ผัวชั่วคราว ตอนที่ 11
อุ๋ยแต่งตัวเซ็กซี่เดินเข้ามามองๆ ที่หน้าบ้านอำไพ พลางบ่น
"ไม่อยู่อีกแล้ว ไปเล่นไพ่หรือเปล่าเนี่ย"
และแล้วอุ๋ยก็เบิ่งตาโตอย่างแปลกใจ รีบก้าวฉับๆ เข้าไปในบ้าน
"ป้าไพ!"
อำไพเขม้นมอง ท่าทางเมาๆ มองอุ๋ย
"ใครวะ... อ๋อ...นังอุ๋ยนี่เอง"
"นี่ป้ากินเหล้าแต่วันเลยเหรอ"
"ทำไม ข้าจะกินตอนไหนก็เรื่องของข้า มายุ่งอะไรด้วย จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องไอ้กริชอีกใช่ไหมล่ะ"
"พี่กริชเขาเป็นห่วงป้านะ"
"เป็นห่วงก็ปล่อยให้ข้าทำอะไรตามใจบ้างสิวะ ไม่งั้นเหงาตาย ข้าไม่ได้ไปเล่นไพ่ อยู่บ้านอย่างเดียวเบื่อจะตายโหง"
อุ๋ยเท้าสะเอวมองอำไพอย่างระอา
"ป้าหาอะไรทำให้มันสร้างสรรค์หน่อยไม่ได้หรือไง"
อำไพมองอุ๋ยหัวจรดเท้า
"หนอย... สร้างสรรค์ แล้วอย่างเอ็งสร้างสรรค์นักเหรอ ข้ารู้นะ เอ็งแต่งตัวอย่างนี้ออกไปทุกวันไปทำอะไร"
"ไปทำอะไรป้า"
"ก็ชาวบ้านเขาลือกันให้แซ่ด ว่าเอ็งไปเต้นจ้ำบ๊ะ พวกโคโยเต้าโคโยตี้อะไรนั่น"
"ป้าอยากได้ลูกสะใภ้รวยๆ ไม่ใช่เหรอ ฉันก็กำลังจะรวยอยู่นี่ไง"
"อ๋อ...อยากรวย อยากยกฐานะขึ้นมาเทียบลูกสะใภ้ข้า มันคนละชั้นกันเว้ย"
"ฉันจะซื้อพี่กริชมาจากนังนั่นให้ได้เลยคอยดู"
"ข้าก็จะคอยดูว่าชาติไหน เขารวยมาแต่ชาติตระกูล อย่างเอ็งน่ะเหรอจะสู้ได้ ฮ่าๆๆ"
อุ๋ยกระทืบเท้าออกไป อำไพมองตามยักไหล่อย่างไม่สน แล้วกินเหล้าต่อสบายใจ
คตกริชหอบแฟ้มเดินออกมาหลังจากคุยงานกับพีรนันท์เสร็จ วิลิปดามองขำๆ
"เป็นไงคะ ได้งานมาเพียบเลยสิ"
"เพิ่งเข้ามาก็ต้องรีบศึกษาหน่อยครับ"
"ถ้ามีอะไรสงสัยถามลิปดาได้นะคะ"
"ขอบคุณครับ ว่าจะถามพอดีเลย"
วิลิปดาตั้งใจรอฟัง
"ไปทานข้าวกันไหมครับ"
วิลิปดางง ดูนาฬิกาแล้วก็ยิ้มออกมา
"อ๋อ...เที่ยงแล้วนี่คะ"
วิลิปดาเข้าใจความหมายของคตกริช ทั้งสองสบตากันเขินๆ
"คุณกริชขา"
แป๋มเข้ามาชวนคตกริช
"ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ"
“ครับ”
เขามองไปทางวิลิปดา อยากให้เธอไปด้วย แป๋มชวนวิลิปดาโดยที่เขาไม่ต้องพูดเอง
“ลิปดาไปกินข้าวกัน”
“กำลังจะไปชวนพอดี”
เขาดีใจที่วิลิปดาไปด้วย เธอหันมาถาม
“คุณกริชอยากทานอะไรคะ”
“ที่ไหนก็ได้ครับ ผมทานได้ทั้งนั้น”
“ลิปดารอพี่ด้วยสิครับ”
พีรนันท์รีบออกมา
“นึกว่าพี่พีจะประชุมยาวกับพี่ปุ่นซะแล้ว”
“พี่หิวข้าวน่ะ เลยรีบรวบรัดให้เสร็จ ไปกันครับ”
พีรนันท์เดินคู่ไปกับวิลิปดา คตกริชมองตามแอบเศร้า
ในร้านอาหารแบบฟู้ดคอร์ท วิลิปดามายืนรอคิวซื้อก๋วยเตี๋ยวเป็ด
“ชอบทานเหมือนกันเหรอครับ”
วิลิปดาหันไป เห็นคตกริชยืนรอคิวอยู่ข้างหลัง
“ใช่ค่ะ ลิปดาทานเกือบทุกวันจนแป๋มแซวว่าหน้าจะเป็นเป็ดอยู่แล้ว”
“ชอบเหมือนกันเลยครับ”
วิลิปดายิ้มๆ เอาก๋วยเตี๋ยวมาเติมเครื่องปรุง
พีรนันท์ ยื่นมือไปจะช่วยถือชามก๋วยเตี๋ยว
“มาครับ พี่ช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ลิปดาถือไหว”
“ร้อนนะครับ พี่ถือให้ดีกว่า”
พีรนันท์ช่วยวิลิปดาถือชาม แล้วหันไปพูดกับคตกริช
