เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 30
ดิน น้ำฟ้า บีบี และธีรเทพ ถึงกับตกใจเมื่อรู้ว่าเฟซได้พบกับฮันนี่
“ฮันนี่เหรอ” ดินถาม
เฟซซึ่งยืนอยู่กับคุณวีพยักหน้ารับ
“ค่ะ”
น้ำฟ้าหันหน้ามองดิน
“ขอร้องเลย อย่ามาวีนผม ผมไม่ใช่ฮันนี่ ฮันนี่จะทำอะไร ผมไม่เคยรู้เรื่องด้วย” ดินบอก
“แต่นายกับฮันนี่ มันวัวเคยค้าม้าเคยขี่ เพราะนายทุกคนถึงต้องเดือดร้อนไม่จบไม่สิ้น” น้ำฟ้าบอก ดินจึงสวนขึ้นทันที อย่างไม่พอใจ
“ผมกับฮันนี่ไม่เคยมีอะไรกัน”
“จริงครับ” ธีรเทพช่วยยืนยันอีกคน
“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ” น้ำฟ้าว่า
“ไม่จำเป็นต้องพึ่งพระ เพราะผมพูดความจริง”
“คุณฟ้าคะ...” เฟซขัดขึ้น
“คุณเฟซเชื่อเขาเหรอ”
“ค่ะ เฟซเชื่อ สุภาพบุรุษอย่างคุณดิน ไม่เคยโกหกเพื่อเอาตัวรอด ทำก็คือทำ ไม่ทำก็คือไม่ทำ” ทุกคนอึ้ง
“ทุกคนควรระวัง คุณฮันนี่จะทำอะไรอีกก็ได้ ไม่มีใครรู้ คุณเฟซควรจะกลับทันทีนะ คุณด้วย คุณฟ้า” คุณวีบอก
“ฟ้าไม่กลับ มันจะมาไม้ไหนก็ให้มันมา”
“คนอย่างยัยนั่นไม่มีปัญญาทำอะไรพวกเราหรอกค่ะ อย่างมากก็ได้แค่เห่าไปวันๆ”
บีบีบอก น้ำฟ้าเดินหนีออกไปทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ ทุกคนเป็นกังวลเรื่องฮันนี่ โดยไม่รู้ว่าฮันนี่แอบดูอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างแค้นใจ
เวลาผ่านไป...ขณะที่ฮันนี่ยืนเครียดอยู่ มิ้นท์วิ่งเข้ามาอย่างเซ็งๆ
“มีอะไรอีกล่ะคะหัวหน้า มิ้นท์จะกลับกรุงเทพแล้วค่ะ”
“แกต้องช่วยฉัน”
“ช่วย ช่วยรังควานพวกนั้นอีกเหรอคะ”
“ใช่ กลัวกันนัก ฉันจะจัดให้สมใจเลย แก...”
“โนค่ะ งานนี้มิ้นท์ขอบาย”
“นังมิ้นท์ แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ”
“ค่ะ! ต่อไปนี้มิ้นท์จะมีจุดยืน ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน มิ้นท์จะไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว”
“ฉันจะไล่แกออก”
“มิ้นท์ก็จะฟ้องกรมแรงงาน”
“นังมิ้นท์ เลี้ยงไม่เชื่อง”
“เคยเลี้ยงมิ้นท์ด้วยเหรอ คนควักเงิน มิ้นท์นะคะ แถมยังติดค่าจ้างนักสืบมิ้นท์อีกเป็นหมื่นๆ เมื่อไหร่จะจ่าย”
“นังมิ้นท์! นังเนรคุณ” ฮันนี่ขึ้นเสียงอย่างโมโห
“หัวหน้านั่นแหละ เนรคุณมิ้นท์ มิ้นท์ยอมช่วยทุกอย่างเพราะหัวหน้าสัญญาจะให้มิ้นท์เลื่อนตำแหน่ง...ก็ยังเป็นเออีถูกโขกสับไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอยู่เนี่ย”
มิ้นท์เชิดใส่ แล้วเดินออกไป
“นังมิ้นท์ แกจะไปไหน”
ฮันนี่เข้าลากมิ้นท์มาจะตบ แต่มิ้นท์รีบร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ฮันนี่เจ็บใจ กลัวถูกรุมจึงปล่อยมิ้นท์แล้วรีบเดินออกไปอย่างเจ็บใจ มิ้นท์โล่งใจที่รอดตัวมาได้
ฮันนี่เดินออกมาอย่างเจ็บแค้นสุดชีวิตเมื่อนึกถึงคำพูดของฟ้าและบีบี
“... มันจะมาไม้ไหนก็ให้มันมา”
“คนอย่างยัยนั่นไม่มีปัญญาทำอะไรพวกเราหรอกค่ะ อย่างมากก็ได้แค่เห่าไปวันๆ”
ฮันนี่คิดแล้วแค้นใจมาก
“ไม่มีปัญญาเหรอ ไม่มีปัญญาเหรอ”
ฮันนี่พึมพำออกมา
ระหว่างนั้นดินและเฟซ เดินมาส่งคุณวีที่รถ
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยคุณเฟซ โชคดีจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ พอดีผมเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น ยังไม่อยากกลับกรุงเทพ”
“คุณวี ไม่ตามคุณฟ้าไปเหรอคะ”
“คุณฟ้าเป็นคนเก่ง อีกอย่าง เขาคงไม่อยากให้ผมไปดูแล”
“แต่...”
