มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 9
ภายในสตาร์ไดมอนด์ ชนินทรกับสาลินีกำลังยิ้มอย่างสะใจให้กัน
“หนูมุกอยู่ไหน” เสียงของเพชรดังขึ้น
ชนินทรกับสาลินีหันไปมองทันที ทั้งสองเห็นเพชรก้าวเข้ามา โดยมีเจนจบเดินเข้ามาด้านข้าง
ณ ตึกร้างนอกเมือง มุกดาถูกมัดมือไพล่หลัง บลูปราดเข้ามาตบดังผัวะจนมุกดาหน้าสะบัด
“เบาๆหน่อยน้อง .. เดี๋ยวมันจะตายก่อนถึงมือเฮีย” แมงมุมบอก
แมงมุมกำหมัดเดินเข้ามาจะชก แต่มุกดาตาไวเบี่ยงหน้าหลบทำให้หมัดแมงมุมวืด แมงมุมโมโห กระชากมุกดาขึ้นมาแล้วเหวี่ยงอัดเสา มุกดารูดตัวลงมาด้วยความเจ็บ
มุกดามองจ้องไปที่แมงมุม ขุนพล บลู และ ภูผา ทั้ง 4 คนมองมาที่มุกดาด้วยสายตาเคียดแค้น เหมือนอยากจะฆ่า
ขุนพลเข้าไปประคองมุกดาขึ้นมามองแบบโลมเลีย
“สวยๆอย่างนี้ ไม่น่าตายก่อนวัยอันควร”
ขุนพลจับมุกดาอัดกระแทกกับเสาอีกครั้ง
“ฆ่ามันเลย” แมงมุมบอก
บลูสะบัดมีดออกจากเอวแล้วทำท่าจะเข้าไป แต่ภูผาพุ่งพรวดมาผลักบลูให้ถอยห่าง ภูผาลากมุกดามาที่ผนังตึกแล้วเหวี่ยงมุกดาพาดตัวออกไป มุกดามองเห็นความสูงของชั้นที่อยู่จนถึงพื้น
“แกเป็นใคร” ภูผาตะคอก
“หนูมุกเป็นเลขาพี่เพชร”
ภูผาไม่เชื่อ เขาจับตัวมุกดายื่นออกไปกลางอากาศ
“ฉันไม่มีเวลาล้อเล่น .. แกเป็นใคร”
ใบหน้าของมุกดาตื่นตระหนก ในขณะที่ใบหน้าของภูผาเรียบสนิท
ที่สตาร์ไดมอนด์สาลินีกำลังจีบปากจีบคอรายงานเพชรที่หน้าตาซีเรียสอยู่ ชนินทรกับเจนจบยืนมองอยู่ตรงข้ามกัน
“คุณหนูมุกของคุณเพชรน่าจะแว๊บไปช๊อพพิ่งมังคะ สาลี่ถามดีๆ นางก้อเหวี่ยงใส่”
เพชรมองสาลินีแบบไม่ค่อยเชื่อ เขาหันไปถามเจนจบ
“พี่ชายหนูมุกล่ะ ... โทรหาคมกฤชหรือยัง”
รถคมกฤชปราดมาจอดริมถนน แอนดี้ก้าวออกมาโดยยังมีผ้าซับเลือดที่หัวอยู่ คมกฤชลดกระจกมอง แอนดี้ก้าวมาข้างรถ
“ผมแอนดี้ ... เพื่อนมุกที่โทรหาคุณ”
“ขึ้นรถเลย” คมกฤชบอก
แอนดี้ขึ้นรถ คมกฤชขับออกไปอย่างเร็ว
ที่ตึกร้างนอกเมือง มุกดายังโดนภูผากดกระแทกตัวกับขอบผนังตึกอย่างแรง ลำตัวของเธอยื่นไปกลางอากาศ พร้อมจะตกลงมาได้ทุกเมื่อ
“แกเป็นตำรวจ”
“ไม่ใช่ หนูมุกไม่ใช่ตำรวจ หนูมุกเป็นเลขาพี่เพชร” มุกดาปากแข็ง “พวกแกเป็นใคร มาตามฆ่าหนูมุกกับพี่เพชรทำไม”
“หืมม รำคาญอีหนูมุกจริงโว๊ย ... โยนมันลงไปเลย .. ภูผา” ขุนพลบอก
มุกดาได้ยินชื่อ ภูผา จากปากขุนพลก็บันทึกไว้ในสมอง
ภูผาพลิกตัวมุกดาขึ้นมาบีบคอ ตัวมุกดาแอ่นหงายจนผมปลิวไปตามลมแรง มุกดามองหน้าภูผาเห็นแววตาไร้ชีวิตของเขาแล้วเริ่มเกิดความกลัววาบเข้ามาในใจ
“อย่าฆ่าหนูมุกเลยนะ .. หนูมุกไม่ใช่ตำรวจ”
พาทีเดินเข้ามาในสตาร์ไดมอนด์แล้วยืนตรงหน้าทุกคน
“ให้สารวัตรเค้าตามหาแล้ว สายสืบกำลังออกหาข่าว”
“หาทำไมกัน ..ข่าว หาคนซีวะ” เพชรบอก เขาหันไปมองสาลินีแล้วดุ
“มายืนบื้อทำไมล่ะ จะทำอะไรได้ ก็รีบไปทำ”
“ไม่ได้บื้อคะ สาลี่ไม่ใช่ CSI จะทำอะไรได้ หรือว่าคุณมุกเธอ .. เธอถูกไปอุ้มฆ่าเผานั่งยาง เลาะกระดูกใส่ถัง 200 ลิตรถ่วงทะเล”
“ผีเจาะปากหรือไง สาลินี” พาทีว่า
“ก้อสาลี่สันนิษฐาน”
เจนจบหันไปดุ “พอแล้ว .. ตอนนี้ไม่มีใครอยากฟังความเห็นคุณ เอาไงดีเพชร”
เจนจบเองก็มีสีหน้าร้อนใจไม่ต่างจากเพชร สาลินีทำเป็นเบือนหน้าไปทางอื่น แต่แอบยิ้มร้ายกับชนินทรเพราะสะใจเรื่องมุกดา
ที่ตึกร้างนอกเมือง มุกดากำลังจะถูกภูผาโยนลงไป เธอขืนตัวไว้เต็มที่ บลูเข้ามาจะช่วยผลักมุกดาลงไป มุกดาเห็นโอกาสรอดน้อยเต็มทีจึงตะโกนขึ้น
“บอกแล้ว ..หนูมุกยอมบอกแล้ว”
มุกดาถูกพลิกตัวขึ้นมา เธอหน้าหงายมองทั้ง 4 คน
“หนูมุกเป็น.. น้องสาว ..น้องของ ...” มุกดาละลักละล่ำ
“ใคร” ภูผาถาม
บลูกดคอมุกดาอย่างแรงด้วยความโมโห มุกดาแกล้งทำเป็นหายใจไม่ออกจึงทำให้พูดไม่ได้
“แค่ก..แค่ก”
ภูผาหันไปปัดมือบลูออก มุกดารีบเลื่อนตัวรูดลงมาพิงผนังแล้วทำท่าสำออย เธอก้มลงไอติดๆขัดๆ แต่พอเงยหน้ามาก็เจอภูผาจ่อปืนเล็งตรงมา มุกดาจ้องตากับภูผา
“ฉันจะไม่นับถึงสาม” ภูผาขู่
ที่คอนโดแห่งหนึ่ง ภายในห้องของคมกฤช คมกฤชกับแอนดี้เดินมาหน้าจอคอมพิวเตอร์ แอนดี้เอาเครื่องค้นหาพิกัดขนาดพอดีมือเสียบเข้ากับUSB คอมพิวเตอร์
หน้าจอขึ้นโปรแกรมแผนที่อย่างละเอียด คมกฤชมองตาม
“เริ่มจากจุดที่มันเอาตัวมุกไป แล้วขยายระยะพิกัด ไปทีละ 50 กิโลเมตร” แอนดี้บอก
ที่ตึกร้างนอกเมือง มุกดามองภูผาและเหล่าแก๊งค์โจรอีก 3 คน เธอทำสายตากลัวเต็มที่เพื่อพยายามยื้อเวลา
“หนูมุกเป็นน้องสาวพี่คมกฤช” มุกดาบอก
“ไอ้เจ้าของบริษัทประกัน ที่เอาตำรวจมาบุกคอนโด”
ภูผาตบผัวะไปที่หน้าของมุกดา
“ยังไม่น่าใช่คำตอบที่ถูกต้อง”
“หนูมุกพูดจริงๆ ... จริงกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว”
ภูผาจิกหัวมุกดาจนหน้าหงาย เขาเอาสองนิ้วบีบไปที่หลอดลมของเธอ
“มันจะจริงที่สุด ... ตอนแกไม่หายใจ”
“ฆ่าให้ตาย .. หนูมุกก็เป็นคนอื่นไม่ได้ นอกจากน้องสาวพี่กฤช เลขาพี่เพชร”
ภูผาเหวี่ยงมุกดาอัดเข้ากับผนัง มุกดาทำเป็นซบหน้าลงกับพื้นเหมือนลุกไม่ขึ้น แต่ที่จริงเธอก้มต่ำเพื่อมองสำรวจ มุกดามองหาบันไดทางลงจากตึก
“งั้นมันยิ่งสมควรตาย” แมงมุมพูดแล้วกระชากมุกดาขึ้นมา ทำท่าจะชกซ้ำ แต่มุกดาตัดสินใจกระแทกแมงมุมอย่างแรงจนเซ
มุกดาวิ่งพุ่งไปทางที่เป็นบันได ภูผายิงตามไปทันที แต่มุกดากระโดดหลบหลังเสาปูนได้อย่างฉิวเฉียด
ขุนพล บลู และภูผาวิ่งตาม มุกดาพลิ้วตัววิ่งเอาเสากำบังเพื่อไปให้ถึงทางลงบันได
ภูผายิงสกัด มุกดาหลบแล้วเสียหลัก เธอก้าวพลาดจนกลิ้งลงบันไดลงมา
แก๊งโจรทั้ง 4 วิ่งมามองลงไปไม่เห็นมุกดาอยู่ตรงนั้นแล้ว ทั้ง 4 คนมองอย่างเจ็บใจก่อนจะรีบวิ่งตามลงไป
เพชรเดินไปเดินมาอยู่ในสตาร์ไดมอนด์ เขาตวาดถามสาลินีเสียงเครียด
“ต่อไปนี้ ใครปล่อยหนูมุกให้คลาดสายตา ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
“เอาโซ่ล่ามไว้ดีมั้ยคะ หรือไม่ก็สายสิญจน์ เพราะคุณหนูมุกเธอชอบแว่บไปแว่บมา... เหมือนสัมภเวสี” สาลินีประชด
“เอาตะกร้อครอบปากหน่อยมั้ย คุณสาลี่” พาทีว่า
สาลินีแดกดัน “ค่ะ .. เป็นสาลี่ หายใจก็ผิด”
“รู้ว่าผิด ก็ควรจะรักษาระยะให้ห่าง อะไรที่ไม่ควรพูด ก็สงบปากเก็บคำซะบ้าง”เจนจบเตือน
สาลินีเขยิบออกห่างไปสองก้าว ชนินทรมองหน้าเพื่อนแล้วพูด
“รู้สึกว่านายจะห่วงมุกดาเกินตำแหน่งเลขา”
ทุกคนมองเพชร
“ฉันห่วงหนูมุก..ไม่ใช่เพราะตำแหน่งเลขา” เพชรบอก “แต่เพราะหนูมุกกำลังจะเป็นคู่หมั้นของฉัน”
สาลินีกับชนินทรอึ้งเพราะนึกไม่ถึงกับคำตอบที่ยืนยันหนักแน่นของเพชร
เจนจบมองเพชรที่กำลังวุ่นวายใจ
มุกดาวิ่งอย่างรวดเร็วลงบันไดของตึกร้าง ที่มือด้านหลังก็พยายามขยับเพื่อให้เชือกที่มัดคลายออก ภูผา บลู ขุนพล แมงมุมพากันวิ่งกรูตามลงมา
ภูผากับบลูแยกไปคนละด้านกับแมงมุมและขุนพล ภูผากับบลูมีปืนอยู่ในมือพร้อมยิง เขาเดินมองหามุกดาที่ชั้นนึง
อีกชั้นนึง แมงมุมกับขุนพลก็เล็งปืนแล้วมองไปรอบๆ
ที่มุมหนึ่งของอีกชั้น มุกดากำลังหลบอยู่แถวกองเศษไม้ เศษปูน และถังสี เธอมองหาที่ตัดเชือกซึ่งมัดมือเธออยู่ มุกดาเหลือบไปเห็นเศษกระจกแตกอยู่ในกองไม้
แมงมุมกับขุนพลวิ่งลงมาอีกชั้น ทั้งสองได้ยินเสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังขึ้นเรื่อยๆ แมงมุมกับขุนพลหยุดวิ่งทันที ทั้งสองมองหา แมงมุมถอยมาดักอีกด้านอย่างเงียบๆ
แมงมุมหันหลังกลับมา เจอมุกดาที่ตัดเชือกมัดมือได้แล้วโหนตัวถีบเข้ากลางอกจนมุงมุมกระเด็น
