มารกามเทพ ตอนที่ 15
ส่วนเหตุการณ์ที่โรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ดูแลจนพลอยค่อยๆ ดีขึ้น รู้สึกตัวขึ้นมา เพชรที่อยู่เฝ้าข้างๆเตียง ปราดเข้าไปหาทันที
“พี่พลอย”
พลอยค่อยๆ ได้สติ สิ่งแรกที่ทำคือกวาดตามองหาเพชร ท่าทางเลิ่กลั่ก
“เพชร..เพชร”
เพชรคว้ามือเอาไว้ “ผมอยู่นี่ครับพี่พลอย”
“เพชร” พลอยผวาตัวมากอดเพชรแน่นร้องไห้เหมือนกลัวน้องหาย “เพชรอย่าหนีพี่ไปหาน้ำหนึ่งนะพี่ไม่เหลือใครแล้ว พี่ไม่มีใครแล้ว”
“มีสิครับพี่พลอย...เรายังมีแม่ เรายังมีกันทั้งสามคน”
“แต่เพชรกำลังจะหนีพี่ หนีแม่ไปหาน้ำหนึ่ง พี่ไม่ยอมนะเพชร พี่ไม่ยอม” พลอยกอดแน่น
ขึ้นอีก ร้องไห้โฮๆ “พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ ที่เพชรจะรักผู้หญิงคนอื่นมากกว่าพี่ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นคือน้ำหนึ่ง พี่ไม่ยอม” พลอยกรี๊ดๆๆ
เพชรพยายามปลอบโยน “แต่ผมกับท่านเกรียงศักดิ์คุยกันแล้วนี่ครับพี่พลอย เราจะยุติเรื่องที่ผ่านมา เริ่มต้นใหม่”
“เพชรคิดว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ ขนาดนั้นเหรอ เพชรคิดว่าคนพวกนั้นจะยอมให้เพชรแต่งงานกับน้องของศัตรูเหรอ ไม่มีทาง”
“มีสิครับ เพราะคนพวกนั้น ไม่ได้เห็นพี่พลอยเป็นศัตรู”
พลอยอึ้ง “เพชร”
“ไม่มีใครเห็นพี่พลอยเป็นศัตรูทั้งนั้น ทั้งท่านเกรียงศักดิ์ คุณหญิง น้ำหนึ่ง มีแต่พี่พลอยคนเดียวที่เห็นคนอื่นเป็นศัตรู
“เพชร” พลอยโกรธจัดตบผลัวะ
“พี่พลอย” เพชรมองมาอย่างตกใจ และคาดไม่ถึง
พลอยสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ “ได้....ถ้าพี่เป็นศัตรู พี่เป็นนางมารร้ายสำหรับทุกคน...พี่ไปก็ได้เพชร พี่ไปก็ได้”
พลอยกระชากสายน้ำเกลือออก ผุนผลันออกไป
“พี่พลอย..พี่พลอย” เพชรรีบตามพลอยออกไปด้วยความเป็นห่วง มือกุมแผลตัวเองเอาไว้ตลอดเวลา
พลอยร้องไห้ด้วยความเสียใจวิ่งหนีออกมาตามทางเดินในโรงพยาบาล เพชรตามไป
“พี่พลอย อย่าไป พี่พลอย”
เพชรวิ่งตามพลอย จังหวะนี้น้ำหนึ่งที่ตั้งใจมาหาเพชรเดินมาอีกทาง สองคนชนกัน
“ว้าย” น้ำหนึ่งล้มลง
พลอยได้ยินเสียงคนร้อง ชะงัก หันกลับไปมอง จึงเห็นเพชรประคองน้ำหนึ่งขึ้นมา
เพชรมองอย่างตกใจ คาดไม่ถึง ทั้งดีใจ และห่วง “น้ำหนึ่ง”
“พี่เพชร”
สองคนมองตากัน แววตามีแต่ความรัก ห่วงหา อาวรณ์ และอาทร พลอยมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดรวดร้าว รู้สึกถึงความสูญเสีย ขณะที่สายตาของน้ำหนึ่งเหลือบมองเห็นเลือดที่ซึมผ่านแผลออกมา
“พี่เพชร” น้ำหนี่งเอามือแตะจับทันทีด้วยความเป็นห่วง
เพชรเจ็บร้อง “โอ๊ย”
“พี่เพชรยังไม่หาย ไปหาหมอเร็วค่ะ”
เพชรจับมือน้ำหนึ่งที่แตะท้องตัวเองไว้ “พี่ไม่เป็นไร...แค่น้ำหนึ่งมา พี่ก็ดีใจแล้ว”
“ไม่ใช่เวลาหวาน ไปหาหมอเร็วค่ะ” น้ำหนึ่งประคองเพชรขึ้นมา ทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียว
เพชรมองมาอย่างซาบซึ้ง เพชรกอดน้ำหนึ่งปล่อยให้พาตัวเองเดินไปลืมพลอยเสียสนิท
พลอยน้ำตาไหลพราก มองภาพตรงหน้า เพชรไม่เหลือใจให้เธอเลยจริงๆ
พลอยเดินเซซังหมดแรงเข้ามาภายในบ้านเชิงเขา รอบกายเงียบสงัดและมืดสนิท บรรยากาศช่างดูวังเวง พลอยสะอื้นในอก
“แม่..พลอยไม่เหลือใครแล้ว พลอยไม่เหลือใครจริงๆ”
พลอยนั่งทรุดอยู่หน้าประตู ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหมดแรง ท่ามกลางความมืดและเงียบนั้น พลอยได้ยินเสียงใบไม้กรอบแกรบๆ พลอยหยุดฟัง รู้สึกถึงรอยย่ำของคนที่อยู่ไม่ไกล
พลอยหันขวับไปมอง ตามเสียงทันที
ด้านพจนีย์เดินเข้ามาในสวนด้วยความสงสัย กวาดตามองบริเวณที่เคยเจอรองเท้าของรจนา
แต่ไม่เห็นอะไรเพิ่ม “ทำไมไม่เห็นอะไร”
เสียงเย็นๆ ของพลอยดังเข้ามา “สงสัยอะไร ทำไม ไม่ไปหาตำรวจ”
พจนีย์สะดุ้งเฮือกหันกลับมามองตกใจ “พี่พลอย”
“ตามหานี่ใช่มั้ย ฉันเก็บไว้ล่อแกเอง” พลอยชูรองเท้าอีกข้างของรจนาขึ้นโชว์
พจนีย์ตาโตเหลือกลานตกใจมาก พลอยยิ้มเยาะ ก่อนหัวเราะน้อยๆ
“หรือไอ้นี่” หยิบมือถือรจนาขึ้นมาอีก
“มือถือรจนา...ที่มีความลับซ่อนอยู่ อยากดูมั้ยล่ะ”
พลอยเปิดคลิปในมือถือ ก่อนยื่นไปตรงหน้าพจนีย์ เห็นเป็นภาพพลอยกับเกรียงศักดิ์ที่รจนาถ่ายไว้ พจนีย์ตาโตตกใจ พลอยยิ้มไม่สะทกสะท้าน
“ใช่...มันมีความลับ และยังมีความลับมากกว่านี้อีก”
มือของพลอยเปิดคลิปตัวใหม่ให้พจนีย์ดู เป็นภาพพลอยรจนา
พจนีย์ตะลึง “รจ”
“รจนามันแส่หาเรื่องเอง...แก..ก็เหมือนกัน”
พจนีย์แทบคลั่ง “แกทำอะไรรจ แกทำอะไรรจ” ปราดเข้ามา จะขย้ำ)
พลอยรอจังหวะอยู่แล้วตบผลัวะอย่างแรง จนพจนีย์ล้มลงไป พลอยตามไปขย้ำซ้ำอีกกระชากผมพจนีย์ขึ้นมา
“อยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันทำอะไร นังรจ มานี่ แกมานี่”
พลอยกระชากร่างของพจนีย์ ไม่ได้ต่างจากตอนกระชากรจนา พาเข้าครัวไป
พลอยผลักพจนีย์เข้าไปในห้องครัว ร่างของพจนีย์เซถลาลงกับพื้น พจนีย์เลิ่กลั่ก พลอยเหยียดยิ้มขณะถาม
“แกอยากรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าน้องแกอยู่ไหน”
พจนีย์งง ถามเสียงสั่น ใจคอไม่ดี “อยู่ไหน”
“ก็อยู่ข้างๆ แกไง...มันนั่งอยู่ข้างๆ แกนั่นแหละ”
พจนีย์ใจหล่นไปที่ตาตุ่ม ขณะกวาดตามองไปที่ผนังที่ตัวเองนั่งแนบชิดติดอยู่ เห็นรอยฉาบที่กำแพงดูแปลกตา และใหม่กว่า บริเวณข้างๆ กัน พลอยหัวเราะกระแทกเสียงใส่
“นังรจนามันอยู่ข้างแกนั่นแหละ”
“รจ!” พจนีย์ตกใจแทบสิ้นสติ เอามือแตะผนัง “รจ....รจ...” พร้อมกับปราดเข้าไปหาพลอบ “แกทำอะไรน้องฉัน”
พลอยผลักอกคืน “ก็เหมือนกับที่ฉันจะทำกับแกนั่นแหละ”
ขาดคำพลอยคว้าสากอาวุธคู่กายขึ้นมา พจนีย์มองตะลึง
“แต่ของรจนาเป็นจอบ ไม่ใช่สาก”
พจนีย์ถอยหลังกรูด “อย่านะ..อย่า”
พลอยถือสากหัวเราะเดินเข้ามา “แกสองคนก็ยังรนหาที่เอง ฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ หนำซ้ำยังคอยช่วยเหลือเกื้อกูลพวกแกทุกอย่าง คนเนรคุณ”
