เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 5
ฟ้าลดาขึ้นไปบนเรือตามที่ยาซะชวน ยาซะหันไปยิ้มร้ายให้หมึกกับฉลาม
“ออกเรือ” ยาซะสั่ง
หมึกรับคำสตาร์ทเรือ แต่ไม่ติด สตาร์ทสองสามครั้งก็ไม่ติด จนยาซะสงสัย
“เรือเป็นไร”
“ไม่รู้พี่ อยู่ดีดีก็สตาร์ทไม่ติด” หมึกบอก
ยาซะรีบเข้ามาดูเครื่อง ไม่นานนักก็สตาร์ทเรือติด ยิ้มพอใจ หันมามองฟ้าลดา ขณะที่เรือกำลังจะออก สายชลวิ่งมาเห็น
“นางฟ้า...” สายชลตะโกน “นางฟ้า”
ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลก็ตกใจ ยาซะหัวเสีย
“รีบไป”
หมึกรีบออกเรือ ยาซะทำเป็นไม่เห็นสายชล
“หยุดก่อน หยุด..อย่าเพิ่งไป”
ฟ้าลดาพอเห็นสายชลก็เริ่มไม่อยากไป ลุกขึ้นยืนหันไปทางยาซะ
“พี่ยาซะ หยุดเรือ พี่ยาซะ”
ยาซะไม่สนใจฟัง
สายชลวิ่งมาที่ท่าเรือด้วยความเร็ว พอจะสุดปลายท่า สายชลก็กระโดดสุดตัวเข้าไปในเรือ ยาซะ หมึก ฉลามเห็นสายชลก็ตกใจ ยาซะหันไปพยักหน้าให้หมึก หมึกหยุดเรือ
ยาซะทำเป็นเพิ่งเห็นสายชล
“อ้าวสายชล”
สายชลไม่สนใจยาซะ หันไปจับแขนฟ้าลดา
“กลับบ้าน”
ยาซะจับไหล่สายชล
“นางฟ้าเขาไม่อยากกลับไปกับนาย นายจะบังคับใจนางฟ้าทำไม”
สายชลหัวเสีย ปัดแขนยาซะออกแล้วต่อยเปรี้ยง!! ยาซะถลาล้มไปบนพื้น ฟ้าลดาตกใจ หมึกกับฉลามเห็นลูกพี่โดนต่อยก็เข้ามารุมต่อยสายชลเปรี้ยง! สายชลเลือดซึมมุมปาก
ฟ้าลดาหน้าเสีย
“สายชล”
ฉลามกับหมึกรุม สายชลพยายามสู้ แต่สู้ไม่ได้
“หยุดนะ อย่าทำสายชล พี่ยาซะบอกให้พวกเขาหยุดที”
“นางฟ้าจะไปสนใจไอ้สายชลทำไม มันพูดไม่ดีกับนางฟ้า มันต้องโดนสั่งสอน”
ฟ้าลดาไม่ชอบคำพูดยาซะ หันไปมองสายชลเป็นห่วงสุดๆ รีบเข้าไปตบตีหมึกกับฉลาม
“หยุดซิ หยุด...”
แต่สองคนไม่หยุด ฟ้าลดาเห็นถังน้ำวางอยู่ หยิบขึ้นมาครอบหัวหมึก
“เว้ยยย!!” หมึกร้อง
หมึกมองไม่เห็นทางเลยชนกับฉลามที่เซจะตกเรือ
“เฮ้ย เฮ้ย”
ฉลามมือไขว่คว้าแขนหมึก ดึงตกน้ำไปพร้อมกัน..ตูม!!
ฟ้าลดารีบเข้ามาดูสายชลที่ถูกชกจนหน้าช้ำ..ปากแตก
“สายชล..”
ยาซะยืนมองฟ้าลดากับสายชลด้วยความเซ็ง ต้องกลับเรือไปส่งทั้งคู่ ฟ้าลดาประคองสายชลเดินกลับไป
ในเรือ..ยาซะยืนมองฟ้าลดากับสายชลแววตาอาฆาต ด้านหลังเห็นหมึกกับฉลามยืนตัวเปียกหมดสภาพอยู่
“ฉันชักจะเกลียดขี้หน้าไอ้สายชลมันแล้ว”
ยาซะมองตามด้วยความแค้น
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อกลับถึงบ้าน ฟ้าลดาทายาที่แผลบนหน้าให้
“อ๊ากกก....!!” สายชลร้องลั่น เพราะทั้งเจ็บและแสบ
“สมน้ำหน้า”
ฟ้าลดายังหน้างอ สายชลมองอย่างรู้สึกผิด
“สายชลขอโทษที่พูดไม่ดีกับนางฟ้า ที่สายชลทำไปเพราะสายชลเป็นห่วงนางฟ้า นางฟ้าอย่าโกรธสายชลนะ”
“ถ้านางฟ้าโกรธสายชล นางฟ้าไม่กลับมากับสายชลหรอก”
สายชลยิ้มด้วยความดีใจ ฟ้าลดาทำแผลให้ต่อ
“อุ๊ยยย”
ฟ้าลดาเป็นห่วง
“เจ็บมากเหรอ”
“อือ...”
ฟ้าลดาค่อยๆทำแผลให้อย่างนุ่มนวล สายชลมองฟ้าลดารู้สึกดีสุดๆ
“นางฟ้ารับปากสายชลได้มั๊ยว่าจะไม่เข้าใกล้พี่ยาซะอีก”
ฟ้าลดานิ่ง
“ทำไม?”
“พี่ยาซะไม่ใช่คนดี”
“ถ้าเขาไม่ดี แล้วทำไมเขาถึงชอบซื้อของมาให้นางฟ้า”
“เพราะเขาหวังอย่างอื่นจากนางฟ้าไงล่ะ”
ฟ้าลดาทำหน้าไม่เข้าใจ
“เอาเป็นว่าสายชลรู้ก็แล้วกันว่า เขาไม่หวังดีกับนางฟ้า นางฟ้าเชื่อสายชลได้รึเปล่า”
“นางฟ้าเชื่อสายชล นางฟ้าจะไม่เข้าใกล้พี่ยาซะอีก”
สายชลยิ้มด้วยความสบายใจ ระหว่างนั้นแตลอยวิ่งเข้ามา
“ไอ้สายชล”
สายชลหันไปเห็นแตลอย
“คนรอแกกันเต็มหาดแล้วนะเว๊ย”
“รอฉัน?? รอทำไม??”
แตลอยยิ้มกรุ่มกริ่ม สายชลนึกขึ้นได้ว่าเรื่องอะไรก็ผงะหน้าถอดสี...ซวยแล้ว
+ + + + + + + + + + + +
ทุกคนอยู่กันเต็มหาด สายชลเดินมากับแตลอย ฟ้าลดาเดินตามมายืนข้างๆสวย สาวๆกรี๊ดสายชลดังลั่น พร้อมเรียกชื่อ
“สายชลสายชลสายชล”
สายชลหน้าซีด หันไปทางแตลอยที่ยิ้มสะใจ
“ถ้าแกไม่ทำตามสัญญา อายนะเว๊ย”
“จะทำ หรือไม่ทำ มันก็อายทั้งนั้นแหละวะ”
สายชลเดินมาตรงหน้าหาด ฟ้าลดามองด้วยความแปลกใจ หันไปทางแตลอย
“สายชลจะทำไรเหรอแตลอย”
“ไอ้สายชลมันจะแก้ผ้าวิ่งรอบเกาะ”
ฟ้าลดาตกใจ
“แก้ผ้า?!! ถ้างั้นทุกคนก็จะเห็นสายชลโป๊น่ะซิ”
“ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบ”
แตลอยยิ้มพร้อมยักคิ้ว ฟ้าลดาหน้าไม่ดี..เป็นห่วงสายชล สาวๆกรี๊ดดังลั่น สายชลทำตัวไม่ถูก
“ให้ไวเว๊ยไอ้สายชล คนแก่ใจร้อน”
ทุกคนฮาครืน!! สายชลถอนหายใจ..กลั้นใจถอดเสื้อ สาวๆกรี๊ด บางคนถึงกับเป็นลม สายชลกำลังจะถอดกางเกง สวยกรี๊ด
“อ๊ายยย”
กอยากับซาตินพูดพร้อมกัน
“ยัง”
สวยยิ้มแหย หันไปมองสายชลถอดกางเกง เห็นมีกางเกงขาสั้นข้างใน แตลอยแปลกใจ
“ถอดให้หมดซิวะไอ้สายชล แกจะผิดคำพูดเหรอ”
“ฉันไม่ได้ผิดคำพูด ฉันบอกแกว่าฉันจะแก้ผ้า แล้วนี่ทำจากอะไร?” สายชลชูกางเกงขึ้นมา
“ผ้า..”
