แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 14
คืนนั้น เพลินกำลังบ่นกับเฮียหมา ก้าน พริ้งเดินมาฟังพอดี
"กระดูกหลังเคลื่อนน่ะซี ล้มกระแทกเสียขนาดนั้น นังเด็กนี่เห็นมันอมโรคอย่างนั้น ที่ไหนได้ มันชกปลายคางคุณแม่เข้าไปเต็ม ๆ เอาเก้าอี้ฟาดไอ้สุวรรณเข้าอีก น่ากลัวจริง ๆ"
หมาบอก
"แล้วนี่ยังจะเลี้ยงนังจันทร์ฟองนรกนี่อีกเหรอ ไม่ไหวละมัง มาทำงานที่นี่ เดี๋ยวมันติดระเบิดพลีชีพมาด้วย ทั้งกะหรี่ แมงดา ลูกค้า อาเสี่ย ตายเทกระจาดเลยนะ"
"ก็ไม่รู้ ถ้าเข็นไม่ขึ้นก็ต้องจำหน่าย"
"ฉันบอกแกแล้วนะนังเพลิน กรรมเดี๋ยวนี้มันเร็วกว่าโซเชียล แม่แกทำกรรมอะไรไว้ มันก็สนองคืนแบบนั้นละวะ" พริ้งว่า
เพลินพูดไม่ออก
"งั้นต้องแก้กรรม ปล่อยของดำแล้วละเจ๊เพลิน" ก้านว่า
"ปล่อยอะไรบ้าง"
"ก็ดำทั้งตัว กระโดดทะเลไปเลย"
ศรีเดินมาพร้อมสายพิณ ที่อยู่ในชุดเดรสยาว ดูหรูแบบคุณนายไฮโซ
"อ้าว....น้องพิณ วันนี้สวยไฮโซมาเชียว" หมาว่า
"เอ๊ะ คืนนี้ไม่ทำงานรึไง แต่งเหมือนจะไปดินเนอร์กับใครบางคน" ก้านว่า
"ใช่ค่ะ วันนี้พิณไม่ทำงานแล้ว ไม่ใช่แค่วันนี้ วันไหน ๆ พิณก็ไม่ทำแล้วค่ะ"
"ยังไง ไม่เข้าใจ" หมาบอก
"วันนี้พิณเขามาลาพวกเราทุกคน" พริ้งบอก
"ลาไปไหน ท้องเหรอจ๊ะ"
"บ้า ลาไปเป็นภรรยาหนุ่มไฮโซน่ะซีเฮีย พิณเขาได้ดิบได้ดีแล้วนะ"
"พูดจริง ธ่อ เฮียกำลังปรับปรุงเฮเว่น ขยายพื้นที่ ตกแต่งใหม่หมด กะว่าจะให้ สายพิณช่วยลงนะจังงังทุกซอกทุกมุมที่ทำใหม่ มาลาออกซะนี่"
"ให้คนอื่นทำแทนดีกว่านะคะ พิณลาออกแล้วจ๊ะ ลานะคะเฮียหมา เฮียก้าน"
สายพิณไหว้ลาเฮีย หมาและก้านรีบเข้าสวมกอดกันคนละหลายที เพลินมองอย่างหมั่นไส้ รีบแยกมา
มุมสุขสำราญ สาวสามเดือนอุทานพร้อมกันต่อหน้าเพลิน
เอพริลบอก
"มันจะเลิกเป็นอีตัวแล้ว"
"ไปเป็นคุณนายไฮโซ" เมย์บอก
"คุณกฤษณ์เขารับมันไปเป็นเมียจริง ๆ เหรอเจ๊" จูนว่า
"จริงซี วันนี้มันมาลาทุกคน"
สายพิณเดินผ่านมาพอดี สี่สาวหน้าเชิ่ด
"อ้อ...ยังไงก็ขอลาพวกบ้านสุขสำราญด้วยนะ อะไรที่แล้ว ๆ มาฉันอโหสิให้หมด ไม่เป็นเวรเป็นกรรมกันต่อไปทั้งชาตินี้ ชาติหน้า"
สายพิณจะแยกไป
"พวกแก พรุ่งนี้ซื้อหนังสือพิมพ์ อ่านข่าวซุบซิบก่อนเลยนะ" เอพริลว่า
เมย์ถาม
"ข่าวซุบซิบอะไรเหรอ"
"ไฮโซสาว ซุกประวัติฉาว ที่แท้ออหรี่เก่า"
จูนเสริม
"นั่งล่าแต้มประจำที่ผับเฮเว่น"
เมย์บอก
"ใครไม่เชื่อ ลองใจเสนอเงินให้เป็นหมื่น ไฮโซสาวถลกผ้าให้ทันที"
สามสาวหัวเราะ สายพิณหันขวับมา
"อีนัง"
เพลินเข้าขวาง
