เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 12
ดินสะพายเป้ขี่มอเตอร์ไซค์กลับจากแคมป์มาตามถนนด้วยความรู้สึกเศร้า...เขาจอดมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเหม่อมองไปยังทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าพลางทอดถอนใจ
ขณะเดียวกันนั้นที่รถตู้ของทีมงานน้ำฟ้านั่งพิงกระจก เหม่อมองไปสองข้างทาง ในขณะที่คนอื่นๆ นั่งหลับสัปหงก น้ำฟ้าใจลอยรู้สึกหวั่นไหว ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่น้ำฟ้ากำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง จู่ๆ บีบีก็ดึงผ้าห่มออกจากตัว
“ตื่นๆ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนยะ”
“วันหยุด ให้ฉันนอนเหอะ”
น้ำฟ้าหันหลังไปนอนต่อ เอาผ้าห่มมาคลุมเหมือนเดิม บีบีดึงผ้าห่มออกอีก
“ก็เพราะเป็นวันหยุดที่แกนัดเดทกับคุณวีไว้ไม่ใช่เหรอ”
น้ำฟ้าสะดุ้ง ลืมตาทันที หายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง ลุกขึ้นนั่งทันที
“ฉันมีเวลาเหลือกี่นาที”
+ + + + + + + + + + + +
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านของดิน ดินมาเคาะประตูห้องกอหญ้า
“กอหญ้า กินข้าว เร็ว!”
ประตูเปิดออกมา กอหญ้าเอาเสื้อยืดสกรีนหน้าอก ‘สุดทางเจอซอยตัน สุดใจฉันเจอแค่เธอ’ บังหน้าตัวเองเอาไว้ ดินอ่านแล้วถอนหายใจ
“เน่า”
กอหญ้าลดเสื้อลงมา
“หนูก็ว่างั้นแหละ”
“ทำใส่เองหรือไง”
กอหญ้าส่ายหน้า
“หึ...นายต้นเป็นคนทำ แต่หนูจะเอาไปขาย”
“เฮ้ย”
ดินเข้ามาในห้องกอหญ้าจนเห็นกองเสื้อยืดของต้นหลายตัวอยู่บนเตียง ดินยืนมองนิ่ง
“จะดีเหรอกอหญ้า”
“พี่ดินอย่าบอกนายหื่นนะ ว่าหนูเอาเสื้อยืดพวกนี้ไปขาย”
“ใจร้ายว่ะ กอหญ้า”
“ไม่หรอก ยังไงพี่ฟ้าก็ต้องทิ้งเสื้อพวกนี้อยู่แล้ว หนูเอาไปขาย เอาเงินไปบริจาคให้เด็กๆ กำพร้าตาบอดดีกว่า”
“มันก็ยังใจร้ายกับนายต้นอยู่ดี ถ้าเกิดเขาจับได้ แล้ว...”
“ค่อยว่ากัน” กอหญ้ารีบดันตัวดินออกไป “หนูจะอาบน้ำแต่งตัวแล้ว”
ดินถูกกอหญ้าผลักตัวออกไปจนพ้นห้อง แล้วปิดประตูใส่
“กอหญ้า!..เฮ้อ”
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกอหญ้าเตรียมจะออกไปข้างนอก ดินเดินถือถ้วยกาแฟเข้ามา
“จะไปไหน”
“หนูนัดกับเพื่อน ไปทำธุระ”
“อืม”
ดินลงนั่ง เซ็งๆ
“ไม่ออกไปไหนเหรอ” ดินส่ายหน้า “พี่ดินมีทุกอย่างสู้ผู้ชายคนนั้นได้สบายมาก รู้ป่ะ”
“พูดเรื่องอะไร”
“หนูพอจะเห็นอะไรบางๆ ระหว่างเจ๊ฟ้ากับพี่ดินอยู่นะ”
“จะไปไหนก็ไปเลยไป”
กอหญ้ายังไม่ทันได้ไป ธีรเทพก็โวยเข้ามา
“ไอ้ดิน บัตรในกระเป๋าเงินฉันหายเกลี้ยงเลย ทั้งบัตรเอทีเอ็ม บัตรเครดิต บัตรดูหนัง บัตรเช่าดีวีดี บัตรส่วนลดร้านหมูกะทะ”
“ฉันไม่รู้ ไม่เห็น”
“ลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่าพี่”
“ไม่มีทาง พี่ไม่มีวันลืมของสำคัญขนาดนั้นไว้ไกลตัว”
“ส่วนลดร้านหมูกะทะเนี่ยนะ”
“ใช่...โอยๆๆ เพิ่งจะรู้ตัวว่ามันหายไป ป่านนี้ไม่เอาไปรูดปื๊ดๆ สนุกมือแล้วหรือไง”
“แล้วแกใช้บัตรแกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“วันที่ไปแคมป์ปิ้ง ใช่ เท่าที่คิดออก วันนั้นเป็นวันเดียวที่ฉันเอากระเป๋าเงินไว้ห่างตัวใครมือดี ล้วงกระเป๋าฉันไปตอนไหนวะ กลางป่ากลางเขาแท้ๆ เอาไปแต่บัตร เงินไม่ยักเอา โรคจิตเปล่าวะ”
“มีแต่คนกันเองทั้งนั้น มีโรคจิตที่ไหนกัน”
“คนกันเองนั่นแหละที่โรคจิต เฮ้ย...คนกันเอง” แล้วธีรเทพก็นึกขึ้นมาได้ “ยัยบีบี”
+ + + + + + + + + + + +
บีบีรอส่งน้ำฟ้าที่ประตู ส่วนน้ำฟ้าหลังจากแต่งตัวเสร็จก็สะพายกระเป๋าวิ่งออกมา
“โชคดีนะฟ้า ขอให้ได้ ขอให้โดน”
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งอะไร ฉันหมายถึง ขอให้ได้ใจคุณวีและขอให้คุณวีโดนใจแก”
น้ำฟ้าถอนหายใจ รวบรวมสติ
“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น จะได้ลงจากคานซะที”
“แกได้สละโสดกับคุณวีแน่เชื่อฉัน”
“เหรอ” ฟ้าไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่
“คุณวีมีคุณสมบัติทุกอย่างตรงตามมาตรฐานแกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่”
“เหลืออย่างเดียว คือ...ความรัก ซึ่งฉันเชื่อว่าแกสามารถรักคุณวีได้ไม่ยาก”
“เหรอ”
“อย่ามามัวเหรอ ไปปฏิบัติภารกิจพิชิตใจว่าที่สามีในอนาคตได้แล้ว”
น้ำฟ้าออกไปบีบีรีบปิดประตู แล้ววิ่งไปที่โทรศัพท์ หยิบขึ้นมากดเบอร์ เวลานั้นน้ำฟ้าเปิดประตูเข้ามาใหม่
“บีบี”
“อะไร ยังไม่รีบลงไปอีก คุณวีมารออยู่นานแล้วนะ”
“แกจะโทรหาแม่ฉันใช่มั้ย” น้ำฟ้าเข้ามาแย่งโทรศัพท์มาจากบีบี แล้ววางลงที่เดิม “ห้ามโทรบอกแม่ฉัน ว่าฉันกำลังอะไรยังไงกับคุณวี”
“ทำไมล่ะแก”
“ก็ถ้าเผื่อมันไม่เวิร์คขึ้นมาอีก ฉันไม่อยากให้แม่เสียใจ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก โทรไปบอกสักหน่อย แม่แกจะได้ใจชื้น ว่าแกกำลังเวิร์คอยู่”
“เป็นสิ แม่ที่ไหนจะมีความสุข ถ้าเห็นลูกตัวเองแห้วแล้วแห้วอีก รอให้ชัวร์ก่อนแล้วค่อยบอกดีกว่า”
“เอางั้นเหรอ...”