“นั่งตรงนั้นนะกริช”
“ครับ”
คตกริชมองตามทั้งคู่แล้วแอบเซ็ง
ภายในงานอีเวนท์ในห้าง ดูฟองยืนถือผลิตภัณฑ์ล้างรถอยู่
"อาร์เอสจี แชมพูที่ทำให้การล้างรถง่ายสำหรับคุณ"
อุ๋ยกับแป้งออกมาเต้นและล้างรถ ตรงฝากระโปรงด้วยท่าทางเซ็กซี่ ดูฟองถอดชุดออกพรึ่บ เห็นชุดที่เซ็กซี่กว่าอุ๋ยกับแป้ง แล้วเต้นไปกระแทกอุ๋ยกับแป้งตามบท แต่กระแทกแรงไปหน่อย ทั้งสองเลยเซไป อุ๋ยถึงกับลื่นล้มเพราะฟองแชมพู
คนหัวเราะขำกัน แต่ดูฟองเต้นโดยไม่สนใจ แป้งต้องไปช่วยดึงอุ๋ยขึ้นมา อุ๋ยกับแป้งมองดูฟองอย่างเซ็งๆ ดูฟองล้างรถไปเต้นไปด้วยท่าทางเซ็กซี่ยั่วยวน ทั้งก้มต่ำและยกขาสูง
หนุ่มๆ แถวนั้นมองตาค้าง
อุ๋ยกับแป้งกลับเข้าไปช่วยดูฟองล้างรถและเต้นไปด้วย อุ๋ยต้องเต้นทั้งๆที่กะเผลก ดูฟองสะบัดมือจนฟองกระเด็นไปโดนหน้าอุ๋ยอีก อุ๋ยแค้น ปาดทิ้ง
"ล้างรถง่ายจนอยากจะล้างเองทั้งคัน ให้เราไปช่วยคุณล้างสิคะ"
ดูฟองขยิบตาให้คนดู
ดูฟองกลับเข้าหลังเวทีอย่างร่าเริง แป้งกับอุ๋ยตามเข้ามาด้วย ก๊อตชมดูฟอง
"เต้นได้เริ่ดสุดๆ เลยดูฟอง"
"ขอบคุณค่าพี่ก๊อต"
"งานหน้าเอาแบบนี้อีกนะ คนดูชอบ"
"จัดให้ค่ะพี่"
อุ๋ยเข้ามาหาดูฟอง ชี้ให้ดูแขนที่ถูกกระแทกไปชน เห็นรอยเขียวช้ำ
"พี่กระแทกหนูแรงจัง ดูสิช้ำเลย"
ดูฟองมองอุ๋ยหัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูก เหมือนไม่อยากคุยด้วย
"อ๋อเหรอ ฉันก็เล่นไปตามบทนะ ฟองมันคงลื่น ทีหลังระวังหน่อยละกัน"
อุ๋ยมองดูฟองอย่างนึกไม่ถึง
"เอ๊ะ...พี่จะไม่ขอโทษซักคำเลยเหรอ"
"ทำไมต้องขอโทษ มันเป็นอุบัติเหตุไม่ใช่เหรอ เธอลื่นล้มไปเอง ไม่เป็นมืออาชีพซะเลย"
"พูดหมาๆแบบนี้ต้องโดนตบสั่งสอน"
อุ๋ยง้างมือจะตบ ก็อตเข้ามาแยกทั้งคู่
"นี่อย่ามาแรงส์แถวนี้นะยะ ยัยอุ๋ย เจ็บนิดเจ็บหน่อยมันเป็นอุบัติเหตุ ทายาเดี๋ยวก็หายแล้ว"
แป้งดึงอุ๋ยออกมา
"ใจเย็นอุ๋ย เดี๋ยวชวดงานหน้านะ"
ดูฟองลอยหน้าลอยตา อุ๋ยมองดูฟองอย่างแค้นๆ
อ่านต่อหน้า 2
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 11 (ต่อ)
ในบริษัทโฆษณา แป๋มพาคตกริชมาแนะนำตัว
"พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ จ๋า ขอแนะนำให้รู้จักกับกริช น้องใหม่ล่าสุดของเราจ้า"
ทุกคนตบมือให้
"สวัสดีครับทุกคน"
"คนนั้นอี๊ด ออม นี่ตุ้ยจ้ะ"
ทุกคนส่งเสียงทักทายคตกริช
"แหม...คนนี้นี่เองที่ทำให้ยัยแป๋มเพ้อมาเป็นเดือน" อี๊ดบอก
"บ้า...ใครยะ อย่ามาใส่ร้ายกันสิ"
แป๋มตีคตกริชอย่างเขินๆ
"หล่อสูสีกับคุณพีเลย อย่างนี้พี่แป๋มจะเลือกใคร" ตุ้ยว่า
"คุณพีเขามีคนจองแล้ว ฉันขอคนโสดสนิทดีกว่า"
แป๋มเข้าไปกระแซะกับคตกริช เขาถอยห่างออก
"แต่กริชเขาอาจจะไม่ขอบคนโสดสนิทอย่างเธอนะ" ปุ่นบอก
ทุกคนเฮลั่น แป๋มแกล้งร้องไห้ คตกริชมองรอยยิ้มของวิลิปดาอย่างประทับใจ
ทางเดินในห้าง อุ๋ยกับแป้งเดินออกมาด้วยกัน ท่าทางอุ๋ยเซ็งจัด
"ถ้าเจอกับยัยนั่นตัวต่อตัว ฉันจะตบมันล้างน้ำเลย"
"เฮ้ย อุ๋ย อย่าไปยุ่งกับมันเลย มันมีแบ็กอัพดี"
"ใครแบ็กมันวะ"
"นั่นไง"