"อ๊ะ อ๊ะ ไหนว่าอโหสิให้กันแล้วไง เป็นไฮโซแล้วต้องระวังตัวนะ มาตบกับสาวออหรี่เดี๋ยวได้ขึ้นหน้าหนึ่ง"
"ไม่คุ้มจริง ๆ ด้วย ระวังนะ ไอ้บ้านที่บังคับหญิงขายตัวโดยใช้ยาเสพติดเนี่ย เข้าข่ายค้ามนุษย์ ระวังจะถูกกวาดล้างไม่มีที่จะหากิน ต้องกลายเป็นอีตัวเร่ร่อนหากินตามหาด"
สี่สาวนิ่งงัน สายพิณสะบัดไป
เมย์ถาม
"ขายแถวหาดได้เท่าไหร่วะ"
"ห้าร้อยแพงสุด ดึก ๆ เหลือสองร้อย" เอพริลบอก
"อีบ้า ขนมจีบซาลาเปาเซเว่นยังแพงกว่าเลย" จูนบอก
"ทำงาน อย่าโอ้เอ้ เดี๋ยวได้ไปขายหน้าหาดจริง ๆ"
เพลินบอกแล้วแยกไป สามสาวส่องกระจกเตรียมตัว นงเยาว์จด ๆ จ้อง ๆ ดูอยู่ ตัดสินใจเดินเข้ามา
"พวกแก จันทร์ฟองเป็นยังไงบ้าง"
เมย์บอก
"จะเป็นยังไง ก็โดนซ้อมสะบักสะบอม"
"นี่ถ้าแม่ออกมาจากโรงพยาบาล มันอาจจะโดนหนักกว่านี้" จูนบอก
"บอกมันด้วยว่าฉันขอโทษ ฉันถูกไอ้จ่ามันขู่ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ไปพูดเองดีกว่ามั้ง เพราะมันตัดสินไปแล้วว่าแกเป็นเพื่อนทรยศ"
เอพริลบอก
"อีกสองวัน พอนังจันทร์มันหายช้ำในแล้ว มันจะกลับมาทำงานที่นี่อย่างสดใส ฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้ง"
เมย์บอก
"คอยดูการกลับมาของนังจันทร์คนใหม่ก็แล้วกันนะ ว่าจะแซ่บขนาดไหน"
สามสาวแยกไป นงเยาว์มองตามอย่างงุนงง
อ่านต่อหน้า 2
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
สายพิณเดินผ่านมาทางห้องคาราโอเกะส่วนตัว สวนกับแดงเข้าพอดี เธอเดินมากับหนุ่มใหญ่ชาวจีน รูปหล่อภูมิฐาน
แดงพูดจีนปนอังกฤษ
" โทนี่ เรสรูม ดิสเวย์"
หนุ่มจีนมองสายพิณอย่างสนใจ เลี้ยวไป สายพิณมองตาม แดงยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก
"แหม...อากิระกลับไปแล้วเหรอคะ ได้ลูกค้าใหม่แล้ว ค้าขายขึ้นนะคะ"
"ค่ะ....แล้วเธอล่ะ วันนี้แต่งตัวเหมือนไม่ได้มาค้าขาย หรือช่วงนี้กิจการซบเซา"
"เปล่าค่ะ วันนี้ฉันมาลาออก มาบอกลาทุกคนค่ะ เดี๋ยวนัดคุณกฤษณ์ดินเนอร์ที่ร้านเพื่อน"
"ยินดีด้วยค่ะ"
แดงจะกลับเข้าห้อง
"พรุ่งนี้ฉันย้ายเข้าคอนโดเราแล้วนะคะ อย่าลืมทักทายกันบ้าง"
"ไม่ลืมค่ะ และมีบางคนที่เขาไม่ลืมเหมือนกัน"
แดงยิ้มหวานก่อนเข้าห้อง สายพิณคลายยิ้ม
"พูดอะไรของมัน"
ภายในห้องสายพิณ บ้านเสน่ห์จันทร์ ข้าวของส่วนตัวถูกเก็บไปทั้งหมด ศรี ต้อย ใบพร กำลังช่วยกันลากกระเป๋าหลายใบจะออกจากห้อง ใบพรและต้อยถือกระเป๋าใบเล็กใบน้อยเต็มมือ ชะงักเมื่อเห็นสายพิณออกมาจากห้องน้ำตาแดง ๆ
"เป็นไงพิณ"