“เราสองคนคุยกันเอาไว้ ว่าจะลองห่างกันสักพัก เพื่อให้แน่ใจตัวเองว่ายังอยากจะแต่งงานกันอยู่มั้ย”
“อะไรนะครับ/อะไรนะคะ” ดินกับเฟซถามออกมาพร้อมกัน
“พวกคุณได้ยินไม่ผิดหรอกครับ”
คุณวีบอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ เฟซเห็นแล้วรู้สึกสงสารคุณวี
“คุณดินคะ เฟซขอนั่งรถกลับไปเป็นเพื่อนคุณวีได้มั้ย คุณวีจะได้มีเพื่อนคุยไปตลอดทาง” เฟซหันไปบอกดิน
“อย่าเลยครับ ผม...” คุณวีจะปฏิเสธแต่เฟซชิงพูดขึ้นก่อน
“เฟซผิดสัญญาที่บอกไว้ว่า คุณวีจะต้องกลับไปอย่างสบายใจ แต่มันกลับทำให้คุณวียิ่งเครียด เฟซ...แย่จัง”
คุณวียิ้ม รู้สึกประทับใจในความเห็นอกเห็นใจของเฟซ
“ก็ดีครับ คุณเฟซไปกับคุณวีเถอะ ฝากคุณเฟซด้วยนะครับ” ดินบอก
“โอเค คุณดินครับผมฝากคุณฟ้าด้วย” ดินประหลาดใจที่คุณวีฝากน้ำฟ้ากับตัวเอง ทั้งๆ ที่ผ่านมา คุณวีไม่เคยไว้ใจเขาเลย
“ผมเชื่อในสิ่งที่คุณเฟซคิดกับคุณ ถ้าคุณไม่ใช่คนดีจริง คุณเฟซคงไม่กล้าปกป้องคุณขนาดนั้น...ฝากดูแลคุณฟ้าด้วย”
“ครับ”
คุณวีและเฟซพากันเดินไปขึ้นรถ ดินค่อยโล่งใจเรื่องคุณวีก่อนจะกลับไปเครียดเรื่องน้ำฟ้า
“คุณฟ้า”
ดินรีบเดินออกไปทันที
ขณะนั้นน้ำฟ้ากำลังยืนส่งบีบีและธีรเทพที่กำลังจะกลับ
“นี่แกเอาจริงเหรอฟ้า ฉันนึกว่าแกพูดเล่นนะเนี่ย เรื่องอยู่ที่นี่ต่อ”
“กลับไปก็เจอแต่เรื่องเซ็งๆ คนเกรียนๆ อยู่ลั้ลลาให้สบายใจก่อนดีกว่า”
ดินเดินเข้ามา ฉวยกระเป๋าถือมาจากน้ำฟ้า
“กลับเหอะ” ดินบอก
“เอ๊ะ อะไรของนาย”
“เก่งยังไง ก็ไม่ควรอยู่เที่ยวคนเดียว”
“เรื่องของฉัน”
“เชื่อไอ้ดินเถอะครับ รักษาเนื้อรักษาตัวเอาไว้ให้อยู่รอดปลอดภัยรอวันแต่งงานดีกว่า” ธีรเทพบอก
“โอยยยย ก็แค่แต่งงาน”
“ก็แค่? แกใช้คำนี้กับงานสำคัญที่สุดในชีวิตของแกได้ยังไง เดี๋ยวตีปาก” บีบีต่อว่าฟ้า
“โอยย...” น้ำฟ้ายิ่งเซ็งหนัก
“ไฮ พี่ฟ้า”
เสียงจอห์นดังขึ้น น้ำฟ้าสะดุ้งหันไปมองจึงเห็นจอห์นและอังเดรเดินเข้ามา
“ไอ้จอห์น มาได้ยังไง มาทำไม” น้ำฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“อันนั้นไม่สำคัญ รู้แต่ว่าผู้ชายข้างหลังคนนั้น...น่ารักอ่ะ”
บีบีบอก อังเดรเดินมายืนข้างจอห์น หล่อมาก ส่งยิ้มให้น้ำฟ้าเป็นพิเศษ...บีบีกรี๊ดสลบ...ดินและธีรเทพมองหน้ากัน ได้กลิ่นทะแม่ง น้ำฟ้ามองหน้าจอห์นเขม็ง
อังเดรยื่นมือให้น้ำฟ้าแล้วแนะนำตัวเอง
“ผมชื่ออังเดรครับ”
น้ำฟ้าไม่จับมือ และตอบกลับแบบตึงๆ
“อืม...ชื่อน้ำฟ้า”
ดินยื่นมือไปจับมืออังเดรแทน
“ผมดินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
อังเดรเซ็งมาก ทำเข้มใส่ดิน
“อืม...”
ธีรเทพยื่นไปจับมืออังเดรเอง แล้วเขย่าแรงๆ
“ผมธีรเทพ ไนซ์ทูมีทยู ทู่ โอเค! เซย์เยส”
อังเดรรีบแกะมือออกจากมือของธีรเทพ น้ำฟ้ามองจอห์นอย่างรู้ทัน
“แล้วมาได้ยังไง ใครบอกแก”
จอห์นชี้ไปที่บีบี
“ก็แบบว่า แพ้ทางคนหล่ออ่ะ เขาถาม ฉันก็บอกไม่ผิดนะ” บีบีรีบบอก
“ตลอด...ถามคำ หล่อกินได้มั้ย” ธีรเทพถามอย่างหมั่นไส้
“ได้” คำตอบนี้ทำให้ธีรเทพหัวเสีย เดินหงุดหงิดไม่พูดไม่จาออกไป “เอ๊า...แค่มองหน้าคนหล่อก็อิ่มไง ไม่ผิดนะ ไม่เข้าใจตรงไหนเนี่ย”
บีบีตามธีรเทพออกไป น้ำฟ้าลากจอห์นไปเคลียร์ทันที เหลือแต่ดินกับอังเดร
“ผมเป็นเพื่อนสนิทคุณฟ้าครับ” ดินบอก
“ไอไม่ได้อยากรู้” อังเดรบอกอย่างถือตัว
“แต่ผมอยากบอก” อังเดรเดินหนีดิน ดินตามประกบ “อยากรู้อะไรเกี่ยวกับคุณฟ้า ถามผมได้นะ”
น้ำฟ้าลากจอห์นออกมาแล้วระดมตีจอห์น
“คิดจะหาผู้ชายใส่พานมาให้ฉันอีกคนเหรอ นี่แน่ๆๆ”
“เปล่านะ ไอพาเพื่อนมาเที่ยว ไม่รู้จะถามใคร เลยถามคุณบีบีว่าที่ไหนน่าสนใจ สต็อป โซเฮิร์ตอ่ะ”
“มองหน้าฉัน”
จอห์นมองหน้าน้ำฟ้า สุดท้ายยอมยกมือยอมแพ้
“โอเค...ไออยากส่งเพื่อนไอเข้าประกวดแข่งกับไอ้หมอหมา”
“แกตายแน่ ฉันไม่สน หิ้วเพื่อนแกกลับไปเลย ฉันมีแฟนแล้ว ย้ำ ฉันมีแฟนแล้ว”
“เดี๋ยวก็เลิก”
“ไอ้จอห์น”
“ไอรู้ ยูไม่ได้รักคุณวีจริงๆ หรอก ยูแค่ชอบ แต่แค่ชอบไม่พอที่จะแต่งงานด้วยหรอกนะ”
“อย่ามารู้ดี”
“สายตายูเวลามองคุณวี ไม่เหมือนตอนที่น้ำฝนมองไอ มันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่ โน”
น้ำฟ้าอึ้ง แต่ยืนยัน
“ฉันรักคุณวี และเอาเพื่อนแกกลับไป”
จอห์นคอตก
อีกด้านหนึ่งธีรเทพเดินหงุดหงิดออกมา โดยมีบีบีเดินตาม
“นี่ ถามหน่อย เคลียร์ๆ เลย แมนๆ การที่ฉันจะจิ้วผู้ชายบ้างไรบ้าง มันไปหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ”
“หนักเด่ะ ไม่ชอบ หะ...” ธีรเทพจะพูดว่าหึง แต่พอรู้สึกตัวจึงชะงักไม่พูดต่อ
“หือ หะ อะไร”
“หะโห่เห้ย! ผู้หญิงอะไร น่าไม่อาย ถ้าพ่อแม่เธออยู่คงเดินเอาปี๊บคลุมหัว ที่ลูกสาวตัวเองไม่มียาง”
“นายลามปามพ่อแม่ฉัน”
“ไม่ได้ลามปาม แต่เป็นห่วงหัวใจคนเป็นพ่อเป็นแม่ จะคิดยังไง ที่ลูกสาวตัวเองพรีเซ้นต์ออกนอกหน้าขนาดนี้ ว่าอยากมีแฟน”
บีบีอึ้ง น้ำตารื้น จุกอก ธีรเทพอึ้ง รู้สึกว่าตัวเองพูดแรงเกินไป “บีบี ฉัน...”