แป้งพยักเพยิดไป อุ๋ยมองตาม เห็นดูฟองเดินเกาะแขนเชิดศักดิ์
"มันมีเสี่ยเลี้ยงอยู่ เขาคอยส่งเสียเลี้ยงดู แถมหางานให้มันด้วย"
อุ๋ยมองด้วยความแค้นใจยิ่งขึ้น
คตกริชเตรียมเก็บงานบนโต๊ะ เขาแอบโผล่ไปดูวิลิปดา เห็นเธอนั่งคิดงานอยู่อย่างคร่ำเคร่ง เขารีบก้มหลบ เขียนอะไรบนกระดาษ แล้วยื่นขึ้นไปผ่านพาร์ติชั่น เธอเงยหน้าขึ้นอ่านข้อความในกระดาษ “อย่าเครียดนะครับ” แถมมีรูปวาดวิลิปดา เป็นแบบการ์ตูนๆ กำลังนั่งทำงานตาเป็นวง
วิลิปดายิ้มขำ แล้ววาดรูปคตกริชหัวยุ่ง ทำงานกับแฟ้มเยอะๆ ชูกลับไปบ้าง เขาหัวเราะขำ แล้วเขาก็วาดรูปกลับไปอีก เป็นรูปวิลิปดากำลังเท้าคางสัปะหงก น้ำลายยืด เธอวาดรูปคตกริชแลบลิ้นปลิ้นตาเหมือนผีกลับไป
คราวนี้คตกริชโผล่หน้าขึ้นมาทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาแบบตลกๆ วิลิปดาหัวเราะขำ
"ลิปดาครับ"
คตกริชรีบเก็บรูป พีรนันท์ไม่รู้ความเคลื่อนไหวของทั้งคู่ เพราะไม่ได้มองมาทางเขา
"งานเสร็จหรือยังครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ใกล้เสร็จแล้วค่ะ"
"มีอะไรให้ช่วยไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ งานลิปดาพี่พีช่วยไม่ได้หรอก"
"งั้นพี่ช่วยเป็นกำลังใจให้ละกัน"
พีรนันท์เข้าไปนั่งข้างวิลิปดา คตกริชได้แต่มองรูปที่วาดกันเล่นๆ อย่างเสียดายโอกาส
ลำเพาภานั่งทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หยิบกุญแจรถตรงหน้าขึ้นมาดู ในที่สุดลำเพาภาตัดสินใจอะไรบางอย่าง เธอหยิบมือถือขึ้นมา
คตกริชมาที่รถมอเตอร์ไซค์ เตรียมหยิบหมวกกันน็อกมาสวม เสียงมือถือเขาดังขึ้น
"สวัสดีครับคุณเพา... เดี๋ยวผมต้องไปที่บาร์ครับ... งั้นก็ได้ครับ ผมจะรีบไป"
คตกริชสวมหมวกกันน็อก กำลังจะขึ้นมอเตอร์ไซค์ เห็นรถของพีรนันท์วิ่งผ่านไป มีวิลิปดานั่งอยู่ข้างๆ คตกริชมองรถตัวเอง รู้แล้วว่าไม่คู่ควรกับเธอเลย
ลำเพาภาพาคตกริชมาดูผับที่ตกแต่งใกล้จะเสร็จแล้ว เขามองอย่างทึ่ง
"โอ้โฮ...เผลอแป๊บเดียวตกแต่งใกล้จะเสร็จแล้วเหรอครับ"
"ใช่ เดือนหน้าเธอก็มาเริ่มงานได้แล้วนะ พร้อมหรือยัง"
"จะพยายามให้พร้อมครับ"
"อ้าว...ทำไมต้องพยายามล่ะ"
"คือ...ผมกลัวว่าจะทุ่มเทให้กับงานได้ไม่ดี เพราะงานกลางวันก็หนักเอาการอยู่"
"ไม่ได้นะ ยังไงเธอต้องมาทำงานให้ฉัน เธอรับปากแล้ว ถ้าเหนื่อยเกินไป เธอควรจะลาออกจากงานกลางวันมากกว่า"
"แต่...นั่นเป็นอนาคตของผม"
ลำเพาภาหันมามองหน้าคตกริชตรงๆ
"ที่นี่ก็เป็นอนาคตของเธอเหมือนกัน และของเราด้วย"
คตกริชอึ้งไปอย่างลำบากใจ
"มานี่สิ ฉันมีอะไรให้เธอดู"
ลำเพาภาจูงมือคตกริชไป
บริเวณลานจอดรถผับลำเพาภาคตกริชสีหน้าตกใจอย่างนึกไม่ถึง เมื่อเห็นของที่อยู่ตรงหน้า
"นี่มันรถที่คุณเพาซื้อให้หลานนี่ครับ"
"ใช่ แต่ฉันยกให้เธอ"
เขาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"ทำไมมายกให้ผมล่ะครับ"
ลำเพาตอบโดยไม่มองหน้าเขา น้ำเสียงยังโกรธวิลิปดาอยู่
"ฉันแค่ดาวน์ให้ หลานฉันเขากลัวผ่อนไม่ไหว ก็เลยขอเป็นอย่างอื่นแทน"
