ปุจฉา - วิสัชนา

• บุญเป็นเครื่องยังให้ถึงสมบัติทั้งปวง

ปุจฉา : เคยได้ฟังที่หลวงปู่สอนว่า บุญเป็นเครื่องยังให้ถึงสมบัติทั้งปวง ดังนั้น หากบุคคลใดขยันทำมาหากิน แต่ตระหนี่ถี่เหนียว ไม่สนใจในบุญทานนั้น คนนั้นจะมีสิทธิ์ถึงสมบัติและโภคทรัพย์ได้หรือไม่คะ

วิสัชนา : ก็จะได้แต่สมบัติในชาติปัจจุบัน แล้วก็เป็นคนที่โง่เอามากๆ บริหารทรัพย์ไม่เป็น เรียกว่า ไม่ใช้ทรัพย์ต่อทรัพย์ เผื่อไว้ในชาติต่อๆ ไปหรือในอนาคต

คนมีทรัพย์แล้วไม่รู้จักใช้ทรัพย์ ไม่เอาทรัพย์มาสั่งสมอบรมอริยทรัพย์ ไม่สร้างให้ทรัพย์กลายเป็นอริยะ คือทรัพย์ที่จะติดตามตัวไปในภพชาติต่อๆไป ก็ถือว่า เป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา

คนสมัยโบราณนิยมทำทาน ทำบุญบริจาคแบ่งปันทรัพย์ของตนให้กับผู้อื่น ช่วยเหลือสัตว์อื่นที่ตกทุกข์ได้ยาก เพราะถือว่านี่คือกระบวนการที่จะสั่งสมอริยทรัพย์ ให้ติดตามตัวได้ตราบนานเท่านาน ข้ามภพข้ามชาติไปได้

แต่คนตระหนี่จะไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของทรัพย์ใดๆ เลย

• จิตสับสนจะปฏิบัติธรรมอย่างไร?

ปุจฉา : กราบเรียนหลวงปู่ ผมอยากถามว่าจิตที่สับสน เครียด ฟุ้งซ่าน จะปฏิบัติธรรมได้อย่างไรครับ

วิสัชนา : มันมีกันทุกคน มันต้องฝึก ค่อยๆ ที่จะปรับ คนทำใหม่ๆ ก็อย่างนี้ทุกคน เหมือนกับเด็กๆ ที่ไปโรงเรียนใหม่ๆ มันอยากไปมั้ย มันกอดเสาประตูบ้านแน่นร้องไห้ ไม่ยอมไป แต่พอไปสักพักหนึ่ง ทีนี้แม่บอกให้อยู่บ้านบ้างสิลูกมันก็ไป เพราะติดเพื่อนไง

การปฏิบัติธรรมก็ไม่ต่างกันหรอก ทุกคนเป็นอย่างนี้ บางครั้งก็ไม่ไหวเหมือนกัน นั่งนานๆ ยืนนานๆ เดินนานๆ มันเปลี้ย มันเพลียมันเหนื่อย มันก็ต้องปรับเปลี่ยนอิริยาบถ หาวิธีเข้ามาบริหารจัดการ เดี๋ยวมันก็ฝึกนิสัยเป็นความคุ้นเคย เป็นความเคยชิน เป็นความชอบ แม้วันนี้เราชอบ อย่าคิดว่ามันจะชอบได้ตลอด เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ไม่ชอบแล้วก็มี เพราะฉะนั้น ทุกเรื่องมันจึงต้องเรียนรู้อยู่ตลอด พระพุทธเจ้าจึงสอนมหาสติปัฏฐาน 4 ว่ามันต้องมีสติทุกขณะลมหายใจเข้าและออก เพื่อประคองจิต เพราะเมื่อมันร่วงลงไปแล้ว ยากที่จะดึงมันขึ้นมาอีกมันต้องเริ่มต้นนับ 1 ใหม่ ไม่รู้จบ

• ค้นหาของดีในตัว

ปุจฉา : นมัสการหลวงปู่ เราจะทราบได้อย่างไรถึงของดีที่มีอยู่ในตัวเรา และการจะเรียนรู้ตัวเองนั้น จะเริ่มอย่างไรดีครับ

วิสัชนา : คนทุกคนมีของดีทั้งนั้น ถ้าไม่มีของดี มันก็ไม่เป็นคน เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน สัตว์นรกไป เพราะฉะนั้นของดีที่มีอยู่ แม้สัตว์เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย สัตว์นรก เมื่อพ้นจากอัตตภาพนั้นแล้ว ความดีที่มีหรือของดีที่มันมีอยู่ภายในแต่ละภพแต่ละชาติก็แล้วแต่จะปรากฏ มันจะแสดงตนออกมา จนทำให้เราไปจับต้องมันได้ สำคัญคือเราจะต้องไม่ลืมที่จะค้นหามัน

ปัญหาของพวกเราก็คือ เราลืมที่จะค้นหาของดี มันก็เลยไม่คิดว่า ตัวเองมีของดี แล้วก็เลยไปอาศัยดีจากคนอื่น หลวงปู่เขียนบทโศลกขึ้นมาสอนลูกหลานว่า “ลูกรัก.. จงปลุกครูผู้มีใจอารีที่แสนดีและนอนนิ่งหลับใหลอยู่ในตัวเจ้าให้ตื่นขึ้นมา แล้วเมื่อครูผู้ใจอารีนี้ตื่นขึ้นมาอย่างองอาจสง่างามแล้ว ทีนี้เจ้าไม่ต้องถามว่า เจ้าควรทำอะไร และไม่ควรทำอะไร เพราะนั่น คือหน้าที่ของครูเจ้า จะบอกเจ้าทุกเมื่อเชื่อวัน”

(จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 140 สิงหาคม 2555 โดย หลวงปู่พุทธะอิสระ วัดอ้อน้อย จ.นครปฐม)