มาลีเริงระบำ ตอนที่ 15 อวสาน
ระหว่างพักการแสดง สต๊าฟพาทั้งสี่คน หนูมาลี เบล ทิมมี่ ภูมิ เดินเข้ามาเพื่อเตรียมเข้าสู่ขั้นตอนการมอบรางวัล
พิธีกรทั้งสองเดินเข้ามาในสตูดิโอแล้วเพื่อเข้าร่วมการประกาศผลคะแนนและการมอบรางวัล
"ยืนตรงจุดนี้นะคะ ผู้ชนะเดินไปที่แท่นนะคะ คนอื่นยืนตามจุด"
บุษบาบัณมองสองสาว เป็นสัญญาณว่าออกไปจัดการได้แล้ว สองสาวพยักหน้าเดินออกไป
ยาหยี นีน่าเข้ามาในห้อง ล็อกประตู
"จัดการเลย ทางสะดวกแล้ว" ยาหยีบอก
เจ้าหน้าที่กราฟฟิก ที่หน้าจอมีกราฟคะแนน เจ้าหน้าที่ พิมพ์ข้อความลงที่คอมพ์ มือกด enter ปรากฏว่าไฟตกวูบทั้งสถานี
ห้องคอนโทรล บรมทำงานแทนโยทะกาดูแลห้องนี้อยู่
"เอ๊ะ ปรกติต้องมีไฟสำรองนี่ แปลกจริง"
ไฟดับวูบห้องออกอากาศที่กำลังเตรียมการบนเวที กลุ่มผู้เข้ารอบและพิธีกรมอง ห่วงๆ
บุษบาบัณยิ้มสะใจ รู้เหมือนกันว่า เรียบร้อย !!
สต๊าฟโวย
"เฮ้ยดับอะไรตอนนี้วะ"
ภูมิถามทิมกับหนูมาลี
"จะมีผลอะไรกับคะแนนไหมเนี่ย"
ทั้งสามคนชักกังวล
สักพักไฟมา สต๊าฟถอนใจโล่ง
"เอ้าเตรียมตัวนะครับทุกคน "
ไฟในห้องคอนโทรลสว่างขึ้นตามปรกติ
"มาแล้วๆ เช็คระบบทั้งหมด เรียบร้อยดีครับ"
หน้าจอกราฟปรากฏขึ้น
"เอ๊ะ กราฟคะแนน ....ดูสิครับ คุณบรม"
สต๊าฟชี้ที่กราฟ บรมหน้าเครียด
"เฮ้ย !"
ทีมงานให้สัญญาณเข้ารายการ มาลี บุษบาบัณ ทิมมี่และภูมิ ยืนพร้อมอยู่แล้ว แซนดี้ ทองทา อยู่กลุ่มคนดูลุ้น
พิธีกร 1บอก
"กลับเข้าสู่รายการเดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสองนะคะ"
พิธีกร 2บอก
"เอาล่ะค่ะ กำลังจะปิดโหวต ในสามวินาทีนี้ค่ะ เรามานับถอยหลังกันนะคะ 3... 2 ....1"
"ผลคะแนนมาเลยค่ะ"
ดนตรีแรงดัง กระหึ่ม ที่กราฟคะแนน เรียงตามลำดับจากมากไปหาน้อยดังนี้ บุษบาบัณ มาลี ภูมิ ทิมมี่
ผู้เข้ารอบ และ ทองทา แซนดี้ ทุกคนตกใจมากกับผลคะแนน ยกเว้นบุษบาบัณที่ยิ้มสะใจ ทองทาพึมพำ
"บ้าจริง"
พิธีกร 2 บอก
"เกิดการพลิกล็อคในนาทีสุดท้ายนะคะ คะแนนพลิกไปหมดเลย"
พิธีกร 1บอก
"ดิฉันจะประกาศตำแหน่งรางวัลชมเชยก่อนนะคะ ทิมมี่ ธีระพลค่ะ"
แซนดี้มอบรางวัล สปอนเซอร์ชายมอบดอกไม้
พิธีกร 2 [vd
"ส่วนอีกสามคนที่คะแนนสูสีมาก ชื่อที่ดิฉันจะเรียกต่อไปนี้ คือรางวัลที่
สามค่ะ คุณภูมิ พิริยะพงศ์ ค่ะ"
ภูมิสีหน้าบึ้ง ไม่พอใจ โกรธมาก เดินมารับรางวัลอย่างหงุดหงิด เห็นได้ชัด
" รางวัลที่สองคือ หนูมาลีเริงร่า ค่ะ"
เบลยิ้มสะใจ มาลีสบตาบุษบาบัณเล็กน้อย ก่อนไปรับรางวัลด้วยสีหน้า ทดท้อ
พิธีกร 2 บอก
"และผู้ชนะที่หนึ่ง เดอะซุปเปอร์สตาร์ ซีซั่นสอง คือคุณเบล บุษบาบัณค่ะ"
ดนตรียิ่งใหญ่ ริบบิ้น ถูกยิงออกมา อย่างอลังการต้อนรับผู้ชนะ บุษบาบัณแอกติ้งดีใจสุดชีวิต นีน่า ยาหยีร้องกรี๊ดๆดีใจอยู่สองคน คนอื่นสีหน้าไม่พอใจ
ที่ร้านเซอร์ไพร์ส สมศรีบอกต่อหน้าทุกคนที่ร่วมดูรายการว่า
"เป็นไปไม่ได้ ถ้านายภูมินั่นชนะ ฉันจะไม่ว่าสักคำ"
ย่านตลาด พ่อค้าแม่ค้า โวยลั่นเสียงดัง ชี้ทีวี
"เฮ้ย โกงเห็นๆ"
บ้านคน ย่านตึกแถวริมถนน พ่อบ้านบ่น
"แย่มาก รายการนี้ โกงแน่นอน"
ในห้าง คนเดินไปเดินมา นั่งดูที่ฟู้ดคอร์ท สีหน้าไม่พอใจ
"เซ็งว่ะ"
บุษบาบัณพูดออกอากาศ หน้าตาเป็นคนดี๊คนดี น้ำตาไหลตื้นตัน
"ขอบคุณทุกๆเสียงโหวตนะคะ เบลจะทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ดีใจจนพูดไม่ออกแล้วค่ะ"
"ในนามของสถานีเอ็มเอ็มแชนัล ขอกราบขอบคุณท่านผู้ชมทุกท่าน ที่ได้เข้ามาร่วมโหวต พบกันใหม่ในเดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสาม ปีหน้าค่ะ" พิธีกรกล่าว
ในทีวี ยังเป็นภาพบุษบาบัณร้องไห้มองกล้อง พร้อมกับการขึ้นไตเติ้ลท้ายรายการ
กลุ่มที่ร้านร้องโห่ ยกเว้นแคที่
"ฉันไม่ว่าอะไร ฉันคนธรรมมะ ธรรมโม ... ขอนิดนึง"
แคที่เข้าไปยืนถุยน้ำลายใส่หน้าเบลที่ทีวี ชงโค การะเกดต้องรีบเข้าไปดึง
"ถุย ๆ"
"เฮ้ย เจ๊เดี๋ยวทีวีไฟช็อต ....ออกมาๆๆ" ชงโคบอก
รายการปิดไปแล้ว นักข่าวกรูกันเข้ามาถ่ายรูป
"ขอเชิญทุกคนมาถ่ายรูปร่วมกัน เชิญสื่อมวลชนเชิญค่ะ"
ภูมิตัดสินใจเขวี้ยงดอกไม้ทิ้งแล้วชี้หน้า
"โกง นี่มันโกงกันชัดๆ .... คุณโกงเรา"
นักข่าวร้องฮือ รีบกรูกันเข้ามาถ่ายภูมิ สต๊าฟรีบเข้ามาดึงภูมิ
"เอ้อ น้องคะเดี๋ยวค่อยเข้าไปคุยกันทีหลังนะคะ"
นีน่า ยาหยีช่วยขวางดึงนักข่าว ให้หันไปถ่ายบุษบาบัณ
"ถ่ายมาทางนี้ค่ะ ถ่ายเลย ไม่ต้องไปสนใจค่ะ" นีน่าบอก
"คะแนนมันผิดปรกติ ชาวบ้านเขาก็รู้กันหมด คนในสถานีนี้ก็เห็น พอไฟดับทั้งสถานีปั๊บ เปิดมาคนที่ได้ที่สามจู่ๆคะแนนกระโดดมาที่ 1 โกง โกงกันเห็นๆ ผมจะเอาเรื่อง จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
ยาหยีบอก
"แค่เรื่องธรรมดาของคนที่ไม่ยอมรับ ไม่มีอะไรหรอกค่ะจะสัมภาษณ์อะไรคุณเบล เชิญเลยค่ะเชิญเลย"
มาลีส่งสายตาว่าเสียใจมา ทองทาพยักหน้าปลอบว่าไม่เป็นไร แซนดี้เดินส่ายหน้ามาบอก
"ได้ขึ้นหน้าหนึ่งพรุ่งนี้เหมือนเดิม"
ที่ร้าน นิวเซอร์ไพร์ส โรสเอนนอนอยู่ มาลีกลับมาแล้วกับทองทา โรสจับหัวปลอบ
"เราทุกคนเสียใจด้วยนะ ไอ้รายการเฮงซวยนี่อย่าไปสนใจมันเลย"
"เหนื่อยสายตัวแทบขาดมาเกือบปี สุดท้ายถูกโกงไปเนี่ยนะ" การะเกดว่า
ชงโคบอก
"แล้วเราก็ต้องยอมรับเฉยๆหรือ เซ็งว่ะ"