“อื้อ...ผ้า”
แตลอยผงะ
“ไอ้สายชล..ไอ้เจ้าเล่ห์”
“ฉันบอกว่าแก้ผ้า แต่ไม่ได้บอกว่าจะแก้ผ้าจนหมดนี่หว่า”
สายชลยิ้มกวนพร้อมยักคิ้วให้แตลอย แล้ววิ่งออกไป สาวๆพากันกรี๊ด แตลอยเจ็บใจ
“โธ่เว๊ย เมื่อไหร่ฉันจะฉลาดกว่าไอ้สายชลวะ”
ฟ้าลดามองสายชลแล้วก็ยิ้มด้วยความสบายใจ ที่สายชลไม่ต้องแก้ผ้าให้คนอื่นดู
+ + + + + + + + + + + +
บ่ายวันนั้น มามิเดินไปหาสวย บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย สวยหันมาเชิดใส่...
“ฉันไม่ว่าง พี่ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังยุ่ง”
สวยเดินไปเล่นกระโดดเชือก กับกอยาและซาติน มามิขยับมาใกล้
“แต่ฉันต้องคุยกับแกเดี๋ยวนี้!! เพราะเรื่องที่ฉันจะคุย..เกี่ยวกับสายชลและนางฟ้า”
สวยหยุดกึก..มองมามิแปลกใจ
“เธอสองคนไปเล่นที่อื่นก่อนไป”
กอยากับซาตินม องสวยสงสัยแต่ก็ยอมเดินออกไป เมื่ออยู่กันตามลำพัง มามิบอกให้รู้ถึงสิ่งที่สงสัย มามิย้อนถามอย่างตกใจ...
“พี่สงสัยว่าพี่สายชลจะชอบนางฟ้า?”
“ใช่! แกไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ?”
สวยนิ่งไป
“ฉันไม่นึกว่าจะมีคนคิดเหมือนฉันต่างหาก”
มามิตื่นเต้น
“แกก็รู้สึกเหมือนกันเหรอนังสวย”
สวยพยักหน้า
“ตั้งแต่วันประกวดธิดาเจ้าสมุทรแล้วล่ะ แววตาที่พี่สายชลมองนางฟ้า มันเป็นประกายระยิบระยับเหมือนเวลาแสงแดดส่องลงมาที่ทะเล...จนน่าสงสัย”
มามิคิด
“ถ้าอย่างนั้น เราต้องสงบศึกกันชั่วคราว แล้วไปพิสูจน์กัน ว่าสิ่งที่เราคิดเป็นจริงรึเปล่า”
มามิยื่นมือให้สวย สวยจับมือมามิ สองคนพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไปด้วยความมุ่งมั่น
+ + + + + + + + + + + +
มามิ สวย มีใบไม้ปิดหน้าปิดตา โผล่ขึ้นมาตรงแถวๆหน้าบ้านสายชล มองเข้าไปในบ้านเห็นสายชลกำลังเย็บแห ฟ้าลดายกถาดอาหารเดินออกมา
“สายชลจ๋า กินข้าวจ๊ะ”
มามิกับสวยมองสายชลที่ละจากงาน ไปนั่งกินข้าว สายชลเห็นอาหารที่ฟ้าลดาทำก็ยิ้มเพราะหน้าดูดี
“เก่งขึ้นเยอะนะเราน่ะ”
สายชลลูบหัวฟ้าลดาด้วยความเอ็นดู มามิกับสวยมองไม่พอใจ ทางด้านสายชลชะงัก เอามือลูบคาง
“แต่เอ...จะอร่อยเหมือนหน้าตารึเปล่าน้า”
“ต้องอร่อยอยู่แล้ว”
สายชลกับฟ้าลดานั่งลงกินข้าว ฟ้าลดามองสายชลลุ้น
“อร่อยจริงด้วย”
“บอกแล้ว”
ฟ้าลดายิ้มมีความสุข สองคนกินข้าว มามิกับสวยมองฟ้าลดากับสายชลด้วยความหมั่นไส้ ฟ้าลดากินข้าวเลอะปาก สายชลเอามือเช็ดให้
ลมพัดแรง ทำให้ผมฟ้าลดาปลิว ฟ้าลดารำคาญผมที่ปิดหน้าปิดตา หันไปทางสายชล
“สายชล ถักเปียให้หน่อย”
“สายชลทำไม่เป็น”
ฟ้าลดาเศร้า
“ว้า...”
สายชลเห็นฟ้าลดาทำหน้าเศร้าก็ทนไม่ได้
“แต่จะลองดู”
ฟ้าลดายิ้มดีใจ สายชลลุกขึ้นเดินไปจับผมฟ้าลดาขึ้นมา สายชลมองฟ้าลดาแล้วยิ้ม แววตาเป็นประกาย มามิกับสวยเห็นแววตาสายชลก็อึ้ง
“แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั๊ยนังสวย”
“เห็น..พี่สายชลพยายามถักเปียให้นางฟ้า”
“ไม่ใช่อันนั้น ดูสายตาสายชลซิ ไม่เหมือนเวลาที่สายชลมองฉันกับแกเลย”
สวยมองตามที่มามิพูดแล้วก็ใจเสีย
“จริงด้วย สงสัยพี่สายชลจะชอบนางฟ้าจริงๆ”
มามิกับสวยใจเสีย พลันแก้วตาบินมา
“ขโมย ขโมย”
มามิกับสวยตกใจพยายามไล่แก้วตา
“ไอ้นกบ้า ไปนะไป..ไป” มามิไล่
“ไปซิ ชิ้วชิ้ว” สวยช่วย
สายชลกับฟ้าลดาได้ยิน หันไปเห็นมามิกับสวย แต่ยังเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร สายชลตกใจรีบลุกเดินออกไป ฟ้าลดารีบตามไปติดๆ
“นั่นใคร!!!??” สายชลถาม
มามิกับสวยทำตัวลีบ สายชลขยับเข้ามาอีก
“ฉันถามว่านั่นใคร!! ถ้าไม่ออกมา โดนอัดแน่”
มามิกับสวยตกใจ ค่อยๆลุกขึ้นมายิ้มแฉ่ง
“จ๊ะเอ๋”มามิพูด
“โดนจับได้ซะแล้ว อ่ะคิ อ่ะคิ อ่ะคิ”
“มามิ ! สวย! เธอสองคนทำอะไร??”
มามิรีบพูด
“พวกเรามาหานางฟ้า”
“ใช่ใช่ มาหานางฟ้า”
มามิกับสวยรีบวิ่งมาจับแขนฟ้าลดาสองข้าง
“นางฟ้าไปกันเถอะ..” มามิบอก
มามิกับสวยลากฟ้าลดาออกไปเลย ฟ้าลดาหันไปมองสายชลงงๆ สายชลเกาหัวไม่เข้าใจ
“อะไรวะ”
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 5 (ต่อ)
มามิกับสวยพาฟ้าลดาออกมาตรงมุมหนึ่ง แล้วก็หันไปจ้องหน้า
“นางฟ้า...นางฟ้าชอบสายชลรึเปล่า” มามิถาม
“ชอบ...”