“ตามนั้น โอเคนะ”
“โอก็โอ”
น้ำฟ้ารีบวิ่งออกไป พอน้ำฟ้าปิดประตูปั๊บ บีบีหยิบโทรศัพท์ปุ๊บ กดเบอร์ทันที
“ฮัลโหล...คุณแม่ขา”
+ + + + + + + + + + + +
ระหว่างนั้นคุณวีรอน้ำฟ้าอยู่หน้าคอนโด
“คุณวีคะ”
คุณวีหันมาแล้วก็ชะงัก อึ้ง เมื่อเห็นน้ำฟ้าที่กำลังเดินมาหาดูสวยมาก คุณวีมองอย่างตื่นตะลึงจนกระทั่งน้ำฟ้าเดินมาหยุดยืนตรงหน้า
“ถึงกับตะลึงเลยเหรอคะ”
“เอ่อ คุณฟ้า...ไม่ได้ใส่รองเท้ามาครับ”
น้ำฟ้าก้มลงมองเท้าตัวเองเห็นเท้าเปล่า
“เวร...” ฟ้ายิ้มแหยๆ กับคุณวี “แฮ่ มิน่า...ตอนเดินมารู้สึกเย้นเย็นเท้า งั้น ขอตัวนะคะ”
คุณวียิ้ม ขำ ฟ้า
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบาย”
น้ำฟ้าจะวิ่งกลับไปในคอนโด แต่เสียงมือถือดังขึ้นซะก่อนฟ้ารีบหยิบมาดู
“บอส” น้ำฟ้ารีบรับสาย “ฮัลโหล...หาไปออฟฟิศเดี๋ยวนี้”
คำสั่งของบอสทำให้น้ำฟ้าต้องรีบเข้าออฟฟิศโดยมีคุณวีขับรถมาส่ง รถของคุณวีแล่นเข้ามาจอดหน้าออฟฟิศ น้ำฟ้าลงมาจากรถ คุณวีตามลงมาส่ง
“ขอโทษด้วยนะคะ ฟ้ามีงานด่วนจริงๆ ดูซิ เสียฤกษ์หมดเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ไว้วันหลังก็ได้ คุณฟ้าทำงานเถอะ”
“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจฟ้า”
“เดี๋ยวก่อนครับ”
น้ำฟ้าแปลกใจ คุณวีหันไปเปิดประตูรถหยิบตะกร้าจากเบาะหลังรถ มีแซนวิช น้ำผลไม้ และนมพร้อมในตะกร้า
“เอ่อ...จะเอาไปเยี่ยมไข้ใครเหรอคะ”
“นี่ไง” คุณวีชี้ไปที่ตัวน้ำฟ้า
“ฟ้าไม่ได้ป่วย”
“แต่ถ้าไม่ทานอาหารเช้าบ่อยๆ เข้า เดี๋ยวก็ป่วย ผมเตรียมมาให้คุณ รู้ว่าคุณตื่นสายแน่ๆ”
“ยัยบีบีโทรรายงานคุณวีใช่มั้ยคะ” คุณวียิ้ม
“รับไว้สิครับ”
น้ำฟ้ารับตะกร้ามาแบบเขินๆ
“ทำอาหารเช้ามาให้ด้วยอ่ะ...กรี๊ด”
น้ำฟ้าบอกออกมาเบาๆ จังหวะนั้นดินขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา น้ำฟ้ากับคุณวีหันไปมองดิน ดินจอดรถ ถอดหมวกกันน็อค
“สวัสดีครับคุณดิน”
“สวัสดีครับคุณวี”
ดินไม่สนใจน้ำฟ้าทำเฉยเมยมาก น้ำฟ้ารู้สึกหมั่นไส้จึงจงใจพูดเสียงดังกับคุณวีให้ดินได้ยิน
“หน้าตาน่าทานน่ารักน่าชังน่าเอ็นดูมากๆ เลยค่ะคุณวี” ดินเหลือบมอง ดินยังทำเฉย น้ำฟ้าแกล้งต่อ
“ฟ้าจะเก็บไว้ทานคนเดียว ไม่แบ่งใครเลย คอยดูสิคะ”
ดินกำลังเดินผ่านน้ำฟ้า
“งก”
ฟ้าสะดุ้ง
“อะไร นายดิน!”
“ผมบอกว่าคุณงก”
“ของฉัน ฉันจะทำยังไงก็เรื่องของฉัน”
“คุณดินทานกับคุณฟ้าสิครับ ผมทำมาเยอะ”
“ขอบคุณมากครับ งั้นผมไม่เกรงใจนะ”
ดินเอื้อมมือมาหยิบแซนวิชจากตะกร้าทันที ถูกน้ำฟ้าตีมือ
“นี่ เสียมารยาท นี่ๆๆ”
แต่ดินไม่ยอมปล่อย เอาแซนวิชเข้าปากเลย
“หืม...อร่อยมากกก...ขอนมคุณนะ”
“ว้าย บ้า”
“นมในกล่อง คิดอะไร บ้าเปล่า”
ดินหยิบกล่องนม น้ำฟ้าตีมือดินอีก
“ไอ้คนตะกละ ปล่อยเลย นี่ๆๆ”
ดินไม่ยอมปล่อย
“ขอบคุณนะครับคุณวี ทำมาบ่อยๆ ก็ดีนะครับ ยัยคนนี้ไม่มีปัญญาทำได้อย่างนี้หรอก รอกินอย่างเดียว” ดินบอกแล้ววิ่งออกไปเลย
“นายดิน บ้า”
“คุณดินกับคุณฟ้า คงเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเลยนะครับ”
น้ำฟ้าอึ้งมองตามดิน ด้วยสายตาหมองลง ก่อนจะหันมายิ้มแหยๆ กับคุณวี
+ + + + + + + + + + + +
บอสนั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะโดยมีดินกับน้ำฟ้านั่งอยู่ข้างหน้า ดินยกกล่องนมขึ้นดื่มเป็นระยะ น้ำฟ้าหันไปเห็นนึกเคืองจึงแย่งกล่องนมมา ดินแย่งกลับไป น้ำฟ้าแย่งคืน ดินแย่งกลับไป
“เอาๆๆ จะแย่งกันอีกนานมั้ยครับ เด็กชายดินกับเด็กหญิงฟ้า”
ฟ้ากับดินหยุดแย่งกล่องนมกัน
“บอสเรียกพวกเรา เอ่อ...เรียกฟ้ามาทำไมคะ มีเรื่องคอขาดบาดตายอะไร”
“ที่นายดินบอกว่าเมื่อเสร็จงานถ่ายแบบแล้วจะลาออก”
น้ำฟ้าหันไปหาดินแกล้งทำเป็นอาลัยอาวรณ์ดินทันที
“โชคดีนะนายดิน ไปทำงานที่ไหนก็ส่งข่าวมาบ้างนะ เราจะคิดถึงนาย โอเคป่ะ”
“เสแสร้งสุดๆ”
“ฉันจริงใจ ดูตาฉันสิ...จริงใจ”
“แต่ผมไม่โอเค” บอสบอก
“หมายความว่าอะไรคะบอส”
“ในฐานะที่คุณฟ้าเป็นหัวหน้างานของนายดิน ผมจำเป็นต้องเรียกตัวมาด่วนให้มารับรู้การตัดสินใจของผม”
“บอสคะ คนจะไป บอสจะไปห้าม ไปฝืนใจเขาได้ไง อยากให้นายดินอยู่ ถามนายดินสักคำหรือยังว่าเขาอยากจะอยู่หรือเปล่า”
“ผมจะอยู่ต่อครับ”
“เฮ้ยยย”
“ยิ่งมีคนอยากจะขับไล่ไสส่งผมมากขนาดนี้ ผมยิ่งอยากอยู่”
“บอส...นายคนนี้มีเจตนาไม่บริสุทธิ์ อยากจะเอาชนะฟ้า ฟ้าคงยอมให้อยู่ต่อไม่ได้”
“เข้าข้างตัวเองมากไปแล้วคุณฟ้า เอาใหม่ก็ได้ ที่ผมอยู่ต่อเพราะผมรู้ว่าบอสคงมีความจำเป็นอะไรสักอย่าง”
“ไม่จริง! นาย...”