"หนูร้องเต็มที่แล้ว บนเวทีนั้น หนูมีความสุขมาก หลังจากลงเวที ช่างมันแล้ว มันจะชนะไหม ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป"
"สุดยอดเลย หนูมาลี" บุญมาว่า
"ไอ้รายการขี้โกงนั่น สาปส่งมันไปเลย อยากได้รางวัลนัก ก็ให้มันได้ไป ได้รางวัล ฝืนความรู้สึกคน ท่ามกลางคนต่อต้านทั้งประเทศ มันอยู่ได้ก็ให้มันรู้ไป"
บอยถาม
"เอ้าแล้วนี่ทองทาไปไหน"
"ไปจัดการเรื่องพ่อเขาค่ะ คุณเมืองแมนล่อลวงหนู คุณโยยิงเขาค่ะ"
"หา" ทุกคนร้องพร้อมกัน
มาลี พยักหน้าว่าจริง
คืนเดียวกัน ทองทายืนคุยกับหมอและพยาบาลที่ผ่าตัดเมืองแมนเสร็จแล้ว
"คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ แต่กระสุนทำลายส่วนที่ต้องใช้ในการเคลื่อนไหว การเดินของคนไข้อาจผิดรูปไปบ้าง ตรงนี้ต้องใช้เวลา ต้องขอดูอีกทีนะครับ"
ทองทาพยักหน้าขอบคุณ
"เชิญเยี่ยมคนไข้ทางนี้ค่ะ"
พยาบาลจะเดินนำไป ทองทาไม่ยอมตาม
"ผมไม่อยากเห็นหน้าเขา มีอะไรติดต่อมาแล้วกันนะครับ"
ทองทาให้นามบัตรนางพยาบาลไว้แล้วออกไปเลย หมอพยาบาลงง
วันใหม่ บุษบาบัณกับบุณฑริกเดินมาตามทางในโรงพยาบาล หลังจากรู้เรื่องเมืองแมนแล้ว สองคนไม่มีสีหน้าห่วงใย แต่มีแต่สีหน้าดีใจมีความสุข โดยเฉพาะบุณฑริกที่ดีใจแบบไม่ปกปิด
"ฮะฮะฮะ คนเคยหล่อเท่ เดินขาเป๋ไปตลอดชีวิต สะใจ !"
"ยังไงก็ต้องแสดงความเสียใจกับเขานะ เราเป็นญาติกัน"
ทั้งสองเปิดประตูเข้าไป
ในห้องพักคนไข้ เมืองแมนนอนอมทุกข์ เจ็บใจเรื่องโยทะกา
"เป็นไงบ้างคะพ่อ"
"นังโยมันอยู่ไหน ...ฉันจะฆ่ามัน"
"ย้ายของออกจากบ้านไปแล้ว ทนายฝั่งเขารอฟ้องหย่าพ่ออยู่"
"เฮ้อ หมดตัวหารไปหนึ่งคน"
"คนอกตัญญู ฉันจะตามเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด"
"พ่อไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เอาเป็นว่า เบลขอโทษ"
"ขอโทษเรื่องอะไร"
บุษบาบัณสีหน้าไม่ได้รู้สึกผิด ยิ้มสะใจเล็กๆด้วยซ้ำ เอามือถือมาส่งสติ๊กเกอร์เข้าไลน์เมืองแมน
เมืองแมนได้ยินเสียง กดเปิดดูมือถือตนเอง
"ข้อความจากหนูมาลี"
เบลส่งข้อความ ย้ำๆๆๆ โชว์หน้าจอของตนซึ่งจะแสดงที่หน้าจอของเมืองแมนด้วย สีหน้าของเมืองแมนช็อกมองหน้า ลูกสาวเลยขยายความ
"มือถือที่ส่งข้อความมาตลอดไม่ใช่หนูมาลี ไม่เคยเป็นหนูมาลี เป็นเบลเอง"
"อะไรนะ"
"พ่อทรยศหนู หนูก็เลยปลอมตัวเป็นหนูมาลี ที่แชทกับพ่อมาตลอด คือ หนูทั้งนั้น"
"ฮะฮะ ยายเบลล้างแค้นให้แม่ของเขาแล้ว จีบผู้หญิงมาเยอะแยะ สุดท้ายเจอลูกสาวตัวเองย้อนรอยเข้าให้ ฮะฮะฮะ ฉันสะใจ"
"วันนั้นหนูให้คนไปเอาตัวหนูมาลีมาที่คอนโด มันจะได้ขึ้นแข่งไม่ทัน ถ้านังโยทะกามันไม่ไปวุ่นวาย ป่านนี้พ่อก็ได้นังนั่นสมใจแล้ว แต่เรื่องคุณโย ... เบลไม่เกี่ยว เบลไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ ... เบลขอโทษ"
เมืองแมนทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ
"แก แก .... แกเกลียดพ่อขนาดนี้เลยหรือ"
"หนูจะย้ายไปอยู่บ้านยาย ไม่กลับบ้านพ่ออีกแล้ว แต่เงินเดือน ค่าหุ้นต่างๆ หนูรับเหมือนเดิมนะคะ หายไวไวค่ะพ่อ บ๊ายบาย"
เบลยิ้มเยาะเดินออกไป บุณฑริกฮะฮะฮ่าอีกทีแล้วเดินตามไป เมืองแมนเจ็บปวดที่สุด ในชีวิตที่ลูกเล่นพิสดารกับตนขนาดนี้
อ่านต่อหน้า 2
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
โยทะกาย้ายมาอยู่คอนโดฯใหม่แห่งนี้ หลังจากย้ายออกจากบ้านเมืองแมน อธิกับทองทาเดินมาหา โยทะการออยู่ว้าวุ่นใจที่ล็อบบี้คอนโดฯ
"คุณเมืองแมน โกรธมาก ตั้งใจเอาผิดคุณ กองทัพนักข่าวกำลังจะมาที่นี่ครับ"
"ไปครับพี่ หนีไปอยู่โรงแรมสักพัก ผมพาไป"
มาลี โผล่เข้ามา ตามเข้ามาอีกคน
"หนูมาลี"
"หนูมาลีแวะมาขอบคุณคุณค่ะ ถ้าไม่มีคุณ หนูมาลี จะเป็นยังไงก็ไม่รู้"
"ฉันภูมิใจที่สุดที่ได้ปกป้องหนู ฉันไม่อยากหนีนะทองทา ฉันกำลังมีความสุขกับอิสรภาพ ฉันไม่อยากหนี ไม่อยากวิ่งหลบนักข่าว ไม่มีอะไรดีไปกว่าพูดความจริง"
หนูมาลีคิดตาม
"ยอมรับความจริง ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นจริงๆค่ะ หนูมาลีก็พร้อมแล้วเหมือนกัน"
"พร้อมสำหรับอะไร"
"พร้อมเผชิญหน้าความจริงค่ะ"
เวลาต่อมา มาลี และโยทะกา นั่งบนโซฟา อธิและทองทาอยู่ห่างไป นักข่าวรุมสัมภาษณ์สองสาว มาลีบอกความจริงทุกอย่าง
"คุณโยทะกาเป็นแม่ของหนูมาลีค่ะ วันที่เกิดเรื่อง พอคุณโยรู้ เธอก็เลยบันดาลโทสะ ยิงคุณเมืองแมน เรื่องนี้หนูมาลี จะแถลงต่อศาล เพื่อขอความเห็นใจ อย่าลงโทษแม่ของหนูมาลี หนักเกินไป"
โยทะกาหันขวับเมื่อได้ยินคำว่าแม่ ดีใจ ซาบซึ้ง มองหน้ามาลี อย่างขอบคุณ
"คุณเมืองแมนกับคุณมีแผนหย่ากันจริงไหมคะ"
โยทะกาหันหน้ามามองนักข่าว มัวแต่ซาบซึ้ง ไม่ได้ยินนักข่าวถาม
"ขอโทษ พอดี ฉันไม่คุ้นกับคำว่าแม่ ... ไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาเรียก"
มาลีค่อยๆเอามือไปโอบโยทะกาเข้ามา คราวนี้โยทะกาน้ำตาร่วงทันที
"หนูก็ไม่คุ้น เราจะเริ่มต้นกันใหม่ แม่ต้องสู้เพื่ออิสรภาพใช่ไหมคะ เราจะ
สู้ด้วยกัน"
โยทะกากอดลูกร้องไห้ นักข่าวรุมเข้ามาถ่ายรูป
"ลูกแม่ ลูกแม่"
โรสป่วยหนัก แคที่ป้อนซุป โรสเอนนอนบนเตียง มีผ้าห่ม มีหมวก หนาวสั่นเพราะพิษไข้ โรสนอนมองร้านที่เจริญรุ่งเรือง เขามองด้วยความภาคภูมิใจ
