เมียเถื่อน ตอนที่ 3
ด้านในของบ้านเขต สาลี่กับเมี่ยงเดินออกมาดู ว่าใครมา เมี่ยงถูกชะตา เลยกระซิบบอกสาลี่
"ใครอะ น้าสาลี่ มอมแมมไปนิด แต่ก็สวย"
สาลี่มองเชิดๆ ประมาณว่าไม่เห็นจะสวย
"ก็งั้นๆ สวยโอท็อป สู้คุณพลอยใสไม่ได้ สวยไฮโซกว่าเยอะ"
เมี่ยงไม่สนใจรีบเข้าไปทักทายฟ้าสาง
"สวัสดีค่ะ ชื่อเมี่ยงนะคะ"
ฟ้าสางยิ้มให้ หันไปยกมือไหว้สาลี่เห็นว่าอายุมากกว่า
สาลี่รับไหว้ มองหัวจรดเท้า บัญชารีบแนะนำให้ฟ้าสางรู้จักเมี่ยงกับสาลี่
"นี่ เมี่ยง ทำหน้าที่รับใช้ในบ้าน แล้วก็...คุณสาลี่ เป็นแม่นมครับ" บัญชาแนะนำ แล้วบอกทั้งสอง "คุณฟ้าสางนะ เธอจะมาทำงานที่นี่"
"คุณบัญชาจะให้มาทำงานอะไรหรือคะ โรงเลื่อยของคุณเขต มีแต่คนงานผู้ชายทั้งนั้น" สาลี่บอก
"หรือว่าคุณฟ้าสางจะมาเป็นเลขาฯ คุณเขตคะ ถ้าใช่ก็ดีเลย โรงเลื่อยเราจะได้มีอะไรเจริญหูเจริญตาดูบ้าง" เมี่ยงว่า
ฟ้าสางอึกอักตอบไม่ได้เหมือนกันว่าจะมาทำงานอะไร มองไปที่บัญชา
"ผมว่าคุณฟ้าเดินทางมาเหนื่อยๆ พักผ่อนสบายๆ รอเจ้านายกลับก่อนดีกว่าครับ"
ฟ้าสางแปลกใจมากที่บัญชาไม่ใช่เจ้านายตัวเอง แต่ก็มีมารยาทไม่ซักถามอะไร อดใจรอ
"เจ้านาย...ไม่..." ฟ้าสางเกรงใจเลยรับคำ "ได้ค่ะ คุณอา"
บัญชายิ้มแล้วหันไปบอกสาลี่กับเมี่ยง
"เมี่ยง เดี๋ยวไปยกกระเป๋าของคุณฟ้ามาให้หน่อยนะ คุณสาลี่ ช่วยจัดห้องพักแขกให้คุณฟ้าด้วย คุณฟ้าจะพักบ้านนี้"
สาลี่มองจ้องหน้าฟ้าสางอีกรอบ แปลกใจทำไมต้องพักที่นี่!!
"เอ๊ะ เป็นแค่พนักงาน ทำไมต้องพักบ้านเดียวกันนายจ้างล่ะคะ"
บัญชาไม่ยอมตอบคำถาม เดินออกไป สาลี่ยิ่งสงสัยมากขึ้น เมี่ยงหิ้วกระเป๋าของฟ้าสางเข้ามาพร้อมบอกด้วยเสียงมีไมตรี
"กระเป๋าพร้อมแล้วค่ะ เชิญคุณฟ้าทางนี้"
"ขอบคุณค่ะ พี่เมี่ยง"
ฟ้าสางรู้สึกเคว้งคว้าง ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน สูดลมหายใจ สู้เพื่อพ่อ เดินตามเมี่ยงไป
เมี่ยงยกกระเป๋าของฟ้าสางเข้าไปวางในห้องพักแขก เธอเดินเข้าไปในห้องพร้อมขอบคุณเมี่ยง
"ขอบคุณมากนะคะ พี่เมี่ยง"
"เดี๋ยวพี่ช่วยรื้อกระเป๋า จัดห้องให้ดีมั้ยคะ"
"ฟ้าไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฟ้าจัดเองได้"
เมี่ยงถูกชะตา พูดชมจากใจจริง
"คุณฟ้าผิวสวยจังเลย หน้าก็สวย"
"ขอบคุณค่ะ"
สาลี่มองฟ้าสาง ประเมินจากเสื้อผ้าที่แต่ง วัดได้ว่า คงไม่ได้เป็นคุณหนูมาจากไหน บวกกับหวงเขต แล้วยอมรับพลอยใสมากกว่าเลยพูดด้วยเสียงและใบหน้าเรียบๆ จงใจขู่
