เลือดเจ้าพระยา ตอนที่ 16 อวสาน
มเหศักดิ์ ดำและสมุน ยังคงหาทางเข้าชุมโจรของสมิง แล้วก็เจอรอยรองเท้าของสมิง ศรีนวล เหิมและขวด
“นั่นไงพี่ รอยเท้า”
มเหศักดิ์และดำเข้าดูที่รอยเท้าซึ่งปรากฏอยู่บนพื้น
“นี่รอยพวกมันไปทางนี้”
มเหศักดิ์ ดำและลูกน้องรีบตามรอยเท้าไป
ขณะนั้นดาวพาเดือนเดินมาตามทางเดินในป่าแต่แล้วจู่ๆ ดาวชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง
“มีอะไรพี่ดาว”
“มีคนมาทางนี้”
ดาวรีบดึงเดือนให้วิ่งตาม แต่เดือนไม่ทันระวังตัวเลยทำกระเป๋าตก
“กระเป๋า”
“ไม่ทันแล้ว รีบไปก่อน”
ดาวรีบดึงเดือนให้เข้าหลบหลังพุ่มไม้ สักครู่ก็เห็นบันลือ แดงและลูกน้องเดินมา แดงเห็นกระเป๋าที่ตกอยู่
“กระเป๋าใคร”
ทุกคนพากันไปที่กระเป๋าแล้วสำรวจหา
“ออกมา”
บันลือกราดยิงไปยังมุมต่างๆ เพื่อหาตัวคนที่หลบซ่อนอยู่ ดาวและเดือนพากันวิ่งหนีหลบกระสุนปืน ทำให้บันลือและพวกมองเห็น รีบตามไป
สมิง ศรีนวล บุญเหลือกำลังวิ่งไปยังทางเข้าผาช่องลม แล้วได้ยินเสียงปืน
“เสียงปืน”
“พวกมันอยู่ด้านโน้น”
“ใกล้ถึงทางเข้าผาช่องลมแล้ว รีบไปกันเถอะ”
“มีคนมา หลบทางนี้ก่อน”
บุญเหลือดึงสมิง ศรีนวลให้หลบไปยังพุ่มไม้ใกล้ แล้วสักครู่ก็เห็นมเหศักดิ์ ดำและพวกเดินเข้ามา
“รอยเท้ามันมาแถวนี้ กระจายกำลังออกไปค้นให้เจอว่ามันซ่อนอยู่ที่ไหน”
มเหศักดิ์สั่ง ทุกคนพากันกระจายกันออกค้นหา
อีกด้านหนึ่งดาวและเดือนพากันวิ่งหนีตามทาง โดยมีบันลือ แดงและลูกน้องพากันวิ่งไล่หลัง ดาวหันไปยิงตอบโต้ ขณะที่เดือนตกใจหวาดกลัวเพราะไม่เคยเจอกับเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้
“ไม่ต้องกลัวคุณเดือน”
ดาวดึงเดือนให้วิ่งเข้าไปหลบที่พุ่มไม้มุมหนึ่ง ขณะที่บันลือ แดงและพวกตามเข้ามา
“สาวน้อย ยังไงวันนี้เธอก็ไม่รอดแน่ ออกมาซะดีๆ”
บันลือออกจากที่ซ่อนมายืนยั่วให้ดาวเสียสมาธิ ขณะที่แดงและลูกน้องแอบกระจายกำลังกันออกไปเพื่อปิดล้อม ดาวหลงกล มัวแต่หันไปมองบันลือ
“หุบปากนะไอ้มหาโจร วันนี้จะเป็นวันตายของแก”
ดาวยิงไปยังบันลือ แต่บันลือหลบ แล้วโผล่ออกมา
“กระสุนใกล้หมดแล้วนี่ ยังจะฤทธิ์มากอยู่ทำไม”
ดาวสำรวจดูกระสุนปืนแล้วหันไปทางเดือน
“รีบวิ่งไปด้วยกันนะคุณเดือน ไม่ต้องกลัว”
“แต่ว่า”
เดือนมองเห็นแดงและพวกกำลังใกล้เข้ามาแต่ดาวไม่รู้ตัว
“ไม่มีแต่ ตามมา”
ดาวฉุดมือเดือนให้ลุก แต่แล้วก็พบกว่าแดง และลูกน้องกำลังยืนปิดล้อม ทุกคนจ้องปืนมายังดาวและเดือน
“หยุด”
บันลือเดินเข้ามาสมทบ
“มัดมันไว้ อย่าให้หนีไปได้”
ลูกน้องรีบเข้ามาปลดอาวุธดาว แล้วจากนั้นก็มัดตัวไว้”
ระหว่างนั้นเกียรติกล้าแอบมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความหวาดกลัว
ใกล้กับผาช่องลม สมิง บุญเหลือและศรีนวลซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ สมิง บุญเหลือและศรีนวล เล็งปืนไปตามทิศทางการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามที่กำลังเคลื่อนไหวกันไปมาอยู่รอบข้าง มเหศักดิ์ ดำและลูกน้อง พากันค้นหาสมิงและศรีนวล โดยหารู้ไม่ว่า สมิง บุญเหลือและศรีนวลซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มไม้ใกล้ๆ นั่นเอง
“หาพวกมันให้เจอ ยังไงมันต้องอยู่แถวนี้แน่”
มเหศักดิ์ ดำ หันมองไปรอบๆ แล้วเดินเข้ามาที่พุ่มไม้ที่สมิง บุญเหลือและศรีนวลซ่อนตัวอยู่ จากนั้นทั้งคู่ก็เล็งปืนไปที่พุ่มไม้เตรียมจะยิง
ในพุ่มไม้ สมิง บุญเหลือ และศรีนวลซึ่งซ่อนตัวอยู่มองเห็นเหตุการณ์ก็เล็งปืนเตรียมจะยิงสวนกลับไปเช่นกัน
จังหวะที่มเหศักดิ์กำลังจะยิง จู่ๆ แดงก็วิ่งเข้ามา ทำให้มเหศักดิ์และดำชะงักหันไปมองแดง
“มีอะไร”
“พี่บันลือให้มาตามจ้ะ บอกให้พี่รีบไป มีเรื่องสำคัญ”
“เรื่องสำคัญอะไร”
“ไปดูเองดีกว่า”
มเหศักดิ์และดำ ลามือจากเป้าหมาย แล้วเดินกลับตามแดงออกไป สมิง บุญเหลือและศรีนวลออกจากพุ่มไม้
“รีบหลบเข้าผาช่องลมเถอะสมิง”
“ตามมา”
สมิงรีบพาศรีนวล และบุญเหลือวิ่งหายเข้าป่าไป
ดาวและเดือนถูกจับมัด โดยมีบันลือและลูกน้องยืนล้อมรอบ สักครู่ก็เห็นแดงเดินนำมเหศักดิ์ ดำ และลูกน้องเข้ามา
“ดีมากบันลือ ฮึ แบบนี้เราไม่เสียเที่ยวแน่”
“ใช่ นังดาวมันต้องรู้ทางเข้าผาช่องลมแน่ๆ ใช่มั๊ยน้องดาวคนสวย”
“ฝันไปเถอะว่าชั้นจะบอกพวกแก”
“ฮ่ะๆ ทำอวดดี เดี๋ยวก็รู้”
บันลือเดินเข้ามาหาดาวแล้วบีบคอ ดาวพยายามดิ้นรนแต่สู้ไม่ได้ เดือนรีบเอาตัวเข้ามากระแทกมือบันลือเพื่อช่วย
“ปล่อยนะ อย่าทำอะไรพี่ดาว ปล่อย”
“หนอย นังนี่”
บันลือเงื้อมือจะตบเดือน แต่ดาวขวางไว้
“หยุดนะ ถ้าจะทำคุณเดือน ทำชั้นดีกว่า”
“รักกันจริง งั้นก็โดนทั้งสองคนนั่นแหละ”
บันลือใช้อีกมือเข้ามาบีบคอเดือน ขณะที่มืออีกข้างบีบคอดาว ทำให้ทั้งสองสาวดิ้นรนกันไปมา
“เอาละ พอได้แล้ว ประเดี๋ยวมันจะตายซะก่อน” บันลือปล่อยมือออก
“ฮึ่ม นี่ถ้าไม่มีใครห้าม เอ็งตายแน่”
“นังสองคนนี่ยังทำประโยชน์กับเราได้ ถนอมไว้ก่อนดีกว่า จับมันมัดไว้กับต้นไม้”
พวกลูกน้องเข้ามาจับดาวกับเดือนมัดไว้กับต้นไม้ เกียรติกล้าแอบมองอยู่ที่มุมหนึ่งห่างออกไป ดำหันไปเห็น
“เฮ้ย นั่นใคร”
เกียรติกล้าตกใจวิ่งหนี
“พวกเอ็งตามไปจับตัวมันมาให้ได้”
ดำ แดง พากันวิ่งตามเกียรติกล้าไป
ระพีกำลังเดินทางมากับตำรวจจำนวนหนึ่ง แล้วสักครู่ระพีก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงรีบสั่งลูกน้องให้หลบมุม เกียรติกล้าวิ่งหนีผ่านมาแถวจุดที่ระพีหลบอยู่ ระพีมองเห็นก็รีบเข้าไปคว้าตัวเกียรติกล้าแล้วอุดปากไม่ให้ร้อง ลากเข้าไปหลบในพุ่มไม้ ดำ แดงพากันวิ่งตามมาแล้วมองหา
“มันวิ่งมาแถวนี้นี่”
“คงจะไปทางโน้นแล้ว”
ดำ แดง พากันวิ่งออกไป เกียรติกล้าหันไปมองเห็นว่าคนที่อุดปากตนคือระพีก็ดีใจ
“พี่ระพี”
“มาทำอะไรที่นี่”
“ช่วยด้วยครับพี่ระพี พี่เดือนถูกพวกมันจับตัวไป”
“ถูกจับตัวไป” ระพีตกใจ
ดำ แดงพากันเดินกลับไปหามเหศักดิ์และพวก
“จับตัวได้หรือเปล่า” บันลือรีบถาม
“ไม่ได้ครับพี่ ไม่รู้มันหายไปไหน”
“ใครรู้มั้ย”
“เห็นหลังไวๆ น่าจะเป็นพวกวัยรุ่น”
“แต่ลักษณะการแต่งตัวมันไม่ใช่พวกลานเทแน่นอน มันแต่งตัวเหมือนคนในเมือง”
“คนในเมือง แล้วมาที่นี่ได้ยังไง”
“อาจเป็นพวกที่เข้ามาเดินป่าล่าสัตว์ ยังไงถ้าเจอก็ฆ่าทิ้งซะให้หมด อย่าให้รอดออกไปได้”
“แล้วนังคนนี่ จะทำยังไงกับมันดี”
“เค้นความลับ ให้มันบอกเส้นทางเข้าผาช่องลมกับเรา”
“ฮ่ะๆ งั้นก็ได้เวลาสนุกกันแล้ว ฮ่ะๆ” บันลือเดินหัวเราะเข้าไปหาดาวและเดือน จากนั้นก็เริ่มจับปากของดาวบีบ “บอกมา ทางเข้าออกผาช่องลมอยู่ที่ไหน”
“ไม่มีทาง”
“ไม่มีทางเหรอ นี่ๆ”
“อย่าทำพี่ดาว อย่า” เดือนร้องห้ามแต่บันลือไม่สนใจ
“บอกมานังดาว แกจะบอกไม่บอก”
“ไม่ ชั้นไม่บอก”
บันลือเริ่มทรมานดาว ดาวดิ้นรนไปมา เดือนพยายามร้องห้าม
เกียรติกล้าพาระพีและตำรวจมาแอบซุ่มดูกลุ่มของมเหศักดิ์อยู่ห่างๆ จึงเห็นภาพบันลือกำลังทรมานดาว ระพี เห็นดาวโดนทรมานก็โกรธมาก
“ไอ้พวกสารเลว”
“ช่วยพี่เดือนด้วยนะพี่ระพี ช่วยพี่ผมด้วย”
“ใจเย็นนะเกียรติกล้า บุกเข้าไปตอนนี้ดาวกับเดือนจะอันตราย”
“แต่ว่า มัน...”
