ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7

ตอนค่ำวันนั้น ขณะที่อนุชนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก โทรศัพท์ดังขึ้นเธอรับสาย เป็นปรารภที่โทร.มา

“ค่ะ พี่รภ” อนุชฟังแล้วดีใจ “พี่อรยอมออกมาจากห้องแล้วเหรอคะ...ได้ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”
อนุชสบายใจขึ้น

วันใหม่...อรชาและปรารภพากันไปที่วัด ทั้งสองทำบุญ ถวายสังฆทานเสร็จก็เดินคุยกันมาตามทางเดิน
“คุณรภรู้ได้ยังไงคะว่าที่บ้านอรชอบมาที่วัดนี้กัน”
ปรารภอึกอัก แต่ไม่กล้าโกหก ต้องตอบตามตรง
“นุชบอกผมครับ วันนี้นุชก็จะตามมาด้วย”
อรชาหุบยิ้ม หน้าเครียดขึ้นมาทันที
“อรจะกลับบ้าน”
อรชาเดินหนีออกไป ปรารภหน้าเสีย รีบตามไป

อนุชเข้ามาในวัด มองหาอรชาและปรารภ เธอมองไปเห็นพี่สาวก็ดีใจ รีบเข้าไปหา...อรชาเดินหนีมา ปรารภตาม
“คุณอรยังโกรธนุชอยู่อีกเหรอครับ”
“อรไม่ได้โกรธค่ะ นุชไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ คุณกร้าวรักนุช ไม่ได้รักอร”
“แล้วทำไมคุณอรถึงไม่ยอมเจอนุช”
“คุณรภคิดว่าอรอยากเป็นแบบนี้เหรอ อรก็อยากยินดีกับน้อง แต่อรทำไม่ได้ อรยังไม่พร้อมจะเจอทั้งคุณกร้าวและนุช คุณรภจะว่าอรอ่อนแอก็ได้”
อนุชเข้ามา ได้ยิน
“พี่อร...”
อรชาเห็นหน้าอนุชก็ทำใจไม่ได้ ยังไม่พร้อมเผชิญหน้า เลยเดินหนีออกไป อนุชรีบตามไป ปรารภไม่สบายใจที่สองพี่น้องไม่เข้าใจกัน

อรชารีบเดินหนี อนุชตามมา
“พี่อรคะ ฟังนุชก่อน”
“นุชยังเห็นพี่เป็นพี่อยู่อีกเหรอ”
“พูดอะไรอย่างนั้นคะ นุชมีพี่สาวคนเดียวคือพี่อร”
“ถ้านุชยังเห็นพี่เป็นพี่คงไม่ทำแบบนี้ นุชกับคุณกร้าวรักกันแต่ไม่เคยบอกพี่สักคำ ปล่อยให้พี่กลายเป็นคนโง่ที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณกร้าวรักพี่”
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่อรคิด”
อนุชจับมือพี่สาวพยายามจะอธิบาย แต่อรชาไม่ฟัง
“ปล่อย”
อรชาเดินหนีไปเลย อนุชไม่มีโอกาสพูด ได้แต่เสียใจ

อสิตนั่งมองแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้าย นึกถึงคำพูดของลลิตา
“คุณกร้าวเหนือกว่าคุณทุกอย่าง ส่วนคุณ...แค่เดินยังทำไม่ได้ จะให้ฉันทนอยู่กับคุณได้ไง”
อสิตเสียใจมากที่ลลิตาสวมเขา เขาถอดแหวนออก ขว้างทิ้งไปด้วยอารมณ์ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เขาพยายามจะตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้...แหวนแต่งงานหล่นอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ อสิตเข็นรถมา มองหาไปทั่ว แล้วค่อยเห็นว่าอยู่ตรงขอบสระ เขาโล่งใจที่หาเจอก้มหยิบแหวน แต่หยิบไม่ถึง พยายามเอื้อมสุดแขนเพื่อจะหยิบ ลลิตาเข้ามาช่วยหยิบแหวนขึ้นมาให้ โดยที่นิ้วของเธอยังใส่แหวนแต่งงานเช่นกัน ลลิตายื่นแหวนให้แล้วยิ้ม อสิตดีใจ
“ลิต้า”
อสิตนึกได้
“คุณมาทำไม”
อสิตเข็นรถหนีไป เสียใจ ลลิตาตามมาขวางหน้า
“ไปซะ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“ไม่ค่ะ ลิต้ารู้ว่าคุณยังรักลิต้า ไม่งั้นคุณคงไม่ใส่แหวนแต่งงานของเรา ลิต้าก็รักคุณนะคะสิต”
อสิตไม่เข้าใจ
“คุณบอกผมเองว่าคุณรักคุณกร้าว เพราะเขาเพียบพร้อมทุกอย่าง ส่วนผมมันก็แค่ไอ้ง่อยที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง”
“ลิต้าไม่เคยมีอะไรกับคุณกร้าว ลิต้าพูดไปเพราะอิจฉานุช”
อสิตไม่เข้าใจ
“เห็นนุชแล้วลิต้านึกถึงอดีต คุณเคยเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมแต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเร็วจนลิต้าทำใจไม่ได้”
ลลิตาคืนแหวนใส่มืออสิตและกุมมือเขาไว้
“แต่พอออกไปอยู่คนเดียว ลิต้าถึงรู้ใจตัวเองว่าลิต้ารักคุณมากแค่ไหน ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ลิต้าก็รักคุณ”
อสิตลังเล แต่ใจแข็ง แกะมือลลิตาออก
“ไปซะ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”
อสิตเข็นรถหนีไป ลลิตาร้องไห้โฮ
“ในเมื่อคุณไม่รักลิต้า ลิต้าก็ไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว”
ลลิตารีบเดินหนีออกไป อสิตไม่สบายใจ ลังเลว่าจะคืนดีกับลลิตาดีหรือไม่

ลลิตายืนร้องไห้อยู่ที่หน้าบ้านวิชเวทย์...อสิตอยู่มุมหนึ่งในสวนใจคอไม่ดี อดห่วงลลิตาไม่ได้เขาเข็นรถออกมาแอบมอง เชิดแอบอยู่มุมหนึ่ง ใช้กล้องส่องทางไกลดูความเคลื่อนไหวของอสิต เห็นอสิตมาแอบมองลลิตา เชิดรีบรายงานลลิตาผ่านทางโทรศัพท์มือถือ
“ไอ้อสิตมันแอบมองเธออยู่...” ลลิตาใช้บลูทูธคุยกับเชิดเบาๆ
“งั้นก็ตามแผน”
ลลิตาร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง เชิดขับรถมา ลลิตาเดินร้องไห้ทำเป็นไม่ระวังรถ อสิตแอบมองอยู่ เห็นรถมาก็ห่วงรีบเข็นรถออกจากบ้าน ตามลลิตาไป ลลิตาไม่ระวัง รถจะชน อสิตรีบเข้ามาช่วย ไม่ห่วงตัวเอง
“ลิต้า!”
อสิตกอดลลิตาไว้ เอาตัวเองขวาง เชิดเบรกทันเฉียดฉิว เกือบชนลลิตาและอสิต
“คุณทำแบบนี้ทำไม”
“สิตไม่รักลิต้าแล้ว ลิต้าไม่รู้จะอยู่ทำไม ลิต้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”
เชิดลงจากรถ ใส่หมวก ใส่แว่นกันแดดอำพรางหน้าตา กลัวอสิตจำได้ ทำทีเป็นตกใจ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

อสิตห่วงมากกอดลลิตาไว้ ลลิตาลอบยิ้มกับเชิดลับหลังเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน

อรชาเดินหนีเข้าบ้านไป ปรารภและอนุชตามมาด้วยท่าทางไม่สบายใจ ปรารภมองและสงสารอนุชที่นั่งร้องไห้ที่มุมหนึ่งในบ้าน ปรารภยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เธอรับมาเช็ดน้ำตา

“พี่อรเกลียดนุช”
“ไม่มีพี่คนไหนเกลียดน้องตัวเองได้ลงหรอกครับ”
“แต่พี่อรทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้านุชอีกแล้ว”
“นุชก็รู้ว่าคุณอรไม่ได้เข้มแข็งเหมือนท่าทางที่เธอแสดงออก นุชต้องให้เวลาคุณอรบ้าง เรื่องที่เกิดขึ้นมันโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอ”
อนุชใจเย็นลง
“พี่เชื่อว่าไม่มีอะไรทำลายสายสัมพันธ์ ระหว่างพี่น้องได้หรอก”
“ค่ะ ขอบคุณที่เตือนสตินุชนะคะพี่รภ”
อนุชรู้สึกมีความหวังมากขึ้นว่าสักวันหนึ่ง เธอกับอรชาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

อนุชเข้ามาในสวนเห็นลลิตาอยู่กับอสิตที่สระว่ายน้ำก็ตกใจ คิดว่าลลิตาจะฆ่าพี่ชาย
“พี่สิต!”
เธอรีบตรงเข้ามาผลักลลิตา
“หยุดนะ!”
ลลิตาไม่พอใจ
“อะไรกัน”
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
อสิตพยายามจะอธิบาย แต่อนุชไม่ฟัง ลลิตาทำเป็นจับแขนอนุช
“ฟังฉันก่อน”
อนุชสะบัดเบาๆ
“ไม่!”
ลลิตาแกล้งล้ม ทำเหมือนโดนอนุชรังแก
“โอ๊ย สิตขา ช่วยลิต้าด้วย ลิต้าเจ็บ”
อนุชอึ้ง อสิตรีบเข็นรถเข้าไปหาลลิตา
“เป็นอะไรรึเปล่าลิต้า”
อนุชงง
“นี่มันอะไรกันคะพี่สิต”
อสิตอึกอัก ลลิตาออดอ้อน
“บอกนุชไปสิคะสิตขา”
“ต่อไปนี้ลิต้าจะกลับมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิม”
อนุชตกใจ

อนุชเข้ามาคุยกับอสิตในห้องทำงาน เธอเตือนพี่ชายอย่างเป็นห่วง
“พี่สิตลืมไปแล้วเหรอคะ พี่ลิต้าพูดว่ายังไงในงานแต่งงาน”
อสิตไม่สบายใจ รู้ว่ามันดูไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้ลลิตาง่ายๆ
“ลิต้าบอกว่าตอนนั้นเขากำลังสับสน สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่ความจริง”
“แล้วพี่สิตก็เชื่อเหรอคะ”
อสิตอึกอัก รู้ว่าไม่สมเหตุสมผล แต่ใจอ่อนเพราะรัก
“คนเราทำพลาดกันได้ พี่อยากให้โอกาสลิต้าสักครั้ง”
“แต่นุชว่าพี่ลิต้ากลับมาเพราะต้องการอะไรบางอย่าง”
“นุชคิดมาก ลิต้าจะต้องการอะไรจากคนอย่างพี่ คนที่เกือบจะหมดตัว แถมยังเดินไม่ได้”
“แต่ว่า...”
อสิตตัดบท
“นุชไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พี่แต่งงานกับลิต้ามานาน พี่รู้จักเขาดีที่สุด”
อนุชพูดไม่ออก ไม่สบายใจ ห่วงพี่ชาย

อนุชออกมาจากห้องอสิตเจอ ลลิตารออยู่อย่างเยาะเย้ย
“เสียใจด้วยนะที่สิตเชื่อฉันมากกว่าเธอ”
ลลิตายิ้มร้าย
“ไม่ว่าพี่ลิต้ามีแผนอะไร นุชไม่ยอมให้พี่ลิต้าทำร้ายพี่สิตแน่”
ลลิตาไม่พอใจ กระชากแขนอนุช บีบแรง
“ฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ ถ้าเธอคิดจะขวางฉัน ระวังจะเจ็บตัว”
อนุชเจ็บ พยายามจะสะบัดแขน
“โอ๊ย ปล่อยนะ”
อนุชและลลิตายื้อยุดกันอยู่ ปรารภเข้ามา
“พี่ลิต้า ทำอะไร ปล่อยนุชเดี๋ยวนี้”
ปรารภเข้ามาช่วย แยกออกจากกัน ลลิตาเจ็บใจ สะบัดออกไป อนุชไม่สบายใจเพราะห่วงอสิต

ธารินอยู่ที่บ้าน คุยโทรศัพท์กับชายธง
“พี่ชายธงว่างมั้ยคะ รินจะชวนไปตีสคอว์ช วันนี้รินขอแก้มือ”
ชายธงอยู่หน้าบ้านวิชเวทย์ อึกอักตอบ
“วันนี้พี่ไม่ว่าง เอาไว้วันหลังนะ”
ธารินผิดหวัง
“ค่ะ”

ธารินวางสาย แล้วไม่สบายใจ นึกสงสัยว่าชายธงมีธุระอะไร

สองคนอยู่ในสวน ปรารภดูแขนอนุชที่มีรอยช้ำ เพราะโดนลลิตาทั้งหยิกทั้งบีบแรง ปรารภห่วง

“เจ็บมั้ย”
“นุชไม่เป็นไรหรอกค่ะ ห่วงก็แต่พี่สิต นุชสงสัยว่าพี่ลิต้ากลับมาคราวนี้ต้องการอะไรกันแน่”
อนุชนึกได้
“นุชขอโทษนะคะ นุชลืมไปว่าพี่รภกับพี่ลิต้าเป็นญาติกัน ถึงจะเป็นญาติห่างๆ ก็เถอะ”
“ถ้าญาติทำผิด พี่ก็ไม่หลับหูหลับตาเข้าข้างหรอก บอกตามตรง พี่เองก็สงสัยเหมือนกัน”
“พี่รภสงสัยอะไรคะ”
“นุชเคยบอกว่าลิต้าไปอยู่ที่คอนโดคุณกร้าวใช่มั้ย”
อนุชพยักหน้า
“พี่สงสัยว่าทำไมลิต้าถึงเลิกยุ่งกับคุณกร้าวแล้วกลับมาหาคุณสิต คนอย่างลิต้า ไม่น่ายอมแพ้ง่ายๆ”
ปรารภและอนุชต่างสงสัยว่าลลิตามีจุดประสงค์อะไร

ชายธงแอบมองอนุชอยู่เห็นคุยกับปรารภ ชายธงมีความสุขที่ได้เห็นหน้าอนุช แต่ก็เจ็บปวดเพราะยังตัดใจจากเธอไม่ได้...มุมหนึ่งธารินแอบมองชายธงอยู่เช่นกัน เสียใจที่เขาไม่เลิกรักอนุชทั้งๆ ที่อนุชเป็นคนไม่ดี...ชายธงเห็นอนุชคุยกับปรารภเสร็จ ออกไป เขาชะเง้อมองตามอย่างเศร้าๆตัดใจจะกลับ หันไปเจอธารินก็ตกใจ
“ริน”
“รินคิดแล้วว่าพี่ชายธงต้องมาที่นี่”
ชายธงพูดไม่ออก ธารินโวยวาย
“รินไม่เข้าใจ ทำไมพี่ชายธงไม่ตัดใจจากผู้หญิงคนนั้น”
ชายธงโวยกลับ
“พี่จะรักใครก็เรื่องของพี่”
“แต่ยายอนุชเที่ยวหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายไม่เลือกหน้า ดูสิแต่งงานแล้วยังแอบมาอี๋อ๋อกับผู้ชายอื่น ผู้หญิงไม่ดีแบบนี้ จะไปรักเขาทำไม”
ชายธงโกรธ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะธาริน! ถ้าว่านุชอีกคำเดียวพี่จะไม่พูดกับเธออีกเลย”
ธารินทั้งน้อยใจและเสียใจ
“พี่ชายธงเห็นยายนั่นดีกว่ารินเหรอ ก็ได้ ต่อไปนี้รินจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้ว!”
ธารินรีบเดินหนีออกไป ชายธงไม่สบายใจ