คตกริชพยักหน้าเข้าใจ
"ขอบคุณคุณเพาครับ แต่ถึงยังไงผมก็รับไว้ไม่ได้ ผมผ่อนไม่ไหวเหมือนกัน"
"ฉันจะผ่อนให้เอง"
คตกริชอึ้งไปอีกรอบ แต่แล้วก็ส่ายหน้าอีก
"ผมยิ่งรับไม่ได้ใหญ่เลยครับ ขอโทษนะครับ"
คตกริชเดินหนี ลำเพาภารีบตามไป
รถของเชิดศักดิ์แล่นเข้ามาพอดี แต่คตกริชกับลำเพาภาไม่เห็น เชิดศักดิ์มองตามอย่างสงสัย พอจอดรถจึงบอกกับดูฟอง
"รออยู่นี่ก่อนนะดูฟอง ผมจะเข้าไปดูว่าเข้าไปข้างในได้หรือยัง"
"ได้ค่ะ"
เชิดศักดิ์ลงจากรถไป
ลำเพาภาดึงมือเขาไว้
"กริช...ทำไมต้องโกรธด้วย เธอเป็นคนเลือกรถคันนั้นเอง เธอชอบมันไม่ใช่เหรอ"
"ผมชอบมันก็จริง แต่ไม่ได้อยากให้ใครมายกให้ผมง่ายๆ แบบนี้"
"ทำไม เธอกลัวอะไร"
"ผมเคยบอกแล้วว่าไม่อยากรับอะไรจากคุณเพาอีก ที่ผ่านมาคุณก็ให้ผมมากเกินไปแล้ว ผมไม่อยากเสียศักดิ์ศรีมากไปกว่านี้"
"ฉันไม่ได้ให้เธอเปล่าๆ นะ"
"แล้วผมต้องแลกกับอะไรครับ"
"ไม่ต้องแลกอะไรทั้งนั้น มันเป็นรถสำหรับตำแหน่งผู้จัดการผับนี้"
คตกริชอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง
"รถประจำตำแหน่งเหรอครับ"
"ใช่ ถ้าเธอรับปากจะเป็นผู้จัดการที่นี่แล้ว ก็ต้องรับรถคันนี้ไปด้วย"
คตกริชถอนใจ
"คุณเพาไม่ยอมให้ผมปฏิเสธเลยใช่ไหมครับ"
"แล้วเธอจะปฏิเสธทำไมล่ะ สำหรับเรื่องงานมันก็ช่วยให้สะดวกสบาย และมีเกียรติ เป็นหน้าเป็นตาของผับเรา และสำหรับเรื่องส่วนตัว บางทีฉันก็อยากให้เธอขับรถมารับบ้างเหมือนกันนะ"
เขามองกุญแจรถอย่างครุ่นคิดสับสน... คตกริชมองลำเพาภาอย่างละอายใจอยู่เหมือนกัน แต่ความปรารถนาที่มีต่อวิลิปดานั้นรุนแรงกว่า เขาตัดสินใจ
"งั้นผมขอผ่อนเองก็แล้วกันครับ"
ลำเพาภายิ้มออกมาได้ เชิดศักดิ์แอบดูอยู่ หน้าเครียดอย่างไม่ชอบใจนัก
เชิดศักดิ์กลับมาที่รถ บอกกับดูฟองที่นั่งอยู่ในรถ
"ไว้ผมพามาวันหลังดีกว่า"
"อ้าว...ทำไมละคะ มาถึงแล้วไม่เข้าไปดูเหรอ"
"วันนี้ข้างในคนงานเยอะ คงจะไม่สะดวก"
ดูฟองซบกับไหล่เชิดศักดิ์
"ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันดีกว่า"
เชิดศักดิ์พยักหน้า ขับรถออกไป ในใจครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
อ่านต่อหน้า 3
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 11 (ต่อ)
ดูฟองอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
"อะไรนะคะ คุณเชิดจะให้ดูฟองไปสมัครงานเหมือนเราไม่รู้จักกัน ทำไมละคะ"
"ผมอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง"
"พิสูจน์อะไร บอกดูฟองบ้างได้ไหม"
"เกี่ยวกับหุ้นส่วนของผม เอาไว้ผมจะค่อยๆ เล่าให้คุณฟังเอง คุณทำตามที่ผมบอกก็แล้วกัน"
ดูฟองไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
"ได้ค่ะ คุณเชิดอยากได้อะไร ดูฟองทำให้ได้ทุกอย่าง"
เชิดศักดิ์ยิ้มรับอย่างพอใจ ดูฟองส่งตาหวานให้
ภายในบาร์โฮสต์ คตกริชเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้า แต่แล้วเขาต้องแปลกใจเมื่อเห็นใครบางคน...