“เอ้า เถียงกันจบหรือยัง”
“ยัง!” ดินกับน้ำฟ้าบอกออกมาพร้อมกันอย่างลืมตัว
“ถ้าจบแล้ว โทรเรียกผมแล้วกัน”
บอสลุกจะเดินออกไป
“จบแล้วค่ะ/จบแล้วครับ!”
“เยี่ยม รู้มั้ยทำไมผมถึงไม่อนุมัติให้นายดินลาออก”
“จะไปรู้เหรอคะ” น้ำฟ้าลืมตัวแหวใส่บอส
“หือ”
“ขอโทษค่ะ”
“เรามีงานเข้ามาหลายตัวมาก ลำพังคุณฟ้าคนเดียวคงทำไม่ทันแน่ๆ ผมต้องการให้นายดินอยู่ช่วยก่อน” น้ำฟ้ามองดินอย่างไม่พอใจ ดินยักคิ้วให้ เย้ยๆ
“และที่สำคัญ ผมต้องการรูปแบบงานใหม่ต้องไปพรีเซ้นต์ลูกค้าพรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้” ทั้งคู่อุทานขึ้นมาพร้อมกัน
+ + + + + + + + + +
น้ำฟ้าเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานตัวเอง เธอนั่งลงกุมขมับอย่างเครียดๆ บอสเดินโอบไหล่ดินเข้ามา กระซิบกระซาบ
“ขอบใจมากนะ ที่อยู่ช่วยกันก่อน ฉันชอบไอเดียนายนะ”
“ขอบคุณครับบอส”
“เอ่อ...งั้น ช่วยอะไรฉันสักเรื่องสิ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ระหว่างที่นายคุยงานกับคุณฟ้า ช่วย เอ่อ...แบบว่า...ใส่ร้าย ป้ายสี ยุแหย่ เลื่อยขาเตียงระหว่างคุณวีกับคุณฟ้าหน่อย เอาให้เลิกๆ กันไปเลย”
“โห..บอสจะดีเหรอ บาปนะ ผิดศีล”
“เออน่า ถือว่าแลกกัน เพราะฉันตัดสินใจรับนายเป็นพนักงานประจำ จ่ายเงินเดือนงามตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป โอเคมั้ย” ดินอมยิ้ม
“ถือว่านายโอเค... อยากได้อะไรมั้ย เดี๋ยวผมให้แววเอาเข้ามาให้” บอสหันไปถามฟ้า
“ถังออกซิเจนไว้ช่วยหายใจ ตอนนี้ต้องหายใจทางเหงือกแล้วบอส” ดินหลุดหัวเราะออกมา “ยังตลกได้อีกนะ” น้ำฟ้าหันไปต่อว่าดิน
“ผมรู้ว่าคุณทำได้ หมายถึงหายใจทางเหงือกนะ ไม่ต้องใช้ถังออกซิเจน”
“บอส”
“ล้อเล่น ทำงานกันให้สบายใจลั้ลลานะ หวังว่าพรุ่งนี้ คงมีรูปแบบงานเก๋ๆ วางบนโต๊ะผม ไปล่ะ บาย!”
บอสผิวปากเดินออกไป
“หืม... อยากจะได้เร็วได้เก๋ มาคิดเองเลยมา” น้ำฟ้าบ่น
“แล้วเขาจะจ้างคุณไว้ทำไม ถ้าต้องมาคิดเองน่ะ เลิกบ่นแล้วลงมือทำงานดีกว่า”
“รู้แล้ว ไหนดูข้อมูลลูกค้าซิ”
ดินส่งเอกสารให้ น้ำฟ้าพลิกเอกสารออกอ่านดินลอบมอง รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันสองต่อสองในออฟฟิศโดยที่ไม่มีใคร
ส่วนที่คอนโดของน้ำฟ้า ขณะนั้นบีบีนั่งมาร์คหน้า ตะไบเล็บอยู่อย่างสบายใจ ได้ยินเสียงมือถือดังไม่หยุด บีบีชะโงกหน้าดูมือถือจึงเห็นชื่อธีรเทพโทรเข้า
“โทรไปเรื่อยๆ นั่นแหละ ไว้เค้าทำเล็บเสร็จก่อนแล้วกันนะตัวเอง ฮิฮิ”
บีบียังคงตะไบเล็บไปเรื่อยๆ สบายใจเฉิบ
ธีรเทพยืนโทรศัพท์อยู่หน้าคอนโดฟ้า เสียงจากมือถือ แสดงว่าโทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย
ธีรเทพเจ็บใจ กดวางสาย
“ยัยบีบีบี้แบน จะเล่นกันให้ได้เลยใช่มั้ย” รปภ.เดินมา “พี่ๆ คุณบีบียังไม่ลงมาใช่มั้ย”
“ยังไม่เห็นนะครับ เห็นแต่คุณฟ้าออกไปคนเดียว”
“พี่ ขอความช่วยเหลือหน่อยสิ ผมเอาของมาส่งให้คุณบีบี ช่วยโทรขึ้นไปตามเขาให้ลงมาเอาหน่อย
ได้มั้ย”
“จากใครครับ”
รปภ.โทรศัพท์ขึ้นไปบอกบีบีว่าดินมาหา บีบีดีใจมาก
“คุณดินเหรอ จริงเหรอ ว้าว ได้ๆ บอกคุณดินนะ รอสักครู่ คนสวยจะลงไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”
บีบีรีบวางสาย ลอกมาร์คหน้าออก เช็คความเรียบร้อยของตัวเอง วิ่งไปเปิดประตูจะออกไป แล้วเปลี่ยนใจวิ่งกลับมาใหม่ รื้อกระเป๋าตัวเองที่วางอยู่ หยิบเอาลิปสติกขึ้นมา ทาริมฝีปากตัวเอง แล้วสยายผม
“โอเค เป๊ะ...คุณดินขา”
บีบีวิ่งออกไป ลงมาหน้าคอนโดมองซ้ายแลขวา แต่ไม่เห็นใคร
“คุณดินอยู่ไหนอ่ะ”
ธีรเทพโผล่มาจากข้างหลังบีบี ย่องเข้ามา แล้วล็อคคอบีบีเอาไว้
“หยุด อย่าขยับ ยัยบีบีขี้ขโมย เอาบัตรทั้งหมดของฉันคืนมา”
“นายธีรเทพ”
“ใช่ ฉันเอง”
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อยฉันร้อง”
“เธอร้องฉันจูบ”
“ว้าย ตาบ้า”
บีบีกลัวถูกจูบ จึงหาทางหนีด้วยการกระทืบเท้าธีรเทพแต่ ธีรเทพหลบทัน
“ไม่โดน ฉันรู้ทันมุขเธอหมดแล้ว ต่อไปก็จะกระทืบข้างซ้ายใช่มั้ย”
“ใครบอก”
บีบีถองเข้าท้องธีรเทพอย่างแรง จนธีรเทพจุก
“อ่อก” บีบีหลุดออกมามาได้ หันไปข่วนหน้าธีรเทพอีกที “จ๊ากกก”
“นี่สำหรับที่นายกล้าอ้างชื่อคุณดิน หลอกให้ฉันลงมา”
“ฉันก็ต้องทำทุกอย่างให้ได้ของฉันคืนมาเซ่ เธอเป็นคนขโมยบัตรของฉัน”