“มันจะยังไม่ฆ่าคุณดาวกับคุณเดือนหรอก เชื่อพี่ซิ สถานการณ์แบบนี้ต้องใจเย็นให้มากที่สุด”
ระพีหันไปกระซิบสั่งตำรวจให้กระจายกำลังกันออกไป
บันลือกำลังบีบคอดาว ดาวดิ้นรนไปมาอย่างทรมาน เดือนส่งเสียงอ้อนวอนขอร้อง
“หยุดเถอะ อย่าทำพี่ดาว อย่าทำ อย่า”
“หุบปาก”
“ชั้นขอร้อง อย่าทำพวกเราเลย ปล่อยพวกเราไปเถอะ”
“ปล่อยเหรอ นี่ไง”
บันลือเปลี่ยนเป้าหมายจากดาวไปหาเดือน แล้วจับเดือนบีบคอ เดือนดิ้นรนทุรนทุราย ดาวหันไปเห็นแล้วพยายามเข้าช่วยเหลือ
“ปล่อยคุณเดือนนะ ปล่อย”
“ถ้าไม่อยากให้นังเดือนตายก็บอกมาว่าทางเข้าผาช่องลมอยู่ไหน”
“ปล่อยคุณเดือนนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“อยากให้มันตายใช่มั๊ย นี่ๆ”
เดือนโดนบีบคอดิ้นทุรนทุรายเพราะขาดอากาศหายใจ ทำให้ดาวสงสาร น้ำตาคลอ
“ปล่อยคุณเดือนนะ ชั้นบอกแล้วๆ”
บันลือยิ้มหันมาหาดาว
“ฮ่ะๆ ต้องว่าง่ายๆ แบบนี้ซิ ฮ่ะๆ”
มเหศักดิ์เดินเข้ามา
“นำทางไป”
มเหศักดิ์สั่งดาว ลูกน้องมาช่วยแก้มัดดาวกับเดือน แล้วให้ดาวนำทางไป
ดาวและเดือนยังถูกมัดขณะเดินนำหน้าทุกคนมา
“เดินไปเร็ว อย่าลูกไม้นะ ไม่งั้นเอ็งตายแน่”
ดาวและเดือนเดินมาด้วยกัน แล้วสักครู่เดือนก็รู้สึกอ่อนเพลียทำให้ล้มลงไป ดาวรีบเข้าไปดู
“เป็นอะไรคะคุณเดือน”
“หิวน้ำ เดือนคอแห้งเหลือเกิน”
“ขอน้ำหน่อย” ดาวหันไปขอน้ำจากบันลือ
“อยากกินน้ำเหรอ” บันลือคว้ากระติกน้ำมา แล้วเทน้ำให้ห่างจากเดือน ทำให้ดาวโกรธ “ฮ่ะๆ อยากกินน้ำก็เลียกินกับพื้นซิ ฮ่ะๆ”
“ไอ้สารเลว”
ดาวพุ่งตัวเข้ากระแทกบันลือล้มลง ดำ แดงรีบเข้ามาขณะที่ดาวพุ่งตัวเข้าไปกระแทก ขณะนั้นเองที่เสียงปืนดังขึ้นรอบทิศทาง ทำให้มเหศักดิ์หันไปมองรอบๆ จึงเห็นตำรวจซุ่มอยู่รอบทิศทาง
“หลบเร็ว ตำรวจมา”
มเหศักดิ์ บันลือ ดำ แดงและลูกน้องยิงต่อสู้กับตำรวจ ดาวและเดือนรีบหาที่หลบ โดยที่ไม่มีใครสนใจ
ดาวและเดือนหลบอยู่ที่ต้นไม้ ขณะที่ทุกคนกำลังยิงต่อสู้กัน ดาวได้โอกาสรีบช่วยกันแก้มัดเดือน โดยต่างคนต่างช่วยกันแกะปมเชือกของอีกฝ่าย ขณะนั้นระพีย่องเงียบเข้ามาแล้วรีบเข้ามาหาดาวกับเดือนแล้วช่วยแก้มัดให้ทั้งคู่
บันลือกำลังยิงต่อสู้กับตำรวจอยู่ หันมาเห็น
“เฮ้ย หยุดนะ”
ระพีแกะเชือกให้ดาวกับเดือนเสร็จพอดี จากนั้นทุกคนก็พากันวิ่งหนี ระพียิงสกัดแล้ววิ่งตาม บันลือพยายามวิ่งไล่ยิงเพื่อเอาตัวดาวกับเดือนคืนมาแต่ไม่ทันแล้ว มเหศักดิ์หันมาเห็น
“พวกเอ็งปล่อยมันหลุดไปได้ยังไงวะ”
“เอาไงดีมเหศักดิ์”
“ตำรวจไม่ใช่เป้าหมายของเรา รีบหลบไปก่อน”
ทุกคนต่างกระจายกันหลบไป
ดาว เดือนและระพีพากันวิ่งมาหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง ขณะที่ตำรวจอื่นๆ กำลังยิงตอบโต้กับฝ่ายตรงข้าม สักครู่ก็เห็นฝ่ายตรงข้ามเริ่มถอยหนีไป
“ทุกคน ไม่ต้องตาม ปล่อยมันไปก่อน” ระพีบอกแล้วหันมาถามดาวกับเดือนด้วยความห่วงใย “บาดเจ็บตรงไหนกับบ้างหรือเปล่าครับ”
“ดาวไม่ตายง่ายๆ หรอกค่ะ ห่วงแต่คุณเดือน”
“ของเดือนแค่แผลถลอกนิดหน่อย ทนได้ค่ะ”
“โชคดีจริงๆ ที่รอดมาได้”
“เดือนขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยพวกเรา”
“เอ้อ แล้วนี่คุณระพีมา...”
“ภารกิจของผมคือการจับโจรสมิงและพวกของมัน พวกเรากำลังจะไปที่ผาช่องลม”
ดาวนิ่งอึ้ง ไม่พอใจที่ระพีจะมาจับสมิงแต่ก็เก็บความรู้สึกไว้
“เดือนก็กำลังจะให้พี่ดาวพาไปผาช่องลมพอดีเลยแล้วคุณพ่อละคะ อยู่ที่ไหน”
“ท่านรองจะนำกำลังมาสมทบในวันพรุ่งนี้ครับ พอดีผมมาสำรวจเส้นทางล่วงหน้า พวกมันจับคุณดาวไว้เพื่อให้บอกเส้นทาง แสดงว่าคุณดาวรู้ทางเข้าออกผาช่องลมใช่มั้ยครับ”
เลือดเจ้าพระยา ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
ดาวนิ่ง อึ้ง ความรู้สึกเธอเหมือนหนีเสือปะจระเข้ เพราะเธอไม่ต้องการบอกความลับเรื่องทางเข้าออกนี้กับฝ่ายที่ต้องการทำลายสมิง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหน
“ดาวไม่รู้หรอกค่ะ”
“อ้าว ก็เมื่อกี้พี่ดาวบอกว่า...”
“ที่บอกกับพวกมันก็เพื่อหาวิธีเอาตัวรอด ไม่ใช่เรื่องจริงหรอกค่ะ”
“แล้วไหนบอกว่าแม่ศรีนวลอยู่ที่...”