"ซุปไก่ ฉันทำเอง ถ้าอ้วกออกมาอีกนะ จะเอาหลอดมาหยอดทางหูเลยนะ กินแล้วอ้วกแบบนี้เมื่อไหร่จะหายล่ะ"
โรสเหนื่อยอ่อน โรยแรงลงกว่าเดิม
"ฉันไม่ถูกโรคกับไอ้เคมีบำบัดนี่เท่าไหร่เลย จะทนได้ถึงไหนก็ไม่รู้"
แคที่แอบร้องไห้ออกมา พยายามสะกดไว้
"ไปพักผ่อนที่อื่นไหม จะได้สบายกว่าที่นี่"
"ชีวิตฉันอยู่ที่นี่ ทำงานไม่ไหว ได้นั่งดูร้านห่างๆ เห็นเจ๊ได้ทุนคืน ได้รู้ว่ากำลังจะปลดหนี้ ร้านนี้กำลังจะมีกำไรเลี้ยงดูทุกคนได้ อะไรจะสุขไปกว่านี้วะเจ๊"
แคที่ปาดน้ำตาอีก ดูก็รู้ว่าโรสกำลังจะจากไป
"แกนะแก เมื่อก่อน แกสมยอมกับฉันก็จบเรื่อง ยอมรับรักฉันให้ฉันเลี้ยงดู งานการอะไรก็ไม่ต้องทำ นี่ดูซิ แกปล่อยให้ฉันรักแกข้างเดียวมันถึงเป็นอย่างนี้"
โรสหัวเราะ ทำหน้าล้อ
"จริงเหยอ"
"ฉันร้องไห้อยู่นะ"
"ฉันก็รักเจ๊ ถ้าเจ๊มองเห็นความรักของฉันของคนอื่นบ้าง บางทีเจ๊ก็ไม่ต้องเหงา ไม่ต้องวิ่งวนหาผู้ชายเหมือนเมื่อก่อน ไอ้พวกนั้นนะ ข้างนอกมันหล่อ แต่ข้าวในแมงดาปีกทองตัวเป้งเลย"
"แหม นี่ก็พยายามเอาธรรมะเข้าข่มมาตลอด แต่มันข่มไม่อยู่เจอปั๊บ มันวิ่งเข้าใส่ มันสู้ไม่ถอย จะให้กูทำไง หา"
โรส แคที่ หัวเราะกัน เห็นเป็นภาพความสุขมากกว่าความเศร้า
วันใหม่ บรมกับแซนดี้ นำการประชุม วิเชียร เจ้าหน้าที่กราฟฟิก ก้มหน้าอยู่ เพราะเพิ่งถูกจับได้
"เรามีหลักฐานทุกอย่างผูกมัด ...นายวิเชียรเองก็ยอมรับแล้วว่า เขาโกงคะแนนให้คุณเบลในวันประกวด" บรมบอก
"นายภูมิส่งทนายมาฟ้องสถานีเราว่าหลอกลวงประชาชน ถ้าเราบอกความจริงว่า คุณเบลอยู่เบื้องหลัง สถานีเราก็อาจจะรอดจากข้อหานี้" แซนดี้ว่า
"แต่เราคงต้องยอมรับความผิด และประกาศออกไป ว่าการแข่งขันทั้งหมดถือเป็นโมฆะ และคงต้องคืนเงินคนดูที่โหวตเข้ามาด้วย"
กรรมการมองหน้ากันแล้วพยักหน้าตกลง
"จัดการเลย ทำผิดต้องยอมรับผิด พวกเรายินดีชดใช้ให้ทุกคน"
บรมแซนดี้ สบายใจ พยักหน้ากันว่า ลุย
แซนดี้เล่าให้ภูมิฟังแล้ว หลังจากรับมติจากที่ประชุม
"ทนายของทางสถานีจะแถลงทุกอย่าง แต่คงหลังจากจัดการกับคุณเบลแล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นผมก็สบายใจ ครูแซนดี้ก็รู้ ผมเป็นคนเดียว ที่ตั้งใจฝึกซ้อม รักษาตัวเอง มีวินัย และร้องเพลงได้ดีที่สุด แต่ผมก็ไม่ชนะ"
แซนดี้จับไหล่ จริงใจ
"ต่อสู้ต่อไปอย่ายอมแพ้ เสียงเพลงที่จริงใจ มันจะบอกความจริงอยู่ตรงนั้นเสมอ คนดู คนฟัง ทุกคนเขารับรู้ได้ และจะอยู่ข้างภูมิไปตลอดชีวิตการทำงานของภูมิ ...เชื่อครูนะ"
ภูมิพยักหน้าขอบคุณ
บอยทำหน้าที่ดูแลที่เคาน์เตอร์แทนโรส ชงโค การะเกดทำงานวุ่นวายแถวนั้น แขกที่ทานเสร็จเดินมาทักทาย
แขก 1ถาม
"หนูมาลี ไม่อยู่หรือคะ"
"เขาดูแลคุณพ่อน่ะค่ะ อยู่ที่บ้านพัก" ชงโคบอก
แขก 2บอก
"ฝากบอกนะคะ ป้าเป็นแฟนคลับจะเอาใจช่วย"
แขกอีกชุดเดินเข้ามา มาตามหาหนูมาลี เช่นกัน
"นี่นะคะ ฝากขนมไว้ให้หนูมาลีนะคะ"
แขกทั้งสองชุดเดินจากไป
การะเกดบอก
"มันกลายเป็นดาราไปแล้ว น่าปลื้มใจเนอะ แฟนคลับเยอะแยะเลย"
"ตั้งแต่เช้า มีแต่คนโทร.มาขอคิวหนูมาลี ไปแสดง"
"เป็นคนแพ้ที่มีงานมากกว่าคนชนะ .... สมน้ำหน้า" ชงโคว่า
"จริงหรือ ยายเบลไม่มีงานหรือ" การะเกดไม่อยากเชื่อ
บ้านบุณฑริก ในวันใหม่ บุษบาบัณเตรียมตัวเต็มที่ แต่งตัวสวย สีหน้ายิ้มแย้ม ปากซ้อมร้องเพลงไปด้วย ในใจคิดแต่ว่า เรานั้นเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้ว อารมณ์ปลาบปลื้ม ชื่นมื่น เดินลัลลาลงมาจากชั้นบน
เพื่อนทั้งสองเดินหน้าเครียดเข้ามาเจอ
"ซุปตาร์อัพหน้า วอร์มเสียง เรียบร้อย ! วันนี้งานอะไรดีคะ ร้องเพลง สัมภาษณ์ เล่นละคร พร้อมทุกอย่างจ้า"
"เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ค่ะ ทางสถานีขอหยุดงานทั้งหมดของคุณเบลไว้ก่อน" นีน่าบอก
"อะไรนะ...แล้ววันนี้ต้องไปงานอะไร"
"งานวาไรตี้โชว์ของ แฮปปี้ทีวี พอเราโทร.ไป รู้ไหมคะเขาบอกว่าไง เขาติดต่อหนูมาลี มาออกรายการแทนค่ะ"
เธอโกรธมาก ช็อก ตกตะลึง ไม่อยากเชื่อ ถึงกับพึมพำออกมา
"เป็นไปได้ยังไง"
ภายในห้องแต่งตัว ของสถานีโทรทัศน์ช่องอื่น โรสแต่งหน้าให้หนูมาลีจนเสร็จ กำลังเตรียมตัวอัดรายการ ช่างแต่งหน้า มองอยู่ข้างๆ ยิ้มๆ
"เป็นไงฝีมือผม"
"ไม่เลวเลย อย่าบอกนะ จะมาแย่งอาชีพกัน"
ทั้งคู่หัวเราะกัน
"พ่อหนูเจ๋งเนอะ ต่อยกับผู้ร้ายก็ได้ แต่งหน้าก็ได้"
โรส-หนูมาลีโพล่งพร้อมกัน
"ทูอินวัน"
โยทะกาเพิ่งมาถึง เอาเสื้อมาให้หนูมาลีใส่ออกอากาศ
"ชุดมาแล้วจ้ะ ....เป็นไง โอเคไหม"
" ขอบคุณนะคะ ที่ไปเช่าชุดให้หนู"
"งานง่ายๆของแม่ อยากมาดูหนูอัดรายการด้วยน่ะ"
"ครอบครัวอบอุ่นพร้อมหน้าแบบนี้กำลังใจเพียบ เชิญตามสบายนะคะ" ช่างหน้าบอกแล้วออกไป
โรสมองดูหนูมาลี เหลือขั้นตอนสุดท้ายในการแต่งหน้า คือเอาดอกไม้แห้งมาเสียบที่หูให้หนูมาลี
"มีผู้หญิงคนหนึ่งชอบเอาดอกไม้ทัดหู เขาเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชีวิตของพ่อ"
โรสมองโยทะกา ด้วยความรัก จนโยทะกาคาดไม่ถึง อึ้ง มองกลับโรสไป
"นี่เธอ ... พอดีฉันก็นึกไปว่า ระหว่างเรามันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่รู้น่ะ ว่าเรื่องของเราตอนนั้น เอ้อ ..."
