สาปสาง ตอนที่ 16
พริ้วมานั่งลงที่โต๊ะกับเฟย บนโต๊ะีรูปแผนที่ที่ดิน
"ที่ดินโรงละครที่คุณ.." พริ้วไม่พูดชื่อณราเพราะโมโหอยู่ “.....ที่จะสร้างโรงแรมนี่นา...ตกลงฮวงจุ้ยโอเคไหมป๊า"
เฟยส่ายหน้า "ฮวงจุ้ยเป็นถุงทรัพย์ แต่ชี่ไม่ดี มีอะไรบางอย่างปิดกั้นพลังงานดีไม่ให้ไหลเข้าไป"
"แก้ไขได้หรือเปล่าป๊า คุณ...เอ้อ เจ้าของที่เขาอยากทำโรงแรมมากน่ะ"
"ตอนนี้ที่ดินโรงละครเก่านั้นมีพลังมืดบางอย่างสิงอยู่ เหมือนมีหลุมดำพลังมืดอยู่ ต้องหาจุดบอดนั้นให้เจอ"
"ถ้าเจอจุดพลังมืดนั่น ก็แก้ไขได้ใช่ไหมป๊า"
"ก็พอมีทาง แต่ต้องหาให้เจอว่าพลังมืดสถิตย์อยู่ตรงไหน ก็แก้ตรงนั้น เมื่อขจัดหลุมดำสกัดกั้นชี่ได้ ลมแห่งความสุขและโชคลาภจะไหลมา"
"แบบนี้ก็มีโอกาสสร้างโรงแรมได้น่ะสิ"
"แต่ลื้อต้องย้ำกับคุณณราให้ดี ถ้าไม่แก้ไขกำจัดพลังมืด ก็อย่าทำอะไรกับที่ดินต้องคำสาปตรงนั้นเด็ดขาด"
"โอ๊ย ทำไมต้องเป็นฉันด้วยละป๊า"
"ก็ลื้อเป็นเลขาฯเขา ลื้อก็ต้องรายงาน หรือลื้อจะมาเป็นซินแสแล้วให้อั๊วไปเป็นเลขาฯ ห๊า"
พริ้วฟ่อดแฟ่ดเพราะนึกถึงณราแล้วก็ยังรมณ์เสีย เฟยเริ่มสังเกตอาการลูกสาว
แพรวยิ้มให้กรณ์ ระหว่างนั้นบริกรก็เสิร์ฟกาแฟสองแก้ว
"แพรวสั่งกาแฟให้คุณแล้วค่ะ เอสเปรสโซดับเบิ้ลชอตแบบที่คุณชอบ"
"ขอบคุณครับ คุณแพรวทราบหรือครับว่าผมทานเข้ม"
"ทราบสิคะ แพรวจำได้ สมัยก่อนเวลาคุณจะมาที่โรงละคร ครูอาภามักจะให้แพรวเตรียมกาแฟไว้ให้คุณเสมอ"
"ผมก็นึกว่า....ช่อเอื้อง เป็นคนเตรียมไว้ให้ผม"
"ช่อซ้อมหนักน่ะค่ะ ไม่ค่อยมีเวลา"
แพรวซ่อนสีหน้าโกหกเอาไว้
เหตุการณ์ในอดีต ช่อเอื้องเตรียมกาแฟสดจากเครื่องทำกาแฟสด แพรวเหล่มอง
"ทำอะไรน่ะ"
"เอสเปรสโซ่ดับเบิ้ลชอตจ้ะ ครูอาภาบอกให้ทำไว้ให้คุณกรณ์"
"คุณกรณ์จะมาเหรอ"
ช่อเอื้องพยักหน้าแล้วทำกาแฟต่อ แพรวคิดแผนด้วยสีหน้าร้ายกาจ
"เออ ช่อ เมื่อกี๊ครูอาภาฝากบอกว่าถ้าเตรียมกาแฟเสร็จแล้วให้กลับไปซ้อมด่วนนะ ส่วนกาแฟนี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
แพรวเบียดตัวเข้ามาจัดการหยิบถ้วยกาแฟใส่ถาด ช่อเอื้องงงๆ แต่ก็หลงเชื่อจึงออกไปซ้อม กรณ์เดินเข้ามา
"คุณกรณ์คะ เอสเปรสโซ่ ดับเบิลช็อตค่ะ แพรวเตรียมไว้ให้คุณ"
กรณ์รับมาแล้วยิ้มให้เล็กน้อย แต่สายตามองหาช่อเอื้อง
"ช่อเอื้องไปไหน"
แพรวแอบหมั่นไส้ช่อเอื้องแต่เธอก็เก็บแต้มเอาใจจากกรณ์ได้หนึ่งแต้ม