"ชั้นก็ไม่รู้ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไร แต่อย่าเที่ยวเดินจุ้นจ้านไปทั่วละกัน ที่นี่มีแต่คนงานผู้ชาย เกิดมันกลัดมันฉุดไปรุมโทรมขึ้นมา จะหาว่าไม่เตือน"
"ต๊าย น้าสาลี่ ตั้งแต่อยู่มานี่ หนูก็รอร้อรอ ไม่เห็นมีใครมาฉุด"
สาลี่มองหน้าเมี่ยงแบบคาดโทษ
"เดี๋ยวเหอะ นังเมี่ยง"
ฟ้าสางยกมือไหว้สาลี่ พยายามฝากเนื้อฝากตัว
"ฟ้าขอบคุณน้าสาลี่ที่เตือนค่ะ"
สาลี่รับไหว้แกนๆ ไม่วายค่อน
"ไม่ต้องขยันไหว้ฉันถี่ขนาดนั้นหรอก น่ารำคาญ"
สาลี่เดินจากไป เมี่ยงรีบเข้าไปจับมือ ปลอบยิ้มให้กำลังใจ ฟ้าสางยิ้มตอบด้วย
"อย่าคิดมากนะคะคุณฟ้า น้าสาลี่แกก็ทำเป็นปากร้าย จริงๆ ใจร้ายกว่า เอ๊ย ไม่ใช่ จริงๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ"
บริเวณสนามบินสุวรรณภูมิ เวลาบ่ายคล้อยเย็น บดินทร์ในชุดลำลอง หล่อ สวมแว่นดำเท่ๆ เดินลากกระเป๋าเดินทางออกจากประตูสนามบิน
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น บดินทร์กดรับสาย
"ฮัลโหล"
ยุทธถาม
"ไอ้ดิน แกอยู่ที่ไหนแล้ววะ"
"ฉันกำลังรอแท็กซี่อยู่หน้าสนามบิน"
"เออ แกรออยู่ตรงนั้นนะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด"
เพื่อนบดินทร์วางสายไป บดินทร์งๆ
ทันใดนั้น รถยนต์หรูคันหนึ่งก็ปราดเข้ามาจอดตรงหน้าบดินทร์ ยุทธกับชัชพากันกรูลงมาจากรถ เข้าล็อกพาตัวบดินทร์ขึ้นรถ ชัชเอากระเป๋าบดินทร์ไปเก็บที่หลังรถให้
"เดี๋ยว นี่มันอะไรกันวะ ไอ้ยุทธ ไอ้ชัช"
เพื่อนทั้งสองไม่ตอบ ได้แต่ขับรถออกไปทันที
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 3 (ต่อ)
ในบ้านเขตเวลาหัวค่ำ ฟ้าสางเปลี่ยนชุดสบายๆ เดินเข้ามา บัญชานั่งรออยู่ มองมา ถามอย่างห่วงใย
"หนูฟ้า หิวหรือยังครับ"
ฟ้าบอกด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณอา"
"นี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว สงสัยคุณเขตจะติดงานในโรงเลื่อย ผมว่าหนูฟ้าทานก่อนก็ได้ครับ"
"ฟ้าขอรอ นายจ้าง เอ่อ...เจ้าของบ้านก่อนดีกว่าค่ะ"
เสียงเขตถามนำเข้ามาก่อนจะปรากฏตัว
"ขอโทษด้วยครับ อา ผมกลับค่ำไปนิด"
"อ้าว คุณเขตกลับมาพอดี"
เขตเดินเข้ามา มองไปที่ฟ้าสางซึ่งเงยหน้าสบตาพอดี บัญชารีบแนะนำ
"นี่ไงครับ ลูกสาวคุณราตรี ชื่อ หนูฟ้าสาง"
ทั้งคู่ต่างมองกัน ตกตะลึง
"คุณ"
เขตแปลกใจ เปลี่ยนเป็นเหมือนจะดีใจ แต่กลับทำหน้าตึง จ้องมองหน้าฟ้าสาง พูดเสียงขรึมห่างเหิน
"ผมเองครับ"
บัญชามองคนสองคนแล้วถามออกไป
