มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 10
ที่โกดังภูผา ภูผาคุยสาย ด้านหลังขุนพล บลูกับแมงมุมกำลังทำความสะอาดปืน
“คุณจะซื้อเท่าไหร่ ศักดา ตอนนี้ราคาแพงกว่าเดิมแล้ว”
สามคนหันไปมองภูผาทันที
“เท่าตัว .. ห้าสิบล้าน”
ภูผากดปิดสาย สามคนมอง
“เราจะขายอะดอเรลลา แบ่งเงิน ต่างคนต่างไปกันแล้วใช่มั้ย” แมงมุมถาม
ภูผามองทุกคนสีหน้า ท่าทางมีความหวัง
ในสตาร์ไดมอนด์ ชนินทรมองเพชรที่กำลังนั่งเช็คงานในคอมพิวเตอร์มีเจนจบอยู่ใกล้ๆ
“นึกว่านายจะย้ายสตาร์ไดมอนด์ไปที่บ้าน” ชนินทรพูด
“ช่วงนี้ ฉันยุ่งๆ มีเรื่องด่วนอะไร ให้เจนจบช่วยดูได้เลย”
“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย” ชนินทรถาม
“ไม่เป็นไร”
เพชรหันกลับไปมองหน้าจอ ชนินทรมองเจนจบ เจนจบก็ไม่พูดอะไร
ทางเดินในสตาร์ไดมอนด์ สาลินีหันมาบอกชนินทร
“สาลี่ได้ยินแว่วๆว่าจะมีการสั่งเพชรล็อตใหญ่”
“ทำไมฉันไม่รู้”
“นั่นสิคะ คุณเพชรรู้อยู่กับคุณเจนจบสองคน ทั้งๆที่เคยเป็นหน้าที่ของผู้จัดการ”
ชนินทรสีหน้าไม่ดี
ในห้องแคนทีน มุกดาเดินถือกาแฟที่ชงแล้ว หันมา เจอชนินทรมาขวางหน้า
“อุ๊ย...หน้าตาบูดเน่าเหมือนโกรธใครมา มีใครทำให้คุณชนินทรหงุดหงิดอีกหรือเปล่า บอกหนูมุกได้นะคะ หนูมุกจะสั่งเก็บให้เรียบ”
“เธอช่วยเรื่องสั่งจิวเวอรี่ล็อตใหม่อยู่ใช่มั้ย”
“อุ๊บ..พูดไม่ได้ .. หนูมุกไม่รู้หรอกค่ะ”
มุกดาทำเป็นรีบเดินหนี ชนินทรมองแล้วถามขึ้น
“ฉันแค่อยากจะเช็คว่า บริษัทเดียวกับที่เพชรให้ฉันดูหรือเปล่า”
“คงไม่มั้งคะ เห็นพี่เพชรว่า บริษัทนี้เพิ่งจะเชิญพี่เพชรไปดูเหมืองที่แอฟริกาแล้วพี่เพชรก็สนใจมาก ..”
“เพชรจะไปเมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่น้า.. จำไม่ได้ อ๋อ... ไม่ทราบค่ะ”
มุกดาทำตาแบ๊วๆตอบไป ชนินทรพยายามเก็บอาการโมโหที่ถูกกีดกัน
ในห้องทำงานเพชร มุกดาวางกาแฟลงหน้าเพชร เพชรมองแล้วถาม
“ชนินทรมาถามอะไรหรือเปล่า”
“รู้จักเพื่อนรักดีแล้วมาแกล้งถามหนูมุกทำไมล่ะคะ น่าสนุกนะคะ เกมส์จับขโมยของพี่เพชรเนี่ย อยากรู้จังเมื่อไหร่ พี่เพชรจะจับโจรได้จริงๆ หรือว่าจะดีแต่ปากเหมือนเดิม ..”
“ฉันมีดีมากกว่าปาก เธอก็รู้”
“ใช่ค่ะ .. พี่เพชรมีดีเยอะเลย เยอะมาก..แต่ก็น้อยกว่า ..ที่ห่วย … ไม่ได้เรื่อง !!!”
มุกดาแกล้งทำถาดหลุดมือหล่นลงเท้าเพชร เพชรกระโดดเหย็ง มุกดากรีดหัวเราะเยาสะใจ
“ขอให้จับโจรกับได้อะดอเรลลาคืนเร็วๆนะคะ พี่เพชรคนเก่ง”
ในห้องทำงานสงคราม ศักดาเลื่อนเก้าอี้ให้รุจานั่งลง รุจายิงคำถามทันที
“ทั้งราคาเพชร เงินประกัน รวมแล้วอะดอเรลลามูลค่าเกือบพันล้าน นี่หรือเปล่าคะที่เป็นสาเหตุให้เพชรหายไปลึกลับ ตามหาไม่เจอสักที เพราะมีผลประโยชน์เกี่ยวข้องหลายคน”
“ก็น่าจะใช่”
“คุณศักดาว่าเรื่องนี้ ใครจะได้ผลประโยชน์มากที่สุด บริษัทประกันภัยของคมกฤชใช่มั้ยคะ”
“ก็คงงั้น”
“เอ๊ะ...คราวนี้ .. ตอบสั้นจังนะคะ ผิดฟอร์มคุณศักดาคนเดิม”
“ผมถามบ้าง ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณรุจา มาทำงานกับผมมั้ยครับ”
ศักดาเลื่อนมานั่งหัวเข่าชนรุจา รุจาจะถอยก็ถอยไม่ได้
“ขายเพชรเม็ดเดียว ได้เงินมากกว่าเงินเดือนนักข่าวทั้งเดือน”
“ขอบคุณค่ะ แต่รุจาไม่ชอบรับความหวังดีฟรีๆจากใคร ที่จริงเอสเคไดมอนด์ก็มีข่าว แข่งกับสตาร์ไดมอนด์ ชิงความเป็นที่หนึ่งกันมาตลอด ... แล้วอย่างงี้ คุณศักดาไม่อยากได้อะดอเรลลาบ้างเหรอคะ”
“ไม่อยากเลยครับ .. ผมไม่ชอบแย่งชิงกับใคร ยกเว้นเรื่อง .. บางเรื่อง.. ถ้าผมมอง คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ ...”
ศักดารุกยื่นหน้าไปใกล้ รุจาลุกพรวดทันที
“ได้ข้อมูลเยอะเลย รุจากลับก่อนนะคะ”
รุจาหันหลังไปที่ประตู จะเปิดออก ศักดาคว้ามือทับมือรุจา
“ยังคุยไม่จบเลย”
รุจาตกใจ หันมาแกล้งเหวี่ยงกระเป๋าฟาดเข้าหน้าศักดาอย่างแรง
“จบแล้วค่ะ”
ศักดาเงยมอง รุจายิ้ม
“จบข่าว”
รุจารีบเปิดประตูออกไปเร็ว ศักดาตาม เจอรุจาปิดประตูใส่หน้าอย่างแรง
ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง รุจาเดินอย่างรวดเร็วมาอย่างสบสติอารมณ์ ฟาดกระเป๋ากับราวสะพาน
“ไอ้บ้าเอ้ย.. ไอ้บ้าศักดา เจอคราวหน้า ฉันจะฟาดแกให้ลงไปกองกับพื้น”
เสียงหัวเราะฮึฮึ ของคมกฤชดังมา รุจาหันไป เห็นคมกฤชกอดอกมอง
“เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะสงสารกระเป๋าหรือราวสะพานดี เป็นไง ได้ข่าวลึกลับล้วงลวงโลกมาแค่ไหน”
“นายตามฉัน”
“เรียกว่ารอดูความล้มเหลวดีกว่า”
“เลิกดูถูกฉันสักที”
“ก็เลิกเอาตัวไปสังเวยแลกข่าวซักที”
รุจาเดินเข้าหาคมกฤชแล้วตบผัวะ คมกฤชหน้าสะบัด
“นายอย่าคิดว่าเคยช่วยฉัน แล้วจะดูถูกฉันยังไงก็ได้ ฉันไปทำงาน ไม่เคยเอาตัวเข้าแลก”
“รู้ก็รู้ว่าศักดามันอยากได้อะไร”
“ถ้าเค้าอยากได้ แล้วฉันพอใจ ฉันก็จะให้”
“โอ้ แม่เจ้า สาวฟรีเซ็กส์”
“ไอ้บ้า นายคิดว่า นายหล่อ เลอเลิศ ประเสริฐสุด เสน่ห์แรงคนเดียวหรือไง”
“อย่างน้อยฉันก็ไม่หลอกผู้หญิง อ้างงานบังหน้า”
“ถ้านี่คือความเป็นห่วงของนาย ฉันขอบอกเลยนะ ว่าฉันไม่ต้องการ เก็บไปเลยความเป็นห่วงจอมปลอม ไม่มีความจริงใจ”
“ได้ ..ฉันเตือนเธอแล้วนะ รุจา แล้วอย่าคิดว่าที่ฉันมาตามเพราะห่วงเธอ เปล่าเลย ฉันสงสาร .... เพราะฉันรู้ว่าเธอมันไม่ได้เรื่องแค่ไหน”
รุจาโมโห ตรงเข้าเหวี่ยงกำปั้นใส่คมกฤช คมกฤชหลบด้วยความคล่องตัว ว่องไว ยิ่งทำให้รุจาแทบคลั่ง
“ไป ไปให้พ้นเลย ไป้”
รุจาผลักคมกฤชแรง น้ำตาคลอ ทั้งโมโหทั้งผิดหวัง
“จำไว้ ไม่ต้องมาสงสารฉัน ไม่ต้อง ... คนอย่างฉันไม่ต้องการความสงสารจากศัตรู”
รุจาวิ่งออกไป คมกฤชมองหน้าตาเศร้า อย่างทำอะไรให้ดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
รุจาเดินปาดน้ำตาเข้ามาในนิวส์ไทม์ สมพล บรรพตหันไปมอง รุจาก้มหน้าซ่อนน้ำตา บรรพตเดินเข้ามา มองลูกสาวนิ่งๆ
“ใคร”
รุจาไม่ยอมตอบ สะอื้น บรรพตดึงลูกมากอด
“ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำให้ลูกพ่อร้องไห้”
รุจาสะอื้นในอกพ่อ สมพลมองกังวล รู้นิสัยว่าบรรพตคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
อีกด้สนหนึ่งคมกฤชนั่งซึมอยู่ในห้องของเขา มุกดากับแอนดี้ยืนมอง
“ห่วงเค้าก็ไม่เห็นต้องปากแข็งขนาดนั้น” มุกดาพูด
“ฉันแค่เตือน ... อย่างเพื่อน”
“หน้าตาแบบนี้ รับรองว่าเสียเพื่อนเป็นการถาวรแล้วแน่ๆ” แอนดี้บอก
คมกฤชลุกขึ้น ยักไหล่ไม่แคร์
“เลิกพูดเรื่องยายรุจากับฉันได้แล้ว ... ต่อไปนี้ มีแต่เรื่องตามหาอะดอเรลลา”
คมกฤชเดินเลยเข้าไปในห้องด้านใน มุกดามองตามพี่ชาย
“หรือว่าจะเป็นอาถรรพ์ของอะดอเรลลา .. ใครครอบครอง .. เกี่ยวข้องจะเจอแต่ความสูญเสีย”
“แล้วน้องสาวไม่คิดจะช่วยพี่ชายหน่อยเหรอ”
มุกดาหันมา สีหน้าครุ่นคิด
เช้าวันใหม่ที่ห้องรับแขกบ้านเพชร เพชรนั่งให้สัมภาษณ์กับรุจา ท่าทางเป็นกันเอง
“คุณคมกฤชเค้าจ่ายเงินประกันอะดอเรลลามาบางส่วนแล้ว”
“เท่าไหร่คะ”
“ไม่ขอระบุตัวเลขได้มั้ยครับ แต่บอกได้ว่า ... จำนวนมาก ...”