“ทำไมคิดว่าเป็นฉัน”
“จะมีใครนอกจากเธอที่กล้าล้วงคองูเห่า”
“ถ้างั้น ก็จงเอาเงินมาให้ฉันซะดีๆ แลกกัน”
ธีรเทพต้องจำใจยอมให้เงินบีบีเพื่อแลกกับบัตรทั้งหมด ธีรเทพชักบัตรออกมาจากเอทีเอ็ม แล้วยื่นเงินให้บีบี
“อ่ะ แปดพัน! เคี่ยวสุดๆ”
“จะจีบหญิงก็ต้องลงทุน กะจะไปจีบแบบฟรีๆ มีที่ไหน เอ๊าะลืมไป เอามาอีกหนึ่งพัน”
“ค่าอะไรอีกเนี่ย”
“เมื่อกี้ฉันต้องเอามาร์คหน้าออกก่อนเวลาเพราะนาย ทำให้เสียของไปเปล่าๆ นายต้อง
ชดใช้”
“เฮอะ ใช้ของแพงขนาดนั้นเชียว นี่ จำที่เคยบอกไม่ได้หรือไง หน้าอย่างเธอ ทำไปก็เท่านั้น ไม่ได้ดีขึ้นหรอก ใครเขาจะมอง”
บีบีโกรธมาก เสียงเข้ม
“ฉันขอเตือนให้นายหยุดพูดจาดูถูกจาบจ้วงฉันเดี๋ยวนี้”
“โธ่ๆๆ น่าสงสาร เอางี้ ฉันจะช่วยสงเคราะห์ ฉันให้สองพันก็ได้”
“ฉันบอกให้หยุด”
“ทำไม จะตบหน้า จะเลิกพูดด้วย ไม่เคยกลัว เลิกคบกันไปเลยได้ยิ่งดี ตั้งแต่เจอเธอ ชีวิตฉันมีแต่ความปั่นป่วนและซวย ซ้วย ซวย..ยัยเนื้องอก”
บีบีเอาเงินขว้างใส่หน้าธีรเทพ เงินปลิวว่อนกระจาย ธีรเทพตกใจ
“เอาเงินของนายคืนไป แล้วนี่...” บีบีหยิบบัตรต่างๆ ของธีรเทพขึ้นมาแล้วปาใส่ “เอาของนายคืนไปให้หมด ต่อไปนี้ ฉันจะถือว่าไม่เคยรู้จักนาย”
บีบีวิ่งออกไปธีรเทพไม่สนใจ รีบเก็บเงิน เก็บบัตร
“โหย แม่นางเอก ให้มันแน่เหอะ ว่าจะทำได้จริง เดี๋ยวเธอก็ต้องมาง้อฉันยัยบีบีบี้แบน”
+ + + + + + + + + + + +
ส่วนที่ออฟฟิศขณะนั้นน้ำฟ้ากับดินนั่งคิดงานอยู่ด้วยกัน
“นายช่วยฉันหารูปรีสอร์ทหรูๆ ชิวๆ เก๋ๆ ในกูเกิ้ลหน่อย รู้จักป่ะ คำว่าเก๋ๆ น่ะ”
“ยังไม่ทันได้หาเลย ด่าซะแล้ว”
“ยังไม่ชินอีกหรือไง”
“เออ แทนที่ตัวเองจะปรับปรุงตัว ดันให้คนอื่นทำใจยอมรับข้อเสียตัวเองซะงั้นแล้วอย่างนี้คุณวีจะไหวเร้อ” น้ำฟ้าชะงัก ไม่สนใจ พิมพ์งานในคอมพิวเตอร์ต่อ “ผมรู้ว่าคุณกับคุณวี ตกลงคบกัน”
“แล้วไง คนเขารู้กันทั้งบ้านทั้งเมือง นายไม่รู้ก็แย่แล้ว”
“คุณแน่ใจแล้วเหรอ”
“ทำไมจะต้องไม่แน่ใจ ในเมื่อทุกอย่างมันลงตัวมากๆ”
“คุณชอบเขาเหรอ”
“คุณวีน่ารัก อ่อนโยน ดูแล ปกป้องฉันได้ และที่สำคัญ เขายอมรับตัวตนของฉันได้แบบไม่มีปัญหา ไม่เคยบ่น ไม่เคยกัดแขวะ”
“ยังไม่ตอบผมเลย ว่าชอบเขาหรือเปล่า”
“ใครๆ ก็ชอบคุณวีทั้งนั้น นายมีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้นักหนาเนี่ย”
“ก็ผมอยากรู้”
ฟ้าหยิบแอปเปิ้ลในตะกร้ายัดใส่ปากดิน
“คาบไว้ จะได้เลิกร้องหงิงๆ สักที”
“ไม่ใช่หมา”
“ก็ทำงานสักทีสิ”
ดินนึกสนุกอยากจะแกล้งฟ้า
“เฮ้ย ตัวอะไรอ่ะ”
ดินชี้ไปที่ตัวน้ำฟ้า น้ำฟ้าตกใจ ลุกขึ้นเต้นๆๆ
“ว้ายๆ อะไรๆ ไหนๆ”
“อ๋อ...ไม่มีอะไร ตาฝาดไปเอง”
“นายดิน”
น้ำฟ้าหยิบเอกสารไล่ฟาดดิน ดินวิ่งหนีไปทั่ว ดินหลอกล่อ น้ำฟ้าพยายามจะเอาแฟ้มตีดินให้โดนให้ได้
“นี่คุณ! เลิกตีผมสักที เดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จหรอก”
“ก็ได้ เราจะสงบศึกกันชั่วคราว ถ้านายยังยั่วโมโหฉันอีกล่ะก็ นายได้ฝังร่างไร้วิญญาณที่นี่แน่”
“โอเค เลิกนะ”
“เลิก”
น้ำฟ้าชูมือเป็นสัญญาณว่าเลิก ดินเดินผ่าน น้ำฟ้าได้จังหวะฟาดแฟ้มไปที่กลางหลังของดินอย่างจัง
“โอ๊ย!! ไหนบอกว่าเลิกไง”
“ผู้หญิงปากกับใจไม่เคยตรงกัน ไม่เคยได้ยินหรือไง”
“หืม เจ้าเล่ห์นักนะ มานี่เลย”
ดินปราดเข้าไปหาน้ำฟ้า รวบเอวเอาไว้
“จะทำอะไรฉัน นายดิน”
“เดี๋ยวก็รู้”
ดินจะลากน้ำฟ้าออกไป ขณะนั้นเฟซเดินถือกล่องอาหารยี่ห้อหรูเข้ามา เฟซเห็นดินกำลังหิ้วเอวน้ำฟ้าก็ตกใจ
“อุ๊ย”
“คุณเฟซ”
ดินกับน้ำฟ้าอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“สงสัยจะเครียดกับงานมากเลยต้องมาทะเลาะกันใช่มั้ยคะ”
เฟซถาม ดินกับน้ำฟ้ารีบผละออกจากกัน
“ใช่ๆ ค่ะ/ครับ...ฮ่ะๆๆ”
“เครียดมาก”
“เลยทะเลาะกัน”
“งั้นพักทานข้าวก่อนนะคะ”
เฟซยิ้มอย่างสดใส น้ำฟ้ากับดินหันมามองหน้ากัน ฮึ่มแฮ่
เฟซเปิดถุงหยิบอาหารกล่องหน้าตาดีขึ้นมาวาง
“นี่ค่ะ เฟซแวะซื้อที่ร้านของเพื่อน อร่อยมากนะคะ”
“คุณเฟซ เอ่อ...รู้ได้ไงคะว่าเรามาทำงานกัน”
“เฟซโทรคุยกับคุณดินเลยทราบค่ะ”
น้ำฟ้ามองหน้าดิน
“ความจริงวันนี้ผมมีนัดกับคุณเฟซ เลยโทรไปเลื่อนนัด” ดินบอก
“นัด”
“ค่ะ เฟซอยากจะให้คุณดินสอนล้างรูป เฟซชอบถ่ายรูปด้วยฟิล์มมากกว่า แล้วก็อยากล้างรูปเองเป็น”
“อ้อ...”