"รู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับ"
ฟ้าสางนิ่ง เขตหน้าขรึมมองสำรวจ แต่ไม่ยอมตอบอะไร ฟ้าสางอึดอัด ไม่รู้จะตอบอย่างไร
เขตย้อนคิดอย่างเร็วถึงเรื่องราวของเธอ ตั้งแต่ผ้าพันคอ ไปจนถึงรถของจอมเลี้ยงเข้าโมเต็ล และกินข้าวกับต่อศักดิ์
"เมื่อกี้ก็เข้าม่านรูดกับคนนึง ตอนนี้ก็มากินข้าวกับอีกคน ผู้หญิงสมัยนี้ดูแค่หน้าตาไม่ได้จริงๆ"
เขตพูดตัดบท ทำเป็นไม่รู้จักฟ้าสางซะงั้น
"เปล่าครับ อา"
ฟ้าสางเลยยกมือไหว้เขต แล้วพูดเสียงเบาเกือบกระซิบ
"สวัสดีค่ะ คุณคงจะเป็นเจ้าของเงินกู้ตัวจริง ดิฉันพร้อมจะทำงานใช้หนี้แล้วค่ะ"
"ก็ดี คนสมัยนี้ไม่ค่อยมีศักดิ์ศรี หาวิธีใช้หนี้กันง่ายๆ แค่เอาตัวเข้าแลก"
บัญชาเห็นว่าบรรยากาศอึมครึม ไม่อยากให้เครียดเลยรีบเสนอ
"อาว่าเขตกลับจากทำงานเหนื่อยๆ หนูฟ้าเองก็รอทานข้าวอยู่ เราทานไปคุยไปดีมั้ย"
"ก็ดีครับ เชิญ"
ในบ้านเขต ที่โต๊ะอาหาร เขตนั่งหน้าเครียดที่หัวโต๊ะ ขณะที่บัญชานั่งอยู่ด้านข้างของเขต
เมี่ยงจัดการตักข้าวใส่จานให้เขตกับบัญชา โดยมีสาลี่ยืนบงการอยู่
"นังเมี่ยง ตักข้าวให้คุณเขตเยอะๆ หน่อยสิยะ หมู่นี้ชักจะผอมเกินไปแล้ว"
ฟ้าสางยืนเกร็งๆ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร บัญชาหันไปเห็น
"อ้าว หนูฟ้า ยืนอยู่ทำไมล่ะ มากินข้าวด้วยกันสิ"
ฟ้าสางเหลือบมองหน้าเขต เห็นเขตจ้องมองเขม็ง แววตาดุดัน เธอเลยเกรงใจ
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณอา ฟ้าว่าฟ้าไปทานในครัวดีกว่าค่ะ"
เขตสีหน้าไม่พอใจ วางช้อนส้อมลงเสียงดัง แกร๊ง! ทุกคนสะดุ้งเฮือก หันไปมองเขตเป็นตาเดียว
เขตเสียงดัง
"ไม่ต้องไป มานั่งกินที่โต๊ะนี่แหละ ...คุณนมครับ ช่วยจัดจานเพิ่มอีกที่หนึ่งด้วยครับ"
"ได้ค่ะ คุณเขต" สาลี่หันไปดุเมี่ยงเบาๆ "นังเมี่ยง ไปสิ ยืนบื้ออยู่ได้"
เมี่ยงรีบเดินไปหยิบจานอีกชุด
ฟ้าสางทรุดตัวลงนั่ง อึดอัดใจกับสายตาของเขตที่จ้องมองมา สาลี่มองเขม็ง อยากรู้อยากเห็นสุดๆ
ตอนหัวค่ำ พลอยใสแต่งตัวสวยเปรี้ยว นำแฟชั่นอินเทรนด์ เดินเข้ามาในผับแห่งหนึ่ง นิว แอน แก๊งเพื่อนสาวหันไปเห็น ต่างโบกมือเรียกพลอยใส
"พลอย" นิวเรียก
แอนบอก "ทางนี้"
พลอยใสรีบเดินไปสมทบกับเพื่อนสาว
"ยัยนิว ยัยแอน รอนานมั้ย"
"พวกฉันเพิ่งมาเหมือนกัน ยัยพลอย"
"นี่ขนาดเพิ่งลงจากเครื่อง ยังสวยเป๊ะ ไม่เกรงใจเพื่อนเลย"
"ไม่ได้สิ ไม่งั้นก็เสียชื่อพลอยใส เป๊ะเว่อร์สิ"
"แล้วช็อปอะไรที่ญี่ปุ่นเกาหลีมาบ้าง มีของฝากเพื่อนๆ บ้างมั้ย" นิวถาม