“ฉันเนรคุณที่ไหน ฉันก็แต่งงานกับพี่เพชรให้แล้วไง” พจนีย์ย้อน
พลอยเยาะหยัน “แต่งงานกับเพชรให้ โฮะ! นี่ฉันต้องขอบใจแกใช่มั้ย? ทั้งๆ ที่ความจริงแกกระสันอยากเป็นของเพชรจนตัวสั่น”
พจนีย์ด่ากลับ “แกสิ...กระสัน...อยากเป็นเมียท่านเกรียงศักดิ์จนตัวสั่น แต่เอาเข้าจริง แกก็เป็นได้แค่เมียน้อย เมียเก็บ นางบำเรอที่เค้าไม่เอา”
“นังพจนีย์” พลอยแค้นจัด กำด้ามสากเหวี่ยงลงใส่
พจนีย์หลบ แต่ยังปากดีเพราะทนไม่ไหว “ฉันนี่แหละเป็นคนเห็นความลับของแก และ
ฉันไม่หยุดแค่นี้หรอก ฉันจะแฉ แฉแกทุกอย่าง นังพลอยบ้า นังวิปริต”
“แกคงมีปากพูดได้หรอก นังพจนีย์”
พลอยคำรามแล้วเหวี่ยงสากลงมาอีก คราวนี้พจนีย์ที่ระวังตัวอยู่แล้ว กลิ้งตัวหลบ พลอยเสียหลัก
พจนีย์คว้าของใกล้มือฟาดที่ตัวพลอยอย่างแรง ชนิดที่เรียกว่ากระหน่ำ ตีๆๆ
“นังบ้า! นังพลอยบ้า! วันนี้แหละทุกคนจะได้รู้ความเลวของแก นังฆาตกรโรคจิต”
พจนีย์จะฟาดลงมาอีก แต่พลอยใช้ขาถีบพจนีย์ทั้งที่ขานั้นไม่มีแรงเท่าไหร่ พจนีย์เซนิดๆ
พจนีย์หัวเราะเยาะ “คิดเหรอว่า นังเป๋อย่างแกจะทำอะไรคนดีๆ อย่างฉันได้”
พจนีย์กระชากขาพลอยดึงลากไป
“ฉันจะทำอย่างที่แกทำกับน้องฉันอย่างสาสม นังพลอย”
พลอยหลังครูดพื้นเจ็บ ร้องลั่น “ปล่อย..ปล่อยฉัน”
“ร้องเลย แกจะได้รู้รสชาติความทรมานที่แกชอบทำกับคนอื่น”
พจนีย์กระชากร่างพลอยอย่างแรง โดยไม่ทันได้มองด้านหลัง และหลังของพจนีย์จึงกระแทกเข้ากับขอบประตูจนเสียหลักเซล้มลง พจนีย์ร้องลั่น พลอยลุกขึ้นมาหัวเราะร่า
“แกเหมือนกับน้องแกไม่มีผิด โง่ อวดฉลาด” พลอยคว้าสากใกล้มือขึ้นมา
พจนีย์ตกใจจนตาเหลือก ถอยหลังกรูด “แกมันบ้า แกมันบ้า”
“งั้นแกก็รู้สินะ..ว่า คนบ้า ทำได้ทุกอย่าง”
พลอยเงื้อสากขึ้นมือสุดแขน พจนีย์กรี๊ดลั่น ร่างร่วงผล็อยลงไปคาพื้น
พลอยลากพจนีย์ที่ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดมาตามทางบนไหล่เขาที่อยู่ทางหลังบ้าน
พจนีย์เลือดท่วมหัว พูดได้เพียงแผ่วๆ จะหมดแรง “พี่พลอย ปล่อย..พจน์ไหว้ล่ะ พจน์ไหว้” พจนีย์ไหว้ขอชีวิต
“ได้...ฉันจะปล่อยเธอ”
พจนีย์ยกมือไหว้อีก “ขอบคุณ...พี่พลอย...ขอบคุณ”
“ขอบคุณทำไม ในเมื่อ ฉันจะปล่อยให้แกไปตาย”
พจนีย์กลัวจับขั้วหัวใจ ถึงจะรู้อยู่แล้ว แต่ก็กลัวตาย “หา” พจนีย์หน้าซีดปากสั่น
พลอยหัวเราะ “แกบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่านังเป๋โรคจิตอย่างฉัน ทำอะไรแกไม่ได้ฉันจะใช้ขาเป๋ๆ นี่แหละ ส่งแกไปตาย”
พลอยยกเท้าขึ้น พจนีย์มองเท้าพลอย ก่อนจะหันกลับไปมองยังพื้นด้านข้าง เห็นเป็นทางลาดชันลงสู่หุบเหว พจนีย์ร้องลั่น
“อย่าพี่พลอย อย่า!”
เท้าของพลอยยันร่างของพจนีย์สุดแรง พจนีย์ร้องกรี๊ดสุดเสียงขณะที่ร่างไถลลงหุบเหวด้านล่าง พลอยหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วบริเวณอย่างสะใจ
ร่างของพจนีย์กระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างแรง พจนีย์ร้องสุดเสียงออกมาอีกที ก่อนจะเงียบไป พลอยตะโกนก้อง ด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดและขมขื่น
“แกรู้ยัง ขาเป๋ของฉัน ทำได้ทุกอย่าง” พลอยสะบัดหน้าหัันมานัยน์ตาวาวโรจน์ พร้อมกับคำรามออกมา
“คนต่อไปคือแก นังน้ำหนึ่ง”
อ่านต่อหน้า 2
มารกามเทพ ตอนที่ 15 (ต่อ)
ตะวันฉายแสงแรกของวันใหม่ สาดส่องเข้ามาในห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ขณะที่เพชรนอนตะแคงอยู่บนเตียง มองดูน้ำหนึ่งที่นอนอยู่บนโซฟา
สักครู่หนึ่งเพชรลุกลงจากเตียง เดินไปทรุดนั่งที่พื้น มองดูใบหน้าน้ำหนึ่ง ก่อนก้มลงจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา
น้ำหนึ่งสะดุ้งตื่น “พี่เพชร...ลงมาทำไมคะ เดี๋ยวแผลก็แตกอีกหรอก”
“พี่คิดถึงน้ำหนึ่ง...อยากกอด อยาก…” เพชรทำท่าจะก้มลงจูบอีก
น้ำหนึ่งนึกได้ หน้างอ ผลักเพชรออก ถอยตัวออกห่าง จังหวะนี้ด้านหลัง ประตูห้องค่อยๆแง้มออก พลอยยืนอยู่ที่นั่น ขณะที่เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ ไม่ได้มองดูประตู
เพชรถามเสียงแผ่วเหมือนคนใจสลาย “ทำไมทำท่ารังเกียจพี่ขนาดนี้น้ำหนึ่ง”
“ก็น้ำหนึ่งรังเกียจพี่เพชรจริงๆ นี่คะ....รู้ทั้งรู้ ว่าน้ำหนึ่งรัก พี่เพชรยังเอาหัวใจของน้ำหนึ่งไปเหยียบเล่น”
เพชรรีบคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอด “พี่รู้ที่ผ่านมา พี่ผิด ผิดจนน้ำหนึ่งไม่ควรจะให้อภัยแต่พี่ทำไป เพราะพี่จำเป็นจะให้พี่ทำยังไง น้ำหนึ่งถึงจะให้อภัย”
“ไปจากชีวิตของน้ำหนึ่งค่ะ” น้ำหนึ่งทำปากแข็ง
“ไม่จริง...น้ำหนึ่งไม่ได้ต้องการอย่างนั้น ที่น้ำหนึ่งมาที่นี่เพราะห่วงพี่”
น้ำหนึ่งน้ำตารื้น “ค่ะน้ำหนึ่งทั้งรักทั้งห่วงพี่เพชร แต่ในเมื่อพี่เพชรใจร้ายใจดำกับน้ำหนึ่งเรื่องของเรา มันควรจบลงซะที น้ำหนึ่งลาก่อน โชคดีค่ะพี่เพชร”
น้ำหนึ่งผลักเพชรออก แล้วจะออกไป แต่เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งเอาไว้ กอดไว้แน่น พลอยมอง
เจ็บไปถึงขั้วหัวใจ ขณะที่เพชรพร่ำบอก
“ไม่..พี่จะไม่ยอมให้น้ำหนึ่งไปไหนทั้งนั้น พี่รักน้ำหนึ่ง ได้ยินมั้ย พี่รักน้ำหนึ่ง”
เพชรคว้าร่างบอบบางของน้ำหนึ่งเอาไว้ระดมจูบด้วยความรัก
พลอยยืนมองภาพตรงหน้า น้ำตาไหลริน ตระหนักชัด ว่าได้สูญเสียเพชรไปอย่างไม่มีวันกลับ หัวใจของเพชรอยู่ที่น้ำหนึ่งแล้ว
เพชรกอดน้ำหนึ่งแน่นพร่ำบอก “พี่รักน้ำหนึ่ง...ได้ยินมั้ยพี่รักน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งสะอื้นฮักๆ “น้ำหนึ่งก็รักพี่เพชร รักพี่เพชรคนเดียว รักมาตลอด แต่พี่เพชรทำร้ายน้ำหนึ่ง พี่เพชรเหยียดหยามเกียรติของน้ำหนึ่งทุกอย่าง พี่เพชรยัดเยียดให้น้ำหนึ่งเป็นเมียน้อย”
เพชรละล่ำละลัก “น้ำหนึ่งก็รู้....พี่ไม่เคยมีอะไรกับพจนีย์ สิ่งที่ค้างอยู่ มันแค่ทะเบียน ทะเบียนที่พี่พลอย...”