“เอ้อ คุณเดือนคะ เรื่องนี้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ คุณระพีคะ ถ้าคุณจะไปผาช่องลมก็เชิญพวกคุณไปกันเอง ดาวกับคุณเดือนคงไปด้วยไม่ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ”
“เรามาตามหาแม่ศรีนวล คงไม่ปลอดภัยหรอกค่ะถ้าจะตามคุณไปปราบโจร ดาวกับคุณเดือนอยากจะแยกกลับไปลานเท”
เดือนได้ยินแล้วก็รู้สึกงุนงงแต่เมื่อเห็นท่าทีของดาวแล้ว ทำให้เดือนไม่กล้าแย้ง
“งั้นเดี๋ยวผมให้คนไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เราไปกันเองได้”
“ไม่ได้ครับ ผมจะไม่ยอมให้คุณสองคนเสี่ยงอันตราย ผมจะจัดตำรวจไปกับคุณ 2 นาย พร้อมกับเกียรติกล้า”
“เกียรติกล้า”
เกียรติกล้าถูกตำรวจ 2 นายพาเดินเข้ามา เดือนมองอย่างงงๆ แปลกใจที่เห็นเกียรติกล้าในป่าแบบนี้
“ผมฝากคุณดาวกับคุณเดือนเพิ่มอีก 2 คนนะครับ ยังไงช่วยพากลับลานเทด้วย”
“ครับผู้กอง”
“แล้วเจอกันอีกนะครับ” ระพีหันมาพูดกับดาว
“ค่ะ”
“ขอให้ปลอดภัยนะคะ”
ดาว เดือน เกียรติกล้า ตำรวจ 2 นายพากันเดินไป ระพีมองตาม
ตำรวจ 2 นาย กำลังเดินไปกับดาว เดือนและเกียรติกล้า เวลาผ่านไปทุกคนหยุดนั่งพักกันที่มุมหนึ่งกลางป่า เกียรติกล้าเดินเข้ามาหาเดือน ซึ่งนั่งไม่ห่างจากดาวมากนัก
“ขอโทษด้วยนะพี่เดือนที่ผมแอบตามมาโดยไม่ได้บอก”
“พี่ไม่โกรธหรอก แต่ทีหลังอย่าทำอีกที่นี่มันอันตราย”
“ก็ผมรู้น่ะซิว่ามันอันตรายถึงได้ตามมา ผมไม่อยากเสียพี่เดือนไปอีกคน”
เดือนหันมากอดเกียรติกล้า ดาวหันมามอง
“ขอบใจนะเกียรติกล้าที่เป็นห่วงพี่”
“ท่าทางคุณเกียรติกล้าไม่เหมือนกับสมัยก่อนเลยนะคะ แบบนี้ค่อยดูน่ารักขึ้นมาหน่อย” ดาวบอก เกียรติกล้ายังมีทีท่าไม่ค่อยชอบหน้าดาวจึงเบ้ปากใส่ดาว
“เอ้อ พี่ดาวคะ คือเดือนสงสัยค่ะว่า เมื่อกี้ทำไมพี่ดาวบอกกับคุณระพีว่าเราจะกลับลานเทกัน”
ดาวหันไปมองนายตำรวจ 2 คน เห็นตำรวจ2 นายกำลังยืนห่างออกไป ไม่ได้สนใจอะไร
“ผาช่องลม เป็นที่ลับ ดาวไม่อยากให้พวกตำรวจเข้าไปค่ะ ถ้าคุณเดือนต้องการพบแม่ศรีนวล เราต้องไม่บอกใคร”
“ค่ะ เดือนจะไม่บอกใคร ใช่มั้ยเกียรติกล้า”
ดาวหันมามองเกียรติกล้าในเชิงถาม
“ก็ได้ ไม่บอกก็ได้”
“งั้นถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ เราจะหลบตำรวจ 2 คนนั่นไปที่ผาช่องลม”
ดาว เดือน เกียรติกล้าพยักหน้าให้กัน ขณะที่ตำรวจ 2 คนไม่รู้เรื่อง
ดาว เดือน เกียรติกล้าและตำรวจ 2 นายออกเดินทางต่อจนกระทั่งเย็น ตำรวจ 2 นาย เอาเต็นท์ออกมากางที่มุมหนึ่งโดยดาว เดือน และเกียรติกล้าช่วยกางเต็นท์ด้วย
“คืนนี้เราคงต้องพักกันที่นี่ก่อน ใกล้ค่ำแล้วไม่ควรเดินทาง”
“ได้จ้ะ แล้วเอ้อ พอจะมีอาหารอะไรกินบ้างล่ะ หิวแล้ว”
“ประเดี๋ยวผมจะออกไปหาของป่า พวกคุณรอแถวนี้อย่าไปไหน”
ตำรวจนายหนึ่งเดินถือปืนออกไป เหลือตำรวจอีกนายกำลังกางเต็นท์อยู่ ดาว เดือน เกียรติกล้ามองหน้ากัน แล้วค่อยๆ พากันหลบออกไปทีละคนๆ โดยที่ตำรวจที่เฝ้าอยู่ไม่รู้ตัว
วันต่อมา ภายในผาช่องลมที่บริเวณปะรำพิธีแต่งงาน บัดนี้ได้ตกแต่งเสร็จแล้ว ศรีไพร บุญเหลือ โย่งและลูกน้องบางคนกำลังช่วยกันประดับประดาดอกไม้พื้นบ้าน สมิงและศรีนวลเดินเข้ามา สมิงยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นปะรำพิธีใกล้สมบูรณ์แบบแล้ว
“เป็นไงบ้างศรีไพร เสร็จแล้วใช่มั๊ย” สมิงถามศรีไพร
“จ้ะ ใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่เอาดอกไม้สวยๆ มาประดับก็เรียบร้อย”
“ไปเก็บดอกไม้ที่ไหนมาจ้ะ สวยจัง”
“แถวหน้าผาน่ะจ้ะ ชั้นกับศรีไพรช่วยกันเก็บซะเกลี้ยงหมดเลย”
“ถ้าจะเอาเพิ่ม ต้องไปที่ริมน้ำ ยังไงเดี๋ยวศรีไพรออกไปเอามาเอง”
“แต่ข้างนอก พวกไอ้มเหศักดิ์ กับไอ้บันลือมันเดินกันขวักไขว่ ถ้าออกไปมันจะอันตราย”
“นั่นซิ พวกมันกำลังหาทางจะเข้ามาที่นี่ ศรีไพรอย่าออกไปเลย ไม่มีดอกไม้ก็ไม่เป็นไร”
เสือเฮี้ยนเดินเข้ามา
“ตอนนี้ทุกอย่างก็พร้อมหมดแล้ว ฤกษ์ดีคือตอน11 โมง สมิงกับศรีนวลพร้อมเข้าพิธีใช่มั๊ย”
“พร้อมซิ ศรีนวลพร้อมใช่มั้ย” สมิงหันไปถามศรีนวล ศรีนวลอึดอัดที่จะตอบ
“จ้ะ”
ศรีนวลมีทีท่าไม่ค่อยสบายใจนัก ทำให้สมิงสังเกตเห็น
“งั้นเราไปแต่งตัวกันเถอะ”
“จ้ะ”
สมิงกับศรีนวลพากันเดินออกไป ศรีไพรน้ำตาคลอ ขณะที่บุญเหลือและคนอื่นๆ ช่วยกันแต่งปะรำพิธีจึงไม่มีใครสังเกตเห็นศรีไพร
ศรีนวลและสมิงเดินมาด้วยกัน ท่าทีของศรีนวลดูนิ่งเงียบ ไม่ค่อยสบายใจ ทำให้สมิงอยากรู้ สมิงจึงลองเอ่ยปากถามดู
“ศรีนวล เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมท่าทางศรีนวลดู เอ้อ...”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะสมิง”
“อย่าโกหกซิ ท่าทางของศรีนวล สมิงดูก็รู้ว่ากำลังไม่สบายใจ”
“ให้เวลาศรีนวลสักหน่อยเถอะนะสมิง ศรีนวลไม่เคยคิดว่าจะต้องมากลายเป็นเจ้าสาว มีหลายอย่างเหลือเกินที่ศรีนวลจะต้องคิด”
“ถ้าศรีนวลอยากอยู่คนเดียว สมิงก็จะไปที่อื่นก่อน ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องห่วงสมิง”
สมิงเดินแยกตัวออกไป สักครู่ก็เห็นศรีไพรเดินมา ศรีนวลรีบเข้าไปหา
“ศรีไพร”
“มีงานอะไรให้ศรีไพรช่วยหรือจ้ะ”
“คือศรีนวลอยากจะคุยเรื่อง ส่วนตัว”
“เรื่องส่วนตัว”
“คือศรีนวลรู้ว่าศรีไพรรู้สึกยังไงกับสมิง ศรีไพรอย่าปฏิเสธความจริงเรื่องนี้เลยนะ” ศรีไพรนิ่งอึ้ง “ศรีไพรคงจะเสียใจ และเกลียดศรีนวลมากเลยใช่มั๊ยที่ศรีนวลกำลังจะแต่งงานกับคนที่ศรีไพรรัก”
ศรีไพรน้ำตาคลอ
“ความรักคือการให้ ไม่มีวันที่ศรีไพรจะไปโกรธหรือเกลียดศรีนวลได้หรอกจ้ะ แล้วอีกอย่างสมิงก็รักศรีนวลมาตั้งนานแล้ว ได้แต่งงานกันครั้งนี้ ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี”
“มันอาจจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีของสมิง เพราะสมิงเฝ้ารักศรีนวลมานานหลายสิบปีไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่สำหรับศรีนวล...”
“ทำไมจ้ะ หรือว่าศรีนวลไม่เต็มใจ”
ศรีไพรจ้องหน้าศรีนวลเพื่อค้นหาความจริง ในที่สุดศรีนวลก็พยักหน้ายอมรับ
“จ้ะ การแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งงานที่ศรีนวลไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วทำไม”
“คำมั่นสัญญาที่ศรีนวลพูดออกไปคือพันธนากาลที่ทำให้ศรีต้องตกอยู่ในสภาพนี้ การแต่งงานกับสมิง เป็นวิธีเดียวที่จะกันไม่ให้คุณเลอสรรกลับมายุ่งเกี่ยวกับศรีนวลอีก”
“ศรีนวลใช้สมิงเป็นเครื่องมือ” ศรีนวลน้ำตาคลอ
“ขอโทษนะศรีไพร ศรีนวลรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองกำลังหลอกลวงสมิง แต่ถ้าบอกสมิงไปตรงๆ มันก็จะทำให้สมิงเสียใจ”