บีบีไม่พูดอะไร แต่หยิบปากกาขึ้นมาแล้วดึงมือธีรเทพขึ้นมาจดเบอร์โทรศัพท์ลงไป
“อะไร...เบอร์โทรศัพท์ใคร”
ธีรเทพถามอย่างแปลกใจ
“เบอร์โทรศัพท์ของพ่อแม่ฉันที่ต่างจังหวัด อยากรู้ว่าทำไมฉันเป็นแบบนี้ โทรไปถามเขาสิ”
บีบีเดินออกไป ทิ้งให้ธีรเทพยืนอึ้ง
ขณะนั้นอังเดรยืนแกร่วรอเจอน้ำฟ้ากับจอห์นอยู่ ดินเดินเข้ามายื่นน้ำให้อังเดร
“น้ำครับ”
“ไม่ ไอดื่มแต่น้ำแร่”
“โห...” ดินยื่นถุงลูกชิ้นปิ้งให้ “อ่ะ ลูกชิ้นปิ้ง มีทบอล”
“ไม่ ไอไม่ชอบอาหารข้างถนน กลัวท้องเสีย”
“โห...แต่คุณฟ้าชอบนะ ชอบมากด้วย”
น้ำฟ้าเดินเข้ามา จอห์นเดินตามมาด้วย อังเดรรีบเอาหน้าแย่งถุงลูกชิ้นไปจากดิน
“คุณฟ้า ทานลูกชิ้นครับ มีทบอล”
“มีทบอล”
“ท่าทางชอบมากจริงๆ ด้วย” อังเดรกระซิบกับดินเบาๆ จอห์นมองเพื่อนอย่างรู้ชะตากรรมล่วงหน้า “โน...”
“ฉันไม่กินเนื้อวัว”
น้ำฟ้าบอกเสียงเข้ม อังเดรอึ้ง น้ำฟ้าเดินหนี ดินรีบตามไป
“ใช้อะไรคิดเนี่ย ทำให้พี่ฟ้าประทับใจด้วยลูกชิ้น” จอห์นต่อว่าอังเดร
“นายคนนั้นบอกว่าคุณฟ้าชอบมาก”
“คุณดินน่ะเหรอ”
“นายนั่นกับไอเป็นศัตรูกันแล้วล่ะ จอห์น”
อังเดรนึกแค้นดิน
น้ำฟ้าถือกระเป๋าใส่เสื้อฟ้าเดินลิ่วๆ ออกมาโดยมีดินเดินตาม
“จะตามฉันมาอีกทำไม”
“คุณไปไหน ผมไปด้วย”
“ฉันจะกลับบ้าน”
“อ้าว ไหนบอกว่า...”
“หมดอารมณ์เที่ยวแล้ว” น้ำฟ้าวางกระเป๋าหมดอารมณ์จริงๆ “หนีไปไหน ก็ไม่พ้นเรื่องที่ทำให้หงุดหงิด”
“ก็ไม่ต้องหนี กลับไปเจอความจริงอันสวยงามที่รอคุณอยู่ดีกว่า”
“ยิ่งไม่อยากเจอ”
“อะไรนะ”
“เปล่า”
“เปล่าก็ดี...กลับบ้านซะ ผมส่งคุณตรงนี้แหละ ไปนะ”
ดินเดินออกไป น้ำฟ้ามองตามก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไป
บีบีหลบมานั่งซึม ธีรเทพค่อยๆ เดินมาหาบีบี
“ฉันโทรไปหาพ่อแม่เธอแล้วนะ”
บีบีหันมามองธีรเทพอย่างตกใจ
“นายโทรไปจริงๆ เหรอ”
“เออสิ ถึงได้รู้ว่าเป็นเบอร์ขนส่งชลบุรี! ยัยบีบี”
“ใครจะไปคิด ว่าจะโทรจริงๆ”
“ชิ...ทำเป็นบีบน้ำตา กะจะสร้างเรื่องให้ฉันสงสาร ว่าเธอถูกพ่อแม่บีบคั้นให้แต่งงานเหมือนคุณฟ้าหรือไง เอาเบอร์จริงๆ ของพ่อแม่เธอมา”
“โทรขึ้นสวรรค์ไม่ได้หรอกนะ ไม่มีสัญญาณตอบรับ” คำตอบนี้ทำให้ธีรเทพถึงกับอึ้ง
“พ่อแม่ฉันตายหมดแล้ว เหมือนนายนั่นแหละ ฉันถึงไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันเหงา อยากมีใครสักคนให้กอด ผิดนักหรือไง”
“ไม่ผิด คนยืนข้างๆ ก็มี ทำไมไม่รู้จักมอง”
ธีรเทพบอกอย่างลืมตัว บีบีอึ้ง ธีรเทพเองก็อึ้งเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
“นายหมายถึงใคร คนข้างๆ ฉันน่ะ”
ธีรเทพชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินมา
“คนนั้นไง” ผู้ชายอีกคนเดินมา “คนนั้นก็ด้วย” ธีรเทพชี้ไปทั่ว “ผู้ชายหลายคนวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ เลือกสักคน แล้วโกออน เดินหน้า แต่นี่เธอมันไม่เลือกสักที เอาแต่หว่านอยู่นั่น”
บีบีผิดหวัง ที่ธีรเทพไม่พูดออกมาว่าเป็นเขาสักที
“แต่ก็ได้แค่นั้น ไม่มีใครยินดีจะสานสัมพันธ์ให้งอกเงยสักคน ฉันเลยต้องหว่านไปเรื่อยๆ ไง”
“อันนี้ รู้สึกจริงใช่ป่ะ”
“ลึกๆ จากใจ”
บีบีมองธีรเทพ น้ำตาคลอ ทำเอาธีรเทพถึงกับอึ้ง
อ่านต่อวันพรุ่งนี้ พฤหัสบดีที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 30 (ต่อ)
ไปๆ มาๆ คู่กัดบีบีกับธีรเทพก็เปลี่ยนใจยังไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ ค่ำคืนนั้นทั้งคู่จึงเอามาม่ามานั่งกินกันที่ริมทะเลสองต่อสอง
“เอ้า ชน”
บีบีกับธีรเทพเอามาม่ามาชนกันแล้วลงมือโซ้ยอย่างเอร็ดอร่อย ท่ากินแต่ละคนจัดเต็มมาก ไม่มีใครรักษามารยาท
“นี่ ว่าก็ว่านะ”
“หืม...พุ่งเต็มหน้าเลย เคี้ยวกลืนให้หมดก่อนแล้วค่อยพูดได้ป่ะ”
ไม่ได้ ใจร้อน เดี๋ยวลืมว่าจะพูดอะไร...น่านไง”
“อะไร”
“ลืมแล้ว”
“นึกได้เมื่อไหร่ โทรบอกแล้วกัน”
“นึกออกแล้ว”
“ตกใจ”
“ปาร์ตี้บะหมี่ริมหาดนี่ก็ดีเหมือนกันนะ เกิดมาเพิ่งเคยกินเนี่ยแหละ”
“ฉันทำบ่อย ตอนเครียดๆ”
“คนอย่างเธอเครียดเรื่องอะไรมั่ง”
“ก็ตั้งแต่มีนายเข้ามาในชีวิตนั่นแหละ ทำฉันเครียดทุกวัน”
“เหรออออ” ธีรเทพแกล้งลากเสียงยาว บีบีกินบะหมี่ต่อธีรเทพมองยิ้มๆ “เฮ้ย เธอ”
“อะไร มารคอหอยจริงๆ” บีบีเงยหน้ามองธีรเทพ
“บะหมี่เลอะหัว” ธีรเทพหยิบเศษบะหมี่ออกจากผมของบีบีให้อย่างเบามือ บีบีมองตาธีรเทพ อึ้งค้างในท่าบะหมี่ยังอยู่เต็มปาก ธีรเทพสบตาบีบี อึ้งกันไป “เป็นคนที่กินบะหมี่ได้ซกมกและอุจาดมาก”
“ไอ้บ้า”
คืนเดียวกันนั้นที่บ้านคุณสดใส ทศพรนั่งอยู่ในห้องรับแขก คุณสดใสเดินไปเดินมารอน้ำฟ้ากลับบ้าน แต่หันมาถามไถ่ทศพรเป็นระยะๆ
“หมอทศ โอเคมั้ย”
“เอ่อ มะ...” ทศพรจะบอกว่าไม่โอเค แต่คุณสดใสชิงพูดซะก่อน
“แสดงว่าโอเค” คุณสดใสเดินต่อ แล้วหันมาถามอีก “หมอทศ รอน้ำฟ้าไหวมั้ย”