พลอยพูดต่อคำนั้นเอง ด้วยเสียงแผ่วๆ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“บังคับให้เพชรเซ็น”
สองคนหันไปมอง เห็นพลอยยืนร้องไห้อยู่ ตรงประตู
“พี่พลอย”
“พี่ขอโทษ ถ้าทุกอย่าง มันเกิดจากพี่ พี่เป็นตัวมาร ของน้ำหนึ่งกับเพชรเพชรพาน้ำหนึ่งไปจากพี่เถอะ” พลอยบีบน้ำตาร้องไห้อีก “เพชรพาน้ำหนึ่งไปจากพี่...ไปจากพี่เลย”
พลอยยืนสะอื้นอยู่ตรงนั้น ก่อนที่จะทำทีเป็นหายใจไม่ออก พลอยแกล้งชัก สองคนตกใจ
“พี่พลอยๆๆ”
ร่างของพลอยชักกระตุก ทำท่าจะนอนกองอยู่ตรงนั้น เพชรตะโกนขณะอ้อมมากดกริ่ง
“ช่วยด้วยครับช่วยด้วย” บอกกับน้ำหนึ่ง “ฝากพี่พลอยด้วย พี่จะไปตามหมอ”
น้ำหนึ่งมองพลอย บอกอย่างเป็นห่วง
“ทำใจดีๆ นะคะพี่พลอย พี่พลอยต้องไม่เป็นอะไร”
พลอยมองน้ำหนึ่งนิ่งๆ ดวงตาแข็งกระด้าง เสียงเยียบเย็น “ใช่...พี่ต้องไม่เป็นอะไร ถ้าชีวิตของพี่ จะไม่มีเธอ ไปจากพี่ ไปจากเพชรได้มั้ย...พ่อเธอทำลายพี่จนพังยับเยินแล้ว พี่ขอร้อง เธออย่ามาเป็น มาร ในชีวิตพี่อีกเลย”
น้ำหนึ่งอึ้ง เงียบงัน น้ำตาไหล ก่อนบอกอย่างเด็ดเดี่ยว “ค่ะน้ำหนึ่งจะไม่อยู่เป็นมารชีวิตพี่เพชร พี่พลอยอีก”
น้ำหนึ่งร้องไห้ออกมา แล้วผลุนผลันออกไป ทันทีที่ประตูปิดพลอยยิ้มออกมาคิดในใจ
“เธอฉลาดแล้วน้ำหนึ่ง ที่เธอเลือกจากไป ไม่งั้น...เธอจะมีชีวิตไม่ต่างจากสองพี่น้องนั่น
ด้านเพชรวิ่งออกมาพร้อมๆ กับเจ้าหน้าที่วิ่งมาพอดี
“มีอะไรครับ มีอะไร”
“ช่วยพี่สาวผมด้วยครับ”
พูดแค่นั้น เพชรก็วิ่งนำเจ้าหน้าที่ออกไป ส่วนน้ำหนึ่งวิ่งร้องไห้ออกไปอีกมุมแล้ว
เพชรนำเจ้าหน้าที่วิ่งเข้ามา เห็นพลอยนอนแทบจะกองอยู่ที่พื้น เพชรรีบเข้ามาประคอง
“พี่พลอยเป็นยังไงบ้าง”
“พี่....พี่...” พลอยทำท่าจะหายใจไม่ออก เจ้าหน้าที่เข้ามาประคองพลอยดูแล
เพชรกวาดตามอง ใจหายวับ “แล้ว แล้วน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งล่ะครับพี่พลอย”
“น้ำหนึ่ง ไปแล้ว”
“น้ำหนึ่งไปแล้ว” เพชรลุกพรวดวิ่งออกไปทันที
“เพชร...เพชร!”
พลอยผลักเจ้าหน้าที่ออก ตามเพชรไปติดๆ
เพชรวิ่งออกมาตามหาน้ำหนึ่ง ใจหายวับ เพชรกวาดสายตามองไม่มีแม้เงา
“น้ำหนึ่ง..น้ำหนึ่ง” เพชรลิมสิ้นความอาย วิ่งตามน้ำหนึ่งต่อ
พลอยตามมาด้านหลัง มองเพชรทั้งสงสาร เห็นใจ แต่ก็สะใจ
เพชรยืนเคว้งมองหาน้ำหนึ่งหน้าเศร้า หัวใจกระตุกวูบหลุดลอยจากร่าง
อารีย์เดินออกมาจากห้อง นักปราชญ์เดินเข้ามาหน้าตาบึ้งตึง ใจยกน้ำมาเสิร์ฟให้ อารีย์มองอย่างแปลกใจ
“อ้าว!ไหนแกบอกจะตามน้ำหนึ่งไปอังกฤษ”
“น้ำหนึ่งไม่ได้ไปครับ”
“ไม่ได้ไป” อารีย์ฉงน
“ผมให้พรรคพวกเช็คอย่างละเอียดแล้ว น้ำหนึ่งไม่ได้ออกนอกประเทศ น้ำหนึ่งหลอกพวกเรา” นักปราชญ์หยิบน้ำดื่มหมดแก้ว
ทับทิมที่ยืนหลบมุมอยู่ด้านหลังมองพอใจ ใจเดินเอาแก้วมาส่งให้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว อารีย์ยืนยิ้ม
“หลอกพวกเรากลับไปหาไอ้เพชร”
“ใช่ครับ..น้ำหนึ่งต้องหลอกพวกเรากลับไปหาไอ้เพชร ผมไม่ยอม”
นักปราชญ์พูดท่าทางโมโห ทับทิมยิ้มสะใจ
ที่คฤหาสน์ของเกรียงศักดิ์ ในเวลาไม่นานต่อมา ดาราณีถามนักปราชญ์อย่างตกใจ
“น้ำหนึ่งไม่ได้ไปอังกฤษ”
“ไม่ได้ไปที่ไหนๆ ด้วยครับ ผมสงสัยว่าน้ำหนึ่งจะหลอกคุณน้า กลับไปหาไอ้เพชร”
ดาราณีหันไปมองหน้าเกรียงศักดิ์เป็นเชิงถาม เกรียงศักดิ์บอก
“ไม่น่าเป็นไปได้”
นักปราชญ์หงุดหงิดไม่พอใจ “ทำไมคุณน้ามั่นใจอย่างนั้น”
“เมื่อวานน้าไปหาเพชร”
“ไปหาไอ้เพชร? คุณน้าไปจับมันเข้าคุก”
“เปล่า...น้าเคลียร์เรื่องทุกอย่างกับเค้า”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“น้าอยากยุติเรื่องทุกอย่างง”
“แล้วเรื่องของตาหวาน คุณน้าจะปล่อยให้เรื่องของตาหวานเงียบหายไปเหรอครับ”
“น้าไม่อยากต่อเวรต่อกรรมอะไรกับเค้าอีก ที่ผ่านมา เราก็ผิดมากพอแล้ว”
“คุณน้ากำลังจะทรยศผม”
“ไม่..นักปราชญ์ เพชรยังคงเป็นฆาตกร แต่เราจะไม่ไปยุ่งไปตามเพชรอีก ปล่อยให้อายุความมันหมด ทุกคนก็จะรอด รวมทั้งเธอ”
“คุณน้า”
“น้ารู้ ว่าเธอทำเพื่อน้า เพื่อน้ำหนึ่ง แต่ขอให้เรื่องมันจบเถอะนะนักปราชญ์น้าขอร้อง อย่าให้เรื่องมันยุ่งไปกว่านี้อีกเลย”
“งั้นผมขอสิ่งตอบแทนในสิ่งที่ผมสูญเสียได้มั้ยครับ”
เกรียงศักดิ์ฉงน “เธอต้องการอะไร”
“แต่งงานกับน้ำหนึ่ง” นักปราชญ์บอก
น้ำหนึ่งเดินเข้ามาได้ยินพอดี
นักปราชญ์กลับไปแล้ว สามคนพ่อแม่ลูกอยู่ในห้องโถงด้วยกัน น้ำหนึ่งบอกเสียงแข็งในท่าทีเด็ดเดี่ยว
“ไม่นะคะ น้ำหนึ่งไม่แต่งงานกับพี่นักปราชญ์เด็ดขาด”
“เพราะเพชรใช่มั้ย ที่ลูกไม่ไปอังกฤษ ก็เพราะลูกไปหาเพชร แล้วลูกก็ไม่ยอมแต่งงาน”
“จะมีพี่เพชรหรือไม่มี น้ำหนึ่งก็ไม่อยากแต่งงานกับพี่นักปราชญ์”
เกรียงศักดิ์เอ่ยขึ้นบ้าง “แต่ที่ผ่านมานักปราชญ์ช่วยเหลือเรามาตลอด”
“ช่วยเหลือในทางที่ผิด ทำให้พี่เพชรต้องกลายเป็นฆาตกร”
“ตอนนั้นมันคือทางออกที่ดีที่สุด พ่อกับแม่เป็นห่วงน้ำหนึ่ง โกรธเพชรน้ำหนึ่งต้องเข้าใจ” ดาราณีบอก
น้ำหนึ่ง เสียงสั่น ทาทางหวาดกลัว “แต่น้ำหนึ่งไม่อยากแต่งงานกับพี่นักปราชญ์”
“แต่มันเป็นทางออกที่ดีที่สุด...” เกรียงศักดิ์ว่า
น้ำหนึ่งมองเกรียงศักดิ์ เกรียงศักดิ์พูดด้วยความลำบากใจ
“ไม่อย่างนั้น เรื่องของลูก เพชร พลอย พ่อ จะไม่มีวันจบอย่างเด็ดขาด”
“แล้วคุณพ่อคิดว่า น้ำหนึ่งแต่งงานกับพี่นักปราชญ์ เรื่องจะจบเหรอคะ”
“อย่างน้อย...เพชรก็จะกลับไปอยู่ ในที่ของเค้า....ที่มีเค้า มีพลอย”
“พวกเค้า จะได้ไปจากชีวิตเราซักทีนะน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งกลั้นไม่อยู่ ร้องไห้โฮ ทุกข์ระทม ขมขื่น เจ็บปวดใจเหลือแสน
ฝ่ายเพชรเปิดประตูเข้ามาในห้อง ด้วยท่าทางเหมือนคนไร้หัวใจ เขาเดินไปหยิบเสื้อเบอร์
13 ที่เคยให้น้ำหนึ่ง และขวดดาวขึ้นมามอง ภาพเก่าก่อนแสนหวานระหว่างเพชรกับน้ำหนึ่งผูดขึ้นมาหลอกหลอน เพชรพึมพำเบาๆ
“พี่รู้แล้วน้ำหนึ่ง ว่าคนที่หัวใจสลายเป็นยังไง”
เพชรกวาดมองดูรอบห้อง มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีน้ำหนึ่งอีกแล้ว
อลิสคุยกับหมอณัฐ แต่หมอณัฐดูท่าทางนิ่งเฉยท่าทางเหมือนคิดอะไรอยู่
“แต่มันก็ดีนะพี่หมอ ถ้าผู้ชายเจ้าชู้ เจอผู้หญิงอย่างคุณพลอยบ้า จะได้รู้ซะมั่ง อย่าเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น”
หมอณัฐครุ่นคิดเรื่องที่พลอยโกหกเรื่องกระเป๋ายา หมอณัฐลุกขึ้น
อลิสถามทันที “พี่หมอจะไปไหน”
“ไปธุระ อลิสนอนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่”
หมอณัฐเดินออกไป อลิสชะเง้อคอมองตามสงสัย
“ต้องไปหายัยพลอยบ้าอีกแน่ๆ”
อลิสได้แต่ค้อนไม่พอใจ หมอณัฐไม่ฟังตน
พลอยเดินออกมาด้านนอก น้ำตาปริ่ม ขณะโทร.คุยระบายกับทับทิม
“เพชรเหมือนคนไม่มีหัวใจ”
ทับทิมในคราบแม่บ้านไพลินบอก “คนอกหักก็เป็นอย่างนี้ทุกคน...อีกหน่อยก็ลืม”
“พลอยไม่เคยลืม...หรือแม่ลืมสิ่งที่พ่อทำกับแม่...”