แพรวยิ้มมุมปากอย่างสะใจ เธอเร่งทำคะแนนกับกรณ์ แพรวหยอดคำหวานต่อ
"คุณแพรวความทรงจำดีจังนะครับ" กรณ์ชม
"นี่แหละค่ะ แพรวถึงขอนัดพบคุณวันนี้"
"เรื่องอะไรครับ"
"ก็โรงละครไงคะ แพรวยังจำไม่เคยลืมนะคะว่าคุณกรณ์เคยชวนแพรวกับเพื่อนๆให้มาช่วยกันทำโรงละคร"
"นั่นมันก็นานมาแล้วนะครับ"
"นานก็จริง แต่มันอยู่ในใจแพรวเสมอ แพรวจำสีหน้าครูอาภาได้ ตอนนั้นท่านยิ้มอย่างมีความหวัง ท่านอยากให้ลูกศิษย์ของท่านสืบสานเจตนารมย์การทำละครตามแนวทางของท่านต่อไป"
กรณ์นึกถึงแม่แล้วก็ใจอ่อนลง แพรวสังเกตเห็นก็ยิ้มมุมปากเพราะสบช่องเข้าทางตน แพรวรีบหว่านล้อมต่อ
"สีหน้านั้น ผมก็เคยเห็น ยังเก็บไปฝันถึงท่านอยู่บ่อยๆ"
"ท่านคงมาเตือนคุณกรณ์แล้วล่ะค่ะว่าให้ช่วยสร้างโรงละครแห่งใหม่"
"แล้วคุณแพรวจะว่างหรือครับ ผมได้ข่าวว่าตอนนี้คุณแพรวเป็นนักแสดงอยู่ในสังกัดโรงละครอื่นแล้วนี่ครับ"
แพรวหลบสายตากลบเกลื่อนที่กำลังโกหกเพราะเธอถูกไล่ออกมาแล้ว
"จริงๆแพรวลาออกแล้วค่ะ"
"ทำไมล่ะครับ" กรณ์ถาม
"แพรวรับไม่ได้ค่ะ ละครสมัยใหม่ เล่นกันไม่สมบทบาท นักแสดงรุ่นใหม่ก็ไม่สนใจซ้อม สู้ละครเวทีแบบครูอาภาไม่ได้ นักแสดงทุกคนมีหัวใจรักการแสดง เพราะครูอาภาสอนมาแบบนั้น"
"แม่ผมได้ยินคงปลื้มน่าดูที่มีลูกศิษย์ดีๆอย่างคุณแพรว"
"แพรวว่า ถึงท่านจะไม่อยู่ เราก็แสดงความกตัญญูต่อท่านได้นี่คะ เราหาที่ดินสักแปลง สร้างโรงละครแห่งใหม่"
แพรวแตะหลังมือกรณ์เบาๆ จนกรณ์รู้สึกได้ เขาไม่ได้ปัดออกเหมือนเมื่อก่อน เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องดีที่จะทำให้แม่ตนเอง
"แต่ผมยังติดสัญญางานกับทางคุณณราเรื่องที่จะสร้างโรงแรม"
"ก็ไม่ต้องทำสิคะ งานอะไรจะสำคัญเท่าสืบสานเจตนารมย์ของครูอาภา"
"ไม่ได้หรอกครับ หน้าที่ก็เป็นหน้าที่ ความรับผิดขอบก็ต้องมี"
"หรือคุณกรณ์ไม่อยากทำโรงละครแล้วคะ"
"อยากทำสิครับ เอาอย่างนี้ ระหว่างนี้คุณแพรวจัดการเรื่องหาที่สร้างโรงละครแห่งใหม่ไป ส่วนผมต้องสานต่องานโรงแรมในเครือเดอะวารีให้เรียบร้อยก่อน หลังจากนั้น ผมกับคุณจะช่วยกันทำโรงละครให้เสร็จ ดีไหมครับ"
"สัญญานะคะคุณกรณ์"
แพรวยื่นมือให้จับ กรณ์จับมือเป็นเชิงสัญญา แพรวยิ้มหวานด้วยความชื่นบาน
อ่านต่อหน้า 2
สาปสาง ตอนที่ 16 (ต่อ)
วิญญาณช่อเอื้องเงยหน้าขึ้น ด้วยตาลุกโชนด้วยไฟแห่งความเคียดแค้น
"อีเพื่อนทรยศ ! มึงแย่งของรักกู"
เฟยที่กำลังนั่งจิบชา ได้ยินเสียงที่หน้าบ้าน