“เอ่อ ไม่...” ทศพรจะบอกว่าไม่รอได้มั้ย แต่คุณสดใสก็ชิงพูดซะก่อน
“แสดงว่าไหว”
ทศพรทนไม่ไหว
“คุณแม่ครับ”
“ครับ”
น้ำฝนเดินเข้ามา
“พี่ฟ้าไม่ยอมรับสายเลยค่ะคุณแม่”
“ลูกคนนี้ยังไงนะ หมอทศ รออีกหน่อยนะ”
“เอ่อ ไม่...” ทศพรจะบอกว่าไม่รอ แต่คุณสดใสชิงพูดก่อน
“แสดงว่าอยากรอ”
“ไม่ได้อยากรอครับ”
ทศพรสวนขึ้นอย่างหมดความอดทน คุณสดใสและน้ำฝนต่างตกใจที่จู่ๆ ทศพรก็เสียงแข็งขึ้นมา
ทางด้านบีบีกับธีรเทพหลังจากกินมาม่าเสร็จทั้งคู่ยังนั่งอยู่ที่ชายหาด
“เอิกกกก อุ๊บ...” บีบีเรอออกมา
“นอกจากซกมกและกินบะหมี่ได้อุจาดแล้ว ยังเรอได้เหม็นมาก” ธีรเทพต่อว่า
“ทำไม รับไม่ได้หรือไง”
“คนอย่างฉันกลัวที่ไหน มีอะไรทุเรศๆ จะสำแดงอีกมั้ย ออกมาเลย”
“อีกเยอะ”
“เก็บบ้างอะไรบ้างไม่เป็นหรือไง”
“กับนายเหรอ ไม่จำเป็น” บีบีบอกแล้วนั่งซึม
“ยังไม่หายเครียดอีกหรือไง”
“อืม ไม่รู้สิ...มันบอกไม่ถูก เหมือนชีวิตล่องลอย ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร”
“อยู่เพื่อตัวเองและก็ฉันไง” บีบีหันขวับมองหน้าธีรเทพ อย่างอึ้งๆ “ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงเหงา และฉันก็เชื่อว่า ถ้าไม่มีฉัน เธอก็เหงา ไม่รู้จะทะเลาะกับใคร เพราะฉะนั้น เราต้องอยู่เพื่อกันและกัน”
“แค่เนี้ยะ”
“แล้วจะแค่ไหน”
“ไม่รู้” บีบีเขินๆ หันมองออกทะเล ธีรเทพยิ้มเขินๆ มองออกทะเลเหมือนกัน “ผีทะเล โรคจิต”
“ผีทะเล ไหน ไหน” ธีรเทพกระโดดเกาะบีบี
“โอ๊ย ประสาท ไปไกลๆ”
บีบียิ้มๆ ขำๆ ธีรเทพยิ้มๆ เขินๆ กันไปมา
ส่วนดินกับน้ำฟ้าเมื่อกลับถึงกรุงเทพฯ ดินเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกเมื่อยล้า น้ำฟ้าเดินเข้ามาเรียก
“นายดิน”
ดินสะดุ้ง
“เฮ้ย คุณฟ้า”
“ฉันยังไม่อยากเข้าบ้าน”
“ทำไมล่ะ”
“หมอหมายังไม่กลับ ไม่อยากเจอ ขออยู่ก่อนแป๊บนึงได้ป่ะ” ดินมองน้ำฟ้าพร้อมกับยิ้มๆ ขำๆ “แป๊บ เดียว รับรองไม่ดื้อไม่ซนไม่ปากเสีย” ดินหยักหน้า โบกมือให้น้ำฟ้าเดินตามเข้าไป “ฉันรอข้างนอกก็ได้” ดินชะงัก แล้วพยักหน้าตามใจน้ำฟ้า
ขณะนั้นที่บ้านคุณสดใส ทศพรยืนขึ้นอย่างแน่วแน่ คุณสดใสและน้ำฝนยังยืนอึ้ง
“ด้วยความเคารพครับคุณแม่ครับ ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“หมอทศ”
“คุณฟ้าไม่ได้เปิดใจรับผมหรอกครับ รวมถึงหลายๆ คนที่อยู่รอบข้างคุณฟ้าด้วย”
“แต่แม่รับนะ”
“น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟนะครับคุณแม่ครับ”
“คุณแม่คะ ปล่อยหมอทศไปเถอะค่ะ” น้ำฝนบอก
“ปล่อยให้ผมไปอยู่กับหมาที่ผมรักและรักผมดีกว่าครับคุณแม่ครับ อยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รัก เจ็บครับ... สวัสดีครับ”
ทศพรไหว้ลาคุณสดใส แล้วรีบเดินออกไปทันที
“หมอทศ”
“คุณแม่”
“เสียดายอ่ะ”
ที่บ้านดิน ขณะนั้นน้ำฟ้ายืนอยู่กับดินที่สนามหญ้าหน้าบ้าน จังหวะนั้นยุงกัดน้ำฟ้า
“เข้าไปข้างในมั้ย ข้างนอกยุงกัด”
“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก เข้าบ้านในกลางค่ำกลางคืน ดูไม่ดี”
“โอ๊ะ...รักนวลสงวนตัว”
“นี่...ฉันบอกกับนายว่าฉันจะไม่ดื้อไม่ซนไม่ปากเสีย เพราะฉะนั้นอย่าเริ่ม”
“ขอโทษ”
น้ำฟ้าเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นดาวระยิบระยับ
“สวยเนอะ”
ดินเงยหน้ามองตาม
“อืม แต่ยังมีมุมมองที่สวยกว่านี้อีกนะ”
“แบบไหน”
ดินยิ้มให้ ก่อนจะจูงมือน้ำฟ้าลุกเดินออกไป น้ำฟ้าประหลาดใจแต่ก็ไม่ขัดขืน
ขณะเดียวกันนั้นคุณวีกับเฟซยังอยู่ที่ทะเล คุณวีนั่งมองท้องฟ้าอยู่ริมทะเลกับเฟซ
“สวยดีนะคะ”
“ครับ คุณดินคงไม่ต่อว่าผมนะที่ยังพาคุณไปไหนไม่ได้ไกลเลย”
“ก็เฟซบอกแล้วไงคะว่า เฟซจะอยู่เป็นเพื่อนคุณวี คุณดินไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างก็ไม่รู้จะว่าด้วยเหตุผลอะไร”
“คุณเฟซหมายความว่าไงครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เฟซก็พูดไปเรื่อย”
เฟซหน้าหมองลงเสมองดาวบนท้องฟ้า คุณวีสังเกตได้แต่ไม่ถามอะไรต่อ คุณวีมองหน้าของเฟซ รู้สึกอุ่นใจที่มีเฟซเป็นเพื่อน
“ขอบคุณมากนะครับ ที่อดทนกับผม”
“อดทนอะไรกันคะ เฟซสนุกและก็สบายใจมาก เวลาที่อยู่กับคุณวี”
“จริงเหรอครับ”
“ค่ะ”
เฟซยิ้มๆ มองดาวบนท้องต่อไป ขณะที่คุณวีคิดถึงฟ้า
“ถ้าคุณฟ้ารู้สึกเหมือนที่คุณเฟซรู้สึกก็ดีนะครับ”
“คะ”
“เวลาที่คุณฟ้าอยู่กับผม เหมือนคุณฟ้าจะเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง”
คุณวียิ้มเศร้าๆ เฟซพลอยเศร้าตามไปด้วย
ดินพาน้ำฟ้ามาอีกมุมหนึ่งของสนามหญ้า แล้วทั้งคู่ก็นอนมองดูดาวบนสนามหญ้าด้วยกัน
“ไง มองดาวจากมุมนี้”
“ก็ดี ไม่เมื่อยคอ”
ดินนอนตะแคงมองน้ำฟ้า
“โรแมนติกบ้างไม่เป็นหรือไง”
“กับนายเนี่ยเหรอ ไม่อ่ะ”
“เฮ้อ...ลืมไป ว่าผมมันไม่มีอะไรดี”
“แต่ก็ยังมีคนรักนาย”
“หือ”
