเงินจากลุงชดให้ได้" เหมยตะโกน "ลุงชด ออกมาคุยกันหน่อยสิ..ลุงชด"
"หรือว่าไม่อยู่บ้านคะน้องเหมย"
"มืดค่ำป่านนี้ไม่อยู่บ้านแล้วจะไปอยู่ที่ไหน ฉันว่าอยู่แหละ แต่ซุ่ม"
เจนนี่บอก
"ลุงชด ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ"
"มีไม่มีก็ออกมาพูดกันด้วยเหตุผล อย่าหลบกันแบบนี้"
ชาวบ้านชายเดินผ่านมาถาม
"มาหาลุงชดเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"โอ๊ย เค้าพาลุงชดไปวัดแล้ว ไปหาก็ไปที่วัดเลย"
ชาวบ้านพูดเสร็จเดินออกไป
เหมยโมโห
"หนีไปอยู่วัดคิดว่าจะพ้นเหรอ ไปพี่เจนนี่ ลุย!"
เหมยเดินออกไปด้วยใบหน้ามุ่งมั่นจะเอาเงินคืนให้ได้
ท่ามหกลางบรรยากาศงานศพที่เรียบง่าย สัปเหร่อเดินดูความเรียบร้อยของงาน
เหมยกับเจนนี่เดินเข้ามาอย่างมีอารมณ์ ตะโกนโวยวาย
"ลุงชด ลุงอยู่ที่ไหน ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ"
สัปเหร่อสะดุ้งโหยง มองไปที่รูปถ่ายลุงชดที่หน้าโลงศพ
"มีอะไรกันวะนังเหมย"
"เหมยมาเก็บเงิน ลุงชดแกขาดส่งสองเดือนแล้ว พ่อเหมยไม่โอเค" เหมยตะโกน "ลุงชด ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
"เอ่อ อย่าให้ลุงแกออกมาเลย ฉันขอละ" ไทบอก
"นี่นายมาเข้าข้างคนที่ติดหนี้แล้วไม่คืนแบบนี้มันใช้ไม่ได้นะ"
"เรียกลุงดีๆ ไม่ออกใช่มั้ย...ไอ้ชด"
"อุ้ย..ขึ้นไอ้เลยเหรอวะนังเจนนี่" สัปเหร่อว่า
"ทำไมจะขึ้นไม่ได้ คนใช้ไม่ได้แบบนี้เรียกเพราะไปก็เท่านั้น" เจนนี่บอก
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะลุงชด ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจมาจับจริงๆด้วย"
ไทบอก
"พอเถอะคุณ ลุงแกไปสบายแล้ว"
"ชักดาบหนี้พ่อฉันไปคงสบายได้ไม่นานหรอกนะ... ลุงชด เหมยบอกให้ออกมาไง"
"เลิกตะโกนซะทีเถอะ ลุงแกก็อยู่ที่นี่ ลองดูดีๆสิ" ไทบอก
หมากสะดุ้ง
"เฮ้ยพี่ไท พูดอะไรแบบนี้..มิ๊เอา มิ๊พูด"
เหมยถาม
"ไหน ลุงชดอยู่ไหน"
ไทชี้ไปที่รูปหน้าโลงศพลุงชด
"นั่นไง"
เหมยกับเจนนี่หันไปมอง พอเห็นรูปหน้าโลงศพก็ตกใจสุดขีด โพล่งพร้อมกัน
"ลุงชด"
บรรยากาศวัดดูน่ากลัว มีเสียงหมาหอน เหมยกับเจนนี่จุดธูปขอขมาศพอยู่
"เหมยขออโหสิด้วยนะลุงชด ขอให้ลุงชดหลับให้สบาย"
"ที่เจนนี่เรียกลุงว่าไอ้เมื่อกี๊ มันเป็นเพราะเงินเดือนและก็ค่าจ้างนะจ๊ะ"
สองคนปักธูปที่กระถางแล้วยกมือไหว้อย่างกลัวๆ
"คงจะตามทวงหนี้ลุงแกยิกๆล่ะสิ ลุงแกถึงได้ตรอมใจตาย" ไทแดกดัน
"พูดให้ดีๆนะ ฉันไม่เคยกดดันลุงชดอย่างที่นายพูดเลยสักนิด"
"ไม่เอาน่ะไท โยมชดน่ะตายเพราะโรคร้าย ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นแหละ" หลวงพ่อบอก
แมวดำกระโดดขึ้นบนโลงศพ ทุกคนหันไปเห็น ตกใจหน้าเหวอกันเป็นแถว ยกเว้นหลวงพี่ดินที่เห็นแล้วงง