“แต่การแต่งงานกับสมิงทั้งๆ ที่ไม่ได้รักเค้า มันจะทำให้สมิงเสียใจยิ่งกว่า”
ศรีนวลร้องไห้น้ำตาไหลพราก ขณะที่ศรีไพรรู้สึกสับสน
“แล้วศรีนวลควรทำยังไงดี ทุกวันนี้ศรีนวลยังลืมคุณเลอสรรไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว”
มุมหนึ่งห่างออกไป สมิงยืนแอบฟังอยู่เงียบๆ น้ำตาคลอ
“ศรีนวลไม่ต้องทำอะไร สมิงจะทำให้ศรีนวลลืมไอ้เลอสรรเอง”
สมิงรู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้ยินความในใจของศรีนวล อารมณ์ชั่ววูบทำให้เขาแค้น อยากจะกำจัดเลอสรรศัตรูหัวใจออกไปให้พ้นเส้นทางชีวิต
มุมหนึ่งใกล้ทางเข้าผาช่องลม ขวด เหิมและลูกน้องกำลังกระจายกำลังกันเดินเวรยามตรวจความเรียบร้อย สมิงเดินเข้ามาใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ครุกรุ่น
“สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”
“เราจัดเวรยามคุมทางเข้าออกทุกจุด ถ้ามีใครเข้ามา คนของเราจะส่งสัญญาณให้รู้”
“ดี อย่าให้ใครเข้ามาขัดขวางงานแต่งงานของสมิงกับศรีนวลได้เป็นอันขาด”
“ชั้นรับรอง วันนี้สมิงได้แต่งงานสมใจแน่”
“แต่ เอ้อ...เมื่อวานพวกตำรวจมีการปะทะกับพวกไอ้มเหศักดิ์ ตอนนี้พวกไอ้มเหศักดิ์แตกหนีหายไปไหนไม่รู้”
“แสดงว่า พวกตำรวจกำลังมาที่นี่”
“งั้นสมิงควรรีบแต่งงานแล้ว หลบจากผาช่องลมไปก่อนดีมั๊ย”
เสือเฮี้ยนเดินเข้ามา
“เราจะทิ้งผาช่องลมไม่ได้ ทองคำ ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของพวกเรามันมากมายเกินกว่าที่จะขนออกไป”
“ผาช่องลมเป็นบ้านเรา ยามนี้บ้านของเรามีภัยเราต้องร่วมแรงร่วมใจกันป้องกัน”
“ใช่สมิง พวกเราจะไม่ยอมทิ้งผาช่องลมเป็นอันขาด”
“เราต้องปิดทางเข้า ออกทุกเส้นทาง หาทางจัดการพวกมันให้เร็วที่สุด”
“ข้าวางทุ่นระเบิดเอาไว้ ทั้งทางบก ทางน้ำ ยากที่พวกมันจะเข้าถึงผาช่องลม”
“หน่วยซุ่มโจมตีของเรา ไปดักตามเส้นทางเข้าออก ถ้าใครหลุดเข้ามาก็เด็ดหัวมันได้ทันที”
“11 โมง บอกพวกเราที่ไม่มีหน้าที่อะไร ไปรวมตัวกันที่ปะรำพิธี สมิงกับศรีนวลจะแต่งงานกันที่นั่น”
ทุกคนพยักหน้ารับรู้ ขณะที่สมิงยังคงครุ่นคิดเลอสรรด้วยความแค้นใจ เหิมสังเกตเห็น
บริเวณกลางน้ำ มีเรือตำรวจหลายลำกำลังแล่นเข้ามา ภายในเรือเห็นเลอสรรและพวกตำรวจหน่วยจู่โจม ทุกคนดูพร้อมรบอยู่ตลอดเวลา เลอสรรหันไปหาตำรวจนายหนึ่งที่อยู่ข้างๆ
“อีกนานแค่ไหนจะถึงผาช่องลม”
“พ้นโค้งข้างหน้าก็ถึงแล้วครับ”
“งั้นบอกทุกคนให้เตรียมพร้อมยิ่งใกล้ผาช่องลม ก็ยิ่งอันตราย”
“พร้อม”
หน่วยจู่โจมในเรือทุกคนหยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อม
ที่ริมฝั่งลูกน้องสมิงกำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองไปยังเรือตำรวจ แล้วจากนั้นก็หันไปกดชนวนระเบิด ระเบิดตูมๆๆ หลายตูม ระเบิดเรือที่กำลังวิ่งผ่านกลางน้ำ เลอสรรและพวกขับเรือผ่านระเบิดได้อย่างหวุดหวิด
เลอสรรใช้กล้องส่องทางไกลมองหาคนบนฝั่งแล้วก็เห็นลูกน้องสมิงกำลังกดชนวนระเบิด
“เลี้ยวไปตรงโน้น ผมจะจัดการมันเอง”
เลอสรรสั่งคนขับเรือ คนขับเรือขับเลี้ยวเรือไปยังทิศที่ลูกน้องสมิงซุ่มอยู่ เลอสรรยกปืนกราดยิงไปยังบนฝั่ง ขณะที่ลูกน้องสมิงยิงตอบโต้มา เลอสรรเล็งปืนยิงพวกลูกน้องสมิงตกลงน้ำทีละคนๆ ขณะที่เรือขับผ่านระเบิดไปอย่างหวาดเสียว
มเหศักดิ์ บันลือ ดำ แดงและพวก นำกำลังมาซุ่มกันอยู่บริเวณป่าริมน้ำ มเหศักดิ์ใช้กล้องส่องทางไกลมองเห็นเรือของเลอสรรกำลังมุ่งหน้ามา
“พวกตำรวจกำลังเข้ามาที่นี่”
“ถ้าตำรวจเข้าไปได้ก่อน พวกเราก็อดได้ทองคำในถ้ำน่ะซิ”
“มันจะไม่เป็นแบบนั้นเด็ดขาด”
“แล้วพี่มเหศักดิ์จะทำไง “
“พวกเราต้องซุ่มรออยู่ที่นี่ คอยหาโอกาสเข้าไปที่ผาช่องลมแบบเงียบๆ ได้ของแล้วก็รีบหนี เราจะไม่เผชิญหน้ากับตำรวจแบบตรงๆ เพราะเป้าหมายของเราคือไอ้สมิง”
“ตามนั้น ได้ยินกันแล้วใช่มั้ย แบ่งกำลังเป็นสองส่วน พวกอาวุธหนักตามพี่มเหศักดิ์ไป ส่วนพวกขนทอง ตามข้ามา” บันลือสั่งลูกน้อง
“เรื่องทองในถ้ำ รับรองว่าโจรอย่างมเหศักดิ์จะไม่โกงพวกลูกน้องเด็ดขาด พวกเอ็งจะได้กันอย่างยุติธรรม ไม่ต่ำกว่าคนละกิโลแน่นอน”
ทุกคนตื่นเต้นที่จะได้ทอง
มุมหนึ่งของป่า ระพีกับตำรวจเดินป่ามาสมทบกับกลุ่มของจ่าสมหมายและพวก
“ผู้กอง กำลังหนุนของพวกผมมาพร้อมแล้วครับ”
“อาวุธพร้อมรบนะจ่า”
“พร้อมครับผู้กอง”
“งั้นก็บอกทุกคนตามผมมา เราจะไปรอท่านรองริมฝั่งแม่น้ำ”
ระพีเดินนำทุกคนตามรอยเท้าไป
อีกด้านหนึ่งดาว เดือน เกียรติกล้ากำลังเดินมาแถวป่าริมน้ำ ดาวมองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าปลอดคนแล้ว
“พามาแถวนี้ทำไมคะพี่ดาว”
“ทางเข้าผาช่องลมมีอยู่หลายทาง ถ้าเข้าทางนี้น่าจะปลอดคนที่สุด”
“เร็วๆ จะพาไปไหนก็รีบไป”
เกียรติกล้ายังไม่ยอมรับในตัวดาวยังมีทีท่าที่ไม่ค่อยดีกับดาว
“ตามมา”
ดาวพาทุกคนเดินไปยังทางเข้าผาช่องลม แล้วจากนั้นทั้งสามคนก็หายเข้าไปข้างใน มเหศักดิ์ บันลือและพวกเดินออกมาจากที่ซ่อน
“นั่นไง มันเข้าไปทางนั้น”
“ตามไปเร็ว”
มเหศักดิ์ บันลือและพวกพากันรีบตามไป แล้วก็พากันเดินเข้าไปด้านในผาช่องลม
มุมหนึ่งในผาช่องลม ดาว เดือน เกียรติกล้ากำลังเดินตามกันมา แล้วสักครู่ ดาวก็รู้สึกว่ากำลังมีคนติดตามมา
“มีคนตามเรามา”
“ไหน อยู่ไหน”
“ด้านหลัง เร็วรีบหนีเร็ว”
“ไหนล่ะ ยังไม่เห็นเลย”
“รีบไปเถอะเกียรติกล้า”
“โธ่ พี่เดือน กลัวไปได้ ไม่เห็นมีอะไรเลย”
เกียรติกล้าเดินกลับไปเพื่อสำรวจดูแต่แล้วมเหศักดิ์ บันลือและพวกปรากฏตัวขึ้น
“หนีเร็ว” ดาว เดือน เกียรติกล้าพากันวิ่ง แต่เกียรติกล้าหกล้ม ดาวหันไปเห็น “คุณเดือนวิ่งหนีไปก่อน ดาวจะไปช่วยคุณเกียรติกล้า”
ดาววิ่งกลับไปพยุงเกียรติกล้าให้ลุกขึ้น แล้ววิ่งขณะที่เดือนวิ่งนำไป มเหศักดิ์ รีบหันไปสั่งดำ แดงให้แยกตัวไปอีกทาง
เลือดเจ้าพระยา ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
เดือนวิ่งหนีมาแล้วเข้าไปหลบที่มุมหนึ่ง ดาว เกียรติกล้าวิ่งตามมา แต่แล้วก็ตกอยู่ในวงล้อมของดำ แดง ลูกน้องของมเหศักดิ์
“จะไปไหนน้องดาว”
“ถอยไปนะ”
“จะให้ถอยไปไหนจ๊ะ น้องดาว”
บันลือ มเหศักดิ์และพวกตามมาถึง
“จับพวกมันมัดไว้”
ดาวและเกียรติกล้าถูกจับมัด
“เอาละ เราจะแยกกันตรงนี้ ถ้าจะไปถ้ำแยกไปตรงโน้น”
“เอ้า ใครจะขนทอง มากับข้า” บันลือสั่งลูกน้อง
“แล้ว 2 คนนี้ล่ะ” ดำถาม
“เอามันไปด้วย อย่างน้อยก็เก็บไว้เป็นตัวประกัน”
บันลือ ดำคุมตัว ดาวและเกียรติกล้า ขณะที่ลูกน้องจำนวนหนึ่งแยกเดินไปยังถ้ำ มเหศักดิ์ แดงและลูกน้อง แยกไปอีกทาง ขณะนั้นเดือนนั่งแอบอยู่ในพุ่มไม้ด้วยความหวาดกลัว