“คุณเฟซไง ยัยฮันนี่ตัวแสบก็ด้วย”
“อย่าเพิ่งพูดถึงคนอื่นได้มั้ยผม”
“หือ”
“เพราะผมอยากจะคุยเรื่องของเรา”
“เรื่องของเรา ทำไม”
ดินหันมามองฟ้า มองลึกเข้าไปในดวงตา ฟ้าหวั่นไหวขึ้นมา
ทางด้านคุณวีกับเฟซ คุณวียิ้มตลกตัวเอง
“เฮ้อ...ผมนี่ เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว”
“ไม่หรอกค่ะ เฟซเข้าใจ”
“ความรักนี่แปลกนะครับ เดายาก ไม่มีทฤษฎีอะไรจับต้องได้ บางคนที่เราคิดว่าใช่ สุดท้ายแล้วอาจจะไม่ใช่”
“อย่าเพิ่งหวั่นไหวสิคะ”
“ผมไม่ได้หวั่นไหว แต่เผื่อใจ ถ้าจะต้องเจ็บอีกจะได้ไม่เจ็บมากนัก”
“ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันค่ะ”
“ผมเริ่มจะสงสัย รักแท้มีจริงหรือเปล่า”
“รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว อย่าเพิ่งหมดหวังกับความรักนะคะ”
คุณวีหันมองเฟซ ประทับใจกับคำแนะนำของเธอ
“ไม่น่าเชื่อนะ คุณอายุน้อยกว่าผมตั้งเยอะ แต่กลับเข้าใจโลกดีกว่าผม”
“ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรนักหรอกค่ะ แต่เห็นตัวอย่างชีวิตของคนรอบข้าง ก็เท่านั้น”
สองคนยิ้มให้กัน ก่อนจะมองดาวกันต่อไป คุณวีหันมาแอบมองเฟซ รู้สึกประทับใจเธออยู่ลึกๆ
ส่วนที่กรุงเทพฯ ดินยังคงจ้องหน้าน้ำฟ้า
“คุณเชื่อผมมั้ยว่าผมกับฮันนี่ ไม่ได้มีอะไรกัน”
“นึกว่าเรื่องอะไร”
“ว่าไง ตอบแบบไม่ดื้อไม่ซนไม่ปากเสียนะ”
“ไม่รู้สิ”
“คุณคิดว่าผมเป็นคนเลวอย่างที่เคยพูดเอาไว้จริงหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ”
“ผมยังเป็นเพื่อนกับคุณได้อยู่ใช่มั้ย”
“มะ...”
ดินรีบขยับไปใกล้ ทำเสียงดุ จังหวะนั้นทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก
“ขืนพูดว่าไม่รู้สิอีกคำเดียว...”
น้ำฟ้าอึ้ง หัวใจเต้นแรง
“ทำไม”
“จะ...”
“จะอะไร”
ดินหักห้ามใจ ไม่ให้ไปใกล้กว่านี้จึงกลับไปนอนท่าเดิม
“ไม่รู้สิ...”
“นายดิน”
“ลืมไป ผมไม่เคยห้ามอะไรคุณได้ แล้วผมจะห้ามไม่ให้คุณพูดได้ยังไง”
“เราสองคนจะคุยกันดีๆ ได้บ้างมั้ยเนี่ย”
“ผมอยากคุยกับคุณดีๆ เสมอนะคุณฟ้า อยากใช้เวลาที่ได้อยู่กับคุณทำแต่สิ่งดีๆ แต่คุณปฏิเสธมันมาตลอดเวลา”
น้ำฟ้าหันมองดิน
“ฉันก็อยากทำแบบนั้น รู้มั้ย”
“คุณหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย”
น้ำฟ้ารู้สึกตัว รีบดึงตัวเองกลับมาแล้วรีบลุกขึ้น เปลี่ยนเรื่อง
“ไม่รู้สิ...ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า หมอหมากลับไปแล้วล่ะ”
“ผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง ฉันกลับเอง”
น้ำฟ้ารีบเดินออกไป ดินมองตามอยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้
อีกด้านหนึ่งคุณวีก็กำลังลุกขึ้นเหมือนกัน
“กลับกันเถอะครับ”
“ค่ะ”
เฟซจะลุกขึ้น แต่คุณวีส่งมือให้เฟซจับเฟซมองสบตาคุณวี เขิน แต่ก็ยื่นมือให้ อีกมุมหนึ่งขณะนั้นฮันนี่กำลังเดินเล่นมาอย่างใช้ความคิด พลันมองไปเห็นคุณวีกับเฟซเข้าพอดี ฮันนี่ตาวาว รีบหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายไว้ทันที
คุณวีฉุดตัวเฟซขึ้นมาแต่แรงไปหน่อย เฟซเซเข้าปะทะอกของคุณวี
“อุ๊ย”
“ระวังครับ”
คุณวีประคองเฟซเอาไว้ไม่ให้ล้ม สองหนุ่มสาวใกล้ชิดกัน ฮันนี่ยังถ่ายคลิประหว่างคุณวีกับเฟซ
คุณวีกับเฟซรู้สึกตัว รีบผละออกจากกัน
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษค่ะ”
“ครับ เอ่อ กลับนะครับ”
“กลับค่ะ”
คุณวีและเฟซเดินออกไปด้วยกัน ความรู้สึกแปลกไปจากเดิมเสียแล้ว ฮันนี่ยิ้มพรายกับภาพที่เห็น
“ช็อตเด็ดๆ แบบนี้ เธอควรจะได้ดูนะน้ำฟ้า”
ฮันนี่พึมพำออกมาอย่างสะใจ
อ่านต่อวันพรุ่งนี้ ศุกร์ที่ ๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 30 (ต่อ)
ส่วนน้ำฟ้าเมื่อกลับถึงบ้าน ก็เดินเข้าห้องมาหยุดมองที่รูป “แค่กอด” น้ำฟ้ายิ้มกว้างหยิบรูปขึ้นมามองอย่างมีความสุข เสียงข้อความมือถือของดังขึ้น น้ำฟ้าหยิบมากดเปิดดูเห็นหน้าจอ มีหนึ่งข้อความมัลติมีเดียจากฮันนี่
ภาพบนจอมือถือเป็นคลิปภาพคุณวีจับมือเฟซ ฉุดให้ลุกขึ้น เฟซเซคุณวีรับเอาไว้ในอ้อมอก เฟซกับคุณวีจ้องหน้ากัน น้ำฟ้าพยายามสงบสติอารมณ์กับภาพที่เห็น พอดีมีเสียงเรียกเข้าจากฮันนี่ดังขึ้น
“นังงูพิษ” น้ำฟ้ากดรับสายฮันนี่ “ฮัลโหล”
“บังเอิ๊ญบังเอิญนะ ที่ฉันไปเห็นเข้าพอดี ว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อนมาคั่วนังหน้าเอ๋ออยู่ริมหาดซะได้ ดูแลกันยังไงจ๊ะ”
“บังเอิ๊ญบังเอิญนะฮันนี่....ที่ฉันไม่โกรธ”
“โง่เนอะ”
“ฉลาดต่างหาก คนที่โง่คือเธอ ทำได้แค่นี้เองเหรอ ไม่ได้ผลหรอก” น้ำฟ้ากดวางสาย “เล่นไม่เลิก ได้”
วันต่อมาเมื่อเข้าออฟฟิศ ฟ้ายื่นมือถือให้บอสดู บอสดูอย่างงอนๆ และเบ้าตายังเขียวช้ำอยู่
“คลิป...คุณวีกับคุณเฟซ”
“ใช่ค่ะ ถ่ายโดยฮันนี่”
“มุมกล้องไม่ค่อยสวยนะ มันต้อง...”