"เพียบ ฉันยังไม่รีบกลับบ้านซะหน่อย ค่อยๆ รื้อมาให้ละกัน อย่างหนักเลย"
เพื่อนสาวทั้ง 2 มองหาไปที่ด้านหลังพลอยใส
"อ้าว แล้วว่าที่คู่หมั้นสุดหล่อของเธอไม่ได้ไปทัวร์ด้วยเหรอ"
"พี่เขตของฉันติดงานจ้ะ คนเค้าเก่ง รับผิดชอบสูงอะ รู้ไว้บ้าง"
"ว้า แย่จัง ฉันน่ะอยากเห็นจริงๆ ว่าที่คู่หมั้นเธอจะหล่อเลิศขนาดไหน" นิวว่า
"งั้นฉันยิ่งไม่กล้าพาพี่เขตมาใหญ่เลย"
"ทำไมล่ะ!" แอนถาม
"ฉันกลัวพวกเธอสองคนเห็นแล้วจะตาร้อนผ่าวๆ น่ะสิ"
สามสาวหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน
บริเวณหน้าประตูผับ... ยุทธกับชัชต่างกอดคอบดินทร์ที่ไม่ค่อยเต็มใจ ดึงเข้ามาในผับ
"เอาไว้วันหลังไม่ได้เหรอวะ ไอ้ยุทธ ไอ้ชัช ฉันเพิ่งลงจากเครื่อง พ่อยังไม่รู้เลย บ้านก็ยังไม่ได้กลับ กระเป๋าเสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เก็บ"
"ไม่ได้โว้ย พ่อแก บ้าน กระเป๋าเสื้อผ้า ไม่ได้หนีไปไหนหรอกน่า"
"ใช่...แกหายหัวไปเรียนเมืองนอกตั้งหลายปี จะไม่ให้ฉลองได้ไงวะ เดี๋ยวไปอยู่บ้านนอก ก็อดซ่า"
"ก็ได้ๆ แต่ห้ามกลับดึกนะโว้ย"
"ใครว่าวะ กลับเช้าต่างหาก" ยุทธบอก
"แล้วก็ไม่ได้กลับบ้านแกด้วย แกถูกลักพาตัวแล้ว" ชัชว่า
ยุทธกับชัชพากันหัวเราะอารมณ์ดี บดินทร์ขัดเพื่อนไม่ได้ ต่างพากันเดินเข้าผับมา
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 3 (ต่อ)
ผ่านเวลาเล็กน้อย ในช่วงหัวค่ำ เมี่ยงตักข้าวให้ฟ้าสางเสร็จ ถอยหลังกลับยืนรวมกับสาลี่ รอฟังคำสั่งต่อไป เขตลงมือกินข้าว ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ชวนใครด้วย ฟ้าสางนั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าลงมือกิน
บัญชามองเขต แปลกใจที่เขาเสียมารยาท เลยหันไปพูดกับฟ้าสางแทน
"ทานตามสบายเลยนะ หนูฟ้า"
"ขอบคุณค่ะ คุณอา"
ฟ้าสางกับบัญชาเริ่มลงมือกินข้าว บรรยากาศมาคุอึดอัด เขตกินไปเงียบๆ หน้าบึ้งตึง เธอเกร็งจนแทบไม่กล้ากินอะไร บัญชาพยายามชวนคุยให้บรรยากาศดีขึ้น
"หนูฟ้าเรียนจบมานานหรือยัง"
"ฟ้าจบมาได้พักหนึ่งแล้วค่ะ คุณอา"
"อาได้ยินว่าเรียนไปทำงานไปด้วย ทำงานอะไรเรอะ"
"ฟ้าทำงานเป็นพนักงานในโรงภาพยนตร์ แล้วก็เป็นพิธีกรตามงานอีเวนต์ค่ะ"
เขตกระแทกช้อนส้อมเสียงดัง แล้วถามเสียงจริงจัง
"แล้วรับจ๊อบอย่างอื่นด้วยหรือเปล่า ฉันหมายถึงพวกไซด์ไลน์น่ะ"
แววตาเขตทั้งรักทั้งชัง
ภายในห้องน้ำหญิงของผับหรู พลอยใสเช็กความเรียบร้อยเสื้อผ้าหน้าผม เติมปากเติมหน้า...