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยโยม ก็แค่แมวโดดขึ้นไปบนโลงศพ"
"โบราณเค้าว่า ถ้าแมวดำขึ้นบนโลงศพ แสดงว่าศพนั้นจะเฮี้ยนน่ะครับหลวงพี่" สัปเหร่อบอก
"เฮี้ยน? เฮี้ยนคืออะไร หลวงพี่ไม่เข้าใจ"
ไฟบนศาลาดับพรึ่บ ทุกคนกรีดร้องชลมุนวุ่นวาย
ไฟสว่างอีกที เหมยกอดอยู่กับไท เหมยรีบผลักไทออกไปอย่างหัวเสีย
"ไอ้บ้า แต๊ะอั๋งฉันเหรอ"
"รู้สึกว่าคุณมากอดผมเองนะ"
หมากบอก
"เรื่องกอดไว้เคลียร์กันทีหลังได้มั้ย เคลียร์เรื่องลุงชดก่อนเหอะ ฉี่จะราดแล้วเนี่ย"
สัปเหร่อบอกจากประสบการณ์
"แมวดำขึ้นบนโลงศพแบบนี้ ร้อยทั้งร้อย เฮี้ยนแน่นอน"
"ถามรอบที่สอง เฮี้ยนคืออะไร ใครก็ได้อธิบายที" หลวงพี่บอก
"เฮี้ยนก็หมายถึงวิญญาณจะอาฆาตพยาบาท แล้วก็จะโผล่มาหลอกหลอนน่ะครับหลวงพี่" ไทบอก
"หลอกหลอนทุกคนเลยเหรอ"
"อันนี้ก็ไม่แน่ใจครับ แต่ที่แน่ๆ ใครที่มีเรื่องค้างคากับตาชดอยู่ งานนี้เจอดีแน่" ไทบอก
ทุกคนหันมาที่เหมยเป็นตาเดียวกัน
"มองเหมยทำไมอะ... พี่เจนนี่"
"น้องเป็นใครคะ..เจนนี่ไม่เกี่ยวนะลุงชด"
เจนนี่แยกตัวจากเหมยมารวมกับคนอื่น เจนนี่สีหน้าอย่างหลอนจัด
เหมยอ้อนวอนหลวงพ่ออยู่ที่หน้ากุฏิ
"นะคะหลวงพ่อ เหมยนิมนต์ไปส่งเหมยที่บ้านแป๊บเดียวเอง"
"นี่มันดึกแล้วนะโยม มันไม่ใช่เวลารับกิจนิมนต์แล้ว"
"แต่เหมยไม่กล้ากลับเองนี่คะ เหมยกลัว"
"เดี๋ยวหลวงพ่อให้เจ้าไทเดินไปส่งแล้วกัน"
"พระกลัวผี ให้นายนี่ไปกันผีได้เหรอคะ"
"ที่กลัวผีกันเนี่ย ถามจริงๆ เคยเห็นกันมาก่อนหรือเปล่า"
เหมยกับเจนนี่โพล่งพร้อมกัน
"ยังไม่เคยค่ะ"
"ยังไม่เคยเห็นแล้วจะกลัวกันไปทำไม"
เหมยบอก
"ยังไม่เคยเห็นก็ไม่ได้หมายความว่าผีไม่มีจริงในโลกนี่คะ"
"ใช่ค่ะ รักแท้ก็เหมือนผี คิดว่ามีแต่ไม่เคยเจอ" เจนนี่บอก
เจนนี่มองกระทบไปที่ไท เหมยเห็นแล้วหมั่นไส้ เลยกระทุ้งศอกไปที่สีข้างเจนนี่
"ใช่เวลามาจีบผู้ชายมั้ย"
"คนเรามักจะเห็นผีเพราะจิตที่ปรุงแต่งขึ้นมาเองมากกว่า โยมลองเดินกลับไปโดยที่ไม่คิดอะไรดูสิ หลวงพ่อเชื่อว่าไม่เจอผีแน่นอน"
"แต่จิตหนูมันปรุงแต่งความกลัวไปแล้ว กลัวแล้วกลัวเลยค่ะ"
"ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดาก็ไปทำอะไรเค้าไว้ก่อนตายละ"
เหมยดุไท
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"ถ้าโยมไม่ได้ทำอะไรเค้า ก็ไม่มีเหตุที่เค้าจะต้องมาหลอกหลอนโยมนะ"
"หลวงพี่พูดก็มีเหตุผลนะคะ" เจนนี่บอก
เหมยยอมรับ
"ก็จริง"
"เอาอย่างนี้ เดี๋ยวหลวงพ่อให้เจ้าไทกับหมากเดินไปส่งแล้วกัน"
"แต่นายไทกันผีไม่ได้นะจ๊ะหลวงพ่อ"
"เอาน่า เดี๋ยวอาตมาจัดการให้"
ทุกคนงงว่าหลวงพ่อจะทำอะไร