"คุณพริ้ว เป็นยังไงบ้าง เสียงณราเอ่ยถาม
เสียงพริ้วถามกลับ "คุณมาทำไม"
"ใครมาหาอาพริ้ว"
เฟยย่องออกไปดู
เฟยเดินมาแอบดูก็เห็นณรายื่นกระเช้าของเยี่ยมส่งให้พริ้ว
"ผมซื้อของมาฝาก นี่ยาหม่อง ยานวด แก้ปวดเมื่อยฟกช้ำ นี่น้ำขิง กินแก้ลม นี่น้ำใบบัวบกแก้ช้ำใน ส่วนนี่ซุปไก่ ซุปเห็ดหลินจือ ไว้บำรุงกำลัง"
พริ้วเมินแล้วทำเสียงแข็ง
"เอามาทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไร" พริ้วว่า
"พริ้ว ผมรู้แล้วว่าผมเข้าใจคุณผิดไป ผมขอโทษ"
"จะขอโทษทำไม คุณไม่ผิดนี่คะ คุณเป็นเจ้านาย คุณมีสิทธิ์สั่งและไม่ฟังอะไรก็ได้"
"ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมขอโทษจริงๆ จะให้ผมทำยังไง ยกโทษให้ผมนะ"
"ไม่ !”
"โธ่ พริ้ว"
"คุณกลับไปซะเถอะค่ะ เราไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีก"
"พริ้วครับ ถ้าคุณไม่รับคำขอโทษ ก็รับตะกร้านี้ไว้นะ ผมเป็นห่วงคุณนะ"
"ไม่ต้องมาห่วงฉัน กลับไปซะ"
"เอางี้ ถ้าคุณไม่สน ไม่อยากรับของพวกนี้ ผมเอาไปให้ป๊าคุณก็ได้"
ณราทำท่าจะเข้าบ้าน พริ้วเดินไปขวาง
"อย่านะ ฉันไม่ให้คุณเข้าไป"
"ผมจะเข้าไปไหว้อาป๊าคุณ น่านะ ขอผมเข้าไปหน่อย"
พริ้วคว้าไม้กวาด
"ลองเข้ามาสิ ฉันฟาดเหมือนฟาดแมลงสาบเลยด้วย"
พริ้วเงื้อไม้กวาด ณราเห็นว่าพริ้วโกรธมากจึงยอมถอยวางกระเช้าลง
"โอเคๆๆ ผมกลับก่อน คุณจะได้พักผ่อน"
พ่อปู่บ้วนน้ำหมากปี๊ด
"กูเป็นหมอผี ไม่ใช่หมอดู"
"โธ่ พ่อปู่ พ่อปู่มีณานทิพย์ หยั่งรู้ทุกเรื่อง ทำไมจะดูดวงให้ฉันแค่นี้ไม่ได้ ฉันแค่อยากรู้ว่าแผนที่ฉันวางไว้จะสำเร็จรึเปล่า" แพรวว่า
"แผนชั่วอะไรของมึง"
"ก็ฉันน่ะพยายามเอาเรื่องสร้างโรงละครใหม่มาเป็นเหตุผลในการเข้าหาคุณกรณ์น่ะสิ ฉันเลยอยากรู้ว่าแผนนี้มันจะทำให้ฉันได้ครอบครองคุณกรณ์สมใจรึเปล่า"
"ไอ้นั่นดวงมันไม่ได้คู่กับมึง ดวงของมันเป็นคู่กับอีผีชั่ว"
แพรวฟังแล้วก็เจ็บใจ
แพรวเดินออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง
"ต่อให้ดวงจะเป็นยังไงก็ช่าง คนอย่างฉันจะเอาชนะดวงให้ดู"
พริ้วมีสีหน้าตกใจปนหน้าแดงเพราะเขินอาย
"ว่าไงนะป๊า เนื้อคู่ฉันคือคุณณราอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ ตามดวงแล้ว เนื้อคู่ของลื้อเป็นชายลักษณะดี ผิวพรรณดีมีชาติตระกูล เกิดมาเพื่อต่อกรกับลื้อโดยเฉพาะ" เฟยบอก
"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้"
