รักออกอากาศ ตอนที่ 5

 รักออกอากาศ  ตอนที่ 5 

เจ้าคุณหลบมานั่งโดดเดี่ยวคนเดียว ไม่นานนักสมใจก็เดินตามมาจนพบ

“ขอบใจนะ” สมใจเอ่ยขึ้น
“เรื่อง...” เจ้าคุณย้อนถามกลับทันที
“ยังจะมาถาม ก็เรื่องนังแค๊บไง
สมใจค้อนขวับ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ เจ้าคุณไม่ว่าไร เบือนหน้ามองไปข้างหน้า แต่ก็อดถามสมใจไม่ได้
“เธอเชื่อกะเขาด้วยเหรอ”
“เอาจริงๆ นะ ก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ”
“ตกลงแคบหมูเป็นอะไร”
เจ้าคุณหันขวับมามองสมใจแบบไม่อยากจะเชื่อหู แต่เจ้าคุณเองต้องจำนนด้วยหลักฐาน เพราะเพิ่งเห็นกับตาตัวเองเหมือนกัน เมื่ออุ๊ยรักษาแคบหมูแบบวิธีโบราณ
“อุ๊ยบอกว่านังแค๊บมันดันไปฉี่ลงแม่น้ำ”
“ฉี่ลงแม่น้ำ”
“น้ำในแม่น้ำเป็นน้ำที่ไหลมาจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอที่พวกเราเคารพนับถือกันว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ สิ่งที่
นังแค๊บทำลงไป ทำให้วิญญาณแม่อุ๊ยนางรอโกรธจนมาเข้าสิงมันเป็นการลงโทษ”
เจ้าคุณมองหน้าสมใจแบบไม่อยากจะเชื่อ เหมือนได้ฟังนิทานหลอกเด็ก
“แล้วแม่อุ๊ยนางรออะไรนี่เขาเป็นใคร ทำไมถึงได้เฮี้ยนขนาดนี้”
เจ้าคุณถามไม่ได้อยากรู้ แต่อยากชวนสมใจคุยมากกว่า
“อย่าล้อเล่น!”
“ก็ได้ ก็ได้ ตกลงแม่อุ๊ยนางรอนี่ท่านเป็นใคร” เจ้าคุณถามต่อ สมใจเล่าให้ฟังโดยดี
“นานมาแล้ว ที่หมู่บ้านม่วนแต๊มีหญิงสาวคนนึงชื่อว่า “นาง” เธอสวยมากเป็นที่หมายปองของผู้ชายในหมู่บ้าน แต่เธอก็ไม่สนใจใคร เธอกลับไปรักกับผู้ชายเมืองกรุงคนนึง ที่หลงทางเข้ามา พ่อของเธอรวมทั้งผู้คนในหมู่บ้านกีดกันความรักของทั้งสองคน แต่ไม่ได้ผลนางมอบทั้งกายและใจให้กับผู้ชายคนนั้น แต่ต่อมา ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจก็ทิ้งเธอไว้ที่ม่วนแต๊ และไม่กลับมาอีกเลย
เจ้าคุณอึ้งกับเรื่องราวที่ได้ฟัง
“เธอเสียใจมาก ทั้งเจ็บทั้งอาย สุดท้ายเธอก็ไปยืนอธิษฐานที่น้ำตกว่าถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจได้กลับมาหาเธออีกครั้ง เธอจะรอเขาอยู่ที่นี่ ตลอดไป”
“ห๊า!” เจ้าคุณหันไปมองหน้าสมใจ
“เธอโดดลงมา ฆ่าตัวตายที่น้ำตกนั้น หลังจากนั้นเริ่มมีเสียงเล่าลือว่ามักจะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ที่น้ำตกนั่นบ่อยๆ บางคนก็บอกว่าเห็นผู้หญิงนั่งเหมือนรอใครซักคนอยู่ที่ริมน้ำตกทุกคืน จนต่อมาชาวบ้านก็พากันเรียกน้ำตกนั้นว่าน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ”
เจ้าคุณเริ่มเข้าใจที่มามากขึ้น
“พวกเราเชื่อกันว่าน้ำจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ ใครเจ็บไข้ไม่สบายให้ไปตักมากินตักมาอาบก็จะหาย แต่ถ้าใครไม่เคารพ ไม่ช่วยกันรักษาก็จะเป็นเหมือนนังแค๊บ”
“ไม่น่าเชื่อ” เจ้าคุณพึมพำกับตัวเอง
“พวกเราเชื่อกันยิ่งกว่านั้นอีกนะ” สมใจเล่าต่อ
“พวกเราเชื่อกันว่า ถ้าหนุ่ม-สาวที่รักกันพากันไปอธิษฐานและดื่มน้ำร่วมสาบานกันที่น้ำตก ความรักก็จะสมหวังและรักกันตลอดไป เหมือนกับว่าแม่อุ๊ยนางรอจะเอาใจช่วย อยากให้ทุกคู่รักสมหวัง ไม่ต้องผิดหวังเหมือนแม่อุ๊ยนางรอ”
เจ้าคุณอึ้งเหมือนเชื่อ ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มแล้วส่ายหน้าเหมือนไร้สาระ
“นี่! ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ อย่าให้รู้ก็แล้วกันว่าแอบพาสาวที่ไหนย่องไปดื่มน้ำร่วมสาบานที่น้ำตก แม่จะ
แฉให้รู้กันทั้งหมู่บ้านเลย”
“กล้าเหรอ” เจ้าคุณสวนทันที สมใจชะงักกึก แต่ก้ยังทำใจสู้กลัวเสียฟอร์ม
“ทำไมจะไม่กล้า”
เจ้าคุณจ้องหน้าสมใจ ยิ้มก่อนจะส่ายหน้าน้อยไม่ยอมพูดต่อ จนโดนสมใจฟาดเอาที่แขวน
“ฉันถามว่าทำไมฉันจะไม่กล้า”
“โอ๊ย! เจ็บนะ!” สมใจฟาดที่แขนเจ้าคุณอีกหนึ่งครั้ง
“บอกมาก่อนซิ ทำไมฉันจะไม่กล้า”
เจ้าคุณอดขำไม่ได้ สมใจฟาดรัวเลย เจ้าคุณร้องและแอบหลบ สุดท้ายคว้ามือสมใจไว้ทั้ง 2 ข้าง จ้แล้วสบตากัน
“บอกมา!” สมใจอึ้งแต่ยังทำใจสู้ แล้วลุ้นตา
“ก็ ไม่รู้ พูดไปงั้นแหละ
สมใจเซ็งเล็กน้อย สองคนนั่งเงียบไปสักครู่ แล้วชวนกันคุยเรื่องอื่นต่อ
“ถามจริง ทำไมเธอถึงเชื่อเรื่องพวกนี้”
“ชีวิตคนเรา อยู่ได้ด้วยความเชื่อไม่ใช่เหรอ”
สมใจพูดหน้านิ่ง เจ้าคุณหันมองหน้าสมใจ
“ถ้าเรามีชีวิตอยู่โดยปราศจากความเชื่อ เราจะอยู่ไปเพื่ออะไร ความเชื่อทำให้เรามีพลัง มีความมุ่งมั่น มีความศรัทธาถ้าเรามีความฝัน แล้วเชื่อว่าจะทำฝันนั้นให้เป็นจริงได้ เราก็จะมีพลังทำให้ฝันเป็นจริง นายว่าจริงมั้ย”
เจ้าคุณจ้องสมใจอย่างแอบทึ่งความคิดผู้หญิงคนนี้
“เอ่อ ลืมไป นายจะฟังอะไรยากๆ อย่างนี้เข้าใจได้ไงเนี่ย เฮ้อ! ฉันนี่ท่าจะติงต๊องยิ่งกว่านายซะแล้ว”
พูดจบสมใจก็หาวหวอด ไม่ห่วงสวย
“โหย ง่วงชะมัดเลย ไม่ได้นอนมาทั้งคืน”
พูดจบก็หงายหลังผลึ่งนอนหลับตาไม่พูดไม่จามันตรงนั้นเฉยเลย เจ้าคุณอึ้งก่อนจะแอบมองสมใจหลับพริ้มอย่างเพลิน สมใจแกล้งลืมตาพรึ่บ เจ้าคุณรีบหลบตาทันที
“ไม่ง่วงเหรอเราน่ะ”
“ฮึ!”
สมใจพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหลับตานอน เจ้าคุณแอบมองสมใจอีกครั้ง ด้วยแววตาสนใจ ด้วยสายตาอ่อนโยนเอ็นดูสมใจ โดยที่เจ้าคุณก็ไม่รู้ตัว

ที่ร้านหวานเจี๊ยบ ลำยองกับลำใยกำลังช็อกอย่างแรง เมื่อรู้ข่าวว่าสมใจไปน้ำตกอุ๊ยนางรอสองคนกับเจ้าคุณ
“พี่ใจ/ นังใจ๋ ไปน้ำตกกะอ้ายขุนทอง!”
หวานเจี๊ยบ ลำยองและลำใยสามคนพูดพร้อมกัน โดยที่มีคำปุยเมาท์อยู่อีกฝั่งหนึ่งด้วย
“เออซิ ไปตั้งแต่ตี 5 กว่าจะกลับมาเกือบจะช่วยนังแค๊บไม่ทันแล้ว”
“ไปตั้งแต่ตี 5!” สามคนยังอุทานพร้อมกัน
“แล้วไปกะอ้ายขุนทอง 2ต่อ2 เนี่ยนะ!” สองแม่ลูกถามย้ำ
“เออซิ! นี่ๆตกลงที่ให้ฉันเล่ามาตั้งนานนี่ไม่ได้ห่วงใยนังแค๊บมันเลยใช่มั้ย”
คำปุยรู้ทันทีว่าสองแม่ลูกลำยองกับลำใย อยากถามเรื่องเจ้าคุณมากกว่า
“ก็ใช่น่ะเซ่! จะไปห่วงนังมันหมูมันทำไม แทใยเป็นห่วงอ้ายขุนทองมากกว่า ตายล่ะ ไปกะนังใจ๋ 2ต่อ2 จะโดนนังใจ๋มันทำมิดีมิร้ายยังไงบ้างก็ไม่รู้”
ลำใยลอยหน้าลอยตาพูด ปลัดจืดเดินเข้ามา ได้ยินก็ชะงัก
“นั่นซิ! ดีไม่ดี ป่านนี้โดนนังใจ๋มันตักน้ำจากน้ำตกแม่อุ๊ยนางรองกรอกปาก มัดมือชกให้ไอ้ขุนทองมันสาบานยอมเป็นผัวไปแล้วล่ะมั้ง”
“แม่! อย่าพูดจาดับฝันลูกอย่างนั้นซิจ๊ะ ลูกเสียใจ” ลำใยจะร้องไห้
“นี่! หยุดได้แล้วทั้งแม่ทั้งลูกน่ะ ขืนพูดจาหมาๆ ใส่พี่ใจ๋กะอ้ายขุนทองของฉันอีกล่ะก็ไม่ใช่แค่ดับฝันนะ
แต่ชีวิตแกดับด้วยแน่ๆ” หวานเจี๊ยบขึงขัง
“หนอย! นังหวานเจี๊ยบ ไม่รู้จักหัวหงอกหัวดำนะนังนี่” ลำยองสวนกลับหวานเจี๊ยบ
“ใช่เซ่! คำพูดพวกเรามันจี๊ดใจดำแกใช่มั้ยล่ะแ ล้วตกลงว่าหึงใครล่ะยะ ตัดสินใจถูกรึยังว่าจะหึงนังใจ๋ รึว่าหึงอ้ายขุนทอง”
ลำใยถามเชิงประชดหวานเจี๊ยบแล้วสองแม่ลูกฮากันกลิ้ง หวานเจี๊ยบฉุน คว้าน้ำเขียวสาดหน้าลำใยทันที คราวนี้ก็เริ่มจะตะลุมบอนกัน คำปุยต้องปรี่เข้าห้าม สุดท้ายลากหวานเจี๊ยบออกมาห่างจนเห็นหน้าปลัดที่ยืนจ๋อยอยู่
“เอ๊า! มายืนหน้าจืดอยู่ตรงนี้ทำไมวะ เกะกะ หึ้ย!” หวานเจ๊ยบพาลใส่ปลัด จนคำปุยต้องลากออกมา
“นี่! หยุดบ้าซะทีน่ะนังหวานเจี๊ยบ ไป ไปไสน้ำแข็งต่อไป๊!”
ปล่อยให้ปลัดจืด ยืนจ๋อยอึ้งอยู่ตรงนั้น

ที่บ้านสมใจ อาหารพื้นเมืองวางอยู่ที่พื้น แคบหมูคว้าอาหารจับใส่ปากกินอย่างเอร็ดอร่อย สมศรี สมหมาย และคำปุย นั่งจ้องอย่างสยดสยอง แคบหมูสำลักและไอออกมา สมศรีต้องส่งขันน้ำให้
“เฮ่ย! เบาๆ นังแค๊บ เอ้าๆ กินน้ำก่อน”
“เฮ้อ! พอผีแม่อุ๊ยนางรอออกไป แล้วมันโดนผีปอบเข้าสิงแทนรึเปล่าวะเนี่ย กินยังกะปอบลง”
แคบหมูหันขวับตาขวางทันทีโดยมีไส้หมูห้อยอยู่ที่ปากเหมือนปอบ
“อร้าย! นังแค๊บมันโดนปอบสิงจริงๆ ด้วย”
คำปุยตกใจโดดกอดสมหมาย สมศรีเลยตีแขนสมหมายกับคำปุยพร้อมกัน
“เอ๊! พอกันเลยคู่นี้ อู้ไปเรื่อย ค่อยๆ กินนังแค๊บ เดี๋ยวติดคอตาย”
แคบหมูรีบยัดไส้หมูเข้าปากเคี้ยว
“แกไม่ได้โดนปอบสิงจริงๆ นะนังแค๊บ!” คำปุยยังสงสัย
“โห่! เจ๊ปุ๋ย ตอนนี้ฉันน่ะน่ากลัวยิ่งกว่าปอบอีกนะ ให้กินหมูทั้งตัวยังได้ หิวจะตายชัก ไม่ได้กินอะไรทั้ง
วันทั้งคืนเลย”
พูดจบก็ยัดข้าวเหนียวเคี้ยวตุ้ยๆ
“เออๆ ค่อยยังชั่ว”
“เฮ้อ! นึกแล้วยังขนลุก นี่ถ้าไอ้ใจ๋กับไอ้ขุนทองมันไปเอาน้ำศักดิ์สิทธิ์มาให้แกไม่ทันเวลาล่ะก็..นังแค๊บเอ๊ย”
“เจ๊ใจ๋ กับอ้ายขุนทอง!”
แคบหมูตาโตตกใจ สมศรีพยักหน้า ส่วนสมหมายแอบรู้สึกผิดที่เคยนึกรังเกียจไอ้ขุนทอง หรือเจ้าคุณในอดีตที่ผ่านมา

บ่ายนั้นสมใจยังนอนหลับพริ้มอยู่ที่เดิม ส่วนเจ้าคุณนั่งกอดเข่าเอาหลังพิงต้นไม้หลับตาอยู่ ซักพักสมใจขยับพลิกตัวค่อยๆ ลืมตา เห็นเจ้าคุณหลับปุ๋ยราวกับเด็ก เลยนอนมองก่อนจะยิ้มๆ เอ็นดู เจ้าคุณนึกอยากจะแอบดูใกล้ๆ เจ้าคุณลุกขึ้นค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้ ยื่นหน้าจ้องมอง พิจารณาใบหน้าเจ้าคุณอย่างชิด ทันใดนั้น เจ้าคุณลืมตาพรึ่บสมใจตกใจตาโต
“ทำอะไร” สมใจถามเจ้าคุณ
“เอ่อ เอ่อ”
“ฉันถามว่าทำอะไร”
“คะ..คะ..คือ..”
“อ้าว ติดอ่าง”
“ชะ ฉัน”
“จะปล้ำฉันเหรอ” สมใจโพล่งถาม
“บ้า!”
สมใจผลักหน้าเจ้าคุณหงายเงิบ หัวไปชนต้นไม้โป๊กใหญ่อีกต่างหาก
หันรีหันขวางแบบทั้งเคืองทั้งเขิน แล้วชี้หน้าด่า
“ไอ้บ้า! เชอะ นึกว่าหล่อตายล่ะ หน้ายังกะ ยังกะ”
“ยังกะอะไร”
“ยังกะ ยังกะ สมเสร็จ!”
“ห๊า! สมเสร็จ” เจ้าคุณงงไม่รู้ว่าคืออะไร
“เออ! สมเสร็จ ละมั่ง หมีควาย อะไรก็ได้ทั้งนั้นอ่ะ ไอ้บ้า!”
พูดจบสมใจสะบัดตัววิ่งออกไปด้วยความอาย ทิ้งให้เจ้าคุณมองตามยิ้มอย่างมีความสุข
“สมเสร็จหวิดจะเสร็จสมใจซะแล้ว”
เจ้าคุณยิ้มขำอย่างเอ็นดูสมใจ สายตามีความสุขเป็นประกาย

สมใจอายเดินหนีออกมา แต่ต้องชะงัก เมื่อชนเปรี้ยงเข้ากับใครคนหนึ่ง
“ปลัด!”
ปลัดจืดมองสมใจนิ่ง ส่วนสมใจนิ่งในใจคิดว่าเมื่อสักครู่ปลัดได้เห็นเหตุการณ์ของตัวเองและเจ้าคุณหรือไม่
“เอ่อ ปลัดมาทำอะไรแถวนี้ เอ่อ มานานรึยัง” ปลัดจิดนิ่งทิ้งไว้เป็นปริศนา เลยตอบสีหน้าเรียบเฉย
“ก็เห็นว่าใจ๋หายไป เป็นห่วง”
“ง่วงน่ะ เมื่อกี๊เผลอ เอ่อ เผลอหลับไปอ่ะ” สมใจหลบตาตอบ
“ทีหลังอย่ามาหลับแถวนี้ มันอันตราย ถ้าง่วงก็กลับไปนอนที่บ้าน เข้าใจมั้ย”
สมใจรู้สึกผิด แต่ก็พยักหน้าตอบแทน ปลัดจืดถอนหายใจ
“ไป กลับบ้าน ฉันไปส่ง”
สมใจเดินออกไปกับปลัดจืดแต่โดยดี เจ้าคุณยืนมองอยู่ แอบใจหายวูบ ความสุขเมื่อสักครู่หายวับไปกับตา

เจ้าคุณขึ้นไปบนภูเขาที่มีหน้าผาชัน เจ้าคุณเดินเหงา มายืนหน้าเศร้าที่ปากเหว
“แม่ครับ...ผมเหงา...เหงาเหลือเกิน”
เจ้าคุณก้าวใกล้ปากเหวเข้าไปอีก
“ทำไม ไม่มีใครรักผมเลย”
คุณก้าวใกล้เข้าไปอีก จนดูหวาดเสียว
“พ่อครับ ผมขอโทษ ที่เคยทำผิดต่อพ่อ มารับผมไปอยู่ด้วยนะครับพ่อ”
เจ้าคุณคิดถึงเรื่องราวของพ่อในอดีต เห็นพ่อเอื้อมมือไขว่คว้าขอให้เจ้าคุณเอายาป้อนให้ แต่เจ้าคุณยืนกลัวตัวสั่น เจ้าคุณค่อยๆ หลับตาลง แล้วทิ้งตัวหน้าคว่ำลงหน้าผาเลย

ห้องนอนรวมภายในวัด รจนาวรรณกรี๊ดสนั่นเมื่อเธอฝันร้าย เกีย่วกับเจ้าคุณลูกชายสุดที่รักของเธอ
“ลูกคุณ!”
เอมี่ที่นอนถัดไปตกใจตื่นพรวดขึ้น ผู้ร่วมปฏิบัติธรรมต่างตกใจพากันตื่นงัวเงียกันทั้งศาลา
“ไม่จริง ลูกคุณ ลูกต้องไม่ตาย”
เอมี่ได้ยินเข้าถึงกับรำคาญปนงัวเงีย
“คุณหญิงแม่ขา ใครจะตายดึกๆ ดื่นๆ อย่างนี้คะ”
“ลูกคุณ ลูกคุณน่ะซิ ลูกคุณโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย ลูกคุณทิ้งแม่ไปอีกคนแล้ว หนูมี่!”

