อติโลโภ หิ ปาปโก ความละโมบเป็นบาปแท้
แม้จะมีเรื่องราวไม่งามนักซึ่งเกิดขึ้นในวงการสงฆ์ ที่เขย่าศรัทธาพุทธศาสนิกชนให้คลอนแคลนไปบ้าง แต่การได้รับรู้รับฟังเรื่องราวดีๆของพระสงฆ์สุปฏิปันโน ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ก็ทำให้เกิดศรัทธาปสาทะ คือ ความเชื่อความเลื่อมใสขึ้นมาได้เช่นกัน
ดังเช่นเรื่องของ พระโพธิญาณเถร หรือหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ซึ่งเล่าไว้ในหนังสือพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) อุบลมณีกลางป่าพง ความตอนหนึ่งว่า
...คราวหนึ่งมีโยมมาขอถวายรถยนต์ หลวงปู่ชาท่านก็ถามความเห็นที่ประชุมสงฆ์ พระส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันว่าควรรับ ด้วยเหตุผลว่าจะสะดวกเวลาท่านจะไปเยี่ยมสำนักสาขาต่างๆ ทั้งเวลาพระเณรอาพาธ ก็จะได้นำส่งหมอได้ทันท่วงที
หลวงปู่ชารับฟังข้อเสนอของบรรดาสานุศิษย์อย่างสงบ ก่อนจะกล่าวให้โอวาทว่า...
“สำหรับผม มีความเห็นไม่เหมือนกับพวกท่าน ผมเห็นว่าเราเป็นพระ เป็นสมณะ คือผู้สงบระงับ เราต้องเป็นคนมักน้อย สันโดษ เวลาเช้าเราอุ้มบาตรออกไปเที่ยวบิณฑบาต รับอาหารจากชาวบ้านมาเลี้ยงชีวิต เพื่อยังอัตภาพนี้ให้เป็นไป
ชาวบ้านส่วนมากเขาเป็นคนยากจน เรารับอาหารมาจากเขา เรามีรถยนต์ แต่เขาไม่มี นี่ลองคิดดูซิว่ามันจะเป็นอย่างไร เราอยู่ในฐานะอย่างไร เราต้องรู้จักตัวเอง เราเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธเจ้าไม่มีรถ เราก็อย่ามีเลยดีกว่า ถ้ามี สักวันหนึ่งก็จะมีข่าวว่ารถวัดนั้นคว่ำที่นั่น รถวัดนี้ไปชนคนที่นี่ อะไรวุ่นวาย เป็นภาระยุ่งยากในการรักษา”
เช่นเดียวกับความเป็นผู้มักน้อยสันโดษ ของสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ที่ทรงปฏิบัติพระองค์อย่างเรียบง่าย แม้ที่อยู่อาศัยก็ไม่โปรดให้ประดับตกแต่ง ทรงเตือนภิกษุสามเณรอยู่เสมอว่า “พระเณรไม่ควรอยู่อย่างหรูหรา” และ “เป็นพระต้องจน” ซึ่งไม่เพียงแต่ทรงสอนผู้อื่นเท่านั้น พระองค์เองก็ทรงปฏิบัติพระองค์เป็นพระที่จนเหมือนกัน
โดยวัตถุสิ่งของที่มีผู้นำมาถวาย ก็ไม่ทรงสะสม แต่ทรงแจกจ่ายต่อไป ครั้งหนึ่งมีผู้แสดงความประสงค์จะถวายรถยนต์สำหรับทรงใช้สอยประจำพระองค์ เพื่อความสะดวกในการเสด็จไปทรงปฏิบัติภารกิจส่วนพระองค์ พระองค์ก็ทรงตอบไปว่า “ไม่รู้จะเอาเก็บไว้ที่ไหน” เป็นอันว่าไม่ทรงรับถวาย
แม้กระทั่ง องค์ทะไล ลามะ ผู้นำจิตวิญญาณแห่งทิเบต ก็ทรงเคยตรัสว่า “อาตมาก็เหมือนกับพระทุกรูป คืออยู่กับความจน ไม่มีสมบัติส่วนตัว...อาตมานุ่งจีวรสีแดงเข้มเช่นนี้ดุจพระองค์อื่นๆ ผ้าหยาบๆ มีปะชุน หากเป็นผ้าผืนเดียวก็จะเอาไปขายหรือแลกเปลี่ยนกับอะไรได้ การนุ่งห่มผ้าอย่างนี้เอาไปขายไม่ได้ เป็นการยืนหยัดปรัชญาของเราที่สอนให้ไม่ยึดติดในสิ่งของต่างๆทางโลก”
นี่คือตัวอย่างของพระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ควรแก่การสักการะโดยแท้
(จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 183 มีนาคม 2559)
แม้จะมีเรื่องราวไม่งามนักซึ่งเกิดขึ้นในวงการสงฆ์ ที่เขย่าศรัทธาพุทธศาสนิกชนให้คลอนแคลนไปบ้าง แต่การได้รับรู้รับฟังเรื่องราวดีๆของพระสงฆ์สุปฏิปันโน ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ก็ทำให้เกิดศรัทธาปสาทะ คือ ความเชื่อความเลื่อมใสขึ้นมาได้เช่นกัน
ดังเช่นเรื่องของ พระโพธิญาณเถร หรือหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ซึ่งเล่าไว้ในหนังสือพระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) อุบลมณีกลางป่าพง ความตอนหนึ่งว่า
...คราวหนึ่งมีโยมมาขอถวายรถยนต์ หลวงปู่ชาท่านก็ถามความเห็นที่ประชุมสงฆ์ พระส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันว่าควรรับ ด้วยเหตุผลว่าจะสะดวกเวลาท่านจะไปเยี่ยมสำนักสาขาต่างๆ ทั้งเวลาพระเณรอาพาธ ก็จะได้นำส่งหมอได้ทันท่วงที
หลวงปู่ชารับฟังข้อเสนอของบรรดาสานุศิษย์อย่างสงบ ก่อนจะกล่าวให้โอวาทว่า...