ขุนพลยิง มุกดากระโดดหลบลงไปขวางทับแมงมุม แมงมุมถูกทับจนลุกไม่ขึ้น มุกดาล้วงมือเข้าไปในกางเกงแมงมุมอย่างเร็ว มุกดาคว้ามือถือแมงมุมออกมาได้
ขุนพลยิง มุกดาพลิกตัวหนีกระสุนของขุนพล แล้ววิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ขุนพลกับแมงมุมยังไม่รู้ว่าโดนขโมยโทรศัพท์ ทั้งสองวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
อีกชั้นนึงของตึก ภูผากับบลูวิ่งตามเสียงปืนลงมา
ที่ห้องในคอนโดคมกฤช เสียงมือถือของคมกฤชดังขึ้น แอนดี้มองตาม
ที่ตึกร้าง มุกดาวิ่งลงมาโดยที่เอามือถือของแมงมุมแนบหูอยู่
“พี่กฤช มุกถูกจับอยู่ที่ ...” มุกดาพูดใส่มือถือ
ขุนพลวิ่งไล่ยิงมุกดามาติดๆ
คมกฤชได้ยินเสียงปืนดังออกมาจากมือถือ
“มุก ..แกอยู่ไหน”
แอนดี้เห็นคมกฤชหน้าเครียด
ที่ตึกร้าง มุกดาวิ่งหลบกระสุนทั้งจากขุนพลและจากแมงมุม กระสุนแมงมุมเฉียดใบหูมุกดาไปนิดเดียว มือถือในมือมุกดาร่วงลงพื้นด้านล่างทันที
มุกดาวิ่งลงมาเกือบถึงชั้นล่าง แต่เจอบลูเข้ามาดักหน้าไว้ มุกหันกลับไปก็เจอภูผาดักอยู่อีก แมงมุม กับขุนพลวิ่งตามมา มุกดาตกอยู่ในวงล้อมของทั้ง 4 คนอีกครั้ง
ภายในห้องทำงานของชนินทร ชนินทรหันมาปั่นหัวเจนจบที่เดินตามเขาเข้ามา
“เห็นหรือยัง ว่าผู้หญิงบ้าๆบอๆอย่างมุกดา มันปั่นหัวเพชรได้แค่ไหน ฉันบอกได้เลยนะ ถ้าเพชรยังหลงมัน อีกหน่อยสตาร์ไดมอนด์ต้องเป็นของมุกดา”
“แกพูดเหมือนไม่รู้จักเพื่อน” เจนจบว่า
“ฉันรู้ ... รู้จักมันดีกว่าตัวเองเสียอีก ถึงกล้าพูดว่ามันหลงผู้หญิง”
เจนจบมีสีหน้ากังวลต่างจากชนินทรที่ใส่อารมณ์เกลียดชังอย่างชัดเจน
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมสร้างมากับเพชร จะพังพินาศลงในมือผู้หญิงบ้าคนเดียว แกยอมมีนายสองคนคือเพชรกับมุกดา แต่สำหรับฉันไม่ .. ฉันทนไม่ได้ ฉันมีหน้าที่ปกป้องเพื่อนจากผู้หญิงสิ้นคิด”
ชนินทรเสียงเข้มและมีแววตาเกลียดชัง เขาหันหลังเดินออกไป เจนจบมองตามอย่างกังวล
อีกด้านหนึ่งของตึกร้าง มุกดาโดนแมงมุมต่อยจนล้มกลิ้ง บลูขึ้นคร่อมและใช้เข่ากดแขนทั้งสองไว้ พร้อมกับเอามีดแนบหน้าของมุกดา
“ฉันจะแล่แกเป็นชิ้นๆ ก่อนจะโยนลงไป .. ทุกคนที่มาเห็นจะต้องจำไม่ได้ว่าแกเคยสวยแค่ไหน”บลูขู่บลูกำลังจะจ้วงแทง อยู่ๆ เสียงมือถือของภูผาก็ดังขึ้น บลูชะงักมอง
ภูผามองเบอร์แล้วรับสาย มุกดาจ้องภูผาว่าจะหลุดพูดอะไรออกมาบ้าง
ภูผากดวางสายแล้วหันมามองมุกดาด้วยแววตาโหด
“จัดการให้แนบเนียน” ภูผาสั่ง
บลูโมโห ขุนพลเข้าไปกระชากขามุกดาแล้วลากออกไปทันที
ภายในคอนโดคมกฤช แอนดี้นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขามองสัญญาณที่เชื่อมมือถือคมกฤชกับเครื่องค้นหาพิกัด
ในจอคอมพิวเตอร์ปรากฏพิกัดมือถือ แอนดี้ชี้ลงไปที่เคอร์เซอร์ซึ่งกะพริบบนโปรแกรมแผนที่
“มุกอยู่ที่นี่” แอนดี้บอก
แอนดี้กับคมกฤชเตรียมปืนพร้อม แล้วรีบพุ่งออกไปทันที
เพชรเดินไปเดินมาอยู่ในห้องทำงาน เขามีท่าทางกังวล เจนจบมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“นายเคยสงสัยหนูมุกบ้างมั้ย” เพชรถามเจนจบ
“สงสัย... สงสัยเรื่องอะไร” เจนจบงง
“เค้าอาจจะมีคนอื่นอยู่แล้ว .... แต่พอถูกบังคับให้แต่งงานกับฉัน เค้าก็ต้องทำเพื่อช่วยพี่ ช่วยครอบครัว ..ที่หนูมุกหายไปบ่อย ๆ ก็เพราะแอบไปเจอคนที่เค้ารัก”
“ถ้าคิดได้ขนาดนี้ แสดงว่านายหึงคุณหนูมุก”
“เฮ้ย .. ไม่ได้หึง หึงแปลว่าต้องรัก” เพชรพูดเน้นคำ “แต่ฉันไม่รัก ไม่หึงยายหนูมุก”
เจนจบเอื้อมมาบีบไหล่ให้กำลังใจเพชร
“ เอ้า .. ไม่รักก็ไม่รัก เชื่อฉัน เพชร ... ผู้หญิงที่นายเป็นห่วง จะต้องไม่เป็นอะไร”
ขุนพลลากมุกดามาถึงผงหญ้ารกสูงใกล้ตึกร้าง มุกดิ้นขัดขืนมาตลอด
“พวกแกเป็นโจรเรียกค่าไถ่ใช่มั้ย จะเอาเงินเท่าไหร่บอกหนูมุกได้นะ ปล่อยหนูมุกเถอะ อย่าฆ่าหนูมุกเลย” มุกดาอ้อนวอน
มุกดาพยายามยื้อตัวไว้ แต่ขุนพลเหวี่ยงเธอลงไปกับพงหญ้าแล้วขึ้นคร่อม ขุนพลกำหมัดชกไปที่ท้องจนมุกดาจุก ขุนพลก้มลงไปซุกไซ้ แต่บลูเข้ามาดึงไหล่ขุนพลเอาไว้
“ไม่ต้องสมจริงขนาดนั้น”
ขุนพลมองอย่างหื่นกระหาย แล้วกระชากเสื้อมุกดาจนขาดออก
“ก็เสียดายของขาวๆบ้างไรบ้าง” ขุนพลเปรย
มุกดาดิ้น แมงมุมเข้ามากดไหล่มุกดาไว้ไม่ดิ้น ภูผากับบลูยืนมองอยู่ ขุนพลถลกกระโปรงมุกดาขึ้นสูง
“โจรปล้น ชิงทรัพย์ ลากเหยื่อมาขืนใจ” ขุนพลพูด
“เหยื่อเคราะห์ร้ายต่อสู้ ... เลยถูก ..” แมงมุมพูดต่อ
บลูมองมีดวาววับในมือ “แทงกระหน่ำ” บลูพูดปิด
มุกดาเงยมองเห็นหน้าทั้ง 4 คนที่กำลังจ้องมา บลูแทงมีดแต่มุกดาบิดตัวแล้วกัดไหล่บลู จนมีดหลุดจากมือบลู
มุกดาตวัดขาถีบขุนพล แล้วพลิกตัวหันมาชกเข้าที่หน้าของแมงมุม
ภูผายิงใส่ มุกดาคว้าปืนจากเอวบลูแล้วยิงสวนกลับไป ภูผายิงอีกที มุกดายิงโต้ แต่ขุนพลกับแมงมุมก็ช่วยกันยิง มุกดาต้านไม่ไหวรีบวิ่งหลบเข้าพงหญ้า ทุกคนตามมุกดาไปทันที
มุกดาหันไปยิงโต้ แล้ววิ่งหลบหลีกไปเรื่อยๆ กลุ่มของภูผาวิ่งตามมา มองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นมุกดา
มุกดาย่อตัวลงแนบพื้น เธอมองตามช่องว่างเพื่อดูเท้าของพวกภูผา มุกดาเห็นเท้าของพวกภูผาใกล้เข้ามา มุกดากำลังถูกล้อมจากทั้ง 4 ทิศทาง
มุกดาแตะไกปืนเตรียมพร้อม พวกภูผามองหน้ากัน ขุนพล แมงมุม และภูผาเล็งไปตรงกลาง บลูกำมีดแน่น
นิ้วของขุนพล แมงมุม และภูผาแตะไกเตรียมพร้อมยิงมุกดาที่ซ่อนอยู่ตรงกลางพงหญ้า ทันใดนั้นเองก็มีเสียงปังๆๆๆ ดังขึ้น กระสุนหลายนัดเฉียดหูภูผากับขุนพลไป
ทางด้านหลังของภูผากับขุนพลคือคมกฤช กับ แอนดี้
พวกภูผาหันไปยิงตอบโต้ คมกฤชกับแอนดี้ทันที บลูกับแมงมุมหันมาก็เจอมุกดายิงไล่ จนทั้งสองคนต้องกระโดดหลบ
ภูผายิงโต้กับคมกฤช ส่วนอีกด้านแอนดี้กราดกระสุนเข้าใส่ขุนพล
บลูกับแมงมุมโดนมุกดายิงไล่ มุกดายิงเฉียดมือแมงมุมจนปืนหล่น แมงมุมก้มจะหยิบปืนแต่เจอมุกดาเตะเสย มุกดาคว้าปืนแมงมุมมายิงกระหน่ำจนบลูกับแมงมุมกระโดดหนีกันกระเจิง มุกดาวิ่งตามทั้งคู่ไป
ภูผาพลาดเกือบโดนคมกฤชยิง ส่วนขุนพลเองก็กระสุนหมด ภูผากับขุนพลจึงตัดสินใจถอยหนี คมกฤชกับแอนดี้วิ่งตามไปติดๆ
มุกดาวิ่งมาถึงริมน้ำใกล้พงหญ้า คมกฤชกับแอนดี้วิ่งตามมา มุกดา คมกฤชและแอนดี้สบตากันเหมือนให้สัญญาณ แล้วทั้งสามก็กราดกระสุนลงน้ำ
กระสุนมากมายพุ่งว่อนลงมาใต้น้ำ เฉียดตัวภูผา บลู แมงมุม และขุนพลที่ดำน้ำอยู่ พวกภูผาทุกคนพยายามดำน้ำให้อึดที่สุด
“พวกมันหนีไปทางไหนไม่ได้” มุกดาบอก
“แต่มันไม่น่าอึดขนาดนี้” คมกฤชสงสัย
“ด้านโน้นเป็นถนน”
แอนดี้ชี้แล้ววิ่งนำไป คมกฤชมองสบตาน้องเหมือนให้ตัดสินใจเอง แล้วเขาก็วิ่งตามแอนดี้ไป
มุกดาหันไปมองผิวน้ำที่นิ่งสนิท เธอตัดสินใจวิ่งตามพี่ชายกับแอนดี้ไป
พวกภูผารออยู่สักพักก็ค่อยๆโผล่พ้นผิวน้ำ แววตาของทั้งสี่คนมีแต่ความเคียดแค้น
มุกดา คมกฤช และแอนดี้เดินอย่างรวดเร็วเข้ามาในห้องของคมกฤช ทั้งสามคนวางปืนลงบนโต๊ะ
“ไม่น่าปล่อยให้พวกมันล่องหนไปได้อีก” คมกฤชเจ็บใจ
“ฝีมือขนาดนี้ มิน่าเจอรี่ถึงต้องส่งผมมาช่วยคุณ” แอนดี้บอก
“ดีแล้วที่พวกมันลงมือ .. เราถึงรู้ว่าหัวหน้าพวกมันชื่อ ภูผา แล้วก็แน่ใจได้เลยว่า ชนินทรเป็นคนสั่งการพวกมัน” มุกดาสรุป
“คนใกล้ตัวเป็นพิษแท้ๆ คุณเพชร” คมกฤชหันไปมองมุก “แกต้องช่วยเค้าแล้ว”
“ถ้ามุกจะช่วย มุกก็ช่วยเพราะอยากได้อะดอเรลลาไปคืนเจ้าของที่แท้จริง ไม่ใช่ช่วยนายเพชร”“ให้มันแน่เถอะ ว่าใจไม่อยากช่วยเค้า” คมกฤชรู้ทัน
“พี่กฤช”
มุกดาเผลอกำหมัดเหมือนจะชก แต่เธอรู้สึกเจ็บจนต้องลดแขน