รจนาวรรณร้องไห้โผกอดเอมี่ อีกฝ่ายตกใจ
“อะไรนะคะ คุณคะของมี่โดดหน้าผาฆ่าตัวตาย! ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วคุณหญิงแม่รู้ได้ยังไงคะ”
“เมื่อกี๊ แม่รู้เมื่อกี๊ ฮือๆ” เอมี่ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“เมื่อกี๊ ก็คุณหญิงแม่นอนอยู่ นี่คุณหญิงแม่ฝันเหรอคะ คุณหญิงแม่ฝันค่ะ!”
เอมี่โกรธผสมเซ็ง รจานาวรรณชะงักไป
“อ้าว เหรอ ฝันเหรอ”
“ก็ฝันน่ะซิคะ เฮ้อ เมื่อกลางวันทานเยอะไปรึเปล่า มี่บอกแล้วว่าให้ทานน้อยๆ หน่อยก็ไม่เชื่อ ง่วงจะตายอยู่แล้ว”
เอมี่จะก้มตัวลงนอน แต่โดนรจนาวรรณกระชากไว้
“เดี๋ยว หนูมี่!”
“อะไรอีกล่ะค้า”
“แต่ที่แม่ฝันน่ะ มันเหมือนจริงมากเลยนะ แม่ไม่เคยฝันอย่างนี้มาก่อน แม่ฝันเห็นลูกคุณโดดหน้าผาตาย แม่ใจคอไม่ดีเลย”
“คุณหญิงแม่ มันก็แค่ฝันอ่ะค่ะ นอนเถอะนะคะ มี่ง่วง”
เอมี่พูดไปหาวไป รจนาวรรณถอนหายใจ เอมี่ไม่สบอารมณ์แต่ก็ล้มตัวลงนอน
“แม่ไม่ยอม! แม่จะไปหาเจ้าคุณ ที่อังกฤษ!”
“ก็ดีค่ะ มี่ไปด้วย ว๊าย! คุณหญิงแม่ จะไปหาคุณคะที่อังกฤษ”
“ใช่ แม่จะไปพรุ่งนี้!”
“พรุ่งนี้!”
เอมี่ตาเหลือกตกใจ แต่รจนาวรรณมุ่งมั่น เอมี่กังวลขึ้นมาทันที

คอนโดแมทธิว ไฟห้องถูกเปิด แมทธิวนอนบนเตียงอยู่กับสาวคนเดิม ควานหาโทรศัพท์มือถือที่เสียงดังลั่น
“ใครตายวะถึงได้โทร.มาดึกๆ ดื่นๆ โหล! โหลๆ”
เอมี่ แอบพูดโทรศัพท์อยู่มุมนึงมืดๆ เหลียวซ้ายแลขวากลัวใครมาเห็น
“แมท! แย่แล้ว”
“เอมี่! อะไรอ่ะ โทร.มาทำไมป่านนี้”
แมทธิวเสียงรำคาญใส่ทันที
“ไม่โทร.ตอนนี้จะให้โทร.ตอนไหน พรุ่งนี้ยัยคุณหญิงแม่จะไปหาเจ้าคุณที่อังกฤษ!”
“ก็ช่างหัวมันดิ! ว่าไงนะ คุณหญิงแม่จะไปหาเจ้าคุณที่อังกฤษ!” แมทธิวตกใจผลักสาวในอ้อมกอดกระเด็น
“โหย หนูเจ็บนะคะพี่” เอมี่ได้ยินหูผึ่งอยากรู้ว่าเสียงใคร
“เฮ้ย! เสียงใครน่ะ”
“แค่นี้นะ” แมทธิววางสายทันที
“เดี๋ยว! ฮาโหล แมท เสียงใคร บอกมาเดี๋ยวนี้! แมท”
แมทธิวหน้าเครียดเมื่อรู้ว่ารจนาวรรณแม่ของเจ้าคุณจะไปหาตัวลูกชายในวันพรุ่งนี้

เช้าวันใหม่ที่ลานวัด รจนาวรรณกำลังนั่งดูรูปเจ้าคุณที่ถูกตัดต่อให้เหมือนว่าถ่ายที่ลอนดอน แบคกราวน์เป็นสถานที่สำคัญของลอนดอน อย่างบิ๊กเบน พระราชวังบัคกิ้งแฮม รถเมล์สีแดง ทหารอังกฤษ
โดยมีก้องเกียรติ กิ่งแก้ว แมทธิว เจอาร์ และเอมี่นั่งอยู่ด้วย
“เห็นมั้ยครับคุณแม่ว่าเจ้าคุณสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรเลย” ก้องเกียรติยืนยัน
“นี่เป็นรูปล่าสุดที่เจ้าคุณอีเมล์มาให้พวกเราสดๆ ร้อนๆ เลยนะครับคุณหญิงแม่” เจอาร์คอยเสริมอีกทาง
“โถ ลูกคุณของแม่ ดูซิ ซูบลงไปเป็นกอง”
“ก็แหงล่ะครับ ตกระกำลำบากซะขนาดนั้น”
รจนาวรรณ ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว เอมี่ และเจอาร์หันขวับไปมองแมทธิว แมทธิวชะงัก
“ผมหมายความว่าเจ้าคุณไปปฎิบัติธรรมในวัดไทยที่ลอนดอน ก็ต้องกินข้าวมื้อเดียว ช่วยกวาดวัด ล้างส้วม ลำบากขนาดนั้นก็น่าจะผอมลงนะครับ”
ทุกคนโล่งอก
“โธ่! ลูกแม่ แต่เห็นอย่างนี้แม่ก็ค่อยสบายใจหน่อย”
“เจ้าคุณยังไม่ท้อถอย แล้วคุณหญิงแม่ล่ะคะ อยู่ปฎิบัติธรรมต่ออายุให้เจ้าคุณต่อเถอะนะคะ” กิ่งแก้วอ้อนวอนอีกรอบ
“จ้ะ แม่จะไม่ท้อถอย แม่จะสู้เพื่อลูกคุณของแม่ ขอบใจพวกหนูมากเลยนะจ้ะ”
ทุกคนโล่งอก รจนาววรณก้อมมองรูปเจ้าคุณยิ้มแฉ่งอย่างมีความสุข

อีกมุมหนึ่งบริเวณวัด ทุกคนกำลังเดินทางกลับ
“ขอบใจมากนะไอ้เจอาร์ ถ้าไม่ได้แกช่วยตัดต่อภาพไอ้คุณให้ทันเวลาล่ะก็ ซวยกันหมดแน่” ก้องเกียรตขอบคุณเจอาร์ที่ช่วยได้ทันเวลา
“โน พล็อบเบล็ม มาย เฟรนด์ เรื่องแบบนี้ขอให้บอกเจอาร์ จัดให้!”
ก้องเกียรติ กิ่งแก้ว และเจอาร์ ตีมือกันแบบฝรั่งดีใจ
“เฮ้อ! นึกๆ ดูก็บาปกรรมเนอะ โกหกคุณหญิงแม่ยังไม่พอ นี่ยังต้องเข้ามาโกหกกันถึงในวัด อโหสิให้ลูกด้วย ลูกทำไปเพราะความจำเป็นจริงๆ เจ้าค่ะ”
กิ่งแก้วพนมมือไหว้เช่นเดียวกันกับก้องเกียรติที่แอบรู้สึกผิดเหมือนกัน
“เว่อร์น่ะกิ๋ง เรื่องแค่นี้” แมทธิวไม่พอใจ
“แค่นี้ที่ไหนกัน นับวันฉันก็ยิ่งสังหรณ์ใจว่าอีกหน่อย เรื่องของเจ้าคุณ มันจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ” กิ่งแก้วโต้แมทธิวทันที
“เฮ้ย! จริงเหรอ ไม่ธรรมดามันจะสเปเชียลยังไงเหรอกิ๋ง เทลมี เทลมี ไรท์นาว”
“งี่เง่าน่า! น้ำหน้าอย่างไอ้เจ้าคุณเนี่ยนะจะมีอะไรสเปเชียล เชอะ!” แมทธิวไม่เชื่อ
“นายนี่น่าสงสารจริงๆ นะแมทธิว” กิ่งแก้วพูดด้วยแววตาสมเพช
“ทำไม จะมาสงสารฉันทำไม”
“ก็สงสารที่นายเป็นโรคขี้อิจฉาชนิดที่รักษาไม่หายน่ะซิ”
“กิ๋ง!”
แมทธิวเดือด แต่ก้องเกียรติกับเจอาร์มาหย่าศึกไว้ได้
“เฮ้ๆ! ไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันซิ วี อาร์ เฟรนด์ โอเค้”
“ใจเย็น กิ๋ง” ก้องเกียรติห้ามแฟน
“นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นผู้หญิงนะกึ๋ง ฉันต่อยปากเธอไปแล้ว” แมทธิวโพล่งขึ้น
“แต่ถึงนายจะเป็นผู้ชาย ฉันก็ไม่เคยกลัวนะ แมท”
“กลับๆไอ้เจอาร์ช่วยหน่อยซิวะ”
เจอาร์ช่วยลากกิ่งแก้วออกไป โดยมีแมทธิวตะโกนไล่หลัง
“สั่งสอนแฟนแกด้วยนะไอ้ก้อง ว่าฉันเป็นคนทำให้บริษัทแกมีงานทำ หัดสำนึกบุญคุณซะมั่ง”
พูดจบก็หันหลังกลับมา ผงะเงิบ
“เฮ๊ย!”
เอมี่ยืนจ้องตาวาวอยู่หน้าตาเอาเรื่อง
“เอมี่!”
“ตกลง ที่เอมี่ได้ยินเสียงผู้หญิงทางโทรศัพท์เมื่อคืนนี้น่ะ เสียงใคร”
“เสียง เสียงอะไร เสียงผู้หญิงที่ไหน ไม่มี้!” แมทธิวยังไก๋
“อย่ามาโกหก! เสียงใคร”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่!”
“ทำไมจะขึ้นไม่ได้”
“ก็เพราะเธอไม่ใช่แม่ฉัน! และเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทั้งนั้น!”
“ฉันจะแฉแผนการของแกให้ทุกคนรู้”
เอมี่โกรธและอาฆาต
“ฉันก็จะแฉให้ไอ้เจ้าคุณแล้วก็คุณหญิงแม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันน่ะฟาดว่าที่ลูกสะใภ้ของคุณหญิงแม่ไป
เรียบร้อยแล้ว”
“ไอ้ ไอ้เลว!”
“เธอกับฉันมันกระดูกคนละเบอร์ เอมี่! อย่าบังอาจมาหือกับฉันอีก!”
แมทธิวผลักคางเอมี่หน้าหัน แล้วเดินออกไปอย่างเร็ว
“ไอ้แมทธิว! ไอ้นรก”

บ่ายวันนั้นที่ใต้ถุนบ้านกำโป๊ง เจ้าคุณกับไส้อั่วช่วยกันหิ้วน้ำเดินเข้าบ้านมา แล้วต้องหยุดชะงัก
“ลุงกำโป๊ง!”
กำโป๊ง หันหน้ามาอย่างหล่อ ใส่เสื้อลายดอกสดใสผิดปกติ ผิดหูผิดตา
“อะไร เรียกทำไมซะดังวะ ตกใจหมด”
“ทำไมวันนี้แต่งตัวหล่อ”
“หล่อเหล่อที่ไหน ข้าก็แต่งตัวให้ดูดีมีกาลเทศะ”
“ไม่ต้องบอกก็รู้ แต่งตัวอย่างนี้ต้องมีนัดพิเศษกะน้าเครือฟ้าชัวร์!”
กำโป๊งแอบค้อนแต่ก็เขินอาย
“นัดพิเศษพ่อเอ็งน่ะซิไอ้ไส้อั่ว วันนี้แม่เครือฟ้าเขามีนัดประชุมที่บ้านเขาเว๊ย”
“นัดประชุมอะไรเหรอลุง”

ใต้ถุนบ้านเครือฟ้า กำลังทำการประชุม ชาวบ้านมากันครบถ้วนหน้า เครือฟ้าเตรียมแถลงการณ์ท่ามกลางผู้เข้าประชุมที่นั่งล้อมวงกันอย่างพร้อมเพรียง
“ข้าเจ้าขอขอบใจพี่น้องม่วนแต๊ทุกคน ที่เห็นด้วยกับงานฟ้อนที่ข้าเจ้าจะจัดขึ้น ทั้งนี้ก็เพื่อเป็นการ
อนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมของบ้านเราให้สืบต่อไป โดยลูกหลานม่วนแต๊จะเป็นผู้สืบสานรักษามรดกชิ้นสำคัญนี้ไว้ให้นานแสนนาน”
ทุกคนปรบมือปลาบปลื้มชื่นใจ โดยเฉพาะกำโป๊ง
“งานฟ้อนนี้คงจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อปลัดจืดของเราเป็นเรี่ยวแรงสำคัญ”
ทุกคนปรบมือลั่น ยกเว้นเจ้าคุณหน้าจ๋อยปรบมือเปาะแปะ
“เอ่อ แต่ผมทำไม่สำเร็จนะครับน้าเครือฟ้า”
ทุกคนอึ้ง
“โครงการงานฟ้อนที่ผมเข้าไปเสนอในเมือง เขาไม่สนใจเลย”
“ใครไม่สน แต่พ่อปลัดจืดสนนี่เจ้า”
“แค่คนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงอย่างพ่อปลัดแสดงความสนใจในศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านของเรา แค่นี้น้าก็ชื่นใจขนาดล่ะ อนาคตของบ้านเราอยู่ในมือคนรุ่นใหม่อย่างพวกพ่อปลัด อีกหน่อยพ่อปลัดเป็นใหญ่เป็นโต น้าก็ขอฝากไว้ด้วย ให้ช่วยกันดูแล ไม่ใช่ช่วยกันแชเชือนเหมือนพวกที่พ่อปลัดว่า”
“ครับ ผมสัญญา ถึงแม้ผมจะไม่ใช่ชาวม่วนแต๊โดยกำเนิด แต่ผมก็รัก...”
ปลัดเหลือบมองสมใจ
“...ผมก็รักม่วนแต๊ และจะไม่มีวันทอดทิ้งมรดกที่ชาวม่วนแต๊ภาคภูมิใจอย่างเด็ดขาด”
ชาวบ้านปรบมือเฮอย่างถูกใจ
“ขอบใจพ่อปลัดมากเจ้า และบุคคลสำคัญที่ข้าเจ้าต้องขอขอบคุณเพราะเป็นตัวจริงเสียงจริงที่เสนอตัวเป็นสปอนเซอร์หลักอย่างเป็นทางการให้แก่งานฟ้อนครั้งนี้ ก็ได้แก่ พี่สมหมาย และพี่สมศรีแห่งไร่ชาม่วนใจ๋เจ้า”
ชาวบ้านเฮสนั่น สมหมายกับสมศรี ลุกขึ้นโบกมือยิ้มแย้มเต็มใจ
“ส่วนอีกคนสำคัญที่ขาดไม่ได้ ก็คือผู้สนับสนุนอุปกรณ์ไฟฟ้าเครื่องเสียงครบชุด พี่กำโป๊งเจ้า”
ชาวบ้านเฮสนั่น ลุงกำโป๊งลุกขึ้นโค้งหล่อเท่ ลำยองลุกขึ้นทะลุกลางป้องขึ้นมา
“เอ้าเฮ้ย! ฟังมาตั้งนานแล้ว ตกลงยังไม่รู้เลยว่างานฟ้อนอะไรเนี่ยมันเป็นยังไง แล้วจะเอาใครมาฟ้อนวะ”
ชาวบ้านพึมพำสงสัยตาม
“คืองี้จ้ะ งานฟ้อนก็จะจัดขึ้นที่เรือนชั้นนี่แหละ เพื่อโชว์ให้นักท่องเที่ยวฝรั่งได้ดู ส่วนผู้ที่จะมาฟ้อนก็คือลูกหลานบ้านเรา”
ชาวบ้านเริ่มฮือฮา
“ลูกหลานมันจะฟ้อนเป็นที่ไหนวะ แกก็มีคนฟ้อนอยู่แล้วนี่” ลำยองย้อนถาม เครือฟ้ายัวะลืมตัว
“เอ๊ะ! นังนี่!!ก็พูดอยู่ว่าต้องการเอาลูกหลานมาสืบสาน หูหนวกรึไงวะนังลำยอง”
“ใช่! ถ้าไม่หูหนวกก็โง่” หวานเจี๊ยบช่วยน้าสาวตัวเองทันที
“อ้าวเฮ้ย! ลุยเลยมั้ยคุณแม่ขา” ลำยองกับลำใยสองแม่ลูกจะเอาเรื่อง ผู้คนเริ่มฮือ
สมหมายกับสมศรีต้องคอยห้าม
“หืมม์ เท่จริงๆ นะแม่เครือฟ้า” กำโป๊งชื่นชมต่อ
“เอ้า! สรุปว่าลูกหลานบ้านเราจะมาฟ้อน ว่าแต่ ไอ้ลูกหลานที่ว่าน่ะมันจะเป็นใครมั่งล่ะ แม่เครือฟ้า”
“อันนี้เราก็จะต้องทำการคัดตัวกันน่ะจ้ะ”
“คัดตัว!”
ลูกหลานที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน สมใจ หวานเจี๊ยบ คำปุย ลำใย แคบหมู ไส้อั่ว เด็กรุ่นๆ ที่นั่งอยู่ตกใจที่ต้องมาคัดตัวฟ้อนรำด้วย