เลอสรและพวกตำรวจขึ้นฝั่งและเดินสำรวจพื้น สักครู่ก็มาสมทบกับระพี จ่าสมหมายและตำรวจที่เหลือ
“ทุกอย่างเรียบร้อยนะ ผู้กอง”
“ครับท่านรอง”
“มีรอยเท้าที่พื้นเต็มไปหมด นั่นไงครับ”
“ตามรอยไป”
เลอสรร ระพี จ่าสมหมายรีบตามรอยเท้าไป
ที่บริเวณหน้าถ้ำผาช่องลม บันลือ ดำและพวกพากันเดินย่องมาซุ่มมองที่หน้าถ้ำ โดยมีดาวและเกียรติกล้าถูกมัดคุมตัวเอาไว้ ลูกน้องเสือเฮี้ยนซึ่งเฝ้าถ้ำอยู่หันมาเห็น บันลือรีบเข้าไปจัดการฆ่าปิดปาก จากนั้นก็หันมาสั่งลูกน้อง
“ข้าจะเข้าไปดูในถ้ำ เอ็งเฝ้าพวกมันไว้”
“ได้พี่”
ดำคุมกำลังเฝ้าหน้าถ้ำ บันลือ และลูกน้อง 2-3 คนเข้าไปสำรวจในถ้ำ
ภายในผาช่องลม หน้าปะรำพิธี พวกลูกน้องของสมิงมารวมตัวกันมากมาย เสือเฮี้ยนกำลังดูแลบัญชาการให้คนจัดโต๊ะบวงสรวงเจ้าป่าซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องเซ่นไหว้ตามประสาชาวป่ามากมาย
สมิงในชุดใหม่เป็นชุดเจ้าบ่าวแบบชาวป่าดูดีกว่าปกติ สมิงยืนรออยู่ที่มุมหนึ่ง สักครู่เสียงกลองใหญ่ดังขึ้น โย่ง ศรีไพร บุญเหลือเดินนำศรีนวลในชุดเจ้าสาวแบบชาวป่าเดินเข้ามายืนเคียงข้างกับสมิง ทุกคนชะงักหันไปมอง ชื่นชมในความสวยของศรีนวล
เสือเฮี้ยนเดินมายืนบนแท่นในตำแหน่งประธานในพิธี คนอื่นพากันยืนรายรอบ บุญเหลือและโย่งช่วยกันจุดธูป กำใหญ่ และเทียน ส่งให้เสือเฮี้ยน เสือเฮี้ยนรับธูปกำใหญ่ จากนั้นก็ป่าวประกาศกับเจ้าป่าเจ้าเขาด้วยเสียงอันดัง
“วันนี้เป็นวันดี ฤกษ์ดีที่ผาช่องลมของเราจะมีงานมงคล ข้า...เสือเฮี้ยนในฐานะผู้อาวุโส จะขอทำหน้าที่ประธานในพิธีแต่งงาน ขอบวงสรวงเจ้าป่า เจ้าเขา เทวดาอารักษ์ที่ปกปักษ์รักษาผาช่องลมแห่งนี้ โปรดจงรับรู้ และเป็นสักขีพยานในการแต่งงานของสมิงกับศรีนวล และขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายโปรดรับเครื่องบวงสรวงเหล่านี้ไว้ด้วยเทอญ”
เสียงกลองดังรัวขึ้น จากนั้นเสือเฮี้ยนหันมาส่งธูปให้สมิงกับศรีนวล สมิงและศรีนวลเดินเอาธูปไปปักตามถาดอาหารที่ใช้บวงสรวงถาดละดอกๆ ไปเรื่อยๆ เมื่อปักธูปเสร็จก็กลับมานั่งคู่กันบนปะรำ
เสือเฮี้ยนเริ่มเอาสายสิญจน์มาผูกข้อมือของสมิงและศรีนวล บุญเหลือ เหิม ขวด โย่ง และลูกน้องคนอื่นๆ เริ่มเอาสายสิญจน์มาผูกข้อมือของสมิงและศรีนวลไปเรื่อยๆ ศรีไพรเดินออกมารำดาบ เพื่อประกอบการบวงสรวง ใบหน้าของศรีไพรดูเหมือนจะมีความสุข ขัดแย้งกับดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมา ศรีไพรตั้งใจร่ายรำดาบอย่างสวยงามที่สุด เพื่อเป็นของขวัญให้กับสมิงและศรีนวล
“ศรีไพรมันตั้งใจรำบวงสรวง เพื่อเป็นของขวัญงานแต่งงานให้สมิงกับศรีนวล ข้าเห็นมันแอบซ้อมมาหลายวันแล้ว” เสือเฮี้ยนบอกสมิงกับศรีนวล
“ไม่นึกว่าศรีไพรจะรำได้ดีขนาดนี้”
ศรีนวลเข้าใจความรู้สึกของศรีไพร
“ศรีไพรรักเราสองคนมากนะสมิง เขาทำทุกอย่างก็เพื่อคนที่เขารัก”
ศรีไพรรำดาบไปมา ดูฉวัดเฉวียนหวาดเสียว ประกอบเสียงกลองที่ระทึกใจ
พวกลูกน้องสมิงกำลังผูกข้อมือให้สมิงและศรีนวล ระหว่างนั้นศรีไพรรำดาบอยู่ท่ามกลางเสียงกลองที่ดูระทึกใจ สักครู่ศรีไพรก็รำมาใกล้เครื่องบวงสรวง แล้วตวัดเอาดาบเชือดหน้าแขนตัวเองให้เลือดสาดกระจายไปยังเครื่องบวงสรวง ทุกคนตกใจ
“ศรีไพร ทำแบบนี้ทำไม”
“การบวงสรวง ต้องมีเลือดสดๆ สังเวยเจ้าป่าเจ้าเขา ศรีไพรสละเลือดตัวเอง เพื่อให้พิธีแต่งงานของสมิงกับศรีนวลราบรื่นสมบูรณ์ที่สุด” เสือเฮี้ยนบอก บุญเหลือรีบเข้ามาหาศรีไพร
“เดี๋ยวบุญเหลือทำแผลให้พี่ศรีไพรเอง ทุกคนไม่ต้องห่วง”
บุญเหลือเข้ามาประคองศรีไพร ออกไป
ศรีไพรและบุญเหลือพากันเดินมาตามทาง
“ศรีไพรเก็บอุปกรณ์ทำแผลไว้แถวหน้าถ้ำ”
“งั้นทนหน่อยนะพี่ศรีไพร”
ศรีไพรและบุญเหลือพากันเดินมาสักครู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เอ๊ะ ทำไมมันเหมือนมีคนแอบมองเราอยู่”
“ไอ้มเหศักดิ์”
มเหศักดิ์ แดง และพวก ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้า
“นึกไม่ถึงละซิ ว่าพวกข้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
“รีบยิงปืนบอกพวกเราซิ บุญเหลือ” ศรีไพรรีบบอกบุญเหลือ บุญเหลือยกปืนจะยิงเป็นสัญญาณแต่ถูกแย่งปืนก่อนยิง
“ปลดปืนมันออกไป อย่าให้มันส่งสัญญาณถึงคนอื่นได้ เราจะจัดการพวกมันเงียบๆ”
บุญเหลือและศรีไพรพยายามต่อสู้กับแดงและพวก โดยมีมเหศักดิ์ยืนคุมเชิง ศรีไพรซึ่งบาดเจ็บอยู่ เซล้มลงไป ขณะที่บุญเหลือกำลังถูกรุมจากทุกคน ศรีไพรอาศัยโอกาสที่ไม่มีใครสนใจรีบหนีไป
เสือเฮี้ยนเดินไปที่เครื่องบวงสรวง หยิบแหวนทอง 2 วง ขึ้นมา แล้วหันมาทางสมิงและศรีนวล
“เอาละ ต่อไปขอให้สมิงกับศรีนวล แลกกันสวมแหวน เพื่อประกาศว่าเจ้าทั้งสองจะเป็นผัวเมียกันตลอดไป”
สมิงและศรีนวลรับแหวนมาคนละวง ขณะที่เสียงกลองดังรัวขึ้น
“ด้วยแหวนวงนี้ สมิงขอประกาศต่อหน้าเจ้าป่าเจ้าเขาและพวกเราทุกคนที่ผาช่องลมว่า สมิงจะรักและภักดีกับศรีนวลตลอดไป”
สมิงสวมแหวนให้ศรีนวลที่นิ้วนางข้างซ้าย จากนั้นศรีนวลก็หยิบแหวนขึ้นมา ในใจของเธอพยายามที่จะเข้มแข็งและยอมรับที่จะแต่งงานกับสมิง
“สวมแหวนให้สมิงซิศรีนวล พิธีแต่งงานของเราจะได้สมบูรณ์”
ศรีนวลมองแหวนน้ำตาคลอ ขณะที่สมิงยื่นมือให้ ศรีนวลค่อยเคลื่อนแหวนเข้าไปที่นิ้ว แต่ขณะที่กำลังจะสวมแหวน เดือนก็วิ่งเข้ามา
“อย่า” ทุกคนหันไปมอง “อย่าเพิ่งสวมแหวนฟังเดือนก่อน”
“คุณเดือน”
“เดือนมาที่นี่ก็เพื่อจะบอกแม่ศรีนวลว่า เดือนขอยกเลิกคำสัญญาที่เดือนเคยขอร้องแม่ศรีนวลไม่ให้กลับไปหาพ่อเลอสรร” ศรีนวลน้ำตาคลอ “เดือนเข้าใจแม่ศรีนวลผิด แต่ตอนนี้เดือนรู้ความจริงแล้วว่าที่ผ่านมา แม่ศรีนวลกับพ่อเลอสรรรักกัน ถ้าแม่ศรีนวลแต่งงานกับคนอื่น พ่อของเดือนก็จะไม่มีความสุข ตัวแม่ศรีนวลเองก็จะไม่มีความสุข”
“แต่มันสายไปแล้วคุณเดือน ศรีนวลแต่งงานกับสมิงเรียบร้อยแล้ว” สมิงบอก
“พิธียังไม่สมบูรณ์ ถ้าศรีนวลยังไม่สวมแหวนให้สมิง” เสือเฮี้ยนบอก สมิงจึงหันมาทางศรีนวล
“งั้นก็สวมแหวนให้สมิงซิ ศรีนวล”
ศรีนวลน้ำตาคลอ เธอรู้สึกสงสารสมิงเหลือเกินเพราะสมิงรักและบูชาเธอมาตลอดหลายสิบปี แต่ขณะนี้เธอกำลังจะปฏิเสธสมิงอีกครั้ง
“สมิง”
“เร็วซิศรีนวล สมิงรอวินาทีนี้มากว่า 20 ปี สวมแหวนให้สมิงซิ”
สมิงเต็มไปด้วยความหวั่นไหว รู้ทั้งรู้ว่าศรีนวลกำลังจะปฏิเสธเขาอีกครั้งทั้งๆ ที่ทุกอย่างกำลังจะสำเร็จ
“สมิง ศรีนวลขอโทษ”
“ทำไม สมิงไม่ดีตรงไหน”
“สมิงดีทุกอย่าง ชาตินี้ไม่มีใครรักศรีนวลได้มากเท่ากับสมิงอีกแล้ว แต่ศรีนวลบุญไม่ถึงเราสองคนไม่ได้เกิดมาคู่กัน”