ทางด้านนอก บริเวณทางเดินหน้า บดินทร์เดินมาจะเข้าห้องน้ำ ท่าทางเหมือนซัดเข้าไปหลายแก้วแล้ว เลยเดินเซเล็กน้อย บดินทร์สะบัดหัวไล่ความเมา พลางบ่น
"ไม่ไหวเลย แค่นี้ก็เมาซะแล้ว สงสัยจะเจ็ตแล็กแน่ๆ"
บดินทร์เดินเข้าห้องน้ำชายไป
ฟ้านิ่งอึ้งกับคำถามของเขต บัญชาเห็นท่าไม่ดี รีบตัดบท
"หนูฟ้าคงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ คุณเขต"
"ก็ไม่แน่หรอกครับ ผู้หญิงสมัยนี้ดูยาก หน้าตาอาจจะสวย แต่ส่วนใหญ่ จะสวยแต่รูป จูบไม่หอมกันทั้งนั้น"
"คงไม่ใช่ทุกคนหรอกมั้ง"
เขตไม่สนใจบัญชา หันไปถามอีก
"ว่ายังไงล่ะ ที่ฉันถาม ทำไมเธอไม่ตอบ ตอนเป็นพิธีกรก็ออกจะพูดคล่อง"
บัญชาเริ่มสงสัย คำพูดของเขตเหมือนรู้จักฟ้าสางมาก่อน แต่เงียบไว้ ฟังคำตอบจากฟ้าสาง
"ฟ้า...เอ่อ ดิฉันไม่ได้ทำงานแบบนั้นนะคะ"
เขตพ่นลมหายใจอย่างดูถูก
"เฮอะ นึกแล้วว่าต้องตอบแบบนี้"
เขตลงมือกินต่อ ไม่สนใจว่าฟ้าสางกับบัญชาจะว่าอย่างไร
ทำไม เขตที่เคยดูอ่อนโยน เมื่อครั้งที่ช่วยฟ้าสางจากโจรจนแขนบาดเจ็บ เลือดไหล... ผู้ชายคนนั้นหายไปไหน
เขตยังวางท่าขรึมนิ่ง แววตาดูถูก เธอตัดสินใจรวบช้อน
"อ้าว อิ่มแล้วหรือหนูฟ้า"
"ค่ะ คุณอา ฟ้าไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ"
เขตสวนขึ้นทันควัน
"เสียมารยาท คนอื่นยังกินไม่เสร็จเลย เธอจะลุกไปก่อนได้ยังไง"
"เขต อาว่า ..."
"ไม่ได้ครับ อา ถ้าคิดจะมาอยู่ที่นี่ ก็ต้องทำตามที่ผมสั่ง"
บัญชาไม่กล้าเถียง แม้จะเป็นหลานชาย แต่ก็เป็นเจ้านายด้วย เลยได้แต่มองฟ้าสางด้วยความสงสาร เขตจ้องมองด้วยแววตาดุดัน เธฮนั่งลงที่เดิม สีหน้างุนงง สับสน เสียใจ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขต
เมี่ยงสงสารฟ้าสางที่โดนเขตด่า ขณะที่สาลี่ลอบยิ้มสะใจ สมน้ำหน้า
ทางด้านพลอยใสออกมาจากห้องน้ำ เดินมาเจอกับบดินทร์ตรงกลางทางเดินแคบๆ
เธอหลบซ้าย เขาก็บังเอิญหลบไปทางเดียวกัน พอเธออหลบไปทางขวา บดินทร์บังเอิญหลบไปทางเดียวกันอีก
พลอยใสชักสีหน้า ไม่พอใจบดินทร์ คิดว่าบดินทร์แกล้ง
"เอ๊ะ นี่นายจะมาขวางทางฉันทำไม หลบไปสิ"
บดินทร์หลบมาทางหนึ่ง พลอยใสกำลังจะเดินผ่านไป เขาดันเซไปขวางไว้อีก เธอวี้ด
"นายจะกวนประสาทฉันใช่ไหม"
เขารำคาญเสียงวี้ดของพลอยใส
"หยุดวี้ดได้ไหมคุณ...ผมแสบแก้วหู งั้นเอาอย่างนี้"
บดินทร์เอื้อมมือไปจับแขนพลอยใส ตั้งใจว่าจะจับให้หลบไปอีกทาง แต่เธอเข้าใจผิดคิดว่าจะลวนลาม
"นี่นายจะทำอะไรฉัน คิดจะลวนลามฉันเหรอ นี่แน่ะๆๆ"
พลอยใสยกกระเป๋าฟาดบดินทร์
"โอ๊ย จะบ้าเหรอคุณ ผมเจ็บนะ!"
