น่ารัก ตอนที่ 23
เช้าวันเดียวกันนี้ ออแกไนซ์จัดงานมาดคล่องแคล่ว แต่งตัวทันสมัย กำลังพรีเซนต์โมเดลเวทีในพิธีแต่งงานให้องค์หญิงโลลิต้าดูอยู่ที่โต๊ะน้ำชาภายในอุทยาน วังฮวาซาใต้
“แหม พอรู้ว่าองค์หญิงเปลี่ยนพระทัย หม่อมชั้นก็ดีในมากเพคะ คิดว่าจะไม่ได้จัดพระราชพิธีซะแล้ว แต่ยังไม่เท่าท่านชองปอล...ทรงดีพระทัยสุดขีดเลยเพคะ” ออแกไนซ์ส่งแฟ้มให้ “ในนี้คือรายละเอียดทั้งหมดของงานที่หม่อมชั้นเคยคุยกับท่านชองปอลไว้แล้วเพคะ”
โลลิต้ารับแฟ้มมาดู สักครู่หนึ่งไผทเข้ามาหา
“ขอประทานอนุญาตพะยะค่ะองค์หญิง”
ทุกคนหันไปมองไผทเป็นตาเดียวกัน
แต่โลลิต้าเมินหน้าหนี ก่อนจะถามด้วยท่าทีนิ่งเฉย “มีอะไรเหรอคะคุณไผท”
ไผทบอกด้วยหน้าตาจริงจังมาก “กระหม่อมมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับองค์หญิง ขอรบกวนเวลาองค์หญิงสักครู่ได้ไหมพะยะค่ะ”
“เรายังมีอะไรต้องคุยกันอีกเหรอคะ” องค์หญิงเสียงแข็ง
ทุกคนมองหน้ากันเลิกลัก ลุ้นว่าโลลิต้าจะว่ายังไง
“ได้โปรดเถอะพะยะค่ะ ขอโอกาสให้กระหม่อมได้พูดสักนิดเถอะพะยะค่ะ”
ทุกคนลอบมองว่าโลลิต้าจะว่ายังไง
“หรือทรงอยากให้กระหม่อมพูดตรงนี้เลยพะยะค่ะ”
โลลิต้าอึ้ง ลุกเดินนำออกไป ไผทเดินตาม ทุกคนมองตามหน้าตาตื่น
องค์หญิงโลลิต้ากับไผทยืนคุยกันอยู่อีกมุมในอุทยาน
“องค์หญิงจะอภิเษกกับท่านชองปอลเพราะโกรธกระหม่อมกับพี่แนวใช่ไหมพะยะค่ะ”
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ หญิงว่ามันไร้สาระเกินกว่าที่หญิงจะต้องตอบนะคะ”
“องค์หญิงจำได้ไหมพะยะค่ะ ว่าก่อนที่กระหม่อมจะโดนยิง กระหม่อมเคยบอกว่ามีเรื่องๆ นึงอยากบอกกับองค์หญิง”
โลลิต้าวางท่าปั้นปึ่งใส่ “คงไม่จำเป็นแล้วค่ะ มันสายเกินไปแล้ว”
“ไม่สายพะยะค่ะ ตอนนั้นกระหม่อมอยากจะถามองค์หญิงว่า ถ้าองค์หญิงทรงทราบว่ากระหม่อมไม่ใช่นายพรหมลิขิต แต่เป็นแค่ผู้ชาย ที่ไม่ชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบกินผัก ไม่รู้เรื่องวรรณกรรมหรือปรัชญาอะไรเลย แถมยังแพ้ขนสัตว์ ไม่ชอบอยู่ป่าอยู่เขา องค์หญิงยังจะรู้สึกกับกระหม่อมเหมือนตอนที่องค์หญิงคิดว่า กระหม่อมคือนายพรหมลิขิตไหมพะยะค่ะ”
โลลิต้าอึ้งไป เพราะไม่เคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองเหมือนกัน ในที่สุดก็ตัดสินใจตอบ
“หญิงเคยเป็นแฟนละครของคุณไผทมานาน และเมื่อเราพบกัน หญิงก็พบว่าคุณเป็นคนคุยสนุกเหลือเกิน หญิงพอใจทุกอย่าง เราคุยกันได้ทุกเรื่อง โดยที่หญิงไม่เคยรู้เลยว่า นั่นใช่ตัวจริงของคุณ”
ไผทฟังแล้วสะเทือนใจ “แล้วระหว่างไผท ไพศาลี ดาราที่องค์หญิงทรงโปรด..กับนายพรหมลิขิตเพื่อนคนเดียวในบล็อกขององค์หญิงล่ะพะยะค่ะ ทรงโปรดใครมากกว่ากัน”
โลลิต้ามองไผทอย่างตกใจ อึกอักตอบไม่ถูก