ไทเดินอุ้มพระหน้าตักประมาณ 9นิ้ว นำเหมยกับเจนนี่ไปส่งที่บ้าน หมากเดินตัวติดกับไทในอารมณ์กลัวผี
ไทบ่น
"ถามว่าหนักมั้ย"
เหมยถาม
"หนักเหรอ"
"มายกดูมั้ยล่ะ"
"เรื่องไรล่ะ หลวงพ่อสั่งให้นายยก นายก็ยกไปสิ"
"พูดกับพี่ไทดีๆ สิคะคุณเหมย เค้าอุตส่าห์เดินมาส่งเรานะคะ" เจนนี่บอก
"เค้าทำตามคำสั่งหลวงพ่อค่ะพี่เจนนี่ มันเป็นหน้าที่ที่เค้าจะต้องตอบแทนบุญคุณข้าวก้นบาตรอยู่แล้ว"
"เฮ้ยหมาก กลับวัดกันดีกว่า" ไทบอก
"ดีเหมือนกันพี่ปะ"
"เฮ้ย จะกลับได้ไง ยังไม่ถึงบ้านฉันเลย"
"ก็คุณพูดจาไม่เข้าหูผมอะ"
"ถ้านายกลับ พรุ่งนี้ฉันจะฟ้องหลวงพ่อ"
"ก็แล้วแต่ ผมมีเวลาทั้งคืนที่จะคิดข้อแก้ตัวกับหลวงพ่อ สบายอยู่แล้ว" ไทบอก
ไทเดินกลับ หมากเดินตาม
เจนนี่สะกิดให้เหมยไปขอโทษ เหมยรีบวิ่งไปดักหน้าไทพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ
"ฉันขอโทษก็ได้"
"ขอโทษแบบนี้เนี่ยนะ ไม่ต้องก็ได้มั้ง"
"แล้วจะให้ทำไงล่ะ"
"พูดจาเพราะๆกับผมสิ"
เหมยอึกอัก กล้ำกลืนฝืนทนเล็กน้อย
"เอ่อ..พี่ไทคะ"
"หวานกว่านี้ซิ" ไทบอก
"น้ำตาล หวานพอยัง นี่นายฉันขอโทษจริงๆ ไปส่งฉันหน่อยเถอะฉันกลัว"
หมากบอก
"ไปเถอะพี่ไท หลวงพ่อสอนว่าเราต้องเป็นสุภาพบุรุษ"
ไทหันไปมองหน้าเหมยกับเจนนี่ที่ทำหน้าตาน่าสงสาร ไทเดินนำทุกคนออกไป เหมยกัดฟัดกรอดๆ เดินตามหลังไทไปอย่างเคียดแค้น
แมว มัคนายกกับสัปเหร่อช่วยกันยกตู้บริจาคอันใหม่ที่ดูแน่นหนา เพราะเป็นตู้เหล็กทึบขึ้นวางในโบสถ์มีหลวงพ่อแม่นกับหลวงพี่ดินยืนดู
"คงไม่มีใครมาขโมยเงินอีกแล้วนะ" สัปเหร่อบอก
"โอ๊ย..คนถ้ามันจะเอา ตู้แค่นี้ไม่เหลือบากกว่าแรงมันหรอก" แมวบอก
"ทำไมเราไม่ติดกล้อวงจรปิดล่ะครับหลวงพ่อ โจรมันจะได้ไม่กล้ามาขโมยเงิน" หลวงพี่บอก
"ใช่ครับหลวงพ่อ ผมก็ว่าจะปรึกษาเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน" แมวขานรับ
"วัดเราเงินทำบุญน้อย จะเอาเงินจากไหนซื้อกล้องมาติด"
แมวเสนอความเห็น
"หลวงพ่อก็ทำพระให้ชาวบ้านเช่าบูชาสิครับ"
"ใช่ครับหลวงพ่อ ตั้งแต่อยู่วัดนี้มา ผมไม่เคยเห็นหลวงพ่อสร้างพระให้ชาวบ้านเช่าบูชาเลยนะครับ"
"อาตมาอยากให้ชาวบ้านยึดเหนี่ยวในพระธรรมคำสั่งสอน มากกว่าพวกเครื่องรางของขลังน่ะ"
หลวงพ่อเดินออกจากโบสถ์ไป
สัปเหร่อบอก
"หลวงพ่อนี่ดื้อจริงๆ วัดอื่นเค้าทำกันเยอะแยะ"
"ทำพระให้ชาวบ้านบูชานี่ไม่ดีเหรอ ทำไมหลวงพ่อถึงไม่คิดจะทำเลย" หลวงพี่ถาม
"หลวงพ่อท่านไม่อยากพัฒนาวัดในแบบพุทธพาณิชย์น่ะครับ ท่านบอกว่ามันไม่ยั่งยืนเท่าการที่ชาวบ้านเลื่อมใสในพระธรรมคำสั่งสอน" แมวว่า
สัปเหร่อบอก
"วัดไม่ค่อยจะเข้ากัน แล้วจะเลื่อมใสในพระธรรมกันอีท่าไหน"
"แต่อาตมาเห็นด้วยกับหลวงพ่อนะ เพราะแนวทางของหลวงพ่อน่าจะยั่งยืนที่สุด"