"ขอพิณอยู่คนเดียวสักครู่นะ"
"ได้ ขอขมาลาโทษเจ้าที่เจ้าทางด้วยนะน้องพิณ สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้คุ้มครอง"
ต้อยพยักหน้า ศรีและใบพร เข็นกระเป๋าออกจากห้องไป เมื่ออยู่ลำพัง สายพิณลงนั่งที่เตียง สงบสติอารมณ์ แล้วยิ้มเหยียด
"สิ่งศักดิ์สิทธิ์เหรอ คงคุ้มครองฉันหรอกนะ"
ใบพรและต้อยยังแบกกระเป๋าใบเล็กใบน้อยออกมา
ต้อยบอก
"นางฟ้านี่ข้าวของเยอะทุกคนเลยเนอะ ของเราถุงย่ามใบเดียวก็ไปไหนต่อไหนได้แล้ว"
"อย่างแกไม่ใช่ถุงย่ามหรอกนังต้อย แค่ถุงก็อปแก๊บ" ศรีบอก
"ถ้าข้าถุงก็อปแก็ป เอ็งก็ถุงยางว่ะ"
ต้อยหัวเราะลั่น ใบพรอมยิ้มอาย ๆ ตามประสานางเอก
นงเยาว์ออกมาจากห้องพอดี แต่งตัวกิ๊บเก๋ บนหัวติดโรลเต็มพื้นที่ มองใบพรอย่างไม่สบอารมณ์
"พี่พิณย้ายออกวันนี้เหรอ"
"ก็เห็นอยู่ยังมาถาม รักพี่เขามากนี่ มาช่วยขนกระเป๋าหน่อยซี" ศรีบอก
"ก็ขนกันอยู่แล้วนี่ อีกอย่างมือไม่ว่าง กำลังทำเล็บรูปผลไม้" นงเยาว์กางเล็บให้ดู
ศรียิ่งหมั่นไส้
"ใบพรไม่ต้องช่วยแล้ว ส่งทุกใบให้มันถือเลย"
"แต่ว่า"
"ไม่ต้องแต่ ส่งให้มันทุกใบ"
ใบพรส่งกระเป๋าให้ นงเยาว์ถือ นงเยาว์เม้มปากแน่นมองใบพรอย่างประหาร รับกระเป๋ามาครบทุกใบ เดินหน้าเชิ่ดกระแทกตีนลงบันไดไป
"ฉันว่าไว้ไม่ผิดปาก อีนี่ต่อหน้ามะพลับลับหลังตะโก" ศรีบอก
"แปลว่าไรวะนังศรี" ต้อยถาม
"กูก็ไม่รู้ กูจำเขามา "
ศรีลงตามไป ต้อยกระซิบถามใบพร
"นังศรีมันดูไม่ผิดนะ นังนี่หน้าอย่างหลังอย่าง ดูมันมองพรซี อย่างกะกินเลือดกินเนื้อ แสดงว่าที่มันมาขอโทษเมื่อคืนนั้น มันต้องสะตอใต้แท้ๆ สด ๆ ดิบ ๆ ไม่ได้ผัดไข่ด้วยนะ"
"หรือเขายังรักพี่สิงห์อยู่ เขายังหึงฉัน"
"ถ้ามันมาทำอะไรแหลม ๆ กับพรอีกนะ มันจะได้เจอดรรชนีประหารต้อยบูรพา"
ใบพรขำ
"เหมือนบู๊ลิ้มเลยต้อย"
"ไม่ต้องลงไปหรอกใบพร จะได้ไม่ต้องไปเจอหน้ามัน"
"งั้นฉันไปลาพี่พิณที่ห้องนะ"
"จ๊ะ"
ใบพรกลับไปทางห้องสายพิณ ต้อยลงบันไดไป
ใบพรเดินกลับมาที่ห้องสายพิณ ได้ยินสายพิณพูดมือถือ ใบพรหยุดฟัง
"มารับได้เลยค่ะ กฤษณ์ขาสัญญากับพิณนะ อย่าให้พิณต้องกลับมาที่อีซ่องนรกนี่อีก อีบ้านคุณตัว บ้านกระหรี่เสน่ห์จันทร์นี่แหละ พิณขยะแขยงที่นี่เต็มทีแล้ว"
ใบพรนิ่งงันไป นึกถึงวันที่สายพิณพูดมือถือที่หลังร้านเฮเว่นด่านงเยาว์ขึ้นมาทันที
"ใช่...ขยะแขยงทั้งบ้านทั้งคน ยิ่งนังพวกชั้นต่ำที่พิณต้องอยู่ร่วมกับพวกมัน กินนอนกับพวกมัน ยี้ จะอ้วก เสนียดทั้งนั้น พิณไปดีแล้ว จะลบประวัติที่บ้านนี้ไปให้หมด ล้างบัญชีไปเลยค่ะ"