“เราสองคนไม่เคยคุยกันจริงๆหรือรู้จักตัวตนที่แท้จริงของกันและกันเลย กระหม่อมเข้าใจแล้ว” ไผทก้มคำนับอย่างต่ำ “เป็นพระกรุณาที่โปรดให้กระหม่อมรู้ความจริงว่ากระหม่อมเป็นแคเงาของคนที่อยู่ในพระทัยขององค์หญิงเท่านั้น”
ไผทหันกลับแล้วเดินออก โลลิต้าพูดไม่ออก ไผทหยุดหันมาพูดอีก
“แต่ไม่ว่ายังไง องค์หญิงก็ไม่น่าตัดสินพระทัยแต่งงานกับท่านชองปอลนะพะยะค่ะ กระหม่อมขอเตือน...ด้วยความรู้สึกดีที่มีต่อพระองค์”
ไผทคำนับอีกครั้ง ก่อนเดินออกไป
โลลิต้าเองก็ได้คำตอบให้ใจตัวเองเช่นกัน ว่าจริงๆ แล้วชอบใครมากว่ากัน
อ่านต่อหน้า 2
น่ารัก ตอนที่ 23 (ต่อ)
นาย จีจี้ แนวหน้า ฟิน และขิงเดินคุยกันลงบันไดมา แนวหน้าคอตก ดูสลดหมดอาลัยตายอยากมากๆ จนฟินหมั่นไส้
“ไอ้แนว แกเป็นอะไรของแกหา คอตกหางจุกตูดขนาดนั้น”
“ไม่เป็นอะไร อย่ามาหาเรื่องน่ะเจ๊” แนวหน้าเดินหนีจากกลุ่ม
จีจี้สงสาร “ไอ้แนว...ถ้าไม่ไหวกลับไทยพร้อมพี่นายพรุ่งนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวงาน เปิดประเทศที่นี่ ชั้นอยู่ดูแลเอง”
“ไม่ต้องหรอกเจ๊…เจ๊กับพี่นายกลับไปจัดการงานที่กรุงเทพฯดีกว่า ผมจัด อีเวนท์แบบนั้นไม่เป็นหรอก” นายเป็นห่วง “แล้วแกจะทำงานที่นี่ไหวเหรอวะ” แนวหน้าถอนใจเฮือก “ก็คิดซะว่าทำแต่งานให้มันจบๆ ไปละกันเฮีย”
“สู้ๆ นะพี่แนว ขิงรู้ว่าพี่แนวต้องทำได้” ขิงว่า ฟินเอะใจ “เดี๋ยวๆ...นี่พูดอะไรกันน่ะ พูดยังกะไอ้แนวอกหัก”
ทุกคนอึ้ง เงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไร ฟินมองอาการทุกคนก็เดาออก สีหน้าสะใจ
“นี่แกอกหักจริงเหรอไอ้แนว ใครทำ...แต่ก็สมน้ำหน้าล่ะ ปากอย่างแกไม่น่าจะมีใครชอบ”
แนวหน้าเซ็ง “อื้อหือ...เดี๋ยวปั๊ดแช่งให้หน้าบานทุกชาติเลย” ไผทเดินเข้ามาสมทบ ท่าทางเครียดจัด
ฟินแปลกใจ “เป็นอะไรรึเปล่าไผท หน้าไม่ดีเลย”
ไผทจ้องหน้าแนวหน้าเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยด้วย ขิงมองสองหนุ่มอย่างเป็นกังวล ขิงกับจีจี้เข้าขวางคนละฝั่ง เพราะกลัวว่าจะต่อยกันอีก
“อย่านะ อย่าต่อยกันอีกนะ พอได้แล้ว” จีจี้บอก
ไผทขอร้อง หน้าจ๋อยสุดขีด “พี่แนว... ออกไปกับผมหน่อยสิ”
ริมบึงน้ำในอุทยาน ไผทกับแนวหน้านั่งซึมกันทั้งคู่ เหม่อมองสายน้ำเบื้องหน้า ไม่พูดไม่จา ในที่สุดแนวหน้าก็ทนไม่ได้
“ไหนแกบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยไง”
ไผทถอนใจ “อ่ะพี่แนว ที่ผมต่อยพี่เมื่อคืน... ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ยพี่”
“ไม่เจ็บ แต่ขอต่อยคืนได้ไหม”
“ได้พี่...แต่อย่าต่อยหน้านะ...ผมต้องใช้หน้าทำงาน”
“งั้นต่อยตรงแผลที่โดนยิง”
“โห...ใจคอพี่ทำด้วยอะไรเนี่ย เหี้ยมจริงๆ”
แนวหน้ากับไผทหลุดขำ บรรยากาศดูผ่อนคลาย