“แม่ก็ไม่เคยลืม! แต่แกก็รู้แล้วนี่ ใครทำแม่เจ็บมีสภาพยังไง”
“พลอยก็เหมือนกับแม่...ใครทำพลอยเจ็บ มันไม่มีทางตายดี!”
“ใครทำลูกแม่เจ็บ มันก็ไม่มีทางตายดีเหมือนกัน!”
ทับทิมยกขวดน้ำใสๆ กรดกำมะถัน ไม่มีสีไม่มีกลิ่น ขึ้นมา มองตาวาว
วางสายจากแม่ พลอยยังยืนอยู่ท่ามกลางความมืด พำพึมราวกับเสียงหลอนหลอกดังก้องอยู่ในหู
“ไม่มีใครตายดี ใครที่ฉันเกลียด มันไม่มีทางตายดี!”
พลอยหันกลับมา แต่ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นพจนีย์ในสภาพน่าเกลียดน่ากลัวยืนอยู่
ดวงตาของพจนีย์ที่มองมาเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย พลอยร้องกรี๊ดผงะ
“อย่า..อย่าทำฉัน อย่า”
หมอณัฐรีบคว้าตัวพลอยไว้ก่อนจะล้มลง “ผมเองครับคุณพลอย”
พลอยเนื้อตัวสั่นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามอง “หมอ”
“คุณพลอยกลัวอะไรครับ”
พลอยได้แต่นิ่งอึ้งไม่ตอบเนื้อตัวสั่น หลอนเรื่องพจนีย์
สองคนอยู่ภายในห้องรับแขก พลอยวางแก้วน้ำให้หมอณัฐ มือไม้ยังสั่น
หมอณัฐเห็นก็เป็นห่วง “คุณพลอยไม่สบาย ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
พลอยยังตัวสั่น ท่าทีหวาดผวา “พลอยไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอมาซะดึกมีอะไรคะ”
“ที่โรงพยาบาลบอกว่าคุณพลอยไม่สบาย พอผมไปหา..คุณพลอยก็ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว”
“พลอยไม่เป็นไรค่ะ...”
“แต่ผมว่าคุณพลอยไม่สบาย นั่งนี่นะครับ..ผมขออนุญาตเอาไปหายามาให้ทาน”
หมอณัฐผลุนผลันลุกเดินไป ด้วยความสงสัยเรื่องกระเป๋ายาของตน
พลอยเห็นหมอเดินมุ่งหน้าไปข้างในก็ตกใจ “หมอคะ..หมอ” แล้วรีบตามไป
หมอณัฐเดินไปอีกด้าน พยายามกวาดสายตามองหากระเป๋ายา แต่ไม่เห็นพลอยเดินตามมาท่าทีมีพิรุธ “หมอคะ..พลอยไม่เป็นไร”
“หมอเป็นหมอ หมอรู้คุณพลอยไม่สบาย” หมอณัฐหันไปอีกทาง
พลอยมองตามสายตาหมอ แต่แล้วก็สายตาของพลอยก็หลอนมองเห็นรจนาในสภาพน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนศพยืนอยู่ตรงผนังที่ถูกพลอยฝังเอาไว้ พลอยร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียง
“อย่า..อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว กลัวๆๆๆๆ” เนื้อตัวพลอยสั่นสะท้าน
“คุณพลอย” หมอณัฐเข้ามากอดรวบตัวเอาไว้
พลอยกลัวหนัก “อย่า...อย่าเข้ามา ฉันกลัวๆๆๆ”
เพชรที่อยู่ในห้องได้ยินเสียง สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ไม่มีอะไรครับคุณพลอย” หมอณัฐปลอบ
“มี...มี...มันอยู่นั่น” พลอยชี้มือไปที่ผนังห้อง
หมอณัฐมองไม่เห็นอะไร “ไม่มีอะไรนี่ครับ นอกจาก...”
หมอณัฐเดินไปคลำดูผนังที่เห็นรอยฉาบใหม่ เห็นว่าแตกต่างจากรอยเก่าชัดเจน เพชรเดินลิ่วเข้ามาเห็นพอดี
“มีอะไรกันครับ”
พลอยสะดุ้งเฮือก “ไม่มี...ไม่มี” พลอยหันไปบอกกับหมอ “พลอยต้องการพักผ่อน”
หมอณัฐยิ่งห่วง “คุณพลอย”
พลอยเผลอหลุดวีนเหวี่ยงใส่ “ไม่ได้ยินเหรอ พลอยต้องการพักผ่อน กลับไป”
เพชรตกใจ “พี่พลอย” มองหมอท่าทีเกรงใจ “ขอโทษครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมกลับก่อน ฝากดูแลคุณพลอยด้วย”
พอหมอณัฐเดินออกไป พลอยทำท่าจะเป็นลม หวาดกลัวมากจนเซทำท่าจะล้ม
“พี่พลอย”
เพชรรีบถลาเข้าไปประคองพลอยทันที
อ่านต่อหน้า 3
มารกามเทพ ตอนที่ 15 (ต่อ)
คืนเดียวกันนั้นเพชรประคองพลอยเข้ามาในห้อง พามาที่เตียงนอน พลอยกอดเพชรแน่น รู้สึกถึงความปลอดภัยมั่นคง เพชรบอกอ่อนโยน
“ไม่มีอะไร พี่พลอยนอนนะครับ”
“เพชรนอนกับพี่นะ” พลอยคว้ามือเพชรเอาไว้ ด้วยความหวาดกลัวไม่ได้คิดเรื่องชู้สาว
“พี่พลอยกลัวอะไร” เพชรมองมาเริ่มสงสัย
พลอยชะงัก เริ่มได้สติ “เปล่า...พี่ไม่ได้กลัวอะไร พี่เพียงแค่ อยากกอดเพชร” พลอยลนลานกอดน้องเอาไว้กลัว “นานแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“พี่พลอยไม่สบาย ต้องพักผ่อนเยอะๆ ผมไม่อยากอยู่รบกวน พี่พลอยนอนนะครับ”
เพชรจับมือพลอยออก แต่พลอยควานคว้ามือเพชรเอามากอดไว้ใหม่
“เพชร อยู่กับพี่นะ” พลอยเบ้หน้าจะร้องไห้ “พี่กลัว...” มองน้องชายด้วยสายตาอ้อนวอน “นะ..อยู่กับพี่..พี่กลัว”
เพชรจำต้องพยักหน้า ล้มตัวนอนลงบนเตียงข้าง ๆพลอยกอดเพชรเอาไว้ เหมือนเด็กน้อยต้องการการปกป้อง คุ้มครองดูแล เพชรมองพลอยอย่างประหลาดใจ รู้สึกอึดอัดอยู่ในที
สีหน้าพลอยกังวล หวาดกลัวมากๆ
ฝ่ายน้ำหนึ่งนอนร้องไห้ คิดถึงเพชร
“น้ำหนึ่งไม่อยากแต่งงาน...พี่เพชร..ทำไม ชีวิตเราต้องเป็นอย่างนี้ด้วย”
น้ำหนึ่งได้แต่กอดตัวเองร้องไห้ อ้างว้างโดดเดี่ยวไม่มีใคร
วันต่อมา สองสาวนัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง นิ้งถามเสียงดัง
“ตัวต้องแต่งงานกับไอ้คุณนักปราชญ์” น้ำหนึ่งพยักหน้า นิ้งโวย “จะบ้าเหรอ ไม่มีทางแก้ปัญหาอย่างอื่นแล้วรึไง”
“นั่นแหละการแก้ปัญหา ทุกอย่างต้องจบลง”
“บ้า...ตัวต้องบ้าไปแล้ว ถ้าเป็นเค้า เค้าจะหนีตามพี่เพชร”
น้ำหนึ่งตกใจ “นิ้ง!”