มามิกับสวยตกใจ
“ห๊ะ”
“เธอชอบพี่สายชลเหรอ?” สวยตกใจ
“สายชลเป็นคนดี คอยดูแลนางฟ้า ทำไมนางฟ้าจะไม่ชอบล่ะ”
มามิกับสวยมองหน้ากัน “อ๋อ เฮ้อ” โล่งใจ
“ที่แท้ก็ชอบแบบนี้” มามิจับแขนฟ้าลดา ”นางฟ้าจ๋า นางฟ้ารับปากกับพวกเราได้มั๊ยว่า นางฟ้าจะไม่ชอบสายชลแบบคนรัก”
ฟ้าลดานิ่วหน้า
“ทำไม??”
“ก็เพราะพวกเราเป็นเพื่อนนางฟ้ายังไงล่ะ” สวยตบบ่าฟ้าลดา ”เพื่อนต้องทำเพื่อเพื่อนได้ทุกอย่าง ไม่ว่าเพื่อนจะขออะไร นางฟ้าก็ต้องให้”
“ตกลง”
“ดีมากจ๊ะ แต่เรื่องนี้นางฟ้าต้องเก็บเป็นความลับนะ ห้ามบอกสายชลเด็ดขาดว่าเราคุยอะไรกัน”
ฟ้าลดาพยักหน้า มามิกับสวยลอบมองหน้ากันด้วยความสบายใจ
+ + + + + + + + + + +
สายชลนั่งเย็บแหที่หน้าบ้าน ขณะเดียวกันนั้นมีหนุ่มๆชาวเกาะโผล่กันมาหลายคน แต่ละคนนำดอกไม้ กับปลามาฝากฟ้าลดา ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร แตลอยเดินเข้ามา
“ไอ้สายชล...ฉันเอามะพร้าวมาให้นางฟ้า นางฟ้าอยู่ป่าว”
“ไม่อยู่”สายชลตอบเสียงแข็ง
แต่ลอยกลับหนุ่มๆจึงฝากของไว้ แต่สายชลรีบปฏิเสธ
“ฉันไม่รับฝาก”
“ทำไม”แตลอย
“นางฟ้าไม่ชอบของพวกนี้ เอากลับไปซะ”
“แกรู้ได้ไงว่านางฟ้าไม่ชอบ”
“เออนั่นซิ”
หนุ่มๆพากันสงสัย สายชลเหรอหราแต่รีบเก๊ก
“ รู้ก็แล้วกัน ไปไป...กลับไปได้แล้ว เกะกะ คนจะทำงานเว๊ย”
สายชลหันไปเย็บแหต่อแบบไม่สนใจ หนุ่มๆเดินออกไปด้วยความเซ็ง เหลือแตลอยคนเดียว สายชลหันไปเห็นแตลอยยังอยู่ก็สะดุ้ง
“ยังไม่กลับไปอีกเหรอ”
“ฉันจะรอนางฟ้า”
“ฉันไม่ให้รอ”
แตลอยนั่งลง
“แต่ฉันจะรอ”
สายชลโมโห
“ไอ้ลอย ลุกขึ้นดิ”
แตลอยงงๆ แต่ก็ลุกขึ้น
“หันหลัง”
แตลอยเกาหัวแปลกใจ แต่ก็หันหลัง สายชลถีบแตลอยกระเด็นกลิ้งหลุนๆๆไปตามพื้น แตลอยหันมาโวย...
“ไอ้สายชล!! เตะฉันทำไม?”
“กลับไปก่อนที่ฉันจะโมโหมากกว่านี้..” สายชลเสียงดัง ”ไป!!”
แตลอยสะดุ้งรีบวิ่งออกไป สายชลถอนหายใจ แล้วก็ครุ่นคิดบางอย่าง
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเอาดอกไม้ใส่แจกัน เอาปลาย่างใส่จานที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามมาวางบนโต๊ะ พร้อมกับน้ำมะพร้าว สีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ไม่นานฟ้าลดากลับเข้ามา
“นางฟ้า...”
ฟ้าลดาเห็นของบนโต๊ะก็ตื่นตาตื่นใจ
“โอ้โฮ...น่ารักจัง”
“สายชลทำให้นางฟ้า”
ฟ้าลดายิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“นางฟ้าชอบมั๊ย”
“ชอบ...”
สายชลเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง ฟ้าลดานั่งลง เขานั่งข้างๆเธอด้วย
“กินได้มั๊ย”
“ได้ซิ..” สายชลตักปลาให้ ”อ่ะ..กินให้หมดเลยนะ”
“อื้อ..”
“เออนี่...มามิกับสวยพานางฟ้าไปไหนมา”
“ไปคุ..”
ฟ้าลดาชะงัก คำพูดของมามิดังขึ้นในใจ...
‘.....แต่เรื่องนี้นางฟ้าต้องเก็บเป็นความลับนะ ห้ามบอกสายชลเด็ดขาดว่าเราคุยอะไรกัน...’
สายชลจ้องหน้าฟ้าลดา
“ตกลงไปทำอะไรกันมา”
“เดินเล่น” ฟ้าลดาทำเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ตักปลาขึ้นมา “สายชลกินปลานะ นางฟ้าป้อน”
ฟ้าลดาป้อนปลาคำโตใส่ปาก สายชลกินปลาแล้วก็ยิ้มมีความสุข
“สายชลป้อนนางฟ้าบ้างนะ”
สายชลป้อนปลาให้ ฟ้าลดากินแล้วก็ยิ้ม แล้วสองคนก็เอื้อมมือมาจับผักบนจานพร้อมกัน ฟ้าลดากับสายชลชะงัก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าหากัน สองคนเงยหน้ามองกัน รู้สึกเขินๆแปลกๆ ทั้งคู่รีบเอามือออกจากกัน
“เออ...นางฟ้าหิวน้ำ นางฟ้าไปเอาน้ำก่อนนะ”
“จ๊ะ”
ฟ้าลดาลุกขึ้น ยืนหันหลัง รู้สึกหน้าร้อนผ่าว พอจะเดินไป กลับสะดุดจะล้ม
“ว๊าย”
สายชลเห็น รีบถลาเข้าไปประคองรับไว้ในอ้อมกอด ทั้งคู่จมูกชนกัน ทำให้เขินกันสุดๆ แล้วก็รีบผละออกจากกัน
“อ่า...สายชลไปเอาน้ำให้เองดีกว่า”
สายชลรีบเดินออกไป ฟ้าลดายืนนิ่งอยู่กับที่ จับหน้าตัวเอง
“ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆนะ”
สายชลทีเดินเข้าไปในบ้าน แล้วก็ยืนนิ่ง จับหน้าตัวเอง
“ทำไมหน้าร้อนงี้วะ เป็นไรเนี่ย”
สายชลหอบหายใจถี่
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรนึกถึงมรดกที่ได้ ไม่มากพอที่จะซื้อโรงแรมคืนจากหญิงก็แค้นใจมาก เธอจึงตัดสินใจนัดพบเจตน์ เพื่อนของภมร ซึ่งเป็นหุ้นส่วนของบริษัทที่ตึก Fly Fast Airline ซึ่งเธอตั้งใจว่าจะมาทำงานที่นี่
เมื่อได้พบกัน เจตน์ชวนชมพูแพร เดินไปตามส่วนต่างๆของบริษัท
“ลุงดีใจนะที่หนูแพรตัดสินใจเข้ามาดูแลบริษัทแทนคุณพ่อ เพราะหลังจากเกิดเรื่อง ทำเอาพนักงานในบริษัทขวัญเสียกันไปหมด”
“ถึงบริษัทนี้จะเป็นของยัยฟ้า แต่ช่วงที่ยังตามหาตัวยัยฟ้าไม่พบ แพรก็อยากช่วยทำอะไรบ้าง ถึงแพรจะไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับธุรกิจสายการบินเลยก็ตาม”
“แต่ถ้าหนูพร้อมที่จะเรียนรู้ มันก็ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถ”
ชมพูแพรยิ้มรับ ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าห้องทำงานภมร แล้วก็หยุดเดินหันมาคุยกัน
“นี่ห้องทำงานของนายภมร” เจตน์แนะนำชมพูแพรหันไปมอง ”ถ้าหนูอยากได้อะไร ก็บอกคุณวันดีได้เลย”
เจตน์หันไปทางวันดีที่นั่งอยู่หน้าห้องทำงานภมร วันดีลุกขึ้นยืนยิ้มทักทายชมพูแพร
“คุณวันดีเป็นเลขาของคุณพ่อหนู”
“ขอบคุณคุณลุงมากค่ะ”
เจตน์เดินออกไป ชมพูแพรหันมาทางวันดีแล้วยิ้มให้
+ + + + + + + + + + + +
วันดีเอาแฟ้มหลายเล่มมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้ามองชมพูแพรที่นั่งอยู่
“นี่คือทั้งหมดที่คุณชมพูแพรอยากได้ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
วันดีเดินออกไป ชมพูแพรคิดึงสิ่งที่สมคิดบอก...