เย็นนั้น ปรารภมาส่งอนุชที่หน้าบ้านกร้าว
“ขอบคุณนะคะพี่รภ”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ”
อนุชยิ้มให้ ปรารภเป็นห่วงแต่ก็ต้องกลับไป

อนุชเข้าบ้าน พบกร้าวที่ยืนหน้าตึงเพราะหึงจัด
“หายไปไหนมาทั้งวัน”
“ไปธุระ”
“ธุระอะไร ถึงมีผู้ชายมาส่งถึงบ้าน”
อนุชโกรธที่กร้าวพูดจาไม่ให้เกียรติ
“อย่ามามองฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่คุณ จะได้เที่ยวไปทำบัดสีกับคนอื่นไม่เลือกหน้า”
อนุชเดินหนี กร้าวตามมากระชากเข้ามากอด
“เรื่องบัดสีที่คุณว่า ใช่แบบนี้รึเปล่า”
กร้าวดึงมากอดจูบ อนุชกรี๊ด ดิ้นรนขัดขืน
“ปล่อยฉันนะ คนบ้า”
“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกว่าไปทำธุระอะไรกับนายปรารภ”
อนุชกลัว จำต้องบอก
“ฉันไปบ้าน ไปหาพี่อร”
กร้าวชะงัก ไม่สบายใจ
“คุณอรเป็นอะไร”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้พี่อรดีขึ้นมากแล้ว ตั้งแต่คุณออกไปจากชีวิตพี่อร”
อนุชผลักเขาแล้วเดินหนีไป กร้าวรู้สึกผิดต่ออรชา

วันใหม่...กร้าวแอบมองอรชาอยู่นอกรั้ว เห็นอรชานั่งจัดดอกไม้ใส่แจกันแก้วใสอยู่ที่มุมที่นั่งในสวน เห็นเธอหน้าตาสดใสเขาก็ดีใจ อรชาเงยหน้าขึ้นมาเห็นกร้าวแวบหนึ่งเขารีบหลบ อรชาสงสัยรีบเดินไปดู กร้าวรีบเดินหนีไป อรชามองหาแค่ด้านหลังก็จำได้ เธอตกใจ
“คุณกร้าว!”
อรชาจะตามไปอยากคุยกับเขาให้รู้เรื่องเพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง ยังไม่เคยคุยกับเขาเลย อรชารีบร้อนจะตามไปแต่ชนเข้ากับปรารภ
“คุณอร จะไปไหนครับ”
“อรเห็นคุณกร้าว คุณกร้าวมาหาอร”
ปรารภมองหา
“ไม่เห็นมีนี่ครับ”
“เขาไปแล้วค่ะ แต่อรจำได้ เป็นคุณกร้าวแน่ๆ”
อรชาสับสนวุ่นวายใจ ร้องไห้ออกมา
“อรไม่เข้าใจ เขามาอีกทำไม เขาต้องการอะไรกันแน่”

อรชาร้องไห้ สับสนหนัก ปรารภกอดปลอบไม่สบายใจที่กร้าวยังมายุ่งกับอรชา

ลลิตาทำกายภาพให้อสิต คอยดูแลเอาอกเอาใจ อสิตดูมีความสุขมากขึ้น

“สิตขา ลิต้าอยากไปเรียนรู้งานที่บริษัท” ลลิตาอ้อนอ้อน
“ทำไมล่ะ”
“ลิต้าอยากช่วยแบ่งเบาภาระสิตค่ะ”
อนุชเข้ามาแทรก
“พี่ลิต้าไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ช่วงนี้นุชว่าง นุชจะเข้าไปดูแลให้เอง พี่ลิต้าดูแลพี่สิตเถอะค่ะ”
อสิตเห็นด้วย
“นั่นสิ งานที่บริษัท ไม่ได้อยู่แต่ในออฟฟิศ ต้องไปที่ไซต์งาน เหนื่อยก็เหนื่อยร้อนก็ร้อน ไม่เหมาะกับลิต้าหรอก”
อนุชยิ้มให้ลลิตาอย่างรู้ทัน สงสัยว่าลลิตามีแผนบางอย่าง ลลิตาไม่พอใจที่อนุชมาขัดขวาง

เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง ลลิตาชวนอสิต
“สิตคะ อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อ ไปเดินเล่นกันนะคะ”
“เอาสิ ดีเหมือนกัน”
ลลิตาเข็นรถอสิตจะออกจากบ้าน อนุชมาขวาง
“นุชไปด้วยนะคะ”
อนุชยิ้มให้ ลลิตาไม่พอใจ

ลลิตาเข็นรถไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ อนุชตามไปด้วย
“เดี๋ยวนุชไปซื้อน้ำให้นะคะ”
อนุชออกไป ลลิตาหันมาบอกอสิต
“ลิต้าไปช่วยนุชนะคะ”
ลลิตาตามไป อนุชซื้อน้ำเสร็จ หันมาเจอลลิตาหาเรื่อง
“เธอจงใจตามจับผิดฉัน”
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ หรือว่าพี่ลิต้าทำความผิด ถึงต้องระแวง กลัวคนจับผิด”
ลลิตาโกรธมาก
“นังนุช!”
“จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะคะ พี่สิตมองเราสองคนอยู่”
อนุชพูดกับลลิตาพลางหันไปโบกไม้โบกมือทักทายอสิต ลลิตาไม่กล้าทำอะไร เพราะกลัวอสิตไม่ไว้ใจ อนุชยิ้มให้ ลลิตาโกรธมาก แต่ต้องเก็บความโกรธไว้

ค่ำนั้น ลลิตานัดเจอเชิดที่ริมแม่น้ำ เธอกรี๊ดๆๆๆ ระบายอารมณ์
“อ๊ายยย!”
เชิดอุดหู
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว นังนุชคอยตามกันท่า ไม่มีโอกาสพูดเรื่องบริษัทด้วยซ้ำ”
“แล้วจะทำยังไง”
“จัดการสิตซะ!”
ลลิตาหน้าร้าย เอาเรื่อง

วันใหม่...ลลิตาพาอสิตมาที่โรงพยาบาล หลังจากที่ตรวจเสร็จแล้วเธอก็บอกกับเขา
“สิตรอตรงนี้นะคะ”
ลลิตาไปรับยาที่เคาท์เตอร์...เชิดจงใจเดินมาชนอสิตแล้วเดินหนีไป เชิดสวมหมวกและใส่แว่นกันแดดปิดบังหน้าตา เดินก้มหน้า อสิตมองแล้วคุ้นตา ภาพอดีตที่เขาไล่ตามคว้าเสื้อเชิดได้ ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุแว่บเข้ามา อสิตจำด้านหลังของเชิดได้ เพราะเชิดจงใจใส่เสื้อตัวเดียวกับวันนั้นมาด้วย จงใจให้อสิตจำได้
“แก!”
อสิตรีบเข็นรถตามไป ลลิตายืนรับยาอยู่ที่เคาท์เตอร์ แอบมอง เห็นเชิดเดินหนีอสิตรีบเข็นรถตาม...เชิดออกไปทางบันไดหนีไฟ อสิตรีบตามไปเข้ามาที่บันไดหนีไฟ เชิดหายไปแล้ว อสิตมองหาที่บันได เชิดหลบอยู่ด้านหลัง
“ทางนี้”
อสิตหันมา เชิดยกเท้าถีบรถเข็นอสิตตกบันไดไปล้มตะแคง รถเข็นทับตัว หมดสติ เชิดรีบวิ่งหนีลงบันไดหนีไฟ ข้ามตัวอสิตไป

