ปัญหาต่างๆ ชาวบ้านก็ช่วยอะไรเราไม่ได้
ถ้าเราไม่รู้จักระงับอารมณ์
ปุจฉา
น้อยใจจริงๆ
กราบนมัสการหลวงปู่ที่เคารพอย่างสูง ดิฉันเลี้ยงแม่และน้องๆ โดยไม่มีพ่อช่วยเลี้ยง มาตั้งแต่อายุ 9 ขวบ คือ 9 ขวบเริ่มไม่มีพ่อ เพราะพ่อเลิกกับแม่ไปมีเมียใหม่ ดิฉันจึงดิ้นรนหาเลี้ยงครอบครัวด้วยตนเองตั้งแต่อายุยังน้อยนิดมาก จนบางคืนนอนไม่หลับ ต่อสู้ชีวิตมา จนเรียนจบได้อาชีพรับราชการครู มีครอบครัวก็พยายามเลี้ยงลูกอย่างดี เลี้ยงน้องๆ จนจบปริญญา ลูกๆ จบปริญญาจบจาก อเมริกา แต่ดิฉันก็ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือ หรือได้รับการดูแลจากผู้ที่ดิฉันเลี้ยงดูมาเท่าที่ควร คือจะไม่มีใครให้ความเอาใจใส่เคารพนับถือเท่าที่ควร เขาทั้งหลายจะพูดจาแบบเหยียบ ย่ำน้ำใจแทบตลอดเวลา จึงทำให้ ดิฉันสับสนว่าบุญมีจริงหรือไม่ สู้อุตส่าห์เสียสละเงิน แรงกาย แรงใจ ถนอมเลี้ยงดูทุกคนแบบนุ่มนวล เกรงว่าเขาจะกระทบกระเทือนใจ ใช้จิตวิทยาในการเลี้ยงดู กลัวน้องๆ แม่ ลูกๆ และ สามี จะกระทบกระเทือนใจ ดิฉันทำดีที่สุดแล้ว คิดก่อนทำ คิดก่อนพูด แต่ผลที่ได้รับจากการกระทำของพวกเขาแบบไม่ให้ความเคารพในคำพูด ในท่าทางการปฏิบัติตัว ดิฉันจึงคิดว่า'บุญ' ไม่มีจริง จึงคิดไม่อยากเอื้อเฟื้อใคร ทำดีกับใคร ไม่ช่วยเหลือใคร ปกติดิฉันจะเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือคนแม้แต่คุณแม่รับน้องมาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม ก็เลี้ยงเขาอย่างดี ให้การศึกษาจนจบอนุปริญญา จึงขอนมัสการ ถามหลวงปู่ว่าความดีที่ได้สร้างมาชั่วชีวิตนี้ (ตอนนี้ดิฉันอายุ 60 ปีแล้ว) เป็นตัว 'บุญ' หรือไม่ ทำไมจึงต้องเจอแต่คนไม่ดี แม้ลูกซึ่งเป็นเลือดในอก ท้อใจมาก ไม่อยากทำบุญ ทำดีกับใคร อีกแล้ว
วิสัชนา
ฉันนึกว่า การคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ไร้เหตุผล ไร้สัมมาทิฏฐิ จะมีแต่เฉพาะคนเยาว์วัย ที่ไหนได้ แก่ๆ อย่างคุณก็ยังมีได้ คนกินแกงย่อมรู้รสแกง คนกินเกลือ ย่อมรู้รสเกลือ คนทำดี ย่อมรู้รสดี เว้นเสียแต่ว่า ทำด้วยหัวใจที่ไร้อารี เพียงแค่ต้องการให้เขาเห็นดีของตน คนเช่นนี้ย่อมน่าสงสาร
คุณกล้าที่จะยืนยันจริงๆ หรือเปล่าว่า ขณะที่คุณทำดี หลังจากทำดี คุณมิได้ลืมรสชาติของความดีเลย
ปุจฉา
กุศโลบายให้โดยไม่หวังผล
กราบนมัสการหลวงปู่ครับ การให้โดยปราศจากความต้องการจะได้สิ่งตอบแทน ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีหรือเปล่าครับ เพราะที่ผ่านมาผมพยายามที่จะปฏิบัติเช่นนั้นและทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เนื่องจากผมยังเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ในบางครั้งผมก็รู้สึกว่า อยากได้ผลตอบแทนของการให้ที่ได้กระทำไว้บ้าง ผมควรจะทำอย่างไรที่จะยึดมั่นในการปฏิบัติที่จะให้หรือเสียสละโดยไม่หวังผลใดๆ เลย ซึ่งหากจะหวังก็คงมีแค่อยากให้สรรพสัตว์พ้นทุกข์จะต้องใช้กุศโลบายอย่างไรครับ