แอนดี้เข้ามาประคองมุกดาเดินไปที่โซฟา
“สภาพแบบนี้จะชกใครได้ ยกแขนยังแทบไม่ไหว” แอนดี้บอกแล้วดึงมุกดาลงนั่ง เขาจับขามุกดาเหยียด แล้วดันมุกดาไปพิงหมอนที่โซฟา
คมกฤชมองแอนดี้กับมุกดาที่สนิทสนมกันเป็นพิเศษ
“ถนอมตัวเองไว้บ้าง มุก เราต้องเจอกับพวกมันอีกแน่” คมกฤชเตือน
แอนดี้ขยับหมอนให้มุกดาพิงสบายๆ เขายืนขึ้นแล้วยิ้ม
“ขอบใจ แอนดี้” มุกดายิ้มขอบคุณ
ที่สตาร์ไดมอนด์ เพชรคุยมือถืออยู่แล้วเขาก็หันมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ว่าไง .. คมกฤช .. เจอหนูมุกแล้ว”
ชนินทร สาลินี และเจนจบมองเพชร
“โอเค เดี๋ยวผมไปหา”
เพชรพูดอย่างดีใจ เขาเดินผ่านชนินทรและสาลินีไป
“เจอคุณหนูมุกที่ไหน” เจนจบเดินไปถามไปแล้วตามเพชรออกไป
ชนินทรกับสาลินีหันมามองหน้ากัน
“ถ้านังหนูมุก ... มันรอด แล้วเราล่ะคะ” สาลินีถามชนินทร
ที่บ้านของมุกดา มุกดากำลังนอนทำท่ากะปลกกะเปลี้ยทอดขายาวบนโซฟาอยู่ เพชรเดินอย่างรวดเร็วเข้ามา มุกดาแกล้งพลิกตัวเอามือก่ายหน้าผาก
“หนูมุก หนูมุก” เพชรเรียกเสียงดัง
เพชรพุ่งเข้าไปถึงตัวมุกดา เขาก้มลงไปในจังหวะเดียวกับที่มุกดาเงยหน้าขึ้นมามอง ทั้งสองจมูกชนกันพอดี ทั้งเพชรและมุกดาสบตากัน
เพชรโอบมุกดาขึ้นมาอยู่ในอก แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงห่วงใย
“ทำไมไม่ติดต่อ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่บอกว่าอยู่ไหน เมื่อไหร่จะเลิก ทำตัวแวบไปแวบมาเหมือนผีเร่ร่อน รู้มั้ยว่า ... เป็นห่วง”
“ใครคะ ... ใครเป็นห่วงหนูมุก”
เพชรเห็นแววตาแป๋วๆ เหมือนคนแกล้งยั่วของมุกดาก็ถึงกับพูดไม่ออก
“ก็คนที่สตาร์ไดมอนด์” เพชรเฉไฉ
มุกดาแกล้งโอบรอบคอเพชรแล้วซบลงในอกของเขา
“โถ .. หนูมุกก็นึกว่าพี่เพชร”
มุกดาซบอยู่ในอกเพชร เพชรอมยิ้มแล้วโอบมุกดาไว้เบาๆ
“ที่จริงพี่เพชรใช่มั้ยล่ะ ที่เป็นห่วง หนูมุกได้ยินเสียงหัวใจพี่เพชรเต้นเป็นชื่อหนูมุก... หนูมุก สุดที่เลิฟ”
เพชรเขินที่โดนจับได้จึงรีบดันมุกดาออกห่าง
เจนจบยืนมองเพชรกับมุกดาอยู่ห่างๆ
“ไม่ตายก็ดีแล้ว” เพชรบอกแล้วรีบลุกขึ้น เขาหันไปเห็นเพื่อน ก็รีบทำท่าแข็งๆ เหมือนไม่สนใจ เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม
“เจนจบเค้าห่วงเธอมาก แทบจะไปควานหาตัวทุกโรงพยาบาล” เพชรรีบโบ้ยให้เจนจบ
มุกดาทอดตัวแล้วเท้าคางมองทั้งสองคน
“หนูมุกเป็นลมบ้าหมูกะทันหันน่ะค่ะ ชักแหง๊กๆกลางถนน ดีว่าพอมีแรงกดเบอร์พี่กฤช”
“ทำไมคุณคมกฤชไม่บอกเราล่ะครับ” เจนจบถาม
“หนูมุกสั่งไว้เองแหละค่ะ อยากจะลองใจว่าใครน้า .. เป็นห่วงหนูมุก”
สาลินีวิ่งอย่างรวดเร็วเข้ามา พอเห็นมุกดา เธอก็ถลาเข้าไปกอดทันที
“ โถ คุณหนูมุก นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกแล้ว ไปตกระกำลำบากที่ไหนมา หน้าแห้งเหี่ยวเชียวคะเนี่ย”
มุกดาพยายามดันหน้าสาลินีออกแล้วลุกขึ้นถอยห่าง
“ก้อหนูมุกไปทำงานให้คุณสาลี่ไงคะ”
เพชรหันไปมองสาลินีทันที “งานอะไร สาลี่”
“ตายจริง นี่ไม่มีใครรู้หรือคะว่าหนูมุกไปทำงานตามคำสั่งคุณสาลี่ จนเป็นลมบ้าหมู” มุกดาย้ำ
เพชรมองสาลินี สาลินีมองมุกดาแล้วพยายามแก้ตัว
“พอดีสาลี่ลืมไปน่ะค่ะ ว่าให้คุณหนูมุกออกไปเอาดอกไม้ให้ลูกค้า”
เพชรมองสาลินี “เธอรู้มาตลอดว่ามุกอยู่ที่ไหน แต่เธอไม่พูด เธอจงใจที่จะลืม”
“สะเพร่าขนาดนี้ ไม่ควรเป็นเลขาแล้ว” เจนจบเสริม
“อย่าค่ะ อย่าเพิ่งไล่คุณสาลี่” มุกดาร้องขอ
สาลินีมองค้อนมุกดาน้อยๆ ก่อนจะทำหน้าจ๋อย
“คิดดูสิคะ ถ้าวันนี้หนูมุกตาย ก็ถือว่าตายในหน้าที่ หนูมุกดีใจค่ะ ดีใจที่ได้เสียสละชีวิต เพื่อสตาร์ไดมอนด์” มุกดาพูดขำๆ
เพชรมองมุกดาที่ทำตลกอย่างสงสัย
สาลินีรีบเดินออกมาจากบ้านมุกดา เจนจบเดินตาม
“ผิดหวังมากใช่มั้ย ที่คุณหนูมุกไม่เป็นอะไร” เจนจบถามเหมือนรู้ทัน
สาลินีหันมามองอย่างกลัวๆ
“สาลินีไม่ได้อยากให้คุณหนูมุกตายนะคะ ลุ้นซะด้วยซ้ำ ว่าเมื่อไหร่เธอจะได้มีโอกาสสวมชุดเจ้าสาว แต่งงานกับคุณเพชร”
“นี่พูดจากใจเลยเหรอ คำพูดกับการกระทำของเธอมันไม่ได้ไปด้วยกันเลย”
“จากใจสิคะ .. จากก้นบึ้งของหัวใจช้ำช้ำ.. ที่ไม่มีใครเห็น”
สาลินีมองเจนจบแล้วพูดต่อ
“สาลี่อาจจะดูร้ายๆเหวี่ยงๆ เหมือนไม่อยากให้ใครดีกว่า แต่ทั้งหมดเพราะสาลี่ห่วงคุณเพชร ใครที่สอพลอเข้าใกล้คุณเพชร สาลี่มองออก ถึงทำทุกอย่างให้คุณเพชรปลอดภัย แล้วก็ยอมเป็นคนชั่ว คนเลวซะเอง ไม่เป็นไรค่ะ .. ให้สาลี่เป็นนางมารโผล่มาจากนรกขุมไหนก็ได้ คุณหนูมุกจะได้เป็นนางฟ้าสมใจคุณเพชร .. คนเดียว”
สาลีนีกรีดน้ำตาเล็กๆ ให้ดูน่าสงสาร เจนจบมองสาลินีอย่างไม่วางใจ
ในมุมหนึ่งของบ้านมุกดา เพชรจ้องพร้อมเดินเข้าหามุกดาที่ยิ้มหวานอยู่
“เธอกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า ทำไมสาลินีต้องโกหกเรื่องเธอไปเอาดอกไม้”
มุกดายิ้มยั่ว “นั่นสิคะ พี่เพชรว่าคุณสาลี่โกหกทำไมล่ะคะ”
“เกี่ยวกับ ..ชนินทรใช่มั้ย” เพชรเริ่มเอะใจ
“ไม่รู้สิคะ เพื่อนรักของพี่เพชรนี่ ไม่ใช่ของหนูมุก”
“หนูมุก .. ฉันอยากได้อะดอเรลลาคืน อยากรู้ว่าใครพยายามทำร้ายฉัน แล้วก็มีหลักฐานลากไอ้คนที่ร่วมมือกับศักดาส่งให้ตำรวจจัดการ แต่ฉันทำคนเดียวไม่ได้”
“กำลังอ้อนวอนหนูมุกใช่มั้ยเนี่ย”
“ใช่ .. เธอต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ยังบอกตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”
มุกดาหัวเราะกวนๆ แล้วทำท่าจะเดินออกไป เพชรรั้งแขนมุกดาไว้แล้วดึงมาปะทะกับอกของเขา เพชรกับมุกดามองตากันอย่างท้าทาย
“งั้นก็อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอรอดหูรอดตาไปอีก เธอต้องอยู่ติดตัวฉัน ใกล้ๆฉัน”
มุกดาแกล้งเบียดชิดเข้าไปอีก “ใกล้แค่นี้พอมั้ยคะ”
เพชรโอบเอวมุกดามาแนบตัว “ต้องใกล้ขนาดนี้ ให้ลมหายใจรดกัน”
เพชรแกล้งโอบมุกดาเข้ามาชิดอีก มุกดาแกล้งคืนด้วยการเอาแขนโอบรอบคอเพชรแล้วมองหน้า
“ดีค่ะ ให้ตัวเราติดกัน หัวใจติดกัน ตลอดเวลา ..หนูมุกก็อยากรู้ว่า พี่เพชรจะทนอยู่กับผู้หญิงที่พี่เพชรรังเกียจได้นานแค่ไหน”
เพชรโอบเอวมุกดา มุกดาโอบรอบคอเพชร ทั้งคู่ตาจ้องตาและแนบชิดกันเหมือนคู่รักที่รักกันมาก เจนจบยืนมองทั้งคู่อยู่ห่างๆ เสียงของชนินทรที่เคยพูดกับเขาขึ้นในหัว
“ถ้าเพชรยังหลงมัน อีกหน่อยสตาร์ไดมอนด์ต้องเป็นของมุกดา… ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมสร้างมากับเพชร จะพังพินาศลงในมือผู้หญิงบ้าคนเดียว”
แววตาเจนจบครุ่นคิดกับภาพตรงหน้าของเพชรกับมุกดา
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 9 (ต่อ)
สาลินีเดินตามติดชนินทรที่สีหน้าผ่อนคลายมาตามทางเดินภายในสตาร์ไดมอนด์
“เกือบตาย ... คุณเพชรกับคุณเจนจบกำลังสงสัยสาลี่ ทำยังไงดีคะ สาลี่ไม่อยากโดนไล่ออก ไม่อยากตกงาน เกิดนังหนูมุกมันอาฆาตเรา”
“มันจะทำอะไรเราได้” ชนินทรบอก
“คุณชนินทรไม่กลัวเลยเหรอคะ”
ชนินทรยิ้มทำท่าทางไม่ใส่ใจ สาลินีมองตามอย่างหนาวๆร้อนๆ
“หรือว่าคุณชนินทรจะบอกว่าเป็นฝีมือสาลี่ อย่านะคะ สาลี่ไม่รู้ไม่เห็น สาลี่ทำตามคำสั่งคุณอย่างเดียว”
“เงียบซะบ้างเถอะน่า สาลินี พูดมาก ระวังจะไม่เหลือปากไว้ให้พูด”
ชนินทรออกคำสั่งแล้วเดินไป สาลินีมองอย่างระแวงว่าตัวเองจะถูกปล่อยเกาะ
เช้าวันใหม่ ที่บ้านเพชร เพชรกำลังนั่งเช็คอีเมล์ เขาคว้ามือมุกดาที่จะลุกขึ้นเดินแล้วดึงมานั่งลงในตัก
“ฉันยังไม่อนุญาตให้ไปไหน”
“จะให้หนูมุกราดตรงนี้เหรอคะ”