อนุชรีบร้อนเข้ามาในห้องพักของโรงพยาบาล อสิตนอนบนเตียง ใส่เฝือกคอ รู้สึกตัวแล้ว ลลิตา อรชา ปรารภอยู่ด้วย ต่างกังวล อนุชเข้าไปหา
“พี่สิต!”
อนุชหันไปต่อว่าลลิตา
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่สิตเป็นแบบนี้ พี่ลิต้าดูแลพี่สิตยังไง”
ลลิตาเสแสร้งบีบน้ำตา ร้องไห้ อสิตยกมือห้าม
“อย่าโทษลิต้าเลยนุช มีคนทำร้ายพี่ ลิต้าไม่เกี่ยว”
“นุชพูดถูกแล้วค่ะสิต เป็นเพราะลิต้าดูแลสิตไม่ดีเอง”
“อย่าโทษตัวเอง คุณไม่ผิด”
อสิตปลอบ ลลิตาแอบโล่งอกที่ไม่มีใครสงสัย อนุช อรชาและปรารภไม่สบายใจ

อนุชคุยกับปรารภที่หน้าห้องพักไข้
“พี่ขอดูกล้องวงจรปิดแล้ว แต่เห็นหน้าคนร้ายไม่ชัด แต่คุณสิตสงสัยว่าจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่ทำร้ายลิต้าที่บ้าน ในคืนที่คุณสิตประสบอุบัติเหตุ”
อนุชไม่สบายใจ
“คนเดียวกันเหรอคะ ใครกัน พี่สิตไม่น่ามีศัตรูที่ไหน”

ปรารภและอนุชไม่สบายใจ

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7 (ต่อ)

กร้าวรู้เรื่องอาการของอสิตจากลลิตา ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงอสิตจริงๆ

“คุณสิตเป็นไรมากรึเปล่า”
“ตอนนี้หมอขอดูอาการก่อน ยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาล”
กร้าวไม่สบายใจ ลลิตาโผกอดเขาจากด้านหลัง
“อาจจะฟังดูไม่ดี แต่ลิต้าว่าเป็นจังหวะดีที่จะจัดการตามแผนของคุณ เราน่าจะใช้สถานการณ์ตอนนี้ให้เป็นประโยชน์นะคะ”
กร้าวเครียด ไม่สบายใจอยู่อย่างนั้น
“อย่าบอกนะว่าคุณเกิดเปลี่ยนใจ”
กร้าวยังไม่ได้ตอบอะไรลลิตา

ค่ำนั้น...กร้าวกลับเข้ามาในบ้านดูรูปแม่ รู้สึกสับสนในใจ ใจหนึ่งต้องการแก้แค้น อีกใจรู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายอสิต นึกถึงตอนที่ชื่นเสียชีวิต และตอนที่กาญจน์หัวใจวายเสียชีวิต เขาเจ็บปวดกับเรื่องอดีต อนุชเข้ามาเห็น
“รูปใครคะ คุณแม่คุณเหรอ สวยจังเลยนะคะ”
กร้าวเห็นหน้าอนุช ลูกของศัตรู ก็ยิ่งโกรธแค้น หน้าเครียด
“ใช่ เพราะความสวยของแม่ แม่ถึงต้องโดนทำร้าย”
อนุชแปลกใจ
“ทำร้าย ใครทำร้ายแม่คุณคะ”
“อย่ารู้เลย!”
กร้าวออกไป อนุชงง ไม่เข้าใจ

กร้าวแอบมาคุยโทรศัพท์สั่งงานที่มุมหนึ่งของบ้าน
“บอกคนของเราที่ทำงานในบริษัทของอสิต วิชเวทย์ให้ทำตามแผนเลย”
กร้าววางสาย ไม่ค่อยสบายใจ แต่ต้องทำ

วันใหม่...อสิตตกใจ หลังจากฟังรายงานจากพนักงานคนสนิท
“ว่าไงนะ ผู้รับเหมารับเงินแล้วหนีไปงั้นเหรอ!”
อสิตขยับจะลุกขึ้น แต่เจ็บระบมไปทั้งตัวจากแรงกระแทก
“โอ๊ย”
ลลิตารีบประคองให้นอนลง
“ไม่ได้นะคะสิต หมอสั่งว่าคุณต้องนอนนิ่งๆ ถ้ากระทบกระเทือนรุนแรงอีก คุณอาจเดินไม่ได้ตลอดชีวิตนะคะสิต”
อสิตเจ็บใจตัวเอง ได้แต่กำมือทุบเตียง
“บริษัทเกิดเรื่องอย่างนี้ จะให้ผมอยู่เฉยได้ยังไง”
“เอาอย่างนี้มั้ยคะสิต คุณมอบอำนาจให้ลลิตาไปจัดการแทน”
“แต่ว่า...”
“ลิต้าอยากช่วยคุณนะคะสิต”
อสิตคิดหนัก

ลลิตาคุยกับกร้าวที่คอนโด
“อสิตให้ทนายทำเอกสารมอบอำนาจแล้ว พรุ่งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของวิชเวทย์จะเป็นของลิต้าคนเดียวค่ะ”
“คุณเก่งมาก ได้ผลเร็วกว่าที่ผมคิดซะอีก”
ลลิตากอดกร้าว ออดอ้อน
“เห็นมั้ยคะ ลิต้าหาให้คุณได้ทุกอย่างที่คุณอยากได้ ไม่ใช่ยายนุช คุณทิ้งยายนุชมาหาลิต้าได้เลย”
กร้าวอึกอัก แต่ปากหวานให้ลลิตาตายใจ
“เมื่อทุกอย่างอยู่ในมือผม ผมทำแน่”
ลลิตาดีใจมากที่กร้าวบอกอย่างนั้น

วันใหม่...อสิตเซ็นต์มอบอำนาจในเอกสารที่ทนายนำมาให้ ลลิตากำลังจะเซ็นต์รับมอบอำนาจ อนุชเข้ามา
“หยุดก่อนค่ะ!”
ลลิตาชะงัก ไม่พอใจที่อนุชมาขัดขวาง
“บริษัทรัตนกิจก่อสร้างเป็นของวิชเวทย์ นุชขออาสาไปจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นแทนค่ะ”
ลลิตาไม่พอใจ
“นี่หมายความว่าไม่ไว้ใจฉันเหรอ”
อสิตลังเล ลลิตาหันมาหา
“ลิต้าเป็นเมียคุณนะคะ”
อนุชแย้ง
“แต่นุชเป็นลูกคุณพ่อนะคะ”
อสิตตัดสินใจ
“ผมเห็นด้วยกับนุช ให้นุชไปแทนผมดีกว่า คุณไม่เคยทำงานบริษัท นุชน่าจะคล่องกว่า”
ลลิตาผิดหวัง
“ไม่ได้นะคะ”
อนุชมองอย่างจับสังเกตท่าทีลลิตา
“ทำไมคะ...ดูท่าทางพี่ลิต้าอยากเป็นตัวแทนพี่สิตจังเลยนะคะ”
ลลิตาตอบไม่ได้ อึกอัก
“ฉันก็แค่อยากช่วยแบ่งเบาภาระสิตเท่านั้นเอง”
“งั้นก็ตกลงตามนี้นะคะ นุชจะไปเป็นตัวแทนพี่สิตเองค่ะ”
ทนายจัดเอกสารชุดใหม่มาให้

