แหวนทองเหลือง ตอนที่ 21
สมรวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน เสียงระเบิดดังสนั่น...นักพนันวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น เถ้าแก่ทง กับ สมุน วิ่งถือกระเป๋าเงินจะออกไป สมรรีบวิ่งไปหา
"เถ้าแก่...ช่วยหมอนด้วย...ช่วยหมอนด้วย"
สมรจะเข้าไปกอดเถ้าแก่ทง เถ้าแก่ทงสะบัดแขน
"ไปให้พ้นน่า"
สมรตกใจ ถลาไปกระชากกระเป๋าที่เถ้าแก่ทงถือ กระเป๋าหลุดออก เงินหล่นออกมา เถ้าแก่ทงโมโห หันมาตบหน้าสมรกระเด็นไป
"ทำกูเสียเวลา...อีบ้า"
เถ้าแก่ทงรีบเก็บเงินใส่กระเป๋า สมรเห็นเงินก็ตกใจ รีบโวยวาย
"เถ้าแก่จะเอาเงินไปไหน นี่เถ้าแก่จะเอาเงินไปคนเดียว...อย่าทิ้งหมอนนะ เถ้าแก่"
สมรพยายามจะเข้าไปหาเถ้าแก่อีก ลูกน้องจับสมรไว้เหวี่ยงกระเด็นไป
"กูไม่เอาอีผู้หญิงร่านอย่างมึงหรอก"
เถ้าแก่ทง กับ ลูกน้อง รีบวิ่งหนีออกไปจากบ้าน สมรกัดฟันโซเซวิ่งตาม...
"เถ้าแก่...รอหมอนด้วย รอหมอนด้วย"
เถ้าแก่ทงไม่ฟัง เสียงเครื่องบินบินผ่านทิ้งระเบิดลงมา เสียงระเบิดหวีดในอากาศ สมรเงยหน้าขึ้นมอง เห็นระเบิดที่ทิ้งลงมาตรงดิ่งมาที่ตัวเอง
สมรกรีดร้องลั่นทรุดลง เถ้าแก่ทงหันมามอง ระเบิดลงตรงสมร กับ เถ้าแก่ทงเป็นประกายเปลวเพลิงเสียงดังสนั่น...
เมื่อระเบิดสงบลง ดวงใจวิ่งกระเซอะกระเซิงออกมาที่ถนนใหญ่ ผู้คนวิ่งวุ่นกันไปทั่ว มีทั้งคนวิ่งร้องไห้ คนบาดเจ็บ คนนอนร้องโอดโอยเพราะโดนสะเก็ดระเบิด ดวงใจวิ่งหนีอย่างขวัญเสีย คนถีบสามล้อคว้ามือดวงใจไว้
“ฉันเอง...ฉันเอง”
ดวงใจตั้งสติหันไปมองดวงใจหอบ
“อ้อ...ฉันจะกลับบ้าน”
“ไปหลบที่ไหนมาถึงไม่เป็นไร ไอ้ฉันน่ะ ดีนะไปกินข้าวเจ๊กโน้น ระเบิดลงว่าจะหนีกลับไปแล้ว...กลัวคุณหมอต่อว่าเลยลองมาดูเอ้อ...เคราะห์ดีจริงๆ นะเรานี่”
ดวงใจรีบขึ้นไปนั่งบนรถ สามล้อถีบออกไป ดวงใจค่อยๆ นั่งตัวงอ รู้สึกเหมือนหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง ร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง คนถีบสามล้อหันมาดู “คนตายเกลื่อนเลย เค้าว่าแถวนี้ไม่เคยมีระเบิดมาลง...ไม่ค่อยมีหลุมหลบภัย แล้วเจอบ้านผัวหรือยัง”
ดวงใจไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ได้แต่นั่งซุกเบาะร้องไห้อย่างใจสลาย... สามล้อถีบพาดวงใจกลับไป
สามล้อถีบมาส่งดวงใจที่หน้าบ้าน ดวงใจโผเผลงมาอย่างเหนื่อยอ่อน หยิบเงินให้คนถีบ คนถีบไม่รับ
“ไม่ต้องหรอก...ทำใจให้ดีๆ นะ”
ดวงใจยกมือไหว้“ขอบคุณมากจ้ะน้า”
สามล้อถีบออกไป แม่หมอเมตตาอุ้มลูกหนูออกมาเปิดประตู เห็นสีหน้าทุกข์ร้อนของดวงใจ“เป็นยังไงบ้าง แม่ได้ยินระเบิดลง เป็นห่วงหนูเหลือเกิน”
ดวงใจเดินเข้ามาในบ้าน สีหน้ายังเศร้า
“หนูไม่เป็นไรค่ะ...อ้อยล่ะคะ”
“อ้อยมันเป็นไข้...หมอให้ยากินก็เลยหลับไป”
“นายแม่เลยเหนื่อยแย่สิคะ”
“ไม่เหนื่อยหรอก...ทำไหวก็ทำ ทำไม่ไหวก็เอาไว้ก่อน..ไปอาบน้ำ อาบท่าให้สบายนะ แม่จะเลี้ยงลูกหนูเอง”
อ่านต่อหน้า 2
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 21 (ต่อ)
ดวงใจเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก อ้อยนอนหลับอยู่ ดวงใจเดินนั่งบนเตียง เริ่มร้องไห้ พยายามไม่ให้เสียงดัง ดวงใจร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อยค่อยๆ หันมามอง เห็นดวงใจร้องไห้ก็ตกใจ รีบลุกขึ้นมาดู
“พี่ดวง...พี่ดวง”
ดวงใจกำลังร้องไห้ ตกใจที่อ้อยลุกขึ้นมา
“ขอโทษนะอ้อย...พี่ขอโทษจริงๆ...อ้อยไม่สบายหรือจ้ะ”
“ได้ยาหมอก็ไม่มีไข้แล้ว พี่เป็นอะไร...มานั่งร้องไห้ทำไม”
ดวงใจสะอื้น“คุณกฤษดา...คุณกฤษดา...หายไป”“หายไป...หายไปไหน...พี่รู้ได้ไงว่าคุณกฤษดาหายไป”
อ้อยหันไปไอ แต่ก็พยายามอยากฟัง“พี่ไปเจอบ้านเค้าแล้ว...แต่ไม่มี คนที่บ้านเค้าบอกว่าคุณกฤษดาหายไปแล้ว ไม่ได้มาที่นี่ หายไปนานแล้ว”
อ้อยหน้าเสียเห็นใจดวงใจ“โธ่..พี่ดวง ทำไมถึงเคราะห์ร้ายอย่างนี้”
“พี่จะทำยังไงดีอ้อย...พี่จะทำยังไงดี”
ดวงใจกอดอ้อยร้องไห้...อ้อยก็พลอยร้องไห้ไปด้วย
เวลาเย็นต่อนื่องมา เพื่อนหมอเมตตาทั้ง 4 คนยกมือไหว้แม่หมอเมตตาอย่างนอบน้อม
"แพทย์อาสาเพื่อนของผมครับ มาช่วยรักษาคนไข้ที่โดนระเบิด"
"โถพ่อคุณ....คงจะเหนื่อยกันมาละซิ มอมแมมกันมาเชียว"