ไผทยิ้มจางลง พูดจริงจังออกมา “เมื่อกี้ผมไปคุยกับองค์หญิงมาด้วยนะพี่”
แนวหน้าชะงัก “คุยอะไรวะ”
“ผมก็ไปขอโทษเค้า แล้วถามเค้าว่า...เค้าชอบใครมากกว่ากัน...ระหว่างดาราชื่อไผท ที่เค้าเป็นแฟนคลับ... กับนายพรหมลิขิต เพื่อนคุยคนเดียวของเค้า”
แนวหน้าตื่นเต้นออกนอกหน้า “แล้วองค์หญิงว่ายังไง”
ไผทขยับจะตอบ แล้วหยุด มองหน้า
“ถ้าพี่แนวอยากรู้ ก็ไปถามเองสิพี่”
“ไอ้ไผท... ไอ้บ้า...” แนวหน้าเซ็งคอดๆ
ไผทลุกขึ้น
“องค์หญิงกำลังจะแต่งงาน คราวนี้ด้วยความสมัครใจแต่งเอง...แล้วขนาดนี้ พี่แนวก็ยังไม่กล้าไปสารภาพกับท่านอีกเหรอ ว่าพี่รู้สึกยังไง”
แนวหน้านิ่งงันไป ครุ่นคิด
“แกคิดว่า...มันจะมีประโยชน์เหรอ ไม่ว่าชั้นจะบอกหรือไม่บอก ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...องค์หญิงคงจะยิ่งเกลียดเราเพิ่มมากขึ้นอีก”
ไผทฟังแล้วเซ็ง
“ก็แล้วแต่พี่นะ เพราะผมทำส่วนของผมอย่างเต็มที่ไปแล้ว...ถึงจะอกหัก แต่ผมก็พอใจ” ไผทมองแนวหน้าที่คอตก หน้าสลดอยู่ “รอเดี๋ยวนะพี่แนว...เดี๋ยวผมกลับมา”
ไผทเดินจากไป แนวหน้ายังอึ้งอยู่
ตกตอนกลางคืน จีจี้กำลังเก็บกระเป๋าให้นายอยู่ในห้องพัก
“เรียบร้อย... จี้จัดของใส่กระเป๋าให้หมดแล้วนะนาย”
นายเดินเข้ามากอดที่ด้านหลัง อ้อนเสียงหวาน “คืนนี้นอนที่นี่นะ”
“จะบ้าเหรอ แล้วถ้าไอ้แนวกลับมามันจะนอนไหน”
“ไผทมันให้ทหารออกซื้อเหล้าให้ตั้งแต่เย็น ป่านนี้คงนั่งเคลียร์อยู่กับไอ้แนวในสวนละมั้ง... คืนนี้ก็ให้มันสองคนไปนอนด้วยกันนั่นแหละ”
จีจี้ตกใจ “ตายแล้ว! กินเหล้าในวัง ไม่เป็นอะไรเหรอคะ”
“คุณราอูลบอกว่าไม่เป็นอะไร นี่...” นายกอดแน่นขึ้น “อย่านอกเรื่อง นอนห้องนี้นะ”
“ไปอาบน้ำก่อนไป...เหม็นแบบนี้ไม่นอนด้วยหรอก”
“ผมอาบมาแล้ว” นายดมตัวเองแล้วบอก “หอมออก”
“ไม่เห็นหอมเลย...ไปอาบใหม่ ไป”
“อาบใหม่เลยเหรอ” นายครวญตาละห้อย
“จะอาบหรือไม่อาบ”
“อาบจ้ะอาบ”
นายดมแขนตัวเองงงๆ “เหม็นตรงไหนวะ” แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
จี้จี้ยืนขำ ชอบใจที่แกล้งคนรักได้
เวลาผ่านไป ไผทรินเหล้าใส่แก้วให้แนวหน้า โดยแนวหน้ายกดกรวดเดียวหมด
“เบาๆหน่อยสิพี่แนว เดี๋ยวหมด”
แนวหน้ากำลังรินเหล้าให้ตัวเองกับไผท ไผทรับแก้วมา กำลังจะชนแก้วกับแนวหน้า เห็นขิงเดินเข้ามา มองดูสภาพสองหนุ่มที่เมาแอ๋ โดยเฉพาะไผท
“ขิงว่าพอได้แล้วมั้ง กินกันมานานเกินไปแล้วนะ”
แนวหน้าแซว “น่านๆๆๆๆ เมียทนไม่ได้มาตามแล้วไผท”
“เมียเมออะไร นี่ขิง เพื่อนรักผม”
“อ่ะแน๊ะ อ่ะแน๊”
ขิงหมั่นไส้ “พี่แนวเมาแล้วพูดมากแบบนี้ กลับไปนอนไหม”
แนวหน้ากระซิบไผท “เอ้อ...ไม่ใช่เมียจริงๆ ด้วย ลักษณะจะแม่ซะมากกว่า”
ขิงขึ้นเสียงดุใส่ “พี่แนว”
ไผทหันมาอ้อนขิง “แป๊ปนึงนะขิง...ขออีกนิดเดียว ขอฉลองความอกหักหน่อย”
ขิงถอนใจ เดินไปดึงไผทขึ้น