สมใจ หวานเจี๊ยบ คำปุย แคบหมู ลำไย และไส้อั่ว ร่วมฟ้อนอยู่ด้วย ทุกคนดูกระโดกกระเดก ยกเว้น คำปุย กับไส้อั่ว สมใจแอบอาย เมื่อเห็นเจ้าคุณมองอยู่มุมหนึ่ง แต่พอมองตากัน เจ้าคุณก็เดินหายไป สมใจมองอย่าง เอะใจ เครือฟ้าที่ยืนดูอยู่กับเหล่าผู้ปกครอง และปลัดจืดที่ยังจ๋อยเหมือนเดิม
“โอย ข้าเจ้าจะเป็นลม! เดี๋ยวก่อนนะ ตกลงใครฟ้อนผู้ชาย ใครฟ้อนผู้หญิงกันแน่”เครือฟ้าปรี่เข้ามาถามลูกหลานทันที
“ต๋ายล่ะ! ทำไมน้าเครือฟ้าพูดแบบนี้ งามอย่างปุ๋ยนี่น้าจะให้ไปฟ้อนเป็นผู้ชายได้ยังไง” คำปุยรีบตอบ
“เหรอแล้วนี่ล่ะ” เครือฟ้ามองไปที่ไส้อั่วทันที
“น้าก็ลองคิดดูซิ”
“แน้”
“อ้าวเฮ้ย! ไงวะเนี่ย ไอ้อั่วหลานข้า”
“เห็นทีเราคงต้องยกเลิกการคัดตัว” เครือฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อ้าว!” ทุกคนตกใจ
“ทำงี้ได้ไงยะ นังเครือ” ลำยองดูไม่พอใจ
“ก็ถ้าขืนยังคัดตัว คงตกรอบกันหมด แล้วจะเหลือใครไว้สืบสานงานฟ้อนของเราล่ะ”
ทุกคนพึมพำเห็นด้วยเพราะรำได้กระโดกกระเดกมาก
“ถ้างั้นน้าเครือฟ้าจะทำยังไงต่อไปครับ” ปลัดจืดถาม
“ก็ไม่ต้องคัดตัว แต่จับมาหัดมันซะทั้งหมดนี่แหละ”
ผู้ปกครองเออออเห็นดีด้วย
“เอ้าๆ ทั้งหมด เริ่มใหม่ ฟ้อนตามน้านะ”
เครือฟ้าเริ่มฟ้อน ทุกคนเริ่มตามเก้ๆ กังๆ ผู้ปกครองลุ้น ชื่นชม สมใจแอบชะเง้อมองหาเจ้าคุณ ปลัดจืดแอบสังเกตเห็น แอบรู้สึก แต่ถูกสมหมายชี้ชวนให้ดูสมใจฟ้อน ก็เลยต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้

เย็นนั้นที่บ้านสมใจ คำปุยกำลังเหยียบแก้เมื่อยให้สมใจที่นอนคว่ำอยู่เพราะฝึกฟ้อนรำกันนานหลายชั่วโมง
“เออ แรงอีกนิด อีกนิดนึง”
“ตาฉันมั่งซิไอ้ใจ๋ เมื่อยน่าดูเลย”
สมใจสลับลุกขึ้นเหยียบให้คำปุยมั่ง
“จริงด้วย ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่ามันจะทำเอาปวดเมื่อยขนาดนี้ ไม่รู้น้าเครือฟ้าเขาฟ้อนได้ไงทุกวัน”
“อือ เก่งจริงๆ นะ”
“เฮ้อ! กว่าจะฟ้อนเป็น พวกเรามิตัวหักกันหมดเหรอ ให้ฉันไปเก็บใบชาอย่างเดียวดีกว่ามั้ง”
“ไม่นะ! ยังไงชฉันก็จะฟ้อนนะนังใจ๋ มันเป็นความใฝ่ฝันของฉันเลยนะยะ”
สมใจหมั่นไส้คำปุยเลยเหยียบแรงขึ้น
“นี่แน่ะ!”
“โอ๊ย! แกล้งฉันเหรอนังใจ๋ กลัวฉันได้ดิบได้ดี ฟ้อนเกินหน้าเกินตาแกใช่มั้ย”
“เออ! ไม่เอาแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวมืด ไปด้วยกันมั้ย”
“ยังก่อน! ขอนอนพัก ชวนนังแค๊บไปซิ”
“เออ จริง นังแค๊บ!”
แคบหมูนอนหายใจหอบอยู่อีกมุมนึง สมใจคกใจคิดว่าแคบหมูเป็นอะไรขึ้นมาอีก
“เฮ้ย! เป็นไรอ่ะ”
“ระบมไปทั้งตัวดิเจ๊ใจ๋ ฟ้อนอะไรไม่รู้ เจ๊ไปคนเดียวเหอะนะ แค๊บไม่ไหวจริงๆ”
สมใจชวนใครอาบน้ำก็ไม่มีใครไปด้วย จึงต้องไปคนเดียว


สมใจเดินถืออุปกรณ์มา ค่อยๆ ลงน้ำ เช่นเดียวกับเจ้าคุณเดินถือขัน สบู่มาจะอาบน้ำเหมือนกัน แต่เห็นสมใจก็ชะงัก คิดนิดนึง แล้วจะเดินกลับ สมใจหันมาเห็น เลยร้องเรียกไว้
“ขุนทอง!”
เจ้าคุณชะงัก ค่อยๆหันมา
“จะไปไหนล่ะ” สมใจถามขึ้น
“เอ่อ...” เจ้าคุณยังพูดไม่ออก
“ไม่ได้มาอาบน้ำหรอกเหรอ”
สมใจมองขันและสบู่ในมือขุนทอง ขุนทองมองตาม
“เอ่อ...”
“นายเป็นอะไรอ่ะ โกรธฉันเหรอที่วันก่อนฉันว่านายว่า เอ่อ..ว่าหน้านายเหมือนสมเสร็จ ละมั่ง หมีควาย”
เจ้าคุณแอบยิ้ม
“พอ..พอแล้ว ไม่ต้องพูดหมดก็ได้”
“ขอโทษนะ ปากฉันมันก็ยังเงี้ย”
เจ้าคุณพยักหน้าหงึกๆ แล้วก็จะเดินกลับ
“อ้าว! จะไปไหน นายยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
“เธออาบก่อนเถอะ”
พูดจบเจ้าคุณก็ค่อยๆ เดินออกไป ปล่อยให้สมใจมองตามด้วยความงง เจ้าคุณค่อยๆ เดินไกลออกมาจากสมใจ

ภาพของทั้งคู่เล่นน้ำตก ช่วยกันซ่อมมอเตอร์ไซค์ สมใจนอนหลับ สมใจคลานมาหน้าใกล้เจ้าคุณ ฉากปลัดจืดมารับสมใจกลับไป ยังคงวนเวียนใจหัวของเจ้าคุณ

เจ้าคุณสะบัดหน้าราวกับว่าอยากสลัดภาพพวกนี้ออกไปจากความคิดและหัวใจ
 
อ่านต่อหน้า 2




 รักออกอากาศ  ตอนที่ 5 (ต่อ) 

เช้าวันใหม่ กำโป๊งกับเจ้าคุณกำลังโปรยข้าวเปลือกให้ไก่ในเล้าด้วยความเซ็ง เผลอพูดลอยๆกับไก่เป็นระยะ

“เกิดเป็นไก่นี่มันก็ดีเหมือนกันนะ แกเคยเหงามั่งมั้ย”
ไก่จิกข้าวไป ไม่รับรู้แต่เจ้าคุณเริ่มเหงามากขึ้น
“โคตรเซ็งเลย! อยู่ไปวันๆ เฮ๊ย! เราอยู่ที่นี่มากี่วันแล้ววะ จะเดือนนึงแล้วนี่หว่า จะเดือนนึงแล้ว! จะ
เดือนนึงแล้วเว๊ย จะได้กลับบ้านแล้ว วู้ๆ จะได้กลับบ้านแล้ว! ไอ้แมท! แกเตรียมตัวไว้ให้ดี อีกไม่นาน แกจะต้องกราบเท้าฉันแล้วเว๊ย!
เจ้าคุณทำให้ แมทธิวนั่งจิบกาแฟดูทีวีอยู่ สำลักกาแฟพรวด
“ไม่จริง!”
แมทธิวหน้าตาเครียดร้ายไม่ยอมแพ้

ในขณะที่เจ้าคุณดีใจอยู่กับไก่ในเล้า แต่ที่ห้องคอนโทรลของก้องเกียรติและกิ่งแก้วดีใจเช่นกันที่ใกล้ครบ 1 เดือนตามที่เจ้าคุณไปอยู่บ้านนอกในรายการเรียลิตีไฮโซบ้านเฮา
“เยส!”
ทั้งคู่หันมาตีมือกัน กอดกันด้วยความดีใจ
“เจ้าคุณเก่งจริงๆ นะก้อง”
กิ่งแก้วชมเจ้าคุณ
“อืมม์ ไอ้คุณมันเจ๋ง สะใจว่ะ!”
ก้องเกียรติยิ้มภูมิใจในตัวเพื่อน
“นี่อีกกี่วัน เจ้าคุณจะได้กลับบ้านนะก้อง”
“7 วัน”
“7 วัน ไชโย้!”
สองคนกอดกันแน่น พนักงานที่นั่งคุมเครื่องอยู่เรียกขึ้นมา
“พี่ๆ”
“อะไรวะ” ก้องเกียรติเอ่ยถาม
“อีก 7 วัน รายการก็จะจบแล้วเหรอพี่”
“ก็เออซิวะ!”
“แล้วพวกเราจะเอาอะไรกินกันล่ะพี่”

ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วอึ้ง หันมองหน้ากันแล้วก่อนจะหันกลับไปที่จอมอนิเตอร์เฝ้ามองเจ้าคุณอย่างครุ่นคิดในใจ
เจ้าคุณยังคงดีใจอยู่ที่เล้าไก่อย่างเดิม กำโป๊งกับไส้อั่วยืนถืออุปกรณ์เครื่องเสียงบางส่วนมองอยู่อย่างเห็นท่าทางดีใจของเจ้าคุณที่ดีใจกับไก่ในเล้าก็อดคุยกันไม่ได้
“เฮ้อ ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อว่าต๊อง แต่ตอนนี้...เฮ้อ!”
ไส้อั่วพูดขึ้นมาพร้อมส่ายหัว กำโป๊งสะดุ้งนิดนึง ที่ไส้อั่วแอบไม่เชื่อก่อนจะเรียกเจ้าคุณ
“ไอ้ขุนทอง!”
“เอ่อ จะไปไหนกันน่ะ” เจ้าคุณเอ่ยถาม
“จะไปไหน ก็ไปเรือนแม่เครือฟ้าน่ะซิเว๊ย!”
“อ๋อ”
“ยังจะมาอ๋อ! เอ็งก็ต้องไปด้วย มาช่วยข้าขนเครื่องเสียงไปช่วยงานฟ้อนเขาสิเว๊ย! เร็ว!”
“จ้ะๆ”
เจ้าคุณวิ่งจะมาคว้าของในมือกำโป๊ง
“อันนี้ข้าถือเอง เอ็งไปเอาอันใหญ่ที่หลังบ้านนู่น ไป๊!”
“จ้ะๆ”
เจ้าคุณวิ่งออกไป กำโป๊งส่ายหัว บ่นด้วยความเซ็งในความงงของเจ้าคุณ
“เมื่อไหร่เอ็งจะมาเอาของเอ็งคืนไปซะทีวะไอ้ก้อง”
“ไอ้ก้อง ใครอ่ะลุง” ไส้อั่วถามอย่างสงสัย
“อ้าว! ไอ้ง่าว แค่นี้ก็ไม่รู้ ไอ้ก้องมันก็เป็น...เฮ้ย! ไม่ใช่เรื่องไปได้แล้ว
ไส้อั่วโดนกำโป๊งเขกหัว แต่ก็ยังไม่วายสงสัยต่ออีก
“ใครวะไอ้ก้อง”
เช้าวันนั้นที่บ้านเครือฟ้าเครือฟ้ากำลังดัดนิ้วสมใจให้อ่อนในการฟ้อนรำ สมใจร้องลั่น
“โอ๊ย!”
“อะไร แค่นี้เจ็บ เฮ้อ! ฉันล่ะอ่อนใจ เด็กสมัยนี้ไม่มีแล้ว ไม่เหลือแล้วความเป็นไทย ศิลปวัฒนธรรมก็ไม่ช่วยกันรักษาไว้ ปล่อยให้ใครต่อใครเขามาฮ๊วบกันไปซะหมด อย่างนี้อีกหน่อยเราจะเหลืออะไรไว้ให้ภูมิใจกันฮึ”
“ไม่เจ็บแล้วจ้า ไม่เจ็บแล้วน้าเครือฟ้า แหม ก็คนมันไม่เคยอ่ะ อย่ามาว่ากันอย่างนี้ซิ บ้านฉันๆ ก็รักนะ” สมใจตอบเครือฟ้า
“จริงด้วยน้าเครืออ่ะ อย่ามาว่าพี่ใจ๋ของชั้นแบบนี้ซิ ไปว่านังเต้าหู้ยี้ นั่นดีกว่ามั้ง บ้าของนอกตลอด!”
หวานเจี๊ยบป้องสมใจ แต่แอบกัดลำใยที่ชอบเกาหลีเป็นชีวิตจิตใจ
“อ้าวๆ นังลิงเจี๊ยก ข้านั่งสวยๆ ของข้าอยู่ดีๆ มาแขวะกันอย่างนี้ อยากมีเรื่องเหรอยะ” ลำใยของของขึ้น
“ฉันพูดถึงนังเต้าหู้ยี้ แกเป็นนังเต้าหู้ยี้เหรอ”
ลำใยหันไปถามลำยอง
“คุณแม่ขา!แทใยเป็น เต้าหู้ยี้รึเปล่าคะ”
“ตรงไหน เต้าหู้ยี้ตรงไหน ไม่มี๊ ไม่เป๊น สวยๆ อย่างลูกแม่ ไม่มีทางเป็นเต้าหู้ยี้เด็ดขาด นี่ นังหวานเจี๊ยบ ต่ำทรามมากนะแก พูดจาหมาๆ นังน้าไม่สั่งสอน”
ลำยองแขวะเครือฟ้า
“อ้าว! นังนี่! พูดงี้ก็งามเซ่” เครือฟ้าของขึ้น ไม่เรียบร้อยแบบเก่าซะแล้ว
ก่อนสงครามจะเกิด กำโป๊งก็โผล่มาพร้อมเจ้าคุณ ไส้อั่ว และเครื่องเสียงบางส่วน
“มาแล้วจ้า กำโป๊งไลท์แอนด์ซาวด์ เดลิเวรี่ถึงที่”
กำโป๊งส่งเสียงมาแต่ไกลเครือฟ้ากับลำยอง แยกวงทันที
“ขอบใจพี่โป๊งมากนะจ้ะ” เครือฟ้าขอบคุณกำโป๊งจนลำยองหมั่นไส้
“แหวะ! จะอ้วก น้องช่วยนะจ๊ะโอ๊ปป้า!”
ลำยองปรี่ไปหากำโป๊งยังไม่วายติดเรียกกำโป๊งว่าพี่ชายเป็นภาษาเกาหลีไปด้วย
“ไม่ต้องๆ ของอย่างนี้สุภาพสตรีไม่ต้อง”
“อูย โอ๊ปป้า น่ารักอ่ะ!”
ลำใยกับหวานเจี๊ยบ พุ่งไปหาเจ้าคุณ
“หนักมั้ยจ๊ะ โอ๊ปป้า”
ลำใยพูดกับเจ้าคุณ ส่วนหวานเจี๊ยบเตรียมช่วยเจ้าคุณเช่นกัน
“ฉันช่วยนะ”
“ไม่ต้องมันหนักมาก”
สมใจย่นจมูกใส่เจ้าคุณ เจ้าคุณมองกลับไป
เจ้าคุณมองสมใจแล้วเดินหลุดไป เครือฟ้าเรียกเด็กๆมาสอนฟ้อนรำต่อ
“เอาล่ะจ้ะ เด็กๆ เรามาซ้อมกันต่อได้แล้วจ้ะ”
ทุกคนซ้อมกันไป สมใจยังกระโดกกระเดก เจ้าคุณจัดเตรียมเครื่องเสียงอยู่ห่างๆแอบอมยิ้ม
สมใจค้อนขวับ เครือฟ้าตีก้นสมใจซ้ำอีก
“โอ๊ย!”
“ก้าวขาก็ผิด! ขาซ้าย! เฮ้อ สอนไม่จำ”
เจ้าคุณยิ้มขำ ส่ายหน้า สมใจทั้งเจ็บทั้งอาย หันไปทำหน้ายักษ์ใส่เจ้าคุณ