ลลิตาได้แต่กำหมัดแน่น เจ็บใจ แค้นใจที่เห็นบริษัทหลุดลอยไปต่อหน้า

กร้าวกับลลิตาคุยกันอยู่ในห้องที่คอนโด หญิงสาวอารมณ์เสียสุดๆ

“เจ็บใจจริงๆ เกือบสำเร็จอยู่แล้วเชียว เป็นเพราะยายนุชคนเดียว”
“อย่าใจร้อนสิ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่มีค่า”
ลลิตาเกาะแขน
“ไม่ต้องห่วงนะคะ ลิต้าจะต้องเป็นเจ้าของบริษัทให้ได้”
กร้าวไม่สบายใจสงสัย
"คุณคิดจะทำอะไร”
“ลิต้าทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณค่ะ”
กร้าวรีบบอก
“เรื่องนุช ผมจัดการเองดีกว่า”
ลลิตาไม่พอใจ
“ทำไมคะ กลัวลิต้าจะทำอะไรนุชรึไง”
กร้าวใช้ไม้อ่อน
“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมจัดการเอง คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง คุณทำเพื่อผมมามากแล้ว เรื่องนุชผมจัดการเอง ตกลงตามนี้นะ”
ลลิตาจำต้องรับปาก
“ค่ะ”
รับปากไปอย่างนั้น แต่ลลิตาแอบคิดแผนร้าย

ค่ำนั้น ลลิตานัดเชิดมาพบในที่เปลี่ยว เธอยืนรออยู่สักครู่ เชิดก็แอบออกมามองซ้าย ขวาอย่างระแวดระวังตัวตลอดเวลา
“คิดจะทำอะไรอีก”
“นังนุชมันคอยขวางทางฉัน”
“อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันเล่นงานอนุชอีกคน”
“ใช่”
“ฉันไม่เอาด้วย”
เชิดจะหนี ลลิตาดึงไว้
“แค่ผู้หญิงคนเดียว กลัวอะไร ไม่อยากได้เงินรึไง คุณกร้าวเป็นมหาเศรษฐีตัวจริง ถ้าฉันแต่งงานกับคุณกร้าว แกก็สบายไปด้วย ไม่ดีรึไง”
เชิดโลภ อยากได้เงิน
“ก็ได้ๆ แต่คราวนี้ต้องจ่ายล่วงหน้า ฉันต้องมีคนช่วย”
ลลิตาหงุดหงิดแต่ก็ต้องให้เงินไป เชิดยิ้มอย่างพอใจ

อนุชนั่งศึกษาข้อมูลในห้องทำงาน ทั้งอ่านเอกสารและหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต เพื่อจะแก้ปัญหาเรื่องผู้รับเหมารับเงินแล้วหนีไป ไม่ยอมทำงาน เธอเหนื่อยและเคร่งเครียด กร้าวแอบมองอย่างสงสาร แล้วไปหานมอุ่นๆ มาให้
“ดึกแล้ว คุณควรจะพักผ่อน”
“ที่บริษัทมีเรื่อง ฉันอยากช่วยพี่สิตแก้ปัญหา”
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้มั้ย”
“พอเถอะค่ะ แค่นี้ฉันเป็นหนี้คุณจนชดใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมดแล้ว”
กร้าวไม่สบายใจ อนุชหันไปยิ้มให้
“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันอยากพยายามด้วยตัวเอง”
อนุชหาข้อมูลต่อ กร้าวมองอย่างเป็นห่วง แล้วเดินมาที่ห้องทำงาน คุยกับรูปแม่
“แม่ครับ ผมทำถูกรึเปล่าครับ”
กร้าวไม่สบายใจที่ทำร้ายอนุชและครอบครัว

วันใหม่...ชายธงมาแอบยืนมองอนุชด้วยความรักและห่วงใย ยังตัดใจไม่ได้...อนุชและกร้าวจะออกไปทำงาน
“ผมไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันขอยืมรถพี่สิตมา”
กร้าวจะออกไป แล้วรู้สึกไม่สบายใจ
“นุช”
อนุชแปลกใจ กร้าวดึงมากอดอย่างอ่อนโยนและนานพอสมควร รู้สึกผิดต่อเธอ ชายธงแอบมองอยู่ เจ็บปวดเมื่อเห็นกร้าวกอดอนุช จึงเดินหนีออกไปเพราะทนดูไม่ได้...กร้าวกอดนิ่ง อนุชงง
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
กร้าวปล่อยมองเธอด้วยความรู้สึกผิด
“เปล่า ไม่มีอะไร ผมไปล่ะ”
กร้าวออกไป อนุชมองตามอย่างแปลกใจว่าเขาเป็นอะไรไป

อนุชขับรถมาในซอย เชิดขับมอเตอร์ไซค์มาปาดหน้า แกล้งสร้างสถานการณ์เหมือนว่าชนกัน อนุชตกใจ ลงจากรถไปดู
“คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
เชิดหันมาฉีดสเปรย์ยาสลบใส่ทันที อนุชไม่ทันระวัง มึนและหมดสติไป เชิดประคองอนุช

เชิดขับรถของอนุช โดยที่อนุชนั่งหมดสติที่เบาะข้างๆ รถเชิดผ่านหน้ารถชายธงไป ชายธงเห็นอนุช ก็ตกใจ
“นุช!”
ชายธงสงสัย จึงขับตามไป

อรชานั่งทำงานที่บริษัท พนักงานคนหนึ่งเข้ามา
“อร มีคนมาหา”
อรชาออกไป พบยืนอยู่ก็ตกใจ
“คุณมาทำไม”
อรชาจะหนี กร้าวขวางไว้
“ผมมีเรื่องที่อยากบอกให้คุณรู้ ขอเวลาผมแค่ไม่กี่นาที แล้วผมจะไป”
อรชาไม่เข้าใจ ทำมึนตึงกับเขา
“ผมไม่ตั้งใจทำร้ายคุณ วันนั้นผมไปช่วยนุชจากเสี่ยยศ ผมประกาศต่อหน้าทุกคนว่าผมกับนุชเป็นคนรักกัน เพื่อให้นุชปลอดภัย”
“แล้วยังไงคะ”
“ผมก็ต้องรับผิดชอบคำพูดของผม ผมจึงต้องแต่งงานกับนุช ทั้งๆ ที่คนที่ผมรักคือคุณ”
อรชาตกใจ
“ไม่จริง คุณโกหก ฉันไม่เชื่อ”
“ผมมีเรื่องจะพูดแค่นี้ คุณจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของคุณ”
กร้าวออกไป อรชาสับสนในใจ น้ำตาไหล แต่ปิดปากไว้ ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของเธอ

กร้าวไม่สบายใจนักที่ต้องทำแบบนี้ แต่ต้องทำตามแผนแก้แค้นที่วางไว้

อนุชซึ่งอยู่ในท่านั่งตะแคงหันหลังให้เชิด ลืมตาขึ้น รู้สึกตัวแต่มึนงง ไม่มีเรี่ยวแรงเธอคิดหาทางเอาตัวรอด แอบกดโทรศัพท์โทร.ออก ขณะเดียวกันกร้าวเดินมามุมหนึ่งในบริษัทอรชา โทรศัพท์ดังขึ้น เขารีบรับสาย

