จะอยู่รอดได้อีกนานแค่ไหน

ชะตากรรมของประเทศไทยอยู่ในสภาวะวิกฤตเลวร้ายที่สุด นับตั้งแต่การลดค่าเงินบาทในปี 2540 หรือไม่ แล้วแต่ใครจะมอง แต่สภาพโดยรวมสภาวะที่ซบเซาอย่างปัจจุบันดูแล้วยากที่จะฟื้น

มีแต่กลุ่มคนมีฐานะ มีรายได้สูงสู้กับอัตราเงินเฟ้อนอกระบบ และนักเลือกตั้งที่มีความสุขอยู่บนกองทุกข์ และลอยบนทะเลน้ำตาของประชาชนเท่านั้นที่ไม่รู้สึกถึงความยากลำบาก

นักเลือกตั้ง นักลงทุนทางการเมืองที่กุมอำนาจรัฐ ปัจจุบันรู้ดีว่าสภาพเช่นนี้จะต้องหาทางกอบโกยทรัพย์สินแผ่นดินให้มากที่สุดเพื่อเอาตัวรอดจากวิกฤตที่ยากจะแก้ไข

จะเห็นได้ว่าโครงการต่างๆ มุ่งเน้นจะสร้างความมั่งคั่งทางลัดอย่างรวดเร็ว ยิ่งกว่าการตีหัวเข้าบ้าน การพยายามสร้างโครงการต่างๆ ซึ่งเปิดช่องให้มีรายได้แบบหัวคิว หุ้นลม ส่วนแบ่งเปอร์เซ็นต์ล่วงหน้าและกินยาว

ยิ่งกว่าการปล้นประเทศ ซึ่งจะนำไปสู่สภาพที่ไม่ต่างจากประเทศที่มีหนี้สินล้นพ้นตัวเหมือนประเทศอาร์เจนตินา กรีซ และละตินอเมริกาในช่วงปี 1980

สภาพหนี้ครัวเรือนของประเทศไทยสูง 91% และหนี้สาธารณะรวมถึงงบประมาณของรัฐที่ไม่สามารถกระจายไปสู่การลงทุนทำให้เศรษฐกิจขยายตัวอัตราต่ำกว่าทุกประเทศในอาเซียน

ถึงมีคำพูดว่านักลงทุนต่างชาติทิ้งประเทศไทย และมองข้ามประเทศไทยเพราะไม่เห็นอนาคตในการฟื้นตัว โดยเฉพาะในภาคการผลิต เหลืออย่างเดียวที่เป็นรายได้หลักก็คือการท่องเที่ยว

ประชาชนมีหนี้ครัวเรือนสูงทำให้ไม่มีอำนาจการซื้อ ประชาชนว่างงานไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดแผงขายสินค้าแต่อยู่ได้ไม่กี่วันก็ต้องปิดเพราะไม่มีคนซื้อ พูดกันง่ายๆ ก็คือ คนไม่มีเงินนั่นเอง

เราเห็นพวกที่เดินห้างสรรพสินค้าเป็นบางช่วง แต่การซื้อขายเป็นส่วนน้อยและก็ไม่ใช่สินค้าที่มีราคาแพง พวกที่ยังมีกำลังซื้อก็ยังมีกิจกรรมด้านการบริโภคเช่น เดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศ ทานอาหารนอกบ้าน ฯลฯ

เรามีนักการเมืองไร้คุณภาพ มีปัญหาด้านความซื่อสัตย์สุจริต มุ่งหวังผลประโยชน์ ขาดจิตสำนึกด้านความรักชาติ อัตราการทุจริตและคอร์รัปชันสูงทำให้นักธุรกิจและนักลงทุนไม่ยอมมาเสี่ยง

กลุ่มทุนใหญ่ในประเทศอิงอำนาจการเมืองมีสิทธิพิเศษนอกระบบคือปัญหาที่นักลงทุนต่างประเทศไม่กล้าเข้ามาเพราะไม่สามารถพึ่งพากฎหมายได้