มุมหนึ่งของบ้านเครือฟ้า เจ้าคุณนั่งอยู่บนม้านั่งยาว หวานเจี๊ยบเอาถุงน้ำแดงยื่นใส่หน้า เจ้าคุณหันมอง เห็นเป็นหวานเจี๊ยบจับมือสมใจยืนอยู่ด้วยกัน
“น้ำแดงหวานเจี๊ยบชื่นใจจ้ะ”
เจ้าคุณรับมาถือไว้ หวานเจี๊ยบนั่งลงที่ข้างเจ้าคุณ แล้วฉุดสมใจให้นั่งลงข้างๆ ตัวเองด้วย
“เฮ้ย ไปซ้อมต่อดีกว่า”
“ซ้อมต่ออะไร น้าเครือเขาเพิ่งสั่งให้พัก นั่งด้วยกันกับหวานเจี๊ยบซิพี่ใจ๋”
สมใจจำต้องนั่งลง มีเพียงหวานเจี๊ยบที่ดูสดชื่นเป็นพิเศษ
“เฮ้อ! ชื่นใจ ซ้ายก็พี่ใจ๋ ขวาก็อ้ายขุนทอง ฮิๆ”
“นั่งด้วยคนซิ!”
สามคนหันไปมอง เมื่อได้ยินเสียงปลัดจืดจะขอมานั่งร่วมวงด้วย
“เวร! ทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ด้วยห๊า! ปลัดจ๋อย”
หวานเจี๊ยบเกิดอารมณ์เซ็งขึ้นมาทันที ปลัดจืดเดินเข้ามาไม่ยอมพูดจาใดๆ เดินเข้ามานั่งเบียดต่อจากสมใจทันที ทั้ง 4 เลยต้องเบียดกันแน่นบนม้านั่งตัวเดียวกัน จนเจ้าคุณจะร่วงแต่ไม่ยอมรีบเบียดกลับทันทีแบบหน้าตาเฉย หวานเจี๊ยบยิ่งชอบใจโดนเบียด แต่สมใจทำหน้าไม่ถูก ปลัดจืดทำไม่รู้ไม่ชี้ สักพักปลัดจิดยื่นขนมส่งให้สมใจ
“ชาวบ้านเขากวนกาละแมมาให้ฉัน ฉันเอามาฝากใจ๋”
“ขอบใจ”
“ชิมหน่อยซิ อร่อยนะ”
“ยังไม่หิว”
“ชิมหน่อยนะ อ่ะ”
ปลัดจืดหยิบมาแกะให้เอง สมใจรับมาแบ่งกินคำหนึ่ง
“อร่อยมั้ย”
“อืมม์”
“แหวะ!”
หวานเจี๊ยบหมั่นไส้ สมใจเลยส่งกาละแมร์แบ่งให้บ้าง
“อร่อยนะ ลองซิ”
“ไม่เอาหรอก อ้ายขุนทองลองชิมมั้ยจ้ะ มา.หวานเจี๊ยบป้อนให้นะ”
เจ้าคุณปฎิเสธหวนเจียบไม่ทัน จำต้องอ้าปากรับ
ปลัดจืดทำหน้านิ่ง เพราะไมได้ชวนเจ้าคุณกินด้วย เจ้าคุณเคี้ยวแล้วโพล่งขึ้น
“หวาน เกิน”
“อ้าว เฮ๊ย”
ปลัดจืดจำว๊ากใส่ สมใจตำหนิเจ้าคุณให้ทันที
“นิสัยไม่ดี กินของเขาแล้วยังมาว่าเขาอีก”
“ใครอยากกิน”
“เห็นมั้ย คนเขานั่งคุยกันอยู่ดีๆ พอแกโผล่เข้ามาบรรยากาศก็เหม็นเลย ไอ้ปลัดจ๋อย!” หวานเจี๊ยบตะโกนใส่ปลัดจืดผ่านหน้าสมใจเพื่อช่วยเจ้าคุณทันที
“เหม็นมากก็ไปที่อื่นเลยซิไป!”
“พอได้แล้ว” สมใจตัดบท หวานเจี๊ยบคว้ามือสมใจลุกขึ้น
“ไปเหอะ พี่ใจ๋ ขืนอยู่ต่อมีหวังได้ตบฟันเหล็กคนแถวนี้ร่วงแน่”
พูดจบก็สะบัดพรืดออกไป ทั้งสองหนุ่มนั่งกันคนละมุมเก้าอี้

ก้องเกียรติยืนเหม่อคิดเรื่องเจ้าคุณอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ มือก็กดน้ำร้อนไปเรื่อยจนล้นไหลมาโดนอีกมือที่ท้าวโต๊ะอยู่จนร้องลั่น
“โอ๊ย! บ้าเอ๊ย!”
ก้องเกียรติหันรีหันขวาง หาผ้าจะเช็ด กิ่งแก้วรีบยื่นผ้าให้
“มา!”
ก้องเกียรติส่งมือให้กิ่งแก้วซับให้
“โชคดีไม่พอง”
“โชคดี”
“เอาน่ายังมีเวลาเหลืออีกตั้ง 7 วัน
“แค่ 7 วัน”
“ทำไงได้ล่ะ ตามข้อตกลง เสี่ยวิบูลย์เขาก็ให้เวลาเราแค่ 1 เดือนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ จบรายการนี้ เราก็ลองเสนอรายการใหม่เสี่ยเขาดูละกัน”
“อืมม์ อีกแค่ 7 วัน ไฮโซบ้านเฮาก็จะจบแล้ว
สองคนมองหน้ากันด้วยความเศร้า

แมทธิวโกรธจัด ถีบเก้าอี้ล้มไปหมด เพราะว่าเจ้าคุณกำลังจะอยู่หมู่บ้านม่วนแต๊ครบหนึ่งเดือนตามสัญญาแล้ว
“ไอ้บ้า! ไอ้เจ้าคุณ แกอยู่ได้ไงวะจะครบเดือนนึงแล้ว หึ้ย ไม่มีวัน ฝันไปเถอะ เป็นตายยังไงฉันก็ไม่มีวันกราบเท้าแกเด็ดขาด!”
แมทธิวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เย็นวันนั้น เครือฟ้าประกาศต่อหน้านางรำที่ตั้งแถวกันอยู่ สั่งพักการซ้อมฟ้อนรำเพราะซ้อมกันมาทั้งวันแล้ว
“เอาล่ะจ้ะ เด็กๆ วันนี้พอแค่นี้ ทุกคนทำได้ดีขึ้นมาก ขอให้กลับไปซ้อมที่บ้านเยอะๆ หวังว่าวันงานทุกคนคงจะฟ้อนได้งามที่สุดนะเจ้า”
ทุกคนยิ้มๆ จะพยายาม ลำยองมีข้อสงสัยตามคำ
“เดี๋ยว! ข้ามีคำถาม ข้าข้องใจ”
ทุกคนหันมองแทยอง
“ข้าข้องใจว่าทำไม แทใยลูกสาวแสนสวยของข้าถึงต้องอยู่แถวสุดท้าย ทำไมไม่ได้อยู่แถวหน้าสุด”
เครือฟ้ายิ้มสุภาพแต่น้ำเสียงเย้ยหยัน
“ต๊าย! ยังจะกล้าถาม”
“ไม่แฟร์นี่หว่า เล่นเส้นเห็นได้ชัด ที่นังใจ๋มันได้อยู่แถวหน้าก็เพราะว่าพ่อแม่มันเป็นสปอนเซอร์ ส่วนนังหวานเจี๊ยบก็เพราะมันเป็นหลานแกใช่มั้ย จริงมั้ยพวกเรา”
ลำยองหาพวกหันไปทางชาวบ้านที่เริ่มวิจารณ์
“ไม่จริงนะ ฉันก็ว่าไปตามเนื้อผ้า คนอย่างเครือฟ้าไม่มีคำว่าเส้น ทุกคนก็เห็นๆ กันอยู่ว่าใครฟ้อนงามกว่าใคร”
“อ้าว! พูดอย่างนี้ก็ว่าแทใยฟ้อนไม่สวย ซึ่งไม่เป็นความจริงเลยซักนิดค่ะคุณแม่ขา”
“ใช่! ไม่จริงซักนิด” ลำยองเข้าข้างลูกสาว
“แต่ผมว่าน้าเครือฟ้าพูดถูกแล้วนะครับ”
ทุกคนหันมองปลัดจืด
“ไม่จริ้ง!” ลำใยยังรับความจริงไม่ได้
“ผมมองอย่างเป็นธรรม ตามความเหมาะสม ผมก็ว่าน้าเครือฟ้าทำถูกต้องแล้ว”
ชาวบ้านเห็นด้วยกับปลัด เครือฟ้ายิ้ม หวานเจี๊ยบแอบเบ้ปาก หมั่นไส้ ปลักจืดมองสมใจ สมใจเฉไฉหันไปสบสายตาเจ้าคุณที่มองอยู่ แต่เจ้าคุณกลับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

ค่ำลง เจ้าคุณม้วนสายไฟเตรียมเก็บกลับบ้าน จู่ๆสมใจก็โผล่มาถามเรื่องการฟ้อนของตนเองจนเจ้าคุณตั้งตัวไม่ทัน
“นายว่าฉันฟ้อนเป็นไง”
เจ้าคุณชะงักหันไปเห็นสมใจยืนอยู่ ม้วนต่อ
“เป็นอย่างที่ยัยสองคนแม่ลูกนั่นว่ารึเปล่า”
“ใครจะกล้าวิจารณ์ เด็กเส้นก๋วยจั๊บ!”
พูดจบก็เดินไปเลย
“อ๊าย ไอ้บ้า!”

เครือฟ้าฉุดหวานเจี๊ยบมาหลบมุมคุยกัน
“น่ารักขนาดนะ”
“ใครน่ารัก”
“จะใคร ก็พ่อปลัดน่ะซิ ดีทั้งนอกทั้งใน งามทั้งกายทั้งใจ แหม้ น่าได้เป็นหลานเขย”
“พอเลยน้า ชาติหน้าชาติไหนก็ไม่มีทาง”
หวานเจี๊ยบพุ่งออกไปเลย
“หึ้ย! นังหลานคนนี้”

คืนนั้น ที่บ้านสมใจ กำลังล้อมวงกินข้าว
“กินเยอะๆ นะปลัด แม่ศรีเคขาแกงโฮะอร่อยที่สุดไม่มีใครเทียบ”
สมหมายชมภรรยา
“ตาหมายก็พูดเว่อร์ แค่พอกินได้นะปลัดนะ”
สมศรีถ่อมตัว
“อร่อยจริงๆ ครับ อร่อยมาก”
“อร่อยมากก็มากินบ่อยๆ”
สมหมายเปิดทางให้ปลัดจืดเต็มที่ คำปุยกับแคบหมูหันขวับตาวาวใส่กันทันที
“คิดซะว่าคนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจ”
คำปุยกับแคบหมูหันขวับตาวาวใส่กันอีกที
“เป็นไรเยอะ” สมใจถามคำปุย
“ฉันน่ะเปล่า พ่อแกตะหาก เยอะ!”
คำปุยตอบสมใจสมใจหันไปมองสมหมายที่กำลังตักแกงให้ปลัดจืด

คำปุยกำลังเมาท์ได้ที่กับแคบหมู โดยมีสมใจอยู่ด้วยในห้องนอน
“ไม่เชื่อก็ให้นังแค๊บเล่า” คำปุยชง
“จัดไป! ฉันได้ยินกะหู ลุงหมายน่ะอยากได้ปลัดจืดมาเป็นลูกเขย อยากให้แต่งงานกับเจ๊ใจ๋ อยากให้...”
คำปุยเขกหัวแคบหมู
“เยอะอีกคนแล้วนังนี่ วันก่อนไม่เห็นเล่าให้ฟังขนาดนี้”
“แหม โดยรวมมันก็ประมาณๆนี้แหละเจ๊ปุ๋ย”
“อ้าว! นังใจ๋ แกไม่ตกใจเลยเหรอวะ”
“จะไปตกใจทำไม ถึงพวกแกไม่บอก ฉันก็รู้อยู่แล้ว”
“อ้าว!”
“แหม พ่อฉันนะยะพ่อฉัน เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก”
“ตกลงใครเป็นพ่อเป็นลูกกันแน่วะเนี่ย” คำปุยย้อนถามกลับเพื่อน
“โห่ เซ็งว่ะ อุตส่าห์แช่น้ำแอบฟังอยู่แทบตาย” แคบหมูอารมณ์เสียที่ความลับนี้สมใจรู้ก่อนแล้ว
“แล้วแกจะทำไงต่อไปหา นังใจ๋”
“จะทำไง เรื่องของหัวใจ..มันบังคับกันได้ที่ไหน”
สมใจพูดเหมือนบอกกับตัวเอง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

คืนนั้นเจ้าคุณนั่งมองฟ้าอยู่คนเดียว กำโป๊งเดินเข้ามาตบไหล่ อยากคุยด้วย
“ไง คิดถึงบ้านเหรอ”
เจ้าคุณยิ้ม ไม่ตอบอะไร เพราะไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว คิดถึงอะไรกันแน่ กำโป๊งเหลียวซ้ายขวา ดูว่าไส้อั่วไม่อยู่จึงโพล่งขึ้น
“อีกไม่กี่วันก็ได้กลับบ้านแล้วนะเว๊ย!”
เจ้าคุณยิ้ม
“เอ็งนี่ก็เก่งนะ ตอนแรกไม่คิดเลยว่าเอ็งจะรอด ไฮโซอย่างเอ็ง...นี่ถ้ากลับไปคงไม่คิดจะกลับมาม่วนแต๊อีก เข็ดตายโหงเลยใช่มั้ย”
พูดจบก็ตบไหล่เจ้าคุณแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เจ้าคุณมองคิดอะไรคนเดียวเจ้าคุณถอนใจเฮือก แหงนมองฟ้าอย่างด้วยความเหงา เศร้า เหมือนจะคิดถึงใครคนหนึ่ง เช่นเดียวกันกับสมใจ ที่ออกมานั่งที่บันไดบ้านแหงนมองท้องฟ้าเหมือนจะคิดถึงใครคนหนึ่งเช่นกัน


ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว นั่งจ้องอึ้งไปตามๆกัน ก้องเกียรติหันมาบอกกิ่งแก้ว
“ไงวะเนี่ย ไอ้เจ้าคุณ”
“บอกแล้ว งานนี้ไม่ธรรมดา”
กิ่งแก้วยิ่งมั่นใจว่าเจ้าคุณแอบรักสมใจแน่นอน
“ไม่มีทาง คนอย่างไอ้คุณ ไม่มีทาง ไอ้คุณมันมีเอมี่อยู่ทั้งคน”
“เจ้าคุณมีเอมี่ที่ไหน คุณหญิงแม่ต่างหากที่มีเอมี่”
“จริงเหรอกิ๋ง นี่ตัวเองกำลังจะบอกว่า...” ก้องเสียงอ่อนลง
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว จ้องตากันแบบรู้ความหมาย ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ออฟฟิศดังขึ้น กิ่งแก้วรับสาย
“ค่ะ ก้องกิ๋งสตูดิโอค่ะ โอ๊ย! ใจเย็นค่ะใจเย็น โอ๊ย ค่ะๆ ทราบค่ะ แต่ได้โปรดเข้าใจด้วยนะคะ โอ๊ย!”
ปลายสายกระแทกหูพร้อมด่าใส่ไม่ยั้ง กิ่งแก้ววางหูไปด้วยความตกใจ
“ทำไม ใครโทร.มาน่ะ”
กิ่งยังไม่ทันตอบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ก้องรีบรับสาย
“ฮาโหล โอ๊ย! ฟังก่อนครับ ฟังก่อน โอ๊ย โอ๊ย”
ก้องวางหูไปเพราะโดนด่าใส่เช่นกัน ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ออฟฟิศดังแว่วมาจากด้านนอกกริ๊งกร๊างระนาวลั่นออฟฟิศ ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วมองหน้ากันอย่างตกใจ แล้วลูกน้องก็โผล่หน้าเข้ามาหน้าตาตื่น
“แย่แล้วครับพี่!”
“ มีอะไร”
“แฟนรายการโทร.มาด่าเพียบเลยครับพี่”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วหันมองหน้ากันสยอง ทันใดนั้น มือถือก้องเกียรติดังขึ้น
“เสี่ยวิบูลย์ ฮาโหล สวัสดีครับ เสี่ย”
“ซาหวัดไม่ค่อยจะลีแล้วล่ะอาคุณก้อง!”
ก้องเกียรติหน้าเสีย
“อาคุณก้องจะปล่อยให้อาคุณเจ้าคุณกลับบ้านไม่ได้เด็ดขาด อาคุณเจ้าคุณจะต้องเป็นไฮโซบ้านเฮา ต่อไปอีก
“แต่ว่า…”
“แต่ ไม่ได้ ไม่มีคำว่าแต่ ตอนนี้คนดูกำลังชอบอีมาก ขืนรายการจบดื้อๆ ขัดใจคนดูแบบนี้ มีหวังโดนด่าเละ พังป่นปี้กันหมดแน่ อาคุณก้องต้องยืด ยืดเวลาออกไปอีก”
“เดี๋ยวครับเสี่ย...”
“ไม่มีเดี๋ยวครับ มีแต่คำว่าเดี๋ยวนี้ อาคุณก้องต้องทำยังไงก็ได้ให้อาคุณเจ้าคุณกลับบ้านไม่ได้”
“แต่...”
“ถ้าอาคุณก้องทำได้ เสี่ยจะยกเวลาให้อีก เพิ่มให้อีกชุดใหญ่ สปอนเซอร์กำลังไหลมาเทมาอย่างนี้ อาคุณก้องอย่าบอกนะว่าจะไม่เอา ไม่เอาก็โง่!”ฃ
พดจบวิบูลย์วางหูไปดื้อๆ
“เสี่ยครับ เสี่ยๆ”
ก้องถอนใจเฮือก วางสาย
“ว่าไงอ่ะ” กิ่งแก้วถามอย่างร้อนใจ
“เสี่ยจะให้ยืดรายการ ไม่ยอมให้ไอ้คุณกลับบ้าน”
“ห๊า!”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วมองหน้ากันอย่างกังวลกับสถานการณ์รายการไฮโซบ้านเฮากับอนาคตของบริษัทตัวเองและความเป็นอยู่ของเจ้าคุณในตอนนี้