"ก็พื้นดวงมาอย่างนั้น ลื้อจะเจอเนื้อคู่จากที่ทำงานแห่งแรก ตอนแรกเป็นเจ้านายลูกน้องแล้วพัฒนามาเป็นความรัก"
"ไม่มีทาง ให้มะพร้าวออกลูกเป็นมะละกอเลย ป๊าทำนายมั่วซั่วแล้ว"
"อั้ยย่ะ อาพริ้ว ลื้ออย่าดูถูกวิชาอั๊ว ดวงมันมาอย่างนั้น เรากำหนดไม่ได้"
"เฮอะ ฉันนี่แหละจะกำหนดเนื้อคู่ของฉันเอง คอยดูเหอะป๊า"
"เออ ลื้อก็เตรียมตั้งรับไว้ให้ดี ผู้ชายคนนี้จะนำพาความรักและความตายมาสู่ลื้อ"
"พาความตายมา ! ความตายอะไรกันป๊า"
เฟยส่ายหน้าเป็นทำนองว่าบอกได้แค่นั้น พริ้วตกใจว่าความตายอะไร
อ่านต่อหน้า 3
สาปสาง ตอนที่ 16 (ต่อ)
ณรากำลังวุ่นวายเพราะเลขาฯไม่อยู่
ณรากดอินเตอร์คอมแล้วพูด "คุณจรรยาครับ แฟ้มบัญชีอาทิตย์ที่แล้วอยู่ที่ไหน"
"ไม่ทราบค่ะท่าน"
"แล้วใครทราบ"
"คุณพริ้วค่ะท่าน"
ณรากดสายทิ้งแล้วถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
"โอย อะไรๆก็คุณพริ้ว คนทั้งโรงแรมนี่มันไม่ได้เรื่องสักคน"
ลูกน้องณราเดินเข้ามา
"เจ้านายครับ งานอนุมัติซ่อมแอร์ที่คุณพริ้วทำเรื่องให้เจ้านายเซ็น ไม่ทราบว่าเจ้านายเซ็นหรือยังครับ"
"โอ้ย เซ็นอะไร ผมไม่รู้ พริ้วจัดการทั้งนั้น"
ลูกน้องถึงกับจ๋อยแล้วก็เดินออกไป
ณราหัวเสียเมื่อนึกถึงพริ้ว เสียงโทรศัพท์เข้า ณรารับโดยไม่ได้ดูสาย
"คุณพริ้ว หายโกรธผมแล้วใช่ไหม กลับมาทำงานเถอะนะ"
"นี่แม่เอง ตาณรา" เสียงฤดีพูดจากปลายสาย
ฤดี แปลกใจ
"เกิดอะไรขึ้นหรือณรา พริ้วที่ว่านี่ ใช่เลขาฯเราที่เป็นลูกสาวของซินแสเฟยหรือเปล่า"
"ใช่ครับแม่"
"แล้วยังไง เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ คุณแม่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ พอดีผมกำลังยุ่งเลย เลขาฯผมเค้า...เอ่อ ไม่สบายน่ะครับ"
"แม่นึกถึงซินแสเฟยพอดีน่ะสิ ตกลงแกให้ซินแสไปดูที่หรือยัง"
"เอ้อ...ยังครับแม่"
"โอ๊ย ตาณรา มัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบ อาเงินมาจมกับที่นั่นตั้งเท่าไร"
"ที่จริงซินแสเฟยจะไปดูที่ให้แล้วล่ะครับ แต่ว่าแกดันล้มป่วยซะก่อน พอจะไปดูอีกที ก็ไปเป็นลมที่ที่ดินนั่นอีก"
"อุ๊ยตาย ตกลงที่ดินผืนนั้นมันยังไงกัน ที่แรงหรือเปล่า ตาณรา แม่บอกไว้ก่อนนะ ที่ไม่ดี ทำคุณไม่ขึ้น แม่ไม่เอานะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ที่ซินแสป่วยไม่เกี่ยวกับเรื่องที่หรอก แกไม่สบายอยู่ก่อนแล้วนะครับ แล้วที่นั่นฝุ่นเยอะ แกคงหายใจลำบาก ผมว่าแม่ทำใจให้สบาย รอดูผลงานโรงแรมบนที่ดินผืนนั้นดีกว่าน่า"