‘…การยื่นขอเป็นผู้จัดการมรดก จะกระทำได้ก็ต่อเมื่อมีเหตุจำเป็นจริงๆที่ต้องจัดการกับมรดก อย่างเช่น จำเป็นที่จะต้องชำระหนี้...’
คำพูดของสมคิด ทำให้ชมพูแพรสนใจขึ้นมาทันที จึงหยิบแฟ้มรายได้ของบริษัทครึ่งปีแรกมาอ่านด้วยความสนใจ และนำเอกสารนั้นกลับไปที่บ้านด้วย...
ชมพูแพรได้แก้ไขตัวเลขที่เป็นกำไร เป็นตัวเลขติดลบมากมาย ก่อนจะพริ้นออกมา แล้วก็หยิบมาดู ระหว่างนั้นหมอวัฒนาเดินเข้ามาพร้อมน้ำส้ม
“น้ำส้มครับแพร”
ชมพูแพรตกใจ รีบเก็บเอกสาร โดยที่ไม่รู้ว่าเอกสารร่วงลงพื้น
“ทำไมพี่หมอเอาเข้ามาเองล่ะคะ ป้าเนียมไปไหน”
“ผมอาสาป้าเนียมเอาเข้ามาให้แพรเองแหละครับ” หมอวัฒนาวางน้ำส้มบนโต๊ะ ”เป็นไงครับ วันแรกของการทำงาน”
“ก็ดีค่ะ” ชมพูแพรยิ้มเจื่อน
“ทำไมแพรทำหน้าอย่างนั้น มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ”
หมอวัฒนาสงสัย เห็นเอกสารบนพื้น หยิบขึ้นมา ชมพูแพรชะงัก
“นี่อะไรครับ? ทำไมตัวเลขติดลบเต็มไปหมด”
ชมพูแพรเงียบ หมอวัฒนาจับแขน
“แพร...”
ชมพูแพรโกหก
“แพรเพิ่งทราบว่า บริษัทคุณพ่อมีหนี้ที่ยังไม่ได้จ่ายจำนวนมาก ถ้าเกิดทางแบงค์ไม่ยอมยืดระยะเวลาการจ่ายหนี้ให้เรา บริษัทถูกปิดแน่ค่ะ”
“มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่มีใครบอกความจริงกับแพรซักคน นี่ถ้าแพรไม่เอาบัญชีมาตรวจสอบคงไม่รู้”
“แพรอยากให้ผมช่วยอะไรมั๊ย”
ชมพูแพรจับมือหมอวัฒนา
“พี่หมอช่วยเป็นกำลังใจให้แพรก็พอค่ะ แพรคิดว่าแพรรับมือกับปัญหานี้ได้ค่ะ”
ชมพูแพรแกล้งทำหน้าสีหน้ากังวลใจ ก่อนจะลอบหันไปถอนหายใจโล่งอกที่หมอวัฒนาเชื่อสนิท
ค่ำคืนนั้น...
เมื่ออยู่ตามลำพัง ชมพูแพรหยิบรูปฟ้าลดาขึ้นมาดู
“ขอโทษนะฟ้า พี่จำเป็นต้องโกหก ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ พี่ก็จะไม่มีเงินมาซื้อโรงแรมของพี่คืน”
ชมพูแพรรู้สึกผิด และสับสนในใจอย่างแรง
+ + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...
ฟ้าลดาได้ออกไปช่วยเก็บผัก เหล่าชาวเกาะทำหน้าที่ของตัวเอง เก็บผักบ้าง ให้อาหารไก่บ้าง ขุดดินบ้าง ฟ้าลดาหันไปเห็นสายชลกำลังขุดดิน หันไปคุยเล่นกับแตลอย รอยยิ้มของสายชลทำให้ฟ้าลดาอดยิ้มตามออกมาไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องชะงักมองไปทางอื่น เมื่อเห็นว่ามามิมองอยู่
สายชลหันไปมองฟ้าลดาที่กำลังเก็บผัก เห็นฟ้าลดาสะบัดผม ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ สายชลรู้สึกสะท้านไปทั้งหัวใจ
สายชลมองฟ้าลดาตาค้างแล้วก็ยิ้มออกมา ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชลมอง สายชลตกใจ รีบหันไปทางอื่น ทำให้จอบที่ถืออยู่ไปโดนแตลอยที่กำลังแบกเข่งใส่ผักเดินมาเข้าอย่างจัง แตลอยร้องลั่น ทำเข่งใส่ผักหล่นพื้น
“ไอ้สายชล..ตาบอดหรือไงวะ”
สายชลพูดอะไรไม่ออก แตลอยก้มลงเก็บผัก ฟ้าลดาเห็น รีบเดินมาช่วยเก็บ
“นางฟ้าช่วย”
สายชลหันไปเห็นคอเสื้อฟ้าลดากว้าง ก็กลืนน้ำลายเอื๊อก แตลอยเห็น
“ไอ้สายชล..แกมองไร?”
สายชลหน้าถอดสีรีบเก๊ก
“มองไร? ไม่ได้มอง”
แตลอยชี้หน้า
“ฉันเห็นแกมอง...”
สายชลตกใจกลัวแตลอยพูดออกมา รีบลุกขึ้นเอามืออุดปาก แตลอยตาเหลือก ฟ้าลดามองสายชลกับแตลอยงงๆ
ระหว่างนั้นอารีฟะที่กำลังเก็บผักก็คลื่นไส้ วิ่งไปอาเจียน ทุกคนหันไปมองด้วยความตกใจ แสงดาวรีบเข้าไปดู
“อารีฟะเป็นอะไร?”
อารีฟะรีบวิ่งออกไปอ้วก ทุกคนหันไปมองตามด้วยความตกใจ นารารีบทิ้งจอบแล้ววิ่งมาดูเมียกับสวย
“เมียจ๋า เมียเป็นอะไรจ๊ะ”
อารีฟะหันมาหน้าซีด
“มันคลื่นไส้ แล้วก็เวียนหัว”
สวยชะงัก
“อย่าบอกนะ...ว่าแม่ท้อง!!!”
นาราอึ้ง
“ท้อง?”
ทุกคนตกใจ
“ท้อง!!!!”