เช้าวันใหม่ที่บ้านเครือฟ้า เสียงดนตรีแว่วมาแต่ไกล การแสดงฟ้อนของลูกหลานม่วนแต๊ มีวงดนตรีพื้นบ้านอยู่ด้านหลัง ผู้คนแต่งตัวงดงาม ลูกหลานโชว์ฝีมือฟ้อนเต็มเหนี่ยว พ่อแม่และชาวบ้านชื่นชมอย่างภาคภูมิใจ เครือฟ้าลุ้นลูกศิษย์อย่างชื่นใจ ปลัดจืดปลื้มแต่สมใจ เจ้าคุณเผลอจ้องสมใจแบบไม่รู้ตัว ลำยองลุ้นลำใยสุดตัว ฝรั่ง 5-6 คน ดูอย่างชื่นชม และ 1 คนในนั้นถ่ายภาพนิ่งและวิดีโอสุดฤทธิ์เพราะเป็นนักข่าวจากต่างประเทศ ชื่นชมด้วยความปลาบปลื้ม ทุกคนปรบมือเกรียวกราว ชื่นใจกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะเครือฟ้าที่ปลื้มจนน้ำตาแทบไหล
“ดีมากเจ้า เก่งมากเจ้า ไม่นึกไม่ฝันว่าลูกหลานม่วนแต๊จะรับมรดกบ้านเราไว้ได้เต็มขนาดนี้ เห็นอย่างนี้ น้าก็ตายตาหลับแล้ว”
“พูดอะไรอย่างนั้นแม่เครือฟ้า”
กำโป๊งขัดขึ้น
“นั่นซิแม่เครือ พวกเราม่วนแต๊ต้องอยู่ด้วยกัน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้ไปนานๆ จริงมั้ยพวกเรา” สมหมายเอ่ยขึ้น ชาวบ้านเห็นด้วย ยกเว้นเจ้าคุณที่มองๆ ความน่ารักจริงใจของทุกคนแล้วเผลอยิ้ม
ออกมาก่อนจะกวาดสายตามาจ๊ะ สมใจที่มองอยู่พอดี นักข่าวฝรั่ง วิ่งเข้ามาขอถ่ายรูปหมู่ของนางรำ
“เมย์ไอเทกยัวร์โฟโต้”
หวานเจี๊ยบตาโตหวังคิดเงิน
“ ชัวร์ๆ ทูฮันเดรดบาท”
“ยัยเค็มปิ๊ด!เดี๋ยวเหอะ อะไรนิดอะไรหน่อยก็คิดตังค์ อย่างนี้มันเอาเปรียบนักท่องเที่ยวเขา”
“เอ๊ะ!”
หวานเจี๊ยบจะเถียง แต่โดนเครือฟ้าเอ็ดให้อีกรอบ
“จริง! นังหวานเจี๊ยบ เงียบๆ เลย พ่อปลัดเขาพูดถูกแล้ว อย่าเถียงเขา เอ้า! ฟรีๆ เจ้า!”
นางรำรวมกลุ่มกันโพสต์ท่ารำ ฝรั่งถ่ายภาพกันใหญ่
“วันมอร์ ออล ออฟ ยู”
“เขาอยากถ่ายพวกเราหมดเลยอ่ะจ้ะ” สมใจแปลให้
ชาวบ้านเฮเข้ามารวมกลุ่ม กำโป๊งลากเจ้าคุณเข้ามาด้วย เจ้าคุณไม่ค่อยอยากถ่ายเท่าไหร่ แต่ก็ยอมในที่สุด
“เอาล่ะ พวกเรา! อย่างนี้มันต้องฉลอง”
สมหมายเอ่ยขึ้นทุกคนดีใจและเห็นด้วยอย่างยิ่ง

คืนนั้นที่บ้านสมใจ มีงานเลี้ยงฉลอง วงดนตรีพื้นบ้าน ไม่กี่ชิ้นกำลังเล่นเพลง บรรยากาศงานเลี้ยง เรียบง่าย โดยมีสมหมายกับสมศรีเป็นโต้โผจัดเลี้ยงให้อย่างเคย

“โถ พี่หมายกับพี่ศรี ไม่น่าต้องลำบากเลย เป็นสปอนเซอร์งานฟ้อนให้แล้ว ตกกลางคืนยังต้องมาเลี้ยงให้อีก”
เครือฟ้าเอ่ยอย่างเกรงใจ
“นี่! แม่เครือพูดจายังกะเป็นคนอื่นคนไกล เรามันคนม่วนแต๊ด้วยกัน แล้วฉันเองก็ภูมิใจที่เห็นลูกหวานมันฟ้อนกันงามเหลือเกิน น่าภูมิใจจริงๆ!”
สมหมายตอบกลับอย่างภูมิใจ
“นั่นซิ อย่าคิดมากเลยแม่เครือ แล้วนี่ก็เลี้ยงเลิ้งอะไร ว่างเมื่อไหร่พวกเราก็ต้องมาสังสรรค์พร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่แล้ว” สมศรีเอ่ยเสริมสมหมาย
“พร้อมหน้าพร้อมตาซะที่ไหนจ๊ะ”
ดำเกิงแหลมขึ้นมา ทุกคนหันมองเห็นเป็นดำเกิงกับสมุนยืนเก๊กอยู่ ก่อนจะเดินปรี่เข้ามา
“อะไรกันนี่ จัดงานฟ้อน จัดงานเลี้ยง แต่ดำเกิงไม่รู้เรื่องเลยซักนิด ไม่มีใครเชิญดำเกิงเลย”
หวานเจียบส่งเสียงแจ๋ใส่ทันที
“ก็นี่มันงานมงคลนี่อ้ายเกิง ไว้งานอัปมงคลเมื่อไหร่จะรีบเชิญแกเลยนะ”
“โห ขอบใจ ทำปากดีไป เดี๋ยวก็ได้จัดงานมงคลสมรสร่วมกับพี่หรอกน้องหวานเจี๊ยบ”
“งานศพก่อนมั้ยไอ้เกิง!” เครือฟ้าปราม
“อูย น้าเครือแวร้งงงง!”
“นี่ ไอ้ดำเกิง งานกลางวันไม่มีโผล่หัวมาช่วยกัน แต่พองานสังสรรค์ล่ะเสนอหน้าเชียวนะเอ็ง” กำโปงแซวดำเกิง
“เอ้า! เลิกทะเลาะกัน มาๆ กินข้าวกันดีกว่า”
สมศรีเรียกทุกคนมากินข้าวสังสรรค์ ดำเกิงเข้ามาจอย ปลัดจืดที่ลุกเดินไปหาสมใจที่เกาะกลุ่มกับคำปุย แคบหมู หวานเจี๊ยบ และไส้อั่ว อยู่อีกมุมใกล้ๆ นั้น แล้วลงนั่งข้างสมใจทันที
“วันนี้ใจ๋รำสวยมากเลย”
สมใจยิ้ม ที่เหลือสะกิดกันยิกๆ
“ไอ้ใจ๋รำสวยคนเดียวเหรอ พวกเรารำไม่สวยเลยเหรอ” คำปุยแกล้งล้อปลัดจืด จนอีกฝ่ายเขิน
“ก็ สวย แต่ใจ๋สวยที่สุด”
“โห่!”
“อ้วก! เลี่ยนว่ะ ใครสอนให้จีบผู้หญิงมุกนี้วะ ไอ้ปลัดจ๋อย” หวานเจี๊ยบใส่ทันที
“ไม่มีใครสอน จากใจ!”
ทุกคนอุทานพร้อมกันยกเว้นสมใจ
“ โห!”
สมใจอมยิ้มก่อนจะหันไปเห็นเจ้าคุณที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งมองมาอยู่ ลำใยแถมาหาเจ้าคุณยื่นแก้วน้ำให้
“อ้ายขุนทอง น้ำเขียวหอมหวานจากแทใยจ้ะ”
“ขอบใจ”
“ทำไมมานั่งคนเดียวตรงนี้ เหงาแย่ แทใยนั่งเป็นเพื่อนแก้เหงานะจ๊ะ”
ลำใยนั่งเบียดทันที
“ไม่เป็นไร ไม่เหงา”
“อ้าว! ไม่เหงาเหรอจ้ะ ไม่เป็นไร อ้ายขุนทองเหงา งั้นแทใยเหงาเองก็ได้จ้ะ เหง้า เหงาอ่ะ”
ลำใยเอียงซบ สมใจมองอมยิ้ม เจ้าคุณทำหน้าไม่ถูก หวานเจี๊ยบเห็นก็ปรี่เข้ามา ผลักลำใยกระเด็น
“นังหน้าหนอน! ไปหลอกไปหลอนคนอื่นไป๊ อย่ามายุ่งกับอ้ายขุนทองของฉัน”
ลำใยลุกขึ้นเท้าสะเอว
“นังลิงเจี๊ยก! หน้าด้าน! ตกลงแกจะเอายังไงก็เลือกไปซักอย่างซิยะ จะเอานังใจ๋ หรือจะเอาอ้ายขุนทอง”
“2 คนเลย มีอะไรป๊ะ”
“หนอย นังนี่ โลภมาก”
สองคนปรี่เข้าหากัน เจ้าคุณต้องห้าม
“พอเถอะ!อย่าทะเลาะกันเลย”
สมใจส่ายหน้า ในขณะที่กำโป๊งกำลังขึ้นเวที
“ฮาโหลๆ พี่น้องม่วนแต๊ทั้งหลาย”
ทุกคนหันไปสนใจกำโป๊งบนเวที
“วันนี้เป็นวันดีที่เราได้มาป๊ะมาสังสรรค์กันแหม”
ทุกคนเฮฮา
“และก็ตามระเบียบ งานดี อาหารดี ต้องมีดนตรีไพเราะ โดยเฉพาะเสียงเพลงจากพ่อหมายและแม่ศรีเจ้าเก่า เชิญพ่อหมายกับแม่ศรีจ้า”
ทุกคนเฮกรี๊ดกร๊าด สมหมายกับสมศรีขึ้นเตรียมจะร้องเพลง สาวมอ’ไซค์ เหมือนเดิม
“อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ เพราะฉันก็จะร้องเพลงเดิม” สมหมายรีบบอก
“โห่ ลุงหมาย ทำไมกี่งานๆ ก็ร้องเพลงเนี้ย” ดำเกิงแซว
“อ้าว! ข้ามันคนรักเดียวใจเดียวเว๊ย มันก็ต้องร้องเพลงเดิมกับแม่ศรี เมียคนเดิมคนเดียวของข้าน่ะซิวะ”

ทุกคนเฮฮากรี๊ดกร๊าด เพลงขึ้น...สมหมายกับสมศรีร้องเพลง “สาวมอ’ไซค์” สมใจ แอบปลื้มมองพ่อกับแม่ที่รักกันยาวนานเหลือเกิน

อ่านต่อหน้า 3 เวลา 17.00 น




 รักออกอากาศ  ตอนที่ 5 (ต่อ) 

บรรยากาศในงาน ชาวม่วนแต๊ทุกคนเริ่มเถิดเทิงได้ที่ ดำเกิงรีบคว้าไมค์ ทำหน้าที่โฆษก

“ต่อไปถึงคิวน้องใจ๋ขวัญใจอ้ายเกิงจ้า”
ก๊วนแก๊งพากันผลักสมใจให้ขึ้นเวที สมใจเดินขึ้นไป
“แต่คราวนี้ ให้ร้องเดี่ยว ห้ามไอ้ขุนทองร้องด้วยเด็ดขาด อ้ายเกิงเข็ดแล้ว คราวก่อนบอกให้ขึ้นมาร้องเพลงดั๊นขึ้นมาจูบน้องใจ๋ของอ้ายเกิงซะงั้น”

ดำเกิงแซวชาวบ้านขำกลิ้งไปตามๆกัน แต่สมใจ กับเจ้าคุณ ต่างทำหน้าไม่ถูก สมหมาย กับปลัดจืดอึ้งไป สมใจแก้เกี้ยวรีบไล่ดำเกิงลงเวที
“ไปๆ อยากให้ร้องก็รีบลงไปเลยไป๊”
ดำเกิงหน้าทิ่มลงจากเวที สมใจคว้ากีต้าร์มาร้องเพลง “คิดถึงฉันไหม...”
เจ้าคุณ ปลัดจืดและชาวบ้านเฮฮา ครึกครื้นไปกับเพลงของสมใจอย่างชื่นมื่น

บรรยากาศงานเลี้ยงใกล้เลิกรา บ้างนอนหลับแถวนั้น บ้างเดินเป๋ออกไป สมใจกำลังเก็บจานชามแถวนั้น ปลัดมาช่วยเก็บ สมใจหันมอง
“ฉันช่วย”
“ขอบใจ”
ปลัดจืดยื่นมือเข้ามาช่วยสมใจยอมปล่อยจานให้ แล้วเห็นไปเก็บเพิ่มแล้วเดินไปคุยไป
“ใจ๋ร้องเพลงเพราะมาก”
“จริงเหรอ”
“ตั้งใจร้องให้ใครรึเปล่า”
สมใจชะงัก ออกอาการร้อนตัว
“ปลัดหมายความว่าไง”
ปลัดจืดแอบยิ้ม มีหวังว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวเองที่สมใจร้องเพลงให้
“เผื่อว่าคนๆ นั้นจะเป็นฉัน”
“ปลัด...”
ปลัดจืดเห็นเห็นอาการสมใจอึ้งก็แอบจ๋อย กลัวสมใจโกรธ
“ล้อเล่น เอามา ฉันไปล้างให้เอง”
ปลัดจืดเดินออกไปเลย ทิ้งให้สมใจถอนหายใจเฮือกจะเดินออก แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะได้ยินเสียงเหมือนอะไรตก สมใจเดินอ้อมไปเห็นเป็นอุปกรณ์เครื่องเสียงหล่นกองที่พื้น ไม่ใช่ใครเจ้าคุณนั่นเอง สมใจจ้องเจ้าคุณไม่แน่ใจว่าได้ยินสิ่งที่คุยกับปลัดจิดหรือไม่ เจ้าคุณทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้
“อย่าบอกลุงกำโป๊งนะ ว่าฉันทำหล่น”
“เอ่อ...” สมใจพยักหน้า
เจ้าคุณยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะก้มลงอุ้มเครื่องเสียงเดินออกไป สมใจคิดนิดหนึ่งก่อนจะเรียก
“เดี๋ยว!”
เจ้าคุณหันกลับมามอง
“เมื่อกี๊”
เจ้าคุณมองนิ่งๆ
“เอ่อ ไม่มีอะไร เมื่อกี๊ ไม่มีอะไร”
เจ้าคุณเศร้า มองนิ่งไม่ว่าอะไรแล้วหันหลังเดินกลับออกไป สมใจยังมองตามเจ้าคุณตาละห้อยอยู่จนลับสายตา

เช้าวันต่อมากำโป๊งคุยโทรศัพท์กับก้องเกียรติอย่างออกรสชาติ
“เอ็งจะบ้าเรอะไอ้ก้อง เอ็งอยากให้ไอ้ขุนทองอยู่ต่อ แล้วเอ็งถามข้ารึยังว่าอยากให้มันอยู่ต่อมั้ย ไอ้บ้า”
กำโป๊งด่าก้องเกียรติ
“โธ่! ลุงครับ นึกว่าสงสารผมเถอะ”
“ทำไมข้าต้องสงสารเอ็ง”
“ก็ ก็ผมเป็นลูกพ่อเกียรติเพื่อนรักลุงกำโป๊งอ่ะ”
“แล้วไง แล้วมันน่าสงสารตรงไหนวะ”
“ก็ ก็ ก็น่าสงสารที่พ่อเกียรติไม่เก่ง ไม่ไฮเทคเท่าลุงกำโป๊ง ไม่งั้นพ่อก็คงช่วยผมได้ตั้งแต่แรก ไม่ต้องมารบกวนลุงกำโป๊งแบบนี้หรอก”
“อืมม์ ฟังดูก็มีเหตุผล หึ้ย! อย่ามายอข้า ถึงไงข้าก็ไม่เอากะเอ็ง แค่นี้ข้าก็จะแย่แล้ว ขืนไอ้ขุนทองอยู่ต่อ ชาวบ้านเขาจับได้ว่าข้าโกหกพวกเขา เขาเอาข้าตายแน่ครบเดือนนึงเมื่อไหร่เอ็งรีบกลับมาเอาไอ้ขุนทองของเอ็งไปให้ไวเลยนะเว้ย แค่นี้นะ!”
พูดจบวางหูไปทันที
“เดี๋ยวครับ ลุง”
ก้องเกียรติหน้าจ๋อย วางหู หันไปส่ายหน้ากับกิ่งแก้วที่อยู่ข้างๆด้วย
“ใจเย็น ...จะทำไงดีเนี่ย”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วโผกอดกันอย่างปลอบใจกันเอง
“โธ่!”