“ทานสิคะ กำลังร้อนๆ”
เฟซบอกดินจึงจงใจส่งยิ้มหวานให้เฟซ
“ขอบคุณครับ ทานด้วยกันสิครับ”
น้ำฟ้าแอบไม่พอใจ
“ไม่ดีกว่าค่ะ เผื่อคุณสองคนจะปรึกษางานกัน เฟซไม่อยู่กวนหรอกนะคะ ไปนะคะ บายค่ะ”
“อ้าว เดี๋ยวก่อนสิคะ /เดี๋ยวก่อนสิครับ”
น้ำฟ้ากับดินบอกออกมาพร้อมกัน เฟซส่งยิ้ม โบกมือลา แล้วรีบเดินออกไป
“คุณเฟซนี่น่ารักเนอะ มีน้ำใจ ไม่เรื่องมาก ไม่หยุมหยิม ไม่...”
“ขอเป็นแฟนซะเลยสิ”
“แล้วมายุ่งอะไรกับเรื่องของผม ที่พูดห้ามไป ไม่เคยเข้าหัวคุณเลยใช่มั้ย ว่าอย่ามายุ่ง อย่ามายุ่ง”
“แล้วที่ฉันพูดไป ก็ไม่เคยเข้าหัวนายเลยใช่มั้ย ว่าคุณเฟซน่ารักแบบนี้ ทำไมไม่ชอบ จะเล่นตัว เก็บใจไว้ให้ใคร”
“ก็ให้...” ดินพลั้งปากจะพูดว่าให้คุณ แต่หยุดเอาไว้ได้ทัน “น่าเบื่อ”
ดินยกกล่องข้าวถือออกไปเลย
“ให้ยัยฮันนี่หรือไง ฉันรู้หรอก”
น้ำฟ้าบอกอย่างหมั่นไส้
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 12 (ต่อ)
มิ้นท์รู้เรื่องที่บอสสั่งให้ดินกับน้ำฟ้าไปทำงานที่ออฟฟิศจึงนัดเจอกับฮันนี่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ขณะที่ฮันนี่นั่งดื่มกาแฟรออยู่ มิ้นท์ก็วิ่งหอบเข้ามา
“ว่าไงมีเรื่องอะไรใหญ่โตนักหนา ให้ฉันออกมาเจอเนี่ย”
“บอสค่ะ บอสเรียกให้คุณดินกับยัยน้ำเน่าไปทำงานที่ออฟฟิศ”
“แสดงว่า ดินไม่ออกจากงานแล้ว เธอรู้ได้ไง”
“บอสโทรหามิ้นท์ให้เตรียมเอกสารไปพรีเซ้นต์งานกับลูกค้าพรุ่งนี้ค่ะ มิ้นท์เลยรู้ว่าสองคนนั่นทำงานกันอยู่ที่ออฟฟิศ”
“อยู่กันสองคนเหรอ”
“ทำไมเหรอคะ ดูคุณฮันนี่ คิดอะไรเลวๆ อีกแล้วใช่มั้ยคะ”
“หืม...เงียบไปเลย ฉันไม่มีทางปล่อยให้ดินอยู่กับยัยนั่นสองต่อสองแน่”
“แต่ยัยนั่นกำลังคบกับคุณวีนี่คะ คงไม่มีอะไรกับคุณดินหรอก”
“ก็ไว้ใจไม่ได้ ดินจะอยู่กับใครไม่ได้ทั้งนั้น เธอไม่รู้หรือไง ผู้หญิงกับผู้ชายเหมือนน้ำมันกับไฟ อยู่ใกล้กันเมื่อไหร่ ก็พร้อมจะปะทุเมื่อนั้น”
ฮันนี่ลุกขึ้นเดินออกไป มิ้นท์รีบตามไป
ฮันนี่และมิ้นท์เปิดประตูร้านกาแฟออกมา แล้วเดินไปทางหนึ่ง กอหญ้าเดินเข้ามาจากอีกทางกับเพื่อนผู้ชายดูเซอร์ๆ กอหญ้าถือกระเป๋าใส่ของใบใหญ่มาด้วย ทั้งสองคนเข้าไปในร้านกาแฟ
ส่วนที่ออฟฟิศน้ำฟ้าง่วนกับการทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ตักข้าวใส่ปากพลาง ดินเข้ามายืนมอง
“อะไร”
“กินให้เสร็จก่อน”
“ก่อนอะไร”
“เฮ้อ...รู้มั้ย กินไปทำงานไปแบบนี้ ระบบการย่อยและการเผาผลาญของคุณมันจะพัง”
“พูดเหมือนคุณวีเลย” ดินอึ้ง
“เหรอ...แล้วคิดจะเชื่อมั้ย”
“ไม่เชื่อ”
“ก็ว่างั้น สงสัยต้องให้ล้มหมอนนอนเสื่อ เข้าโรงพยาบาล อาการโคม่าเห็นยมบาลมายืนอยู่ที่ปลายเตียง มาคอยรับวิญญาณซะก่อนถึงจะเชื่อ ใช่มั้ย!”
น้ำฟ้าวางมือจากการทำงานทันที
“ก็ได้! อย่าขู่ได้ป่ะ”
“สงสัยกลัวตาย”
น้ำฟ้าหันมากินข้าว ตักใส่ปากแค่สองคำแล้ววางมือ
“อิ่มแล้ว”
“ไม่ได้! กินเข้าไปอีก”
“บอกว่าอิ่มแล้ว”
ดินหยิบช้อนตักข้าวแล้วเอาไปจ่อปากน้ำฟ้า
“กินอีก กินแค่นี้ เอาอะไรไปเลี้ยงสมอง”
“ไม่”
“กิน”
“เออ”
น้ำฟ้าจำใจกินข้าวที่ดินป้อนให้ เธอรู้สึกอบอุ่น และรู้สึกดีอย่างประหลาด ดินมองน้ำฟ้าอย่างอ่อนโยน
“อีกคำนะ”
“อืม”
คุณวีเดินเข้ามาเห็นดินกำลังป้อนข้าวน้ำฟ้า ทั้งคู่เห็นคุณวีแล้วตกใจ ดินรีบตักข้าวยัดปากน้ำฟ้าอย่างแรงๆ กระโชกโฮกฮาก
“กินเร็วๆ จะได้ทำงาน”
น้ำฟ้าหันไปพิมพ์งานในคอมพิวเตอร์ทันที
“อย่าเร่งได้ป่ะ ก็กินไปทำไปอยู่เนี่ย”
ดินและน้ำฟ้าต่างเหลือบมองคุณวี กลัวมีพิรุธ คุณวียิ้มไม่ได้คิดอะไร
“ผมแวะมาดู ว่าพวกคุณโอเคมั้ย” คุณวีบอก
“ก็โอเค”
“จะเสร็จงานเมื่อไหร่ครับเนี่ย”
“ยังไม่รู้เลยค่ะ ยังต้องเตรียมอีกเยอะเลย ทำไมเหรอคะ”
“เสร็จแล้ว ให้ผมมารับมั้ย”
“เกรงใจค่ะ กลัวว่าจะดึก”
“ผมไปส่งให้ก็ได้” ดินบอก
“ดีครับ”
“อุ๊ย คิดว่าสักสามทุ่มก็น่าจะเสร็จค่ะ คุณวีจะรออยู่ที่นี่ก็ได้นะคะ ฟ้าไม่อยากนั่ง
มอเตอร์ไซค์กลับ มันอันตราย” น้ำฟ้ารีบบอก
“ครับ แต่ว่าผมให้คุณทำงานกันดีกว่า เห็นผมนั่งรอเดี๋ยวจะพะวง ไว้ผมมาตอนสามทุ่มแล้วกันนะครับ”
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฟ้าเดินไปส่งนะคะ”