“ไม่ได้ให้ดูมุมกล้องค่ะบอส” บีบีแย้ง
“แล้วให้ผมดูทำไม”
“ให้ดูว่าฮันนี่จ้องเล่นงานฟ้าอยู่ตลอดเวลา ซึ่งบอสควรรับรู้เอาไว้ ฟ้าจะไม่ทนกับเพื่อนร่วมงานแย่ๆ แบบนี้”
“ฮันนี่ต้องการให้ฟ้ามีปัญหาครอบครัวและถ้าน้ำฟ้ามีปัญหาครอบครัว หมายถึงประสิทธิภาพการทำงานก็จะลดลงไปด้วย บอสทนได้เหรอคะ”
ฮันนี่เดินเข้ามาพอดี บอสทำเสียงเข้มใส่ฮันนี่ทันที
“ฮันนี่ ไปพบผมที่ห้อง เดี๋ยวนี้”
ฮันนี่มองน้ำฟ้าและบีบีตาเขียว แต่ถูกน้ำฟ้ากับบีบีเชิดใส่ ฮันนี่เดินตามบอสออกไป
“แกเป็นคนใจคอหนักแน่น ไม่วีน ไม่เหวี่ยง ตั้งแต่เมื่อไหร่” บีบีถามน้ำฟ้าอย่างแปลกใจ
“ทำไมต้องเหวี่ยง”
“ก็แฟนแกไปทำตาซึ้งกับผู้หญิงคนอื่นอ่ะ ไม่หึงบ้างหรือไง”
“โอ๊ย ไม่มีเวลาหึง งานเยอะ แต่วันนี้แกดูเปล่งปลั่งนะ แก้มชมพูเชียว ที่ปัดแก้มใหม่เหรอ”
น้ำฟ้าเดินออกไปยิ้มๆ บีบีเขินๆ อายๆ กับตัวเอง
“บ้า ก็แต่งหน้าเหมือนเดิมปกติ ว้าย...จริงเหรอ เลือดฝาดดีก็เงี้ย”
ฮันนี่เดินตามบอสเข้ามาในห้อง บอสต่อว่าฮันนี่
“ผมรู้นะว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”
“แล้วไงคะ”
“สิ่งที่ปกป้องคุณได้คืองานที่ดีนะ ถ้าพฤติกรรมของคุณจะแย่ไปบ้าง ผมก็พอจะมองข้ามได้ แต่นี่งานคุณก็ไม่ได้ดี แถมยังทำพฤติกรรมแย่ๆ อีก”
“บอสไม่ยุติธรรม ตัดสินฮันนี่จากน้ำลายคนอื่น บอสก็รู้ว่าน้ำฟ้ากับฮันนี่เป็นคู่แข่งกันมันจ้องจะขัดขาฮันนี่เหมือนกัน”
“ผมไม่ได้หูหนวก ตาบอด ไม่ใช่แค่คำบอกเล่าจากคุณฟ้า แต่จากลูกน้องของคุณเองแถมพนักงานแผนกอื่นอีก...พอมั้ยที่ผมจะเชื่อ”
“นังมิ้นท์”
“อย่าโทษคนอื่น นี่คือการตักเตือนด้วยวาจาครั้งที่เท่าไหร่ผมจำไม่ได้ แต่ต่อไปจะเป็นจดหมายเตือน และตามด้วยการให้ออก โดยไม่มีการจ่ายชดเชยใดๆ ทั้งสิ้น”
ฮันนี่มองบอส โกรธมาก
ฮันนี่เดินอาละวาดออกมาจากห้องบอส และเจอมิ้นท์เข้าพอดี มิ้นท์รีบหลบแต่ไม่ทัน ฮันนี่เข้ามาคว้าคอ
“แก แก แทงข้างหลังฉัน”
จังหวะนั้นเองน้ำฟ้าก็โผล่เข้ามาช่วยมิ้นท์
“หยุดนะ! ฮันนี่ ทำบ้าอะไร”
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยมิ้นต์ด้วย เขาบ้าไปแล้วค่ะ”
มิ้นท์ร้องโวยวาย น้ำฟ้าผลักฮันนี่ออกไปจนเซไปกระแทกโต๊ะ
“โอ๊ย”
มิ้นท์เข้าไปหลบอยู่หลังน้ำฟ้า บีบีเข้ามาเห็นฮันนี่กำลังจะจู่โจมอีก บีบีจึงตะโกนทันที
“บอสคะ บอส”
ฮันนี่เลือดขึ้นหน้า ไม่ฟังใครทั้งนั้น พุ่งเข้าไปทำร้ายน้ำฟ้าและมิ้นท์ แต่น้ำฟ้ามีหรือจะยอมจึงตอบโต้ ทั้งคู่ฉุดกระชากกันไปมา บอสและพนักงานคนอื่นวิ่งเข้ามาดู
“หยุดนะ ฮันนี่”
บอสร้องห้ามแต่ฮันนี่ก็ไม่หยุด
“ฉันจะฆ่าแก ฆ่าให้ตายไปให้หมด”
บอสเข้าไปแยกฮันนี่ออกมาแล้วเหวี่ยงออกไป
“ผมบอกให้หยุด” ฮันนี่ยืนหายใจหอบเหนื่อย จะเข้าไปทำร้ายฟ้าอีก “ออกไปเดี๋ยวนี้ ผมไล่คุณออก”
บอสบอกเสียงเข้ม ฮันนี่ถึงกับอึ้ง
“บอส”
“ผมบอกว่าผมไล่คุณออก ไม่ต้องถามเหตุผล เห็นกันอยู่แล้ว”
ฮันนี่กวาดสายตามองทุกคน เห็นสายตาเย้ยหยันของทั้งน้ำฟ้า บีบี มิ้นท์และพนักงานคนอื่นๆ ที่มองฮันนี่อย่างรังเกียจ
“กรี๊ดดดด”
ฮันนี่กรีดร้องออกมาแล้วเดินออกไป อย่างแค้นเคือง
เวลาผ่านไป...บีบีระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจ
“ฮ่ะๆๆ สมน้ำหน้า ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว กรรมตามสนอง”
“คิดๆ ไป ก็น่าสงสารนะ” น้ำฟ้าบอก
“อย่าทำตัวเป็นนางเอก”
“ไม่ได้เป็นนางเอก แต่ก็เห็นใจคนแพ้ ฮ่ะๆๆๆๆ ศึกอันยาวนานระหว่างฉันกับยัยนั่น จบสิ้นกันซะที ไม่ว่าจะเรื่องรักหรือเรื่องงาน ต้องฉลองนะบีบี”
“ร้ายกว่าที่คิดอ่ะ”
มิ้นท์เดินหน้าจ๋อยเข้ามา
“ขอเวลานอกได้มั้ยอ่ะ”