บดินทร์จับแขนพลอยใสไว้ ทั้งคู่ยื้อยุดฉุดกระชากกันชุลมุนชุลเก
พลอยใสโถมตัวเข้าหาบดินทร์ บดินทร์เสียหลักหงายหลัง ทั้งคู่ล้มลงไปพร้อมกัน ปากพลอยใสแตะกับปากบดินทร์ ทั้งคู่ตกใจ ตาโต อึ้งกันไป
พลอยใสผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว กรี๊ดสนั่น
"แอร๊ย ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้คนฉวยโอกาส"
พลอยใสระดมเอากระเป๋าฟาดบดินทร์จนหนำใจ ก่อนจะสะบัดหน้าออกไปอย่างไว
พอพลอยใสไปแล้ว บดินทร์ก็เอามือที่กันไว้ออก หน้าตาเหยเก พลางบ่น
"ซวยตั้งแต่วันแรกเลยโว้ย ไอ้ดิน"
บดินทร์แตะปากตัวเอง แล้วสูดปากด้วยความเจ็บ
เขตจัดการกับข้าวในจานเรียบร้อย แล้ววางช้อนส้อมลงเป็นสัญญาณว่าอิ่ม เมี่ยงทยอยมาเก็บจานชามออกไปจากโต๊ะ สาลี่เข้ามาถามเอาใจทันที
"คุณเขต คุณบัญชา จะรับกาแฟไหมคะ"
เขตส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่รับ
"ไม่ดีกว่า ขอบคุณนมครับ"
"ผมก็ไม่รับครับ คุณสาลี่ ว่าจะกลับบ้านพักแล้ว"
ฟ้าสางมองด้วยความโล่งอก เพราะอึดอัดมาก รอเวลานี้มานานแล้ว หันไปลาบัญชา
"งั้นฟ้าขอตัวนะคะ คุณอา"
ฟ้าสางลุกขึ้น จะรีบผละไปจากโต๊ะกินข้าว
"เดี๋ยวก่อน...นั่นเธอจะไปไหน"
เธอชะงัก
"คือ...ดิฉันจะกลับไปที่ห้องน่ะค่ะ"
"ไม่ต้อง"
เขตหันไปสั่งสาลี่ เพราะเมี่ยงเก็บจานอยู่
"คุณนมครับ เดี๋ยวสั่งให้คนไปย้ายข้าวของของ เค้าออกมาจากห้องพักแขกด้วยนะครับ"
ฟ้าสาง บัญชาพากันงง สาลี่ยิ้มสะใจ กะว่าเขตเฉดหัวฟ้าสางออกไปจากบ้านแน่ๆ
"คุณเขตจะให้เอาของของแม่...เอ่อ คุณฟ้าสางไปไว้ที่เรือนพักคนงานใช่ไหมคะ"
"เปล่าครับ เอาไปไว้ที่ห้องผม ผมจะให้เธอนอนในห้องผม"
ตึง! รัluหน้าทุกคน,uปฏิกิริยาต่างๆ กัน ฟ้าสางตกใจมาก บัญชาอึ้ง ไม่เข้าใจ เมี่ยงงุนงงแอบพึมพำ
"ว้าย แรงไปปะ คุณเขต"
สาลี่ตะลึงจนอ้าปากหวอ หน้าเหวอไปเลย
ฟ้าสางได้สติ มองไปที่บัญชาเหมือนจะหาตัวช่วย
"แต่"
เขตสีหน้าดุดัน ดื้อดึง เอาจริง ประมาณห้ามใครขัดใจเด็ดขาด สั่งฟ้าสางเฉียบขาด
"ตามมา...นี่เป็นคำสั่ง"
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 3 (ต่อ)
ผ่านเวลาเล็กน้อย บริเวณโถงทางเดินทางไปห้องนอนเขต บัญชาเดินตามและเรียกหลานชายไว้
"คุณเขตคิดจะทำอะไรครับ"
เขตชะงัก หันมาถาม สีหน้าเรียบ
"เรื่องอะไรครับ อา"
บัญชาเดินเข้ามาใกล้ๆ พูดเสียงเบา
"ก็เรื่องของหนูฟ้าสางไงครับ คุณเขตคิดจะทำอะไรกันแน่"
"ก็เขามาที่นี่เพื่อทำงานใช้หนี้ไม่ใช่เหรอครับ ผมก็จะให้ทำงานอย่างที่ตั้งใจไงครับ"
"คุณเขตคงไม่ได้หมายความว่า..."