“ครับ”
ในจังหวะเดียวกันนั้น เชิดคุยโทรศัพท์กับลลิตา
“ได้ตัวอนุชมาแล้ว กำลังจะไปที่...”
กร้าวฟังแล้วตกใจมาก

อนุชนอนสะลึมสะลืออยู่กับพื้นในตึกร้าง...ด้านนอกตึก ชายธงหลบอยู่มุมหนึ่ง แอบมองเข้าไปในตึกร้างเห็นอนุชนอนนิ่งอยู่ ก็จะเข้าไปช่วยอนุช แต่ทันใดนั้นมีมือมาจับไหล่เขาหมับ ชายธงตกใจ หันไปมอง กลายเป็นธาริน ชายธงโล่งอก
“ริน มาได้ไง”
“พี่ชายธงจะทำอะไร รีบไปจากที่นี่เถอะ มันอันตราย”
“ไม่ได้ พี่ต้องช่วยนุช”
“แจ้งตำรวจดีกว่า”
ธารินกำลังจะโทรแจ้งตำรวจ ลูกน้องของเชิดที่เฝ้าอยู่มาเห็น
“เฮ้ย”
ชายธงกับธารินตกใจ รีบหนี ลูกน้องทั้งสองรีบตามไป

ทนายรออนุชอยู่ที่บริษัทของอสิต ลูกค้าทั้งกลุ่มต่างโวย
“ผมต้องการคุยกับอสิต”
“ถ้าไม่ยอมโผล่หัวมา พวกเราจะฟ้องให้หมดตัวเลย!”
พวกลูกค้าส่งเสียงเฮกัน ทนายหน้าเครียด

ลลิตาทำท่าตื่นเต้นร้อนรน โวยวายเข้ามาในห้องพักไข้
“สิตขา แย่แล้วค่ะ นุชหายไปไหนไม่รู้ ติดต่อไม่ได้เลย”
“ว่าไงนะ ทำไมกลายเป็นแบบนี้”
อสิตโทรหาอนุช แต่เป็นสัญญาณปิดเครื่องไปแล้ว
“ลิต้าว่านุชคงกลัว ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ก็เลยหนีไปดื้อๆ แบบนี้”
อสิตคิดหนัก
“นุชไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ตอนนี้ที่บริษัทวุ่นวายมาก เราจะทำยังไงกันดี”
อสิตขยับจะลุกไปจัดการเอง แต่ก็ลุกไม่ไหว เจ็บระบมไปทั้งตัว
“โอ๊ย”
ลลิตารีบประคองให้นอนลง
“สภาพอย่างนี้ สิตจะไปเองได้ยังไง”
อสิตคิดหนัก
“ไม่มีทางเลือกแล้วนะ สิตมอบอำนาจให้ลิต้าเถอะค่ะ ลิต้าจะจัดการแทนคุณเอง”
อสิตคิดหนัก

เชิดมองอนุชที่นอนอยู่แล้วยิ้มพอใจ เขาเข้าไปนั่งลงใกล้ๆ ลูบไล้แก้มของเธอ อนุชพยายามจะขัดขืนแต่ไม่มีแรง
“สวยๆ อย่างนี้ ปล่อยไว้เฉยๆ ก็โง่แล้ว”
อนุชรวบรวมกำลัง ถีบเชิดล้มลงแล้วกระเสือกกระสนหนี

อรชาแอบมายืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่มุมหนึ่งในบริษัท ด้วยความสับสน พยายามตัดใจจากกร้าว แต่พอเขามาพูดแบบนี้ก็ยิ่งตัดใจไม่ได้ แต่ก็รักเขาไม่ได้ เพราะเขาเป็นสามีของน้องสาว...ขณะเดียวกันนั้นบนโต๊ะทำงานของเธอ โทรศัพท์มือถือที่เธอวางไว้ดังขึ้น มีสายเข้า
ลลิตาโทรหาอรชา เปิดลำโพงให้อสิตฟังด้วย รอจนสายตัดไป
“ยายอรก็ติดต่อไม่ได้ ไม่มีเวลาแล้วนะคะสิต”
อสิตคิดหนัก
“หรือว่าคุณไม่เชื่อใจลิต้า”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะลิต้า”

อสิตไม่มีทางเลือก

อนุชหนีมาอย่างอ่อนแรง ยังมึนยา เชิดตามมา จิกหัว

“จะไปไหน”
“ปล่อยนะ”
อนุชตบ เชิดโมโห ตบอนุชอย่างแรง ล้มลง ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหา อนุชหวาดกลัว

ชายธงและธารินหลบอยู่ในป่ารก ลูกน้องของเชิดตามมา มองหา ธารินมองไปเห็นหนู ลืมตัวกรี๊ดออกมา
“อ๊าย”
“มันอยู่นั่น”
ลูกน้องทั้งสองรีบตามมา ชายธงจะพาธารินหนี แต่หนีไม่ทันเขาเตะต่อยสู้กับลูกน้อง โดนสองคนรุม ธารินห่วง
“พี่ชายธงระวัง!”

เชิดย่างสามขุมเข้าหาอนุช
“แกเป็นใคร ฉันไปทำอะไรให้แก”
เชิดกระชากมากอด อนุชกรี๊ดลั่น กร้าวมากระชากเชิดออกห่างจากอนุชและชกล้มลง กร้าวเตะซ้ำ จนเชิดจุก
“นุช เป็นไรรึเปล่า”
กร้าวรีบประคองอนุชหนีออกไป ลูกน้องวิ่งมา เชิดหันไปสั่ง
“ตามไป”
ลูกน้องรีบตามไป เชิดตามไปด้วย

อสิตเซ็นต์เอกสารมอบอำนาจให้ลลิตา
“ต่อไปนี้คุณมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนผมทุกอย่าง”
ลลิตามองเอกสารในมือแล้วยิ้มตาวาวโลภที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว

กร้าวประคองอนุชหนี แต่เธอช้าเพราะยังไม่มีแรง เชิดและพวกลูกน้องตามมาทัน เข้ารุมชก กร้าวสู้ได้บ้าง พลาดโดนชกบ้างเพราะโดนรุมหลายคน เชิดใช้ไม้ฟาดหลายหนจนกร้าวบาดเจ็บ เขาฮึดสู้ เตะต่อยกับพวกลูกน้อง ถีบลูกน้องไปชนเชิด กร้าวรีบดึงอนุชหนีออกไป เชิดและพวกลูกน้องรีบตามไป...กร้าวพาอนุชหนีมาทรุดล้มลงเพราะเจ็บจากการโดนไม้ฟาด อนุชเป็นห่วง
“คุณกร้าว!”
ทันใดนั้นโทรศัพท์ดัง เชิดที่กำลังไล่ตามกร้าวอยู่ รีบรับสาย
“เรียบร้อยแล้วเหรอ”
เชิดวางสาย เจ็บใจที่ไม่ได้จัดการกร้าวกับอนุช หันไปสั่งลูกน้อง
“เฮ้ย ไม่ต้องตาม เสร็จธุระแล้ว พวกเราไป”

เชิดและพวกลูกน้องรีบหนีไป

ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง ตอนที่ 7 (ต่อ)

ด้านชายธงพาธารินหนี แต่เธอสะดุดล้ม ลูกน้องเลยตามทัน ชายธงเตะต่อยกับลูกน้อง เขาสู้ไม่ได้ พอดีรถตำรวจแล่นเข้ามาเห็นไกลๆ พวกลูกน้องเห็นตำรวจมาก็รีบหนีไป ธารินเข้าไปประคองชายธง

“พี่ชายธง!”