เรามีปัญหาความน่าเชื่อถือในระบบนิติรัฐ นิติธรรม กฎหมายไร้ความหมาย เจ้าหน้าที่บ้านเมืองส่วนหนึ่งไม่ทำหน้าที่ ทรยศประชาชน ทำให้โครงสร้างของประเทศเสื่อมโทรมทั่วทั้งระบบยากที่จะฟื้นฟู

ประเทศไทยไม่มีผู้นำรัฐบาลมีความรู้ความสามารถ ซื่อสัตย์สุจริตทำหน้าที่เพื่อผลประโยชน์ของชาติ เรามีแต่พวกจ้องแต่จะเอาสมบัติชาติไปขาย หรือฮุบไว้เป็นของตัวเอง

การรวมตัวของกลุ่มการเมืองและกลุ่มทุนใหญ่วางแผนปล้นประเทศหลายครั้งสะท้อนให้เห็นว่าประชาชนไม่สามารถมีความหวังว่าจะฟื้นฟูแข็งแกร่งได้เพราะวิกฤตด้านทุจริตคอร์รัปชัน

การกินรวบกิจการต่างๆ การผูกขาดการยึดครองตลาดและการมีอำนาจเหนือรัฐทำให้ประเทศไทยมีแต่ความล่มจมหายนะรออยู่ ทั้งที่เป็นประเทศที่ทรัพยากรธรรมชาติสมบูรณ์ ไม่มีปัญหารุนแรงด้านภัยพิบัติ

ปัญหาหลักอย่างเดียวคือการทุจริตคอร์รัปชันทุกระดับในภาครัฐและธุรกิจเอกชน ดังจะเห็นได้จากวิกฤตในตลาดหุ้นมีการทุจริตสารพัดแต่มาตรการป้องกันด้านทำโทษอ่อนล้าไร้ประสิทธิภาพ

การเมืองระบอบประชาธิปไตยโดยการเลือกตั้ง จึงไม่ใช่ความหวังและทางออกของประเทศ เพราะไม่มีช่องทางให้ผู้มีความรู้ความสามารถเข้ามาได้นอกจากนักเลือกตั้ง มีกลุ่มหนุนหลังเข้ามาแสวงหาผลประโยชน์

การรัฐประหารก็ไม่ใช่ทางออกเป็นเพียงข้ออ้างของกลุ่มอำนาจใหม่เพื่อแสวงหาความมั่งคั่งเช่นกัน

โครงการแต่ละอย่างที่รัฐบาลปัจจุบันได้วางแผนไว้รวมเป็นความฉาบฉวยไม่มีประโยชน์ต่อประชาชนทั่วไป โครงการให้ “เช่าชาติ” ยาวนานถึง 99 ปีถือว่าเป็นโครงการเลวร้ายที่สุด ถูกมองว่าเป็นการขายชาติ

โครงการแจกเงินดิจิทัลก็เป็นเหมือนการปล้นทรัพย์แผ่นดินและเงินจากการกู้ ทำอย่างซึ่งหน้าทั้งที่คนรู้ทันแต่ก็ยังจะทำเพราะเป็นหนทางที่จะได้เงินก้อนใหญ่

คำถามที่ว่าเมื่อได้เงินสดมาทำไมไม่แจกให้ประชาชนเป็นเงินสด ไม่เคยมีคำตอบ เพราะถูกมองว่าเป็นแผนทุจริต ปล้นเงินก้อนใหญ่ ทำให้ประเทศเป็นหนี้มหาศาล

นักลงทุนต่างชาติมองข้ามประเทศไทยไปแล้ว นักลงทุนไทยก็ทิ้งแผ่นดินไปหาเงินต่างแดน มีแต่ชาวต่างชาติสีเทากลุ่มทุนน้อยเท่านั้นที่หวังจะเข้ามาอยู่อาศัยเป็นแหล่งปลอดภัย

คำถามที่ต้องการคำตอบก็คือประเทศไทยจะสามารถอยู่รอดได้อีกนานแค่ไหนท่ามกลางวิกฤตการเมือง เศรษฐกิจ และสังคมขณะที่นักเลือกตั้งคุมอำนาจรัฐพยายามแสวงหาผลประโยชน์ก่อนวาระสุดท้าย