อารีฟะหันไปมองทุกคน แล้วก็หันมาอ้วกต่อ
(อ่านต่อหน้า 3 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 5 (ต่อ)
ปีร์กะจับชีพจรให้อารีฟะ ทุกคนยืนมองใจจดใจจ่อ ลุ้นไปด้วย ปีร์กะเอามือออก สวยพึมพำไม่หยุด
“อย่าท้อง อย่าท้อง อย่าท้อง”
ปีร์กะประกาศ..
“นังอารีฟะ...ท้องอีกแล้ว!!”
นาราร้องเฮพร้อมกับทุกคน สวยเซ็งสุดขีด แทบจะลงไปดิ้นตรงนั้น ฟ้าลดาเฮ แล้วอยู่ดีดีก็นึกขึ้นได้
“ว่าแต่..ท้องคืออะไร??”
แป่ว!! ทุกคนหันไปมองฟ้าลดาที่...ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
“ท้องก็คือการมีลูกไงจ๊ะนางฟ้า ในท้องของอารีฟะตอนนี้มีเด็กตัวเล็กๆอยู่ข้างใน”แสงดาวอธิบาย
ฟ้าลดาตื่นเต้นมาก
“นางฟ้าอยากท้องบ้าง”
ทุกคนตกใจ
“นางฟ้านี่มาแรงตลอด ถ้าอยากท้องไม่ยากหรอกนางฟ้า ฉันทำได้” แตลอยเสนอตัว
ผู้ชายคนอื่นแย่งกันพูด พร้อมยกมือ
“พวกเราก็ทำได้”
ฟ้าลดางงๆ มามิเบ้หน้าไม่พอใจที่เห็นทุกคนรุมรักฟ้าลดา
สายชลหัวเสีย เอามืออุดหูฟ้าลดาไว้
“อย่าไปฟังนางฟ้า!!”
ปีร์กะสุดทน
“เงียบ!!” ทุกคนเงียบกริบ “พวกเอ็งนี่มันจริงๆเลย นางฟ้า..”
สายชลเอามือที่ปิดหูฟ้าลดาออกให้ฟังที่ปีร์กะพูด
“ถ้าใครมาบอกว่าจะทำให้เอ็งท้อง อย่าไปเชื่อ เอ็งต้องท้องกับคนที่เอ็งรักเท่านั้น”
ฟ้าลดามองปีร์กะแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจ แต่เมื่อเดินกลับบ้านมาพร้อมกับสายชล เธอก็ถามด้วยความสงสัย...
สายชลกับฟ้าลดาเดินกลับมาด้วยกัน
“สายชล...นางฟ้าอยากรู้ว่าต้องทำยังไงเราถึงจะท้อง”
สายชลแทบสำลัก หันไปมองฟ้าลดา แล้วก็โกหก
“สายชลก็ไม่รู้เหมือนกัน”
สายชลรีบเดินออกไป ฟ้าลดานิ่วหน้าสงสัยอยากรู้สุดๆ ขณะเดียวกันนั้น ยาซะถือขวดใส่เหล้าสีเงินยืนมองฟ้าลดาท่าทางเมาๆ ยาซะดื่มเหล้ามองเรือนร่างฟ้าลดาอย่างพอใจมาก
+ + + + + + + + + + + +
โรงพยาบาล...
หมอวัฒนากำลังล้างมือ เสียงเคาะประตูดังขึ้น หมอวัฒนาเงยหน้า เห็นพยาบาลเดินนำเจตน์เข้ามาในห้องจึงยกมือไหว้...
“คุณลุงเจตน์ สวัสดีครับ”
เจตน์รับไหว้
“สวัสดีคุณหมอ”
“จะมา..ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะครับ”
“ไม่เป็นไร ลุงไม่ได้เป็นอะไรมาก”
หมอวัฒนาเปิดแฟ้มคนไข้ แล้วก็เงยหน้า
“ความดันสูงขนาดนี้ จะบอกว่าไม่เป็นอะไรไม่ได้นะครับ”
“ทำไงได้ล่ะหมอ ตั้งแต่ไม่มีนายภมร มันก็วุ่นไปหมด”
“ผมทราบเรื่องจากแพรแล้วล่ะครับ”
เจตน์มองหมอวัฒนาแปลกใจ
“เรื่องอะไร??”
+ + + + + + + + + +
หมอวัฒนาเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่นัดกับกับชมพูแพรไว้ด้วยสีหน้าเครียดๆ ชมพูแพรนั่งรออยู่ เห็นสีหน้าหมอวัฒนาก็แปลกใจ
“พี่หมอเป็นอะไรคะ”
“ผมต้องถามแพรมากกว่าว่าแพรเป็นอะไร ทำไมแพรต้องโกหกผม?”
ชมพูแพรผงะหน้าถอดสี
“โกหกเรื่องอะไร?”
“ผมเจอคุณลุงเจตน์”
ชมพูแพรอึ้ง
“บริษัทไม่ได้เป็นหนี้อะไรทั้งนั้น คุณทำแบบนี้ทำไมแพร”
“เพราะแพรต้องเอาเงินไปซื้อโรงแรมแพรคืนน่ะซิคะ”
“แล้วทำไมคุณไม่บอกความจริงกับผม”
ชมพูแพรอึกอัก
“ก็..แพรไม่รู้จะทำยังไง ทุกอย่างมันบีบคั้นแพรมาก แพรไม่ได้อยากโกหกพี่หมอเลยนะคะ พี่หมออย่าโกรธแพรเลยนะ”
หมอวัฒนาจับมือชมพูแพร
“ผมไม่โกรธแพรหรอกครับ ผมแค่น้อยใจที่แพรไม่พูดความจริง ทั้งๆที่ผมเป็นแฟนแพร วันหลังถ้าแพรมีปัญหา ต้องบอกผมนะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว เราจะได้ช่วยกัน”
“ค่ะ..” ชมพูแพรเศร้า ”เวลาอย่างนี้ แพรคิดถึงยัยฟ้าจังเลยค่ะ ถ้ายัยฟ้าอยู่กับแพรตอนนี้ พี่หมอรู้มั๊ยคะว่ายัยฟ้าจะทำอะไร??”
หมอวัฒนาทำหน้าหมู
“ทำหน้าอย่างนี้ใช่มั๊ยครับ”
ชมพูแพรหัวเราะ
“ใช่ค่ะ ยัยฟ้ามักทำให้แพรหัวเราะได้เสมอ”
ชมพูแพรซึม หมอวัฒนากุมมือชมพูแพรให้กำลังใจ ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องดังขึ้น สองคนมองออกไป
“ฝนใกล้จะตกแล้ว ผมว่าเรารีบกลับบ้านดีกว่า”
ชมพูแพรกับหมอวัฒนาเห็นเมฆดำลอยมา
+ + + + + + + + + + + +
สายชลรีบปิดหน้าต่าง ฟ้าร้องเปรี้ยง!!
ฟ้าลดาเด้งจากเก้าอี้มากอดสายชลอย่างตัวสั่นงันงง
“ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไร แค่ฟ้าร้อง”
ฟ้าลดาพยักหน้า...ซบหน้าเข้ากับอก สายชลยิ้มอย่างรู้สึกดี ระหว่างนั้นแตลอยวิ่งหน้าตาตื่น ตัวเปียกเข้ามาในบ้าน
“ไอ้สายชล...บ้านน้าสนโดนต้นไม้ล้มทับ รีบไปช่วยกันหน่อยเร็ว”
สายชลตกใจ
“ได้”
สายชลรีบผละออกจากฟ้าลดา
“นางฟ้าไปด้วย”
”ข้างนอกมันอันตราย นางฟ้าอยู่บ้านดีกว่า”
“แต่นางฟ้ากลัว”
“แก้วตาอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัว” สายชลหันไปทางนกแก้ว ”แก้วตา ดูแลนางฟ้าดีดีนะ”
“จ้า”
“สายชลจะรีบกลับมา”
ฟ้าลดาพยักหน้า สายชลรีบออกไปกับแตลอย
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกับแตลอยวิ่ง ฝ่าสายฝนออกมาจากในบ้าน ยาซะยืนอยู่ท่ามกลางความมืด เหน็บขวดเหล้าใส่กระเป๋ากางเกงข้างหลัง แล้วเดินตรงไปที่บ้านสายชลทันที ฟ้าลดานอนกอดหมอนแน่น เสียงฟ้าร้องเป็นระยะๆ ทำให้ฟ้าลดากลัวมากขึ้น ไม่นานเสียงเคาะประตูดังขึ้นปังปังปัง ฟ้าลดาหันขวับไป
ฟ้าลดาดีใจ
“สายชล...”