โรสจับมือโยทะกาแล้วดึงมาโอบ
"จำไว้นะลูก ถึงพ่อกับแม่จะเป็นแค่วัยรุ่นที่คึกคะนอง แต่ลูกเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ ความรัก...ที่จริง...มันไม่มีเพศ ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ความปรารถนาดีต่อกันดีต่อกัน"
โยทะกากับหนูมาลีน้ำตาคลอ เพราะทุกอย่างที่โรสพูด คือการสั่งลา
"ขอบคุณค่ะ หนูดีใจที่ได้เป็นลูกพ่อกับแม่"
โรสจูบที่แก้มของโยทะกาและของหนูมาลีคนละครั้ง สามคนกอดกันด้วยความรักและผูกพันกัน
พิธีกรเข้ารายการบอกผู้ชม
"ปรบมือค่ะ น่ารักจริงๆ มาค่ะ เชิญนั่งตรงนี้ ต่อไปก็จะเป็นช่วง เยส ออร์ โน นะคะ เราจะมารู้จักสาวน้อยคนนี้ให้ดีขึ้น มาดูกันว่าเธอชอบไม่ชอบอะไร"
มาลีถือป้ายที่เขียนว่า เยส อันหนึ่ง โน อันหนึ่ง ใช้ชูขึ้นเวลาตอบคำถามของพิธีกร
รถเข็นของต่างๆออกมา ของทุกชิ้นมี ฝาครอบ คนที่เข็นแต่งตัวเป็นตัวมาสค็อตปิดทั้งตัวและหัว ไม่เห็นหน้า มาสค็อตยกจานอันแรก เปิดฝาให้กล้องถ่าย มาลีทุกคนเห็นพร้อมกัน
"ชีสค่ะ"
หนูมาลียกป้ายโน คนดูปรบมือ
"เอ้าทำไมล่ะคะ"
"ก็ หนูเด็กบ้านนอก ทานไม่เป็น"
"โอเคเข้าใจ ต่อไป"
มาสค็อตหยิบอันที่สองมาเปิดฝา ...ตะหลิว ....หมายถึงทำอาหารนั่นเอง
มาลียกป้ายเยส คนดูปรบมือ
"ชอบมากค่ะ หนูอยากเก่งเหมือนพี่ๆที่ร้าน เขาทำอาหารกันเก่งมาก ฝึกอยู่ค่ะ"
"ต่อไป" มาสค็อตเปิดจานอันที่สามมาเปิดฝา กล้องซูม " อุ๊ยอะไรคะเนี่ย"
"แหวนเพชร !"
มาลีงงมาก เอ๊ะ อะไร อย่างไร
พิธีกรรู้อยู่แล้ว แววตายิ้มๆ มาสค็อตถือจานที่สามเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าหนูมาลี
"ว้ายๆ ลงไปนั่งแล้ว อะไรกันนี่ อะไรกัน ท่านผู้ชมดูค่ะดู"
ทีมงานเข้ามาล้อม ถอดหมวกให้มาสค็อต ปรากฏเป็นทองทา คนดูกรี๊ด
"พี่ทองทา !"
พิธีกรเรียกคนดู
"เอ้า เรามาช่วยกัน กรี๊ด"
ทองทาและโยทะกายิ้มดีใจ คนดูร้องกรี๊ดกันใหญ่
"ต่อหน้าพ่อและแม่ของหนู ต่อหน้าคนทั้งประเทศ พี่ นายทองทา ต้องการขอหนูมาลีแต่งงาน หนูจะตอบว่าไงครับ"
"คุณพ่อคุณแม่หนูมาลี มาด้วยนะคะยิ้มใหญ่เลย มีป้ายสองอันอยู่ในมือหนู จะตอบ เยสหรือโน อยู่ในมือหนูมาลี แล้วค่ะ พี่จะนับนะคะ 123" พิธีกรว่า
มาลียิ้มอายๆ ยกเยสขึ้นมาบังหน้าตัวเอง
ทองทาดีใจ ลุกขึ้นยืน ออกอาการสุดๆ ยกมือเยสๆๆ เข้าไปกอดมาลี มีดอกไม้ มีลูกโป่ง ร่วงลงมาสวยงาม
"ขอบคุณครับ"
ทองทาบอกมาลี แล้วหอมแก้ม
พิธีกรนำคนดูกรี๊ด โรสกับโยทะกา มองหน้ากันยิ้มดีใจ
อ่านต่อหน้า 3
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
โรสเดินออกมา ดูวิว โยทะกาเดินออกมาดู
"ให้หนุ่มสาวเขาคุยกัน เหมือนจะคุยกันเรื่องจะไปจดทะเบียนสมรสในทะเลหรือบนบอลลูนอะไรสักอย่าง" โรสหัวเราะอย่างมีความสุข
"วันนี้เธอดูสดใสมาก"
"แล้วแต่ บางวันก็ดี บางวันก็แทบลุกไม่ขึ้น ชีวิตหนูมาลีจะเป็นยังไงต่อไปนะ ฉันจะได้เห็นไหมวันที่เขาแต่งงาน"
โยทะกาจับมือโรส
"เขาจะมีความสุขเสมอเพราะเขาเข้มแข็งเหมือนเธอ"
"อย่าตามใจเขานะ อย่ากลัวเขาโกรธ ดุได้ต้องดุ เพราะมันจะเป็นหน้าที่ของเธอ นับจากนี้ไป"
โยทะกามองโรส น้ำตาคลอ เดินเข้าไปกอด โรสกอดตอบ
"พ่อฉันตายตั้งแต่เล็ก ผู้ชายคนแรกที่ให้ความอบอุ่นกับฉันคือเธอ แม้กระทั่งตอนนี้ เธอเป็นคนเดียว ที่ไม่เคยโกรธ ไม่เคยโทษ สายตาของเธอ มีแต่ความเข้าใจฉันเสมอ ตั้งแต่วันที่เราจากกัน จนถึงวันนี้ เรือง เธอไม่เคยโทษชั้นเลย ไม่เคยว่าชั้น ถ้ามองกลับไป ฉันเสียใจกับการกระทำของฉันที่ทิ้งลูกไป ฉันเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันต้องขอบใจเธอ เรือง ที่เธอเลี้ยงความรักของเรา ที่เราสร้างขึ้นด้วยความรักให้สวยงาม จนถึงทุกวันนี้ ฉันไม่เสียใจเลยที่ฉันได้รักเธอตั้งแต่วันแรก ขอบคุณนะ เรือง"
"ลูกสาวของเรา ต่อไปนี้จะเป็นความอบอุ่น ที่หาอะไรมาแทนไม่ได้ เด็กคนนี้เป็นความรักของฉันและเธอ มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ที่เรามีให้กัน เค้าเกิดมาจากความรัก ที่ชั้นเรียกว่ารักได้อย่างภาคภูมิใจ ในการที่เป็นตัวฉัน ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเค้า เห็นเค้าเติบโตมาด้วยความรักของเราทั้งสอง เธอต้องสานต่อความรักของเราที่มีต่อเค้าให้สมบูรณ์ยิ่งๆขึ้น เธอจะมีความสุขนับจากนี้ เชื่อฉันสิ"
"อยู่ต่อไปสักพักนะ เป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่รักกันและหวังดีต่อกัน อยู่ต่ออีกนิดนะเรือง"
โรสยิ้มเล็กๆในใบหน้า ทั้งสองยังกอดกัน มีแต่ความเข้าใจ
วันใหม่ สถานีเอ็มเอ็มแชนนัล ที่ห้องแต่งตัวศิลปิน ช่างกำลังแต่งหน้าให้บุษบาบัณ เธอปากบ่นกับเพื่อนทั้งสอง
"ก็แค่ออกรายการทีวีเล็กๆ คอนเสิร์ตก็มีแต่เวทีบ้านนอก ฉันจะไม่ยอมแพ้แกหรอก ซุปตาร์ตัวจริงคือฉัน พลังแฟนคลับของฉัน เขาจะอยู่กับฉัน กับซุปตาร์ตัวจริง"
เธฮแต่งตัวเสร็จ มองกระจก ให้กำลังใจตัวเอง พยายามสะกดจิตตัวเอง เตรียมขึ้นคอนเสิร์ต
"ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้ว นี่คือคอนเสริ์ตครั้งแรกของฉัน ฉันจะร้องเพลงอย่างดีที่สุด เพื่อคนดูที่รอต้อนรับฉันทุกคน"
เพื่อนทั้งสองพยักหน้า มั่นใจเช่นนั้นเหมือนกัน
ณ เวทีคอนเสิร์ตเล็กๆ หน้าสถานี
พิธีกรบอก
"ครับ สวัสดีครับ ท่านผู้ชมขอเชิญพบกับเดอะซุปเปอร์สตาร์คนที่สองของประเทศไทย และที่เป็นการเปิดตัวครั้งแรกของ คุณเบล บุษบาบัณค่ะ"
เธอออกมาร้องเพลง อย่างยิ่งใหญ่ แต่คนดู กลับโห่ ร้อง เริ่มจากกลุ่มเล็กๆ
"โห่ ... ขี้โกง ขี้โกง ออกไป ออกไป" คนดู 1 บอก
เธอหน้าเสีย แต่อดทน ร้องเพลงต่อไป
"เฮ้ย ทำไมเป็นอย่างนั้นไปได้"
มีการโห่ร้องเพิ่มมากขึ้นตามด้วยการเขวี้ยงของ
คนดู 2บอก
"คนขี้โกง สถานีขี้โกง"
นีน่าถาม
"เอาไงดีอ่ะ"
การเขวี้ยงของมากขึ้นเรื่อยๆ เบลใช้วิธีหลบเอา แต่ไม่ยอมหยุดร้องเพลง
"คนขี้โกง สถานีขี้โกง"
"เข้ามาก่อนค่ะ เข้ามาก่อน"
ยาหยี นีน่า ขึ้นเวทีไปดึงบุษบาบัณออกมา เธอสะบัดไม่ยอมลงไ นาทีนั้น มีขวดน้ำใบหนึ่งลอยมาโดนหัวเธอ ยาหยี นีน่า ร้องกรี๊ด
"อร๊าย...อย่าค่ะ อย่า"
บุษบาบัณเขวี้ยงไมค์ทิ้งทันที บุกเข้าไปด่ากลุ่มคนดู
"โอ๊ย อีบ้า อีชั่ว ฉันจะฆ่าพวกแก ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์นะ พวกแกมันตาต่ำ"
นีน่าเข้าไปดึงไปข้างเวที คอยเตือนสติ
"หยุดค่ะ อย่าพูด มานี่ค่ะ"
ไม่ได้ผล เธอถอดรองเท้าเขวี้ยงกลับไป คนดูร้องฮือ แตกออกเป็นวง ยาหยี นีน่าร้องว้าย
"อุ๊ย... ไม่เหวี่ยง เขวี้ยงไปแล้ว"
บุษบาบัณด่าคนดูต่อ
"นังหนูมาลี มันแค่เด็กเสิร์ฟ ร้องเพลงก็ไม่ดีเด่อะไร หนอย ไปหลงใหลมันทำไมกัน พวกโง่ พวกไร้รสนิยม"
"พอค่ะ หยุดค่ะเข้าไปก่อน"
เธอยืนด่า นีน่า ยาหยี คอยห้าม คอยดึง วุ่นวายอยู่ตรงนั้น
"อีบ้า นี่ๆ เอาคืนไป"
บุษบาบัณเป็นบ้าไปแล้ว เอาของที่ถูกเขวี้ยงมา เขวี้ยงกลับไปใส่คนดู ทั้งก้อนหินและขวดน้ำ อธิเลยขึ้นเวทีมา พร้อมตำรวจอีกนาย
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ อยากเพิ่มข้อหาให้ตัวเองหรือไง"
บุษษบัณโพล่งตกใจ
"ตำรวจ"
คนดูข้างล่างช็อกไปหมดเหมือนกัน ทั้ง 2 ฝ่ายต่างหยุดทุกอย่าง
"คนที่คุณใช้ให้ไปจับหนูมาลี ให้การซัดทอดคุณ ขอเชิญคุณไปโรงพัก ข้อหาลักพาตัวและทำร้ายร่างกายหนูมาลี ด้วยครับ"
ยาหยีบอกกับนีน่า
"แย่แล้ว...เอาไงดีอ่ะ"
"แกกล้าจับฉันหรือ แกรู้ไหมฉันเป็นใคร" บุษบาบัณอาละวาด จนอธิกับลูกน้อง
ต้องยึดไว้ "ฉันจะฟ้องเจ้านายแก ฉันจะไล่แกออกให้หมด ปล่อยๆนะ"
"จะเป็นใครก็ไม่ใหญ่ไปกว่ากฎหมายหรอกครับ"
อธิเอากุญแจมือมาสวม บุษบาบัณช็อก คาดไม่ถึง
"เฮ้ย จับจริงแล้วทำไงดี"
เธอมองกุญแจมือนิ่ง รับไม่ได้
"ไม่ ไม่จริง จุดจบฉันไม่ใช่แบบนี้ ... แอร๊ย"
เบลกรี๊ดยาวแล้วสลบไป อธิตกใจ
"คุณเบล คุณเบล"
วันใหม่ สองพิธีกรกำลังออกอากาศรายการวิจารณ์บันเทิง พูดเรื่องบุษบาบัณถูกตำรวจจับ
พิธีกร 1บอก
"ภาพศิลปิน ถูกตำรวจจับกลางเวที น่าตกใจมากนะครับ"
พิธีกรโชว์หนังสือพิมพ์หรา
"จบเลยครับ จบแล้วสำหรับนักร้องคนนี้ ทั้งคดีทำร้ายร่างกายและคดีหลอกลวงประชาชน ที่นายภูมิฟ้องไว้ หลักฐานทั้งหมดก็พุ่งไปที่เธอ
พิธีกร 2 บอก
"งานนี้ สถานีเอ็มเอ็มแชนนัล แถลงยอมรับแล้วนะครับ ขอยกเลิกการแข่งขัน คืนเงินให้กับคนที่โหวตมา ใครที่โหวตรายการนี้ก็รอเช็คเงินคืนได้เลย"
เมืองแมนนั่งดูทีวีอยู่
พิธีกร 1บอก
"ใช่ ตอนนี้ มีข่าวภายในเป็นข่าวด่วนนะครับ กรรมการบริหารช่องเอ็มเอ็มเชนนัล เตรียมปลด คุณเมืองแมน ที่เป็นข่าวกับเมียอยู่ตอนนี้"
พิธีกร 2 บอก
"นี่ก็จบแล้วเหมือนกัน เป็นผู้บริหาร คิดจะเคลมนักร้องในสังกัด แบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ"
เมืองแมนนั่งบนรถเข็น สีหน้าหมดสภาพ กำลังโวยวายเอามือตีบนรถเข็น เพราะขัดใจกับการรายงานข่าว
"โว้ย โธ่ๆๆ"
แซนดี้ กับบรมมายืนดูอยู่ที่ประตู เห็นทั้งหมดแล้วแอบวิจารณ์กันสองคน
"สภาพแย่กว่าที่คิด" บรมบอก
"นี่แค่เริ่มต้น ผู้ชายมากรัก สุดท้ายก็จบที่...ไม่มีใครรัก ไม่มีคู่ชีวิตที่จริงใจ ไม่มีลูก ไม่มีหลาน"
เมืองแมนหันมาเจอ ดุทันที
"มากันทำไม"
"คุณรู้อยู่แล้ว ตอนนี้เราเหลือทางเดียว คุณเซ็นต์ลาออกซะ สถานีเปลี่ยนผู้บริหาร สถานีเราถึงจะรอด แต่ถ้าไม่ ทั้งคุณและสถานีก็จบ"
เมืองแมนอึ้งไปสองนาที จากนั้นก็ ยอมรับสภาพ ถอนใจหนึ่งครั้ง แล้วพูดออกมา
"ทองทา"
"ทองทาทำไมคะ"
เมืองแมน ตัดสินใจยอมยกสถานีให้ทองทา
แซนดี้บอกข่าวกับทองทา ทองทานั่งฟังอย่างตั้งใจ
"เขาขอให้ผมขึ้นบริหารแทนหรือครับ"
"กรรมการบริหารเห็นด้วย ขอให้คุณเมืองแมนลาออกก็พอ"
"ผมเพิ่งรู้จากพี่โย สถานีไม่เคยเป็นหนี้ เขาหลอกผมมาตลอด ทั้งโกหก ทั้งหื่นกาม คนแบบนี้ ผมไม่อยากนับถือแล้ว นี่จะให้ผมไปทำงานหนักเพื่อเขาอีกหรือครับ"
"อธิกำลังช่วยคุณโย เขามั่นใจไม่ใช่หรือว่าคุณโยจะรอดจากคดีทำร้ายร่างกาย"
"ครับ อธิเชื่อว่าคุณโยน่าจะโดนแค่รอลงอาญา ทนายจะบอกว่า คุณโยแค่บันดาลโทสะ "