"ก็กลับมาที่ปัญหาเดิมนี่แหละครับ ถ้าชาวบ้านไม่เข้าวัด แล้วชาวบ้านจะเข้าถึงพระธรรมกันยังไง"
"อาตมาจะช่วยหลวงพ่อเผยแผ่พระธรรมคำสอนได้ยังไงบ้างน้า"
หลวงพี่ครุ่นคิดหาวิธีเผยแผ่พุทธศาสนาให้เข้าถึงชาวบ้าน
ฝ่ายไท เหมย หมากและเจนนี่เดินมาถึงหน้าบ้าน เฮียเม้งยืนรอเหมยอยู่หน้าบ้านแล้ว
"ไปไหนกันมาเหมย พ่อรอตั้งนาน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้"
"โทรศัพท์แบตหมดค่ะพ่อ เหมยเพิ่งกลับมาจากวัดน่ะค่ะ"
"ไปทำบุญอะไรดึกๆดื่นๆ"
"ไม่ได้ทำบุญค่ะเฮีย น้องเหมยไปตามเก็บหนี้จากลุงชดมาน่ะค่ะ"
"นี่มันหนีไปอยู่วัดเลยเหรอ แล้วเงินได้มามั้ย "
เหมยส่ายหน้ากลัว
"ไอ้กระล่อน! เดี๋ยวพ่อจะไปเจอมันถึงบ้าน"
ทุกคนสะดุ้งโหยง
"อย่าไปอยากเจอเค้าเลยคะพ่อ"
"ทำไม กลัวอะไรมัน หรือมันทำอะไรลูก" เม้งหันไปพูดกับไท "แล้วนั่นถือพระมาทำไม"
"ลุงชดเค้าไม่ได้ทำอะไรเหมยหรอก เค้าตายแล้ว"
เฮียเม้งหน้าซีด
"หา โถ ไม่น่าเลยนะตาชด เห็นกันอยู่หลัดๆ"
"แหม..เสียงเปลี่ยนเลยนะเฮีย" หมากแซว
"พ่อเหมยอยากเป็นเจ้าภาพงานสวดศพลุงชดนะ"
เฮียเม้งบอก
"ถามความเห็นพ่อหรือว่าแค่บอก ไอ้นะเนี่ย"
"น่าพ่อ! ลุงชดไม่มีญาติมาทำศพเลยนะเหมยสงสาร"
ไทมองหน้าเหมยไม่น่าเชื่อจะเป็นคนดี
"ถ้างั้นไปบอกหลวงพ่อนะ เดี๋ยวศพนายชด ฉันจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง"
ไทบอก
"ได้ครับ ผมต้องขอบคุณแทนลุงชดด้วยนะครับ"
เฮียเม้งเดินเข้าบ้านไป เจนนี่ยืนจ้องไทไม่วางตา
"เข้าไปนั่งคุยกันที่ห้องเจนนี่ก่อนมั้ยจ้ะ"
"พี่เจนนี่เข้าบ้านเลยนะ"
เหมยหันมาเชิดใส่ไทก่อนเดินเข้าบ้าน
เหมยเพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาในห้องนอนที่ปิดไฟสนิท
"อ้าวพี่เจนนี่ทำไมไม่เปิดไฟเนี่ย"
เหมยจะเปิดไฟ แต่ก็เปิดไม่ติด
มีแสงสาดมาตรงหน้าต่าง เห็นใครบางคนยืนหันหลังอยู่ตรงหน้าต่าง
"เอ๋า...ทำไมไฟไม่ติดเนี่ย"
เหมยเดินมาหา... คิดว่าเป็นเจนนี่
"แล้วพี่เจนมายืนเล่นเอ็มวี่อะไรเนี่ยไปดูให้เหมยหน่อยทำไมไฟไม่ติด"
เหมยพูด ไม่มีเสียงตอบ
"พี่เจน พี่เจน เป็นไร เหมยเรียกไม่ตอบ"
เหมยเดินไปจับไหล่ ลุงชดชดหันมา ผ่าง! เหมยน่ากลัว
"ลุงชด"
เหมยตกใจ ถอยกรูดไปอีกมุมในห้อง
"อย่าทำอะไรเหมยเลย เหมยกลัวแล้ว"
ลุงชดหน้าซีดยื่นมือมาให้
"เอาเงินคืนไป"
เหมยกลัวพยายามปัดป้องมือชดออก
"ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว"
เหมยหลุดออกจากความฝัน นอนเพ้ออยู่คนเดียวบนเตียง
"ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว"
เจนนี่ที่นอนอยู่ ลุกมาดู
"น้องเหมยๆ"
เหมยละเมอถีบเข้าที่ท้องเจนนี่จนลงไปกองกับพื้น
"โอ้ย!"