ที่หน้าห้อง คมกฤชกับมุกดายืนอยู่
“แกแน่ใจเหรอว่าแผนให้คุณเพชรช่วยพูดกับรุจาเนี่ยะ จะเวิร์ค” คมกฤชถาม
“ก็เจ้าของบริษัทมายืนยันแล้ว จะเอาไงอีก”
มุกดามองไปเห็นเพชรกำลังคุยกับรุจา
“เราก็ยังตามอะดอเรลลาอยู่นะครับ ทางตำรวจเองก็ช่วยเต็มที่”
“ไหนคะ หนังสือฉบับไหนมาสัมภาษณ์ลูกเพชร” เสียงมรกตพูดขึ้น
ทุกคนหันมาเห็น มรกตเดินหน้าตาชื่นบาน ปัก มะดันตามหลัง มรกตเห็นมุกดากับคมกฤชหน้าห้อง ก็รีบดึงมุกดามา
“มายืนอะไร ตรงนี้คะ หนูมุก ไปค่ะ ไปเปิดตัวกับสื่อ”
มุกดามองพี่แบบช่วยด้วย ที่ผิดแผนเพราะมรกตพาเข้ามาในห้อง รุจาไหว้มรกต เพชรมองมุกดา ไม่ทันจะพูดอะไร มรกตเริ่มก่อน
“หนูนักข่าวสัมภาษณ์คู่เลยสิ … นี่หนูมุก …”
มรกตดันมุกดาไปยืนข้างเพชรทันที
“คู่หมั้นลูกเพชร”
“คู่หมั้น !” รุจาตกใจ
รุจามองมุกดาแล้วมองเพชร มุกดาทำหน้าอึกอัก คมกฤชรีบเข้ามายืนประกบรุจา
“สัมภาษณ์คุณเพชรเสร็จแล้ว ก็กลับเลยดีกว่า”
คมกฤชจะดึงรุจาไป แต่มรกตเข้ามาแยกคมกฤชออก แล้วจับรุจาหันไปทางมุกดากับเพชรทันที
“ยังกลับไม่ได้ จนกว่าจะสัมภาษณ์หนูมุกกับเพชรเรื่องแต่งงาน”
“แต่งงาน” เพชรกับมุกดาพูดพร้อมกัน
“ใช่ค่ะ แต่งงาน วิวาห์นี้สีชมพู้ชมพู” มะดัน ปัก พูดเสริม
มรกต มะดัน ปัก ยิ้มปลื้ม รุจาหันมา เพชรรีบบอก
“ผมว่าเราไปเปลี่ยนที่สัมภาษณ์กันดีกว่า”
“ใช่ค่ะ ถ่ายรูปห้องนี้ มันจะซ้ำๆ”
คมกฤชรีบต้อนรุจา
“ไป ไปห้องอื่น”
คมกฤชดึงรุจาไป เพชรกับมุกดาทำท่าจะโล่ง แต่รุจาเอี้ยวตัวมาถามมรกต
“คู่หมั้นกันจริงๆใช่มั้ยคะ”
“ล้านๆเปอร์เซ็นต์ .. อีกสามเดือนแจกการ์ดแน่นอนจ้ะ”
เพชรกับมุกดามองหน้ากันแบบยุ่งล่ะสิ
ที่สระน้ำบ้านเพชร รุจาก้าวมามองมุกดากับเพชร
“ดีใจด้วยนะคะ รุจาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าครอบครัวคุณหนูมุกจะสนิทกับครอบครัวคุณเพชรขนาดจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน”
มุกดากับเพชรฟังแล้วเซ็ง รีบแก้ตัวพัลวัน
“มันเป็นโครงการของคุณป้าน่ะค่ะ”
“ใช่ ...เราสองคนยังต้องคุยกันอีกยาว”
เพชรกับมุกดายิ้มฝืนๆ แต่รุจายิ้มกว้าง
“ผู้ใหญ่ไฟเขียวขนาดนี้ มีแต่คุยเรื่องจะปั้มทายาทกี่คนมากกว่านะคะ”
สามคนหน้าแบบไม่ค่อยเต็มใจ แต่รุจามองยิ้มกว้างให้ทุกคน แล้วมาหยุดที่คมกฤช
“มิน่า บริษัทนาย จะจ่ายเร็ว จ่ายช้า สตาร์ไดมอนด์ก็ไม่เร่งรัด”
“มันไม่เกี่ยวกับการที่มุกจะแต่งงานกับคุณเพชร”
“ฉันก็ยังไม่ได้พูดนะ ว่าเกี่ยว ...”
“แต่สายตาเธอมันพูด ...”
“ขอโทษ สายตาฉันพูดไม่ได้ ด่าได้อย่างเดียว”
รุจาหันมาทางมุกดากับเพชร
“งั้นรุจาขอสัมภาษณ์เรื่องงานแต่งงาน แล้วก็โปรเจ็คท์ทำธุรกิจร่วมกันของสองตระกูล”
“ไม่มีการทำธุรกิจอะไรร่วมกันทั้งนั้นค่ะ” มุกดาบอก
“นั่นไง ก็บอกแล้ว ... เฮ้อ ไม่สวยแล้วยังหูหนวก” คมกฤชแหวะใส่
รุจาหันมากะฉะให้เต็มที่ เพชรเห็นท่าไม่ดี รีบพูดแทรกขึ้น
“คุณรุจาครับ ผมว่า คุณสัมภาษณ์ผมคนเดียวดีกว่า”
“สัมภาษณ์คู่ดีกว่าค่ะ”
“งั้นก้อสัมภาษณ์ผมคู่คุณเพชร”
สามคนหันไปมองคมกฤชเป็นตาเดียว
ในห้องยิมบ้านเพชร คมกฤชกับเพชรใส่นวมซ้อมมวยกัน วิ่งวนไปรอบๆ มุกดามองอยู่ห่าง รุจาถ่ายรูปแล้วหันมาทางมุกดา
“เพิ่งรู้นะคะเนี่ยะ ว่า พี่ชายคุณหนูมุกมาเป็นคู่ซ้อมให้คุณเพชรบ่อยๆ”
“พี่กฤชกับพี่เพชรชอบออกกำลังเหมือนๆกันน่ะค่ะ”
“แล้วคุณหนูมุกรักกับคุณเพชรตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ก้อ..คือ ...”
“ก่อนหรือหลังอะดอเรลลาหายคะ”
มุกดาฟังคำถามล้วงลึกของรุจาแล้วยิ้มเจื่อนๆ
อีกด้านหนึ่งของบ้านเพชร มรกตเดินมาหน้าตาสดชื่นยิ้มแย้ม ปัก มะดันเดินตามหลัง
“ลองได้ออกสื่อ ทีนี้หนูมุกก็ไม่มีทางหลุดมือตาเพชร”
“โชคดีนะคะ ที่ปักหูไวตาไว แอบเห็นเหยี่ยวข่าวสาวสวย เลยคาบข่าวมาบอกคุณผู้หญิงทันเวลา”
“เดือนนี้ฉันจะให้เงินพิเศษเธอ”
“.. พันห้า”
“ห้าสิบ”
ปัก มะดันร่วงลงไปกองกับพื้น เผ่าพงศ์ที่กำลังดู Cnn หัวเราะทันที
“ก็ดีกว่าห้าบาทนะ ปัก”
“จะเอาไปหยอดตู้สร้างโบสถ์ สร้างเจดีย์ ซื้อกระเบื้องหลังคาวัด บริจาคค่าน้ำ ค่าไฟ” ปักพูด
“ดีจ้ะ ปัก .. กุศลจะได้ส่งให้ชาติหน้า เกิดมาอยู่กับฉันอีกนะจ๊ะ”
ปักเป็นลม หงายหลังลงไป มะดันรับไว้แทบไม่ทัน
ในห้องยิมบ้านเพชร มุกดากับรุจายืนมอง คมกฤชกับเพชรวิ่งวนซ้อมไปรอบๆ
“คุณหนูมุกรักกับคุณเพชรยังไง เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ”
“ก็ครอบครัวเราสนิทกันน่ะค่ะ พอเจอกันเดทแรก เราก็ปิ๊งปั๊งกันเลย”
เพชรกับคมกฤชหันมาเห็นรุจากำลังถามมุกดา
“มุกกำลังโดนรุจาต้อน บอกแล้ว..อย่าเข้าใกล้ รุจาตัวยุ่ง” คมกฤชพูด
“งั้นคุณต้องยอมเจ็บหน่อยนะ คมกฤช”
“ฮะ ว่าไงนะ”
คมกฤชหันมา เจอหมัดตรงของเพชร เข้าเต็มหน้า คมกฤชหงายหลัง มุกดา รุจาหันมาเห็น
“พี่กฤช” “นายกฤช” มุกดากับรุจาตกใจ
มุกดาวิ่งมาจะถึงคมกฤช แต่เพชรแกล้งดึงแขนมุกดาไว้ รุจาวิ่งไปถึงตัว คมกฤชทำสลบแน่นนิ่ง มุกดาหันมามองเพชร เพชรขยิบตามุกดาเข้าใจ ทำท่าตื่นเต้น ตกใจ
“พี่กฤช พี่กฤชจะเป็นอะไรมากมั้ยคะ”
รุจาช้อนคมกฤชมาไว้ในตัก มองอย่างเป็นห่วง
“คมกฤช คมกฤช นายได้ยินฉันมั้ย”
ที่สระน้ำบ้านเพชร เพชรทิ้งตัวลงนั่ง ปาดเหงื่อ มุกดาเดินไปเดินมา
“พี่ชายเธอไม่ตายเพราะหมัดฉันหรอกน่า หยุดเดินแล้วมานวดให้หน่อย”
“เห็นชกลมหมัดสองหมัด .. เมื่อยอะไรนักหนาคะ”
“ก็เมื่อย อยากมีคนนวด ..หรือจะไม่นวด ฉันจะได้ไปเล่าให้รุจาฟังว่าเราวางแผนงานแต่งไว้ใหญ่โตขนาดไหน”
มุกดาฟังแล้วเดินมานั่งลงบีบนวดกล้ามให้เพชรที่อมยิ้ม
“ว่าง่ายๆอย่างงี้สิ ถึงจะน่ารัก”
“หนูมุกน่ารักอยู่แล้ว ที่ยอมนวดไม่ได้กลัวเป็นข่าวเลยค่ะ ชอบจะตาย”
“จริงเหรอ งั้นฉันไปหารุจา”
เพชรลุก มุกดารีบลุก สองคนเกือบชนกัน เพชรโอบคว้ามุกดาไว้เห็นมุกดาที่อยู่ในอ้อมแขนเพชร
“ที่จริงเธอก็กลัว”
“ไม่เคยกลัว ว่าแต่พี่เพชรแน่หรือเปล่า อยากให้สาวๆครึ่งเมืองซับน้ำตา ที่ไม่ใช่ชายโฉด .. ชายโสดในฝันของสาวๆซะแล้ว”
เพชรมองมุกดาที่ยิ้มยั่วท้าทายแล้วดึงเธอนั่งลง
“นวด .. นวดเร็วๆ เมื่อย”
มุกดาแอบยิ้มที่เพชรก็ไม่กล้าเหมือนกัน นวดเบาๆแล้วแรงขึ้น จนเพชรร้อง
คมกฤชนอนเหยียดยาวในห้องนั่งเล่นบ้านเพชร รุจาที่นั่งใกล้ ก้มหน้ามอง คมกฤชลืมตาขึ้น รุจาจ้องคมกฤชตาโต
“นายยังไม่ตาย”
“ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น”
คมกฤชลุกขึ้นพรวด หน้าเกือบชนกับรุจา
“เป็นห่วงฉันล่ะสิ”
“เหรอ ... ฉันน่ะแช่งให้นายตายทุกวัน”
“แช่งให้ตาย แต่นั่งเฝ้า คมกฤช คมกฤช นายได้ยินชั้นมั้ย” คมกฤชพูดเลียนแบบ
รุจากำหมัด คมกฤชคว้าไว้
“หมัดแค่นี้ เอาไว้ต่อยมด”
รุจาเตะหน้าแข้งคมกฤช คมกฤชทน ยืนเฉย
“ไม่เจ็บใช่มั้ย”
รุจาเตะแรงๆ คมกฤชชักเจ็บ รวบร่างรุจาเข้ามา รุจาดิ้นเอาศอกกระทุ้งท้อง คมกฤชยิ่งรัดแน่น
“ถ้าไม่หยุด ฉันจะเตะเธอออกไป”
รุจาหยุด คมกฤชค่อยคลาย รุจาหันขวับมาชกหมัดเฉียดปลายคาง คมกฤชถึงกับเซ
“นายอย่าคิดว่าจะยืมปากคุณเพชรมาหลอกฉันได้ มาวันนี้ฉันยิ่งมั่นใจว่าเรื่องเพชรหาย มันมีพิรุธ มิน่าถึงหาไม่เจอสักที ไม่รู้เหมือนกันนะว่า อะดอเรลลา จะมีจริงหรือเปล่า”
รุจาหันหลังจะเดินออกไป คมกฤชหัวเสีย
“รุจา”
รุจาหันมามอง
“คอยดู ฉันจะทำให้เธอต้องคุกเข่าขอโทษฉัน ด้วยการเอาอะดอเรลลากลับมา”
“แต่ถ้าไม่มีอะดอเรลลา นายต้องก้มลงคุกเข่าลงขอโทษฉัน ต่อหน้าคนทั้งนิวส์ไทม์เหมือนกัน”
ทั้งสองมองด้วยสายตาที่ปะทะ ท้าทายอย่างไม่ยอมกัน
สระน้ำบ้านเพชรมุกดาเดินไปเดินมา เพชรมองแล้วพูดขึ้น
“คมกฤชไม่น่ามีเรื่องกับนักข่าวเลย”
“ก็เพราะอาถรรพ์อะดอเรลลานั่นแหละ เมื่อไหร่พี่เพชรจะหาเจอสักทีคะ”
เพชรเดินเข้ามองมุกดา
“เธอก็ช่วยฉันสิ .. หนูมุก”
เพชรมองสบตามุกดา
“เธอก็เห็นแล้วว่าตั้งแต่อะดอเรลลาถูกปล้น ... ชีวิตฉัน ชีวิตเธอ ก็ไม่เหมือนเดิมถึงขนาดที่เราอาจจะต้องแต่งงานกัน ทั้งๆที่ยังไม่มีความรัก.... เกิดขึ้นเราต้องมาเกี่ยวข้อง เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกัน ... เพราะอะไร....”