ฟ้าเดินออกไปกับคุณวี ดินมองตามฟ้ากับคุณวีแล้วนึกหมั่นไส้ฟ้า
“แหม...มันอันตราย อ้อนได้อีก
+ + + + + + + + + + + +
ที่ร้านกาแฟ กอหญ้าชูเสื้อของต้นที่สกรีนรูปและข้อความ ‘น้ำเป็นของปลา ฟ้าเป็นของต้น’ ให้เพื่อนดู
“ไง...สวยป่ะ”
“สวย แต่สำนวนเน่าสนิท มีแบบอื่นอีกป่ะ”
“เพียบ” กอหญ้าหยิบเสื้อยืดอีกหลายตัวออกมาจากกระเป๋า “นี่... ‘ฟ้าใสในใจต้น’ และนี่ ‘ต้นรักสีฟ้า’ และนี่ ‘ฟ้าสูงแค่ไหน แต่ไม่ไกลหัวใจต้น’…”
“พอเหอะ...จะอ้วก”
“แต่ละแบบ มีตัวเดียวในโลกเลยนะ แกว่าเอามาขายที่แผงของเรา จะขายได้ป่ะ”
“ทำเองเหรอ”
“เฮ้ย ฉันไม่เน่าได้ขนาดนี้หรอก คนอื่นทำ”
ขณะนั้นต้นเดินเข้ามาในร้านกาแฟกับเพื่อนผู้หญิง กอหญ้าเห็นต้น ต้นก็เห็นกอหญ้า กอหญ้าตกใจ ต้นรีบเดินเข้ามา กอหญ้ารีบรวบเสื้อยืดทั้งหมดลงกระเป๋าได้ทันเวลาก่อนที่ต้นมาถึงโต๊ะพอดี
“ว่าไง โจรน้ำส้ม”
“เฮ้ย ว่าไง นายหื่น”
ต้นมองหน้าเพื่อนกอหญ้า
“หวัดดีครับ แฟนยัยโจรน้ำส้มเหรอครับ”
“ไม่ใช่แฟน เพื่อน”
“เฮ้ย ไม่ต้องเขิน หรือไม่กล้าเปิดตัว เดี๋ยวพี่ดินรู้”
“บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ แล้วนายล่ะ ไหนบอกว่ารักเดียวใจเดียวไง แล้วทำไมมากับหญิง”
“เพื่อน ไม่ใช่แฟน ไม่ต้องมาเปลี่ยนประเด็นเลย”
ต้นเหลือบเห็นเสื้อยืดในกระเป๋าของกอหญ้า แล้วรู้สึกคุ้นๆ
“เสื้อนั่น...คุ้นๆ แฮะ”
กอหญ้าหน้าซีด รีบปิดกระเป๋า
“คุ้นอะไร เสื้อฉัน เพิ่งซื้อ ไม่คุ้นหรอก”
“เหรอ...เออ พูดถึงเสื้อ นึกขึ้นได้ มานี่เลย” ต้นคว้าข้อมือกอหญ้าให้ลุกขึ้น “ขอตัวแฟนแป๊บนึงนะครับ”
ต้นบกกับเพื่อนกอหญ้าแล้วลากกอหญ้าออกไป
ต้นพากอหญ้ามานั่งอีกมุมหนึ่งของร้านแล้วยิงคำถามทันที
“เจ๊ฟ้าใจอ่อนหรือยัง”
“โอ๊ย ยังหรอก”
“ยังได้ไง ทำเสื้อไปง้อตั้งหลายตัว เจ๊ยังไม่เห็นใจฉันอีกเหรอ”
“นายต้องยอมรับนะว่าคู่แข่งของนาย น่ากลัวมาก แค่เสื้อยืดสกรีนคำบอกรักเห่ยๆ ของนายแค่นี้...มันไม่พอ”
“ใจผู้หญิง ถมไม่เคยเต็ม”
“จะถอดใจตอนนี้ก็ได้นะ ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อย คอยเป็นแม่สื่อให้นาย เป็นภาระ ไม่เห็นจะได้อะไรตอบแทนสักนิด”
“ฉันยังไม่ถอดใจ เธอก็ห้ามถอดใจด้วยเหมือนกัน”
“ถอดแล้วล่ะ พอกันที”
“เอางี้ เดี๋ยวฉันเลี้ยงขนมปลอบใจ”
“แค่ขนม ไม่พอหรอก ฉันเหนื่อยกับนายมาตั้งเยอะ”
“แล้วจะเอาอะไรเล่า”
กอหญ้ายิ้มหน้าตาเจ้าเล่ห์
+ + + + + + + + + + + +
ฮันนี่กับมิ้นท์ตรงมาที่ออฟฟิศ สองสาวยืนมองเข้าไปภายใน ฮันนี่หน้าตาเจ้าเล่ห์มาก
“คุณฮันนี่คิดจะทำอะไรเหรอคะ”
“เดี๋ยวก็รู้ ฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอจะคิดออกเลยล่ะ มิ้นท์ หึหึหึ”
ฮันนี่เดินเข้าไปในออฟฟิศ
“เอาสมอง เอาเรี่ยวแรงมาทำเรื่องเลวจากไหนได้หนักหนาเนี่ย”
มิ้นท์บ่นแล้วรีบตามไป
ระหว่างนั้นน้ำฟ้ากับดินยังทำงานง่วนกันอยู่ ฮันนี่และมิ้นท์โผล่หัวเข้ามาแอบดู
“หึ...ยัยน้ำเน่า ได้โอกาสที่ฉันจะทำลายแกแล้วล่ะ มิ้นท์...โทรหาคุณวีซิ บอกเขาหน่อยว่าแฟนเขากับดินกำลังทำอะไรบางอย่างที่เขาควรจะรับรู้ไว้”
“ทำงานอย่างเคร่งเครียดกันอยู่นี่เหรอคะ”
“ต้องให้ฉันบอกทุกอย่างเลยหรือไง บื้อ! มานี่ เดี๋ยวฉันบอกให้ว่าต้องพูดยังไง”
ฮันนี่รีบหลบออกไป มิ้นท์นึกเซ็งแต่ก็ตามไป
มิ้นท์โทรศัพท์หาคุณวีโดยมีฮันนี่คอยกำกับอยู่ข้างๆ
“ฮัลโหล คุณวีขา มิ้นท์เองค่ะ”
ฮันนี่กำกับการแสดงอยู่ข้างๆ มิ้นท์ด้วยเสียงเบาๆ แต่แอ็คติ้งแรงมาก
“น้ำเสียง ร้อนรน ตื่นเต้น ตกใจหน่อยสิ!”
มิ้นท์ทำเสียงร้อนรน ตื่นเต้น ตกใจตามที่ฮันนี่บอก
“คือๆ พอดี มิ้นท์มาเอางานที่ออฟฟิศค่ะ”
“ตื่นเต้นอีก น่ากลัวมากๆ ไม่อยากจะเล่าเลยสุดๆ” ฮันนี่กระซิบกำกับบท
“ค่ะ แล้วมิ้นท์ก็ไม่อยากจะเล่าเลยสุดๆ”
“ไม่ใช่! หมายถึงอารมณ์เธอ ไม่อยากจะเล่า เพราะมันเป็นเรื่องน่าอาย ตื่นเต้นเข้าไว้”
มิ้นท์ทำตื่นเต้น กระโดดด้วย บิวท์ตัวเองให้ตื่นเต้นมาก
“มิ้นท์เห็น มิ้นท์เห็น...คุณฟ้ากับคุณดิน ทำงานอยู่ด้วยกัน”
“ครับ ผมทราบแล้ว” คุณวีบอกมาทางโทรศัพท์
“แต่ที่คุณวียังไม่ทราบก็คือ มิ้นท์เห็น คุณฟ้า...”