เจนนี่เสียงดุตะโกนเรียกเหมย
"น้องเหมย"
เหมยค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาแล้วมองซ้ายขวา ก่อนวิ่งไปกอดเจนนี่แล้วเข่าไปที่ท้องอีกหนึ่งครั้ง
"เต็มๆ อีกหนึ่งครั้ง"
"พี่เจน ผีๆๆ ผีลุงชดเหมย"
"ผีที่ไหนไม่มีน้องเหมยฝันไปค่ะ"
เหมยกอดเจนนี่มองซ้ายขวากลัวๆ
"ฝันไปจริงๆ ด้วย"
"น้องเหมยอ่ะฝัน แต่พี่เนี่ยโดนจริงเจ็บจริง"
"แล้วทำไมพี่เจนลงมานั่งตรงนี้ละคะ"
"ถามได้ ก็น้องเหมยละเมอถีบพี่ลงมาไงคะ"
เหมยยิ้มแฮ่ะๆ
"พี่เจนกลับไปนอนห้องดีกว่า"
"ไม่เอาไม่ให้ไป ถ้าไปเหมยหักตังค์"
"ห้องน้องเหมยเนี่ย นอนสบายที่สุด"
พูดจบเจนนี่เดินไปนอน เหมยเดินไปนั่งที่เตียงอย่างกลัวผี
วันรุ่งขึ้น ของศักดิ์สิทธิ์สารพัดสารพันอย่างวางอยู่บนโต๊ะ
"โห...นี่พ่อมีของขลังเยอะขนาดนี้เลยเหรอ" เหมยว่า
"ทำงานอย่างพ่อมันก็ต้องมีบ้าง ไม่งั้นพอไม่อยู่รอดจนถึงทุกวันนี้"
"เจนนี่ก็มีนะคะของขลัง"
"ไหนอ่ะ"
เจนนี่หยิบซุ่มขังไก่ขึ้นมา
"แท่แด้"
เฮียเม้งบอก
"ไปตลกหน้าบ้านไป๊นังเจนนี่ ของขลัง ไม่ใช่ขังเป็ดขังไก่"
เหมยขำๆ
"แล้วอันไหนมีพุทธคุณกันผีบ้างคะพ่อ"
"เดี๋ยวพ่อจะเล่าถึงความศักดิ์สิทธิ์ให้ฟังทีละอย่างเลย"
เฮียเม้งหยิบลูกกรอกขึ้นมาบรรยายพุทธคุณ
"อะไรเหรอคะเฮีย" เจนนี่ถาม
"ลูกกรอกกับนางกวัก สององค์นี้ขลังสุดๆ"
"เล่าต่อเลยเฮีย"
"ของสองสิ่งเนี่ยเคยเป็นของนักเลงขาใหญ่..วันนึงมีคนมาดักยิง อิทธิฤทธิ์ของลูกกรอกนี่ช่วยบังตาคนที่มายิงไม่ให้มองเห็นตัวของนักเลงคนนี้"
"โห...ขลังสุดๆ"
"ความขลังยังไม่หมดเท่านี้" เฮียเม้งโชว์นางกวัก "วันนั้นนักเลงพกนางกวักไปด้วย นางกวักกลัวน้อยหน้าลูกกรอก"
"เลยกวักเงินกวักทองมาให้" เหมยว่า
"กวักไอ้มือปืนคนนั้นกลับมายิงนักเลงตายคาที่เลย"
เหมยร้อง "เย้ย!"
"ลูกเอาสองอันนี้ไปพกไว้รับรอง"
เหมยบอก
"ตายเพราะลูกปืน"
"ก็อย่าพกไปด้วยกันสิพกทีละอย่าง"
"หนูไม่เอาอ่ะพ่อ ขอเป็นสร้อยพระก็แล้วกัน"
เหมยหยิบสร้อยพระจากพ่อมายกมือไหว้
ไทกับหลวงพี่และหมากเดินออกมาจากท้ายหมู่บ้าน
"หลวงพี่นึกออกรึยังครับว่าจะทำยังไงให้ชาวบ้านเข้าวัดฟังธรรม" ไทถาม
"คนบ้านเรา ทั้งติดเหล้า เล่นการพนัน ให้เข้าวัดยากเข้าบ่อนง่ายกว่า" หมากบอก
"ถ้าชาวบ้านไม่เข้าวัด เราก็ยกวัดมาอกับชาวบ้าน"
"หมายความว่าไงครับหลวงพี่"
หลวงพี่ไม่ตอบแต่ยิ้มๆ ก่อนเดินต่อ ไทมองเห็นเหมยเดินมา ใส่สร้อยพระเต็มคอเดินคอเอียงๆ มา
หมวดกาแฟกับเหมยและเจนนี่ยกมือไหว้หลวงพี่ดิน
"พี่เหมยเป็นอะไรทำไมเดินคอเอียงแบบนั้น" หมากถาม
"จะไม่เอียงได้ยังไงดูใส่สร้อยพระเต็มคอ" เจนนี่บอก
