หญิงกลางคนนางหนึ่ง ผ่านชีวิตมาหลายสิบปีอย่างไร้สุข ไม่ยอมทำการงาน เฝ้าคำนึงถึงแต่อดีต และตัดพ้อต่อชะตาชีวิตในปัจจุบัน
“เหตุใดข้าจึงพบเจอแต่เรื่องที่เลวร้าย” นางถามตนเองในกระจกเงาที่นางส่องดู ทุกเช้ายามตื่นนอน
ในวัยเยาว์ นางเป็นธิดาน้อยของตระกูลพ่อค้า มีฐานะที่สามารถจับจ่ายใช้สอย ได้อย่างสบายใจ มีบิดามารดาที่รักใคร่เอ็นดู ครั้นบิดามารดาถึงแก่กรรม การค้าสะดุดลง นางเริ่มเผชิญกับความยากลำบาก และเมื่อแต่งงาน มีบุตรชายเล็กๆน่ารัก บุตรของนางก็เสียชีวิตด้วยไข้หนัก ต่อมาสามีก็เสียชีวิตไปอีกคนด้วยอุบัติเหตุ
“ข้าช่างโชคร้ายกว่าใคร ไม่มีเงิน ไม่มีลูก ไม่มีสามี ไม่มีความสวยงามใดๆ เหลืออยู่ ความทุกข์ทำลายชีวิตข้า” นางรำพึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเทวดาได้ยิน จึงปรากฏ ตัวขึ้นบอกกับนางว่า
“ความทุกข์ของเจ้าไม่แตกต่างจากทุกข์ที่ผู้คนมากมายเผชิญอยู่ในโลกนี้ ทุก อย่างอยู่ที่ใจ เจ้าคลายทุกข์ได้เพียงแค่ทำใจให้เหมือนกระจกเงาเท่านั้น”
“ข้าไม่เข้าใจ” หญิงชราบอก เทวดาจึงกล่าวอย่างปรานีว่า
“เจ้าจงดูซิ กระจกเงานั้นแท้จริงว่างเปล่า แม้จะมีภาพใดๆ ปรากฏขึ้น มันก็เพียง ชั่วขณะ แต่เมื่อต้นตอแห่งภาพนั้นจากไป กระจกก็จะว่างเปล่าเช่นเดิม ไม่ว่าจะเป็น ภาพที่สวยงามหรือน่าเกลียด ภาพความสุข หรือความทุกข์ ภาพรอยยิ้มหรือน้ำตา ล้วนผ่านเข้ามา แล้วผ่านออกไป และไม่ว่าจะนานกี่ปี ก็ไม่มีภาพไหนติดค้างอยู่ในกระจก ตราบใดที่กระจกไม่สูญสลายไปตามอายุ กระจกก็จะรับภาพได้มากมายไม่รู้จบ ขอเพียงเจ้าหมั่นเช็ดถูคราบฝุ่นละออง กระจกก็จะสะอาดใสตลอดกาล”
นางใช้เวลาไตร่ตรองคำพูดของเทวดาอยู่ไม่กี่วัน ก็เริ่มคลายทุกข์ และกลับมาดูแลตนเอง เริ่มทำมาหากินอย่างขยันขันแข็ง และทุกเช้าเมื่อส่องกระจก นางบอกกับตนเองด้วยรอยยิ้มว่า
“ข้าจะใสและว่างเปล่าให้เหมือนกระจก”
.....
ทุกสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตล้วนเป็นอนิจจัง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่เหลือสิ่งใดไว้ เช่นเดียวกับภาพที่ผ่านมาปรากฏอยู่หน้ากระจก แล้วก็ผ่านไป ฉันใดฉันนั้น
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 91 มิ.ย. 51 โดยนิรา)
“เหตุใดข้าจึงพบเจอแต่เรื่องที่เลวร้าย” นางถามตนเองในกระจกเงาที่นางส่องดู ทุกเช้ายามตื่นนอน
ในวัยเยาว์ นางเป็นธิดาน้อยของตระกูลพ่อค้า มีฐานะที่สามารถจับจ่ายใช้สอย ได้อย่างสบายใจ มีบิดามารดาที่รักใคร่เอ็นดู ครั้นบิดามารดาถึงแก่กรรม การค้าสะดุดลง นางเริ่มเผชิญกับความยากลำบาก และเมื่อแต่งงาน มีบุตรชายเล็กๆน่ารัก บุตรของนางก็เสียชีวิตด้วยไข้หนัก ต่อมาสามีก็เสียชีวิตไปอีกคนด้วยอุบัติเหตุ
“ข้าช่างโชคร้ายกว่าใคร ไม่มีเงิน ไม่มีลูก ไม่มีสามี ไม่มีความสวยงามใดๆ เหลืออยู่ ความทุกข์ทำลายชีวิตข้า” นางรำพึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเทวดาได้ยิน จึงปรากฏ ตัวขึ้นบอกกับนางว่า
“ความทุกข์ของเจ้าไม่แตกต่างจากทุกข์ที่ผู้คนมากมายเผชิญอยู่ในโลกนี้ ทุก อย่างอยู่ที่ใจ เจ้าคลายทุกข์ได้เพียงแค่ทำใจให้เหมือนกระจกเงาเท่านั้น”
“ข้าไม่เข้าใจ” หญิงชราบอก เทวดาจึงกล่าวอย่างปรานีว่า
“เจ้าจงดูซิ กระจกเงานั้นแท้จริงว่างเปล่า แม้จะมีภาพใดๆ ปรากฏขึ้น มันก็เพียง ชั่วขณะ แต่เมื่อต้นตอแห่งภาพนั้นจากไป กระจกก็จะว่างเปล่าเช่นเดิม ไม่ว่าจะเป็น ภาพที่สวยงามหรือน่าเกลียด ภาพความสุข หรือความทุกข์ ภาพรอยยิ้มหรือน้ำตา ล้วนผ่านเข้ามา แล้วผ่านออกไป และไม่ว่าจะนานกี่ปี ก็ไม่มีภาพไหนติดค้างอยู่ในกระจก ตราบใดที่กระจกไม่สูญสลายไปตามอายุ กระจกก็จะรับภาพได้มากมายไม่รู้จบ ขอเพียงเจ้าหมั่นเช็ดถูคราบฝุ่นละออง กระจกก็จะสะอาดใสตลอดกาล”
นางใช้เวลาไตร่ตรองคำพูดของเทวดาอยู่ไม่กี่วัน ก็เริ่มคลายทุกข์ และกลับมาดูแลตนเอง เริ่มทำมาหากินอย่างขยันขันแข็ง และทุกเช้าเมื่อส่องกระจก นางบอกกับตนเองด้วยรอยยิ้มว่า
“ข้าจะใสและว่างเปล่าให้เหมือนกระจก”
.....
ทุกสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตล้วนเป็นอนิจจัง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่เหลือสิ่งใดไว้ เช่นเดียวกับภาพที่ผ่านมาปรากฏอยู่หน้ากระจก แล้วก็ผ่านไป ฉันใดฉันนั้น
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 91 มิ.ย. 51 โดยนิรา)