สายพิณก้าวออกจากห้องยังหัวเราะคุยต่อเนื่อง ใบพรรีบหลบ สายพิณจะลงบันไดไป
"เท่านี้ก่อนนะคะทูนหัวของเมีย"
สายพิณหยุดที่เหนือบันได เลิกสายมือถือ แล้วยืนสงบนิ่ง ตบหน้าตัวเองเบา ๆ ใบพรมองอย่างงุนงง เธอตบหน้าแรงขึ้น จนหน้าแดง หยิบยาหม่องออกมาทาใต้ตาบาง ๆ จนตาแดงขึ้น แล้วสูดจมูก
เหมือนกำลังร้องไห้ เดินลงบันไดไป
ใบพรมองตะลึง ทุกอย่างของสายพิณคือละคร เธอยังแสดงอยู่ไม่เลิก เสียงร้องไห้แว่วมาจากข้างล่าง ใบพรตามลงไป
ใบพรออกมามองอยู่ที่ประตู ทึ่งในการแสดงของสายพิณ สายพิณกำลังสะอื้น
ไห้ ไหว้ลาละม่อม ศรีร้องไห้ ต้อยตาแดง นงเยาว์หาว
"พิณไม่ลืมบุญคุณของแม่เลยที่ช่วยพิณไว้ พิณลาค่ะแม่"
"ไปดีนะลูกนะ ว่าง ๆ แวะมาเยี่ยมเยียนกันบ้าง"
"ค่ะ"
สายพิณกอดละม่อมไว้ แล้วหันมาทางพริ้ง
"เจ๊พริ้ง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้พิณ"
สายพิณกอดพริ้ง
"หนูพิณคนดี สมเป็นนางฟ้าของเสน่ห์จันทร์จริง ๆ"
สายพิณหันมาทางต้อย
"พี่ต้อย ไปนะ"
"โชคดีจ๊ะ วันแต่งงานต้องให้พวกเราไปแสดงความยินดีด้วยนะ"
สายพิณเจื่อนไปนิดหนึ่ง
"จ๊ะ"
"แล้วตอนโยนช่อดอกไม้เจ้าสาว ต้องเล็งมาที่เจ๊คนเดียวเลย"
"แม่ต้อย ปูนนี้แล้วยังหวังเป็นเจ้าสาวกับเขาอีกเหรอ" ละม่อมว่า
"คุณแม่ขา....ตราบใดผู้ชายไม่สิ้นพสุธา อีต้อยบูรพายังหวังมีผัวค่ะ"
ทุกคนหัวเราะ บรรยากาศดูดีขึ้น
รถตู้คันใหญ่เลี้ยวเข้ามาจอดกลางสนาม
ศรีบอก
"รถมาแล้ว ไปเถอะ"
คนรถของกฤษณ์ ลงมาช่วยลำเลียงกระเป๋าเข้าท้ายรถ สาว ๆ ช่วยกัน
"พี่ศรี ไปเป็นเพื่อนพิณนะ"
"ไปอยู่แล้วละ แหม....เหมือนส่งตัวเจ้าสาวเลยนะ"
ทุกคนหัวเราะ ใบพรมองอยู่ถอนใจกับบทบาทสายพิณที่หลอกทุกคนได้สำเร็จ
อ่านต่อหน้า 3
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
ใบพรถือช่อดอกไม้ที่เก็บจากที่เฮเว่น และซื้อของเยี่ยมมาให้แม่ พอเข้าห้องก็ชะงักไปเมื่อพบว่าสิงห์มาเยี่ยมแม่ก่อนแล้ว แม่กำลังกินข้าวเที่ยงของทางโรงพยาบาล สิงห์ช่วยปรนนิบัติ
"แม่ พี่สิงห์"
"พร สิงห์เขามาเป็นชั่วโมงแล้วลูก"
ใบพรมองสิงห์ สิงห์หลบตา พูดแก้เก้อ
"ว่าจะชวนพรไปกินกลางวันน่ะ ก็เลยมารอที่โรงพยาบาลดีกว่ายังไงพรก็แวะมาอยู่แล้ว"
"ยังไงก็ขอบคุณจ๊ะที่พี่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่"
"มา....พี่เอาผลไม้ไปล้างให้"
สิงห์คว้าถุงผลไม้ของใบพรไปล้างที่มุมล้างจานด้านนอก
"พร แม่ถามอะไรหน่อยซี"
"จ๊ะแม่"
"นายสิงห์ เขาทำงานทำการอะไรเหรอ"