ศรีนวลและสมิงน้ำตาไหลพราก
“ก็ได้ สมิงจะไม่บังคับจิตใจศรีนวล แต่ถ้าวันใดเลอสรรตาย ศรีนวลจะต้องกลับมาหาสมิง สัญญาให้สมิงได้ไหมศรีนวล” สมิงวิงวอนเพราะในใจสมิงแค้นเลอสรรที่เป็นมารหัวใจ สมิงคิดอยากจะกำจัดเลอสรรออกไปจากชีวิต ศรีนวลไม่อยากเป็นหญิงสองผัว แต่เนื่องจากสมิงวิงวอน ทำให้เธอต้องจำใจพยักหน้ารับ สมิงดีใจ “ศรีนวลสัญญาแล้วนะ วันใดที่ไม่มีเลอสรรบนโลกนี้ วันนั้นศรีนวลจะกลับมาหาสมิง” ศรีไพรวิ่งเข้ามา
“หนีเร็ว พวกมันบุกเข้ามาแล้ว”
สมิงและคนอื่นๆ รีบคว้าปืน เตรียมลุย
บุญเหลือกำลังต่อสู้อยู่กับคนอื่นๆ สักครู่ก็เห็นเลอสรร ระพี จ่าสมหมายและพวกนำกำลังตำรวจเข้ามา
มเหศักดิ์หันไปเห็น
“เฮ้ย ตำรวจ ฆ่ามัน”
มเหศักดิ์ แดง และพวก หันไปยิงใส่เลอสรรกับพวกตำรวจ จากนั้นก็เกิดการปะทะกัน บุญเหลือรีบอาศัยจังหวะหนีออกจากวงล้อมแล้วหายไปในป่า
มเหศักดิ์เอาปืนยิงจรวดอาร์พีจีประทับบ่าแล้วยิงเข้าใส่กลุ่มของเลอสรร ระเบิดตูมใหญ่ ระเบิดเป็นระยะๆ ราวกับสมรภูมิสงคราม สักครู่มเหศักดิ์ก็เปลี่ยนให้ลูกน้องเป็นคนยิงบ้าง
เลอสรร ระพี จ่าสมหมายและพวกต่างพากันหลบระเบิด แล้วคอยยิงตอบโต้ เลอสรรแยกตัวออกจากกลุ่ม แล้วเล็งหาต้นตอคนยิงระเบิด เมื่อคืบคลานเข้าไปใกล้ๆ และได้จังหวะเหมาะ เลอสรรก็เล็งไปที่เป้าหมายแล้วลั่นกระสุนเด็ดหัวคนยิงระเบิดล้มลง
ลูกน้องของมเหศักดิ์โดนยิง โดนระเบิด,ฒ๖ษญตายมากมาย จนเหลือมเหศักดิ์รอดเพียงคนเดียว มเหศักดิ์เห็นท่าไม่ดี รีบหนีหายเข้าป่าไป
สมิง ขวด เหิม เสือเฮี้ยน ศรีไพรและพวกเคลื่อนกำลังมาซุ่มอยู่มุมหนึ่ง สมิงส่องกล้องทางไกลดูเหตุการณ์
“ผาช่องลมคงแตกแน่คราวนี้”
“ข้าจะไปที่ถ้ำ ไประเบิดปิดปากถ้ำไม่ให้ใครเอาทองไปได้”
“ศรีไพรไปด้วยพ่อ”
“ไปเจอกันที่แม่น้ำ”
ทุกคนพากันแยกกำลังกันออกไป
ระพีส่องกล้องทางไกล เห็นเสือเฮี้ยน ศรีไพร และลูกน้องกำลังเคลื่อนกำลังไปยังถ้ำ ระพีและจ่าสมหมายนำกำลังตำรวจแยกไปทางหนีถ้ำ ขณะที่เสือเฮี้ยนและศรีไพร นำกำลังแยกไปยังปากถ้ำ
“มีการเคลื่อนย้ายกำลังครับผู้การ เป้าหมายน่าจะอยู่ที่บริเวณถ้ำ”
“ผู้กองกับจ่าสมหมายนำกำลังตามพวกมันไป”
“ครับผม”
ระพี จ่าสมหมาย นำกำลังแยกออกไป
เลอสรรนำกำลังตำรวจบุกเข้ามาในถ้ำ แล้วเจอกับการยิงสกัดของสมิง ขวด เหิมและพวก เลอสรรและพวกรีบหลบเข้าไปที่มุมหนึ่ง
“สมิง ตอนนี้ตำรวจปิดล้อมผาช่องลมเอาไว้หมดแล้ว ขอให้ทุกคนวางอาวุธแล้วมอบตัวซะ”
สิ้นเสียงเลอสรร สมิงก็ลุกขึ้นกราดยิงกลับไปเป็นคำตอบ เลอสรรหลบ
“เลอสรรอยู่นั่นไงสมิง เก็บมันซะ ศรีนวลจะได้เป็นของสมิงคนเดียว”
“ใช่ เลอสรรมันเป็นมารหัวใจของสมิง พวกเราจะช่วยกันจัดการมัน”
“ขอบใจ แต่คนที่จะฆ่าเลอสรร ต้องเป็นสมิง มันถึงจะสมศักดิ์ศรี”
สมิงนำกำลังบุกเข้าไป
ขณะนั้นบุญเหลือหนีมาหลบที่มุมหนึ่ง เห็นศรีนวล เดือนวิ่งผ่านมาบุญเหลือรีบตะโกนเรียก
“แม่ศรีนวล บุญเหลืออยู่นี่”
ศรีนวลและเดือนรีบเข้ามาหาบุญเหลือ
“บุญเหลือเจ็บมากมั้ย แผลเต็มไปหมดเลย” เดือนถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรครับคุณเดือน ทนได้”
“คุณเดือนบอกว่า ดาว กับเกียรติกล้าถูกไอ้บันลือจับไปที่ถ้ำ”
“ตอนนี้เรายังไปไหนไม่ได้หรอกจ้ะ พวกมันเข้ามาในผาช่องลมเต็มไปหมด ประเดี๋ยวโดนลูกหลง”
เดือนมองเห็นสมิงกับเลอสรรกำลังยิงกันก็รู้สึกกังวล สักครู่ตำรวจก็ยิงระเบิดเข้ามาโดนปะรำพิธีระเบิดไฟลุกท่วมน่ากลัว
“แม่ศรีนวลเราจะทำยังไงกันดีจ้ะ คุณพ่อของเดือนกับสมิงกำลังจะฆ่ากันแล้ว”
“แต่คุณเลอสรรกำลังจะจับสมิงเข้าคุก ยังไงบุญเหลือก็ยอมไม่ได้”
“ทุกคนอยู่ตรงนี้ รอดูเหตุการณ์ก่อน แม่เชื่อว่าทุกอย่างจะต้องจบลงด้วยดี”
ศรีนวลพาทุกคนหลบเข้าที่กำบัง
ขณะนั้นบันลือ ดำกับพวกกำลังช่วยกันขนทองมากองรวมกันไว้เตรียมขนย้าย ดาวและเกียรติกล้า ถูกมัดไว้ที่หน้าถ้ำ
“เร็วๆ ซิวะ ขนออกมาให้หมด”
“ทองเยอะขนาดนี้ ขนวันเดียวไม่หมดแน่พี่”
“ต้องหมดซิวะ ทองทั้งหมดต้องเป็นของข้า ขนออกมาเร็ว”
เกียรติกล้าโดนมัดเอาไว้ เริ่มทนไม่ไหว้จึงโวยวายออกมา
“ปล่อย ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”
“เสียงดังนักไอ้เด็กบ้า”
“คอยดูชั้นจะบอกพ่อให้มาจับแก”
“ปากดี”
บันลือตบเปรี้ยงเกียรติกล้าเซไป ดาวรีบเข้ามาขวาง
“อย่าทำนะ”
“มีปัญหาอะไร ทำไมข้าจะทำไอ้เด็กปากเสียนี่ไม่ได้” บันลือเข้ามาแกล้งเกียรติกล้า ดาวเอาตัวเข้าไปกระแทกบันลือทำให้บันลือโมโห “มันเป็นอะไรกับแกนังดาว ทำไมถึงปกป้องมัน”
“ไม่ว่าเค้าจะเป็นอะไร แกก็ไม่มีสิทธิ์ไปรังแกเค้า”
“อยากลองใช่มั้ย”
บันลือเข้ามาทำร้ายดาว เกียรติกล้าเริ่มรู้สึกสงสารดาวขึ้นมาที่ดาวคอยปกป้องเขา เสือเฮี้ยน ศรีไพร และพวกพากันวิ่งเข้ามา
“หยุดนะ พวกเอ็งจะเอาทองออกไปจากถ้ำไม่ได้”
“ฮ่ะๆ ตายซะเถอะไอ้แก่”
บันลือสาดกระสุนใส่เสือเฮี้ยน
“เร็ว คุณเกียรติกล้า รีบวิ่งเข้าไปหลบในถ้ำ” ดาวรีบบอกเกียรติกล้า
“แต่ว่า”
“เร็วค่ะ เดี๋ยวโดนลูกหลง”
ดาวและเกียรติกล้ารีบหลบเข้าไปในถ้ำ ทุกคนหลบจากนั้นก็ยิงถล่มกัน
ระพี จ่าสมหมายและพวก นำกำลังมาที่บริเวณใกล้ๆ ถ้ำ ระพีเห็นดาวและเกียรติกล้ากำลังวิ่งหลบเข้าไปในถ้ำ ระพีตกใจ
“ดาว”
“อยู่ในดงสมรภูมิเลยครับผู้กอง”
“บอกทุกคนให้อยู่นิ่งๆ ไว้ก่อน ปล่อยให้พวกโจรมันปะทะกันก่อน แล้วเราค่อยเข้าไปชาร์จ”
“ครับผู้กอง แล้วผู้กองละครับจะไปไหน”
“ผมต้องเข้าไปช่วยดาวกับเกียรติกล้า”
ระพีแอบซุ่ม แล้วจากนั้นก็วิ่งลัดเลาะออกไป
ดาวและเกียรติกล้าวิ่งเข้ามาหลบด้านในของถ้ำ ขณะที่บันลือ ดำและลูกน้อง ใช้ปากถ้ำเป็นที่กำบังคอยซุ่มยิงตอบโต้ ดาวมีเลือดไหลกลบปากจากการถูกบันลือซ้อม เกียรติกล้าเห็นแล้วรู้สึกสงสาร
“เจ็บมั้ยพี่ดาว”
“คุณเกียรติกล้าเรียกชั้นว่าอะไรนะ”
“พี่ดาว”
“ทำไมล่ะ”
“ก็พี่ดาวช่วยชั้น ปกป้องชั้นเหมือนพี่สาว ชั้นก็สมควรจะเรียกว่าพี่”
“ขอบคุณ แต่ดาวไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ ดาวมันลูกกำพร้า ไม่มีหัวนอนปลายตีน ไม่ควรนับญาติกับคนมีชาติตระกูลอย่างคุณ”
“จะเกิดมาแบบไหน สุดท้ายก็ตายเหมือนกัน ชั้นเต็มใจจะเรียกแบบนี้ ไม่มีใครห้ามชั้นได้หรอก พี่ดาว”
ดาวยิ้มให้กับไมตรีที่เกียรติกล้ายื่นให้
เลือดเจ้าพระยา ตอนที่ 16 อวสาน (ต่อ)
เสือเฮี้ยน ศรีไพรและพวก กำลังช่วยกันยิงถล่มใส่บันลือและพวก บันลือ ดำ กับพวกอยู่ที่ปากถ้ำ ผลุบๆ โผล่ๆ ใช้ปากถ้ำเป็นที่กำบัง เสือเฮี้ยนครุ่นคิดแล้วได้ความคิดบางอย่าง
“ศรีไพร”
“จ๋าพ่อ”
“เอ็งวางระเบิดไว้ตรงไหนบ้าง”