"ผมชวนมาทานข้าวที่บ้านเราครับ เพราะกลับไปโรงพยาบาล ตอนนี้ก็ไม่มีข้าวให้กินแล้ว"เพื่อน 1 บอก
"คุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องกับข้าวกับปลานะครับ...พวกผมแวะซื้อกันมาบ้างแล้วครับ"
เพื่อนหมอชูห่อก๋วยเตี๋ยวที่ผูกเชือกกล้วยให้ดู แม่หัวเราะชอบใจ
"รอบคอบกันดีจริงๆ เดี๋ยวแม่จะไปจัดใส่จานให้นะคะ"
เพื่อน 2 บอก
"คุณแม่ครับ...วันนี้ผมต้องขออนุญาตสักวันให้ไอ้หมอมันฉลองที่พวกเราได้มาทำงานด้วยกันหน่อยนะครับคุณแม่"
แม่ยิ้มมองหน้าหมอ"เอาสิลูก...หมอไม่ได้สนุกเฮฮานานแล้ว"
แม่จะเดินไป หมอเมตตารีบเข้ามาถาม"ดวงใจล่ะครับ"
"กลับมาแล้ว...คงอยู่ในห้องน่ะท่าทางซึมๆ แม่ก็ยังไม่ได้คุยกับเค้า"
แม่เดินเข้าไปในครัว เมตตาสีหน้าเป็นห่วงดวงใจ
เมตตาเดินมาเคาะประตูห้องดวงใจ มือถือห่อยามาให้อ้อยด้วย ดวงใจเปิดประตูออกมา ดวงใจอาบน้ำแล้ว ใส่ผ้าถุงกับเสื้อคอกระเช้า ถึงจะเศร้าแต่ก็สวย หมอมองอย่างดีใจ
"ฉันเอายามาให้อ้อย"
หมอส่งยาให้ ดวงใจรับยามาไว้"อ้อยบอกว่าดีขึ้นแล้วค่ะ...แต่ยังปวดหัว"
"ให้อ้อยกินยาแล้วนอนพักมากๆ ก็จะดีขึ้น...ท่าทางเธอดูเหนื่อยนะ ดวงใจ"ดวงใจยิ้มเศร้าๆ"เหนื่อยเดี๋ยวก็หายค่ะ"
"วันนี้ฉันชวนเพื่อนมาทานข้าวที่นี่ หมอด้วยกัน เราทำงานด้วยกันมาพักหนึ่งแล้ว วันนี้ก็ออกไปทำงานด้วยกันอีก...ก็เลยอยากทานข้าวด้วยกันบ้าง""เดี๋ยวดวงจะรีบไปดูกับข้าวให้ค่ะ"
"ไม่ต้องลำบากเลย พวกเราเตรียมมากันแล้ เธอพักผ่อนให้สบายเถอะนะ ไม่ต้องห่วง"
"ดวงไม่เหนื่อยหรอกค่ะ... ถ้าดวงไม่ออกไปนายแม่ก็ต้องเหนื่อยคนเดียว ไหนจะช่วยดูลูกหนูอีก"หมอยิ้ม"ก็ได้จ้ะ...ดีเหมือนกัน ฉันจะได้แนะนำให้เพื่อนรู้จักผู้ช่วยของฉัน"
"ถ้างั้นดวงเปลี่ยนเสื้อก่อนนะคะ...เดี๋ยวจะตามหมอออกไปคะ"
"ไม่ต้องหรอก อย่างนี้ก็สวยดีแล้ว"
"มันไม่ค่อยเรียบร้อยค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ คนกันเองทั้งนั้น ดวงใจแต่งชุดอะไรก็ดูดีแล้ว"
ดวงใจยิ้มหน่อยๆ"ดวงเอายาไปให้อ้อยก่อนค่ะ"
ดวงใจเดินเอายาเข้าไปข้างในห้อง หมอเมตตายืนรอ จนดวงใจออกมาจึงเดินไปด้วยกัน
อ่านต่อหน้า 3