ใบพรอึ้งไป เพราะตัวเองก็ไม่แน่ใจ
"เขารับจ้างทั่วไปน่ะจ๊ะ"
นอกห้อง ใครคนหนึ่งมองสองแม่ลูกอยู่ห่าง ๆ
บริเวณทางเดินในโรงพยาบาล สิงห์และ ใบพรเดินมาด้วยกัน
"แม่ถามพรน่ะว่าพี่สิงห์ทำงานอะไร พรก็อยากถามมานานแล้ว แต่ไม่กล้า"
"งานพี่มันเสี่ยงกฏหมายน่ะ พี่เลยไม่อยากบอก"
"พรอยากรู้น่ะ บอกเถอะจ๊ะ"
สิงห์ยังไม่กล้าบอกเรื่องการปล้น
" เอ้า อยากรู้ก็จะบอกให้ พี่กับพี่ตงอยู่ในแวดวงมาเฟีย งานล่าสุดเป็นบอดี้การ์ดให้เศรษฐีใหญ่น่ะ ก็ได้เงินมาก้อนนึง"
"แล้วเพราะอะไรพี่ตงถึงต้องหนีคดี"
"ก็...ไม่มีอะไรแล้วละ ทางผู้ใหญ่เคลียร์ให้หมดแล้ว"
"พี่คงไม่ได้ฆ่าใครตายนะ"
สิงห์เจื่อนไปนิดนึง
"โธ่....เห็นพี่ใจร้ายขนาดนั้นเชียว แมวตาย พี่ยังร้องไห้ตั้งหลายวัน"
"จริงอ๊ะ"
"จริงซี"
"แล้วพี่ยังจะทำงานแบบนี้อยู่รึเปล่า"
"คิดว่าจะเลิกแล้ว ที่เลิกก็เพื่อใบพรไง"
ใบพรหยุดเดิน มองหน้าสิงห์
"เพื่อฉัน"
"ใช่ อยากทำงานสุจริตเสียที รับจ้างหรือแบกหามอะไรก็เอาทั้งนั้น แต่เงินคงน้อย แล้วก็เหนื่อยมาก ๆ แต่เมื่อไหร่มีเงินพอลงทุนได้ พี่จะมาสู่ขอแม่ แต่งงานกับพร"
"พรจะรอวันนั้นนะ พรเชื่อว่าพี่สิงห์ทำได้"
สิงห์โอบไหล่ใบพรไว้ เดินไปด้วยกัน
ชายคนเดิมมองตามคนทั้งคู่สีหน้าเหี้ยม ที่แท้คือ นพ พ่อเลี้ยงใบพร
สายพิณและศรีก้าวเข้ามาในห้องคอนโดหรู ยอด คนขับรถช่วยขนกระเป๋าเข้ามาในห้อง ศรีมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างตื่นเต้น
"พิณ...ห้องหรูอย่างกะที่เห็นในละครเลยเนอะ ต่อไปนี้เรียกน้องพิณอย่างเดิมไม่ได้แล้วละ"
"แล้วจะเรียกอะไรล่ะพี่ศรี"
"ก็ต้องเรียกคุณพิณ หรือคุณสายพิณ ต้องมีหางเสียงด้วยนะ คุณสายพิณคะ คุณสายพิณขา"
"พี่ศรี เกินไปแล้ว พิณก็ยังเป็นพิณคนเดิมนั่นแหละ"
"เอ...แล้ว คุณกฤษณ์อยู่ไหนล่ะ"
"นั่นซี พี่ยอด คุณกฤษณ์ล่ะ"
"กำลังมาครับ กระเป๋านี่ให้ผมขนเข้าไปในห้องเสื้อผ้าเลยนะครับ" ยอดบอก
"ได้เลย"
เสียงตวาดดังมาจากประตูห้องที่เปิดอยู่
"ไม่ต้องขนไปไหนทั้งนั้นนายยอด แต่ขนออกไปนอกห้อง"
สายพิณ ศรีหันมามอง นภายืนอยู่
"คุณแม่ เออ...คุณนภา สวัสดีค่ะ"
สายพิณไหว้ ศรีรีบไหว้ตาม
"ใครอนุญาตให้เธอขนข้าวของมาอยู่กับกฤษณ์"
สายพิณเป็นอึ้ง
บริเวณล็อบบี้ คอนโดฯ กฤษณ์กำลังทะเลาะกับปริม
"คุณไปรายงานคุณแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าพิณจะเข้ามาอยู่กับผม"
"ตั้งแต่วันแรกที่มันตกลงกับคุณนั่นแหละ"
"คุณรู้ได้ยังไง"