เพชรชะงัก มุกดาบิดตัวลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มยั่วเพชร
“ไปไม่นานหรอกค่ะ หนูมุกไม่อยากอยู่ห่างพี่เพชรเกินนาที”
เพชรมอง มุกดาหันหน้ามาจากเพชรแล้วทำหน้าเซ็ง เธอเดินตรงไปที่ประตู ปักที่อยู่สุดห้องรีบถลามากางแขนกั้น
“จะไปไหนคะ คุณหนูมุก คุณเพชรสั่งว่าให้คุณหนูมุกอยู่ใกล้ๆ คอยเป็นยาม” ปักบอก
“ยาม !” มุกดาทวนคำ
“ยามเฝ้าหัวใจคุณเพชร... นี๊...ไงเล่า... เกาหลีเป็นกับเค้าเหมือนกัน” ปักยิงมุกเอง ขำเอง
“หนูมุกจะเข้าห้องน้ำ”
“ ให้คุณหนูมุกเธอไปเถอะ คุณปัก เผื่อเธอจะแอบไปโทรหาใคร” เพชรแขวะ
“หายปวดแล้วค่ะ”
มุกดาประชดแล้วเดินกลับมานั่งลงข้างๆ เพชร
เพชรเหลือบมอง มุกดาแกล้งนอนลงบนตักเพชร ปักหัวเราะชอบใจ
“วันนี้คุณเพชรทำงานที่บ้าน มีคุณหนูมุกเป็นเลขาส่วนตั้ว ส่วนตัว .. อยู่ใกล้ๆ สวีทวีดวิ้ว ฝนตก ไฟดับ บ้านร้าง พระ นาง”
เพชรหันไปพูดเน้นกับปัก “สองต่อสอง”
ปักมองเห็นแววตาเข้มๆของเพชรก็ชูสองนิ้วให้ เพชรพยักหน้า
“ค่ะ สองต่อสอง ส่วนปักจะถอนตัวไปทำหน้าที่ยามความรักที่หน้าห้อง ....อึ๋ย ...ซารังอะไรว๊า”
ปักถอยหลังออกไปรอหน้าห้องทันที มุกดารีบลุกขึ้นนั่ง เพชรรีบดักคอ
“ทำไม... อยู่ใกล้ฉันไม่รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยบ้างเลยเหรอ”
“ทั้งอบ ทั้งอุ่น ร้อนรุ่ม จนแทบคลั่ง ... เพราะรักมาก”
เพชรหัวเราะสะใจ มุกดาหันไปมองทางอื่น เพชรเปลี่ยนสายตาเป็นลอบสังเกตปฏิกิริยาของมุกดาทันที
เจนจบก้าวมายืนตรงหน้าสาลินีที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ
“ร้านดอกไม้ยืนยันว่าไม่มีการสั่งดอกไม้จากบริษัท ไม่มีการโทรไปแจ้งว่าจะมีคนไปรับ แสดงว่าเธอหลอกให้คุณหนูมุกออกไปข้างนอก” เจนจบสรุป
สาลินีมองเจนจบแล้วพยายามทำหน้าตาให้เป็นปกติ
“ไม่ได้หลอกนะคะ ร้านนี้เป็นร้านใหม่ เพิ่งสั่งกันครั้งแรก สาลี่จำได้ว่าเป็นวันเกิดลูกค้า คุณหญิง..เมียท่านรัฐมนตรีไงคะ”
“ไม่มีคำสั่งจากเพชรหรือผม คุณจะส่งดอกไม้ไปโดยพละการได้ยังไง คนระดับนั้น เพชรหรือผมต้องเป็นคนเทคแคร์เองอยู่แล้ว”
เจนจบเดินมาเข้าไปใกล้แล้วจ้อง
“มันจะง่ายกว่าการโกหก พลิกลิ้นไปเรื่อยๆนะ สาลินี ถ้าคุณจะบอกว่าทำลงไปตามคำสั่งใคร”
“คำสั่ง ..คำสั่งใครคะ .. ไม่มี”
สาลินีรีบทำเป็นหยิบแฟ้มขึ้นมา
“สาลี่ไปทำงานก่อนนะคะ” สาลินีรีบเดินออกไป
“ยังไปไม่ได้” เจนจบเสียงเข้ม “สาลินี”
สาลินีหันมา เจนจบมองจ้องแล้วพูดต่อ
“อย่าเจ้าเล่ห์ อย่าตะลบตะแลงให้เกิดการกินแหนงแคลงใจภายในบริษัท ถ้าจะให้ดีคุณควรทุ่มเท กับงานให้เต็มที่ เพราะคุณอาจจะเหลือเวลาทำงานให้สตาร์ไดมอนด์ไม่มากอย่างที่คิด ... ไปได้”
สาลินีมองเจนจบอย่างเกรงๆแล้วรีบเดินออกไป เจนจบมองตามด้วยสายตาเข้ม
ภายในห้องทำงานชนินทร ชนินทรมองสาลินีที่เดินเข้าหาพร้อมหน้าตาที่เป็นกังวลมาก
“คุณเจนจบ กัดไม่ปล่อยเลยค่ะ คุณชนินทรต้องช่วยสาลี่”
“จะให้ฉันช่วยอะไร .. มันเรื่องของเธอ” ชนินทรปัด
“แน่ใจแล้วเหรอคะ ที่พูดออกมา”
สาลินีเสียงแข็งขึ้นมา ชนินทรมอง
“ผู้จัดการกับเลขา หมามันยังดูออกเลย ว่าควรเชื่อใคร ระวังพูดมากจะเดือดร้อน” ชนินทรขู่
“ถ้าสาลี่เดือดร้อน สาลี่ก็ต้องเปิดปากเหมือนกันว่า ใครเป็นคนสั่ง...คุณชนินทรทราบใช่มั้ยคะว่า... ใครเป็นคนสั่งสาลี่ ให้ทำร้ายหนูมุก”
ชนินทรมองสาลีนีที่มีแววตาแข็งขืนเหมือนไม่ยอมรับผิดเพียงคนเดียว
ที่บ้านของเพชร มุกดานั่งเท้าคางหลับอยู่ เพชรปิดคอมพิวเตอร์แล้วเข้าไปจ้องหน้ามุกดาใกล้ๆ มุกดาถามขึ้นแบบยังไม่ลืมตา
“จะแอบขโมยจูบหนูมุกเหรอคะ”
มุกดาลืมตาขึ้นมามอง เธอสบตาเพชรแต่เพชรไม่หลบตา
“สักทีสองที ถือว่าฉันทำบุญกับเธอมากเลยนะ หนูมุก”
“ก็ลองสิคะ .. อยากตบเอาบุญเหมือนกัน” มุกดากัด
ทั้งสองเอาหน้าเข้ามาใกล้กัน ที่หน้าห้อง ปักกำลังกระดี๊กระด๊าแอบมองอย่างลุ้นๆ
เพชรมองมุกดา มุกดายิ้มแล้วพลิกตัว แกล้งทำเป็นยั่วยวน
“คนจริง เค้าไม่มัวแต่พูดหรอกค่ะ”
เพชรก้มลงกดไหล่มุกดาจนติดเก้าอี้ ปักที่แอบมองอยู่ปิดปากแล้วตาเหลือก
“แล้วถ้าฉันอยากทำมากกว่าจูบ”
เพชรก้มลงใกล้หน้ามุกดาทำท่าจะจูบ ปักที่แอบดูอยู่แทบกรี๊ด
มุกดาเห็นหน้าเพชรมาอยู่ใกล้มากจนปากแทบชนกัน ด้วยสัญชาติญาณเธอจับเพชรจับเหวี่ยงไปด้านข้างทันที มุกดาลุกพรวดดันตัวขึ้นมากดมือยันอกแล้วคร่อมร่างเพชรไว้ ปักถึงกับตาค้าง
มุกดามองจ้องเพชร เธอหลุดแววตาดุออกมา เพชรจ้องอย่างงงๆ มุกดารู้ว่าเสียท่าแสดงพิรุธออกมา ก็รีบลุกแกล้งทำเป็นสะบัดดัดจริตแบบหนูมุก
“หนูมุกไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ ยอมให้พี่เพชรจับ จูบ ลูบ คลำได้ตามใจชอบ”
มุกจะเดินออกไป แต่เพชรเข้ามารวบตัวเธอจากด้านหลัง
“ก็เพิ่งเห็นว่าไม่ใช่ผู้หญิงหน่อมแน้ม”
เพชรรวบตัวมุกดากอดจากด้านหลังไว้แน่น มุกดาพยายามดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด
“เอาเลย จับฉันทุ่มลงไปเลย” เพชรท้าทาย
มุกดาคิดแล้วแกล้งทำเป็นพยายามทุ่มเพชร แต่ก็ทำเหมือนไม่มีแรงทุ่ม
“อย่าดูถูกหนูมุกนะคะ อึ๊บ อึ๊บ”
มุกดาทำเป็นทุ่มไม่ได้ แล้วแกล้งขัดขาตัวเองลื่นล้มลงจนหัวกระแทกพื้นสลบไป
“ว๊าย คุณเพชรปล้ำคุณหนูมุก” ปักร้องโวยวาย
เพชรตกใจ รีบประคองมุกดาขึ้นมา ปักถลามาดู
“คุณหนูมุก .. คุณหนูมุก หัวฟาดพื้น ตายแล้ว ตาย ตาย” ปักลนลาน
“หนูมุก หนูมุก อย่าเป็นอะไรนะ”
เพชรอุ้มมุกดาขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป ปักรีบตามออกไปด้วย
ในห้องนอนของเพชร เพชรวางมุกดาลงบนเตียง โดยมีปักคอยถามอยู่ใกล้ๆ
“จะเป็นเจ้าหญิงนิทราหรือเปล่าคะ”
“บ้าน่า คุณปัก .. ล้มนิดเดียว”
“ไม่รู้ล่ะ คุณเพชรต้องรับผิดชอบนะคะ ถ้าคุณหนูมุกไม่ฟื้น ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำเธอไปจนกว่าความตายจะมาพรากให้สองเราจากกัน โอว...รักนิรันดร์”
เจนจบเข้ามา เพชรรีบเดินไปหาเจนจบ
“ทำไมคุณหนูมุกมานอนในนี้” เจนจบถาม
“ไปคุยข้างนอก” เพชรบอก
มุกดาแกล้งพลิกตัว เธอแอบมองเห็นสองคนเดินออกไปจากห้อง
พอประตูปิด มุกดาแกล้งละเมอแล้วลุกขึ้น ปักตกใจ
“คุณหนูมุก ฟื้นแล้ว”
มุกดาทำเป็นหลับตา เดินละเมอไปที่ประตู ปักมองตามแล้วเรียก
“คุณหนูมุก คุณหนูมุก”
ปักเขย่าตัวมุกดา แต่มุกดาทำเป็นไม่ตื่น
“หรือว่า หรือว่า ... คุณหนูมุก ผีเข้า”
ปักถอยหลังจนตัวติดกับประตู มุกดาทำเป็นยื่นมือเปะปะไปปัดปัก แต่ปักไม่ขยับห่างประตูเอาแต่ร้อง
“คุณหนูมุก ผีเข้า ผีเข้า ... ต้องบอกคุณเพชร”
ปักกำลังจะเปิดประตูออกไป แต่มุกดาเห็นว่าไม่ได้การณ์ เลยทำเป็นเดินละเมอกลับไปล้มตัวลงนอนที่เตียง ปักมองตาค้าง
“เตียง เตียงผีสิง ... หวาย” ปักล้วงกระเป๋าหยิบมือถือออกมา “เอ๊ะ ...ว่าเคยเมมเบอร์หมอผีไว้นี่นา”
เพชรยืนคุยอยู่กับเจนจบ
“ถึงสาลินีจะยังปากแข็ง แต่ถ้าเราเค้นหนักๆ สุดท้ายก็ต้องหลุดอออกมาจนได้ บางทีเราอาจจะเจอเรื่องที่อะดอเรลลาหายไปด้วย ฉันมั่นใจว่าผู้หญิงอย่างสาลินีไม่ใช่คนวางแผน ... ต้องมีอีกคน ..ที่บงการอยู่” เจนจบบอก
“นายจับตาดูไว้ ฉันเองก็รู้สึกว่าหนูมุกน่าสงสัย วันนี้เค้าเผลอ เกือบจะทุ่มฉัน”
“นายก็ไม่ไว้ใจคุณหนูมุก” เจนจบถาม
“ฉันไม่ได้ฟังความข้างเดียวนะ เจนจบ หนูมุกเองก็ทำตัวลับๆล่อๆ หายไปหลายครั้ง เราไม่รู้เลยว่า เค้าไปไหน ทำอะไร กับใคร”
“แล้วนายคิดว่า คุณหนูมุกเค้าร่วมมือกับใคร”
“ฉันมั่นใจว่าหนูมุกไม่ได้ร่วมมือกับใครทำร้ายฉัน ฉันถึงต้องหาคำตอบด้วยตัวเองไว้ยืนยัน ไม่ให้ชนินทรมันจ้องหาเรื่องว่าหนูมุกอีก”