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 21 (ต่อ)
ดวงใจเดินตามหมอเมตตาออกมา เพื่อนหมอเมตตาทั้ง 4 คน กำลังคุยหัวเราะกันตั้งวงกินเหล้ากันแล้ว พอทุกคนหันมาเห็นดวงใจก็หยุดทันที มองดวงใจอย่างทึ่ง เมตตาออกจะภูมิใจ
"นี่เพื่อนของหมอ ทุกคนเป็นหมอมาทำงานด้วยกัน นี่ผู้ช่วยของกัน...ดวงใจ" ดวงใจยกมือไหว้ทุกคน เพื่อนของหมอเมตตารับไหว้ มองอิจฉาเพื่อนเพื่อน 2 บอก
"หมอ...มีดีแอบไว้ที่บ้านนี่เอง"
เพื่อน 3 บอก
"ผมจะหาผู้ช่วยอย่างนี้บ้างได้ที่ไหนครับ"
"ดวงเค้ามาตามหา...เออ... ญาติ"เพื่อน 1 บอก
"ให้พวกเราไปช่วยก็ได้นะ"
ดวงใจพยายามยิ้ม
"ขอบคุณค่ะ...ดวงไปดูคุณแม่ก่อนนะคะ"
ดวงใจเดินกลับไป หมอหนุ่มๆ พากันมองตาม หันมาล้อเลียนหมอเมตตาเพื่อน 2 บอก
"มิน่า...ชวนไปเที่ยวไหนไม่เคยไป เอาแต่กลับบ้านท่าเดียว"
เพื่อน 4 บอก
"มีอย่างนี้ที่บ้าน เป็นกันคงรีบกลับแต่วันเลย...หรือไงหมอ"
หมอยิ้มอายๆ เพื่อนๆ พากันฮาหัวเราะชอบใจ เพื่อน 1 ยื่นแก้วเหล้าให้"กระดกเลยหมอ...ลูกผู้ชายต้องใจกล้าหน้าด้าน"
หมอรับแก้วเหล้ามา ดื่มรวดเดียวหมด เพื่อนๆ พากันชอบใจ รินให้อีก
ดวงใจเดินเข้ามาในครัว แม่นั่งอยู่กับลูกหนู ดวงใจเข้ามารับลูกหนูไป สีหน้าดวงใจยิ้มแย้มขึ้นเมื่ออยู่กับลูก
"มาหาแม่นะลูกหนู"
ลูกหนูโผมาหาดวงใจ"แม่จ๋า...แม่จ๋า"
ดวงใจเห็นท่าทางแม่เหนื่อยๆ"นายแม่ทานข้าวหรือยังคะ"
"แม่ไม่หิว...มันเหมือนจะครั้นเนื้อครั่นตัว กลัวจะไม่สบายตามอ้อยไปอีกคน""ดวงต้มข้าวต้มให้ทานไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอกจ้ะ...แม่คิดว่าจะไปนอนพักสักหน่อยดีกว่า...เดี๋ยวดีขึ้นค่อยลงมา..ฝากทางนี้ด้วยนะดวง"
ดวงใจพยายามยิ้มแย้ม"นายแม่ไม่ต้องห่วงค่ะ ดวงดูทางนี้เอง นายแม่ไม่ต้องลงมาอีกหรอกค่ะ เดี๋ยวลูกหนูก็ได้เวลานอนค่ะ...ดวงจะดูคุณหมอเอง"
แม่หันมายิ้มกับดวงใจอย่างอุ่นใจ"เราน่ะมันเก่งเสมอละ...แล้ววันนี้ไปตามหาได้เรื่องไหม"
ดวงใจก้มหน้า"ยังค่ะ"
"เอ้อ แม่ละสงสารเราจริงๆ นะ...ทำใจเผื่อไว้บ้างนะดวงใจเอ้ย..."
แม่หมอเมตตาเดินออกไป ดวงใจกอดลูกไว้ น้ำตาไหล...