"ถ้าอำนาจอยู่ในมือเธอ เธอก็เอาคุณโยกลับมาทำงาน ยึดสถานีจากพ่อของเธอซะ ให้เขาเป็นแค่ผู้ถือหุ้น เธอยังอยากทำหน้าที่ครู ปลูกสร้างคนต่อไปถูกไหมล่ะ"
"ครับ ก็ใช่"
"ครูก็อยากสร้างสถานีโทรทัศน์ใหม่ที่เน้น คุณภาพ กรรมการทุกคนเห็นด้วย ถ้าเธอจะมาทำหน้าที่นี้แทนพ่อเธอ เราจะทำรายการสอนร้องเพลง สอนเต้น ทำรายการดีๆมีคุณภาพ มาทำงานสร้างคนด้วยกันเถอะนะ ทองทา"
ทองทาคิดเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ
"ถ้าอย่างงั้น ก็ตกลงครับ"
แซนดี้ ยิ้มดีใจ
ภายในโรงพยาบาล บุษบาบัณนอนเหม่อ เริ่มมีอาการทางจิต ดีสลับร้าย ตาลอย ยิ้ม รำพึงเบาๆ
"ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้ว ชนะแล้ว ชนะแล้ว"
ยาหยีกระซิบนีน่า
"อาการหนักแล้ว เพ้อแล้ว เอาไงดีอ่ะ"
นีน่ายักไหล่ บุณฑริกยังเดินไปเดินมา เครียด
"ทองทาขึ้นบริหาร อีกหน่อยมันต้องยึดบริษัทแน่ ยายเบล แกต้องรีบหายนะ ต้องไปทวงเงินเราคืน เอาตำแหน่งบริหารคืนมา"
นีน่ากระซิบยาหยี
"นี่ก็เพ้อไปอีกแบบ รวยจะตายยังไม่รู้จักพอ"
"นีน่า ไปเอารถออก ฉันจะไปร้องเพลง ฉันต้องขึ้นแสดง คนดูรอฉันอยู่"
บุษบาบัณจะลุกขึ้น นีน่ารีบจับ
"คุณไม่มีงานแสดงแล้ว เพลงก็ไม่ต้องร้อง มีที่เดียวต้องไป คือไปขึ้นศาลค่า"
"นี่แกพูดเรื่องบ้าอะไรของแก"
"คุณเบล ยอมรับความจริงเถอะค่ะ การแข่งขันจบไปแล้ว"
"โฮ้ย วันๆ พูดเป็นร้อยครั้ง ฟังที่ไหน"
เธฮกรีดร้องเสียงดัง อาละวาด เขวี้ยงของใส่สองสาว
"อีบ้า แกทรยศฉัน ไปช่วยนังหนูมาลีแล้วใช่ไหม ทั้งพี่ ทั้งพ่อ แล้วนี่แกสองคนอีก ไป๊ออกไป"
"นี่หยุด ลูก หยุด เลิกเพ้อเรื่องร้องเพลงเสียที พอเสียที ยายเบื่อเต็มทีแล้ว หันมาจัดการเรื่องบริษัทดีกว่านะ ฟังนะยายเบล แกไม่ได้เป็นซุปตาร์แล้ว ไม่ได้เป็นแล้ว ได้ยินไหม"
"อร๊าย ไม่จริ๊ง"
เธอสะบัดจนบุณฑริกร่วงลงไปที่โซฟา นีน่า ยาหยีร้องวี้ด บุณฑริกอึ้ง
นีน่ากระซิบกันเอง
"จัดการพ่อได้ ตอนนี้มาจัดการยายแล้ว โคตรน่ากลัวเลยว่ะ"
บุษบาบัณกระโดดลงจากเตียง พุ่งไปบีบคอนีน่า
"แกคนทรยศ ฉันจะไม่ยอมให้ใครทรยศฉันอีกแล้ว อยากไปอยู่กับหนูมาลีใช่ไหม แกตาย"
ยาหยีเข้าไปดึง
"คุณอย่า คุณปล่อย ปล่อยนะ ช่วยด้วย คุณพยาบาลช่วยด้วย"
บุณฑริกเองยังตกใจ เข้าไปช่วยดึงให้ออกจากกัน
"ยายเบล ปล่อยๆๆ"
บุรุษพยาบาลเข้ามาพร้อมด้วยเชือก ช่วยกันจับ เธอลงไปที่เตียงแล้วผูกมือเธอกับเตียง
นีน่าลงไปไอแค่กๆ
"คุณมันบ้าไปแล้ว เหมือนผู้หญิงของนายเมืองแมนทุกคน ...เราสองคน ขอลาออก" ยาหยีบอก
" ใช่ เราลาออก คุณหญิงน่ะเลี้ยงปีศาจขึ้นมาชัดๆ เอาแต่ความเกลียดชังสอนเขา คอยดูไปเถอะ คุณจะตายเพราะปีศาจที่คุณสร้างขึ้นมา" นีน่าว่า
บุณฑริกหวาดหวั่น กลัวหลานตัวเองเหมือนกัน สองสาวหิ้วของออกไป
"อร๊าย...อีบ้ามาว่าฉัน ไป ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์"
บุณฑริกสลดใจ มองหลานสาวอาละวาด มีบุรุษพยาบาล ล็อกแขนไว้จนสำเร็จ
อ่านต่อหน้า 4
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
โยทะกาขับรถมาจอด มาลีออกมารับ ทั้งคู่กอดกันสนิทกันมากขึ้น
"คุณแม่"
"วันนี้มีปาร์ตี้หรือ"
"ค่ะ เราปลดหนี้หมดแล้ว จ่ายหนี้ ธนาคาร ทุกคนหมดแล้ว เราก็เลยเลี้ยงฉลองกันค่ะ"
ทั้งสองยิ้มให้กัน โอบกันเข้าไปในร้าน
การะเกดทำครัว อาหารเสร็จไปหลายอย่างแล้ว เตรียมไว้สำหรับปาร์ตี้ อธิเดินเข้ามาเพิ่งมาถึง ตักชิม
"หู วันนี้ลาภปาก ฮืออร่อยเหมือนเดิม มีเกดเป็นแฟน พี่ต้องอ้วนแน่"
การะเกดกังวล
"เป็นตำรวจอ้วนไม่ได้ใช่ไหมคะ แล้วจะทำไงดีล่ะ"
"ไม่เป็นปัญหา อ้วนก็ออกกำลังกาย ยิ่งมีแฟน ยิ่งดี ชวนกันไปออกกำลังกาย"
"โอเคเลย เกดชอบชกมวย จะได้สู้คนเป็น สอนเกดชกมวยนะ"
การะเกดร่าเริง เริ่มชกไปที่ท้องของอธิเบาๆ
"ได้ พี่จะสอนมวยให้ ดีๆ นั่นล่ะ ยกมือสูงอีกนิด"
ทั้งสองเล่นชกมวย
"เอาล่ะ เบสิคได้แล้ว งั้นแอดวานซ์นะ"
"แอดวานซ์เลยหรือ"
"อื้อ เขาเรียก มวยปล้ำ"
อธิเข้าไปปล้ำ หอมแก้ม การะเกดร้องวี้ด วิ่งหนี แต่หนีไม่พ้น อธิดึงเข้ามาในอ้อมกอด การะเกดเอียงอายในอ้อมกอดอธิ
"พี่อธิอ่ะ เกดทำครัวมาทั้งวัน มีแต่กลิ่นอาหาร"
อธิหอมแก้ม
"นี่แหล่ะหอม อื้อ หอมที่สุดเลย พี่มีความสุขมากเลยรู้ไหม ขอบคุณนะที่ทำให้เรามีวันนี้"
ทั้งสองกอดกันยิ้มมีความสุข
โรสพยายามทำตัวปกติที่สุด แม้นจะป่วยก็ตาม นั่งอยู่มุมหนึ่ง ทุกคนมาพร้อมหน้าในงานปาร์ตี้แล้ว บนเวทีมีการแสดงของการะเกด กำลังร้องเพลง หนาวแสงนีออน ด้วยเสียงทรงพลัง โรสเพลิดเพลิน เป่าปากมีความสุข
"สุดยอด....การะเกด"
"วันนี้นังโรส หน้าตาดูสดชื่นดีเนอะ" บุญมาบอก
"ผมยังมีหวังใช่ไหมครับ พี่โรสตั้งใจรักษาตัวเองขนาดนี้ ต้องรอดใช่ไหมครับ" บอยบอก
"มีสิวะ คนเราเกิดมาต้องมีหวังโว้ย" สมศรีบอก
สมศรีเข้ามาประสานเสียงเพลงเดียวกัน ทุกคนฟังเสียงเพลงอันไพเราะ
แคที่อย่างเก่า
"เริ่ดอ่ะ น้ำตาจะไหล"
โรสมองร้านรอบๆ เหมือนเป็นการสั่งลา เสียงเพลงยังคลอ ...