"อย่าลืมให้ซินแสเฟยไปดูที่ให้ได้นะณรา ไม่งั้นแม่นอนไม่หลับหรอก"
ฤดีวางโทรศัพท์อย่างไม่สบายใจ ณรากลุ้มใจ
"คุณพริ้วก็โกรธเราอยู่ จะให้ซินแสเฟยไปดูที่ได้ยังไงล่ะ"
พริ้วแง้มประตูห้องนอนของเฟยก็เห็นว่าเฟยนั่งสมาธิอยู่
"อาป๊านั่งสมาธิอีกแล้ว ไม่รู้ป๊าจะหาวิธีแก้ไขพลังมืดที่ดินนั่นได้ไหม"
พริ้วนึกถึงตอนที่คุยกับเฟย
"ใช่ พลังมืด" เฟยบอก "เป็นฝีมือพวกคลั่งไสยดำ มันสร้างมนต์มารบนที่ดินผืนนั้น"
"เป็นไปได้ยังไง ที่ดินนั้นจะมีไสยดำสิงอยู่เหรอป๊า"
"อั๊วก็ไม่รู้ว่าในอดีตเกิดอะไรขึ้น แต่ที่นั่นมีความลับดำมืดซ่อนอยู่"
"ตอนนี้ที่ดินโรงละครเก่านั้นมีพลังมืดบางอย่างสิงอยู่ เหมือนมีหลุมดำพลังมืดอยู่ ต้องหาจุดบอดนั้นให้เจอ"
พริ้วจำได้ในสิ่งที่พ่อพูดเตือนไว้ พริ้วตัดสินใจต้องทำอะไรบางอย่าง
"ป๊าจ๋า ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าพลังมืดนั่นคืออะไร และมีคนเดียวที่ฉันจะถามจากเค้าได้"
พริ้วค่อยๆแง้มประตูปิดแล้วย่องออกจากบ้าน
พริ้วพยายามหลบโดยใส่แว่นตาใส่หมวก เธอเหลียวซ้ายขวา
เสียงกรณ์เรียกขึ้น "คุณพริ้ว !”
พริ้วสะดุ้งตกใจ พอหันมาเห็นว่าเป็นกรณ์พริ้วก็โล่งอก
"คุณกรณ์ก็ ตกใจหมดเลย"
"คุณพริ้วตกใจ เพราะคิดว่าจะเป็นใครหรือครับ"
"เอ้อ เปล่าค่ะ พริ้วแค่ไม่อยากเจอเจ้านาย เพราะวันนี้พริ้วลาป่วย"
"ทั้งโรงแรมวิ่งกันขาขวิดเชียวละครับ เจ้านายระเบิดลง ไม่รู้หงุดหงิดผิดหวังเพราะใครหรือเปล่า"
"ช่างเขาเถอะค่ะ เรารีบไปกันเถอะ ที่พริ้วนัดคุณออกมาเพราะมีเรื่องสำคัญอยากจะปรึกษา"
กรณ์สนใจว่าเรื่องอะไร
อ่านต่อหน้า 4
สาปสาง ตอนที่ 16 (ต่อ)
กรณ์เบิ่งตาโตด้วยความฉงน
"คุณพริ้วว่าที่ดินที่เคยเป็นโรงละครดาราลัยมีพลังมืดแฝงอยู่" กรณ์ย้ำ
"ใช่ค่ะ อาป๊าบอกว่าอย่างนั้น "
"คุณต้องล้อผมเล่นแน่เลย"
"เรื่องนี้ฉันไม่กล้าล้อเล่นหรอกค่ะ ฉันเองก็สัมผัสได้ ทุกครั้งที่ฉันไปที่นั่นเหมือนจะมีพลังอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาทำร้ายฉัน อาป๊าฉันก็โดนเหมือนกัน"
"คุณจะให้ผมเชื่อหรือครับ ที่ผมเคยอยู่ตั้งแต่เด็กๆ วิ่งเล่นแถวนั้น ที่ดินนั้นไม่เคยมีเรื่องอะไรเลย"
"แต่ฉันสังหรณ์ใจนะคะ ฉันรู้สึกว่าที่นั่นอาจจะมีวิญญาณของใครผูกติดไว้กับที่ดิน"
"เรื่องร้ายแรงที่สุดที่เกิดขึ้นบนที่ดินผืนนั้น ก็คือถูกเผาไล่ที่ แต่ไม่มีใครเป็นอะไร "