ลูกหนูนอนหลับ ดวงใจนั่งดูลูก ร้องไห้เงียบๆ ดวงใจหยิบล็อคเก็ตขึ้นมาดู สีหน้าเศร้าโศก ร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อยนอนหลับหันหลังให้ หันมาดู
"พี่ดวง...ร้องไห้อีกแล้ว"
ดวงใจพยายามพูดให้เป็นปรกติ"อ้อยนอนไม่ได้เพราะพี่เสียงดังใช่ไหม""เปล่าหรอกพี่ ฉันตื่นเอง ยาหมอกินแล้วง่วงนอนพิลึก"
"นอนหลับเถอะอ้อย...หมอให้อ้อยนอนมากๆ จะได้หายเร็วๆ"
อ้อยพยายามยิ้ม หันไปนอนหลับต่อ ดวงใจถอนใจ มีเสียงแก้วแตก ดวงใจรีบลุกขึ้นไป
วงเหล้าเมาทุกคน หัวเราะสนุกสนาน มีแก้วแตกอยู่บนพื้นใบหนึ่ง ดวงใจเดินเข้ามาดู หมอเมตตาหันไปเห็นหัวเราะดีใจ
"ดวงใจ...ดวงใจ...ขอโทษนะจ้ะ...ฉันทำแก้วหลุดมือ"
เพื่อน 1 บอก
"มา...กันเก็บให้"
ดวงใจรีบห้าม"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวแก้วบาดมือ เดี๋ยวดวงจัดการเองค่ะ"
"เห็นไหม...ดวงใจน่ะ เก่งทุกอย่าง ไป กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่มีรถ"
เพื่อนๆ พากันโซเซออกไปเพื่อน 2 บอก
"พรุ่งนี้เจอกันหมอ...ไปละ"
เพื่อน 3 หันไปมองทางดวงใจ พยักหน้ากับหมอเมตตาอย่างมีนัย"เป็นผมไม่เก็บไว้นานหรอกหมอ"
เพื่อนพากันเดินออกไป หมอเดินไปปิดประตูรั้วลงกลอน เดินกลับมา พยายามทรงตัวไม่ให้เอนเพราะความเมา ดวงใจกำลังเก็บเศษแก้ว เมตตาเห็นร่องอกที่ดวงใจก้มเก็บอยู่ หมอนิ่งไป ดวงใจเก็บของเข้าไปข้างใน เดินออกมาไม่เห็นหมอเมตตาก็มองหา เสียงหมอเรียกมาจากห้องตรวจ
"ดวงใจ...ดวงใจ"
อ่านต่อหน้า 4
แหวนทองเหลือง ตอนที่ 21 (ต่อ)
ดวงใจเดินเข้ามาในห้องตรวจ เมตตานั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน ผมยุ่ง ตาขวางเพราะความเมา "หมอยังไม่ไปนอนเหรอคะ"
เมตตามองไปรอบๆ"ห้องนี้มันจะมีความหมายอะไรถ้าไม่มีเธอ"
ดวงใจยิ้มๆ"หมอเมาเหรอคะ...ดวงไม่เคยเห็นหมอทานเหล้า"
หมอเมตตาลุกพรวดเดียวมาประชิดตัว จับมือดวงใจมากุมไว้
"ดวงใจ...ลืมเขาได้ไหม ลืมอดีตของเธอซะทีนะดวงใจ"
ดวงใจมองหน้าเมตตาอย่างไม่ค่อยเชื่อใจ ค่อยๆ ดึงมือออก"ดวงไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวลูกหนูตื่นขึ้นมาไม่เห็นจะร้อง"
ดวงใจจะเดินไป เมตตาคว้าตัวไว้"เธอก็รู้ว่าลูกหนูไม่ตื่นขึ้นมาหรอก ดวงใจ...ฉันรักเธอ รักมาก"
เมตตาพยายามกอดดวงใจ แต่เธอดันตัวหมอไว้"อย่าค่ะหมอ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่คะ"
"ฉันไม่อยากเห็นเธอทุกข์ทรมานเพราะคุณกฤษดาอีกต่อไป...ยังมีผู้ชายอีกคนที่รักเธอสุดหัวใจ...ดวงใจ...ฉันรักเธอ...รักเธอ"