“ว่ามา”
“จะมาขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร”
“แล้วก็ขอโทษนะ ที่ผ่านมาฉันเคยทำอะไรไม่ดีกับเธอไว้” มิ้นท์ขอโทษน้ำฟ้า
“แหวะ กิ้งก่าเปลี่ยนสีเชียวนะ” บีบีต่อว่ามิ้นท์
“ไม่ได้เป็นกิ้งก่า แค่ปรับตัวไปตามสถานการณ์” มิ้นท์แย้ง
“เอาเถอะๆ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ แต่บอกไว้เลยนะ ถ้ายังทำตัวไร้สมองให้คนอื่นจูงจมูกง่ายๆ เธอลงเอยไม่ดีแน่”
“ก็รู้ แต่ไม่มีทางเลือก”
“คนเรามีทางเลือกเสมอ อยู่ที่ว่าจะเลือกหรือไม่เลือก”
“สัญญา ต่อไปนี้จะใช้สมองเลือกแต่สิ่งที่ดีสู่ชีวิต ไปนะ” มิ้นท์เดินออกไป แล้วหันมาใหม่ “เรื่องจอห์น...บอกน้องสาวเธอนะ จอห์นรักน้องสาวเธอจริงๆ เขามาขอเลิกขาดกับฉัน แบบตัดบัวไม่เหลือใยเลย”
พูดจบมิ้นท์ก็เดินออกไป น้ำฟ้าคิดถึงน้ำฝน แล้วคิดจะไปบอกน้ำฝนเรื่องนี้
เย็นวันนั้นเมื่อกลับมาบ้าน น้ำฟ้าจึงคุยกับน้ำฝนเรื่องจอห์นอย่างจริงจัง
“ให้โอกาสจอห์นเถอะนะ ฝน” น้ำฝนนั่งนิ่งไม่ตอบ “เฮ้อ...ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะพูดเรื่องนี้ เก็บไปคิดเอาเองก็แล้วกัน”
น้ำฟ้าเดินออกไป น้ำฝนยังนั่งนิ่ง แต่ใจเริ่มหวั่นไหว
ทว่าน้ำฟ้าเดินออกมาได้นิดเดียวก็ต้องชะงักเมื่อเห็นจอห์นเดินเข้ามากับอังเดร
“ไฮ พี่ฟ้า ไฮ ดาร์ลิ้ง”
น้ำฝนหันขวับ
“มาทำไมอีก”
น้ำฟ้ากับน้ำฝนถามออกมาพร้อมกัน จอห์นกับอังเดรหน้าเสีย
“ผม มาหาดาร์ลิ้ง ส่วนอังเดรมาหาพี่ฟ้าครับ” จอห์นบอก
“ไฮ คุณฟ้า”
อังเดรยิ้มให้ด้วยมุมที่ตัวเองคิดว่าหล่อและเท่ห์มาก น้ำฟ้ายิ้มอย่างรักษามารยาท ก่อนจะเบือนหน้าหนี ส่วนจอห์นก็พยายามเก็กท่าหล่อใส่น้ำฝน ซึ่งน้ำฝนหันหนีทันที แต่หลุดยิ้มออกมา
“ดาร์ลิ้งเคยบอกว่า เวลาที่ผมยืนท่านี้ ผมเท่ห์มาก โซคูล...”
น้ำฝนหันกลับมา
“ไม่รู้หรือไง ว่าเค้าประชด เบื่อคนขี้เก๊ก”
จอห์นหัวใจพองโตขึ้นมาทันที น้ำฝนลุกเดินหนีออกไป ไม่อยากให้จอห์นเห็นว่ากำลังใจอ่อน
“โอว ดาร์ลิ้ง รอผมด้วย”
จอห์นรีบตามน้ำฝนไป เหลือเพียงน้ำฟ้ากับอังเดร จังหวะนั้นอังเดรก็ทำยิ้มหล่อใส่อีก น้ำฟ้าอึดอัดเต็มทน จังหวะนั้นดินก็เดินเข้ามา น้ำฟ้าเห็นก็ดีใจ
“นายดิน”
“ว็อท” อังเดรถึงกับหัวเสีย
“ไอ! ดิน จำได้มั้ย เฮ”
ดินทักทายอังเดร แตอังเดรกลับเคืองที่ถูกดินขัดจังหวะ ดินทำไม่รู้ไม่ชี้ น้ำฟ้าแอบยิ้มชอบใจ
น้ำฝนเดินหนีจอห์น จอห์นวิ่งตามมาดักข้างหน้า แล้วคุกเข่าลงจับมือน้ำฝน
“น้ำฝน พลีสสส”
“ไม่”
“ที่รัก ดาร์ลิ้ง สวีทฮาร์ท พัมพ์กิ้น แม่ฟักทองของผม ให้โอกาสผมนะ จะให้ผมทำอะไรผมก็ยอม”
“ยังไงก็จะไม่เลิกตอแยฝนใช่มั้ย”
“ไม่เลิก ผมรักคุณมาก รักมากกว่าอะไรทั้งหมด”
“ไม่รักตัวเองบ้างหรือไง”
“รัก แต่ก็อยู่ไม่ได้ ถ้าปราศจากความรักของคุณ ผมเรียนรู้แล้วนะ ว่าผมเห็นแก่ตัวมาก คิดถึงแต่ความรู้สึกของตัวเอง ผมขอโทษ”
“จอห์นคะ”
“ครับ”
“ฝนก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเหมือนกัน ว่าฝนทำตัวน่าเบื่อ มองข้ามความรู้สึกของคุณ ฝนขอโทษ”
“น้ำฝน”
“และฝนก็ยังรักคุณมาก”
“โอว ดาร์ลิ้ง” จอห์นกอดน้ำฝนเอาไว้ “ผมรักคุณ รักคุณ รักๆๆๆ”
“เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิมได้มั้ยคะ”
“เสมอ ฟอร์เอฟเวอร์ เนเวอร์เอ็นดิ้ง”
“แต่เราจะยังไม่แต่งงานกันนะคะ”
“ว็อท”
จอห์นทำหน้าแปลกใจ
ขณะนั้นเหตุการณ์ภายในบ้านน้ำฟ้านั่งคู่กับดิน อังเดรนั่งฝั่งตรงข้าม สถานการณ์เป็นไปอย่างน่าอึดอัด
“มีอะไรจะคุยก็คุยสิคะ” น้ำฟ้าบอกอังเดร
“เอ่อ...” อังเดรอึกอักไม่รู้จะเริ่มยังไง
“สิงคโปร์ อากาศดีมั้ยครับ” ดินถาม
“เอ่อ...”