เขตตัดบท
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ อา คนอย่างผมไม่มีวันบังคับขืนใจใครเป็นอันขาด"
"อาได้ยินแบบนี้ก็ค่อยสบายใจหน่อย งั้นอาขอตัวกลับก่อนนะ"
เขตยกมือไหว้ บัญชาเดินออกไป เขตหน้านิ่ง เก็บความรู้สึก
เมี่ยงลำเลียงจานชามจาโต๊ะอาหารมาที่อ่างล้างจานในห้องครัว ปากก็คุยกับสาลี่
"น้าสาลี่ ตะกี้หนูตกใจหมดเลย ที่แท้คุณฟ้าสางก็ไม่ธรรมดา"
สาลี่ถามหน้าหงิกไม่พอใจ
"ไม่ธรรมดายังไงยะ"
เมี่ยงกระซิบกระซาบ
"ก็ตรงที่คุณเขตให้ย้ายไปร่วมห้องตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยไง หนูว่า...คุณฟ้ากับคุณเขตเนี่ยต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ"
สาลี่เสียงดังไม่กลัวใครได้ยิน ยืนกรานทันที
"นังเมี่ยง อย่ามั่ว คุณเขตเป็นแฟนกับคุณพลอยใสย่ะ ส่วนแม่นางฟ้าตกสวรรค์ อย่าเผยอหน้าขึ้นมาเทียบ มันคนละชั้นกัน"
"แฟนหรือจะสู้เมีย"
สาลี่อารมณ์เสียหนักขึ้น ตวาดเมี่ยงเสียงแหว
"เอ๊ะ นังเมี่ยง จะพูดอีกนานมั้ย...คุณเขตบอกให้ไปย้ายข้าวของของแม่นั่นไม่ใช่เรอะ รีบไป ไป๊"
เมี่ยงรีบไป แต่ก็โผล่หน้าจากกรอบประตูมาพูดกับสาลี่
"งั้นน้าก็ช่วยล้างจานระหว่างที่ฉันไปย้ายของของคุณฟ้าด้วยนะ"
"นังนี่ ลาม"
"หนูเรียนพาณิชย์ต่างหาก"
สาลี่คว้าทัพพีในครัวได้ ทำท่าจะขว้างเมี่ยง
"เดี๋ยวแม่ขว้าง"
เมี่ยงหลบวูบออกไป สาลี่เลยวางทัพพีหรือตะหลิวลง หน้าเครียด...
สาลี่คิดอะไรบางอย่าง ตัดสินใจเดินไปทางห้องนอนเขต
เมี่ยงช่วยฟ้าสางหิ้วกระเป๋า แล้วเปิดประตูนำเดินเข้าไปในห้องนอนเขต ฟ้าสางเข้ามายืนด้วยความประหม่าในห้องนอน เมี่ยงวางกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วมองท่าทางของฟ้าสาง เห็นใจดูออกว่าไม่สบายใจ
"คุณฟ้าอย่าคิดมากเลยนะคะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน พักผ่อนดีกว่าค่ะ"
เมี่ยงทำท่าจะออกไปจากห้อง ฟ้าสางตัดสินใจบอก
"พี่เมี่ยงอยู่สักครู่ได้มั้ยคะ"
เมี่ยงชะงัก ตรงเข้าไปที่กระเป๋าเสื้อผ้าแล้วอาสา
"งั้นพี่เมี่ยงช่วยรื้อกระเป๋า จัดเสื้อผ้าให้นะคะ"
ฟ้าสางยังไม่ทันตอบรับ เสียงเข้มของเขตก็ดังขึ้นจากมุมด้านใน
"ไม่ต้อง ของของใคร ก็ให้เค้าจัดการเอง ที่นี่ไม่มีคุณหนู มีแต่ลูกจ้าง"
เขตย้ำพร้อมมองจ้องหน้าฟ้าสางนิ่ง
เมี่ยงชะงักมือ หันไปสบตาฟ้าสางที่บอกเมี่ยงเสียงเบา
"เดี๋ยวฟ้าทำเอง ขอบคุณพี่เมี่ยงมากนะคะ"
เขตมองจ้องเมี่ยงเป็นเชิงไล่ เมี่ยงรีบออกไปจากห้องไปทันที
เมี่ยงเปิดประตูห้องนอนเขตกำลังจะออกไป เกือบจะชนกับสาลี่ที่ตามมาดู
"เฮ้ย...ระวังหน่อยสิ นังเมี่ยง"
เมี่ยงยังไม่ทันพูดอะไร เขตเดินหน้านิ่งออกมาปิดประตูล็อกห้องทันที สาลี่อ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น เมี่ยงบอก
"น้าอย่าถาม หนูไม่มีคำตอบ ไปล้างจานต่อดีกว่า"
สาลี่ยืนนิ่ง แววตาครุ่นคิด
"อย่างนี้ เราจะอยู่เฉยไม่ได้ซะแล้ว"