“ไม่ต้องมาร้อง ไม่ต้องมาแอ๊บ ทำยังกับตัวไม่เคยหนีตามพี่เพชรงั้นแหละ”
น้ำหนึ่งเขินๆ “แต่เค้ากับพี่เพชร ไม่เคยมีอะไรกันนะ”
“เฮ้ย!จริงดิ สมัยนี้ เดินผ่านเค้าก็กินตับกันแล้วนะ...ตัวรอดได้ยังไง”
น้ำหนึ่งสายตาฝัน ปลื้ม “พี่เพชรเป็นลูกผู้ชาย เป็นสุภาพบุรุษ”
“แน่ใจนะว่าพี่เพชรไม่ใช่ตุ๊ด”
“นิ้ง”
“ก็เค้าสงสัย ตัวไปอยู่กับพี่เพชรมาตั้งนาน รอดได้ยังไง”
“ก็บอกแล้วไง พี่เพชรเป็นลูกผู้ชาย เป็นสุภาพบุรุษ พี่เพชรไม่ทำอะไรเค้าหรอก”
นิ้งทำท่าคิด “งั้น...ถ้าเค้าไม่ทำ ตัวก็ทำ ปล้ำเลย”
น้ำหนึ่งตกใจ “นิ้ง”
“ทำไม ก็รวบหัวรวบหาง พอพี่เพชรตกเป็นของตัว ตัวก็บอกพ่อแม่ ว่าต้องแต่งงานกับพี่เพชร”
“บ้า...พูดบ้าๆ”
“บ้าจริงด้วย เพราะความจริง พี่เพชรต้องปล้ำตัวใช่มั้ย งั้นตัวก็ให้พี่เพชรปล้ำแต่ อย่าเพิ่งยอม เดี๋ยวเค้าจะว่าหญิงไทยใจง่ายตัวก็อิดออดพอเป็นพิธี” นิ้งออกท่าออกทางไปด้วย “อย่าค่ะ อย่าค่ะพี่เพชร หลังจากนั้นก็สู้ไม่ได้ หมดแรง แหะๆ”
น้ำหนึ่งหน้าเศร้าลง “นิ้ง ระหว่างเค้ากับพี่เพชร ใครจะปล้ำใครก่อน ไม่ใช่ปัญหา เพราะปัญหาทุกอย่างคือ พี่พลอย พี่พลอยไม่มีทางยอมให้เค้ากับพี่เพชรแต่งงานกันหรอก”
อารีย์ถามนักปราชญ์ขึ้น
“สรุป...ทางโน้นตกลงให้แกแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
“ครับ”
“ก็ดี..ถือว่าเป็นของแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าหน่อย อย่างน้อยลูกสะใภ้แม่ก็ลูกสาวรัฐมนตรี”
“แล้ว แม่จะทำยังไง? จะบอกพ่อหรือเปล่า”
“เค้าเป็นพ่อแก ยังไงต้องบอก...แต่ถ้าพ่อแกเห็นนังทับทิมมันดีกว่าฉัน แล้วจะไม่มาก็อีกเรื่อง” อารีย์เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
ทับทิมที่ยืนหลบมุมอยู่ ยิ้มมีเลศนัย
ในเวลาต่อมา ทับทิมในชุดแต่งตัวธรรมดา ยืนคุยอยู่กับพลอยในสวนบ้านเชิงเขา พลอยถามตกใจแกมโล่งใจ
“น้ำหนึ่งจะแต่งงาน”
“ฮื่อ แต่งงานกับไอ้นักปราชญ์ คนที่มันปรักปรำเพชร”
“แปลว่า...มันจะลอยนวล”
“ใครว่า มันจะต้องทุกข์ทรมาน พิกลพิการทั้งบ้านต่างหาก ทั้งนังอารีย์แม่ย่า ไอ้นักปราชญ์ลูกเขย”
พลอยสะดุดหู หรี่ตามองตาเป็นประกาย “แม่เอา....อะไรให้มันกิน”
“ยาวิเศษของแม่ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ไม่มีรส...แม่ผสมในอาหารทุกอย่างให้มันสองแม่ลูกกิน ต่อให้มีปีก มันก็หนีไม่รอด เพราะปีกมันจะหัก กลายเป็นนกพิการสาแก่ใจแม่จริงๆ พลอย”
สองคนแม่ลูกโรคจิตหัวเราะ ขณะที่พลอยถาม
“พลอยขอยาวิเศษของแม่ได้มั้ยคะ เผื่อพลอยจำเป็นต้องใช้มัน”
ทับทิมยิ้ม ไม่ปฏิเสธ
วันต่อมาหน้าตาน้ำหนึ่งซีดเซียวไม่ค่อยดีเลย เกรียงศักดิ์บอก
“วันนี้พี่นักปราชญ์เค้าจะพาน้ำหนึ่งไปเลือกชุดแต่งงาน”
“น้ำหนึ่งใส่อะไรก็ได้ค่ะ”
“ไม่ได้หรอก...ถึงลูกจะไม่ได้รักไม่ได้ชอบนักปราชญ์แต่มันก็คือหน้าตาของหนูเอง”
“มีแต่หน้าตา แต่ไม่มีหัวใจ ก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะคุณแม่...” น้ำหนึ่งเดินออกไปเลย
“น้ำหนึ่ง” ดาราณีจะตามแต่เกรียงศักดิ์แตะมือห้าม ดาราณีไม่ยอม เอามือออกตามไป
นวลมองน้ำหนึ่งอย่างเห็นใจ รีบตามออกไป
น้ำหนึ่งเดินออกมาร้องไห้คนเดียว นวลเดินตามมา ด้วยความเป็นห่วง และสงสาร
“คุณน้ำหนึ่ง”
“บางที น้ำหนึ่งก็คิด...ว่าตัวเองทั้งโง่ ทั้งเซ่อ ที่ตัดสินใจอย่างนี้..แต่น้ำหนึ่งรู้ดีป้านวล..เรื่องทุกอย่างมันจะไม่จบ ถ้าน้ำหนึ่งไม่แต่งงาน”
“ใช่ค่ะ เพราะคนพวกนั้นมันโรคจิต ถ้าคุณน้ำหนึ่งไม่แต่งงาน นายเพชรก็ต้องตามมาตอแยวุ่นวาย แม่พลอยก็คงตามมาราวี ถ้าไม่ห่วงว่าเรื่องราวมันจะวุ่นวายมาถึงคุณท่าน นวลจะไปอาละวาด ยัยพลอยด้วยตัวเองเลยค่ะ นวลยังโกรธไม่หาย ปลอมเป็นผีเป็นสาง มาหลอกจนคุณหญิงต้องเป็นอย่างนี้”
ดาราณีที่เข็นรถออกมาได้ยินพอดี คุณหญิงหน้าซีดเผือด น้ำหนึ่งตัดบท
“อย่านะคะป้านวล คุณแม่อโหสิกรรมให้พวกเค้าแล้ว น้ำหนึ่งไม่อยากให้คุณแม่
ต้องโกรธแค้นอาฆาตขึ้นมาอีก”
“มันสายไปแล้วน้ำหนึ่ง” ดาราณีเสียงเครือสั่น
สองคนตกใจหันขวับ “คุณแม่” / “คุณหญิง”
เกรียงศักดิ์นั่งกลุ้มอยู่ นักปราชญ์เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับคุณน้า น้องน้ำหนึ่งล่ะ”
“อยู่ในสวน”
“งั้นผมไปหาน้องก่อนนะครับ”
นักปราชญ์เดินไปที่สวน เกรียงศักดิ์เหน็ดเหนื่อยหัวใจเกินกว่าจะห้าม
ดาราณีน้ำตาไหลพราก พูดเสียงสั่นเครือ
“แม่อภัยให้พลอยมาตลอด...เพราะแม่คิดเสมอว่าคุณพ่อเองก็มีส่วนผิด” ดาราณีน้ำตา
ไหลพราก “แต่พอพลอยทำอย่างนี้ มันเกินไป..พลอยตามมาจองเวรจองกรรมแม่..ทั้งๆที่แม่ไม่เคยทำอะไรพลอย จนแม่ต้องเป็นแบบนี้” ดาราณีแค้นใจ ทุบขาตัวเอง
สองคนรีบเข้ามาห้าม “คุณแม่” / “คุณหญิง”
“น้ำหนึ่งต้องถูกย่ำยีเสื่อมเสียเกียรติ มีคำว่าเมียน้อยติดอยู่ที่หน้าผากตลอดชีวิต ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยว” ดาราณีพูดแล้วตาวาววับ “แม่ไม่ยอมพลอยอีกแล้ว แม่ไม่ยอม”
“คุณแม่ จะทำอะไรคะ” น้ำหนึ่งงง
“แม่จะให้ น้ำหนึ่งแต่งงานกับเพชร แม่อยากรู้เหมือนกันว่าพลอยจะทำอะไรลูกแม่ได้”
“คุณหญิง”
“พลอยจะได้รู้ ว่าพลอยไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับบงการชีวิตใคร แม่ยินดีที่จะให้เพชรแต่งงานกับน้ำหนึ่ง”
นักปราชญ์เดินเข้ามาหน้าบูดบึ้ง “แต่ผมไม่ยอม”
ทุกคนหันขวับไปมอง ดาราณีตะลึง นักปราชญ์พูดอย่างโกรธแค้น
“และถ้าน้ำหนึ่งยังดื้อดึง น้ำหนึ่งก็จะได้เห็นไอ้เพชรมันเป็นฆาตกรฆ่าตาหวานอย่างสมบูรณ์แบบ หรือไม่ก็ ไม่มีโอกาสได้หายใจ”
“นักปราชญ์”
“คุณน้ารู้นี่ครับว่าผมเป็นคนจริง เรื่องแค่นี้ผมทำได้ง่ายนิดเดียว โดยเฉพาะที่ผ่านมาผมต้องตกกระไดพลอยโจนกับคุณน้า ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องของผม การเอาคืนของผมแค่นี้มันน้อยไป”
“เธอร้ายกว่าที่น้าคิด” ดารณีว่า
“มันเป็นความชอบธรรมที่ผมควรได้ครับคุณน้า ไม่มีการลงทุนอะไร ที่ไม่หวังผลกำไร ผมก็เหมือนกัน ผมหวังในตัวน้ำหนึ่ง และน้ำหนึ่งต้องแต่งงานกับผมเพียงคนเดียว”
น้ำหนึ่งมองนักปราชญ์ที่พูดเสียงเข้มใส่อย่างเกลียดชัง นาทีนั้นคิดถึงเพชรเหลือเกิน
พอตกตอนกลางคืน เพชรยืนเหม่อมองไปยังท้องฟ้า คิดถึงภาพความหลังเก่าๆระหว่างตัวเองกับน้ำหนึ่งที่เพชรกลั่นแกล้งน้ำหนึ่งทุกอย่าง แล้วเพชรก็ได้แต่ทอดถอนใจ
“พี่ทำร้าย...คนที่รักพี่ที่สุดได้ยังไง” เพชรคร่ำครวญอยู่ในใจ สุดแสนจะเสียใจ
ส่วนพลอยนอนอยู่ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นแต่ความมืดมิดว่างเปล่า
พลอยผวากลัวนึกถึงเพชรในทันที “เพชร” แล้วผุดลุกขึ้นจะลุกไปจากเตียง แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างพจนีย์ในสภาพผีนั่งมองพลอยดวงตาแข็งกร้าวน่ากลัว
พลอยตกใจกลัวมาก “พจนีย์”
“แกฆ่าฉัน” เสียงพจนีย์ดังสะท้อนก้องในหัวพลอยซ้ำๆ “แกฆ่าฉัน....แกฆ่าฉัน แกฆ่าฉัน”
พลอยปากคอสั่น เถียงลั่น “ไม่...ฉันไม่ได้ทำ”
“แกฆ่าฉัน”
พลอยกรี๊ดเสียงดัง “แอร๊ย...ม่าย....” พลอยหันหน้าจะหนี
จังหวะนี้รจนาในสภาพถูกโบกปูนติดอยู่ที่ผนัง ดวงหน้าซีดขาวดวงตาที่เคยกลัวพลอยมาบัดนี้จ้องมองเขม็ง
“แกฆ่าฉัน” รจนา
พลอยกรี๊ดสุดเสียง “แอร๊ยยย” เสียงกรีดร้องลั่นบ้าน
เพชรที่ยืนคิดถึงน้ำหนึ่งอยู่ได้ยิน รีบวิ่งเข้ามา
พลอยร้องกรี๊ดๆๆ ตกใจกลัวผีสองพี่น้อง พลอยถดตัวถอยร่น จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ทั้งรจนา
และพจนีย์คลานเข้ามาดักหน้า ดักหลังไว้หมด
“แกฆ่าฉัน...แกฆ่าฉัน”
พลอยปิดหน้าปิดตา ตะโกนใส่หน้าผีสองพี่น้อง “เปล่า...ฉันไม่ได้ทำ”
พจนีย์กระชากมือพลอยออก “แกฆ่าฉัน”
ดวงตาพลอยเบิกกว้าง เจอผีรจนามองอยู่ แต่แล้วความกลัว ก็เปลี่ยนเป็นความกล้าบ้าบิ่น
“พวกแกรนหาที่เอง ได้ยินมั้ยพวกรนหาที่เอง พวกแกรนหาที่เอง”
เพชรวิ่งเข้ามาได้ยิน ทั้งงงทั้งตกใจ เปิดไฟพรึ่บ ทันทีที่ไฟสว่าง เพชรก็เห็นพลอยในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพน่ากลัวกว่าผีสองพี่น้องที่พลอยเห็น อาการเหมือนคนบ้า วิกลจริตเข้าไปทุกวัน
พลอยยังไม่ได้มองเพชร กวาดตามองไปรอบๆ ห้องเห็นแต่ผีสองพี่น้อง “พวกแกรนหาที่เอง”
เพชรเข้าไปจับตัวพลอยเตือนสติ “อะไรครับพี่พลอย..อะไร”
พลอยตกใจกรีดร้องขึ้น ยังไม่รู้ตัว “พวกแกรนหาที่เอง...”