“เพชร นายรู้ตัวหรือเปล่า ว่านายกำลังเป็นห่วงคุณหนูมุกจากหัวใจ”
เพชรนิ่งเพราะปฏิเสธไม่ออก เจนจบเห็นแววตาและน้ำเสียงที่ห่วงใยของเพชรก็หันกลับไปมองในห้อง
มุกดานอนกระสับกระส่ายเพราะอยากรู้จนทนไม่ไหว เธอตัดสินใจลืมตาลุกขึ้น
“เจ้าหญิงนิทราฟื้นแล้ว ไม่รอเจ้าชายมาจุ๊บก่อนล่ะคะ” ปักพูด
เพชรกับเจนจบเข้าห้องมาเห็นมุกดากำลังลุก มุกดาแกล้งทำเป็นเซเหมือนทรงตัวไม่ไหว เพชรรีบเข้ามาประคอง
“มึนหัวหรือเปล่า” เพชรถาม
“กลัวหนูมุกไม่ตายล่ะสิ” มุกดาประชด
“ผมว่าคุณหนูมุกไปโรงพยาบาลมั้ยครับ ไปเช็คสักนิด จะได้สบายใจ”เจนจบแนะ
มุกดาทำเบี่ยงตัวออกจากอ้อมอกเพชร
“ไม่หรอกค่ะ หนูมุกอึด ถึก ทน ไม่ตายง่ายๆ คุณเจนจบน่าจะมาเร็วกว่านี้นะคะ จะได้ช่วยหนูมุกจากผู้ชายฉวยโอกาส ลวนลาม โลมเลีย เอาเปรียบสุภาพสตรี อึ๋ย..เห็นหน้าแล้วขยะแขยง”
“ขอดีดรับขวัญสักป๊าบได้มั้ย” เพชรกัด
“ดูค่ะ ดู คุณเจนจบ ... ช่วยหนูมุกด้วย ... พี่เพชรโหดร้าย ทารุณที่สุด”
มุกดาหันไปทางเจนจบ เพชรมองอย่างหมั่นไส้ตรงข้ามกับปักที่หัวเราะชอบใจ
“น่ารักน่าหยิกที่สุด เหมือนปักเมื่อสาวๆไม่มีผิด อึด ถึกมากค่ะ” ปักบอก
เจนจบมองมุดากกับเพชรที่ทำท่ากวนใส่กัน
“ถึงเวลาสาวถึก อึด สวยสะท้านใจ ต้องกลับบ้านแล้วค่ะ” มุกดาพูด
“จะไหวหรือครับ” เจนจบถาม
“หนูมุกจะโทรให้พี่กฤชมารับค่ะ” มุกดายิ้มหวานให้เจนจบ
ในห้องทำงานของคมกฤช มือถือคมกฤชที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกสั่น ขึ้นภาพหน้ามุกดาอยู่ที่หน้าจอ ห่างมาที่โต๊ะทำงาน คมกฤชไม่ได้สนใจมือถือเพราะกำลังเปิดไฟล์ดูรูปของขุนพล แมงมุม บลู ที่เคยมีทั้งหมดให้แอนดี้ดู
“เรามีรูปของทุกคน ยกเว้นภูผา”คมกฤชบอกแอนดี้
“เช็คดูแล้ว พวกมันไม่ได้อยู่ในลิสต์แก๊งค์อาชญากรข้ามชาติ” แอนดี้รายงาน
“แสดงว่ามันรวมตัวกันเพื่อปล้นอะดอเรลลาอย่างเดียว”
คมกฤชกับแอนดี้มองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษา
มือถือคมกฤชยังคงสั่น หน้าจอยังเป็นรูปมุกดา
มุกดากำลังเดินลงบันไดมา เจนจนกับเพชรเดินตามหลัง
“ให้ผมไปส่งคุณหนูมุกนะครับ” เจนจบเสนอตัว
ปักรีบพุ่งมาจากด้านหลังแล้วมายืนข้างเจนจบ
“อะ อะ .. เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณเจนจบ มาโฉบปาดหน้าเค้กอย่างงี้ได้ไงคะ”
ปักรีบดึงมุกดาไปยืนข้างเพชร
“นี่ค่ะ ..คนเค้าคู่กันอยู่ .. มือที่สอง สาม สี่ ถึงสิบ” ปักเบียดเจนจบ “หลบค่ะ หลบ”
ปักรีบเจ้ากี้เจ้าการหันไปทางเพชร
“ไปส่งคุณหนูมุกสิคะ คุณเพชร .. คุณหนูมุกยังไม่แข็งแรง เกิดวืดลงไปอีก”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมุกหายแล้ว หนูมุกเดินไหว .. เหวอ”
มุกพูดยังไม่ทันจบประโยคเธอก็แกล้งทำเป็นล้ม เพชรแกล้งช้อนร่างมุกดาขึ้นมาอุ้มตามที่คุณปักแนะ
เจนจบมองเห็นเพชรอุ้มมุกดาอยู่ในอก มุกดาดิ้นแต่เพชรดุ
“นิ่งๆ ไม่งั้นจะทิ้งให้หลังหัก”
“ปล่อยหนูมุกก่อน”
“บอกว่าให้นิ่งๆ” เพชรดุ
“ก้อหนูมุก อายคน”
“ไม่ต้องอายค๊า” ปักรีบบอก “หวานน้ำตาลเรี่ยราดให้ชาวบ้านอิจฉาสิคะ .. ถึงจะเริ่ด”
“งั้นอุ้มไปส่งถึงบ้านเลยนะคะ พี่เพชร” มุกดาประชดแล้วทำเป็นซบกับอกเพชร เจนจบเห็นเพชรก้มลงพูดกับมุก
“อย่าดิ้น .. ไม่งั้นโยน” เพชรบอก
“ไม่ต้องดิ้น แค่อุ้ม .. หนูมุกก็ได้ยินพี่เพชรหอบแฮ่กแฮ่ก”
“ฉันน่ะนะหอบ”
เพชรแกล้งเหวี่ยงมุกดาขึ้นสูง มุกดาตกใจเผลอกรี๊ดแล้วก็หัวเราะ
เพชรจับมุกดาเหวี่ยงแล้วหมุนอีก มุกดายิ่งกอดแน่นเพราะกลัวหล่น แล้วมุกดาก็หัวเราะออกมาดังๆ
ปักทำท่าเขินที่ได้เห็นสองหนุ่มสาวหยอกเอินแล้วหันไปบอกเจนจบ
“น่ารักนะคะ .. หาคู่ไหนหว้านหวานน้ำตาลเรียกแม่ .. ขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว”
เจนจบมองเพชรที่กำลังแกล้งมุกดาด้วยแววตาเศร้าสร้อย
เจนจบเดินออกมานอกบ้านเพชร เจนจบนึกถึงภาพมุกดาที่หัวเราะสดใสเมื่ออยู่ในอกเพชร
เจนจบหยุดยืน แล้วมองไปรอบๆ เพื่อระงับอารมณ์
ภาพมุกดาที่ยิ้มแย้มและหัวเราะตอนอยู่ในอกเพชรที่แกล้งหมุนไปรอบๆ ลอยขึ้นมาอีก
เจนจบค่อยๆกำหมัด เขามีแววตาเจ็บปวดกับภาพที่เห็น
ที่หน้าลิฟท์ชั้นล่างของตึก great ประกันภัย ขุนพลใส่เสื้อแจ๊กแก๊ตเหมือนแมสเซนเจอร์เดินเข้าตึกมา แล้วตรงไปที่ลิฟท์
รุจาเดินตามหลังมาห่างๆ เห็นขุนพลกำลังจะขึ้นลิฟท์ไป รุจาเห็นขุนพลที่ด้านข้าง รุจานึกย้อนตอนที่เห็นหน้าขุนพลที่ยิงกันในลานจอดรถห้างสรพสินค้า
“นั่นมัน .. พวกปล้น” รุจาจำได้
ประตูลิฟท์เปิด ขุนพลก้าวเข้าไปพร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ
รุจาตามมาแต่ไม่ทันเพราะลิฟท์ปิดไปเสียแล้ว รุจารีบกดมือถือต่อสายไปทันที
“คมกฤช ..ฉันเห็นพวกปล้นในตึก”
ภายในห้องทำงานของคมกฤช คมกฤชวางสายแล้วหันมามองแอนดี้
“แก๊งค์ภูผามาที่นี่”
คมกฤชกับแอนดี้มีแววตาเตรียมพร้อม
ขุนพลออกจากลิฟท์มาพร้อมกับพนักงาน เขาหยุดมองไปที่ชั้นซึ่งมีห้องทำงานของคมกฤชอยู่
ที่โกดังของภูผา แมงมุมกับบลูมองหน้ากัน ภูผายืนมองไปด้านนอก
“เด็ดหัวไอ้พี่ชายได้ ... ที่เหลือน้องสาว นังหนูมุก ฉันจัดการเอง” แมงมุมบอก
“รอดูผลงานขุนพลก่อนดีกว่า” บลูมั่นใจ
แมงมุมมองบลูที่มีสีหน้าลุ้นกับขุนพล
ขุนพลเดินมาตามทางเดินหน้าห้องคมกฤช ด้านหน้าห้องยังมีพนักงานเดินอยู่ ขุนพลมองไปที่สุดทางเดินเห็นคมกฤชเดินพ้นประตูห้องออกมา ขุนพลล้วงมือหยิบปืนในเสื้อแจ๊กเก็ตทันที
แอนดี้เดินเลี้ยวตามคมกฤชมา ขุนพลชะงักที่เห็นแอนดี้กับคมกฤชเดินตรงมา ขุนพลมองที่เอวใต้สูทที่สะบัดพลิ้วของคมกฤช เพียงแวบเดียวแต่เขาก็เห็นปืนเหน็บเอวคมกฤชอยู่
ขุนพลตัดสินใจเลี้ยวหลบไปทางบันไดอีกด้าน คมกฤชมองผ่านพนักงานทั้งหลายไปก็เห็นด้านข้างขุนพลแวบๆ
“ตรงนั้น” คมกฤชบอกแอนดี้
คมกฤชวิ่งตามอย่างรวดเร็ว แอนดี้วิ่งตามไปทันที
รุจาวิ่งขึ้นบันไดตึก great ประกันภัย เธอเงยขึ้นมองเห็นขุนพลโผล่พรวดลงมา รุจาตกใจ ขุนพลเห็นรุจาก็จำได้จึงรีบวิ่งลงมา รุจาวิ่งหนี ขุนพลวิ่งตาม
รุจาวิ่งเร็วจนขาแทบพันกัน ขุนพลไล่ตามมาทันและคว้าตัวรุจาไว้ได้
คมกฤชโผล่มาจากประตูชั้นล่าง เห็นรุจากำลังถูกขุนพลจับอยู่จึงตะโกนออกไป
“ปล่อยรุจา”
รุจาเห็นคมกฤชก็ใจชื้น เธอพยายามดิ้น ขุนพลจับรุจาเหวี่ยงจนแขนกระแทกเข้ากับผนัง คมกฤชตกใจ
ขุนพลจะคว้ารุจาเป็นตัวประกัน แต่รุจาเคยฝึกอาคิโดมากับคมกฤช เธอจึงก้มต่ำ หลบอย่างหวุดหวิด ขุนพลจึงคว้าไม่ได้
รุจาเสียหลัก ก้าวพลาด และลื่นตกลงมา
“รุจา” คมกฤชตะโกน
ร่างรุจาลอยกลางอากาศ คมกฤชรีบพุ่งเข้าไปรับ แอนดี้พุ่งตามคมกฤชมาแล้วยกปืน เล็งจะยิง แต่ขุนพลหลบไปก่อน ทำให้แอนดี้ไม่ทันยิง
คมกฤชรับร่างรุจาได้ก็กอดไว้แนบอก รุจาซุกในอกคมกฤชทันที แอนดี้เก็บปืนวิ่งสวนขึ้นบันไดตามขุนพลไปทันที
รุจาเงยหน้ามองคมกฤชแล้วมองตามแอนดี้ที่วิ่งขึ้นไป
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” คมกฤชถาม
รุจาหันมาเห็นคมกฤชที่มีแววตาห่วงใยอย่างจริงจัง
ขุนพลโผล่พรวดออกมาที่ทางด้านล่างตึก เขารีบถอดเสื้อแจ๊กเก็ตทิ้งลงถังขยะ ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา ขุนพลเดินปะปนไปกับพนักงานที่กำลังเดินไปลานจอดรถ
แอนดี้วิ่งตามออกมามอง เขาพยายามมองหาคนที่มีท่าทางผิดปกติ
ขุนพลเดินไปข้างๆ พนักงานสาวคนหนึ่งทำให้ดูเหมือนเดินไปด้วยกัน
แอนดี้หงุดหงิดที่จับขุนพลไม่ได้
คมกฤชเอายานวดกล้ามเนื้อวางลงให้รุจาที่นั่งจับแขนตัวเองที่โดนฟาดกับผนัง