"แม่นี่ประกาศไปทั่วว่าจะเข้ามาอยู่กับคุณ คนขายส้มตำปากซอยยังรู้เลย"
"คุณก็ไม่ควรบอกคุณแม่ แล้วให้คุณแม่บุกมาแบบนี้"
กฤษณ์แยกไปที่ลิฟท์ทันที ปริมพยายามระงับสติ ก่อนจะตามไป
สายพิณยืนกรานเสียงลั่น
"หนูจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคุณกฤษณ์จะมาเจรจาให้รู้เรื่อง พี่ยอด ขนของของหนูเข้าไปข้างใน เสื้อผ้าไปแขวนไว้ห้องแต่งตัวทั้งหมด"
ยอดลังเล
"อย่าทำอะไรเชียวนะนายยอด ถ้าทำตามคำสั่งแม่นี่ ฉันจะไล่นายออก"
ยอดเลิกขนทันที กฤษณ์วิ่งเข้ามาในห้องพอดี ปริมตามมายืนอยู่ที่เบื้องหลังนภา
"พิณ"
พิณเข้ากอดกฤษณ์
"คุณกฤษณ์ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมคุณแม่คุณไม่ให้พิณอยู่ที่นี่"
นภาบอก
"ฉันเคยบอกเธอแล้วนี่ ว่าฉันซื้อห้องนี้ให้กฤษณ์ ห้องนี้เป็นชื่อฉัน ฉันเป็นเจ้าของ และที่บอกอีกเรื่อง จำได้ไหม"
"ไม่จำค่ะ"
"ห้องนี้น้องปริมจะต้องแวะมาหากฤษณ์เป็นประจำ น้องปริมไม่ควรมาเจอเธออีก บอกตามตรง ผู้หญิงขายบริการอย่างเธอน่ะ เป็นแหล่งแพร่เชื้อโรคไม่ใช่เหรอ"
สายพิณตัวสั่นด้วยความโกรธ
"อย่ายอมนะพิณ มันดูถูกเรา" ศรีบอก
"คุณนภา หนูลาออกจากอาชีพขายบริการแล้ว หนูไม่ทำอีกแล้ว จะลบอดีตออกให้หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณกฤษณ์"
"นึกเหรอว่า ความเป็นโสเภณีของเธอมันจะลบออกได้ง่าย ๆ มันก็เหมือนกดชักโครกราดส้วม เศษอาจมมันอาจจะหายไปตามท่อ แต่ยังไงกลิ่นคาวมันก็ยังเหม็นคละคลุ้งอยู่"
ศรีบอก
"นี่แก....มากไปแล้ว เมีย สส.กูก็ตบได้นะโว้ย"
"ศรี หยุดนะ"
"นี่ไง สันดานออกมาแล้ว ดีนะ ใช้ลูกชายฉันเป็นที่ชุบตัว หวังว่าจะได้ชีวิตใหม่ ฉันไม่ห้ามหรอกนะ แต่..ไม่ใช่คิดจะมาชุบตัวในบ้านของฉัน ในทรัพย์สินของฉัน กฤษณ์ บอกนังเมียเก็บของลูก ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"
"ยอด เก็บข้าวของสายพิณออกไป"
"ครับ ครับ"
"คุณกฤษณ์ ไม่นะ พิณไม่ยอม"
"ศรี พาพิณออกไปก่อน"
"ไปเถอะน้องพิณ จำไว้นะ ถึงกูจะขายตัว แต่กูก็ไม่เคยโกงชาติโกงแผ่นดินอย่างที่ผัวพวกมึงทำกันอยู่ พิณ อย่าเหยียบมาที่พวกกะหรี่ขายชาติพวกนี้มันอยู่เลย เหม็นยิ่งกว่าอาจมเป็นไหน ๆ ถุย พวกมึงนั่นแหละเชื้อโรคเต็มตัว"
ศรีดึงร่างสายพิณที่ยังมึนงงออกไป
"มันด่าแม่นะกฤษณ์ ด่าไปถึงพ่อเราด้วย"
"พ่อโกงไหมล่ะครับ ถ้าโกงก็สมควรถูกด่าแล้ว"
กฤษณ์มองหน้าปริมอย่างชิงชัง แล้วออกไป
นภาจะเป็นลม
"โอย...ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอคนชั้นต่ำแบบนี้"