ฟ้าลดารีบเปิดประตู เห็นยาซะยืนตัวเปียก ฟ้าลดาชะงัก
“พี่ยาซะ พี่มาทำไม??”
ยาซะไม่ตอบผลักประตูเข้ามาอย่างแรง ฟ้าลดาตกใจกลัว แก้วตาตกใจบินไปบินมา
“พี่ยาซะจะทำอะไร??”
ยาซะเมา
“นางฟ้าอยากรู้ว่าทำไงถึงจะท้องไม่ใช่เหรอ พี่ยาซะก็จะมาทำให้ดูไงจ๊ะ”
ยาซะจับแขนฟ้าลดาดึงเข้ามา ฟ้าลดาตกใจสุดขีด
“ไม่...ป้าปีร์กะบอกว่าเราต้องท้องกับคนที่เรารัก นางฟ้าไม่ได้รักพี่ยาซะ”
“ไม่รักก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ถือ”ยาซะหัวเราะเสียงดัง ฮ่าๆๆๆ
ฟ้าลดากลัวมากพยายามดิ้น
“ปล่อยนางฟ้านะ ปล่อย!!”
ยาซะไม่ปล่อยลากฟ้าลดาจะพาออกไป แต่ฟ้าลดาสู้ตาย ดิ้นจนหลุดออกมา ยาซะหัวเสีย เข้าไปรวบตัวฟ้าลดาแน่น
“ปล่อย..ปล่อย”
ฟ้าลดาทุบตีแขนยาซะพร้อมข่วน ยาซะเจ็บ รีบปล่อยมือจากฟ้าลดา
“โอ๊ย!! นังบ้า”
ยาซะจะเข้าไปหา ฟ้าลดาหยิบจับอะไรได้ก็ปาใส่ยาซะไม่หยุด ยาซะปัดออก แล้วพุ่งเข้ามาคว้าตัวฟ้าลดา ชกเข้าที่ท้อง ฟ้าลดาอ่อนแรง ยาซะรวบตัวเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นมา มองฟ้าลดาสีหน้าร้ายกาจ แล้วพาเดินออกไป
+ + + + + + + + + + +
ฝนหยุดแล้ว ซะละตบไหล่สายชล แตลอยยืนอยู่ด้วย
“ขอบใจเอ็งมากนะสายชลที่มาช่วยกัน”ซะละพูด
“ไม่เป็นไรจ๊ะ งั้นฉันกลับก่อนนะ ฉันทิ้งนางฟ้าไว้ที่บ้านคนเดียว“
ซะละพยักหน้า สายชลรีบออกไป ซะละกับแตลอยเดินไปอีกทาง
ขณะเดียวกันนั้น ยาซะอุ้มฟ้าลดาที่อ่อนแรงเข้ามาในเรือ หมึกกับฉลามหันไปมอง
“ไว้ข้าจัดการนังนี่เสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะยกให้พวกเอ็ง”
หมึกกับฉลามยิ้มหื่น
“ไปเฝ้าต้นทาง”
หมึกกับฉลามรีบออกไปนอกเรือ ยาซะหันไปมองฟ้าลดาอย่างสะใจ
สายชลกลับมาเห็นประตูบ้านเปิดอยู่ ก็ตกใจรีบพรวดเข้าไปในบ้าน เห็นข้าวของในบ้านกระจุยกระจาย แก้วตายังบินไม่หยุด สายชลหน้าเสีย หันไปมองหาฟ้าลดารอบๆ
“นางฟ้า...นางฟ้า”
สายชลตามหาฟ้าลดารอบบ้านก็ไม่เห็น แล้วก็เหลือบไปเห็นขวดใส่เหล้าสีเงินหล่นอยู่บนพื้น สายชลจำได้ว่าเห็นที่เรือของยาซะ สายชลกำขวดเหล้าด้วยความแค้น
“ไอ้ยาซะ”!
สายชลปาขวดเหล้าทิ้งแล้วจ้ำเดินออกไปทันที
+ + + + + + + + + + +
ยาซะวางฟ้าลดาลงบนพื้น ฟ้าลดาสลึมสลืม ยาซะถอดเสื้อ ฟ้าลดาเห็นก็พยายามตะเกียกตะกายจะหนี ยาซะเข้าไปจับตัว
“จะหนีไปไหน มาเป็นเมียพี่ยาซะดีกว่านะจ๊ะนางฟ้าจ๋า”
“อย่า..อย่า...”
“ดูซิ กลัวจนตัวสั่นเชียว ไม่ต้องกลัว” ยาซะลูบแขน กระซิบข้างหู ”อยู่เฉยๆ จะได้ไม่เจ็บนะจ๊ะ”
ยาซะจับหน้าฟ้าลดาหันมาจะจูบ ฟ้าลดาเอาหัวโขกยาซะอย่างแรง
“โอ๊ย”
ฟ้าลดามึน แต่ก็พยายามใช้แรงทั้งหมดลุกขึ้นจะหนี ยาซะโกรธเลือดขึ้นหน้า หันมาแล้วตบเพี๊ยะ!!
ฟ้าลดาถลาไปกระแทกขอบเรือ จุก เลือดซึมมุมปาก
“ฤทธิ์มากนักเหรอ?”
ฟ้าลดาร้องไห้กลัวสุดๆ ยาซะเข้ามากระชากเสื้อฟ้าลดาจนขาด
สายชลวิ่งมาเห็นหมึกกับฉลามยืนอยู่ก็เดือดดาล คว้าท่อนไม้บนพื้นขึ้นมา เดินตรงไปที่หมึกกับฉลามแววตาดุดัน
สองคนเห็นสายชลก็ตกใจ
“รีบไปบอกลูกพี่เร็ว”
ฉลามวิ่งออกไป สายชลไม่พูดพล่ามทำเพลง ใช้ไม้ฟาดหมึกอย่างแรง จนหมึกสลบ สายชลหันไปมองที่เรือด้วยความคั่งแค้น
ยาซะกำลังจะปล้ำฟ้าลดา ฉลามวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ลูกพี่ ลูกพี่”
ยาซะหัวเสียหันไป
“อะไรวะ?”
“ไอ้สายชลมันมาพี่”
ยาซะชะงัก ฟ้าลดาได้ยินชื่อก็ดีใจ
ฟ้าลดาพึมพำ
“สายชล”
“โธ่เว๊ย”
ยาซะรีบออกไปกับหมึก ฟ้าลดาค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่ง
(อ่านต่อหน้า 4 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 5 (ต่อ)
ยาซะกับฉลามออกมาเจอสายชลถือไม้เดินหน้าเอาเรื่องเข้ามา
“นางฟ้าอยู่ไหน??”