"แฟชั่นใหม่เหรอพี่เหมย" หมากถาม
"ไม่ใช่แฟชั่นอะไรหรอก คงกลัวผีลุงชดอยู่ละสิ" ไทว่า
"ฉันไม่ได้กลัวซะหน่อย"
"แหม...พระเต็มคอขนาดนั้นยังกล้าปฏิเสธ" เจนนี่บอก
"ฉันก็แค่พาหลวงพ่อออกมาเดินเที่ยวเปิดหูเปิดตายะ ท่านอยู่แต่บ้านกลัวท่านเบื่อ ว่างๆ ก็พาจะพาท่านไปเที่ยวทะเล"
"เป็นตุเป็นตะ"
เหมยมองดุกาแฟ เอาศอกทุ้งท้อง
"ไปกันเถอะ หลวงพ่ออยากเดินเล่นละ"
เหมยเดินออกไปกับกาแฟ
เจนนี่ยิ้มหวานให้ไทก่อนเดินออกไป
"ยัยนี่สงสัยจะ กลัวผีจนเพี้ยน"
ไทหันกลับมาอีกที หลวงพี่ก็ไม่อยู่แล้ว จึงรีบวิ่งตามหลวงพี่ไป
ภายในวัด ตอนกลางคืน เสียงสวดดังก้องไปทั่วบริเวณ เฮียเม้งนั่งฟังสวดอยู่กับเหมย เหมยจับสร้อยพระเพื่อให้อุ่นใจ ไทกับหมากและสัปเหร่อ มัคนายกนั่งอยู่ด้วยกัน หมากนั่งสัปหงกอยู่
เหมยหันไปจ้องไท ไททำท่าแบร่ใส่ เหมยสะดุ้ง
"เป็นไรลูก"
"เปล่าจ้ะ"
เหมยหันกลับไปทำท่าจะเอาเรื่อง ไททำลอยหน้าลอยตาใส่เหมย ก่อนหันไปปลุกหมาก
"หมากตื่น"
ไทพยายามเขย่าตัวหมากให้ตื่น แต่หมากก็ไม่รู้สึกตัว
สัปเหร่อถาม
"มันหลับหรือตายวะ"
"นินทาอะไรฉัน ฉันได้ยินนะลุงสัปเหร่อ"
"หลับขนาดนี้ไม่ขึ้นไปนอนเลยละ" แมวว่า
"โอเคงั้นฉันไปก่อนนะ"
"จะไปไหน อยู่นี่แหละเผื่อหลวงพ่อจะให้ช่วยอะไร"
"อือๆ"
"งั้นพี่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวมา" ไทบอก
"ฉันไปด้วย"
"ไปเข้าห้องน้ำเหรอ"
"ไปนอน"
"จะนอนอะไรนักหนา เดี๋ยวตายไปก็ได้นอน"
"น้านี่ก็มาแช่งฉันนะ ถ้าฉันตายฉันจะมาหลอกน้าเป็นคนแรกเลยคอยดู"
ไทไม่ฟังสองคนพูดรีบเดินออกไป
ชดช้อยนั่งบวกบัญชีลูกหนี้อยู่ในบ้าน สีหน้าเครียดๆ โต้งกับเผือกเดินเข้ามา
"แม่เป็นอะไรทำหน้าเครียดเหมือนโดนโกงแชร์"
"ยิ่งกว่าโดนโกงแชร์อีกเดือนนี้เก็บค่าเช่าแล้วก็ดอกเบี้ยได้ไม่ถึงครึ่งเลย"
"พวกชาวบ้านจะไปเอาเงินที่ไหนมาจ่ายแม่ละดอกขึ้นรายวันยังกะเห็ด"
เผือกบอก
"แถวบ้านเรียกหน้าเลือด"
"เงียบไปเลยนะไอ้เผือก เดี๋ยวจะโดน"
ชดช้อยทำหน้าครุ่นคิด
"สงสัยฉันต้องสั่งสอนพวกที่ติดหนี้แล้วไม่ยอมคืนซะหน่อยแล้ว"
"ยังไงแม่"
"เชือดไก่ให้ลิงดู"
"งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้เองแม่"
ชดช้อยมองหน้าลูกอย่างไม่มั่นใจ
"ฉันทำได้แม่คอยดู ไอ้เผือกแกไปซื้อไก่มาตัวหนึ่ง แล้วก็ขับรถไปลพบุรีกัน"
"ไปทำไมพี่" เผือกถาม
"ก็เอาไก่ไปเชือดให้ลิงดูที่โน้นไง"
"ไป๊ๆ แกสองคนจะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันเครียด"
"เครียดเรื่องหนี้เหรอแม่"
"เรื่องแกเนี่ยแหละ มันจะโง่อะไรนักหนา"
โต้งเซ็งๆ เดินออกไปกับเผือก ชดช้อยคิดๆ ก่อนหยิบมือถือมาโทร.