หมอดึงตัวดวงใจเข้ามากอด และ พยายามจูบ ดวงใจดิ้นรน"อย่าค่ะหมอ อย่าทำอย่างนี้"
"ฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูว่า ความรักของฉันที่มีต่อเธอมันก็มั่นคงหนักแน่นเหมือนกัน"
เมตตาผลักดวงใจไปที่เตียงตรวจไข้ ดวงใจล้มลงไปตามแรงผลัก เมตตาพยายามจูบดวงใจ เอามือลูบไล้ตามตัว ดวงใจกัดฟันร้องไห้
"หยุดนะ...หยุด"
หมอไม่ฟัง พยายามจูบกอดปล้ำ"ฉันรักเธอดวงใจ...ฉันรักเธอ"
เมตตาหอมกระซิบที่หูดวงใจ เธอหลับตาร้องไห้ พยายามรวบรวมแรง ถีบหมอออกไปเต็มแรง เมตตาตกเตียงตามแรงถีบนั้น เมตตายังพยายามดึงตัวดวงใจไว้อีก
"วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธออีกแล้วดวงใจ มาเป็นของฉันเถอะนะ"
ดวงใจตกใจ ตบหน้าหมอเมตตาสุดแรง หมอนิ่งไป เหมือนจะได้สติ ดวงใจผลักหมอเมตตาล้มไป หมอได้สติ มองดวงใจที่ร้องไห้ อย่างปวดร้าว
"ดวงใจ...ฉัน...ฉันขอโทษ"
เมตตาพยายามลุกขึ้น ดวงใจรีบวิ่งหนีไป เมตตายืนงง โกรธตัวเอง"ดวงใจ...ดวงใจ"
ตอนเช้า แม่หมอเมตตากำลังยืนทำอาหารที่เตา อ้อยเดินเข้ามาสีหน้าฟื้นไข้แล้ว"เป็นไงอ้อย...หน้ายังเซียวอยู่เลย"
อ้อยยิ้มแหยๆ
"ไม่ปวดหัว ไม่มีไข้แล้วจ้ะนายแม่"
"ไม่ไหวก็ไปนอนเถอะ"
"พอจะไหวแล้วจ้ะนายแม่...มันหิว"
แม่หัวเราะเอ็นดู"คนฟื้นไข้ก็อย่างนี้แหล่ะ"
แม่หมอตักข้าวต้มใส่ชามโคมแล้วเอาฝาปิดไว้"ข้าวต้มเหลือในหม้อน่ะ กินไปเลย"
"แล้วของนายแม่ล่ะจ้ะ"
"แม่จะกินข้าวสวย เมื่อคืนก็ไม่ได้กินข้าวเย็นเหมือนกัน"
อ้อยยิ้มดีใจ
"แล้วดวงใจยังไม่ลุกออกมาเหรอ""ฉันนึกว่าพี่ดวงลุกออกมาแล้ว...ในห้องไม่มี"
"คงไปตลาดปากซอย"
อ้อยยกถาดชามข้าวต้มออกมา มีแม่หมอเดินออกมาด้วย
อ้อยจัดโต๊ะอาหารวางช้อน และ ชามข้าวต้มไว้ให้เมตตา หมอเดินลงบันไดมา แม่หันไปมองยิ้มๆ"วันนี้สายนะลูก"
หมอเมตตาเดินมาลงนั่งที่โต๊ะอาหาร ไม่กล้ามองหน้าแม่"เมื่อคืนหนักไปหน่อยครับ"
"แม่ตื่นได้ยินเสียงโครมคราม"
"เมากันหมดเลยครับ...ผมเองก็เมามาก" "นึกแล้วเชียว...แม่เห็นหมอไม่เคยได้สนุกกับเพื่อนนานมากแล้ว..แม่ก็เลยปล่อยให้สนุกกัน...แต่เหล้าน่ะ กินมากๆ ก็เสียงาน เสียคน"
หมอเมตตาพยายามยิ้ม สีหน้ามีพิรุธ มองหาดวงใจ"ดวงใจล่ะครับ"
"ออกไปตลาดปากซอยมั้ง...แม่ลงมาก็ไม่เห็นเค้า...เอาลูกหนูไปด้วย น่าจะกลับได้แล้ว เดี๋ยวแดดร้อน"
เมตตาสีหน้าทุกข์ร้อน อ้อยนิ่งคิด"แปลกนะนายแม่ ทุกทีพี่ดวงไปตลาดไม่เคยเอาลูกหนูไปด้วย...แล้วจะหิ้วของยังไง" เมตตานิ่งคิด แล้วรีบลุกพรวดพราดรีบวิ่งไปที่ห้องดวงใจ แม่กับอ้อยตกใจ
"อะไร อะไรหมอ"
แม่หมอกับอ้อยรีบวิ่งตามหมอไป...
อ่านต่อตอนที่ 22