มุกดามองเพชรที่แววตาวิตก
“เพชรเม็ดเดียว .... จะอาถรรพ์ หรือ ไม่อาถรรพ์ฉันไม่รู้ แต่ขณะนี้มันเดิมพันด้วยชื่อเสียงธุรกิจครอบครัวฉัน .. แล้วก็อนาคตบริษัทพี่ชายเธอ”
มุกดามองสายตาขอร้องจากเพชร
“ช่วยฉันนะ หนูมุก ... ช่วยฉันจับคนที่จ้องจะเอาชีวิตเรา ช่วยให้ฉันรู้ความจริงว่า ใครกันแน่ที่รัก แล้วจะไม่มีวันทรยศฉัน”
เพชรมองมุกดา สายตาขอร้องจากใจจริง
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 10 (ต่อ)
ภายในห้องทำงานของเพชร ชนินทรยืนอยู่หน้าเซฟของเพชร ชนินทรกำลังจะกดรหัส เจนจบเข้าห้องมาพอดี เขาเห็นด้านหลังของชนินทรก็ทักขึ้น
“เข้ามาทำอะไร”
ชนินทรสะดุ้ง เขารีบแกล้งทำปากกาที่เหน็บเสื้ออยู่ตกพื้น เจนจบเดินเข้ามาหยุดหน้าชนินทร ชนินทรเก็บปากกาขึ้น
“ฉันมาดูเอกสารที่ส่งให้เพชรเซ็น” ชนินทรบอก
เจนจบมองอย่างสงสัยแล้วถามขึ้น
“เอกสารมันควรจะอยู่บนโต๊ะ ไม่ใช่ในเซฟ”
“ก็ฉันทำปากกาหล่นตรงนี้” ชนินทรแก้ตัวแล้วทำเป็นอารมณ์เสียขึ้นมาเหมือนคนที่โดนจับผิด
“ทำไม เพชรมันจ้างแกมาเป็นยามเฝ้าห้อง เวลาระเริงกามเล่นรักอยู่กับหนูมุกหรือไง”
เจนจบเสียงแข็ง “ชนินทร อย่าเอาความหยาบของแก มาป้ายสีให้ระคายคนดีๆอย่างเพชรกับคุณหนูมุก”
“แล้วคนดีอย่างเพชร มันไม่ใช่ผู้ชายเหมือนฉัน เหมือนแกหรือไง ผู้หญิงระริกระรี้เข้าหา .. ถึงจะทนเป็นพระอิฐพระปูน”
ชนินทรยิ้มเหยียด แล้วเดินห่างไปยืนอีกทาง
“เรียกสุนัขรับใช้ มันก็คงแรงไป เอาเป็นว่าแกทำหน้าที่เพื่อนที่ซื่อสัตย์ต่อไปเถอะ เผื่อเพชรมันจะเห็นใจ ยกสตาร์ไดมอนด์ให้แกบริหาร ตอนไปฮันนีมูนปั้มลูกกับหนูมุก”
ชนินทรมองเพื่อนด้วยแววตาเยาะๆ แล้วหันหลังจะเดินออกไป
“เมื่อไหร่ที่ฉันได้บริหารที่นี่ พวกแรกที่ฉันจะไม่ปล่อยให้อยู่เกะกะ ถ่วงความเจริญ คือ พวกยืนด้วยขาตัวเองไม่ได้ ต้องคอยเอาหลังพิงคนอื่น”
ชนินทรหันมามองเจนจบทันที เจนจบมองจ้องแล้วยิ้มอย่างเย็นเยียบ
“คนพวกนี้มันน่าสมเพช เพราะสิ่งเดียวที่มันถนัด คือการเป็นเหลือบริ้นสูบเลือดผู้มีพระคุณ แล้วก็คอยเสาะหาร่างใหม่ๆไว้เกาะกิน .. แกรู้ใช่มั้ย ชนินทรว่าเหลือบริ้นเลวทรามจำพวกนี้ มันสมควรถูกกำจัดไปให้พ้นชีวิตเพชรได้แล้ว”
ชนินทรจ้องเจนจบที่จงใจด่าเขา แล้วจึงเปิดประตูออกไปอย่างแรง
เจนจบมองด้วยสายตาดูถูกและสมเพชชนินทรอย่างที่พูดจริงๆ
ที่คอนโดคมกฤช มุกดายืนหน้าเครียดอยู่คนละด้านกับคมกฤช แอนดี้หันมามองสองพี่น้องที่มีสีหน้าเครียดพอกัน
“ตกลงที่ไปบ้านคุณเพชรคราวนี้ ..... จบลงด้วยความทุกข์ ทั้งพี่ทั้งน้อง” แอนดี้สรุป
“ฉันสองคนไปทำงาน .. ไม่ได้ไปลั้นลา มีความสุข” คมกฤชบอก “แกล่ะ แอนดี้ อยู่ทางนี้ตาม เรื่องอะดอเรลลาถึงไหนแล้ว ศักดามันจะขายของให้เมื่อไหร่”
“ยังไม่ได้ติดต่อมาครับ” แอนดี้พูดล้อ “เจ้านาย”
“โทรไปเร่งสิ มัวแต่พูดเล่นไม่ได้เรื่อง”
“กลับจากบ้านคุณเพชรปั๊บ ใจร้อนกันทั้งพี่ทั้งน้อง สงสัยโดนความรักจู่โจมทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำ” แอนดี้ล้อไม่เลิก
“แอนดี้” มุกดาลากเสียงต่ำ
“แหม มันช่วยไม่ได้นะเพื่อน อะไรที่เกี่ยวกับความรักร้อนแรง มันอยู่ในสายเลือดอิแทเลี่ยนอย่างชั้น”
“ไอ้เวร... มาเลี่ยนใกล้ๆนี่มา” คมกฤชด่า
“โทรเลยครับ ...ไม่เลี่ยนแล้วครับ”
แอนดี้หันไปหยิบมือถือ คมกฤชหันไปมองมุกดา
“ได้อะดอเรลลาเร็วเท่าไหร่ .. ยิ่งดี” คมกฤชบอก
“ใช่ จะได้รู้สักที ว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่อาถรรพ์อะดอเรลลา” มุกดาสนับสนุน
ที่บ้านเพชร เพชรหันมามองเจนจบที่กำลังเล่าเรื่องของชนินทร
“ฉันไม่เชื่อเรื่องอาถรรพ์นะ เพชร แต่ชั้นเชื่อว่าความละโมบโลภมากของมนุษย์มีอำนาจเหนือความถูกต้อง”
“จากที่นายเล่า .. ชนินทรยังไม่ได้ยุ่งอะไรกับเซฟของฉัน” เพชรบอก
“ยัง เพราะฉันเข้าไปก่อนไง”
เพชรมีสีหน้าก้ำกึ่งเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ฉันไม่ได้เล่าให้นายระแวงเพื่อน .. แต่อยากเตือนให้นายมองคนอย่างละเอียดรอบคอบ”
เจนจบเดินมาแตะไหล่เพชรอย่างเชื่อมั่น
“คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้ หรือบางคนอาจจะฉกฉวยความไว้ใจของนายมาเป็นผลประโยชน์ของตัวเอง”
เจนจบบีบไหล่เพชรเบาๆ เพชรหันมองเจนจบด้วยแววตาขอบคุณ
“ขอบใจเจนจบ ความหวังดีของนายมีค่ากับชีวิตฉันที่สุด”
เจนจบยิ้ม เพชรหันมาโดยยังนิ่งคิดเรื่องชนินทร
“เพื่อเพื่อน ฉันทำให้ได้ทุกอย่าง ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการลากไอ้คนทรยศคนนั้นออกมาเอง” เจนจบพูดอย่างมุ่งมั่น
ชนินทรเดินไปเดินมาอยู่ภายในบ้าน เขาคิดเรื่องเจนจบ นิจนันท์มองแล้วยิ้มเหยียดอย่างสมเพชท่าทางเครียดของผัว
“แค่เจนจบมันขู่คำสองคำ เธอก็กลัวจนสติแตกเลยนะ”
ชนินทรเงยหน้ามองเมียที่แววตาไม่ตื่นกลัว
“เจนจบมันไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อนเลยนะ” ชนินทรบอก
“อย่าคิดนะ ว่าน้ำนิ่งไหลลึกอย่างเจนจบ ที่มันเป็นหูเป็นตาแทนเพชรมาตลอดเพราะความจงรักภักดี ไม่ใช่เลย ..มันก็อยากเป็นใหญ่ในสตาร์ไดมอนด์เหมือนกัน” นิจนันท์สรุป
“ถ้ามันจับได้เรื่องฉันขโมยเพชรในเซฟ”
“ก็ยืนยันกับเพชรไปว่าเธอไม่ได้ทำ แล้วก็หาวิธีโยนความผิดไปให้เจนจบซะ มันจะได้เลิกติดตัวเป็นเงาเพชรสักที”
“เธอก็รู้ เจนจบมันไม่โง่ พอที่เราจะลงมือได้”
“งั้นก็มีแต่เธอคนเดียวที่เป็น ไอ้โง่”
นิจนันท์พูดเยาะ ชนินทรพุ่งพรวดเดียวถึงตัวนิจนันท์แล้วออกแรงขย้ำคอทันที
“ไอ้ชนินทร” นิจนันท์เสียงแข็ง
ชนินทรเอาหัวนิจนันท์โขกผนัง จนนิจนันท์มึน
“อย่าให้ชั้นได้ยินว่าแกเรียกผัวแบบนี้อีก เพราะแก ... ชั้นถึงต้องเป็นขโมย แล้วถ้าเพชรเกลียดชั้น แกก็จะไม่ได้อยู่สุขสบายแบบนี้เหมือนกัน”
ชนินทรโขกหัวนิจนันท์ซ้ำอีกทีแล้วเดินออกไป ทิ้งให้นิจนันท์มองด้วยสายตาที่เกลียดเข้าไส้
ภายในคอนโดคมกฤช มุกดากับคมกฤชยังมีสีหน้าจริงจัง ทั้งสองยืนมองแอนดี้ที่คุยมือถือกับศักดา
“เงินผมก็โอนไปตามที่คุณบอกแล้ว ศักดา ผมอยากเห็นของ.. .. หรือว่าต้องให้คนของผมไปทวงที่เอสเคไดมอนด์”
ที่ห้องของศักดา ศักดากำลังเดินคุยมือถืออยู่กับแอนดี้ด้วยสีหน้าที่ร้อนรน
“แกเตรียมเงินไว้ได้เลย พรุ่งนี้แกได้เห็นของแน่”
ที่คอนโดคมกฤช แอนดี้หันมาบอกมุกดากับคมกฤช
“มันบอกว่า พรุ่งนี้”
ที่ห้องทำงานสงคราม ศักดาส่งเสียงลงในมือถือ
“ภูผา แกต้องเอาอะดอเรลลามาขายให้ฉันเดี๋ยวนี้ แกอยู่ที่ไหน”
ภูผาก้าวมายืนหน้าบ้านเช่าหลังเล็กของเขา ภูผาพูดด้วยเสียงนิ่งๆ
“ผมไม่มีหน้าที่ตอบคำถามคุณว่าผมอยู่ไหน ... รอผมติดต่อไปเอง”
ภูผากดวางสายแล้วเดินเข้าไปใกล้ หญิงสาววัย 28 ปีรูปร่างบอบบางหน้าตาดีกำลังยืนอยู่กับเด็กชายวัย 6 ขวบ ทั้งสองหันมามอง
“พ่อ” เด็กชายเรียกภูผาเสียงดัง
ภูผาย่อตัวลงกางแขน ลูกชายภูผาวิ่งเข้ามาหา ภูผาอุ้มลูกชายขึ้นกอดแล้วจูบด้วยความรัก เมียภูผาเดินมามองใกล้ๆ ด้วยรอยยิ้ม
“เสร็จงานแล้วเหรอ”
“ยัง” ภูผาตอบ เขากอดลูกไว้แน่น เมียภูผามอง ลูกชายภูผาหอมแก้มพ่อ
“ผมไปเอาหุ่นยนต์ตัวใหม่ให้พ่อดูนะครับ” ลูกชายภูผาอวด