“คุณฟ้าทำไมครับ”
มิ้นท์ที่ตื่นเต้นจัด ไม่ระวัง กระโดดจนส้นรองเท้าหลุด มิ้นท์ร้องด้วยความตกใจ
“ว้าย...หัก ขาหักค่า”
เสียงในมือถือ สายคุณวีหลุดไป
“แค่ส้นรองเท้าหัก ขาหักที่ไหนล่ะ” ฮันนี่ต่อว่า
“ตกใจอ่ะค่ะ...ฮัลโหล คุณวีคะ คุณวี...สายตัดไปแล้วค่ะ ยังบอกไม่หมดเลยค่ะ ว่ามิ้นท์เห็นยัยฟ้ากับคุณดินเล่นจับปูดำขยำปูนากันในออฟฟิศ”
“โทรไปใหม่สิ”
“ค่ะ” มิ้นท์รีบโทรอีก แต่ไม่มีคนรับสาย “ไม่รับสายเลยค่ะ”
“เซ็งจริงๆ เลย”
“เอาไงดีล่ะคะทีนี้”
ฮันนี่หงุดหงิด
+ + + + + + + + + + + +
กอหญ้าขอกีต้าร์เป็นรางวัลที่ช่วยเป็นแม่สื่อเรื่องฟ้า ต้นจึงพากอหญ้ามาซื้อกีต้าร์ที่ร้าน...กอหญ้ารับกีต้าร์มาจากคนขายอย่างดีใจ
“ขอบใจนะ”
“เออ! ไม่ค่อยขูดเลือดกับปูเลยนะ”
“เฮ้ย แค่สองสามพันเอง จะจีบหญิง ก็ป๋าหน่อยสิ”
“เธอเล่นกีต้าร์เป็นด้วยหรือไง”
“เป็นสิ แต่ตัวเก่าของพี่ดินที่ให้ฉันมันพังแล้ว”
“ให้ฉันซื้อกีต้าร์สังเวยให้ แล้วฉันจะได้อะไร เป็นผลดีกับการจีบเจ๊ฟ้าตรงไหน”
“ฉันกำลังแต่งเพลง จะแต่งเพลงให้เจ๊ฟ้า แล้วบอกว่าเป็นฝีมือนาย”
“แต่งเพลงได้ด้วย?”
“แน่นอน ขอบใจอีกที ไปล่ะเพื่อนรออยู่”
กอหญ้ารีบออกไป ต้นมองตามกอหญ้า ยิ้มๆ
“ก็โอเค”
+ + + + + + + + + + + + +
คำอุทานของมิ้นท์ที่หลุดเข้ามาในโทรศัท์ทำให้คุณวีตกใจมาก คิดว่าฟ้าขาหักจึงรีบมาที่ออฟฟิศของฟ้า...รถคุณวีแล่นเข้ามาจอดอย่างรวดเร็ว คุณวีรีบลงจากรถวิ่งจะเข้าออฟฟิศ ฮันนี่กับมิ้นท์รออยู่
“โห...มาไวเคลมไวจริงๆ นะคะ”
คุณวีวิ่งมา ฮันนี่เข้าไปขวาง รีบรายงาน
“คุณวีคะทำใจดีๆ ไว้นะคะภาพมันไม่น่าดูเลยค่ะ ฮันนี่เห็นฟ้ากับดิน...” คุณวีไม่ฟัง รีบวิ่งเข้าไปทันที “เอ๊า ยังพูดไม่จบเลย”
ขณะนั้นน้ำฟ้าเดินไปหยิบเอกสารที่ตู้ ดินกำลังนั่งอยู่ที่คอมพิวเตอร์ น้ำฟ้าเอื้อมมือหยิบเอกสารจากที่สูง
“ให้ช่วยมั้ย” ดินถาม
“มะ...”
“ไม่ต้อง ฉันช่วยตัวเองได้ เพราะฉันเป็นผู้หญิงเก่ง ไม่ต้องพึ่งใคร” ดินพูดแทน
“ทีหลังก็ไม่ต้องถาม”
น้ำฟ้าหันไปหยิบเอกสารต่อ อย่างยากลำบากมาก ดินแอบเหลือบมองด้วยความเป็นห่วง น้ำฟ้าพลาดหยิบเอกสารแล้วหล่นลงมาทั้งแถว จนทับตัวเองล้มลงไป
“ว้าย”
น้ำฟ้าลงไปนอนกองกับแฟ้มเอกสาร
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำฟ้ายันตัวลุกขึ้น
“มะ...”
“ไม่ต้องช่วย เพราะฉันสามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งใคร” ดินพูดแทนอีก
“ย่ะ”
น้ำฟ้าพยายามจะลุก คุณวีปราดเข้ามาเห็น ภาพที่น้ำฟ้านั่งอยู่บนพื้นท่ามกลางแฟ้มทับตัว คุณวีตกใจมาก
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าตกใจเหมือนกันที่เห็นคุณวี
“คุณวี” คุณวีปราดเข้าไปประคอง แล้วอุ้มน้ำฟ้าขึ้นทันที ดินเห็นแล้วตกใจ “ว้าย ทำอะไรคะ”
“คุณขาหักไม่ใช่เหรอ ผมจะพาไปโรงพยาบาล อย่าขยับ”
“ฟ้าไม่ได้ขาหัก ใครบอกคุณคะ”
“อ้าว ก็คุณมิ้นท์โทรไปบอกผมว่าคุณขาหัก”
“มิ้นท์”
ขณะนั้นฮันนี่กับมิ้นท์ยืนรอลุ้นอยู่หน้าออฟฟิศ
“จะได้ผลเหรอคะคุณฮันนี่”
“อย่างน้อย เราก็ได้สร้างความไม่ไว้ใจระหว่างยัยน้ำเน่ากับคุณวีแล้วล่ะ คิดดูสิคนที่เป็นแฟนกัน ถ้าไม่ไว้ใจ อีกไม่นาน มันก็ต้องจบ โฮะๆๆๆ ไป มิ้นท์กลับ”
ฮันนี่หัวเราะชอบใจเดินออกไปกับมิ้นท์
ระหว่างนั้นในออฟฟิศคุณวีวางน้ำฟ้าลงกับพื้น น้ำฟ้าทั้งอายและเขิน
“ผมขอโทษที่ถูกเนื้อต้องตัวคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำฟ้าเหลือบมองดิน “ฟ้ารู้ว่าคุณวีเป็นห่วงฟ้า”
ดินรู้สึกแปล๊บในหัวใจ
“แล้วคุณมิ้นท์โทรบอกผมว่าคุณขาหักทำไม”
“อ๋อ...คงจะโทรไปอำคุณวีเล่นมั้งคะ อย่าไปถือสาเลยค่ะ”
“หรือว่าเพื่อนคุณอยากจะทดสอบผม ว่าผมจริงจังกับคุณมากแค่ไหน”
น้ำฟ้ากับดินอึ้ง
“ผมขอตัวดีกว่าครับ”
ดินรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินจึงรีบเดินออกไป น้ำฟ้าจะเรียกดินเอาไว้ แต่เปลี่ยนใจ
ดินเดินออกมาอย่างเศร้า แล้วมาหยุดยืนพิงผนังมองน้ำฟ้ากับคุณวี
“ฟ้าเห็นแล้วค่ะว่าคุณวี เป็นห่วงฟ้ามากจริงๆ” ฟ้าบอก
“และผมก็จริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มากด้วยนะครับ”
“งั้นเลยเหรอคะ”
“พูดไปคุณอาจจะไม่เชื่อ ผมเคย...เคยผ่านการมีความรักมาแล้วมันก็ต้องจบลง”
“โอ๊ย ปกติค่ะ ฟ้าก็เคยผ่าน”
ดินหลุดยิ้มออกมา
“เคยที่ไหน้...เนียนไปเรื่อย ยัยฟ้าเอ้ย”
คุณวีกุมมือน้ำฟ้าเอาไว้
“ผมปิดประตูไม่เปิดรับใครอีกตั้งแต่ตอนนั้น จนได้มาเจอคุณ ทำให้ผมมีความกล้าที่จะรักใครขึ้นมาอีกครั้ง”
“ฟ้า..ฟ้า..เขินนะคะเนี่ย”
“คุณฟ้าครับ ผมทำให้คุณอึดอัดใจไปหรือเปล่า”