เพชรพูดแทบเป็นตวาดเสียงดังลั่น “พี่พลอย”
พลอยได้สติ “เพชร”
“ใครรนหาที่? ใครทำอะไรครับ”
พลอยหลบตา ปากคอสั่น กลัวความลับแตก “เปล่า...ไม่มีอะไร ไม่มีใคร”
“แล้วทำไมพี่พลอยพูดอย่างนั้น”
พลอยจิตหลุด เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ “พี่บอกไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรไง”
เพชรจ้องมองพลอย สายตาของเพชรบอกว่า มันต้องมีแน่ๆ พลอยเห็นดวงตาของเพชรก็รู้ตัว
“ไม่มี...ไม่มีอะไร พี่แค่ฝันร้าย”
เพชรถามอย่างจับสังเกต “พี่พลอยฝันถึงอะไร”
“ฝันถึง...” พลอยเกือบหลุด “เปล่า...ไม่มีอะไร”
เพชรยังจับสังเกตอยู่ “งั้น...พี่พลอยก็นอนพักผ่อนเถอะนะครับ ผมเองก็จะไปนอนเหมือนกัน”
พลอยผวาคว้ามือเพชรไว้ มองอ้อนวอน “เพชร...อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน นะ..นอนกับพี่”
เพชรปลดมือออกมองพลอย “ก็ในเมื่อพี่พลอยบอกว่าไม่มีอะไร พี่พลอยจะกลัวไปทำไมครับ นอกซะจากว่า..พี่พลอย...มีอะไรแล้วกำลังปิดบังผม”
เพชรมองพลอยจับสังเกตมากขึ้น พลอยอึ้ง กลัว เพชรตัดสินใจเดินออกไปพลอยโพล่งขึ้นมา
“พี่ไม่มีอะไรนะเพชร สิ่งเลวร้ายที่พี่เคยทำ คือเรื่องของท่านอย่างเดียวเท่านั้น”
เพชรหันกลับมามองจ้อง พลอยมองตาเพชร ไม่แน่ใจ เพชรรู้อะไรมาอีก ได้แต่พรั่งพรูเหมือนวัวสันหลังหวะ
พลอยหลอนหนัก “แล้วตอนนั้นท่านก็ไม่ได้เจ็บปวดทรมาน อย่างที่เพชรคิด เพราะพี่ฉีดยา
ให้ท่าน”
เพชรตกใจ “ฉีดยา” เป็นอีกเรื่องที่เพชรเพิ่งรู้
“ใช่...พี่ฉีดยาให้ท่าน” พลอยโกหก แก้ตัวเรื่อยเปื่อย “ต่อให้ตอนนั้นพี่เฉือนท่านออกทีละชิ้น..ทีละชิ้น ท่านก็ไม่เจ็บปวด”
เพชรทั้งตกใจ ทั้งสลด พลอยเป็นเอามาก “พี่พลอย”
พลอยหัวเราะร่า “พี่ใจดีใช่มั้ยเพชร....ขนาดท่านกระทำกับพี่ขนาดนั้น พี่ยังใจดีกับท่านเลย” ใบหน้าพลอยเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม “แต่ถ้าใครรนหาที่ ก็เป็นความผิดของมันเอง”
“ใครรนหาที่ครับพี่พลอย”
“นัง!” พลอยเกือบหลุด แต่นึกได้ทัน “ไม่มี” มองตาเพชรขณะบอก “พี่แค่พูดเผื่อเอาไว้ ไม่มีจริงๆ”
เพชรมองแบบไม่วางใจ เชื่อว่าต้องมีอะไรแน่ๆ “ครับ..พี่พลอยเป็นพี่สาวของผม ผมจะเชื่อพี่พลอยนอนนะครับ” เพชรปิดไฟแล้วเดินออกไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดระแวง
พลอยหันขวับมามองที่ผนังห้อง เห็นรจนานอนตัวก่อตัวงอก่องอขิงเหมือนถูกฝังเอาไว้ในผนัง รจนาเบิกตามองพลอยอย่างอาฆาตแค้น พลอยมองตอบไม่กลัวแล้ว สะบัดหน้าหันมาอีกทาง เจอพจนีย์นั่งอยู่ข้างๆ เตียง พลอยกระชากผมพจนีย์สุดแรง
“คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ? มาหลอกฉันเลยนะ ยกโขยงมาหลอกฉันเลย!”