ภูผากอดลูกอีกทีก่อนจะปล่อยให้ลูกให้วิ่งเข้าไปในบ้าน เขามองลูกชายที่วิ่งเข้าบ้านไป แล้วหันมามองเมียที่มีสีหน้าเศร้าลง
“หมอบอกว่าอาการลูกเป็นยังไง” ภูผาถาม
“ตอนนี้ยังเดิน ยังวิ่งได้ ..แต่ถ้าไม่ได้ยา อีกหน่อยแขนขาลูกจะชา ..เดิน .. วิ่งไม่ได้ สุดท้ายก็จะหายใจเองไม่ไหว”
เมียภูผากลั้นน้ำตา ภูผาหน้าเครียดก่อนจะดึงเมียเข้ามากอด
“เสร็จงานนี้ ได้เงินก้อนใหญ่พอที่จะรักษาลูกได้ รออีกนิดนะ” ภูผาปลอบ เขากอดเมียไว้ด้วยความหวังของทั้งคู่ ภูผาผละห่างออกมา เขาเดินห่างจากเมียมาแล้วกดมือถือ รอสายครู่เดียว เขาก็พูดกับปลายสาย
“มีคนจะซื้ออะดอเรลลา .. คุณให้ผมขายได้หรือยัง”
ภูผานิ่งฟัง ปลายสายตอบมา ภูผาถามกลับเสียงเครียด
“ทำไมห้ามขาย ! ที่คุณเอาเพชรไว้กับผม เพราะจะรอให้ผมปล่อยของ ตอนนี้ผมก็หาลูกค้าได้แล้ว ทำไมคุณถึงไม่ให้ขาย”
ภายในบ้านของเจนจบเห็นเงาของใครบางคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
ที่บ้านเช่าของภูผา ภูผาฟังปลายสายสั่ง ก่อนที่เขาจะตอบ
“ใช่.. ผมรับจ้างคุณปล้นก็จริง แต่ผมจะเสี่ยงต่อเมื่อตัวเองปลอดภัยเท่านั้น ..ได้ .... ผมจะเอาอะดอเรลลาไปหาคุณ .. คืนนี้”
ที่บ้านของเพชร เพชรกำลังยืนคุยมือถืออยู่ เขาทอดสายตามองไปด้านนอก
“นอนหรือยัง”
ที่ระเบียงบ้านของมุกดา มุกดากำลังยืนพิงระเบียง มองดวงดาวระยิบระยับบนฟ้า
“โทรมาแบบนี้ กลัวหนูมุกเปลี่ยนใจไม่ช่วยเหรอคะ”
เพชรอมยิ้มกับตัวเอง
“เปล่า ... ก็โทรมา ... อยากกู้ดไนท์”
มุกยิ้มน่ารัก
“กู้ดไนท์ .. ค่ะ ดาร์ลิ่ง ... จุฟ จุฟ จุฟ”
มุกดาทำเสียงออดอ้อน
เพชรหัวเราะ ทั้งสองคนต่างก็ยิ้มแย้มและหัวเราะให้กันอย่างค่อยๆรู้สึกดีต่อกัน
ภายในบ้านแสนสวยของเจนจบ แสงจากโคมไฟแต่ละจุดในบ้านส่องสว่างนวลตา หลังของร่างบุคคลหนึ่งก้าวเข้ามายืนตรงหน้าภูผา
ภูผาที่ถือกระเป๋าเหล็กอยู่หันมามอง แล้วเปิดกล่องออก เห็นสร้อยอะดอเรลลาอยู่ในกล่อง
ร่างของบุคคลนั้นขยับมาใกล้ ก่อนจะยื่นมือมาหยิบสร้อยอะดอเรลลาออกจากกล่อง แล้วยกขึ้นดู
ใบหน้าของคนที่ถืออะดอเรลลาก็คือ เจนจบ
เจนจบถืออะดอเรลลาไว้ในมือ รอยยิ้มบนหน้าเป็นรอยยิ้มลุ่มลึกของคนที่เต็มไปด้วยแผนการณ์
“อะดอเรลลา .. เพชรล้ำค่าที่ดื่มกินเลือดเพื่อเปล่งประกายงดงาม เพชรอาถรรพ์ที่เจ้าของทุกคนต้องสังเวยชีวิต .. ช่างเป็นตำนานที่สมบูรณ์แบบที่สุด”
เจนจบรวบอะดอเรลลาไว้ แล้วเอื้อมหยิบอะดอเรลลาอีกเส้นบนถาดกำมะหยี่ข้างตัวขึ้นมา ภูผามองอะดอเรลลาสองเส้นในมือของเจนจบ
“เอาของปลอมไปขายให้ศักดา” เจนจบสั่งแล้วยื่นเส้นปลอมให้ภูผา ภูผารับมา
“ผมขอค่าแรงทั้งหมด ทันที.. หลังเสร็จงาน” ภูผาบอก
“แกมีสิทธิ์ขอนายจ้างตั้งแต่เมื่อไหร่ .... จำไว้ ...อย่าเรียกร้องแล้วฉันจะให้แกคุ้มค่าเหนื่อยแน่ ภูผา”
เจนจบมอง ภูผาโยนอะดอเรลลาปลอมใส่กระเป๋า
“งานสุดท้ายแล้วใช่มั้ย” ภูผาถาม
“ยัง ....แต่รับรองว่างานต่อไป ฉันจะทำให้ชื่อ ภูผา .. กลายเป็นตำนานคู่กับเพชรอาถรรพ์”
“ผมไม่ต้องการเป็นตำนาน ... ผมต้องการแค่ค่าตอบแทน”
ภูผาย้ำเจตนาตัวเองแล้วเดินออกไป
เจนจบมองอะดอเรลลาของจริงในมือ แล้วเดินผ่านภาพเพื่อนทั้ง 4 เข้าสู่ห้องนอนตัวเอง
เจนจบเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ภายในห้องนอนของเขาสวยและตกแต่งอย่างหรูหรา
บนเตียงนอนกว้างใหญ่ของเจนจบ ขุนพลอยู่ในเสื้อคลุมชุดนอนกำลังเอนตัวนอนอยู่ ขุนพลเงยขึ้นมามอง เห็นเจนจบเดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงใกล้ๆ ขุนพล
“เมื่อไหร่ไอ้เรื่องเพชรเม็ดนี้มันจะปิดบัญชีเบ็ดเสร็จสักที” ขุนพลบ่น
เจนจบยิ้มอย่างแฝงอารมณ์พิศวาสให้กับขุนพล
“รู้น่ะ ว่าใจร้อน ร้อนแรงไปหมดทุกเรื่อง หัดรอบ้าง” เจนจบบอกแล้วเลื่อนมือไปแตะที่หน้าอกกว้างๆ ของขุนพล
“อีกนิดเดียวก็ได้เงินไปแข่งรถที่เมืองนอกแล้ว” เจนจบปลอบใจขุนพล
ขุนพลยิ้มออกทันที เขาเอื้อมมือไปโอบเจนจบมาแนบชิด
“อยากให้ผมรับใช้อะไร .. แค่ไหน ... บอกมาเลย เจนจบ ผมจะไม่มีคำว่าปฏิเสธ”
เจนจบที่เอาหัวพิงอยู่ในอกขุนพลยิ้มและมีแววตาแสนจะพอใจ
เจนจบและขุนพลนอนซบกันอยู่บนเตียง แต่ละคนมีแววตาและมีเป้าหมายเป็นของตัวเอง
เช้าวันใหม่ ที่สระน้ำในบ้านเพชรเพชรกับมุกดากำลังยืนแนบชิดกัน เพชรโอบมุกดา มุกดาเอียงหัวซบเพชร ทั้งสองคนยิ้มแย้มให้กัน
รุจากำลังเป็นคนถ่ายรูปเพชรกับมุกดาที่ยิ้มแย้มอยู่
“โอเคค่ะ สวยมาก แต่ชิดกันอีกนิดนะคะ เยี่ยมเลย”
เพชรกับมุกดาเข้าใกล้กันตามที่รุจาบอก
“เบียดๆเลยค่ะ ยิ้มค่ะ ยิ้มหวานๆ เอาให้คนทั้งโลกอิจฉา”
เพชรกับมุกดายิ้มหวาน โพสท่าหวานชื่นเต็มที่
คมกฤชที่ยืนห่างออกมากำลังคุยมือถืออยู่
“ยายรุจา สุดที่รักของแกน่ะสิ แอนดี้ ดันจะมาขอถ่ายรูปคู่เพชรกับมุกลงสัมภาษณ์วันนี้ .... เออ... เดี๋ยวฉันจะเร่งเอง ... ถ้าศักดามันนัดรับของ .แกรีบโทรมาเลยนะ”
คมกฤชวางสายจากแอนดี้แล้วเดินตรงมาหารุจา
“จะถ่ายอีกกี่ชั่วโมง ฝีมือไม่ได้เรื่อง ก็ต้องถ่ายเผื่อๆเยอะน่ะนะ” คมกฤชเหน็บ
รุจาหันขวับ “ฉันถ่ายหน้านายหรือเปล่า .. ถ้าไม่ใช่ กรุณาย้ายหน้าไปอยู่แถวบั้นท้ายสระโน่น จะขอบคุณมาก”
“ฉันมีหน้าที่มาคุมตัวจุ้นจ้าน” คมกฤชบอก
“ไม่เป็นไรหรอก พี่กฤช ให้คุณรุจาเธอทำงานเถอะ จะได้เสร็จ..เร็วๆ” มุกดาพูด เธอสบตากับคมกฤชแบบรู้กันเพราะเป็นห่วงเรื่องศักดานัดรับอะดอเรลลาเหมือนกัน
“ได้ยินคุณหนูมุกสั่งแล้วใช่มั้ย ไปสิ ไปไกลๆ ไปนอกรั้วบ้านเลยก็ได้” รุจาไล่
คมกฤชทำท่าทางกวน รุจาหันมาทางเพชรกับมุกดา
“ขออีกภาพนะคะ แบบหวานสุดๆ ขอแบบจมูกชนกันเลยนะคะ”
มุกดาหันมามองแบบเลี่ยนๆ เพชรยิ้มแล้วพูดกับมุกดา
“ไม่ต้องอายหรอก .. ฉันไม่เคยยอมถ่ายแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยนะ”
“โอเคค่ะ ผู้หญิงทั้งสามโลกจะต้องอิจฉาหนูมุก”
มุกดาทำหน้ากลั้นใจ ยิ้มแล้วเอาจมูกยื่นมา เพชรยื่นหน้ามาใกล้ แล้วเลื่อนไปจูบแก้มมุกดาทันที
รุจากดชัตเตอร์รัว มุกดารีบถอยออกจากเพชร เพชรยิ้มยั่วมองมุกดาที่ออกอาการเขิน
เพชรเดินนำมุกดา รุจา และคมกฤชเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ขอบคุณคุณเพชรกับคุณหนูมุกมากเลยนะคะที่ยอมเสียเวลาอีกรอบ”
รุจาหันไปทางคมกฤช
“คราวก่อนถ้าไม่มีคนโดนชกจนเป็นลม งานรุจาก็เสร็จไปแล้ว”
“เสร็จแล้ว ก็ไปสิ”
คมกฤชคว้ามือรุจา แต่รุจาขืนไว้
“นายยุ่งอะไรด้วยเนี่ยะ”
“มีมารยาทบ้าง นี่เธอรบกวนเวลาทำงานคุณเพชรเค้าอยู่นะ”
คมกฤชหันไปบอกเพชร “ไปก่อนนะครับ”
เพชรยิ้มๆ ส่วนคมกฤชไม่รอ เขาลากรุจาตัวปลิวออกไป มุกดาจะขยับตามแต่เพชรคว้าข้อมือเธอไว้
“จะไปไหน” เพชรถาม
“หนูมุกก็จะไปทำงานไงคะ”
“เธอเป็นเลขาฉัน .. ฉันอยู่ไหน เธอก็ต้องอยู่ตรงนั้น”
มุกดามองเพชรที่ดึงมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
คมกฤชลากรุจาออกมาที่หน้าบ้านเพชร รุจาสะบัดสุดแรง
“อย่ามากีดกันไม่ให้ฉันเข้าใกล้คุณเพชร ฉันกำลังทำงานของฉัน”
“ก็เสร็จแล้ว จะยืนปั้นหน้ารออะไร กลับไปเช็ครูปถ่ายแย่ๆของเธอที่โรงพิมพ์สิ”
“นายรีบ นายก็กลับไป ฉันขอร้องให้นายไปส่งฉันเหรอ ... เปล่าเลย”
“ก็ทำไมไม่ขอ”
คมกฤชมองรุจาด้วยแววตาจริงจัง