“ทาแขนซะ เดี๋ยวจะปวด” คมกฤชบอก
รุจากำลังจะหยิบยามาทา แต่แอนดี้เอื้อมมือมาจับแขนรุจาเบาๆ อย่างสุภาพ
“ขออนุญาตนะครับ”
คมกฤชกับรุจามองแอนดี้ แอนดี้ยิ้มแล้วค่อยๆ นวดข้อมือรุจาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปถึงข้อศอก
“ดีขึ้นมั้ยครับ” แอนดี้ถาม
“ดีค่ะ ดีมากตั้งแต่คุณเริ่มสัมผัส” รุจาตอบ
คมกฤชมองอย่างตะหงิดๆ “ไม่รู้ว่าแกเป็นหมอนวดด้วยนะ แอนดี้”
รุจามองแอนดี้ด้วยสายตาอยากรู้ แอนดี้ยิ้ม
“จะถามผมว่าทำงานอะไรใช่มั้ยครับ” แอนดี้พูดดัก
คมกฤชประชด “เก่งเดาใจผู้หญิงอีก”
“อย่าไปสนเสียงหมาเห่าหมาหอนเลยค่ะ” รุจายิ้มให้แอนดี้ “คุณแอนดี้มาทำอะไรที่นี่คะ”
“ผมเป็นเพื่อนหนูมุกน่ะครับ มาเที่ยวเมืองไทยครั้งแรก”
“ให้รุจาพาเที่ยวมั้ยคะ” รุจาเสนอตัว
“เป็นนักข่าวไม่ใช่เหรอ สนใจเป็นไกด์ตั้งแต่เมื่อไหร่” คมกฤชประชด
รุจาค้อนคมกฤช “เมื่อกี๊ ... ทันทีที่เห็นหน้าคุณแอนดี้ มีปัญหาหรือเปล่า”
“เกรงใจคุณรุจาแย่เลย เจอกันครั้งแรก..ก็รบกวน” แอนดี้บอก
“ไม่หรอกค่ะ เมื่อกี๊ถ้าไม่ได้คุณแอนดี้ รุจาก็คงแย่เหมือนกัน”
“นี่ .. ฉันเป็นคนช่วยเธอนะ” คมกฤชสอดขึ้น
“เหรอ.. แต่คุณแอนดี้วิ่งตามจับพวกปล้น ฉันถือว่าเป็นพระเอกตัวจริง”
รุจาหันกลับมายิ้มกับแอนดี้
“อย่าไปอยู่ใกล้นายคมกฤชนะคะ ไม่งั้นชีวิตคุณจะเสี่ยง ซวย เซ็งทุกนาที”
“งั้นผมขออยู่ใกล้คุณรุจาดีกว่านะครับ อบอุ่น ปลอดภัยทั้งตัว ทั้งหัวใจ”
แอนดี้พูดหยอกแล้วยิ้มขี้เล่น รุจายิ้มตอบ คมกฤชมองตาขวาง
ที่โรงพิมพ์นิวส์ไทม์ รุจามีสีหน้าเคร่งขรึมเดินเข้ามายืนตรงหน้าบรรพต
“อยู่ๆก็มีคนมาเกี่ยวกับเรื่องเพชรเพิ่มขึ้นอีกคน ถึงคุณแอนดี้จะบอกว่าเป็นเพื่อนคุณหนูมุก แต่รุจาสงสัย .. ทำไมเค้าถึงกล้าวิ่งตามพวกปล้นไป ไม่กลัวตาย”
“จะใครตามใคร สงสัยใคร ไปคุยกันที่ร้าน พ่อรอกินข้าว จนน้ำย่อยกัดไส้แล้ว” บรรพตสั่ง
บรรพตจับแขนลูกสาวจะดึงออกไป รุจาร้องโอ๊ย บรรพตตกใจรีบปล่อยแขน
“เป็นอะไร ลูก”
รุจามองพ่อแล้วเสียงอ่อย
“วันนี้..มีเรื่องนิดหน่อยที่บริษัทคมกฤชค่ะ”
“เรื่องอะไร”
บรรพตมองอย่างคาดคั้น
บรรพตเดินลิ่วๆ รุจาวิ่งตามพ่อมาตามเดินในโรงพิมพ์นิวส์ไทม์ สมพลวิ่งตามไล่หลังสองพ่อลูกมา
“มันปล่อยให้ลูกสาวพ่อเจ็บตัวอย่างนี้ไม่ได้” บรรพตโกรธ
รุจาวิ่งมากางแขนห้ามพ่อ สมพลเบรกแทบไม่ทัน เขาเลี้ยวปราดมายืนข้างๆ
“ถ้าพ่อไปเอาเรื่องคมกฤช รุจาก็จะเสียแหล่งข่าว” รุจาบอก
“ช่างมัน .. พ่อมีนักข่าวคนอื่นที่จะทำข่าวนี้แทน”
“สั่งมาเลยครับ นาย” สมพลรับเรื่อง
“ไม่ได้ค่ะ ข่าวนี้ต้องเป็นของรุจา”
“อะไรทำให้ลูกบ้าบิ่น ไม่คิดถึงพ่อ คมกฤชใช่มั้ย” บรรพตถาม
รุจาเถียง “ไม่ใช่คมกฤช”
“ใช่ ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ลูกรักมันหลงมัน จนลืมความเป็นห่วงของพ่อ”
“รุจาไม่ลืม แต่ทุกอย่างที่รุจาทั้งหมดก็เพื่อพิสูจน์ตัวเอง ว่าสมควรกับการเป็นลูกสาว นายบรรพต เจ้าของหนังสือพิมพ์คุณภาพ”
“ไม่ต้องพิสูจน์อะไรแล้ว” บรรพตบอก “พ่อขอสั่ง หยุดพิสูจน์ หยุดเข้าใกล้ ไอ้คมกฤช ไม่งั้นพ่อจะเล่นงานมัน เอาให้ไม่ได้ผุดได้เกิด เอาให้จมธรณี ให้บริษัทประกันภัยมันเจ๊ง”
“พ่อไม่มีเหตุผล พ่อใจร้าย”
รุจามองพ่ออย่างผิดหวังแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
อีกด้านหนึ่งของโรงพิมพ์นิวส์ไทม์บรรพตกำลังนั่งซับน้ำตา
“ลูกมันหาว่าฉันใจร้าย”
สมพลส่งทิชชู่ให้ โอบไหล่บรรพต แล้วปลอบด้วยเสียงจริงจัง
“เอาน่า ... เด็กมันกำลังมีความรัก”
“มันเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ” บรรพตเสียใจ
“ธรรมดา”
“อีกหน่อยมันคงควงแฟนมาให้ฉันเห็น”
“แหง .. สาวๆที่ไหนจะควงพ่อ”
บรรพตหันมองสมพล สมพลมีหน้าตาซีเรียส
“ลูกน่ะเลี้ยงได้แต่ตัวครับท่าน ดีเท่าไหร่แล้ว มันเลือกคบคนมีการมีงานทำ มีการศึกษา ฐานะมั่นคง หน้าตาก็ดี ถือว่าตาถึง อีกหน่อยแต่งงานแต่งการกันไป..มีลูกมีเต้า เราก็สบาย”
บรรพตเด้งตัวขึ้นมาทันที
“แต่งงาน !!! ใครอนุญาตให้ลูกสาวฉันแต่งงานกับไอ้คมกฤช”
/ ที่คอนโดคมกฤช คมกฤชมองรุจาที่กำลังยืนหน้าหงอยอยู่
“พรุ่งนี้นิวส์ไทม์คงลงข่าวบริษัทนายใกล้เจ๊ง” รุจาบอก
“เรื่องแค่นี้เอง .... รับรองบริษัทฉัน ไม่เจ๊งเพราะหนังสือพิมพ์เล่มเดียว” คมกฤชไม่กังวล
“ยังไงฉันก็ขอโทษไว้ก่อน”
“แค่คำขอโทษ คงไม่พอ”
รุจาหันมามอง คมกฤชเดินเข้ามาใกล้ เขามองรุจาด้วยตาวาว
“นายจะทำอะไร”
คมกฤชแกล้งลูบคางแล้วทำหน้าหื่น
“จินตนาการดูสิ ผู้ชายหน้าตาดีดีอย่างฉัน กับผู้หญิง ...พอดูได้อย่างเธออยู่กันในห้อง”
รุจาถอยกรูด คมกฤชคว้าแขน รุจาร้องโอ๊ยแล้วหันขวับมาจ้อง
“ถ้านายแตะฉันมากกว่านี้ รับรองชีวิตนายจะพัง .. พังมากกว่าที่นายจะคิดได้”
“ฉันเคยกลัวคำขู่ของเธอ... ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้นิด ใกล้หน่อย เล่นตัวเกิ๊น”
คมกฤชกระชากรุจาเข้ามา รุจาตบผัวะเข้าที่หน้าคมกฤช คมกฤชจ้องรุจาด้วยแววตาโมโห
รถของบรรพตเข้ามาจอดที่หน้าคอนโดคมกฤชอย่างรวดเร็ว
บรรพตเปิดประตูหลังก้าวลงมาด้วยหน้าตาขึงขังพร้อมกับสมพล บรรพตเดินอย่างเร็ว นำสมพลเข้าตึกไป
ในห้องของคมกฤช คมกฤชกระชากรุจาเข้ามาประชิดตัว
“ฉันก็อยากรู้ ถ้าลูกสาวสุดที่รักของนายบรรพต ... กลายเป็นของเล่นชิ้นนึงของฉัน ... ชีวิตใครกันแน่จะที่ย่อยยับ”
รุจาหันหลังแล้วถอยกรูด แต่คมกฤชคว้าตัวเธอเหวี่ยงลงบนโซฟาแล้วล้มตัวทับ ตรึงร่างรุจาให้ดิ้นไม่ได้
รุจามีสีหน้าหวาดหวั่น ตรงข้ามกับสายตาของคมกฤชที่เต็มไปด้วยอารมณ์ร้อนแรง
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 9 (ต่อ)
ด้านหน้าลิฟท์ชั้นล่างคอนโดคมกฤช บรรพต สมพลก้าวเข้ามา บรรพตกดลิฟท์ มองลิฟท์ยังไม่ลงมา
บรรพตกดอีกหลายที สมพลมองเห็นบรรพตสีหน้ากระวนกระวาย
ในห้องคมกฤช คมกฤชยังตรึงร่างรุจาไว้รุจาขืนตัว คมกฤชกดไหล่รุจาแล้วก้มลงซุกไซร้ข้างแก้ม รุจาเบี่ยงหน้าหลบ คมกฤชยิ้มกวน
“หลบยังไง ... วันนี้ก็ไม่รอดมือฉัน”
“อย่าทำฉันเลยนะ คมกฤช นายเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ”
“ไม่อยากเป็นแล้ว สุภาพบุรุษ ...”
คมกฤชแกล้งยิ้มหื่นๆ ก้มลงอีกที รุจาร้อง
“โอ๊ยยย แขนๆ แขนฉัน ..”
คมกฤชรีบเงยขึ้นมามอง รุจาหน้าเบ้เพราะเจ็บแขน เขารีบขยับตัว ประคองรุจา
“ยังเจ็บอยู่เหรอ”
รุจามองสบตากับคมกฤชใกล้ชิด คมกฤชมองสายตาอ่อนโยน เป็นห่วง
“ขอโทษ .... ฉันแค่แหย่เธอเล่น”
รุจาซัดหมัดลงกลางอกคมกฤช แล้วรีบลุกมายืนห่าง
“ไหนว่าเจ็บแขน”
“ไม่เล่นมุขนี้ ก็ไม่รู้สิว่าใครฉลาดกว่าใคร”
“มารยา ...”
“ลืมไป ฉันควรจะรีบไปบอกคุณแอนดี้ว่าฉันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงหัวใจ เค้าจะได้ดูแลฉันอย่างดี”
“ไปเลย ...... เชิญไปเร็วๆเลย ..”
รุจามองคมกฤชอย่างเชิดๆ หันหลังออกไปทันที
“อ้าว เฮ้ย ... ไปจริงเหรอ”
คมกฤชรีบตามออกไป
ลิฟท์หน้าห้องคมกฤช ที่ทางเดินหน้าห้อง รุจาก้าวเข้ามากดลิฟต์ ลิฟต์เปิดเห็นบรรพตกับสมพลก้าวออกมา
“... พ่อ” รุจาตกใจ
คมกฤชที่เดินตามมา พอเห็นบรรพต ก็หยุด
“แกล่อลวงลูกสาวฉันมาถึงคอนโด”
บรรพตใส่คมกฤช สมพลยืนข้างๆ คมกฤชเลือดขึ้นหน้า
“พูดใหม่มั้ยครับ ถ้าไม่บ้าหรือโง่ ก็คงเห็นว่าผมจะหลอกล่อมาได้ยังไง ถ้าลูกสาวสุดรักสุดหวงของคุณไม่เต็มใจเดินเข้ามาหาเอง”
“แกหาว่าลูกสาวฉันมาหาแกถึงที่ แกหลอกลูกสาวฉัน หวังจะให้ลูกสาวฉันช่วยปิดข่าว บริษัทแกที่กำลังจะเจ๊ง ล้มละลาย ไม่มีเงินจ่ายค่าประกันเพชร”
“พ่อ ...”