“ข้าวมันไก่อร่อยนะ ผมชอบ” ดินบอกต่อ
“เอ่อ...” อังเดรยังไม่ทันได้พูด ดินก็ชิงพูดกันอีก
“จะมีคอนเสิร์ตของ...”
“ว็อทส พร็อบเบลม แหมน คุณดิน คุณไม่มีอะไรไปทำหรือไงครับ” อังเดรบอกอย่างทนไม่ไหว
“ฟ้าโทรหานายดินให้มาหาเองค่ะ คุณเป็นคิวแทรกนะคะ มาทีหลัง” ฟ้าบอก
“ว็อท”
“คิวแทรกครับ คิว...แทรก...”
ดินย้ำอังเดรถึงกับอึ้ง
“งั้น สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้เจอกัน ไปนายดินเราไปคุยธุระของเรา” น้ำฟ้าบอกแล้วลากดินออกไป
“ว่างๆ ไปกินข้าวมันไก่กันนะครับ”
ดินหันมาบอกอังเดร ที่กำลังทั้งฉุน ทั้งเจ็บใจ
พอพ้นสายตาอังเดร น้ำฟ้าจึงปล่อยมือจากดินแล้วเดินออกมาด้วยกัน
“โชคดีมากเลยที่นายมาขัดจังหวะพอดี”
“สงสัย ผมต้องถูกพ่อนายแบบลูกครึ่งต่อยเขาสักวัน”
“กลัวหรือไง”
“กลัวดิคุณ เจ็บนะ หมัด ไม่ใช่สำลี”
“แล้วมาเนี่ย มีธุระอะไร”
“ไอ้ธีกับคุณบีบี มันติดต่อทั้งคุณกับคุณวีไม่ได้ อยากจะให้สรุปเรื่องรูปแบบงาน ตกลงเอาไง”
“ฉันปิดเครื่องเอง ส่วนคุณวีฉันไม่รู้”
อีกมุมหนึ่งของบ้าน จอห์นอยู่กับน้ำฝนและจอห์นยังไม่เข้าใจเหตุผลของน้ำฝนที่จะยังไม่แต่งงานกับเขา
“ทำไมล่ะจ้ะดาร์ลิ้ง
“คุณยอมรับมั้ย ว่าคุณทำให้ฝนต้องกลายเป็นคนหวาดระแวงไปแล้ว”
“ยอมรับจ๊ะ”
“ฝนขอเวลาอีกสักพักได้มั้ยคะ จนกว่าฝนจะมั่นใจในตัวคุณได้อีกครั้ง”
“ได้สิจ๊ะฝน ขอแค่ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆ คุณ ให้เราได้รักกันเหมือนเดิม จะแต่งหรือไม่แต่ง หรือแต่งตอนไหน ก็แล้วแต่คุณ”
“ขอบคุณนะคะ ที่เข้าใจ”
จอห์นและน้ำฝนสวมกอดกันอย่างมีความสุข
ขณะนั้นน้ำฟ้าพยายามโทรหาคุณวี โดยมีดินยืนรออยู่
“ไม่ติดอ่ะ ที่บ้านก็ยังไม่กลับ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“ไม่รู้...ก่อนจากกันเมื่อวาน ฉันก็ว่าฉันกับเขาคุยกันเข้าใจดีแล้วนะ”
“เรื่องแยกกันสักพักน่ะเหรอ ที่เรียกว่าเข้าใจดี เป็นใคร ใครๆ ก็เฮิร์ตคุณ”
“นี่ เดี๋ยวนี้มีนิสัยหาคนผิดแล้วนะ นายดิน”
“ติดจากคุณนั่นแหละ”
คุณสดใสเดินเข้ามา ทำตัวเพลียๆ
“ลูกฟ้า”
“คุณแม่”
คุณสดใสสบตาดิน จ้องเขม็ง
“ผมขอตัวแล้วกันครับ สวัสดีครับคุณแม่”
ดินเดินออกไป แต่ยังอยากรู้ความเคลื่อนไหวจึงเดินอย่างช้าๆ
“อะแฮ่ม”
คุณสดใสแกล้งกระแอมดินสะดุ้ง รีบสาวเท้าเดินออกไป
ดินเดินออกมาจากบ้านคุณสดใสแล้วแต่เปลี่ยนใจ วกเดินกลับเข้าไปใหม่ คุณสดใสกำลังคุยกับน้ำฟ้า ดินโผล่มาแอบฟังอยู่ใกล้ๆ
“แม่เห็นคุณอังเดรหัวเสียกลับไปแล้วกับตาจอห์น”
“ค่ะ”
“ไม่ชอบเลยเหรอลูก”
“ไม่ค่ะ”
“หมอทศล่ะ”
“ยิ่งแล้วใหญ่ค่ะ”
“แม่ขอโทษนะ ที่...พยายามหาผู้ชายมาเป็นตัวเลือกให้ลูก”
“ฟ้ารู้ค่ะ”
“ว้า แย่จัง รู้ทัน ไม่โกรธแม่ใช่มั้ย”
“ฟ้ารู้ค่ะ ว่าแม่ทำเพราะรักฟ้า และเป็นห่วงฟ้า”
“แม่คิดได้แล้วว่า แม่ควรจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของลูกไม่ใช่ของแม่”
“แม่”
ดินยิ้มอย่างโล่งใจที่คุณสดใสยอมรับและปล่อยวาง
“รักคุณวีมากใช่มั้ยลูก”
“เอ่อ...ค่ะ”
“แม่ไม่ขัดนะ”
“ค่ะ”
“แต่แม่ก็ไม่ยอมนะ”
“คะ”
ดินตกใจ
“เฮ้ย...อะไรเนี่ย คุณแม่”
คุณสดใสพยามยามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“ทำใจยากนะลูก ที่ปล่อยให้ลูกสาวสุดที่รักแต่งงานกับผู้ชายที่ยังมีพันธะอย่างคุณวี”
“ฟ้า เข้าใจค่ะ แต่ฟ้า...”
“คิดใหม่ดีๆ นะลูก ปัญหาอีกมากมายจะตามมา แม่จะไม่ยอมตาย ไม่ยอมจำนน ถึงแม้จะเจ็บปวดทรมาน จนกว่าลูกของแม่จะพบคนที่ดีจริงๆ”
น้ำฟ้าอึ้ง ในขณะที่ดินเซ็ง
ขณะนั้นคุณวีอยู่ที่ร้านอาหาร คุณวีนั่งนิ่งมองซองเอกสารบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด รู้สึกเครียดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
“คุณเคทยอมเซ็นหย่าให้คุณแล้วครับ”
ทนายความบอกกกับคุณวี คุณวีทั้งตกใจ ดีใจและประหลาดใจ
“เคทยอมเซ็นเหรอครับ”
“ครับ เรื่องการแบ่งสินสมรส เธอให้ว่ากันตามกฎหมาย คือครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่ทั้งหมดอย่างที่เคยต่อรอง”
“ทราบเหตุผลมั้ยครับ”
“เธอไม่ได้บอกครับ” คุณวีอึ้งไป
คุณวีมองซองเอกสารแล้วหยิบขึ้นมาดู
“ขอบคุณมากนะเคท”
คุณวีบอกออกมาเบาๆ แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจกับอิสรภาพที่ได้รับ โดยที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
อ่านต่อวันพรุ่งนี้ วันเสาร์ที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