ไร่ม่วนใจ๋ ใบชาเขียวขจี ชาวบ้านเก็บใบชากันอยู่ เจ้าคุณเก็บใบชา ซึ่งเริ่มคล่องแล้ว แคบหมูโผล่มามองแล้วยิ้มให้
“เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นเยอะนะอ้ายขุนทอง” แคบหมูแซว
เจ้าคุณยิ้มให้แต่ไม่ได้โต้ตอบ
“อย่างนี้ต้องบอกเจ๊ใจ๋ให้ขึ้นค่าแรงให้ ดีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก อีกไม่กี่วันฉันก็กลับบ้านแล้ว”
“ห๊า! ว่าไงนะ”
แคบหมูตกใจ เจ้าคุณแอบสะดุ้ง เพราะเผลอหลุดออกไป
“อ๋อ ปะ ปล่าว ฉันบอกไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็เยอะแล้ว”
แคบหมูพยักหน้า มองเจ้าคุณแบบสำรวจ
“ ดูๆ ไปอ้ายขุนทองนี่ก็หล่อดีนะ”
เจ้าคุณมองแคบหมู ในขณะที่อีกฝ่ายแอบเหล่ หยั่งเชิง
“นี่ถ้าไม่ติดว่าติงต๊องจะยุให้จีบเจ๊ใจ๋แข่งกะปลัดจืดซะเลย”
เจ้าคุณสะดุ้ง
“อยากรู้ว่าถ้าปลัดมีคู่แข่งแล้ว ลุงหมายจะเม้งขนาดไหน แหม้! เชียร์กันเหลือเกิ๊นพ่อปลัดเนี่ย คิกๆ”
“นังแค๊บ!”
แคบหมูสะดุ้งโหยง
“เจ๊ใจ๋!”
สมใจยืนอยู่เตรียมเม้งแคบหมูสุดฤทธิ์
“ย่องมาตอนไหนเนี่ย เงียบกริบเชียว”
“มาโม้อะไรตรงนี้ เร็วเข้า ฉันจะเอาชาเข้าบ้านแล้ว”
“จ้ะๆ”
ก่อนจะเดินออกไป แคบหมูยังหันมาถามเจ้าคุณอีกครั้ง
“ตกลงสนใจป่ะ จะช่วยลุ้น”
“ยังอีก! นังแค๊บ!” สมใจดุแคบหมูอีกรอบ
“ไปแล้วจ้ะไปแล้ว”
แคบหมู วิ่งตื๋อออกไป สมใจหันไปมองเจ้าคุณ
“คุยอะไรกัน”
“เปล่า”
“โกหก! ก็เห็นอยู่ ทีหลังอย่าโกหกฉันอีก ฉันไม่ชอบคนโกหก เกลียดมาก เกลียดที่สุด”
สมใจพูดจบเดินออกไป ทิ้งให้เจ้าคุณอึ้ง เพราะเจ้าคุณโกหกสมใจมาตลอดว่าตัวเองเป็นอ้ายขุนทอง

เย็นนั้นทุกคนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่อย่างฮือฮา สมใจ แคบหมู หอบกระบุงใบชาเดินเข้ามา โดยมีขุนทองตามมาห่างๆ
“ ไอ้ใจ๋! มาดูอะไรนี่เร็ว!”
สมหมายรีบเรียกสมใจมาดู
“อะไรเหรอพ่อ”
“พี่ใจ๋! งานฟ้อนของพวกเราได้ลงหนังสือฝรั่งด้วยล่ะ มาดูเร็ว”
หวานเจี๊ยบตื่นเต้นใหญ่รีบโชว์หนังสือให้สมใจดู คำปุย หวานเจี๊ยบ แคบหมู ไส้อั่ว ลำใย และลำยอง ชี้ดูรูปตัวเอง ตื่นเต้นกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
“นี่! ฉันอยู่นี่”
“ว๊าย! หน้าฉันซี้ดซีด รู้งี้เติมปากแดงอีกดีกว่า” คำปุยบ่นกลัวตัวเองไม่สวย
“ใครเอาไปลงอ่ะน้าเครือ” สมใจถามขึ้น
“สงสัยจะเป็นพวกฝรั่งน่ะ เฮ้อ! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้ลงหนังสือ หนังสือฝรั่งซะด้วย”
เครือฟ้าพูดอย่างภูมิใจ
“กรี๊ด! อนาคตโกอินเตอร์ของลูกอยู่แค่เอื้อมแล้วค่ะคุณแม่ขา”
ลำใยดีใจกอดลำยอง
“เฮ้ยๆ! จะไปโกอินตงอินเตอร์ทำไม เราเป็นคนไทยเราก็ต้องอยู่เมืองไทย อยู่ม่วนแต๊บ้านเรานี่ซินังลำใย”
“แทใยจ้ะ ลุงหมาย!”
หวานเจี๊ยบ คำปุย แคบหมู และไส้อั่ว ช่วยกันตอกย้ำชื่อ
“ลำใย!”
ลำใยฟึดฟัดไม่พอใจ
“ว๊าย! มีลงเรื่องไร่ชาม่วนใจ๋ด้วยล่ะ ดูซิ!”
หวานเจี๊ยบโชว์หนังสือที่มีภาพไร่ชาและฝรั่งกำลังจิบชาม่วนใจ๋อยู่อย่างชอบใจ สมหมายยิ้มภูมิใจ แต่ยังแอบเก๊กเช่นเดิม
“เอาล่ะๆ มันก็น่าภูมิใจที่ฝรั่งเห็นคุณค่าศิลปวัฒนธรรมของบ้านเรา แต่ที่น่าภาคภูมิใจมากกว่าก็คือ พวกเรา ลูกหลานเราเห็นคุณค่าและไม่ทอดทิ้งศิลปะวัฒนธรรมของบรรพบุรุษ ไอ้ที่ได้ลงหนังสือฝรั่งนี่ก็ดี แต่ไม่ต้องดีใจป่ะล้ำป่ะเหลือ ฝรั่งเขาชมว่าเราดี เราก็รักษาความดีของเราต่อไป ไม่ใช่จะต้องโกอินเตอร์อย่างนังแทใยมันว่า”
ลำใยจ๋อย ทุกคนปลาบปลื้ม เห็นด้วยกับคำพูดของสมหมาย สมใจ สมศรี ปลื้มในตัวสมหมาย เจ้าคุณแอบอินไปด้วย
“น่านับถือ! น่านับถือ!”
ทุกคนหันขวับเห็นอาฟง มาเฟียประจำบ้านม่วนแต๊ กับลูกชายอาเฟย ยืนอยู่พร้อมสมุนสามคน
“อาฟง”
“ฮ่าๆ”
“จะหัวเราะทำไมเยอะน่ะ”
อาฟงเดินมาหาสมศรีทันที
“ฮุ๊บ แหม อาศรี ยังสวยดุเหมือนเดิมเป๊ะ”
สมหมายปรี่เข้ามาทันที
“เฮ่ยๆ ไอ้อาฟง จะพูดจะทำอะไร เกรงใจผัวเขามั่งเว๊ย”
“หนอย ไม่ต้องย้ำก็ได้! คนคุ้นเคยเขาแค่ทักทายกันนิดๆ หน่อยๆ”
อาเฟยลูกชายอาฟงมองสมใจ สมใจค้อนขวับ เจ้าคุณมองเช่นกัน
“ไม่ต้องทักแล้ว มาทำไม มีธุระอะไร”
สมหมายถาม มาเฟียฟงเดินอาดๆ มาคว้าหนังสือมองแล้วชูขึ้น
“ก็นี่ไง มาดีใจด้วย ที่ม่วนแต๊กำลังโด่งดัง”
“ไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ” สมศรีไม่เชื่อคำพูดอาฟง
“แหม อาศรี ยังสวยดุแล้วก็ฉลาดเหมือนเดิมเป๊ะ”
คราวนี้สมใจออกมาวีนเอง
“นี่ เลิกชีกอใส่แม่ฉันได้แล้ว มีอะไรก็ว่ามา!”
มาเฟียฟง ชะงักยิ้มยวน
“โอ้ นี่ลูกสาวอาศรีเรอะ โตขนาดนี้แล้วเรอะ แหม โตแล้วสวยดุเหมือนแม่เป๊ะๆ”
“เฮ้ย! ตกลงเอ็งมาทำไมวะ ว่ามาเลย ทำมาเป๊ะๆ เดี๋ยวพ่อก็เตะป้าบเข้าให้”
กำโป๊งสุดทนเดินเข้ามาจะเอาเรื่อง สมุนอาฟงปรี่มาที่กำโป๊งเลย ชาวบ้านฮือ
“อย่า! พี่น้อง!” สมหมายเอ่ยห้าม
“เฮ่ย! หยุด!” อาฟงสั่งลูกน้องหยุดเช่นกัน
“ว่าไง ไอ้อาฟง”
“ได้ ที่อั๊วมาเนี่ยก็เพราะ ...นี่!”
อาฟงชูภาพหนังสือไร่ชาม่วนใจ๋ในมือ
สมหมาย สมศรี สมใจ และเจ้าคุณมอง
“ไร่ชาม่วนใจ๋ของลื้อ อาหมาย มีฝรั่งเขาเห็นจากหนังสือนี้ เขาเลยสนใจ ให้อั๊วมาถามลื้อว่า..จะขายเท่าไหร่”
สมหมาย สมศรี และสมใจ อึ้งปนโกรธ
“เท่าไหร่น่ะเหรอ” สมหมายยังไม่ตอบตัวเลข
อาฟง ยิ้มรอคำตอบ
“ถุ้ย!ไม่ขายเว๊ยเท่าไหร่ก็ไม่ขาย!”
ชาวบ้านปรบมือเฮกันลั่น รวมทั้งเจ้าคุณที่เผลอยิ้มดีใจไปกับเขาด้วย
“กลับไปบอกไอ้ฝรั่งของลื้อด้วยว่า ไร่ชาม่วนใจ๋ อยู่บนแผ่นดินไทย เป็นของคนไทยไม่ขายฝรั่งเว๊ย”
ชาวบ้านปรบมือเฮกันลั่น
“หมดธุระก็ไปได้แล้ว ไปซิ ไป๊!”
ชาวบ้านช่วยกันไล่ อาฟง อาเฟย เสียหน้า ลูกน้องทำเป็นจะเล่นงาน แต่ชาวบ้านเตรียมสู้ อาฟงชี้หน้าสมหมาย
“ทำเป็นหยิ่งไปเถอะอาหมาย ซักวันลื้อจะต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนให้อั๊วซื้อไอ้ไร่ชาของลื้อ กลับ! เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ รีบบอกอั๊วนะ อาศรี”
“ไป๊!”
สมหมายไล่ซ้ำ ชาวบ้านวิ่งไล่ขู่ อาฟงรีบวิ่งเผ่นหนีแน่บ
“พ่อ”
สมใจเรียกพ่อคล้ายมีคำถามในใจ สมหมายไม่ตอบแต่โอบกอดสมใจไว้ อีกมือนึงก็โอบสมศรีไว้แน่น ทุกคนมอง อย่างชื่นชม รวมทั้งเจ้าคุณ

เย็นนั้นที่บ้านสมใจ ยังคงมีการพูดคุยเรื่องอาฟงรับหน้าเสื่อจะมาขอซื้อไร่ชา สมศรี สมหมาย และสมใจนั่งคุยกันสามคนพ่อแม่ลูก
“ไอ้ฟงมันเป็นมาเฟียค้าไม้” สมหมายเอ่ยขึ้น
“มาเฟีย ค้าไม้” สมใจตกใจ
“แล้วมันก็เป็นไอ้หนุ่มไฮโซเมืองกรุงด้วย”
สมหมายมองสมศรีที่อมยิ้ม พอเห็นสามีแอบหึงหวง สมใจมองพยักหน้ากับแม่อย่างเข้าใจเรื่องราว
“แล้วเขาก็เคยจีบแม่”...
สมศรีอมยิ้ม
“แต่แม่ไม่ชอบเขา เพราะแม่รักพ่อ”
สมหมายตบเข่าฉาดถูกใจ กอดลูกสาว
“ถูกต้อง! ฮ่าๆ ไอ้ใจ๋ลูกพ่อหมายมันฉลาดเหมือนพ่อมันจริงๆ ฮ่าๆ”
“ยังกะในหนังแน่ะ แม่ศรีของใจ๋นี่ฮ็อตไม่เบาเลยนะเนี่ย”
สมศรีแอบเขิน
“ไอ้ใจ๋...”
“โห่ย! น้อยไปซิ กว่าพ่อจะเด็ดดอกฟ้าดอกนี้มาได้ก็แทบจะผูกคอตายวันละหลายหน แม่เอ็งน่ะเขาเสน่ห์แรง ทั้งไอ้หนุ่มม่วนแต๊ ไอ้หนุ่มเมืองกรุงแย่งกันจีบเพียบ”
“ตาหมาย เว่อร์แล้ว”
“รึไม่จริง” สมหมายหยอกสมศรีจนอีกฝ่ายอายม้วน
“แล้วทำไมแม่ถึงเลือกพ่อล่ะจ๊ะ” สมใจถามแม่อย่างอยากรู้
“ไอ้ใจ๋..” สมศรียังอาย
“จริงๆ ใจ๋อยากรู้อ่ะแม่”
“นั่นซิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ศรีถึงไม่เลือกไอ้หนุ่มเมืองกรุงแต่มาเลือกไอ้ยาจกอย่างฉัน”
สมศรีอายอยู่สักครู่ แล้วตอบ
“ก็ตาหมายพ่อแกน่ะ มันจริงใจ ใสซื่อ”
“แล้วก็เซ็กซี่ด้วย” สมหมายติดตลก จนโดนสมศรีตีเข้าให้
“บ้า!”
สมหมายกับสมศรี คุยกันอย่างคึกคัก สมใจมองพ่อแม่แล้วยิ้มด้วยความชื่นใจในความรักของพ่อและแม่

สมใจเดินมาตามทางอย่างอารมณ์อินต่อเนื่องในความรักของบุพการี เตรียมนุ่งผ้าถุงมาอาบน้ำ เดินจนมาถึงท่าอาบน้ำก็ชะงักกึกเมื่อเห็นใครคนหนึ่งอาบอยู่ก่อนแล้ว
“ขุนทอง...”
เจ้าคุณหันมองสมใจ สมใจยิ้มให้ก่อนจะหันหลังกลับ
“ฉันอาบจะเสร็จแล้ว”
สมใจยืนหันหลังนิ่ง คิดอยู่จำอย่างไรดี แต่เข้าคุณยังคงแช่น้ำอยู่
“พวกนั้นเป็นใคร” เจ้าคุณถาม
“พวกมาเฟีย”
“มาเฟีย”
สมใจพยักหน้า
“ค้าไม้ พวกตัดไม้เถื่อนน่ะ”
“ตัดไม้เถื่อน”
สมใจถอนใจ เดินมานั่งหย่อนเท้าลงที่ท่าน้ำ
“โชคดีที่มันไม่ใช่คนม่วนแต๊ แต่เป็นคนเมืองกรุง ไอ้พวกคนรวยเห็นแก่ตัว!”
เจ้าคุณอึ้ง รีบหลบตา
“ภูเขาใกล้ๆ แถวนี้ถูกพวกอาฟงตัดไม้ซะจนเหี้ยน”
“แล้วทำไมไม่แจ้งตำรวจจับ”
“ถ้ามันโดนจับ นายจะเห็นมันลอยนวลอยู่อย่างนี้เหรอ”
เจ้าคุณอึ้ง มองสมใจเล่า และแอบเห็นใจคนม่วนแต๊ขึ้นมา
“พ่อเธอเท่มาก”
“อะไรนะ”
เจ้าคุณว่ายมาใกล้ๆ สมใจเกาะท่าน้ำไว้
“ลุงหมาย พ่อเธอน่ะ เท่มาก”
สมใจฟังแล้วก็อมยิ้ม
“แม่ถึงเลือกพ่อไง ไม่เลือกไอ้อาฟง”
เจ้าคุณเลิกคิ้วสงสัย
“ห๊า! จริงดิ”
สมใจพยักหน้าแล้วรีบเมาท์ต่อทันที
“ไอ้อาฟงมันเคยจีบแม่ แต่แม่ไม่สน แม่เลือกพ่อ!”
สองคนจ้องหน้ากันใกล้ขึ้น ทันใดนั้นฟ้าแลบ คล้ายฝนจะตก
“เฮ่ย! ฝนจะตก”
“เธอยังไม่ได้อาบเลย”
สมใจรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะวันนี้ท้องฟ้าสีแดงเข้ม
“ฉันว่านายรีบขึ้นมาดีกว่า”
“ ขึ้นเหอะ เร็ว!”
สมใจรีบลุกขึ้น ฟ้าร้องเปรี้ยงๆ ฝนเริ่มลง
“เร็วซิ!”
เจ้าคุณรีบปีนขึ้นมา
“รีบกลับกันเถอะ!”
“ทำไมอ่ะ!” เจ้าคุณยังสงสัย สมใจเริ่มยัวะ
“ไม่ต้องถาม เร็ว”
สมใจออกวิ่งนำ เจ้าคุณวิ่งตาม ฟ้าร้องเปรี้ยง ฝนเทลงมาอย่างหนัก ทั้งคู่วิ่งไปตามทางมืดท่ามกลางฝนตกแบบมือฟ้ามัวดิน สมใจยิ่งเร่งเจ้าคุณเข้าไปอีก
“เร็วซิ ปัทโธ่!”
“กะอีแค่ฝนตก จะรีบไปไหน”
สมใจหยุดเดิน หันขวับ
“ไม่ใช่แค่ฝนตก แต่มันน่าจะมีน้ำป่า”
“น้ำป่า!”
“ ใช่! น้ำอาจจะท่วมไร่ ท่วมม่วนแต๊!”
“ห๊า!”
ทันใดนั้น ฟ้าผ่าเปรี้ยงสนั่น สมใจตกใจโดดเข้ากอดเจ้าคุณแน่น
“ว๊าย!”
เจ้าคุณโอบกอดสมใจโดยอัตโนมัติ สมใจได้สติ เหลือบมองเจ้าคุณ สองคนสบตากัน ทันใดนั้นฟ้าผ่าเปรี้ยงๆอีก เจ้าคุณโอบสมใจไว้อีก
“หาที่หลบก่อน เดี๋ยวฟ้าผ่าตาย”
สมใจรีบผละออกจากเจ้าคุณแล้ววิ่งนำออกไป เจ้าคุณวิ่งตาม