“พอได้แล้ว ไผทเมามากแล้วนะ “
ไผทถูกดึงโดยไม่รู้ตัว เซแซดๆ
“เฮ้ย ระวัง ไอ้ไผท”
แนวหน้าต้องช่วยประคองกับขิง
“ทำไมความรักมันถึงได้เศร้าขนาดนี้ เนอะพี่แนวเนอะ”
ขิงถอนใจ ไม่พูดอะไร แนวหน้ามองขิงด้วยความเห็นใจ และสงสาร
แนวหน้าเมาแอ่นพูดอ้อแอ้ๆ “ไผท ชั้นมีอะไรจะบอก”
“อะไรพี่”
“แกลองมองรอบๆ ตัวแกดูบ้างสิ”
ไผทงงๆแล้วมองรอบตัว
“เห็นอะไรไหม”
“เห็นต้นไม้”
แนวหน้าเซ็ง “งั้นเอาใหม่ เปลี่ยนเป็นหันมองใกล้ๆ ตัวดูบ้างซิ” ไผทเง็งหนัก “บางทีแกอาจจะรู้ว่า ใกล้ๆตัวยังมีคนที่รักแกมากๆ รออยู่”
ขิงอึ้ง ยืนตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว ไผทมองขิงนิ่งๆ ขิงยิ่งตกใจ
“ใกล้ๆตัวเหรอ” “คนๆ นั้น เค้าทั้งรักทั้งห่วงแก แต่แกไม่เคยมองเห็นเค้าเลย” แนวหน้าใบ้เต็มที่
ไผททวนคำ “คนใกล้ตัว”
ไผทหันมาทางแนวหน้า แล้วเบิกตากว้าง
“พี่แนว! นี่พี่แนวหลงรักผมเหรอ ไม่เอานะ ผมไม่ชอบผู้ชาย”
แนวหน้าเซ็งโครตๆ สะบัดไผทออกไป อย่างเหลืออด
“ไปเลยไป เดินไปเองเลย เฮ้อ…”
แนวหน้าเดินนำไปก่อน ไผทหันมามองขิงงงๆ
“ขิงดูสิ พี่แนวอำผม หาว่าเค้าหลงรักผม จะบ้าแล้ว”
ไผทหัวเราะร่าชอบอกชอบใจ ขยับมากอดคอขิงหมับ เดินโซเซไป ขิงช่วยประคองด้วยสีหน้าปวดร้าวใจ พูดอะไรไม่ออก
อ่านต่อหน้า 3
น่ารัก ตอนที่ 23 (ต่อ)
ขิงประคองไผทลงนอนที่เตียงแล้วมองไปที่โซฟา แนวหน้าเดินเซไปทิ้งตัวลงนอน ขิงถอนใจ ดึงผ้าคลุมเตียงไปห่มให้แนวหน้า
“ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะพูดตอนนี้ มันสายไปแล้ว สายเกินไป”
แนวหน้าเพ้อออกมาแล้วหลับผล็อยไปเลย ขิงมองด้วยความสงสาร แล้วหันไปทางเตียง ไผทนอนสิ้นสติอยู่
ขิงเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วออกมาพร้อมอุปกรณ์เช็ดเนื้อตัว บิดผ้าขนหนูในกะละมังแล้วยกขึ้นมาเช็ดหน้าให้ไผทที่หลับอยู่ ขิงเช็ดหน้าให้ไผทด้วยความรักและความเป็นห่วง
ระหว่างที่เช็ดอยู่ จู่ๆ ไผท ก็จับมือขิงไว้ ขิงชะงัก
“ขิง”
ขิงตกใจร้องลั่น “เฮ้ย...ทำอะไรน่ะไผท”
ไผทพูดออกมาอย่างจริงใจ “ขอบคุณนะ ที่ดูแลผม”
ขิงเขินมาก พยายามดึงมือออก
“ขิงไปนอนก่อนนะ”
ไผทไม่ยอมปล่อยมือ
“อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะขิง ผมไม่อยากอยู่คนเดียว”
ขิงมองไผทที่มีสีหน้าแววตา ว้าเหว่มาก จึงค่อยๆ ลงนั่งข้างๆ ไผทถอนใจยาว กุมมือขิงแน่น แล้วหลับไป ขิงน้ำตาคลอ อยากร้องไห้ แต่ฝืนทนกลั้นไว้
เช้าวันนี้ชองปอลเดินเริงร่าเดินลงบันไดมา ราชินีโซเฟียออกมาเจอเข้า
“จะไปแล้วเหรอลูก ยังเช้าอยู่เลย”
ชองปอลยิ้ม “ชองปอลใจร้อนน่ะพะย่ะค่ะ อยากไปหาน้องหญิงเร็วๆ”
“ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าโลลิต้าจะเปลี่ยนพระทัยตอบรับลูก ทั้งๆ ที่ลูกกับท่าน...”