“ขอร้องฉันดีดีบ้าง”
“เพราะนายไม่ใช่คนสำคัญพอที่ฉันจะต้องอ้อนวอน”
คมกฤชมองรุจานิ่ง รุจาทำเป็นไม่สนใจสายตาของคมกฤช
“มีแอนดี้ที่สำคัญกว่า”
“ใช่... สำหรับฉัน .. คุณแอนดี้ เป็นคนสำคัญ .. คนเดียวที่ฉันอยากอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา”
รุจาเน้นเสียงใส่แล้วเดินเชิดไป ทิ้งให้คมกฤชมีแววตาหม่นหมองลงทันทีที่ได้ยินและเห็นท่าทางไม่แคร์ของรุจา
ภายในห้องทำงานของคมกฤช แอนดี้ที่กำลังเปิดโปรแกรมแผนที่ในจอคอมพิวเตอร์ หันมาเจอคมกฤชที่ก้าวเข้ามายืนมองด้วยแววตานิ่งๆ
“เป็นไง .. คุณรุจาถ่ายรูปสวยมั้ย”
แอนดี้ถามแบบไม่ได้คิดอะไร แต่คมกฤชกระชากเสียงประชดกลับไป
“เค้ายังไม่โทรรายงานแกเหรอ”
“ยัง ..แต่เดี๋ยวคงโทร”
คมกฤชชะงักแล้วหันไปอีกทาง แอนดี้มองหน้าคมกฤชแล้วหัวเราะ
“เฮ้ย ฉันล้อเล่น .... ตอนนี้สายเดียวที่ฉันรออยู่คือ..ศักดา..ที่นัดรับอะดอเรลลา”
แอนดี้หันกลับไปดูในจอคอมพิวเตอร์ ทิ้งให้คมกฤชทำหน้าอารมณ์ไม่ดีอยู่คนเดียว
ภายในห้องทำงานของสงคราม ศักดามองกระเป๋าใส่เงินอัดแน่น เขาปิดล็อคแล้วหันไปหยิบปืนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเล็งเช็คความเรียบร้อย ศักดาหน้าตายิ้มแย้มเพราะยินดีที่กำลังจะได้อะดอเรลลา
ที่มุมหนึ่งในบ้านเพชร มุกดาหลบอยู่ด้านนอกโดยเธอกำลังคุยมือถือกับแอนดี้อยู่
“ศักดาติดต่อมาหรือยัง” มุกดาถาม
มุกดานิ่งฟัง แต่ตามองไปทางเพชร เพชรมองมา มุกดารีบหลบหลังเสาแล้วหันมาคุย
“โอเค ..ถ้าโทรมา รีบบอกฉันเลยนะ ..แค่นี้ก่อนนะ แอนดี้”
มุกดาหันมาเจอเพชรที่มายืนด้านหลัง
“อะไรคะ พี่เพชร มาแอบฟังหนูมุกคุยโทรศัพท์ได้ไง”
เพชรดึงมือถือมุกดาแต่มุกดาไม่ยอมให้ ทั้งสองคนยื้อแย่งกัน
“นี่มันเรื่องส่วนตัวของหนูมุกนะคะ”
“เป็นคนรักกัน ต้องไม่มีเรื่องส่วนตัว”
มุกดากำลังจะอ้าปากเถียง แต่เพชรพูดขึ้นก่อน
“จะเถียงว่าไม่ใช่ ..ไม่ทันแล้วล่ะหนูมุก พอคุณรุจาลงรูปคู่ ทุกคนก็จะรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน”
“พี่เพชรไม่เห็นต้องลงทุน เอาตัวเข้าแลกขนาดนี้เลย ปฏิเสธคุณรุจาไป ก็จบเรื่อง”
“ก็ฉันอยากเปลี่ยนใจประกาศให้เธอเป็นแฟน”
“เพราะอะไรคะ” มุกดาถาม
มุกดากับเพชรจ้องหน้ากัน
“ทำไมพี่เพชรอยากให้หนูมุกเป็นแฟน”
เพชรสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่ดีกับมุกดาเพิ่มขึ้น แต่พอเห็นสายตามุกดาที่จ้องอยู่เขาก็วางฟอร์ม
“แล้วทำไมเธอถึงไม่ได้อยากได้แฟนอย่างฉัน .. ฉันทำเพื่อความสบายใจของคุณแม่”
มุกดาฟังแล้วดึงมือถือกลับมายัดใส่กระเป๋าทันที
“โอ๊ว.. น่าเชื่อที่สุด ... ดีค่ะ พี่เพชรทำดีแล้ว หนูมุกชอบที่สุดเลยค่ะ ผู้ชายกตัญญูเนี่ยะ”
มุกดาหันหลังจะเดินออกไป แต่เพชรใช้มือเดียวรวบเอวเธอไว้
“จะหนีไปคุยกับใคร”
“เปล่า หนี ... หนูมุกจะไปโทรถามคุณสาลี่ว่ามีงานอะไรด่วนรึเปล่า”
เพชรจับมุกดาให้หันมามอง
“เธอกับสาลี่เนี่ยะนะ ปกติต้องนัดกัดกันทุกเช้าไม่ใช่เหรอ ไม่เอา ... ไม่ต้องโทร วันนี้เราจะไม่สนใจเรื่องงานที่สตาร์ไดมอนด์ ใครอยากจะทำอะไร ..ก็ให้เค้าทำ”
มุกดามองหน้าเพชรที่ดูมีความในใจ
ตู้เซฟภายในห้องทำงานของเพชรถูกเปิดออก ข้างในมีเพชรหลายเม็ด ชนินทรยืนดูด้วยแววตาละโมบ เขายื่นมือไปหยิบออกมากำไว้ในมือ แล้วนำเพชรเหล่านั้นใส่ในกระเป๋าเสื้อ
ภายในโกดังแห่งหนึ่ง อะดอเรลลาอยู่ในกระเป๋าเหล็กที่ภูผาปิดลงอย่างดี ขุนพล บลู แมงมุมยิ้ม ภูผาบอกทุกคน
“เราจะเอาอะดอเรลลาไปส่ง แล้วก็รับค่าจ้าง”
“ต่อจากนั้น เราก็จะได้เงินก้อนใหญ่ ไว้เหนี่ยวหญิง เยส “ แมงมุมทำท่าสะใจ
“ไปแข่งรถเมืองนอก เยส” ขุนพบเสริม
“หาผู้ชายซักหลายๆคน มาปรนเปรอ เยส” บลูพูดต่อ
ทั้งสามคนยิ้ม แล้วหยิบปืนกันอย่างเริงร่า
ภูผามีแววตาดีใจ เมื่อนึกถึงเงินที่จะนำมารักษาลูกของเขา
ชนินทรกำลังจะเดินออกจากห้องทำงานของเพชร อยู่ๆ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น
“ว่าไงเพชร” ชนินทรมีแววตาตื่นขึ้นมาทันที “มีงานอะไรจะสั่งฉัน ... บอกมาได้เลย”
เพชรยืนอยู่ที่ห้องโถงในบ้านของเขา ชนินทรเดินเข้ามาแล้วมองทุกคน
“อยู่กันพร้อมหน้า .. นัดปาร์ตี้กันวันนี้เหรอ ฉันไม่เห็นรู้”
เพชรไม่พูดอะไร พอชนินทรเดินเข้ามาใกล้ เพชรก็ชกหน้าชนินทรจนเซ
“เพชร .. นายชกฉันเรื่องอะไร”
“ถามตัวแกสิ ชนินทร ถามตัวแก ว่าทำอะไรอยู่”
“ฉันไม่รู้เรื่อง”
เพชรโมโห กำหมัดแล้วเงื้อจะชก ชนินทรถอยกรูดมาชนพาทีที่ก้าวมาอยู่ข้างหลัง
“แกทำลงไปทำไม ชนินทร” พาทีถาม
ชนินทรมองเพื่อน พาทียื่นไอโฟนที่เปิดคลิปเหตุการณ์ที่ชนินทรกำลังหยิบเพชรออกจากเซฟของเพชรให้ดู
“เพชรเพิ่งให้ฉันไปติดวงจรปิดในห้อง มันเชื่อมต่อกับมือถือเพชรตลอดเวลา”
ชนินทรพูดไม่ออก เขาหันมาทางเพชร
“เพชร .. ฉัน....ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจหักหลังเพื่อนใช่มั้ย” เพชรเสียงเข้ม เขาชกชนินทรจนคว่ำไปกับพื้น ทุกคนมอง ชนินทรรีบบอก
“ฉันจำเป็น เพชร ฉันทำเพราะฉันโดนบังคับ เพชร..ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว อภัยให้ฉันเถอะ เพชร”
เจนจบและพาทีมองเพชร ทั้งสองไม่กล้าห้ามเพราะรู้อารมณ์ผิดหวังและเสียใจของเพชร
เพชรคว้าชนินทรขึ้นมาชกไปอีกหมัด ชนินทรหน้าทิ่ม เพชรดึงชนินทรขึ้นมาอีก
“แกจำเป็น ถึงขนาดทรยศความไว้ใจของฉัน ฉันไม่เคยคิดจะจ้องจับผิดเพื่อน ไม่เคยเลย เพราะฉันเชื่อว่าเพื่อนจะดีกับฉัน เหมือนที่ฉันให้พวกแกทั้งชีวิต”
เพชรเหวี่ยงชนินทรลงแล้วเดินออกไปทันที ทิ้งให้ชนินทรยืนคว้าง
“เพชร ฟังฉันก่อน ฉันถูกบังคับ ฉันจำเป็น”
เจนจบเดินตามเพชรไปอีกคน เหลือแต่พาทีที่ยืนมองชนินทรด้วยสายตาสมเพช
เพชรเดินเข้ามาระงับอารมณ์ในห้องรับแขก เขานึกถึงภาพในอดีตที่เคยปีนผาแล้วเชือกขาด เพื่อน 3 พยายามช่วยดึงเขาไว้ สีหน้าของชนินทรที่มุ่งมั่นจะช่วยเขา ยิ่งตอกย้ำเขา
เจนจบเดินมาด้านหลัง เขาแตะไหล่เพชร ทอดสายตามองเพชรที่ยังไม่เห็นว่าสายตาของเจนจบเต็มไปด้วยความรักความปรารถนาเพียงใด
“ฉันรู้ว่าชนินทรลำบากที่สุดในกลุ่ม แต่ไม่อยากเชื่อจริงๆว่ามันจะเลือกทางนี้” เพชรบอก
“ฉันเข้าใจ เราจะเจ็บแค่ไหน ที่ถูกคนทรยศความรักของเรา” เจนจบพูดเรียบๆ
มุกดาเดินออกมาจากด้านใน เจนจบรีบละมือจากไหล่เพชรแล้วหันไปมอง
“คุณหนูมุก”
เจนจบมองมุกดาแล้วหันไปมองเพชร
“คุณหนูมุกรู้เรื่องชนินทร” เจนจบถาม
“หนูมุกเป็นคนแรกเตือนสติฉันก่อนแก ฉันถึงให้พาทีไปติดกล้องวงจรปิด แล้วก็รอเวลาให้เพื่อนเลวมันแสดงตัว”
“นายจะให้ฉันเรียกตำรวจมาเอาตัวชนินทรไปเลยหรือเปล่า”
เพชรยังมีแววตาสับสน มุกดาเอ่ยขึ้น
“พี่เพชรคะ ให้อภัยคุณชนินทรได้มั้ยคะ”
“ชนินทรทำผิดร้ายแรงนะครับ” เจนจบรีบบอก “ไม่ซื่อสัตย์กับหน้าที่ แต่เลวที่สุดคือ ทรยศความไว้ใจของเพื่อนที่ดีที่สุด เพื่อนที่โอบอุ้มเค้ามาตลอดอย่างเพชร”
“เพราะอะไรล่ะคะ อยากได้เงิน อยากได้ในสิ่งที่เกินตัว ถ้าให้โอกาส บางทีเราอาจจะได้คืนมากกว่าเพชรเม็ดเล็กๆที่ชนินทรหยิบไป”
“หนูมุกหมายถึงอะไร” เพชรถามแล้วก็คิดได้ “อะดอเรลลา”
เพชรกับเจนจบมองมุกดา