"ฉันมีงานให้แกทำ"
ชดช้อยสีหน้าร้ายกาจ
เสียงสวดดังดังคลออยู่ ไทกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำก่อนได้ยินเสียงคนคุยกันมาเลยหยุดฟัง
เจนนี่กับเหมยเดินมาอย่างกลัวๆ มาทางห้องน้ำ
"จะมาปวดอะไรตอนนี้เนี่ย คนยิ่งกลัวๆอยู่"
มีห้องน้ำว่างแค่ห้องเดียว เหมยกับเจนนี่มองหน้ากันว่าใครจะเข้า
"ขอเหมยก่อน"
"ขอพี่ก่อนทัพหลังต้านไม่ไหวแล้ว"
"งั้นพี่เจนไปก่อน ของเหมยข้าศึกเพิ่งโจมตีหน้าด่าน"
เจนนี่ตดก่อนรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เหมยปัดๆ กลิ่นตด ทันทีที่เข้าห้องน้ำ เจนนี่ถอดกางเกงแล้วเบ่งสุดกำลัง
"เหมยไม่ค่อยชอบขี้หน้านายไทนั่นเลยพี่เจน"
ไทในห้องน้ำฟังอย่างไม่ชอบใจ
"ดีแล้วค่ะที่น้องเหมยไม่ชอบ จะได้ไม่ทับทางพี่"
"พี่เจนนี่ชอบได้ยังไงคะ หน้าตาก็ขี้เหร่ ปากก็เสีย"
เสียงหมาหอนดังขึ้น
เหมยเคาะประตู
"พี่เจนนี่ เร็วๆ รีบออกมา เหมยกลัว"
"ออกไปไม่ได้หรอกคะ มันมาครึ่งลูกแล้วหักตอนนี้ไม่ได้"
ไทนึกอะไรออกก่อนยิ้มๆ เหมยกลัวๆ เสียงร้องไห้สะอื้นดังขึ้น
"ฮือๆๆ"
"พี่เจนเล่นไร"
เจนนี่เบ่งอึดังจ๋อม!
"พี่ไม่ได้เล่นคะ"
"ฮือๆๆ"
"งั้นตัวใครตัวมันแล้วกันพี่เจน"
เหมยวิ่งหนีอย่างเร็ว เจนนี่คว้าหาขันในห้องน้ำ
"ซวยแล้วไง ขันน้ำไม่มีอีก"
เจนนี่มองซ้ายขวาก่อนมีมือซีดๆ ยื่นขันน้ำมาให้จากห้องข้างๆ เจนนี่ลืมตัวหยิบแล้วนึกได้
"ผีหลอก"
เจนนี่ดึงกางเกงขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำอย่างเร็ว ไทอยู่ห้องน้ำข้างๆ หัวเราะคิกๆ
เหมยวิ่งมาสะดุดล้มกลัวๆ ก่อนมองซ้ายขวา เจนนี่วิ่งมาชนเหมยทางข้างหลัง ทั้งสองต่างร้อง "ว้าย"
พอเห็นหน้ากันและกันก็โผเข้ากอดกัน
"ผีค่ะ น้องเหมย ผี"
"ทำไงดีคะพี่เจน เหมยกลัว ก้าวไม่ออกแล้วเนี่ย"
"พระไงคะ พระในคอน้องเหมยเอาออกมาสิ ให้ท่านนำทางเราไป"
"จริงด้วยคะ"
เหมยหยิบพระขึ้นมาไหว้
"คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย"
เหมยพูดจบกำลังจะเดินต่อ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมา
"เสียงใครเดินมาคะ น้องเหมย"
"ไม่รู้ค่ะ"
"หรือว่าจะเป็น"
เหมย/เจนนี่ "ผี"
เหมยกับเจนนี่กำลังจะวิ่งหนี ก่อนมีมือชีดๆ มาจับไหล่ทั้งสองคนไว้
"โดนแล่ว..."
"อย่าทำอะไรฉันเลยฉันกลัวแล้ว" เหมยบอก
เหมยขาสั่นๆ ยกมือไหว้ หมากเดินเข้ามาจากอีกฝั่ง
"เล่นอะไรกันอยู่พี่ไท หลวงพ่อให้มาตามไปเก็บของ"
หมากทำหน้าสงสัย เหมยรู้ทันทีว่าตัวเองโดนแกล้ง หันควับไปทำท่าโกรธใส่
ไทยิ้มก่อนทำท่ากลัวๆ ล้อเลียนเหมย
"แกตาย"
เหมยไล่ตีไทไปทั่ว
ไทนั่งทำหน้าสลดอยู่ หมากส่ายหน้ามองไท
"ดีนะที่พี่เหมยไม่บอกเฮียเม้งว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่งั้นนะเรื่องนี้ยาวแน่ๆ ฉันผิดหวังในตัวพี่ไทจริงๆ"
"ที่พี่ไปหลอกผีพวกนั้นนะเหรอ"
"ที่ไม่ยอมชวนฉันด้วยต่างหาก"
หมากหันไปเห็นหลวงพ่อทำหน้านิ่งใส่
"อุ้ย..."