ชอลปอลขัดขึ้น “เพราะน้องหญิงรู้ยังไงพะย่ะค่ะ ว่าทุกอย่างที่ชองปอลทำลงไปก็เพราะความรักที่ชองปอลมีต่อน้องหญิง...ทูลลาพะย่ะค่ะ วันนี้ชองปอลจะไปถ่ายรูปที่จะใช้ตั้งโชว์ในงาน”
“ดีมากจ้ะ ทำดีกับโลลิต้ามากๆ บางทีท่านอาอาจจะเห็นใจแล้วหายโกรธในเรื่องที่ผ่านๆ มาได้”
“ไม่ว่าเรื่องทางการเมืองจะเป็นยังไงชองปอลก็ไม่สนใจ ชองปอลสนใจอยู่เรื่องเดียว คือเรื่องความรักของชองปอลกับโลลิต้าพะย่ะค่ะ ท่านแม่”
ชองปอลยิ้มย่องคำนับมารดาแล้วเดินออกไป ราชินีโซเฟียมองด้วยแววตาเอ็นดู
ไผทค่อยๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนอนอยู่ ขิงหายไปแล้ว ไผทขยับตัวแล้วครางออกมา ด้วยความปวดหัว แนวหน้าออกมาจากห้องน้ำ
“ตื่นแล้วเหรอ...กินข้าวต้มแน่ะ ขิงเค้าเตรียมไว้ให้”
ไผทมองข้างเตียง มีข้าวต้มกับยาวางอยู่ พร้อมโน้ตแปะไว้
ไผทหยิบขึ้นมาอ่าน เห็นข้อความ “ให้คนเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้ว ถ้าปวดหัว ก็กินยานี่ซะ ยาอยู่ข้างเตียง....ขิง”
“ตามสบายนะ ชั้นกินของชั้นหมดแล้ว” แนวหน้าเดินไปที่ข้างๆ เตียง “ขิงเค้าเป็นห่วงเป็นใยดูแลแกมากนะ”
ไผทลุกขึ้น “เค้าก็ดีกับทุกคนนั่นแหละ”
“แกมันซื่อบื้อ ลองมองดูคนรอบข้างให้ดีๆ แล้วแกอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้น”
แนวหน้าเซ็ง เดินออกไป ไผทอึ้ง นึกถึงสารพัดสถานการณ์ที่ขิงคอยดูแล แก้ไขให้ แล้วยังคอยเอาโกโก้ร้อนมาส่งให้ ไหนจะคอยดูแลเสื้อผ้าให้
ไผทถอนใจ ส่ายหน้า
“คงไม่หรอกน่า... พี่แนวคงเพ้อเจ้อไปเอง”
ไผทถอนใจอีกเฮือก ยกชามข้าวต้มมาตักกินอย่างเอร็ดอร่อย
แนวหน้านั่งกินกาแฟอยู่กับขิง 2 คน แนวหน้าตกใจมากเมื่อฟังจบ
“อะไรนะขิง”
“คุณชีฟองมาตามให้ขิงไปช่วยดูแลเสื้อผ้าให้ท่านชองปอลหน่อย เพราะท่านทรงหงุดหงิดมากกับชุดที่เตรียมมาถ่ายรูปพรีเว้ดดิ้งเหรออ่ะ”
แนวหน้าจ๋อยไปถนัดตา “ถ่ายรูปพรีเว้ดดิ้งเหรอ... นี่เค้าตั้งใจจะแต่งงานกันแน่ๆ ใช่มั้ย”
“ตรงนี้มันเรื่องจริงแล้วนะพี่แนว ..พี่แนวคงต้องทำใจแล้วล่ะ ขิงไปก่อนนะ”
ขิงเดินจากไป แนวหน้านั่งซึม รู้ว่าเวลาของการจากลามาถึงแล้วจริงๆ
ที่ห้องแต่งตัว มีเสื้อผ้าแขวนอยู่เต็ม ทั้งสไตล์แฟชั่นหรูหราฟูฟ่อง สูทสากล เสื้อผ้าพื้นเมืองฮวาซา ชองปอลหยิบชุดมาดูท่าทีฮึดฮัดด้วยไม่ถูกใจ แล้วจึงหันไปพูดกับโลลิต้า
“เตรียมชุดอะไรมาเนี่ย ไม่ได้เรื่องเลย”
ฝ่ายเสื้อผ้าหน้าจ๋อย
โลลิต้าพยายามฝืนยิ้ม “ใจเย็นๆ เพคะพี่ชองปอล”