เพชรที่อยู่ด้านนอกได้ยินหมดทุกอย่าง เพชรกลั้นใจค่อยๆ แง้มประตูออกอย่างแผ่วเบา
เห็นพลอยกำลังขย้ำวิกผมยาว ที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมาพลอยหัวเราะอย่างพอใจ นาทีนี้ผีก็ไม่กลัว แลเห็นภาพหลอน เป็นผีพจนีย์ทำหน้าแหยใส่
“มาเลย...พวกแกยกโขยงมาหลอกฉันเลย”
เพชรมองอย่างสลดคิดในใจ
“พี่พลอยต้องมีเรื่องอะไรปิดบังเราแน่ๆ”
เพชรปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
อลิสย้อนถามเพื่อนสาวนังมินโฮที่ลากสังขารมาหาถึงบ้านหมอณัฐที่เขาใหญ่ ท่าทีตกใจ ระคนแปลกใจ
“อย่าบอกนะว่าที่แกลากสังขารมาหาฉันถึงนี่ เพราะข่าวยัยน้ำหนึ่งจะแต่งงาน”
“เออ”
อลิสตกใจท่าทีน่าขัน “เฮ้ย! จริงดิ”
“ก็จริงน่ะสิ...แหม!แก เรื่องแบบนี้มันต้องเห็นหน้ากันจั๋งๆ มันถึงจะเมาท์กันได้มันๆ” มินโฮจีบปากเม้าท์
อลิสแอบอิจฉา “โฮะ!! ยัยน้ำหนึ่งแต่งงาน มันจะมันตรงไหน”
“ก็มันตรงที่” มินโฮทำท่ากระซิบ เบาๆ เมาท์แบบละครหลังข่าว “ยัยนิ้ง..บอกว่า…”
อลิสหงุดหงิดโวยทันที “เฮ้ย! อยู่กันแค่สองคนจะกระซิบทำไม? ดังๆ เลยดังๆ”
มินโฮจัดให้ บอกเสียงดัง “ยัยน้ำหนึ่งมันแต่งงาน เพื่อหนีพี่เพชร น้องของยัยคุณพลอยบ้าศัตรูของแกน่ะสิ”
หมอณัฐจะเดินออกไปทำงานได้ยิน ชะงักฟัง มินโฮเมาท์ต่อ
“เพราะถ้ายัยน้ำหนึ่ง ยังรักอยู่กับพี่เพชร ยัยพลอยบ้ามันไม่ยอมแน่ๆ และแกก็คงรู้
ใช่มั้ย? พอยัยพลอยบ้าไม่ยอม มันจะเป็นยังไง”
อลิสตาโต “ต้องฆ่า”
หมอณัฐได้ยินหมดทุกอย่าง สีหน้าเป็นกังวลอย่างชัดเจน หมอณัฐเองก็เริ่มสงสัยตะหงิดๆ มีหลายอย่างชวนให้คิดแล้ว
หมอณัฐตัดสินใจหาความจริง ค่อยๆ แอบเดินเข้าไปในบ้านเชิงเขา แบบระแวดระวัง แต่เพชรเห็น มองจับตาอย่างสงสัย ปกติหมอณัฐ ไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็น
เพชรถามอย่างสุภาพ สายตาเป็นมิตร
“คุณหมอมีอะไรรึเปล่าครับ”
“เอ่อ..ผม...พอดี ผมลืมกระเป๋ายาเอาไว้ที่นี่ คุณเพชรเห็นบ้างหรือเปล่า”
“กระเป๋ายา!” เพชรงง
“ครับ...มียาอันตรายหลายอย่างอยู่ในนั้น...ผมกลัวเด็กๆ จะเก็บได้ แล้วเผลอเอาไปเล่น”
เพชรครุ่นคิดถึงคำพูดของพลอย
“เดี๋ยวผมช่วยหาดู”
“ขอบคุณครับ” เพชรเดินนำเข้าไปข้างในบ้าน
เพชรนำหมอณัฐเดินเข้าไปหากระเป๋ายามุมต่างๆ ภายในบ้าน จังหวะนี้มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเพชรกับหมอณัฐตลอดเวลา แต่สองคนหาไม่เห็น
“เดี๋ยวผมถามพี่พลอยให้”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมอาจจะลืมไว้ที่อื่นก็ได้” หมอณัฐเกรงใจเพชร “งั้น...ผมขอตัวกลับก่อน
นะครับ แล้วเรื่องที่ผมมา..ผมไม่อยากให้บอกคุณพลอย ผมกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ” หมอเดินออกไปเลย
เพชรมองตาม สายตาของเพชร สงสารหมอณัฐและรู้เรื่องนี้พลอยเกี่ยวข้องแน่นอน ที่แท้พลอยยืนหลบอยู่มุมหนึ่ง มองจ้องหมอณัฐเขม็ง
หมอณัฐเดินตรงมาที่รถจะกลับ รู้สึกเหมือนมีคนมองตามตลอดเวลา ทนไม่ไหวจึงเดินกลับไป กะรู้ให้ได้ว่าใครตามมา พลอยที่แอบมองอยู่รีบฉากหลบทันที
แต่พลอยก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเพชรฉุดมือพลอยอย่างแรง พลอยจะร้องตกใจแต่เพชรเอามืออุดปากเอาไว้ หมอณัฐได้ยินเสียงร้อง มั่นใจ ว่ามีคนตามมาแน่ๆ จะเดินตาม แต่ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อเจออลิสยืนหน้าซีดตกใจอยู่
“มีอะไรอลิส”
“มานี่เร็วค่ะ” อลิสบอก ท่าทีร้อนใจ
ไม่นานต่อมาอลิสเดินนำหมอณัฐเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล เห็นพจนีย์นอนอยู่บนเตียงในสภาพสะบักสะบอม
“คุณพจนีย์”
หมอณัฐมองหน้าอลิสอย่างงุนงง
อ่านต่อหน้า 4
มารกามเทพ ตอนที่ 15 (ต่อ)
ครู่ต่อมา สองคนเดินออกมาคุยกันที่ด้านนอก อลิสเล่าเรื่องให้ฟังพี่ชายฟัง
“ตอนอลิสขับรถไปส่งเพื่อนกลับกรุงเทพฯ ขากลับ เจอชาวบ้านช่วยกันหามพจนีย์ออกมา”
อลิสเล่าละเอียดจนเห็นเป็นภาพเหตุการณ์
ขณะที่อลิสขับรถของหมอณัฐไปตามทาง เห็นชาวบ้านช่วยกันหามพจนีย์ออกมาจากป่าข้างทาง อลิสจอดรถลงไปถามอย่างพลเมืองดี
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” มองเห็นร่างหญิงสาวสภาพสะบักสะบอมก็ตกใจ “พจนีย์”
“คุณรู้จักเหรอ” พลเมืองดี
อลิสหน้าตาตื่น ตกใจมาก “ค่ะ....แล้ว ทำไมเค้าเป็นแบบนี้ล่ะคะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะกลิ้งมาจากไหล่เขา กระแทกเข้ากับต้นไม้”
เล่าถึงตรงนี้หมอณัฐมองอลิสสีหน้าไม่เข้าใจ
“พี่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นสำหรับอลิส แต่พี่ไม่เข้าใจ ทำไมอลิสต้องทำท่าตื่นๆ แล้วต้องไปตามหาพี่ถึงบ้านเชิงเขาด้วย”
อลิสหงุดหงิดไม่พอใจ “ก็เพราะบริเวณที่ชาวบ้านเค้าเจอพจนีย์ มันเป็นที่ดินที่อยู่หลังบ้านเชิงเขา คราวนี้พี่หมอพอจะเข้าใจหรือยังคะว่าทำไมอลิสต้องไปตามพี่หมอที่นั่นด้วย” อลิสจ้องหน้าหมอขณะบอก “อลิสมั่นใจ ยัยพลอยบ้า ต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน”
หมอณัฐระอา “ตรรกะอลิสอีกแล้ว” พร้อมกับจะเดินหนีไป
อลิสโพล่งออกไปทันที “ค่ะตรรกะอลิส แต่ตรรกะของอลิสก็คงไม่ต่างจากตรรกะของคนอื่นๆ ที่เลือกจะเข้าข้างแต่ตัวเอง รวมทั้งพี่หมอด้วย”
หมอณัฐหันมา อลิสพูดต่อ
“เพราะถ้าพี่หมอเปิดใจ พี่หมอก็จะต้องเห็นอย่างอลิส คุณพจนีย์มีเรื่องกับยัยพลอย แล้ววันหนึ่งคุณพจนีย์ก็เกือบตายอยู่แถวบ้านยัยพลอย มันจะไม่เกี่ยวกับยัยพลอยได้ยังไง”
หมอณัฐอึ้ง แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวหนีไป แม้จะเริ่มคล้อยตาม แต่เพราะรักพลอยจึงไม่กล้ายอมรับความจริง อลิสตะโกนตามหลัง
“อลิสรู้...ความจริงแล้วพี่หมอกำลังโกหกตัวเอง” หมอณัฐหยุดกึก “แต่ระวังเถอะค่ะ หลอกตัวเองดีนัก พี่หมออาจจะต้องเป็นเหยื่อรายต่อไปของยัยพลอย” อลิสขัดใจมาก
หมอณัฐเดินหนีไป สีหน้าไม่สู้ดีเอาเลย
ด้านพลอยนั่งนิ่งเหมือนเด็กทำความผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ เพชรมองดุ
“พี่พลอยยังไม่บอกผมเลย ว่าพี่พลอยเอาเข็มฉีดยามาจากไหน”
“เข็มไหน อะไร?...ไม่มี”
“ก็เข็มที่พี่พลอยจะฉีดท่านเกรียงศักดิ์...มันเป็นของหมอณัฐใช่มั้ยครับ”
พลอยถูกต้อนเลยชักลน “ไม่นะ..ไม่ใช่ พี่ไม่รู้เรื่อง”
เพชรเริ่มหงุดหงิด “จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ในเมื่อพี่พลอยบอกผมเอง”
พลอยทำมึน แอ๊บซื่อ “พี่ก็แค่พูดเล่นๆ...พูดไปเรื่อยเปื่อย ความจริง พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย”
เพชรหงุดหงิด ด้วยทั้งห่วง ทั้งเหนื่อย ปนระอา “พี่พลอยต้องไปหาหมอกับผม” เพชรคว้ามือหมับ ฉุดไป
พลอยยื้อมือไว้ “ไม่นะ..พี่ไม่ไป พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่จะไปทำไม” แล้วสะบัดออกระเบิดอารมณ์ใส่ด้วยความโมโห “นี่หมอณัฐมาพูดอะไรให้เพชรเข้าใจผิดพี่อีกแล้วใช่มั้ย เพชรถึงได้มองพี่เป็นคนบ้า พูดจาไม่รู้เรื่อง พี่ไม่ได้บ้านะ พี่ไม่ได้บ้า”