"แต่พริ้วรู้สึกจริงๆนะคะ วันนั้นคุณกรณ์ก็เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับป๊าของฉัน"
"เรื่องฮวงจุ้ย เป็นศาสตร์ที่ผมไม่ค่อยรู้จัก แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่นะครับ"
"นั่นแหละค่ะ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เราต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ที่ดินผืนนั้น จะได้หาทางแก้ถูก ไม่งั้นมันก็จะเป็นพลังอัปมงคล ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ คุณก็อาจจะสร้างโรงแรมนี้ไม่สำเร็จได้"
"ผมว่า มีคนที่รู้เรื่องเกี่ยวกับโรงละครและที่ดินผืนนั้นดีกว่าผมนะครับ"
"ใครคะ ?”
กรณ์นึกถึงใครคนหนึ่ง
ป้ายติดประกาศขายแปะที่รั้วบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง แพรวเลื่อนแว่นตาดำขึ้นแล้วมองไปที่บ้านหลังใหญ่อย่างพึงใจ
"หลังแค่นี้ จะสมฐานะของเรากับคุณกรณ์ไหมน๊า"
นายหน้าขายบ้านเปิดบ้านออกมา
"สวัสดีค่ะคุณแพรว ดิฉันเป็นตัวแทนบริษัทจัดหาบ้านที่คุณแพรวติดต่อไว้"
นายหน้าเดินนำแพรวไปดูมุมต่างๆของบ้าน
"บ้านหลังนี้มี 4 ห้องนอน 6 ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น และโถงกลางอยู่ทางโน้น"
"ห้องโถงกลาง ใหญ่ขนาดไหนคะ"
แพรวมองอย่างพอใจ
"คุณแพรวชอบห้องโถงใหญ่ๆเหรอคะ"
"เผื่อไว้น่ะค่ะ เผื่ออยากจะทำเป็นโรงละครเล็กๆ"
"ถ้าอย่างนั้นไปชมทางโน้นนะคะ มีห้องขนาดใหญ่ค่ะ เจ้าของเดิมสร้างไว้เป็นสตูดิโอถ่ายภาพ"
แพรวมองห้องกว้างโล่งแล้วก็ลองหมุนตัวเป็นนางละคร แพรวมีสีหน้าพอใจ
"ไม่ทราบว่าหลังนี้ถูกใจคุณแพรวไหมคะ”
"แหม ยังตอบไม่ได้ค่ะ ต้องรอให้อีกคนมาช่วยตัดสินใจ"
"พูดแบบนี้ แปลว่ามีวัตถุประสงค์อื่นด้วย"
แพรวทำเป็นเขิน เธอฝันเฟื่องไปไกลถึงการได้อยู่กับกรณ์
"ก็ไม่แน่ค่ะ อาจจะเป็นโรงละคร หรือเป็นเรือนหอก็ได้"
แพรวยิ้มอย่างพึงพอใจมาก
มีแสงรำไรส่องลงมาจากเบื้องบน ช่อเอื้องนั่งกอดเข่า
"อีเพื่อนทรยศ....มึงพรากกูจากรัก กูจะพรากมึงทั้งร่างทั้งรัก"
แสงริบหรี่ลง ใบหน้าของช่อเอื้องเลือนลาง แต่สายตาก็ยังแดงฉานคุโชนด้วยไฟแห่งความเคียดแค้นเกลียดชัง เสียงช่อเอื้องร้องโหยหวนราวสัตว์บาดเจ็บดังก้องพร้อมๆกับความมืดที่คลี่คลุม
จากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงคร่ำครวญสาปแช่งของช่อเอื้อง
อ่านต่อตอนที่ 17