“สำหรับผม มีความเห็นไม่เหมือนกับพวกท่าน ผมเห็นว่าเราเป็นพระ เป็นสมณะ คือผู้สงบระงับ เราต้องเป็นคนมักน้อย สันโดษ เวลาเช้าเราอุ้มบาตรออกไปเที่ยวบิณฑบาต รับอาหารจากชาวบ้านมาเลี้ยงชีวิต เพื่อยังอัตภาพนี้ให้เป็นไป
ชาวบ้านส่วนมากเขาเป็นคนยากจน เรารับอาหารมาจากเขา เรามีรถยนต์ แต่เขาไม่มี นี่ลองคิดดูซิว่ามันจะเป็นอย่างไร เราอยู่ในฐานะอย่างไร เราต้องรู้จักตัวเอง เราเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธเจ้าไม่มีรถ เราก็อย่ามีเลยดีกว่า ถ้ามี สักวันหนึ่งก็จะมีข่าวว่ารถวัดนั้นคว่ำที่นั่น รถวัดนี้ไปชนคนที่นี่ อะไรวุ่นวาย เป็นภาระยุ่งยากในการรักษา”
เช่นเดียวกับความเป็นผู้มักน้อยสันโดษ ของสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ที่ทรงปฏิบัติพระองค์อย่างเรียบง่าย แม้ที่อยู่อาศัยก็ไม่โปรดให้ประดับตกแต่ง ทรงเตือนภิกษุสามเณรอยู่เสมอว่า “พระเณรไม่ควรอยู่อย่างหรูหรา” และ “เป็นพระต้องจน” ซึ่งไม่เพียงแต่ทรงสอนผู้อื่นเท่านั้น พระองค์เองก็ทรงปฏิบัติพระองค์เป็นพระที่จนเหมือนกัน
โดยวัตถุสิ่งของที่มีผู้นำมาถวาย ก็ไม่ทรงสะสม แต่ทรงแจกจ่ายต่อไป ครั้งหนึ่งมีผู้แสดงความประสงค์จะถวายรถยนต์สำหรับทรงใช้สอยประจำพระองค์ เพื่อความสะดวกในการเสด็จไปทรงปฏิบัติภารกิจส่วนพระองค์ พระองค์ก็ทรงตอบไปว่า “ไม่รู้จะเอาเก็บไว้ที่ไหน” เป็นอันว่าไม่ทรงรับถวาย
แม้กระทั่ง องค์ทะไล ลามะ ผู้นำจิตวิญญาณแห่งทิเบต ก็ทรงเคยตรัสว่า “อาตมาก็เหมือนกับพระทุกรูป คืออยู่กับความจน ไม่มีสมบัติส่วนตัว...อาตมานุ่งจีวรสีแดงเข้มเช่นนี้ดุจพระองค์อื่นๆ ผ้าหยาบๆ มีปะชุน หากเป็นผ้าผืนเดียวก็จะเอาไปขายหรือแลกเปลี่ยนกับอะไรได้ การนุ่งห่มผ้าอย่างนี้เอาไปขายไม่ได้ เป็นการยืนหยัดปรัชญาของเราที่สอนให้ไม่ยึดติดในสิ่งของต่างๆทางโลก”
นี่คือตัวอย่างของพระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ควรแก่การสักการะโดยแท้
(จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 183 มีนาคม 2559)