เวลาต่อมา ทุกคนกำลังกังวลว่าทำไมสมใจยังไม่กลับมาจากอาบน้ำ ท่ามกลางฟ้าร้องเปรี้ยงๆ
“ป่านนี้แล้วทำไมไอ้ใจ๋มันยังไม่กลับมา” สมหมายบ่นปนเป็นห่วงลูกสาว
“ฝนตกหนักซะด้วย” สมศรีเริ่มใจคอไม่ดี
“เห็นมั้ย นังแค๊บ ฉันบอกให้แกไปอาบน้ำเป็นเพื่อนไอ้ใจ๋ แกก็ไม่ไป”
คำปุยโบ้ยความผิดให้แคบหมู
“โห่! แล้วทำไมเจ๊ปุ๋ยไม่ไปเองล่ะ”
“เอ๊ะ! นังนี่!”
“เฮ่ย! หยุดกัดกันซะทีป่านนี้ไอ้ใจ๋จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้” สมศรีเครียด
“ไอ้ใจ๋” สมหมายเริ่มเป็นห่วงลูกสาวมากขึ้น

อีกมุมในป่า เจ้าคุณวิ่งตามสมใจหาที่พักเพราะฝนตกหนักอีกทั้งฟ้าร้องเป็นระยะ
“ช้าหน่อยก็ได้ เดี๋ยวก็ลื่นหกล้ม”
“นายนั่นแหละ ระวังเหอะ ว๊าย!”
ไม่ทันขาดคำ สมใจก็ลื่นล้มจริงๆ น
“นั่นไง”
“เว๊ย! เห็นมั้ย พูดทำไม ฉันเลยลื่นเลย” สมใจพาลเจ้าคุณ
“อ้าวเว๊ย! ล้มแล้วพาลเว๊ย”
สมใจรีบลุกแต่เจ็บจี๊ดที่ข้อเท้า เจ้าคุณปรี่ไปประคอง
“ โอ๊ย!”
“ใจเย็น”
เจ้าคุณประคองสมใจเดินต่อ สมใจกัดฟันทนเดินได้สักพักก็ทนเจ็บไม่ไหว
“โอ๊ย!”
“เจ็บมากเหรอ”
“ไม่!”
“ยังจะปากแข็ง หาที่พักก่อน”
“ไม่! ฉันจะรีบกลับไปดูไร่”
“ดูก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี รอให้ฝนหยุดก่อน”
“ไม่เอา! ฉันจะกลับ...”
“จะดื้อไปไหนเนี่ย”
สมใจอึ้ง เจอเจ้าคุณเอ็ดจริง
“ ไปนั่งตรงโน้นก่อน”
สมใจพยายามกะเผลก เจ้าคุณไม่พูดไม่จา รีบช้อนตัวสมใจอุ้มหมับเลย
“เฮ๊ย!”
เจ้าคุณเดินไม่รอช้า พาสมใจไปนั่งพัก สองคน นั่งนิ่งเงียบงัน ฝนยังตกหนัก ฟ้าผ่าเปรี้ยง สมใจอุดหู เจ้าคุณเหลือบมอง สมใจเมินไป เริ่มหนาว สมใจกอดเข่าแน่น เจ้าคุณเหลือบมองเห็นสมใจตัวสั่นจึงโอบสมใจมากอดไว้ สมใจอึ้ง เจ้าคุณไม่พูดอะไร เอาอีกมือโอบสมใจมาซุกอกไว้แน่น สมใจนิ่ง อึ้งอยู่ในอ้อมกอดเจ้าคุณ

ที่บ้านสมใจ ยังคงกังวลรอสมใจ พอฟ้าผ่าเปรี้ยง ทุกคนสะดุ้งกันโหยง
“แย่แล้ว ไอ้ใจ๋”
สมหมายห่วงลูกสาวเป็นที่สุด
“ตาหมาย ทำไงดี ฉันจะไปตามไอ้ใจ๋”
สมศรีเสียงเครือเป็นห่วงลูกสาว รีบลุกจะออกไปตาม แต่โดนสมหมายห้ามไว้
“ฉันไปเอง”
สมหมายจะออก ปลัดจืดวิ่งเปียกซ่กเข้ามา
“ลุงหมายครับ...”
สมศรีรีบบอกปลัดจืดเรื่องสมใจยังไม่กลับบ้าน
“ ปลัด! ช่วยตามไอ้ใจ๋ที”
“ห๊า!”
“ไปด้วยกัน ปลัด!”
สมหมายกับปลัดจืดจะวิ่งออก กำโป๊งวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมไส้อั่ว
“แย่แล้วพ่อหมาย ท่าทางน้ำป่าจะมา”
“ห๊า!”
“ถนนเริ่มขาด ฉันว่าอีกไม่นานน้ำน่าจะทะลักเข้าไร่”
ทุกคนอึ้งตะลึงงัน สมศรีร้องไห้โฮ
“ไอ้ใจ๋! ตาหมาย ไปตามไอ้ใจ๋เร็ว!”
“ไอ้ใจ๋ไปไหน” กำโป๊งถามขึ้น
“มันไปที่ท่าน้ำ”
“แย่ล่ะ ถนนเส้นนั้นมันน่าจะโดนน้ำตัดขาดไปแล้ว” กำโป๊งกังวล
“ห๊า!” ทุกคนตกใจ สมศรีร้องไห้หนัก
“ไอ้ใจ๋!”
“เจ๊ใจ๋คนเดียวซะที่ไหนล่ะ อ้ายขุนทองก็ด้วย!”
ไส้อั่วโพล่งขึ้น ทุกคนชะงักกึก โดยเฉพาะสมหมายกับปลัดจืด หันมองไส้อั่วเป็นตาเดียว ไส้อั่วสยองรีบหลบหลังกำโป๊งที่ทำหน้าไม่ถูกเช่นกัน สมหมายกับปลัดจืดหันมองหน้ากัน

สมใจยังอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าคุณ
“ไม่เป็นไรแล้ว”
เจ้าคุณคลายมือออก
“ไหวแล้วเหรอ”
สมใจพยักหน้า
“แน่นะ ไม่หนาวนะ”
สมใจพยักหน้า
“กลับเถอะ ฉันเป็นห่วงพ่อกับแม่”
สมใจรีบลุกขึ้นแต่ไม่ไหว ทรุดลงนั่งอีก เจ้าคุณประคองไว้
“นี่นะไหว”
“ ทำไมขามันเจ็บอย่างเนี้ย”
เจ้าคุณคว้าข้อเท้ามาจับดู สมใจอึ้งมอง
“บวมแล้ว อย่าเพิ่งเดินเลย เดี๋ยวจะเจ็บกว่านี้”
สมใจอึ้งไป เจ้าคุณกลับมานั่งข้างๆ สมใจยังคงกอดเข่าหนาว
“ป่านนี้ที่บ้านฉันจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้”
เจ้าคุณมองเห็นใจ ค่อย ๆ โอบสมใจ สมใจขืนไว้ แต่เจ้าคุณยิ่งกลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

ในป่าอีกมุมหนึ่ง สมหมาย ปลัดจืด และชาวบ้าน ช่วยกันตามหาสมใจ แต่เดินต่อไปไม่ได้
“ทางขาดน่ะ ปลัด!” สมหมายรีบบอกปลัด
“ลองอ้อมไปอีกทางมั้ยครับ”
“ไป!”
ทันใดนั้นชาวบ้าน สองคนวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“แย่แล้ว พ่อหมาย ทางด้านโน้นก็ขาด ข้ามไปท่าน้ำไม่ได้”
“ห๊า!”
“ใจ๋”
ปลัดจืดห่วงสมใจหนักเข้าไปอีก แต่เสียงชาวบ้านตะโกนโหวกเหวกมาดังลั่น
“แย่แล้ว พ่อหมาย แย่แล้ว!”
“มีอะไรวะ”
“น้ำป่าทะลักท่วมไร่ชาม่วนใจ๋แล้ว!”

สมหมายกับปลัดจืด ตกใจ ยืนช็อกคาที่

อ่านต่อหน้า 4 วันนี้ เวลา 22.00 น.




 รักออกอากาศ  ตอนที่ 5 (ต่อ) 

ฝนยังคงตกหนัก ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จังหวะหนึ่งฟ้าผ่าเปรี้ยง สมใจสะดุ้ง ตกใจ เจ้าคุณกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ จนสมใจแอบค้อน

“ไม่ต้องแน่นมากก็ได้ กระดูกจะหัก”
“อ้าว ก็เห็นตกใจ”
สองคนจ้องหน้ากันในระยะใกล้ แล้วก็อึกอัก แอบเขินกันและกัน สมใจเฉไฉมองฟ้าไม่ยอมมองตาเจ้าคุณ
“เมื่อไหร่ฝนจะหายตกซะทีนะ”
เจ้าคุณแอบน้อยใจคิดว่าสมใจไม่อยากอยู่ด้วย แต่ดูเหมือนสมใจจะแก้สถานการณ์ทันเลยรีบพูด
“เป็นห่วงพ่อกะแม่”
เจ้าคุณฟังนิ่งไม่ตอบโต้ใดๆ สมใจแอบมองเจ้าคุณยิ่งรู้สึกดี
“นี่ถ้าลุงกำโป๊งไม่บอก ฉันดูไม่ออกเลยนะว่านายติงต๊อง”
เจ้าคุณหันขวับมองสมใจ
“เอ่อ เคยอ่ะ เคยติงต๊อง”
เจ้าคุณเต็มไปด้วยอารมณ์เซ็ง ที่ต้องยอมเป็นคนติ๊งต๊องโดยปริยาย
“รู้ป่ะ ตอนแรกฉันเกลียดขี้หน้านายมากเลย...”
เจ้าคุณเลิกคิ้วมองสมใจ
“ก็นายอ่ะ หน้าเหมือนไอ้ไฮโซกรุงเทพฯขี้เก๊กคนนึงม้าก มาก”
เจ้าคุณรีบหลบตา
“มันนิสัยเลวมากเลยนะ เลวนรก ฉันเคยแอบสงสัยว่านายกับมันเป็นคนๆ เดียวกัน”
“โอ้”
สมใจจ้องเจ้าคุณ
“แต่พอดูๆไป ไม่ใช่อ่ะ นายไม่เหมือนมัน”
เจ้าคุณไม่กล้าจ้องตา
“ฉันว่า นายเป็นคนดี”
เจ้าคุณอึ้ง ค่อยๆ เหลือบมองสมใจ ที่จ้องเจ้าคุณตาแป๋ว
“ใช่มั้ย”
เจ้าคุณอึ้ง ไม่รู้จะตอบสมใจอย่างไรดี
“ฉันว่าใช่”
เจ้าคุณจ้องสมใจ ก่อนจะเอ่ยว่า
“เธอคือผู้หญิงคนที่สองรองจากแม่ ที่เห็นความดีในตัวฉัน”
สองคน ค่อยๆ เขยิบหน้าใกล้กัน ทันใดนั้น ฟ้าผ่าเปรี้ยง สนั่น จนผัวเมีย แม่ค้า ลูกค้า วัยรุ่นหญิงหลายคนที่กำลังลุ้นขุนทองกะไอ้ใจ๋อยู่ สะดุ้งเฮือกเพราะจอทีวีดับวูบ โวยวายลั่น

ก้องเกียรติสั่งลูกน้องแก้ไขเครื่องมือเป็นการด่วน
“เฮ้ย เครื่องมือเป็นอะไรวะเนี่ย แก้ไขเร็ว!”
“ไม่ใช่พี่ เป็นที่เครื่องส่งสัญญาณแล้วล่ะ ทางโน้นฝนตกหนักมากนะพี่”
“กิ๋ง โทร.หาลุงกำโป๊งเร็ว!”
กิ่งแก้วรีบโทร.มือไม้สั่น เช่นเดียวกับเสียงโทรศัพท์ออฟฟิศดังขึ้น ลูกน้องก้องเกียรติรับสาย
“ฮาโหล! ครับๆ กำลังแก้ไขครับ คนดูโทร.มาด่าเละเลยพี่”
ก้องเกียรติเร่งกิ่งแก้วให้โทร.หากำโป๊ง
“ติดรึยัง”
“ติดต่อไม่ได้ สงสัยสัญญาณคงล่มไปด้วย”
เสียงโทรศัพท์ออฟฟิศดังพร้อมๆ กันหลายเครื่อง ระรัว
“ทำไงดีเนี่ย”
กิ่งแก้วกังวล มือถือก้องดัง ก้องสะดุ้งหยิบดู
“เสี่ยวิบูลย์!”
สองคนหน้าแหย ลูกน้อง 2 เปิดประตูผลัวะมา
“แย่แล้วพี่ เว็บจะล่มแล้ว คนดูด่าแหลกเลย”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วมองหน้ากัน ยังหาทางออกไม่ได้ เมื่อคนดูต่างโพสต์ข้อความ อารมณ์เสีย ด่าที่รายการไฮโซบ้านเฮาจอดับไป และก้องกำลังอธิบายกับวิบูลย์ เข้าของเคเบิลทีวีอย่างเร็วด่วน แต่วิบูลย์ด่ายับทีเดียว
“มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ นะครับเสี่ย ฝนตกหนักซะขนาดนั้น พวกผมก็... โธ่เว๊ย!”
กิ่งแก้วเกาะติดสถานการณ์ในเว็บ จู่ๆก็ชะงัก
“ตัวเองๆ มาดูนี่!”
“อะไร”
กิ่งแก้วหันโน้ตบุ๊กให้ดู แวอ่านกระทู้ให้ฟัง
“คิดว่าขุนทองกะใจ๋ทำอะไรกันวันฝนตก”
ข้อความคิดเห็นส่งมามากมาย ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว หันมองหน้ากันแบบเกิดไอเดีย ก้องดีดนิ้ว
“ตั้งรางวัลเลย ขึ้นตัวหนังสือว่าเป็นการร่วมสนุกกับรายการ เราตั้งใจตัดภาพเพื่อชวนชิงรางวัล ใครตอบถูกเอารางวัลไปเลย เร็วด่วน!”
ทุกคนแตกฮือวิ่งกันพล่าน กิ่งแก้วหันมาถาม
“แล้วคำตอบที่ถูกต้องล่ะ ตกลงเจ้าคุณกับสมใจเขา ทำอะไรกัน”
ก้องเกียรติใบ้รับประทานไป

เช้าวันใหม่ ก้องเกียรติโทรศัพท์หากำโป๊งทันที
“ช่างหัวเอ็งซิวะ ไอ้ก้อง!”
“โธ่ลุง ลุงต้องรีบแก้ไขนะครับ ลุงต้องช่วยผมนะ ไม่งั้นรายการผมพังยับแน่”
“ก็ช่างหัวรายการเอ็งซิวะ ไอ้ก้อง ถึงรายการเอ็งจะพังยับแค่ไหน ก็คงเทียบไม่ได้กับความย่อยยับของชาวม่วนแต๊ ตอนนี้หรอกเว๊ย ไอ้เบื๊อก”
กำโป๊งวางหูทันที จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยงเพราะไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับบ้านม่วนแต๊
“ลุ๊ง ลุงกำโป๊ง โธ่เอ๊ย! ทำไงดีวะเนี่ย”
“ตัวเอ๊ง!”
ก้องหันไปเห็นกิ่งแก้ว ลูกน้องหน้าคอนโทรล
“สัญญาณภาพกลับมาแล้ว”
ทุกคนดีใจกอดกันกลมแล้วรีบหันไปดูจอภาพแล้วถึงกับอึ้ง

สมหมาย สมศรี ปลัดจืด คำปุย แคบหมู และชาวไร่ชาม่วนใจ๋ที่โดนน้ำท่วมเสียหาย ทุกคนยืนมองหน้าเศร้า
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ หมดกัน หมดกันแล้วคราวนี้”
คำปุยกอดแคบหมูร้องไห้
“ไม่จริง ใครว่าหมดห๊า ไอ้ปุ๋ย”
สมศรีจ้องไร่ชาด้วยสายตามุ่งมั่น พอๆกับสมหมายที่มุ่งมั่นไม่แพ้เมียเช่นกัน
“ใช่ อยู่ใต้ฟ้าอย่ากลัวฝน เกิดเป็นคนม่วนแต๊ต้องไม่กลัวอุปสรรค”
ทุกคนมองสมหมาย สมศรี อย่างทึ่ง
“อุปสรรคมาทักทายเราแค่นี้ ยังเหลือชีวิตไว้ให้เราสู้ต่อก็บุญแล้ว”
สมหมายปลอบใจตัวเองแต่เต้มไปด้วยความมุ่งมั่น กำโป๊งกับไส้อั่ววิ่งเข้ามา
“พ่อหมาย กังหันลมปั่นไฟได้เหมือนเดิมแล้วนะ”
“คนม่วนแต๊ สู้ ไม่สู้” สมหมายหันไปถามชาวบ้าน
“สู้!” ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน
“สู้ ไม่สู้” สมหมายกับสมศรีตะโกนพร้อมกัน
“สู้!”
ชาวบ้านต่างพร้อมสู้เช่นกัน สมใจกับเจ้าคุณ ยืนมองด้วยสายตาตื้นตัน
“พ่อ แม่”
สมหมาย สมศรี ชะงัก หันขวับกลับมามองตกใจ
“ใจ๋!”
สมใจยิ้ม น้ำตารื้น แต่ทุกสายตาจ้องมองเจ้าคุณและสมใจอย่างมีคำถามเป็นร้อยเป็นพันเพราะทั้งคู่หายไปทั้งคืนด้วยกัน