ฝ่ายฟ้าสางยืนอึ้งอยู่กลางห้อง เขตเข้ามาจากด้านหลัง ตรงเข้ากอดฟ้าสางไว้ เขาหมายจะทดสอบว่า เธอจะใจง่ายหรือไม่ !? เธอตกใจ พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของเขต
"คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยค่ะ"
เขายิ่งกอดแน่นขึ้น พร้อมกันหมุนตัวเธอให้มาเผชิญหน้ากัน ตาจ้องตา
"อย่าบอกนะว่า เธอไม่เคยโดนผู้ชายกอด"
เธอหวาดกลัว ปฏิเสธ ขอร้องเสียงเครือ น้ำตาเริ่มคลอ
"ไม่ค่ะ กรุณาปล่อยเถอะค่ะ"
เขตมองด้วยสายตาเยาะหยันเหมือนไม่เชื่อแต่ก็ยอมปล่อย
"เก่งมาก มุกเล่นตัว ทำหน้าซื่อไร้เดียงสาจนฉันเกือบใจอ่อน"
ฟ้าสางถอยหลัง แม้จะรู้ว่าห้องนอนแค่นี้ หากเขตจะทำอะไร คงหนีไม่พ้นมือ
"เปล่านะคะ"
"ยังไม่ทันข้ามคืน ถ้าเธอคิดจะขึ้นค่าตัว ช่วยใช้หนี้เดิมให้หมดซะก่อน ฉันอาจจะเปิดใจเชื่อ"
ฟ้าสางได้ยินคำพูดดูถูกเลยฮึดพยายามอธิบายความจริง
"ดิฉันทราบว่าเป็นหนี้คุณอยู่ ขอให้ดิฉันได้ทำงานใช้หนี้ งานจะหนักแค่ไหน รับรองว่าไม่เกี่ยงค่ะ"
เขตเดินไปตบที่ที่นอน พูดด้วยสายตาดูถูก
"ฉันก็กำลังจะให้งานเธอทำอยู่นี่ไง งานสบายๆ ทำบนเตียงนุ่มๆ ด้วยนะ หากบริการดี อาจจะมีทิปเพิ่มให้"
ฟ้าสางถอยหลังไปอีก ทั้งโกรธทั้งอายแต่ก็ยังพยายามอธิบาย
"ดิฉันมาทำงานที่เป็นงานจริงๆ ไม่ใช่ที่คุณเข้าใจผิดค่ะ"
"อย่าอายไปเลย...ถ้าผู้หญิงอย่างเธอมีศักดิ์ศรี ก็คงไม่..."
ภาพรถของจอมพาฟ้าสางเลี้ยวเข้าไปในโมเต็ลตรงหน้า ทำให้เขตคิดหนัก
"ทำงานอื่นบังหน้าเพื่อปิดบังอาชีพแท้จริงหรอก คงได้เงินง่ายสินะ ดูท่าเธอจะติดหรูไม่เบา."
ฟ้าสางพยายามจะอธิบาย
"คนรวยอย่างคุณ รู้จักคนอื่นดีแค่ไหนคะ อาชีพที่ดิฉันทำ แม้จะไม่สูงส่งแต่ก็เป็นงานสุจริตค่ะ"
เขตก้าวเข้ามา แกล้งทำสายตาหื่นใส่...ฟ้าสางถอยออกไปอีกตามสัญชาตญาณ
"ฉันก็กำลังจะทำความรู้จักเธออยู่นี่ไง รับรองไม่นานก็คงกระจ่างแจ้งทุกแง่ทุกมุม"
"อย่านะคะ กรุณาเถอะค่ะ ดิฉันทราบว่าคุณเป็นคนมีเมตตา ไม่อย่างนั้นวันนั้น..."
"วันนั้นฉันยังไม่รู้ความจริง แต่วันนี้"
เขตแกล้งเดินเข้าไปใกล้ ฟ้าสางถอยจนสุดมุมห้อง ไปไหนไม่ได้
"วันนั้นคุณก็สร้างภาพว่าเป็นคนดีเหมือนกันเหรอคะ"
เขตอึ้งที่โดนย้อน
"เธอไปอาบน้ำซะ ฉันเองก็ทำงานมาเหนียวตัวเหมือนกัน"
ฟ้าสางทำท่าลังเล "เอ่อ..."
เขตเลยขู่ "หรือจะให้ฉันอาบให้"
ฟ้าสางลนลานรีบไป
"ฉันอาบเองได้ค่ะ"
เธฮวิ่งเข้าห้องน้ำไป รีบล็อกประตูห้องน้ำ
"อย่านานนะ ไม่งั้นฉันจะเข้าไปอาบด้วย แค่ประตูห้องน้ำ ไม่ใช่ปัญหา..."
ในห้องน้ำ ฟ้าสางน้ำตาร่วงกับชะตาชีวิตด้วยเอง…
ด้านนอก เขตเดินไปที่ประตูซึ่งเชื่อมต่อระหว่างห้องนอนกับห้องทำงาน เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป ห้องเล็กนี้เป็นห้องทำงานที่มีเตียงโซฟา มีห้องน้ำ เขตจะใช้ห้องนี้นอน และให้ฟ้าสางอยู่ห้องนอนใหญ่
อ่านต่อตอนที่ 4