ในบริษัทรัตนกิจ...พวกลูกค้ากำลังโวยวาย ทนายกำลังรับหน้า
“ในเมื่อไม่มีใครรับผิดชอบ รอหมายศาลได้เลย”
ลลิตาเข้ามา พร้อมเอกสารในมือ
“หยุดก่อนค่ะ ฉันเป็นตัวแทนของอสิต ยินดีรับผิดชอบความเสียหายทุกอย่างที่เกิดขึ้นค่ะ”
ทนายดีใจ
“คุณลิต้า!”
ลูกค้ายอมฟัง ลลิตายิ้มอย่างพอใจ

ค่ำนั้น อนุชประคองกร้าวที่ทำแผลแล้วเข้ามาในห้องรับแขก
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน”
“พวกนั้นเป็นใคร”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
กร้าวไม่สบายใจ นึกสงสัยลลิตา

ชายธงประคองธารินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เธอเจ็บขาตอนที่วิ่งหนี ส่วนเขามีรอยฟกช้ำตามหน้าตาเนื้อตัว เธียรโวย
“ทำไมไม่เลิกยุ่งกับคนบ้านวิชเวทย์ซะที ดูซิ คราวนี้หนูรินพลอยเจ็บตัวไปด้วย”
ชายธงแย้ง
“เกิดเรื่องกับนุช จะให้ผมอยู่เฉยได้ยังไง”
ธารินสงสัย
“ไม่รู้ว่าเป็นพวกไหนนะคะที่คิดร้ายกับยายอนุช”
เธียรยิ้มเยาะ
“จะมีใคร ก็คงไม่พ้นพวกเจ้าหนี้ พวกวิชเวทย์มีแต่หนี้สินรุงรัง แกเลิกยุ่งกับยายอนุชได้แล้ว ไม่งั้นแกจะซวยไปด้วย”
ชายธงรำคาญ เดินหนีไปเธียรไม่พอใจ
“ดูมัน ว่านิดว่าหน่อยไม่ได้”

วันใหม่...กร้าวมาหาลลิตาที่คอนโด เขาคาดคั้น
“ฝีมือคุณใช่มั้ย คุณส่งคนไปทำร้ายอนุชใช่มั้ย”
ลลิตาอึกอัก
“ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ”
ลลิตาทำเป็นบีบน้ำตา
“คนที่จับตัวอนุชไป เป็นพี่ชายของลิต้าเองค่ะ”
“คุณทำแบบนี้ทำไม ผมบอกแล้วว่าจะจัดการเรื่องนุชเอง”
“ลิต้าอยากช่วยคุณ”
“คุณทำเกินไป”
“ลิต้าไม่ได้คิดจะทำร้ายนุชนะคะ แค่ให้จับตัวไว้เฉยๆ เพื่อลิต้าจะได้ใบมอบอำนาจจากสิตเท่านั้นเอง ลิต้าไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้”
ลลิตาออดอ้อน
“ลิต้าขอโทษนะคะ ต่อไปนี้ลิต้าจะไม่ทำอะไรนอกคำสั่งคุณอีกแล้ว อย่าโกรธลิต้าเลยนะคะ นี่ค่ะ ใบมอบอำนาจ ลิต้าได้มาแล้ว”

กร้าวไม่สบายใจที่เรื่องชักบานปลายนอกเหนือการควบคุม

ขณะที่กร้าวและลลิตาออกมาจากห้องด้วยกัน ชายธงเห็นเข้า รีบหลบ กร้าวและลลิตาไม่รู้ตัว ยืนรอลิฟต์ด้วยกัน ลลิตาเกาะแขน ซบไหล่ ชายธงแอบถ่ายคลิปกร้าวและลลิตาไว้

ลลิตานัดเจอเชิดในที่เปลี่ยวลับตา เธอต่อว่าเขาทันทีเมื่อพบหน้า
“ไม่ได้เรื่อง แค่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้”
“ถ้าไอ้กร้าวไม่ตามมาขวาง ก็ไม่เกิดเรื่องหรอก”
“ตอนนี้นังนุชแจ้งความไว้แล้ว โชคดีที่คุณกร้าวไม่พูดเรื่องแกกับฉัน แกก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
ลลิตาหงุดหงิด

กร้าวดูใบมอบอำนาจแล้วยิ้มพอใจ ก่อนจะกดโทรศัพท์
“บอกลูกค้ารัตนกิจด้วย เรื่องค่าเสียหายผมจัดการเอง”

วันใหม่...อนุชเดินมาจะรีบไปที่บริษัท แต่เจอชายธงมาดังรอ
“ชายธงมาได้ไงเนี่ย”
“นุชเป็นอะไรหรือเปล่า”
“นุชไม่เป็นไร คุณกร้าวช่วยไว้”
ชายธงแปลกใจ
“คุณกร้าวช่วยไว้งั้นเหรอ”
“อือ มีอะไรหรือเปล่า”
ชายธงครุ่นคิดลังเล จะบอกเรื่องความสัมพันธ์ระกว่างกร้าวกับลลิตาดีมั้ย

ในห้องประชุมของบริษัทรัตนกิจ...พนักงานเปิดประตูเข้ามาบอกผู้บริหารอาวุโสที่นั่งอยู่
“ลูกค้าโทรมาบอกจะถอนฟ้องเราแล้วครับท่าน”
ผู้บริหารอาวุโสหันมาชื่นชมลลิตาที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“คุณแก้ปัญหานี้ได้เยี่ยมมาก”
ลลิตาเล่นละครตบตาทุกคน
“พอดีคุณพ่อของดิฉันสนิทกับเค้าน่ะค่ะ ก็เลยช่วยพูดให้”
“ไม่เสียแรงที่คุณอสิตมอบหมายให้คุณบริหารงานแทน”
“ยังไงก็ต้องขอคำแนะนำจากทุกท่านอยู่ดีน่ะค่ะ”

ลลิตาแอบยิ้มร้าย บริษัทรัตนกิจนี้มีผู้ถือหุ้นหลายคน อสิตเป็นหุ้นใหญ่ แต่ก็มีผู้บริหารคนอื่น ซึ่งบางคนเป็นเพื่อนพ่อของอสิต

ชายธงเปิดคลิปตอนที่ลลิตาอยู่กับกร้าว ท่าทางสนิทสนมกันให้อนุชดู เธอดูคลิปนั้นด้วยความแปลกใจ

“นี่คุณกร้าวยังไม่เลิกติดต่อพี่ลิต้าเหรอนี่”
“อือ ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะบอกนุชดีมั้ย แต่สุดท้ายผมไม่อยากเห็นนุชถูกหลอก”
“ขอบใจมากนะชายธง แต่ตอนนี้นุชมีเรื่องสำคัญต้องรีบไปทำ แล้วหน้าไปโดนอะไรมา อย่างกับไปมีเรื่องกับใคร”
ชายธงอึกอัก
“ไม่มีอะไร อุบัติเหตุนิดหน่อย”
“งั้นนุชขอตัวก่อนนะ”
อนุชเดินออกไป ชายธงจะวิ่งตามไป
“เดี๋ยวก่อนสินุช นุช”
ธารินกระเผลกเข้ามาขวาง ชายธงขาเจ็บ แต่ยังไม่เลิกตาม
“ถ้าพี่ชายธงยังไม่เลิกตามแม่นั่นอีก รินฟ้องคุณลุงจริงด้วย”
ชายธงมองธารินที่ตามมาอย่างเซ็ง ๆ

กร้าวเดินคุยมือถือกับลลิตาอยู่ที่จอดรถบริษัทรัตนกิจ
“ตอนนี้ทุกคนในบริษัทไว้ใจคุณแล้ว จะสับเปลี่ยนโยกย้ายอะไรก็ง่ายขึ้น”
ลลิตากำลังคุยมือถือกับกร้าวอยู่ที่มุมลับตาคน
“งั้นคุณเตรียมตัวไว้เลยนะคะ ฉันจะนัดประชุมผู้ถือหุ้นทั้งหมดเดี๋ยวนี้เลย”
ลลิตาตัดสาย เดินออกไป