ชองปอลหยิบชุดมาทาบตัว
“ชุดแบบนี้ เตรียมมาให้ชั้นได้ยังไง”
โลลิต้ายิ้มอีก “ก็ดูดีนะเพคะพี่ชองปอล”
“ไม่โอเคหรอกค่ะน้องหญิง รู้อย่างงี้พี่เอาชุดมาเองดีกว่า”
มีเสียงเคาะประตูเบาๆ เห็นขิงเดินเข้ามาสมทบ ชีฟองโล่งอกสบายใจขึ้น
ชองปอลถามเสียงขุ่น “เข้ามาทำไม”
“คุณขิงจะมาช่วยดูแลฉลองพระองค์ให้เพคะ คุณขิงเป็นมืออาชีพ น่าจะช่วยเลือกสีสันและแบบที่เข้ากันให้พระองค์ได้” ชีฟองบอก
“งั้นก็ดี เลือกเลยสิ เอาชุดที่เหมาะกับน้องหญิงนะ เข้าใจมั้ย”
ขิงลอบถอนใจอย่างอึดอัด เดินเข้ามาเลือกชุดเงียบๆ ชีฟองได้แต่มองโลลิต้าด้วยความสงสารจับจิต
อ่านต่อหน้า 4
น่ารัก ตอนที่ 23 (ต่อ)
ฟากแนวหน้านั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องคนเดียว มึนงง สับสน กับการแต่งงานของโลลิต้า ในที่สุดทนไม่ไหว เดินไปหยิบสมุดบันทึกมาเขียนระบาย
“ถ่ายรูปเตรียมงานแต่งงานงั้นเหรอ ผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาองค์หญิง แล้วตะโกนดังๆบอกเธอว่า อย่าแต่งงานกับท่านชองปอลได้ไหม!! แต่ผมก็ได้แค่คิด เพราะในความจริง...คนขี้ขลาดอย่างผมไม่กล้าแม้แต่จะออกไปยืนดูเธอถ่ายรูปด้วยซ้ำ”
แนวหน้าซึม แล้วถอนใจยาว
บ่ายนั้นช่างภาพและทีมงานกำลังเตรียมถ่ายรูปอยู่ในอุทยานสวย โลลิต้ากับชองปอลเดินเข้ามา สองคนแต่งตัวสวยงาม ขิงกับชีฟองมาคอยดูแลอยู่ด้วย
“เอ้า ถ่ายให้ดีดีนะ
ช่างภาพเตรียมจัดท่าทาง แล้วถ่ายรูป มีขิงช่วยดูท่าทางให้ ถ่ายไปพักหนึ่ง ชองปอลร้องขึ้นมา
“ไหน ขอเราดูรูปหน่อยสิ”
ชองปอลเดินเข้าไปดูที่จอคอมพ์
พอดูแล้ว ก็อารมณ์เสีย “ไม่ได้...ไม่ได้! อันนี้ก็ไม่ได้! โอ๊ย! ถ่ายอะไรออกมากันเนี่ย”
โลลิต้าพยายามประนีประนอม “แต่หญิงว่ารูปก็สวยดีนะเพคะ”
“น้องหญิงไม่เห็นจริงๆเหรอคะ”
ทุกคนมองหน้ากันเลิกลัก แต่ละคนหน้าเสียนิ่งงันกันไปหมด
ชองปอลชี้ให้ดู “นี่ไง! ตรงนี้ไง มันมีเงาใบไม้มาพาดหน้าผากน้องหญิง! มันน่าเกลียด”
ทุกคนชะโงกหน้าเข้าไปดูที่หน้าจอคอมพ์ เห็นเงาใบไม้เล็กๆ ที่หน้าโลลิต้าจริงๆ แต่เล็กมาก....ไม่มีใครสังเกตเห็น
ชองปอลชี้อีกรูป “แล้วรูปนี้ หน้าพี่ชองปอลก็มีเงา” ชองปอลฮึดฮัด แถมเสียงดังใส่ “เป็นช่างภาพประสาอะไร ทำไมแค่นี้มองไม่เห็น ชองปอลว่าคุณเลิกเป็นช่างภาพเหอะ”
ช่างภาพจ๋อยสนิท
“ชองปอลไม่เอารูปพวกนี้เลย ถ่ายใหม่ดีกว่าค่ะน้องหญิง เดี๋ยวพี่จะให้คนของพี่มาถ่ายเอง”
ช่างภาพหน้าเสียหนัก บรรยากาศอึดอัดสุดขีด