เพชรทนไม่ไหวเหมือนกันระเบิดกลับ “แต่ตอนนี้ผมกำลังจะบ้า”
พลอยตกใจ “เพชร”
เพชรเหนื่อยใจสุดๆ โพล่งขึ้นอีก “บ้า...เหมือนครั้งหนึ่งที่พี่พลอยอยากเป็น คนบ้า คนพิการเพื่อให้ทุกคนเอาใจ ทุกคนสนใจ”
พลอยอึ้ง สะเทือนใจ “เพชร”
“บอกตามตรงนะพี่พลอย ตอนนี้ผมเหนื่อย เหนื่อยเกินกว่าที่จะดูแลใครอีกแล้ว ผมอยากมีชีวิตของผมเอง ชีวิตของผมที่มีน้ำหนึ่ง”
“เพชร” พลอยน้ำตาคลอสะเทือนใจยิ่งกว่าเดิม
“อย่าขอร้องอะไรผมอีกเลยนะครับ ผมจะไปตามน้ำหนึ่ง แต่งงานกับน้ำหนึ่งพอกันซักทีกับความแค้นของเรา” เพชรเดินหนีไปอย่างฉุนเฉียว
พลอยรีบเดินไปคว้าตัวเพชรกอดไว้ “ไม่นะ เพชรอย่าทิ้งพี่ไป พี่ไม่ยอม”
เพชรไม่สนใจแกะมือพลอยออกไม่ใยดี พลอยกรีดร้อง
“พี่อยู่คนเดียวไม่ได้ถ้าไม่มีเพชร อย่าทิ้งพี่ ๆๆๆ”
เพชรแกะมือพลอยออกจนได้แล้วเดินหนีไป พลอยกรี๊ดสุดเสียงก่อนใช้ไม้เดิม นอนกลิ้งกับพื้น ชักทุรนทุรายเพื่อเรียกร้องความสนใจ เพชรหันมามอง ก่อนตัดใจ เดินไปโดยไม่สนใจ ทนไม่ไหวแล้ว พลอยเห็นอย่างนั้นก็กรีดร้อง เหมือนคนที่ได้รับความเจ็บปวดอย่างที่สุด ที่ถูกขัดใจ
ตกตอนกลางคืนเพชรเดินเข้าไปในห้อง เสียงร้องกรี๊ดๆ ของพลอยยังดังเข้ามา มันไม่ได้เป็นเสียงร้องของคนชัก คนจะตาย แต่เป็นเสียงร้องกรี๊ดๆ ของคนที่ถูกขัดใจ เพชรหลับตาลงอย่าง เหนื่อยล้า เครียดที่สุด ถอดใจ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นเสื้อกับขวดดาวของน้ำหนึ่ง เพชรเดินไปคว้าสองอย่างมากอดเอาไว้ บอกกับตัวเอง
“พี่จะทำตามหัวใจของพี่ซักที น้ำหนึ่ง”
ส่วนพลอยเดินเซซังเข้าไปในห้องของทับทิม ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนคนบ้าจริงๆ เสียงทับทิมดังขึ้น
“ยาวิเศษของแม่อยู่ในลิ้นชักหัวเตียง แกอยากเอาไปจัดการกับใคร ก็เอาไปเลย”
พลอยเดินตรงไปเปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง หยิบขวดยาสีใสๆ ขึ้นมา มองตาขวาง
“ฉันไม่ให้ใครไปจากฉันได้ทั้งนั้น”
ดวงตาของพลอยเบิกกว้าง กลอกตาไปมา แลดูน่ากลัว มือข้างหนึ่งกำขวดยาแน่น
วันต่อมา เห็นควันลอยออกมาจากบริเวณด้านข้างฝั่งครัวของบ้านเชิงเขา
ท่ามกลางแสงแดดอ่อนอุ่นยามเช้าที่สาดเข้ามาในครัว เห็นเป็นพลอยกำลังนั่งทำขนมน้ำดอกไม้อยู่อย่างขะมักเขม้น แป้งสีชมพูจากกาไหลลงในถ้วยตะไลในซึ้ง พอเทขนมเสร็จ พลอยก็นึ่ง แล้วลงมือนั่งแคะขนมที่เสร็จแล้วใส่จานสวยงาม พลอยยิ้มสบายใจเฉิบ
น้ำหนึ่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจกท่าทีซังกะตาย เสียงของนักปราชญ์ดังก้องในหู
“แต่งตัวสวยๆ นะจ้ะน้ำหนึ่ง เดี๋ยวพี่จะไปรับ ไปเลือกชุดแต่งงาน”
น้ำหนึ่งทำท่าจะผละจากกระจก หน้าบูดบึ้งเอาเรื่อง เสียงของเพชรตอนที่บอกรักดังขึ้นในภวังค์ น้ำหนึ่งรีบคว้าโทรศัพท์กด เห็นเป็นเบอร์เพชร แต่ต้องชะงัก ภาพดาราณีที่พิการเพราะพลอย ภาพความใจร้ายของเพชรต่างๆ นานา รวมทั้งเหตุการณ์ที่เพชรบอก ไม่เคยรักน้ำหนึ่งผุดขึ้นมาราวสายน้ำไหล น้ำหนึ่งข่มใจตัวเอง
“อย่าทำตัวเป็นลูกอกตัญญูอีกน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งหันไปแต่งตัวต่อ ตัดใจจากเพชรทันที
ด้านหมอณัฐตรวจดูอาการพจนีย์ร่วมกับหมอคนอื่นๆ ดวงตาของพจนีย์เหม่อลอย เหมือนคนเลื่อนลอย ไร้สติ
“คนเจ็บเป็นยังไงบ้างครับพี่หมอ”
“ศีรษะคล้ายจะถูกฟาดด้วยของแข็งอย่างแรง จนสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก” หมอณัฐว่า
“แปลว่า...”
“คนเจ็บ อาจจะจำอะไรไม่ได้” หมอณัฐบอก
หมอคนอื่นมองดูพจนีย์ ใบหน้าและตามร่างกายของพจนีย์บอบช้ำ ดวงตาเหม่อลอย
หมอณัฐเดินออกมาด้านนอก เสียงของอลิสดังก้อง
“คุณพจนีย์มีเรื่องกับยัยพลอย แล้ววันหนึ่งคุณพจนีย์ก็เกือบตายอยู่แถวบ้านยัยพลอย มันจะไม่เกี่ยวกับยัยพลอยได้ยังไง”
สีหน้าของหมอณัฐเคร่งเครียด การกระทำบางอย่างของพลอยชัดเจนขึ้นทุกวัน
“คุณพลอย....อย่าเป็นอย่างนั้นเลย” หมอณัฐคิดในใจ แอบหวังอยู่ดี
เพชรแต่งตัวพร้อมเดินทางออกมา เจอพลอยที่ถือจานขนมมาพอดี พลอยทำเป็นไม่รู้ไม่
ชี้ที่เห็นเพชรจะไปรีบบอก
“ทานขนมน้ำดอกไม้ก่อนจ้ะ”
เพชรมองอย่างแปลกใจ กับท่าทางพลอยที่ดูปกติมาก “ไม่ดีกว่าครับพี่พลอย ..ผมรีบไป”
พลอยตีเนียนถามอีก “ไปไหนจ๊ะ”
เพชรมองจ้อง “ไปหาน้ำหนึ่ง” วัดใจพลอย
พลอยทำนิ่งๆ ยิ้มอ่อนโยน “พี่คงห้ามเพชรไม่ได้จริงๆ งั้นก็ตามใจ มะ..ก่อนไปทานขนม
ก่อนแล้วกัน พี่อบเทียนแล้ว ห้อมหอม”
เพชรเห็นท่าทางของพลอยไม่มีอะไร เลยใจอ่อนเดินตาม
พลอยพาเพชรมานั่งในสวน ใต้ต้นปีบต้นใหญ่ บรรยากาศร่มรื่น ดอกปีบร่วงหล่นตามลม ส่งกลิ่นหอมอบอวนไปทั่วบริเวณ
“พี่มัวแต่ทำขนม เลยไม่ได้ทำกับข้าวเอาไว้ เพชรทานขนมน้ำดอกไม้แทนข้าวนะจ๊ะ”
เพชรยิ้มชื่น เพราะรักพลอยอยู่ดี “ใครจะทานขนมแทนข้าวได้พี่พลอย”
“ก็เพชรไง..ตอนเพชรเด็กๆ พี่ป้อนขนมเพชรแทนข้าวอยู่บ่อยๆ” ตักยื่นให้ที่ปาก พร้อมกับบอกเสียงอ่อนโยน “พี่รักเพชรมากนะ รักมาก”
เพชรมองมาด้วยความรักและสงสาร “ผมก็รักพี่พลอยครับ รักมาก”
พลอยเยื้อนยิ้มพอใจ “ทานขนมจ้ะ”
เพชรอ้าปากทานขนม สายตาพลอยมองดูเพชรเคี้ยวขนม แล้วยิ้มอย่างพอใจ
พลอยตักป้อนให้อีก “ทานอีกนะจ้ะ ทานเยอะๆ น้องชายตัวน้อยของพี่”
เพชรมองพลอย ท่าทางของพลอยเหมือนคนบ้าอีกแล้ว เพชรสงสาร จำใจกินต่อ
พลอยยื่นแก้วน้ำดอกอัญชันให้เพชรดื่ม “น้ำดอกอัญชันผสมมะนาว หอมหวานชื่นใจ
เพชรดื่มน้ำอัญชันแทบหมดแก้ว พลอยมองที่เพชรดื่มพูดต่อยิ้มๆ “ถ้าเพชรแต่งงานกับน้ำหนึ่งจริงๆ พี่จะทำขนมน้ำดอกไม้ในงานแต่งงาน แล้วพี่ก็จะสอนให้น้ำหนึ่ง ทำขนมน้ำดอกไม้ด้วย”
เพชรไม่อยากเชื่อมองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ พลอยถอนหายใจ
“ในเมื่อพี่ห้ามเพชรไม่ได้..พี่ก็ต้องทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้เพชร แล้วเสร็จจากงานแต่งานของเพชร พี่จะบวช”
“พี่พลอย” เพชรแปลกใจ
พลอยยิ้มแย้ม บอกต่อ “พี่พูดจริง...ทางเดียวที่จะทำให้พี่สงบได้..พี่ต้องปลง ถ้าพี่ปลงได้ มันก็เป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอเพชร?”
“ถ้าพี่พลอยจะบวชจริงๆ ผมจะร่วมอนุโมทนาด้วย”
เพชรพูดได้แค่นั้นก็ทำท่าผะอืดผะอม ก่อนจะอาเจียนอย่างรุนแรง พลอยมองสายตานิ่ง แต่ทำท่าตกอกตกใจ
“เพชร”
“พี่พลอยผม...” เพชรไม่ไหว อาเจียนออกมาอีก
เพชรเห็นโลกหมุนอย่างรุนแรงรวดเร็ว เพชรหน้าตาเหยเก พลอยเข้าไปเขย่าตัว
“เพชรๆ”
ภาพเหตุการณ์ตอนที่พลอยผสมแป้งทำขนมในครัว เห็นพลอยยกขวดน้ำยาสีใสเทลงในน้ำแป้งที่ผสม ไม่ใช่นิดเดียว แต่ปริมาณมากผุดขึ้นในหัวพลอย
ส่วนเพชรอาเจียนอย่างหนักหน่วง พลอยนึกถึงตอนที่ทำน้ำดอกอัญชัน แล้วหยดยาลงไป ปริมาณมากอีกเช่นกัน
เพชรยังคงอาเจียนอย่างหนักแทบหมดไส้หมดพุง และหมดแรงลงเริ่มจะไม่ได้สติ
พลอยแกล้งเรียก “เพชรๆๆ” มองเพชรตาวาววับ แล้วบอกตัวเองในใจ
“พี่ไม่ให้เพชรไปไหนจากพี่ทั้งนั้น โดยเฉพาะไปหานังน้ำหนึ่ง”
อ่านต่อตอนที่ 16