“หรือว่าชนินทรเป็นคนขโมยอะดอเรลลา”
เพชรสงสัยส่วนเจนจบมีสีหน้าตกใจรีบพูดเหมือนไม่เชื่อ
“ชนินทรเองเหรอที่ขโมยอะดอเรลลา”
เพชรสบตามุกดาด้วยความเครียด
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 10 (ต่อ)
คมกฤชยืนอย่างกระวนกระวายใจอยู่ภายในห้องที่คอนโดของเขา
“ป่านนี้ทำไมศักดายังไม่โทรมา”
ทันใดนั้นเอง มือถือก็ดังขึ้น แอนดี้มองเห็นว่าขึ้นชื่อศักดา เขาก็รีบรับทันที
อีกด้านหนึ่ง ศักดาอยู่ในห้องทำงานของเขา
“พร้อมรับของหรือยัง” ศักดาถาม
ที่ห้องคมกฤช แอนดี้สบตาคมกฤชเป็นการให้สัญญาณ
“โอเค อีกสองชั่วโมง ... เจอกัน” แอนดี้พูดแล้ววางสาย คมกฤชฟังแล้วบอกทันที
“มันนัดเราอีก 2 ชั่วโมง แสดงว่ามันต้องไปเอาอะดอเรลลาก่อน”
“ผมติด GPS ที่รถศักดาไว้แล้ว”
“งั้นก็บอกมุก ... เตรียมตัวไปรับอะดอเรลลากันได้เลย”
คมกฤชกดมือถืออย่างรวดเร็ว
ที่หน้าห้องรับแขกของบ้านเพชร มุกดากำลังยืนคุยมือถืออยู่
“โอเค พี่กฤช .. เดี๋ยวเจอกัน”
มุกดาวางสาย เธอหันไปมองเข้าไปในห้องรับแขก เห็นเพชร เจนจบ พาที กำลังยืนมองชนินทรอยู่
“ฉันขโมยแค่เพชรในเซฟนาย” ชนินทรเสียงอ่อย
“วันนี้แค่เพชร แล้ววันหน้าจะเป็นอะไร สันดานงูเห่าที่ไม่เคยสำนึกบุญคุณใคร วันหน้ามันก็ต้องแว้งกัด ... เอาชีวิตคนที่เมตตามันอยู่ดี” เจนจบใส่เป็นชุด
“เพชร ..ฉันสาบาน ฉันสาบาน”
“หยุด .. ไม่ต้องสาบาน ฉันไม่อยากฟังคำพูดพล่อยๆว่าแกหวังดี แกห่วงฉัน เพราะสิ่งที่แกทำลงไป.. มันยิ่งกว่าปล่อยเชือกให้ฉันตายตกหน้าผา แกจะช่วยฉันไว้ ทำไม ชนินทร .. ช่วยฉันวันนั้น เพื่อมาฆ่าฉันวันนี้” เพชรพูดด้วยความโกรธ
ชนินทรคลานเข้าไปกอดขาเพชร
“อย่าส่งฉันให้ตำรวจเลยนะ เพชร”
“ชนินทร เหลือศักดิ์ศรีให้ตัวเองบ้าง ลงคลานถึงขนาดนั้นมันทุเรศ” พาทีบอก
เพชรมองชนินทรแล้วขยับหนี
“แกขอโอกาส ฉันก็จะให้โอกาส”
“ฉันนึกแล้ว ... เพชร ... แกคือเพื่อนที่ดีที่สุด”
“ไม่ใช่ฉันที่เวทนาแก” เพชรหันไปตะโกนเรียกมุกดา “หนูมุกเข้ามา”
ชนินทรถึงกับสะดุ้ง
แต่เงียบไม่มีเสียงตอบจากมุกดา เพชรจึงเรียกซ้ำ
“หนูมุก .. หนูมุกออกมาได้แล้ว”
พาทีวิ่งออกไปดูด้านหน้าห้องรับแขก แล้ววิ่งมาบอกเพชร
“คุณหนูมุกไม่อยู่”
“คุณหนูมุกหายไปไหน”
เพชรหน้าเสียขึ้นทันที
ที่ไซส์งานก่อสร้างของตึกแห่งหนึ่ง ในมุมหนึ่งที่คนงานไม่พลุกพล่าน ภูผาถือกระเป๋าเหล็กรออยู่ ศักดาเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเงิน
ภูผาเปิดกระเป๋าให้เห็นอะดอเรลลา ศักดามองแล้วหยิบเครื่องตรวจเพชรขึ้นมาทันที
“ฉันขอตรวจให้แน่ใจก่อนว่าเป็นเพชรแท้”
ขุนพลก้าวออกมาจากมุมที่ซุ่มอยู่ ภูผาสบตาเป็นเชิงว่าไม่ต้อง
“เพชรสำคัญระดับร้อยล้าน ใช้เครื่องตรวจอันแค่นั้น มันจะสมราคากันเหรอ” ภูผาบอก
ศักดากำลังจะจ่อเครื่องตรวจเพชรที่อะดอเรลลา แต่ภูผาปิดกระเป๋าเสียก่อน
“ถ้าไม่เชื่อใจ ก็ไม่มีการทำธุรกิจ” ภูผาตัดบท
“โอเค ฉันซื้อ” ศักดารีบตกลงแล้วส่งกระเป๋าเงินให้ขุนพล
“ถ้าเงินไม่ครบ เราจะตามไปทวงชีวิตฉูดฉาดของแกถึงเอสเคไดมอนด์” ขุนพลบอก
ทันใดนั้นเอง ขุนพลก็มองไปเห็นมุกดา คมกฤช และแอนดี้เดินเข้ามา
“มันมากับพวกนังหนูมุก”
ภูผาเหลือบไปเห็นมุกดาแค่แวบเดียวก็หันมาจะยิงทันที ศักดาได้จังหวะจึงกระโดดเตะกระเป๋าอะดอเรลลากระเด็นออกจากมือขุนพล
ขุนพลยิงศักดา แต่ศักดากระโดดหลบไปก่อน ส่วนกระเป๋ากระเด็นไปอีกทาง ศักดาที่หมอบอยู่มองกระเป๋าอะดอเรลลาอย่างเสียดาย
มุกดา คมกฤช และแอนดี้เข้ามา คมกฤชพุ่งเข้ามาคว้ากระเป๋าอะดอเรลลาไว้ทันที ศักดาเจ็บใจแต่เมื่อเห็นว่าหมดทางได้เพชรแน่ๆ ก็ตัดสินใจวิ่งหนีเอาตัวรอด
“มันเอาตำรวจมาล้อมเราหรือเปล่า” ขุนพลถาม
“เราได้เงินแล้ว .. หนีให้รอด” ภูผาบอก
ภูผา ขุนพลตัดสินใจวิ่งหนี มุกดากับแอนดี้รีบวิ่งตามทันที
ที่บ้านเพชร เพชรหันไปมองพาทีที่กำลังต่อมือถือแล้วถามขึ้น
“หนูมุกรับหรือยัง”
“ยัง .. ไม่รับ” พาทีตอบ
“คมกฤชล่ะ” เจนจบถามบ้าง
พาทียกชูให้ดูว่าโทรเข้าทั้งสองมือ สองเครื่องเลย
“ไม่มีใครรับเลย”
“ฉันบอกแล้ว หนูมุกมันไว้ใจไม่ได้ มันมีพิรุธ มันจะทำให้เราแตกกัน” ชนินทรรีบบอก
“หุบปาก” เพชรสั่ง
“เชื่อฉันนะเพชร เชื่อฉันสักครั้ง”
เพชรปรี่เข้ามากระชากชนินทรเหวี่ยงลงกับพื้น
“คนที่แกกำลังให้ร้ายเค้า คือผู้หญิงที่ขอร้องให้ฉันอภัยเพื่อนเลวๆอย่างแก”
เพชรตวาดชนินทร ด้วยความโกรธ
ที่ไซส์งาน มุกดา แอนดี้ ยังวิ่งตามภูผากับขุนพล มุกดาหยิบปืน แต่ภูผาผลักคนงานที่ถือปูนมาเป็นกำบัง ทำให้มุกดาไม่กล้ายิง
ขุนพลถีบคนงานไปชนเข้ามุกดากับแอนดี้เพื่อสกัดไม่ให้วิ่งตามมาทัน
ที่นิวส์ไทม์ รุจากดต่อสายมือถือ ที่หน้าจอของเธอขึ้นภาพแอนดี้ยิ้ม รุจาเปิดสปีกเกอร์รอ ได้ยินสัญญาณติด แต่รุจาก็ต้องมีสีหน้าเซ็งที่แอนดี้ไม่ยอมรับสายเธอ
ที่ไซส์งานก่อสร้าง มุกดากับแอนดี้ยังวิ่งไล่ภูผากับขุนพลที่อาศัยคนงานเป็นกำบังอยู่
แอนดี้ตะโกนบอกคนงาน “ถอยไป ถอยออกไป หลบ ..หลบไปให้หมด”
คนงานที่ถือถังปูน ขนทรายกันอยู่ต่างพากันตกใจแตกตื่น วิ่งหลบอย่างชุลมุน มุกดากับแอนดี้วิ่งตามไล่ภูผากับขุนพลอย่างรวดเร็ว
ภูผากับขุนพลวิ่งตัดข้ามถนนไปอีกด้าน มุกดากับแอนดี้กำลังจะวิ่งตาม แต่รถขนปูนคันใหญ่วิ่งเข้ามาขวางไว้ก่อน แอนดี้ชะงัก รถขนปูนวิ่งผ่านไปอย่างช้าๆ มุกดาจึงตัดสินใจพุ่งตัวลอดผ่านใต้ท้องรถที่กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“มุกดา” แอนดี้ตะโกนสุดเสียง
มุกดาลอดตัวผ่านใต้ท้องรถไปได้อย่างน่าหวาดเสียว เธอม้วนตัวขึ้นมาเล็งปืน แต่ไม่มีภูผากับขุนพลอยู่ตรงนั้นแล้ว
รถปูนเคลื่อนผ่านไป แอนดี้วิ่งตามมาด้านหลังมุกดามองอย่างเจ็บใจที่แก๊งค์ภูผาหลุดมือไปได้อีกครั้ง
ที่บ้านเพชร เพชรมองพาทีที่วางโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องลง
“ยังไม่มีใครรับ” พาทีบอก
“เจนจบ แกไปกับฉัน ... ฉันจะไปบ้านหนูมุก” เพชรบอกเพื่อน
“ฉันไปด้วย” พาทีเสนอตัว
“ไม่ต้อง ... แกเฝ้าชนินทรไว้”
“ฉันไม่หนีหรอกเพชร อย่าเรียกตำรวจจับฉันเลยนะ” ชนินทรขอร้อง
“ฉันรู้ว่าเพชรไม่มีวันเหี้ยมกับเพื่อน คนอย่างแกมันต้องให้กฎหมายลงโทษ” เจนจบรีบหนุน
ชนินทรยกมือไหว้
“เพชร ฉันขอร้อง ฉันไหว้ละ ... ให้ฉันกราบก็ได้”
ชนินทรก้มลงกราบเพชรด้วยความกลัว แต่เพชรเสียงเข้ม
“หยุด ชนินทร แกไม่ต้องไหว้ ต้องกราบอะไรฉันทั้งนั้น .. เรื่องของแก ฉันจะกลับมาจัดการ พาที เฝ้าไว้ ..ถ้าขยับ .. แจ้งตำรวจทันที”
เพชรเดินออกไปกับเจนจบ พาทีหันไปมองเห็นชนินทรหน้าตาสลดอยู่
ในห้องทำงานของคมกฤช อะดอเรลลาที่นำมาจากพวกภูผา ตั้งวางอยู่ตรงหน้าคมกฤช มุกดา และแอนดี้
“ฉันจะเอาอะดอเรลลาไปคืนคุณเพชร” คมกฤชบอก
“ยังคืนไม่ได้” แอนดี้รีบขัด
“ทำไม .. เราตามหามัน เอาไปคืนสตาร์ไดมอนด์ได้ บริษัทไม่ต้องจ่ายเงินประกันพันล้าน”
คมกฤชพูดแล้วมองแอนดี้
“อย่าลืมว่าอะดอเรลลาเป็นเพชรที่ถูกขโมยมาจากราชวงศ์ เรายังไม่รู้ว่าสตาร์ไดมอนด์ได้เพชรเม็ดนี้มายังไง”
“ฉันเชื่อว่าพี่เพชรไม่เกี่ยว” มุกดาพูดขึ้น