“มันมีบางรูปที่ใช้ได้อยู่ไม่ใช่หรือเพคะ” องค์หญิงว่า
“ไม่ได้ค่ะ พี่ไม่ยอมปล่อยให้รูปไม่ดีออกไปให้คนอื่นเห็น”
ชีฟองแย้ง “แต่มันไม่มีเวลาแล้วนะเพคะ ตามตารางรูปต้องเสร็จวันนี้ ไม่งั้นจะเอาไปอัดไม่ทัน”
ชองปอลเสียงดัง “ไม่ทันไม่ได้ค่ะ ยังไงพี่ก็จะถ่ายใหม่”
เสียงแนวหน้าดังเข้ามา “ถ้าอย่างนั้น กระหม่อมจะถ่ายให้เอง”
ทุกคนหันไปมอง แนวหน้าสะพายกล้องเดินเข้ามา
“ถ้าเป็นกระหม่อมถ่ายถวาย ท่านชองปอลจะไว้พระทัยมั้ยพะย่ะค่ะ”
ชองปอลมองแนวหน้าอย่างชั่งใจ ส่วนแนวหันไปมองจ้ององค์หญิง โลลิต้าอึ้งแล้วเมินหน้าหนีไป ขิงกับชีฟองมองแนวหน้าด้วยความสงสารจับใจ
ทางด้านไผทออกมามองหาใครๆ แต่ไม่มีใครอยู่ เลยเดินไปที่โต๊ะกลมอย่างงงๆ ฟินเดินลงมาพอดี
“ตื่นแล้วเหรอไผท ตื่นซะสายโด่งเลยนะ”
“เมื่อคืนผมเมาน่ะพี่ แล้วนี่คนอื่นไปไหนกันหมดอ่ะครับ”
“นายนายกับจีจี้กลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ส่วนขิงกับไอ้แนวไปในสวน”
ไผทฉงน “ไปทำอะไรในสวน”
“เค้าไปช่วยดูเรื่องถ่ายรูปพรีเวดดิ้งให้องค์หญิงกับท่านชองปอลกันน่ะสิ”
ไผทตกใจสุดขีด “อะไรนะพี่”
แนวหน้าเข้าประจำที่ตากล้อง แล้วเงยหน้ามองชองปอลกับโลลิต้าที่เปลี่ยนชุดแล้ว โพสท่าถ่ายรูป
“เอ่อ...ทรง...ขยับเข้าชิดกันอีกหน่อยพะย่ะค่ะ”
โลลิต้าเมินหน้าหนีไปทางอื่น แต่ชองปอลหน้าตาเบิกบาน ขยับจนชิด โอบไหล่โลลิต้า
“ชิดกันแค่นี้พอมั้ย”
แนวหน้าสะเทือนใจเหลือเกิน “พอ...พอพะย่ะค่ะ”
เขากตชัคเตอร์ถ่ายรูป ด้วยหน้าตาเศร้าหมอง ใจจะขาดรอนๆ
“จะให้โอบมั้ย แบบนี้ก็ดีนะ”
ชองปอลโอบเอวโลลิต้าหมับทันที โลลิต้าตกใจ ชองปอลไม่ปล่อย
“ถ่ายสิ ท่านี้แหละ ดูสวีทดี จริงมั้ย”
ชองปอลมองอย่างท้าทาย แนวหน้าข่มใจถ่ายรูปไป โลลิต้าดูเศร้าเช่นกัน ไผทเดินเข้ามาดูเงียบๆ ชองปอลหันไปเห็น อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“นี่มันเป็นสวนสาธารณะรึยังไง ใครๆ ก็เดินเข้ามาดูได้”
ขิงตกใจ เดินไปลากไผทออกมา
“ไผท มาทางนี้ก่อน เร็ว”
ไผทมองแนวหน้าด้วยความสงสารและเป็นห่วง แต่ก็ยอมให้ขิงลากออกมาแต่โดยดี แนวหน้าถอนใจเฮือก ถ่ายรูปไปหน้าหมองจัด
ขิงลากไผทออกมา อีกมุมในอุทยาน
“ออกมานี่เลย ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะไผท”
ไผทดึงมือออก “ขิงทำอะไร ลากผมออกมาทำไม”
“ก็ขิงไม่อยากให้ไผทต้องทนดูภาพแบบนั้น ไผทจะเข้าไปดูทำไม”