"ร้านของฉัน ชีวิตของฉัน ความสุขของฉัน เฮ้อ..."
สมศรี การะเกด โชว์พลังเสียงไปสักครู่ทุกคนซาบซึ้ง
เวลาผ่านไป... แคที่บอก
"เอาล่ะเว้ย เริ่มพิธีกรรมได้ นังโรส จัดไป"
แคที่เอากระถางใส่ ใบแจ้งหนี้และสมุดบัญชีทั้งหลายมาวาง แคที่ยื่นปืนจุดไฟให้
"กองหนี้ทั้งหลาย กู๊ดบาย กูดไนท์ ซาโยนาระ ลาก่อน ตลอดกาล"
โรสจุดไฟเผาเอกสาร ทุกคนร้องเย้ ปรบมือ
โรสบอกทุกคน
"ต่อไปนี้ กำไรทั้งหมดของร้านจะตกเป็นของผู้ก่อตั้งร้านนี้ บอย พี่บุญ
มา พี่สมศรี ส่วนหนูมาลี จะได้รับส่วนของผมไป ชงโค การะเกดก็ได้นะ ในฐานะเด็กเสิร์ฟที่ทำงานนานที่สุด ทุกคนจะได้รับค่าหุ้นส่วน แบ่งกันตามส่วน ผมระบุในเอกสารนี้แล้วนะครับ"
ชงโคอยู่ใกล้ หยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน ทุกคนหน้าเสีย
ชงโคโพล่งบอก "พินัยกรรม !"
"ทำหน้าสลดกันเชียว ไม่เอาโว้ย แบบนั้นเซ็งกันพอดี นี่งานปาร์ตี้โว้ย"
ทุกคนยิ้มออกมา
"นับจากนี้ไป ร้านเซอร์ไพร์สของเรา จะมีแต่เดินหน้า เดินหน้าและเดินหน้า ....ชงโค มิวสิค"
ชงโคเดินไปเปิดดนตรีสนุกๆ ทุกคนพยายามยิ้มแย้มตามความต้องการของโรส
บอยนั่งข้างๆ จับมือกับโรสไม่ยอมปล่อย อธิกระซิบการะเกด
"ถ้าเกดทำร้านต่อ แล้วหลังแต่งงาน จะได้กลับบ้านเราไหมอ่ะ"
การะเกดไม่ได้ยินเพราะเพลงดัง
"งานๆอะไรนะ"
อธิตะโกน
"แต่งงาน แต่งงานไง"
ทุกคนชะงักหันมามอง ชงโคปิดเสียงเพลง ทุกคนหันมามองอธิ
"ทำไมหรือ ผมขอแต่งงานการะเกด ผิดตรงไหนหรือ"
พร้อมกันร้อง"ฮิ้ว"
การะเกดอาย
"พี่อธิ พูดอะไรก็ไม่รู้"
"ก็พี่พูดจริง เอ แต่เกดเป็นหุ้นส่วน ไม่ใช่คนงาน แต่งงานแล้วก็ไปๆมาๆเนอะ ไม่เห็นเป็นอะไร"
"จ้ะ"
"จ้ะนี่ตกลงแล้วนะ ตกลงแต่งงานนะ" การะเกดพยักหน้า "เยส"
อธิดึงการะเกดเข้ามากอด ทุกคนร้องฮิ้ว
โยทะกานั่งลงข้างๆโรส
"ขอบใจนะที่ให้อภัยฉัน เข้าใจฉัน อยู่ข้างฉันเสมอ ขอบคุณที่สุด คือเลี้ยงลูกของเรา"
"ต่อไปจากนี้ ดูแลเขาแทนฉันนะ ส่วนเธอ ใช้ชีวิตที่มีความสุขเสียที"
โรสเข้ากอดโยทะกา โยทะกากลั้นน้ำตา แล้วเดินออกไป
โรสมองทองทากับลูกสาว ทั้งสองเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างๆ
"ดีแล้ว ที่ตัดสินใจทำงานที่สถานี รักกันนานๆ อดทนต่อกันนะ"
ทองทาน้ำตาคลอ
"ผมยังต้องการพี่อยู่ อย่าเพิ่งพูดแบบนั้น"
"ข้อดีของโรคนี้ คือนี่แหล่ะ โอกาสที่จะพูด โอกาสที่จะเตรียมตัว"
หนูมาลีจับมือโรส พูดอย่างยากลำบาก
"หนูจะอยู่ให้ได้ สิ่งที่พ่อสอน มันอยู่ในตัวหนู พ่อจะอยู่กับหนูเสมอ"
"นี่แหล่ะลูกของฉันแท้ๆ ในที่สุด เธอก็เข้าใจ ว่าคนเป็นพ่อแม่ ต้องการอะไร ใช่ พ่อทุกคนอยากได้ยินประโยคนี้ หนูจะเข้มแข็ง จะใช้ชีวิตที่ดีที่สุด"
"หนูจะเข้มแข็ง จะเรียนต่อ จะร้องเพลง จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด"
มาลี กลั้นน้ำตา เดินออกไปกับทองทา
โรสบอกกับบอยที่นั่งข้างๆ ตลอดเวลา หันมาคุยกัน
"ถ้าทำได้ กลับไปคบกับผู้หญิง มีลูก มีครอบครัวปรกติ ได้ไหม"
บอยน้ำตาไหล
"ทำไม ทำไมชอบบังคับผม"
"งั้นก็ตามใจ จะเป็นใครก็ได้ ไม่ยุ่งละ เอาเป็นว่า ขอให้มีความรักแท้อีกครั้ง อย่าหยุดที่จะรักใคร ทำให้พี่ได้ไหม"
" แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ ..... ถ้าลืมพี่ไม่ได้ ผมจะทำยังไง"
บอยร้องไห้มากขึ้น โรสมองหน้าบอย น้ำตาไหลออกมา
"พี่อยากให้เธอมีความสุข ต้องมีความสุขนะ ต้องมีความรัก เพราะในชีวิตของฉัน .... ฉันรักเธอ รักเธอที่สุด"
โรสจูบหน้าผากบอย ทุกคนเดินล้อมเข้ามา
"พวกเธอเข้าใจผิดนะ ถึงร่างกายฉันไม่อยู่ แต่ตัวฉันยังอยู่กับพวกเธอ นิสัยของฉัน อยู่ในตัวหนูมาลี ความทรงจำดีๆ ยังอยู่ในสมองของพวกเธอ ยังอยู่ในฝาผนัง อยู่ในเพดาน ในทุกอย่างที่เกิดเป็นร้านแห่งนี้ ความตายไม่ได้พรากเราจากกันหรอก เชื่อเถอะ"
ทุกคนพยักหน้าทั้งน้ำตา
ทิวทัศน์ยามเช้าที่สวยงาม โรสกลับมาพักผ่อนที่บ้านนอก ในสภาพป่วยหนักนั่งอยู่ มีหนูมาลีกอดอยู่ ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน โรสสีหน้าสดใสมองพระอาทิตย์กันทั้งพ่อลูก
โรสฮัมเพลง หนูมาลี มีลูกแมวเหมียว
"มีเพลงอื่นที่ดีกว่านี้ไหมพ่อ"
โรสหัวเราะไป ปวดไป โรยแรงเต็มที ทองทาเอากีตาร์ขึ้นมาด้วย เดินมานั่งห่างไป
"พี่ตั้งชื่อนี้ให้เขาทำไม รู้ไหมทองทา"
"เพราะอยากให้หนูร้องเพลง พ่อเป็นคนชอบร้องเพลง ขอให้ได้อยู่กับเพลง พ่อจะมีความสุขที่สุด พ่อนี่แหล่ะเป็นแรงบันดาลใจให้หนูเป็นนักร้อง ไม่ใช่นายซีโร่นั่นหรอก"
"ใช่แล้ว เพลงเป็นเพื่อนเรา ร้องเพลงทุกครั้งที่มีความทุกข์ ร้องเพลงทุกข์ ครั้งที่มีความสุข"
ทองทาเริ่มเล่นกีตาร์ มาลี เริ่มร้องเพลง วิมานดิน โรสร้องคลอเบาๆ
ระหว่างร้อง มาลีเอากุหลาบขาวให้พ่อแล้วจูบที่แก้มพ่อ พ่อรับมาถือไว้ โรสปรือตา เหมือนคนง่วงนอน จะหลับมิหลับแหล่
ความทรงจำในอดีต แล่นเข้ามา ... โรส นางโชว์ เจ้าของฉายากุหลาบราตรี /โรสกอดกับลูก หัวเราะ โรสหยอกล้อกอดกับบอย โรสต่อยคน มันเป็นเรื่องราวของความยิ่งใหญ่ของผู้ชายคนนี้
และแล้ว ... มือที่ถือกุหลาบก็ปล่อยร่วงลงไป โรสคอพับสิ้นใจไป หนูมาลีกับทองทาร้องเพลงไปท่อนสุดท้าย แล้วหันมาเจอ ทองทาหยุดเล่น …ทุกอย่างเงียบงัน !