"คุณอาคะ นั่งพักก่อนค่ะ"
ปริมประคองนภาลงนั่ง
อ่านต่อหน้า 4
แม้เลือกเกิดได้ ตอนที่ 14 (ต่อ)
สายพิณร้องไห้อยู่หน้าลิฟท์ กฤษณ์พยักหน้ากับยอดและศรี ทั้งสองขนกระเป๋าของพิณเข้าลิฟท์แล้วลงไป
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้คุณกฤษณ์ ทำไมคุณแม่คุณต้องกีดกันความรักของเรา"
"ท่านไม่ได้ห้ามเรื่องของเรานะ แค่ห้ามไม่ให้คุณยุ่งกับทรัพย์สินของท่าน"
จังหวะนี้ แดงกำลังออกมาจากห้อง ได้ยินทั้งสองพูดคุยกันก็หยุดฟังอยู่ที่ประตูห้อง
"แล้วพิณจะไปอยู่ที่ไหน"
"กลับไปบ้านเสน่ห์จันทร์ก่อนได้ไหม"
"อะไรนะ กลับไปเสน่ห์จันทร์ คุณกฤษณ์ คุณจะให้พิณกลับไปขายตัวอีกงั้นเหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น"
"พิณกลับไปไม่ได้ ขายขี้หน้าอีคนบ้านนั้น"
"เอาอย่างนี้ พิณไปอยู่ที่ห้องเช่าของไอ้ป๋อง ว่างทั้งฟลอร์ อยู่สบายเลยละ"
"ไม่ได้ คุณไม่เข้าใจเหรอ พิณไปอยู่ที่ไหนมันก็ต้องมีคนลือว่าพิณไม่ได้อยู่กับคุณ ลือว่าพิณถูกไล่ออกมาจากคอนโดของคุณ พิณเสียหายนะ เสียหน้าด้วย"
"แล้วจะให้ผมทำยังไง"
"ยังไงพิณก็ต้องอยู่กับคุณ ยังไงก็ต้องสยบข่าวลือให้ได้"
"งั้นก็มีทางเดียว พิณต้องไปอยู่ที่ผับ"
"อะไรนะ ที่ผับ ที่คุณกำลังตกแต่งอยู่น่ะเหรอ พิณจะไปอยู่ได้ยังไง"
"ชั้นพักตกแต่งเรียบร้อยแล้ว พิณไปอยู่ที่นั่นก่อน อีกสองอาทิตย์ก็ตกแต่งเรียบร้อย นะ....เชื่อผม ให้ทุกคนเข้าใจว่าพิณไปดูแลกิจการแทนผมไง พอผับเปิด พิณก็ประกาศตัวเป็นหุ้นส่วนร่วมกับผม กับเจ้าอ๋อง ไม่มีวันเสียหน้าเด็ดขาด ดีไหม"
สายพิณเช็ดน้ำตา พยักหน้า
"ผมไปเอากุญแจร้านก่อนนะ"
กฤษณ์กลับไปที่ห้อง สายพิณยืนสงบสติอารมณ์ลำพัง แดงเดินออกมาที่ลิฟต์ สายพิณสะดุ้ง หน้าเจื่อนไป แดงไม่พูดและแสดงออกอะไร สีหน้าเรียบเฉย กดลิฟต์
สายพิณเดินเลี่ยงไปทางอื่น หลบหน้าที่ร้องไห้ตาช้ำ แล้วนึกอะไรขึ้นได้ หันขวับมา ลิฟต์เปิดพอดี แดงจะเข้าลิฟต์ สายพิณรั้งแขนไว้
"เดี๋ยว มีเรื่องต้องคุย"
"ขอโทษนะคะ ฉันมีธุระด่วน"
"ต้องคุยกับฉันก่อน เธอใช่ไหมที่เอาเรื่องที่ฉันจะเข้ามาอยู่ที่นี่ ไปบอกแม่ คุณกฤษณ์กับนังปริม"
"ทำไมคิดว่าเป็นฉัน"
"มีเธอคนเดียวที่รู้"
"ไม่ใช่แค่ฉันละมังที่รู้ เพราะเธอไปป่าวประกาศอวดวิเศษไว้หลายที่ หลายแห่ง ว่ากำลังชุบตัวเป็นคุณลูกสะใภ้นักการเมืองใหญ่ แม่บ้านที่นี่ยังคุยกันสนุกปากเลย อย่ามาหาเรื่องฉันเลยค่ะ"
"ยังไงแกก็น่าสงสัยอยู่ดี สีหน้าแกมันบอกว่าแกสะใจที่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้"