อุ๋ยนั่งดื่มอยู่คนเดียว คตกริชรีบเข้าไปหา
"อุ๋ย"
อุ๋ยหันมามองคตกริช แล้วทำเป็นชูแก้วชวนดื่ม
"มาแล้วเหรอพี่กริช เมื่อกี้ฉันถามหาพี่ เขาบอกวันนี้เข้าสายหน่อย ไปทำงานออฟฟิศเป็นไงบ้าง"
"ก็สนุกดี อุ๋ยมาที่นี่ทำไม"
"ฉันก็อยากมาเที่ยวบ้างน่ะสิ"
"ที่นี่มันแพงนะ"
"ฉันมีจ่ายก็แล้วกัน ต่อไปพี่จะไม่อยู่แล้ว ฉันอยากมาดูตอนที่พี่ยังอยู่ที่นี่ อยากรู้ว่าพี่กับแฟนเจอกันยังไง"
"แฟนไหน"
"แหม...ทำเป็นงง ที่พี่บอกว่าเป็นเจ้านายไง แม่พี่ยังรู้เลยว่าเป็นมากกว่าเจ้านาย"
คตกริชอึ้งที่อุ๋ยรู้เรื่องลำเพาภา
"เขาไม่ชอบมาเที่ยวที่นี่หรอก"
"อ้าว...ไหนบอกว่าเจอกันที่นี่"
"ใช่ แต่เขามาเพราะเพื่อนเป็นเจ้าของบาร์ ไม่ใช่คนมาเที่ยว"
"ฉันก็มาเพราะเป็นเพื่อนพี่เหมือนกัน"
"พอเถอะอุ๋ย กลับบ้านไปดีกว่า อย่ามาที่นี่เพื่อประชดพี่"
"ไม่ได้ประชด ฉันมาก็เรื่องของฉัน แล้วจะสั่งดริงก์เพิ่มด้วย ตอนนี้ฉันมีเงินแล้วนะพี่กริช"
อุ๋ยหยิบเงินเป็นฟ่อนออกมาชูให้เขาดู
"พี่บอกให้กลับไปไงอุ๋ย เงินไม่ได้หามาง่ายๆ นะ"
อุ๋ยสั่งคตกริ
"ไปเอาเหล้ามาเพิ่ม" เขานิ่ง "ฉันสั่งในฐานะลูกค้านะ ขอเหล้าอีก"
กริชเดินหนีไป อุ๋ยมองตามรู้สึกขัดใจ หยิบเหล้ามาดื่มอีก เสียงดนตรีตื่นเต้นดังเข้ามา
ดิวขึ้นประกาศบนเวที
"สวัสดีครับเจ้าหญิงทั้งหลาย ต่อไปนี้เป็นเวลาของโชว์สุดพิเศษจากหนุ่มฮอตของเรา รับรองว่าร้อนแรงกว่าโชว์ไหนๆ เชิญรับชมได้แล้วครับ"
ดนตรีขึ้น อุ๋ยมองไปบนเวทีอย่างสนใจ อธิป กอล์ฟ อั้ม ดิว และแฟรงค์ออกมาเต้นโชว์เปลื้องผ้าทีละชิ้น สาวๆ ในบาร์ฮือฮา
ทุกคนถอดจนเหลือแต่เน็คไทกับกางเกง แล้วทำท่าจะหยุดแค่นั้น
"ถอดอีก ๆ ๆ"
ทุกคนยังเต้นอยู่ ไม่มีใครถอดอะไรเพิ่ม แม้เสียงเชียร์จะดังลั่น กอล์ฟทำท่าจะถอดกางเกง แต่ก็แกล้งไม่ถอด ไปถอดเน็คไทแทน สาวคนหนึ่งวิ่งขึ้นไปถอดกางเกงให้กอล์ฟเอง หลายคนหัวเราะชอบใจ
อุ๋ยซึ่งท่าทางกรึ่มๆ โบกมือเรียกหนุ่มเสิร์ฟคนหนึ่งมา แล้วกระซิบอะไรบางอย่าง หนุ่มเสิร์ฟพยักหน้า
ผ่านเวลามา กอล์ฟเข้ามาหาอุ๋ยด้วยท่าทางสุภาพ
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ"
"เห็นเด็กบอกว่าคุณอยากคุยกับผม ผมชื่อกอล์ฟครับ"
"อุ๋ยค่ะ"
"คุณอุ๋ยเพิ่งมาครั้งแรกเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"ครั้งแรกค่ะ"
"ชอบไหมครับ"
"สนุกดีค่ะ ตื่นเต้นดี"
กอล์ฟเทเครื่องดื่มให้อุ๋ย
"เดี๋ยวจะมีเรื่องตื่นเต้นมากกว่านี้อีกครับ"
กอล์ฟยื่นเครื่องดื่มให้อุ๋ยด้วยท่าทางสุภาพ แต่แฝงแววตาเป็นประกาย
"ฉันซื้อดริงก์ให้นะ"
อุ๋ยโบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ คตกริชเข้ามา
"ทำไมยังไม่กลับบ้าน"
"เอาเบียร์มาขวดนึง"
"อุ๋ย...พี่ว่า"
กอล์ฟตวาด
"คุณผู้หญิงสั่งเบียร์ ไม่ได้ยินหรือไง"
คตกริชมองอุ๋ยกับกอล์ฟอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกไป กอล์ฟหันมาถามอุ๋ย
"คุณอุ๋ยรู้จักเขาด้วยเหรอครับ"
"ไม่สนิทหรอกค่ะ อย่าไปสนใจเลย"
อุ๋ยดื่มต่อ กอล์ฟคิดจะตกเหยื่อ