“เธอยืนยันความบริสุทธิ์แทนคุณเพชรไม่ได้หรอก มุก ... ถึงตอนนี้เราก็ยังจับขบวนการขโมยเพชรเม็ดนี้ไม่ได้สักคน” แอนดี้พูดเน้น “เราต้องทำคดีนี้ในฐานะตำรวจสากล ทุกคนคือผู้ต้องสงสัยจนกว่าจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้ด้วยหลักฐาน”
“ฉันเข้าใจ แอนดี้”
มุกดาหันไปมองคมกฤชที่ท่าทางไม่ค่อยพอใจ
“พี่กฤชเอาสร้อยเส้นนี้ให้สารวัตรธีรพัฒน์ เอาไปคืนพี่เพชร มุกจะกลับไปหาหลักฐานให้เจอ แล้วก็ลากคอโจรในสตาร์ไดมอนด์มาให้ได้”
“แล้วถ้าคนรับซื้อของโจรเป็นคุณเพชรซะเอง” คมกฤชถาม
มุกดานิ่งไปชั่วครู่ ความรู้สึกที่ดีกับเพชรทำให้ใจของเธอสับสนเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะสลัดความรู้สึกนั้นแล้วกลับมามีแววตาเข้มเครียดอย่างตำรวจ
“มุกก็จะเป็นคนจับพี่เพชรเข้าคุก ... ด้วยตัวของมุกเองเหมือนกัน”
ที่หน้าบ้านเพชร มือถือของเพชรดังขึ้น เพชรหยุดรับก่อนจะก้าวขึ้นรถ
“หนูมุก ..เธอหายไปไหน”
เจนจบหันขวับไปมองเพชรทันที
ที่ห้องคนไข้ในโรงพยาบาล มุกดานอนอยู่บนเตียงคนไข้ โดยมีคมกฤชยืนอยู่ข้างเตียง เพชรเปิดประตูพุ่งเข้ามา เจนจบเดินตามเข้ามา
“หนูมุก ... หนูมุกเป็นอะไร”
มุกดาลืมตามองเพชร เพชรกุมมือมุกดาทันที
“โรคกระเพาะกำเริบครับ” คมกฤชบอก
“โรคกระเพาะ .. ไหนคราวก่อนบอกลำไส้” เพชรงง
“ลำไส้มันยาวต่อลงไปถึงกระเพาะหรือเปล่าล่ะ หรือว่ามันย้อนศรขึ้นปอดคะ” มุกดารีบแก้
“อย่าเพิ่งเถียงเลย มุก ..พักก่อน” คมกฤชทำเป็นบอกน้องสาวด้วยท่าทีเป็นห่วง
เพชรเสียงอ่อนลง “แล้วทำไมอยู่ๆก็หายออกจากบ้าน ทำไมไม่บอก ... ฉันจะได้พามาโรงพยาบาล”
“หนูมุกปวดท้องมาก แต่เห็นพี่เพชรกำลังซีเรียสเรื่องคุณชนินทร ก็เลยออกมาเอง ขอโทษนะคะ ... ปวดท้องจนขึ้นสมอง บ้านหมุนติ้ว เลยไม่ทันบอกคุณปักไว้”
เพชรกุมมือมุกดาแน่นขึ้น เจนจบมองมุกดาแล้วหันไปบอกเพชร
“คุณหนูมุกคงไม่เป็นไรมากแล้ว เราให้คุณหนูมุกพักผ่อนก่อนดีกว่า”
“คุณชนินทรละคะ” มุกดาถาม
“ยังอยู่ที่บ้านฉัน” เพชรตอบ
“หนูมุกค่อยยังชั่วแล้ว พี่กฤชคะ หนูมุกอยากกลับไปพักที่บ้าน”
มุกดาทำเป็นลุกขึ้นอย่างช้าๆ เพชรรีบเข้าไปประคอง มุกมองเพชรที่ท่าทางอ่อนโยนด้วยแววตารู้สึกผิดนิดๆ
“หนูมุกลุกไหว”
“เบาๆ” เพชรบอกแล้วประคองมุกดาขึ้นมานั่งพิง เขาหันไปสั่งเจนจบ
“เจนจบ นายช่วยจัดการให้ที .. บอกทางโรงพยาบาลว่าหนูมุกจะออกไปพักที่บ้าน”
“ได้”
“เดี๋ยวผมออกไปดูเรื่องค่าใช้จ่ายด้วย” คมกฤชบอก
เจนจบมองเพชรกับมุกดาแล้วเดินออกไปกับคมกฤช เพชรหันมาทางมุกดา
“เธอไม่ได้เป็นโรคกระเพาะใช่มั้ย”
มุกดาอึ้งไปเมื่อเห็นแววตาอันคมกริบของเพชร
เจนจบเดินหน้าขรึมออกมาที่ทางเดินในโรงพยาบาลกับคมกฤช
“ผมไปแจ้งที่วอร์ดก่อนนะครับ” เจนจบบอกแล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว คมกฤชหันมาเห็นรุจาออกจากลิฟท์แล้ววิ่งตรงมาหาคมกฤช คมกฤชเห็นรุจาก็เผลอยิ้ม
“เป็นยังไงบ้าง” รุจาถาม
“ฉันไม่เป็นไร”
“ฉันไม่ได้ถามถึงนาย ... ฉันถามถึงคุณหนูมุก คุณหนูมุกไม่สบายมากต้องเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน”
“เธอรู้ได้ไง”
“ฉันโทรหาคุณแอนดี้ ... แฟนฉัน”
คมกฤชหน้าตึงทันทีที่ได้ยินชื่อแอนดี้
ภายในห้องคนไข้ เพชรมองจ้องมุกดาที่นั่งหลังพิงหมอนแบบหนีไปไหนไม่ได้
“เธอโกหกเรื่องป่วย เธอหนีออกจากบ้านฉันทำไม” เพชรถาม
“หนูมุกไม่อยากให้คุณชนินทรอาย”
เพชรมองหน้ามุกดานิ่ง
“ทั้งๆที่เค้าไม่เคยดีกับเธอ”
“ค่ะ .. แต่เพื่อนทรยศเพื่อน .. มันเรื่องใหญ่ เรื่องน่าอาย หนูมุกคิดว่า พี่เพชรคงอยากเคลียร์กับคุณชนินทรแบบเพื่อน มากกว่าจะมีคนนอก โดยเฉพาะหนูมุกที่คุณชนินทรเกลียดขี้หน้า”
“เธอไม่ต้องหนีออกมาก็ได้นี่ รอให้ฉันคุยเสร็จก่อน”
“พี่เพชรกำลังคิดเหมือนคุณชนินทรใช่มั้ยคะ ว่าหนูมุกน่าสงสัย ไม่น่าไว้ใจ”
มุกดามองเพชรกลับแบบไม่ยอมหลบตา
คมกฤชจับแขนรุจาลากมาตามทางเดินหน้าห้องคนไข้
“ขอบใจในความเป็นห่วง มาทางไหน เชิญกลับไปทางนั้น”
รุจาสะบัดแขนออกอย่างแรง
“ฉันมาเยี่ยมคุณหนูมุก ไม่ได้มาเยี่ยมนาย ถ้าเป็นนายที่นอนชักอยู่บนเตียง ฉันนี่แหละ จะดึงสายออกซิเจนให้นายตายคามือ”
“ไม่ต้องรอฉันป่วยหรอก ฉันยืนอยู่เฉยๆ คว่ำฉันให้ได้ก่อนสิ ชาติหน้าถึงค่อยคิดจะฆ่าฉัน”
“ฉันยังไม่ให้นายเป็นอะไรตอนนี้ ฉันจะทำให้นายอาย ที่ต้องคุกเข่าขอโทษฉันเรื่องอะดอเรลลาต่อหน้าประชาชนคนอ่านข่าว”
คมกฤชยิ้มทำท่าทางสบายใจ “งั้นเหรอ”
คมกฤชหัวเราะสะใจแล้วเดินเลยรุจาไป รุจามองท่าทางคมกฤชแล้วสงสัย
“นายหัวเราะอะไร” รุจารีบวิ่งไปดักข้างหน้า “หรือว่าเจออะดอเรลลาแล้ว”
“เตรียมถุงขยะมาเยอะๆหน่อยนะ เอาไว้คลุมหัว แล้วเอาไว้เก็บเศษหน้าที่หล่นแตกละเอียดบนพื้นด้วย”
คมกฤชยิ้มเยาะใส่ รุจาหน้าร้อนผ่าว คมกฤชเดินไปเลย รุจาเริ่มหน้าเครียด
“ไม่จริง ..ไม่มีอะดอเรลลาสักหน่อย .... แล้วจะหาเจอได้ยังไง”
ในห้องคนไข้เพชรกับมุกดายังมองสบตากัน
“หนูมุกเข้าใจ พี่เพชรกำลังเครียด ผิดหวัง ต่อให้หนูมุกอธิบายความจริงยังไง พี่เพชรก็คงเชื่อไม่ลง”
เพชรเอื้อมมือไปกุมมือมุกดาแล้วมองจ้องตา
“ฉันเชื่อเธอ”
มุกดามองสบตาเพชร
“ขอแค่เธออย่าโกหก ... อย่าหลอก ... อย่าทรยศความไว้ใจ เหมือนที่เพื่อน..ทำกับฉัน” เพชรบอก
พูดแล้วเพชรก็นิ่งไปเพราะความเสียใจเรื่องเพื่อนกลับคืนมาอีก
มุกดาเลื่อนมือมากุมมือเพชรอย่างปลอบใจ
“หนูมุกรู้ว่าพี่เพชรเสียใจ”
“ฉันคิดว่าเราตายแทนกันได้ ... ฉัน เจนจบ ชนินทร พาที ... แต่วันนี้ ตอนที่ฉันเห็นชนินทรหยิบเพชรออกจากเซฟ ... ฉันไม่ได้เสียใจที่เพชรถูกขโมย” เพชรบอก แววตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง มุกดากุมมือเพราะสงสารเพชรจากใจจริง
“ต่อให้มากกว่านั้น ถ้าชนินทรขอ .. ฉันก็ให้ได้”
เพชรตาแดงก่ำ มุกดามองอย่างสงสาร เธอค่อยๆโอบกอดเพชรไว้อย่างปลอบประโลม เพชรซบลงกับไหล่มุกดา
“ทำไมคนที่ทรยศความไว้ใจของฉัน .. ต้องเป็นเพื่อน ..ทำไม หนูมุก ทำไมต้องเป็นเพื่อนที่ตายแทนกันได้”
มุกดากอดปลอบโยนเพชร ด้วยความสงสารจับใจ
ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล เจนจบพยายามโทรหาภูผา มีภาพภูผาในหน้าจอมือถือแต่เสียงกลับตัดเป็นฝากข้อความ เจนจบพูดใส่มือถือ
“ภูผา งานเรียบร้อยหรือเปล่า เงินที่ขายอะดอเรลลาอยู่ที่ไหน ติดต่อฉันด้วย”
ในห้องคนไข้ เพชรเอาเสื้อมุกดามาวางลงบนเตียง
“ลุกไหวมั้ย ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า” เพชรถาม
“ไหวค่ะ .. เอ....หรือจะไม่ไหว จะได้อ้อนพี่เพชรให้ช่วยแต่งตัว”
“นั่งนิ่งๆสิ ฉันจะใส่เสื้อให้”
เพชรมองลึกลงในดวงตาของมุกดา จนมุกดารู้สึกได้ว่าเพชรพูดจริงไม่ได้ล้อเล่นเหมือนทุกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมุกทำเองดีกว่า”
มุกดาจะคว้าเสื้อมาใส่เองแต่ไม่ทัน เพชรหยิบเสื้อมุกดามาสะบัดออกแล้ว
“ถ้าอาย ก็หลับตาซะ”
เพชรกางเสื้อมุกดาออก แต่มุกดารีบดึงผ้าห่มมาปิดถึงคอ
“ไม่นะคะ”
เพชรดึงมุกดาเข้ามาใกล้
“หลับตา ... แป๊บเดียว เดี๋ยวก็เสร็จ”
มุกขืนตัวไว้แต่เพชรโอบหลังมุกดาเข้ามาใกล้ เจนจบเข้าห้องมาเห็นพอดี เพชรที่ยังกอดมุกดาอยู่หันไปมองเพื่อนด้วยสีหน้าปกติ