วิสัชนา
การให้แล้วต้องการผลตอบแทนนานๆ ทีมิใช่ต้องการถี่ๆ เช่นนี้ถือว่าเป็นน้ำจิ้มของหัวใจ แรงบันดาลใจที่ปรารถนาจะให้ในโอกาสต่อๆ ไป แต่ก็ต้อง ระวังจะบังเกิดความละโมบ โลภ อยากได้ไม่รู้จบตามมา มันจะกลายพันธุ์เป็นการให้ที่ไม่สุจริต และถ้าเป็นเช่นนี้สู้ไม่ให้เสียเลยจะดีกว่า จะได้ไม่พอกพูนความชั่ว
ปุจฉา
จะระงับอารมณ์อย่างไร
กราบนมัสการองค์หลวงปู่ครับ ผมได้อ่านหนังสือเรื่อง 'ชนะอารมณ์' แล้วสะดุดกับประโยคที่องค์หลวงปู่ได้เขียนไว้ว่า (สรุปโดยความเข้าใจ) ปัญหาต่างๆ ชาวบ้านก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ ถ้าเราไม่รู้จักระงับอารมณ์ ซึ่งผมก็อยากทราบ ว่าเราจะระงับอารมณ์อย่างไร บางทีการระงับอารมณ์ในบางเรื่องนั้นทำได้ยาก เช่น เรื่องที่เรา เสียใจมากๆ การที่เราทำงานอย่างอื่นเพื่อไม่ให้นึกถึงหรือทำตัวร่าเริงสนุกสนาน แต่มันกลับกลายเป็นว่าเราหลอกตัวเอง ทั้งๆ ที่เรามีความทุกข์อย่างนั้นหรือครับ เมื่อเราอยู่คนเดียวผมจะฟุ้งซ่านในเรื่องเดิม แล้วภาพเก่าๆ นั้นจะย้อนมาทำร้ายผมอีก ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนจะตัดปัญหานั้นๆ ได้ไม่นาน แต่คราวนี้ผมว่ายิ่งตัดมันเท่าไร มันก็ยิ่งทำร้ายตัวผมหนักขึ้นทุกวัน จนขนาดผมเสียสติคิดโง่ๆ ทำร้ายตัวเองทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้นมา เราจะตัดความทุกข์ตัวนี้อย่างไรดี แล้วความทุกข์ตัวนี้มันเกิดขึ้นมาพร้อมกับความบาปกรรมของผมที่ไม่รู้จักยั้งคิดปล่อยให้มันไปตามอารมณ์ของตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่อาจคืนย้อนมาได้ มันเป็นอดีต ผมทราบดีแต่ว่าอดีตตัวนี้มันติดแน่นจนผมไม่สามารถตัดมันได้ทั้งที่พยายามทำให้รู้ว่านี่คือปัจจุบันเราต้องทำให้ดีที่สุด ผมว่าผมได้ตัดมันแล้ว พยายามไม่นึกถึงแล้ว มองว่ามันผ่านมาแล้วนะ มันต้องไม่ใส่ใจนะ ทั้งๆ ที่มีคนที่รักเรามาก พ่อแม่เรา แต่เรากลับมาทำร้ายตัวเอง ผมขอความกรุณาขอคำปรึกษาครับ กราบขอบพระคุณองค์หลวงปู่ด้วยครับ
วิสัชนา
ดูท่าคุณจะเป็นโรคย้ำทำย้ำ คิดอ่อนๆ ฉันแนะนำว่าสิ่งที่คุณควรทำ ก็คือหากิจกรรมที่เสริมสร้างความสงบของอารมณ์มาทำให้มากขึ้น เช่น รดน้ำต้นไม้ ปลูกต้นไม้ ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า แล้วก็ปล่อยนกปล่อยปลา ไหว้พระ สวดมนต์ ฟังธรรม รักษาศีล บริจาคทาน ใส่บาตร ทำบุญ เจริญภาวนา และอย่าลืม แผ่เมตตา กิจกรรมเหล่านี้มันจะช่วยดึงคุณขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความคิดซ้ำซาก