กอล์ฟประคองอุ๋ยที่เมาออกมา
"สนุกจังเลย ไว้อุ๋ยจะมาอีกบ่อยๆ"
"ผมดีใจที่คุณอุ๋ยชอบ อยากได้อะไรบอกผมเลยนะครับ จัดให้ทุกอย่าง"
"กอล์ฟนี่น่ารักที่สุดเลย"
กอล์ฟจะพาอุ๋ยไปขึ้นรถ กริชเข้ามาขวาง
"อย่าเพิ่งไป อุ๋ย"
"ยุ่งอะไรด้วยวะ"
"ฉันขอคุยกับอุ๋ยก่อน"
"พี่กริชอย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันจะไปกับเขา"
"อุ๋ยเมาแล้วนะ ทำไมถึงทำตัวอย่างนี้"
เขากระชากอุ๋ยมา กอล์ฟไม่ยอม ดึงอุ๋ยกลับไป แล้วชกคตกริช อุ๋ยตกใจ
"ว้าย...พี่กริช"
ทั้งสองชกกันนัวเนีย อธิปกับแฟรงค์ออกมาเจอพอดี
"เฮ้ย...นั่นมันไอ้กริชนี่หว่า" แฟรงค์ว่า
"ไอ้กอล์ฟ"
คตกริชเกือบสู้กอล์ฟไม่ได้ถูกถีบล้มลง แล้วกอล์ฟจะเข้าไปซ้ำ แต่อธิปกับแฟรงค์เข้าไปช่วยกันกระชากตัวกอล์ฟมา แฟรงค์จับตัวกอล์ฟไว้ให้อธิปซ้อม คตกริชเข้าไปห้าม
"พอแล้ว ธิป แฟรงค์ เดี๋ยวคุณมลกับเจ๊มาเห็นเข้าจะโดนกันหมด"
"ไอ้นี่มันซ่าส์นัก ต้องสั่งสอนซะมั่ง" แฟรงค์บอก
อธิปบอกกับกอล์ฟ
"ไปให้พ้นหน้าเลยมึง อยากโดนอีกหรือไง"
กอล์ฟปาดเลือดที่กบปากด้วยสีหน้าแค้น อุ๋ยเข้ามาดูคตกริช
"พี่กริชเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม"
"ไม่เท่าไร วันหลังอย่าทำอย่างนี้อีก พี่จะไม่ยุ่งแล้วนะ"
อุ๋ยหน้าเจื่อนไป คตกริชแนะนำให้อธิปกับแฟรงค์
"อ้อ...นี่เพื่อนพี่ อธิป แฟรงค์ ... อุ๋ยอยู่ข้างบ้านแม่"
อุ๋ยยกมือไหว้อธิปกับแฟรงค์ อธิปยิ้มมองอุ๋ยอย่างพอใจ
คตกริชพาอุ๋ยมาที่รถ อุ๋ยถึงกับตาโต
"โห...เขาลงทุนซื้อรถให้พี่เลยเหรอ"
"แค่รถประจำตำแหน่งน่ะ"
"ฮึ...ข้ออ้างล่ะสิ"
"ขึ้นรถได้แล้ว"
คตกริชเดินไปที่คนขับ อุ๋ยมองรถอย่างเซ็งจัด
คตกริชประคองอุ๋ยมาถึงหน้าบ้าน
"อุ๋ยเข้าบ้านเองไหวนะ"
อุ๋ยมองเขาอย่างซึ้งๆ
"พี่กริช ในที่สุดพี่ก็ยังแคร์ฉันอยู่ใช่มะ"
"พี่เป็นห่วงอุ๋ยเหมือนน้องสาวคนนึง"
"น้องสาวอีกละ"
"ที่นั่นมันไม่เหมาะกับอุ๋ยหรอกนะ ทีหลังอย่าไปอีก"
"ถ้าพี่กริชไม่อยู่ฉันก็ไม่ไปหรอก"
"ก็ดี พี่เองยังอยากจะหนีสังคมแบบนั้นออกมาเลย อุ๋ยอย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า เดี๋ยวพี่เข้าไปดูแม่ก่อน"
คตกริชเดินไปทางบ้านอำไพ อุ๋ยมองตามยิ่งหลงรักเขามากขึ้น
อ่านต่อหน้า 4
ผัวชั่วคราว ตอนที่ 11 (ต่อ)
คตกริชมาเยี่ยมแม่ที่เมาหลับอยู่
"แม่... แม่"
"ครายวะ"
"ฉันเอง"
อำไพเขม้นมอง พอแน่ใจว่าใครก็ดีดตัวผึงขึ้นมาทันที รีบจับตัวลูกชายอย่างดีใจ
"กริช... นี่แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม แม่กำลังคิดถึงแกอยู่พอดีเลย"
"ไม่ได้ฝันหรอก แม่กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะ ทำไมกินมากขนาดนี้"
"มากอะไร แค่พอกล้อมแกล้มเท่านั้นเอง ขอเงินหน่อยสิ" อำไพพูดพลางแบมือ
"ฉันไม่มีหรอกแม่"
"อุวะ...มาทั้งทีไม่มีแม้แต่เงินมาฝาก"
"ฉันแค่มาดูแม่เท่านั้นแหละ เป็นห่วงเพราะเห็นอุ๋ยบอกว่าพักนี้แม่กินเหล้าหนักทุกวัน"
"เรื่องของข้า"
พูดยังไม่ทันจบ อำไพก็อาเจียนพรวดออกมาใส่คตกริช
"แม่!"