มาลีจับเนื้อตัวเขย่า
"พ่อๆ"
ทองทาเดินมาจับที่ตัว แล้วกอดปลอบ รู้แล้วว่า โรสสิ้นใจ...
บอย เชื้อ หงส์เพิ่งเดินมาถึง รีบวิ่งไปดูให้ชัดๆ ทั้งหมดล้อมตัวโรส
"ไปแล้วครับ พี่โรสไปขึ้นสวรรค์แล้ว"
บอยทรุดตัวลงร้องไห้ทันที
"ปาฏิหาริย์ไม่มี ไม่มีอยู่จริง"
เชื้อกับหงส์หลับตารับสภาพแล้ว หงส์จับหัวลูก ยิ้มให้ทั้งน้ำตา
"ไม่เจ็บปวดแล้วนะลูก ไม่เป็นไรแล้วนะ"
เชื้อจับหัวลูกอีกคน มีทีท่าสงบกว่ามาลีและบอย และไม่ต่างจากหงส์
"แค่ไปรอพ่อกับแม่ เดี๋ยวเราก็เจอกันใหม่นะ"
มาลี บอยและทองทายิ่งร้องไห้หนัก
หนึ่งปีผ่านไป ณ สถานีเอ็มเอ็ม คนดูคอนเสิร์ตของภูมิ สนุกสนาน ภูมิขึ้นแสดงก่อนหน้ามาลี
ทองทาลงจากรถประจำตำแหน่ง ในชุดสูทหรู เท่ นักข่าวกรูเข้ามาสัมภาษณ์
"ข่าวที่ว่าจะมีเดอะซุปเปอร์สตาร์ซีซั่นสาม เป็นจริงแค่ไหนครับ"
"มีจริงครับ เราต้องการล้างชื่อเสียงจากปีที่แล้ว รายการในปีนี้ เน้นการสอนร้องเพลง และการแสดง จะเน้นตรงนี้มากที่สุดเลยครับ"
"ตอนนี้ทั้งภูมิและหนูมาลี ได้รับการชดเชยจากทางสถานีแล้ว"
"ครับ เราเซ็นสัญญากับสองคนนี้เป็นนักร้องในสังกัดเรียบร้อย"
"วางแผนแต่งงานไว้เมื่อไหร่คะ"
ทองทายิ้ม
"รอน้องเรียนจบครับ มีแน่นอนครับ ขอบคุณนะครับ"
ในห้องแต่งตัว มาลีวอร์มเสียงอยู่ เตรียมอัดรายการคอนเสิร์ตร้องเพลงในรายการเพลงเดียวกับภูมิ ซีโร่เดินถือดอกไม้เข้ามาหา
"พี่ซีโร่"
"พี่มาลาน่ะ พี่จะไปเรียนดนตรีต่อที่ต่างประเทศ เพิ่มเติมความรู้ที่ผ่านมา พี่ขอโทษนะ"
มาลีรับดอกไม้แต่ไม่ไว้ใจเสียทีเดียว
"พี่ขอโทษจริงๆหรือคะ"
ซีโร่หัวเราะ
"กลับมาเชื่อใจยากสินะ พี่สำนึกผิดแล้วจริงๆ ที่ผ่านมาพี่ยึดติดกับตำแหน่งมากเกินไป แล้วก็ใช้วิธีที่ผิด พี่ตั้งใจจะกลับตัวเป็นคนใหม่จริงๆนะ"
ทองทาเดินเข้ามา ได้ยินหมดแล้ว
"ฉันเชื่อนาย"
"คุณทองทา ! ที่ผ่านมา พี่ทำร้ายหนูมาลี ทำร้ายตัวเอง ไม่น่าเชื่อเลยเพียงความคิดชั่วๆวูบเดียว เราสามารถทำความเลวได้ต่อเนื่องไม่สิ้นสุด สุดท้ายพี่ก็ต้องแพ้ พี่ต้องอายกับเหตุการณ์ที่พี่ทำ พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ขอบคุณครับคุณทองทา ที่คุณยังเชื่อผม"
"อายุนายยังน้อย ตั้งใจเรียนเพิ่มเติม ค้นหาเส้นทางที่เป็นนายเอง ฉันเอาใจช่วย"
ทองทายื่นมือให้จับ ซีโร่จับอย่างจริงใจพยักหน้าขอบคุณ
"ถ้าพี่เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ งั้นหนูมาลีอวยพร ขอให้พี่โชคดีนะคะ"
ซีโร่พยักหน้ายิ้ม มีความจริงใจที่จะกลับตัวจริงๆ
ในสตูดิโออัดรายการ มาลีร้องเพลง “วิมานดิน”
เชื้อกับหงส์นั่งดูแถวหน้า มือถือรูปของโรส หน้าตามีความสุข
"เมื่อก่อนมันฝันบ่อยๆว่ามันจะได้เป็นนักร้อง วันนี้มันได้เป็นแล้ว" เชื้อว่า
"เพราะแกนะไอ้เรือง ลูกแม่ เห็นหรือยัง ลูกสาวของแก ชีวิตของแกอยู่
บนเวทีนั่น" หงส์พูดกับรูปโรส
คนดูมาขอจับมือหนูมาลีที่ขอบเวที กรี๊ดกร๊าดในฐานะศิลปิน
เวลากลางคืน ณ ดาดฟ้า มือถือวางอยู่มุมหนึ่ง เพลงวิมานดินที่ดังต่อเนื่องมา มาลีกับทองทาเต้นรำกันในอ้อมกอดของกันและกัน ท่ามกลางทิวทัศน์สวยงาม
มาลีมองเข้าในเสื้อคอกว้างของเขา
"นี่พี่ยังเป็นแผลอยู่อีกหรือคะ สองปีแล้ว ทำไมแผลยังไม่หายอีก"
แผลนั้น ... เกิดจากมาลีเอาสนับมือฟันทองทาเมื่อเจอกันครั้งแรกที่หมอชิต
"ดีแล้ว ประทับใจ .... ประทับที่กลางหัวใจ" ทองทาบอก
"พี่สอนทั้ง บทเพลงและความรัก ขอบคุณนะเทวดาของหนู"
ทองทาจูบที่หน้าผากหนูมาลี
"ขอบคุณที่ทำให้พี่ พบพลังแฝงของชีวิต พี่ไม่ต้องเหงา โดดเดี่ยวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เราจะเป็นครึ่งชีวิตของกันและกันตลอดไป"
มาลีพยักหน้า เต้นรำกับทองทา ทั้งคู่กอดกันแน่นขึ้น
จบบริบูรณ์...