“ไม่เลยค่ะ มันทำให้ฟ้ารู้สึกดีมากๆ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องกับฟ้า คุณวีเป็นคนแรกที่เข้ามาช่วยฟ้าเสมอ ขอบคุณนะคะ”
คุณวีรู้สึกหัวใจพองโต ดินถึงกับคอตกทำใจยอมรับความสัมพันธ์ของน้ำฟ้ากับคุณวี ค่อยๆ เดินจากไป
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อออกจากออฟฟิศ ดินมาที่สนามเด็กเล่นซึ่งน้ำฟ้ากับดินเคยมาด้วยกัน ดินเดินมาหยุดที่ชิงช้า คิดถึงภาพที่ตัวเองเคยไกวชิงช้าให้กับน้ำฟ้า
ดินนั่งลงที่ชิงช้าอยู่ในห้วงความรู้สึกแห่งความเสียใจ
ส่วนน้ำฟ้าเมื่อออกจากออฟฟิศ คุณวีขับรถมาส่งที่คอนโด น้ำฟ้ากดกริ่งหน้าห้องแล้วยืนรอที่ประตูห้องด้วยความรู้สึกเซื่องซึม บีบีเดินมาเปิดประตูในสภาพขอบตาบวมช้ำ
“กลับมาแล้วเหรอ”
“อืม แกร้องไห้ทำไม”
“ฉันดูหนังเกาหลี เศร้า รันทด หดหู่ เลยร้องไห้ ไปเที่ยวกับคุณวี สนุกมั้ย”
“ไม่ได้ไปเที่ยวกับคุณวี แต่ต้องไปทำงานที่ออฟฟิศกับนายดิน”
น้ำฟ้าเดินเข้าห้อง บีบีประหลาดใจ ปิดประตู
บีบีปิดทีวีหันไปเห็นน้ำฟ้านั่งเหม่อ
“แกเป็นอะไร เหนื่อยเหรอ”
“ตอนขากลับ คุณวีมาส่งฉัน แล้วก็...สารภาพรักกับฉัน”
“หา...กรี๊ดดด ดีใจจังเลยฟ้า สุดยอดไปเลยแก กรี๊ดๆๆ” น้ำฟ้ายังนั่งซึม “แต่เดี๋ยว...คุณวีไม่ได้บอกรักฉันนี่นา แกต้องเป็นคนดีใจสิ ไม่ใช่ฉัน”
“ฉันควรดีใจใช่มั้ย”
“ก็แน่สิ ทำไมต้องเสียใจ เป้าหมายที่แกจะแต่งงานเพื่อแม่ เป็นความจริงแล้ว”
“แต่ฉันยัง...”
“ยังไมได้รักเขา ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็รัก”
“ฉันจะรู้ได้ไง ว่าตอนไหนที่ฉันรักเขาแล้วอ่ะ”
“เวลาที่เรารักใคร เราจะรู้สึกใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้เขา เขาจะทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเอง ชอบก็จะบอกว่าไม่ชอบ อยากอยู่ใกล้ก็จะบอกว่าขออยู่ห่างๆ อยากเห็นหน้าก็จะบอกว่าเกลียดขี้หน้า อะไรแบบเนี้ย เคยป่ะ”
น้ำฟ้าเหม่ออีก พยายามนึกแล้วในสมองก็คิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ตัวเองอยู่กับดิน ทะเลาะกัน เถียงกัน แล้วจบลงที่ภาพเหตุการณ์ตอนที่ดินไกวชิงช้าให้ น้ำฟ้ารู้สึกใจเต้นแรง...ชะงัก อึ้ง รีบสะบัดหัว ไล่ความคิดนั้น
“ไม่ๆ ไม่ใช่ ไม่จริง”
“อะไรของแก”
“ฉันเหนื่อย ไปนอนก่อนนะ”
ฟ้ารีบลุกเข้าห้อง ปิดประตู บีบีมองตามอย่างประหลาดใจ
พอเข้ามาในห้องฟ้าทิ้งตังลงนอนบนที่นอน
“ฉันต้องรักคุณวีให้ได้ ฉันต้องรักให้ได้” ฟ้านอนเหม่อ มองเพดาน คำพูดที่พยายามสะกดจิตตัวเอง ค่อยๆ ลดพลังลง “ฉันต้องรัก...รัก..รัก...”
+ + + + + + + + + + + +
ดินยังคงนั่งอยู่บนชิงช้าที่สนามเด็กเล่นแห่งนั้น แต่แล้วจู่ๆ น้ำฟ้าก็เดินมาทางด้านหลัง น้ำฟ้าตกใจเมื่อเห็นดิน
“มาที่นี่ด้วยเหรอ”
ฟ้ารีบหันหลังจะเดินกลับ
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าสะดุ้งโหยง หันไปเจอดินยืนอยู่ข้างหลัง ดินแปลกใจที่เห็นน้ำฟ้า
ทั้งคู่จึงเดินนั่งคุยกันที่ชิงช้า
“คุณมาที่นี่ทำไม”
“ไม่รู้สิ จู่ๆ ฉันก็อยากนั่งชิงช้า”
“ตอนนี้เนี่ยนะ กลางค่ำกลางคืน มาคนเดียว อันตรายนะ”
“แล้วจะให้ฉันมากับใคร บีบีก็นอนแล้ว”
“คุณวีไง” น้ำฟ้าอึ้ง “คุณวีพร้อมที่จะปกป้องดูแลคุณเสมอ”
“ใช่ แต่ฉัน...ยังไม่ชิน ที่จะมีเขาอยู่ในชีวิต”
“ถ้าคุณจะรักใคร คุณต้องรู้นะว่าต้องมีคำว่า “เรา” ไม่ได้มีแค่ตัวคุณ”
“แต่คนเราก็ต้องมีมุมส่วนตัวบ้าง จะมา ”เรา” ตลอดเวลาได้ไง”
“เถียงผมได้ตลอดเวลาสินะ แต่ไงก็ ดีใจด้วยนะ ที่คุณกำลังจะทำสำเร็จ คุณวีคือตัวเลือกที่ดีที่สุดของคุณจริงๆ ผมยอมรับ”
“ขอบใจ แล้วนายล่ะ นายก็มีตัวเลือกที่ดีที่สุดอยู่ใกล้ๆ ทำไมไม่เลือกสักที”
“หมายถึงคุณเฟซนะเหรอ”
“ใช่ ฉันจะดีใจมากถ้านายเป็นแฟนคุณเฟซ ไม่ใช่ยัยฮันนี่ตัวแสบ”
“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ”
“แล้วนายไม่คิดไม่อ่อนไหวบ้างหรือไง ฉันก็เห็นนายกับคุณเฟซสนิทสนมกันดีออก แล้วอีกอย่าง...”
“ใช่...ผมชอบคุณเฟซ และคิดว่าอีกไม่นาน ผมจะสารภาพความรู้สึกที่มีกับเขา” น้ำฟ้าอึ้ง ดินหันมามอง จ้องเข้าไปในดวงตาของน้ำฟ้า “ไหนบอกว่าจะดีใจมากไง ถ้าผมกับคุณเฟซเป็นแฟนกัน”
น้ำฟ้าหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งๆ ที่ใจหาย
“ฮ่ะๆๆ ดีใจสิ ฉันดีใจมาก ที่นายตาสว่าง ฮ่ะๆๆ”
น้ำฟ้าเสไกวชิงช้าฝืนยิ้ม ดินค่อยๆ ลุกขึ้น มาไกวชิงช้าให้
“พรุ่งนี้ เราสองคนก็จะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า มีใครอีกคนที่จะอยู่เคียงข้างเราเสมอ”
“ใช่ จะมีใครอีกคนอยู่ในชีวิตเรา”
น้ำฟ้าและดินฝืนยิ้มให้กัน น้ำฟ้าปล่อยให้ดินไกวชิงช้าให้ ทั้งสองคนต่างปวดร้าวกันอยู่ภายในใจ
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