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย รอแป๊บนึง ฉันกำลังจะใส่เสื้อให้หนูมุก”
“ไม่ต้องค่ะ หนูมุกใส่เอง” มุกดายังขัดขืน
เพชรดึงดันไม่ยอม เจนจบพรวดเข้ามาดึงมือเพชรออก
“คุณหนูมุกไม่เต็มใจ นายไม่ควรบังคับเธอ”
เพชรมองมือเจนจบที่ดึงมือเขาไว้ แล้วจึงปล่อยมือ ถอยห่างจากมุกดา
“ขอบคุณนะคะ คุณเจนจบ โลกนี้คงมีคุณเจนจบคนเดียวที่ห้ามพี่เพชรได้”
“คุณหนูมุกแต่งตัวเถอะครับ ผมกับเพชรจะไปรอข้างนอก เสร็จแล้วอย่าเพิ่งลุกเองนะครับ .. ผมเรียกรถเข็นไว้ให้แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”
เจนจบหันมามองเพชรแล้วเอ่ยปากสั่ง
“ไม่ได้ยินเหรอว่าเราจะออกไปรอข้างนอก”
เพชรทำเป็นหันไปมองมุกดา
“เปลี่ยนใจ ก็บอกได้นะ”
มุกดารีบคว้าเสื้อมาถือไว้ เพชรเดินออกไป เจนจบมองแล้วยิ้มให้มุกดาก่อนจะเดินตามออกไป มุกดามองแล้วถอนใจอย่างโล่งอก
เพชรเดินออกมาจากห้องคนไข้ สีหน้าขี้เล่นเมื่อสักครู่หายไป เหลือแต่ใบหน้าเคร่งเครียด เจนจบมองแล้วบอก
“ยังมีอีกเรื่องที่แกต้องกลับไปจัดการ”
“ฉันรู้”
เพชรหันมามองเจนจบ
“ถ้าเป็นแก ..แกจะทำยังไงกับชนินทร”
เจนจบมองเพชรที่แววตาสับสนเพราะคิดไม่ตก
มุกดาเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่บ้านของเธอ โดยมีคมกฤชเดินตามหลังมา
“คุณเพชรเค้าบอกหรือเปล่า ว่าจะจับชนินทรส่งตำรวจ” คมกฤชถาม
“ไม่ได้บอก”
“แล้วแกว่าคุณเพชรจะเอายังไง ให้เป็นแค่เรื่องขโมยในบริษัท หรือว่า .. จะเค้นคอถามถึงอะดอเรลลา”
“ยังไงอะดอเรลลาก็กำลังจะกลับไปสตาร์ไดมอนด์ ผู้ร้ายตัวจริงมันไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่”
ที่บ้านเพชร เจนจบก้าวมามองชนินทร ที่มีพาทียืนกอดอกมองอยู่ พอเพชรเดินเข้ามา ชนินทรก็รีบบอกเพชร
“ฉันไม่น่าเชื่อเมียอย่างนิจนันท์”
“ไม่ต้องไปโยนความผิดให้ผู้หญิง” เพชรตำหนิ
“ฉันไม่ได้โยนความผิดให้เมียเพื่อเอาตัวรอด .. แกก็รู้ ฉันฐานะด้อยกว่าพวกแกทุกคน ฉันพยายามทำงานให้ดี มีเงินมาดูแลนิจนันท์ ฉันอยากให้เค้าสบายที่สุด ..แต่ฉันเป็นแค่ผู้จัดการ .. ไม่ใช่เจ้าของบริษัทอย่างแก .. ที่จะมีเงินให้นิจนันท์เค้าฟุ้งเฟ้อได้ตามใจชอบ”
“พอเถอะ ชนินทร พูดอะไรออกมา ละอายใจบ้าง” พาทีปราม
“ฉันพูดจริงๆ พาที ฉันพูดเรื่องจริง ฉันแค่อยากให้พวกแกรู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกงเพื่อน แต่ฉันจำเป็น ฉันทำทั้งๆที่ฉันรู้สึกผิดกับเพื่อนที่มีพระคุณอย่างเพชรตลอดเวลา”
เพชรมองชนินทรด้วยสีหน่าเคร่งเครียด
“กลับบ้านไปซะ”
ชนินทรสะอื้นจนตัวสั่น เพชรมองไปทางอื่นก่อนจะพูดขึ้น
“เรื่องทั้งหมด มันจบลงที่นี่ สตาร์ไดมอนด์จะต้องไม่อื้อฉาวไปมากกว่านี้”
ทุกคนอึ้งแล้วมองเพชร
“เพชร ... ชนินทรมันขโมยของนาย มันทำลายความเป็นเพื่อนของเรา มันทุจริตกับบริษัท .. คนเลวอย่างมันสมควรที่จะได้รับโทษ” เจนจบบอก
เพชรหันมองด้วยแววตานิ่งจนเจนจบต้องหยุดพูด เพชรหันไปทางชนินทร
“ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แกกลับไปเป็นสามีที่ดีของนิจนันท์ ไตร่ตรองให้หนักว่าแกจะดูแลเมียแกให้มีความสุข ให้ภูมิใจในตัวแกมากกว่านี้ได้ยังไง ฉันให้แกลาพักร้อน คิดได้แล้วค่อยกลับมาทำงาน”
“ขอบคุณเพชร ขอบคุณมาก”
ชนินทรมองเพชรอย่างขอบคุณ แล้วเดินคอตกออกไปด้วยความละอาย
พาทีมองเพชรก่อนจะพูดขึ้น
“ฉันนับถือน้ำใจแกจริงๆ คงไม่มีใครรักเพื่อนเท่าแกอีกแล้ว”
พาทีมองเพชรอย่างทึ่งในความรักเพื่อนก่อนจะเดินออกไป
ทั้งห้องเหลือแค่เพชรกับเจนจบ
“แกคงคิดว่าฉันโง่ งี่เง่า โดนหลอก โดนโกงขนาดนี้ ยังไม่มีปัญญาจัดการอะไรได้” เพชรถาม
“ไม่เลยเพชร ... ฉันรู้จักนาย”
เจนจบเดินเข้ามาหาเพชรแล้วมองเขาในระยะประชิด
“ฉันรู้จักนายดีที่สุด .. รู้ว่าหัวใจนายอ่อนโยน มีแต่ความรัก ไม่มีความโกรธ เกลียด แค้นใครเลย เพราะชีวิตนายพรั่งพร้อมทุกอย่างมาตั้งแต่เกิด นายถึงไม่มีความทะยานอยาก ความปรารถนาที่รุนแรง แบบที่ต้องได้.. อยู่ในใจเลย .เพชร ฉันภูมิใจที่ได้รู้จักนาย ... นายคือผู้ชายที่ดี ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบที่สุด”
เพชรยิ้มขอบคุณอย่างไม่ระแวงสงสัยในแววตาของเจนจบเลย
ที่บ้านชนินทร ชนินทรกำลังนั่งกุมขมับด้วยความเครียด ส่วนนิจนันท์เดินไปเดินมาโวยวายเขาอยู่
“ไอ้ผู้ชายงี่เง่า .. ไอ้เศษสวะ แกบอกเพชรหรือเปล่า บอกหรือเปล่าว่าฉันรู้เห็นเรื่องที่แกเป็นขโมย”
“คิดว่าฉันจะปกป้องเมียอย่างแกเหรอ”
นิจนันท์ตรงรี่เข้าไปตวาดอย่างโมโห “ไอ้ผัวเฮงซวย”
“แกมันก็เมียเฮงซวยเหมือนกัน แกบังคับให้ฉันหาเงิน ฉันถึงต้องขโมยเพชรในเซฟเพื่อน ต้องรับเงินไอ้ศักดา เอาความลับบริษัทไปขาย”
“แกรู้จักพวกปล้นอะดอเรลลาด้วยใช่มั้ย” นิจนันท์ถาม
“ฉันไม่รู้ ฉันแค่บอกศักดาว่าเพชรจะไปไหน ทำอะไร”
“ถ้ารู้ว่าต้องมีผัวโง่ขนาดนี้ ฉันคงไม่ยอมแต่งงานกับแก ยังไงแกก็ถือว่าสมรู้ร่วมคิดคดีปล้นเพชร”
ชนินทรมีสีหน้ากลัวความผิดถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“ไม่น่าเลย ฉันไม่น่าเห็นแก่เงิน ... ฉันยังไม่อยากเข้าคุก”
นิจนันท์ปรายตามองชนินทรอย่างเวทนา แล้วเดินห่างออกมาคิดด้วยความกังวลถึงอนาคตตัวเอง
“ฉันไม่มีวันยอมจบอนาคตไปกับผัวอย่างแก”
ที่บ้านเจนจบ เจนจบมองขุนพลที่วางกระเป๋าเงินลงตรงหน้า
“แบ่งส่วนของพวกเรามา .. เราต้องหายไปให้เร็วที่สุด” ขุนพลบอก
“กว่าศักดาจะรู้ว่าได้ของปลอมไป พวกนายก็คงมีเวลาใช้เงินกันเต็มที่”
“ศักดาไม่ได้อะดอเรลลา วันนี้เราโดนตลบหลัง”
“ใคร”
“นังหนูมุกกับพี่ชายมัน”
เจนจบนิ่งคิด ขุนพลมองด้วยสายตาเตือน
“ระวังนังหนูมุกด้วย ... มันเกือบทำงานเราพังมาหลายครั้งแล้ว”
เจนจบเดินเข้าห้องนอน เขามองอะดอเรลลาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เจนจบเอาอะดอเรลลาสวมทาบคอ แล้วมองภาพตัวเองในกระจกที่สะท้อนประกายวาววับของอะดอเรลลา
“ไม่มีใครหยุดความต้องการของฉันได้ และคนเดียวที่จะต้องได้ครอบครองเพชรทั้งหมด ... ต้องเป็นฉัน”
เจนจบมองไปที่รูปถ่ายตัวเองคู่กับเพชรที่อยู่หน้ากระจก เจนจบนึกถึงภาพเพชรที่ประคองดูแลมุกดาในห้องคนไข้
เจนจบเดินไปที่หน้าต่างที่มีกรงนกสไตล์จีนแขวนอยู่ เจนจบเปิดกรงนกแล้วเอื้อมมือไปประคองนกสีสวยน่ารักออกมาจากกรง เขาลูบหัวนกในอุ้งมืออย่างแผ่วเบา แล้วมองนกด้วยแววตาที่ทั้งรักและเอ็นดู
“กรงแสนสวยเนี่ยะ มันคับแคบเกินไปที่จะกักขังเลือดเนื้อ ... หัวใจ... ที่เต็มไปด้วยความปรารถนา”
เจนจบเงยขึ้น แววตานึกถึงภาพเพชรใกล้ชิดมุกดา และนึกถึงภาพตัวเองที่ใกล้ชิดกับเพชร
“หากแต่ว่า .... อิสระภาพอาจไม่สวยงามนัก ยามรักต้องเผชิญความเจ็บ ความทุกข์ แสนสาหัส และพลักพราก จากนั้น ... จึงถึงซึ่งจุดจบ พบเพียงแต่ .... ความตาย”
เจนจบกำมือที่ถือนกแน่นขึ้น และแน่นขึ้นๆ เลือดนกไหลออกจากอุ้งมือของเจนจบ พร้อมทั้งมีขนนกหลุดร่วงปลิวปะปนมากับหยดเลือดที่พื้น
แววตาเจนจบเหี้ยมโหดและเลือดเย็นเหมือนจะทำลายทุกคนที่ขัดขวางความปรารถนาของตัวเอง
จบตอนที่ 10
ติดตามอ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 11 พรุ่งนี้