อนุชยืนคุยอยู่กับพนักงานด้วยความแปลกใจ
“ว่าไงนะ พี่ลิต้าเคลียร์ปัญหาเรียบร้อยแล้ว”
“ครับ เห็นลูกค้าสนิทกับคุณพ่อ เขาก็เลยช่วยพูดให้”
อนุชพึมพำกับตัวเอง
“เป็นไปได้ไง พ่อพี่ลิต้าเสียไปตั้งนานแล้ว...แล้วตอนนี้พี่ลิต้าอยู่ที่ไหน”
“น่าจะห้องประชุมใหญ่ครับ เห็นว่ามีการเรียกประชุมด่วนผู้ถือหุ้นทั้งหมด”
“แย่แล้ว”
อนุชรีบวิ่งออกไป

ในห้องประชุม...ลลิตายืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“ดังที่ทุกคนทราบกันดีแล้วว่าคุณอสิตมีปัญหาทางด้านสุขภาพ...”
ผู้บริหารอาวุโสนั่งฟังลลิตาพูด อย่างตั้งใจ
“และบริษัทของเราก็มีปัญหารุมเร้า ต้องการแก้ไขอย่างเร่งด่วน ดิฉันในฐานะ ผู้จัดการกองมรดกวิชเวทย์ และผู้ถือหุ้นใหญ่จึงขอแต่งตั้ง คุณกร้าว ศุภกาญจน์ ขึ้นมาบริหารดูแลและมีสิทธิ์ขาดในบริษัทแห่งนี้แต่เพียงผู้เดียว”
กร้าวที่นั่งอย่างสบาย ๆ ข้าง ๆ ลลิตา ลุกขึ้นให้คำมั่นสัญญา อย่างมีนัยยะถึงเรื่องในอดีต กร้าวมองไปรอบๆ
“ที่นี่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนบ้านที่จากไปนาน เหมือนของที่หายไปแล้วได้คืน ผมสัญญานะครับ ผมจะทำให้ทุกอย่างกลับมาดีเหมือนกันเก่า เหมือนวันที่มันเริ่มต้น”
กร้าวยิ้มร้าย

ทันใดนั้นเสียง อนุชดังขึ้น

“ดิฉันขอคัดค้านค่ะ”

กร้าวกับลลิตาหันไป เห็นอนุชเดินเข้ามากลางที่ประชุม ด้วยสีหน้าแววตาเอาเรื่องเต็มที่ และท่าทางไม่พอใจมาก อนุชเอ่ยขึ้นกับที่ประชุม

“ถึงบริษัทนี้จะเป็นของวิชเวทย์ แต่ทุกคนก็เป็นเหมือนครอบครับเรา มีสิทธิ์มีเสียงในการตัดสินใจทุกอย่าง”
ลลิตาแย้งทันที
“แต่คุณกร้าวเป็นผู้บริหารมืออาชีพ”
“แต่เขาก็ไม่เคยมีประสบการณ์ทางด้านนี้ จะปล่อยให้ตัดสินคนเดียวได้ยังไง ดิฉันขอให้ทุกท่านไตร่ตรองดูให้ดีนะคะ ว่าเรามอบอนาคตทั้งหมดของรัตนกิจให้คนที่เราไม่รู้จักทำไม” อนุชโต้อย่างไม่ยี่หระ พร้อมพูดด้วยหลักการ
ผู้บริหารทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย กร้าวนิ่งไป หน้าตึงด้วยความไม่พอใจ

ครู่ต่อมา ตรงมุมส่วนตัวหน้าห้องประชุม ลลิตาเดินเข้ามาพูดกับอนุชด้วยความไม่พอใจ
“ทำอย่างนี้มันฉีกหน้ากันชัดๆ”
อนุชตอบโต้อย่างไม่สะทกสะท้าน
“คนอย่างพี่ต้องรอให้คนอื่นมาฉีกหน้าด้วยเหรอคะ”
“หมายความว่ายังไง”
“ไปไหนต่อไหนกับผู้ชายอื่น ทั้งที่ตัวเองมีสามีอยู่แล้ว อย่างนี้ไม่เรียกฉีกหน้าตัวเองแล้วจะเรียกว่าอะไร”
“นังนุช!”
ลลิตาตวาดแว้ด ปราดเข้าไปตบ แต่อนุชไวกว่ายกมือไว้ ก่อนจะตบสวนออกไปเต็มแรง จนร่างลลิตาเซถลาออกไป ลลิตาเจ็บใจจะปราดเข้าไปตบอีก แต่อนุชตะโกนสวนออกไป
“ถ้ายังไม่หายบ้าอีก ก็เอาสิ คนเขาจะได้รู้กันทั่วว่าพี่ทำยังไงถึงได้กลายมาเป็นผู้จัดการมรดก แล้วทำอีท่าไหนคุณกร้าวถึงขึ้นมาเป็นผู้บริหารของที่นี่”
“ไม่ต้องมาขู่ฉัน”
ลลิตาเงื้อมือจะตบเอาคืน อนุชสวนออกไป
“พี่คงรู้นะคะ ถ้าทุกคนรวมตัวกันต่อต้านจะเกิดอะไรขึ้น”
ลลิตาคิดตาม เริ่มกลัวคำขู่ ยอมลดมือลง แต่ยังฮึดฮัดท่าทีโกรธขึ้งด้วยความไม่พอใจ

อนุชเดินหนีมาด้วยความไม่พอใจ กร้าวที่ยืนอยู่ ตบมือเย้ยก่อนจะเดินเข้ามาหา เยาะหยันกวนๆ
“เดี๋ยวนี้ คุณเก่งขึ้นมาก”
อนุชหันมาประจันหน้า
“คุณคิดจะทำอะไรของคุณ คุณกร้าว”
“คุณลิต้าไม่มีความสามารถด้านการบริหารก็เลยขอให้ผมมาช่วย”
“แต่เราสัญญากันแล้ว ว่าคุณจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับวิชเวทย์ทุกคน”
กร้าวเดินมองไปรอบๆ ตัวอนุช ด้วยสายตาเจ้าชู้กรุ่มกริ่ม
“ผมเสียเงินร้อยล้านจ้างคุณมาเป็นเมีย หรือจะพูดให้ถูก...” กร้าวกระซิบข้างหูเน้นๆ “จ้างมาเป็นนางบำเรอ ในเมื่อคุณไม่ทำตามข้อตกลง ก็ต้องมีคนรับผิดชอบแทน”
อนุชสวนแรง
“แต่ต้องไม่ใช่พี่ลิต้า”
“ลิต้าก็เป็นวิชเวทย์คนหนึ่งเหมือนกัน ถ้าคนในครอบครัวคุณไม่รับผิดชอบ แล้วจะให้ใคร”
อนุชสะบัดหน้าออกมาไม่พอใจ
“คุณต้องการอะไรกันแน่”
กร้าวลูบไล้เนื้อตัวอนุช ขณะบอก
“ตัวคุณ หัวใจคุณ แล้วก็ทั้งหมดที่คุณมี”
อนุชปัดมือกร้าวออก บอกเสียงแข็ง
“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันนะ”

อนุชสะบัดตัวเดินหนีไปทันที กร้าวมองตามสีหน้าไม่พอใจมาก

จบตอนที่ 7 โปรดติดตาม "ร้อยเล่ห์เสน่ห์ลวง" ตอนที่ 8