คตกริชช่วยลูบหลังให้ อำไพดีขึ้น
"เป็นยังไงแม่ ดีขึ้นหรือยัง"
อำไพพยักหน้า แล้วนอนแผ่หราหลับไป คตกริชมองกึ่งเป็นห่วงกึ่งระอา
"ฉันคงปล่อยแม่ให้อยู่อย่างนี้คนเดียวไม่ได้แล้ว"
วันรุ่งขึ้น คตกริชสวมเน็กไทออกมาอย่างรีบร้อน เห็นอธิปกับแฟรงค์กำลังดูรถคันใหม่ของคตกริชอย่างตื่นเต้น
"โอ้โห...นี่มันรถรุ่นที่มึงเคยอยากได้เลยนี่หว่า คุณเพานี่สปอร์ตโคตร"
"แค่รถประจำตำแหน่งน่ะ ไม่ใช่ของกู"
"อีกหน่อยก็เป็นของมึงนั่นแหละ" อธิปบอก
"เมื่อไรมึงจะเปิดเผยเรื่องคุณเพาซะทีวะ" แฟรงค์ถาม
"กูอยากสร้างฐานะก่อน ไม่อยากให้ใครมองว่าเกาะผู้หญิงกิน"
"สมัยนี้เขาไม่สนกันแล้ว จะไปแคร์อะไรวะ"
"ถ้าเราจะรักใครสักคน เราต้องมีเวลาให้เขาด้วย"
"คุณเพาต้องการเวลาจากมึงเหรอ"
"เปล่าหรอก พูดถึงคนทั่วไปน่ะ เวลานอนกูยังไม่พอเลย"
"ก็จริง ความรักมันต้องการเวลา มึงจะทำงานให้มากมายไปทำไมวะ ในเมื่อคุณเพาเลี้ยงมึงได้อยู่แล้ว" แฟรงค์ว่า
"ศักดิ์ศรีว่ะแฟรงค์ กูไม่อยากให้ใครมาดูถูก แล้วก็ไม่แน่ว่าคุณเพาจะเอ็นดูกูไปอีกนานเท่าไร"
"ถ้าเขาคิดจะจริงจังล่ะ"
กริชอึ้งไป
"เฮ้ยแฟรงค์ มึงอย่าอ่อนไปหน่อยเลย คุณเพาน่ะเหรอจะมาจริงจังกับไอ้กริชมัน เขาต้องมองคนฐานะเดียวกัน อย่างเราเขาเอาไว้ดูเล่นเฉยๆ" อธิปบอก
"มึงนี่ไม่ให้ความหวังเพื่อนเลย"
"กูพูดความจริง กูไม่อยากให้ไอ้กริชมันเสียใจทีหลัง"
"พวกมึงไม่ต้องห่วง ทุกอย่างมันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง กูขอตัวไปทำงานก่อนนะ"
คตกริชขึ้นรถไป อธิปกับแฟรงค์มองตาม ยังเถียงกัน
"กูว่าไอ้กริชมันจริงจังว่ะ"
"มันกำลังสับสนระหว่างบุญคุณกับความรักต่างหาก" อธิปบอก
ในห้องทำงาน พีรนันท์มองหน้าคตกริชอย่างตกใจ
"ทำไมหน้าตาเป็นแผลอย่างนี้ล่ะกริช ไปมีเรื่องกับใครมา"
"เมื่อคืนเจอคนร้ายเข้ามาในบ้านน่ะครับ ก็วิ่งตามไปจับ แต่มันหนีไปได้"
"น่ากลัวนะ ไม่น่าไปสู้กับมันเลย เผื่อมันมีอาวุธก็แย่ งั้นวันนี้ก็ไปหาลูกค้าด้วยกันไม่ได้สิ"
"ขอโทษจริงๆครับ"
"เอางี้ละกัน วันนี้ผมคงต้องไปกับพี่ปุ่นก่อน แต่คราวหน้าหวังว่าจะพร้อมกว่านี้นะ"
"ครับ"
คตกริชเดินออกไป พีรนันท์มองอย่างไม่พอใจนัก
ในห้องประชุม ลำเพาภาดูเอกสารใบสมัคร แล้วมองคนตรงหน้าอย่างสนใจ
"ประสบการณ์ของคุณเข้าท่านี่ เป็นพริตตี้ เป็นพิธีกร ใครแนะนำมา"
"ไม่มีค่ะ ดูฟองเห็นหน้าตาบริษัทน่าสนใจ ก็เลยวอล์กอินเข้ามา" ดูฟองบอก
"เอาละ ฉันจะรับคุณไว้พิจารณานะ เอาไว้จะให้เจ้าหน้าที่ติดต่อกลับไป"
"ขอบคุณค่ะ"
ดูฟองยกมือไหว้ลำเพาภา ยิ้มกริ่มที่ทำตามที่เชิดศักดิ์บอกสำเร็จ
พีรนันท์เดินออกมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย พลางบ่นกับปุ่น ทั้งสองถือกระเป๋าแฟ้มงานไปด้วย
"ผมกะว่าวันนี้จะพาเขาไปแนะนำกับลูกค้าซะเลย เสียดายมาเกิดเรื่องซะก่อน"
"มันเหตุสุดวิสัยก็ช่างเถอะ ครั้งแรกยังไม่เป็นไร"
"ครับ ถ้าเขาเจ็บเพราะจับโจรจริงก็น่าเห็นใจ แต่ผมคงไม่ยอมให้มีครั้งต่อไปอีก มันทำให้เสียงาน"