“ผมว่า คนที่น่าเป็นห่วงมากกว่าก็คือพี่แนว ทำไมขิงถึงไม่สงสารพี่แนวล่ะ เค้าคงสะเทือนใจแน่ๆ ที่ต้องทนถ่ายรูปให้คนที่รักกับผู้ชายอื่นแบบนี้ ผมถึงรีบมาดูไง”
“แต่...” ขิงอึกอัก
“หรือว่า” ไผทมองจ้องหน้าเขม็ง “ขิงมัวแต่เป็นห่วงผม จนลืมคิดถึงพี่แนว”
“ไม่ใช่นะ...คือ…”
“นี่ขิงเป็นห่วงผมมากจริงๆ เหรอ ทำไมล่ะขิง”
ขิงอึ้ง พูดไม่ออก มองซ้ายมองขวาแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ขิงไปดูแลองค์หญิงต่อนะ ไผทกลับเข้าไปเลย ไม่อย่างนั้น ท่านชองปอลอาจจะไม่พอพระทัย”
ขิงวิ่งหนีออกไป ไผทมองตามงงๆ
“หรือว่า..ขิงจะชอบเราอย่างที่พี่แนวบอกจริงๆ”
ไผทเกาหัวตัวเอง แกรกๆ งงหนัก ด้วยไม่เคยคิดเลย
เย็นนั้น ท่านธูลนั่งอ่านหนังสือท่าทางเคร่งเครียดอยู่ในห้องทรงงาน โลลิต้าเปิดประตูเข้ามาท่าทางเหนื่อยล้า ใบหน้าหมองเศร้า
“เป็นยังไง เหนื่อยมากไหมลูก”
“หญิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยเพคะว่าการเตรียมงานอภิเษกจะเหนื่อยขนาดนี้”
“นี่แค่เตรียมตัวนะ วันพระราชพิธีคงจะยิ่งวุ่นวายกว่านี้”
โลลิต้านั่งซึมแล้วหลุดปากออกมา
“ท่านพ่อเพคะ ทำไมท่านพ่อถึงตัดสินพระทัยอภิเษกกับท่านแม่เพคะ”
ธูลมองโลลิต้าอย่างพิจารณา พอจะเข้าใจทำไมลูกถามคำนี้
“ก็เพราะว่าแม่ของลูกเป็นมากกว่าคนรัก...”
“ยังไงเหรอเพคะ”
“สมัยที่พ่อกับแม่ยังเป็นพระคู่หมั้นกันอยู่ ตอนนั้นพ่อเพิ่งขึ้นปกครองฮวาซาใต้ใหม่ๆ ฮวาซาเหนือกับฮวาซาใต้ยังไม่สงบเท่าทุกวันนี้ เกิดการจลาจล เกิดสงคราม ติดต่อกันเป็นเวลาหลายปี พ่อเห็นคนตายทุกวัน.... ไม่มีวันไหนที่พ่อหลับตาลงได้สนิทสักคืน แต่พ่อก็ผ่านจุดนั้นมาได้ เพราะกำลังใจจากแม่ของลูก เวลาพ่อทุกข์ แม่ก็พร้อมจะทุกข์ไปกับพ่อ แม่คอยอยู่เคียงข้างพ่อ เป็นทั้งคนรัก ที่ปรึกษา และคอยสนับสนุนพ่อในทุกๆเรื่อง ถ้าไม่มีแม่ พ่อคงไม่มีแรงทำอะไรมาจนถึงทุกวันนี้”
โลลิต้าน้ำตาคลอ
“น่าอิจฉาท่านพ่อกับท่านแม่จังเลยนะเพคะ”
“โลลิต้า หน้าที่ที่เราจะต้องทำก็เป็นสิ่งที่จำเป็น แต่พ่ออยากให้ลูกได้ใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างกับลูก เป็นกำลังใจให้ลูกได้ตลอด”
โลลิต้าอึ้ง นึกถึงตอนที่แนวหน้าส่งข้อความมาบอกว่าหากมีความทุกข์หรือปัญหา ตนจะอยู่ข้างๆ องค์หญิงตลอดเวลา
“ไม่มีวันไหนที่พ่อไม่คิดถึงแม่เลย...และพ่อก็อยากให้หญิงหาคนๆ นั้นให้เจอนะลูก”
โลลิต้าฟังแล้วสะท้อนใจคิดถึงเรื่องของตัวเอง เกือบจะร้องไห้ออกมา ยิ่งตระหนักชัด และรู้ใจตัวเองแล้วว่า ชอบแนวหน้ามากขนาดไหน
อ่านต่อตอนที่ 24
