หมาป่าตัวหนึ่งชอบแอบมาจับกระต่ายกินอยู่เสมอๆ พ่อกระต่ายจึงบอกกับแม่กระต่ายว่า “เดี๋ยวฉันจะไปขอให้เพื่อนๆช่วยจัดการกับเจ้าหมาป่า” แล้วพ่อกระต่ายก็ไปหาช้าง
“ช้างเพื่อนรัก.. ช่วยเอางวงกับงาไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
พ่อช้างตอบว่า “เสียใจเพื่อนรัก ฉันไม่ว่าง ฉันต้องรีบไปอาบน้ำก่อน” แล้วช้างก็เดินหนีไป
พ่อกระต่ายก็ไปหาวัวกระทิง “กระทิงเพื่อนรัก..ช่วยเอาเขาแหลมๆ ไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
พ่อกระทิงตอบว่า “ขอโทษนะเพื่อนรัก ช่วยไม่ได้จริงๆ ฉัน จะต้องรีบไปซ้อมกีฬา พรุ่งนี้จะมีแข่งวัวกระทิง” แล้ววัวกระทิง ก็เดินจากไป
กระต่ายไม่ละความพยายาม มันจึงไปหาแรด “แรดเพื่อนรัก..ช่วยเอานออันแหลมคม ไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
แรดส่ายหัวพร้อมกับบอกว่า “คงไม่ได้หรอกเพื่อนรัก ฉันต้องรีบไปหาอาหารกิน เพราะวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย” แล้วแรดก็เดินจากไป
พ่อกระต่ายกลับมาที่รังอย่างผิดหวัง แม่กระต่ายจึงพูดปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรหรอก อย่าเศร้าไปเลย เราต้องช่วยตัวเอง ลืมไปแล้วหรือว่าสองขาหลังของเรานั้นทรงพลัง เราสามารถกระโดดได้ไกล เราก็คงหนีหมาป่าได้ทัน เรามาฝึกกระโดดให้ขาแข็งแรงดีกว่า แล้วต้องฝึกลูกๆด้วย”
ตั้งแต่นั้นมา ครอบครัวกระต่ายก็ฝึกกระโดดกันทุกวัน และมันไม่ถูกหมาป่าจับกินอีกเลย
.......
การพึ่งผู้อื่นหรือคนอื่นนั้น เป็นเรื่องยาก แม้แต่ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมิตร เพราะที่สุดแล้วก็อาจไม่มีใครให้พึ่งได้ ทางที่ดีก็คือต้องพยายามพึ่งตนเองให้มากที่สุดหมั่นศึกษาเล่าเรียนเพียรฝึกฝน ในการเรียนการงานทุกอย่าง พระพุทธองค์ทรงสอนว่า “อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ” ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน หมายถึง ความดีเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งของคนเรา ดังนั้น ต้องหมั่นประกอบกุศลกรรมอยู่เสมอ เพราะเมื่อตายแล้วย่อมไปสู่สุคติ
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 108 พฤศจิกายน 2552 โดยไม้หอม)
“ช้างเพื่อนรัก.. ช่วยเอางวงกับงาไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
พ่อช้างตอบว่า “เสียใจเพื่อนรัก ฉันไม่ว่าง ฉันต้องรีบไปอาบน้ำก่อน” แล้วช้างก็เดินหนีไป
พ่อกระต่ายก็ไปหาวัวกระทิง “กระทิงเพื่อนรัก..ช่วยเอาเขาแหลมๆ ไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
พ่อกระทิงตอบว่า “ขอโทษนะเพื่อนรัก ช่วยไม่ได้จริงๆ ฉัน จะต้องรีบไปซ้อมกีฬา พรุ่งนี้จะมีแข่งวัวกระทิง” แล้ววัวกระทิง ก็เดินจากไป
กระต่ายไม่ละความพยายาม มันจึงไปหาแรด “แรดเพื่อนรัก..ช่วยเอานออันแหลมคม ไปกำจัดหมาป่าให้ทีเถอะ มันคอยจ้องจะกินฉันอยู่”
แรดส่ายหัวพร้อมกับบอกว่า “คงไม่ได้หรอกเพื่อนรัก ฉันต้องรีบไปหาอาหารกิน เพราะวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย” แล้วแรดก็เดินจากไป
พ่อกระต่ายกลับมาที่รังอย่างผิดหวัง แม่กระต่ายจึงพูดปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรหรอก อย่าเศร้าไปเลย เราต้องช่วยตัวเอง ลืมไปแล้วหรือว่าสองขาหลังของเรานั้นทรงพลัง เราสามารถกระโดดได้ไกล เราก็คงหนีหมาป่าได้ทัน เรามาฝึกกระโดดให้ขาแข็งแรงดีกว่า แล้วต้องฝึกลูกๆด้วย”
ตั้งแต่นั้นมา ครอบครัวกระต่ายก็ฝึกกระโดดกันทุกวัน และมันไม่ถูกหมาป่าจับกินอีกเลย
.......
การพึ่งผู้อื่นหรือคนอื่นนั้น เป็นเรื่องยาก แม้แต่ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมิตร เพราะที่สุดแล้วก็อาจไม่มีใครให้พึ่งได้ ทางที่ดีก็คือต้องพยายามพึ่งตนเองให้มากที่สุดหมั่นศึกษาเล่าเรียนเพียรฝึกฝน ในการเรียนการงานทุกอย่าง พระพุทธองค์ทรงสอนว่า “อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ” ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน หมายถึง ความดีเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งของคนเรา ดังนั้น ต้องหมั่นประกอบกุศลกรรมอยู่เสมอ เพราะเมื่อตายแล้วย่อมไปสู่สุคติ
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 108 พฤศจิกายน 2552 โดยไม้หอม)