"งั้นแล้วแต่พีพิจารณาก็แล้วกัน พี่ยกให้เป็นการตัดสินใจของพีเลย ว่าคตกริชจะผ่านทดลองงานหรือเปล่า"
พีรนันท์พยักหน้ารับ ทั้งสองเดินออกไป
คตกริชนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเคร่งเครียด วิลิปดายื่นยามาให้ เขามองอย่างแปลกใจ
"ทาแก้ฟกช้ำค่ะ จะได้หายไวๆ"
"ขอบคุณครับ"
คตกริชรับยามา ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"นี่ก็เที่ยงแล้ว เอ่อ..ไปทานข้าวกันมั้ยครับ"
"วันนี้แป๋มออกไปแบงก์ พี่พีก็ไม่อยู่ คงเหลือเราไปทานข้าวกันแค่สองคนนะคะ"
คตกริชยิ้มรับอย่างดีใจ
วิลิปดานั่งกินก๋วยเตี๋ยว แต่ซี้ดปากไปด้วยความเผ็ด เขายื่นทิชชู่มาให้
"หน้าคุณแดงเชียว พัดไหม จะช่วยพัดให้"
วิลิปดาโบกปากตัวเอง
"ไม่ต้องหรอกค่ะ เมื่อกี้เผลอใส่พริกเยอะไปหน่อยเดียว"
เขารินน้ำให้วิลิปดา
"กินรสจัดมากไม่ดีนะครับ แต่ต้องไม่ถึงกับจืดชืด ไม่งั้นเซ็งแย่...น้ำแข็งอีกไหม"
วิลิปดาอมก้อนน้ำแข็งเหมือนเด็กๆ หัวเราะเก้อๆ
"ตลกใช่ไหมคะ"
"ไม่ ก็ดูดีเหมือนกัน"
เธอสงสัย
"หมายความว่ายังไงคะ ดูดี บางครั้งก็ดูไม่ดีเหรอคะ"
เขาหัวเราะๆ
"ผมหมายความว่าเคยเห็นผู้หญิงที่ดูไม่ดีมามาก เห็นคุณ...ก็ดูดีไปอีกแบบนึง"
"เหรอคะ พูดแบบนี้แสดงว่าต้องเคยเห็นผู้หญิงมาเยอะแน่ๆ"
"ใช่ แต่คุณไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยเห็นหรอกนะ ไม่เหมือนกันเลยจริงๆ"
"ต่างกันมากเหรอคะ"
" อย่าจับผิดผมเลย ยังไงผมก็ไม่ยอมให้คุณจับง่ายๆ หรอกลิปดา ชื่อคุณแปลว่าอะไรนะ"
"แปลว่าผู้หญิง...สวย ดีงาม อะไรทำนองนั้นแหละค่ะ แต่จริงๆ แล้วก็แค่ชื่อค่ะ จะมีใครที่จะดีงามไปหมดซะทุกอย่าง ถ้าเรายังเป็นคนอยู่"
คตกริชอึ้งไป
ไคุณคิดอย่างนั้นเหรอไ
"จริงๆนะคะ คนที่เราพบเจออาจจะดูเป็นคนดี แต่เราไม่มีทางรู้ได้เลย ว่าลึกๆแล้วเค้ามีอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า อาจจะไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เราคิดก็ได้"
เขาคิดถึงเรื่องของตัวเอง กลัวสักวัน วิลิปดาจะรู้ความจริง เขานิ่งไปจนเธอแปลกใจ
"นี่ลิปดาพูดเรื่องซีเรียสเกินไปรึเปล่าค่ะ กริชหน้าเครียดเชียว หายเผ็ดแล้ว ทานต่อเถอะ"
ลิปดานั่งกินต่ออย่างเพลิดเพลิน เขาแอบมองกลัววันที่วิลิปดารู้ความจริงเกี่ยวกับตัวเขา
รถของคตกริชแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน
"ส่งตรงนี้ก็พอค่ะ"
เขารีบลงมาเปิดประตูให้ วิลิปดาลงจากรถ
"ขอบคุณค่ะ"
"บ้านลิปดาน่าอยู่นะครับ ดูอบอุ่นดี"
"บ้านหลังเล็กๆ เองค่ะ"
"ผมว่ากำลังดีนะครับ ผมไม่ชอบบ้านหลังใหญ่โตเกินคนอยู่ มันเหงาๆ ยังไงบอกไม่ถูก"
"บ้านใครเหรอคะ"
"ไม่ได้หมายถึงใครหรอกครับ พูดถึงทั่วๆไป"
"งั้นลิปดาเข้าบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"
"ยินดีครับ ถ้ามีครั้งต่อไปผมจะยินดีกว่านี้อีก"
วิลิปดายิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป คตกริชมองตามอย่างมีความหวัง
อ่านต่อตอนที่ 12