“ปากถ้ำเป็นหลักจ้ะ ถ้ากดระเบิด ปากถ้ำก็จะถล่มปิดทางเข้าออก”
“ดีจะได้ฝังพวกมันในถ้ำซะเลย”
“จ้ะพ่อ”
“ไปเอาชนวนมา”
ศรีไพรรีบหันกลับไปหาชนวนระเบิด ขณะที่เสือเฮี้ยนและพวกยังคงระดมยิงบันลือ ดำ และพวก
ระพีวิ่งลัดเลาะเข้าไปใกล้ปากถ้ำและคอยหลบกระสุนที่ทั้งสองฝ่ายสาดใส่กันเป็นระยะ สักครู่ระพีก็พบช่องเล็กๆ ซึ่งมุดตัวเข้าไปด้านในถ้ำได้โดยที่บันลือ ดำและพวกไม่ทันเห็น ภายในถ้ำ ดาวและเกียรติกล้า กำลังหลบเศษหินที่โดนกระสุนกระจายไปมา ระพีรีบเข้าไปหา
“ดาว”
“คุณ”
“พี่ระพี ช่วยด้วย”
ระพีจุ๊ปากให้เกียรติกล้าเงียบ แล้วจากนั้นก็แก้มัดให้
“รีบหลบออกไปเร็ว”
“ไปทางไหนล่ะ พวกมันอยู่เต็มไปหมด”
“ตามผมมา เร็ว” ระพีรีบพาดาว และเกียรติกล้าไปยังช่องเล็กๆ “ดาวออกไปก่อน”
“ไม่ค่ะ ให้เกียรติกล้าไปก่อน”
เกียรติกล้ารีบมุดช่องเล็กออกไป
ศรีไพรหยิบชนวนระเบิดมาแล้วส่งให้เสือเฮี้ยน
“นี่จ้ะพ่อ”
“บอกให้คนอื่นๆ ยิงไปเรื่อยๆ อย่าให้มันสงสัย ข้าจะจุดชนวนระเบิดให้พวกมันตายในถ้ำให้หมด”
“จ้ะพ่อ”
ศรีไพรคว้าปืนแล้วสาดกระสุนไปยังบันลือกับพวก ขณะที่เสือเฮี้ยนเริ่มจุดชนวน
ขณะนั้นระพีกำลังช่วยดาวมุดช่องเล็กๆ ออกมา แต่แล้วก็เกิดระเบิดถ้ำเริ่มสะเทือน ดาวลังเลเป็นห่วงระพี
“เร็วซิดาว รีบไป”
“แต่คุณระพี”
“รีบออกไป แล้วเดี๋ยวผมจะตามไป เร็ว”
เสียงระเบิดดังขึ้น ถ้ำเริ่มสะเทือน บันลือ ดำ และพวก พากันวิ่งหนี และแล้วถ้ำก็ระเบิด ตูม หินตกลงมาปิดปากถ้ำ
ดาวลอดช่องออกมาได้ทันเวลา ก่อนที่ช่องเล็กๆ จะถล่มปิดทางเข้าออก ดาวโดนแรงระเบิดกระแทก ทำให้บาดเจ็บ เมื่อดาวได้สติก็ร้องเรียกระพี
“คุณระพีๆ ฮื่อๆ”
ศรีไพรรีบเข้ามาช่วย
“รีบหนีเถอะดาว”
เกียรติกล้าประคองดาวเนื่องจากดาวบาดเจ็บจากแรงระเบิด ศรีไพรนำทั้งคู่ออกไป
สมิง ขวด เหิมและพวก กำลังยิงถล่มกับเลอสรรและพวก สมิงได้ยินเสียงระเบิดดังมาจากถ้ำก็รู้สึกเป็นห่วงเสือเฮี้ยนและศรีไพร
“ขวด เหิม เอ็งสองคน ไปช่วยเสือเฮี้ยนเร็ว”
“แต่ว่าสมิง”
“ทางนี้ไม่ต้องห่วง สมิงรับมือได้”
ขวด เหิมและพวกจำนวนหนึ่งพากันวิ่งออกไป แต่ขวดและลูกน้องสมิงหลายคนถูกยิงตายระหว่างทาง ขณะที่เหิมถูกยิงล้มลง สมิงโกรธมาก
“มันจะมากไปแล้ว”
สมิงตัดสินใจบุกเดี่ยวออกไป แล้วยิงพวกตำรวจที่อยู่กับเลอสรรตายจำนวนมาก
เลอสรรหลบเข้าที่กำบัง ขณะที่สมิงบุกเข้ามา
“เลอสรร ออกมา”
เลอสรรเดินออกมายืนเผชิญหน้ากับสมิงในมือถือปืนเล็งมา
“มอบตัวซะสมิง โทษหนักจะได้เป็นเบา”
“ไม่มีวัน ถ้าจะจับสมิงต้องจับตายเท่านั้น”
“ก็ดี ถ้างั้นก็ตายซะ”
เลอสรรและสมิง ตั้งท่าจะยิงกัน แต่แล้วศรีนวล บุญเหลือ เดือน ก็วิ่งออกมาจากมุมซ่อนตัว
“อย่านะ อย่ายิงกัน”
“ในที่สุดศรีนวลก็มาอยู่ที่ผาช่องลมกับสมิง นี่คงได้เสียกันแล้วซินะ” เลอสรรต่อว่าด้วยอารมณ์หึงหวง
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคุณเลอสรร ศรีนวลจะทำอะไร หรือจะแต่งงานกับใคร คุณไม่มีสิทธิ์มาห้าม”
“อย่าเอาสันดานคนกรุงมาดูถูกน้ำใจผู้หญิงอย่างศรีนวล คนอย่างเอ็งมันเหมือนไก่ได้พลอยไม่เคยรู้คุณค่าของความรักที่ผู้หญิงมอบให้”
“แล้วแกล่ะสมิง เฝ้ารอเมียชาวบ้านมาเป็นสิบปี ทำแบบนี้มันลูกผู้ชายหรือเปล่า”
“ไอ้เลอสรร”
สมิงโกรธจัด ทิ้งปืนลงไป แล้วปรี่เข้าไปชกปากเลอสรรเซล้มปืนหลุดมือไป จากนั้นสมิงกับเลอสรรกับตะบันหมัดใส่กันอย่างดุเดือด
“อย่า อย่า”
ศรีนวลพยายามห้าม แต่ไม่เป็นผล
มเหศักดิ์แอบซุ่มอยู่ที่มุมหนึ่ง เฝ้ามองการต่อสู้ของสมิงและเลอสรร และในจังหวะหนึ่งเลอสรรโดนต่อยล้มลง สมิงก็ยกปืนขึ้นมาเล็งจะยิงซ้ำ ศรีไพรพาดาวและเกียรติกล้า ผ่านมาเห็นว่ามเหศักดิ์กำลังจะยิงสมิง ศรีไพรรีบพาดาว และเกียรติกล้าไปหลบหลังพุ่มไม้
“คุณ 2 คนอยู่ที่นี่ก่อน”
“ศรีไพรจะไปไหน”
“เดี๋ยวศรีไพรมา อย่าออกไปไหน มันอันตราย”
ศรีไพรรีบออกไปยังจุดที่มเหศักดิ์ซ่อนตัวอยู่ แล้วเข้าไปขวางทางปืน
“อย่านะ”
“ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อไอ้สมิงเชียวหรือวะ นังศรีไพร”
“ใช่ แกมันหมาลอบกัด ยิงคนข้างหลัง”
“ปากดีนัก งั้นก็ตายซะ”
มเหศักดิ์ลั่นกระสุนออกไป ขณะที่ศรีไพรปามีดสวนกลับมา มีดปักที่ไหล่มเหศักดิ์ทำให้วิถีกระสุนผิดเป้าหมาย ศรีไพรโดนกระสุนที่มือ ศรีไพรล้มลงตามแรงกระสุน มเหศักดิ์โกรธมากกระชากมีดออกมาจากไหล่ตัวเอง แล้วเดินเข้าหาศรีไพรซึ่งนอนอยู่บนพื้น
“นังตัวดี เอ็งตาย”
ขณะที่มเหศักดิ์จะจ้วงแทงศรีไพร เสือเฮี้ยนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลัง เข้ามาล็อกคอมเหศักดิ์แล้วใช้มีดแทงเข้าที่หลัง มเหศักดิ์สะดุ้งเฮือกหันมามอง
“พ่อ”
“พ่อไม่ยอมให้เอ็งตายง่ายๆ หรอกศรีไพร”
“งั้นเอ็งก็ตายแทนซะไอ้แก่”
มเหศักดิ์รวบรวมกำลังใช้มีดในมือจ้วงแทงเสือเฮี้ยนล้มลง ศรีไพรกรีดร้อง
“พ่อ”
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างของมเหศักดิ์สะดุ้งเฮือก เกียรติกล้าประคองดาวซึ่งยืนถือปืนยิงมเหศักดิ์
“ปิดตำนานโจรสารเลวได้แล้ว มเหศักดิ์”
ศรีไพรคลานเข้าไปกอดศพเสือเฮี้ยนร้องไห้ เกียรติกล้าประคองดาวให้เข้ามาหาศรีไพร
“พ่อ พ่อจ๋า”
“ศรีไพร”
“พ่อมาช่วยชั้นทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตาย”
“พ่อให้กำเนิด ให้ชีวิตเอง พ่อมีหน้าที่ปกป้องดูแลลูก”
“แต่ชั้นไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป ไม่มีใครรักชั้นเลย สมิงเค้าไม่ได้รักศรีไพรเลยนะพ่อ”
“ศรีไพร เอ็งอย่าพูดว่าไม่มีใครรักเอ็ง อย่าพูดว่าเอ็งไม่เหลือใครแล้ว ความรักของหนุ่มสาวมันเทียบไม่ได้กับความรักของพ่อแม่ ถ้าพ่อยังอยู่ เอ็งก็ยังมีพ่อและความรักของพ่อจะอยู่กับเอ็งตลอดไป จนวัน...ตาย”
เสือเฮี้ยนสิ้นลมหายใจในอ้อมแขนศรีไพร ศรีไพรร้องไห้โฮ เพิ่งประจักษ์ในความรักที่มีคุณค่าเหนือกว่าความรักใดๆ นั่นคือความรักของพ่อที่มีต่อเธอนั่นเอง
เลอสรรและสมิง ชกต่อยกันจนเลือดกบปาก มีแผลแตกตามตัว ทั้งคู่สะบักสบอม ต่อยกันจนอ่อนแรง ศรีนวลวิ่งเข้าไปขวางกลางเอาไว้
“พอแล้ว อย่าทำร้ายกันอีกต่อไปเลย พอได้แล้ว”
“ไม่ได้ ตราบได้ที่มันยังไม่เลิกรักศรีนวล ฉันกับไอ้สมิงจะต้องตายกันไปข้างนึง”
“ก็ได้เลอสรร เราสองคนจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ งั้นเรามาดวลกันคนละนัด”
สมิงหยิบปืนขึ้นมา เปิดลูกโม่แล้วทิ้งกระสุนออกหมดให้เหลือแค่นัดเดียว เลอสรรคว้าปืนขึ้นมาแล้วทำเช่นเดียวกัน
“ดี กระสุนนัดเดียวจะเป็นนัดตัดสินว่าใครจะได้ศรีนวล”
“อย่าทำแบบนั้นนะ ศรีนวลไม่อยากให้ใครตายทั้งนั้น”