ถ้าเราไม่รู้จักระงับอารมณ์
ปุจฉา
น้อยใจจริงๆ
กราบนมัสการหลวงปู่ที่เคารพอย่างสูง ดิฉันเลี้ยงแม่และน้องๆ โดยไม่มีพ่อช่วยเลี้ยง มาตั้งแต่อายุ 9 ขวบ คือ 9 ขวบเริ่มไม่มีพ่อ เพราะพ่อเลิกกับแม่ไปมีเมียใหม่ ดิฉันจึงดิ้นรนหาเลี้ยงครอบครัวด้วยตนเองตั้งแต่อายุยังน้อยนิดมาก จนบางคืนนอนไม่หลับ ต่อสู้ชีวิตมา จนเรียนจบได้อาชีพรับราชการครู มีครอบครัวก็พยายามเลี้ยงลูกอย่างดี เลี้ยงน้องๆ จนจบปริญญา ลูกๆ จบปริญญาจบจาก อเมริกา แต่ดิฉันก็ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือ หรือได้รับการดูแลจากผู้ที่ดิฉันเลี้ยงดูมาเท่าที่ควร คือจะไม่มีใครให้ความเอาใจใส่เคารพนับถือเท่าที่ควร เขาทั้งหลายจะพูดจาแบบเหยียบ ย่ำน้ำใจแทบตลอดเวลา จึงทำให้ ดิฉันสับสนว่าบุญมีจริงหรือไม่ สู้อุตส่าห์เสียสละเงิน แรงกาย แรงใจ ถนอมเลี้ยงดูทุกคนแบบนุ่มนวล เกรงว่าเขาจะกระทบกระเทือนใจ ใช้จิตวิทยาในการเลี้ยงดู กลัวน้องๆ แม่ ลูกๆ และ สามี จะกระทบกระเทือนใจ ดิฉันทำดีที่สุดแล้ว คิดก่อนทำ คิดก่อนพูด แต่ผลที่ได้รับจากการกระทำของพวกเขาแบบไม่ให้ความเคารพในคำพูด ในท่าทางการปฏิบัติตัว ดิฉันจึงคิดว่า'บุญ' ไม่มีจริง จึงคิดไม่อยากเอื้อเฟื้อใคร ทำดีกับใคร ไม่ช่วยเหลือใคร ปกติดิฉันจะเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือคนแม้แต่คุณแม่รับน้องมาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม ก็เลี้ยงเขาอย่างดี ให้การศึกษาจนจบอนุปริญญา จึงขอนมัสการ ถามหลวงปู่ว่าความดีที่ได้สร้างมาชั่วชีวิตนี้ (ตอนนี้ดิฉันอายุ 60 ปีแล้ว) เป็นตัว 'บุญ' หรือไม่ ทำไมจึงต้องเจอแต่คนไม่ดี แม้ลูกซึ่งเป็นเลือดในอก ท้อใจมาก ไม่อยากทำบุญ ทำดีกับใคร อีกแล้ว
วิสัชนา
ฉันนึกว่า การคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ไร้เหตุผล ไร้สัมมาทิฏฐิ จะมีแต่เฉพาะคนเยาว์วัย ที่ไหนได้ แก่ๆ อย่างคุณก็ยังมีได้ คนกินแกงย่อมรู้รสแกง คนกินเกลือ ย่อมรู้รสเกลือ คนทำดี ย่อมรู้รสดี เว้นเสียแต่ว่า ทำด้วยหัวใจที่ไร้อารี เพียงแค่ต้องการให้เขาเห็นดีของตน คนเช่นนี้ย่อมน่าสงสาร
คุณกล้าที่จะยืนยันจริงๆ หรือเปล่าว่า ขณะที่คุณทำดี หลังจากทำดี คุณมิได้ลืมรสชาติของความดีเลย
ปุจฉา
กุศโลบายให้โดยไม่หวังผล
กราบนมัสการหลวงปู่ครับ การให้โดยปราศจากความต้องการจะได้สิ่งตอบแทน ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีหรือเปล่าครับ เพราะที่ผ่านมาผมพยายามที่จะปฏิบัติเช่นนั้นและทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เนื่องจากผมยังเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ในบางครั้งผมก็รู้สึกว่า อยากได้ผลตอบแทนของการให้ที่ได้กระทำไว้บ้าง ผมควรจะทำอย่างไรที่จะยึดมั่นในการปฏิบัติที่จะให้หรือเสียสละโดยไม่หวังผลใดๆ เลย ซึ่งหากจะหวังก็คงมีแค่อยากให้สรรพสัตว์พ้นทุกข์จะต้องใช้กุศโลบายอย่างไรครับ