"นี่หาเรื่องกันจริง ๆ เลยนะ ปล่อยมือฉัน"
"ทำไม ฉันจะตบแกสักฉาดยังได้"
สายพิณพูดจบแล้วสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกถึงของมีคมที่กำลังจิ้มอยู่ที่เอว แดงถือมีดพับขนาดย่อมจ่ออยู่
"ได้ ตบฉัน แต่แลกด้วยแผลฉกรรจ์ เอาไหมล่ะ"
สายพิณปล่อยแดง แดงยิ้มเย็น ๆ แบบผู้ดี
"ไม่อยากจะสมเพชหรอกนะ แต่เธอทำตัวต่ำเองแท้ ๆ"
แดงเข้าลิฟต์ไป สายพิณยินนิ่ง ร้องไห้โฮออกมาอย่างคนพ่ายแพ้หมดท่า
ยอดและศรียกกระเป๋าเข้ามาพร้อมสายพิณที่มองไปรอบ ๆ ห้องพักอย่างหดหู่ ถึงห้องจะตกแต่งเสร็จ แต่ข้าวของยังรกไร้ระเบียบ เตียงนอนมีฟูกใหม่ที่ยังอยู่ในพลาสติค กลิ่นสีและทินเนอร์ยังคละคลุ้ง กฤษณ์ตามเข้ามา
"เดี๋ยวผมให้แม่บ้านมาทำความสะอาดแล้ว อาจจะเหม็นกลิ่นสีสักหน่อย แต่ฉีดสเปรย์คงช่วยได้เยอะ พิณ....เป็นไง"
"ไม่เป็นไรค่ะ พิณอยู่ได้"
"ขอบใจมากพิณ เอ้อ ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย ศรี ช่วยดูแลพิณด้วยนะ"
"ค่ะ คุณกฤษณ์"
"ผมต้องไปก่อน แล้วคืนนี้จะแวะมาหา"
กฤษณ์และยอดกลับออกไป พิณไม่อยากมองหน้ากฤษณ์ ลงนั่งบนเตียงสีหน้าหดหู่ เช็ดน้ำตา
"ไม่นึกเลยว่าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หรือว่าคุณกฤษณ์เขาไม่ได้รักพิณ"
"พิณ คุณกฤษณ์รักพิณมาก แต่ที่ช่วยพิณไม่ได้เพราะทุกอย่างยังเป็นเงินของแม่เขา รอให้เขาทำผับก่อน ตอนนั้นแหละที่พิณจะได้ทุกอย่าง"
"พิณต้องอดทนใช่ไหม"
"ถูกต้อง มา....ช่วยกันเก็บข้าวของเถอะ อย่ารอแม่บ้านเลย นี่....ดู ๆ ไปห้องนี้ มันก็น่าอยู่เหมือนกันนะ"
สายพิณฝืนยิ้มออกมา แล้วช่วยกันเก็บกวาดห้อง
ใบพรกำลังเรียนเย็บผ้าจากละม่อม ละม่อมดูผลงาน พริ้ง ต้อยกำลังกินส้มตำกันอยู่เอร็ดอร่อย
"งานประณีตดีนี่ ใบพรนี่ใจเย็นนะ สมาธิก็ดี ดูซิ งานเป็นระเบียบเรียบร้อยเชียว" ละม่อมบอก
"พรชอบทำค่ะ ทำแล้วสบายใจไม่ฟุ้งซ่าน"
ศรีกลับเข้ามาในโถง หน้าตากลัดกลุ้ม ผมกระเซิงเพราะขนของให้สายพิณ แต่รีบทำเป็นปรกติ
"ไง นังศรี คุณกฤษณ์เขาต้อนรับดีไหม"
ศรีฉีกยิ้มทันที
"อย่างเจ้าหญิงเลยละ น่าอิจฉาสายพิณ ห้องสวีทเขานะ หรู เนี๊ยบไปหมด เหมือนสวรรค์ยังไงยังงั้น"
"แล้วทำไมแกดูกระเซิงเหมือนฝ่านรกกลางเมืองมาวะ" ต้อยว่า
"เปล่านี่...ขอตัวนะ ไปทำตัวให้สดชื่นก่อน"
ศรีรีบขึ้นบันไดร้องเพลงรักอย่างแสร้ง ๆ ละม่อมและพริ้งสบตากันรู้สึกอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล
อ่านต่อตอนที่ 15