"โยมไทก็ไม่น่าไปแกล้งเค้ารุนแรงขนาดนั้นเลย"
"ผมขอโทษครับหลวงพ่อ หลวงพี่ที่ทำไปโดยไม่คิด"
"ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก พรุ่งนี้ก็ไปขอโทษโยมเค้าซะ ยังไงเราก็ผิด"
"ครับ"
"พี่เหมยคงโกรธมาก"
"ที่ไททำคือคิดด้วยความโกรธ ทำไปด้วยความโกรธ ผลของมันจะออกมาดีได้ยังไง"หลวงพ่อบอก
"ก็เค้าว่าผมก่อนนี่ครับหลวงพ่อ"
"เคยได้ยินมั้ย เอาชนะความโกรธ ด้วยการให้อภัย"
"เคยได้ยินครับ"
"ถ้าต่างฝ่ายต่างคิดแก้แค้นเอาคืนกันไปมาเมื่อไหร่เรื่องมันจะจบ รังแต่จะสร้างบาปต่อกัน"
"ต่อไปนี้ผมจะไม่เล่นแรงๆ แบบนี้อีกแล้วครับหลวงพ่อผมสัญญา"
ไทได้ยินที่หลวงพ่อสอนก็เริ่มสำนึกผิด หลวงพี่ยืนฟังอย่างเข้าใจ
"เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เข้าใจมั้ย"
เหมยแค้น
"ไม่จะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่คิดแล้วแค้น"
เหมยจะทุบโต๊ะแต่โดนมือเจนนี่
"โอ้ย"
"ขอโทษค่ะ"
"พี่ผิดหวังในตัวน้องไทมากๆ ทำกันได้"
"พี่เจนนี่เกลียดนายนั่นเหมือนเหมยแล้วใช่มั้ยคะ"
"เกลียดค่ะ แต่น้องเหมยเคยได้ยินมั้ยคะว่าความรักชนะทุกสิ่ง พี่อภัยให้เค้าได้"
"แต่เหมยไม่มีวันอภัยให้นายนั่นแน่ๆ"
"งั้นพี่เจนนี่ไปนอนก่อนนะคะ"
"อืม"
เจนนี่จะเดินออกนอกห้องเหมย
"พี่เจนจะไปไหน"
"ก็กลับห้องไปนอนน่ะสิ"
"นอนเป็นเพื่อนเหมยที่นี่แหละน้านะ"
"พี่ปฏิเสธได้มั้ย"
เหมยส่ายหน้าเจนนี่เซ็งๆ หยิบเสื่อมาปูนอน เหมยแค้นไท
ยามเช้า หลวงพ่อกับหลวงพี่เดินบิณฑบาต ไทกับหมากเดินตาม
"ท่านครับบ่ายนี้ผมขอไปซื้อของหน่อยนะครับ"
"ไปสิ ชวนแมวไปด้วยสิ"
"ผมไปก็ได้ครับอยากไปเปิดหูเปิดตา" หมากบอก
"หมากอยู่นี่แหละหลวงพ่อมีงานจะให้ช่วย"
"ครับผม ... พี่ไทมาเล่นทายปัญหากัน
"เอาสิ" ไทบอก
"พี่ไทถ้ายุงไลน์มาเราต้องทำไง"
"ก็ไลน์กลับสิ"
"แล้วถ้าเสือลายมาละ"
"ก็หนีสิครับจะอยู่ทำไม"
"งั้นถามต่อ น้ำลดมดกินปลา ถ้าน้ำมาละ"
"ขนของหนีสิคร้าบ"
หลวงพี่ยิ้มๆ ก่อนหันมองไปที่ข้างทาง หลวงพี่เห็นคนนอนอยู่
"หมาก"
"หลวงพี่จะเล่นตอบปัญหากับผมเหรอครับ
"ทะลึ่งแล้วหมาก" ไทบอก
"ดูโน้นสิ"
ทุกคนหันไปเห็นคนนอนอยู่
"ใครมาเมาหลับอยู่แถวนี้"
ไทรีบเข้าไปดูเห็นเป็นสัปเหร่อ
"น้ามั่น"
มั่นมีแผลเต็มตัว
ย้อนกลับไปเมื่อตอนกลางคืน สัปเหร่อมั่น กำลังเดินกลับบ้านร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
มอเตอร์ไซค์ขับมาปาดหน้าแล้วจอด
นั"ใช่สัปเหร่อมั่นปะ"
"ใช่ฉันเอง มีอะไรรึเปล่า"
นักเลงอีกคน
"มีคนฝากของมาให้"
นักเลงสองคนพยักหน้าให้กัน ก่อนเดินเข้าหาสัปเหร่อ
"พวกแกจะทำอะไรฉัน"
สัปเหร่อวิ่งหนี นักเลงวิ่งตามไปจับไว้
นักเลงเข้าไปรุมเตะต่อย สัปเหร่อพยายามสู้แต่สู้ไม่ไหวโดนซ้อมจนนอนกองกับกับพื้น
นักเลง 1บอก
"ติดหนี้แล้วไม่มีปัญญาจ่าย ก็ต้องจ่ายแบบนี้แหละจำไว้ แล้วถ้าขืนไปบอกใครแกตาย"
มั่นสะบักสบอม ก่อนสลบไป
มั่นฟื้นขึ้นมา ทุกคนยืนล้อมอยู่
หมากถาม
"ตกลงใครทำอะไรน้า"
สัปเหร่ออึกอักทำท่ามีพิรุธ
"ไม่รู้เหมือนกันฉันจำอะไรไม่ได้"
"นี่กะทำร้ายกันให้ตายเลยนะ ฉันว่าน้ามั่นไปแจ้งความหน่อยดีกว่า" หลวงพี่ดินบอก
"ไม่เป็นไรครับคงแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน งั้นผมขอตัวนะครับ"
มั่นทำท่ารีบร้อนออกไป หลวงพ่อครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับสัปเหร่อ มั่น กันแน่
อ่านต่อตอนที่ 4