วิสัชนา
การให้แล้วต้องการผลตอบแทนนานๆ ทีมิใช่ต้องการถี่ๆ เช่นนี้ถือว่าเป็นน้ำจิ้มของหัวใจ แรงบันดาลใจที่ปรารถนาจะให้ในโอกาสต่อๆ ไป แต่ก็ต้อง ระวังจะบังเกิดความละโมบ โลภ อยากได้ไม่รู้จบตามมา มันจะกลายพันธุ์เป็นการให้ที่ไม่สุจริต และถ้าเป็นเช่นนี้สู้ไม่ให้เสียเลยจะดีกว่า จะได้ไม่พอกพูนความชั่ว
ปุจฉา
จะระงับอารมณ์อย่างไร
กราบนมัสการองค์หลวงปู่ครับ ผมได้อ่านหนังสือเรื่อง 'ชนะอารมณ์' แล้วสะดุดกับประโยคที่องค์หลวงปู่ได้เขียนไว้ว่า (สรุปโดยความเข้าใจ) ปัญหาต่างๆ ชาวบ้านก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ ถ้าเราไม่รู้จักระงับอารมณ์ ซึ่งผมก็อยากทราบ ว่าเราจะระงับอารมณ์อย่างไร บางทีการระงับอารมณ์ในบางเรื่องนั้นทำได้ยาก เช่น เรื่องที่เรา เสียใจมากๆ การที่เราทำงานอย่างอื่นเพื่อไม่ให้นึกถึงหรือทำตัวร่าเริงสนุกสนาน แต่มันกลับกลายเป็นว่าเราหลอกตัวเอง ทั้งๆ ที่เรามีความทุกข์อย่างนั้นหรือครับ เมื่อเราอยู่คนเดียวผมจะฟุ้งซ่านในเรื่องเดิม แล้วภาพเก่าๆ นั้นจะย้อนมาทำร้ายผมอีก ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนจะตัดปัญหานั้นๆ ได้ไม่นาน แต่คราวนี้ผมว่ายิ่งตัดมันเท่าไร มันก็ยิ่งทำร้ายตัวผมหนักขึ้นทุกวัน จนขนาดผมเสียสติคิดโง่ๆ ทำร้ายตัวเองทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้นมา เราจะตัดความทุกข์ตัวนี้อย่างไรดี แล้วความทุกข์ตัวนี้มันเกิดขึ้นมาพร้อมกับความบาปกรรมของผมที่ไม่รู้จักยั้งคิดปล่อยให้มันไปตามอารมณ์ของตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่อาจคืนย้อนมาได้ มันเป็นอดีต ผมทราบดีแต่ว่าอดีตตัวนี้มันติดแน่นจนผมไม่สามารถตัดมันได้ทั้งที่พยายามทำให้รู้ว่านี่คือปัจจุบันเราต้องทำให้ดีที่สุด ผมว่าผมได้ตัดมันแล้ว พยายามไม่นึกถึงแล้ว มองว่ามันผ่านมาแล้วนะ มันต้องไม่ใส่ใจนะ ทั้งๆ ที่มีคนที่รักเรามาก พ่อแม่เรา แต่เรากลับมาทำร้ายตัวเอง ผมขอความกรุณาขอคำปรึกษาครับ กราบขอบพระคุณองค์หลวงปู่ด้วยครับ
วิสัชนา
ดูท่าคุณจะเป็นโรคย้ำทำย้ำ คิดอ่อนๆ ฉันแนะนำว่าสิ่งที่คุณควรทำ ก็คือหากิจกรรมที่เสริมสร้างความสงบของอารมณ์มาทำให้มากขึ้น เช่น รดน้ำต้นไม้ ปลูกต้นไม้ ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า แล้วก็ปล่อยนกปล่อยปลา ไหว้พระ สวดมนต์ ฟังธรรม รักษาศีล บริจาคทาน ใส่บาตร ทำบุญ เจริญภาวนา และอย่าลืม แผ่เมตตา กิจกรรมเหล่านี้มันจะช่วยดึงคุณขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความคิดซ้ำซาก