“รุจา ... หยุดก่อน” สมพลปราม
“นี่เหรอครับ ความคิดของคนเป็นกระจกสะท้อนสังคม .. ผมบอกไว้เลยนะ ผมไม่เคยคิดจะสนิทสนมกับลูกสาวคุณเพื่อผลประโยชน์ รุจาต่างหากที่วิ่งโร่เข้ามาหาผมเพราะอยากได้ข่าว ถามลูกสาวคุณสิครับว่า วิ่งตามผมทำไม”
คมกฤชพูดด้วยอารมณ์โมโห รุจาหันไปมองหน้าคมกฤชอึ้ง
“แก...หาว่าสตรีที่มีเกียรติอย่างหนูรุจาวิ่งตาม แกมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ” สมพลพูด
“พวกคุณก็ไม่ใช่เหมือนกัน ถึงได้เที่ยวมาฟาดหัวฟาดหางกับคนอื่น ถือว่าหนังสือพิมพ์ตัวเองใหญ่คับฟ้า ทุกคนต้องยอมสยบให้ ไม่กล้ามีปากมีเสียง”
“เห็นหรือยังรุจา .... ลูกกำลังหลงผู้ชายห่วยๆคนนึงที่มันดูถูกลูก”
“งั้นก็เก็บลูกสาวคุณใส่กุญแจล็อคไว้กับแท่นพิมพ์เลยสิครับ จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายให้คนอื่นเดือดร้อน แล้วผมบอกไว้เลยนะ .. คุณอยากลงข่าวบริษัทผมให้เสียหายแค่ไหนก็ได้ ... ผมไม่แคร์”
“แกไม่ต้องท้า แล้วแกจะได้รู้จักคนอย่างบรรพต”
บรรพตดึงรุจาออกไป รุจาขืนตัว หันมาถามคมกฤช
“นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ คมกฤช คิดว่าฉันมาวิ่งตามนาย”
คมกฤชรู้สึกผิดในใจ แต่ไม่อยากยอมรับต่อหน้าบรรพต
“ใช่.. เลิกมาวุ่นวายกับฉันสักที เธอต่างหากที่ใช้ฉันเป็นทางลัด ให้ตัวเองได้ข่าว”
รุจาสีหน้าผิดหวัง บรรพตลากรุจาออกไปทันที สมพลมองคมกฤช คมกฤชเดินไปทางอื่นด้วยสีหน้าโมโห คมกฤชเข้าห้องมา หันรีหันขวางหงุดหงิดเพราะเรื่องรุจา เขามองเห็นหนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์ที่วางอยู่ ก็หยิบขึ้นมา แล้วปาลงพื้นด้วยความโมโห
ในโรงพิมพ์นิวส์ไทม์ รุจานั่งซึมอยู่ข้างแท่นพิมพ์ที่กำลังเดินเครื่อง บรรพตมองแล้วจะเดินเข้าไป สมพลดึงไว้ ส่ายหน้า
“ความเป็นห่วง มันต้องมีขอบเขตกันบ้างนะครับ” สมพลกล่าว
“ฉันไม่ได้ทำผิด”
“ไม่ผิด แต่ก็ไม่ควร .. เด็กสองคนนี้เค้าอาจจะรู้จักกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
“ฉันไม่เชื่อ มองหน้าฉันก็รู้แล้วว่า เจ้าเล่ห์อย่างไอ้คมกฤช มันไม่รักใครจริงสิ่งที่มันต้องการจากลูกสาวคือ ใช้รุจากลบข่าวเน่าเหม็นของบริษัทมัน”
บรรพตเดินออกไปด้วยความโมโห สมพลมองอ่อนใจ รุจาแสดงแววตาผิดหวัง
“ถ้าเป็นเพื่อนมันยากเกินไป ฉันกับนายเป็นศัตรูกันก็ได้ .. คมกฤช”
ในบ้านมุกดา หนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์ถูกโยนจากมือคมกฤชลงบนโต๊ะ ประไพสีหน้ากังวล มองลูกชายลูกสาว
“ทำไมเค้าลงข่าวโจมตีบริษัทเรา” ประไพถาม
“พี่กฤชทะเลาะอะไรกับรุจามาหรือเปล่า”
“ยายนั่นน่ะ ไม่เท่าไหร่ นายบรรพต พ่อจอมวุ่นวายต่างหาก หาว่าฉันไปหลอกลูกสาว .. รุจาน่ะนะ ... สวยมาก สวยจนขนลุก”
“ก็ปากแบบนี้ ไปว่าลูกสาวเค้า พ่อที่ไหนได้ยินก็ต้องโมโห กฤชนัดคุณบรรพตให้สิแม่จะไปคุยกับเค้าเอง”
“ไม่ต้องเลยแม่ อย่าไปก้มหัวให้พวกบ้าอำนาจ อยากหาเรื่องผม ก็ลองดู”
“แม่ไม่ได้ทำเพื่อแกนะ กฤช แม่ทำเพื่อบริษัท”
“ให้พี่กฤชลองแก้ปัญหาก่อนนะคะ แม่”
“อะไรกันนักหนา .. เพราะเพชรเม็ดเดียว วุ่นวายไปหมด เมื่อไหร่จะหาเจอ” ประไพบ่น
มุกดามองคมกฤช สีหน้าหนักใจแทนพี่
ในบ้านมรกต มรกตยิ้มกับประไพ ท่าทางสบายใจ
“ปล่อยหน้าที่หาเพชรให้ตำรวจเค้าทำเถอะค่ะ ยังไงครอบครัวเราก็ยังรักกันเหมือนเดิม แล้วก็คงจะรักกันเพิ่มขึ้น”
มรกตกับประไพยิ้มกริ่ม มีนัย หันมายิ้มกับเพชรกับมุกดาที่นั่งโซฟาอีกตัว เพชรขยับมาโอบมุกไว้ มุกดาฉีกยิ้ม เพชรยิ่งเบียด
“จริงด้วยครับ ตอนนี้ความรักมันล้น .. จนทะลักแล้ว จริงมั้ยจ้ะ หนูมุก”
“ฮะ ฮะ ฮิ้ววว” ปักกับมะดันแซว
ปัก มะดันดี๊ด๊า มรกต ประไพ ยิ้มดีใจ เผ่าพงศ์มอง
“ชื่นมื่น เพราะมีโซ่ทองฝังเพชรคล้องใจสองตระกูล” เผ่าพงศ์กล่าว
“เรื่องข่าวไม่เป็นปัญหา ผมจะให้เจนจบคุยกับนักข่าวว่า คุณคมกฤชจ่ายเงินประกันบางส่วนมาแล้ว”
“ขอบใจมากนะคะ ลูกเพชร ที่ช่วยเรา” ประไพพูด
“ไม่เป็นไรครับ เล็กน้อยมาก ถ้าเทียบว่าผมทำเพื่อ ........ ผู้หญิงที่แสนดีของผม”
เพชรกุมมือมุกดา มุกดายิ้ม ถามหน้าตาเลี่ยนๆ กองเชียร์ยิ้มหน้าบาน
“พี่เพชรซ้อมบทพระเอกหนังรักเกาหลีเหรอคะ”
“โธ่ หนูมุกจ้ะ .. ไม่ต้องเขินหรอก .. หนูมุกก็รู้พี่เพชรทำจากหัวใจ ไม่ต้องการอะไรตอบแทนนอกจาก รางวัลเล็กๆน้อยๆให้ชื่นใจบ้าง”
สองแม่เนื้อเต้น มรกตหันไปทางคุณปัก ให้ชงมุข คุณปักมองแล้วเก็ท
“อย่างนี้ต้องมี คิส” ปักบอก
“คิส” มะดันเชียร์
“คิสเลย” มรกตเชียร์อีกคน
เพชรทำท่ายุขึ้นหันมาจูบแก้มมุกดาที่ไหวตัวไม่ทันอย่างแรง เสียงกรี๊ดของสี่สาวดัง
“คิส คิส คิส”
มุกดาทำท่าจะถอยหนี แต่เพชรคว้าตัวมากอดแน่น จูบลงแก้มอีกฟอด มุกดาตาเหลือก มะดัน ปักกรี๊ดเหมือนดูคอนเสิร์ท ทำท่าชูมือเลิฟเลิฟ เหนือหัว
“หนูมุกขอตัวนะคะ”
มุกดาเดินเร็วออกไป เผ่าพงศ์ยุลูก
“รีบตามไปสิ .. เผื่อจะได้สักฉาดสองฉาด เป็นของแถม”
เพชรรีบเดินออกไป มรกตหันมาตาดุ
“ฉันล่ะอยากซ้อมสักฉาดสองฉาด ฟาดปากคนแถวนี้จริงๆ”
เผ่าพงศ์หัวเราะค้าง รีบเอามือตบหน้าตัวเองเบาๆ
ที่สระน้ำบ้านมรกต มุกดาเดินอย่างรวดเร็ว เพชรตามมา พูดเสียงยั่วโมโห
“ทำเป็นสาวใส ไร้เดียงสา”
มุกดาหันขวับมาเกือบชนเพชร เพชรไม่หลบ มุกดามองกวน
“พี่เพชรจะแกล้งหนูมุกทำไม”
“ไม่แกล้ง จูบจริง หรือเธอคิดว่าฝัน .. ลองใหม่มั้ยล่ะ”
“ลองก็ได้ค่ะ”
เพชรยื่นหน้ามา มุกดายิ้ม ผลักอกเพชรเต็มแรงกะจะให้ตกน้ำ แต่เพชรระวังอยู่แล้ว รวบตัวมุกดาให้หงายตกลงไปด้วยกัน ทั้งสองคนตกน้ำกันลงไปกลางสระ เพชรรวบตัวมุกดา แต่เธอทะลึ่งขึ้นหนี ว่ายไปขอบสระอีกด้านอย่างเร็ว ด้วยท่าสวยงามทะมัดทะแมง มุกดาเงยขึ้นมาเห็นเพชรว่ายมาใกล้ เพชรมองมุกดา
“คราวก่อนยังว่ายน้ำไม่เป็น ต้องให้ชนินทรช่วย”
“พี่เพชรหาเรื่องหนูมุก”
มุกดาว่ายหนี แต่เพชรรวบตัวมาใกล้ เห็นสองคนเบียดชิด เนื้อแนบใต้น้ำ
“เดี๋ยวนี้เอาแต่หนี ทำไมไม่อยากเข้าใกล้ฉันเหมือนก่อนล่ะ หรือว่ามีอะไรปิดบัง”
มุกดาหันมาเผชิญหน้า เอามือคล้องคอเพชร ยิ้ม
“ไม่มีหรอกค่ะ หรือถึงมี.... ผู้ชายตาเซ่ออย่างพี่เพชรก็ไม่มีวันเห็น”
เพชรก้มหน้าจะจูบ แต่มุกดาไว เอาหัวโขกเพชรแรงเพชรหน้าหงาย มุกดาปล่อยมือ ว่ายไปขึ้นที่อีกขอบสระ เท้าเอว โบกมือให้เพชร
“ว่ายน้ำเล่น แก้บ้าไปคนเดียวก่อนนะคะ”
ในกองบก.นิวส์ไทม์ คมกฤชเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามา พนักงานพากันมอง สมพลหันมาเห็น ก็เดินมาถาม
“มีธุระอะไรครับ คุณคมกฤช มาถึงนี่ด้วยตัวเอง”
“ข่าวที่คุณเขียนถึงบริษัทผม มันไม่จริง”
“ตรงไหนไม่จริง” รุจาพูดขึ้น
คมกฤชมองไปเห็นรุจายืนข้างพ่อ
“ฝีมือเขียนข่าวของเธอเหรอ รุจา”
“อ้าปากค้างเลยล่ะสิ คิดว่าฉันต้องเปิ่น โง่ ทำอะไรไม่ได้เรื่อง เป็นลูกไล่ของนายวันยังค่ำ รู้หรือยังว่านายคิดผิด ผิดมาก ผิดมหันต์ ผิดอย่างไม่มีวันให้อภัย”
“แล้วถ้าจะฟ้อง ก็เชิญเลยนะ .. บก.สมพลเค้ายังมีหมายเรียกไปศาลอีกเป็นตั้ง” บรรพตกล่าว
“ชินซะละ” สมพลเสริม
“ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะ..เป็นเหมือนพ่อ”
“แล้วคิดว่าฉันต้องเป็นแบบไหน วิ่งตามนายไปวันๆล่ะสิ ลืมไปได้เลย คมกฤช ไอ้คนเจ้าเล่ห์”
“ตีสองหน้า ลิ้นร้อยแฉก” บรรพตพูด
“เพราะฉะนั้นธุรกิจนายก็ต้องเอาเปรียบเหมือนตัวนาย ฉันจะสาวไส้เรื่องเพชรหายมาเป็นข่าวใหญ่แห่งปี โลกนี้มันไม่ได้มีนายคนเดียวหรอก ที่เป็นแหล่งข่าวของฉัน”
รุจาเล่นไม้แข็ง ใส่เป็นชุด คมกฤชถึงกับอึ้ง
ในเอสเค ไดมอนด์ รุจาวางเครื่องอัดเสียงตรงหน้าศักดา ศักดาไม่สนใจเรื่องอัดเสียง เอาแต่มองรุจา ตาหวานเยิ้ม
“คิดยังไงกับเรื่องเพชรอะดอเรลลาที่หายไปคะ คุณศักดาคิดว่าเป็นการโจรกรรม หรือสร้างกระแสเพื่อปั่นราคาเพชรให้สูงมากขึ้นคะ”
“ผมไม่ออกความเห็นเรื่องนี้ได้มั้ยครับ แต่ถ้าคุณนักข่าว...”