บ่ายวันนั้น สมใจและเจ้าคุณโดนสอบสวนหนัก
“เอ็งสองคน ติดฝนอยู่ในป่าด้วยกัน ทั้งคืน”
สมหมายถามน้ำเสียงเรียบ เห็นสมใจนั่งจ๋องๆ อยู่กับสมศรี เจ้าคุณยืนอยู่กับกำโป๊ง
“จ้ะ แต่ว่าฉัน...”
สมใจอ้ำอึ้ง แต่ไม่ทัน สมหมายพุ่งต่อยหน้าเจ้าคุณเปรี้ยง สมศรี สมใจ คำปุย และแคบหมู ตกใจวี๊ดกันลั่น ปลัดจืดช่วยกันห้ามสมหมาย ไส้อั่วปรี่ประคองเจ้าคุณ
“อย่า ปล่อยข้า ข้าจะฆ่ามัน” สมหมายโกรธจัด
“แม่! แม่ห้ามพ่อที”
สมศรีอึ้งๆ จ้องหน้าสมใจ
“โธ่ แม่ แม่เชื่อใจ๋นะ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ”
ปลัดจืดมองใจ๋
“ไม่จริง ข้าไม่เชื่อ”
“พ่อ นี่พ่อหาว่าใจ๋โกหก พ่อไม่เชื่อใจ๋แล้วเหรอ”
สมหมายฟึดฟัด
“ตาหมาย ฟังลูกมันหน่อย”
สมศรีเตือนสติ แต่สมหมายมิวายฟึดฟัดอยู่ สมใจน้ำตารื้น
“ฉัน ไอ้ใจ๋ ลูกพ่อหมายลูกแม่ศรี ไม่มีวันที่จะทำเรื่องอัปยศอดสูอย่างที่ พ่อ หรือใครๆ คิดเด็ดขาด”
สมใจสะบัดหน้าจะวิ่งออก กันไปเจอเจ้าคุณ สบตากันแล้ววิ่งออกไป ทิ้งไว้ที่ทุกคนอึ้ง ส่วนเจ้าคุณดูเศร้าไปถนัดตา สมใจวิ่งเข้ามาปิดประตูเปรี้ยง ทิ้งตัวลงนอนร้องไห้ในห้องตัวเอง

เช่นเดียวกัน เจ้าคุณโดนเล่นงานอีกตามเคยเรื่องหายไปกบัสมใจตามลำพัง
“ไง ไอ้ตัวดี” กำโป๊งเตรียมซ้ำเจ้าคุณ
เจ้าคุณถอนใจเฮือก
“ข้าก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แต่อยากถามว่ะ ว่าตกลง...”
“ก็อย่างที่สมใจบอก ไม่มีอะไรจริงๆ”
กำโป๊งจ้อง
“ไม่เชื่อ”
กำโป๊งมองอย่างจับผิด
“ไม่เชื่อก็ตามใจ!”
พูดจบเจ้าคุณลุกเดินออกไป ไส้อั่วรีบวิ่งมาหากำโป๊งทันที
“ตกลงลุงเชื่อรึไม่เชื่อ”
“ดูจากสีหน้าและแววตา ข้าว่า นี่แน่ะ! ข้าจะเชื่อ หรือไม่เชื่อแล้วมันเรื่องอะไรของเอ็งห๊า ไอ้อั่ว แหม้ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าแส่เรื่องผู้ใหญ่”
ไส้อั่วโดนเขกหัวอีกตามเคย
“แส่ที่ไหนล่ะ เขาเรียกว่าใฝ่รู้”

แคบหมูกับไส้อั่วยังคงถกเถียงกันเรื่องเจ้าคุณ และสมใจอยู่
“ข้าเองก็อยากรู้ใจจะขาดว่ะ ไอ้อั่ว” แคบหมูรีบบอกไส้อั่ว
“แล้วเอ็งรู้อะไรมั่ง นังแค๊บ”
แคบหมูทำหน้าเหมือนรู้ แต่ความจริงรู้เท่ากันกับไส้อั่ว
“ไม่รู้อะไรเลย”
“โห่ นังนี่!”
โดนไส้อั่วผลักหัว แคบหมูจึงผลักกลับ
“แล้วทีแกล่ะ ยังกะรู้ ว่อก!”
ไส้อั่วนิ่งไปก่อนจะชวนแคบหมูจับตาดูพฤติกรรมของเจ้าคุณและสมใจ
“นังแค๊บ ข้าคิดว่าต่อไปนี้เราสองคนจะต้องช่วยกันจับตามองความเคลื่อนไหวของเจ๊ใจ๋กับอ้ายขุนทองอย่างใกล้ชิดซะแล้วว่ะ”
“เห็นด้วย เอ็งก็อ้ายขุนทอง ส่วนข้าก็เจ๊ใจ๋ บ้านใครบ้านมัน แต่ข้อมูล ต้องเอามาแลกกัน โอเค้”
“โอเค!”
สองคนตีมือกันเพียะเป็นพวกเดียวกันไปซะแล้ว

บ่ายวันเดียวกัน ลำยองเย้ยหยันสมใจใส่หน้าเครือฟ้าทันทีกรณีสมใจกับเจ้าคุณที่หายเข้าป่าไปกันสองต่อสอง
“ไงล่ะ นังเครือฟ้า ลูกศิษย์คนโปรดของแกทำงามหน้าซะและ ชาวบ้านเขาลือกันให้แซดว่านังใจ๋มันไปปล้ำกันอยู่ในป่าลึก 2 ต่อ 2 กับไอ้ขุนทอง ทั้งคืน!”
“พูดให้ถูกน้าลำใย พี่ใจ๋กับอ้ายขุนทองเขาไปติดฝน ไม่ใช่ไปปล้ำกัน!”
หวานเจี๊ยบเดือดแทน
“อู้ย! นังนี่หลงรักเขาจนหน้ามืดตาบอด ผู้หญิงกะผู้ชายติดฝนกันทั้งคืนอย่างนั้น มันคงฟ้อนกันทั้งคืน ไม่คิดทำอย่างอื่นกันหรอกนะ นังง่าว!”
หวานเจี๊ยบอึ้งไป
“พอเถอะค่ะ คุณแม่ ยิ่งพูดมันก็ยิ่งทิ่มแทงหัวใจแทใย โธ่!!อ้ายขุนทองของ น้องแท” ลำใยเศร้าเพราะมีใจในตัวเจ้าคุณในคราบขุนทองเต็มเปา
“นี่ พอทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ ไร่ชาม่วนใจ๋ถูกน้ำท่วมเสียหายอย่างนี้ ยังมีหน้ามาบ้าผู้ชายกันอีกเรอะ เฮ้อ!”
เครือฟ้าพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้สองแม่ลูกอึ้งมองหน้ากัน
“ใครกันคะ บ้าผู้ชาย” ลำใยถามแม่
“คงไม่ใช่ลูกแม่”
สองคนพร้อมใจกันหันไปมองหวานเจี๊ยบที่ยังนั่งอึ้งคิดถึงเรื่องสมใจและขุนทองอยู่

บ้านสมใจยามค่ำ คำปุยและแคบหมู ค่อยๆ โผล่หน้าที่ประตู แล้วพยักหน้ากัน แล้วก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาสมใจที่นั่งหันหลังอยู่
“ไอ้ใจ๋”
สมใจหันมาจ้องหน้าคำปุยแทนคำถาม คำปุยเห็นสายตาพิฆาตของสมใจก็ขนหัวลุกดบ้ยให้แคบหมูพูดแทน
“แฮ่..แกซิ แกพูดซินังแค๊บ”
“แน้ ไหงมาให้ชฉันพูด อีตอนชวนก็ว่าชวนมาเป็นเพื่อนแค่นั้นไม่ใช่เรอะเจ๊ปุ๋ย เจ๊พูดเองซิ”
สองคนผลักกันใหญ่ สมใจหน้านิ่ง เสียงเย็น
“จะพูดอะไรก็พูดซะทีซิ”
สองคนชะงักกึก แคบหมูผลักคำปุยหน้าทิ่มมาเกือบจะชนกับหน้าสมใจ คำปุยยิ้มแหยๆให้สมใจ
“ชะอุ๋ย! พุทโธ ธัมโม สังโฆ..แฮ่ๆ”
“ว่าใจ มีอะไร”
“เอ่อ..คือว่า..คือ...”
แคบหมูลุ้นตัวโก่ง สมใจตวาดลั่น
“คืออะไร”
คำปุยสะดุ้งเฮือกพูดรัวเร็วด้วยความตกใจ
“คือว่า..ไปกินข้าวกันเถอะไอ้ใจ๋ กับข้าวเย็นหมดแล้ว”
แคบหมูหน่ายจิต เซ็งสุดขีด สมใจมองหน้าคำปุย
“แค่นี้”
คำปุยพยักหน้ารับ
“แค่นี้”
สมใจมองหน้าคำปุยแล้วถามเพื่อความมั่นใจ
“แน่ใจ”
“แน่ใจ!”
แคบหมูอยู่ในอารมณ์เซ็ง
“ไอ้ปุ๋ย ฉันว่า...”
คำปุยเสียงสั่น รีบตอบสมใจทันที แล้วรีบลาดแคบหมูออกมา
“ไม่เป็นไรไอ้ใจ๋ ถ้าแกยังไม่หิวก็ไม่เป็นไร ไว้หิวเมื่อไหร่ก็ค่อยออกไปกินนะ เชิญแกพักผ่อนตามสบายนะ..เพื่อนรัก ไปซิ จะยืนอยู่ให้มันจับทำหมูสับเรอะนังแค๊บ”
สองคนออกไป สมใจถอนใจเฮือก นั่งหันหลังอย่างเก่า ได้ยินเสียงประตูกุกกักก็หันมาตวาด
“จะอะไรอีกห๊า นัง...” (ชะงักกึก)
สมใจชะงักกึก กลายเป็นสมศรีที่ยืนอยู่
“แม่...”
สมศรียิ้มรับน้อย ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ สมใจนั่งก้มหน้านิ่ง สมศรีลูบหัวสมใจ
“ตั้งแต่เล็กจนโต ใจ๋มีอะไรก็ไม่เคยปิดบังแม่ ใจ๋ไว้ใจแม่เสมอ จริงมั้ยลูก”
“แม่จ๋า ใจ๋บอกแล้วว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ ใจ๋ไม่เคยปิดบังอะไรแม่ แต่ตอนนี้แม่กำลังไม่เชื่อใจใจ๋ ใช่มั้ย”
สมใจแอบน้อยใจแม่อีกคน สมศรีอึ้งไป
“เปล่า แม่เชื่อใจ๋ซิ แม่รักใจ๋มากนะลูก”
สมศรีดึงลูกมากอด สมใจพยายามทำใจ เพราะรู้ดีว่าแม่ยังไม่เชื่อตัวเอง
“ไปกินข้าวเถอะนะลูก ไม่ยอมกินข้าวมาทั้งวันแล้ว พ่อเขาเป็นห่วง”
สมใจพยักหน้า
“จ้ะ แต่ใจ๋ยังไม่หิว ไม่ต้องรอใจ๋นะแม่”
สมศรีพยักหน้า ลูบหัวลูกสาวอีกทีแล้วออกไป สมใจมองตามแม่แล้วถอนใจด้วยความเซ็ง

สมศรีออกมาจากห้องนอนลูกสาว สมหมายที่ยืนแอบลุ้นอยู่รีบโผล่พรวดออกมาฟังผลพร้อมคำปุย แคบหมู
“ไง แม่ศรี ได้เรื่องมั้ย ไอ้ใจ๋มันว่าไง ตกลงมันกับไอ้ขุนทอง...”
“ว๊อย! ตาหมายหยุด!”
สมหมายหยุดกึก หลังโดนสมศรีแว๊ดใส่
“ไปกินข้าว!”
สมศรีพูดจบก็เดินสะบัดออกไป ทิ้งให้สมหมาย คำปุย แคบหมูอึ้งอยู่อย่างนั้น

ทั้งสมหมาย สมศรี และคำปุย ต่างเขี่ยข้าวกินไม่ลง แต่ทว่ามีเพียงแคบหมูที่กินข้าวได้เยอะเหมือนเคย
“ตาหมาย เราเชื่อที่ไอ้ใจ๋มันพูดเถอะนะ เชื่อลูกมันหน่อย”
สมหมายหน้ายังเครียด คำปุยช่วยพูดอีกแรง
“นั่นซิ ลุงหมาย ตั้งแต่คบกันมา ฉันก็ไม่เคยเห็นไอ้ใจ๋มันโกหกอะไรลุงหมายกับป้าศรีเลยนะ ที่สำคัญ มันรักนวลสงวนตัวมากๆ มันพูดเสมอว่ามันจะไม่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจ”
สมศรีอึ้งหันมองสมหมายที่ก็อึ้ง แต่ก็ยังแอบเครียด
“ว่าไงตาหมาย”
“ทำไมฉันจะไม่เชื่อลูกฉัน”
สมศรีกับคำปุย ใจชื้น
“แต่ไอ้คนที่ฉันไม่เชื่อ ก็คือ ไอ้ขุนทอง!”
แคบหมูสำลักข้าวไอแค่กๆ ทันที ขณะที่สมศรี คำปุยอึ้ง
“ไอ้ขุนทอง”
“ใช่ ไอ้ขุนทอง ลูกสาวเราทั้งสวยทั้งดีพร้อมทุกอย่าง แต่ต้องไปติดฝนอยู่กับไอ้ขุนทองทั้งคืนแบบนี้ แม่ศรีจะให้ฉันเชื่อใจไอ้ขุนทองงั้นเรอะ”
“แล้วจะยังไง แกจะยังไงต่อห๊า ตาหมาย ถามไอ้ใจ๋มัน มันก็ยืนยันของมันแบบนั้น แล้วถ้าไม่ถามมัน แกจะให้ฉันไปถามใคร”
สมหมายนิ่งคิดอีกนิดหนึ่ง ก่อนจะตาลุกวาวเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้

ค่ำคืนนั้น สมหมายและชาวคณะตัดสินใจเดินทางมาหาแม่อุ๊ยหมอผีประจำหมู่บ้านม่วนแต๊ ให้ช่วยหาคำตอบเรื่องสมใจกับเจ้าคุณ
“ไอ้ว่อก!”
ทุกคนสะดุ้งเฮือก แม่อุ๊ยนั่งอยู่นอกมุ้งดำคร่ำ บนแคร่เก่าๆ ดำๆ เพราะเพิ่งถูกปลุกออกมาจากมุ้ง
“ไอ้พวกว่อก พวกมึงปลุกกูขึ้นมาดึกๆ นี่เพราะอยากจะรู้ว่าอีนังใจ๋มันทำอะไรกับไอ้ขุนทองในป่าเนี่ยนะ”
ทุกคนกลัว แต่สมหมายพนมมือยอมรับ
“จ้ะ อุ๊ย คือว่าฉัน”
แม่อุ๊ยโมโหหยิบกระป๋องแถวนั้นขว้างหัวสมหมายทันที
“นี่แน่ะ!”
“โอ๊ย!”
สมหมาย กุมหัวป้อยๆ
“เจริญนะมึง กูนอนของกูอยู่ดีๆ กำลังหลับสบาย ไป๊ จะไปไหนก็ไป กูจะนอน”
“อุ๊ยจ๋านึกว่าสงสารลูกนกลูกกาเถอะนะจ๊ะ ตาหมายมันรักลูกสาวมาก มันก็เลยทุกข์มาก เวลานี้คงไม่มีใครช่วยปัดเป่าความทุกข์ให้มันได้แล้ว นอกจากอุ๊ย”
สมศรีอ้อนวอนเพราะสงสารสมหมาย ส่วนแม่อุ๊ยแอบปลื้มกับคำชมของสมศรีไม่น้อย แต่ยังแอบเก๊ก
“ก็จะมีใครล่ะ ในม่วนแต๊นี่ก็กูคนเดียว ใครจะเจ็บจะป่วยจะตายจะคลอด พวกมึงก็เรียกแต่กู”
“นี่ไงจ๊ะ เจ๊ใจ๋กับไอ้ขุนทองเขาได้กันรึยังก็เลยต้องถามอุ๊ย”
แคบหมูพนมมือถามหน้าตาเฉย แต่ทุกคนสะดุ้งโหยง จนโดนอุ๊ยตวาดด่า
“สะแหลน! เป็นเด็กเป็นเล็ก เดี๋ยวกูจับทำหมูยอซะเลยนี่ อีอ้วน”
“นะจ๊ะอุ๊ย ถ้าอุ๊ยไม่ช่วย ตาหมายคงถึงตาย”
สมศรีอ้อนวอน สมหมายทำหน้าแบบอยากจะตายจริงๆ
“กูนอนของกูอยู่นี่ พวกมันอยู่ในป่า แล้วมาถามกู กูจะไปรู้ได้ยังไงวะ”
“ก็ถามผีป่าดูซิจ๊ะอุ๊ย”
คำปุยเสนอแนวทาง ทุกคนสะดุ้งโหยง อุ๊ยตวัดสายตามองคำปุยหมายจะดุ
“แฮ่ ล้อเล่น”
“แต่กูเอาจริง!” อุ๊ยทำตามที่คำปุยบอก ทุกคนตกใจ
“กูจะเชิญผีป่ามาถาม”
ทุกคนตกใจกอดกันกลม
“ห๊า!”
“มะ..มะ..มะ..มายังไงอ่ะจ๊ะ..อุ๊ย”
“ก็มาเข้าร่างมึงไง!”
แคบหมูเริ่มกลัว “ห๊า! อีกแล้วเหรอ ไม่เอานะไม่เอา ให้ไปเข้าเจ๊ปุ๋ยมั่งซิอุ๊ย ฉันกลัว”
“อ้าวนังนี่ ขอบใจนะ” คำปุยหงุดหงิด
“ตกลงไม่อยากรู้กันแล้วใช่มั้ย” แม่อุ๊ยถาม
“อยาก! อยากซิจ๊ะอุ๊ย เอาเลยจ้ะ เรียกผีป่ามาเข้าไอ้แค๊บเร็วๆ เลยจ้ะ”
สมหมายรีบยุเพราะอยากรู้
“เฮ้ย! ลุงหมาย!” แคบหมูเซ็งเป็ด
แม่อุ๊ยพนมมือสวดคาถา แคบหมูกลัวมาก จะลุกหนีแต่ทุกคนช่วยกันจับไว้ ซักพักแคบหมูตัวสั่น ดิ้นพราดๆ แล้วหงายหลังตึง
“นังแค๊บ!”

คำปุย ตกใจสุดขีด สมหมาย และสมศรีตกใจไม่ต่างกัน

อ่านต่อตอนที่ 6 พรุ่งนี้ (22 ก.พ.55) เวลา 9.30 น.