“แกจะทำอะไรฉันได้ห๊ะไอ้เด็กเมื่อวานซืน”
สายชลพุ่งเข้ามา ยาซะหลบ เตะแขนสายชล ทำให้ไม้กระเด็นหล่นพื้น สายชลตกใจหันไปเจอยาซะเตะเสยคาง สายชลมึน ฉลามเข้าไปล็อคแขนสายชลเอาไว้ ยาซะบีบหน้าสายชลแน่น
“ซ่าส์นักเหรอ” ยาซะต่อย ”ซ่าส์นักใช่มั๊ย” ยาซะต่อยซ้ำ
สายชลจุกและเจ็บ ยาซะเหวี่ยงหมัดสุดท้ายออกไป จะต่อยหน้า แต่สายชลหลบหัวหวืด ทำให้ฉลามโดนต่อยเต็มๆ ฉลามหน้าหงายเงิบ สายชลทุ้งศอกซ้ำ ฉลามจุก เซ ตกลงไปในทะเลตูม
ยาซะมัวแต่ตกใจเลยโดนสายชลต่อยเข้าไปสองสามหมัด สายชลกับยาซะสู้กัน แลกหมัดกันไปมา ยาซะเห็นท่าไม่ดีเลยชักมีดสั้นออกมา สายชลผงะ
“แกตายไอ้สายชล”
ยาซะตวัดมีดใส่สายชลสองสามครั้ง สายชลโดนมีดถากไปตรงแขน ยาซะเงื้อมีดจะแทง สายชลเบี่ยงตัวหลบ เจอยาซะหันไปมาเตะหลังสายชลล้มหน้าคว่ำ สายชลหันมา เจอยาซะเหยียบยอดอกแล้วกระทืบ
สายชลเจ็บปวดจนพูดไม่ออก ยาซะลงคร่อมสายชล จะใช้มีดแทง สายชลจับข้อมือยาซะเอาไว้ สองคนสู้กัน ปลายมีดจ่อเข้าไปใกล้หน้าสายชล สายชลกำลังจะหมดแรง
ทันใดนั้นยาซะโดนฟาดที่ท้ายท้อย หมดสติล้มกลิ้งมานอนข้างสายชล
สายชลตกใจหันไปเห็นฟ้าลดายืนถือท่อนไม้ สายชลดีใจสุดๆ รีบลุกขึ้นไปหาฟ้าลดา
“นางฟ้า”
“สายชล”
สองคนโผกอดกันแน่น
“สายชลขอโทษ ต่อไปนี้สายชลจะไม่ทิ้งนางฟ้าไว้คนเดียวอีก”
ฟ้าลดาน้ำตาไหล
สายชลเอามือเช็ดน้ำตาให้ฟ้าลดาที่ยังตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะดึงฟ้าลดามากอดแน่น ก่อนจะหันไปมองยาซะกับลูกน้องที่หมดสภาพทั้งสามคน
+ + + + + + + + + + + +
ยาซะ หมึก ฉลาม นั่งหลังชนกันอยู่กลางลานหมู่บ้าน ระหว่างนั้นมีหมูมาดมๆหน้าสามคน ทำให้ทั้งสามคนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ตกใจที่เห็นว่าถูกจับมัดรวมกัน
“เฮ้ย! นี่มันอะไรวะ..ไอ้หมูบ้า ไปนะเว๊ย ไป”ยาซะโวยวาย
ทันใดนั้นเสียงไม้เคาะพื้นก็ดังขึ้น ยาซะ หมึก ฉลามแปลกใจหันไปเห็นชาวเกาะใส่หน้ากากน่ากลัวๆ เดินกระแทกไม้ลงบนพื้นเข้ามายืนล้อมสามคนเอาไว้
ยาซะ หมึก ฉลามหน้าตาตื่น
“ตาย...กูตายแน่ๆ”
“ปล่อยฉันนะเว๊ย ปล่อย...ปล่อยซิวะ” ยาซะพูด
ชาวเกาะร้องเสียงดังเดินวนไปรอบๆยาซะกับลูกน้อง สามคนหลอนกันมากๆ ไม่นานชาวเกาะหยุดยืนล้อมสามคนเอาไว้ ก่อนจะถอดหน้ากากออกมาเห็นเป็นซะละ สายชล แตลอย นารา อารีฟะ สวย มามิ ปีร์กะ และชาวเกาะคนอื่น
“พวกแก..!”
“ต่อไปคือบทลงโทษที่พวกเอ็งทั้งสามคนทำชั่วกับนางฟ้า” ซะละพูด
ยาซะ หมึก ฉลามหน้าตาตื่น ลุ้นว่าจะโดนอะไร??
+ + + + + + + + + + + +
ยาซะ หมึก ฉลาม ถูกจับมัดติดกับเสาต้นหนึ่งกลางแดดเปรี้ยง!! นารา แตลอย อารีฟะ มามิ สวย และชาวเกาะคนอื่น เอาฟืนมาสุมรอบๆตัวทั้งสามคน ยาซะ หมึก ฉลามหน้าตื่น โดยเฉพาะหมึกกับฉลามที่ดูกลัวสุดๆ
“พวกมันต้องจับเราเผาแน่ๆเลยพี่”หมึกพูด
ฉลามร้องไห้
“แงแงแง ฉันกลัว”
ฉลามฉี่แตก ยาซะตกใจ หันไปมอง
“เฮ้ย!! ไอ้ฉลาม”
หมึกร้องไห้ออกมาเหมือนกัน
“ฉันก็กลัวเหมือนกัน พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย แงแงแง”
“พวกแกจะทำอะไรฉัน”
หมึกฉี่แตกอีกคน ยาซะเริ่มกลัวบ้าง
“หุบปาก” นาราตวาด
หมึกกับฉลามรีบเงียบไม่กล้าส่งเสียง ยาซะหันไปมองสายชลหน้าอาฆาตแค้น สายชลจ้องตายาซะท้าทาย ยาซะหันไปกวาดตามองทุกคน
“คิดจะเผาพวกฉันให้ตายเหรอวะ?!! แล้วพวกแกจะเสียใจที่ทำแบบนี้ ถ้าคนบนฝั่งไม่เห็นพวกฉันกลับไป เขาต้องมาตามหาพวกฉันที่นี่ แล้วพวกแกทุกคนก็จะถูกตำรวจจับข้อหาฆ่าคนตาย”
ทุกคนไม่สนใจสิ่งที่ยาซะพูด นาราเดินไปเอาชนวนวางใกล้กับกองฟืนรอบตัวพวกยาซะ แล้วก็วางเส้นชนวนมาตรงหน้าซะละ
ยาซะ หมึก ฉลาม หน้าตาตื่น กลัวกันสุดๆ แตลอยส่งคบเพลิงให้ซะละ ซะละรับคบเพลิงมา
ยาซะตะโกนด่า
“ไอ้พวกป่าเถื่อน!! พวกแกมันบ้าไปแล้ว”
ยาซะกลัวขึ้นสมอง หมึกกับฉลามร้องไห้จนจะหายใจไม่ทัน ซะละจุดไฟที่ชนวน ยาซะ หมึก ฉลามหน้าตื่นตระหนก
ไฟไล่ไปตามเส้นชนวนด้วยความรวดเร็ว ยาซะ หมึก ฉลามหลับตาไม่กล้ามอง แต่ทุกอย่างกลับเงียบงัน ยาซะ หมึก ฉลาม ลืมตาขึ้นมาเห็นไฟดับก่อนถึงกองฟืน...ก็อึ้ง ซะละเดินมาตรงหน้ายาซะ
“ไสหัวไปจากที่นี่!! แล้วอย่ากลับมาอีก ถ้าพวกเราเห็นเอ็งสามคนกลับมาเมื่อไหร่ พวกเอ็ง..ถูกจับเผาจริงๆแน่” ซะละขู่
ยาซะ หมึก ฉลาม โล่งอก หันไปมองเห็นทุกคน ที่มองมาทั้งสามคนด้วยแววตาเกลียดชัง ยาซะหันไปสบตากับสายชลอย่างแค้นสุดๆ เมื่อขึ้นเรือออกไป ยาซะมองกลับไปที่เกาะมิน แววตาอาฆาตแค้น
“คิดเหรอว่าแค่นี้จะหยุดฉันได้ ฉันจะทำให้แกไม่มีความสุขไอ้สายชล!!”