“รุจาค่ะ รุจา จากนิวส์ไทม์”
“รุจา .. รุจา ผมจำชื่อคนไม่ค่อยเก่งน่ะครับ .. จำได้แต่หน้าใสๆกับรอยยิ้มน่ารัก”
ศักดาหยอดทันที รุจาอายๆ
“พอดีวันนี้ผมมีนัดต่อ ถ้าคุณรุจาอยากได้ข่าวมากกว่านี้ เรานัดพบกันอีกทีดีมั้ยครับผมจะเล่าเรื่องอื้อฉาวของสตาร์ไดมอนด์ให้ฟังด้วย ... ว่างมั้ยครับ”
“ว่างค่ะ ว่างมาก”
รุจารีบรับคำ ท่าทางกะตือรือร้น
ในห้องทำงานคมกฤช ภาพศักดาในจอคอม มุกดากำลังคลิกให้แอนดี้ดู
“ศักดา คู่แข่งคนสำคัญของสตาร์ไดมอนด์ .. ต้องการอะดอเรลลามากถึงมากที่สุด” มุกดาบอก
“ถ้ามีแต่คนอยากได้ เราก็ต้องทำให้อะดอเรลลาปรากฏตัว”
มุกดาสบตาแอนดี้อย่างมีแผน
ในสตาร์ไดมอนด์ ชนินทรเปิดประตูเข้ามาในห้องเพชร สาลินีตามหลังมา เจนจบที่ยืนอ่านแฟ้มงานอยู่ หันมามองทั้งคู่
“ฉันคิดว่าเพชรเข้าออฟฟิศ” ชนินทรถาม
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันอยากถามเรื่องออเดอร์ลูกค้าปีหน้า”
“ประเทศไหนล่ะ .. ถามฉันก็ได้”
“ทำไมเพชรไม่มาออฟฟิศเลย”
“คุณหนูมุกก็เลยไม่มาด้วย” สาลินีพูด
“เค้าทำงานกันที่บ้าน”
“สองคน” ชนินทรถาม
“เลขาส่วนตัว ... ไม่รู้ว่าทำงาน หรือทำอย่างอื่น” สาลินีพูดประชด
เจนจบปิดแฟ้มดัง สาลินีมอง
“เธอไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์เรื่องเจ้านาย สาลินี ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว สำหรับปากไม่สร้างสรรค์ของเธอ อย่าให้มีครั้งต่อไปฉันกับคุณเพชรจะไม่ให้อภัยเธออีก”
“ขอโทษค่ะ”
สาลินีเมินหน้าไปทางอื่น เจนจบมองชนินทร
“เรื่องที่แกอยากรู้ ฉันคือคนที่แกต้องถาม ทุกเรื่องที่เพชรรู้ ฉันรู้”
เจนจบบอกเรียบๆแล้วเดินไปที่โต๊ะเพชร หยิบเอกสารมาดู ชนินทรมองท่าทางเจนจบที่เหมือนเป็นเจ้าของห้องเสียเอง
มุมหนึ่งในสตาร์ไดมอนด์ชนินทรเดินอย่างรวดเร็วใจยังคิดเรื่องเจนจบ สาลินีส่งเสียงถามอยู่ตามหลัง
“ตั้งแต่มีเรื่อง คุณเพชรก็ไม่มาออฟฟิศเลย ให้คุณเจนจบดูงานทุกเรื่องแทนตลอด หมายความว่ายังไงคะ ทำไมไม่สั่งงานไว้กับผู้จัดการอย่างคุณ แต่ไปฝากไว้กับหัวหน้าฝ่ายการตลาด”
“ชั้นไม่ใช่เพชร แล้วชั้นจะรู้มั้ย หรือเธออยากรู้มาก” ชนินทรฉุนเฉียว
“ไม่เลยค่ะ ไม่ได้รู้มาก แค่สงสัย..หรือว่าคุณเพชรกำลังจะเปลี่ยนผู้จัดการ”
ชนินทรหันขวับมามองจ้อง สาลินีทำยิ้มไม่รู้ไม่ชี้
“อุ๊ย .. สาลี่ลืมค่ะ มีเอกสารต้องให้คุณเพชรดู...แต่คุณเพชรไม่มา สาลี่ขอตัวเอาไปให้คุณเจนจบดูก่อนนะคะ แทนคุณเพชรได้เหมือนกัน”
สาลินียิ้มเยาะนิดเดียว รีบเดินหน้าเริ่ดๆออกไป ชนินทรหันมาสีหน้าวิตก
“หรือพวกแกกำลังสงสัยฉัน เพราะเชื่อคำพูดนังมุก”
หน้าตึก Great Insurance มุกดากับแอนดี้เดินออกมาจากตึก ทั้งสองตรงมาที่รถโยนกุญแจข้ามหลังคารถให้แอนดี้รับแบบจับวาง แอนดี้เป็นคนขับ มุกดานั่งข้างขึ้นรถแล้วขับออกไป เพชรที่จอดรถซุ่มอยู่ อย่างมองสงสัย
ที่หน้าบ้านมุกดา มุกดากับแอนดี้ เดินเข้ามาในบ้าน
“ฉันจะไปกับนายด้วย เดี๋ยวขึ้นไปเอาเครื่องดักฟังในห้องนอนก่อน เผื่อจะช่วยอะไรได้”
มุกดาหมุนตัวกำลังจะขึ้นไปด้านบน สายตาเหลือบมองไปผ่านหน้าต่าง เพชรกำลังเดินเข้ามา
“พี่เพชร”
มุกดาหันขวับมองแอนดี้ที่ยืนอยู่ เพชรพรวดเข้ามาที่ประตู
“อยู่กับใคร หนูมุก”
เพชรมอง มุกดายืนตาปริบๆคนเดียว
“คะ”
เพชรมองไปรอบๆ
“พี่เพชรถามหาใครคะ”
“ฉันเห็น”
“ใครเหรอคะ”
เพชรมองไปด้านบนแล้วตัดสินใจวิ่งขึ้นไป มุกดาร้องห้าม
“พี่เพชร ... อย่านะ”
เพชรเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนมุกดา ไม่มีคน มุกดาทำเป็นวิ่งโวยมาด้านหลัง
“อะไรน่ะ พี่เพชร นี่มันห้องส่วนตัวของหนูมุกนะคะ มาหาใคร”
“ฉันมาหา....”
เพชรหันมามองมุกดา
“มาหาเธอ แม่ให้รับเธอไปดินเนอร์ด้วยกัน”
“มุกไม่ว่างค่ะ มีนัด ..”
“ผู้ชาย”
“เพื่อน”
“พาเพื่อนเธอไปด้วย”
“ไม่ได้ค่ะ เค้าเป็นโรคติดต่อร้ายแรง หนูมุกจะไปเยี่ยมเค้าที่บ้าน”
“ฉันไปส่ง”
“เค้าจะอาย”
“ฉันไม่เจอเค้าก็ได้ แต่เธอไปไหน ฉันจะไปส่ง”
“พี่เพชรป่วยหรือเปล่า อยู่ๆก็มาเกาะหนึบหนูมุก ยังกะตุ๊กแกข้างฝา”
“ไม่ดีเหรอ ฉันอยากดูแล คุ้มครองเธอไง ให้สมกับการเป็นว่าที่เจ้าบ่าว หรือว่าเธออึดอัด”
“ไม่อึด ไม่อัดเลยซักนิดค่ะ”
มุกดาเดินมาคล้องแขนเบียดเพชร
“หนูมุกอยากเกาะหนึบพี่เพชร ..จะตาย”
เพชรคล้องแขนมุกดาแน่นทันที มุกดาแอบทำหน้าแหวะ ที่สวนบ้านมุกดา แอนดี้ที่โดดลงจากระเบียงอีกด้าน มองไปที่ที่ชั้นบนหน้าต่างห้องมุกดาแล้วรีบวิ่งลัดเลาะตัดสนามออกจากบ้านไปอย่างเร็ว
ในฟิตเนส ศักดากำลังยกดัมเบลเสริมกล้ามแขน เหงื่อหยดเต็มหน้าเต็มตัว เสื้อกีฬาเปียกชุ่มในขณะเดียวกันก็คุยสมอล์ทอล์คอยู่
“ครับ คุณรุจาคนสวย ผมจำได้”
รุจายิ้มดีใจ
“รุจาโทรมานัดสัมภาษณ์ต่อ .. คุณศักดาว่างมั้ยคะ”
“ผมว่างเสมอสำหรับคุณ ได้ครับ ... เจอกันที่ห้องผม ขอโทษ ... ที่ห้องทำงานผม ... สวัสดีครับคุณรุจา ...”
ศักดายิ้มเจ้าเล่ห์ ที่เครื่องออกกำลังข้างๆ เห็นแอนดี้กำลังนั่งลง ยกดัมเบล แล้วเอ่ยขึ้น
“ศักดา เอสเคไดมอนด์”
ศักดายกดัมเบลค้าง หันมามองแอนดี้
“มีคนบอกว่า ถ้าอยากได้อะดอเรลลา ให้มาหาคุณ”
ศักดาปล่อยลูกเหล็กตกลงไปด้านหลัง เอี้ยวตัวหันมาจ้องแอนดี้
ในเอสเค ไดมอนด์ สงครามมองศักดา ที่หน้าตาตื่นเต้น
“แล้วแกบอกไปว่าไง” สมครามถาม
“ผมไม่รู้เรื่องอะดอเรลลา แต่มันก็ไม่เซ้าซี้อะไรนะ มันให้เบอร์แล้วก็บอกว่า มันตามอะดอเรลลามานานแล้ว พอรู้ว่าหายที่เมืองไทย ก็รีบบินมา”
“มันให้ราคาหรือเปล่า”
“บอก ... เท่าไหร่ก็ซื้อ พวกตำรวจหรือเปล่า พ่อ .. มันอาจจะมาหลอกถาม”
สงครามใช้ความคิดแล้วสั่ง
“พิสูจน์ง่ายนิดเดียว บอกให้มันโอนเงินค่ามัดจำมาก่อน ห้าสิบล้าน”
ในห้องทำงานคมกฤช แอนดี้อยู่หน้าจอคอม กดรัวคอมพิวเตอร์ มุกดากับคมกฤชยืนมองแอนดี้กด enter
“เรียบร้อย เงินล่อซื้อของเรา เข้าบัญชีเอสเค ไดมอนด์ไปแล้ว 50 ล้าน” แอนดี้บอก
“โลภอย่างศักดา .. ปลาฮุบเหยื่อแน่ๆ”
“ถ้าใครมีอะดอเรลลา มันก็ต้องควานหามาขายให้เรา” คมกฤชกล่าว
คมกฤชสีหน้าดีขึ้น แอนดี้มองแล้วตัดสินใจพูด
“เมื่อวานที่ฟิตเนส ... ผมได้ยินศักดากำลังนัดกับผู้หญิงคนนึง”
คมกฤชมองแอนดี้ เป็นคำถามว่าใคร
“รุจา”
“รุจา !! นัดอะไร ที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ ... หรือว่ารุจาจะไปหาข่าวจากศักดา”
แอนดี้แตะมือกับมุกดาเป็นทำนองว่า .. ใช่ละ คมกฤชยิ่งหัวเสีย
“บ้าเอ๊ย .. ยายบ้ารุจา .. เอาตัวเดินไปเข้ากรงเสือทำไม”
“คุณก็เตือนรุจาสิ”
“ไม่เตือน อยากเก่งนัก ก็ให้โดนผู้ชายชั่วๆอย่างศักดา หลอกซะให้เข็ด”
คมกฤชกระแทกเสียงแบบเจ็บใจ
ในกอง บก.นิวส์ไทม์ รุจาวางแฟ้มข่าวเป็นตั้ง เงยมองมุกดาที่มายืนตรงหน้า
“คมกฤชใช้คุณหนูมุกมากล่อมรุจาใช่มั้ยคะ”
“พี่กฤชเป็นห่วงคุณจริงๆนะ รุจา”
“ก็ให้เค้ามาเอง”
“มุกไม่รู้ว่าคุณกับพี่กฤชงอนอะไรกัน”
“ไม่ได้งอนค่ะ เกลียดกัน”
“ค่ะ เกลียดก็เกลียด .. แต่เรื่องที่คุณจะไปหาคุณศักดา..”
“เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ... ทำไมนายคมกฤชถึงรู้ว่ารุจาจะไปหาคุณศักดา”
“พอดีเลขาคุณศักดาเป็นเพื่อนสนิ้ทสนิทกับเลขาพี่กฤช”
“งั้นฝากไปบอกพี่ชายด้วยนะคะ คุณหนูมุก ..ว่าอย่าสาระ .. สอดเรื่องรุจา ไม่ต้องกลัวหรอกว่ารุจาจะได้เงื่อนงำเด็ดๆ ที่จะคว่ำเค้าได้ .... เพราะรุจามีแน่มีเพียบด้วย”
“รุจาไม่สงสารเราสองพี่น้องเลยเหรอคะ”
“สงสารค่ะ แต่แค่คุณหนูมุกคนเดียว คนอื่น ... ก็อย่างที่บอกค่ะ ..เกลียด...”
มุกดามองรุจาที่หน้าตาเชิด ถือดีอย่างอ่อนใจ
ที่ห้องทำงานคมกฤช คมกฤชตบโต๊ะปัง มุกดากับแอนดี้ยืนมอง
“เออ.. จะไปสัมภาษณ์ล้วงลับตับไตกับนายศักดาที่ไหนก็เชิญ ฉันไม่สนใจยายรุจาแล้ว ไม่สนเลย ...”
คมกฤชกอดอกไม่สน มุกดาหันมาทางแอนดี้
“ศักดาติดต่อมาหรือยัง”
ในฟิตเนส ศักดาเดินเข้าหาพ่อที่กำลังออกกำลังกาย เหงื่อท่วมด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“มันโอนเงินมาแล้ว .. ห้าสิบล้าน”
“อย่าเพิ่งประมาท .. เงินแค่นี้ ถ้าตำรวจจะล่อซื้อจริงๆ มันต้องหามาไว้แล้วเรียกไปอีกห้าสิบล้าน ระหว่างนี้ฉันจะให้คนสืบประวัติไอ้พ่อค้าเพชรคนนี้ก่อน”
สงครามลุกขึ้นเอาผ้าซับเหงื่อที่หน้า แล้วเดินไปที่อีกเครื่อง ศักดามองตามไม่พอใจ
“กลัวอะไรนักหนา … เงินลอยมาตรงหน้า ยังไม่คว้าไว้”
ศักดาหยิบมือถือขึ้นมา หันหลังให้พ่อ กดสายติดต่อภูผา
“ภูผา .. ฉันเอง .. ฉันอยากคุยเรื่องอะดอเรลลากับแก”
จบตอนที่ 9
ติดตามอ่านมุกเหลี่ยมเพชร ตอนต่อไป พรุ่งนี้