“เป็นไปไม่ได้ศรีนวล ระหว่างสมิงกับไอ้เลอสรร จะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งตายเท่านั้น”
เกียรติกล้าประคองดาว เดินเข้ามา
“คุณเลอสรรคะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ดาวขอร้อง ถึงดาวจะเป็นเด็กกำพร้าแต่สมิงก็เป็นเหมือนพ่อของดาว อย่ายิงกันเลยนะคะ”
“พี่ดาว พี่ดาวไม่ใช่เด็กกำพร้า” เดือนบอกแล้วหันไปทางศรีนวล “แม่ศรีนวลบอกความจริงกับทุกคนซิคะ ว่าพี่ดาวเป็นลูกของใคร ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”
ศรีนวลมองหน้าดาวแล้วตัดสินใจบอกความจริงออกมา
“ค่ะ ดาวไม่ใช่เด็กกำพร้า แต่เป็นลูกของศรีนวลกับ...คุณเลอสรร”
“ดาวเป็นลูกผมกับศรีนวล” เลอสรรถึงกับตะลึง
“จริงเหรอคะแม่ศรีนวล” ศรีนวลพยักหน้า ขณะที่เลอสรรกับดาวต่างก็แปลกใจ ไม่คาดคิด “แล้วทำไมต้องปกปิดเรื่องนี้กับดาวด้วย”
“แม่ขอโทษนะดาว แต่ที่แม่ปกปิดเรื่องนี้ก็เพราะแม่ไม่อยากให้ใครมาพรากลูกไปจากแม่”
สมิงยืนฟังด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ แม้ว่าเขาจะรอดชีวิตจากการดวลปืน แต่การที่เขาฆ่าเลอสรรตายก็คงสร้างบาดแผลในใจให้กับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นศรีนวลหรือดาว สมิงนิ่ง แล้วตัดสินใจบางอย่าง
“ชีวิตเราพ่ายแพ้แล้วทุกอย่าง”
สมิงเล็งปืนไปจะยิงเลอสรร แต่ศรีนวลมาขวางทางปืนไว้
“สมิง อย่านะ ศรีนวลขอ” สมิงน้ำตาไหล
“หลีกไป นี่เป็นเรื่องของลูกผู้ชาย เราสองคนจะต้องตายกันไปข้างนึง”
สมิงรับรู้ถึงความรักที่ศรีนวลมีต่อเลอสรร ทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ น้ำตาไหล
เหิมซึ่งถูกยิง ค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นมา แล้วโผล่เข้ามาแอบมองที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่ง
“ไอ้เลอสรร มารหัวใจของสมิง”
เหิมแอบมอง แล้วเตรียมขยับปืนโดยเป้าหมายคือเลอสรร
เลอสรรมองศรีนวลที่ยืนขวางทางปืนอยู่ก็รับรู้ได้ถึงความรักที่ศรีนวลมีต่อเขา
“หลีกไปศรีนวล นี่เป็นเรื่องของสมิงกับผม”
“ไม่ค่ะ ศรีนวลไม่ยอมให้มีการยิงกัน”
“แต่มันเป็นศักดิ์ศรีของผู้ชาย ถ้าศรีนวลยังขวางอยู่แบบนี้ ก็เท่ากับศรีนวลกำลังย่ำยีเกียรติทั้งของสมิงและของผม”
“หลีกทางเถอะศรีนวล ยังไงศรีนวลก็ห้ามเราไม่ได้อยู่แล้ว”
ศรีนวล ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้
“ทำไมไม่ฟังกันบ้าง”
“จำเอาไว้ที่ผ่านมา ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง ผมอยากขอโทษศรีนวลกับลูก และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะรักศรีนวลตลอดไป” เลอสรรบอก
ศรีนวลร้องไห้สะอึกสะอื้น ขณะที่สมิงและเลอสรรเดินเข้าหากัน ต่างคนต่างจ้องตากันไม่กระพริบ
“พร้อมแล้วใช่มั้ย”
สมิงมองไปที่ด้านหลังเลอสรรเห็นเหิมแอบมองอยู่ที่หลังพุ่มไม้ แต่สมิงก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พร้อม”
สมิงและเลอสรร หันหลังให้กัน จากนั้นก็เดินห่างออกจากกันคนละก้าว
“หนึ่ง สอง...”
เสียงปืนดังขึ้น 2 นัดพร้อมกัน สมิงล้มลง ขณะที่หลังพุ่มไม้ร่างของเหิมเดินเซออกมาล้มลง
“สมิง”
เหิมเซล้มลงไป เหิมล้มนอนที่พื้น ศรีไพรซึ่งเห็นเหตุการณ์ก็เดินเข้าไปหาเหิม
“ศรีไพร สมิงยิงชั้นทำไม” เหิมถามศรีไพร
“สำหรับสมิงทุกอย่างต้องยุติธรรม เราไม่ควรเอาเปรียบคู่ต่อสู้ ผาช่องลมแตกแล้ว เราจะตายกันที่นี่เหิม”
เหิมขาดใจตาย ศรีไพรเอามือลูบปิดเปลือกตาให้เหิม สายตาของศรีไพรดูนิ่งเงียบ
ศรีนวลมองเหิมและสมิงก็เข้าใจทันทีว่าสมิงยิงเหิม เพื่อห้ามไม่ให้เหิมยิงเลอสรร
“สมิงยอมที่จะยิงลูกน้อง เพื่อให้คุณเลอสรรมีชีวิตต่อไป”
ศรีนวลบอกกับเลอสรร จากนั้นศรีนวล ดาว บุญเหลือรีบเข้าไปหาสมิงที่ลมหายใจกำลังรวยริน
“สมิง ทำไมทำแบบนี้”
“ถึงสมิงไม่ใช่พ่อ แต่สมิงก็รักดาวเหมือนลูก ตอนนี้ดาวได้พบกับพ่อที่แท้จริงแล้ว ขอให้ดาวมีความสุข”
“สมิงให้ชีวิตกับบุญเหลือ ถ้าไม่ได้สมิง บุญเหลือก็คงตายไปนานแล้ว” บุญเหลือบอกทั้งน้ำตา
“เอ็งเป็นผู้ชาย ต้องเข้มแข็ง อย่าให้ใครเห็นน้ำตาเข้าใจนะบุญเหลือ”
“จ้ะสมิง ชั้นจะไม่ร้องไห้” บุญเหลือตอบรับทั้งที่น้ำตาไหลพราก เลอสรรเดินเข้ามาหาสมิง
“สมิงเพื่อนรัก ทำไมเลือกที่จะตาย ทำไมไม่มอบตัว”
“คนเป็นโจร จะต้องตายอย่างโจรถึงจะสมศักดิ์ศรี ศรีนวลเป็นของนายแล้วเลอสรร ดูแลดาวกับศรีนวลให้ดี อย่าทำให้พวกเค้าเสียใจ”
“ที่ผ่านมา ชั้นทำผิดมาตลอด แต่ต่อไปชั้นจะไม่พลาดอีก ชั้นสัญญาว่าจะดูแลดาว กับศรีนวลให้ดีที่สุด”
“สมิง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่สมิงทำเพื่อศรีนวล”
“ชาตินี้เราไม่ได้เกิดมาคู่กัน หากชาติหน้ามีจริง ขอสมิงได้เกิดมาคู่กับศรีนวลบ้าง”
สมิงค่อยๆ หลับตาแล้วจากไปอย่างสงบ มือหล่นลงมา
“สมิง”
“สมิงตายแล้ว สมิง”
ทุกคนร้องไห้น้ำตาไหลพรากกับการจากไปของสมิง ศรีนวล ดาว บุญเหลือ ก้มกราบศพสมิง
เลอสรร ศรีนวล ดาว บุญเหลือ เดือน เกียรติกล้า จ่าสมหมายและตำรวจที่เหลือทยอยกันเดินมารวมตัวกัน
ดาวน้ำตาไหลพรากคิดถึงระพี ขณะที่จ่าสมหมายกำลังรายงานให้เลอสรรทราบ
“ตำรวจเข้าเคลียร์พื้นที่ทุกตารางนิ้วของผาช่องลมแล้วครับ ไม่เห็นผู้กองระพีเลยครับ เข้าใจว่าคงติดอยู่ในถ้ำ”
“แต่ถ้ำถล่มหมดแล้วไม่มีสัญญาณคนรอดชีวิตในถ้ำเลย”
“คุณระพีช่วยดาวไว้ ถ้าไม่ได้เค้า ดาวคงตายไปแล้ว”
“พี่ระพีช่วยผมด้วยครับคุณพ่อ พี่ระพีไม่น่าเลย”
เกียรติกล้าน้ำตาไหลพราก เดือนเข้ามาปลอบโยน
“เข้มแข็งไว้เกียรติกล้า”
“ศรีไพรหายไปไหน มีใครเห็นพี่ศรีไพรมั้ยครับ”
“ให้ตำรวจหาจนทั่วแล้ว ไม่เห็นเลย ไม่รู้ไปไหน”
“ศรีไพรคงอยากจะอยู่ที่ผาช่องลม ไม่อยากไปไหน”
“ผาช่องลม จะอยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคนตลอดไป กลับกันเถอะค่ะ”
ทุกคนพากันเดิน แล้วสักครู่ก็มีเสียงตะโกนของระพีแว่วออกมา
“รอผมด้วย รอด้วย”
ดาวหันไปมองรอบๆ เห็นระพีโผล่ออกมาจากมุมหนึ่ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะไปทั้งตัว
“คุณระพี”
“ครับ ผมเอง โชคดีที่หลบเข้าซอกหิน เลยรอดมาได้”
ดาววิ่งเข้าไปกอดระพี ทุกคนวิ่งไปรุมล้อมแสดงความยินดี
“เอาละ ได้เวลากลับกันได้แล้ว กลับไปเริ่มต้นกันใหม่ ชีวิตที่เหลืออยู่ผมจะทำให้ดีที่สุด ผมสัญญา”
เลอสรรหันมาหาศรีนวล จากนั้นก็โผเข้ากอดศรีนวลไว้ในอ้อมแขน
มุมหนึ่งของผาช่องลม ศรีไพรกำลังยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของสมิงและเสือเฮี้ยน ใบหน้าเธอเหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีต
จบบริบูรณ์