+ + + + + + + + + + + +
สายชลกลับไปที่บ้าน ฟ้าลดาที่อยู่กับแสงดาว รีบเข้าไปเกาะแขน
“สายชล..”
“ขอบคุณป้าแสงดาวมากนะจ๊ะที่อยู่เป็นเพื่อนนางฟ้า”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ทุกอย่างเรียบร้อยมั๊ย”
“จ๊ะ พวกมันคงไม่กล้ากลับมาที่นี่อีก”
“เฮ้อ ดีแล้ว ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่ช่วยคุ้มครองนางฟ้า” แสงดาวลูบหัวฟ้าลดา ”ถ้างั้นป้ากลับล่ะนะ”
“จ๊ะ”
แสงดาวเดินออกไป สายชลหันไปมองฟ้าลดา
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะนางฟ้า”
“ขอบคุณสายชลมากนะที่ช่วยนางฟ้า เพราะนางฟ้าเลยทำให้” ฟ้าลดาจับแผลที่แก้ม ”สายชลเจ็บ”
สายชลจับมือฟ้าลดา
“แค่นี้สายชลไม่เจ็บหรอก แต่ถ้านางฟ้าเป็นอะไร สายชลคงจะเจ็บมากกว่านี้”
ฟ้าลดารู้สึกสะท้านไปกับคำพูดและแววตาของสายชล ฟ้าลดารู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ
“นางฟ้าทายาให้สายชลนะ”
“อื้อ”
ฟ้าลดาหยิบยามาทาให้ สายชลมองหน้าฟ้าแล้วเคลื่อนหน้าจะเข้าไปจูบแต่เสียงนกแก้วดังขึ้น
“หิวหิว”
สายชลกับฟ้าลดาตกใจที่ปากเกือบจะชนกัน รีบผละออกห่างจากกัน สายชลหันไปทางนกแก้ว
“เลิกโวยวายได้แล้ว”
สายชลเดินไปเอาอาหารให้นกแก้ว ฟ้าลดาจับหัวใจตัวเอง ใจยังเต้นแรงไม่หยุด
“ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง”
ฟ้าลดาแปลกใจตัวเอง
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าลดานั่งมองนารา กับอารีฟะที่ทำตาปริบๆ เมื่อเธอเล่าให้ฟัง
“หัวใจเต้นแรง” นาราถามย้ำ
“เวลาอยู่ใกล้สายชล” อารีฟะเสริม
“จ๊ะ นางฟ้าเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ แค่คิดถึงหน้าสายชล หัวใจก็เต้นแรงอีกแล้ว”
ฟ้าลดาจับมืออารีฟะมาจับที่หัวใจตัวเอง
“เออ จริงด้วย” อารีฟะพูด
“ไหน..ขอผัวจับบ้างซิ อ่ะฮิอ่ะฮิ”
นารายื่นมือออกมา เจออารีฟะหันไปดีดลูกตา นาราร้องจ๊ากรีบเอามือตะปบลูกตา
“อ๊ากกก”
“ทะลึ่ง” อารีฟะหันไปทางฟ้าลดา ”อาการแบบนี้มันเหมือนกับ..เหมือนกับ...” อารีฟะคิด
“ไม่เห็นต้องคิดเลยเมียจ๋า มันก็เหมือนคนที่กำลังมีความรักยังไงล่ะ”
แล้วนารากับอารีฟะ ก็หันขวับมามองหน้ากันด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองฟ้าลดา
“หรือว่า..”.
“นางฟ้าจะรักสายชล”
ฟ้าลดาอึ้ง
“ไม่จริง”
“ถ้างั้นก็ต้องพิสูจน์” นาราบอก
ฟ้าลดามองนารากับอารีฟะ ด้วยความสงสัย
+ + + + + + + + + + +
สายชลเอาแหใส่ลงในเรือ ฟ้าลดาเดินมายืนมองสายชล คำพูดของนารากับอารีฟะดังขึ้น
‘…ถ้านางฟ้าอยากรู้ว่าตัวเองรักสายชลรึเปล่า นางฟ้าต้องจูบสายชล...’
‘…ถ้ารอบตัวนางฟ้าเปลี่ยนเป็นสีชมพู แสดงว่านางฟ้ารักสายชล...’
ฟ้าลดาเดินมาหาสายชลช้าๆ มองสายชลด้วยความลุ้น แล้วก็หยุดยืนด้านหลัง ฟ้าลดาสะกิดสายชล สายชลหันไปมอง
“มีอะไรนางฟ้า”
ฟ้าลดากลั้นใจ ยื่นหน้ามาจูบปาก สายชลอึ้ง ฟ้าลดาหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตกใจมากรีบผละออกมา สายชลมองฟ้าลดาอึ้ง ฟ้าลดาจับปากตัวเองมั่นใจแล้วว่าตัวเองรักสายชล แต่ด้วยความตกใจ ทำให้ฟ้าลดาหันหลังเดินหนีไป สายชลงง
“นางฟ้า....”
สายชลรีบตามฟ้าลดาไปทันที
มามิยืนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง โมโหสุดๆ
+ + + + + + + + + + +
สายชลวิ่งเข้ามามองหาฟ้าลดาที่บ้านแต่ไม่เห็น
“นางฟ้า..นางฟ้า...”
จึงวิ่งออกไปอีกทาง ฟ้าลดาเดินออกมาจากที่ซ่อน หน้าตาตื่นตระหนก คิดถึงภาพที่ตัวเองจูบสายชลแล้วรอบตัวเปลี่ยนเป็นสีชมพูผุดขึ้นมา ฟ้าลดายังอึ้งไม่หาย ทันใดนั้นเสียงมามิดังขึ้น
“นางฟ้า”
ฟ้าลดาหันไปเห็นมามิยืนอยู่ก็ตกใจ มามิเข้ามาตบหน้าฟ้าลดาเพียะ! ฟ้าลดาตกใจ หันไปมองมามิ
“ฉันเห็นแกจูบสายชล”
“พี่มามิ..” ฟ้าลดาพยายามจะอธิบาย ”นางฟ้า...”
“แก้ตัวไม่ออกล่ะซิ แกมันเลว แกแทงข้างหลังฉัน ไหนแกรับปากว่าแกจะไม่ชอบสายชลยังไงล่ะ”
ฟ้าลดาน้ำตารื้อ
“พี่มามิ นางฟ้า..นางฟ้าไม่รู้”
“ไม่รู้! พูดออกมาได้หน้าด้านๆ”
“พี่มามิ” ฟ้าลดาจับแขนมามิ ”นางฟ้าขอโทษ อย่าโกรธนางฟ้านะ”
มามิแกะมือฟ้าลดาออก
“ไม่ต้องมาขอโทษฉัน ปล่อย”
มามิแกะมือฟ้าลดา แล้วผลักฟ้าลดากระเด็น ฟ้าลดาตกใจ ตื่นกลัว
“แกมาที่นี่ทำไมห๊ะนางฟ้า!!“ มามิตะคอก ”แกมาที่นี่ทำไม?!! ถ้าไม่มีแก ป่านนี้ฉันกับสายชลคงแต่งงานมีลูกกันไปแล้ว เพราะแก..แกคนเดียว แกมันเป็นตัวซวย ฉันเกลียดแกนางฟ้า ฉันเกลียดแก!!”
มามิพูดจบเดินออกไป ทิ้งให้ฟ้าลดายืนนิ่งตะลึงงัน น้ำตาไหล เสียใจสุดๆ
(อ่านต่อตอนที่ 6 วันพรุ่งนี้)
